Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Νέα «Ὁμολογία Πίστεως» ἀπό τήν «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν», μέ ἀφορμή ὅσα ἔγιναν στήν Ἁγία Γῆ (Μάϊος 2014) καί ἐν ὄψει τῆς ἐπικειμένης ἐπισκέψεως τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα, στό Φανάρι, τήν 30ή Νοεμβρίου 2014:

Ἀξιοκατάκριτος ψευδο-διδάσκαλος
θεωρεῖται ἐνυπογράφως
ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος!

ἀπό ἕξι (6) Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕνα (1) Καθηγούμενο Ἁγιορειτικῆς Μονῆς, Καθηγουμένους καί Καθηγουμένες Μονῶν ἀνά τήν Ἑλλάδα, τόν Καθηγούμενο τῆς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου, 157 Κληρικούς, μοναχούς, μοναχές καί 1.745 (μέχρι στιγμῆς) λαϊκούς!


Ἀκολουθεῖ τό πλῆρες κείμενο:


Μ θλίψη γίναμε λοι μάρτυρες τν διαδραματισθέντων πρ λίγων μηνν στν γία Γ. Μεταξ τν λλων, Οκουμενικς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαος διατύπωσε στ πλαίσιο τς συναντήσεώς του μ τν Πάπα Φραγκίσκο στ εροσόλυμα στς 25 Μαΐου τρ.. μία καινοφαν κα ντελς ξένη πρς τν ρθοδοξία κκλησιολογία· ς χειρότερη κφανση κα τ ποκορύφωμα μις παρεκκλίνουσας κκλησιολογικς πορείας πο χει κκινήσει δη π πολλο, νέα ατ κκλησιολογία, πορρίπτει τ κατάλυτον κα φθαρτόν της κκλησίας, ν κα Ατή, κατ τος γίους Πατέρες, εναι « Θεάνθρωπος Χριστς παρατεινόμενος ες λους τος αἰῶνας κα ες λην τν αωνιότητα. Δι τοτο κκλησία δν χει "σπίλον ρυτίδα τι τν τοιούτων"»1. ντιθέτως, σύμφωνα μ τ λόγια του Πατριάρχου, κκλησία, παρ τ θέλημα το Παντοδυνάμου Χριστο, χει διασπασθ:

1. Διατυπώσεις τς κκλησιολογίας τς «διεσπασμένης κκλησίας»
« Μία, γία, Καθολικ κα ποστολικ κκλησία, δρυθεσα π το ν "ρχ Λόγου", το "ντος πρς τν Θεόν", κα "Θεο ντος" Λόγου, κατ τν εαγγελιστν τς γάπης, δυστυχς κατ τν π γς στρατείαν ατς, λόγ τς περισχύσεως τς νθρώπινης δυναμίας κα το πεπερασμένου θελήματος το νθρωπίνου νοός, διεσπάσθη ν χρόν. Οτω διεμορφώθησαν καταστάσεις κα μάδες ποικίλαι, κ τν ποίων κάστη διεκδικεθεντίαν" κα "λήθειαν". λήθεια μως εναι Μία, Χριστός, κα δρυθεσα π' Ατο Μία κκλησία».
«τυχς, περίσχυσεν νθρώπινος παράγων, κα δι τς συσσωρεύσεως προσθηκν "θεολογικν", "πρακτικν" κα "κοινωνικν" α κατ τόπους κκλησίαι δηγηθησαν ες διάσπασιν τς νότητος τς πίστεως, ες πομόνωσιν, ξελιχθεσαν νίοτε ες χθρικν πολεμικήν»2.
θέση ατ δν εναι παντελς νέα· δη πολ νωρς Οκουμενικς Πατριάρχης εχε κφράσει τν ποψή του πέρ της σότητος τς ρθόδοξου κκλησίας κα τς αρέσεως το Παπισμο:
«Μία κοιν μυστηριακ κατανόηση τς κκλησίας χει ναδυθε, διατηρηθε κα μεταδοθε διαχρονικς π τν ποστολικ διαδοχή [...] Μεικτ πιτροπ χει δυνηθε ν διακηρύξει, τι ο κκλησίες μας ναγνωρίζουν μία τν λλη ς δελφς κκλησίες, π κοινο πεύθυνες γι τ διαφύλαξη τς μίας κκλησίας το Θεο, μ πιστότητα πρς τ θεο σχέδιο, κα μ ναν τελείως διαίτερο τρόπο σον φορα στν νότητα [...] Μ ατν τν προοπτικ παρακινομε τος πιστούς μας, Καθολικος κα ρθόδοξους, ν νισχύσουν τ πνεμα τς δελφοσύνης, τ ποο προέρχεται π τ να Βάπτισμα κα π τ συμμετοχ στ μυστηριακ ζωή»3.
«Δι τν συνειδητοποίησα τν πιβλαβν στοιχείων τς παλαις ζύμης, τις ποτέλει προυπόθεσιν τς ληθος κα σωζούσης μετανοίας, φελιμτατος εναι διάλογος [...] φ' σον δηλονότι μία κκλησία ναγνωρίζει τι λλη τις κκλησία εναι ταμιοχος τς θείας χάριτος κα ρχηγός τς σωτηρίας, ποκλείεται, ς ντιφάσκουσα ες τν παραδοχν ταύτην, προσπάθεια ποσπάσεως πιστν πό της μις κα προσαρτήσεως ατν ες τν τέραν. Διότι κάστη τοπικ κκλησία δν εναι νταγωνίστρια τν λλων τοπικν κκλησιν, λλ' ν σμα μετ' ατν κα πιθυμε τν βίωσιν τς νότητος ατης ν Χριστ, τν ποκατάστασιν δηλονότι ατς, διαταραχθείσης κατ τ παρελθόν, κα χι τν πορρόφησιν τς λλης»4.
παράδοξη ατ διεύρυνση τς κκλησίας δν φησε κτός το περιβόλου της τος αρετικος Προτεστάντες· περ τς 9ης Γενικς Συνελεύσεως το Παγκοσμίου Συμβουλίου τν κκλησιν ν Πόρτο λέγκρε τς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2006), κ. Βαρθολομαος δήλωσε τ τος 2008:
«πηλλαγμένοι λοιπν τν γκυλώσεων το παρελθόντος κα ποφασισμένοι ν παραμείνωμεν νωμένοι κα ν ργασθμεν π κοινο, θέσαμεν, πρ δύο τν, κατ τν διάρκειαν τς Θ' Συνελεύσεως ν Porto Alegre Βραζιλίας, τς βάσεις μις νέας περιόδου ες τν ζων το Συμβουλίου»5.
Πρς κοιν κπληξη, τ τελικ κείμενο τς Συνελεύσεως κείνης διακηρύσσει περ τν «κκλησιν» το Π.Σ.Ε.:
«Κάθε κκλησία εναι Καθολικ κκλησία, λλα χι λότητά της. Κάθε κκλησία κπληρώνει τν καθολικότητά της ταν εναι σ κοινωνία μ τς λλες κκλησίες [...] νας χωρς τν λλο εμαστε πτωχευμένοι»6.
Ό Μητροπολίτης Περγάμου ωάννης (Ζηζιούλας), θεολογικς σύμβουλος το Πατριάρχου, πίσης θεωρε ς ντς «κκΛησίας» σες (δι)αιρέσεις κα σχίσματα φαρμόζουν να ποιοδήποτε «βάπτισμα»:

«Τ βάπτισμα δημιουργε να ριο στν κκλησία. Τώρα μ ατ τ βαπτιστικ ριο εναι κατανοητ ν πάρξει διαίρεση, λλ ποιαδήποτε διαίρεση μέσα σ ατ τ ρια δν εναι τ διο μ τν διαίρεση πο πάρχει μεταξ τς κκλησίας κα ατν πο βρίσκονται ξω π ατ τ βαπτιστικ ριο [...] ντός το βαπτίσματος, κόμη κα ν παρχει μία διάσπαση, μία διαίρεση, να σχίσμα, κόμη μπορες ν μιλς γι κκλησία»7.
Διευρύνοντας αθαιρέτως τ ρια τς κκλησίας, κ. ωάννης περιόρισε τ π' ατ κα τ πεδίο τν αρέσεων· κατ' ατν «κκλησιαστικοποιεται» κάθε αρεση ποια δν ντιπίπτει κπεφρασμενως στ Σύμβολον τς Πίστεως, πως δηλαδ Μονοφυσιτισμός-Μονοθελητισμς (τν λεγομένων «προχαλκηδονίων»), Εκονομαχία, ντι-ησυχασμός, θνοφυλετισμς κ.λπ.:
« αρεση, δηλαδ πόκλιση π ατ πο πιστεύει κα μολογε μ τ Σύμβολο τς πίστεώς της κκλησία, δηγε ατομάτως κτς τς κκλησίας. Τ πρόβλημα μως ρχίζει π τ στιγμ πο πτικ ατ γωνία πολυτοποιεται [...]»8.
λα τ παραπάνω φαίνονται ς προβολ κα προέκταση τς παλαις προτάσεως το Πατριάρχου θηναγόρα, μέντορος τν μετ τατα πρωτεργατν τς Παναιρέσεως το Οκουμενισμο:
«Ες τν κίνησιν πρς νωσιν, δν πρόκειται μία κκλησία ν βαδίση πρς τν λλην, λλ' λαι μο ν πανιδρύσωμεν τν Μίαν, γιαν, Καθολικν κα ποστολικν κκλησίαν, ν συνυπάρξει ες τν νατολν κα τν Δύσιν, πως ζμεν μέχρι το 1054, παρ κα τς τότε φισταμενας θεολογικς διαφορς»9.

2. μπρακτη φαρμογ διαχρονικς τς νέας κκλησιολογίας
Ο πεποιθήσεις ατς το Οκουμενικο Πατριάρχου χουν μπράκτως βεβαιωθ μ διάφορες παλαιότερες κδηλώσεις το οκουμενιστικο γίγνεσθαι: π παραδείγματι, μ τν παρουσία κα συμπροσευχ το Οκουμενικο Πατριάρχου σ σπεριν τς Θρονικς ορτς τς Ρώμης (ούνιος 1995), στν κηδεία το Πάπα ωάννη Παύλου Β΄ (πρίλιος 2005), σ παπικ λειτουργία στ Βατικαν (ούνιος 2008), σ συνεδρία τς Συνόδου τν Καθολικν πισκόπων (κτώβριος 2008) κα στν πρώτη πίσημη λειτουργία το Πάπα Φραγκίσκου (Μάρτιος 2013), μ τν π κοινο ελόγηση τν ρθοδόξων πιστν π τν κ. Βαρθολομαο κα τν Καρδινάλιο Cassidy (Φανάρι, Θρονικ ορτ 1992), καθς κα μ τ συμμετοχ το Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ' σ Πατριαρχικ Λειτουργία στ Φανάρι (Νοέμβριος 2006), που Πάπας, φορώντας μοφόριο, πήγγειλε τ «Πάτερ μν» κα το ψάλη Πολυχρόνιον! Μ τν πρόσφατη (Μάιος 2014) συμπροσευχ στν ερουσαλήμ, νώπιον το Παναγίου Τάφου. κόμη, μ τν πίδοση γίου Ποτηρίου ς δώρου στν νεοεκλεγέντα ονίτη (ν θήναις) πίσκοπο «Καρκαβίας», Δημήτριο Σαλάχα (Μάιος 2008). Μ τ συμμετοχ πίσης το παπικο πισκόπου Louis Pelatre στν σπερινό της γάπης στ Φανάρι τ Πάσχα το 2009, θος πο συνεχίσθηκε κα τ πόμενα τη, μ εσοδο τν τερόδοξων στ ερ Βμα δι τς ραίας Πύλης. Μ τ συμμετοχ το κ. Βαρθολομαίου στ Σύνοδο τν γγλικανν στ Labeth Palace (Νοέμβριος 1993). λα ατ κα πολλ λλα, διανθίσθηκαν μ συμπροσευχές, προσφωνήσεις κα κοινς κκλησιολογικς δηλώσεις. Στ πλαίσιο τς οκουμενιστικς στοχεύσεώς του κ. Βαρθολομαος δν παρέλειψε ν παροτρύνει κα τν νέο Πατριάρχη Βουλγαρίας, Μακαριώτατο κ. Νεόφυτο, ν πανέλθει τ Πατριαρχεο Βουλγαρίας στν οκουμενικ κίνηση π' που πεχώρησε τ 199810.

3. ρνηση το Συμβόλου τς Πίστεως, πίστεως «ες Μίαν κκλησίαν»
Ο ς νω δηλώσεις κα τ γεγονότα προσδιορίζουν τ σταθερ κκλησιολογικ γραμμ το Οκουμενικο Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. πρόσφατη ν εροσολύμοις δήλωσή του, ναδεικνύει σαφς κα τν προφαν ντιφατικότητα τ διγλωσσία τς κκλησιολογίας ατς, χαρακτηριστικς το Οκουμενισμο, καθς προβάλλει μν τν Μίαν κκλησίαν, λλ' ς «διεσπασμένην ν χρόν». ν προκειμν τ πατριαρχικ κείμενο δημιουργε σύγχυση κα σαφς δν παγορεύεται π τ γιον Πνεμα, τ ποο εναι Πνεμα «εθές»11. Εναι κόμη ενόητο, τι θέση ατ συνιστ συνειδητ ρνηση τουλάχιστόν τς νότητος τς «Μις» κκλησίας ς διότητος κα ντολογικο Της δεδομένου. συμπερίληψη τς διότητος ατς στ κκλησιολογικ ρθρο το Συμβόλου τς Πίστεως, ποτελε τν κφραση τς ατοσυνειδησίας κα γιοπνευματικς μπειρίας τς κκλησίας κα κατ συνέπειαν ποιος - κληρικς λαϊκός- μφισβητε συνειδητς πορρρίπτει τν πίστη τς κκλησίας, πως ατ ριοθετεται μ κάθε κρίβεια στος ρους τν Οκουμενικν Συνόδων κα διαιτέρως στ μονοσήμαντα ρθρα το Συμβόλου τς Πίστεως, ελόγως κπίπτει π τ Σμα τς κκλησίας, ποκείμενος σ καθαίρεση φορισμ κατ τς Οκουμενικς Συνόδους12.

4. κκλησία εναι αωνίως κατάλυτη, νότητα Χριστο κα πιστν διάσπαστη
σαφς πόσχεση το Κυρίου, τι «πύλαι δου ο κατισχύσουσι»13 τς κκλησίας, πολλ μλλον πειδ «τ μωρόν το Θεο σοφώτερον τν νθρώπων στν κα τ σθενές το Θεο σχυρότερον τν νθρωπών στί»14, καταρρίπτει κάθε σχυρισμ το Πατριάρχου, τι «περίσχυσεν νθρώπινος παράγων» στ β΄ χιλιετία τς στορίας Της! Εναι σαφες ν προκειμέν ο διαπιστώσεις τν γίων Πατέρων: γι τν Μ. Βασίλειο Χριστς «ν μέσ» τς κκλησίας «γένετο, χαριζόμενος ατ τ μ σαλεύεσθαι»15· Θεολόγος Γρηγόριος νομάζει τν κκλησία «κληρονομίαν Χριστο μεγάλην κα ο παυσομένην, λλ' ε βαδιουμένην», δ Χρυσόστομος ωάννης διακηρύσσει τι κκλησία νομάζεται π τν Γραφ «ρος, δι τ περίτρεπτον κα πέτρα, δι τ φθαρτον»16. γιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, μόφωνος μ τν μολογία πάντων τν γίων Πατέρων, βεβαιώνει τι κκλησία «μόνη στν στλος κα τ δραίωμα τς ληθείας17, διότι τ Πνεμα τ παράκλητον μένει ν ατ ες τν αἰῶνα»18. συνεχς παρουσία το Πνεύματος διασφαλίζει τν κκλησία, κα γι' ατ εναι λοκληρωμένο, «περατωθέν», τ ργο το Χριστο, ποος «ργον κπεράνας εφρανε φίλους»19.
Στν κκλησία πιστεύουμε ς ες αώνιο θεανθρώπινο καθίδρυμα τ ποον «ο πανταχο τς οκουμένης κταθήσεται μόνον, λλ κα πανταχο το αἰῶνος»20 κα συνεπς δν ττται παρέρχεται· εναι πασιφανές, τι ατ χωροχρονικ κταση δν φορ μι νοητ «χρονη» κκλησία, λλα τν «ν χρόν» στρατευομένη, ποία εναι κα στορικς μφανεστάτη ς νότητα-κοινωνία πιστών21, διότι εναι «πόλις πάνω ρους κειμένη» κα «οκος το Θεο περίοπτος τος πανταχο»22.
περφυς νότητα τς κκλησίας ς Σώματος Χριστο εναι κάτι τ δεδομένο, πολύτως κα μετακλήτως διασφαλισμένο π τν Κεφαλ τς κκλησιας23, τν Χριστό, μ τ συνεχ παρουσία το Παρακλήτου Πνεύματός Του σ' Αύτήν24, ως τς συντελείας, δη π τν Πεντηκοστή. Ο πιστοί, ς τ Σμα τς Κεφαλς, το Χριστο, εναι παραίτητο συμπλήρωμά Της, «τ πλήρωμα το τ πάντα ν πάσι πληρουμένου» Χριστού25, γι' ατ δν μπορε ν νοηθε Μία κκλησία «κτς χρόνου», δηλαδ χωρς π γς πιστούς· γράφει γιος ωάννης Χρυσόστομος: «νθα γρ κεφαλή, κε κα τ σώμα· οδεν γρ μέσ διείργεται κεφαλ κα τ σώμα· ε γρ διείργετο, οκ ν εη σμα, οκ ν εη κεφαλή [...] ρα πς τν κοιν πάντων χρήζοντα εσάγει [...] Δι πάντων ον πληροται τ σμα ατο. Τότε πληροται κεφαλή, τότε τέλειον σμα γίνεται, ταν μο πάντες μεν συνημμένοι κα συγκεκολλημένοι»26. Γι' ατ κα Θες δοξάζεται κα ν Χριστ κα ν τ Σώματι το Χριστο, τ κκλησί, τς ποίας μόνης εναι Σωτρ Θεάνθρωπος27, ποος «κκτρέφει κα θάλπει ατήν»28. ποιος δν πιστεύει στ συνέχεια τς νσαρκώσεως, τν κκλησία, δν πιστεύει στν Χριστό· κκλησία εναι συνέχεια τς ντς το χρόνου Σαρκώσεως. Κα πως Κύριός μας θεάθη, ψηλαφήθηκε κα προσκυνήθηκε ν σαρκί, ν χρόν, τσι πίσης συνεχίζει ν συμβαίνει κα μ τ Σμα Του, τν κκλησία -νωμένη κα για- ν χρόν. ν θ δεχόμασταν τ διαίρεση τς κκλησίας, θ δεχόμασταν λοιπν τν κμηδένιση τς νσαρκώσεως κα τς σωτηρίας το κόσμου29.
                                   (ἡ συνέχεια τοῦ κειμένου στήν ἀμέσως παλαιοτέρα ἀνάρτηση)