Τά νέα προγράμματα τῶν Θρησκευτικῶν

Μητροπολίτου (Ν.Η.) Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

● Παρέμβαση στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν 27-6-2017

Ἔχω γράψει πάρα πολλά γύρω ἀπό τό θέμα τῶν Θρησκευτικῶν καί δέν θά ἤθελα νά ἐπαναλάβω τά ἴδια. Ἐπίσης, θά μποροῦσα νά ἀναφέρω πολλά γύρω ἀπό τό Πρόγραμμα Σπουδῶν, σύμφωνα μέ τήν Ὑπουργική Ἀπόφαση πού δημοσιεύθηκε στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως καί ὅπως ἀναρτήθηκαν οἱ φάκελλοι τῶν μαθητῶν στό διαδίκτυο, διότι τά μελέτησα διεξοδικά.

Ὅμως θά ἀρκεσθῶ στήν διατύπωση μερικῶν συντόμων βασικῶν ἀπόψεών μου καί ἄν ἐρωτηθῶ, τότε θά κάνω εὐρύτερες ἀναλύσεις καί ἐπιχειρήματα.

1. Τό Πρόγραμμα Σπουδῶν δέν εἶναι οὔτε τοῦ Ὑπουργοῦ Φίλη οὔτε τοῦ Ὑπουργοῦ Γαβρόγλου, ἀλλά οὔτε καί τῆς Ὑπουργοῦ Ἄννας Διαμαντοπούλου τοῦ ἔτους 2010. Εἶναι ἕνα πρόγραμμα τό ὁποῖο ἑτοιμάσθηκε ἀπό μιά ὁμάδα θεολόγων, πού εἶναι γνωστοί στούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους καί δέν χρειάζεται νά ἀναφερθοῦν ὀνόματα, ἡ ὁποία ἔχει μιά μεταπατερική κατεύθυνση.

Ὅταν διαβάση κανείς ἔστω καί πρόχειρα τούς φακέλλους τοῦ μαθητῆ καί ὅταν δῆ ἀπό ποῦ ἐπιλέγεται τό ὑλικό, θά τό διαπιστώση εὐχερῶς. Μνημονεύονται χωρία ἀπό κείμενα συγκεκριμένων ἀνθρώπων πού ἔχουν συγκεκριμένη θεολογική σκέψη. Αὐτό γιά μένα εἶναι πάρα πολύ ἐπικίνδυνο.

Πρέπει νά σταθοῦμε μέ μεγάλη εὐθύνη ἀπέναντι στήν Παράδοση αὐτοῦ τοῦ τόπου καί ἀπέναντι στά 1.200.000 παιδιά, πού θά διδαχθοῦν αὐτό τό ἐπικίνδυνο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

2. Τό πρόγραμμα αὐτό ἀπό τήν βάση του εἶναι προβληματικό, θά μποροῦσα δέ νά πῶ ἐκθεμελιωτικό, διότι ἀποδομεῖ τά πάντα. Παρουσιάζει τίς θρησκεῖες μέσα ἀπό τήν κοινωνιολογική τους προοπτική καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ἀποδομεῖ ὄχι μόνον τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, ἀλλά καί τήν διδασκαλία καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν.

Αὐτή ἡ ἀποδόμηση δέν γίνεται μόνον στά θρησκευτικά, ἀλλά καί στήν ἱστορία. Διότι καί γιά τό μάθημα τῆς ἱστορίας εἰσάγεται ἡ θεματική μέθοδος Σπουδῶν. Ἔχουν δημοσιευθῆ στόν τύπο ἀπόψεις τῶν ὑπευθύνων γιά τήν ἀναμόρφωση τοῦ μαθήματος τῆς ἱστορίας, ὅπου ὑποστηρίζονται τά Δεκεμβριανά, πού θεωροῦνται ὅτι εἶναι «ἐπανάσταση πού χάσαμε», τά Σκόπια νά μετονομασθοῦν σέ Μακεδονία, γίνεται λόγος γιά τούς μύθους τοῦ 1821, γιά τήν Πηνελόπη Δέλτα ὡς ἐθνικίστριας κ.ἄ., καθώς ἐπίσης ἔχουν δημοσιευθῆ ἄλλες ἀπόψεις ἱστορικῶν πού ἀντιδροῦν σέ αὐτόν τόν τρόπο καταγραφῆς τῆς ἱστορίας.

Ἐπίσης, εἶναι πολύ σημαντικές οἱ παρατηρήσεις καί τά συμπεράσματα τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Φιλολόγων γιά τό προτεινόμενο πρόγραμμα σπουδῶν στήν ἱστορία.

Ὅταν, λοιπόν, θά γίνη ἐντονώτερη ἡ συζήτηση γιά τήν θεματική συγγραφή τῆς ἱστορίας, μέ ὅλα αὐτά πού ἀνέφερα, τότε τί θά κάναμε ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία, ὅταν ἔχουμε ἀποδεχθῆ τό πρόγραμμα Σπουδῶν στά Θρησκευτικά, ὅπου ἐπιχειρεῖται ἡ ἴδια ἀποδόμηση; Θά μιλήσουμε γιά τήν ἀποδόμηση τῆς ἱστορίας, ὅταν συμφωνήσαμε στήν ἀποδόμηση τῶν Θρησκευτικῶν;

3. Θεωρῶ ἀνεπίτρεπτο, ὅπως τό ἔχω γράψει καί σέ κείμενό μου, τό ὅτι ὁ διάλογος ἔγινε μεταξύ τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς καί τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι καί μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση τῶν Θεολόγων. Παραγνωρίσθηκαν τελείως οἱ θεολόγοι πού ἐργάζονται τό μάθημα στήν τάξη καί δέν τούς δόθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐκφράσουν τίς ἀπόψεις τους, ὅπως δόθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐκφράσουν τίς ἀπόψεις τους ὁ Θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣ.

4. Θεωρῶ ὅτι ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς 9ης Μαρτίου 2017, στήν ὁποία καταλήξαμε κατόπιν ψηφοφορίας, πού ἦταν σαφέστατη πρόταση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, δέν ἐφαρμόσθηκε καί στά τρία σκέλη της, ἤτοι νά συνεχισθῆ ὁ διάλογος μέ νομικό παραστάτη, νά γίνη προσπάθεια ἀποδόμησης τοῦ νέου προγράμματος καί νά ἔλθη ἡ συμφωνία στήν Ἱεραρχία γιά ἀποδοχή τῆς ἀποφάσεως τῶν δύο Ἐπιτροπῶν, προφανῶς πρίν δημοσιευθοῦν στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως καί πρίν οἱ φάκελλοι τῶν μαθημάτων ἀναρτηθοῦν στό διαδίκτυο. Αὐτό εἶναι σοβαρή ἔλλειψη.

Θεωρῶ ὅτι δέν ἄλλαξε τίποτε ὡς πρός τήν θεματολογία, ἐκτός ἀπό τήν Γ΄καί Δ΄ Τάξη τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου πού βγῆκαν τά σχετικά μέ τίς Ἀνατολικές Θρησκεῖες καί παρέμειναν οἱ λεγόμενες «Ἀβρααμικές Θρησκεῖες», ἔγιναν μερικές ἀλλαγές στό ὑλικό καί στόν φάκελλο τοῦ μαθητῆ, ἀλλά τό πρόβλημα τό οὐσιαστικό παραμένει, ὅτι πρόκειται γιά ἕνα διαθρησκειακό ὑλικό.

Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή θέλω νά τονίσω γιατί γίνεται λόγος καί πῶς νοεῖται ὁ ὅρος «Ἀβρααμικές θρησκεῖες»; Γνωρίζω ὅτι ἀποτελεῖ κεντρικό πρόσωπο ὁ Ἀβραάμ. Ὅμως, οἱ συντάξαντες τά προγράμματα γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶναι Ἐκκλησία καί ὄχι θρησκεία καί ἐπίσης στήν Παλαιά Διαθήκη ἐμφανίζεται ὁ Ἄσαρκος Λόγος καί στήν Καινή Διαθήκη ὁ Σεσαρκωμένος Λόγος. Ἔτσι, οἱ Χριστιανοί πιστεύουμε στόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί τήν Ἐκκλησία Του, πού εἶναι τό Σῶμα Του. Ἄλλωστε, κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη: «εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι πρός αὐτόν (τόν Χριστό)· πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καὶ Ἀβραὰμ ἑώρακας; εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγώ εἰμι» (Ἰω. η΄, 57-58).

Ἕνα παράδειγμα εἶναι ἐκφραστικό. Στήν Β΄ Γυμνασίου καί τήν ἑνότητα «Ποιός εἶναι ὁ Θεός τῶν χριστιανῶν;», ὕστερα ἀπό τά βιβλικά κείμενα πού ἀναφέρουν τί εἶπε ὁ Χριστός στόν Πιλάτο, παρατίθενται μαρτυρίες ἀπό τόν Ἰώσηπο, τόν Τάκιτο, τόν Κέλσο, τόν Πασκάλ Μπρυκνέρ, Μάρτιν Μπούμπερ, τόν Γκάντι, τόν Καζαντζάκη καί τόν Λειβαδίτη, ἀπό τό Κοράνιο. Ὑπάρχουν περικοπές τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ἑρμηνεία τῶν περικοπῶν ἀπ' ὅλους αὐτούς πού ἀναφέρθησαν, χωρίς νά ὑπάρχουν ἑρμηνεῖες τῶν Ἁγίων γιά τόν Χριστό (Φάκελλος Β΄ Γυμνασίου, σελ. 32-38).

Ἐπίσης νά ἀναφέρω ἕνα προσωπικό παράδειγμα. Πῆγα στό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης καί ὁμίλησα γιά τόν Ντοστογιέφσκι. Μετά ἀπό τήν ὁμιλία κάποιος ἀκροατής μοῦ εἶπε νά πῶ ποιά εἶναι ἡ ἄποψή μου καί γιά τόν Καζαντζάκη. Ὁ διευθύνων τήν συζήτηση μέ προέτρεψε νά μήν ἀπαντήσω. Ὅμως ἐγώ ἀπάντησα, ἀναφέροντας τήν ἄποψή μου γιά τόν Καζαντζάκη διότι ἔχω διαβάσει ὅλα τά κείμενά του ἐκτός ἀπό τόν «Τελευταῖο πειρασμό», τοῦ ὁποίου τήν ἀνάγνωση ἀπό τίς πρῶτες σελίδες δέν ἄντεξα νά συνεχίσω. Ἐπί  τρία τέταρτα τῆς ὥρας ὁμιλοῦσα γιά τόν Καζαντζάκη, λέγοντας τά θετικά καί τά ἀρνητικά του καί στό τέλος μέ χειροκρότησαν.  Καί ὅμως στόν φάκελλο τῶν μαθητῶν ὑπάρχει ἀπόσπασμα ἀπό τό χειρότερο ἔργο τοῦ Καζαντζάκη «Ὁ τελευταῖος πειρασμός» (Φάκελλος Β΄Γυμνασίου, σελ. 37-38). 

5. Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους πού ἀνέφερα προηγουμένως μέ συντομία νομίζω ὅτι ἡ Ἱεραρχία δέν πρέπει νά ἀναλάβη τήν εὐθύνη ἀποδοχῆς αὐτοῦ τοῦ προγράμματος, διότι πέρα ἀπό τήν μεθοδολογία ὑπάρχουν καί προβλήματα πού σχετίζονται μέ τό ὑλικό πού χρησιμοποιεῖται. Γενικά, τό πρόγραμμα αὐτό παραπέμπει στήν ἀρχή τῶν «πολλαπλῶν ταυτοτήτων».

Ἡ πρότασή μου εἶναι: Ἐπειδή ἡ ὅλη δομή καί ἡ διάρθρωση τοῦ προγράμματος αὐτοῦ δέν θεραπεύεται, γι' αὐτό ἡ Ἱεραρχία, ἄν δέν μπορῆ, γιά διαφόρους λόγους, νά τό ἀπορρίψη ὁλοσχερῶς, τοὐλάχιστον θά πρέπει νά ἐπιφυλαχθῆ, γιά νά μήν ἀναλάβη τίς εὐθύνες ἑνός τέτοιου προγράμματος, τό ὁποῖο θά διδαχθοῦν περίπου 1.200.000 μαθητές στά σχολεῖα μας.

"Ἱερὰ Μητρόπολις Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου. -parembasis"

Σχόλιο

γιά τήν ἔκτακτη Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας

γιά τά Θρησκευτικά

Δυστυχῶς, τόσον ἡ εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου (σέ ρόλο Ποντίου Πιλάτου) ὅσο καί ἡ εἰσήγηση τοῦ Ὕδρας εἶναι ἀπαράδεκτες. Ἰδιαιτέρως ἡ δεύτερη εἶναι πραγματικά ἐνδεικτική τῆς ἀκαταλληλότητος τοῦ συγκεκριμένου Ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος ὅπως φαίνεται καθόλου τυχαῖα εἶναι Πρόεδρος τῆς προφανῶς ἀποτυχημένης Ἐπιτροπῆς Διαλόγου μέ τήν Πολιτεία (ὑπουργεῖο Παιδείας).

 Ἄς ἐπιλέξουν τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς συμπεριλαμβανομένου τοῦ Προέδρου: Ἤ συμμετέχουν σέ συμπαιγνία ἤ εἶναι παντελῶς ἀκατάλληλοι γιά τήν διαχείριση τοῦ θέματος ἤ τό μεγαλύτερο πρόβλημα ἀλλοιώσεως τῶν κριτηρίων γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Παράδοσή μας τό ἔχουν οἱ ἴδιοι!

Ἡ ὑποκρισία, ἡ ἐνδοτικότητα καί ἡ μειοδοσία εἶναι ἀνάγλυφα στήν τραγική Εἰσήγηση τοῦ Ὕδρας. Φαίνεται ὅτι πρόκειται γιά χαρακτηριστική περίπτωση προθύμου γιά συμβιβασμούς προσώπου μέ μηδενικές ἀντιστάσεις καί ἀνύπαρκτη διάθεση ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεώς μας καί τοῦ ὀρθοδόξου χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

Προφανῶς ὁ ἄνθρωπος εἶναι καί ἀθεολόγητος καί οἰκουμενίζων, ἡ δε ὀρθοδοξία του ἐξαντλεῖται στά μακρυά καί φαρδειά ράσα καί τά πλούσια γένεια του! Κρίμα καί ντροπή!

( Ἱστολόγιο "ΑΚΤΙΝΕΣ" )

Ἤδη διδάσκεται

(στό πλαίσιο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν)

ἡ πεμπτουσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

 Φανταστεῖτε τί θά γίνει

μέ τά νέα θρησκευτικά!

    Τὸ βιβλίο Θρησκευτικῶν τῆς Γ΄ Γυμνασίου μὲ τὴ σημερινὴ μορφή του κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὸ 2013 (ἀριθ. σύμβασης: Π757-13-02). 

    Δεῖτε, λοιπόν, τί ἤδη διδάσκονται οἱ μαθητές, πρὶν ἀκόμα ἔρθουν τὰ ἑπόμενα «Τετράδια μαθητή» καὶ τὰ νέα βιβλία, ποὺ θὰ «βαρέσουν διάλυση» γιὰ τὸ μάθημα καὶ θὰ δυσκολεύονται πλέον νὰ τὸ διδάσκουν κι ὅσοι προσπαθοῦσαν νὰ τὸ κρατήσουν σὲ ὀρθόδοξα πλαίσια!

     Στὸ μάθημα 35 λοιπόν –εἶναι τὸ τελευταῖο μάθημα στὸ σχολικὸ βιβλίο, τὸ ὁποῖο ἀπὸ πολλοὺς δὲν γίνεται, εἴτε συνειδητά, εἴτε λόγῳ ἔλλειψης χρόνου– εἶναι ἀποτυπωμένη καὶ μέσα ἀπ’ αὐτὸ διδάσκεται ἡ πεμπτουσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὰ παιδιά, δηλαδή, διδάσκονται ὅτι ὑπάρχει μιὰ ὀρθόδοξη Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 (ὅπως δίνεται ἡ ἐντύπωση στὸ μαθητή) καὶ ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς Ἐκκλησίες διηρημένες. «Μαθαίνει» δηλαδή, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ΜΙΑ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπάρχουν κι ἄλλες ἑκατοντάδες Ἐκκλησίες ποὺ ἀνήκουν στὸ Π.Σ.Ε. καὶ ἀναγνωρίζουν τὸ Χριστὸ ὡς Σωτήρα τους.

    «Μαθαίνει» ἐπίσης γιὰ τὸ πόσο καλὸς καὶ ὀρθόδοξος εἶναι ὁ οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ποὺ ἄρχισε διάλογο ἀγάπης μὲ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες! «Μαθαίνει» ὅτι τὰ ἀναθέματα μεταξὺ Ὀρθόδοξης καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχαν ἐπιβληθεῖ μὲ τὸ σχίσμα τοῦ 1054, ἔχουν ἀπὸ τὸ 1964 καταργηθεῖ (χωρὶς καμιὰ πληροφόρηση ὅτι ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἔγινε, παρότι οἱ αἰτίες τοῦ σχίσματος παραμένουν καὶ πολλαπλασιάζονται!) καὶ ὅτι σὲ ἔνδειξη καλῆς θελήσεως μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ἐπιστρέφονται τὰ ἅγια λείψανα ποὺ κατέχουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ στοὺς Ὀρθοδόξους.

       Φανταστεῖτε τί θὰ γίνει μὲ τὰ νέα θρησκευτικά!

  

35. Το όραμα και οι προσπάθειες για την ενότητα των χριστιανών

    Η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως εποχή του διαλόγου και της ένωσης των Eκκλησιών, επειδή καταβάλλονται προσπάθειες από τις διαιρεμένες χριστιανικές Εκκλησίες (τις διαφορετικές χριστιανικές «Ομολογίες», όπως ονομάζονται) να προσεγγίσουν η μια την άλλη, να συσφίξουν τις σχέσεις τους και να αγωνιστούν για την ένωσή τους. Η προσπάθεια αυτή για ενότητα αποτελεί για την Εκκλησία επιταγή του ίδιου του Χριστού, ο Οποίος εξέφρασε ως τελευταία του επιθυμία το να είναι όλοι οι χριστιανοί ενωμένοι.

Α. Η εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920

…Το περιεχόμενο της εγκυκλίου

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο απηύθυνε τον Ιανουάριο του 1920 μια εγκύκλιο επιστολή «προς τις Εκκλησίες του Χριστού σ' όλο τον κόσμο». Στην εγκύκλιο αυτή τονιζόταν η ανάγκη να εκλείψει κάθε δυσπιστία, ώστε να ενισχυθεί η αγάπη, που είναι προϋπόθεση για την επίτευξη της ένωσης. Η εγκύκλιος καλούσε όλες τις Εκκλησίες να συνεργαστούν για μία εθνική συνάντηση, προτείνοντας μάλιστα την ίδρυση μιας «κοινωνίας» Εκκλησιών κατά τα πρότυπα της Kοινωνίας των Εθνών.

Β. Η ίδρυση και το έργο του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.)

Ο δρόμος προς την ίδρυση του Π.Σ.Ε.

Μετά από την άρνηση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας να συμμετάσχει στις ενωτικές προσπάθειες των χριστιανικών Εκκλησιών, η Ορθόδοξη Εκκλησία στράφηκε προς τον Προτεσταντισμό, ο οποίος (όπως τονίσαμε σε προηγούμενη ενότητα) είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για διάλογο με την Ορθοδοξία.

Έτσι, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι Προτεσταντικές Εκκλησίες διοργάνωσαν δύο συνέδρια που προετοίμασαν τη συνεργασία τους και οδήγησαν στην ίδρυση του Π.Σ.Ε. στο Άμστερνταμ το 1948. Εκεί πραγματοποιήθηκε η ένωση των δύο κλάδων συνεργασίας («Ζωή και Eργασία»/«Πίστη και Tάξη»). Οι Εκκλησίες διατήρησαν την αυτονομία τους μέσα στο νέο μεγάλο οργανισμό. Στο Καταστατικό του Π.Σ.Ε. καθορίστηκε ότι μέλη του μπορεί να είναι οι Εκκλησίες που αναγνωρίζουν τον Χριστό ως Σωτήρα.

Οι στόχοι του Π.Σ.Ε.

Το Π.Σ.Ε. επιδίδεται σε ποικίλες δραστηριότητες με σκοπό την προσέγγιση των Εκκλησιών (σύγκληση συνεδρίων και παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος) και η συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας σ' αυτές είναι εντονότατη.

Γ. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δραστηριοποιείται για την ενότητα

Μέχρι τη σύγκληση της Β' Βατικανής Συνόδου στη Ρώμη (1962-1965) δεν είχε σημειωθεί ούτε ένα βήμα προσέγγισης Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Η Β' Βατικανή Σύνοδος, όμως, τόνισε την ανάγκη να εγκαινιασθεί ο διάλογος με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στο πλαίσιο αυτό, το 1964 συναντήθηκαν στα Ιεροσόλυμα ο Πάπας Παύλος ΣΤ' και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας Α'. Οι δύο πνευματικοί ηγέτες προσευχήθηκαν μαζί, ώστε η συνάντησή τους αυτή να αποτελέσει την αρχή για ουσιαστικό διάλογο μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Αργότερα (1967 και 1968) αντάλλαξαν επισκέψεις σε Ρώμη και Κωνσταντινούπολη.

Σε ένδειξη καλής θέλησης, οι δύο Εκκλησίες αποφάσισαν να άρουν (καταργήσουν) τα αναθέματα που είχαν επιβληθεί κατά το Σχίσμα του 1054 μ.Χ. Επίσης, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επέστρεψε πολλά λείψανα αγίων, που είχαν μεταφερθεί από την Ανατολή στη Δύση κατά την περίοδο των Σταυροφοριών. Η προσέγγιση των δύο Εκκλησιών εγκαινίασε ένα νέο πνεύμα που ονομάστηκε «οικουμενικό».

(Ἱστολόγιο: Πατερική Παράδοση, 27/6/2017)

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά

 τοῦ Ὑπουργείου ἀ-Παιδείας καί ὁ σοφός Παπαδιαμάντης!

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Σήμερα, 27/6/2017, ξημέρωσε μία ἡμέρα ξεχωριστή γιά τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Στήν ἔκτακτη Συνεδρίασή της καλεῖται νά ἀναμετρηθεῖ μέ τήν ἱστορική, μά πάνω ἀπ' ὅλα τήν πνευματική εὐθύνη της, γιά τό μέλλον αὐτοῦ τοῦ ταλαίπωρου τόπου καί τήν ὕπαρξη τοῦ καταπροδωμένου, μά ὄχι ἄμοιρου εὐθυνῶν, λαοῦ του. "Ὁ κόμπος" ἔχει πρό πολλοῦ "φθάσει στό κτένι", ἀλλά τό κτένι δέν θέλει νά δοκιμάσει τίς ἀντοχές του. Κι ἄν αὐτό ἀπό κάποιους θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὡς συνετή ἐπιφύλαξη, ὅμως, ἡ ἐπί μακρόν παραμονή τοῦ κόμπου πού δέν λύνεται, ἔρχεται νά ἀπειλήσει τό κτένι μέ ἀκύρωση καί κατάργησή του.

Ὅπως συνηθίζεται, δυστυχῶς, παρ' ἡμῖν, ὅταν δημιουργεῖται κάποιο σοβαρό πρόβλημα πού καταδεικνύει βαθύτερα καί καίρια ζητήματα, οἱ περισσότεροι, ἐμπλεκόμενοι καί παρακολουθοῦντες, τό ἀντιμετωπίζουν ἐπιδερμικῶς καί μόνο στίς ἐπιφανειακές του διαστάσεις. Ἴσως γίνεται ἀπό φόβο καί ἀπροθυμία νά ἀντιμετωπισθεῖ ἡ οὐσία, ἡ ὁποία συνήθως ἀφορᾶ πολλούς καί ἐπιμερίζει εὐθῦνες χωρίς ἐξαιρέσεις, κυρίως, σέ ὅσους ἀρνοῦνται νά τίς ἀναλάβουν. Ἔτσι ἀπό τήν προφανή πρόθεση καί ἐπιδίωξη τῶν κυβερνώντων νά ἀλλοιώσουν τήν πνευματική φυσιογνωμία αὐτοῦ τοῦ τόπου καί νά ξεριζώσουν τήν Πίστη καί τίς Παραδόσεις τοῦ λαοῦ πού τόν κατοικεῖ ἐδῶ καί μερικές χιλιετίες, περάσαμε ἀφελῶς ἤ τεχνηέντως στή δῆθεν ἀντιπαράθεση μεταξύ τῆς προοδευτικότητος κάποιων καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ συντηρητικοῦ μοντέλου. Κάπου ἐκεῖ βρῆκε ἔδαφος καί ἡ πλέον καταστρεπτική γιά τήν τύχη αὐτῆς τῆς χώρας καί τῶν πολιτῶν της προσπάθεια τῶν διακριτικῶν καί ψύχραιμων προθύμων νά ἀναλάβουν ρόλο συμβιβαστικό καί διαλλακτικό. Ποῦ; Ἐκεῖ ὅπου ἡ ἔννοια τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ στήν ἄλλη ἄποψη καί μάλιστα τῆς πλειοψηφίας ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἀκόμη καί ὡς πρόσχημα καί ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν ὠμή ἰδεοληπτική ἐπιβολή τοῦ ψευδο-προοδευτισμοῦ. Μόνον ἀφελεῖς καί ὀνειροπόλοι δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι τό ζητούμενο ἐν προκειμένω δέν εἶναι ποῦ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια γιά τίς προθέσεις τοῦ Ὑπουργείου ἀ-Παιδείας ἤ σέ ποιό βαθμό πρέπει νά ἐπιδιωχθεῖ μία συμβιβαστική λύση μεταξύ τῶν προτάσεών του καί τῶν ἀπόψεων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά κατά πόσον οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄξιοι τῆς ἀποστολῆς τους καί ἱκανοί, ὑπό τήν ἔννοια τῆς ἀποφασιστικότητος, νά ὑπερασπισθοῦν τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Γένους μας. Ὅλοι καταλαβαίνουν, ὅλοι γνωρίζουν, ὅλοι ἔχουν ἐνημερωθεῖ, ἀλλά καίτοι Ἱεράρχες δέν εἶναι καθόλου βέβαιο κατά πόσον ἱεραρχοῦν σωστά καί ὑπεύθυνα τήν σπουδαιότητα καί κρισιμότητα τῶν θεμάτων. Ἡ πραγματική ἀλήθεια, διότι ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, εἶναι ὅτι ἡ Πίστη, οἱ Παραδόσεις, ἡ ἱστορία καί ἡ Γλώσσα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ εἶναι στό στόχαστρο τῆς προσπάθειας τῶν κρατούντων (μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια, ὄχι μόνο τῶν κυβερνώντων) νά ἀλλάξει ριζηδόν ἡ πνευματική καί ἱστορική φυσιογνωμία καί ἰδιοπροσωπεία τῆς χώρας και τοῦ λαοῦ της. Γιά νά ἐπιβεβαιώσω, ὅμως, τά ἀνωτέρω καί νά αἰτιολογήσω τόν "περίεργο" τίτλο τοῦ παρόντος ἄρθρου, θά ἀναφέρω ἕνα χαρακτηριστικό καί ἐνδεικτικό παράδειγμα τοῦ συγκριτιστικοῦ χαρακτῆρος τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, τόν ὁποῖο (χαρακτήρα) ἐφ' ὅσον ἀναφερόμαστε εἰδικῶς στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θά μπορούσαμε κάλλιστα νά τόν ἀποκαλέσουμε σαφῶς οἰκουμενιστικό, δηλαδή παναιρετικό καί πανθρησκειακό! Λοιπόν, ὁ φάκελλος τοῦ μαθήματος (δηλαδή, τό πρόπλασμα τοῦ νέου βιβλίου) τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπου περιέχεται τό ἔντυπο ὑλικό γιά τά Θρησκευτικά τῆς Α΄ Γυμνασίου, μεταξύ τῶν Θεματικῶν Ἑνοτήτων του καί συγκεκριμένα στήν 3η Θεματική Ἑνότητα ἀσχολεῖται μέ τήν παρουσίαση τοῦ "Πῶς ζοῦν οἱ Χριστιανοί" καί ποιά εἶναι "Ἡ νέα ζωή τῆς Ἐκκλησίας" (σημείωση: Προσέξτε ὅτι ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, δηλαδή τήν μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ). Ἐκεῖ "ἑρμηνεύοντας τήν πρόταση ζωῆς τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας" (σημ.: ἐπίσης προσέξτε ὅτι συνεχίζει νά ἀναφέρεται στήν μία Χριστιανική Ἐκκλησία) τονίζει "τήν ζωή μέ νόημα" τῶν μελῶν της καί εἰδικότερα ἀναφέρεται στή ζωή αὐτή πού χαρακτηρίζεται ἀπό "εὐθύνη γιά τήν κτίση". Ἐδῶ, ὁ μαθητής διδάσκεται ἀπό τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀναφορές, κατά σειρά, στόν ὅσ. Σιλουανό τόν Ἀθωνίτη, τόν ὅσ. Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη, τόν Ἅγιο Μόδεστο καί τόν "Ἅγιο Φραγκίσκο τῆς Ἀσσίζης"!

Ὡς γνωστόν, ὅμως, τέτοιος Ἅγιος δέν ὑπάρχει στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας! Ἤ, ἄν θέλετε, ὁ ἀναφερόμενος ὡς Ἅγιος Φραγκίσκος τῆς Ἀσσίζης εἶναι μοναχός τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 13ο αἰώνα (1182-1226 μ.Χ.) ὑπῆρξε ἱδρυτής τοῦ Τάγματος τῶν Φραγκισκανῶν μοναχῶν καί αὐτός στό νέο πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν προβάλλεται ὡς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα ὡς πρότυπο ζωῆς γιά τούς μαθητές! (βλ. σελ. 86, 87 καί 89 τοῦ Φακέλλου). Σημειωτέον, ὅτι ὁ ἐν λόγω "ἅγιος" τῶν Παπικῶν (θά μποροῦσαν ἔστω νά τόν ἀναφέρουν ὡς ἅγιο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως κακῶς ἔχωμε συνηθίσει νά ἀποκαλοῦμε τήν αἱρετική κοινότητα τοῦ Παπισμοῦ), εἶναι περισσότερο γνωστός καί γιά τό φαινόμενο (πλάνη) τῶν "στιγμάτων τοῦ Χριστοῦ", τά ὁποῖα δύο χρόνια πρίν τόν θάνατό του ἐμφάνισε στό σῶμα του καί τά ὁποῖα ὄχι μόνον ὁ ἴδιος θεώρησε (προφανῶς πεπλανημένως) θεῖο σημεῖο, ἀλλά ἐπεκτάθηκε ὡς "θεῖο φαινόμενο" στόν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ καί μάλιστα τιμᾶται μέ εἰδική ἑορτή στό ἑορτολόγιό του! Κι ἐδῶ, ὅμως, ὑπάρχει πραγματική ἀλήθεια, ἡ ὁποία, ἐκτός τοῦ ὅτι ἀφήνει ἀμάρτυρο ἕνα τέτοιο "σημεῖο" γιά τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀνά τόν κόσμο καί διαχρονικῶς, θέλει καί ἐπιστημονικῶς τεκμηριώνει τήν ἐξήγησή του ὡς "σαρκωμάτων προερχομένων ἀπό κακοήθη ἑλονοσία, ἡ ὁποία προκαλεῖ αἱμοραγίες κάτω ἀπό τό δέρμα τοῦ ἀσθενοῦς" (βλ. Δρ.E.F.Hartung, TIME Λονδίνου, 11/3/1935) ἤ καί ὡς  φαινόμενο ἐντοπιζόμενο σέ ὁρισμένο τύπο «ὑστερικῶν» καί «ψυχαναγκαστικῶν» προσωπικοτήτων (βλ. Daniel Fessler (2002). "Starvation, serotonin, and symbolism. A psychobiocultural perspective on stigmata". Mind and Society: Cognitive Studies in Economics and Social Sciences). Βεβαίως, θά ἀντιτείνει κάποιος ἐνταῦθα τήν λογοτενική φιλοτέχνιση τοῦ πορτραίτου τοῦ Φραγκίσκου ὡς ἁγίου, στό γνωστό ἔργο τοῦ Ν. Καζαντζάκη "Ὁ φτωχούλης τοῦ Θεοῦ" καί τήν κυκλοφορήσασα τελευταίως "ὀρθόδοξη" ἀπεικόνιση τοῦ ἐν λόγω "ἁγίου" μέ πρωτοβουλία ἐπισκόπου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας! 

Ἐπί τοῦ πρώτου δέν χρειάζεται νομίζω κάποιος ἰδιαίτερος σχολιασμός, ἐπί τοῦ δευτέρου, ὅμως, ἀξίζει νά ὑπενθυμίσωμε ὅτι πρόκειται γιά πρωτοβουλία τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἐπισκόπου Φαναρίου κ. Ἀγαθαγγέλου, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν "φαεινή" ἰδέα νά ἁγιογραφηθεῖ "ὀρθοδόξως" ὁ "ἅγιος" Φραγκίσκος, προκειμένου νά δωρηθεῖ ἡ ψευδεπίγραφη αὐτή εἰκόνα στόν φερώνυμο σημερινό Πάπα, μέ τήν χαρακτηριστική ἀφιέρωση: " Ἡ Ἀποστολική Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆ Αὐτοῦ Ἁγιότητι, τῶ Πάπα καί Ἐπισκόπῳ Ρώμης κ. κ. Φραγκίσκῳ διά χειρός τοῦ ἐπισκόπου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου"!!! (σημείωση: Στή συγκεκριμένη "εἰκόνα" ὁ ἁγιογράφος εἶχε μάλιστα τήν πρόνοια νά μή παραλείψει νά ἀποδώσει καί τά "στίγματα τοῦ Ἰησοῦ" στό σῶμα τοῦ "ἁγίου"!). Ὅλα τά ἀνωτέρω, τόσο τό νέο Πρόγραμμα σπουδῶν στά πάλαι ποτέ Θρησκευτικά (καί νῦν πανθρησκειακά) τῶν ἑλληνοπαίδων, ὅσο καί ἡ κρίσιμη Συνεδρίαση τῆς σημερινῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ἡ ὁποία ἐλπίζομε ὅτι δέν θά παραπέμψει μέ τίς ἀποφάσεις της στό Εὐαγγελικό "ἐάν τό ἐν σοί φῶς σκότος, τό σκότος πόσον;" καί θά τολμήσει, τουλάχιστον σ' αὐτό τό θέμα, νά ὀρθοτομήσει τόν λόγο τῆς ἀληθείας) θεωροῦμε ὅτι εἶναι χρήσιμο νά φωτισθοῦν καί ἐλεγχθοῦν ἀπό μία ἔντιμη καί σοφή φωνή ἐκ τοῦ παρελθόντος, τήν ἀγάπη καί γνώση τῆς ὁποίας γιά τήν Παράδοση τοῦ τόπου, τά Γράμματα καί τήν ἀληθινή Πίστη κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει. Πρόκειται γιά ἕνα σχόλιο τοῦ "ἁγίου τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων" (δηλαδή τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας) τοῦ σοφοῦ κυρ-Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη πού σέ συνδυασμό μέ τήν προβολή ἀπό τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, μεταξύ πολλῶν ἄλλων παρομοίων προβολῶν, τοῦ Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης ὡς Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνει σημειολογικά τήν εὐθύνη ὅλων γιά τήν περαιτέρω πορεία μας. Συγκεκριμένα, σέ κείμενό του τό ὁποῖο προοριζόταν γιά τόν "Καζαμίαν τῆς Ἀκροπόλεως" τοῦ 1893, ὁ ἀπαράμιλλος Σκιαθίτης Λογοτέχνης ἀσχολούμενος ἐλεγκτικά μέ ψευδοπροφητεῖες προρρήσεων τίς ὁποῖες ἔγραφαν ἀσυνείδητοι νεαροί ἀσχολούμενοι μέ τήν δημοσιογραφία, πρός ἄγραν ἀγοραστῶν καί τελικῶς πρός γελοιοποίηση τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐπιστήμης καί παραπλάνηση τοῦ πλήθους, σημείωνε καυστικά καί μαχητικά μεταξύ ἄλλων: "....ὑπερακοντίζομεν τὸν ἀρχαῖον Σχολαστικόν, ὅστις ἔτρεφε κόρακα διὰ νὰ πεισθῇ ἰδίοις ὄμμασιν ὅτι ὁ ὄρνις οὗτος ζῇ ὑπὲρ τὰ διακόσια ἔτη. Οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία οὐδέποτε θ’ ἀσπασθῇ ....(ἀναφέρεται σέ Δυτικές Καινοτομίες καί τίς ἑορτές τῶν Παπικῶν)..... ἐν τοῖς ἡμετέροις ἡμερολογίοις οὐδέποτε θ’ ἀναγραφῶσι τὰ Πέντε Τραύματα τοῦ Κυρίου, οὔτε ἡ Ἱερὰ Καρδία τοῦ Ἰησοῦ, οὔτε τῆς Παναγίας τὰ Δάκρυα, οὔτε οἱ Χαιρετισμοὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ. Ἀδύνατον δὲ νὰ τιμηθῶσι παρ’ ἡμῖν ὁ ἅγ. Λουδοβίκος καὶ ὁ ἅγ. Φραγκίσκος καὶ ὁ Σὰν­ Κάρλος, ὅστις, ἄν δὲν ἀπατῶμαι, ἔφαγεν ἐννέα κοφίνια σαλιάγκους – καὶ πάλιν τὰ κοφίνια εὑρέθησαν γεμᾶτα."!(Ἀλ. Παπαδιαμάντη Ἅπαντα, ἐκδ. Δόμος, 1988, σελ. 302-308).Καιρός, λοιπόν, νά ξεκαθαρίσουμε μέ ὀρθόδοξο πνεῦμα καί ὄχι σχολαστικό, ποιά εἶναι τά κοράκια, ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στήν ὁποία θέλουμε νά ἀνήκωμε, τί δέν μποροῦμε ποτέ καί ἐπ' οὐδενί νά ἀσπασθοῦμε καί νά ἀναγνωρίσουμε, ἐάν θέλωμε νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί, τέλος, νά μήν ἐπιτρέψωμε νά γελοιοποιεῖται ἡ Πίστη μας καί νά ἐξευτελίζεται ἡ ἴδια ἡ ἐπιστημοσύνη μέ τήν μετατροπή τοῦ σημαντικοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ ...."Καζαμία" τοῦ κακοῦ καιροῦ!

Μιά Kριτική στό Νέο Πρόγραµµα Σπουδῶν  (τοῦ Ὑπουργείου ἀ-Παιδείας καί ἀ-Θρησκευμάτων) γιά τό Μάθηµα τῶν  Θρησκευτικῶν, πού ἐκπόνησε  καθηγητής θεολόγος στήν Μέση ἐκπαίδευση

ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ

ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ Π. Σ.

1.  Μέχρι τώρα δεν  έχει δοθεί κανένα επιχείρημα για ποιο λόγο θα πρέπει οι θρησκείες να εξετάζονται παράλληλα και όχι ξεχωριστά.

2.  Κάθε προτεινόμενη παιδαγωγική  τεχνική του  Νέου  Π. Σ.  αφορά ένα  θέμα.

Συνεπώς, γιατί θα πρέπει τα  θέματα να  εξετάζονται όλα  μαζί, ενώ  οι ίδιες οι τεχνικές αφορούν την εμπέδωση και μάθηση ενός  πράγματος;

3.  Η προχειρότητα παράθεσης υλικού είναι παροιμιώδης, διότι παραπέμπει σε εορτές γεγονότων όπως π.χ τις γιορτές των  Εβραίων, χωρίς να  έχει μιλήσει ουδέποτε για τα  ιστορικά γεγονότα καθαυτά τα  οποία διαμόρφωσαν την εορτή.     Μιλάει  για   το    εβραϊκό   Πάσχα,   αναλύει   ακόμα   και    τους συμβολισμούς  των    πασχαλινών   βρωσίμων,  χωρίς  να   έχει  αναφερθεί ουδέποτε στα  γεγονότα της  Εξόδου.  Εξορία, Αίγυπτος, Ναός Ιεροσολύμων, ο  Προφήτης Ηλίας,  ενώ   δεν   έχει τίποτε  ειπωθεί  περί αυτών ουδέποτε, αίφνης εμφανίζονται να  εξηγούν ως άγνωστες λέξεις το άγνωστο Εβραϊκό Πάσχα.

4.  Ενώ σε όλα  τα πορίσματα της  παιδαγωγικής δίνεται πρωτεύων ρόλος στην

εποπτεία,  η εννοιολογική ανάλυση ακριβώς επειδή μιλάει για έννοιες και όχι για γεγονότα της  ιστορίας, τελικά παραπέμπει  σε  μια  άσαρκη πραγματικότητα,  η  οποία  νομοτελειακά θα  καταστήσει το   μάθημα  το πλέον βαρετό μάθημα του  σχολείου. Παράδειγμα το εβραϊκό Πάσχα, όπως τίθεται παραπάνω.

5.  Κάθε επιλογή κειμένου αποτελεί από μόνη της  μια  ερμηνευτική θέαση του χαρακτήρα   του    μαθήματος.   Το    Νέο    Π. Σ.    αφανίζει   κάθε   στοιχείο μεταφυσικής ιδιαιτερότητας σε ΟΛΕΣ  τις  θρησκείες και  προβάλλει μονοδρομικά τις παγκοσμιοποιημένες αρετές της  πολιτικής ορθότητας: ετερότητα, συνύπαρξη, φτώχεια, πλούτος, μετανάστευση, οικολογία. ΟΛΑ τα  θρησκευτικά κείμενα υποτάσσονται σε  αυτά. Κατ’ αυτό τον  τρόπο η υπόρρητη  εκπαιδευτική  ατζέντα  είναι  η   κατάρτιση  της   γενικευμένης πολιτικής ορθότητας και  σε  καμία περίπτωση της  θρησκευτικής ιδιαιτερότητας. ΟΛΕΣ  οι  θρησκείες μιλάνε για τα  ιδανικά της  σημερινής πολιτικής ορθότητας: ετερότητα, συνύπαρξη, φτώχεια, πλούτος, μετανάστευση, οικολογία. Τα  υπόλοιπα δεν  υπάρχουν και  αν  υπάρχουν είναι απλώς αισθητικές διαφορές.

6.  Από  τον    οδηγό  εκπαιδευτικού  δημοτικού  γυμνασίου   παρατίθεται   το παρακάτω σχεδιάγραμμα

Πίνακας 7.1.

Σχηματική αντιστοίχηση βασικών  λειτουργιών του εκπαιδευτικού

Σε παλαιότερες θεωρήσεις

         

Ο εκπαιδευτικός       

βλέπει τη  μάθηση  ως  διαδικασία μόρφωσης των  μαθητών με  βάση τη δική του επιστημονική αυθεντία

                   

δίνει  έμφαση στη διδακτέα ύλη  

Ο θεολόγος εκπαιδευτικός

         

ενημερώνει  τους   μαθητές για  το θρησκευτικό                  φαινόμενο, παρέχοντας επαρκή πληροφόρηση

καλεί  τους   μαθητές  να αφομοιώσουν τις επιταγές της επίσημης      θρησκευτικής παράδοσης   

Στή νέα προσέγγιση

θεωρεί τους   μαθητές σκεπτόμενα πρόσωπα, που αναπτύσσουν δικές τους  προσεγγίσεις μάθησης

δίνει      έμφαση    στη     μαθησιακή διαδικασία   

                  

ἐνθαρρύνει    τους      μαθητές    να διερευνήσουν    και     να προσεγγίσουν  κριτικά τις διαστάσεις της θρησκευτικότητας

διευκολύνει τους  μαθητές να κατανοήσουν τις  δικές   τους   αξίες και    των    άλλων   και    να διαμορφώσουν    προσωπικές στάσεις

         

Γίνεται  σαφές  ότι   η  βασική  μέθοδος  κατανόησης  της   θρησκείας  είναι  η κατανόηση μέσω των  προσωπικών βιωμάτων. Αυτό  είναι θεμιτό στις  φυσικές επιστήμες, κατά τις  οποίες από την  προσωπική παρατήρηση ανάγεται κανείς στα    γενικά  πορίσματα.  Στις    ανθρωπιστικές  επιστήμες,  ωστόσο, για  να κατανοήσει κανείς κάτι  άλλο έξω  από τον  εαυτό του,  πρέπει να  βγει από τις προσωπικές  προϋποθέσεις  του   και   να   μαθητεύσει   στην  ετερότητα.  Για παράδειγμα, σημασία έχει τι λέει  και  εννοεί ο Βούδας  όχι τι καταλαβαίνω εγώ για τον  Βούδα.  Διαφορετικά, χρησιμοποιούμε τις  θρησκείες ως  καταναλωτικά προϊόντα που ανταποκρίνονται  στις   ατομιστικές ιδιωτικές μας  ανάγκες.  Η έννοια  των   θρησκευτικών  δασκάλων  όλων  των   θρησκειών  στα   δικά   τους πλαίσια κατανόησης ενείχε την  μαθητεία σε αυτούς και όχι στις  υποκειμενικές μας αντιλήψεις για αυτούς. Αλλιώς δεν  κατανοούμε ουδόλως την  ουσία της θρησκείας.  Επιπρόσθετα  κριτική αντιμετώπιση  σημαίνει  σύγκριση  πηγών. Πηγές σημαίνει μαθητεία  στις   πηγές  όχι κριτική επι πραγμάτων  τα  οποία αγνοώ παντελώς.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ

1.  Περιέργως η πιο ισχυρή ένταση συγκριτισμού υφίσταται στους φακέλους δημοτικού.

Στη  Γ΄  Δημοτικού   4/8  ενότητες είναι συγκριτιστικές ΕΝΟΤΗΤΕΣ  2. Γιορτές Σύμβολα  θεού:   Χριστιανοί   Εβραίοι  Μουσουλμάνοι,  3.  Ημέρες:   Χριστιανοί Εβραίοι Μουσουλμάνοι, 4. Χριστούγεννα: Εικόνες γέννησης ο Χριστός  Κινέζος, Ο Χριστός  ινδιάνος, Έθιμα: Αγιος Βασίλειος Ο πατέρας των Χριστουγέννων (Γαλλία)  Ο  καλός γέρος πατέρας (Κίνα),  7.  Πάσχα:  Πάσχα - Ορθοδόξων -Καθολικών -Εβραίων).

Στη  Δ΄ δημοτικού   6/7  ενότητες είναι συγκριτιστικές ΕΝΟΤΗΤΕΣ  1. Προσευχή:   Άγιος   Σεραφείμ-   Τέμενος  μουσουλμάνων   –   Τείχος   των Δακρύων. Το σχόλιο από κάτω: «Με την προσευχή οι άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνούν με  τον Θεό  που πιστεύουν. Υπάρχουν συγκεκριμένοι τόποι και  χρόνοι  προσευχής.  Ωστόσο, καθώς  ο  Θεός  είναι   «πανταχού  παρών», μπορούν να προσεύχονται όποτε και όπου το θελήσουν. Όταν προσεύχονται οι άνθρωποι μπορούν να εκφράζουν χαρά, φόβο, λύπη, να ευχαριστούν τον Θεό, να   ζητούν  συγχώρηση   ή   να   τον  παρακαλούν  για   κάτι» (σελ.   12).   Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: Αλήθεια δεν  υπάρχει. Υπάρχουν τα υποκειμενικά  βιώματα εκάστου. Ο  Θεός  είναι όλα  και  τίποτε από αυτά. Παραλλήλως υπάρχει  το  ποιήμα του   Καββαδία για  την   προσευχή  των ναυτικών:

«Οι Γιαπωνέζοι ναυτικοί, προτού να κοιμηθούν,

βρίσκουν στην πλώρη μια  γωνιά που δεν πηγαίνουν άλλοι

κι ώρα πολλή προσεύχονται βουβοί, γονατιστοί

μπρος σ’ ένα  Βούδα κίτρινο που σκύβει το κεφάλι.

Κάτι μακριά ως τα πόδια τους  φορώντας νυχτικά,

μασώντας οι ωχροκίτρινοι μικροί Κινέζοι ρύζι,

προφέρουνε με την ψιλή  φωνή τους  προσευχές

κοιτάζοντας μια  χάλκινη παγόδα που καπνίζει.

Οι Κούληδες με την βαριά βλακώδη τους  μορφή

βαστάν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου,

κι οι Αράπηδες σιγοκουνάν το σώμα ρυθμικά,

κατάρες μουρμουρίζοντας ενάντια του θανάτου.

Οι Ευρωπαίοι τα χέρια τους  κρατώντας ανοιχτά,

εκστατικά προσεύχονται γιομάτοι από ικεσία

και ψάλλουνε καθολικές ωδές  μουρμουριστά,

που εμάθαν όταν πήγαιναν μικροί στην εκκλησία.

Και οι Έλληνες, με τη μορφή τη βασανιστική,

από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν, το σταυρό τους

κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή « Πάτερ ημών...»

το μακρουλό σταυρώνουνε λερό  προσκέφαλό τους.».

2. Παναγία η Μητέρα: Οι Βυζαντινές εικόνες της  Παναγίας πλαί στις  γυμνές ζωγραφιές του Klimt, των   Picasso  και  Montigliani. Η μητέρα του Χριστού  στο Κοράνιο. 4. όλοι ίσοι όλοι διαφορετικοί: Βάπτισμα Χρίσμα  Ορθοδόξων – Καθολικών– Προτεσταντών, Τελετές Μουσουλμάνων 5. Ιεροί Τόποι: Ορθόδοξοι Καθολικοί,  Η  Ιερουσαλήμ για  τις   Αβρααμικές  Θρησκείες, Η  Μέκκα.  6. Χριστιανοί Άγιοι και ιερά Πρόσωπα Θρησκειών: Όσκαρ Ρομέρο, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Γκάντι. 7. Ιερά Βιβλία: Αγία Γραφή Κοράνι Τορά).

Στην  Ε΄   Δημοτικού,    2/7     ενότητες  είναι  συγκριτιστικές  (1.   Μαθητές Δάσκαλοι:   Χριστός    Βούδας     Λάο    Τσε.    2.   Όρια   Κανόνες:   ΠΔ    ΚΔ Μουσουλμάνοι  Ινδοιστές  Βουδιστές  Εβραίοι.  3.  Μετάνοια:     ηστεία  και άσκηση στις  θρησκείες Ισλάμ, Ινδουισμός, Βουδισμός, Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός).

Στην Στ΄ Δημοτικού 2/7 είναι συγκριτιστικές ΕΝΟΤΗΤΕΣ  5. Χριστιανοί της χώρας μας και του κόσμου. 6. Θρησκείες της χώρας μας: Στο  τέλος της ενότητας μετά την  παράθεση των  θρησκειών έχουμε «Ζούμε και προσευχόμαστε μαζί- Διαθρησκειακή προσευχή», «Κοινή  Διακήρυξη Οικουμενικού  Πατριάρχη  Βαρθολομαίου,  Πάπα Φραγκίσκου, Αρχιεπισκόπου  Ελλάδος Ιερωνύμου Β', 1   Απριλίου 201 »,  «Αλληλεγγύη μεταξύ Ορθοδόξων και Κοπτών Χριστιανών». )

2.  Στην ηλικία του  δημοτικού με  την  μικρότερη κριτική ικανότητα ετέθη το πλέον ετερόκλητο υλικό προς αφομοίωση… Με  τους  δασκάλους να  έχουν τη  μικρότερη δυνατή θεολογική κατάρτιση.

Να κάνουν την  ώρα  των  θρησκευτικών τα κύρια μαθήματα. Και προφανώς τις  ελάχιστες  ώρες    που  θα   κάνουν  θρησκευτικά  να    διδάσκουν   τις διαθρησκειακές ενότητες για να  γνωρίσουν τα παιδιά «κάτι  άλλο από αυτό που βλέπουν γύρω τους»…

ΓΥΜΝΑΣΙΟ

1.  Στο  γυμνάσιο προωθείται ολοτρόπως ο ηθικισμός της  τρέχουσας πολιτικής ορθότητας. Ο  χριστιανισμός και  τα  θρησκεύματα αποκεκκομένα από τις δογματικές τους  προϋποθέσεις παρουσιάζονται ως  ιδεολογίες ακτιβισμού και κοινωνικής αλλαγής.

2.  Η επιλογή και  παράθεση χριστιανικών κειμένων και  πηγών ψαλιδισμένων από το  όλο  πλαίσιό τους     αποτελεί ήδη  μια   ερμηνεία με  συγκεκριμένο περιεχόμενο. Η  συντριπτική πλειοψηφία  των   πηγών  περνάει μέσα από τους  άξονες φτώχεια, πλούτος, ζωοφιλία, οικολογία, ετερότητα, ισότητα. Ελάχιστες πηγές  περί  μετάνοιας,  ταπείνωσης,  ανάστασης,  θέωσης του ανθρώπου. Οι ενότητες στο Πρόγραμμα του Γυμνασίου που αναφέρονται σε Ινδουισμό, Βουδισμό,  Κομφούκιο,  Ταοϊσμό  εμφανίζονται  με   συνεκτικότητα  αρχής μέσης  και   τέλους,  ενώ   το  ίδιο  δεν   ισχύει  σε  καμία περίπτωση για  τις αποσπασματικές ενότητες του Χριστιανισμού.

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΕΝΟΤΗΤΑ 1: ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

-Έναρξη με κείμενο Καζαντζάκη «Ο Χριστός  ξανασταυρώνεται». Δηλαδή το πώς ζουν οι χριστιανοί ερμηνεύεται μέσα από τον Καζαντζάκη.

Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΕΝΟΤΗΤΑ 2: ΤΙΝΑ ΜΕ ΛΕΓΟΥΣΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ

-Πιλάτος, Ιώσηπος, Κέλσος

-Γκάντι, Καζαντζάκης, Λειβαδίτης

-Ο Ιησούς στο Κοράνι

Δεν  υπάρχουν οι ερμηνείες των  αγίων για το Χριστό.  Υπάρχουν περικοπές της   ΚΔ  και   ερμηνεία των   περικοπών  από  όλους αυτούς που  δεν   είναι χριστιανοί.

ΕΝΟΤΗΤΑ   : ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

-Για την αγιότητα μιλούν οι λογοτέχνες Καζαντζάκης Λειβαδίτης.

- Παρατίθεται Βίοι Αγίου Λουκά Κριμαίας: Κοινωνικό έργο ιατρικής/Αγίας Φιλοθέης: Δημιουργία από   Νοσοκομεία Ξενοδοχεία.

- Στα  πλαίσια της  πολιτικής ορθότητας:  Η μη  βία  στο  Βουδισμό, οι καλές πράξεις στον  ινδουισμό, στον  ταοϊσμό.

ΕΝΟΤΗΤΑ   : ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

1.  Μετανάστευση- Ρατσισμός- Φασισμός- Χάρτα  Δικαιωμάτων Ανθρώπου

2. Ο Άλλος στο Χριστιανισμό:

-Αβραάμ Φιλοξενία

-Καλός Σαμαρείτης

-Κύριλλος Μεθόδιος. Ο Μωάμεθ μετανάστης

Η   όλη  στόχευση  υποτάσσεται  στην  πολιτική  ορθότητα,   όχι  στη θρησκευτική σημασία των κειμένων.

ΕΝΟΤΗΤΑ 5: ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Σε   αυτήν  την   ενότητα  μπαίνει  το   Filioque,   το   οποίο  προβάλεται  ως εμπάθεια του   Αγίου  Φωτίου!!!:  «Όταν  οι  Σλάβοι της  Βουλγαρίας  έγιναν χριστιανοί  και  ο  βασιλιάς της Βουλγαρίας  Βόρις θέλησε  να  βαπτισθεί,  ο Πάπας  αξίωσε να  τον βαπτίσει  αυτός  –αφού   η  Βουλγαρία,  κατά αρχαία παράδοση,  ανήκε   στην  εκκλησιαστική  δικαιοδοσία του–  ενώ  οι  Βυζαντινοί κανόνισαν νονός του να  είναι  ο Βυζαντινός  Αυτοκράτορας και  τελετουργός του βαπτίσματος ο Πατριάρχης Φώτιος. Κι αυτό ακριβώς το δεύτερο έγινε. Ο Πάπας Νικόλαος τότε εξαπέλυσε βροντές και απειλές κι ο Φώτιος ανταποκρίθηκε, κατηγορώντας τον μάλιστα αυτή τη φορά σε επιστολή του για αποκλίσεις από την ορθή πίστη! Η κυριότερη εξ  αυτών είναι  αυτή περί του Filioque» (Σάββας Αγουρίδης, Η ιστορική διάσταση του Filioque).

Αφού  μεσολαβήσουν οι σταυροφορίες και η Μεταρρύθμιση στα  κείμενα της ενότητας: μπαίνει το  κείμενο του  Πατριάρχη Κων/πόλεως για τη  μισαλοδοξία στο πλαίσιο του κοινού προσκυνήματος με τον Πάπα Φραγκίσκο:

Πανάγιος Τάφος του Χριστού μάς καλεί να αποβάλουμε έναν  ακόμη φόβο, τον πλέον ίσως διαδεδομένο στον σύγχρονο κόσμο μας: τον φόβο του άλλου, του διαφορετικού,   του   αλλόπιστου,   του   αλλόθρησκου,   του   ετεροδόξου.  Οι φυλετικές  και    κάθε   είδους  διακρίσεις  επικρατούν   ακόμη    σε   πολλές σύγχρονες  κοινωνίες μας  και,  το  χειρότερο  όλων, διαπερνούν  συχνά  και αυτόν  τον  θρησκευτικό  βίο  των  ανθρώπων.  Ο  θρησκευτικός  φανατισμός απειλεί ήδη την ειρήνη  σε πολλές περιοχές της γης, όπου και αυτό το ίδιο το δώρο της ζωής θυσιάζεται στον βωμό της μισαλλοδοξίας. Μπροστά σε αυτή την  κατάσταση  το μήνυμα του ζωοδόχου  τάφου είναι   επείγον και  σαφές: αγαπήστε  τον  άλλο,  τον  διαφορετικό,  τον  αλλόπιστο,  τον  ετερόδοξο  ως αδελφό. Το μίσος οδηγεί στον θάνατο, η αγάπη "έξω βάλλει τον φόβο" ( Α΄ Ιω. 4,18) και οδηγεί στη ζωή.

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, δήλωση στο πλαίσιο κοινού προσκυνήματος με τον  Πάπα Φραγκίσκο στον  Πανάγιο Τάφο  (Ιεροσόλυμα, Μάιος 2014).

Άρα το Filioque και το σχίσμα ενταγμένα  σε  αυτή την ενότητα,  είναι μισαλλοδοξία και φανατισμός που χρήζουν υπέρβασης;

Το  σχίσμα  ενταγμένο  στην ενότητα  ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΚΑΙ  ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ  ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ  αντιμετωπίζεται ως  φανατισμός πλάι  στο  μίσος των ινδουιστικών καστών και  πλάι στο  μίσος Σηιτών και  Σουννιτών. Πιθανό Μαθητικό Συμπέρασμα αβίαστο: Οι θρησκείες είναι αφορμή χωρισμού των ανθρώπων.

Η ενότητα κλείνει με το μήνυμα της ειρήνης των θρησκευτικών ηγετών στην

Ασίζη και το αίτημα της διαθρησκειακής εκπαίδευσης.

ΛΥΚΕΙΟ

1.  Το λύκειο έχει το συνεκτικότερο και  πιο συγκροτημένο σώμα κειμένων.

Τουλάχιστον έχει μιας μορφής λογική στην κατάρτιση των  πηγών.

2.  Σοβαρότατη  απουσία   πατερικών   πηγών.    Μόνο    Αγία   Γραφή  και σύγχρονοι επιστήμονες. Αποτέλεσμα η  απουσία της  αυτοσυνειδησίας της  ορθόδοξης εκκλησίας  μέσω των   κειμένων των   αγίων. Ενδεικτικό παράδειγμα    «Πρόσωπο  άτομο» (Ά  Λυκείου  140   κ.εξής).   Ούτε    μια πατερική πηγή!

3.  Επιλογή  συγκεκριμένης  ομάδας  επιστημονικών  πηγών   με   φοβερή μονομέρεια.


ΣΧΟΛΙΟ Ε.-Σ. : Τεράστια ἡ εὐθύνη τῆς Ἱεραρχίας τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία συνέρχεται ἐκτάκτως αὔριο 27/6/2017 γιά τό ζήτημα τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν στό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τό ὁποῖο τελικῶς προώθησε τό Ὑπουργεῖο ἀ-Παιδείας περιφρονώντας ἐπιδεικτικῶς τίς ἔστω χλιαρές ἐνστάσεις καί τίς προτάσεις τῆς πρώτης. Ὁ συγκρητισμός καί τό οὐδετερόθρησκο κράτος ἐλλείψει σοβαρῆς ἀντιστάσεως ἐπιβάλλονται στόν πολιτικό ἀλλά καί στόν λεγόμενο ἐκκλησιαστικό χῶρο. Τά κόκκαλα τοῦ ἥρωα Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη καί τοῦ "ἁγίου τῶν Ἑλληνικῶν Γραμάτων" Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη τρίζουν γι' αὐτό τό ἔγκλημα! Ἀλήθεια, ποῦ εἶναι οἱ Θρησκευτικές ὀργανώσεις καί ἑνώσεις, ποῦ εἶναι οἱ Χριστιανοί πολιτικοί καί πολιτευτές, ποῦ εἶναι οἱ Χριστιανοί ἐκπαιδευτικοί, ποῦ εἶναι οἱ θεολόγοι καί οἱ Χριστιανοί Γονεῖς νά διαμαρτυρηθοῦν; Ἀκούει κανείς; Εἶναι ἤ δέν εἶναι τό ζήτημα αὐτό ἀπείρως σοβαρότερο καί φλέγον ἀπό τήν οἰκονομική ἐξαθλίωση τῆς χώρας μας καί τοῦ λαοῦ της;