ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΙΔΡΥΤΟΥ ΜΑΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ (+1994)

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

ΠΑΥΛΟΣ

Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΜΟΝΑΧΟΣ

Ο ΚΥΠΡΙΟΣ

Ὑπό Ἁγιορείτου Μοναχοῦ

Ὁ μακαριστός Μοναχός Παῦλος ὁ Κύπριος, ἀποτελεῖ μία τῶν μεγάλων προσωπικοτήτων τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ (Ἑλλαδικοῦ  καί Κυπριακοῦ) κατά τόν παριππεύσαντα 20^ο  αἰ. Προσωπικότητα πολύπλευρη, ὑπῆρχε Ζηλωτής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (ὅπως  καί κάθε μοναχός ὠφείλει νά εἶναι), κοινοβιάτης μοναχός στήν Κύπρο,  ζωγράφος καί ἁγιογράφος, συνθέτης Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν (ἔχω ὑπ’ ὄψη  μου τοῦ ἁγ. Ἀμβροσίου ἐπ. Μεδιολάνων καί τοῦ ἁγ. Νεκταρίου Μητροπ. Πενταπόλεως), ἐκδότης τοῦ πνευματικοῦ  καί ἀφυπνιστικοῦ Περιοδικοῦ «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ – ΣΩΤΗΡΙΑ», συγγραφέας, ἀρθρογράφος (στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» κ. ἀ.), ὁμιλητής, κ. ἄ.

Ὅμως ἐκτός τῶν προηγουμένων, ὁ π. Παῦλος ὑπῆρξε καί ἀσκητής, κάτι πού στίς ἀναφορές στό πρόσωπό του, δέν ἀναφέρεται σχεδόν καθόλου.  Χάριν ἀσκήσεως τόν βρίσκουμε στήν φοβερή κοιλάδα τοῦ Χοζεβᾶ στούς Ἁγίους Τόπους, συνασκητή τοῦ Ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Ρουμάνου,  ἀργότερα δέ σέ σπήλαιο τῆς περιοχῆς τῆς Ἱερᾶς Σκήτης ἁγ. Ἄννης, Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ μακαριστός Πατήρ γεννήθηκε τό 1922  στόν ἅγ. Ἀμβρόσιο Κυρηνείας καί ἦταν γιός τοῦ Ἱερέως παπα-Γεωργίου. Σέ ἡλικία 17 ἐτῶν μόνασε στήν περίφημη Ἱερά Μονή Σταυροβουνίου. Ἐκεῖ κατά τήν ρασοφορία του ὀνομάσθηκε Πέτρος καί κατά τήν μεγαλοσχημία του Παῦλος, διδάχθηκε δέ καί τήν Ἁγιογραφία. Νά σημειωθεῖ ἐδώ, ὅτι τόν μοναχικό βίο ἐπέλεξε καί μία κατά σάρκα ἀδελφή του, ἡ ὁποία μόνασε στήν Ἱερά Μονή ἁγ. Γεωργίου Ἀλαμάνου, ὡς Χαριτίνη Μοναχή. Ὅταν μετά τόν Πόλεμο δημιουργήθηκαν ταραχές καί διχοστασίες στή Μονή Σατυροβουνίου σχετικά μέ τό Ἡμερολογιακό Ζήτημα, ὁ π. Παῦλος ἐπέλεξε νά ἀποχωρήσει. Γιά μικρό διάστημα ἔζησε ἀγωνιζόμενος στήν πατρική του οἰκία καί ἀργότερα σέ κελλί τοῦ ἐξωκκλησίου τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, στήν Κοινότητα Μοναγρουλίου. Τελικά τό 1949 μετέβη στά Ἱεροσόλυμα καί ἐγκαταβίωσε στήν φοβερή χαράδρα τοῦ Χοζεβᾶ, ὡς ἐξαρτηματικός/ἐρημήτης τῆς ἱστορικῆς Μονῆς, κοντά στόν Ὅσιο Ἰωάννη τόν Ρουμάνο, μέ τόν ὁποῖο ἀνέπτυξε μεγάλη πνευματική φιλία καί σχέση. Ὁ ταπεινός Ἀββᾶς Ἰωάννης λειτουργοῦσε στο σπήλαιο τοῦ π. Παύλου, ὅπου ὁ μακαριστός εἶχε διαμορφώσει Παρεκκλήσιο. Ὁ π. Παῦλος, μαζί μέ τόν μαθητή τοῦ Ὁσίου Ἰωαννίκιο μοναχό, διακόνησαν στά τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ Λειψάνου τοῦ ὁσ. Ἰωάννου (+ 1960), τό ὁποῖο ἀργότερα ἀνακομίσθηκε ἀπό τούς ἰδίους καί τόν Ἡγούμενο τοῦ Χοζεβᾶ ἀρχιμ. Ἀμφιλόχιο ἀδιάφθορο! (1980).

Οἱ συνθῆκες ἀσκήσεως στήν ἔρημο τοῦ Χοζεβᾶ ἦσαν ἐξαιρετικά σκληρές, λόγῳ τῶν ἀκραίων κλιματολογικῶν συνθηκῶν πού  ἐπικρατοῦν στήν περιοχή. «Κάναμε τήν ὑπομονή μας - συνήθιζε νά λέει ὁ Γέροντας - μέχρι πού ἦρθε ὁ Πάπας καί μᾶς ἄνοιξε τά μάτια» (ἀναφερόμενος στήν συνάντηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα Α’  καί τόν Πάπα Παῦλο ΣΤ’ πού ἔγινε στά Ἱεροσόλυμα, τόν Ἰανουάριο τοῦ 1964).  Στή συνέχεια ξέσπασε ὁ Ἀραβο-Ἰσραηλινός Πόλεμος (1967), ὁπότε ὁ Γέροντας ὑποχρεώθηκε νά ἐγκαταλήψει τήν Ἁγία Γῆ  καί νά καταφύγει στό Ἅγιο Ὄρος, ὅπου ἐγκαταβίωσε σέ σπήλαιο τῆς περιοχῆς τῆς Σκήτης ἁγ. Ἄννης. Ἀπό ἐκεῖ βγῆκε μόνον μία φορά τό 1974, κατά τήν εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο, γιά νά μεταβεῖ «πρός ἐνίσχυσιν» στήν  ἰδιαιτέρα πατρίδα του. Τότε συνδέθηκε μέ τήν Ἱερά Μονή Παναγίας Γαλακτοτροφούσης Κακορατζιᾶς Λευκωσίας  καί τόν Ἡγούμενό της ἀρχιμ. Χρυσόστομο, σταδιακά ὅμως ἀντιλήφθηκε ὅτι τό κέντρο τοῦ ἀγῶνος ὑπέρ τῆς γνησιότητος τῆς Πίστεως ἦταν ἡ Ἑλλάδα, ὁπότε ἐγκαταβίωσε στήν Ἱερά Μονή Εὐαγγελιστρίας Ἀθηκίων, ὅπως προαναφέρθηκε.

Ὁ γράφων εἶχα τήν ἰδιαίτερη τιμή καί εὐλογία νά τόν γνωρίσω προσωπικά πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, ὅταν ἐγκαταβίωσε σέ μία καλύβα ἔξω ἀπό τήν ἀνδρική Μονή Εὐαγγελιστρίας Ἀθηκίων Κορινθίας. Ἡ γνωριμία αὐτή σημάδεψε ζωηρά την παιδική μου ἡλικία. Το καλυβάκι του βρισκόταν ἀνάμεσα στά πεῦκα, ἔξω ἀπό τό μοναστήρι καί ἦταν ἁπλούστατο, σχεδόν ἄδειο. Ἀποτελοῦνταν ἀπό δύο χώρους, ὁ ἕνας ἦταν τό  «γραφεῖο» του και ὁ ἄλλος τό κελλί του. Στό «γραφεῖο» δέσποζε μία μεγάλη εἰκόνα τῆς ἁγ. Ἄννης πού εἶχε ἁγιογραφήσει ὁ ἴδιος (τῆς «γιαγιᾶς» μας, ὅπως ἀποκαλοῦσε  χαριτολογώντας τήν ἁγία Θεοπρομήτορα). Δίπλα στήν εἰκόνα ὑπῆρχε ἕνα μπουκαλάκι ἀπό σιρόπι, τό ὁποῖο πάντα φιλοξενοῦσε ἕνα κλαράκι βασιλικό ἤ ἕνα ἀγριολόλουδο. Ἕνας τοῖχος τοῦ «γραφείου» του καταλαμβάνονταν ἀπό τήν μεγάλη βιβλιοθήκη του. Τά ράφια ἦταν ἁπλές σανίδες στερεωμένες στόν τοῖχο καί τά βιβλίο ἦταν ὅλα ντυμένα μέ τό γνωστό μπλέ χαρτί,  μέ τό ὁποῖο συνήθιζαν νά ντύνουν  οἱ μαθητές τά βιβλία τους κατά τήν μεταπολεμική περίοδο. Τό δέ γραφεῖο του ἦταν δύο τελάρα, τό ἕνα ἐπάνω στό ἄλλο, καί πάνω τους μία παμπάλαια γραφομηχανή. Ἕνα τρίτο τελάρο ἀποτελοῦσε τό…κάθισμα!

Προχωρῶντας στό κελλάκι  πού ἀναπαύονταν,  δέν  ἀντίκρυζες κάποιο κρεββάτι ἤ ἀναπαυτικό στρῶμα, ἀλλά  μία…σέζ λόγκ (ποιός ξέρει ἀπό πού τήν εἶχε οἰκονομήσει!). Στό προσκέφαλο ὑπῆρχαν δύο εἰκόνες, τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας. Εἶχε ἀκόμη ἕνα ἀναλόγιο γιά νά διαβάζει τίς Ἀκολουθίες του  καί ἕνα καντήλι στήν γωνία, νά φωτίζει τό σκοτάδι του. Ὅλα στό κελλάκι του ἦταν παστρικά καί καθαρά, δέν ὑπῆρχε τίποτα τό περιττό, οὔτε κἄν ἡλεκτρικό ρεῦμα (τό ὁποῖο θεωροῦσε πολυτέλεια).

Ἄν καί ἔχουν περάσει τόσα χρόνια, εἶναι σάν νά τόν βλέπω τώρα μπροστά μου, νά μᾶς ὑποδέχεται μέ τό κρύο νερό  καί τήν «ἀφρόζα» (ἕνα εἶδος Κυπριακοῦ ἀναψυκτικοῦ). Φεύγοντας «φίλευε» ὅλους μέ λαχανικά ἀπό τόν κῆπο του (ὁ μακαριστός διατηροῦσε μποστάνι γύρω ἀπό τό καλύβι του).

Ἐξαιρετικά ἁγιόφιλος ὁ μακαριστός, εἶχε πολύ ἀγάπη στήν κοινή μας Μητέρα, τήν Παναγία μας, ὁ Ὁποία καί τόν πῆρε κοντά Της κατά τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεώς Της τό 1994, ἀνταμοίβοντας ἔτσι τούς κόπους του καί τήν ἀγάπη του πρός τό σεπτό Της πρόσωπο. Προσευχόμενος ὁ Γέροντας ἔλεγε τό «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς»  καί ὄχι τό «πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν» («ἡ Παναγία - ἔλεγε - σώζει, δέν πρεσβεύει»). Εἶχε ἐπίσης μεγάλη εὐλάβεια καί πρός τήν ἁγ. Ἄννα (τήν «γιαγιά μας», ὅπως ἔλεγε) καί τόν ἅγ. Νεκτάριο Πενταπόλεως, οἱ ὁποῖοι τόν εἶχαν θεραπεύσει ἀπό ἰσχυρό πόνο τοῦ αὐτιοῦ (ἀπό ἄσκηση ὁ μακαριστός δέν ἤθελε νά βγεῖ ἀπό τό κελλί του  καί νά πάει στόν γιατρό).

Ἐπανερχόμενος στίς ἀναμνήσεις μου σημειώνω, ὅτι  ἄν καί ἦμουν μικρός καί δέν καταλάβαινα πολλά, ἡ θεωρία του ἀρκοῦσε («Πάτερ, ἀρκεῖ μοι το βλέπειν σε»). Κάθε Κυριακή ἐρχόνταν  στο μικρό Παρεκκλησάκι τῆς Μονῆς γιά τήν κοινή Ἀκολουθία. Τόν βλέπαμε νά ἔρχεται σάν ἀπό τήν βαθυτάτη ἔρημο! Συγκεντρωμένος στά τῆς Ἀκολουθίας, δέν κινοῦνταν ἀπό τήν θέση του. Μετά τήν Ἀπόλυση, διόρθωνε διακριτικά τά τυχόν λάθη, ἔλεγε δύο – τρεῖς πνευματικές κουβεντοῦλες  καί ἐπέστρεφε στό κελλάκι του, τίποτα περιττό.

Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του ὁ μακαριστός π. Παῦλος δοκιμάσθηκε ἀπό τήν ἐπάρατη νόσο, τήν ὁποία ὑπέμεινε ἀγόγγυστα, προσευχόμενος καί προετοιμαζόμενος γιά τήν ἔξοδό του ἀπό τοῦ ματαίου τούτου κόσμου. Κοιμήθηκε τήν 15^η Αὐγούστου 1994 (ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας, κατά τό παλαιό ἡμερολόγιο)  καί ἐνταφιάσθηκε στό κοιμητήριο τῆς Μονῆς. Ἡ ἀνακομιδή του ἔγινε ἀπό τόν γράφοντα τό 2004. Τά λείψανα του βρέθηκαν καθαρά καί κροκοβαφή καί φυλάσσονται στό ὀστεοφυλάκιο τῆς Μονῆς, ἐν ἐναμονῇ τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.

Τοῦ ἀοιδίμου Μοναχοῦ ΠΑΥΛΟΥ, εἴη αἰωνία ἡ μνήμη, Ἀμήν.

(Ἀνάρτηση στό ἱστολόγιο «Συναξάριο τῆς Ἐκκλησίας»

τοῦ ἀγαπητοῦ μας κ. Ἀ. Μάρκου

 καί στό «Κρυφό Σχολειό» τοῦ ἀγαπητοῦ κ. Ν. Μάννη)

Ὁ μακαριστός Γέροντας σέ προχωρημένη ἡλικία.

 Σχόλιο τοῦ Διαχειριστοῦ «Ε.-Σ.» στήν ἀνωτέρω ἀνάρτηση στό ἱστολόγιο «Κρυφό Σχολειό»:

Θερμές εὐχαριστίες στόν ἀρθρογράφο καί τόν ἀγαπητό Δάσκαλο γιά τήν ἀνάρτηση. Στή μνήμη τοῦ Γέροντος καί ἐκλεκτοῦ φίλου μας ἀειμνήστου ὁμολογητοῦ μοναχοῦ Παύλου τοῦ Κυπρίου, τοῦ καί ἱδρυτοῦ τοῦ Περιοδικοῦ μας,  νά ἀναφέρω μερικά στοιχεῖα: Μεταξύ τῶν ἄλλων ἦταν καί ἄριστος γνώστης τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς καί ἐξαίρετος ψάλτης. Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ προβλήματος ἀκοῆς πού εἶχε συνέβη ὅταν συνέγραφε τήν κατά παραγγελία μας ποιηθεῖσα Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ διά πρεσβειῶν τῶν τριῶν Ὁσίων Πατέρων τῆς Χίου, κατά τήν ἡμέρα τῆς μνήμης των. Τέλος, θυμᾶμαι καί ἀναφέρω τό ἑξῆς χαριτωμένο περιστατικό. Σέ ταξείδι μας στήν Κέρκυρα γιά «ἱεραποστολικούς» λόγους (διωγμός ὑπό τοῦ καινοτόμου Μητρ/του Κερκύρας Τιμοθέου Τριβιζᾶ κατά εὐσεβῶν τῆς Νήσου) ἀρνήθηκε νά φιλοξενηθεῖ μαζί μας σέ σπίτι πού ὑπῆρχαν τηλεοράσεις καί κατέφυγε σέ οἰκία ὀρθοδόξου πού δέν εἶχε τό «χαζο-ἤ διαβολο-κούτι»! Κάτω ἀπό τά κέρατα τοῦ πονηροῦ δέν μπαίνω, ἔλεγε (καί τό ἔκανε!) χαρακτηριστικά. Ἦταν εὐφυέστατος στόν νοῦ καί ἀσυμβίβαστος σέ θέματα Πίστεως καί Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας μέχρι τέλους! Εἴθε, μέ τήν εὐχή του, νά ἀξιωθοῦμε νά ἐκπληρώσουμε τήν ἐπιθυμία του νά συνεχίσωμε (κατά τό μέτρο τῶν ἀσθενικῶν δυνατοτήτων καί ἱκανοτήτων μας) τό ἔργο του καί νά ἀξιοποιήσωμε τήν σπουδαία συγγραφική του παρακαταθήκη. Αἰωνία ἡ μνήμη του!

ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΙΕΡΑ ΣΚΗΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΒΑΤΕΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΣΤΗ ΧΙΟ!

ΘΡΑΣΥΤΑΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ, ΠΕΡΑΝ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ!

ΔΗΛΩΣΙΣ ἐξ ἀφορμῆς τῶν θλιβερῶν γεγονότων τὰ ὁποῖα διαδραματίζονται εἰς τὴν Χίον

16 ΜΑΪΟΥ 2015 (ν.ἡ.)

Μὲ ἀφορμὴ τὰ θλιβερὰ γεγονότα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίων Πατέρων Χίου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γ.Ο.Χ. Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος, ὡς ἐκπρόσωπος τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, προέβη στὴν ἀκόλουθη δήλωση:

«Εἶναι τρομακτικὸ νὰ διαπιστώνει κάποιος πὼς ἐν ἔτει 2015 δικαστικὲς καὶ ἀστυνομικὲς ἀρχὲς δημοκρατικῆς χώρα, μέλους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἐνεργοῦν κατ' ἐντολὴν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου τῆς κρατικῆς Ἐκκλησίας, εἰς βάρος θρησκευτικῆς μειονότητος.

Πρὶν κἂν τὸ σκήνωμα τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου κυροῦ Ἀμβροσίου ἀναπαυθῆ στὴν χιακὴ γῆ ὁ κ. Μᾶρκος μὲ πρόσχημα δῆθεν τὴν διαφύλαξη πολιτιστικῶν θησαυρῶν τοῦ νησιοῦ, ὅπως γράφουν τὰ τοπικὰ Μ.Μ.Ε. ζήτησε ἀπὸ τὶς δικαστικὲς ἀρχὲς τὴν σφράγιση τῶν ἐγκαταστάσεων τῆς Ι.Μονῆς.

Διερωτώμεθα, πάνω σὲ ποιὰ νομικὴ βάση κινήθηκαν οἱ δικαστικὲς καὶ ἀστυνομικὲς ἀρχὲς ποὺ σφράγισαν τοὺς χώρους τῆς Μονῆς ἐπιχειρώντας μάλιστα νὰ σφραγίσουν ἀκόμη καὶ τὸ Ἱερὸ Βῆμα τοῦ καθολικοῦ τῆς; Μὲ ποιὰ ἁρμοδιότητα ὁ Μητροπολίτης τῆς κρατικῆς Ἐκκλησίας ζήτησε καὶ κέρδισε τὴν συνδρομὴ τῶν Ἀρχῶν σὲ μιὰ Ἱερὰ Μονὴ ἡ ὁποία ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν;

Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, βλέπουμε τὸ ἑλληνικὸ Κράτος ὄχι μόνο νὰ παραμένει θεατὴς ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐνεργὸς παράγων στὴν καταπάτηση τῶν θρησκευτικῶν μᾶς ἐλευθεριῶν. Τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ τοπικὴ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα θρηνεῖ τὴν ἀπώλεια ἑνὸς σπουδαίου ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός, τὴν ὥρα ποὺ τὸ σκήνωμα τοῦ παραμένει ἄταφο, ἐπιχειρεῖται ἡ ἁρπαγὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀπὸ τὸν κρατικὸ Μητροπολίτη ποὺ ἀνερυθρίαστα προκαλεῖ τὸ κοινὸ αἴσθημα... ἐπειδὴ ἁπλὰ μπορεῖ!

Καλοῦμε τὸν κ. Ὑπουργό τῆς Δικαιοσύνης ἀλλὰ καὶ τὴν κα. Εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου νὰ παρέμβουν ἄμεσα ὥστε νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἔννομη τάξη.

Ὡς πότε οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ ἀντιμετωπίζονται ὡς πολῖτες β΄κατηγορίας; Μήπως πρέπει νὰ γίνουμε Μουσουλμᾶνοι γιὰ νὰ κερδίσουμε δικαίωμα στὴν ἄσκηση τῶν θρησκευτικῶν μᾶς ἐλευθεριῶν;».

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΙΕΡΑ ΣΚΗΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΡΟΒΑΤΕΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΧΙΟΥ!

ΑΓΩΝΑΣ ΔΡΟΜΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ – ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Αστυνομική φρούρηση στη Μονή Πατέρων !

15 ΜΑΙ 2015 14:44 

Η παρουσία αστυνομικού φρουρού, μέχρι το απόγευμα θα μεταβούν στη Μονή των Αγίων Πατέρων δικαστικοί για τη σφράγιση ειδικών χώρων της, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχουν πολύτιμα ιστορικά αντικείμενα καθώς και ο πλήρης φάκελος διαχείρισης των οικονομικών της Μονής από τον ηγούμενο της, σηματοδοτεί την επόμενη ημέρα του θλιβερού αγγέλματος της εκδημίας του Αμβρόσιου.

Η Μονή των Πατέρων διαχειρίζεται από τους Γνήσιους Ορθόδοξους Χριστιανούς (παλαιοημερολογίτες) αλλά, σύμφωνα με την εκτίμηση της Ιεράς Μητρόπολης Χίου ανήκει ως εμβατίκιο στη Νέα Μονή. Η απώλεια του Αμβρόσιου, σε συνδυασμό με την κρίσιμη κατάσταση νοσηλείας στο Νοσοκομείο του μοναχού Προδρόμου αφήνει ορφανό το Μοναστήρι, καθώς ο τρίτος μοναχός, Λεόντιος, δεν είναι επισήμως εγγεγραμμένος στα μητρώα της.

Ήδη μεταξύ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου και των Παλαιομερολογιτών γίνεται ένας αγώνας δρόμου για την επόμενη μέρα. Οι πληροφορίες ότι το πρωί κατέφθασαν στη Χίο δυο μοναχοί του παλαιού εορτολογίου κι άρχισαν να ξεσκονίζουν τους χώρους με τα προσωπικά αντικείμενα του Αμβρόσιου έφτασαν εγκαίρως στην Μητρόπολη Χίου, η οποία τις διαβίβασε στην Αστυνομική Διεύθυνση Χίου και ως αποτέλεσμα έχουμε μέχρι στιγμής τηn παρουσία αστυνομικής φρούρησης.

Η απουσία του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου στις Η.Π.Α., τοποτηρητή Χίου για τους πιστούς του παλαιού εορτολογίου, έχει ως συνέπεια να καθυστερούν οι επίσημες εκ μέρους τους αντιδράσεις αναπλήρωσης του κενού και να δίνεται η δυνατότητα στην Ιερά Μητρόπολη Χίου να διεκδικεί την κυριότητα της Μονής.

Σοβαρό πρόβλημα έχει παρουσιαστεί και για τη Μονή του Αγίου Κωνσταντίνου στην οποία ο Αμβρόσιος ήταν δικαίος, ενώ τελούσε και τις Ιερές Ακολουθίες στην Αγία Ματρώνα στις Δυδίμες και τον Ταξιάρχη των Νενήτων. 

Οι εξελίξεις τρέχουν με υψηλή ταχύτητα και μέχρι αύριο στις 15.30, που έχει ορισθεί η νεκρώσιμη Ακολουθία του Αμβροσίου, αναμένονται με ξεχωριστό ενδιαφέρον.

("Πολίτης" Χίου, 15 Μαίου 2015)

Σχόλιο διαχειριστοῦ Ε-Σ: Στή Σκήτη τῶν Ἁγίων Πατέρων  Χίου ἐκάρη μοναχός καί ἀσκήτευσε παρά τούς πόδας τοῦ ὁσίου Παχωμίου, πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τοῦ ἐν Αἰγίνῃ, ὁ ὅσιος Γέροντας Μωϋσῆς (+1946) ὑποτακτικός τοῦ ὁποίου ἐχρημάτισε ὁ πρῶτος πνευματικός μας πατέρας π. Κάλλιστος Μακρῆς (τῆς Μονῆς παμμεγίστων Ἁγίων Ταξιαρχῶν Ἀθικίων Κορινθίας). Ὡς ἐκ τούτου ἔχομε ἰδιαίτερη εὐαισθησία γι' αὐτόν τόν ἱερό τόπο. Ἐπιπλέον ὁ ἀδοκήτως τελευτήσας Ἡγούμενος Ἀμβρόσιος (57 ἐτῶν) ὑπῆρξε γνώριμός μας ἀπό δεκαετίας. Τό ἔτος 2005 μᾶς ἐφιλοξένησε ἀβραμιαίως στή Σκήτη καί τοι δέν μᾶς ἐγνώριζε προηγουμένως προσωπικῶς παρά μόνον ὡς Διευθυντή τοῦ Περιοδικοῦ "Κῆρυξ Γ.Ο.". Μάλιστα ὅταν πρό πενταετίας νοσηλευόμασταν σέ σοβαρή κατάσταση σέ Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν καί τό πληροφορήθηκε ἔσπευσε νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ καί συμπαρασταθεῖ, ἐκδηλώνοντας τήν μεγάλη ἀρετή τῆς ἀγάπης μέ τήν ὁποία τόν ἐκόσμησε ὁ Θεός.