Εἰσήγηση στήν πανελλήνια Ἱερατική Σύναξη:

Ἡ μετά τήν σύγκλησιν

τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016)

διαμορφούμενη κατάστασις.

1.      Ὁ σταθμός καί τό εἰδικό βάρος τῆς "ΑκΜΣ" τῆς Κρήτης γιά τήν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ σημασία τῆς ἀπουσίας τῶν τεσσάρων "Προκαθημένων" καί ἡ ἐκκλησιολογική της βαρύτητα.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν,

Σεβασμιώτατοι Ἐπίσκοποι, τιμιώτατοι Ἱερεῖς, σεβαστέ Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Δεσποτικῆς Μονῆς ταύτης, ἀγαπητοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀφοῦ ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες μου καί τή χαρά μου γιά τήν τιμή νά εἶμαι ἀνάμεσά σας καί δή μεταξύ τῶν εἰσηγητῶν τῆς παρούσης Συνάξεως τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προχωρῶ ἀμέσως στήν εἰσήγησή μου.

Τό θέμα τῆς εἰσηγήσεως προϋποθέτει κάτι τό ὁποῖο δέν ἔχει γίνει ἐξ ὅσων γνωρίζω τουλάχιστον σέ ἐπίπεδο Ἱερατικῆς Συνάξεως, δηλαδή τήν ἐπαρκή ἐνημέρωση περί τῆς γενομένης πρό διετίας (2016) "Ἁγίας καί μεγάλης Συνόδου" στό Κολυμπάρι Χανίων τῆς Κρήτης.

Τοῦτο δέ τό λέω, διότι μέ δεδομένη τήν πληροφόρηση καί γνώση ὅσων ἔλαβαν χώρα ἐκεῖ προχωροῦμε στήν ἐξέταση τῆς μετά τήν σύγκλησή της περιόδου, σέ σχέση ὅμως μέ ἐκείνη καί τά ὅσα ἐκείνη μέ τήν πραγματοποίηση, τίς ἀποφάσεις καί τά ἐν γένει κείμενά της, προκάλεσε καί δημιουργεῖ.

Ἐκτιμῶ, ὡστόσο, ὅτι ὑπάρχει ἀρκετή ἐνημέρωση καί γνώση περί τοῦ θέματος διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐφρόντισε καί μέσω Ὁμιλιῶν ἀλλά καί μέσω ἐπισήμων Κειμένων της νά πληροφορήσει σχετικῶς τόν Κλῆρο καί τό ὑπόλοιπο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἐπ' αὐτῆς τῆς σημαντικῆς ἐξελίξεως. Ἐξάλλου ὅλοι, πιστεύω, θά ἔχετε καί ἐκ τῆς σχετικῆς εἰδησεογραφίας καί ἀρθρογραφίας, ἀκόμη καί βιβλιογραφίας ἐμπλουτίσει τίς γνώσεις σας περί αὐτῆς.

Ἡ σύνοδος αὐτή τῆς Κρήτης, ἀγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί, δέν εἶναι ἕνας ἀκόμη "σταθμός" στήν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οὔτε ἡ διαφοροποίησή του ἀπό τούς ἄλλους προηγουμένους σταθμούς ἔγκειται στό μέγεθος τῆς προδοσίας πού αὐτή τή φορά ἐπιχειρήθηκε. Ἡ σύγκληση τῆς συγκεκριμένης συνόδου στήν Κρήτη, ὡς γεγονός τό ὁποῖο ἀναμφισβήτητα ἀφορᾶ τήν προώθηση καί ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει εἰδικό βάρος καί ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς ἤ καλύτερα καταλυτικῆς ἀναβαθμίσεως τῆς παρουσίας ἤ καί ἐπικρατήσεως τῆς παναιρέσεως στήν παραδοσιακά ὀρθόδοξη Ἀνατολή.

Ἡ αἰτιολόγηση αὐτῆς τῆς ἐκτιμήσεως μέ ἁπλά λόγια εἶναι ἡ ἑξῆς: Μέχρι σήμερα ἡ προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γινόταν μέ ἐπί μέρους ἐνέργειες, διακηρύξεις καί συμφωνίες μεταξύ τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων καί τῶν διαφόρων αἱρετικῶν. Σ' αὐτές, οἱ συμμετέχοντες ἀποδέχονταν ἐμπράκτως τήν "πίστη" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιβαρυνόμενοι, ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως, προσωπικῶς ἤ ὡς ἐκπρόσωποι τῆς τοπικῆς αὐτῶν ἐκκκλησίας (σημείωση: ὅπου ἀναφέρομαι σέ τοπική ἐκκλησία ἤ ἐπίσημη τοπική ἐκκλησία μέ μικρό "ε" κ.τ.ο. ἐννοῶ τίς λεγόμενες καί ἐμφανιζόμενες ὡς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες, εἴτε ἀκολουθοῦν τό νέο ἤ τό παλαιό ἡμερολόγιο, κοινωνοῦν μεταξύ των ἐντός τοῦ χώρου τῆς Καινοτομίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) στήν ὁποία ἀνήκουν, ἐπιτρέποντας ὅμως σέ μέλη τῶν ἱεραρχιῶν τους, ἔστω προσχηματικῶς καί παρά τήν πλήρη κοινωνία τους μετ' ἐκείνων, νά ἀποποιοῦνται τήν ταύτιση καί συμφωνία μαζί τους, ὡς ἀπέχοντες, ἀπουσιάζοντες καί διαφωνοῦντες.

Σέ αὐτό τό ἐπίπεδο ὑποβαθμιζόταν ἡ οἰκουμενιστική πρακτική καί λεκτική στάση, σέ στάση, ἀπόψεις καί συμπεριφορά μεμονωμένων προσώπων. Συχνά πυκνά δέ, οἱ μή ἐκτιθέμενοι ἤ καί πραγματικά διαφωνοῦντες μέ τήν οἰκουμενιστική πράξη καί θεωρία ἐπικαλοῦνταν, πρός ὑποστήριξη τοῦ "ἐκκλησιαστικοῦ" τους χώρου, ὅτι δέν ὑπάρχει συνολική καί συνοδική ἐπιδοκιμασία ἤ διακήρυξη ὅλων αὐτῶν.

Ὁ Οἰκουμενισμός, δηλαδή, μέχρι πρότινος, συγκεκριμένα μέχρι τή σύγκληση τῆς διαβοήτου συνόδου στήν Κρήτη, ἀκολουθοῦσε τήν πρακτική τῶν ἐπί μέρους ἐνεργειῶν, παραμένοντας μέ σκόπιμη ἀναμονή καί ὑπομονή ἐκ μέρους τῶν σχεδιαστῶν τῆς πορείας του, μακράν τῶν θεσμικῶν κατοχυρώσεων καί δή τῶν συνοδικῶν διακηρύξεων σέ γενικό μάλιστα ἐπίπεδο.

Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, γιά παράδειγμα, ἦταν φρικτή καί βλάσφημη, ἀλλά χρεωνόταν μόνο στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἄρση τό 1965 τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054 ἤ ἀκριβέστερα, βάσει τοῦ πρωτοτύπου κειμένου πού ὑπεγράφη, ἡ ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μεταξύ πάπα καί οἰκουμενικοῦ πατριάρχου ἐπίσης (ἦταν) βλάσφημη, ἀλλά καί αὐτή χρεωνόταν στούς ὑπογράψαντες καί πρωταγωνιστές της προσωπικῶς. Ἀκόμη, τά ὑπογραφόμενα κείμενα συμφωνίας μεταξύ πολλῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί τῶν αἱρετικῶν, ἀντορθόδοξα καί βλάσφημα ἐπίσης, ἀλλά καί αὐτά ὑποβαθμίζονταν, διότι δέν εἶχαν παρά μόνο τήν ὑπογραφή ἐκπροσώπων τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί ὄχι τῶν συνόδων των. Καί ἐάν εἶχαν, σέ κάποιες περιπτώσεις, πάντως ὄχι ὅλων.

Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία σφυγμομετρώντας τίς ἀντιδράσεις καί ἀντιθέσεις δέν χαρακτηρίστηκε ἐπισήμως καί ἐκ τῶν προτέρων οἰκουμενική ἤ πανορθόδοξος, ξεχωρίζοντας ἀπό ὅλες τίς προηγούμενες ἐνέργειες καί πράξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δειλά μέν, ἀλλά ἀποφασιστικά, ἔκανε τό μεγάλο βῆμα  πρός τό τελικό στάδιο τῆς ἀποστασίας: Κρατώντας στόν προθάλαμό της, πρός τό παρόν, τούς αἱρετικούς συνεταίρους τῆς παναιρέσεως, ὑλοποίησε τό ὅραμα τῆς συγκροτήσεως συνοδικοῦ σώματος ὅλων σχεδόν τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέ "πανορθοδόξως" προσυμπεφωνημένα σχέδια ἀντορθοδόξων ἀποφάσεων ὑποστηρικτικά καί ἀναγνωριστικά τῆς παναιρέσεως καί τῆς προοπτικῆς του. Μέ ἁπλά λόγια, κατόρθωσε τή συνοδική ἀναγνώριση καί ἀποδοχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί μάλιστα καί τήν ἀμνήστευση, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ὅλων τῶν μέχρι σήμερον ἐνεργειῶν του!

Στήν ἀρθρογραφία μας γιά τή σύνοδο, πρίν ἀκόμη συγκληθεῖ, εἴχαμε ἐκφράσει τή θέση ὅτι αὐτή ἡ σύνοδος δέ χρειάζεται νά κατορθώσει κάτι ἰδιαίτερο γιά νά πιστωθεῖ στίς ἐπιτυχίες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι αὐτή ἡ ἴδια ἡ πραγματοποίησή της, τό ἴδιο τό γεγονός τῆς συγκλήσεώς της, ὡς προσωπική στόχευση τοῦ ἀρχηγέτου τῆς παναιρέσεως πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, εἶναι ἡ οὐσιαστική ἐπιτυχία της.

Γι' αὐτό καί τό ἀρνητικό συμβάν τῆς ἀπουσίας ἀπό τίς ἐργασίες της τεσσάρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν (πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας), γεγονός ὄχι μικρῆς σημασίας, δέν κατάφερε νά ἀκυρώσει τήν οὐσιαστική συμβολή της στήν καθιέρωση, μέ τήν ἔννοια τῆς συνοδικῆς νομιμοποιήσεως, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἄλλωστε ἡ ἑρμηνεία τοῦ γεγονότος (τῆς ἀποχῆς τῶν τεσσάρων) λίγο ἕως καθόλου σχετίζεται, κατά τή δική μας ἐκτίμηση, μέ τήν οὐσία, δηλαδή τήν προάσπιση τῆς ὀρθοδοξίας.

Ὑπάρχει μάλιστα κάτι, τό ὁποῖο, ἀκόμη καί ὅταν ἐγείρονται κάποιες ἐνστάσεις τῶν ἀπουσιαζόντων, πού ἀναφέρονται στά ἀποφασισθέντα τῆς συνόδου, ἀπό ὀρθοδόξου σκοπιᾶς κρινόμενα, τίς καθιστᾶ ἀκίνδυνες γιά τούς περαιτέρω σχεδιασμούς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί αὐτό εἶναι τό γεγονός ὅτι καμμία ἀπό τίς τέσσερεις τοπικές ἐκκλησίες δέν διανοήθηκε διακοπή κοινωνίας μέ ὅσες συμμετεῖχαν καί ὑπέγραψαν αὐτά μέ τά ὁποῖα διαφωνοῦν!

 2.     Ἡ ὑπεράσπιση καί καθιέρωση τῆς "ΑκΜΣ" ὑπό τῶν συμφωνούντων. Ἡ ἀντιπαράθεση καί ἀντιδράσεις πρός αὐτήν ἐκ μέρους τῶν διαφωνούντων.

Ἡ "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος" τῆς Κρήτης μετά τή σύγκλησή της, ὅπως καί πρίν ἀπό αὐτή, δέχθηκε πολλά πυρά, ἀλλά καί ἀνάλογη ὑπεράσπιση ἀπό ὅλους τούς μεγαλοσχήμονες καί κατέχοντες θέσεις κλειδιά οἰκουμενιστές. Εἰδικότερα, μετά τή σύγκλησή της τήν ὑπεράσπιση καί καθιέρωσή της  ἀνέλαβαν οἱ οἰκουμενιστές Καθηγητές τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῆς Ἑλλάδος καί ἀσφαλῶς τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί τά φερέφωνά του μέ πρωτοστάτη τόν κ. Βαρθολομαῖο.

Οἱ πρῶτοι τό ἐπιχείρησαν καί τό ἐπιχειροῦν σέ κάθε εὐκαιρία μέ θεολογικές ἡμερίδες, ἀρθρογραφία, ἀκόμη καί συγγραφή σχετικῶν βιβλίων, μέσα πού χρησιμοποιοῦν ἀντίστοιχα καί οἱ διαφωνοῦντες μέ τή σύνοδο καί τίς ἀποφάσεις της, ἐνῶ ὁ τελευταῖος, εὐκαίρως ἀκαίρως ἀναφέρεται σ' αὐτήν ἐκθειάζοντάς την.

Ἰδιαίτερη ἀναφορά πρέπει νά γίνει στίς ἀπογοητευτικές καί ἀνησυχιτικές ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως μετασυνοδικές, ὅσον ἀφορᾶ στήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί συνοδικές ὅσον ἀφορᾶ τίς ἴδιες, τοποθετήσεις καί ἀξιολογήσεις εἰδικῶς τῶν τοπικῶν ἐπισήμων ἐκκλησιῶν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου. Οἱ πιό συμπαγεῖς σέ παραδοσιακά ὀρθόδοξο λαό τοπικές αὐτές ἐκκλησίες, ἀκόμη καί μέ τήν ἐντός τῆς συνόδου στάση των, ὅπως καί μέ τήν κατόπιν ἀποτίμησή της, ἀπέδειξαν πόσο ἀνεύθυνα καί ἀνάξια τοῦ ὀνόματος πού διεκδικοῦν ἐνεργοῦν, μέ τήν ἀμετροέπεια καί τήν μειοδοτική στάση των ἀντιστοίχως.

Ὑπενθυμίζω ὅτι ἡ μέν Ἱεραρχία τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἄλλα ἀπεφάσισε πρό τῆς συνόδου τῆς Κρήτης ὅτι θά ὑπερασπισθεῖ, ἄλλα ὑπεστήριξε καί ἀποδέχθηκε ἐντός ἐκείνης καί ἄλλα ἀνεκοίνωσε στό πλήρωμά της. Ὅσο γιά τήν Ἱεραρχία τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, αὐτή μέ συνέπεια διατήρησε τήν ἐκκοσμικευμένη καί οἰκουμενιστική στάση της, τόσο στίς ἐργασίες στή σύνοδο τῆς Κρήτης, ὅσο καί στήν προκλητική μετέπειτα δι' ἐγκυκλίου τοποθέτησή της, προκειμένου νά ἐπιβάλλει τίς ἀποφάσεις ἐκείνης στό πλήρωμά της.

Πρίν, ὅμως, περάσω καί στούς ἐπικριτές της καί διαφωνοῦντες πρός τίς ἀποφάσεις της, ἀξίζει πιστεύω νά ἀναφέρω ὅτι τό γεγονός τῆς συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης ἤδη ἔχει βρεῖ τή θέση του στή δημόσια ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων, μέ ἰδιαίτερη θετική, βεβαίως, παρουσίαση, μέσα στήν ὕλη τοῦ μαθήματος τῶν νέων Θρησκευτικῶν! Τά νέα συγκρητιστικά, οἰκουμενιστικά καί πανθρησκειακά Θρησκευτικά τῶν ἀθέων κυβερνώντων δέν γινόταν νά μή προβάλλουν τέτοιες περιπτώσεις.

Ἡ πιό ἐνδιαφέρουσα καί σοβαρή κατά τή γνώμη μου περίπτωση διαφωνίας πρός τή σύνοδο τῆς Κρήτης καί τίς ἀποφάσεις της εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ ἐπισκόπου τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας κ. Ἱεροθέου Βλάχου. Ὁ σημαντικός καί ἱκανός αὐτός ἱεράρχης καί θεολόγος τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συμμετεῖχε μέ τήν πλήρη ἔννοια τοῦ ρήματος στίς ἐργασίες τῆς συνόδου στήν Κρήτη. Τόν χαρακτηρίζω ὡς εἰδική περίπτωση, ὅπως ἀκούσατε, διότι κατέγραψε καί μᾶς μετέφερε πολύτιμα στοιχεῖα γιά τό τί συζητήθηκε καί ὑποστηρίχθηκε ἐκεῖ.

Παρά, ὅμως, τή λιπαρή θεολογική του γνώση ὁ ἐν λόγῳ νεοημερολογίτης Ἱεράρχης, ἐνῶ κρίνει ἐν πολλοῖς ὀρθῶς καί διακρίνει τά ἐπίμαχα σημεῖα καί στοιχεῖα τῶν συζητήσεων καί τῆς κειμενικῆς παραγωγῆς τῆς συνόδου, τελικῶς παίρνει θέση συμβιβαστική καί παθητική ἀπέναντι σέ ὅσα ὁ ἴδιος χαρακτηρίζει ὡς προβληματικά καί ἀντορθόδοξα. Φθάνει μάλιστα συμπερασματικά στό καινοφανές συμπέρασμα, τό ὁποῖο συνιστᾶ καί τή θέση καί πρότασή του ἔναντι τῶν ἀποφασισθέντων, ὅτι τά ἀρνητικά σημεῖα καί θέσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης θά τίς κρίνει ἐν καιρῶ ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησίας καί μία ἄλλη παρόμοια συνοδική πρωτοβουλία θά τίς ἀκυρώσει, διορθώσει ἤ τέλος πάντων θά ἐπιληφθεῖ αὐτῶν στό μέλλον!

Δέν γνωρίζω ἐσεῖς, σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί, ἀλλά προσωπικῶς ἀπό τή μελέτη τῆς παραδόσεως, τῆς διδασκαλίας καί τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας δέν συνάντησα πουθενά παρόμοια ἀντιμετώπιση. Ἀντιμετώπιση καί στάση, ἡ ὁποία θεωρῶ ὅτι συνιστᾶ καινοτομία, ἀφοῦ σύμφωνα μέ αὐτήν: πρῶτον, ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας οἱ ὁποῖες ἔλαβαν καί κακόδοξες ἀποφάσεις, δεύτερον ὅτι χωρίς νά ἀκυρωθεῖ καί ἀποκηρυχθεῖ μία κακόδοξη ἀπόφαση εἶναι δυνατόν χωρίς καμμία ἰδιαίτερη σπουδή νά παραπεμφθεῖ ἡ διόρθωσή της στό ἄγνωστο μέλλον καί, τρίτον, νά ἐξανεμίζεται ἡ προσωπική καί δή ἐπισκοπική ὑποτίθεται εὐθύνη γιά τήν ἀντιμετώπιση καί ἀποκήρυξη τῆς διαπιστωμένης κακοδοξίας στή μελλοντική πιθανολογούμενη ἀφύπνιση τῆς συνειδήσεως ἑνός ἐν πολλοῖς ἀδιάφορου καί παγιδευμένου στήν πλάνη πληρώματος!

Θά περιορισθῶ σ' αὐτή μόνο τήν περίπτωση διαφωνοῦντος, ὄχι διότι ὑποτιμῶ ἤ ὑποβαθμίζω ἄλλες περιπτώσεις πού βεβαίως ὑπάρχουν (Κληρικῶν καί θεολόγων  πάντα ἀπό τόν χῶρο τῶν ἐπισήμων ἐκκλησιῶν, ὅπου διαδραματίζονται ὅλα αὐτά τά γεγονότα), ἀλλά διότι αὐτή τήν θεωρῶ, ἀφ' ἑνός μέν, ὡς τήν πλέον ἰσχυρή ἀπό πλευρᾶς θεολογικῆς κατοχυρώσεως τῆς κριτικῆς της, ἀφ' ἑτέρου δέ, διότι στίς ὑπόλοιπες φαίνεται ὅτι ἡ συγκεκριμένη λειτουργεῖ, ἠθελημένα ἤ διαπιστωτικά, ὡς ὅριο ἤ ὁδηγός ἀντιδράσεως καί διαμαρτυρίας.

3.      Τό ἀντι - Οἰκουμενιστικό μέτωπο. Θέσεις, πρωτοβουλίες, διαφωνίες καί ἀντιπαραθέσεις.

Ὅπως θά παρατηρήσατε, στήν προηγουμένη ἀναφορά μου στούς διαφωνοῦντες μέ τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης δέν συμπεριέλαβα ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πιό δυναμικά, εὐθέως καί μέ πρακτικές πρωτοβουλίες ἐξεδήλωσαν τήν διαφωνία καί ἀντιπαράθεσή τους. Αὐτό ἔγινε διότι θεωρῶ ὅτι πρόκειται γιά μία ἄλλη κατηγορία, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ ὡς νέο ἀντι-οἰκουμενιστικό μέτωπο, τό ὁποῖο ὡς χαρακτηριστικό του γνώρισμα, μέχρι στιγμῆς, ἔχει τήν ἀπουσία ἐπισκόπου.

Ἐξ ὅσων γνωρίζουμε δέν ὑπάρχει κανείς ἐπίσκοπος ἐκ τῶν ἐπισήμων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὁ ὁποῖος ὄχι ἁπλά νά διαφωνεῖ ἀλλά νά ἔχει διαχωρίσει τήν θέση καί τήν εὐθύνη του, ἀπό τούς ὑποστηρίζοντες ἤ ἀνεχομένους τή σύνοδο αὐτή καί τίς ἀποφάσεις της, μέ ὁποιαδήποτε κανονική πρωτοβουλία του.

Τό νέο λοιπόν ἀντι-οἰκουμενιστικό αὐτό μέτωπο, τό ὁποῖο διευκρινιστικά ἀναφέρω ὅτι τό ὀνομάζω νέο διότι καί πρό τῆς πραγματοποιήσεως τῆς συνόδου στήν Κρήτη, ὑπῆρχε ἀτύπως συγκροτούμενο ἀπό μερικούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποτειχισθεῖ ἀπό τούς ἐπισκόπους τους, τῶν ἐπισήμων πάντοτε τοπικῶν ἐκκλησιῶν, γιά τό πρόβλημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, περιλαμβάνει σήμερα κάποιους κληρικούς, μοναχούς, ὁμότιμους Καθηγητές τῆς Θεολογίας, θεολόγους καί ὅσους λαϊκούς βρίσκονται κοντά σ' αὐτούς ἤ τούς ἀκολουθοῦν. Ἀναφέρω ἐνδεικτικά τόν π. Θεόδωρο Ζήση ὁμότιμο Καθηγητή Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ. καί τόν π. Νικόλαο Μανώλη ἀπό τήν Θεσσαλονίκη, τόν Ἱερομόναχο Εὐστράτιο πρώην Λαυρεώτη, ἄλλους Ἁγιορεῖτες μοναχούς ὅπως τόν π. Σάββα πρώην Λαυρεώτη, ὑποτακτικό τοῦ προηγουμένου, τόν π. Παΐσιο Παπαδόπουλο, τόν π. Φώτιο Βεζύνια, τόν υἱό Ζήση μοναχό Σεραφείμ, τούς παλαιοτέρους π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, π. Σταῦρο Βάϊο κ. ἄ.

Ὅλοι αὐτοί καί ἄλλοι ἀρκετοί ὄχι ὅμως πολλοί, ἔχουν ὡς κοινό γνώρισμα τήν ἀποτείχισή τους ἀπό τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπό τους γιά λόγους Πίστεως δηλαδή γιά τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ περισσότεροι (ὅλοι οἱ νεώτεροι χρονικά) ἐξ ἀφορμῆς τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀντορθοδόξων, κατ' αὐτούς, ἀποφάσεών της.

Ἡ βασική θέση ὅλων εἶναι ὁτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι παναίρεση καί ὅτι κάθε ὀρθόδοξος χριστιανός ὑπερασπιζόμενος τήν Πίστη του, ὀφείλει νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό αὐτόν, διακόπτοντας καί ἀποφεύγοντας τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους. Μεταξύ ὅμως αὐτῶν ἔχει ἤδη δημιουργηθεῖ διάσταση ἀπόψεων ὅσον ἀφορᾶ τόσο στίς εἰδικότερες ἐκκλησιολογικές ἐκτιμήσεις καί θεολογικές θέσεις περί τῆς φύσεως καί τῶν συνεπειῶν τοῦ προβλήματος, τό ὁποῖο ἔχει προκαλέσει ὁ Οἰκουμενισμός στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο (κυρίως περί κοινωνίας, μυστηρίων καί χάριτος), ὅσο καί περί τῆς δέουσας στρατηγικῆς τήν ὁποία πρέπει νά ἀκολουθήσει ὁ ἀντι-οἰκουμενιστικός ἀγώνας.

Ἀποτέλεσμα τῶν ἀνωτέρω ὑπῆρξε ἡ ἤδη συντελεσθεῖσα διάσπαση τοῦ μετώπου σέ ὁμάδες, ἐνίοτε καί ἀντιπαρατιθέμενες μεταξύ των, ἀκόμη καί δημοσίως. Εἶναι σκόπιμο σ' αὐτό τό σημεῖο νά δοῦμε συγκεκριμένα, γιατί ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, τί φρονοῦν αὐτές οἱ ὁμάδες, οἱ ὁποῖες εἶναι βασικά τέσσερεις μέ κάποιες ὑπο-ὁμάδες καί ὑποδιαιρέσεις, λόγῳ ἐπιμέρους διαφοροποιήσεων:

Ἡ πρώτη, στήν ὁποία ἡγετικό ρόλο ἔχει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, φρονεῖ ὅτι πρέπει νά ἀπομακρύνονται αὐτοί πού θέλουν νά ὀρθοδοξοῦν ἀπό ὅσους Ποιμένες κηρύττουν καί ὑποστηρίζουν τόν Οἰκουμενισμό ἤ σιωποῦν ἔναντι τῆς προωθήσεως καί ἐπιβολῆς του. Αὐτό γιά μέν τούς κληρικούς σημαίνει ἀποτείχιση ἀπό τόν ἐπίσκοπό τους, ὅταν ἐμπίπτει στά ἀνωτέρω, γιά δέ τούς λοιπούς μέ ἀπομάκρυνση ἀπό τούς αἱρετίζοντες καί καταφυγή, κατ' οίκονομίαν  σέ ὀρθοτομοῦντες  ἐπισκόπους ἤ ἀποτειχισμένους κληρικούς.

Ἡ δεύτερη, στήν ὁποία ἡγεῖται ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, καθαιρεθείς ἀπό τήν πρώην προϊσταμένη του ἐκκλησιαστική ἀρχή, φρονεῖ ὅτι ἡ ἀποτείχιση τῶν κληρικῶν πρέπει νά εἶναι γενική, ἀπό ὅλους τούς ποιμένες - ἐπισκόπους πού εἴτε αἱρετίζουν, εἴτε κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετίζοντες, ἡ δέ εὐθύνη τῶν πιστῶν εἶναι ἀνάλογη τῆς γνώσεως καί ἐνημερώσεως πού ἔχουν περί τοῦ προβλήματος.

Ἡ τρίτη, στήν ὁποία ἡγοῦνται οἱ Ἁγιορεῖτες, φρονεῖ ὅτι δέν ἐπιτρέπεται καμμία ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετίζοντες καί τούς μετ' αὐτῶν κοινωνοῦντες καί θεωρεῖ ὑπεύθυνο τόν κάθε κληρικό ἤ μοναχό ἤ λαϊκό γιά τήν πλήρη ἀπομάκρυνσή του ἀπό τήν κοινωνία μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τέλος, ἡ τέταρτη ὁμάδα ἀποτελεῖται ἀπό ἀποτειχισμένους κληρικούς ἐκ τῶν κόλπων τῶν ἐπισήμων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι ἀσπαζόμενοι τά ἀνωτέρω περί τῆς ἀποφυγῆς κοινωνίας μετά τῆς παναιρέσεως, περισσότερο ταυτιζόμενοι στόν τρόπο μέ τίς θέσεις τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ἐπιλέγουν ὅμως νά ἀκολουθήσουν ἀπαραιτήτως τό παλαιό ἡμερολόγιο, ὡς ἀπόδειξη τηρήσεως τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτό τό τελευταῖο, τό ζήτημα δηλαδή τῆς τηρήσεως ἤ ἐπιστροφῆς στό παλαιό ἡμερολόγιο, ἔχει ἐξελιχθεῖ σέ ἕνα ἀπό τά σημεῖα  τριβῆς καί μάλιστα ἔντονης μεταξύ τῶν ὁμάδων καί ἀσφαλῶς αὐτῶν πού διαφωνοῦν μέ αὐτό, ἔναντι τῶν ἀκολουθούντων τό πάτριο ἡμερολόγιο. Ὡστόσο δέν λείπουν οἱ ἀντιπαραθέσεις καί λόγῳ τῶν ἐπιμέρους διαφοροποιήσεων στίς διάφορες ὁμάδες περί αὐτῶν, μέ συνέπεια τήν διάσπαση καί ἀποδυνάμωση τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου.

4.      Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές καί τό "Ἡμερολογιακό". "Σημεῖο ἀντιλεγόμενο" καί προβληματισμοῦ. Ζήτημα παρατάξεων καί ἐκκλησιολογικῶν διαφορῶν.

Συγκεκριμένα, τό ἡμερολογιακό ζήτημα φαίνεται ὅτι ἔχει ἐξελιχθεῖ σέ "σημεῖο ἀντιλεγόμενο" καί θέμα ἔντονου προβληματισμοῦ στό χῶρο τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου καί ὅσων ἀνήκουν ἤ θέλουν νά ἐνταχθοῦν σ' αὐτό. Χωρίς, βεβαίως, αὐτό νά σημαίνει ὅτι κατέχει τήν πρέπουσα θέση ἤ προτεραιότητα ἱεραρχικά σέ ὅσα ἀπασχολοῦν τούς ἀντι-οἰκουμενιστές, σέ μεγάλο μέρος τῶν ὁποίων κυριαρχεῖ ἡ ἀδιαφορία καί μᾶλλον ἡ περιφρόνηση τοῦ ζητήματος αὐτοῦ.

Φυσικό καί ἑπόμενο εἶναι, κατά τή γνώμη μας, τό ἡμερολογιακό νά ἐνδιαφέρει ὅσους ἀπό καιρό ἤ ὀψίμως ἀπασχολεῖ τό πρόβλημα τῆς ἐξαπλώσεως καί κυριαρχίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθώς πρόκειται γιά τό πρῶτο πρακτικό βῆμα ἐφαρμογῆς καί ἐπιβολῆς τῶν σχεδίων του μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία προέρχεται ἀπό τόν χῶρο τῆς αἱρέσεως (Παπισμό), ἐπιχειρήθηκε νά ἐπιβληθεῖ μέσα στά διαρκῆ σχέδια προσηλυτισμοῦ καί ἀθέσμου προσεγγίσεως πρός αὐτόν τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καί τελικῶς ἐντάχθηκε καί προωθήθηκε ἐκ τῶν πρώτων στούς σχεδιασμούς τῆς δυναμικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα.

Ἐν προκειμένω, μεταξύ τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν ἐμφανίζεται τό ἡμερολογιακό ὡς σημεῖο ἀντιλεγόμενο, διότι κάποιοι λογικῶς καί ἐκκλησιαστικῶς σκεπτόμενοι ἐκλαμβάνουν τήν ἐγκατάλειψη τῆς νέας πραγματικότητος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς ἐπιστροφή στήν Παράδοση καί ἀπόρριψη κάθε Καινοτομίας καί ἀντικανονικότητος. Μερικοί μάλιστα, ἀκόμη πιό εἰλικρινά καί ὑπεύθυνα θεωροῦν ὅτι πρέπει νά λάβουν θέση ἔναντι τοῦ προκληθέντος καί ἀκόμη ἀθεραπεύτου παραμένοντος Σχίσματος.

Ὑπάρχουν ὅμως κι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι εἴτε διότι δέν συμμερίζονται τά ἀνωτέρω, εἴτε διότι τά ἀγνοοῦν, εἴτε τό πιθανότερο διότι ἔχουν προκατάληψη, στρεβλή γνώση καί σχετική τοποθέτηση ἐπ' αὐτοῦ, ἀλλά καί εἴτε διότι προσκρούει στά συμφέροντα καί τήν ἄνεσή των, ἡ ὑπεύθυνη στάση ἐπ' αὐτοῦ δέν τούς ἐνδιαφέρει καί μάλιστα ἐναντιώνονται σέ κάθε σχετική πρόκληση ἤ ἀναφορά. Αὐτοί μάλιστα δέν περιορίζονται στήν προσωπική των ἐπιλογή ἀλλά ἀτυχῶς ἀποδύονται σέ ἀγώνα κατά τῶν διαφωνούντων πρός αὐτούς, ἐνίοτε μέ μένος καί ἐμπάθεια ἀδικαιολόγητα γιά ἀγωνιζομένους τόν καλόν ἀγώνα ἀνθρώπους χριστιανούς.

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀμφισβήτηση καί ἐπιθετική ἐπί τοῦ θέματος ἀρνητική στάση προέρχεται ἀπό τήν ὁμάδα τοῦ παλαιότερα ἀποτειχισθέντος καί μή δεξαμένου τήν καθαίρεσή του ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, τόσο ἐκ μέρους τοῦ ἰδίου, καί μάλιστα μετ' ἐπιμονῆς καί κατ' ἐπανάληψη, ὅσο καί πνευματικῶν του τέκνων καί συνεργατῶν, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν καί δυναμικά ἱστολόγια.

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἐν μέσω τῆς λαίλαπας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πραγματοποιήσεως τῆς πρώτης "πανορθοδόξου" οἰκουμενιστικῆς συνόδου στήν Κρήτη, κάποιοι ἀπό αὐτούς, πέραν τῆς σχετικῆς ἀρνητικῆς ἀρθρογραφίας τους, δέν δίστασαν νά διαθέσουν κόπο καί χρῆμα γιά νά συγγράψουν νέα ἐγχειρίδια πολεμικῆς κατά τῶν παλαιοημερολογιτῶν μέ τά ὁποῖα ἀμνηστεύεται οὐσιαστικά ἡ Καινοτομία, ἀθωώνονται οἱ σχίστες τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιδιώκεται ἡ ἀποτροπή τῶν ἐνδιαφερομένων γιά τήν Ὀρθοδοξία νά ἐνσκύψουν μέ σύνεση καί φόβο Θεοῦ στό μεῖζον αὐτό ἐκκλησιαστικό καί ἐκκλησιολογικό ζήτημα.

Ἐπειδή δέ αὐτά ἀτυχῶς γίνονται δημοσίως καί ἀδιακρίτως, πρός χαράν τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἔχει δοθεῖ τό δικαίωμα ἀρκετοί ἀπό τόν χῶρο τοῦ Ἀκακιακοῦ σχίσματος, νά θελήσουν νά τά ἀντιμετωπίσουν, ἄλλοτε ἐπιτυχῶς ἄλλοτε ὄχι, χωρίς ὅμως νά ἀποφεύγουν τήν προβολή καί τῶν ἰδιαιτέρων δικῶν τους ἐκκλησιολογικῶν πλανῶν καί ἐκτροπῶν. Αὐτό ζημιώνει σημαντικά καί ἀποδυναμώνει τή δυνατότητα τῶν καλοπροαιρέτων νά γνωρίσουν καί λάβουν ὑπεύθυνη θέση καί στάση ἔναντι τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας καί ἅρα τῆς εὐκαιρίας νά δοῦν τό πρόβλημα τῆς ἀποστασίας ὁλοκληρωμένα καί σφαιρικά.

Ἡ μεγαλύτερη καί ταυτοχρόνως ἡ πλέον ἀστήρικτη κατηγορία κατά τῶν ὀρθοδόξων στό ἡμερολογιακό εἶναι ὅτι δογματοποιοῦν τό ἡμερολόγιο καί τό ἐξισώνουν μέ τό οὐσιῶδες ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖο αὐτοί θεωροῦν ἀνεξάρτητο καί ἄσχετο μέ τήν ἐπιβολή τῆς Καινοτομίας. Ἔτσι, ὅμως, χωρίς ἴσως νά τό κατανοοῦν ταυτίζονται μέ τή θεώρηση τῶν καινοτόμων καί υἱοθετοῦν τήν ἐπιχειρηματολογία τῶν ἴδιων τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπέρ τῆς ἀντικανονικῆς ἀλλαγῆς καί τῆς ἐπιβολῆς τῆς Καινοτομίας.

Παρεμπιπτόντως, ὅμως, συμβαίνει καί κάτι ἐξίσου ἀπογοητευτικό καί προκλητικό: Δίνεται ἡ εὐκαιρία σέ διαφόρους, μεταξύ τῶν ὁποίων στελέχη τοῦ Ἀκακιακοῦ χώρου, νά ἐκφράσουν ἀπρόκλητη καί ἀπροσδόκητη ἐμπάθεια καί ἐπιθετικότητα στόν χῶρο τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας καί τῶν ἐκκλησιολογικῶν θέσεων Αὐτῆς, μέ διάθεση παραμορφώσεως καί διαστρεβλώσεώς των, ὥστε νά ἐμφανίζονται τελικῶς οἱ "Ματθαιϊκοί" νά φταῖνε γιά ὅλα τά δεινά ἐξαιτίας τῶν θέσεών των, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν "μολυσματική νόσο", οἱ ἴδιοι δέ θεωροῦνται αἱρετικοί καί παράφρονες!

Ὡστόσο, ἐπειδή ὅπως λέει καί ὁ ἁπλός λαός, ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν κλέπτη ἀλλά ἀγαπᾶ καί τόν νοικοκύρη, πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι ἐν τῆ ὁρμῆ καί μανίᾳ κατασπιλώσεως τῶν "Ματθαιϊκῶν" γίνονται καί ἀποκαλύψεις ὄχι μόνο διαλογισμῶν καρδιῶν ἀλλά καί φρονημάτων, τά ὁποῖα ἀξίζουν προσοχῆς τουλάχιστον λόγῳ τῆς δημοσίας, συνεχοῦς καί ἄνευ ἐνοχλήσεως τῶν ἁρμοδίων προϊσταμένων τῶν ὑβριστῶν μας. Ἔτσι, μαθαίνουμε ὅτι συνεργάτης τῆς Ἀκακιακῆς Συνόδου καί σύγχρονος ἐκφραστής τῶν πρώην ἐνισταμένων διακηρύττει ὅτι τό ἐκκλησιολογικό φρόνημα τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, ἀλλά καί ὅσων τόν ἐπικαλοῦνται, τόν τιμοῦν ὡς Ἅγιο καί φέρονται ὡς διάδοχοί του, εἶναι ὅτι ἡ διαίρεση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος λόγῳ τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας δέν κατέστησε τούς καινοτόμους σχισματικούς, ἀλλά ὑποδίκους μέχρις ἐκδικάσεώς των, ὁπότε καί ἐν τῶ μεταξύ κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητεῖ οὔτε τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα, οὔτε τήν ὕπαρξη μυστηρίων, οὔτε καί τήν ἐπενέργεια τῆς Θ. Χάριτος σ' αὐτούς! 

5.      Ὁ Οἰκουμενισμός καί τό ἀντι - Οἰκουμενιστικό μέτωπο. Προοπτικές - ἐκτιμήσεις.

Ὑπό τό πρίσμα τῶν προαναφερθέντων οἱ ἐκτιμήσεις μας γιά τήν πορεία τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ μετώπου καί οἱ προοπτικές ἀποτελεσματικῆς ἀντιμετωπίσεως ἀπό αὐτό τῆς καθιερώσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς νέας ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος στόν χῶρο τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, δέν εἶναι εὐοίωνες.

Τόσο οἱ κοινωνοῦντες καίτοι διαφωνοῦντες μέ τούς αἱρετίζοντες ποιμένες τῶν ἐπισήμων τοπικῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, ὅσο καί οἱ ἀποτειχιζόμενοι ἀπό τούς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους ἀντι-οἰκουμενιστές, ἐκκινοῦν ἐσφαλμένως κατά τήν ταπεινή γνώμη μας. Γιατί; Διότι ἐκλαμβάνουν ὡς Ἐκκλησία τίς γνωστές σ' αὐτούς ἱστορικές διοικητικές δομές καί τούς γνωστούς σ' αὐτούς θεσμούς της, ὁπότε συνειδητῶς ἤ ἀνεπιγνώστως θεωροῦν ὅτι αὐτός ὁ συγκεκριμένος γνωστός σ' αὐτούς ἐκκλησιαστικός χῶρος μέ τήν τοπο-ἀνθρωπογεωγραφία του παραμένει ὁ ἀληθινός καί ἀδιαμφισβήτητος χῶρος τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πρέπει νά μπορεῖ νά προσδιορίζεται ὡς Σῶμα Χριστοῦ. Δέν εἶναι ὅμως αὐτή ἡ πραγματική ἀλήθεια.

Ἀκόμη καί ὅταν ἀποτειχίζονται ἤ διακόπτουν τό μνημόσυνο τῶν Οἰκουμενιστῶν οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές, οἱ περισσότεροι τουλάχιστον, βλέποντας μόνο τήν μικρή εἰκόνα καί τό ἰδικό τους σεβαστό συνειδησιακό πρόβλημα, ὄχι ὅμως τήν μεγάλη εἰκόνα τῆς κυριαρχίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὄχι μόνο διά τῆς ἐξαπλώσεώς του ἀλλά καί κυρίως διά τῆς κοινωνίας ὅλων μέ ὅλους, θεωροῦν καί ἐκλαμβάνουν πάντοτε ὡς Ἐκκλησία τόν χῶρο ἀπό τόν ὁποῖο προέρχονται καί δέν διανοοῦνται ὅτι ἡ Ἐκκλησία, κατά τούς θεοφόρους Πατέρες μας, ὁρίζεται, δηλαδή προσδιορίζεται καί ὑπάρχει, ὅταν ὑφίσταται ζήτημα Πίστεως καί ἀποστασίας, ἀκόμη καί σέ τρεῖς Ὀρθοδόξους!

Πόσο χαρακτηριστικά εἶναι τά λόγια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ περί τῆς σχέσεως Ἐκκλησίας καί Ἀληθείας καί τό ἀντίστροφο, ἀλλά καί περί τῆς πλάνης ὅσων θεωροῦν ἑαυτούς ἐκπροσώπους των, χωρίς νά μετέχουν τῆς Ἀληθείας. Λέγει ὁ Ἅγιος: «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί • καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι• μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμᾶ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

Ὁ παναιρετικός Οἰκουμενισμός υἱοθετούμενος καί ὑποστηριζόμενος ἤ ἀνεχόμενος ὑπό τῶν ψευδοποιμένων τούς ὑπαγορεύει νά καυχῶνται καί νά ἐπικαλοῦνται βαυκαλιζόμενοι ὅτι κατέχουν τίτλους καί ἰδιότητες ἐκκλησιαστικές καί ἔτσι ἀλληλο-ἀναγνωρίζονται μεταξύ των, ὅμως κανείς δέν μπορεῖ νά αὐτοδικαιώνεται ἐφ' ὅσον δέν μετέχει τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία μόνον δύναται νά ἐπιβεβαιώσει ὅσα ἐκεῖνοι αὐθαιρέτως ἐπικαλοῦνται!

Ἡ Ἐκκλησία λέμε πολλές φορές, ἀνακριβῶς, ὅτι κατέχει τήν ἀλήθεια, ἀλλά αὐτό δέν εἶναι σωστό καί μᾶς παρασύρει σέ ὅσα προαναφέραμε τά ὁποῖα εἴδαμε ὅτι πλανοῦν πολλούς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὀρθό καί ἀκριβές νά λέμε ὅτι μετέχει τῆς Ἀληθείας καί ἑπομένως ὅταν δέν μετέχει, δέν εἶναι οὔτε μπορεῖ νά θεωρεῖται Ἐκκλησία!

Τό ἀντι-οἰκουμενιστικό μέτωπο καί οἱ ἐκπρόσωποί του χρειάζονται ἑνότητα. Ἡ κριτική καί ἡ κατάκριση (π.χ. γιά τήν πολυδιάσπαση καί πολυφωνία-ἀσυμφωνία τῶν παλαιοημερολογιτῶν) εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἀλλά ἔρχεται κάποτε καί ἡ δική μας σειρά (αὐτῶν πού ἐπικρίνουν ἐπιπόλαια) καί τότε πρέπει ἐμπράκτως νά ἀποδείξουμε τί πιστεύομε καί τί μποροῦμε. Τό θεμέλιο δέ τῆς ἑνότητος καί τῆς συμφωνίας εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ἐν προκειμένω ἡ ὀρθή τοποθέτηση ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπ' ἀρχῆς τῆς ἐμφανίσεώς του καί τῆς ἐφαρμογῆς τῶν σχεδίων καί ἀποφάσεών του μέχρι τίς ἡμέρες μας καί τήν ἐκ μέρους μας ἐγκαταλειψή του.

Δέν εἶναι δυνατόν νά ξαναγράψουμε σέ κανένα πεδίο ἐμεῖς τήν ἱστορία ὅπως μᾶς ἐξυπηρετεῖ ἤ μᾶς ἀρέσει. Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ὡς καταδεδικασμένη Συνοδικῶς, ὡς ἐπιβληθεῖσα ἀντικανονικῶς, ὡς ἐμπνευσθεῖσα μασωνικῶς καί Οἰκουμενιστικῶς καί βεβαίως ὡς Καινοτομία ἀπαιτεῖ καταδίκη, ἐγκατάλειψη καί ἐπιστροφή στά παραδεδομένα. Ἀποτελεῖ παγίδα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ναρκοθέτηση τῆς ἐπιστροφῆς στούς κόλπους τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας ἡ ἄρνηση νά πιάσουμε τό νήμα ἀπό τήν ἀρχή, τότε πού δέν ὑπῆρχε μεταξύ μας διαφορά, ὅπως ἔλεγαν οἱ Πατέρες.

Τόν Οἰκουμενισμό δέν τόν φοβίζει ἕνα πολυδιασπασμένο μέτωπο ἀντι-οἰκουμενιστῶν, οὔτε τόν ἀνησυχεῖ, διότι αὐτό ἀντί νά ἕλκει ἀπωθεῖ τούς πιστούς ἀνθρώπους. Ἐκεῖνο δέ πού πραγματικά φοβᾶται καί τόν ἀπειλεῖ οὐσιαστικά εἶναι τά δύο βήματα τῆς σωτηρίας. Τό ἕνα μετά τό ἄλλο, γιά νά μᾶς ὁδηγήσουν στήν πνευματική γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ἔξελθε καί πορεύου, ἔκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν. Ἐγκατάλειψε τήν ἀποστασία μέ τή διακοπή τῆς κοινωνίας καί ἐπέστρεψε στήν Ἐκκλησία μέ τήν ἔνταξή σου σ' Αὐτήν.

Ἡ ἀποτείχιση σήμερα δέν ἀρκεῖ. Χρειάζεται ἡ ἐπιστροφή. Χρειάζεται δηλαδή ἡ μετάνοια καί ὄχι ἡ αὐτοανακήρυξή μας σέ ὁμολογητές ἐπειδή τώρα συνειδητοποιήσαμε τί συμβαίνει. Ἡ δέ μετάνοια ἔχει ὡς κριτήριο γνησιότητός της τήν ταπείνωση. Ἡ ταπείνωση εἶναι ἐκείνη πού θά μᾶς ἐπιτρέψει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι ὑπάρχουν ἄλλοι οἱ ὁποῖοι πρίν ἀπό ἐμᾶς ἀξιώθηκαν νά βρεθοῦν μακρυά ἀπό τή λύμη τῆς παναιρέσεως, ἐπειδή δέν ἀδιαφόρησαν γιά καμμία προδοσία τῆς Πίστεως, οὔτε γιά τό παραμικρό. Κοντά καί μαζί μ' αὐτούς πρέπει νά ὑπάρξουμε, ἀφοῦ ἐμεῖς ἀπομακρυνθήκαμε καί ὄχι ἐκεῖνοι.

  6.    Ἡ μαρτυρία τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας. Διπλός ἀγώνας: Κατά τῆς παναιρέσεως καί ὑπέρ τῆς κατισχύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ γενικός τίτλος τῆς παρούσης εὐλογημένης συνάξεως ἀναφέρεται καί στή μαρτυρία τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας στό σύγχρονο κόσμο. Ἑπομένως ὅλα ὅσα προαναφέραμε, τά ὁποῖα σκιαγραφοῦν ἕνα σημαντικό μέρος τῶν προβλημάτων πού ὑπάρχουν σήμερα, εἶναι κομμάτι τῆς πραγματικότητος τοῦ συγχρόνου κόσμου μας πού καλούμεθα νά γνωρίζουμε καί νά ἀντιμετωπίσουμε.

Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καί πολλά ἄλλα. Καθημερινά, πνευματικά, ψυχολογικά, ὑλικά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καί κατ' ἐπέκταση ὁ σύγχρονος κόσμος. Εἶναι καί αὐτά κομμάτια τῆς πραγματικότητος πού ἀφοροῦν στή ζωή, τήν πνευματική καί ψυχική ὑγεία, ἀλλά καί τήν ἐπιβίωση τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἔχει σημασία πῶς τά προσεγγίζουμε, ποιά εἶναι ἡ θεώρησή μας. Αὐτό δέ, συνδέεται ἄμεσα μέ τό νόημα πού θεωροῦμε ὅτι ἔχει ἡ ζωή μας ἐδῶ πάνω στή γῆ καί τόν προορισμό στόν ὁποῖο καλούμαστε νά φθάσουμε.

Ἡ ἀλήθεια πολλές φορές εἶναι καί πικρή καί δύσκολη. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητη γιά νά μή λησμονήσουμε τόν προορισμό μας. Δέν εἶναι τυχαῖο πού ἡ λέξη ἀλήθεια δηλώνει τό ἀντίθετο τῆς λήθης, δηλαδή τή μνήμη. Εἶναι ἀναντίρρητη πραγματικότητα ὅτι ζοῦμε σέ μία ἐποχή πού ἡ λήθη ἀντιπαλεύει τήν ἀλήθεια καί ἀντιστρόφως.

Ἡ μαρτυρία τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας στό σύγχρονο κόσμο δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία καλεῖ τόν κόσμο ὅλο νά γίνει Σῶμα Χριστοῦ, δηλαδή νά ἑνωθεῖ μέ τή Ζωή καί νά μετέχει τῆς Ἀληθείας πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Αὐτό τό ἔργο ἀντιστρατεύεται ἡ αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Οἰκουμενισμός, πού θεωρεῖται καί αἵρεση τῶν ἐσχάτων. Ὁ Οἰκουμενισμός οὐσιαστικά ἀντιστρατεύεται τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ ἐκκλησιοποίηση τοῦ κόσμου, ἐπιδιώκοντας ἀκριβῶς τό ἀντίθετο, δηλαδή τήν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ ἀντι-ἐκκλησία πού δέν θέλει νά ἔχει κεφαλή τόν Χριστό, γι' αὐτό ἴσως θά δεχθεῖ ὡς κεφαλή τόν Ἀντίχριστο!

Ὁ ἀγώνας κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς δύσκολος καί ἀπαιτητικός ἀγώνας, πρέπει νά εἶναι συλλογικός καί ὡς συλλογικός νά ἀντιπαραθέτει στήν ἀπάτη τῆς αἱρέσεως τό βίωμα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά εἶναι ὑπόθεση πίστεως, ὁμολογίας καί μαρτυρίας ὅλων, ἀληθευόντων πρός πάντας ἐν ἀγάπη.

Τελειώνοντας, θά ἤθελα νά κλείσω μέ τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ νέου θεολόγου πού ἀφορᾶ σέ ὅλους μας Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς καί ἀναφέρεται στή σχέση πού πρέπει νά ἔχει ἡ Πίστη, τό Δόγμα, ἡ Ὀρθοδοξία μέ τή ζωή μας καί ἀντίστροφα. Ἀναφέρει λοιπόν ὁ Ἅγιος σέ μία ἐπιστολή του ὅτι: Ὀρθόδοξος δέν εἶναι αὐτός πού δέν εἰσάγει κάποιο καινούργιο δόγμα στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά αὐτός πού ἡ ζωή του συμφωνεῖ καί μαρτυρεῖ τό ὀρθόδοξο δόγμα.

Σᾶς εὐχαριστῶ!

Ελένη Θεοχάρους:

Η Αλβανία κάνει εθνοκάθαρση

στη Βόρειο Ηπειρο

Η Κύπρια ευρωβουλευτής Ελένη Θεοχάρους χαρακτηρίζει προμελετημένη τη δολοφονία Κατσίφα και προειδοποιεί ότι ο Ράμα θα πληρώσει βαρύ τίμημα και «δεν θα περάσει καλά»

Από τον

Νίκο Σταυρουλάκη

Δεν θα περάσει καλά ο Ράμα» τονίζει η Κύπρια ευρωβουλευτής, επικεφαλής του κινήματος Αλληλεγγύη, Ελένη Θεοχάρους, η οποία έδωσε μαχητικό «παρών» στον αποχαιρετισμό του αγωνιστή της ελευθερίας Κωνσταντίνου Κατσίφα. Προσθέτει ότι η σημερινή Αλβανία της εθνοκάθαρσης των Ελλήνων δεν έχει πιθανότητα ένταξης στην Ε.Ε. Χαρακτηρίζει τη δολοφονία προμελετημένη και δηλώνει με πικρία ότι από τις σημερινές κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου δεν περιμένει καμία αντίδραση.

Κυρία Θεοχάρους, πρόσφατα η Ελλάδα θρήνησε ακόμα έναν αξιοπρεπή αγωνιστή της πατρίδας στη Βόρειο Ηπειρο. Γιατί τα τελευταία χρόνια ο Ελληνισμός θρηνεί μόνο θύματα στα εθνικά μέτωπα και μάλιστα χωρίς να αξιοποιεί τη θυσία τους εναντίον των εχθρών του;

Διότι τα κέντρα λήψης αποφάσεων κατελήφθησαν από άτομα με στρατηγική άγνοια, φοβικά σύνδρομα και ανίκανα να σηκώσουν το βάρος μιας τρισχιλιετούς Ιστορίας και ενός έκπαγλου πολιτισμού. Μας κυβερνούν αδιάφοροι, τάχα εκσυγχρονιστές και μοντέρνοι, τάχα πολυπολιτισμικοί και κοσμοπολίτες, οι οποίοι ταυτίζουν τον υγιή πατριωτισμό και την υπεράσπιση των δικαίων του λαού με τον εθνικισμό.

«Ηγέτες» δήθεν γνωστικοί, λογικοί, ρεαλιστές, υπάκουοι υπηρέτες ξένων αφεντάδων, που, αφού κατέστρεψαν την οικονομία και έπληξαν το σφρίγος του Ελληνισμού, το εθνικό του φρόνημα, τα οράματα και τις ενατενίσεις του, την πίστη και τις ελπίδες του, εφαρμόζουν εργολαβικά τις εντολές οι οποίες τους δίνονται. Τρέμουν τους επιθετικούς και κακοποιούς γείτονές μας και σιωπούν μπροστά στις προκλήσεις τους, προκειμένου να συνεχίσει η Ε.Ε. την οικονομική στήριξη και την ανοχή της. Βεβαίως, είναι σημαντική η οικονομική στήριξη της Ε.Ε. υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, αλλά να αφήνεται ο Ελληνισμός στους τόπους διασποράς του να φθίνει και να σβήνει -χωρίς αυτό να σημαίνει εδαφικές διεκδικήσεις- υποδηλοί εγγενή ανεπάρκεια και ενδοτισμό.

Η Αθήνα έχει εθνικές, ιστορικές, ηθικές και πολιτικές ευθύνες απέναντι σε κάθε Ελληνα, όπου και αν αυτός ζει. Δεν ζητάμε να κάνει πολέμους. Ζητάμε να διεκδικεί και να υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων μας.

Πληροφορίες που φτάνουν στην Αθήνα από τις «Υπηρεσίες» αναφέρουν ότι ο ίδιος ο Αλβανός πρωθυπουργός έδωσε τη διαταγή της εκτέλεσης του Κατσίφα. Ηταν (ακόμα μία) πράξη εκφοβισμού της μειονότητας;

Σαφώς ήταν προδιαγεγραμμένη, για να μην πω προμελετημένη, η δολοφονία του Κατσίφα, ήδη από τον περασμένο Μάιο. Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου ζει μέσα σε καθεστώς τρομοκρατίας και καταπίεσης. Ο Κατσίφας με τη δράση του γινόταν επικίνδυνος. Μιλούσε, αγωνιζόταν, δεν φοβόταν. Επρεπε, λοιπόν, να σωπάσει. Ομως, ο Ράμα δεν κατάφερε να μας τρομάξει. Γιατί ήμασταν όλοι εκεί και σηκώσαμε τη σημαία και τις ιδέες του Κατσίφα μεσούρανα.

H παρουσία σας εκεί εξόργισε το καθεστώς, κηρύσσοντάς σας «ανεπιθύμητη». Διαπιστώσατε την εθνοκάθαρση που εφαρμόζει στη μειονότητα;

Οντως συντελείται εθνοκάθαρση. Η Ελλάδα οφείλει να καταγγείλει το ξεκλήρισμα του Ελληνισμού σε κάθε προσφερόμενο βήμα, να πάρει μέτρα, να επιβάλει κυρώσεις, να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια. Η Ελλάδα έπρεπε να κάνει καθετί για να κρατήσει τους Ελληνες στον τόπο τους, χτίζοντας και στελεχώνοντας σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία. Θα έπρεπε να στηρίξει τις όποιες μικρές επιχειρήσεις των Βορειοηπειρωτών, να δώσει προνομιακό καθεστώς στα προϊόντα τους, να στείλει επισκέπτες στην τουριστική και ιστορική Βόρειο Ηπειρο, να εκπαιδεύσει τα Ελληνόπουλα στα ελληνικά πανεπιστήμια δωρεάν, υπό την προϋπόθεση ότι θα επέστρεφαν και θα εργάζονταν στον τόπο τους για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις συνθήκες που διέπουν τις εθνικές μειονότητες. Η Ελλάδα θα έπρεπε να αναδεικνύει καθημερινά στα πέρατα του κόσμου, στον απανταχού Ελληνισμό, τα μηνύματα που στέλνουν οι θυσίες των νέων παιδιών μας.

Σε ό,τι με αφορά: Καμία διαμαρτυρία από τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου. Ούτε μία ερώτηση γιατί με διώκει το καθεστώς Ράμα. Χειρότεροι από τους μήδους είναι οι μηδίζοντες.

Ποιες είναι οι σχέσεις του καθεστώτος Ράμα με την Τουρκία του Ερντογάν; Είναι φανερό ότι το καθεστώς Ράμα εφαρμόζει ισλαμοποίηση της Αλβανίας, ενώ όλες οι ενδείξεις κατατείνουν στο ότι η Αλβανία έχει καταστεί πιόνι και «δορυφόρος» της Τουρκίας. Ποια εξήγηση δίνετε;

Η Τουρκία εφαρμόζει τα αναθεωρητικά σχέδιά της επιδιώκοντας τη δημιουργία παντουρανικού τόξου από την Ινδονησία μέχρι την Αδριατική. Το διεφθαρμένο αλβανικό κράτος είναι ιδανικός διαχειριστής αυτών των σχεδιασμών, εφαρμόζοντας τα σχέδια που η Τουρκία εφάρμοσε στην Κύπρο. Αφθονα κονδύλια για την εξαγορά συνειδήσεων, στρατολόγηση χαφιέδων, ισλαμικά σχολεία, τζαμιά παντού και ισλαμικός φανατισμός αγράμματων και απαίδευτων νεαρών. Κάποιος πρέπει να εμποδίσει την Τουρκία να σερβίρει το εκρηκτικό αυτό κοκτέιλ.

Αναδείξατε την εκτέλεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα στην Ευρωβουλή. Τι σκέφτεστε για τη συνέχεια, προκειμένου η δολοφονία να μην ξεχαστεί και η Αλβανία να πληρώσει βαρύ τίμημα;

Δρομολογήθηκαν αρκετές ενέργειες που ήδη έχουν μπει σε εφαρμογή. Δεν θα σταματήσω. Δεν μπορώ να σταματήσω. Ούτε να ξεχάσω. Δεν θα περάσει καλά ο Ράμα.

Εχετε, εκτός από την κυπριακή, και την ελληνική υπηκοότητα. Είστε καθηγήτρια Ιατρικής στο Δημοκρίτειο. Τι περιμένετε από την ελληνική Πολιτεία να πράξει στη συνέχεια;

Ημουν καθηγήτρια και είμαι Ελληνίδα από χιλιάδες χρόνια. Από τις σημερινές κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας δεν περιμένω τίποτα!

Η Αθήνα θα έπρεπε να αναστείλει κάθε διαδικασία ένταξης των Τιράνων στην Ε.Ε.

Γιατί η επίσημη ελληνική Πολιτεία αντιδρά υποτονικά και ενίοτε αμαυρώνει το πάθος παράτολμων αγωνιστών της ελευθερίας; Τι θα έκανε το σύμμαχο Ισραήλ σε ανάλογη περίπτωση;

Το Ισραήλ δεν είναι παράδειγμα που με εμπνέει, διότι οι πολιτικές του στηρίζονται στην άμετρη βία. Αλλά μετά τη δολοφονία των Γκούμα και Κατσίφα και την καταπάτηση των δικαιωμάτων όλων των Βορειοηπειρωτών, αλλά και των περιουσιακών δικαιωμάτων των Χειμαρριωτών, -ζητήματος που αναδείξαμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο-, η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε ήδη αναστείλει την όποια διαδικασία ένταξης της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Από το 2009, η Αλβανία περιπαίζει την Ελλάδα, με αποκορύφωμα τη σημερινή κυβέρνηση, ακυρώνοντας διμερείς συμφωνίες, εγείροντας άκυρα θέματα (Τσάμηδες), προσβάλλοντας υπουργούς, καλλιεργώντας τον ανθελληνισμό, εξοντώνοντας τη μειονότητα, διασύροντας τους νεκρούς (δέκα ημέρες άταφος ήταν ο Κατσίφας) και η ελληνική πλευρά υφίσταται την κακοποίηση με δουλικότητα. Η οικονομική κρίση κατέστησε τη χώρα τόσο αδύναμη;

Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της ηθικής κρίσης που μας έπληξε. Είναι αποτέλεσμα της μετατροπής του λαού σε απελπισμένους κολίγους που δεν ξέρουν τη δύναμή τους. Οι Ελληνες όμως έχουμε επιλογές, ακόμα κι όταν φτάνουμε σε τέτοιες καταστάσεις, ακόμη κι όταν έχουμε τον «σουγιά στο κόκαλο» και το «λουρί στον σβέρκο».

Ἡ εὐλογημένη Πανήγυρις

τῆς μικρῆς μας Ἐνορίας στήν Ξυλοκέριζα

Κορινθίας

● Τιμήθηκε ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ ἐν Αἰγίνῃ, τοῦ θαυματουργοῦ

Ἀληθινή μυσταγωγία ὑπῆρξε ἡ ἐφετινή Πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στή φερώνυμη Ἐνορία τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στήν Ξυλοκέριζα Κορινθίας.

Τό ἀπόγευμα τῆς παραμονῆς τελέσθηκε ὁ Ἑσπερινός ὑπό τό κατανυκτικό φῶς τῶν καντηλιῶν καί τῶν κεριῶν. Παρευρέθησαν ἀρκετοί ἐνορίτες καί κάποιοι εὐλαβεῖς Κορίνθιοι.

Τήν Ἁγιώνυμη ἡμέρα ἱερούργησε ὁ ἀγαπητός καί πολυσέβαστος Ἐφημέριος Αἰδ/τος π. Νικόλαος (Κατσούλης) ἐξ Αἰγίου (Κληρικός τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν).

Ἡ κατανυκτική ψαλμωδία, ἡ προσκύνηση ἀποτμήματος τῶν χαριτοβρύτων ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἀγίου, ἡ τελετή τῆς Ἀρτοκλασίας, τό Θεῖο Κήρυγμα (μέ ἀναφορές στήν χαριτωμένη βιοτή τοῦ Ἁγίου καί ἰδιαίτερη μνεία στήν πρόρρησή του περί τοῦ ἡμερολογιακοῦ Σχίσματος καί τοῦ σχίστου τῆς Ἐκκλησίας Μελετίου Μεταξάκη), ἡ συμμετοχή στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς καί τό παραδοσιακό κέρασμα στό προαύλιο τοῦ Ναοῦ, ἀνεπτέρωσαν τήν πίστη καί τήν ἀγάπη τῶν εὐσεβῶν πιστῶν.

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας μέρος τῶν πιστῶν φωτογραφήθηκαν ἔξωθι τοῦ ναϋδρίου μαζί μέ τόν ἄξιο Ἐφημέριό τους, εὐχόμενοι πρός αὐτόν καλό ταξίδι, γιά τήν προσεχή ἀποδημία του στή μακρυνή Αὐστραλία, γιά ἱεραποστολικούς λόγους καί τήν πνευματική ἐξυπηρέτηση τῶν ἐκεῖ πολλῶν ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας, καί καλή ἐπιστροφή. [Σημείωση: Τόν Ἐφημέριο κατά τήν προσωρινή ἀπουσία του θά ἀντικαταστήσει στήν Ἐνορία ὁ Παν/τος Ἱερομόναχος π. Πέτρος (Χριστοδούλου)].

Κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες ἐψάλη ἡ εἰσέτι ἀδημοσίευτος Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου τήν ὁποία συνέθεσε ὁ ἀείμνηστος ἀγωνιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί σπουδαῖος συγγραφεύς π. Παῦλος ὁ Κύπριος (+1994), ἡ ὁποία ἐπεσφραγίσθη μάλιστα διά θαύματος θεραπείας αὐτοῦ γενομένου κατά τήν συγγραφή της, τῆ πρός Θεόν μεσιτείᾳ τοῦ λαοφίλητου καί θεοτίμητου Ἁγίου τῶν ἐσχάτων χρόνων, Νεκταρίου τοῦ θαυματουργοῦ.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ  ΑΓΙΟΥ  ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Ἦχος πλ. α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Τόν Χριστόν ἀγαπήσας, σεπτέ Νεκτάριε, καί ἐντολάς Αὐτοῦ πάσας ἐν εὐσεβείᾳ τηρῶν˙ εὐηρέστησας Αὐτῷ, καί χάριν ἔλαβες, νόσους σωμάτων καί ψυχῶν, θεραπεύειν συμπαθῶς, τῶν σοί πιστῶν προσιόντων˙ ὡς οὖν μέγαν θαυματουργόν σε, ἀνευφημοῦμεν καί τιμῶμεν θερμῶς.

[ Ἐκ τῆς ἀνεκδότου ἱερᾶς Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ποιηθείσης ὑπό τοῦ ἱδρυτοῦ μας, ἀειμνήστου Παύλου μοναχοῦ, τοῦ Κυπρίου (+1994)]

ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

Στόν ἐνοριακό Ἱερό Ναό Ἁγίου Νεκταρίου

στήν Ξυλοκέριζα Κορινθίας

Τήν προσεχή Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018 (9 Νοεμβρίου κατά τό ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο) τό ἐνοριακό Ἐκκλησάκι στήν Ξυλοκέριζα Κορινθίας τιμᾶ τή μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τοῦ ἐν Αἰγίνῃ τοῦ Θαυματουργοῦ. Τήν παραμονή (Τετάρτη ἀπόγευμα) καί περί ὥρα 5 μ. μ. θά τελεσθεῖ ὁ Ἑσπερινός, ἐνῶ τό πρωΐ τῆς ἁγιωνύμου ἡμέρας (Πέμπτη) θά γίνει ὁ Ὄρθρος καί ἐν συνεχεία ἡ Θεία Λειτουργία, μετά Ἀρτοκλασίας καί Θείου Κηρύγματος. Ἐπίσης, θά ἐκτεθεῖ σέ προσκύνηση ἀπότμημα τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου, πρός ἁγιασμόν τῶν πιστῶν. Καλοῦνται οἱ φιλέορτοι καί σεβόμενοι τή μνήμη τοῦ Ἁγίου νά προσέλθουν γιά νά τήν τιμήσουν καί λάβουν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Του.

Η ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΙΣ

ΤΗΣ  ΓΝΗΣΙΑΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΤΗΣ   ΕΛΛΑΔΟΣ

εἰς τήν Ἀνδρώαν Ἱεράν Μονήν Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου,

Δύο Βουνῶν Φθιώτιδος,

τήν 19ην καί 20ήν Ὀκτωβρίου 2018

Κ

ατόπιν Ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν 19ην καί 20ήν Ὀκτωβρίου (ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο) ἐνεστῶτος ἔτους, 2018, ἔλαβε χώραν εἰς τήν Ἀνδρώαν Ἱερά Μονήν Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ, Δύο Βουνῶν Φθιώτιδος, Ἱερατική Σύναξις τῶν Κληρικῶν τῆς καθ' Ἑλλάδαν Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἐν λόγῳ Ἱερατικήν Σύναξιν ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας καί συμμετοχῆς των, ἡ Αὐτοῦ Μακαριότης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν & Πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Στέφανος, τά σεπτά μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Σεβ/τος Μητροπολίτης Θηβῶν & Λεβαδείας κ. Ἀνδρέας, Σεβ/τος Μητροπολίτης Λαρίσης & Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιος, Σεβ/τος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Παντελεήμων, Σεβ/τος Ἐπίσκοπος Νικαίας κ. Παῦλος καί Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς κ. Κυπριανός.

Συμμετεῖχον, ἐπίσης, οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν Κληρικῶν (Διακόνων, Ἰερομονάχων καί Πρεσβυτέρων) τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, ἀπουσιαζόντων γιά εὐνοήτους ποιμαντικούς λόγους τῶν Κληρικῶν οἱ ὁποῖοι διακονοῦν τήν Ἐκκλησία στό Ἐξωτερικό, καθώς καί ὁ Θεολόγος ἐλλογ. κ. Δημήτριος Κάτσουρας, ὁ νομικός σύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς κ. Ὀρέστης Νικολαϊδης, ὁ εὐλαβ/τος κ. Ἀνέστης Χατζῆς συν/χος Διδάσκαλος, ὁ εὐλαβ/τος κ. Ἀθανάσιος Τελώνης τέως ἐκπαιδευτικός (Μαθηματικός) καί ἀρκετοί ἀκόμη εὐλαβέστατοι ἀδελφοί ἐνδιαφερόμενοι διά τήν πρόοδον τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔργου.

Ὁ γενικός τίτλος τῆς Ἱερατικῆς Συνάξεως ἦταν: "Συμβολή εἰς τήν ἀντιμετώπισιν συγχρόνων προβλημάτων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καί εἰς τήν μαρτυρίαν τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον."

Κατά τήν διήμερη διάρκεια τῆς Συνάξεως τό Πρόγραμμα περιελάμβανε τήν παρουσίαση πέντε Εἰσηγήσεων, κατανεμημένων σέ τρεῖς Συνεδρίες. Δύο ἐξ αὐτῶν ἔλαβον χώραν κατά τήν πρώτην ἡμέραν τῆς Συνάξεως, μία πρωϊνή καί μία ἀπογευματινή, κατά τή διάρκειαν τῶν ὁποίων ἔγιναν οἰ τρεῖς πρῶτες Εἰσηγήσεις, ἐνῶ ἡ τρίτη Συνεδρία ἔλαβε χώραν τήν δευτέρα ἡμέραν τῆς Συνάξεως, ὁπότε ἔγιναν καί οἱ δύο τελευταῖες Εἰσηγήσεις.

Συμφώνως πρός τό Πρόγραμμα τῆς Συνάξεως, τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν αὐτῆς ἐκήρυξε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἀπηύθυνε σύντομον χαιρετισμόν. Εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἐπίσημη ὑποδοχή του εἰς τήν κεντρικήν εἴσοδον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί ἡ ἐν πομπῆ προσέλευσίς του εἰς τό περικαλλές Καθολικόν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ψαλλομένου τοῦ "Ἄξιον Ἐστίν" ὐπό τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς, οἱ ὁποῖοι, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ὁσιώτατον Καθηγούμενον Αὐτῆς Γέροντα Ἀρτέμιον μοναχόν, ὑπεδέχθησαν μετά τῶν ὐπολοίπων ἤδη προσελθόντων εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Πατέρων τόν Μακαριώτατον.

Οἱ ἐργασίες τῆς Συνάξεως διεξήχθησαν ἐντός τοῦ περίλαμπρου Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, καταλλήλως διαμορφουμένου. Κατά τήν πρωϊνή Συνεδρία προήδρευσε ὁ Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ἰγνάτιος. Τήν πρώτη Εἰσήγηση ἔκανε ὁ Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Παντελεήμων, ὁ καί Ποιμενάρχης τῆς φιλοξενούσης τήν Σύναξιν Μητροπόλεως καί Μονῆς, μέ θέμα: "Ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία. Ἔννοια, τρόπος ὀρθῆς ἐκφράσεως, προβλήματα", ἡ ὁποία ἦταν ἰδιαίτερα ἀξιόλογη καί ἐμπεριστατωμένη. Τή δευτέρα Εἰσήγηση ἔκανε ὁ Αἰδ/τος Πρεσβύτερος π. Λουκᾶς Michelin, ἐφημέριος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν, μέ θέμα: "Ἡ ἀσυνέπεια εἰς τά θέματα τῆς ὁμολογίας. Αἴτια καί θεραπεία", ἡ ὁποία ἀνέδειξε τήν οὐσιώδη ἀξία τῆς Κατηχήσεως, ἐντός τοῦ ἀπαραιτήτου ἐκκλησιαστικοῦ της πλαισίου.

Τήν κάθε Εἰσήγηση ἀκολουθοῦσε ἐνδιαφέρουσα συζήτησις ὑπό τόν συντονισμό τοῦ προεδρεύοντος Ἐπισκόπου, κατά τή διάρκεια τῶν ὁποίων ἔγιναν ἐνδιαφέρουσες τοποθετήσεις, ἐπισημάνσεις καί ἀναφορές.

Μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς πρωϊνῆς Συνεδρίας, ἀκολούθησε πάντοτε σύμφωνα μέ τό Πρόγραμμα ἡ παράθεση Γεύματος στήν Τράπεζα τῆς Μονῆς, ἐνῶ πρό τῆς ἐνάρξεως τῆς ἀπογευματινῆς Συνεδρίας τελέσθηκε ὁ Ἑσπερινός εἰς τό Καθολικόν τῆς Μονῆς, εἰς τόν ὁποῖον συμμετεῖχον ἅπαντες οἱ Σύνεδροι, καθώς καί σύμπασα ἡ μοναστική Ἀδελφότης τῆς φιλοξενούσης Ἱερᾶς Μονῆς.

Κατά τήν ἀπογευματινή Συνεδρίαση προήδρευσε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Παντελεήμων, ἔγινε δέ μία Εἰσήγησις ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Ἰγνάτιον, μέ θέμα: "Κλῆρος καί λαός. Δοκιμές ἐπικοινωνίας". Τό περιεχόμενο τῆς συγκεκριμένης Εἰσηγήσεως εἶχε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, διότι ἐπεχείρησε μία καθαρῶς πρακτική καί βιωματική προσέγγιση τῆς ἀνάγκης καί τῶν τρόπων τῆς ἀπαραιτήτου ἐπικοινωνίας καί κατ' ἐπέκτασιν συμπορεύσεως καί συνεργασίας μεταξύ τῶν κληρικῶν καί αὐτῶν μέ τόν λαό. Ἀκολούθησε πλούσια συζήτησις καί προεκλήθησαν χρήσιμες διευκρινίσεις ἐκ μέρους τοῦ Εἰσηγητοῦ. Ἡ ἀπογευματινή Συνεδρίασις ἔληξε ἀργά τό ἀπόγευμα, οἱ δέ σύνεδροι μετά τήν συμμετοχή των εἰς τό παρατεθέν Δεῖπνο, πάντοτε εἰς τήν Τράπεζα τῆς Μονῆς, ἀπεσύρθησαν εἰς τά κελλιά καί τά δωμάτια τοῦ Ξενῶνος τῆς Μονῆς πρός ἀνάπαυσιν.

Ἡ ἑπομένη καί τελευταία ἡμέρα τῆς Συνάξεως ἄρχισε μέ τό Συνοδικό-Ἱερατικό ἱερό Συλλείτουργο εἰς τό Καθολικόν τῆς Μονῆς, διά τοῦ ὁποίου ἐτιμήθη ἡ μνήμη τοῦ ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἑορταζομένου Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου (Ὁσ. Γερασίμου καί Ὁσ. Ματρώνης) καί διατρανώθηκε ἡ ἁγία ἑνότης τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου.

Συμμετεῖχαν ἅπαντες οἱ Σύνεδροι, ἡ Ἀδελφότης τῆς Ἰερᾶς Μονῆς, καθώς καί οἱ παριστάμενοι εὐσεβεῖς λαϊκοί, οἱ περισσότεροι τῶν ὀποίων ἐπλαισίωσαν καί τό Ἀναλόγιο τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς. Σύμπαντες δέ εὐχήθηκαν τά δέοντα εἰς τόν κατ' ἐκείνη τήν ἡμέρα ἑορτάζοντα πολιόν Καθηγούμενον καί ἄξιον Πνευματικόν καθοδηγητήν τῆς ἐκλεκτῆς Ἀδελφότητος τῆς Δεσποτικῆς Ἀνδρώας Ἰερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, Δύο Βουνῶν Φθιώτιδος, Γέροντα Ἀρτέμιον.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς Θείας Λειτουργίας, οἱ Συνοδικοί Ἱεράρχαι καί ὁ Ἱερός Κλῆρος ἐξῆλθον τοῦ Καθολικοῦ καί ἐφωτογραφήθησαν εἰς μίαν ἀναμνηστικήν φωτογραφίαν εἰς τό προαύλιον αὐτοῦ. Ἀκολούθησε ἡ παράθεσις προγεύματος πρό τῆς ἐνάρξεως τῆς τρίτης Συνεδρίας τῆς ἐν λόγῳ Ἱερατικῆς Συνάξεως.

Κατ' αὐτήν προήδρευσε ὁ Αἰδ/τος π. Λουκᾶς Michelin, ἔγιναν δέ δύο Εἰσηγήσεις. Ἡ πρώτη ἀπό τόν ἐλλογ. κ. Δημήτριο Κάτσουρα, Θεολόγο, μέ θέμα:"Ἡ μετά τήν σύγκλησιν τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016) διαμορφουμένη κατάστασις." Ἡ συγκεκριμένη Εἰσήγησις περιεῖχε πολλά σημαντικά καί ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα, ἀλλά καί ἐπισημάνσεις ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν διαβόητη σύνοδο τῆς Κρήτης καί τήν περαιτέρω πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μετά τήν πλούσια καί ἐπ' αὐτῆς τῆς εἰσηγήσεως συζήτησιν, ἀκολούθησε ἡ τελευταία καί μᾶλλον πλέον σημαντική Εἰσήγησις ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, μέ θέμα: "Ἀναγκαιότης καί δυνατότης Συνοδικῆς ἐκφράσεως τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς συνεχιζομένης καί διευρυνομένης ἀποστασίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ." Κατά τή διάρκεια τῆς Εἰσηγήσεως αὐτῆς, ὁ Μακαριώτατος ἐγνωστοποίησε εἰς τόν Ἱερόν Κλῆρον μέ σαφήνειαν καί περισσοτέρας λεπτομερείας τήν μεγάλης καί ἱστορικῆς σπουδαιότητος Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας περί συγκλήσεως Μείζονος Συνόδου τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπό κοινοῦ μετά τῆς ἀδελφῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ὁμολογουμένως, αὐτό ἀπετέλεσε τήν ἀποκορύφωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς μαρτυρίας τῆς συγκεκριμένης Ἱερατικῆς Συνάξεως, μέσω τῆς ὁποίας καί διά τῶν συνέδρων αὐτῆς θά μεταδοθεῖ, εἰς ὁλόκληρο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀνά τόν κόσμον, ἡ χαρμόσυνη ἀναγγελία περί τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Μείζονος Συνόδου τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρός δόξαν Θεοῦ καί κατίσχυσιν τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδοξίας.

Μετά τήν συζήτηση, ἡ ὁποία ἀκολούθησε καί τήν τελευταία αὐτή Εἰσήγησιν, οἱ ἐργασίες ὁλοκληρώθησαν μέ τήν ἀνάγνωσιν τῶν Πορισμάτων τῆς Ἱερατικῆς Συνάξεως ὑπό τοῦ Σεβ/του κ. Παντελεήμονος καί τήν κήρυξιν τῆς λήξεως τῶν ἐργασιῶν ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Στεφάνου.

Ἡ χαρά ὅλων ἦταν ἔκδηλη δι' ὅσα μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας ἐβίωσαν, κατά τήν διάρκεια τῆς ἐν λόγῳ Ἱερατικῆς Συνάξεως. Τό ἐξέφρασαν δέ ὁμοθυμαδόν, μέ τό αὐθορμήτως διατυπωθέν αἴτημα πρός τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον καί τά μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διά τήν πραγματοποίησιν παρομοίων Συνάξεων εἰς τακτά χρονικά διαστήματα.

Πρό τοῦ παρατεθέντος τελευταίου Γεύματος εἰς τήν Τράπεζαν τῆς Μονῆς, μία ἀκόμη ἀναμνηστική φωτογραφία ὅλων τῶν συμμετεχόντων ἐλήφθη εἰς τά προπύλαια τῆς Μονῆς, μέ ἔκδηλη τήν συγκίνησιν πάντων διά τήν ὁλοκλήρωσιν μιᾶς ἐξαιρετικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας.

Ἀναμφιβόλως ἡ ὑποδειγματική καί ἀβραμιαία φιλοξενία τῆς Ἀδελφότητος τῆς

Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως καί, ἰδιαιτέρως, ἡ πλήρης ἀνυποκρίτου ἀγάπης καί χαρᾶς ἐν Χριστῶ διακονία καί ὑποδοχή ὅλων τῶν συμμετεχόντων ἀπό τοῦ πρώτου ἕως τοῦ τελευταίου ὑπ' αὐτῆς, μέ ἐπικεφαλῆς τόν διακονήσαντα λεντίῳ ζωνύμενον καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς Συνάξεως Γέροντα Ἀρτέμιον, ἐσφράγισε ποιοτικῶς τήν Σύναξιν, καταδεικνύοντας τήν πνευματική καί ἐκκλησιολογική ἀξία τῆς ἐν Χριστῶ ἑνότητος καί ἀγάπης.

Ἀκολουθεῖ πλούσιο φωτογραφικό ὁδοιπορικό ἐκ τῆς ἐν λόγῳ διοργανώσεως. Συντόμως δέ θά δημοσιευθοῦν καί τά σημαντικά κείμενα τῶν Είσηγήσεων τῆς Ἱερατικῆς Συνάξεως, πρός οἰκοδομήν καί πληροφόρησιν τῶν ἀναγνωστῶν μας.