Αὐτο-ἀπολογούμενος....

Ὁ κ. Βλ. Φειδᾶς ὁμολογεῖ καί ἀποκαλύπτει

περί τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου (Κρήτης)

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

[ Τό κατωτέρω παρατιθέμενο ἄρθρο ἐδημοσιεύθη εἰς τό τελευταῖο φύλλο (ἀρ. 2146) τῆς Ἐφημερίδος "Ὀρθόδοξος Τύπος", τῆς 30.12.2016, ὡς Κύριο Ἄρθρο αὐτῆς, ὑπό τόν τίτλον: "ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο κ. ΦΕΙΔΑΣ".]

Ὁ κ. Φειδᾶς ὁμιλῶν περί τῆς "Συνόδου τῆς Κρήτης" στή Θεολ. Σχολή (Ἀθηνῶν)

Τήν Πέμπτη τό μεσημέρι, 22/12/2016, στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν πραγματοποιήθηκε Σεμιναριακή διάλεξη τοῦ ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κ. Βλασίου Φειδᾶ, μέ θέμα: " Ἡ ἐκκλησιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σύμφωνα μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. ".

Ἡ διάλεξη δόθηκε στήν αἴθουσα Ὀπτικοακουστικῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐνώπιον πολυπληθοῦς ἀκροατηρίου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖτο κυρίως ἀπό φοιτητές τῆς Σχολῆς. Παρέστησαν κάποιοι, σχετικῶς λίγοι, Καθηγητές, ἐν ἐνεργεία καί ὁμότιμοι καί κάποιοι Κληρικοί.

Μετά τή σύντομη παρουσίαση τοῦ πασίγνωστου στόν ἀκαδημαϊκό θεολογικό χῶρο ὁμοτίμου Καθηγητοῦ, τόν λόγο εἶχε γιά περισσότερο τῆς μιᾶς ὥρας ὁ κ. Φειδᾶς, ὁ ὁποῖος, ὁμολογουμένως, παρά τήν ἡλικία καί τήν βεβαρυμένη ὑγεία του, ἐπιβεβαίωσε τήν ἰσχυρή σκέψη καί τή δυναμικότητά του.

Ὅπως, ἴσως, εἶναι γνωστό, ὁ ἐν λόγῳ Καθηγητής ὑπῆρξε βασικό στέλεχος καί σημαντικός παράγων γιά τήν πραγματοποίηση τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης. Ἀρκεῖ νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἐργάσθηκε γι' αὐτή τήν ὑπόθεση ἐπί σχεδόν μισό αἰώνα καί ἡ συμβολή του στίς τελικές διεργασίες της ὑπῆρξε καταλυτική.

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά λεχθεῖ ὅτι στήν κορυφαῖα τριανδρία, ὅσον ἀφορᾶ στήν στήριξη καί ἐπίτευξη τοῦ "ὁράματος" τῆς Μεγάλης Συνόδου, ἐκτός τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τοῦ, κατά δήλωση τοῦ τελευταίου, ἰσχυροῦ θεολογικοῦ βραχίονος τοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, συμπεριλαμβάνεται (καί) ὁ κ. Φειδᾶς. Πολλά, ἄν ὄχι τά περισσότερα ζητήματα ἱστορικο-κανονικοῦ χαρακτῆρος καί περιεχομένου στηρίχθηκαν στό κῦρος καί τίς γνώσεις του.

Ἡ ἐν λόγῳ διάλεξη τοῦ κ. Φειδᾶ, χάρη στήν παρρησία καί τήν εἰλικρίνεια τοῦ ὁμιλητοῦ, "φώτισε" ἀρκετά σημεῖα τῆς προετοιμασίας καί τῆς συγκλήσεως τῆς περιβοήτου πλέον συνόδου τῆς Κρήτης. Δέν γνωρίζουμε, οὔτε εἶναι σαφής ὁ λόγος τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς τῆς διαλέξεως. Προφανῶς τά περί τήν σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου παραμένουν ἀκόμη στήν ἐπικαιρότητα καί ἑπομένως δικαιολογεῖται ἡ σχετική ἐνασχόληση. Ὡστόσο μᾶλλον οἱ κατ' αὐτῆς ἐπικρίσεις θά πρέπει νά θεωρηθοῦν ὡς αἰτία μιᾶς γενικότερης προσπαθείας τῶν θιασωτῶν της νά παρουσιασθοῦν εὐρύτερα τά περί αὐτήν.

Ἐκ προοιμίου, ἐπισημαίνουμε ὅτι αὐτή ἡ προβολή τῆς συνόδου καί τῶν ἀποφάσεών της ἐντάσσεται στό πλαίσιο τῆς προσπαθείας,  ἀφ' ἑνός, νά μή παραδοθεῖ στή λήθη καί, ἀφ' ἑτέρου, νά ἀποδομηθοῦν οἱ κατ' αὐτῆς ὄχι εὐκαταφρόνητες ἐπικρίσεις, βάσει ὅμως συγκεκριμένης τακτικῆς καί στρατηγικῆς, οἱ ὁποῖες ταυτοχρόνως θά διαμορφώσουν καί τή τελική "μορφή" μέ τήν ὁποία θά καθιερωθεῖ στή κοινή γνώμη καί, εἰ δυνατόν, στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, ὡς ἱστορικό ἐκκλησιαστικό γεγονός!

Ὁ κ. Φειδᾶς, προφανῶς ἐπιστρατευόμενος, ἀλλά καί ἐθελοντικῶς προσφερόμενος  σ' αὐτή τήν προσπάθεια, δέν κινήθηκε στό πλαίσιο πού προσδιόριζε ὁ τίτλος τῆς διαλέξεώς του, ἀλλά ἐλευθέρως καί ὁμολογουμένως μέ ἀφοπλιστική ἀμεσότητα καί εὐθύτητα ὁμίλησε, ἀπό στήθους, γιά τό προσκήνιο καί τό παρασκήνιο τῆς προετοιμασίας καί συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Ἡ μεγάλη ὄντως αὐτοπεποίθηση τοῦ κ. Καθηγητοῦ στίς θέσεις καί θεωρήσεις του, ὡς ἀδιαμφησβητήτως ὀρθῶν καί τεκμηριωμένων, σέ συνδυασμό μέ τόν δυναμικό αὐθορμητισμό του, κατέστησαν τήν ἐν λόγῳ διάλεξη ἀποκαλυπτική, τόσο γιά τό παρασκήνιο τῆς ἀμφιλεγόμενης αὐτῆς συνόδου, ὅσο καί, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, γιά τίς προθέσεις ἀλλά καί τίς ἀνασφάλειες τῶν διοργανωτῶν καί ὑποστηρικτῶν της.

Ὁ Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κ. Βλάσιος Φειδᾶς.

Ἐν συνεχεία, παραθέτουμε τά ὅσα κατά τή ροή τοῦ λόγου καί κατά τή σειρά τῆς παρουσιάσεως τοῦ κ. Καθηγητοῦ ἐλέχθησαν καί τά ὁποῖα, ἄλλα λιγότερο καί ἄλλα περισσότερο, ἀποκαλύπτουν καί "φωτίζουν" τίς θέσεις τῶν διοργανωτῶν καί θιασωτῶν τῆς περιβοήτου "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης. Ἡ πιστότητα τῶν μεταφερομένων στηρίζεται στίς σημειώσεις μας ἀπό τήν αὐτοπρόσωπη παρουσία μας στήν ἐν λόγω διάλεξη, ἡ ὁποία ἔχει ἐπίσης καταγραφεῖ ἠχητικῶς.

Ἐκ τῶν προτέρων εἶναι σημαντικό νά ἐπισημανθεῖ ὅτι (καί) ὁ κ. Καθηγητής ἀκολουθώντας τή γραμμή πού ἀκολουθεῖ ἤ ἐπιλέγει τελευταίως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης (βλέπε σχετική ἀναφορά του στήν ἐφετεινή Θρονική ἑορτή στό Φανάρι) περί τοῦ γεγονότος τῆς Συνόδου, προφανῶς ὡς γραμμή ἀμύνης ἔναντι τῆς θυέλλης τῶν κατά τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς θεολογικῶν ἐπικρίσεων καί ἀποδοκιμασιῶν, μετατοπίζει τό κέντρο βάρους αὐτῆς ἀπό τίς ἀποφάσεις αὐτῆς στήν Ἐγκύκλιό της καί ἀποποιεῖται τή διεκδίκηση γι' αὐτές (τίς ἀποφάσεις) δογματικοῦ χαρακτῆρος!

Ὁ κ. Καθηγητής, λοιπόν, μεταξύ ἄλλων ἀνέφερε καί ὑπεστήριξε ὅτι:

Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) εἶναι διεκκλησιαστικό ὄργανο, στό ὁποῖο ἀρχικῶς οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες συμμετεῖχαν προκειμένου νά ὑπάρχει συνεργασία σέ πρακτικά μόνο θέματα (κοινωνικά κλπ.), τώρα ὅμως ἔχει ἐπεκταθεῖ σέ ὅλα, ἀσφαλῶς καί σέ θεολογικά.

Ὅπως χαρακτηριστικῶς ἀνέφερε, οἱ Ρῶσοι ἀρχικῶς ἀντιμετώπιζαν μέ μεγάλη ἐπιφύλαξη τό Π.Σ.Ε. καί θεωροῦσαν τήν καταστατική του ἀρχή καί διακήρυξη ὅτι προϋπόθεση συμμετοχῆς σ' αὐτό εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό ὡς Θεό καί Λυτρωτή, ὡς ἀστειότητες, ἐφ' ὅσον καί ὁ διάβολος αὐτό τό ὁμολογεῖ. Ἐν τούτοις στήν πορεία καί συνέχεια αὐτά ἐγκαταλείφθηκαν καί τελικῶς ὅλοι συμμετεῖχαν!

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐτόνισε, εἶναι ἡ μόνη ἡ ὁποία δικαιοῦται νά χαρακτηρίζεται Συνοδική Ἐκκλησία. Ἦταν δέ μειωτικό νά λέγεται ὅτι ἔχει νά ἐκφρασθεῖ σέ οἰκουμενικό ἐπίπεδο συνοδικῶς ἐδῶ καί 1200 χρόνια! Αὐτή ἡ μομφή, καίτοι δέν σταμάτησε νά λειτουργεῖ ὁ Συνοδικός θεσμός τήν περασμένη χιλιετία καί ἔχουμε κατ' αὐτήν πολλές καί σημαντικές Συνόδους, ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ τήν πραγματοποίηση τῆς ἐπί δεκαετίες προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου. (Σημείωση ἡμ. : ἀπέφυγε ὡστόσο νά διευκρινίσει σέ ποιά κατηγορία Συνόδων ἀνήκει ἡ συγκεκριμένη διοργάνωση.)

Ὑπερασπιζόμενος τήν κανονικότητα καί ἐκκλησιολογική ἐγκυρότητα τόσο τῆς διαδικασίας, βάσει τῆς ὁποίας συνεκλήθη καί συνεδρίασε ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος ὑπῆρξε, ὡς ἐδήλωσε, δημιουργός, ὅσο καί τοῦ πλαισίου τῶν ἀποφάσεών της, ἐτόνισε ὅτι ἡ θεολογία μπορεῖ νά πλανᾶται, ἡ Ἐκκλησία ὅμως ποτέ! (Σημ. Ο.Τ. Οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ Κολυμβαρίου εἶναι ἡ Ἐκκλησία;)

Τό ἡμερολογιακόν

Ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, τό ὁποῖο ὑπῆρξε ἀπ' ἀρχῆς μεταξύ τῶν πρός συζήτηση θεμάτων τῆς προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου, καί τό ὁποῖο (καί) κατά τή γνώμη τοῦ ἰδίου, ἔπρεπε νά συζητηθεῖ διότι ἀποτελεῖ σοβαρό πρόβλημα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ' ὅσον ἐξαιτίας τῆς γενομένης ἀλλαγῆς του καί ἡ λειτουργική ἑνότητα διεσπάσθη καί σχίσμα δημιουργήθηκε στήν Ἐκκλησία, ἀπεκάλυψε ὅτι πρό τριακονταετίας οἱ προετοιμάζοντες τήν Μεγάλη Σύνοδο ἀπευθύνθηκαν σέ ἀστρονόμους προκειμένου νά πληροφορηθοῦν τίς ἀκριβεῖς συντεταγμένες, ὥστε νά προκριθεῖ ἕνα ἀκριβές ἡμερολόγιο καί νά μελετηθεῖ τό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Ἡ ἀπάντηση τῶν εἰδημόνων ἦταν ὅτι τό Ἰουλιανό εἶναι ἀκριβέστερο τοῦ Γρηγοριανοῦ καί ὅτι οἱ συντεταγμένες δέν εἶναι σταθερές.

Ἐπιπροσθέτως, ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος, ἀνέφερε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ τόν λειτουργικό χρόνο καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι περιττές οἱ ἀλλαγές, καθώς καί ὅτι τελικῶς κρίθηκε τό θέμα "ἄωρο" νά συζητηθεῖ, ὅπως ἄλλωστε ὀρθῶς ἔτσι τό εἶχε κρίνει ἤδη ἀπό τόν 16ο αἰώνα ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός (σημ. ὁ ὁποῖος εἶχε ἀπορρίψει καί καταδικάσει Συνοδικῶς τήν τότε γενομένη ὑπό τῶν Δυτικῶν ἀλλαγή τοῦ καλενδαρίου καί τοῦ Πασχαλίου, προταθεῖσα καί στήν ὀρθόδοξο Ἀνατολή). 

Ἡ ἀντικανονικότης

καί αἱ ἀποφάσεις

Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον εἶχε ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ κ. Καθηγητοῦ ὅσον ἀφορᾶ στήν κριτική πού ἀσκεῖται, περί ἀντικανονικότητος καί ἐλλείματος Συνοδικότητος, στή σύνοδο τῆς Κρήτης, λόγω τῆς μή (δυνατότητος) συμμετοχῆς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων σ' αὐτήν καί τῆς ἀσκήσεως τοῦ δικαιώματος ψήφου ἀνά Ἐκκλησία καί μόνον ὑπό τοῦ Προκαθημένου μιᾶς ἑκάστης.

Οἱ δέκα Προκαθήμενοι στή "Σύνοδο" τοῦ Κολυμπαρίου (Κρήτης).

Ὑποστηρίχθηκε ὅτι μετά τήν Δ' Οἰκουμενική Σύνοδο ὅλες οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας ἦταν οὐσιαστικῶς Σύνοδοι Προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχον σ' αὐτές μετά τῶν συνοδειῶν των καί τίποτε ἄλλο! Ἀνεφέρθη χαρακτηριστικῶς ὅτι μόνο στήν Α' Οἰκουμενική Σύνοδο συμμετεῖχαν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν στοιχεῖα καί μαρτυρίες πού πιστοποιοῦν (ἀνέφερε καί συγκεκριμένο παράδειγμα) ὅτι στίς Συνόδους προσκαλοῦνταν συγκεκριμένοι ἐπίσκοποι καί δέν μποροῦσε ὁ καθένας νά παραστεῖ καί συμμετάσχει. Δέν πήγαιναν ὅλοι! Οὔτε καί ὅσοι συνέβαινε νά παρεπιδημοῦν (παρατυχόντες) στόν τόπο τῆς συνεδριάσεως δέν μποροῦσαν νά συμμετάσχουν ἐάν δέν ἦταν ἐφοδιασμένοι μέ συστατικά γράμματα, ὅπως ἐπιμαρτυρεῖ συγκεκριμένο καταγεγραμμένο περιστατικό πού ἀφορᾶ σέ Οἰκουμενική Σύνοδο. Μάλιστα, ὅπως διευκρίνισε σχετικῶς ὁ κ. Καθηγητής, πρός ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του, στήν ΣΤ' Οἰκουμενική Σύνοδο ἐζητήθησαν τά αὐθεντικά Πρακτικά τῆς Συνόδου προκειμένου νά δοθοῦν στούς πέντε Πατριάρχες γιά νά ἐπικυρωθοῦν "πρός μείζονα κραταίωση"! Καταλαβαίνετε, λοιπόν, εἶπε, ἐπί λέξει, ὁ κ. Καθηγητής ποῦ πήγαινε τό Συνοδικό σύστημα; (!) (Σημ. Ο.Τ. : Αὐτά δέν ἰσχύουν καί αἱ ἀπαντήσεις ὑπάρχουν εἰς τά φ. 2109/18.03.2016 καί φ. 2133/30.09.2016. Ὅμως συγκεκριμένως διά τό ἐπιχείρημα ὅτι χρειάζεται ἡ ἔγκρισις τῶν Πατριαρχῶν ὁ ἴδιος (Ἐκκλ. Ἱστορία Γ΄σ. 92) γράφει ὅτι τό Πατριαρχεῖον Μόσχας ἀνήκει εἰς τήν Πενταρχίαν (Ο.Τ. φ. 2122/24.06.2016). Ἑπομένως ἀπουσιάζουν δύο Πατριαρχεῖα τῆς Πενταρχίας ἀπό τήν Κρήτην!).

Στή λεπτομερή ἀναφορά του στό στάδιο τῆς πολυετοῦς προετοιμασίας τῆς συγκλήσεως τῆς Μεγάλης Συνόδου, ὁ κ. Καθηγητής ἀνεφέρθη στόν καταλυτικό ἱστορικό ρόλο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὡς τοῦ ἀρχιτέκτονος τῆς ὅλης προσπαθείας. Ὅπως, ἐπίσης, δέν ἀπέφυγε, κάθε ἄλλο μάλιστα, τήν ἀρνητική κριτική στή στάση τῆς Ρωσίας (Πατριαρχεῖο Μόσχας) γενικῶς ἀπέναντι στήν ὅλη διοργάνωση, προετοιμασία καί πραγματοποίηση τῆς Μεγάλης Συνόδου. (Σημ. Ο.Τ. Ὁ Ἀθηναγόρας ἦτο μασῶνος (βλ. Ο.Τ. φ. 2125/15.07.2016).

Εἰδικότερον, ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί τόν Προκαθήμενό της, τούς χρέωσε τό ναυάγιο στό θέμα τοῦ Αὐτοκεφάλου, ἐπειδή δέν ἀποδέχθηκαν τήν ἐπικύρωσή του μέ μόνη τήν ὑπογραφή τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀντί ὅλων τῶν Προκαθημένων, ἤ, τουλάχιστον, καί τοῦ Προκαθημένου τῆς μητέρας Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς ὁποίας θά γινόταν ἡ ἀπόσπαση, ὅπως αὐτοί ὑποστήριζαν. Ὅπως ἀπεκάλυψε, ὁ σχετικός κανονισμός ἦταν φτιαγμένος ἀπό τόν ἴδιο καί δέν μποροῦσε νά ἔχει ἔλειμμα!

Ἐτόνισε ὅτι κατά τήν προετοιμασία ὅλοι εἶχαν συμφωνήσει σέ ὅλα καί ἑπομένως οἱ ἐκ τῶν ὑστέρων ἀντιδράσεις δέν εἶναι εἰλικρινεῖς, ὅπως π.χ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία ὑπέγραψε τά πάντα στή Σύναξη τῶν Προκαθημένων. Μόνη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας δέν εἶχε ὑπογράψει, λόγω τῆς γνωστῆς διαφορᾶς της μέ τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων (ὑπόθεση Κατάρ).

Ἀποκαλυπτικός ὑπῆρξε καί γιά τό ζήτημα τοῦ δευτέρου Γάμου τῶν ἐν χηρεία Κληρικῶν, τό ὁποῖο, ὅπως ἀνέφερε, συζητήθηκε καί ὑπέρ τοῦ ὁποίου τάχθηκαν ἐνθέρμως τόσο τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο καί τό Πατριαρχεῖο Ρουμανίας. Ὡστόσο, ὑποστήριξε ὅτι τό θέμα δέν μπορεῖ νά βρεῖ λύση λόγῳ τῆς θέσεως πού ἐκφράζεται μέ ἀπόφαση τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραθεωρηθεῖ.

Παρά τήν γενικότερη ὑπεράσπιση τῶν γενομένων καί τήν στήριξη τῆς κανονικότητός των, τήν ὁποία σταθερῶς συνδύαζε μέ τήν ἰδική του συμμετοχή στήν δημιουργία των, ἐπέκρινε, χωρίς ὅμως τήν ἀναγκαία αἰτιολόγηση μιᾶς τέτοιας ἐξαιρέσεως, τήν καταστροφική, ὅπως ἀνέφερε, συγχώνευση δύο ὑφισταμένων ξεχωριστῶν καί διαφορετικῶν κειμένων ἐκ τῶν ὁποίων προέκυψε τό τελικό καί πλέον ἐπίμαχο Κείμενο τῆς συνόδου τῆς Κρήτης περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπό χριστιανικό κόσμο.

Τό ἐν λόγω Κείμενο προέκυψε ἀπό τήν συνένωση δύο ξεχωριστῶν κειμένων καί τήν ἀνάμιξη στοιχείων πού ἀφοροῦν σέ πολυμερεῖς διαλόγους, μέ στοιχεῖα πού ἀφοροῦν σέ διμερεῖς διαλόγους (δύο ἐντελῶς διαφορετικές περιπτώσεις καί καταστάσεις) καί μάλιστα σέ διαδικασία ἑνώσεως καί κοινωνίας! (σημ. μέ αὐτή τήν ἀναφορά ὡς ἐξήγηση δικαιολόγησε τίς ἀσάφειες τοῦ κειμένου καί κατ' ἐπέκταση τίς ἀντιδράσεις πού αὐτό προκάλεσε).

Ἀκόμη, ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικός ὑπῆρξε ὅταν ἀνέφερε ὅτι τό "μυστικό" τῆς τελικῆς "ἀποτυχίας" τῶν δύο Σέρβων Ἐπισκόπων, τοῦ Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλοχίου καί τοῦ Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου, νά παρεμποδίσουν καί ἀποτρέψουν τήν προώθηση συγκεκριμένων Κειμένων καί Ἀποφάσεων ἐξασφαλίσθηκε μέ τήν ἐπιλογή τοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας νά συμμετάσχουν στή Σερβική ἀντιπροσωπεία Ἐπίσκοποι τῆς Διασπορᾶς μέ ἄντικρυς διαφορετικές πρός ἐκείνους θέσεις! Αὐτοί ἀποτελοῦσαν τήν πλειοψηφία καί ἔτσι διευκολύνθηκε ἡ ἐπίτευξη συμφωνίας. Πρόκειται γιά τήν περίπτωση τῶν Ἐπισκόπων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ὑποστήριξαν ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά γυρίσουν στίς ἐπισκοπές των, ὅπου συνυπάρχουν μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ἔχοντας ἀποφασίσει ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία!

Ὁ Καθηγητής μέ ἀφοπλιστική ἄνεση καί μᾶλλον ὠμή εἰλικρίνεια ἀπεκάλυψε ὅτι ἦταν προαποφασισμένο (ἀπό ποιόν;) νά δοθοῦν στούς Σέρβους καί τούς Ἑλλαδίτες ὅ,τι ζητήσουν, γιά νά μή φύγουν! Ἔτσι, ὅλα ἔγιναν δεκτά! Σ' αὐτό μάλιστα τό σημεῖο ἔγινε καί μία ἀπαξιωτική ἀναφορά στό πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ὅσον ἀφορᾶ στήν διαφωνία του μέ τόν Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας, ὡς ἐλέχθη, ἐνοχλημένος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τούς εἶπε ὅτι δέν ἀφορᾶ τή Σύνοδο κι ἄς πᾶνε νά τά βροῦν οἱ δυό τους!

Μεταξύ τῶν ὑπολοίπων θεμάτων, τά ὁποῖα συνεζητήθησαν καί ἐπί τῶν ὁποίων ὑπῆρξαν σχετικές ἀποφάσεις στή σύνοδο τῆς Κρήτης, ὁ κ. Καθηγητής ἐπέλεξε νά σχολιάσει καί τό θέμα τῶν μικτῶν Γάμων (ὀρθοδόξων καί αἰρετικῶν). Οὐσιαστικῶς ὑποστήριξε τά ἀποφασισθέντα μέ τήν ἐπιχειρηματολογία ὅτι τά γενόμενα δέν ἀπογίνονται, οἱ μικτοί Γάμοι εἶναι μία πραγματικότητα  πού στήν Ἀμερική φθάνει τό 92% τῶν τελουμένων Γάμων καί ὅτι ἡ οἰκονομία ἐν προκειμένω εἶναι ἐπιβεβλημένη.

Πολιτική καί δοσοληψίαι

Ἐντύπωση προκάλεσε ἡ διαφωνία τοῦ κ. Καθηγητοῦ πρός ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀποχή τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν ἐκ τῆς Μεγάλης Συνόδου καί οἱ ἀντιδράσεις των ἔναντι αὐτῆς ὀφείλονται σέ πολιτικούς λόγους ἤ πολιτικές παρεμβάσεις τῶν Κυβερνήσεων τῶν ἀντιστοίχων χωρῶν. Ἡ τοποθέτηση τοῦ κ. Φειδᾶ ἦταν σαφής καί καταγγελτική: Οἱ λόγοι δέν εἶναι πολιτικοί, ὑποστήριξε κατηγορηματικῶς. Εἶναι καθαρά ἐκκλησιαστικοί καί μάλιστα ὑποκινούμενοι ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, τό ὁποῖο καί ἐνέπλεξε τούς πολιτικούς παράγοντες, ἀκόμη καί μέ παρεμβάσεις σέ Πρεσβεῖες ξένων χωρῶν κατά τῆς Μεγάλης Συνόδου! (Σημ. Ο.Τ. : Ὁ κ. Φειδᾶς ἐπιβεβαιώνει πανηγυρικῶς ὅσα ὁ Ο.Τ. ἔγραψεν, ἁπλῶς ἐπιχειρεῖ νά καταστήση ὑπεύθυνον τήν Μόσχαν. Ἄν δέν ὑπῆρχεν ἀνάμειξις τῶν Η.Π.Α. θά ἀντέδρα τό ἴδιον ἡ Μόσχα;).

Περί τῶν ἐπικριτῶν

Τέλος, ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικός ἦταν αὐτός ὁ ἀφανής γιά τούς πολλούς μεγάλος παρασκηνιακός παράγων τῆς συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὁ κ. Βλάσιος Φειδᾶς, ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἰστορίας καί στενός συνεργάτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, στίς τοποθετήσεις του περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν.

Κατά τόν κ. Φειδᾶ, οὐδέποτε ἀμφισβητήθηκε ὅτι ὑπάρχουν Ἐκκλησίες ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας! Σήμερα τό ἀντίθετο, δηλαδή ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχουν (καί) ἄλλες Ἐκκλησίες, εἶναι "θεολογικός νεολογισμός"! Μετά τά συμφωνηθέντα στό Porto Alegre, δέν ὑπάρχει Οἰκουμενισμός. Ἄλλωστε ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι πλέον μία κίνηση ἀναγκαία γιά μᾶς, ἐφ' ὅσον ἔχουμε τή Διασπορά πού ζεῖ ἐκεῖ μέσα.

Ἐξάλλου διαβάζοντας τά κείμενα τῶν ἐναντιουμένων, ὅπως τῶν Ἁγιορειτῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων,  ἀνέφερε ὁ κ. Καθηγητής, ἦταν καί ὁ φίλος του π. Γεώργιος Καψάνης, διεπίστωσε (ὅτι) δέν ἔχουν νά ἀντιπροτείνουν κάτι ἄλλο!

Ἀκούω, σχολίασε πρός τό τέλος τῆς διαλέξεώς του ὁ κ. Καθηγητής, γιά τήν ἀπόρριψη ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας τῶν Ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης. Καί λέω: Ποιός τούς ζήτησε τή γνώμη τους; Ποιός τούς ἀνέθεσε νά τήν κρίνουν; Ἀγνοοῦν ὅτι μόνο Δογματικά Κείμενα Οἰκουμενικῶν Συνόδων τίθενται σέ κρίση;

Ὅμως, ἡ πλέον ἀφοπλιστική καί καίρια ἐπισήμανση τοῦ κ. Φειδᾶ μέ τήν ὁποία ρίχνει τό γάντι στούς ἐπικριτές τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, τουλάχιστον σ' ἐκείνους οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στίς ἐργασίες της, εἶναι ἡ ἑξῆς:

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἐπέτυχε τό σκοπό της ἐφ' ὅσον πραγματοποιήθηκε. Τό ἔργο της κρίνεται ἐπιτυχές. Σ' αὐτή τή Σύνοδο δέν ἔλειψε ὁ χρόνος, οὔτε ἡ δυνατότητα νά μιλήσει κάποιος πού ἤθελε μέ τή σειρά του. Τό θέμα εἶναι ὅτι ἐπί τῆς οὐσίας κανείς δέν ἤθελε νά μιλήσει καί δέν εἶχε νά προτείνει κάτι. Αὐτά πού γράφονται τώρα εἶναι ἀηδίες!

Ἀντί Ἐπιλόγου

Πρίν κλείσουμε αὐτό τό ἄρθρο, τό ὁποῖο μέσῳ τῆς σχετικῆς ἐνημερώσεως ἐπιδιώκει νά προβληματίσει τούς ὀρθῶς ἀγωνιώντας περί τῶν τεκταινομένων, ἐπισημαίνουμε ὅτι  εἴτε μέ ἀληθοφανῆ ἐπιχειρήματα, εἴτε μέ διαστροφή, εἴτε μέ παραπλάνηση, εἴτε μέ ἀπειλές, εἴτε μέ ἀπάτες, εἴτε μέ μεθοδικότητα, εἴτε μέ τακτικισμούς, εἴτε μέ δικαιολογίες καί προφάσεις, εἴτε ἀπροκαλύπτως, ὁ παναιρετικός Οἰκουμενισμός προωθεῖται καί προάγεται σταδιακῶς, σταθερῶς καί μᾶλλον κατ' οὐσίαν ἀνεμποδίστως.

Ἡ ἀντίσταση πρός αὐτόν καί ἡ ἀναχαίτισή του πλέον δέν ἐξαρτᾶται ἀπό εὐσεβεῖς λόγους ἤ ἀπολογητικές ἀντιλογίες, ἀλλά ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἀπό τήν αὐστηρή ἐφαρμογή ὅσων ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων προβλέπουν σχετικῶς καί ἐπιτάσσουν.

Ἄνευ τῆς ἀληθείας, ἡ ἑνότης δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία! Ἡ ἑνότης δέν αὐτονομεῖται ἀπό τήν ἀλήθεια, οὔτε ἡ ἀλληλοαναγνώρισις καί κοινωνία τῶν ἱεραρχῶν οἱ ὁποῖοι δέν ὀρθοτομοῦν τήν ἀλήθεια ἐκφράζει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό ὁ λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων, συνοψιζόμενος στόν λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ περί τῆς ἀπαραιτήτου σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἀλήθεια καί τανάπαλιν, ἀποτελεῖ κριτήριο ἀληθοῦς ἐκκλησιαστικότητος καί Ὀρθοδοξίας.

                      «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί · καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι · μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμᾶ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

Σημ. Ο.Τ. : Ὅ ὅρος "Σύνοδος" διά τά γενόμενα εἰς Κολυμβάρι χρησιμοποιεῖται προφανῶς συμβατικῶς διά λόγους συνεννοήσεως.

Μέ καταλύτη τή ληστρική σύνοδο τῆς Κρήτης:

Ἱστορική μετατροπή τῆς Ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας

σέ ψευδοσύλλογο "οἰκοφθόρων";

● Ἡ ρήξη Ποιμένων καί Λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι γεγονός.

● Τά σχίσματα εἶναι πλέον θέμα χρόνου.

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν συνεδριάσει.

Πρίν ἀπό μερικές ἡμέρες (23 & 24 Νοεμβρίου τρ. ἔτους), συνεκλήθη ἐκτάκτως ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ἀποκλειστικό θέμα τῆς ἡμερησίας διατάξεως αὐτῆς τήν περιβόητη σύνοδο τῆς Κρήτης καί τίς ἀποφάσεις της. Ἡ ἐν λόγω συνεδρίαση ἀνεμένετο ἀπό τόν πιστό λαό μέ μεγάλη ἀγωνία προκειμένου νά πληροφορηθεῖ τήν ἐπίσημη καί ὑπεύθυνη θέση τῶν Ποιμένων του γιά τή φερομένη ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης. Καί τοῦτο ἦτο εὔλογο, διότι ἀφ' ἑνός μέν ἡ πραγματοποίησή της σχεδιαζόταν καί προετοιμαζόταν ἐπί δεκαετίες, ἀφ' ἑτέρου δέ, διότι τόσον ὁ τρόπος συγκλήσεως καί λειτουργίας της, ὅσο καί, κυρίως, οἱ ἀποφάσεις της προκάλεσαν μεγάλη ἀναστάτωση ἤ μᾶλλον σκανδαλισμό στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Πλῆθος δημοσιευμάτων, ἄρθρων καί κριτικῶν, ἐκ μέρους θεολόγων, Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, παρεῖχαν σέ κάθε ἐνδιαφερόμενο τή σχετική πληροφόρηση καί ἐνημέρωση κυρίως ὡς πρός τή δομή, τή λειτουργία καί τίς ἀποφάσεις της, ὥστε νά διαμορφώσει κανείς, βάσει τῆς Πίστεως καί διδασκαλίας, ἀλλά καί τῆς διαχρονικῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας, τά ἀνάλογα συμπεράσματα περί αὐτῆς. Ἐξάλλου, πέραν τῶν διαφόρων κριτικῶν προσεγγίσεων, ἀπόψεων καί θέσεων περί αὐτῆς, οἱ ὁποῖες διετυπώθησαν ὑπό διαφόρων, ὁ κάθε πιστός εἶχε, χάρι στήν τεχνολογία καί τά διάφορα μέσα ἐνημερώσεως, τή δυνατότητα νά ἀποκτήσει ἰδία γνώμη περί τῶν γενομένων καί κυρίως περί τῶν ὑπ' αὐτῆς ἀποφασισθέντων.

Παραμονές τῆς συνεδριάσεως τῆς ἐκτάκτου Ἱεραρχίας ἐλήφθη, ὡς διέρρευσε ἀπό καλά πληροφορημένες ἐκκλησιαστικές πηγές, μήνυμα ἐκ Βοσπόρου, δίκην τελεσιγράφου προειδοποιήσεως, πρός τούς συνερχομένους ἐπισκόπους καί τόν προεδρεύοντα νά μή ἀποτολμήσουν νά ἐπικρίνουν συνοδικῶς τήν σύνοδο-προκάτ τῆς Κρήτης, οὔτε νά ἀπορρίψουν τίς προειλημμένες ἀποφάσεις της. Ἐπίσης, ἐκ τῆς ἰδίας προελεύσεως ἐξῆλθε μήνυμα πρός τούς ζωηροτέρους καί ἀτιθάσους ἐπισκόπους νά ἡρεμήσουν ἐάν θέλουν τήν κεφαλή των στή θέση της!

Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, φαίνεται ὅτι οἱ ἀπειλές τοῦ Βοσπόρου ἔπιασαν τόπο. Ὄχι, βεβαίως, ὅτι ὑπῆρχε καμμία σοβαρή ὁμολογιακή διάθεση στό σῶμα τῶν Ἱεραρχῶν.

Ἔτσι ἡ εἰδικῶς συγκληθεῖσα ἐπί τοῦ θέματος ἔκτακτη Ἱεραρχία ὡς μοιραία καί ἄβουλος, μᾶλλον δέ ὡς σχεδόν πλήρως ἀλλοτριωμένη τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς της, συντάχθηκε καί εὐθυγραμμίσθηκε στή γραμμή τοῦ Φαναρίου. Ἐμμέσως πλήν σαφῶς ἀπεδέχθη καί ἀνεγνώρισε τήν ὑπό τῶν πραγματικῶς πιστευόντων συνειδητῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἤδη ἀποκηρυχθεῖσα ληστρική σύνοδο τῆς Κρήτης, τήν ὁποία τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως κατεσκεύασε καί προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλει σέ ὅλες τίς τοπικές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο".

Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία μεμαρτυρημένως καί ἀποδεδειγμένως εἶναι ὡς πρός τή δομή καί λειτουργία της ἀντικανονική καί ὡς πρός τίς ἀποφάσεις της ἀντορθόδοξη, παρουσιάσθηκε μέσω τῆς σχετικῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Σερρῶν κ. Θεολόγου ὡς ἕνα σπουδαῖο γεγονός, τό ὁποῖο ἤδη ἔχει λάβει τή θέση του στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιά μία εἰσήγηση σαφῶς κατώτερη τῆς βαρύτητος τοῦ ζητήματος, ἐντελῶς ἀκατάλληλη πρός διαπραγμάτευση ἑνός μεγάλων κανονικῶν, ἐκκλησιολογικῶν καί θεολογικῶν διαστάσεων θέματος.

Μέ τίς καθιερωμένες γενικές καί ἀόριστες θεολογικές καί Πατερικές ἀναφορές, διανθισμένες μέ κολακευτικές ἀναφορές στό Πατριαρχεῖο καί τόν προκαθήμενό του, ἀλλά καί τήν παράθεση τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου τῆς διοργανώσεως καί τῆς τελικῆς διαχειρίσεως τῶν προσυμπεφωνημένων κειμένων τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου, ὁ κ. Θεολόγος ἐπεχείρησε νά διαπεράσει "ἀβρόχοις ποσί" κάθε οὐσιαστική προβληματική περί τήν σύγκληση, λειτουργία καί τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης,  εἰσηγούμενος μεταξύ ἄλλων: τήν " νηφάλιον μελέτην, αγιοπατερικήν εμβάθυνσιν, διασαφήνισιν, ποιμαντικήν ωρίμανσιν, ανάλυσιν και αξιοποίησιν" τῶν "σχετικῶν ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου"!

Τί εἴδους, ὅμως, ἁγιοπατερική ἐμβάθυνση καί ἀξιοποίηση μπορεῖ νά γίνει σέ μία ἀντικανονική σύνοδο, τῆς ὁποίας οἱ ἀποφάσεις ἐμπεριέχουν κακοδοξίες καί οὐσιαστικῶς προωθοῦν καί προβάλλουν τό πνεῦμα καί τίς θέσεις τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἡ ἀξιοποίηση μιᾶς ληστρικῆς συνόδου γιά νά μή κοροϊδευόμαστε ἕνα πράγμα σημαίνει: ἀναγνώρισή της καί συμμετοχή στήν ἀντικανονικότητα καί ἀντορθοδοξία της!

Δυστυχῶς, ἀποδεχομένη ἡ Ἱεραρχία τήν ἐν λόγῳ ὕπουλη εἰσήγηση τοῦ κ. Θεολόγου ἀνέλαβε τήν εὐθύνη τῆς ρήξεως μέ τόν πιστό λαό, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἐνημέρωση πού ἔλαβε καί τήν γνώμη πού ἐσχημάτισε ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως, διαβάζοντας τά κείμενα τῶν ἀποφάσεων τῆς διαβοήτου αὐτῆς συνόδου καί ἀκούγοντας μέ τά αὐτιά του τόν προεδρεύοντα αὐτῆς Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως νά ἀποκαλεῖ (ὑποτίθεται) ἐν Συνόδω τούς παριστάμενους (κατά τήν ἔναρξη καί λήξη αὐτῆς) ἐκπροσώπους τῶν αἱρέσεων ὡς "ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου" καί τίς αἱρετικές ὁμάδες των ὡς "ἀδελφές Ἐκκλησίες", ἀπορρίπτει καί ἀποκηρύσσει ὡς ληστρική τή σύνοδο τῆς Κρήτης καί τήν παραγωγή της, θέλων νά παραμείνει πιστός στήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δυστυχῶς, τό μεῖζον ζήτημα τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, καίτοι προβάλλεται ὑπό τῶν διοργανωτῶν καί ὑπερασπιστῶν της ὡς συνέχεια τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί πάντως ὡς δῆθεν πανορθοδόξου κύρους σύνοδος, ἀντιμετωπίζεται σκοπίμως μέ ὕπουλο καί διπλωματικό τρόπο καί ὄχι ὡς ὄφειλε νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ σοβαρότητα καί εὐθύτητα ὡς ζήτημα Πίστεως, τό ὁποῖο δέν ἐπιδέχεται παραπλανητικές διπλωματίες καί προπαγανδιστικούς σχεδιασμούς ἐπιβολῆς.

Ἡ σοβαρότητα ἤ μᾶλλον ἡ αὐστηρότητα τῶν Ποιμένων φαίνεται ὅτι θά ἐμφανισθεῖ ὅταν θά χρειασθεῖ νά ἀντιμετωπισθοῦν κληρικοί, μοναχοί καί πιστοί, οἱ ὁποῖοι δικαίως καί κανονικῶς θά θελήσουν νά διαχωρίσουν τή θέση των ἀπό αἰρετίζοντες ἐπισκόπους. Καί τέτοιοι πρέπει νά θεωροῦνται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ πονηροί, πνευματικῶς  διεφθαρμένοι ἤ καί ἁπλῶς ἐπιπόλαιοι ἐπίσκοποι οἱ ὁποῖοι ἀποδέχονται ἀδιαμαρτυρήτως τήν ἀναγνώριση τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὡς δῆθεν "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκλησίας.

Βάσει τῶν ὅσων μέχρι σήμερον ἔχουν δημοσιευθεῖ περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀποφάσεών της εἶναι ἀδύνατον ἀπό ὀρθοδόξου, κανονικῆς καί θεολογικῆς ἀπόψεως νά ἀναγνωρισθεῖ ὡς ὀρθόδοξος Σύνοδος. Ἀντιθέτως ἐπιβάλλεται ἡ ἀποδοκιμασία, καταδίκη καί ἀποκήρυξή της, πρωτίστως ἀπό τούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται φύλακες τῆς Πίστεως καί προστάτες τοῦ ποιμνίου ἀπό τίς αἱρέσεις.

Κατ' ἐπέκταση καί ἡ στάση τῆς Ἱεραρχίας διά τῆς ὁποίας σαφῶς γίνεται ἀποδεκτή ἡ ληστρική σύνοδος τῆς Κρήτης καί ἐμμέσως πλήν σαφῶς ἀναγνωρίζεται αὐτή ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη", δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει ἀνεκτή ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Πολλῶ δέ μᾶλλον, διότι ἡ στάση αὐτή εἶναι παντελῶς ἀδικαιολόγητος, ἐφ' ὅσον ὅπως γνωρίζομε ἀκούσθηκε, κατά τήν ἐπίμαχη ἔκτακτη σύγκλησή της, ἡ ὀρθόδοξη τοποθέτηση καί κριτική, διά στόματος τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου Βλάχου.

Ἡ παρέμβαση τοῦ τελευταίου, ὁ ὁποῖος φαίνεται ὅτι βιώνει ἰδιαιτέρως δραματικές καί ἐπώδυνες καταστάσεις ὑπερασπιζόμενος τήν ἀλήθεια καί τά αὐτονόητα ἐν μέσω τῶν ἀδιαφόρων συναδέλφων του, λόγω τῆς ἀδιασείστου τεκμηριώσεως καί τῆς χειρουργικῆς ἀκριβείας καταδείξεως τοῦ ἐλλείματος Ὀρθοδοξίας τῆς ἐν λόγω συνόδου (τῆς Κρήτης) - παρά τήν ὑπερβολική του εὐγένεια καί τήν ἐπιμέρους ἀνοχή ἤ ὑποτίμηση σημαντικῶν ἐπιμέρους προβλημάτων -  συνιστᾶ ἐκ τῶν πραγμάτων ἔλεγχο καί ἀπόδειξη τῆς πεπλανημένης καί ἀντορθοδόξου στάσεως τῆς ἐκτάκτου Ἱεραρχίας, ἔναντι τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀποφάσεών της.

Οἱ δέκα Προκαθήμενοι τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Εἶναι χαρακτηριστική ἡ, κατά τή γνώμη μας, πεμπτουσία τῆς παρεμβάσεως, κατά τήν ὡς ἄνω Συνεδρίαση, τοῦ ἐπισκόπου Ἱεροθέου περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης: " Μάλιστα, ὅταν δημοσιευθοῦν τά Πρακτικά τῆς Συνόδου, ὅπου ἀποτυπώνονται οἱ αὐθεντικές ἀπόψεις αὐτῶν πού ἀποφάσισαν καί ὑπέγραψαν τά κείμενα, τότε θά φανῆ καθαρά ὅτι στήν Σύνοδο κυριαρχοῦσαν ἡ θεωρία τῶν κλάδων, ἡ βαπτισματική θεολογία καί κυρίως ἡ ἀρχή τῆς περιεκτικότητος, δηλαδή ἡ διολίσθηση ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀποκλειστικότητος στήν ἀρχή τῆς περιεκτικότητος." Τά σχόλια περιττεύουν!

Μόνο πού, κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας νά "ἀξιοποιήσει", κατά τίς προτάσεις τῆς εἰσηγήσεως, τήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί τίς ἀποφάσεις της, ἀποτελεῖ σαφῶς καί ἀναντιρρήτως ὄχι μόνο ἀνοχή, ἀλλά καί υἱοθέτηση τῶν κακοδοξιῶν της. Τό δέ ἔργο τῆς προβολῆς καί καθιερώσεώς της, πάντα κατά τίς προτάσεις τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητρ/του Σερρῶν, τήν ὁποία ἐπικρότησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί κάλεσε ἐν συνεχείᾳ ὅλη τήν Ἱεραρχία νά τήν ἀποδεχθεῖ, ὅπερ καί ἐγένετο, συνιστᾶ ἀνοσιούργημα.

Ἡ ἐλπίδα τῶν πιστῶν καί ἡ ἀγωνία των γιά τήν τελική στάση καί τοποθέτηση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στό ζήτημα τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης, μετεβλήθησαν σέ ἐφιάλτη καί τραγική ἀπογοήτευση. Τό προμήνυμα τῆς δυσαρέστου αὐτῆς ἐκβάσεως εἶχε δώσει ἡ κυκλοφορία ἑνός κειμένου τοῦ Μητρ/του Μεσσηνίας, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔπραξε καί πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ἔτσι καί τώρα, ἐπεχείρησε νά δικαιολογήσει μέ τή γνωστή ἐπιστημονικοφανή δημιουργική του ἀσάφεια, τίς θεολογικῶς ἀδικαιολόγητες ἐκκλησιολογικές θέσεις της περί Ἐκκλησίας.

Παρά τήν κονιορτοποίηση αὐτῶν ὑπό τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου μέ τήν παρέμβασή του καί τήν ὑπ' αὐτοῦ ἀπόδειξη τῶν σαθρῶν βάσεων καί ἐπιχειρημάτων τοῦ γνωστοῦ οἰκουμενιστοῦ Μητροπολίτου κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὁ πολύς λαός λόγω τοῦ ἐπικρατοῦντος φόβου καί τῆς ἐνόχου σιωπῆς ὅλων σχεδόν τῶν ὑπολοίπων συνεπισκόπων του, παραμένει ἀνενημέρωτος περί τῆς ἐνεργουμένης σέ βάρος τῆς Πίστεώς του προδοσίας.

Εἶναι, πλέον, ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη νά ἔλθουν ὅλα στό φῶς καί ἐπιπλέον νά εἰπωθοῦν τά πράγματα μέ τό ὄνομά των. Πρέπει ἐπιτέλους καί ἡ κακοδοξία νά ἐπισημαίνεται καί οἱ φορεῖς καί ὑπερασπιστές της νά κατονομάζονται, γιά νά προστατεύονται οἱ πιστοί. Δέν ὑπάρχει αἵρεση χωρίς αἱρετικό καί αἱρετικός χωρίς αἵρεση! Ἡ σκόπιμη ἐγκατάλειψη καί ἀποφυγή χρήσεως αὐτῶν τῶν ὅρων δέ σημαίνει τήν ἀνυπαρξία των, ἀλλά τήν προσπάθεια τῆς συγκαλύψεως καί ἀμνηστεύσεώς των. Δέν εἶναι τυχαῖο τό ὅτι στό λεξιλόγιο καί τά κείμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπουσιάζουν οἱ λέξεις: αἵρεση, αἱρετικός, μετάνοια, ἐπιστροφή, ἀκόμη καί οἱ λέξεις ἁμαρτία, πλάνη καί διάβολος.

Ὁ πιστός λαός δικαιοῦται καί ἐπιβάλλεται νά πληροφορηθεῖ ὅσον ἀφορᾶ στήν ἔκτακτη Ἱεραρχία, ἡ ὁποία συνεζήτησε τό θέμα τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ποιά ἦταν ἡ θέση ἑνός ἑκάστου τῶν Ἱεραρχῶν ἐπ' αὐτοῦ καί πῶς τοποθετήθηκε εἷς ἕκαστος ἐν προκειμένω, ἔναντι τόσον τῆς σχετικῆς εἰσηγήσεως, ὅσον καί τῆς παρεμβάσεως τοῦ Σεβ. κ. Ἱεροθέου.  Ἐφ' ὅσον, ὅπως ἔχομε διδαχθεῖ, ὁ Ἐπίσκοπος ὀφείλει νά ἐκφράζει τήν τοπική ἐκκλησία τήν ὁποία διαποιμαίνει, πρέπει νά διαπιστωθεῖ ποιοί ἐξέφρασαν τίς ἀνησυχίες τῶν πιστῶν καί ποιοί ἐσιώπησαν ἤ διαστρέβλωσαν τήν πραγματικότητα καί τήν ἀλήθεια, ἐνεργήσαντες ὄχι ὡς μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ὡς μέλη Μασωνικῆς Στοᾶς.

Ἐάν ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ἀποβαίνει τελικῶς καταλύτης στή μετατροπή τῆς Ἑλλαδικῆς Ἰεραρχίας, ἐν τόπω καί χρόνω, σέ σύλλογο ἐπιόρκων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τήν ἐπίσημη συμπόρευση μετά τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στήν ὀλέθρια οἰκουμενιστική του πορεία, τότε θά πρέπει νά ἀνακαλέσουμε στή μνήμη μας ὅσα συνέβησαν στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνος. Οἱ ὁμοιότητες μέ τίς τρέχουσες ἐξελίξεις εἶναι συγκλονιστικές.

Στίς ἀρχές τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἐκδίδει τήν περιβόητη Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, διά τῆς ὁποίας ἀπευθύνεται στίς διάφορες χριστιανικές αἱρέσεις τίς ὁποῖες, ὅμως, γιά πρώτη φορά στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, τίς ὀνομάζει "Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ", θέτοντας ἔτσι τό βλάσφημο θεμέλιο τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀκολουθεῖ, τό 1923, τό ὡς πανορθόδοξο συγκληθέν, πλήν ληστρικό ἀποδειχθέν Συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖο, μεταξύ ἄλλων ἀντικανονικῶν καί ἀντορθοδόξων, ἀπεφάσισε τήν ἐπιβολή τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου. Τότε, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως διά τοῦ Μασώνου καί ματαιόδοξου νεωτεριστοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη ἐπηρέασε καί ἐπέβαλε τήν ἀντικανονική ἀλλαγή στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία διά μιᾶς ἀντικανονικῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας της υἱοθέτησε τήν Καινοτομία, μέ ἄμεσο τραγικό ἀποτέλεσμα τό μέχρι σήμερα ἀθεράπευτο ἡμερολογιακό σχίσμα.

Σήμερα, πάλι τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζοντας τήν πρωτοφανή οἰκουμενιστική του πορεία πού ἄρχισε τότε, ὅπως τοῦτο ἐπισημαίνεται καί διαπιστώνεται πλέον ἀπό ὅλους ὅσοι ἀντιτίθενται στόν Οἰκουμενισμό, τό ὁποῖο κατεσκεύασε τήν καινοτομία τῆς συνόδου τῶν προκαθημένων τῆς Κρήτης, ὡς δῆθεν ἁγία καί μεγάλη σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλει σέ κάθε τοπική ὀρθόδοξο ἐκκλησία καί ἐν προκειμένω στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὄχι πλέον μία Καινοτομία, ἀλλά τόν ἴδιο τόν πατέρα τῶν Καινοτομιῶν, τόν Οἰκουμενισμό μέ δῆθεν συνοδική καί πανορθόδοξη ἐπικύρωση. Τά ἀποτελέσματα εἶναι βέβαιο ὅτι θά εἶναι ἀνάλογα καί δέν θά εἶναι ἄλλα ἀπό πολλά καί ὀδυνηρά σχίσματα μέσα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ὁ σπουδαῖος Σέρβος Δογματολόγος καί Ἅγιος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος πρῶτος ἐχαρακτήρισε τόν Οἰκουμενισμό πὡς Παναίρεση, μέ ἐκπληκτική διορατικότητα εἶχε ἤδη πρό 40ετίας καί πλέον ἐπισημάνει, σέ σχετικό ὑπόμνημά του πρός τήν Σερβική Ἱεραρχία, ὅτι ἡ ἀπό τότε προετοιμαζομένη σύγκληση, πάντοτε μέ πρωτοβουλία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, "Μεγάλης Συνόδου" θά ἦταν καλό, ἐλλείψει ὀρθοδόξων προϋποθέσεων, νά μή πραγματοποιηθεῖ, ἐφ' ὅσον δέ συγκληθεῖ (ὅτι) θά προκαλέσει σχίσματα καί ἁπώλεια δυσαριθμήτων ψυχῶν!

Ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας στή σύνοδο τῆς Κρήτης.

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποδεχθεῖσα κατόπιν προτάσεως τοῦ Προέδρου της καί Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου (ὑπευθύνου τῆς ἀλλοιώσεως καί καταφρονήσεως τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Μαΐου τοῦ 2016 περί ὑποστηρίξεως διορθώσεων τῶν ἐπιμάχων ἀντορθοδόξων σημείων τῶν πρός ἔγκριση Κειμένων τῆς συνόδου τῆς Κρήτης) τίς προτάσεις τῆς ἀτυχοῦς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Σερρῶν περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, σύμφωνα μέ τήν ὁποία θά πρέπει νά ἐκδωθεῖ σχετική ἐνημερωτική Ἐγκύκλιος πρός τόν λαό γιά τήν διάδοση καί καθιέρωσή της, παρέδωσε τή σκυτάλη τῆς νομιμοποιήσεως καί ἀναγνωρίσεως τῆς ληστρικῆς αὐτῆς συνόδου στή Διαρκή Σύνοδο.

Ἐν ἀναμονῆ, λοιπόν, αὐτῆς τῆς ἐπισήμου ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ καί ἀσχέτως τοῦ ἰδιαιτέρου περιεχομένου της, δεδομένου ὄντος ὅτι ἔχει καθιερωθεῖ ἡ διπλωματία καί ἡ ἀσάφεια τῶν κειμένων πρός παραπλάνηση τῶν ἀφελῶν καί ἀνυποψιάστων, θά πρέπει ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ νά εἶναι ἕτοιμος νά ἀρθεῖ τουλάχιστον αὐτός στό ὕψος τῶν περιστάσεων. Καί, ἐφ' ὅσον οἱ φύλακες ἀποφάσισαν νά προδώσουν, τόν λόγο πλέον θά τόν ἔχει ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ τελικός ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἔσχατος φύλακας τῆς Πίστεως, γιά νά βροντοφωνάξει μέσα στούς ναούς μέ παρρησία καί ὁμολογιακό σθένος τό στῶμεν καλῶς!

Ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν καιρῶ κινδυνευούσης Πίστεως καί μάλιστα προδοσίας αὐτῆς ὑπό τῶν Ποιμένων, τόν λόγο ἔχουν οἱ εὐσεβεῖς Ἱερεῖς, οἱ μοναχοί καί οἱ λαϊκοί. Τά παραδείγματα στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι πάμπολλα καί ἀναμφισβήτητα. Πρόκειται γιά τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες γιά τίς ὁποῖες ὁ μέγας Βασίλειος λέγει: "τό γάρ ἐφησυχάζειν ἐν τοιούτοις ἀρνήσεως ἴδιον, τό δέ ἐλέγχειν ὁμολογίας εἰλικρινοῦς". Μόλις δέ πού χρειάζεται νά ἀναφέρωμε ὅτι  οἱ προφασιζόμενοι τήν ἑνότητα καί ἀποδίδοντες τή μομφή τοῦ σχίσματος σέ ὅσους ἀρνοῦνται τήν ὑπακοή καί συμμόρφωση σέ ἐντολές ἀποστασίας, ἔχουν ἀποστομωθεῖ διαχρονικῶς ὑπό τοῦ χρυσορρήμονος Πατρός λέγοντος: "Ἔστι σχισθῆναι καλῶς. Ἔστι γάρ καί κακή ὁμόνοια καί καλή διαφωνία." Καθώς ἐπίσης: "Μή προτίμα τήν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείας, ἀλλ' ἵστασο γενναίως ἕως θανάτου.".

Ἡ Ὀρθοδοξία στηρίζεται πάντοτε στήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει. Ὁ Οἰκουμενισμός στηρίζεται στό ψεῦδος καί στό φόβο, τά ὁποῖα ὑποδουλώνουν τή συνείδηση καί τή σκέψη τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης δέν νεκρώθηκε, οὔτε ἐτάφη, ὅπως ἔσπευσαν ὁρισμένοι ἐπιπολαίως νά διακηρύξουν. Μάχεται νά καθιερωθεῖ ἤ μᾶλλον μάχονται οἱ κατασκευαστές καί θιασῶτες της νά τήν καθιερώσουν ἔστω καί μέ πλήγματα.

Τά κατ' αὐτῆς γραφόμενα μόνο σχετική ἀξία ἔχουν, ὅταν δέν συνοδεύονται ἀπό ἀσυμβίβαστο ἀγώνα γιά τήν ἀκύρωση καί ἀποκήρυξή της. Καί, κυρίως, τοῦτο ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό ὅσους τήν ἀναγνωρίζουν καί τήν διακοπή τῆς μετ' αὐτῶν κοινωνίας, κατά τά κανονικῶς προβλεπόμενα καί τά καθολικῶς, ὑπό τῶν Γραφῶν καί ὅλων τῶν Πατέρων, διδασκόμενα διαχρονικῶς.

Ὅσοι ἀναμένουν ἀπό ἐκείνους πού ἀπουσίασαν καί δέν συμμετεῖχαν στίς ἐργασίες της (συνόδου τῆς Κρήτης) νά δώσουν λύση, μᾶλλον θά ἀπογοητευθοῦν. Καί τοῦτο θά συμβεῖ διότι τό περισσότερο πού μποροῦν καί διατίθενται αὐτοί νά κάνουν εἶναι νά ἐπικρίνουν τίς ἀποφάσεις καί τόν τρόπο λειτουργία της. Αὐτά ὅμως εἶναι ἀκίνδυνα γιά τήν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκ φύσεως δέν ἐνοχλεῖται ἀπό ὅσους διαφωνοῦν ἀλλά συμπορεύονται καί κοινωνοῦν μαζί του, ἐνοχλεῖται δέ καί παρεμποδίζεται μόνον ἀπό ὅσους τόν καταγγέλουν, ἀρνούμενοι ὅμως συγχρόνως τήν κοινωνία του!

Ἡ βάση καί ὁ στόχος τῆς συνόδου τῆς Κρήτης φαίνεται ὅτι δέν ἔχει γίνει ἀκόμη ἀντιληπτός, οὔτε καί σέ αὐτούς ἀκόμη τούς ἀντι-οἰκουμενιστές. Καί αὐτό πρέπει νά προσεχθεῖ ἰδιαιτέρως. Ὁ σκοπός τῆς συνόδου τῆς Κρήτης δέν ἦταν καί δέν εἶναι μόνο ἡ πανορθόδοξη καί συνοδική νομιμοποίηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί μάλιστα διά μιᾶς. Τά πράγματα εἶναι πολύ βαθύτερα καί δολιότερα, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐργάζεται μεθοδικῶς καί χωρίς βιασύνη. Πρῶτα καλλιεργεῖ τό ἔδαφος καί μετά ἐφορμᾶ. Ἐπί δεκαετίες ἀλλοιώνει τή θεολογία, τίς παραδόσεις, τά ὀρθόδοξα ἤθη καί ἔθιμα μέ χίλιες δύο λογικές καί εὐλογοφανεῖς προφάσεις. Προσεταιρίζεται πρόσωπα καί ὑπεισέρχεται μέσω αὐτῶν σέ δομές, ὥστε νά προωθεῖ τά σχέδια καί τίς θεωρίες του.

Ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ ἔσχατη αὐτή ἐφεύρεση τοῦ διαβόλου κατά τῆς ἀληθείας καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, προβάλλει καί διεκδικεῖ τόν ρόλο τοῦ ἐργάτου τῆς ἑνότητος καί τῆς καταλλαγῆς, πάντοτε βεβαίως προσηλωμένος στό στόχο του πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀκύρωση τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς μοναδικῆς ὀρθῆς Πίστεως καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀντικατάστασή των ἀπό ἕνα φρικτό συνοθύλευμα αἱρέσεων, μία πραγματική "ἐκκλησία" τοῦ ἀντιχρίστου!

Ποιός εἶναι, ὅμως, ὁ μεσοπρόθεσμος στόχος του καί ὁ τακτικός σχεδιασμός του; Ἡ ἑνότητα καί ἡ ἀλληλοαναγνώριση τῶν κοινωνούντων μετ' αὐτοῦ! Ἤ μᾶλλον ἡ ἀπάτη τῆς ἑνότητος ἄνευ ἀληθείας καί ἀσχέτως αὐτῆς. Αὐτός ἦταν καί εἶναι ὁ στόχος τῆς συγκλήσεως καί τῶν ἀποφάσεων τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης. Αὐτός εἶναι καί ὁ σχεδιασμός τοῦ Φαναρίου μέχρι τοῦ πλήρους πνευματικοῦ ἐξανδραποδισμοῦ τῶν ὀρθοδόξων καί τήν πολυπόθητη γι΄αὐτό ἕνωση (καί φανερή) μέ τόν Παπισμό!

Μόνον ὁ λαός τοῦ Θεοῦ καί ὁ εὐλαβής Κλῆρος καί, βεβαίως, οἱ ἡρωϊκοί μοναχοί μποροῦν νά ἀνατρέψουν τήν σταδιακή μετάλλαξη τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀνακόψουν τήν πορεία του καλπάζοντος Οἰκουμενισμοῦ ἀποτελεσματικά. Αὐτή δέ τή στιγμή καί σ' αὐτή τήν κρίσιμη συγκυρία μόνον ἡ πρωτοβουλία τριῶν ἤ ἔστω ἑνός Ἱεράρχου νά ἠγηθοῦν τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος μέ τήν ἄμεση διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς φορεῖς καί πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θά μποροῦσε νά ἀναχαιτίσει τήν προέλασή του καί νά ἀφυπνίσει τίς ὑπνώττουσες συνειδήσεις τῶν πιστῶν.

Κάτι τέτοιο, ὅμως, ὑπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τοῦ Φαναρίου καί τήν δῆθεν κανονική πρωτοκαθεδρία του, παπικοῦ τύπου, ἐπί ἀκυρώσει ὅλων τῶν λοιπῶν Θρόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν πράξη, δέν εἶναι εὔκολο καί δέν διακρίνεται στόν ἐκκλησιαστικό ὁρίζοντα.

Τά ἀδύνατα, ὅμως, παρ' ἀνθρώποις, εἶναι δυνατά στόν Θεό. Δέν εἶναι δέ τοῦτο ἀκατόρθωτο, ἐπιπλέον, διότι τό Φανάρι εἶναι πνευματικῶς, ἠθικῶς καί θεολογικῶς σαθρό καί ἀνίσχυρο, παρότι στηρίζεται ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς. Καί πάντως οἱ ἔνοικοί του, ὡς ἀνάξιοι ἐπικαθήμενοι Θρόνων ἁγίων Πατέρων καί ὡς ἀρνητές τῆς παραδοθείσης Πίστεως δέν ἔχουν καμμία προοπτική.

Ὅσο μάλιστα παραμένουν ἀμετανόητοι θά ἰσχύουν γι' αὐτούς οἱ φοβεροί λόγοι τοῦ Θεοφόρου Ἰγνατίου, λέγοντος πρός πάντας ἡμᾶς, πρός γνῶσιν ὅλων καί συμμόρφωσιν: "Μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου, οἰκοφθόροι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Εἰ οὖν οἱ κατά σάρκα ταῦτα πράσσοντες ἀπέθανον, πόσω μᾶλλον, ἐάν τις πίστιν Θεοῦ ἐν κακῆ διδασκαλία φθείρη, ὑπέρ ἧς Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη;Ὁ τοιοῦτος, ρυπαρός γενόμενος, εἰς τό πῦρ τό ἄσβεστον χωρήσει, ὁμοίως καί ό ἀκούων αὐτοῦ."! (P.G. 5, 657B )

Ἱστολόγιο "ΑΚΤΙΝΕΣ"