Αὐτο-ἀπολογούμενος....

Ὁ κ. Βλ. Φειδᾶς ὁμολογεῖ καί ἀποκαλύπτει

περί τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου (Κρήτης)

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

[ Τό κατωτέρω παρατιθέμενο ἄρθρο ἐδημοσιεύθη εἰς τό τελευταῖο φύλλο (ἀρ. 2146) τῆς Ἐφημερίδος "Ὀρθόδοξος Τύπος", τῆς 30.12.2016, ὡς Κύριο Ἄρθρο αὐτῆς, ὑπό τόν τίτλον: "ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο κ. ΦΕΙΔΑΣ".]

Ὁ κ. Φειδᾶς ὁμιλῶν περί τῆς "Συνόδου τῆς Κρήτης" στή Θεολ. Σχολή (Ἀθηνῶν)

Τήν Πέμπτη τό μεσημέρι, 22/12/2016, στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν πραγματοποιήθηκε Σεμιναριακή διάλεξη τοῦ ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κ. Βλασίου Φειδᾶ, μέ θέμα: " Ἡ ἐκκλησιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σύμφωνα μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. ".

Ἡ διάλεξη δόθηκε στήν αἴθουσα Ὀπτικοακουστικῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐνώπιον πολυπληθοῦς ἀκροατηρίου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖτο κυρίως ἀπό φοιτητές τῆς Σχολῆς. Παρέστησαν κάποιοι, σχετικῶς λίγοι, Καθηγητές, ἐν ἐνεργεία καί ὁμότιμοι καί κάποιοι Κληρικοί.

Μετά τή σύντομη παρουσίαση τοῦ πασίγνωστου στόν ἀκαδημαϊκό θεολογικό χῶρο ὁμοτίμου Καθηγητοῦ, τόν λόγο εἶχε γιά περισσότερο τῆς μιᾶς ὥρας ὁ κ. Φειδᾶς, ὁ ὁποῖος, ὁμολογουμένως, παρά τήν ἡλικία καί τήν βεβαρυμένη ὑγεία του, ἐπιβεβαίωσε τήν ἰσχυρή σκέψη καί τή δυναμικότητά του.

Ὅπως, ἴσως, εἶναι γνωστό, ὁ ἐν λόγῳ Καθηγητής ὑπῆρξε βασικό στέλεχος καί σημαντικός παράγων γιά τήν πραγματοποίηση τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης. Ἀρκεῖ νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἐργάσθηκε γι' αὐτή τήν ὑπόθεση ἐπί σχεδόν μισό αἰώνα καί ἡ συμβολή του στίς τελικές διεργασίες της ὑπῆρξε καταλυτική.

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά λεχθεῖ ὅτι στήν κορυφαῖα τριανδρία, ὅσον ἀφορᾶ στήν στήριξη καί ἐπίτευξη τοῦ "ὁράματος" τῆς Μεγάλης Συνόδου, ἐκτός τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τοῦ, κατά δήλωση τοῦ τελευταίου, ἰσχυροῦ θεολογικοῦ βραχίονος τοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, συμπεριλαμβάνεται (καί) ὁ κ. Φειδᾶς. Πολλά, ἄν ὄχι τά περισσότερα ζητήματα ἱστορικο-κανονικοῦ χαρακτῆρος καί περιεχομένου στηρίχθηκαν στό κῦρος καί τίς γνώσεις του.

Ἡ ἐν λόγῳ διάλεξη τοῦ κ. Φειδᾶ, χάρη στήν παρρησία καί τήν εἰλικρίνεια τοῦ ὁμιλητοῦ, "φώτισε" ἀρκετά σημεῖα τῆς προετοιμασίας καί τῆς συγκλήσεως τῆς περιβοήτου πλέον συνόδου τῆς Κρήτης. Δέν γνωρίζουμε, οὔτε εἶναι σαφής ὁ λόγος τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς τῆς διαλέξεως. Προφανῶς τά περί τήν σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου παραμένουν ἀκόμη στήν ἐπικαιρότητα καί ἑπομένως δικαιολογεῖται ἡ σχετική ἐνασχόληση. Ὡστόσο μᾶλλον οἱ κατ' αὐτῆς ἐπικρίσεις θά πρέπει νά θεωρηθοῦν ὡς αἰτία μιᾶς γενικότερης προσπαθείας τῶν θιασωτῶν της νά παρουσιασθοῦν εὐρύτερα τά περί αὐτήν.

Ἐκ προοιμίου, ἐπισημαίνουμε ὅτι αὐτή ἡ προβολή τῆς συνόδου καί τῶν ἀποφάσεών της ἐντάσσεται στό πλαίσιο τῆς προσπαθείας,  ἀφ' ἑνός, νά μή παραδοθεῖ στή λήθη καί, ἀφ' ἑτέρου, νά ἀποδομηθοῦν οἱ κατ' αὐτῆς ὄχι εὐκαταφρόνητες ἐπικρίσεις, βάσει ὅμως συγκεκριμένης τακτικῆς καί στρατηγικῆς, οἱ ὁποῖες ταυτοχρόνως θά διαμορφώσουν καί τή τελική "μορφή" μέ τήν ὁποία θά καθιερωθεῖ στή κοινή γνώμη καί, εἰ δυνατόν, στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, ὡς ἱστορικό ἐκκλησιαστικό γεγονός!

Ὁ κ. Φειδᾶς, προφανῶς ἐπιστρατευόμενος, ἀλλά καί ἐθελοντικῶς προσφερόμενος  σ' αὐτή τήν προσπάθεια, δέν κινήθηκε στό πλαίσιο πού προσδιόριζε ὁ τίτλος τῆς διαλέξεώς του, ἀλλά ἐλευθέρως καί ὁμολογουμένως μέ ἀφοπλιστική ἀμεσότητα καί εὐθύτητα ὁμίλησε, ἀπό στήθους, γιά τό προσκήνιο καί τό παρασκήνιο τῆς προετοιμασίας καί συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Ἡ μεγάλη ὄντως αὐτοπεποίθηση τοῦ κ. Καθηγητοῦ στίς θέσεις καί θεωρήσεις του, ὡς ἀδιαμφησβητήτως ὀρθῶν καί τεκμηριωμένων, σέ συνδυασμό μέ τόν δυναμικό αὐθορμητισμό του, κατέστησαν τήν ἐν λόγῳ διάλεξη ἀποκαλυπτική, τόσο γιά τό παρασκήνιο τῆς ἀμφιλεγόμενης αὐτῆς συνόδου, ὅσο καί, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, γιά τίς προθέσεις ἀλλά καί τίς ἀνασφάλειες τῶν διοργανωτῶν καί ὑποστηρικτῶν της.

Ὁ Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κ. Βλάσιος Φειδᾶς.

Ἐν συνεχεία, παραθέτουμε τά ὅσα κατά τή ροή τοῦ λόγου καί κατά τή σειρά τῆς παρουσιάσεως τοῦ κ. Καθηγητοῦ ἐλέχθησαν καί τά ὁποῖα, ἄλλα λιγότερο καί ἄλλα περισσότερο, ἀποκαλύπτουν καί "φωτίζουν" τίς θέσεις τῶν διοργανωτῶν καί θιασωτῶν τῆς περιβοήτου "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης. Ἡ πιστότητα τῶν μεταφερομένων στηρίζεται στίς σημειώσεις μας ἀπό τήν αὐτοπρόσωπη παρουσία μας στήν ἐν λόγω διάλεξη, ἡ ὁποία ἔχει ἐπίσης καταγραφεῖ ἠχητικῶς.

Ἐκ τῶν προτέρων εἶναι σημαντικό νά ἐπισημανθεῖ ὅτι (καί) ὁ κ. Καθηγητής ἀκολουθώντας τή γραμμή πού ἀκολουθεῖ ἤ ἐπιλέγει τελευταίως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης (βλέπε σχετική ἀναφορά του στήν ἐφετεινή Θρονική ἑορτή στό Φανάρι) περί τοῦ γεγονότος τῆς Συνόδου, προφανῶς ὡς γραμμή ἀμύνης ἔναντι τῆς θυέλλης τῶν κατά τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς θεολογικῶν ἐπικρίσεων καί ἀποδοκιμασιῶν, μετατοπίζει τό κέντρο βάρους αὐτῆς ἀπό τίς ἀποφάσεις αὐτῆς στήν Ἐγκύκλιό της καί ἀποποιεῖται τή διεκδίκηση γι' αὐτές (τίς ἀποφάσεις) δογματικοῦ χαρακτῆρος!

Ὁ κ. Καθηγητής, λοιπόν, μεταξύ ἄλλων ἀνέφερε καί ὑπεστήριξε ὅτι:

Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) εἶναι διεκκλησιαστικό ὄργανο, στό ὁποῖο ἀρχικῶς οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες συμμετεῖχαν προκειμένου νά ὑπάρχει συνεργασία σέ πρακτικά μόνο θέματα (κοινωνικά κλπ.), τώρα ὅμως ἔχει ἐπεκταθεῖ σέ ὅλα, ἀσφαλῶς καί σέ θεολογικά.

Ὅπως χαρακτηριστικῶς ἀνέφερε, οἱ Ρῶσοι ἀρχικῶς ἀντιμετώπιζαν μέ μεγάλη ἐπιφύλαξη τό Π.Σ.Ε. καί θεωροῦσαν τήν καταστατική του ἀρχή καί διακήρυξη ὅτι προϋπόθεση συμμετοχῆς σ' αὐτό εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό ὡς Θεό καί Λυτρωτή, ὡς ἀστειότητες, ἐφ' ὅσον καί ὁ διάβολος αὐτό τό ὁμολογεῖ. Ἐν τούτοις στήν πορεία καί συνέχεια αὐτά ἐγκαταλείφθηκαν καί τελικῶς ὅλοι συμμετεῖχαν!

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐτόνισε, εἶναι ἡ μόνη ἡ ὁποία δικαιοῦται νά χαρακτηρίζεται Συνοδική Ἐκκλησία. Ἦταν δέ μειωτικό νά λέγεται ὅτι ἔχει νά ἐκφρασθεῖ σέ οἰκουμενικό ἐπίπεδο συνοδικῶς ἐδῶ καί 1200 χρόνια! Αὐτή ἡ μομφή, καίτοι δέν σταμάτησε νά λειτουργεῖ ὁ Συνοδικός θεσμός τήν περασμένη χιλιετία καί ἔχουμε κατ' αὐτήν πολλές καί σημαντικές Συνόδους, ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ τήν πραγματοποίηση τῆς ἐπί δεκαετίες προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου. (Σημείωση ἡμ. : ἀπέφυγε ὡστόσο νά διευκρινίσει σέ ποιά κατηγορία Συνόδων ἀνήκει ἡ συγκεκριμένη διοργάνωση.)

Ὑπερασπιζόμενος τήν κανονικότητα καί ἐκκλησιολογική ἐγκυρότητα τόσο τῆς διαδικασίας, βάσει τῆς ὁποίας συνεκλήθη καί συνεδρίασε ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος ὑπῆρξε, ὡς ἐδήλωσε, δημιουργός, ὅσο καί τοῦ πλαισίου τῶν ἀποφάσεών της, ἐτόνισε ὅτι ἡ θεολογία μπορεῖ νά πλανᾶται, ἡ Ἐκκλησία ὅμως ποτέ! (Σημ. Ο.Τ. Οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ Κολυμβαρίου εἶναι ἡ Ἐκκλησία;)

Τό ἡμερολογιακόν

Ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, τό ὁποῖο ὑπῆρξε ἀπ' ἀρχῆς μεταξύ τῶν πρός συζήτηση θεμάτων τῆς προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου, καί τό ὁποῖο (καί) κατά τή γνώμη τοῦ ἰδίου, ἔπρεπε νά συζητηθεῖ διότι ἀποτελεῖ σοβαρό πρόβλημα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ' ὅσον ἐξαιτίας τῆς γενομένης ἀλλαγῆς του καί ἡ λειτουργική ἑνότητα διεσπάσθη καί σχίσμα δημιουργήθηκε στήν Ἐκκλησία, ἀπεκάλυψε ὅτι πρό τριακονταετίας οἱ προετοιμάζοντες τήν Μεγάλη Σύνοδο ἀπευθύνθηκαν σέ ἀστρονόμους προκειμένου νά πληροφορηθοῦν τίς ἀκριβεῖς συντεταγμένες, ὥστε νά προκριθεῖ ἕνα ἀκριβές ἡμερολόγιο καί νά μελετηθεῖ τό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Ἡ ἀπάντηση τῶν εἰδημόνων ἦταν ὅτι τό Ἰουλιανό εἶναι ἀκριβέστερο τοῦ Γρηγοριανοῦ καί ὅτι οἱ συντεταγμένες δέν εἶναι σταθερές.

Ἐπιπροσθέτως, ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος, ἀνέφερε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ τόν λειτουργικό χρόνο καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι περιττές οἱ ἀλλαγές, καθώς καί ὅτι τελικῶς κρίθηκε τό θέμα "ἄωρο" νά συζητηθεῖ, ὅπως ἄλλωστε ὀρθῶς ἔτσι τό εἶχε κρίνει ἤδη ἀπό τόν 16ο αἰώνα ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός (σημ. ὁ ὁποῖος εἶχε ἀπορρίψει καί καταδικάσει Συνοδικῶς τήν τότε γενομένη ὑπό τῶν Δυτικῶν ἀλλαγή τοῦ καλενδαρίου καί τοῦ Πασχαλίου, προταθεῖσα καί στήν ὀρθόδοξο Ἀνατολή). 

Ἡ ἀντικανονικότης

καί αἱ ἀποφάσεις

Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον εἶχε ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ κ. Καθηγητοῦ ὅσον ἀφορᾶ στήν κριτική πού ἀσκεῖται, περί ἀντικανονικότητος καί ἐλλείματος Συνοδικότητος, στή σύνοδο τῆς Κρήτης, λόγω τῆς μή (δυνατότητος) συμμετοχῆς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων σ' αὐτήν καί τῆς ἀσκήσεως τοῦ δικαιώματος ψήφου ἀνά Ἐκκλησία καί μόνον ὑπό τοῦ Προκαθημένου μιᾶς ἑκάστης.

Οἱ δέκα Προκαθήμενοι στή "Σύνοδο" τοῦ Κολυμπαρίου (Κρήτης).

Ὑποστηρίχθηκε ὅτι μετά τήν Δ' Οἰκουμενική Σύνοδο ὅλες οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας ἦταν οὐσιαστικῶς Σύνοδοι Προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχον σ' αὐτές μετά τῶν συνοδειῶν των καί τίποτε ἄλλο! Ἀνεφέρθη χαρακτηριστικῶς ὅτι μόνο στήν Α' Οἰκουμενική Σύνοδο συμμετεῖχαν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν στοιχεῖα καί μαρτυρίες πού πιστοποιοῦν (ἀνέφερε καί συγκεκριμένο παράδειγμα) ὅτι στίς Συνόδους προσκαλοῦνταν συγκεκριμένοι ἐπίσκοποι καί δέν μποροῦσε ὁ καθένας νά παραστεῖ καί συμμετάσχει. Δέν πήγαιναν ὅλοι! Οὔτε καί ὅσοι συνέβαινε νά παρεπιδημοῦν (παρατυχόντες) στόν τόπο τῆς συνεδριάσεως δέν μποροῦσαν νά συμμετάσχουν ἐάν δέν ἦταν ἐφοδιασμένοι μέ συστατικά γράμματα, ὅπως ἐπιμαρτυρεῖ συγκεκριμένο καταγεγραμμένο περιστατικό πού ἀφορᾶ σέ Οἰκουμενική Σύνοδο. Μάλιστα, ὅπως διευκρίνισε σχετικῶς ὁ κ. Καθηγητής, πρός ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του, στήν ΣΤ' Οἰκουμενική Σύνοδο ἐζητήθησαν τά αὐθεντικά Πρακτικά τῆς Συνόδου προκειμένου νά δοθοῦν στούς πέντε Πατριάρχες γιά νά ἐπικυρωθοῦν "πρός μείζονα κραταίωση"! Καταλαβαίνετε, λοιπόν, εἶπε, ἐπί λέξει, ὁ κ. Καθηγητής ποῦ πήγαινε τό Συνοδικό σύστημα; (!) (Σημ. Ο.Τ. : Αὐτά δέν ἰσχύουν καί αἱ ἀπαντήσεις ὑπάρχουν εἰς τά φ. 2109/18.03.2016 καί φ. 2133/30.09.2016. Ὅμως συγκεκριμένως διά τό ἐπιχείρημα ὅτι χρειάζεται ἡ ἔγκρισις τῶν Πατριαρχῶν ὁ ἴδιος (Ἐκκλ. Ἱστορία Γ΄σ. 92) γράφει ὅτι τό Πατριαρχεῖον Μόσχας ἀνήκει εἰς τήν Πενταρχίαν (Ο.Τ. φ. 2122/24.06.2016). Ἑπομένως ἀπουσιάζουν δύο Πατριαρχεῖα τῆς Πενταρχίας ἀπό τήν Κρήτην!).

Στή λεπτομερή ἀναφορά του στό στάδιο τῆς πολυετοῦς προετοιμασίας τῆς συγκλήσεως τῆς Μεγάλης Συνόδου, ὁ κ. Καθηγητής ἀνεφέρθη στόν καταλυτικό ἱστορικό ρόλο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὡς τοῦ ἀρχιτέκτονος τῆς ὅλης προσπαθείας. Ὅπως, ἐπίσης, δέν ἀπέφυγε, κάθε ἄλλο μάλιστα, τήν ἀρνητική κριτική στή στάση τῆς Ρωσίας (Πατριαρχεῖο Μόσχας) γενικῶς ἀπέναντι στήν ὅλη διοργάνωση, προετοιμασία καί πραγματοποίηση τῆς Μεγάλης Συνόδου. (Σημ. Ο.Τ. Ὁ Ἀθηναγόρας ἦτο μασῶνος (βλ. Ο.Τ. φ. 2125/15.07.2016).

Εἰδικότερον, ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί τόν Προκαθήμενό της, τούς χρέωσε τό ναυάγιο στό θέμα τοῦ Αὐτοκεφάλου, ἐπειδή δέν ἀποδέχθηκαν τήν ἐπικύρωσή του μέ μόνη τήν ὑπογραφή τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀντί ὅλων τῶν Προκαθημένων, ἤ, τουλάχιστον, καί τοῦ Προκαθημένου τῆς μητέρας Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς ὁποίας θά γινόταν ἡ ἀπόσπαση, ὅπως αὐτοί ὑποστήριζαν. Ὅπως ἀπεκάλυψε, ὁ σχετικός κανονισμός ἦταν φτιαγμένος ἀπό τόν ἴδιο καί δέν μποροῦσε νά ἔχει ἔλειμμα!

Ἐτόνισε ὅτι κατά τήν προετοιμασία ὅλοι εἶχαν συμφωνήσει σέ ὅλα καί ἑπομένως οἱ ἐκ τῶν ὑστέρων ἀντιδράσεις δέν εἶναι εἰλικρινεῖς, ὅπως π.χ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία ὑπέγραψε τά πάντα στή Σύναξη τῶν Προκαθημένων. Μόνη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας δέν εἶχε ὑπογράψει, λόγω τῆς γνωστῆς διαφορᾶς της μέ τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων (ὑπόθεση Κατάρ).

Ἀποκαλυπτικός ὑπῆρξε καί γιά τό ζήτημα τοῦ δευτέρου Γάμου τῶν ἐν χηρεία Κληρικῶν, τό ὁποῖο, ὅπως ἀνέφερε, συζητήθηκε καί ὑπέρ τοῦ ὁποίου τάχθηκαν ἐνθέρμως τόσο τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο καί τό Πατριαρχεῖο Ρουμανίας. Ὡστόσο, ὑποστήριξε ὅτι τό θέμα δέν μπορεῖ νά βρεῖ λύση λόγῳ τῆς θέσεως πού ἐκφράζεται μέ ἀπόφαση τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραθεωρηθεῖ.

Παρά τήν γενικότερη ὑπεράσπιση τῶν γενομένων καί τήν στήριξη τῆς κανονικότητός των, τήν ὁποία σταθερῶς συνδύαζε μέ τήν ἰδική του συμμετοχή στήν δημιουργία των, ἐπέκρινε, χωρίς ὅμως τήν ἀναγκαία αἰτιολόγηση μιᾶς τέτοιας ἐξαιρέσεως, τήν καταστροφική, ὅπως ἀνέφερε, συγχώνευση δύο ὑφισταμένων ξεχωριστῶν καί διαφορετικῶν κειμένων ἐκ τῶν ὁποίων προέκυψε τό τελικό καί πλέον ἐπίμαχο Κείμενο τῆς συνόδου τῆς Κρήτης περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπό χριστιανικό κόσμο.

Τό ἐν λόγω Κείμενο προέκυψε ἀπό τήν συνένωση δύο ξεχωριστῶν κειμένων καί τήν ἀνάμιξη στοιχείων πού ἀφοροῦν σέ πολυμερεῖς διαλόγους, μέ στοιχεῖα πού ἀφοροῦν σέ διμερεῖς διαλόγους (δύο ἐντελῶς διαφορετικές περιπτώσεις καί καταστάσεις) καί μάλιστα σέ διαδικασία ἑνώσεως καί κοινωνίας! (σημ. μέ αὐτή τήν ἀναφορά ὡς ἐξήγηση δικαιολόγησε τίς ἀσάφειες τοῦ κειμένου καί κατ' ἐπέκταση τίς ἀντιδράσεις πού αὐτό προκάλεσε).

Ἀκόμη, ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικός ὑπῆρξε ὅταν ἀνέφερε ὅτι τό "μυστικό" τῆς τελικῆς "ἀποτυχίας" τῶν δύο Σέρβων Ἐπισκόπων, τοῦ Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλοχίου καί τοῦ Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου, νά παρεμποδίσουν καί ἀποτρέψουν τήν προώθηση συγκεκριμένων Κειμένων καί Ἀποφάσεων ἐξασφαλίσθηκε μέ τήν ἐπιλογή τοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας νά συμμετάσχουν στή Σερβική ἀντιπροσωπεία Ἐπίσκοποι τῆς Διασπορᾶς μέ ἄντικρυς διαφορετικές πρός ἐκείνους θέσεις! Αὐτοί ἀποτελοῦσαν τήν πλειοψηφία καί ἔτσι διευκολύνθηκε ἡ ἐπίτευξη συμφωνίας. Πρόκειται γιά τήν περίπτωση τῶν Ἐπισκόπων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ὑποστήριξαν ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά γυρίσουν στίς ἐπισκοπές των, ὅπου συνυπάρχουν μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ἔχοντας ἀποφασίσει ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία!

Ὁ Καθηγητής μέ ἀφοπλιστική ἄνεση καί μᾶλλον ὠμή εἰλικρίνεια ἀπεκάλυψε ὅτι ἦταν προαποφασισμένο (ἀπό ποιόν;) νά δοθοῦν στούς Σέρβους καί τούς Ἑλλαδίτες ὅ,τι ζητήσουν, γιά νά μή φύγουν! Ἔτσι, ὅλα ἔγιναν δεκτά! Σ' αὐτό μάλιστα τό σημεῖο ἔγινε καί μία ἀπαξιωτική ἀναφορά στό πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ὅσον ἀφορᾶ στήν διαφωνία του μέ τόν Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας, ὡς ἐλέχθη, ἐνοχλημένος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τούς εἶπε ὅτι δέν ἀφορᾶ τή Σύνοδο κι ἄς πᾶνε νά τά βροῦν οἱ δυό τους!

Μεταξύ τῶν ὑπολοίπων θεμάτων, τά ὁποῖα συνεζητήθησαν καί ἐπί τῶν ὁποίων ὑπῆρξαν σχετικές ἀποφάσεις στή σύνοδο τῆς Κρήτης, ὁ κ. Καθηγητής ἐπέλεξε νά σχολιάσει καί τό θέμα τῶν μικτῶν Γάμων (ὀρθοδόξων καί αἰρετικῶν). Οὐσιαστικῶς ὑποστήριξε τά ἀποφασισθέντα μέ τήν ἐπιχειρηματολογία ὅτι τά γενόμενα δέν ἀπογίνονται, οἱ μικτοί Γάμοι εἶναι μία πραγματικότητα  πού στήν Ἀμερική φθάνει τό 92% τῶν τελουμένων Γάμων καί ὅτι ἡ οἰκονομία ἐν προκειμένω εἶναι ἐπιβεβλημένη.

Πολιτική καί δοσοληψίαι

Ἐντύπωση προκάλεσε ἡ διαφωνία τοῦ κ. Καθηγητοῦ πρός ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀποχή τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν ἐκ τῆς Μεγάλης Συνόδου καί οἱ ἀντιδράσεις των ἔναντι αὐτῆς ὀφείλονται σέ πολιτικούς λόγους ἤ πολιτικές παρεμβάσεις τῶν Κυβερνήσεων τῶν ἀντιστοίχων χωρῶν. Ἡ τοποθέτηση τοῦ κ. Φειδᾶ ἦταν σαφής καί καταγγελτική: Οἱ λόγοι δέν εἶναι πολιτικοί, ὑποστήριξε κατηγορηματικῶς. Εἶναι καθαρά ἐκκλησιαστικοί καί μάλιστα ὑποκινούμενοι ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, τό ὁποῖο καί ἐνέπλεξε τούς πολιτικούς παράγοντες, ἀκόμη καί μέ παρεμβάσεις σέ Πρεσβεῖες ξένων χωρῶν κατά τῆς Μεγάλης Συνόδου! (Σημ. Ο.Τ. : Ὁ κ. Φειδᾶς ἐπιβεβαιώνει πανηγυρικῶς ὅσα ὁ Ο.Τ. ἔγραψεν, ἁπλῶς ἐπιχειρεῖ νά καταστήση ὑπεύθυνον τήν Μόσχαν. Ἄν δέν ὑπῆρχεν ἀνάμειξις τῶν Η.Π.Α. θά ἀντέδρα τό ἴδιον ἡ Μόσχα;).

Περί τῶν ἐπικριτῶν

Τέλος, ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικός ἦταν αὐτός ὁ ἀφανής γιά τούς πολλούς μεγάλος παρασκηνιακός παράγων τῆς συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὁ κ. Βλάσιος Φειδᾶς, ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἰστορίας καί στενός συνεργάτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, στίς τοποθετήσεις του περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν.

Κατά τόν κ. Φειδᾶ, οὐδέποτε ἀμφισβητήθηκε ὅτι ὑπάρχουν Ἐκκλησίες ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας! Σήμερα τό ἀντίθετο, δηλαδή ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχουν (καί) ἄλλες Ἐκκλησίες, εἶναι "θεολογικός νεολογισμός"! Μετά τά συμφωνηθέντα στό Porto Alegre, δέν ὑπάρχει Οἰκουμενισμός. Ἄλλωστε ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι πλέον μία κίνηση ἀναγκαία γιά μᾶς, ἐφ' ὅσον ἔχουμε τή Διασπορά πού ζεῖ ἐκεῖ μέσα.

Ἐξάλλου διαβάζοντας τά κείμενα τῶν ἐναντιουμένων, ὅπως τῶν Ἁγιορειτῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων,  ἀνέφερε ὁ κ. Καθηγητής, ἦταν καί ὁ φίλος του π. Γεώργιος Καψάνης, διεπίστωσε (ὅτι) δέν ἔχουν νά ἀντιπροτείνουν κάτι ἄλλο!

Ἀκούω, σχολίασε πρός τό τέλος τῆς διαλέξεώς του ὁ κ. Καθηγητής, γιά τήν ἀπόρριψη ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας τῶν Ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης. Καί λέω: Ποιός τούς ζήτησε τή γνώμη τους; Ποιός τούς ἀνέθεσε νά τήν κρίνουν; Ἀγνοοῦν ὅτι μόνο Δογματικά Κείμενα Οἰκουμενικῶν Συνόδων τίθενται σέ κρίση;

Ὅμως, ἡ πλέον ἀφοπλιστική καί καίρια ἐπισήμανση τοῦ κ. Φειδᾶ μέ τήν ὁποία ρίχνει τό γάντι στούς ἐπικριτές τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, τουλάχιστον σ' ἐκείνους οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στίς ἐργασίες της, εἶναι ἡ ἑξῆς:

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἐπέτυχε τό σκοπό της ἐφ' ὅσον πραγματοποιήθηκε. Τό ἔργο της κρίνεται ἐπιτυχές. Σ' αὐτή τή Σύνοδο δέν ἔλειψε ὁ χρόνος, οὔτε ἡ δυνατότητα νά μιλήσει κάποιος πού ἤθελε μέ τή σειρά του. Τό θέμα εἶναι ὅτι ἐπί τῆς οὐσίας κανείς δέν ἤθελε νά μιλήσει καί δέν εἶχε νά προτείνει κάτι. Αὐτά πού γράφονται τώρα εἶναι ἀηδίες!

Ἀντί Ἐπιλόγου

Πρίν κλείσουμε αὐτό τό ἄρθρο, τό ὁποῖο μέσῳ τῆς σχετικῆς ἐνημερώσεως ἐπιδιώκει νά προβληματίσει τούς ὀρθῶς ἀγωνιώντας περί τῶν τεκταινομένων, ἐπισημαίνουμε ὅτι  εἴτε μέ ἀληθοφανῆ ἐπιχειρήματα, εἴτε μέ διαστροφή, εἴτε μέ παραπλάνηση, εἴτε μέ ἀπειλές, εἴτε μέ ἀπάτες, εἴτε μέ μεθοδικότητα, εἴτε μέ τακτικισμούς, εἴτε μέ δικαιολογίες καί προφάσεις, εἴτε ἀπροκαλύπτως, ὁ παναιρετικός Οἰκουμενισμός προωθεῖται καί προάγεται σταδιακῶς, σταθερῶς καί μᾶλλον κατ' οὐσίαν ἀνεμποδίστως.

Ἡ ἀντίσταση πρός αὐτόν καί ἡ ἀναχαίτισή του πλέον δέν ἐξαρτᾶται ἀπό εὐσεβεῖς λόγους ἤ ἀπολογητικές ἀντιλογίες, ἀλλά ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἀπό τήν αὐστηρή ἐφαρμογή ὅσων ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων προβλέπουν σχετικῶς καί ἐπιτάσσουν.

Ἄνευ τῆς ἀληθείας, ἡ ἑνότης δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία! Ἡ ἑνότης δέν αὐτονομεῖται ἀπό τήν ἀλήθεια, οὔτε ἡ ἀλληλοαναγνώρισις καί κοινωνία τῶν ἱεραρχῶν οἱ ὁποῖοι δέν ὀρθοτομοῦν τήν ἀλήθεια ἐκφράζει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό ὁ λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων, συνοψιζόμενος στόν λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ περί τῆς ἀπαραιτήτου σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἀλήθεια καί τανάπαλιν, ἀποτελεῖ κριτήριο ἀληθοῦς ἐκκλησιαστικότητος καί Ὀρθοδοξίας.

                      «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί · καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι · μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμᾶ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

Σημ. Ο.Τ. : Ὅ ὅρος "Σύνοδος" διά τά γενόμενα εἰς Κολυμβάρι χρησιμοποιεῖται προφανῶς συμβατικῶς διά λόγους συνεννοήσεως.

Μέ καταλύτη τή ληστρική σύνοδο τῆς Κρήτης:

Ἱστορική μετατροπή τῆς Ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας

σέ ψευδοσύλλογο "οἰκοφθόρων";

● Ἡ ρήξη Ποιμένων καί Λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι γεγονός.

● Τά σχίσματα εἶναι πλέον θέμα χρόνου.

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν συνεδριάσει.

Πρίν ἀπό μερικές ἡμέρες (23 & 24 Νοεμβρίου τρ. ἔτους), συνεκλήθη ἐκτάκτως ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ἀποκλειστικό θέμα τῆς ἡμερησίας διατάξεως αὐτῆς τήν περιβόητη σύνοδο τῆς Κρήτης καί τίς ἀποφάσεις της. Ἡ ἐν λόγω συνεδρίαση ἀνεμένετο ἀπό τόν πιστό λαό μέ μεγάλη ἀγωνία προκειμένου νά πληροφορηθεῖ τήν ἐπίσημη καί ὑπεύθυνη θέση τῶν Ποιμένων του γιά τή φερομένη ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης. Καί τοῦτο ἦτο εὔλογο, διότι ἀφ' ἑνός μέν ἡ πραγματοποίησή της σχεδιαζόταν καί προετοιμαζόταν ἐπί δεκαετίες, ἀφ' ἑτέρου δέ, διότι τόσον ὁ τρόπος συγκλήσεως καί λειτουργίας της, ὅσο καί, κυρίως, οἱ ἀποφάσεις της προκάλεσαν μεγάλη ἀναστάτωση ἤ μᾶλλον σκανδαλισμό στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Πλῆθος δημοσιευμάτων, ἄρθρων καί κριτικῶν, ἐκ μέρους θεολόγων, Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, παρεῖχαν σέ κάθε ἐνδιαφερόμενο τή σχετική πληροφόρηση καί ἐνημέρωση κυρίως ὡς πρός τή δομή, τή λειτουργία καί τίς ἀποφάσεις της, ὥστε νά διαμορφώσει κανείς, βάσει τῆς Πίστεως καί διδασκαλίας, ἀλλά καί τῆς διαχρονικῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας, τά ἀνάλογα συμπεράσματα περί αὐτῆς. Ἐξάλλου, πέραν τῶν διαφόρων κριτικῶν προσεγγίσεων, ἀπόψεων καί θέσεων περί αὐτῆς, οἱ ὁποῖες διετυπώθησαν ὑπό διαφόρων, ὁ κάθε πιστός εἶχε, χάρι στήν τεχνολογία καί τά διάφορα μέσα ἐνημερώσεως, τή δυνατότητα νά ἀποκτήσει ἰδία γνώμη περί τῶν γενομένων καί κυρίως περί τῶν ὑπ' αὐτῆς ἀποφασισθέντων.

Παραμονές τῆς συνεδριάσεως τῆς ἐκτάκτου Ἱεραρχίας ἐλήφθη, ὡς διέρρευσε ἀπό καλά πληροφορημένες ἐκκλησιαστικές πηγές, μήνυμα ἐκ Βοσπόρου, δίκην τελεσιγράφου προειδοποιήσεως, πρός τούς συνερχομένους ἐπισκόπους καί τόν προεδρεύοντα νά μή ἀποτολμήσουν νά ἐπικρίνουν συνοδικῶς τήν σύνοδο-προκάτ τῆς Κρήτης, οὔτε νά ἀπορρίψουν τίς προειλημμένες ἀποφάσεις της. Ἐπίσης, ἐκ τῆς ἰδίας προελεύσεως ἐξῆλθε μήνυμα πρός τούς ζωηροτέρους καί ἀτιθάσους ἐπισκόπους νά ἡρεμήσουν ἐάν θέλουν τήν κεφαλή των στή θέση της!

Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, φαίνεται ὅτι οἱ ἀπειλές τοῦ Βοσπόρου ἔπιασαν τόπο. Ὄχι, βεβαίως, ὅτι ὑπῆρχε καμμία σοβαρή ὁμολογιακή διάθεση στό σῶμα τῶν Ἱεραρχῶν.

Ἔτσι ἡ εἰδικῶς συγκληθεῖσα ἐπί τοῦ θέματος ἔκτακτη Ἱεραρχία ὡς μοιραία καί ἄβουλος, μᾶλλον δέ ὡς σχεδόν πλήρως ἀλλοτριωμένη τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς της, συντάχθηκε καί εὐθυγραμμίσθηκε στή γραμμή τοῦ Φαναρίου. Ἐμμέσως πλήν σαφῶς ἀπεδέχθη καί ἀνεγνώρισε τήν ὑπό τῶν πραγματικῶς πιστευόντων συνειδητῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἤδη ἀποκηρυχθεῖσα ληστρική σύνοδο τῆς Κρήτης, τήν ὁποία τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως κατεσκεύασε καί προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλει σέ ὅλες τίς τοπικές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο".

Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία μεμαρτυρημένως καί ἀποδεδειγμένως εἶναι ὡς πρός τή δομή καί λειτουργία της ἀντικανονική καί ὡς πρός τίς ἀποφάσεις της ἀντορθόδοξη, παρουσιάσθηκε μέσω τῆς σχετικῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Σερρῶν κ. Θεολόγου ὡς ἕνα σπουδαῖο γεγονός, τό ὁποῖο ἤδη ἔχει λάβει τή θέση του στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιά μία εἰσήγηση σαφῶς κατώτερη τῆς βαρύτητος τοῦ ζητήματος, ἐντελῶς ἀκατάλληλη πρός διαπραγμάτευση ἑνός μεγάλων κανονικῶν, ἐκκλησιολογικῶν καί θεολογικῶν διαστάσεων θέματος.

Μέ τίς καθιερωμένες γενικές καί ἀόριστες θεολογικές καί Πατερικές ἀναφορές, διανθισμένες μέ κολακευτικές ἀναφορές στό Πατριαρχεῖο καί τόν προκαθήμενό του, ἀλλά καί τήν παράθεση τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου τῆς διοργανώσεως καί τῆς τελικῆς διαχειρίσεως τῶν προσυμπεφωνημένων κειμένων τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου, ὁ κ. Θεολόγος ἐπεχείρησε νά διαπεράσει "ἀβρόχοις ποσί" κάθε οὐσιαστική προβληματική περί τήν σύγκληση, λειτουργία καί τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης,  εἰσηγούμενος μεταξύ ἄλλων: τήν " νηφάλιον μελέτην, αγιοπατερικήν εμβάθυνσιν, διασαφήνισιν, ποιμαντικήν ωρίμανσιν, ανάλυσιν και αξιοποίησιν" τῶν "σχετικῶν ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου"!

Τί εἴδους, ὅμως, ἁγιοπατερική ἐμβάθυνση καί ἀξιοποίηση μπορεῖ νά γίνει σέ μία ἀντικανονική σύνοδο, τῆς ὁποίας οἱ ἀποφάσεις ἐμπεριέχουν κακοδοξίες καί οὐσιαστικῶς προωθοῦν καί προβάλλουν τό πνεῦμα καί τίς θέσεις τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἡ ἀξιοποίηση μιᾶς ληστρικῆς συνόδου γιά νά μή κοροϊδευόμαστε ἕνα πράγμα σημαίνει: ἀναγνώρισή της καί συμμετοχή στήν ἀντικανονικότητα καί ἀντορθοδοξία της!

Δυστυχῶς, ἀποδεχομένη ἡ Ἱεραρχία τήν ἐν λόγῳ ὕπουλη εἰσήγηση τοῦ κ. Θεολόγου ἀνέλαβε τήν εὐθύνη τῆς ρήξεως μέ τόν πιστό λαό, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἐνημέρωση πού ἔλαβε καί τήν γνώμη πού ἐσχημάτισε ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως, διαβάζοντας τά κείμενα τῶν ἀποφάσεων τῆς διαβοήτου αὐτῆς συνόδου καί ἀκούγοντας μέ τά αὐτιά του τόν προεδρεύοντα αὐτῆς Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως νά ἀποκαλεῖ (ὑποτίθεται) ἐν Συνόδω τούς παριστάμενους (κατά τήν ἔναρξη καί λήξη αὐτῆς) ἐκπροσώπους τῶν αἱρέσεων ὡς "ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου" καί τίς αἱρετικές ὁμάδες των ὡς "ἀδελφές Ἐκκλησίες", ἀπορρίπτει καί ἀποκηρύσσει ὡς ληστρική τή σύνοδο τῆς Κρήτης καί τήν παραγωγή της, θέλων νά παραμείνει πιστός στήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δυστυχῶς, τό μεῖζον ζήτημα τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, καίτοι προβάλλεται ὑπό τῶν διοργανωτῶν καί ὑπερασπιστῶν της ὡς συνέχεια τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί πάντως ὡς δῆθεν πανορθοδόξου κύρους σύνοδος, ἀντιμετωπίζεται σκοπίμως μέ ὕπουλο καί διπλωματικό τρόπο καί ὄχι ὡς ὄφειλε νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ σοβαρότητα καί εὐθύτητα ὡς ζήτημα Πίστεως, τό ὁποῖο δέν ἐπιδέχεται παραπλανητικές διπλωματίες καί προπαγανδιστικούς σχεδιασμούς ἐπιβολῆς.

Ἡ σοβαρότητα ἤ μᾶλλον ἡ αὐστηρότητα τῶν Ποιμένων φαίνεται ὅτι θά ἐμφανισθεῖ ὅταν θά χρειασθεῖ νά ἀντιμετωπισθοῦν κληρικοί, μοναχοί καί πιστοί, οἱ ὁποῖοι δικαίως καί κανονικῶς θά θελήσουν νά διαχωρίσουν τή θέση των ἀπό αἰρετίζοντες ἐπισκόπους. Καί τέτοιοι πρέπει νά θεωροῦνται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ πονηροί, πνευματικῶς  διεφθαρμένοι ἤ καί ἁπλῶς ἐπιπόλαιοι ἐπίσκοποι οἱ ὁποῖοι ἀποδέχονται ἀδιαμαρτυρήτως τήν ἀναγνώριση τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὡς δῆθεν "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκλησίας.

Βάσει τῶν ὅσων μέχρι σήμερον ἔχουν δημοσιευθεῖ περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀποφάσεών της εἶναι ἀδύνατον ἀπό ὀρθοδόξου, κανονικῆς καί θεολογικῆς ἀπόψεως νά ἀναγνωρισθεῖ ὡς ὀρθόδοξος Σύνοδος. Ἀντιθέτως ἐπιβάλλεται ἡ ἀποδοκιμασία, καταδίκη καί ἀποκήρυξή της, πρωτίστως ἀπό τούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται φύλακες τῆς Πίστεως καί προστάτες τοῦ ποιμνίου ἀπό τίς αἱρέσεις.

Κατ' ἐπέκταση καί ἡ στάση τῆς Ἱεραρχίας διά τῆς ὁποίας σαφῶς γίνεται ἀποδεκτή ἡ ληστρική σύνοδος τῆς Κρήτης καί ἐμμέσως πλήν σαφῶς ἀναγνωρίζεται αὐτή ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη", δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει ἀνεκτή ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Πολλῶ δέ μᾶλλον, διότι ἡ στάση αὐτή εἶναι παντελῶς ἀδικαιολόγητος, ἐφ' ὅσον ὅπως γνωρίζομε ἀκούσθηκε, κατά τήν ἐπίμαχη ἔκτακτη σύγκλησή της, ἡ ὀρθόδοξη τοποθέτηση καί κριτική, διά στόματος τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου Βλάχου.

Ἡ παρέμβαση τοῦ τελευταίου, ὁ ὁποῖος φαίνεται ὅτι βιώνει ἰδιαιτέρως δραματικές καί ἐπώδυνες καταστάσεις ὑπερασπιζόμενος τήν ἀλήθεια καί τά αὐτονόητα ἐν μέσω τῶν ἀδιαφόρων συναδέλφων του, λόγω τῆς ἀδιασείστου τεκμηριώσεως καί τῆς χειρουργικῆς ἀκριβείας καταδείξεως τοῦ ἐλλείματος Ὀρθοδοξίας τῆς ἐν λόγω συνόδου (τῆς Κρήτης) - παρά τήν ὑπερβολική του εὐγένεια καί τήν ἐπιμέρους ἀνοχή ἤ ὑποτίμηση σημαντικῶν ἐπιμέρους προβλημάτων -  συνιστᾶ ἐκ τῶν πραγμάτων ἔλεγχο καί ἀπόδειξη τῆς πεπλανημένης καί ἀντορθοδόξου στάσεως τῆς ἐκτάκτου Ἱεραρχίας, ἔναντι τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀποφάσεών της.

Οἱ δέκα Προκαθήμενοι τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Εἶναι χαρακτηριστική ἡ, κατά τή γνώμη μας, πεμπτουσία τῆς παρεμβάσεως, κατά τήν ὡς ἄνω Συνεδρίαση, τοῦ ἐπισκόπου Ἱεροθέου περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης: " Μάλιστα, ὅταν δημοσιευθοῦν τά Πρακτικά τῆς Συνόδου, ὅπου ἀποτυπώνονται οἱ αὐθεντικές ἀπόψεις αὐτῶν πού ἀποφάσισαν καί ὑπέγραψαν τά κείμενα, τότε θά φανῆ καθαρά ὅτι στήν Σύνοδο κυριαρχοῦσαν ἡ θεωρία τῶν κλάδων, ἡ βαπτισματική θεολογία καί κυρίως ἡ ἀρχή τῆς περιεκτικότητος, δηλαδή ἡ διολίσθηση ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀποκλειστικότητος στήν ἀρχή τῆς περιεκτικότητος." Τά σχόλια περιττεύουν!

Μόνο πού, κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας νά "ἀξιοποιήσει", κατά τίς προτάσεις τῆς εἰσηγήσεως, τήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί τίς ἀποφάσεις της, ἀποτελεῖ σαφῶς καί ἀναντιρρήτως ὄχι μόνο ἀνοχή, ἀλλά καί υἱοθέτηση τῶν κακοδοξιῶν της. Τό δέ ἔργο τῆς προβολῆς καί καθιερώσεώς της, πάντα κατά τίς προτάσεις τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητρ/του Σερρῶν, τήν ὁποία ἐπικρότησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί κάλεσε ἐν συνεχείᾳ ὅλη τήν Ἱεραρχία νά τήν ἀποδεχθεῖ, ὅπερ καί ἐγένετο, συνιστᾶ ἀνοσιούργημα.

Ἡ ἐλπίδα τῶν πιστῶν καί ἡ ἀγωνία των γιά τήν τελική στάση καί τοποθέτηση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στό ζήτημα τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης, μετεβλήθησαν σέ ἐφιάλτη καί τραγική ἀπογοήτευση. Τό προμήνυμα τῆς δυσαρέστου αὐτῆς ἐκβάσεως εἶχε δώσει ἡ κυκλοφορία ἑνός κειμένου τοῦ Μητρ/του Μεσσηνίας, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔπραξε καί πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ἔτσι καί τώρα, ἐπεχείρησε νά δικαιολογήσει μέ τή γνωστή ἐπιστημονικοφανή δημιουργική του ἀσάφεια, τίς θεολογικῶς ἀδικαιολόγητες ἐκκλησιολογικές θέσεις της περί Ἐκκλησίας.

Παρά τήν κονιορτοποίηση αὐτῶν ὑπό τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου μέ τήν παρέμβασή του καί τήν ὑπ' αὐτοῦ ἀπόδειξη τῶν σαθρῶν βάσεων καί ἐπιχειρημάτων τοῦ γνωστοῦ οἰκουμενιστοῦ Μητροπολίτου κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὁ πολύς λαός λόγω τοῦ ἐπικρατοῦντος φόβου καί τῆς ἐνόχου σιωπῆς ὅλων σχεδόν τῶν ὑπολοίπων συνεπισκόπων του, παραμένει ἀνενημέρωτος περί τῆς ἐνεργουμένης σέ βάρος τῆς Πίστεώς του προδοσίας.

Εἶναι, πλέον, ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη νά ἔλθουν ὅλα στό φῶς καί ἐπιπλέον νά εἰπωθοῦν τά πράγματα μέ τό ὄνομά των. Πρέπει ἐπιτέλους καί ἡ κακοδοξία νά ἐπισημαίνεται καί οἱ φορεῖς καί ὑπερασπιστές της νά κατονομάζονται, γιά νά προστατεύονται οἱ πιστοί. Δέν ὑπάρχει αἵρεση χωρίς αἱρετικό καί αἱρετικός χωρίς αἵρεση! Ἡ σκόπιμη ἐγκατάλειψη καί ἀποφυγή χρήσεως αὐτῶν τῶν ὅρων δέ σημαίνει τήν ἀνυπαρξία των, ἀλλά τήν προσπάθεια τῆς συγκαλύψεως καί ἀμνηστεύσεώς των. Δέν εἶναι τυχαῖο τό ὅτι στό λεξιλόγιο καί τά κείμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπουσιάζουν οἱ λέξεις: αἵρεση, αἱρετικός, μετάνοια, ἐπιστροφή, ἀκόμη καί οἱ λέξεις ἁμαρτία, πλάνη καί διάβολος.

Ὁ πιστός λαός δικαιοῦται καί ἐπιβάλλεται νά πληροφορηθεῖ ὅσον ἀφορᾶ στήν ἔκτακτη Ἱεραρχία, ἡ ὁποία συνεζήτησε τό θέμα τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ποιά ἦταν ἡ θέση ἑνός ἑκάστου τῶν Ἱεραρχῶν ἐπ' αὐτοῦ καί πῶς τοποθετήθηκε εἷς ἕκαστος ἐν προκειμένω, ἔναντι τόσον τῆς σχετικῆς εἰσηγήσεως, ὅσον καί τῆς παρεμβάσεως τοῦ Σεβ. κ. Ἱεροθέου.  Ἐφ' ὅσον, ὅπως ἔχομε διδαχθεῖ, ὁ Ἐπίσκοπος ὀφείλει νά ἐκφράζει τήν τοπική ἐκκλησία τήν ὁποία διαποιμαίνει, πρέπει νά διαπιστωθεῖ ποιοί ἐξέφρασαν τίς ἀνησυχίες τῶν πιστῶν καί ποιοί ἐσιώπησαν ἤ διαστρέβλωσαν τήν πραγματικότητα καί τήν ἀλήθεια, ἐνεργήσαντες ὄχι ὡς μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ὡς μέλη Μασωνικῆς Στοᾶς.

Ἐάν ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ἀποβαίνει τελικῶς καταλύτης στή μετατροπή τῆς Ἑλλαδικῆς Ἰεραρχίας, ἐν τόπω καί χρόνω, σέ σύλλογο ἐπιόρκων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τήν ἐπίσημη συμπόρευση μετά τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στήν ὀλέθρια οἰκουμενιστική του πορεία, τότε θά πρέπει νά ἀνακαλέσουμε στή μνήμη μας ὅσα συνέβησαν στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνος. Οἱ ὁμοιότητες μέ τίς τρέχουσες ἐξελίξεις εἶναι συγκλονιστικές.

Στίς ἀρχές τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἐκδίδει τήν περιβόητη Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, διά τῆς ὁποίας ἀπευθύνεται στίς διάφορες χριστιανικές αἱρέσεις τίς ὁποῖες, ὅμως, γιά πρώτη φορά στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, τίς ὀνομάζει "Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ", θέτοντας ἔτσι τό βλάσφημο θεμέλιο τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀκολουθεῖ, τό 1923, τό ὡς πανορθόδοξο συγκληθέν, πλήν ληστρικό ἀποδειχθέν Συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖο, μεταξύ ἄλλων ἀντικανονικῶν καί ἀντορθοδόξων, ἀπεφάσισε τήν ἐπιβολή τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου. Τότε, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως διά τοῦ Μασώνου καί ματαιόδοξου νεωτεριστοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη ἐπηρέασε καί ἐπέβαλε τήν ἀντικανονική ἀλλαγή στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία διά μιᾶς ἀντικανονικῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας της υἱοθέτησε τήν Καινοτομία, μέ ἄμεσο τραγικό ἀποτέλεσμα τό μέχρι σήμερα ἀθεράπευτο ἡμερολογιακό σχίσμα.

Σήμερα, πάλι τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζοντας τήν πρωτοφανή οἰκουμενιστική του πορεία πού ἄρχισε τότε, ὅπως τοῦτο ἐπισημαίνεται καί διαπιστώνεται πλέον ἀπό ὅλους ὅσοι ἀντιτίθενται στόν Οἰκουμενισμό, τό ὁποῖο κατεσκεύασε τήν καινοτομία τῆς συνόδου τῶν προκαθημένων τῆς Κρήτης, ὡς δῆθεν ἁγία καί μεγάλη σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλει σέ κάθε τοπική ὀρθόδοξο ἐκκλησία καί ἐν προκειμένω στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὄχι πλέον μία Καινοτομία, ἀλλά τόν ἴδιο τόν πατέρα τῶν Καινοτομιῶν, τόν Οἰκουμενισμό μέ δῆθεν συνοδική καί πανορθόδοξη ἐπικύρωση. Τά ἀποτελέσματα εἶναι βέβαιο ὅτι θά εἶναι ἀνάλογα καί δέν θά εἶναι ἄλλα ἀπό πολλά καί ὀδυνηρά σχίσματα μέσα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ὁ σπουδαῖος Σέρβος Δογματολόγος καί Ἅγιος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος πρῶτος ἐχαρακτήρισε τόν Οἰκουμενισμό πὡς Παναίρεση, μέ ἐκπληκτική διορατικότητα εἶχε ἤδη πρό 40ετίας καί πλέον ἐπισημάνει, σέ σχετικό ὑπόμνημά του πρός τήν Σερβική Ἱεραρχία, ὅτι ἡ ἀπό τότε προετοιμαζομένη σύγκληση, πάντοτε μέ πρωτοβουλία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, "Μεγάλης Συνόδου" θά ἦταν καλό, ἐλλείψει ὀρθοδόξων προϋποθέσεων, νά μή πραγματοποιηθεῖ, ἐφ' ὅσον δέ συγκληθεῖ (ὅτι) θά προκαλέσει σχίσματα καί ἁπώλεια δυσαριθμήτων ψυχῶν!

Ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας στή σύνοδο τῆς Κρήτης.

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποδεχθεῖσα κατόπιν προτάσεως τοῦ Προέδρου της καί Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου (ὑπευθύνου τῆς ἀλλοιώσεως καί καταφρονήσεως τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Μαΐου τοῦ 2016 περί ὑποστηρίξεως διορθώσεων τῶν ἐπιμάχων ἀντορθοδόξων σημείων τῶν πρός ἔγκριση Κειμένων τῆς συνόδου τῆς Κρήτης) τίς προτάσεις τῆς ἀτυχοῦς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Σερρῶν περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, σύμφωνα μέ τήν ὁποία θά πρέπει νά ἐκδωθεῖ σχετική ἐνημερωτική Ἐγκύκλιος πρός τόν λαό γιά τήν διάδοση καί καθιέρωσή της, παρέδωσε τή σκυτάλη τῆς νομιμοποιήσεως καί ἀναγνωρίσεως τῆς ληστρικῆς αὐτῆς συνόδου στή Διαρκή Σύνοδο.

Ἐν ἀναμονῆ, λοιπόν, αὐτῆς τῆς ἐπισήμου ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ καί ἀσχέτως τοῦ ἰδιαιτέρου περιεχομένου της, δεδομένου ὄντος ὅτι ἔχει καθιερωθεῖ ἡ διπλωματία καί ἡ ἀσάφεια τῶν κειμένων πρός παραπλάνηση τῶν ἀφελῶν καί ἀνυποψιάστων, θά πρέπει ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ νά εἶναι ἕτοιμος νά ἀρθεῖ τουλάχιστον αὐτός στό ὕψος τῶν περιστάσεων. Καί, ἐφ' ὅσον οἱ φύλακες ἀποφάσισαν νά προδώσουν, τόν λόγο πλέον θά τόν ἔχει ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ τελικός ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἔσχατος φύλακας τῆς Πίστεως, γιά νά βροντοφωνάξει μέσα στούς ναούς μέ παρρησία καί ὁμολογιακό σθένος τό στῶμεν καλῶς!

Ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν καιρῶ κινδυνευούσης Πίστεως καί μάλιστα προδοσίας αὐτῆς ὑπό τῶν Ποιμένων, τόν λόγο ἔχουν οἱ εὐσεβεῖς Ἱερεῖς, οἱ μοναχοί καί οἱ λαϊκοί. Τά παραδείγματα στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι πάμπολλα καί ἀναμφισβήτητα. Πρόκειται γιά τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες γιά τίς ὁποῖες ὁ μέγας Βασίλειος λέγει: "τό γάρ ἐφησυχάζειν ἐν τοιούτοις ἀρνήσεως ἴδιον, τό δέ ἐλέγχειν ὁμολογίας εἰλικρινοῦς". Μόλις δέ πού χρειάζεται νά ἀναφέρωμε ὅτι  οἱ προφασιζόμενοι τήν ἑνότητα καί ἀποδίδοντες τή μομφή τοῦ σχίσματος σέ ὅσους ἀρνοῦνται τήν ὑπακοή καί συμμόρφωση σέ ἐντολές ἀποστασίας, ἔχουν ἀποστομωθεῖ διαχρονικῶς ὑπό τοῦ χρυσορρήμονος Πατρός λέγοντος: "Ἔστι σχισθῆναι καλῶς. Ἔστι γάρ καί κακή ὁμόνοια καί καλή διαφωνία." Καθώς ἐπίσης: "Μή προτίμα τήν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείας, ἀλλ' ἵστασο γενναίως ἕως θανάτου.".

Ἡ Ὀρθοδοξία στηρίζεται πάντοτε στήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει. Ὁ Οἰκουμενισμός στηρίζεται στό ψεῦδος καί στό φόβο, τά ὁποῖα ὑποδουλώνουν τή συνείδηση καί τή σκέψη τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης δέν νεκρώθηκε, οὔτε ἐτάφη, ὅπως ἔσπευσαν ὁρισμένοι ἐπιπολαίως νά διακηρύξουν. Μάχεται νά καθιερωθεῖ ἤ μᾶλλον μάχονται οἱ κατασκευαστές καί θιασῶτες της νά τήν καθιερώσουν ἔστω καί μέ πλήγματα.

Τά κατ' αὐτῆς γραφόμενα μόνο σχετική ἀξία ἔχουν, ὅταν δέν συνοδεύονται ἀπό ἀσυμβίβαστο ἀγώνα γιά τήν ἀκύρωση καί ἀποκήρυξή της. Καί, κυρίως, τοῦτο ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό ὅσους τήν ἀναγνωρίζουν καί τήν διακοπή τῆς μετ' αὐτῶν κοινωνίας, κατά τά κανονικῶς προβλεπόμενα καί τά καθολικῶς, ὑπό τῶν Γραφῶν καί ὅλων τῶν Πατέρων, διδασκόμενα διαχρονικῶς.

Ὅσοι ἀναμένουν ἀπό ἐκείνους πού ἀπουσίασαν καί δέν συμμετεῖχαν στίς ἐργασίες της (συνόδου τῆς Κρήτης) νά δώσουν λύση, μᾶλλον θά ἀπογοητευθοῦν. Καί τοῦτο θά συμβεῖ διότι τό περισσότερο πού μποροῦν καί διατίθενται αὐτοί νά κάνουν εἶναι νά ἐπικρίνουν τίς ἀποφάσεις καί τόν τρόπο λειτουργία της. Αὐτά ὅμως εἶναι ἀκίνδυνα γιά τήν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκ φύσεως δέν ἐνοχλεῖται ἀπό ὅσους διαφωνοῦν ἀλλά συμπορεύονται καί κοινωνοῦν μαζί του, ἐνοχλεῖται δέ καί παρεμποδίζεται μόνον ἀπό ὅσους τόν καταγγέλουν, ἀρνούμενοι ὅμως συγχρόνως τήν κοινωνία του!

Ἡ βάση καί ὁ στόχος τῆς συνόδου τῆς Κρήτης φαίνεται ὅτι δέν ἔχει γίνει ἀκόμη ἀντιληπτός, οὔτε καί σέ αὐτούς ἀκόμη τούς ἀντι-οἰκουμενιστές. Καί αὐτό πρέπει νά προσεχθεῖ ἰδιαιτέρως. Ὁ σκοπός τῆς συνόδου τῆς Κρήτης δέν ἦταν καί δέν εἶναι μόνο ἡ πανορθόδοξη καί συνοδική νομιμοποίηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί μάλιστα διά μιᾶς. Τά πράγματα εἶναι πολύ βαθύτερα καί δολιότερα, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη.

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐργάζεται μεθοδικῶς καί χωρίς βιασύνη. Πρῶτα καλλιεργεῖ τό ἔδαφος καί μετά ἐφορμᾶ. Ἐπί δεκαετίες ἀλλοιώνει τή θεολογία, τίς παραδόσεις, τά ὀρθόδοξα ἤθη καί ἔθιμα μέ χίλιες δύο λογικές καί εὐλογοφανεῖς προφάσεις. Προσεταιρίζεται πρόσωπα καί ὑπεισέρχεται μέσω αὐτῶν σέ δομές, ὥστε νά προωθεῖ τά σχέδια καί τίς θεωρίες του.

Ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ ἔσχατη αὐτή ἐφεύρεση τοῦ διαβόλου κατά τῆς ἀληθείας καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, προβάλλει καί διεκδικεῖ τόν ρόλο τοῦ ἐργάτου τῆς ἑνότητος καί τῆς καταλλαγῆς, πάντοτε βεβαίως προσηλωμένος στό στόχο του πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀκύρωση τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς μοναδικῆς ὀρθῆς Πίστεως καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀντικατάστασή των ἀπό ἕνα φρικτό συνοθύλευμα αἱρέσεων, μία πραγματική "ἐκκλησία" τοῦ ἀντιχρίστου!

Ποιός εἶναι, ὅμως, ὁ μεσοπρόθεσμος στόχος του καί ὁ τακτικός σχεδιασμός του; Ἡ ἑνότητα καί ἡ ἀλληλοαναγνώριση τῶν κοινωνούντων μετ' αὐτοῦ! Ἤ μᾶλλον ἡ ἀπάτη τῆς ἑνότητος ἄνευ ἀληθείας καί ἀσχέτως αὐτῆς. Αὐτός ἦταν καί εἶναι ὁ στόχος τῆς συγκλήσεως καί τῶν ἀποφάσεων τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης. Αὐτός εἶναι καί ὁ σχεδιασμός τοῦ Φαναρίου μέχρι τοῦ πλήρους πνευματικοῦ ἐξανδραποδισμοῦ τῶν ὀρθοδόξων καί τήν πολυπόθητη γι΄αὐτό ἕνωση (καί φανερή) μέ τόν Παπισμό!

Μόνον ὁ λαός τοῦ Θεοῦ καί ὁ εὐλαβής Κλῆρος καί, βεβαίως, οἱ ἡρωϊκοί μοναχοί μποροῦν νά ἀνατρέψουν τήν σταδιακή μετάλλαξη τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀνακόψουν τήν πορεία του καλπάζοντος Οἰκουμενισμοῦ ἀποτελεσματικά. Αὐτή δέ τή στιγμή καί σ' αὐτή τήν κρίσιμη συγκυρία μόνον ἡ πρωτοβουλία τριῶν ἤ ἔστω ἑνός Ἱεράρχου νά ἠγηθοῦν τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος μέ τήν ἄμεση διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς φορεῖς καί πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θά μποροῦσε νά ἀναχαιτίσει τήν προέλασή του καί νά ἀφυπνίσει τίς ὑπνώττουσες συνειδήσεις τῶν πιστῶν.

Κάτι τέτοιο, ὅμως, ὑπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τοῦ Φαναρίου καί τήν δῆθεν κανονική πρωτοκαθεδρία του, παπικοῦ τύπου, ἐπί ἀκυρώσει ὅλων τῶν λοιπῶν Θρόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν πράξη, δέν εἶναι εὔκολο καί δέν διακρίνεται στόν ἐκκλησιαστικό ὁρίζοντα.

Τά ἀδύνατα, ὅμως, παρ' ἀνθρώποις, εἶναι δυνατά στόν Θεό. Δέν εἶναι δέ τοῦτο ἀκατόρθωτο, ἐπιπλέον, διότι τό Φανάρι εἶναι πνευματικῶς, ἠθικῶς καί θεολογικῶς σαθρό καί ἀνίσχυρο, παρότι στηρίζεται ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς. Καί πάντως οἱ ἔνοικοί του, ὡς ἀνάξιοι ἐπικαθήμενοι Θρόνων ἁγίων Πατέρων καί ὡς ἀρνητές τῆς παραδοθείσης Πίστεως δέν ἔχουν καμμία προοπτική.

Ὅσο μάλιστα παραμένουν ἀμετανόητοι θά ἰσχύουν γι' αὐτούς οἱ φοβεροί λόγοι τοῦ Θεοφόρου Ἰγνατίου, λέγοντος πρός πάντας ἡμᾶς, πρός γνῶσιν ὅλων καί συμμόρφωσιν: "Μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου, οἰκοφθόροι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Εἰ οὖν οἱ κατά σάρκα ταῦτα πράσσοντες ἀπέθανον, πόσω μᾶλλον, ἐάν τις πίστιν Θεοῦ ἐν κακῆ διδασκαλία φθείρη, ὑπέρ ἧς Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη;Ὁ τοιοῦτος, ρυπαρός γενόμενος, εἰς τό πῦρ τό ἄσβεστον χωρήσει, ὁμοίως καί ό ἀκούων αὐτοῦ."! (P.G. 5, 657B )

Ἱστολόγιο "ΑΚΤΙΝΕΣ"

Ἱστορικές στιγμές γιά τήν γνησία Ὀρθοδοξία

Ἡ ἐκλογή καί ἐνθρόνιση

τοῦ νέου Προκαθημένου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Πατρώων Παραδόσεων (Γ.Ο.Χ.) Κύπρου

Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου

 Νέας Ἰουστινιανῆς & Πάσης Κύπρου

 κ. κ. Ἐπιφανίου τοῦ Δ΄

Τοιχογραφία σέ Μονή τῆς Κύπρου. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθέμιος παραδίδει στόν Αὐτοκράτορα Ζήνωνα τό εὐρεθέν στόν Τάφο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Βαρνάβα, ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, χειρόγραφον Εὐαγγέλιον τοῦ Ἁγ. Ἀπ. & Εὐαγγ. Ματθαίου.

Ἡ Χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εὐδόκησε σέ καιρούς χαλεπούς νά ἐνισχύση καί στηρίξη τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἐν Κύπρῳ μέ τήν κανονική διοικητική ἀνασυγκρότησή Της. Μετά τόν ἀπορφανισμό Της ἐξαιτίας τῆς κοιμήσεως ἐν ἔτει 2005 τοῦ μοναδικοῦ Ἐπισκόπου Αὐτῆς, τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κιτίου & Ἐξάρχου πάσης Κύπρου κυροῦ Ἐπιφανίου (+), ἀκολούθησε μικρή περίοδος θλίψεως καί ἀγωνίας διά τό μέλλον. Μέ τήν ἀδελφική, ὅμως, ἀρωγή τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, μετά τῆς ὁποίας ἡ ἐν Κύπρῳ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν εὑρίσκεται ἐν κανονικῆ κοινωνίᾳ καί διατηρεῖ ἀρρήκτους πνευματικούς δεσμούς καί ἐκκλησιαστική συνεργασία, δέν ἐξασφαλίσθηκε μόνον ἡ κανονική συνέχεια (διά τῆς χειροτονίας, ἀρχικῶς, δύο ἐπισκόπων), ἀλλά ἐπιτεύχθηκε τό μεῖζον: Ἡ κανονική συγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Αὐτῆς Συνόδου, 91 ἔτη μετά τήν ἐπιβολή τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας στή Νῆσο καί τήν συνεπείᾳ αὐτῆς πρόκληση σχίσματος ὑπό τῆς τότε Ἱεραρχίας τῆς ἐν Κύπρῳ Ἐκκλησίας, μέ τήν προσχώρησή της σ' αὐτό καί ἐπιπλέον ἡ ἐκλογή καί ἀνάδειξη νέου κανονικοῦ Προέδρου αὐτῆς, τοῦ πρώτου μετά τό 1924 Προκαθημένου καί Ἀρχιεπισκόπου Αὐτῆς.

Ἡ Θεία Χάρις ἐνίσχυσε τήν Πίστη τοῦ Ὀρθοδόξου Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς μαρτυρικῆς μεγαλονήσου καί πάντες ὁμοθυμαδόν μέ ὑπομονή, ἐπιμονή καί θυσιαστική ἀγάπη συνήργησαν διά τό σύγχρονο αὐτό θαῦμα: τήν ἀναγέννηση τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου. Παρά τά ἐμπόδια τά ὁποῖα παρενέβαλε ἡ δρᾶσις τῶν ψευδαδέλφων, οἱ ὁποῖοι ἐκμεταλλεύθηκαν τήν κοίμηση τοῦ μοναδικοῦ Ἐπισκόπου τῆς ἐν Κύπρῳ Ἐκκλησίας γιά νά δημιουργήσουν προβλήματα καί καταστάσεις χάριν ἰδιοτελῶν συμφερόντων καί σκοπιμοτήτων, ἡ "αὔξησις" τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐστάθη δυνατόν νά ματαιωθῆ.

Ἐπιβεβαιώθηκε τό Χρυσοστομικόν ὅτι "ὁ Θεός καί δι' αὐτῶν τῶν κωλυόντων τά πράγματα τήν Ἐκκλησίαν αὐξάνεσθαι παρασκευάζει", διά τήν σωτηρία, βεβαίως, τῶν πιστῶν! Ἔτσι, τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς κατά Κύπρον Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας διελθόν διά πυρός καί ὕδατος πολλῶν δοκιμασιῶν (σχισμάτων, δικαστικῶν ἀγώνων, ἀλλοτρίων ἐπεμβάσεων κλπ.) ἐξήχθη εἰς ἀναψυχήν. Τήν πνευματική ἀναψυχή τῆς ποιμαντικῆς καί πνευματικῆς προστασίας διά τῆς κανονικῆς λειτουργίας τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν καί τῆς παρουσίας τῶν ὀρθοδόξων κανονικῶν Ποιμένων, προκειμένου ἡ τοπική Ἐκκλησία νά συνεχίση ἀπρόσκοπτα τήν μακραίωνη πορεία καί ἱστορία Της μέσα στόν χρόνο, καθώς καί τήν μαρτυρία Αὐτῆς στόν συγκεκριμένο τόπο.

Μόλις ἕνα ἔτος μετά τήν ἀνάδειξη τοῦ τρίτου, κατά σειράν, Ἐπισκόπου στήν Κύπρο καί τήν κατόπιν τούτου συγκρότηση αὐτοτελοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ Αὐτοκέφαλος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου ἀπέκτησε καί Ἀρχιεπίσκοπον. Τῆ ἀνυστάκτω μερίμνῃ καί ἐμπνευσμένη φροντίδι τοῦ Τοποτηρητοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θρόνου, Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου κ. Σεβαστιανοῦ, ἔχοντος τήν ἀμέριστον συμπαράστασιν τῶν ἑτέρων δύο μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἔλαβον χώραν ὅλες οἱ ἀπαραίτητες, κατά τήν κανονική τάξη καί τά ἐν Κύπρω ἐκκλησιαστικῶς κρατοῦντα, ἐνέργειες γιά τήν ἐκλογή καί ἀνάδειξη νέου Ἀρχιεπισκόπου.

Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας, ἱδρυτής τῆς ἐν Κύπρῳ Ἐκκλησίας.

Ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Κύπρου ἐξελέγη ὁμοφώνως (τήν 1/9/2016) διά τῆς τιμίας ψήφου τῶν Ἱεραρχῶν ἀλλά, συμφώνως πρός τίς σχετικές προβλέψεις τοῦ ἰσχύοντος Καταστατικοῦ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί ὅλων τῶν λοιπῶν Κληρικῶν τῆς ἐν Κύπρῳ Ἐκκλησίας. Ἡ ἐκλογή του προκάλεσε τή βαθειά συγκίνηση καί ἱκανοποίηση ὁλοκλήρου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Ξεπέρασε δέ τά σύνορα τῆς παλαιφάτου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί μετεδόθη σέ ὁλόκληρο τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς μήνυμα χαρᾶς καί ἐλπίδος, ἀνά τήν ὑφήλιον.

Τό μήνυμα αὐτό ἐξῆλθε ἐκ τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἀνδρώας Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἐπιφανίου Ἀραδίππου Λάρνακος (ὅπου ἔγινε ἡ σχετική ψηφοφορία τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου) καί ἔφθασε ἀπ' ἄκρου εἰς ἄκρον σέ ὁλόκληρη τήν Νῆσο καί ἐπισημοποιήθηκε ὑπό τούς θόλους τοῦ Καθεδρικοῦ πλέον Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου στήν περιοχή Καϊμακλί Λευκωσίας μέ τήν ἐνθρόνιση τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου, τῆ συμμετοχῆ Κλήρου καί λαοῦ.

Ὁ ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀθηνῶν.

Ἰδιαιτέρα λαμπρότητα προσέδωσε στήν τελετή ἡ παρουσία καί συμμετοχή τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν & Πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Στεφάνου, ἐκπροσωποῦντος τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, συνοδευομένου ὑπό δύο Μητροπολιτῶν (τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Τυρνάβου κ. Ἰγνατίου καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Παντελεήμονος) καί τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας Παν/του Ἱερομονάχου π. Νεοφύτου Τσακίρογλου, τοῦ καί Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν.

Ἡ ἐνθρόνιση, κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη, ἔλαβε χώρα σέ εἰδική τελετή, ἡ ὁποία ἐπηκολούθησε τοῦ μεγάλου Ἀναστασίμου Ἑσπερινοῦ στόν ὁποῖο ἐχοροστάτησε ὁ Τοποτηρητής τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Σεβαστιανός. Συμφώνως τῶ εἰδικῶ τυπικῶ τῆς περιστάσεως, ἀμέσως μετά τήν ἀπόλυσιν τοῦ Ἑσπερινοῦ, ὁ Τοποτηρητής καί ἔχων τά πρεσβεῖα τῆς Ἀρχιερωσύνης μεταξύ τῶν Ἱεραρχῶν τῆς κατά Κύπρον Ἐκκλησίας, ὑπεδέχθη τόν νέον Ἀρχιεπίσκοπον εἰς τά προπύλαια τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ, πλαισιούμενος ὑπό τοῦ Ἐφημερίου βαστάζοντος τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον καί ἱεροπαίδων φερόντων τόν Τίμιον Σταυρόν καί τά Ἑξαπτέρυγα, ὅπου ἀφοῦ ἐνεδύθη τόν προφυροῦν Μανδύα τοῦ ἐνεχείρισε τό Σκῆπτρον, τό ὁποῖον κατά τήν Παράδοσιν καί τά προνόμια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀντί τῆς ποιμαντορικῆς ράβδου, φέρει ὁ ἑκάστοτε Πρῶτος Αὐτῆς.

Ἐν συνεχεία καί ἀφοῦ εὐλόγησε τόν λαόν ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης, ἀνῆλθε στό Δεσποτικό Θρόνο. Ἀκολούθησε ἡ ἀνάγνωσις ὑπό τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς σχετικῆς Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου περί τῆς ἐκλογῆς καί ἐγκαταστάσεως τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου καί ἀφοῦ ἐψάλησαν ὑπό τῶν Χορῶν τῶν ἱεροψαλτῶν (Κυπρίων καί ἐξ Ἑλλάδος) τά προβλεπόμενα, ἔγιναν οἱ εἰθισμένες προσφωνήσεις. Πρῶτος προσεφώνησε τόν ἐνθρονιζόμενον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν & Πάσης Ἑλλάδος, ἐν συνεχεία δέ ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου, καθώς καί ὁ Σεβ/τος Ἐπίσκοπος Ἀμαθοῦντος κ. Λάζαρος. Ἀκολούθως, ὁ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱ. Συνόδου ἀνέγνωσε τήν εὐγενῶς ἀποσταλεῖσα ὑπό τοῦ πολιοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος καί Ἀντιπροέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Σεβ. κ. Παχωμίου προσφώνησιν αὐτοῦ, ἐνῶ ἐκ μέρους τῆς ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἐξαρτωμένης ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος τῆς Μόσχας (Ρωσίας) προσεφώνησε ὁ Αἰδ/τος Πρωθιερεύς π. Μιχαήλ Makeev. Ἐκ μέρους τοῦ Ἱ. Κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς τόν νέον Ἀρχιεπίσκοπον προσεφώνησε ὁ Ἐφημέριος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Λευκωσίας Αἰδ/τος π. Ἀνδρέας Παπαγρηγορίου. Ἡ τελετή ὁλοκληρώθηκε μέ τήν ἐνθρονιστήριο λόγο τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου καί τήν ὑπό τῶν ἱεροψαλτῶν ψαλμώδηση τῆς φήμης καί τοῦ πολυχρονισμοῦ του.

Κλῆρος καί λαός εὐχήθηκαν συγκινημένοι τά δέοντα στό νέο Προκαθήμενο τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου, ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ ὁποίου ἔλαβον, πέραν τῆς εὐχῆς αὐτοῦ, καί, μίαν εὐλογίαν εἰς ἀνάμνησιν τῆς συμμετοχῆς των στό ἱστορικό αὐτό γεγονός.

Πρός ὅλους τούς συμμετασχόντας παρετέθη ἑορταστική Τράπεζα σέ γνωστό Ἑστιατόριο τῆς Λευκωσίας, ὅπου παρεκάθησαν οἱ δύο Ἀρχιεπίσκοποι, οἱ Ἱεράρχες Κύπρου καί Ἑλλάδος, ὁ ἱ. Κλῆρος καί οἱ πιστοί.

Ἡ πνευματική χαρά καί εὐφροσύνη ὅλων ἀποκορυφώθηκε καί ἐπισφραγίσθηκε τήν ἑπομένη ἡμέρα (Κυριακή, 31η Ὀκτωβρίου τρ. ἔτους) μέ τό ἱερό πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο, τό ὁποῖο πραγματοποιήθηκε στό ἐπιβλητικό Καθολικό τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Γυναικείας Κοινοβιακῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Ἀραδίππου Λάρνακος.

Ἱερός Κλῆρος, μοναχικά τάγματα καί πιστός λαός συγκινημένοι συμμετεῖχον γιά πρώτη φορά στή Συλλειτουργία δύο Πρωθιεραρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων δύο Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῆς παλαιφάτου Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου καί τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. τῆς Ἑλλάδος.

Δακρυσμένοι οἱ πιστοί παρηκολούθησαν μέ δέος καί κατάνυξη τό ἱερό Συλλείτουργο, κατά τό ὁποῖο διατρανώθηκε μέ τόν πλέον πανηγυρικό καί συνάμα κανονικό καί ἐκκλησιολογικῶς ἐνδεδειγμένο τρόπο, ἐν τῆ τελέσει τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῆ συμμετοχεῖ στό κοινό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, ἡ ἁγία ἑνότης τῶν δύο Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, Κύπρου καί Ἑλλάδος, πρός δόξαν Θεοῦ καί μαρτυρίαν τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας ἐν τῆ Μιᾶ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ καί δι' Αὐτῆς πρός κάθε ἐνδιαφερόμενον.

Κατά τό Κοινωνικό, τόν θ. λόγον ἐκήρυξε, κατ' ἐντολήν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος ἀδ. Δημήτριος Κάτσουρας, ὁ ὁποῖος, μεταξύ ἄλλων, ἐτόνισε ὅτι κατά τό τρέχον Σωτήριο ἔτος 2016, δύο ἱστορικά γεγονότα  ἐσημάδευσαν ἀνεξίτηλα τά ἐκκλησιαστικά, μέ τήν εὑρύτερη ἔννοια, πράγματα. Ἕνα ἀρνητικό καί ἕνα θετικό. Τό πρῶτο εἶναι ἡ πραγματοποίηση κατά τόν παρελθόντα Ἰούνιο, μετά ἀπό 93 ἔτη προετοιμασίας, τῆς συγκλήσεως τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στή μεγαλόνησο Κρήτη καί τό δεύτερο εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ἀνασυγκροτήσεως καί ἀναγεννήσεως τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου, μέ τήν ἀνάδειξη τοῦ πρώτου μετά τό ἡμερολογιακό Σχίσμα νέου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, μετά ἀπό 93 ὁλόκληρα ἔτη, χάριν τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδοξίας!

Κατά τήν Ἀπόλυση τοῦ Συλλειτούργου ὁμίλησε ἐμπνευσμένως ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Σεβαστιανός, ἐξῆρε τή σημασία τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος καί εἰς ἀνάμνηση αὐτοῦ προσέφερε στόν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας τμῆμα τῶν εὐωδιαζόντων ἱ. λειψάνων τῶν ὑπό τῶν Τούρκων σφαγιασθέντων μοναχῶν-ὁσιομαρτύρων τῆς Μονῆς (Νεκταρίου μοναχοῦ καί Γεροντίσσης Ἀγαθονίκης), ἐνῶ ὁ τιμῆς ἕνεκεν προεξάρχων αὐτοῦ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εὐχήθηκε ὅπως στά πλαίσια μιᾶς δημιουργικῆς καί καρποφόρου συναλληλίας συνεχισθῆ πρός δόξαν Θεοῦ ἡ συνεργασία τῶν δύο Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπ' ἀγαθῶ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ Ἀδελφότης τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως (περί τήν ὁσιωτάτη Καθηγουμένη Λαμπαδία μοναχή) παρέθεσε πλούσιο πρόγευμα στόν Ξενώνα αὐτῆς, ἐνῶ ἐν συνεχεία πρός τιμήν τῶν δύο Ἀρχιεπισκόπων παρετέθη Γεῦμα ὑπό τῶν κατά σάρκα εὐλαβῶν Γονέων τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου στήν οἰκία των.

Ἱερός Κλῆρος, μοναχικά Τάγματα καί εὐσεβής λαός ἐν Κύπρῳ καί ἐξ Ἑλλάδος εὔχεται εἰς τόν νέον Προκαθήμενον τῆς κατά Κύπρον Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Μακαριώτατον Νέας Ἰουστινιανῆς καί Πάσης Κύπρου κ. κ. Ἐπιφάνιον τόν Δ΄, ἔτη πολλά, εὐλογημένα καί καρποφόρα ἐπ' ἀγαθῶ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους ἡμῶν.

Εἴθε Κύριος ὁ Θεός νά χαρίζη τό νέον Ἀρχιεπίσκοπον στήν Ἐκκλησία σῶον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καί ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας!

Ἐπιφανίου, τοῦ Μακαριωτάτου καί Θεοπροβλήτου Ἀρχιεπισκόπου Νέας Ἰουστινιανῆς καί Πάσης Κύπρου, ἡμῶν δέ Πατρός καί Ποιμενάρχου πολλά τά ἔτη!

Ἀκολουθοῦν Κείμενα Προσφωνήσεων πρός τόν ἐνθρονισθέντα νέον Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου, ὁ ἐνθρονιστήριος λόγος τοῦ τελευταίου, καθώς καί πλούσιο φωτογραφικό ρεπορτάζ ἐκ τε τῆς Ἐνθρονίσεως καί τοῦ ἱστορικοῦ ἱ. Συλλειτούργου τῶν ἀνωτέρω δύο Μακαριωτάτων Ἀρχιεπισκόπων.

Ἄς σημειωθῆ ὅτι κατά τήν ἄφιξη τοῦ Μακ/του Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν μετά τῆς τιμίας συνοδείας του στήν Κύπρο τόν ὑπεδέχθησαν στόν διεθνή Ἀερολιμένα Λάρνακος "Γλαῦκος Κληρίδης", ὁ νεοεκλεγείς Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακ/τος κ. Ἐπιφάνιος μετά τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου κ. Σεβαστιανοῦ, συνοδευόμενοι ὑπό τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί ἑτέρων Κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι, τιμῆς ἕνεκεν, ὁμοίως τόν προέπεμψαν καί κατά τήν ἀναχώρησή του.

Κατά τήν ὀλιγοήμερον παραμονή τοῦ Μακ/του Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί τῆς τιμίας συνοδείας του στή μεγαλόνησο Κύπρο, ὁ Μακ/τος (ἀμέσως μετά τήν ἄφιξή του) μετέβη στόν τάφο τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κιτίου κυροῦ Ἐπιφανίου (+2005) παρά τό Ἡσυχαστήριο τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί ἐτέλεσε Τρισάγιο, ἐπεσκέφθη δέ τήν Ἀνδρώα Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἐπιφανίου, τήν Γυναικεῖα Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ἀραδίππου, καθώς καί τόν Ἅγιο Μόδεστο (παλαιό Μοναστήρι).

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ

ΥΠΟ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ & ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΝ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΕΑΣ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

κ.κ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΤΟΥ Δ΄

"Τῶ δέ δυναμένω ὑπέρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἤ νοοῦμεν, κατά τήν δύναμιν τήν ἐνεργουμένην ἐν ἡμῖν, αὐτῶ ἡ δόξα ἐν τῆ ἐκκλησία ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ εἰς πάσας τάς γενεάς τοῦ αἰῶνος τῶν αἰώνων. ἀμήν." (Ἐφεσ. γ΄, 20, 21).

Σεβαστοί Πατέρες, Ἐπίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι, ἀγαπητά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀξιότιμοι ἐκπρόσωποι Ἀρχῶν, Κυρίες καί Κύριοι παριστάμενοι

Τό γεγονός διά τό ὁποῖον σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐσύναξεν ἡμᾶς, Κλῆρον καί εὐσεβῆ λαόν, ἐνταῦθα εἶναι ἀφορμή δοξολογίας τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὁ ὁποῖος οἰκονόμησε τήν πραγματοποίησίν του διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας Του.

Δέν ἦτο ἁπλό καί εὐχερές, οὔτε καί διά νά τό βάλωμεν εἰς τόν νοῦ μας ἤ νά τό ἐκφράσωμε ὡς αἴτημα πρίν μία καί πλέον δεκαετία, ἡ πλήρης ἀνασυγκρότησις τῆς ἐν Κύπρω Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τότε, ὄχι μόνον ἐχειμάζετο, ἀλλά, προέπεμπε εἰς τήν αἰωνιότητα τόν μοναδικόν ἐπίσκοπόν της.

Καί ἰδού, ἕνδεκα ἔτη μετά, ἡ Αὐτοκέφαλος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου, ἀφοῦ ἐβίωσε τήν θλίψιν τῆς καθόδου εἰς τόν Ἅδην τοῦ ἀπορφανισμοῦ Της, βιώνει σήμερον τήν ἀναστάσιμον χαράν τῆς ἐνθρονίσεως τοῦ πρώτου μετά τό ἡμερολογιακό σχίσμα τοῦ 1924 Ἀρχιεπισκόπου Της.

Ἐπειδή δέ "εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη" (Α΄ Κορ. 26) τό σημερινόν γεγονός εἶναι ὄντως μέγα καί ἱστορικόν δι' ὁλόκληρον τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἰδιαιτέρως διά τήν καθ' Ἑλλάδαν Ἐκκλησίαν Του, ἡ ὁποία συμπασχήσασα ὡς γνησία ἀδελφή, τώρα συγχαίρει μετ' εὐφροσύνης ἐν ἀγαλλιάσει.

Ἔχει ἰδιαιτέρα σημασία καί ἐκκλησιολογική διάστασιν καί βαρύτητα τό γεγονός ὅτι μετά τήν πρός χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιβολή τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας καί τῆς ἐξ αὐτῆς προκλήσεως σχισμάτων τόσον εἰς τήν Ἑλλάδα, ὅσον καί εἰς τήν Κύπρον καί ἐν μέσω τῆς συνεχιζομένης καί διευρυνομένης εἰς τάς ἡμέρας μας ἀποστασίας ἐξαιτίας τῆς ἰδίας παναιρέσεως, ἀνασυγκροτεῖται ἡ ἐνταῦθα παλαίφατος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία, ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν διοικητική της κανονική δομή καί λειτουργία.

Οὕτω δίδεται αἰσία προοπτική καί εὐλογημένη δυνατότης, ὥστε πέραν τῆς σταθερᾶς κοινωνίας καί συνεργασίας μετά τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, νά ἀντιμετωπισθῆ ἐν συνεργασία καί ἀπό κοινοῦ μετ' Αὐτῆς, πλέον ἀποτελεσματικῶς, κανονικῶς καί μεθοδικῶς, ἡ προδρομική τῆς πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου καί ὡς προθάλαμος αὐτῆς λειτουργοῦσα λύμη τῆς παναιρέσεως τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐάν οἱ ὁπαδοί αὐτοῦ κοσμικῶς καυχῶνται διά τήν πρό μηνῶν ἐπίτευξιν τῆς συγκλήσεως τῆς, κατ' εὐφημισμόν λεγομένης, "ἁγίας καί μεγάλης Συνόδου" εἰς τήν Κρήτην, ἡ ὁποία προετοιμάζετο ἐπί δεκαετίας καί ἦλθε νά ἐπιβεβαιώση τήν ἐνσυνείδητον ἐγκατάλειψιν τῆς ἅπαξ Παραδοθείσης τοῖς Ἁγίοις Πίστεως ὑπό τῶν Καινοτόμων καί ὅσων κοινωνοῦν μετ' αὐτῶν, οἱ πραγματικοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί "οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῶ Βάαλ" ἀλλ' ὡς "λεῖμμα κατ' ἐκλογήν χάριτος" (Ρωμ. ια΄, 4-5) διῆλθον μέν "διά πυρός καί ὕδατος" δοκιμασιῶν, παρέμεινον δέ πιστοί "ἐν οἷς ἔμαθον καί ἐπιστώθησαν, εἰδότες παρά τίνων ἔμαθον"(παρ. Β΄ Τιμοθ. γ΄, 14) πανηγυρίζουν κατά Θεόν, δι' ἄλλον θεοφιλή λόγον. Διότι, πέραν τῆς τιμῆς νά ἀνήκουν εἰς τό "μικρόν ποίμνιον" εἰς τό ὁποῖον εὐδόκησεν ὁ Οὐράνιος Πατήρ  δοῦναι αὐτοῖς τήν βασιλείαν Του (παραβ. Λουκ. ιβ΄, 32) ἀξιώνονται νά δεχθοῦν εἰς χαλεπούς καιρούς καί πονηράς ἡμέρας τήν εὐλογία τῆς προστασίας καί καθοδηγήσεως αὐτοῦ ὑπό πιστῶν καί φρονίμων οἰκονόμων πρός σωτηρίαν.

Θαυμάζοντες τοῦτο, πιστεύομεν ἀκραδάντως καί τό ἀποδίδωμεν καί εἰς τό ὅτι οἱ ἀείμνηστοι προκάτοχοι καί μακαριστοί Πατέρες ἡμῶν, ἐν οἷς ὁ ἁγιώτατος πρῶτος μετά τήν ἐπιβολήν τῆς Καινοτομίας Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος Σπυρίδων (+), συνεχίζουν καί μετά θάνατον, καθότι μία ἡ Ἐκκλησία ζώντων τε καί κεκοιμημένων ὑπάρχει, νά μεριμνοῦν διά τῶν πρός Κύριον εὐχῶν των ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ λογικοῦ ποιμνίου Αὐτῆς, τό ὁποῖον ἐκεῖνοι ἀξιομιμήτως μετά πολλῶν κόπων καί θυσιῶν διηκόνησαν, πρός δόξαν Θεοῦ.

Τό ἰδικόν μας χρέος εἶναι νά τηρήσωμε ἀλώβητον τήν ἱεράν καί πολύτιμον παρακαταθήκην των. Αὐτήν τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, διαφυλάσσει καί παραδίδει ἀλληλοδιαδόχως ἀπό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί διά τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, μέχρι σήμερον, εἰς τήν Ἱεραρχίαν Αὐτῆς.

Τοῦτο δέ καθίσταται δυνατόν μόνον ἐφ' ὅσον εἴμεθα στερεωμένοι ἐπί τήν πέτραν, ἤτοι τόν Χριστόν, τόν μοναδικόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τηρῶμεν δέ καί ὁμολογῶμεν ἀκαινοτομήτως τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Αὐτήν μάλιστα τήν Πίστιν διά τήν ὁποίαν καυχώμεθα ἐν Κυρίω, διότι καίτοι ἀναξίους τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἠξίωσε νά τήν γνωρίσωμε καί νά τήν ἀκολουθῶμεν.

Ἡ τήρησις, ὅμως, καί ἡ ὁμολογία τῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν δίδει εἰς οὐδένα τό δικαίωμα μεμονωμένως νά διακηρύττη δι' ἑαυτόν ὅτι εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἤ ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησίαν ἤ τήν Ἀλήθειαν ἤ τόν Χριστόν. Ἡ τήρησις καί ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀποτελεῖ χάρισμα καί δωρεάν ἕνεκα τοῦ ὁποίου πιστεύομεν καί ἀνήκομεν εἰς τήν Μίαν καί μοναδικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τό ἕν Σῶμα Αὐτοῦ, καί ἀγωνιζόμεθα ἑνωμένοι μετ' ἀλλήλων εἰς τό ὄνομα Αὐτοῦ διά τήν σωτηρίαν μας. Ὡς ὁ Ἴδιος ἄλλωστε μᾶς διαβεβαίωσεν  «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»(Ματθ. 18, 20).

Ἀρκεῖ νά τόν ἀκολουθῶμεν πιστῶς καί διαρκῶς νά ἐλέγχωμε καί εὐθυγραμμίζωμε τήν πορείαν μας ὀπίσω Αὐτοῦ διά νά τύχωμεν καί τῶν ὑπ' αὐτοῦ ἐπηγγελμένων, ὡς ταῦτα ὑπό τοῦ ἰδίου συγκλονιστικῶς ἀναφέρονται εἰς τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας μας, λέγοντος "Πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν· καί ἐάν πορευθῶ καί ἑτοιμάσω τόπον ὑμῖν, πάλιν ἔρχομαι καί παραλήψο-μαι ὑμᾶς πρός ἑμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ καί ἡμεῖς ἦτε. Καί ὅπου ἐγώ ὑπάγω οἴδατε τήν ὁδόν. Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· πῶς οἴδαμεν τήν ὁδόν; Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή."(Ἰω. 14, 2-7).

Εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντικόν καί ἐνδεικτικόν ὅτι σήμερον ἐδῶ, εἰς τήν τελευταίαν καί μόνην ἐν Εὐρώπη διχοτομημένην κρατικήν πρωτεύουσα, αὐτήν τῆς μαρτυρικῆς μεγαλονήσου Κύπρου, τῆς Νήσου τῶν Ἁγίων καί τῶν ἡρώων τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ, εἰς τήν Λευκωσίαν, ἐνθρονίζεται ὁ πρῶτος μετά τό σχίσμα τοῦ νέου ἡμερολογίου κανονικός Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου καί Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Αὐτῆς Συνόδου.

Δέν πρόκειται ἁπλῶς διά τόν Ἀρχιεπίσκοπον τῶν λεγομένων χλευαστικῶς "παλαιοημερολογιτῶν" τῆς Κύπρου, ἀλλά, χάριτι Θείᾳ, διά τόν Ἀρχιεπίσκοπον τῆς ἐν Κύπρω Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία κατέχει στερρῶς τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων της (ἐκ τῶν ἐν Ἑλλάδι γενομένων ἱστορικῶν ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί τοῦ 1948, ὑπό τῶν ἐκ τῆς Καινοτομίας ἐπιστρεψάντων τριῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου, ἀντιστοίχως) καί διαφυλάσσει, χάριτι Θείᾳ, ἀκεραίαν τήν Ἀποστολικήν Πίστιν. Τήν Πίστιν τήν ὁποίαν ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι, ὡμολόγησαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ἐδίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, διετύπωσαν αἱ Ἁγίαι Οἰκουμενικαί καί Τοπικαί Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σχεδόν τάς ἀρχάς τοῦ 20ου αἰῶνος, δηλαδή μέχρι τότε ὅπου ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὁμολογούσαμε τήν Πίστιν τῶν Πατέρων μας.

Αὐτήν τήν Πίστιν, πέραν τῶν ἄλλων, κατεφρόνησε καί ἐπρόδωσε, δυστυχῶς, ἡ Ἱεραρχία τῆς Νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἡ ὁποία δέν ἔφθανε ὅτι διά τοῦ Προκαθημένου της ἐνέκρινε τά οἰκουμενιστικά καί ἀντορθόδοξα κείμενα τῆς περιβοήτου συνόδου τῆς Κρήτης, κατά τόν παρελθόντα Ἰούνιον, ἀλλά ὁλοκλήρωσε τήν συμπόρευσή της εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀποστασίας καλοῦσα, πρώτη ἀνά τόν κόσμον, δι' ἐγκυκλίου τό πλήρωμά της νά τήν ἀποδεχθῆ ὡς "συνέχεια τῶν ἑπτά οἰκουμενικῶν Συνόδων" καί ἐνστερνισθῆ τάς κακοδόξους ἀποφάσεις ἐκείνης, ὡς "ὁδοδεῖκτες γιά τή ζωή του" ! (βλ. Μήνυμα τῆς 31ης Ἰουλίου 2016)

Μακαριώτατε Προκαθήμενε τῆς ἐν Κύπρω Ἐκκλησίας κ. Ἐπιφάνιε,

Ἐάν κατά τήν Χειροτονία σας ὡς Ἐπισκόπου ἀνελάβατε νά ἅρετε τόν σταυρόν τῆς θυσίας ὑπέρ τῶν λογικῶν τοῦ Χριστοῦ προβάτων, ἀπό τῆς ἐκλογῆς σας ὡς Ἀρχιεπισκόπου καί τήν σημερινήν ἐν μέση Ἐκκλησία ἐνθρονίσεώς σας, ὡς Προκαθημένου τῆς παλαιφάτου καί ἀπό δεκαέξι αἰώνων δι' Ἀποφάσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναγνωρισθείσης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀνεβαίνετε εἰς τόν Γολγοθᾶ διά τήν ἑκούσιον σταύρωσίν σας.

Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος καί Προκαθήμενος δέν εἶστε, βεβαίως, μόνος ὑπεύθυνος καί ἁρμόδιος, ἀλλ' "ὡς πρῶτος μεταξύ ἴσων" τῶν συνεπισκόπων σας, καλεῖσθε ὡς πρωτεύθυνος νά ἀναλώσητε ἑαυτόν διά τήν σωτηρίαν τῶν πιστῶν, τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐν τῆ Ἐκκλησία δέν ὁμιλοῦμε πάντως περί ἀξιωμάτων καί διοικητικῶν ἁρμοδιοτήτων, παρά διά χαρίσματα εἰς τήν διακονία τῆς λειτουργίας τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας. Καθώς ἐπίσης, ἐν τῆ Ἐκκλησία ὅταν ὁμιλοῦμε περί Σταυροῦ προκαταγγέλωμε τήν Ἀνάστασιν!

Ἡ μαθητεία μας παρά τούς πόδας τοῦ μακαριστοῦ Πνευματικοῦ μας Πατρός καί Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀνδρέου (+) μᾶς ἐδίδαξε ὅτι πλέον σημαντικά τῶν διοικητικῶν ἱκανοτήτων εἶναι ἡ θυσιαστική ποιμαντική διακονία, ἡ ἔμπονος καί προσευχητική στήριξις Κλήρου καί λαοῦ, ἡ διαρκής πνευματική βία ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἄσκησις τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, μέσω τῶν ὁποίων ὁ Ποιμήν καθίσταται ὄντως ζῶσα εἰκών τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ. Πρωταρχική δέ καί ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ εἶναι ἡ ἄγρυπνος καί ἀσυμβίβαστος προάσπισις τῆς Πίστεως καί τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας.

Τήν, κατά τά ἀνωτέρω, διακονία καί τό ἔργο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου θά ἀντιστρατευθοῦν οὐχί μόνον ἐξωτερικοί τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἐσωτερικοί παράγοντες. Καί πρῶτος, μεταξύ αὐτῶν, εἶναι ἡ παρουσία καί δρᾶσις τῶν ψευδαδέλφων, τῶν ἀνυποτάκτων καί τῶν σκανδαλοποιῶν, ἐνίοτε καί ἐξ αὐτοῦ τοῦ Κλήρου Αὐτῆς προερχομένων, οἱ ὁποῖοι θά ἀπειλοῦν τά δύο μείζονα ἀγαθά τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ποῦ εἶναι ἀλήθεια σήμερον, ὅσοι ἐπέκρινον τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος διά τήν ζητηθεῖσαν καί καθηκόντως παρασχεθεῖσαν ἀρωγήν Της πρός τήν ἐν Κύπρω Ἐκκλησίαν, ὡς δῆθεν παρεμβαίνουσα καί καταλύουσα τό Αὐτοκέφαλον Αὐτῆς, ὅταν ἡμεῖς μέν σήμερον πανηγυρίζομεν τήν λαμπράν καί πλήρη ἀποκατάστασιν καί ἐν τῆ πράξει ἐνεργοποίησίν του, ἐκεῖνοι δέ, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, πορεύονται ὅπισθεν ἀλλοτρίων προσώπων,  ἀλλαχόθεν ἀναβαινόντων εἰς τήν μάνδραν καί πέραν τῆς φοβερᾶς ἁμαρτίας τοῦ σχίσματος βαρυνομένων μέ ὑποστήριξιν κακοδοξιῶν;

Ἡ προσοχή, ἡ ὑπομονή, ἡ διάκρισις, ἡ ἀγάπη ἀλλά καί ἡ αὐστηρότης, ὅπου ἐνδείκνυται, θά χρειασθῆ νά ἐπιστρατευθοῦν προκειμένου νά ἀντιμετωπισθοῦν σχετικά προβλήματα, προκειμένου νά μή ζημιώνεται ἡ Ἐκκλησία καί βλασφημεῖται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἐκτός Αὐτῆς.

Ζοῦμε εἰς μίαν ἐποχήν ἀκαταστασίας καί ὑπούλου διωγμοῦ τῆς Πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας. Πάντοτε, βεβαίως, ἰσχύει παραλλήλως καί τό Χρυσοστομικόν "ἑαυτόν μή ἀδικοῦντα, οὐδείς παραβλάψαι δύναται". Ἡ καλυτέρα ὡστόσο ἄμυνα καί στάσις ἔναντι τῶν ἐπιβούλων εἶναι ἡ, οὕτως ἤ ἀλλέως, ἐνίσχυσις καί διαρκής πνευματική καλλιέργεια τῶν πιστῶν μελῶν Της.

Πρίν ἀπό τήν ἀπαραίτητον διά τήν διάδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας ἱεραποστολική δρᾶσιν, εἶναι ἴσως πολυτιμοτέρα ἡ ἐνίσχυσις τῆς λατρευτικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς τῶν πιστῶν. Ἡ καλυτέρα ἐργασία καί μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πνευματική ζωή τῶν μελῶν της, ὁ κατ' ἐπίγνωσιν ζῆλος των ὑπέρ τῆς Πίστεως, ἡ ἀξιοποίησις τῶν χαρισμάτων ὅλων τῶν πιστῶν διά τήν οἰκοδομήν τοῦ συνόλου, "οὕτω λαμψάτω τό φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ἠμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς"(Ματθ. ε΄, 16).

Σήμερον, εἰς κοινωνικό καί πολιτικό ἐπίπεδο, ἡ παγκοσμιοποίησις τῆς λεγομένης "νέας ἐποχῆς" καί τῆς "νέας τάξεως πραγμάτων" ἐπιδιώκει τήν ἀποκαθήλωσιν καί ἀκύρωσιν τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, τήν σχετικοποίησιν καί ὑποκειμενικοποίησιν τῆς ἀληθείας, τήν ἰσοπέδωσιν τῶν πολιτισμῶν, τήν θρησκειοποίησιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐνῶ σέ θρησκευτικό καί πνευματικό ἐπίπεδο ἐπιδιώκεται ἡ ἀποδοχή τοῦ συγκριτιστικοῦ καί πανθρησκειακοῦ πνεύματος, κατά τό ὁποῖο δέν ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, ἐνῶ κανείς καί εἰς οὐδένα χῶρο δέν κατέχει ἀκεραίαν τήν ἀλήθεια παρά μόνον ψήγματα αὐτῆς.

Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐποχήν, ἔχει μεγίστη σημασία νά δίδεται ἡ μαρτυρία τῆς Πίστεως καί νά ὑπάρχη, τρόπον τινά, πνευματική ἀντίστασις προκειμένου νά διαφυλάσσονται ἰσχυρά τά προπύργια τῆς γνησίας  Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὡς εἶναι ὁ ὀρθόδοξος ἡσυχαστικός μοναχισμός καί νά προφυλάσσονται ἀπό τό πνεῦμα τῆς πλάνης καί τῆς ἀλλοτριώσεως σπουδαῖοι καί εὐαίσθητοι χῶροι, ὅπως ἡ οἰκογένεια καί ἡ νεολαία.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου κ. Ἐπιφάνιε,

Ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, τήν Ὁποίαν ἔχω τήν τιμή νά ἐκπροσωπῶ σήμερον ἐνταῦθα καί διερμηνεύων τά αἰσθήματα Κλήρου καί λαοῦ τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας, σᾶς εὔχομαι ἐπί τῆ ἀναρρήσει Ὑμῶν εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον τῆς ἀδελφῆς ἁγιωτάτης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ Τριαδικός Θεός νά σᾶς χαρίζη ἀδιάπτωτον ὑγείαν καί δύναμιν πνεύματος, διά τήν ἀπρόσκοπτον ἐπιτέλεσιν τῶν ὑψηλῶν καθηκόντων καί εὐθυνῶν Σας.

Εἴθε, διά πρεσβειῶν πάντων τῶν ἁγιασάντων διά τοῦ βίου, τῶν ἀσκητικῶν ἱδρώτων καί τῶν μαρτυρικῶν αἱμάτων αὐτῶν τήν πολύπαθον Νῆσον ταύτην, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἡ μόνη καί ἀκαταίσχυντος ἐλπίς ἡμῶν, νά σᾶς φωτίζη, συνοδεύη καί προστατεύη εἰς πᾶν βῆμα καί πᾶσαν ἐνέργειά Σας.

Ἡ πρός αὐτόν προσήλωσις καί ἀγάπη πάντων ἡμῶν, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου καί ἡμεῖς οἱ Ποιμένες εἴμεθα ποιμαινόμενοι, ἐπιβεβαιώνεται καί φανερώνεται διά τῆς τηρήσεως τῶν ἁγίων Αὐτοῦ ἐντολῶν, κατά τόν ἐν Εὐαγγελίω λόγον Του: «Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δέ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ Πατρός μου, κἀγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἑμαυτόν»(Ἰω. 14, 21).

Εἴθε ἐπί τῆς Ἀρχιεπισκοπείας σας νά κατισχύση ἡ Ὀρθοδοξία, νά  θεραπευθοῦν τά σχίσματα καί νά κατατροπωθοῦν αἱ αἱρέσεις, χαρίση δέ ὁ Παντοδύναμος καί μόνος Φιλάνθρωπος Θεός, ἐπικαμπτόμενος ἐκ τῆς ἀπαραιτήτου μετανοίας ἀρχόντων καί ἀρχομένων, τήν πλήρη ἐλευθερίαν εἰς τήν μαρτυρικήν μεγαλόνησον, ὡς Ἄρχων δέ τῆς Εἰρήνης ἐπιδαψιλεύση ταύτην εἰς τήν φλεγομένην εὐρυτέραν περιοχήν.

Προσβλέπομεν εἰς συνέχισιν τῆς ἑπταπλασίως δοκιμασθείσης καί διά τοῦτο χαλυβδωθείσης ἀδελφικῆς συνεργασίας τῶν Ἐκκλησιῶν μας, ἐπ' ἀγαθῶ τῆς Ὀρθοδοξίας καί πρός ἀνάπαυσιν τῶν διά στενῶν πνευματικῶν σχέσεων συνδεομένων ἀοιδίμων Ἱεραρχῶν καί ἀγωνιστῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Κιτίου Ἐπιφανίου καί Ἀθηνῶν Ἀνδρέου. Ἡ ἐκκλησιαστική συνεργασία, πνευματική φιλία καί ἐν Χριστῶ ἀγάπη τῶν δύο σπουδαίων αὐτῶν Ἱεραρχῶν καί πνευματικῶν ἡγουμένων, ἡ ὁποία εἶχε τήν ἀντανάκλασίν της εἰς τάς δύο ἀδελφάς Ἐκκλησίας Κύπρου καί Ἑλλάδος μᾶς ὑπενθυμίζει καί ἐπισημαίνει τήν ὑπερτάτην καί καινήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν, λέγοντος "ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτω γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις."(Ἰω. 34-35)

Σᾶς ἀναμένωμεν εἰς τήν Ἑλλάδαν διά νά εὐλογήσητε ὡς Προκαθήμενος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς ἁγιοτόκου Κύπρου τόν εὐσεβῆ Κλῆρον καί λαόν καί νά ἐπισκεφθῆτε τήν Ἱεράν ἡμῶν Σύνοδον.

Εἰρηνικά εἴησαν καί καρποφόρα καί προπάντων θεοφιλῆ τά ἔτη τῆς διακονίας Σας. Καί πάλιν ἔτη πολλά καί εὐλογημένα!

Τῆ 30ῆ μηνός Ὀκτωβρίου, Σωτηρίου ἔτους 2016

Μετ' εὐχῶν

Ὡς ἀδελφός καί Συλλειτουργός ὑμῶν

Ὁ ἐν Ἀρχιεπισκόποις ἐλάχιστος

+ Ὁ Ἀθηνῶν & Πάσης Ἑλλάδος

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

                                                                                                                                                                                                                                 

Λόγος

 τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου

 διὰ τὴν ἐνθρόνισιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου,

 30 Οκτ. 2016

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας Ἑλλάδος καί ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ Ἀδελφὲ κ.κ. Στέφανε, Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου κ.κ. Ἐπιφάνιε,

 Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Αἰδεσιμώτατοι Ἱερεῖς, Σεβαστοὶ Πατέρες,

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Σήμερον ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου καταγράφει τὴν πιὸ ἱερὰν στιγμήν, τὸ πιὸ λαμπρὸν γεγονός. Βιώνει τὴν συνανάστασίν της μετὰ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Σήμερον, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀναγεννᾶται. Ἀγάλλονται αἱ ψυχαί, εὐφραίνονται αἱ καρδίαι. Ἐπαληθεύονται οἱ λόγοι τῶν ἁγίων Πατέρων, ὅτι «Ἐκκλησίας οὐδὲν ἴσον». Διότι οἱ δαίμονες δὲν τὴν νικοῦν. Οὐδέποτε γηράσκει, πάντοτε ἀκμάζει. Σήμερον ἡ Ἐκκλησία, ὡς φιλεύσπλαγχνος Μήτηρ χαίρει.

Αἱ πληγαὶ τοῦ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, αὐτὴν τὴν στιγμὴν ἐπουλώνονται. Μετὰ ἀπὸ ἐνενήκοντα δύο ἔτη ἡ Αὐτοκέφαλος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Κύπρου ἐνθρονίζει καὶ πάλιν Ἀρχιεπίσκοπον, τὸν Μακαριώτατον κ.κ. Ἐπιφάνιον τὸν Δ΄. Οὕτω ὁλοκληρώνεται ἡ Ἀρχιερατικὴ τάξις ἐν αὐτῇ. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ὑψώνει τὸ λάβαρον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὡς νύμφη ἐστολισμένη ἀποκαλύπτει τὸ στερρὸν τῆς πίστεως ἔρεισμα. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ καταμαρτυρεῖ τὴν ὀρθότητα τῆς Πίστεως καὶ διαψεύδει ἅπαντας ἐχθροὺς καὶ πολεμίους, οἱ ὁποῖοι τὴν ἤθελον ἐξηφανισμένην ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς. Διασφαλίζει τὴν εὐταξίαν, ἐπικυρώνει τὴν γνησιότητα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἑδραιώνει τὴν αὐθύπαρκτον λειτουργίαν της ἐν τῇ νήσῳ. Φανερώνει δέ, τὴν δόξαν τῶν ἁγίων Ποιμένων ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ ὑπομονὴν καὶ ἐπιμονήν, μὲ πίστιν και ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεὸν, ἔφεραν εἰς πέρας τὸ τεράστιον, ὅσον καὶ δυσεπίλυτον ἔργον τῆς ἀνασυγκροτήσεως τῆς Ἐκκλησίας. 

Μακαριώτατοι, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Σεβαστοὶ Πατέρες, ἀγαπητοὶ Χριστιανοί,

Δὲν εἶναι μικρὸν τὸ γεγονός. Ἀλλὰ ἐπίτευγμα τεράστιον, σπουδαῖον. Διὰ πρώτην φορὰν μετὰ ἀπὸ ἐνενήκοντα δύο ἔτη ἐνθρονίζεται Ἀρχιεπίσκοπος Ὀρθόδοξος, ἔχων ἀκαινοτόμητον τὴν Πίστιν, καὶ ἀδιαμφισβήτητον τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν εἰς τὴν μαρτυρικήν μας Μεγαλόνησον Κύπρο. Ἐδῶ ὅπου οἱ Ἀπόστολοι Βαρνάβας καὶ Παῦλος ἔθεσαν τὸν πρῶτον λίθον, ὡς ἱδρυταὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ φανεροῦται ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀποστολικοῦ κηρύγματός. Ἐδῶ δηλοῦται ἀπερίφραστα τὸ ἔνθεον ἔργον τους.

Πράγματι σιγοῦν καὶ παραδίδονται εἰς τὴν λήθην ὅσοι ἐπολέμησαν ἢ συνεχίζουν νὰ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησίαν. Δὲν τὴν ἐνίκησαν, δὲν τὴν κατέβαλον. Ἀντιθέτως, τὴν ἔκαμαν νὰ λάμπῃ περισσότερον καὶ ἀπὸ τὸν ἥλιον. Διότι λέγει ὁ Κύριος, «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσιν». Ἐπὶ σχεδὸν ἕνα αἰῶνα ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ὑπέμεινε διωγμούς, ὕβρεις, κακουχίας. Πολλὰ τὰ κύματα καὶ φοβεραὶ αἱ τρικυμίαι. Ἀλλὰ ὅταν ἡ θάλασσα τῶν ὑπεναντίων ἐμαίνετο, αὐτὴ ἐστέκετο βράχος ἀγέρωχος. Καίτοι τὰ κύματα ἐκτυποῦσαν ἐπὶ τῆς Κιβωτοῦ οὐδόλως ἐκλονίζετο, οὐδὲ κατεποντίζετο. Διέπλεεν ἀκλόνητος τὴν νοητὴν τρικυμιώδη θάλασσαν μὲ Κυβερνήτην τὸν Ἀρχιποίμενα Χριστόν, διὰ τοῦ πιστοῦ Του Ἀρχιερέως Μακαριστοῦ Ἐπιφανίου.

Τὸ σημερινὸν ἐξαίρετον ἱστορικὸν γεγονὸς ἀφυπνίζει τὰς κοιμωμένας ψυχὰς, εὐαισθητοποιεῖ τὰς ἀπεξηραμένας καρδίας, διότι ἐπαναφέρει εἰς τὴν μνήμην ἑνὸς ἑκάστου τὸν λόγον τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ὅτι, ὡς ἄνθρωποι δὲν εἴμεθα πολῖται αὐτῆς τῆς γῆς, ἀλλὰ ὁδοιπόροι ἑνὸς ἀνηφορικοῦ δρόμου, καὶ ὁ παρὼν βίος εἶναι ἕνα Πανδοχεῖον. Ὀφείλομεν λοιπόν, ὡσὰν ξένοι νὰ διανύσωμεν τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ νὰ ἐξέλθωμεν μὲ καλὴν ἐλπίδα, ὁδεύοντες πρὸς τὴν αἰώνιον πατρίδα, τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Αὐτὸ μόνον ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίᾳ δυνάμεθα νὰ τὸ κατορθώσωμεν, μὲ τὴν ἀρωγὴν καὶ καθοδήγησιν ἀξίων Θεοπροβλήτων Ὀρθοδόξων Ποιμεναρχῶν, διὰ τῆς ἐξασφαλίσεως τῆς ὀρθότητος τῆς Πίστεως καὶ τῆς ἐπιβεβλημένης ὀρθοπραξίας, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν λογίζεται Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ ἰσχύει ἀληθῶς διὰ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα. Σήμερον λοιπόν, διὰ μίαν ἀκόμη φοράν, ἡ ἀλήθεια διαλάμπει, ἡ Ἐκκλησία θριαμβεύει, ὁ διάβολος καταισχύνεται καὶ φυγαδεύεται. Διαφαίνεται τὸ αἰώνιον κῦρος τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου τοῦ Κυρίου, «ἰδοὺ ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Διαβεβαιώνεται ὅτι ἡ Πατροπαράδοτος Πίστις εἶναι ὁ σωτήριος λιμένας.

Τίποτε, ὅμως, ἐκ τῶν ὅσων διαδραματίζονται τώρα ἐνώπιόν μας δὲν θὰ ἐπραγματοποιοῦντο ἐὰν δὲν προηγοῦντο οἱ πολύχρονοι καὶ ἐπίπονοι ἀγῶνες τοῦ Ἀειμνήστου ἐξέχοντος Ποιμενάρχου ἡμῶν, Μακαριστοῦ Ἁγίου Κιτίου, Ἐπιφανίου, ὁ ὁποῖος διέκρινεν, ἀπὸ πολὺ ἐνωρίς, ἐκ νεότητός του, τὴν ἀνεκτίμητον σημασία τῆς ἀκαινοτομήτου ἀνοθεύτου Πίστεως ὡς καὶ τῆς Ὀρθοπραξίας ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου. Θεώρησε πρωταρχικὸν καθῆκον νὰ κεχωρισθῇ ἀπὸ τὴν καινοτομήσασαν νεοημερολογιτικὴν «ἐκκλησίαν» ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ μοναχικοῦ του βίου, ἀναλαμβάνοντας ἕνα ὑπεράνθρωπον ἀγῶνα ἀκριβῶς διὰ νὰ κρατήσῃ ἄθικτον τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, καὶ Ἱερὰν Παράδοσιν.

Ὁ βίος καὶ τὸ ἔργον του δύναται νὰ περιγραφῇ ἐν ἑνὶ λόγῳ, «ὁ λύχνος οὐχ ἑαυτῷ φαίνει, ἀλλὰ τοῖς ἐν σκότει καθημένοις». Ὁ χρόνος δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ παραθέσωμεν, μετ’ ἀκριβείας, τὸ μεγαλεῖον τὸ ὁποῖον ἐξέπεμπεν ἡ λαμπρὰ αὐτὴ προσωπικότης τοῦ Μεγάλου Ἱεράρχου μας. Ἀρκεῖ μόνον νὰ ἀναφέρωμεν ὅτι ἡ βαθειὰ Πίστις, ἡ ἀστείρευτος ἐλπίδα, ἡ ἀπόλυτος ἐμπιστοσύνη, ἡ ἀφοσίωσις καὶ ἡ ἄδολος ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἐνίσχυαν συνεχῶς καθοδηγώντας τον εἰς τὸ νὰ ἀναλάβῃ μόνος του τὸν δυσκατόρθωτον, ἐπίπονον ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς τηρήσεως τῆς Πατροπαραδότου εὐσεβείας ἐν τῇ νήσῳ.

Ὅραμά του ἦτο ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου νὰ ἀποκτήσῃ τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιλύῃ ἄμεσα καὶ αὐτοδύναμα τὰ διάφορα προβλήματα ποὺ κατὰ καιροὺς θὰ ἐνεφανίζοντο. Διακαής του πόθος ἦτο νὰ ἀντιμετωπίζωνται ἀποτελεσματικὰ αἱ διάφοραι παραφυάδες καὶ αἱρέσεις, οὕτως ὥστε ὁ πιστός λαὸς νὰ εὑρίσκῃ καταφύγιον καὶ στήριξιν εἰς τὸ ἀκέραιον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, λοιπόν, ἀποτελεῖ τὸ τελειωτικὸν ἐπίτευγμα τῶν ἰδικῶν του πολυμόχθων καὶ ἐπιπόνων ἀγώνων, διὰ τὴν ἀνασυγκρότησιν καὶ ἑδραίωσιν τῆς Κυπριακῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ ἀγῶνος, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος ἔδειξεν ἀμέριστον φιλαδελφίαν, συμπαράστασιν καὶ ἀγάπην πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν ἡμῶν. Δι’ αὐτὸ μᾶς τιμᾶ ἰδιαιτέρως ἡ παρουσία τῶν Ἀρχιερέων αὐτῆς, καὶ δὴ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ.κ. Στεφάνου εἰς τὸ πολυσήμαντον αὐτὸ ἱστορικὸν γεγονός, πρὸς δόξαν Θεοῦ.

Μακαριώτατε κ.κ. Στέφανε, ἡ συμβολὴ τῆς Ἐκκλησίας Ἑλλάδος, μεθ’ ἧς ἐξ ἀρχῆς εὑρισκόμεθα εἰς πνευματικὴν κοινωνίαν, ἔχει τεραστίαν σημασίαν διὰ τὴν διεκπεραίωσιν τοῦ ἱεροῦ τούτου ἔργου. Ἐκ μέρους ὅλης τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καὶ τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διὰ τὴν πολύτιμον συνεισφοράν, τόσον εἰς τὴν ἀρχικὴν ἀνασυγκρότησιν τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον καὶ εἰς τὸν πρόσφατον ἀπαρτισμὸν αὐτοτελοῦς Ἱερᾶς Συνόδου.

Μακαριώτατε κ.κ. Ἐπιφάνιε, τὸ ἔργον τὸ ὁποῖον ἀνελάβατε εἶναι δύσκολον. Ἀπαιτεῖ πολλοὺς κόπους, πολλὰς θυσίας, θερμὴν προσευχὴν καὶ δάκρυα διὰ νὰ εὐοδωθῆ. Ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας ἔχομεν παραλάβει ἕνα θησαυρόν, μίαν παρακαταθήκην καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴν καλεῖσθε τώρα νὰ διαφυλάξετε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἐὰν χρειασθῇ, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ἰδίαν τὴν ζωήν σας, χωρὶς νὰ σκεφθῆτε οὔτε κόπον, οὔτε θυσίαν, οὔτε πόνον. Διότι αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος σκοπὸς διὰ τὸν ὁποῖον ἀξίζει κανεὶς νὰ ἀγωνισθῇ μέχρι θανάτου. Τὰ ἡνία τῆς Ἐκκλησίας εὑρίσκονται εἰς τὰ χέρια σας ὡς ὁ κατέχων τὸ ἀνώτατον ἀξίωμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Νὰ τὴν ὑπερασπίζεσθε μέσα ἀπὸ τὸ ἀήττητον τῆς Πατροπαραδότου Πίστεως, ὥστε νὰ τὴν παραδώσετε καθαράν, ὡς νύμφην ἀμόλυντον, ὅπως ἀκριβῶς τὴν παρελάβαμεν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας. Νὰ ἐνθυμῆσθε ὅτι μὲ τὴν ἀπόλυτον ὑπακοὴν εἰς τὸν Ἀρχιποίμενα ἡμῶν Χριστόν, ὅστις εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἔχετε πάντοτε ἐξασφαλισμένην τὴν ἐπιτυχίαν. Εἴθε ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ πρεσβειῶν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, νὰ σᾶς φωτίζῃ νοῦν καὶ καρδίαν, πορευόμενος τὴν θεοφιλήν ὁδόν, ἀγωνιζόμενος ὑπέρ τῆς Ἀληθείας,  ἐν τῇ ἀκαινοτομήτῳ Ἁγίᾳ Αὐτοῦ Εκκλησίᾳ.

Ὁμιλία

τοῦ Σεβ. Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος κ. κ. Λαζάρου

 εἰς τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου

 Νέας Ἰουστινιανῆς καὶ πάσης Κύπρου

 κ.κ. Ἐπιφανίου.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς καὶ πάσης Κύπρου κ.κ. Ἐπιφάνιε, Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Στέφανε, ἅγιοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς, σεβαστοὶ Πατέρες, ἔντιμοι ἐπίτροποι, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, ὅλοι ὅσοι παρευρίσκεσθε εἰς τὴν ἱερὰν ταύτην σύναξιν.

Ρίγη συγκινήσεως καὶ βαθέων αἰσθημάτων κατακλύζουν σήμερα τὶς καρδιές μας, συναισθανόμενοι ὅτι εὐρισκόμαστε παρόντες καὶ συμμετέχοντες σὲ ἕνα τόσο σημαντικὸ γεγονός, τὸ ὁποῖον πολλοὶ ἀπὸ τοὺς προγόνους μας θὰ ἤθελαν νὰ δοῦν καὶ νὰ ἀπολαύσουν.

Ἐνενήντα δύο σχεδὸν ἔτη μετὰ τὴν ἐπάρατον καὶ μὲ σκοπιμότητα ἀρχὴν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλαγὴν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου, ἀξιώνεται ἡ μαρτυρικὴ μεγαλόνησος Κύπρος τὴν συγκρότησιν Ἱερᾶς Συνόδου μὲ ἐπικεφαλῆς Ἀρχιεπίσκοπον.

Μὲ παρακαταθήκην λοιπόν, τὴν ἱερὰν παράδοσιν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν ἀνόθευτον, συνεχίζει ἡ πλεύση τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, νὰ διασχίζει τὰ ἄγρια κύματα τοῦ μοντερνισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὄχι μόνον νὰ μὴν καταποντίζεται, ἀλλὰ νὰ ἐνισχύεται συνεχῶς καὶ νὰ ἀναδιοργανώνεται.

Αὐτὸ φυσικὰ δὲν εἶναι ἀνθρώπινο ἐπίτευγμα ἢ κατόρθωμα, ἀλλὰ τῆς θείας χάριτος τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία μᾶς ἐνισχύει καὶ μᾶς συμπαρίσταται διὰ πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Διότι, ἂν καὶ ἐμεῖς μικροί, ἀδύνατοι καὶ ἀνάξιοι, ὅμως προορισθέντες δι’ αὐτὴν τὴν μεγίστην διακονίαν τῆς διαφυλάξεως τῆς Πίστεως, κληθήκαμε γιὰ νὰ ὑπηρετήσουμε καὶ νὰ διακονήσουμε τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, τὸ μικρὸν τοῦτο λεῖμμα τῆς χάριτος, καὶ νὰ τὸ καθοδηγήσουμε πρὸς τὸν Χριστόν, πρὸς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἔνθα πάντες οἱ ἅγιοι κατοικοῦσιν.

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν καὶ ἡ ὁποία «πάντας ἡμᾶς συνήγαγε σήμερον», εὐχόμαστε νὰ φωτίσει, νὰ στηρίξει καὶ νὰ καθοδηγήσει ὅλον τὸν κόσμον καὶ ὅλες τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὶς ὁποῖες ὁ Κύριος ἀπέθανε καὶ ἀνέστη.

Αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι ἡ καθημερινὴ προσευχὴ ὅλων μας καὶ ἡ Ἀποστολή μας. Διότι ἡ ἐποχὴ ἡ ὁποία βρισκόμαστε, εἶναι ἡ ἐποχὴ ἡ ὁποία ἔχει διαστρέψει τὶς συνειδήσεις τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων πρὸς τὸ κακό, πρὸς τὸν ἀποπροσανατολισμὸν ἀπὸ τὸν προορισμό τους, δηλαδὴ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεὸν, καὶ τοὺς κάνει νὰ βρίσκονται στὴν ἔρημο τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς αἰχμαλωσίας τῆς δουλείας τῆς Αἰγύπτου. Κυριαρχεῖ μία μυστικὴ ἐνέργεια πλάνης ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀποτέλεσμά της, τὸ νὰ μὴν ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἰδοῦν τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἂν ὑπάρχουν ὁρισμένοι οἱ ὁποῖοι τὴν βλέπουν, νὰ μὴν μποροῦν νὰ τὴν ἀκολουθήσουν.

Εἶναι σὲ ὅλους μας φανερὰ ὅλα αὐτὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, γιὰ τὰ ὁποῖα θλιβόμαστε. Ἡ ἀνομία ἔγινε νόμος, ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεσις, καὶ εἰδικὰ ἡ Παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία πασχίζει νὰ φέρει τάχα ἑνότητα μὲ δαιμονικὸν τρόπον, ἀφοῦ καλύπτεται πίσω ἀπὸ τὸ προσωπεῖον τοῦ «ἐν ἀγάπῃ καὶ ἀληθεία» διαλόγου καὶ τῶν ἄλλων ἐξευτελισμῶν τῆς πίστεως. Θέλει τὴν ἑνότητα μεθ’ ὅλων τῶν θρησκειῶν, οἱ ὁποῖες ὅμως εἶναι δαιμονικές, ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ ψαλμὸς «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια».

Ἐπίσης, ἡ φοβερὰ ἀποστασία εἰς τὴν ὁποίαν βλέπομεν πάλιν νὰ ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐου τοῦ Προφήτου, «Ἀκοὴ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε. Ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν», καὶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὅτι, «ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί, ἔσονται οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι» καὶ τὰ λοιπὰ τὰ ὁποῖα ἀναφέρει, περιγράφοντάς τα εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον Β΄ ἐπιστολήν του.

Μὲ εὐκολίαν οἱ πλεῖστοι ἄνθρωποι παρασύρονται ἀπὸ διάφορα ρεύματα καὶ διδαχές, μὲ μύθους καὶ ἀναλήθειες, οἱ ὁποῖες διαστρεβλώνουν γεγονότα καὶ πρόσωπα καὶ ἀναπαύονται οἱ ἄνθρωποι σὲ ὅ,τι τοὺς προσφέρουν. Αὐτὸ κυρίως συμβαίνει λόγω τοῦ μεγάλου κακοῦ, τὸ ὁποῖον ὀνομάζεται ἀμάθεια, ἄγνοια καὶ ἀδιαφορία. Ἐδῶ ἐπίσης ἐκπληρώνεται τὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «ἔσται γὰρ καιρὸς ὄτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλου κνηθόμενοι τὴν ἀκοὴν καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται". (Τιμ. Β΄, δ' , 3)

Ἡ θλῖψις μας διπλασιάζεται, αἰσθανόμενοι ὅτι ἡ σωστικὴ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει, ἔστω καὶ ἂν τὸ πλήρωμά της εἶναι λίγο – διότι καὶ στὰ χρόνια τῆς αἰσθητῆς κιβωτοῦ τοῦ Νῶε, ἦσαν μόνον ὀκτὼ ἄνθρωποι ἐντὸς αὐτῆς – καὶ λέγω ὅτι θλιβόμαστε διπλά, διότι ἐνῷ προσκαλοῦμε μὲ διαφόρους τρόπους τοὺς ἀνθρώπους νὰ εἰσέλθουν γιὰ νὰ διασωθοῦν, ὄχι μόνον δὲν εἰσέρχονται, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀποστρέφονται ὡς κάτι τὸ βδελυκτὸν καὶ τὸ ἀπορριπτέον. Αὐτὸ συμβαίνει, δυστυχῶς, ἀπὸ τὶς διάφορες συκοφαντίες καὶ σπιλώσεις, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ διάφοροι ἡγούμενοι τῆς πλάνης πλανοῦν καὶ δηλητηριάζουν τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ κατάστασις εἶναι ἐπίσης ἕνα σημεῖο τῶν καιρῶν, διότι θὰ πλανηθοῦν ἀκόμη καὶ οἱ ἐκλεκτοί. Φέρνουν ὡς κύριον πρόσχημα καὶ τὰ διάφορα σχίσματα, ἀγνοοῦντες ὅτι πάντοτε εἰς τοὺς μεγάλους ἀγῶνες, θρησκευτικοὺς καὶ ἐθνικούς, πάντοτε αὐτὰ ἀκολουθοῦσαν, ἀλλ’ ὅμως ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν σχίζεται ἀλλὰ παραμένει καὶ θὰ παραμένει μέχρι τῶν ἐσχάτων.

Ὅσοι, λοιπόν, θέλουν νὰ ξεφύγουν τὴν θύελλα καὶ τὸν κατακλυσμόν, ἂς προσδράμουν νὰ εἰσέλθουν μέσα στὴν πραγματικὴν κιβωτὸν, ἡ ὁποία τοὺς ὑπόσχεται τὴν ἀληθινὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη ὁδός, δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως λέει καὶ ὁ ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδῶνος, «ὅποιος δὲν ἔχει τὴν Ἐκκλησίαν μητέρα, δὲν ἔχει οὔτε τὸν Θεὸν Πατέρα».

Φαντασθῆτε ὅτι οἱ πατέρες μας, φοβήθηκαν αὐτὸν τὸν αἰῶνα καὶ ἐδέοντο πρὸς τὸν Θεὸν νὰ τὸν ἀποφύγουν, ἀλλὰ τί θὰ ποῦν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ νομίζουν ὅτι εὑρίσκονται ἐντός; Οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν ψευδοποιμένες καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς φαίνονται καὶ εἶναι μὲν σοβαροὶ καὶ συντηρητικοί, ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεσιν «συνόλλυνται» - κατὰ τὸν ἅγιον Θεόδωρον Στουδίτην – δηλαδὴ πηγαίνουν ὅλοι μαζὶ στὴν ἁπώλειαν.

Εὐχόμαστε, λοιπόν, τὸν φωτισμὸν γιὰ ὅλον τὸν κόσμον, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἀκολουθήσουν τὸν δρόμον αὐτὸν τῆς ἀληθείας, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία.

Δι’ αὐτὸ εὔχομαι ἐξ ὅλης μου τῆς ψυχῆς, καρδίας καὶ διανοίας, ὡς Ἀρχιερέας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρὸς ἐσᾶς τὸν ἄρτι ἐνθρονισθέντα Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ.κ. Ἐπιφάνιον, ὅπως διαφυλάξεις μέχρις ἐσχάτης ἡμέρας τῆς ἐπιγείου ζωῆς σου, τὴν πατροπαράδοτον ἡμῶν Πίστιν «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ», μὴ προσθέτων ἢ ἀφαιρῶν τί. Ὅπως τώρα ἔγινες «θρόνων Ἀποστολικῶν» διάδοχος, ἔτσι νὰ γίνεις καὶ «τρόπων μέτοχος». Μιμητὴς τῶν πάλαι ἁγίων ὁμολογητῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν παλαιῶν ἀλλὰ καὶ τῶν Νέων, Ματθαίου, Σπυρίδωνος, Ἐπιφανίου καὶ Ἀνδρέου καὶ τῶν λοιπῶν. Οἱ μὲν διέσωσαν τὴν Ἀποστολικὴν διαδοχὴν, τὴν ὁποίαν ἡμεῖς φέρουμε σήμερα, οἱ δὲ τὴν μεταλαμπάδευσαν εἰς ταύτην τὴν Νῆσον, οἱ ἄλλοι τὴν διετήρησαν ἀνόθευτον, ἀγωνισάμενοι μέχρις αἵματος, δηλαδὴ διωγμῶν, φυλακῶν καὶ διαφόρων ἄλλων κακουχιῶν, ἀκριβεῖς ὑπάρχοντες εἰς τὸ πνεῦμα τῶν μεγάλων ἁγίων, Μαξίμου, Μάρκου Ἐπ. Ἐφέσου, τῶν ὁμολογητῶν Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν κατὰ διαφόρους καιροὺς ἀγωνισαμένων.

Ἐπίσης, εὔχομαι μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία νὰ συγκεράσεις καὶ τὴν Ὀρθοπραξίαν τῆς προσωπικῆς σου ζωῆς. Ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν, τῶν ἁγίων λειτουργός, καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς ἥν ἐπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.

Εὔχομαι ἵνα μηδέποτε λησμονήσεις ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε πρῶτα μοναχοὶ καὶ ἔπειτα Ἀρχιερεῖς, διότι ἡ προσωπικὴ ἄσκηση, κατὰ τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπιφέρει τοὺς καρποὺς τοῦ ἁγιασμοῦ, χωρὶς τὸν ὁποῖον οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον, κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον. Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ καρποί, θὰ εἶναι καὶ τὸ γνώρισμα τῆς ποιότητος τοῦ δένδρου τῶν καλῶν σου ἔργων, καὶ τὸ καταφύγιον τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ θὰ κατασκηνώσουν στοὺς κλάδους του, ὅπως λέει καὶ ἡ παραβολὴ τοῦ Σωτῆρος μας.

Σύνθημά σου, «πρῶτα οἱ ἄλλοι καὶ μετὰ ἐγώ», ὡς ἐπίσης καὶ τὸ τροπάριον «Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον…»

Ἡ κλήση λοιπὸν τῆς Ἀρχιερωσύνης, δὲν μᾶς ἀλλοιώνει, ἀλλὰ μᾶς καθιστᾶ ὑποχρέους καὶ ὑπευθύνους γιὰ νὰ ταπεινωθοῦμε, ἱκετεύοντας τὸν Θεὸν ἀκόμη πιὸ ἔντονα γιὰ νὰ μᾶς καθοδηγεῖ ἡ χάρις Του εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν, γιὰ νὰ καθοδηγοῦμεν καὶ ἐμεῖς τὶς ψυχὲς τὶς ἐμπεπιστευμένες εἰς ἡμᾶς. Ἐπίσης νὰ μᾶς χαρίζει ἀγάπη, πραότητα, μακροθυμίαν, ὑπομονὴν καὶ πολλὴν διάκρισιν.

Ἀρχιερωσύνη σημαίνει, Ἀρχιδιακονία, «δοῦλοι τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ», κατὰ τὸν μέγα Γρηγόριον πάπαν Ρώμης τὸν Διάλογον.

Μὲ αὐτὰ ὅλα τὰ ἐφόδια δὲν κινδυνεύουμε, διότι ὑπάρχουν θλιβερὰ παραδείγματα πρὸς ἀποφυγὴν εἰς τὶς σελίδες τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου πολλοὶ ὑπερηφανεύθηκαν, ἀλλοιώθηκαν ἀρνητικά, ἀφοῦ ἀνέβηκαν σὲ ὕψιστα ἀξιώματα καὶ ἀπωλέσθηκαν, παρασύροντες εἰς ἀπώλειαν πολλὲς φορὲς καὶ τὰ ποίμνιά τους, θέλοντες νὰ ἐξασκήσουν τὴν ἐξουσίαν τοῦ ἀξιώματός των μὲ ὑπεροψίαν καὶ ἱκανοποίησιν τοῦ ἐγωϊσμοῦ των.

Γνωρίζοντάς σας προσωπικά, ἐπὶ ἀρκετὰ ἔτη Μακαριώτατε κ.κ. Ἐπιφάνιε, καὶ γνωρίζοντας ταυτοχρόνως τὸ ἦθος, τὴν βιοτὴν καὶ τὶς ἀρετές σας, αἰσθάνομαι ἀναπαυμένος καὶ ἱκανοποιημένος μὲ πολλὴν ἐλπίδα ἐνισχυμένος, ὅτι ἡ ἀποστολή σας θὰ εἶναι ἐπιτυχής.

«Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω». Πέπεισμαι ὅτι θὰ εἶσαι τύπος τῶν πιστῶν, ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ καὶ ὅτι δὲν θὰ ἀμελήσεις τοῦ ἐν σοί χαρίσματος τὸ ὁποῖον σοὶ ἐδόθη διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἀρχιερατείου. Ἡ νεανική σου ἐνέργεια νὰ διατεθεῖ πρὸς διακονίαν καὶ σωστὴν διαποίμανσιν τῆς Ἐκκλησίας.

Αἰσθάνομαι ὅτι αὐτὴν τὴν ἱερὰν στιγμὴν εὑρίσκονται καὶ συμπροσεύχονται οἱ πατέρες τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, καὶ μεταξὺ αὐτῶν, ὁ ἀγαπητὸς σὲ ὅλους μας μακαριστὸς ἅγιος Ἐπίσκοπος Κιτίου κ.κ. Ἐπιφάνιος, ὁ ὁποῖος σου φωνάζει ὅπως ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, στὶς δύο ἐπιστολές του πρὸς Τιμόθεον: Σὺ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλία, τῇ ἀγωγῆ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμία, τῇ ἀγάπη, τῇ ὑπομονῆ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷους διωγμοὺς ὑπήνεγκα καὶ ἐκ πάντων ἐρρύσατό με ὁ Κύριος … Σὺ δέ, μένε ἐν οἶς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης εἰδώς παρὰ τίνος ἔμαθες καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἷδᾳς, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι.

Ὁ Χριστὸς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν. Εὐχαριστῶ.

Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ

ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

ΥΠΟ

ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ

κ. κ. ΠΑΧΩΜΙΟΥ

(Θά παρατεθεῖ λίαν συντόμως)

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΕΑΣ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗΣ

ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

 κ.κ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΤΟΥ Δ΄

Μακαριώτατε κ.κ. Στέφανε, ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Αἰδεσιμώτατοι Ἱερεῖς, σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Θὰ ἀρχίσω μὲ ἕνα πολύ σημαντικόν ἐρώτημα τοῦ Κυρίου ἀπό τὸ κατά Λουκᾶ Εὐαγγέλιον, ὅπου ἀπευθύνεται στὸν κάθε Χριστιανό. Αὐτό τὸ ἐρώτημα εἶναι: «πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη΄, 8). Δηλαδή μᾶς ἐρωτᾶ ὅταν θὰ ἔρθῃ νὰ ἀποδώσῃ δικαιοσύνην ἄραγε θὰ βρεῖ τὴν πίστι στοὺς ἀνθρώπους; Τὴν ἀπάντησι αὐτή δὲν θὰ τὴν δώσουμε μὲ τὰ λόγια, ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα καὶ τὸν τρόπο ζωῆς μας. Ποῖα ἄραγε εἶναι αὐτή ἡ πίστις καὶ ποῖα ἡ σημασία αὐτῆς στή ζωή μας;

Ἡ πίστις δὲν εἶναι "ἐξ ἀνθρώπων οὐδὲ δι' ἀνθρώπου, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἥν ἐκήρυξαν οἱ θεῖοι Ἀποστολοι, ἐκράτυναν αἱ Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Συνόδοι, παρέδωσαν ἐκ διαδοχῆς οἱ μέγιστοι σοφοί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας". Πίστις εἶναι ἡ φύλαξις ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τῆς ἀληθείας ποὺ ἔχει παραδώσει ὁ Χριστός τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ αὐτοί μὲ τὴν σειρά τους πρὸς ἡμᾶς. Δὲν ἔχουν διδάξει ἀφ’ ἑαυτοῦ των οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἀλλὰ ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: "ὅ ἑωράκαμε καὶ ἀκηκόαμεν, ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν ἵνα καὶ ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ' ἡμῶν. (Ἰωάννου α΄, 3)

Αὐτή λοιπὸν ἡ Ἀλήθεια της Πίστεως, ἡ ὁποία μας παρεδώθη ἀπό τόν Χριστόν, δὲν δύναται νὰ δεχθεῖ, οὔτε αὔξησιν, οὔτε μείωσιν, οὔτε πρόοδον, οὔτε ἀλλοίωσιν καθόσον μᾶς προειδοποιεῖ "ὅς ἐὰν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξη οὕτω τούς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῆ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. ε΄, 14). Ἔτσι, λοιπὸν, ὅπως μᾶς ἔχει παραδοθεῖ πρέπει νὰ τὴν κρατήσωμε καὶ νὰ τὴν παραδώσωμε χωρίς καμμίαν ἀλλοίωσιν, διότι ὅταν ἀλλοιωθῆ παύει πλέον νὰ εἶναι ἀλήθεια.

Στὶς ἡμέρες μας ὁ διάβολος πλανώντας τὸν ἄνθρωπο ἔχει καταφέρει νὰ ἀλλοιώσῃ καί διαβρώση αὐτὴ τὴν διδασκαλία σὲ τεράστιον βαθμόν καὶ πολλάκις οἱ ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν αὐτὴ τὴν ψευδή διδασκαλία, χωρίς νὰ γνωρίζουν τὶς ὀλέθριες συνέπειες. Ὁ Ἅγιος Ιγνάτιος ὁ Θεοφόρος, μᾶς λέγει: " Πᾶς ὁ λέγων παρά τὰ διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος,  κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα ποιεῖ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾶ, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος". Δηλαδὴ, αὐτός ποὺ λέγει παρὰ τὰ διατεταγμένα, ὅσες ἀρετές καὶ νὰ ἔχει, ἀκόμη καὶ ἐὰν ποιεῖ σημεῖα καὶ τέρατα νὰ τὸν ἀποφεύγουμε ὡσὰν λύκο, ὅπου φορεῖ δέρμα προβάτου γιὰ νὰ μᾶς πλανήσῃ. "Ἐκτός Ἐκκλησίας οὐδείς ὁ σωζόμενος", κατά τόν Ἅγιο Κυπριανό.

Δυστυχῶς στὶς ἡμέρες μας ὁ διάβολος ἔχει κατορθώσει νὰ διασπάσῃ τὴν ἑνότητα, χρησιμοποιώντας ἕνα πολὺ ισχυρό ὅπλο κατὰ τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν ἀδιαφορία. Ὁ ἄνθρωπος σήμερα, βολεμένος στὶς ἀνέσεις τῆς ζωῆς, ἀδιαφορεί διά τήν Ἀλήθειαν καί πορεύεται πρός τήν ἁπώλεια τῆς ἀθανάτου ψυχῆς του.

Δὲν θά ὑπάρχη καμμιά δικαιολογία τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, διότι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς προειδοποιεῖ: "γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἷδατε ποία ὥρα ὁ Κύριος ἔρχεται" (Ματθ., κδ΄, 42) "βλέπετε μὴ τις ὑμᾶς πλανήσῃ" (Ματθ. κδ΄, 4).

Δυστυχῶς στήν ἐποχή μας, ἡ ἀποστασία καὶ ἡ πλάνη ἔχουν φθάσει στὸ ἀποκορύφωμα τους. Ποιός ἄραγε δύναται νὰ σωθῆ; Ὁ Χριστός μᾶς παρηγορεῖ λέγοντάς μας: "Μή φοβοῦ τὸ μικρόν ποίμνιον, ὅτι εὐδόκησε ὁ πατήρ δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν" (Λουκ. ιβ΄. 32).

Μακαριώτατε, ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Σεβαστοί Πατέρες, ἀγαπητοί χριστιανοί,

Σήμερα εὑρισκόμενος ἐδῶ ἐνώπιόν σας, ἡ καρδία μου πλημμυρίζει ἀπό φόβον καὶ ἀνησυχία. Τό Ἀρχιεπισκοπικόν μου καθῆκον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι, ἀφοῦ παραμείνω πιστός ἄχρι θανάτου στὴν ἀληθινή καί ἀνόθευτον Πίστι, νά προστατεύσω τίς ἀθάνατες ψυχές τίς ὁποῖες μοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος ἀπό τούς νοητούς λύκους.

Οἱ καρδίες τῶν ἀνθρώπων ἔχουν σκληρυνθεῖ ἀπό τό μίσος καὶ τήν κακία. Αὐτοί οἱ ὀλίγοι ποὺ παραμένουν σταθεροί στὴ ἀληθινή πίστι καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Εκκλησίας  ὀφείλουν νά διαφυλαχθοῦν ἀπό κάθε πειρασμόν, δεχόμενοι ὡς γῆ ἀγαθή τόν λόγον τοῦ Κυρίου. 

Ὁ Ἐπίσκοπος, ὡς εἰκών τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, ὀφείλει, ὅπως ὁ Κύριος πῆρε τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας, νά πάρει καὶ αὐτός τὸ βάρος τοῦ κάθε Χριστιανοῦ καὶ νὰ σταυρωθῆ ὄχι μόνο γιὰ αὐτούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν διαφύλαξι τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Νὰ εἶναι τὸ τέλειο παράδειγμα γιὰ τοὺς πιστούς καὶ φῶς διά νὰ φωτίζη κάθε ψυχή. Γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ γίνῃ φῶς καὶ παράδειγμα πρέπει νὰ ἑνωθῆ μὲ τὸν Χριστό γιὰ νὰ πάρη τὴν δύναμι ἀπὸ Αὐτόν.

Σήμερον ἐπωμίζομαι τόν βαρύ σταυρόν τοῦ Κυρίου. Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ προσεύχομαι νά φέρω εἰς αἴσιον πέρας τήν ἱεράν ἀποστολήν τῆς διαποιμάνσεως τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἄν καὶ νιώθω ἀδύναμος γιὰ αὐτά τὰ καθήκοντα, ἐντούτοις, μὲ παρηγορεῖ τὸ γεγονός πῶς ἔχω στὸ πλευρό μου Σεβάσμιους συλλειτουργούς, ὅπου θὰ μὲ στηρίζουν καὶ θὰ μὲ βοηθήσουν στὶς δυσκολίες ποὺ θὰ συναντήσω.

Μακαριώτατε κ.κ. Στέφανε,

Θέλω νὰ σᾶς εὐχαριστήσω ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου, ἐκ μέρους ὅλου τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας διά τήν παρουσία σας καί τήν σημαντική συμπαράστασίν σας. Τώρα, περισσότερο ἀπὸ ποτέ, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἑνότητα τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μας. Ὁ διάβολος παραμονεύει θέτοντας ὡς στόχο του, τήν ἀποδυνάμωση τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἁπώλειαν ψυχῶν. Ἡ ἀλήθεια ἔχει γίνει ψέμα καὶ ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων μας κυνδυνεύει νά χαθεῖ. Γιά αὐτό ὀφείλομε νά τηρήσωμεν πάση θυσία τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τήν σκέπη τῆς Θ. Χάριτος διά νά ἀντιμετωπίσωμεν καί νά ἀντιπαλαίσωμεν νικηφόρως κάθε ἐχθρόν καί πολέμιον. 

Μακαριώτατε, εἴθε ὁ Κύριος νὰ σᾶς χαρίσει μακρότητα ἡμερῶν οὕτως ὥστε νὰ διαποιμαίνετε θεοφιλῶς τὴν  Ἐκκλησίαν. Μή λησμονεῖτε  νά προσεύχεσθε καί διά τήν μετριότητα μου, ὅπως μέ ἐνισχύει ὁ Κύριος διά τήν ἐπιτέλεσιν τῆς τόσον βαρυσήμαντης ἀποστολῆς μου.

Νὰ εὐχαριστήσω θερμῶς καὶ τὸν σεβαστόν Πνευματικό μου Πατέρα Μητροπολίτη Κιτίου κ.κ. Σεβαστιανό, ὁ ὁποῖος δὲν σταμάτησε ποτέ τήν προσευχήν καί τίς νουθεσίες του, καλλιεργώντας τὸν ἀγρό τῆς ψυχῆς μου διά νά ἀποφέρει καρπούς ἀρετῶν καί μάλιστα τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ταπεινώσεως.

Εὐχαριστίες πρός τὸν Σεβασμιώτατο Ἀμαθοῦντος κ. κ. Λάζαρο γιὰ τὴν μεγάλη προσφορά του εἰς τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, τὸν ἀγῶνα του καὶ τὴν στήριξί του, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς ὅπου μὲ τὴν παρουσία καί τήν συμπαράστασίν τους, δίνουν δύναμη καί θάρρος, ὄχι μόνο σὲ ἐμένα ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανούς. Εἴθε ὁ Θεός νὰ σᾶς ἐλαφρύνει τὸ βάρος τῆς διακονίας καὶ νὰ σᾶς δίδει φώτισιν καὶ δύναμιν στὸν δύσκολον ἀγῶνα σας.

Εὐχαριστῶ ἐπίσης καί ὅλον τὸν ἱερόν Κλῆρον, Ἱερεῖς καὶ Διακόνους ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς Χριστιανούς ὅπου παρευρέθησαν σήμερα ἐδῶ γιὰ νὰ μοῦ συμπαρασταθοῦν δίνοντας τὴν ἐλπίδα ὅτι σύσσωμοι καὶ ἑνωμένοι θὰ ἀγωνισθοῦμε τόν καλόν ἀγῶνα τῆς διατήρησεως καὶ διαφύλαξεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ἱερᾶς Παραδόσεως μας, οὕτως ὥστε νὰ τὴν παραδώσουμε σώα καὶ ἀκεραία ὅταν θά μᾶς τό ζητήσῃ ὁ Κύριος.

Εἴθε, ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά Πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ τοῦ πνευματικοῦ μας πατρός Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου, νὰ μᾶς σκεπάζουν, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας καί νὰ μᾶς δίνουν φώτισι νὰ διακρίνωμεν τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, προασπιζόμενοι τήν Πατροπαράδοτον μας Πίστιν . Γένοιτο. Ἀμήν.

  

Λόγος

τοῦ Πανιερωτ. Μητροπολίτου Κιτίου

κ. κ. Σεβαστιανοῦ

 εἰς τὸ Ἱερόν Συλλείτουργον

 τῆς Κυριακῆς, 31 Οκτ. 2016

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας Ἑλλάδος καί ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ Ἀδελφὲ κ. κ. Στέφανε,

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου κ. κ. Ἐπιφάνιε,

Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Αἰδεσιμώτατοι Ἱερεῖς, Σεβαστοὶ Πατέρες,

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

          Ἀνείπωτη χαρὰ πλημμυρίζει αὐτὴν τὴν στιγμὴν τὴν ψυχήν μου. Βαθυτάτη ἡ συγκίνησις. Δὲν δύνανται λόγια νὰ τὴν περιγράψουν. Τὸ ἔργον ἔχει ὁλοκληρωθῆ. Ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν! Ζῇ ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις!

Αὐτὴν τὴν ἱερὰν στιγμήν, τὸ μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Προνοίας καὶ δικαιοσύνης μεγαλουργεῖ ἐνώπιόν μας. Ἡ ἀγάπη θριαμβεύει. Διαλάμπουν ἡ ἀλληλεγγύη καὶ ἡ φιλαδελφία μεταξὺ τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου καὶ Ἑλλάδος, ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ πανηγυρικόν Συλλείτουργο, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.  Ἐδῶ εἰς αὐτὴν τὴν ἱστορικὴν Ἱερὰν Μονήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, ἀπὸ ὅπου ἤρχισεν ἡ ἀνασυγκρότησις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐπιβραβεύεται καὶ συμπληρώνεται ἕνας μεγάλος κύκλος ἀγώνων καὶ ἀρχίζει ἕνας καινούριος, καὶ ἴσως ἔτι δυσκολώτερος.

Τὸ ἱερὸν αὐτὸν θεάρεστον ἔργον εἶναι ὁ καρπὸς πολυετῶν καὶ ὑπερανθρώπων ἀγώνων ἑνὸς ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, διὰ τῆς ἐπιμονῆς, τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς ἀσβέστου ἐλπίδος πρὸς τὸν Θεόν, κατώρθωσεν αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἀνθρωπίνως ἐφαίνετο ἀκατόρθωτον. Τὴν ἑδραίωσιν τῆς ἀνοθεύτου Ὀρθοδόξου Πίστεως εἰς τὴν Μεγαλόνησον. Πρὸς ἐπίτευξιν τοῦ ποθητοῦ αὐτοῦ σκοποῦ εἶχεν τὴν ἀνεκτίμητον συμβολὴν τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ  Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ὄχι μόνον μετέδωσεν εἰς τὸν Ἱερὸν Κλῆρον Κύπρου τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν, ἀλλὰ μεσολαβοῦσεν ὅταν τὸ ἐπέβαλε ἡ ἀνάγκη, ἵνα διασφαλισθῇ ἡ ὁμαλὴ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας.

Διὰ τὴν ἀγάπην τῆς γνησιότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνιος, ἐγκατέλειψε τὴν Ἱερὰν Μονήν Σταυροβουνίου καὶ προτίμησε τὴν ἔρημον καὶ ἄγονον τοποθεσίαν «Φουρνί» ὡς ἀσκητήριόν του. Ἐκοιμᾶτο κάτω ἀπὸ μίαν ροδιὰν, ἔχοντας ὡς στρῶμα τὴν γῆν καὶ σκέπην τὸν οὐρανόν καὶ ἐτρέφετο μὲ ὀλιγοστὰ δράμια ψωμί. Αἱ ἀλλαγαὶ τοῦ καιροῦ δὲν τὸν ἐπτόουν, τὰ ἑρπετὰ καὶ οἱ ἐπικίνδυνοι ἐπισκέπται δὲν τὸν ἐφόβιζον. Ἡ ἀφοσίωσις, ἡ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὰ δάκρυα τῆς καθαρᾶς προσευχῆς τὸν ἐνέδυον μὲ ἀνδρείαν πρὸς τὸν μοναδικὸν σκοπόν, τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς.

Πληροφορηθεὶς τὴν ὕπαρξιν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων εἰς Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι ἐτηροῦσαν ἄθικτον καὶ ἀκεραίαν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ἀπεφάσισε νὰ μεταβῆ ἐκεῖ ὅπως ἐξακριβώσῃ ἰδίοις ὄμμασι τὴν γνησιότητα τῆς Ὁμολογίας τους. Ἐκεῖ ἐγνώρισε διὰ πρώτην φορὰν τὸν ἀοίδιμον Ἀρχιεπίσκοπον Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος Ματθαῖον, ὁ ὁποῖος εἶχε  σαφὴ διαχωριστικὴ γραμμὴ ἀνάμεσα Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ κακοδοξίας. Ἀπὸ τὴν πρώτην τους ἤδη συνομιλίαν ὁ Μακαριστὸς Κιτίου Ἐπιφάνιος ἀνεγνώρισεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἁγίου Ἱεράρχου τὴν ἀκαινοτόμητον Ὀρθόδοξον Πίστιν, τὴν εἰλικρινῆ ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν συνάνθρωπον, καὶ τὴν Χριστομίμητον ταπείνωσιν. Αὐτὰ τὸν ἔπεισαν νὰ συνταχθῇ μαζί του εἰς τὸν κοινὸν ἀγῶνα διὰ τὴν τήρησιν τῆς Πατροπαραδότου Πίστεως. Ἡ συνάντησις αὐτὴ ἔγινεν ἀφορμὴ νὰ δημιουργηθῇ ἡ βάσις καὶ ἡ ἀρχὴ ἑνὸς πνευματικοῦ δεσμοῦ ὁ ὁποῖος δένῃ ἀρρήκτως τὰς δύο Ἐκκλησίας μέχρι σήμερον.

Ἔλαβεν ἐξ αὐτοῦ τὴν χειροθεσίαν εἰς Μεγαλόσχημον Μοναχόν καὶ ὅταν μετέπειτα ἡ Ἐκκλησία τὸ ἀπαίτησε, ἐπωμίσθη τὸν βαρὺ ζυγὸν τῆς ἱερωσύνης καὶ Ἀρχιερωσύνης, ἕλκων τὴν Ἀποστολικὴν διαδοχήν.

Ἡ ἀρχική μεσολάβησις τῆς Ἐλλαδικῆς Ἐκκλησίας διὰ τὴν ἀνασυγκρότησιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Κύπρου ὑπῆρξεν ἡ χειροτονία καί ἀποστολὴ τοῦ Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος συνέβαλεν οὐσιαστικῶς εἰς τὸν ὅλον ἀγῶνα.

Ἔκτοτε, αἱ δύο Τοπικαὶ Ἐκκλησίαι, συμπορεύονται ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸν ἀνηφορικὸν Γολγοθᾶ τῆς ἐν Χριστῷ θυσίας διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ὁ διάδοχος τοῦ ἀξίου Ἱεράρχου Ματθαίου, ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, ὑπῆρξεν ἕνας πολύτιμος φίλος καὶ ἀδελφὸς συμπαραστάτης διὰ τὸν Ποιμενάρχη ἡμῶν Κιτίου Ἐπιφάνιον. Τοὺς συνέδεεν ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ἐντολὴν πρὸς τοὺς Μαθητάς Του, ὅπως ἀγάπην ἔχωσιν ἐν ἀλλήλοις.

Τὰ διάφορα κοινὰ προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας τὰ ἀντιμετώπιζον μαζί, μὲ σύνεσιν καὶ προπαντῶς μὲ Ἁγιοπνευματικὴν διάκρισιν. Ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος, ὁ μοναδικὸς Ἀρχιερεὺς τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου, παρεκάθετο εἰς τὰς Συνεδριάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλάδος ὡς ἐνεργὸν μέλος αὐτῆς καὶ συναποφάσιζε μὲ τοὺς λοιπούς Ἀρχιερεῖς διὰ τοὺς κοινοὺς κινδύνους τοὺς ὁποίους ἀντιμετώπιζον αἱ δύο Ἐκκλησίαι. Οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ἠργάσθησαν μὲ μοναδικὸν σκοπὸν τὴν διασφάλισιν τοῦ ποιμνίου ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει καὶ τὴν ἐπιστροφὴν τῶν πεπλανημένων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.  Διῆγον τὸν βίον τους ἐν ἀγάπῃ καὶ ὁμονοίᾳ μέχρι τὴν κοίμησιν τους.

Ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου τὰ τελευταῖα ἐνενήκοντα ἔτη ὑπῆρξε πράγματι ἀνηφορικὴ καὶ δύσκολη. Τὰ ἐμπόδια καὶ αἱ δοκιμασίαι ἦσαν πολλά. Ὅμως, αἱ θεῖαι εὐεργεσίαι ἦσαν ἀναρίθμητοι. Ἡ σεπτὴ κοίμησις τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου, τὸ 2005, ἄφησεν ἕνα τεράστιον κενὸν εἰς τὸν ἱερὸν Κλῆρον, τὰ μοναχικὰ τάγματα καὶ τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Κύπρου. Ἡ Ἐκκλησία εὑρέθη καὶ πάλιν εἰς ἐμπερίστατον κατάστασιν, μὴ ἔχοντας Ἀρχιερέα νὰ τὴν ποιμάνῃ. Ὁ Θεὸς ὅμως ηὐδόκησε, πάλιν διὰ τῆς συμβολῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νὰ τὴν κατοχυρώσῃ μέσα ἀπὸ ἀντίξοες συνθήκες. Οὕτω, τὸ 2007, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νικόλαος, διάδοχος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέα, προέβη εἰς τὴν χειροτονίαν δύο Ἐπισκόπων διὰ νὰ ἐνεργοποιήσῃ τὶς διαδικασίες ἐκλογῆς Μητροπολίτου διὰ τὴν Μητρόπολιν Κιτίου. Προσέδωσεν ἔτσι τὴν δυνατότητα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου νὰ κατορθώσῃ τὴν δημιουργίαν μελλοντικῆς αὐτοτελοῦς Ἱερᾶς Συνόδου.

Τὸν Νοέμβριον τοῦ 2015 τὸ ὅραμα ἔγινε πραγματικότης μὲ τὴν συνεισφορὰν καὶ πάλιν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας, καὶ δὴ τοῦ νῦν Ἀρχιεπισκόπου Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, Μακαριωτάτου κ. κ. Στεφάνου. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου προέβη εἰς τὴν χειροτονίαν τρίτου Ἐπισκόπου, τοῦ Τριμυθοῦντος κ. κ. Ἐπιφανίου, δημιουργώντας αὐθύπαρκτον Ἱερὰν Σύνοδον ὕστερα ἀπὸ ἐνενήκοντα ἕνα ἔτη. Ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἱκανοποίησις διὰ τὸ ποίμνιον ἦτο ἀνέκφραστος.

Χθές, ἡμέραν Σάββατον, 30 Ὀκτωβρίου 2016 τὸ ὅραμα διὰ τὸ ὁποῖον ἐθυσίασε ὁλόκληρον τὸν ἑαυτόν του ὁ ἀξιαγάπητος καὶ ἀξιοσέβαστός μας Ποιμενάρχης καὶ Πνευματικὸς Πατήρ, ἔλαβε σάρκα καὶ ὁστᾶ, μὲ τὴν ἐνθρόνισιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, Μακαριωτάτου κ.κ. Ἐπιφανίου. Μετὰ ἀπὸ ἐνενήκοντα δύο ἔτη πολυμόχθων καὶ ἐπιπόνων ἀγώνων, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἑορτάζει ἑορτὴν μεγάλην καὶ πανευφρόσυνον. Ἡ παρουσία καὶ συμμετοχὴ τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας Ἑλλάδος ἐπισφραγίζει τὴν μεγάλην σημασίαν τῆς ἐνθρονίσεως ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνείπωτη χαρὰν τὴν ὁποίαν αἰσθάνονται αἱ δύο Ἐκκλησίαι διὰ τὴν κατοχύρωσιν τῆς πνευματικῆς πορείας τοῦ λαοῦ τῆς Κύπρου.

Σήμερον ἔχομεν τὴν ἐπιπρόσθετον χαρὰν νὰ προεξάρχῃ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Συλλείτουργου ὁ Μακαριώτατος κ.κ. Στέφανος, μὲ τὴν συμμετοχὴν Ἀρχιερέων ἐκ τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ χαρὰ εἶναι διπλή.

Ἅγιε Ἀρχιεπίσκοπε Μακαριώτατε κ. κ. Στέφανε, ἅγιοι Ἀρχιερεῖς

Ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τοῦ ἱεροῦ Κλήρου, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων, καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω τὴν μεγάλην χαράν, εὐχαρίστησιν καὶ ἱκανοποίησιν τὴν ὁποίαν μᾶς δίδει ἡ παρουσία καὶ ἡ συμμετοχή σας τόσον εἰς τὴν ἐχθεσινὴν ἐνθρόνισιν ὅσον καὶ εἰς τὸ σημερινὸν Συλλείτουργον. Μακαριώτατε κ. Στέφανε ἡ προσωπική σας παρουσία δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ μᾶς κάνει νὰ σᾶς ἀπευθύνωμεν ἰδιαιτέρως ἕνα μεγάλον εὐχαριστῶ διὰ τὴν ὅλην προσφορὰν καὶ συμπαράστασίν σας ἐν Πνεύματι Ἁγίω ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ἡ εὐλογία ἡ πηγάζουσαν ἐκ τῶν ὅλων, κατὰ Θεὸν, ἐνεργειῶν σας ἔχει πλημμυρίσει τὶς ψυχὲς ὅλων μας.

Αἱ δυσκολίαι ποὺ ἀντιμετωπίζομε καθημερινῶς ἀπὸ κοινοῦ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁμολογουμένως πολλαπλὲς καὶ πολυποίκιλες. Ἡ λαίλαπα τῆς καινοτομίας καὶ τῶν αἱρέσεων δὲν κατώρθωσε νὰ σιγήσῃ τὴν Μίαν καὶ μοναδικὴν Ἀλήθειαν. Ὁ βίος καὶ ἡ προσφορὰ μυριάδων Ὁσίων, μαρτύρων, ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἀνήγειραν τεῖχος ἀπροσπέλαστον. Τὸ μένος τῆς προόδου καὶ τοῦ νεωτερισμοῦ προσεπάθησεν, ἀλλὰ δὲν ἐπέτυχε τὸν ἀφανισμὸν τῆς γνησιότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

 Εὐχόμεθα, λοιπόν, ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἀοιδίμων Πατέρων ἡμῶν νὰ μᾶς ἐνδυναμώνουν πάντοτε διὰ νὰ συνεχίσωμεν τὸν καλόν ἀγῶνα τῆς Πίστεως ἐν ὁμονοίᾳ καὶ εἰρήνῃ, ἀλληλοβοηθούμενοι, ὅταν ἡ ἀνάγκη τὸ ἐπιβάλλει.

 Μακαριώτατε, εὐχόμεθα ὁλοψύχως ὅπως ὁ ἰσχυρός πνευματικὸς δεσμὸς ὁ ὁποῖος συνέδεε τὸν προκάτοχόν σας Μακαριστὸν Ἀνδρέαν μὲ τὸν Μακαριστὸν Ἐπιφάνιον, νὰ συνεχίσῃ νὰ συνδέῃ τὴν ἁγιότητά σας μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου κ. κ. Ἐπιφάνιον, ἐργαζόμενοι ἀμφότεροι διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν, ἐν τῇ ἀληθείᾳ τῆς Πίστεως. Εἴθε αἱ πρεσβεῖαι τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων νὰ καθοδηγοῦν τὰς ἐνεργείας ἡμῶν, ἵνα δεσπόζῃ ἡ Ὀρθοδοξία ἐν τῇ Ὀρθοπραξίᾳ, εἰς Κύπρον καὶ Ἑλλάδα. Ἀμήν.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΕΚΤΕΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΕΚ ΤΗΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ & ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΟΛΗΣ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΕΝ ΚΥΠΡΩ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΩΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ, ΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟ "ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ" ΚΑΙ ΤΟΝ "ΑΓΙΟ ΜΟΔΕΣΤΟ" (ΠΑΛΑΙΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ), ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ, ΤΩΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΩΝ.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ 

ΝΕΑΣ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗΣ & ΠΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΜΕΤΑ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

 ΑΘΗΝΩΝ & ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ