Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός

καί ὄχι ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος

Ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου & Παραθαλασσίας κ. Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς, τοῦ Σερβικοῦ Πατριαρχείου.

Ο Μητρ. Αμφιλόχιος υπενθύμισε σε ομιλία του στις 26 Οκτωβρίου στην Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου της Τσετίνιε ότι το ανώτατο όργανο διοίκησης της Εκκλησίας είναι η Πανορθόδοξη Σύνοδος και μόνο αυτή μπορεί να λύνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ορθοδοξία.

Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης δεν μπορεί να ονομαστεί κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφού υπάρχει μόνο μία κεφαλή στην Εκκλησία – ο Χριστός.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη συνάντηση και τις συνομιλίες που είχαν με την επιτροπή από το Φανάρι: «Χθες είχαμε συνάντηση με την επιτροπή του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη για τα γεγονότα στην Ουκρανία, – δήλωσε ο Σέρβος Ιεράρχης. «Δυστυχώς, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης συνεχίζει και επιμένει σε αυτή την γραμμή και δεν είναι εύκολο να την ακυρώσει».

Εξήγησε ότι οι απόψεις της πιο πάνω επιτροπής σε σχέση με την Ουκρανία βασίζονται στο ρόλο που διαδραμάτισε το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης στην ιστορία, αλλά «δεν συνειδητοποιούν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει».

«Τόσο εμείς, όσο κι η Σύνοδός μας, γράψαμε στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης ότι η εποχή του Κωνσταντίνου ξεκίνησε με τον Άγιο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και στη συνέχεια τελείωσε το 1453 με την πτώση της Κωνσταντινούπολης ως αποτέλεσμα της τουρκικής κατοχής και το 1918 με το μαρτυρικό θάνατο της ρωσικής Αυτοκρατορικής Οικογένειας Ρομάνωφ», σημείωσε ο ιεράρχης.

Πρόσθεσε ότι: «η Κωνσταντινούπολη διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο από την εποχή που ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα από την Αρχαία στη Νέα Ρώμη. Και το γεγονός ότι μετέφερε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας που κυβερνούσε, άλλαξε την τύχη της Μεσογείου, για να μην πούμε ολόκληρου του κόσμου για χίλια χρόνια. Πραγματικά έδωσε τη δυνατότητα στην Κωνσταντινούπολη για σπουδαία αποστολή, ειδικά για εμάς τους Σλαβικούς λαούς».

«Οι Σλαβικοί λαοί απέκτησαν την Ορθόδοξη Πίστη μέσω της Κωνσταντινούπολης και, στη συνέχεια, την ανεξαρτησία των Τοπικών Εκκλησιών τους, τόνισε ο Μητροπ. Αμφιλόχιος. – Όλο αυτό είναι το έργο του μεγάλου Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Αλλά τώρα είναι άλλη εποχή και είναι επιτακτική ανάγκη η Εκκλησία, σεβόμενη όλα όσα συνέβησαν στην ιστορία, να οικοδομήσει το μέλλον της στους πρώτους αιώνες της ιστορίας της, όταν δηλαδή δεν ήταν τόσο στενά συνδεδεμένη με την εξουσία».

Ο ιεράρχης υπενθύμισε ότι η Εκκλησία ήταν συνδεδεμένη με την εξουσία από τότε που έγινε χριστιανική, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο έως τον αυτοκράτορα Νικόλαο Β’: «υπήρχαν χριστιανικές κυβερνήσεις, χριστιανοί κυβερνήτες, χριστιανικά έθνη, χριστιανικά κράτη».

«Σήμερα δεν έχουμε πλέον χριστιανούς κυβερνήτες, ούτε καν έχουμε χριστιανική εξουσία, ακόμα και οι άνθρωποι που ήταν χριστιανοί, κατά πόσο είναι χριστιανοί σήμερα; Ως εκ τούτου, ο συγχρωτισμός της εξουσίας και της Εκκλησίας, που ήταν εξαιρετικά σημαντικός στην ιστορία, δυστυχώς, δεν μπορεί να υπάρχει πλέον σήμερα. Η Εκκλησία καλείται να ζήσει μια πραγματική ζωή και όλα όσα συμβαίνουν σε αυτήν, ειδικά σε σχέση με σημαντικές αποφάσεις, στο πνεύμα των Αγίων Πατέρων, δηλαδή στο πνεύμα της Συνόδου, στο πνεύμα της πρώτης Συνόδου των Ιεροσολύμων το πεντηκοστό έτος μετά Χριστόν.

Αυτό είναι που διδάσκει η Εκκλησία μας σήμερα και ζητά από τους αδελφούς της Κωνσταντινούπολης να μην είναι πλέον δυνατόν να αποφασίζει κάποιος ένας, είτε πρόκειται για την Κωνσταντινούπολη είτε για το Βελιγράδι», τόνισε ο Μητροπολίτης του Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας.

Ταυτόχρονα, ο Μητροπολίτης Αμφιλόχιος επεσήμανε ότι: «από την αποστολική εποχή η Ορθόδοξη Σύνοδος ήταν το ανώτατο όργανο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορούν να επιλυθούν μόνο από Σύνοδο, Οικουμενική ή Πανορθόδοξη. Είναι απαραίτητο να προσευχηθούμε στον Θεό αυτό το συνοδικό πνεύμα να αποκατασταθεί στην Εκκλησία του Χριστού με όλο τον σεβασμό προς την ιστορία και το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, που είναι η Πρωτόθρονη Εκκλησία.

«Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης δεν μπορεί να ονομαστεί ο επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως γράφεται στον Τόμο της Ουκρανικής Εκκλησίας, ότι είναι ο επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως με αυτόν τον τρόπο αναφερόταν ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Εκτός από τον Χριστό δεν υπάρχουν άλλοι επικεφαλής ή προϊστάμενοι. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε απόστολοι που μαρτυρούμε τον Χριστό ως Κεφαλή της Εκκλησίας και την Εκκλησία ως Μίαν, Άγιαν, Καθολικήν και Αποστολικήν, στην οποία ανήκουμε και στην οποία υπηρετούμε». πρόσθεσε ο ιεράρχης.

«Ήταν διαφορετικά τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τα χρόνια που και άλλα βασίλεια και κράτη διαμορφώθηκαν με βάση το βυζαντινό πρότυπο και οι τότε άρχοντες, όπως και ο βασιλιάς μας Νίκολα Πέτροβιτς, συμμετείχαν στη ζωή της Εκκλησίας. Σήμερα το κράτος είναι κοσμικό, οι λαοί ακολουθούν τα κοσμικά μονοπάτια, οι ηγεμόνες είναι συχνά άθεοι, επομένως δεν είναι πλέον δυνατόν Εκκλησία και κυβέρνηση να βαδίζουν μαζί με σεβασμό η μια προς την άλλη».

Ο Μητροπολίτης υπογράμμισε ότι στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει μόνο ένας επικεφαλής – ο Χριστός.

mitropolija.com

Ὁ Ἡγούμενος τῆς νέας Ἐσφιγμένου ἀντίθετος μὲ τὸν ΚΧΑΟ

Ἡ μία καί μοναδική κανονική Μονή Ἐσφιγμένου διαθέτει πολυπληθή Ἀδελφότητα μέ Καθηγούμενο τόν Γέροντα Μεθόδιο.

Ὁ Ἡγούμενος τῆς νέας Ἐσφιγμένου, δηλ. τῶν τριῶν ἀτόμων, προέβη εἰς τὰς ἑξῆς δηλώσεις, ὡς κατέστη γνωστὸν ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα orthodoxianewsagency.gr  τῆς 19ης Ὀκτωβρίου 2019:

«Μήνυμα ἑνότητας στέλνει ὀ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἐσφιγμένου Ἀρχιμ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται καὶ στὴν ἐπίσκεψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὴν Ἀθωνικὴ Πολιτεία. Ἀναλυτικότερα σημειώνει, «Οἱ Ἁγιορεῖτες μὲ πολὺ μεγάλη χαρὰ ὑποδεχόμαστε τὸν κανονικὸ ἐπίσκοπο τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ πνευματικό μας πάτερα, τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο… 

Τὸ Ἅγιο Ὄρος ἔχει καταφέρει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες νὰ διατηρηθεῖ, διότι πάντοτε οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες κρατοῦν ἀπὸ τὴ μία τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὶς σχετικὲς μὲ τὴ λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ὄρους διατάξεις (ἀπὸ τὶς παλαιὲς ἕως τὸν ἰσχύοντα Καταστατικὸ Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους), δηλαδὴ τὴν σταθερότητά τους στὴν πίστη καὶ τοὺς θεσμούς. Ἡ σχέση τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι, ἐπίσης, κατοχυρωμένη στὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας…».

Πρῶτον, εἶναι ἀπαράδεκτον νὰ ἐξισώνη τὸ Εὐαγγέλιον μὲ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Δεύτερον, ὁ ΚΧΑΟ δὲν ἀναγνωρίζει ὡς «κανονικὸν ἐπίσκοπον τοῦ Ἁγίου Ὄρους» τὸν Πατριάρχην. Τρίτον, ἡ ἄποψις αὐτὴ ἔχει καταδικασθῆ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τὸ 1992. Ἡ ἐμμονὴ εἰς τοιαύτην ἄποψιν ὀφείλει νὰ τὸν ὁδηγήση ὡς ὑπόλογον ἐνώπιον τῆς Διπλῆς Συνάξεως, ὡς διαταράσσοντα τὸ καθεστὼς τοῦ Ἄθω καὶ ἀπειλοῦντα τὸ αὐτοδιοίκητον τῶν Ἱ. Μονῶν.

Ἱστολόγιο Ὀρθοδόξου Τύπου

Δημήτρης Νατσιός: " Περιμέναμε νά ἐκπαραθυρωθοῦν τά βλάσφημα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, μετά καί τήν δεύτερη καταδίκη τους ἀπό τό ΣτΕ. Εἰς μάτην. Καταλάβαμε. Κατέθεσε τά διαπιστευτήριά της καί ἡ νῦν ὑπουργός."

 «Mωρέ, κάνε με πρωθυπουργό ή υπουργό για μια μέρα και να δεις πως στρώνουν τα πράγματα».

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

Πριν από πολλά χρόνια, όταν αντάμωναν οι παρέες, συζητώντας για την κατάντια του τόπου και τα τρέχοντα θλιβερά γεγονότα, κάποιος θα πετιόταν και θα φώναζε αγανακτισμένος «μωρέ, κάνε με πρωθυπουργό ή υπουργό για μια μέρα και να δεις πως στρώνουν τα πράγματα». Χρόνια έχω να το ακούσω. Είναι πλέον τόσο το κατέβασμα στου «κακού τη σκάλα» και το περιρρέον πνεύμα παραίτησης και υποταγής, που κανείς δεν διανοείται ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Οι «κυβερνήσεις πέφτουνε» και, συνήθως, μετά από λίγο, όλοι μονολογούν και λένε με έκδηλη την απογοήτευση: μια από τα ίδια. «Οι βιολιτζήδες άλλαζαν, μα ο χαβάς μένεις ο ίδιος» όπως θα έλεγε και ο Κολοκοτρώνης.

Άλλαξε κάτι στην Παιδεία; Όχι. Περιμέναμε- το ελάχιστο- να εκπαραθυρωθούν τα βλάσφημα βιβλία των Θρησκευτικών, μετά και την δεύτερη καταδίκη τους από το ΣτΕ. Εις μάτην. Καταλάβαμε. Κατέθεσε τα διαπιστευτήριά της και η νυν υπουργός. Μια από τα ίδια. Τι το διαφορετικό πράττει από τους Φίλη και Γαβρόγλου; Τίποτε. Από την ίδια αρχέκακο κεφαλή παίρνουν γραμμή και μπαίνουν στην γραμμή, στοιχίζονται. Πόσα, όμως, θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν στην Παιδεία;  Εξαγνισμός μας μέσω της Παιδείας. Να ξαναγίνουμε αγνοί ζώντας με τα δικά μας παλιά πλούτη. «Δεν θέλω καινούργια, ξένα δώρα. Παλιά, δικά μου πλούτη σου ζητώ», βροντολαλεί ο καθ’ ημάς Παλαμάς.

Τίποτε δεν γίνεται, θα πει με συγκατάβαση κάποιος. Λάθος. Πολλά και ωραία μπορεί να γίνουν. «Κάνε με ένα βράδυ υπουργό Παιδείας και να δεις ποιο θα είναι το νέο αναλυτικό, όχι πρόγραμμα, αλλά όραμα». Και δη, στην κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία του Δημοτικού.

Απαριθμώ, έχοντας κατά νου την Στ΄ που διδάσκω. (Και καταγράφω αυτά που πράττω στην αίθουσα, κατά παράβασιν προγραμμάτων που μας έφεραν σε τούτο εδώ το χάλι).

Πρώτον:  Στο μάθημα της Γλώσσας, το σημαντικότερο και κυριότερο. Κατάργηση των νυν βιβλίων-περιοδικών ποικίλης ύλης-και ανάθεση συγγραφής νέων αναγνωστικών, όχι σε τυχάρπαστους εθνομηδενιστές- δοκιμάστηκαν και διέλυσαν τα πάντα- αλλά στους αρίστους. Επιστρατεύεις την αφρόκρεμα της επιστήμης, ό,τι καλύτερο διαθέτει παγκοσμίως η πατρίδα - γλωσσολόγους, φιλολόγους, εικαστικούς, παιδαγωγούς - και τους αναθέτεις την υψηλή αποστολή. Όρος απαράβατος, η προβολή της εθνικής μας παράδοσης εν τη διαχρονία της. Τι σημαίνει καλό αναγνωστικό; Προσωπικώς χωρίζω την χρονιά σε θεματικές ενότητες. Δηλαδή, με απλά λόγια.

Ένα μήνα διδάσκω δημοτική ποίηση. «Του νεκρού αδελφού», «το γιοφύρι της Άρτας», «οι Ακρίτες», «ο Ερωτόκριτος». Να ευωδιάσουν τα παιδιά από τα μυρίπνοα άνθη της Πονεμένης Ρωμιοσύνης. Τον άλλο μήνα αρχαίους συγγραφείς. Ποιος είπε ότι δεν μπορούν να διαβάσουν Όμηρο, Θουκυδίδη ή Πλούταρχο; Τον άλλο μήνα Πατέρες της Εκκλησίας», το μοσχολίβανο των εθνικών μας γραμμάτων. (Μέγα Βασίλειο και Φώτιο και Πατροκοσμά και άγιο Παϊσιο). Σειρά έχουν τα απομνημονεύματα του Εικοσιένα. 27 σελίδες έχει το νυν βιβλίο Γλώσσας για συνταγές μαγειρικής. Γιατί να μην διδάξω τον εξαίσιο λόγο, ιδρυτικός του κράτους μας θα έλεγα, του Γέρου του Μοριά στην Πνύκα, τις λεβέντικες μοσχοβολιές του πατριδοφύλακα Μακρυγιάννη ή του Φωτάκου και του Κασομούλη τα συναξάρια του Γένους; Ακολουθούν οι Νεοέλληνες ποιητές, οι τροπαιούχοι της Γλώσσας μας.  Ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Μαβίλης, ο Βαλαωρίτης, ο Δροσίνης, ο Πολέμης, ο Παλαμάς, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Βρεττάκος, ο Ρώτας, διαμάντια πεταμένα στη λάσπη. Έπονται οι πεζογράφοι με πρωταθλητή τον κυρ Αλέξανδρο τον Σκιαθίτη, τον Βενέζη, τον Μυριβήλη, τον Κόντογλου. Τι να πρωτοδιαλέξεις;  Απλώνεις το χέρι στο χρυσοφόρο μεταλλείο της λογοτεχνίας μας και πιάνεις πετράδια και τιμαλφή.

Δεύτερον: Δυο ώρες αρχαία ελληνικά, μύθους του Αισώπου, Ευαγγελικές Περικοπές.  Έμφαση στην ετυμολογία. (Γιατί τον λέμε σκίουρο; Γιατί έχει μια ουρά τόσο μεγάλη, που κάνει σκιά). Ταυτόχρονα κυκλοφορεί στο σχολείο «ετυμολογικό λεξικό», στο οποίο καταγράφονται λέξεις καθημερινές που τις γνωρίζουν τα παιδιά.  (Αίθουσα. Από το ρήμα αίθω=φωτίζω.  Από δω ο αίθριος καιρός).  Δύο καλά πετυχαίνεις: και βελτίωση της ορθογραφίας και αίσθηση της συνέχειας της γλώσσας.

Τρίτον:  Γραμματική. Το νυν βιβλίο έχει 218 σελίδες. Εν πολλοίς βρίσκεται σε αχρησία. Κανείς μαθητής δεν το μελετά.  Ένα ολιγοσέλιδο, εύχρηστο βιβλίο αρκεί. Τα δέκα μέρη του λόγου, λίγο συντακτικό και τέλος. Και να ξαναμπούν στο σχολείο η ορθογραφία, που κακώς καταργήθηκε, προανάκρουσμα της επιβολής της φωνητικής γραφής, ένα ι, ένα ε, και, γιατί όχι, η καλλιγραφία.  «Απορεί κανένας πως γίνεται, μια φυλή σαν την δική μας που είχε τόση ευαισθησία και που τη μετάδωσε σ’ όλη την ανατολή, τώρα να είναι βουτηγμένη ολόκληρη στην ακαλαισθησία στο κάθε πράγμα, μια ακαλαισθησία αληθινά απίστευτη, σα να έχουμε γίνει ένα ολότελα άλλο γένος», γράφει ο Κόντογλου στα «Μυστικά Άνθη» του. (σελ. 46).

Τέταρτον: Ιστορία. Απόσυρση των υπαρχόντων βιβλίων, που είναι για πρωτοετείς φοιτητές και συγγραφή βιβλίων, στα οποία θα αναδεικνύονται οι επιφανείς του Γένους. Γιατί είναι ήρωες ο Μπότσαρης, ο Παπαφλέσσας, η Μπουμπουλίνα, ο Παύλος Μελάς, ο Γρηγόρης Αυξεντίου; Αφιερώματα και επεισόδια από την ζωή τους, που φανερώνουν το μεγαλείο τους. Τα παιδιά θέλουν τις αξίες σαρκωμένες σε πρόσωπα.  Τους μιλάς για τον αητό της Μακεδονίας μας, τον Παύλο Μελά, και κατανοούν τι σημαίνει ηρωισμός, θυσία και φιλοπατρία και επαναφέρεις στους τοίχους κάδρα ηρώων, για να τους βλέπουν και να καμαρώνουν που είναι Ελληνόπουλα.

Πέμπτον: Θρησκευτικά. Στην Στ΄ Δημοτικού το Ευαγγέλιο της Κυριακής ή βίους αγίων, μαρτύρων και νεομαρτύρων.  Χριστοκεντρική παιδαγωγία, για να καταλάβουν τα παιδιά (και οι γονείς τους) ότι Χριστιανός δεν είναι αυτός που αναρριχάται, στην "σωζομένη" συκομουριά του Ζακχαίου, αλλά αυτός που φιλεύει τον Χριστό στο σπίτι του και μοιράζει «τα ήμισυ των υπαρχόντων του, τοις πτωχοίς». Για να μάθουν τα βαπτισμένα, αλλά ξεμυρωμένα Ελληνόπουλα ότι εκτός από τα γενέθλια, υπάρχουν και οι άγιοί τους και γιορτάζουμε με χαρά , την  ημέρα που δεν πέθαναν, αλλά προτίμησαν την ζωή κοντά στο Χριστό και νίκησαν τον θάνατο. Τα παιδιά τρέχουν στον Χριστό. Αυτός ανοίγει την αγκαλιά του και μας μαλώνει:  «Άφετε τα παιδία…». Και εμείς βάζουμε ανάμεσά τους το πρόγραμμα του Φίλη και του Γαβρόγλου..

Έκτον:  Με νόμο: Κάθε Δευτέρα έπαρση της σημαίας και όλο το σχολείο ψάλλει το αναστάσιμο απολυτίκιο του Γένους, τον Εθνικό μας Ύμνο

Έβδομον: Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Από αργία ξαναγίνεται σχολική γιορτή.

Όγδοον: Παρελάσεις. Είδαμε κάτι νευρόσπαστα να χοροπηδούν σαν κατσίκια. Απόρροια της ανύπαρκτης Παιδείας, της εκπαίδευσης (και της κοινωνίας), του χαβαλέ, της κατάληψης και της ατιμωρησίας. ¨Θεέ μου τι βλέπομεν στις μέρες μας», θα μοιρολογούσε ο Μακρυγιάννης. Ξινά μήλα από ξινές, άχρηστες μηλιές…

 Ας το καταλάβουμε «Σχολείο ίσον δάσκαλος» (Παλαμάς).  Όλο το βάρος να πέσει στην υγιή, εθνική μόρφωση των δασκάλων. Αυτή είναι η αποστολής της Παιδείας: η  εθνική μόρφωση. «Δεν μπορεί η παιδεία ν’ αρνηθεί την εθνική μόρφωση και να γίνει αχρωμάτιστη, πανανθρώπινη Παιδεία, εκτός τόπου και χρόνου. Τέτοια παιδεία θα ήταν αφηρημένη μόνο έννοια χωρίς περιεχόμενο». Είναι λόγια του Αλ.  Δελμούζου, στο βιβλίο του «Μελέτες και πάρεργα» (σελ. 42).  Ήθελε να πει Παιδεία για Ελληνόπουλα, τα τρανά και γερά γράμματα του Γένους, που μόρφωναν γενιές που «χιόνι έτρωγαν, χιόνι έπιναν και την φωτιά βαστούσαν»….

Καθολικός μοιράζει την Αρτοκλασία μετά τον Εσπερινό του Αγίου Δημητρίου ...

Παπικός "ἐπίσκοπος" διανέμει τόν ἄρτο στούς πιστούς

μετά τήν Ἀρτοκλασία τοῦ ἑορταστικοῦ Ἑσπερινοῦ

στόν Ἱ. Ναό Ἁγ. Δημητρίου Ἄαχεν Γερμανίας!

Αντιμέτωποι με ένα σοκαριστικό γεγονός ήρθαν οι ενορίτες του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αάχεν της Γερμανίας, το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019.

Συγκεκριμένα μετά το πέρας του Εσπερινού του Αγίου Δημητρίου, οι πιστοί αντί να λάβουν αρτοκλασία από τον ιερέα του Ναού, έλαβαν από Καθολικό Επίσκοπο!

Είναι απορίας άξιον από που πήρε άδεια ο εν λόγω Καθολικός Επίσκοπος, ώστε να μοιράζει αρτοκλασία σε Ορθόδοξους Χριστιανούς.

Οι εικόνες αυτές προσβάλουν τον Ορθόδοξο λαό και την νοημοσύνη τους.... και όπως λέει η γνωστή παροιμία "φωνή λαού οργή Θεού".

ἱστολόγιο "ΡΟΜΦΑΙΑ"

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων

τῆς Ζ΄ Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

στήν Ἐνορία Ἁγίου Νεκταρίου

Ξυλοκέριζας Κορίνθου

● Μνήμη τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τοῦ νέου ἀσκητοῦ, τοῦ ἐν Χίῳ

Σήμερα, Κυριακή 14/27 Οκτωβρίου 2019, η μικρή Ενορία μας Αγ. Νεκταρίου Ξυλοκέριζας (Κορίνθου) τίμησε τη μνήμη του οιονεί Γέροντός του (του Αγίου Νεκταρίου) Οσίου Παχωμίου του εν Χίω. Μεγάλου ασκητού και πνευματικού καθοδηγητού των μοναχών στη Χίο. Κοιμήθηκε το 1905 (14/10) σε ηλικία 65 ετών, αφήνοντας 65 μοναχούς μαθητές του στην περιβόητη Σκήτη των τριών Οσίων Πατέρων (Νικήτα, Ιωσήφ και Ιωάννη) Κτιτόρων της περιφήμου Νέας Μονής της Χίου (με τα μοναδικά βυζαντινά ψηφιδωτά). Ένας εκ των μαθητών του Οσίου ήταν και ο εν τη Κορινθία κοιμηθείς, ιδρυτής τεσσάρων Ιερών Μονών, όσιος Γέρων Μωϋσής (+1946).

Άλλη μια Σύναξη και Σύνοδος ουρανού και γης. Η Κυριακάτικη Θ. Λειτουργία στην ταπεινή Ενορία μας. Συν τοις άλλοις, ο εορτασμός της μνήμης του Γέροντος του Αγίου μας Νεκταρίου, Οσίου Παχωμίου του εν Χίω (+1905). Ιερουργός ο αγαπητός Ιερομόναχος π. Ανανίας Π.

Το σημερινό κήρυγμα, πέραν της Ευαγγελικής περικοπής, αναφερόμενο στη μνήμη των Αγίων Πατέρων, στις Συνόδους της Εκκλησίας, στη μνήμη του Οσίου Παχωμίου, αλλά και στις πολλές σύγχρονες "ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ" και τα κριτήριά τους, μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να το ακούσει ηχογραφημένο στο ιστολόγιό μας (κατωτέρω). Έχει, ίσως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον κα σημασία. Εσείς θα το κρίνετε!

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνεγνώρισε τό σχισματικό μόρφωμα τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας!

Μνημεῖον προχειρότητος καί ἐπιπολαιότητος

 ἡ Εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στήν ἔκτακτη Ἱεραρχία γιά τό Οὐκρανικό!

τοῦ κ. Δ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Σέ δέκα ἀραιογραμμένες σελίδες προφανοῦς περιφρονήσεως τῆς σημασίας τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος (Αὐτοκεφαλία) ἐκτίμησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ὅτι "τυλίγει", μέ τήν σχετική Εἰσήγησή του στήν σημερινή ἔκτακτη Ἱεραρχία, "σέ μία κόλλα χαρτί" τήν ὅλη ὑπόθεση.

Δυστυχῶς, ὅμως, γι' αὐτόν, αὐτή ἡ κίνηση καί ἀπόφασή του θά τόν συνοδεύει μέχρι τέλους καί θά στιγματίζει τήν Ἀρχιεπισκοπεία του γιά τήν προχειρότητα καί ἐπιπολαιότητα πού ἐνήργησε. Σέ ἕνα ζήτημα πού δέν πρόκειται, βεβαίως, νά λήξει μέ αὐτή τήν "ἀναγνώριση" καί τοῦ ὁποίου οἱ διαστάσεις δέν εἶναι καθόλου μικρές, οὔτε πρόσκαιρες.

Ὁ διεκπεραιωτικός χαρακτήρας καί ἡ σκοπιμότητα τῆς Εἰσηγήσεως τοῦ κ. Ἱερωνύμου συναγωνίζονται τήν πρόδηλη ἀπροθυμία καί ἀδιαφορία του συντάκτου της, νά προσεγγίσει μία τόσο λεπτή ὑπόθεση μέ τό ἀνάλογο ὕφος καί ἦθος. Μπορεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά μή φημίζεται γιά τήν θεολογική του δεινότητα, ἀλλά δέν δικαιολογεῖ ἡ εὐθύνη τοῦ ἀξιώματός του καί τῆς θέσεώς του ὡς Προέδρου τῆς Ἱεραρχίας τέτοιες προσεγγίσεις.

Οὔτε πρωτοετής φοιτητής τῆς Θεολογίας δέν θά διαπραγματευόταν μέ τέτοια ρηχότητα ἕνα τέτοιο ζήτημα, κανονικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν διαστάσεων. Ἐκεῖνο δέ πού ἐκπλήσσει, στό συγκεκριμένο κείμενο, εἶναι ἡ παγερή ἀδιαφορία καί καταφρόνηση ἔναντι τοῦ Μητροπολίτου Ὀνουφρίου καί τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς ὁποίας προΐσταται.

Ὁ Εἰσηγητής κρυπτόμενος ὄπισθεν τῶν σχετικῶν ἐπί τοῦ θέματος ἀποφάσεων τῶν δύο Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν προβάλλει ὡς θέσφατα ἀναντίρρητα καί κοινῶς ἀποδεκτά τίς ἐκτιμήσεις των. Πρόκειται γιά ἀναμάσημα τῶν γνωστῶν θέσεων τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖες, ὅμως, ἐγείρουν πελώρια ζητήματα, ὅσον ἀφορᾶ στήν βασιμότητα καί ὀρθή κανονική ἑρμηνεία τῶν προνομίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ περιεχομένου των.

Δέν κατενόησε τίποτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπό τό νόημα τῆς ἐπισημάνσεως τοῦ Μητροπολίτου Ν. Σμύρνης κ. Συμεών ὅτι δέν ζοῦμε οὔτε στόν 4ον οὔτε στόν 5ον μ.Χ. αίώνα! Οὔτε τά ὅσα διεξοδικῶς γράφτηκαν αὐτή τήν περίοδο, περί τοῦ προνομίου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως νά δέχεται καί ἐκδικάζει "ἐκκλήτους προσφυγάς" ἀπό ὅλη τήν οἰκουμένη, ἀκόμη καί καθηρημένων καί ἀφορισμένων (κληρικῶν) τελεσιδίκως ὑπό τελείων Πατριαρχικῶν Συνόδων κεκριμένων.

Εἶναι χαρακτηριστική, ἡ σχεδόν παιδαριώδης ἀπόφανσις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, τήν ὁποία μετ' ἐμφάσεως μεταφέρει καί ἐπικαλεῖται ὁ Εἰσηγητής, ὅτι "ἀνεγνώρισε τό κανονικό δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν παραχώρηση τοῦ Αὐτοκεφάλου, καθώς καί τό προνόμιον τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά χειρισθεῖ περαιτέρω τό ζήτημα τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας"!

Συγχαρητήρια! Εἰλικρινῶς δέν γνωρίζαμε ὅτι διαθέτει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος Διαρκή Σύνοδο πανορθοδόξου ἥ μᾶλλον οἰκουμενικῆς ἐμβελείας, ἰσχύος καί κύρους!

Καί ἐνῶ ἡ "ἐπιχειρηματολογία" τοῦ Εἰσηγητοῦ ξεκινᾶ μέ τήν ἐπίκληση καί παράθεση τῶν ὑποτίθεται κανονικῶν κρίσεων καί ἀποφάσεων τῆς Δ.Ι.Σ. (δηλαδή, ἡ Σύνοδος ἐξουσιοδότησε τόν Ἀρχιεπίσκοπο νά χειρισθεῖ τό θέμα κι ἐκεῖνος ἐπικαλεῖται τούς...χειρισμούς τῆς Συνόδου!....), τήν συνεχίζει καί τήν ὁλοκληρώνει ἐπικαλούμενος μία σειρά μή κανονικῶν καί δή ἀρνητικῶν "λόγων", γιά τούς ὁποίους, ἐπίσης, προτείνεται καί προκρίνεται ἡ ἀναγνώριση τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου!

Εἶναι ἐντυπωσιακό, ἕνας Ἀρχιεπίσκοπος, ἐνώπιον μιᾶς ὁλόκληρης Ἱεραρχίας δεκάδων Ἱεραρχῶν, νά ἐπικαλεῖται ἀντικανονικότητες καί παρανομίες, καθώς καί τή δύναμη τοῦ κόσμου καί τῶν δεδομένων του γιά νά καταλήξει στήν ὑπ' αὐτῶν οὐσιαστικῶς ἐπιβαλλόμενη ἐπιλογή, ἐπί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων, ὡς ὀρθή καί κανονική ἀπόφαση!

Συγκεκριμένα ὁ κ. Ἱερώνυμος ἀναφέρει καί ἐπικαλεῖται ὡς λόγους πού συνηγοροῦν στήν σχετική τοποθέτηση καί πρότασή του: τίς ἀξιώσεις τῶν λαῶν γιά Αὐτοκεφαλία μέ ἐθνολογικά κριτήρια, τήν ἐπίδραση "τῆς ἐκκοσμικευμένης ἐθνοκρατικῆς ἰδεολογίας" τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Διαφωτισμοῦ ἐπί τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, τήν ἐπιρροήν καί πίεσιν τῶν δυναστικῶν κρατικῶν ἐξουσιῶν! Πολύ ρεαλιστής μᾶς προέκυψε ὁ Μακαριώτατος ἤ μήπως, τελικῶς, αὐτό εἶναι τό χαρακτηριστικό τῆς συλλογιστικῆς τῶν ἀποφάσεών του γενικότερον; (σημ.: σέ βάρος συνήθως τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί πνευματικῶν κριτηρίων).

Ὡς ἐπιστέγασμα δέ τῶν κατά τά ἀνωτέρω ἐπιχειρημάτων του δέν παραλείπει γιά τήν τιμή τῶν ὅπλων, ἄν ὄχι ὡς εἰρωνική ἀποστροφή, νά ἐκφράσει τήν ἐκτίμηση ὅτι ἡ ἀνακήρυξη τῆς Αὐτοκεφαλίας στήν Οὐκρανία "θά ἀποδειχθῆ δέ καί πολύτιμος διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν σχέσεων τῶν δύο ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῆς Μεγάλης Ρωσσίας καί τῆς Οὐκρανίας"! Νά εἶναι βέβαιος ὅτι τό Πατριαρχεῖο Μόσχας θά τοῦ ὀφείλει χάριτας, διά τήν μεγάλη προσφορά του!

Δυστυχῶς, ὁ κ. Ἰερώνυμος γιά ἄλλη μία φορά σέ ἕνα μεῖζον ζήτημα κανονικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν διαστάσεων, ὅπως εἶχε διαπράξει καί στήν γνωστή περίπτωση στό πλαίσιο τῆς λεγομένης ἁγίας καί μεγάλης συνόδου τῆς Κρήτης (2016), ἀποδείχθηκε κατώτερος τῶν περιστάσεων.

Καί, ἐάν τότε ἀλλοίωσε τήν ἐκπεφρασμένη γνώμη τῆς Ἱεραρχίας, τώρα τῆ ἀνοχῆ της, τήν συμπαρέσυρε, προσδένοντάς την στό ἅρμα τοῦ Φαναρίου, τό ὁποῖο διευκολύνεται ἔτσι νά τρέχει ὄχι τόν προκείμενο ἀγώνα, ἀλλά τήν κούρσα γιά τήν κατάκτηση τοῦ ἐπίζηλου τίτλου τοῦ Πρώτου "ἄνευ ἴσων" μεταξύ τῶν Πατριαρχείων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, ὁ δέ Προκαθήμενος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ τίτλου τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤτοι τοῦ πάπα τῆς Ἀνατολῆς!

Γιά ὅσα δυσάρεστα καί σέ βάρος τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθήσουν, ἡ Ἱεραρχία καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θά ἔχουν πλέον ἀκεραία τήν εὐθύνη!

Ἱστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ

Ἐν ὄψει δραματικῶν ἐξελίξεων!

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἐζήλωσε τήν δόξα τοῦ προκατόχου του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί, ὅπως ἐκεῖνος, παρασυρθείς τότε ὑπό τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, προκάλεσε τό ἡμερολογιακό Σχίσμα, ἑτοιμάζεται, πιεζόμενος ὑπό τοῦ διαδόχου ἐκείνου, νά προκαλέσει τή δημιουργία νέου σχίσματος στήν Ἐκκλησία τώρα γιά τό Οὐκρανικό;

τοῦ Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Ἐν ὄψει τῆς τακτικῆς συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἤδη συνεδριάζει γιά δεύτερη ἡμέρα, πολλοί ἔσπευσαν αὐτές τίς ἡμέρες νά παρέμβουν καί μέ ἄρθρα των νά προτείνουν διάφορα, ὅσον ἀφορᾶ στό μεῖζον ἐκκλησιαστικό ζήτημα τοῦ Οὐκρανικοῦ. Μία τέτοια παρέμβαση ἦταν καί σχετικό ἄρθρο τοῦ κ. Ἀν. Βαβούσκου, δρ. Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, ὁ ὁποῖος μεταξύ ἄλλων διετύπωσε τήν ἄποψη ὅτι μόνον διά μιᾶς ἐκτάκτου συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας εἶναι δυνατόν ὀ Πρόεδρος νά θέσει πρός συζήτηση τό Οὐκρανικό.

Εἶναι χαρακτηριστικό τό δημόσιο σχόλιο τοῦ Μητροπολίτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου τήν παρελθοῦσα Κυριακή (6/10/2019), πρίν ἀκόμη ἐνημερωθεῖ καί ὁ ἴδιος περί συγκλήσεως ἐκτάκτου Ἱεραρχίας μέ ἀποκλειστικό θέμα τό Οὐκρανικό, ὅτι κατεβαίνει στήν Ἀθήνα γιά τήν Ἱεραρχία ὅπου ἔχουμε, ὅπως εἶπε, νά κάνουμε ἐκλογές Μητροπολιτῶν, ἀλλά αὐτό δέν εἶναι τό "σημαντικό"(;). Τό δύσκολο θέμα πού μᾶς περιμένει, πρόσθεσε, εἶναι τό Οὐκρανικό ζήτημα πού ἀπασχολεῖ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Στά θέματα τῆς ἡμερησίας Διατάξεως της Ἱεραρχίας δέν ἦταν, οὔτε εἶναι, τό Οὐκρανικό. Καί ὅμως ὁ κ. Ἄνθιμος ἐτόνισε ὅτι αὐτό θά εἶναι τό ζήτημα πού θά ἀπασχολήσει κυρίως τούς Ἱεράρχες. Δικαιώνεται δέ, ἐκ τῶν ὑστέρων, διότι τελικῶς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος φαίνεται ὅτι ἀκολούθησε αὐτό πού δημοσίως, συμπτωματικῶς λίγα εἰκοσιτετράωρα προηγουμένως, εἶχε προτείνει ὁ κ. Βαβοῦσκος.

Ἔτσι, τό προσεχές Σάββατο, 12 Ὀκτωβρίου θά συνεδριάσει ἐκτάκτως ἡ Ἱεραρχία μέ μοναδικό θέμα τό Οὐκρανικό (ὡς "Ἐνημέρωση περί τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας") καί εἰσηγητή, βεβαίως, τόν ἴδιο τόν Ἀρχιεπίσκοπο.

 Ὁ τελευταῖος φαίνεται ἀποφασισμένος νά "τακτοποιήσει" μέ συνοπτικές διαδικασίες αὐτή τήν ἐκκρεμότητα. Θά ἔλεγε κανείς καί βεβιασμένα, μιᾶς καί, ἀφ' ἑνός μέν, αἰφνιδίασε τούς Ἱεράρχες μέ τήν πρωτοβουλία του, ἀφ' ἑτέρου δέ, εἶναι προφανής ἡ μεθόδευση τοῦ πράγματος νά καθοδηγηθεῖ ἐπ' αὐτοῦ ἡ Ἱεραρχία ἀπό τόν ἴδιο, σύμφωνα μέ τίς ἀνειλημμένες δεσμέσεις ἤ ὑποσχέσεις του πρός τόν Πατριάρχη. Καί ὅλα αὐτά, ἡμέρα Σάββατο, μετά ἀπό τετραήμερες ἐργασίες τῆς τακτικῆς Ἱεραρχίας καί ἐν ὄψει τελέσεως τεσσάρων ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν.

Θλιβερή πτυχή ὅλου αὐτοῦ τοῦ σκηνικοῦ καί τῆς σκηνοθεσίας του ὑπῆρξε ἡ στάση τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου. Ἐρωτηθείς, ὡς ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς Ἱεραρχίας, ὑπό δημοσιογράφου, τί ἀκριβῶς θά γίνει τό Σάββατο, δηλαδή ἄν θά τεθεῖ πρός συζήτηση μέ τήν προοπτική νά γίνει καί σχετική ψηφοφορία ὥστε νά ληφθεῖ ἀπόφαση ἀπό τήν ἔκτακτη Ἱεραρχία ἐπί τοῦ σοβαρωτάτου αὐτοῦ θέματος, ἐδήλωσε παντελή ἄγνοια! Ἀνέφερε δέ χαρακτηριστικά ὅτι δέν γνωρίζει τί θά εἰσηγηθεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, προσέθεσε μάλιστα ὅτι πρόκειται μᾶλλον γιά ἁπλή ἐνημέρωση τοῦ σώματος, καθώς ἐπίσης ὅτι δέν γνωρίζει πού "θέλει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά ὁδηγηθεῖ ἡ συζήτηση καί ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας"! Γλῶσσα λανθάνουσα, τἀληθῆ λέγει!

Χωρίς νά θέλουμε νά ἐπιβαρύνουμε τό κλίμα, ἐκφράζουμε τήν ἱκανοποίησή μας γιά τήν συνετή καί λογική παρέμβαση ἐπί τοῦ θέματος, δι' ἐπιστολῆς, τοῦ Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, ὁ ὁποῖος θέτει τό ζήτημα στίς πραγματικές του διαστάσεις καί τρόπον τινά κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Πράγματι τέτοιες φωνές εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀκούγονται καί κυρίως νά εἰσακούονται, ἔν ὄψει μιᾶς διαφαινομένης ὀδυνηρῆς ἐξελίξεως.

Οἱ Ἱεράρχες, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, ἀσχέτως ἀκόμη καί τῆς προσωπικῆς των ἀπόψεως και θεωρήσεως τοῦ ζητήματος, κοιτώντας τήν μεγάλη εἰκόνα, ὅπως λέμε, θά πρέπει γιά τό καλῶς νοούμενο συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας νά ἀποτρέψουν τόν Ἀρχιεπίσκοπο νά ἐκθέσει τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος λαμβάνοντας πρωτοβουλίες πρός ἱκανοποίηση τοῦ Φαναρίου.

Ἄς προηγηθοῦν κατά τάξη τά Πατριαρχεῖα καί οἱ Τοπικές Ἐκκλησίες καί ἀφοῦ δέν ἔχουμε τό σθένος καί τήν παρρησία νά προτείνουμε τήν προδήλως μοναδική κανονική διέξοδο τῆς συγκλήσεως, κατόπιν καταλλήλου προετοιμασίας, πανορθοδόξου Συνόδου πρός ἐξέταση τῆς ἀποφάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἄς μήν ἐκτιθέμεθα. Ἡ διαμορφωθεῖσα κατάσταση, τῆ εὐθύνη, κυρίως, τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ἐκρηκτική καί ἐγκυμονεῖ μεγάλους κινδύνους γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἄς ἀναλογισθεῖ ὅτι τυχόν ἐπιπόλαιες κινήσεις καί πρωτοβουλίες του καί συγκεκριμένως τυχόν πρόθεσή του νά ταχθεῖ τώρα σαφῶς ὑπέρ τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου, μόνος ἤ μετά τῆς περί αὐτὀν Ἱεραρχίας, ὅπως αὐτό προέκυψε ἀπό τίς ἀποφάσεις καί τούς χειρισμούς τοῦ Φαναρίου, θά τόν φέρουν σέ δεινή θέση.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος

Σέ ἀνάλογη θέση εἶχε περιέλθει ὁ μακρυνός προκάτοχός του Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ ὁποῖος συμμορφούμενος στίς καινοτόμες πρωτοβουλίες καί αὐθαίρετες ἀποφάσεις τοῦ διαβόητου Μελετίου Μεταξάκη - τοῦ, κατά Ἰουστῖνον Πόποβιτς, σχισματοποιοῦ - περί τῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ ἐκκλησια-στικοῦ ἡμερολογίου, παρέσυρε τήν τότε Ἱεραρχία, παρά κάποιες συνετές φωνές μεμονωμένων Ἱεραρχῶν, καί τελικῶς ἔγινε αἴτιος ἑνός ἀκόμη ἀθεράπευτου Σχίσματος!

Ἑνός σχίσματος, γιά τό ὁποῖο, κατά τή μαρτυρία τοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, στό τέλος τῆς ζωῆς του ἐμέμφετο ἑαυτόν καί τόν παρασύραντα αὐτόν Μεταξάκη καί ἐδήλωνε, ματαίως πλέον, μεταμέλεια.

ΣΧΟΛΙΟ:

Η μη αναγνώριση της Αυτοκεφαλίας της νέας εκκλησίας στην Ουκρανία εκτός του ότι θα αποτρέψει την πρόκληση οριστικου σχίσματος, θα ωφελήσει επιπλέον διότι θα αποδοκιμάσει το νέο δόγμα του Φαναρίου περί υπάρξεως πρώτου άνευ ίσων στην Ορθόδοξη Εκκλησία και θα ματαιώσει τα σχέδια που με αφορμή την Αυτοκεφαλία ευνοούν την Ουνία και κατ επέκταση τον Παπισμό.

Ἱστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ

Ἐσχάτη ὥρα ἐστί!

Τό Φανάρι «ἀνατινάζει στόν ἀέρα»

τό Ἅγιον Ὄρος καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος

προκειμένου νά ἐπιβάλλει τά σχέδιά του!

● Προμηνύονται δραματικές ἐξελίξεις καί συμφορές ἀπό τίς ἐπικείμενες ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τό Οὐκρανικό καί ἐπίσκεψη τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στό Ἅγιον Ὄρος

τοῦ Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Πολλές φορές καί πολλά ἔχουν κατά καιρούς γραφτεῖ γιά τήν προβληματική πορεία καί δράση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στίς τελευταῖες δεκαετίες. Προβληματική, κυρίως ἀπό ἀπόψεως θεολογικῆς καί κανονικῆς, πορεία καί δράση πού ἔφθασαν, ἀντιστάσεως οὐσιαστικῆς μή ὑπαρχούσης, στά ὅρια τῆς ἐκκλησιολογικῆς ἀποστασίας.

Βεβαίως, ὅπως συνήθως συμβαίνει, οἱ ἀπαρχές τοῦ προβλήματος εἶναι παλαιότερες καί οἱ ρίζες του βαθύτερες ἀπό τά φαινόμενα. Ἐξ ὅσων γνωρίζουμε, μᾶλλον ἀποτελεῖ κοινό τόπο ἡ διαπίστωση ὅτι καθοριστικά γιά τό Πατριαρχεῖο ὑπῆρξαν τά νέα δεδομένα, τά ὁποῖα διαμορφώθηκαν στόν χῶρο του, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος καί ἐντεῦθεν.

Συνοπτικά, θά προσδιορίζαμε αὐτά τά δεδομένα ἀποδίδοντάς τα, ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐμφάνιση καί τήν ἐπίδρασή τους, σέ τρεῖς παράγοντες: α) Τήν ἀποστέρηση ποιμνίου, β) τήν ἐπέλαση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί γ) τήν εἰσχώρηση τῆς Μασωνίας.

Ἔτσι, ὡς συνέπεια τῶν ἀνωτέρω, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔφθασε νά εἶναι ἀνεξέλεγκτο, ἐκκλησιολογικά διαβρωμένο καί ἐν πολλοῖς ἐξαρτημένο καί ἐλεγχόμενο. Ὡς ἀντιστάθισμα αὐτῶν τῶν χαρακτηριστικῶν τῆς νέας πορείας του, οἱ ἐκπρόσωποί του προέβαλλαν καί χρησιμοποιοῦν, προφανῶς ἀποπροσανατολιστικά γιά τούς ἀγνοοῦντες καί τόν ἀνυποψίαστο κόσμο, τά περί "μαρτυρικοῦ" Πατριαρχείου καί τά συναφή.

Παραλλήλως, δέν ἔλειψαν, ἐκ μέρους τῶν ἐνοίκων του, οἱ ἐπικλήσεις καί ἀναφορές στήν ὄντως μακραίωνη ἔνδοξη ἱστορία καί παράδοσή του καί στά ἀπαράγραπτα ἱστορικά καί κανονικά του δίκαια καί προνόμια. Ἐπειδή δέ, ἐκ τῶν ἐπιλογῶν τους, ἁπώλεσαν ἐν τοῖς πράγμασιν τήν δυνατότητα νά ἐκπροσωποῦν ἀξίως τήν ὀργανική πνευματική συνέχεια ἐκείνης τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατέφυγαν στήν μετατόπιση τοῦ κέντρου βάρους τῆς ἱστορίας τοῦ θεσμοῦ αὐτοῦ, ἀπό τήν διαφύλαξη ἀκαινοτομήτου τοῦ θησαυροῦ τῆς παραδοθείσης Πίστεως στήν προβολή καί ἐπιβολή τῶν δῆθεν ἐξουσιαστικῶν καί οἰκουμενικῆς ἰσχύος δικαιοδοσιακῶν του ἁρμοδιοτήτων.

Εἶναι ἐντυπωσιακό καί, τό χειρότερο, προσβλητικό γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά συνεχίζουν ἀπτόητοι καί νά διευρύνουν ἀνεμπόδιστοι καί κατά τόν 21ο αἰώνα μία σαφῶς καταστροφική πορεία. Πορεία καί δράση πού λυμαίνονται καί τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τήν κανονική Τάξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τεκμήρια καί παραδείγματα πρός πίστωση τῶν ἀνωτέρω ὑπάρχουν πολλά. Αὐτά ὅμως πού ἐνδεικτικά θά ἀναφέρουμε ἀρκοῦν γιά νά ἐκτιμήσει κανείς πόσο μεγάλος εἶναι ὁ ἐκτροχιασμός τῶν συγχρόνων ἐκπροσώπων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἕνας ἐκτροχιασμός, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ἀπό συνέχεια, διάρκεια καί σταδιακή κλιμάκωση καί πού ἐξαιτίας αὐτῶν τῶν χαρακτηριστικῶν του, ἔχει καταστῆ πλέον ἀπειλητικός γιά τήν ἴδια τήν ὑπόστασή του.

Μιλώντας γιά ἐκπροσώπους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί διευκρινίζοντας τόν αὐτονόητο σεβασμό μας καί τήν ἀγάπη μας στόν ἱερό αὐτό θεσμό, δέν σημαίνει ὅτι ἀναφερόμαστε σέ προσωπικά ἀτοπήματα, ἀστοχίες ἤ πτώσεις ἀνθρώπων, ἀλλά γιά ἐκκλησιαστικές ἐνέργειες καί ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες προερχόμενες ἀπό ἐκκλησιαστικά ὄργανα (Πατριάρχης, Ἐπίσκοποι, Σύνοδος) ἐπιβαρύνουν ἤ, ὀρθότερα, ἀμαυρώνουν τόν ἴδιο τόν θεσμό.

Ἡ αἱρετική Ἐγκύκλιος τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920, τό ληστρικό δῆθεν Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 καί ἡ ἀντικανονική ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τήν πρόκληση τοῦ ἡμερολογιακοῦ Σχίσματος τό 1924 ἐπί ἡμερῶν τοῦ μασώνου Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, ἡ πρωτοστασία τοῦ Οἰκουμ. Πατριαρχείου στή λεγομένη Οἰκουμενική Κίνηση καί τήν ἵδρυση τοῦ παναιρετικοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν" τό 1948, ἡ διαβόητη βλάσφημη "ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων", ἤ τῆς ἀκοινωνησίας, μεταξύ Παπισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας τοῦ 1965 ἐπί Πατριαρχείας τοῦ μασώνου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἡ ἀναγνώριση τῶν διαφόρων αἱρετικῶν κοινοτήτων ὡς ἐκκλησιῶν, ἡ συνυπογραφή μαζί μέ αἱρετικούς ἀντορθοδόξων συμφωνιῶν καί κειμένων ὅπου ἀναγνωρίζεται ἡ ὕπαρξη χάριτος καί μυστηρίων στόν χῶρο τῶν αἱρέσεων, οἱ ἀμέτρητες συμπροσευχές καί συγχοροστασίες μετά αἱρετικῶν σέ ὀρθοδόξους Ναούς καί αἱρετικούς εὐκτηρίους οἴκους κ. ἄ. π.

Ὅλα τά ἀνωτέρω γιά τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία δέν εἶναι παρελθόν, οὔτε ἀποτελοῦν μεμονωμένα γεγονότα, οὔτε βεβαίως συνιστοῦν προσωπικά παραπτώματα ἤ πτώσεις κάποιων Κληρικῶν. Πρόκειται γιά τραύματα καί χαίνουσες πληγές στό Σῶμα Της. Συνιστοῦν προδοσίες τῆς Πίστεως καί χρήζουν ἀναλόγου θεραπείας, ἡ ὁποία, κατά τά προβλεπόμενα ὑπό τῆς κανονικῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀπαιτεῖ διόρθωση διά ἀνακλήσεως, καταδικῶν καί ἀποκηρύξεων ὅλων αὐτῶν τῶν βλασφήμων καί ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν.

Καί δέν ἔφθαναν ὅλα τά ἀνωτέρω, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο διά τοῦ Προκαθημένου του ἀπετόλμησε, συμπαρασύροντας σχεδὀν ὅλες τίς ὑπόλοιπες Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τά Πατριαρχεῖα, τή σύγκληση τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" στήν Κρήτη, τόν Ἰούνιο τοῦ 2016, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς ἀμνήστευσε καί "νομιμοποίησε" "συνοδικῶς" καί "πανορθοδόξως" τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ἐπειδή δέ, τέσσερεις ἐκ τῶν δεκατεσσάρων κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν "ἐτόλμησαν" νά ἀπέχουν, ἀδιαφορώντας γιά τίς ἐκκλήσεις καί τίς πιέσεις τοῦ Προεδρεύοντος ἐκείνης Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ τελευταῖος, ὡς φαίνεται καί διαπιστώνεται, ἀνέλαβε νά τίς ἐκδικηθεῖ. Πρώτη ἐξ αὐτῶν ἐπέλεξε νά πλήξει τήν θεωρουμένη ὡς ὑποκινήσασα τίς ὑπόλοιπες Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας (Πατριαρχεῖο Μόσχας), καταφέροντας σ' αὐτήν καίριο πλήγμα μέ τήν πρόσφατη αὐθαίρετη ἀνακήρυξη (ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) Ἐκκλησίας στήν Οὐκρανία ὡς Αὐτοκεφάλου.

Πρόκειται γιά ἕνα μεῖζον κανονικό ζήτημα ἥ μᾶλλον ἔγκλημα καί παγκόσμιο σκάνδαλο στόν χῶρο τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος μετά τῆς περί αὐτόν Πατριαρχικῆς Συνόδου, ἀφ' ἑνός μέν, περιφρόνησε τήν κανονική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπαγομένη ἀπό αἰώνων στό Πατριαρχεῖο Μόσχας καί τήν ὑποκατέστησε μέ τήν ὑπ' αὐτοῦ σχηματισθεῖσα "Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας" ἀναγνωρίζων ὡς Ἱεραρχία αὐτῆς ἀχειροτονήτους, αὐτοχειροτονήτους, διεφθαρμένους καί  κανονικῶς καθηρημένους καί ἀφορισμένους σχισματικούς "ἐπισκόπους"!

Μέχρι στιγμῆς οὐδεμία, πλήν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀνά τόν κόσμον ἔχει ἀναγνωρίσει καί ἔλθει σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τήν ὑπ' αὐτοῦ δημιουργηθεῖσα νέα "Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας". Ἐν τῶ μεταξύ, τό Πατριαρχεῖο Μόσχας διέκοψε τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Μολαταῦτα, ὁ φημιζόμενος γιά τήν ἐπιμονή καί τήν ἀνταποδοτική διάθεσή του Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, δέν φαίνεται νά ὑποχωρεῖ ἤ νά προβληματίζεται γιά τίς ἐπιλογές του. Ἀντιθέτως, φέρεται ἀποφασισμένος νά διασπάσει, μέ κάθε μέσον καί ἀσκώντας κάθε δυνατή πίεση, τό ἀρραγές μέχρι στιγμῆς κοινό μέτωπο ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐναντίον τῶν ἀποφάσεων καί τῶν  χειρισμῶν του.

Τόσο περί τῆς οἰκουμενιστικῆς "Συνόδου" τῆς Κρήτης, ὅσο καί περί τῆς ἀντικανονικῆς καί σκανδαλώδους ἀνακηρύξεως "Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας", ἔγιναν καί γράφτηκαν πολλά ἀπό πολλούς. Ἀποτειχίσθηκαν Κληρικοί, διώχθηκαν ἄλλοι καί κυρίως ἀπογοητεύθηκε καί προβληματίσθηκε βαθύτατα ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ. Τίποτε, ὅμως, δέν φαίνεται νά πτοεῖ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί τό ἐπιτελεῖο του. Ἀντιθέτως, ἐξ ἀφορμῆς ὅλων αὐτῶν, μέ κυνικότητα, στελέχη καί ὑπερασπιστές τοῦ Φαναρίου καί τῶν συγκεκριμένων ἐπιλογῶν του ἐξέφρασαν χωρίς ἀναστολές θέσεις καί θεωρίες πού πιστοποιοῦν, πέραν τῶν ἄλλων, τήν ἐκκλησιολογική αἵρεσή των περί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς πρώτου ἄνευ ἴσων ἐν τῆ καθόλου Ἐκκλησίᾳ, δηλαδή τήν ἀναγόρευσή του σέ Πάπα τῆς Ἀνατολῆς!

Τά σχετικά τεκμήρια καί οἱ παραπομπές γιά ὅλα τά ἀνωτέρω παραλείπονται ἐδῶ, γιατί ἔχουν ἐπανειλημμένως καί κατά κόρον ἀναφερθεῖ καί ἀναλυθεῖ σέ πολλά σχετικά ἄρθρα ἄλλων συναδέλφων. Τό παρόν ἄρθρο ἔχει ἄλλο σκοπό. Νά κρούσει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου καί νά συμβάλλει ἔστω καί κατ' ἐλάχιστον οὕτως ὥστε τόσο ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅσο καί ἡ Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἅγίου Ὄρους νά κατανοήσουν ὅτι ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ ΕΣΤΙΝ!

Βαρύς ὁ λόγος, ἀλλά ἄν δέν εἰπωθεῖ τώρα πότε θά εἰπωθεῖ; Οἱ ἐν λόγῳ ὑπεύθυνοι καί ἁρμόδιοι Ἱεράρχες καί Μοναχοί ἀντιστοίχως: Πιστεύουν στόν Θεό; Ἀγνοοῦν ὅτι ὑπάρχει θάνατος; Γνωρίζουν ὅτι θά τούς ζητηθεῖ ἀπολογία στό φοβερό βῆμα τοῦ Χριστοῦ; Ἄν πιστεύουν καί γνωρίζουν τήν ἀλήθεια, τότε ΟΦΕΙΛΟΥΝ νά τό ἀποδείξουν!

Καμμία σκοπιμότητα, κανένας φόβος, καμμία τρομοκρατία, κανένας ὑπολογισμός ἀνθρώπινος καί συμφεροντολογικός, καμμία συναλλαγή δέν μπορεῖ νά τούς δικαιολογήσει οὔτε τώρα, οὔτε ποτέ, ἐάν ὑποκύψουν στά κελεύσματα ἑνός Πατριάρχου ὁ ὁποῖος, εὐτυχῶς, δέν ἔκρυψε τά κακόδοξα φρονήματά του καί τίς ἀντορθόδοξες βλέψεις του.

Ἐάν τό ἐπίσημο Ἅγιον Ὄρος ὑποδεχθεῖ μετά τιμῶν καί δεχθεῖ ἀδιαμαρτύρητα νά πατήσει στόν ἱερό τόπο τά πόδια του ὁ δεδηλωμένος οἰκουμενιστής Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἀμνηστευόμενος ἔτσι γιά τά κατά τῆς Πίστεως  καί τῆς Κανονικῆς Τάξεως τελευταῖα μεγάλα ἐγκλήματά του, δηλαδή τή σύγκληση τῆς αἱρετικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης καί τήν σκανδαλώδη ἀνακήρυξη νέας Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας στήν Οὐκρανία, θά εἶναι συνένοχοι καί ἄξιοι τῶν μεγάλων συμφορῶν πού θά ἐπακολουθήσουν!

Καθώς ἐπίσης, οἱ Ἱεράρχες οἱ ὁποῖοι θά ὑποκύψουν καί θά συμμετάσχουν, ἀποδεχόμενοι τό "φιάσκο" τῆς ἐκτάκτου Ἱεραρχίας τῆς 12ης Ὀκτωβρίου ἐ. ἔ., στό προμελετημένο κανονικό ἔγκλημα τῆς ἀποδοχῆς τοῦ πανορθοδόξου σκανδάλου τῆς Αὐτοκεφαλίας ἐν Οὐκρανίᾳ, στό ὁποῖο ὡς φαίνεται ἀπεδέχθη νά συμπράξει ὁ μοιραῖος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, θά ἔχουν ἀκεραία τήν εὐθύνη ἑνός νέου μεγάλου σχίσματος στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας!

Φύλακας πλέον τότε θά ἀπομείνει, ἔναντι ἐπιόρκων Ἱεραρχῶν καί ἀναξίων ρασοφόρων, ὁ καταπροδομένος λαός τοῦ Θεοῦ! Στῶμεν, λοιπόν, καλῶς!

Ἱστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ

ΑΝΔΡΕΑΣ

(1915 - +2005)

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν

Ὁ καλός Ποιμήν, ἐκφραστής τῆς ἀρχοντικῆς ἀγάπης, τρόπων μέτοχος καί θρόνων διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων

Τέτοιες ἡμέρες ἦταν πού ἀνεχώρησε ἀπό τά ἐπίγεια πρός τά οὐράνια ὁ ἀλησμόνητος αὐτός Ἱεράρχης. Ὁ ἁπλός, ταπεινός, ἀσκητικός, ἀγωνιστής καί ὁμολογητής Ἐπίσκοπος καί ἐκφραστής τῆς ἀρχοντικῆς ἀγάπης Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας (1915 - 2005). Ἄν καί πέρασαν ἤδη 14 χρόνια ἀπό τήν ὁσιακή Κοίμησή του, ἡ μνήμη του παραμένει ζωντανή καί φωτεινή στή μνήμη καί τήν καρδιά ὅσων εἴχαμε τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσουμε. Αἰωνία ἡ μνήμη του καί νά ἔχουμε τήν εὐχή του.

Μερικές από τις αναμνήσεις μου από τη συναναστροφή μου με τον μακάριο εκείνον ανδρα: Ήταν αυστηρός νηστευτής, κάνοντας συγχρόνως απόλυτα υγιεινή διατροφή. Όταν λειτουργούσε ήταν ιεροπρεπέστατος και αρχοντικός σαν Πατριάρχης. Δεν αργολογούσε ποτέ, αλλά χαμογελούσε διακριτικά και είχε χιούμορ. Προσευχόταν συνεχώς και πότε δεν έλειπε απ' το χέρι του το κομβοσχοίνι... εν δράσει. Αγαπούσε τη φύση και τους περιπάτους στην ησυχία της. Ήταν πολύ ελεήμων και σε υλικές και πνευματικές δωρεές. Δεν παρεκτρέπετο ποτέ, ούτε μιλούσε υποτιμητικά για κανέναν. Δεν κατέκρινε ποτέ και πάντα συγχωρούσε. Επαινούσε και ενθάρρυνε τους νέους, υπεραγαπούσε τη νεολαία. Έφερε πάντα το Σχήμα του μοναχού και τη ζώνη του. Στις Ακολουθίες στεκόταν ακούραστα όρθιος και ευθυτενής, ακίνητος. Στις Ενορίες όπου ήταν να λειτουργήσει προσερχόταν πριν ξεκινήσει η Ακολουθία. Κήρυττε από γραπτό σημείωμα που ετοίμαζε ο ίδιος και ο τόνος της φωνής του χρωμάτιζε με χαρακτηριστικό τρόπο τα επίμαχα σημεία που ήθελε να τονίσει, προδίδοντας το άγιο βίωμά του. Ήταν πράος, ειρηνικός και ειρηνοποιός. Στις δοκιμασίες της υγείας του, όπως μαρτυρούν οι θεράποντες ιατροί του, ψέλλιζε προσευχές ακόμη και όταν ήταν εν υπνώσει! Ήταν αισιόδοξος και ενθαρρυντικός και όλα τα αντιμετώπιζε προσευχητικά. Μελετούσε πολύ και κρατούσε ημερολόγιο, ενώ αντέγραφε πατερικά κείμενα με καλλιγραφική γραφή. Από τα σωματικά χαρακτηριστικά του: ήταν  χαμηλού αναστήματος, κοιτούσε μονίμως χαμηλά, βάδιζε γρήγορα και αθόρυβα. Χαρακτηριστικά ήταν τα ασημόλευκα μαλλιά του που εφθαναν μέχρι τη μέση του. Πάντα όμως τα είχε μαζεμένα, μέσα στο μοναχικό σκουφάκι του. Τα έβλεπε κάνεις μόνον όταν, σε πανηγύρεις, ντυνόταν επίσημα τα άμφιά του στο μέσον του Ναού, αφού είχε μείνει με το ζωστικό και, πάντοτε, το μοναχικό του Σχήμα. Σε ήλκυε σα μαγνήτης και καθισμένος κοντά του ένιωθες μέσα σου χαρά, τιμή και αγαλλίαση. Ελάχιστα είπα, αλλά κι απ' αυτά καταλαβαίνει κανείς  γιατί μας είναι αλησμόνητος!

Δ.Ι.Κ.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (2002)

Τό «Οὐκρανικόν» ἤδη κέκριται! Ὁμόφωνοι αἱ 13 Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι.

Ὁ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς» συνευλογεῖ τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὸν Συροϊακωβίτην. Ἕλκει τὴν προσοχὴν ἡ ὑπερμεγέθης ράβδος τοῦ «πρώτου».

(Στοκχόλμη, 29.09.2019)

Τοῦ κ. Παύλου Τρακάδα

Διερωτᾶται κανείς, διατί ἐντὸς τριετίας, εἰς τόσον μικρὸν χρονικὸν διάστημα, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως συνεκάλεσε τὴν διαιρετικὴν «Σύνοδον τοῦ Ζηζιούλα» εἰς Κολυμβάριον, ἀνεκήρυξε χωρὶς νὰ ἐρωτηθοῦν αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι αὐτοκεφάλους τους ἀχειροτονήτους τῆς Οὐκρανίας καὶ ἐτοποθέτησε μονομερῶς τρεῖς νέους Ἀρχιεπισκόπους παγκοσμίως; Ἡ ἀπάντησις ἀποτελεῖ κοινὸν μυστικόν: εἶναι γνωστὸν εἰς ὅλους ὅτι ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι του εἰς τὸν πατριαρχικὸν θῶκον καὶ σπεύδει, διὰ νὰ προλάβη νὰ ὁλοκληρώση τὴν ὑπηρεσίαν ποὺ ἐκτελεῖ.

Ἑπομένως, ἡ προσεχὴς Ἱεραρχία εὑρίσκεται κατ’ οὐσίαν πρὸ ἑνὸς καὶ μόνον διλήμματος: θὰ ἀκολουθήση εἰς τὸν κατήφορον τὸν εὑρισκόμενον ἐν ἀποδρομῇ Πατριάρχην ἢ θὰ ἐπωφεληθῆ τὴν κατάστασιν διὰ τὸν καλὸν τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας;

Δὲν ἀναμένονται ἐκπλήξεις εἰς τὴν προσεχῆ συνεδρίασιν, παρὰ τὰ ὅσα λέγονται καὶ γράφονται. Ἀπεναντίας, ἀκριβῶς διὰ τοῦτο δημοσιεύονται συνεχῶς κείμενα -ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ταχθῆ ὄχι εἰς τὴν διακονίαν τῆς ἀληθείας ἀλλὰ τὴν προσωπολατρίαν τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου – διὰ νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀνατρέψη(!) δῆθεν τὴν ὁμοφωνίαν 13 Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι δὲν ἀναγνωρίζουν τὸ νέον μόρφωμα κἄν ὡς «Ἐκκλησίαν» (οὔτε κἄν λόγος διὰ αὐτοκεφαλίαν).

Τὸ σχέδιον τῶν τριῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων (Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων) καὶ τῆς ἀρχαιοτέρας αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἀποτελεῖ «Πανορθόδοξον Consensus» ἀπαράβατον, διὰ νὰ ἐπέλθη ἑνότης: ἀπόρριψις τοῦ αὐτοκεφάλου τῶν σχισματικῶν, ἔνταξίς τους εἰς τὴν κανονικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας, κανονικὴ ἐξ ἀρχῆς χειροτονία, ἀπόδοσις αὐτοκεφαλίας εἰς τὴν ἤδη ἀνεγνωρισμένην ἀπ’ ὅλους Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας ὑπὸ τὸν Κιέβου Ὀνούφριον.

Οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀκολουθήσουν εἰς τὸ «βαρέλιον ἄνευ πυθμένος» τὸν Προκαθήμενον τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν πάντοτε. Πρόκειται διὰ τοὺς Σεβασμιωτάτους Ἀλεξανδρουπόλεως, Βεροίας, Γουμενίσσης, Δημητριάδος, Δράμας, Ἰωαννίνων, Κίτρους, Λαγκαδᾶ, Μεσσηνίας καὶ Ναυπάκτου. Θὰ εὑρεθοῦν βεβαίως καὶ πέντε – ἕξι ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι εἴτε πιεζόμενοι καὶ φοβούμενοι εἴτε ἐπειδὴ ἐπιθυμοῦν νὰ κάνουν ἀντιπολίτευσιν εἰς ἕτερον Μητροπολίτην εἴτε ἐπειδὴ ὡς οἱ «υἱοὶ Ζεβεδαίου» ἔχουν κάποιας βλέψεις διὰ τὴν ἑπομένην ἐκλογὴν Ἀρχιεπισκόπου μὲ τοὺς συσχετισμοὺς ποὺ δημιουργοῦνται, θὰ συνταχθοῦν μὲ τὴν δεκάδα τῶν «γνωστῶν ἀγνώστων», ἡ ὁποία κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἑτερόκλητος. Πάντως εἶναι οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἴδιοι.

Ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τῶν Ἱεραρχῶν εἶναι κάθετος ἐναντίον τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ παραλογισμοῦ ποὺ μαστίζει αὐτὴν τὴν περίοδον τοὺς ὑπερ­όπτας Φαναριώτας. Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα ποὺ ἀποδεικνύει εἰς τὸν καθένα τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς εἶναι ἡ στάσις τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Βορείου Ἑλλάδος. Δὲν ἔκαναν εἰς κάποιον ἐντύπωσιν ὅσα ἀπεκάλυψαν ὁ Σεβ. Κυθήρων διὰ τὴν ΔΙΣ; Οἱ ἕξι Ἱεράρχαι ποὺ συμμετεῖχον (Ἁγίου Ὄρους, Κομοτηνῆς, Κίτρους, Ἰωαννίνων, Ἐλασσῶνος καὶ Γρεβενῶν) ἐδήλωσαν ἀναφανδὸν ὅτι τάσσονται ὑπὲρ τοῦ Πατριάρχου. Περιέργως, ὄχι μόνον δὲν τὸ λέγουν φανερῶς καὶ δημοσίως, ἀλλὰ μόνον ὅταν εὑρίσκωνται μαζὶ μὲ ἄλλον Μητροπολίτην τῶν (κακῶς λεγομένων) «Νέων Χωρῶν» καὶ μόνον κατὰ τὰς κλειστὰς συνεδριάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱ. Συνόδου. Προφανῶς, κανεὶς ἐξ αὐτῶν δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ φθάση εἰς τὸν Πατριάρχην ἡ πληροφορία ὅτι εἶναι ἐνάντιος εἰς τὰ σχέδιά του καὶ δι’ αὐτὸ φροντίζουν ὅλοι νὰ παρουσιάζωνται ὡς… πειθαρχοῦντες, ἐνῶ κανεὶς ἐξ αὐτῶν πραγματικὰ δὲν «ἔδωσε μάχην» διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς ἀντικανονικῆς καὶ αὐθαιρέτου πατριαρχικῆς βουλῆς. Πῶς ὅμως νὰ ἀντιταχθοῦν, ὅταν γνωρίζουν ὅτι π.χ. ὁ Ἰωαννίνων θὰ τηλεφωνήση ἀμέσως εἰς τὸν Πατριάρχην, τοῦ ὁποίου ἄλλωστε εἶναι «χειροτονία», διὰ νὰ τὸν ἐνημερώση ὅτι ὁ τάδε συν-Ἱεράρχης του ἐναντιώνεται, ὥστε εἰς ἐν συνεχείᾳ νὰ τηλεφωνήση ὁ Πατριάρχης εἰς τὸν ἀντιτασσόμενον ἐπισείων κάθε εἴδους ἀπειλὴν ἢ κολακείαν; Νὰ προσθέσωμεν εἰς αὐτὰ ὅτι ἡ στάσις αὐτὴ τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Β. Ἑλλάδος ἐξηγεῖ ἐπίσης καὶ διατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος διέρρευσεν ὅτι θὰ προβῆ εἰς φανερὰν καὶ ὄχι μυστικὴν ψηφοφορίαν εἰς τὴν Ἱεραρχίαν…

Συμπέρασμα Πρῶτον: Οἱ συντασσόμενοι μὲ τὸ κραγαυλέως ἀντικανονικὸν ἔγκλημα τοῦ κ. Βαρθολομαίου Ἱεράρχαι δὲν πρόκειται εἰς καμίαν περίπτωσιν νὰ ὑπερβοῦν τὸ μέγιστον τοῦ ἀριθμοῦ 20 ἔναντι 60 ποὺ δὲν ἔχουν κανένα ἀπολύτως λόγον νὰ συνταχθοῦν μὲ ἕνα ἀπερχόμενον Πατριάρχην. Ἀντιθέτως, οἱ γνωστοὶ δέκα ὑποστηρικταὶ τῆς αὐταρχικῆς «πρωτειομανίας» καὶ θὰ ἡττηθοῦν καὶ θὰ ἐκτεθοῦν.

Ποῦ σύρεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος;

Τὸ μεῖζον διακύβευμα εἰς τὴν προσεχῆ Ἱεραρχίαν δὲν εἶναι καθ’ αὐτὸ τὸ «Οὐκρανικὸν» ἀλλὰ διὰ μέσῳ τοῦ «Οὐκρανικοῦ» τὸ ἐρώτημα: ποῦ σύρεται ἡ Ἐκκλησία μας ἀπὸ τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον; Εἰς ἀνύποπτον χρόνον τὴν ἀπάντησιν ἔδωσεν ὁ ψευδοπατριάρχης Κιέβου κ. Φιλάρετος. Ἂν κάποιος λέγη ἀλήθειαν ἢ ψέματα θὰ πρέπη νὰ κρίνεται ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος καὶ ὄχι ἐκ τῶν προτέρων. Εἰς συνέντευξίν του ποὺ ἐδημοσιεύθη τὴν 18ην Σεπτεμβρίου εἰς τὸν ἐπίσημον ἱστότοπον τοῦ «Πατριαρχείου» του ἐδήλωσε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Ὁ παράγοντας ὤθησης τῆς Κωνσταντινούπολης, γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ ἐνεργὰ μὲ τὸ θέμα τῆς οὐκρανικῆς αὐτοκεφαλίας ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Σύνοδος τῆς Κρήτης, τὴν ὁποία συγκάλεσε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, γιὰ νὰ «λάβει εἰδικὴ δύναμη στὴν Ὀρθοδοξία… Καὶ ποιὲς ἀποφάσεις ἔλαβε ἡ Σύνοδος; Τὸ κύριο ψήφισμα γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος συγκλήθηκε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἦταν νὰ δεχτεῖ τὴν ἐξουσία τοῦ, ὄχι μόνο νὰ εἶναι πρῶτος μεταξὺ τῶν ἴσων ἀλλὰ νὰ λάβει εἰδικὴ δύναμη στὴν Ὀρθοδοξία… Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπόφαση ἔγινε στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης τὸ 2016, καὶ αὐτὲς οἱ Ἐκκλησίες (Ρωσική, Ἀντιόχεια, Βουλγαρική, Γεωργιανὴ ) δὲν ἀναγνώρισαν ἕνα τέτοιο ψήφισμα. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτό, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀποφάσισε νὰ ἀναγνωρίσει τὴν Οὐκρανικὴ Ἐκκλησία ὡς αὐτοκέφαλη. Δὲν ὑποστηρίξατε τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης; Τότε χορηγῶ αὐτοκεφαλία στὴν Οὐκρανικὴ ἐκκλησία καὶ θὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπό σᾶς… κατ’ ὄνομα εἴμαστε μία αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἴμαστε μία Μητρόπολη τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης».

Ὁ πρῶτος λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ὀφείλουν νὰ γίνουν πιστευτὰ τὰ λόγια του εἶναι διότι δέν ὑπερασπίζεται τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας! Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι ἡ ἐπιβεβαίωσις ἦλθεν ἀπροόπτως ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ὅπως θὰ ἀποδείξωμεν ἐν συνεχείᾳ. Δι’ ὅποιον δύναται νὰ ἀντιληφθῆ τὸ βάθος τῶν ἰσχυρισμῶν τοῦ κ. Φιλαρέτου θὰ διαπιστώση ὅτι: ὁ Πατριάρχης Κων/λεως ἐπανακαθορίζει εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τὸ κανονικὸν ἐκκλησιαστικὸν πλαίσιον καθιστῶν κέντρον τὸν ἴδιον καὶ περιφέρειαν τὰς «ὑποτελεῖς» Τοπικὰς Ἐκκλησίας.

Δεῖτε τὸν χάρτην: Τὸ Φανάρι δημιουργεῖ γύρω του συνεχῶς ὑπαγομένας Μητροπόλεις. Ἀνατολικὰ ἔχει τὰς Μητροπόλεις τῆς Τουρκίας, ἐνῶ σχεδὸν ἐξηφανίσθη τὸ Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας. Δυτικὰ εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ Κρήτη, τὰ Δωδεκάνησα, ἡ Βόρειος Ἑλλάς ἀντιμετωπίζονται ὡς Ἐπαρχίαι του. Τὸ ἴδιον θὰ συμβῆ ὁσονούπω μὲ τὰ «Σκόπια», ἂν δὲν τὸν σταματήση κάποιος.

Βόρεια, ἡ Οὐκρανία συμφώνως πρὸς τὸν καταστατικὸν χάρτην ποὺ ἔδωσε τὸ Φανάρι εἶναι ἐξαρτωμένη ἀπὸ τὸν Πατριάρχην. Νότια διὰ τὴν Κύπρον ἐδήλωσε γραπτῶς ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ὁ ἐγγυητὴς τῆς αὐτοκεφαλίας της, ἐνῶ σχετικῶς μὲ τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀνεκοίνωσεν εὐθαρσῶς ὅτι «κανονικὰ τὸ Κατὰρ ἀνήκει εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν». Ἂν ἑξακτινώσωμεν τὴν ἐκκλησιαστικὴν γεωγραφίαν πρὸς τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα εὐθὺς θὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι Ἀμερική, Εὐρώπη, Ἀσία καὶ Ὠκεανία εἶναι (ἀντικανονικῶς βεβαίως) Ἐπισκοπαὶ τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου! Μόνο ἡ Ἀνταρκτικὴ ἔμεινε (τὴν Ἀρκτικὴ ἐπεσκέφθη μὲ τὰ οἰκολογικὰ συνέδρια) καὶ ἡ Ἀφρική. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ τὸν «στηρίζουν» αἱ ΗΠΑ μὲ τὴν ἀνοχὴν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, τοὺς ὁποίους περιπαίζει μὲ τὸν μῦθον διὰ τὸ «μαρτυρικὸν Φανάρι»!

Ἡ ἐπιβεβαίωσις ἀπὸ τὸν Πατριάρχην Κων/λεως

Εἰς τὴν πρόσφατον ἐπίσκεψίν του ὁ Κωνσταντινουπόλεως εἰς Ρώμην ἐπραγματοποίησεν ἐπίσημον γραπτὴν ὁμιλίαν ἀγγλιστί. Μεταξὺ ἄλλων εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς ποὺ μετεφράσαμεν καὶ παραθέτομεν:

«Γιὰ ἐμᾶς τὰ ἐκκλησιαστικὰ κανονιστικὰ μέσα θεωροῦνται ὡς βασικὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν πρόοδο τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης καὶ ὡς ἄρρηκτα συνδεδεμένα μὲ τὴν ἀναζήτηση τῆς συμφωνίας στὸ ἐπίπεδο τῆς δογματικῆς διδασκαλίας…

Τὸν περασμένο Μάρτιο εἴχαμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐνημερωθοῦμε προσωπικὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὸ σημαντικὸ κανονικὸ ἔργο μιᾶς οἰκουμενικῆς ὁμάδας θρησκευτικῶν ἡγετῶν, νομικῶν καὶ θεολόγων ἀπὸ δέκα χριστιανικὲς παραδόσεις σὲ ὅλο τὸν κόσμο – Ρωμαιοκαθολική, Ὀρθόδοξη, Ἀγγλικανική, Λουθηρανική, Μεθοδιστική, Μεταρρυθμισμένη, Πρεσβυτεριανή, Βαπτισματική, Παλαιοκαθολικὴ καὶ Πεντηκοστιανή. Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐρευνητικῶν ἐργασιῶν αὐτῆς τῆς ὁμάδας ἦταν μία «Δήλωση Ἀρχῶν τοῦ Χριστιανικοῦ Δικαίου (2016)»… Ἡ δήλωση αὐτὴ συμπεριελήφθη στὸ ἔργο τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (WCC) καὶ στὴν Ἐπιτροπὴ «Πίστη καὶ Τάξη», ἡ ὁποία τὸ 2017 ξεκίνησε στὴ Γενεύη σὲ συνεργασία μὲ τὴν προαναφερθεῖ­σα οἰκουμενικὴ ὁμάδα, γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀναγνώρισης ἀπὸ τὸ WCC τὸ 1974 ὅτι ὁ «ἐκκλησιαστικὸς νόμος» θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται καὶ νὰ μελετᾶται ὡς ὄργανο τοῦ οἰκουμενισμοῦ…

Σὲ μία ἀκριβῆ ἀντανάκλαση τῶν κανονικῶν προνομίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὰ ἔγγραφα ποὺ υἱοθετήθηκαν ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο (τῆς Κρήτης) ἀναγνωρίζουν τὸν συντονιστικὸ ρόλο τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης μεταξὺ τῶν τοπικῶν Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν ὅσον ἀφορᾶ τὴ συμμετοχή τους στὴν οἰκουμενικὴ κίνηση. Γιὰ παράδειγμα, στὴν περίπτωση τῶν περιοδικῶν ἀξιολογήσεων τῶν διμερῶν καὶ πολυμερῶν θεολογικῶν διαλόγων σὲ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο, «ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης θὰ ἐπιδιώξει ὁμόφωνη συναίνεση μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν γιὰ πιθανὰ βήματα δράσης» (Σχέσεις, § 10).

Ἡ Ἁγία Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία (Κωνσταντινουπόλεως), στηρίζοντας τὴν «πανορθόδοξη συναίνεση» (Αὐτονομία, § 2ε), εἶναι ἡ προστάτης καὶ ἐγγυητὴς τῆς κανονικῆς παράδοσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διατηρώντας πιστὰ τὶς πρῶτες ἀρχές της, γιὰ νὰ τὶς προσφέρει ξανὰ στὸν οἰκουμενικὸ διάλογο, συμβάλλοντας ἀποφασιστικὰ σὲ μία δυναμικὴ ἀνανέωση τῆς κανονικῆς συνείδησης τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ζωτικῆς σημασίας τόσο γιὰ τὶς ἐνδοορθόδοξες ὅσο καὶ γιὰ τοὺς διαχριστιανικὲς σχέσεις, πάντα μὲ σεβασμὸ στὶς κανονικὲς παραδόσεις τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν στὶς θεμιτὲς διαφοροποιήσεις τους…

Ἡ ἀποστολὴ τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι νὰ ὑπηρετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα, ὄχι τὸ δικό τους ἔδαφος. Ἀναμένεται ἀπὸ αὐτὲς νὰ ποιμαίνουν τὰ πρόβατα τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ τοὺς ἐνσταλάξουν ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος παρὰ τὶς ἀντιξοότητες εἶναι καὶ παραμένει σταθερὸς στὸ πλευρό μας, μέχρι θανάτου. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, τὸ μόνο κριτήριο καὶ «ὁλόκληρη ἡ ἀνησυχία» γιὰ τὴν ἄσκηση τῶν κανονικῶν προνομίων ἦταν πάντοτε γιὰ τὴν Ἁγία Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία (Κων/λεως), ὡς «ἐκείνη ποὺ εἶναι ἐμπιπεπιστευμένη μὲ τὴν ποιμαντικὴ ἐξουσία, …τὸ πλανώμενον πρόβατον ἐπαναγαγεῖν, καὶ τρωθὲν ὑπὸ τοῦ ὄφεως ἐξιάσασθαι… καὶ οἰκονομοῦντι σοφῶς τὸν πρὸς τὴν ἄνω λαμπροφορίαν καλούμενον ἄνθρωπον (ΡΒ΄ Κανὼν Πενθέκτης)».

Ἂς προσέξωμεν δύο σημεῖα. Πρῶτον, ἡ κοινὴ ἀναζήτησις κανονικοῦ πλαισίου μέχρι καὶ μὲ Πεντηκοστιανούς (!) σημαίνει ὅτι ὁδηγούμεθα εἰς ἐπανακαθορισμὸν τῶν Ἱ. Κανόνων, παρὰ τοὺς ὅποιους ἰσχυρισμοὺς περὶ τοῦ ἀντιθέτου. Ἄλλωστε ἤδη εἰς τὴν διδακτορικὴν διατριβήν του ὁ Πατριάρχης ἦτο ὑπὲρ τοῦ ἀναθεωρητισμοῦ. Προχωρεῖ, ὡς γράφει, εἰς «δυναμικὴ ἀνανέωση τῆς κανονικῆς συνείδησης», δηλ. τῶν Ἱ. Κανόνων!

Δεύτερον, ἐπικαλεῖται διὰ τὸ ὑποτιθέμενον «πρωτεῖον» του τὰς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου τοῦ Ζηζιούλα» εἰς Κολυμβάριον! Τὸ 2016 ὁ «Ο.Τ.» ἐσήμαινε συναγερμὸν ὅτι τὸ κείμενον περὶ «Αὐτονόμου» δίδει ὑπεραρμοδιότητας εἰς τὸν Πατριάρχην, τὰς ὁποίας δὲν ἔχει, καὶ τώρα αὐταὶ ἐμφανίζονται ὡς ὑπογεγραμμέναι ἀπὸ τοὺς Ἱεράρχας! Ἀντελήφθητε πῶς σᾶς χρησιμοποιεῖ, Σεβασμιώτατοι;

Διὰ τὸν Πατριάρχην τὸ Φανάρι εἶναι «ἐμπεπιστευμένο μὲ τὴν ποιμαντικὴ ἐξουσία» νὰ «ὑπηρετήση τὴν ἀνθρωπότητα, ὄχι τὸ δικό του ἔδαφος»! Ὅλαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι τελοῦν ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν, ἀφοῦ ἐκεῖνος προσωπικὰ εἶναι «προστάτης καὶ ἐγγυητὴς» τῆς Ἐκκλησίας!

Συμπέρασμα Δεύτερον: Οἱ συντασσόμενοι μὲ τὸ κραγαυλέως ἀντικανονικὸν ἔγκλημα τοῦ κ. Βαρθολομαίου Ἱεράρχαι ὑπονομεύουν κατ’ οὐσίαν τὴν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ὁ Πατριάρχης προσφάτως δεχόμενος ἐπίσκεψιν ἀπὸ τὸν Σεβ. Δημητριάδος ἐδήλωσεν ὅτι «Εἴμαστε ἐδῶ ὡς Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο 1700 χρόνια… καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία θὰ ἐξακολουθήσει νὰ διακονεῖ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ λέγω ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, διότι τὸ Πατριαρχεῖον δὲν εἶναι μόνον θρησκευτικὸ ἵδρυμα ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐκπολιτιστικὸς θεσμός». Λησμονεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι 2000 ἐτῶν, τουτέστιν ἀρχαιοτέρα, καθὼς ἱδρύθη ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Ἀπόστολον Παῦ­λον. Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ συνιστᾶ τὴν διαφορὰν εἶναι ὅτι τὸ Φανάρι εἶναι «ἵδρυμα καὶ ἐκπολιτιστικὸς θεσμός», ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ καὶ ἡ Ἱεραρχία αὐτῆς δὲν θὰ συρθῆ ὄπισθεν τοῦ «Πάπα τῆς Ἀνατολῆς», ἀλλὰ θὰ συνταχθῆ μὲ τὰ Τρία Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα καὶ τὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Κύπρου.

"Ὀρθόδοξος Τύπος"

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΗ «ΒΑΤΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ!

Ο τρίτος πειρασμός του Χριστού από το διάβολο, ο πειρασμός της εξουσίας και της δυνάμεως: «ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι» (Ματθ.4,10),  (εάν πέσεις και με προσκυνήσεις, θα σου δώσω όλα τα βασίλεια του κόσμου), η αρχομανία και δοξομανία, υπήρξε δυστυχώς πειρασμός και πολλών εκκλησιαστικών ηγετών, στη δισχιλιετή ιστορική πορεία της.

Η «μέθη» και το πάθος της εξουσίας αιχμαλώτισε πολλούς Προκαθημένους και Πατριάρχες της Ορθοδοξίας μας, οι οποίοι από διάκονοι του Χριστού (Πραξ. 20,24. Α΄ Κορ.3,5. Β΄ Τιμ.4,5. Αποκ.2,19. κ.α.), μεταβλήθηκαν σε κοσμικούς άρχοντες και συχνά δυνάστες. Η Εκκλησία, καθοδηγούμενη από το πανάγιο Πνεύμα, (Ιωάν.16,13), φρόντισε πολύ νωρίς, από τα αποστολικά ακόμη χρόνια, να βάλει φραγμούς σε τέτοια πτωτικά και εκφυλιστικά φαινόμενα, καταργώντας τις όποιες προσωπικές φιλοδοξίες και περιφρουρώντας το διακονικό χαρακτήρα της Ιεροσύνης παντός βαθμού. 

Ως ένα πρώτο φραγμό και αντίδοτο απέναντι στο φοβερό αυτό πάθος προβάλλει το παράδειγμα του αρχηγού της πίστεώς μας Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ.20,28). Έπλυνε τα πόδια των μαθητών του, κατά τη διάρκεια του τελευταίου πασχαλίου δείπνου, (Ιω. 13,1-20), (μια διακονία που ανήκε την εποχή εκείνη στην τάξη των δούλων και των υπηρετών), για να διδάξει στους μαθητές του και στους μετέπειτα ανά τους αιώνες εκκλησιαστικούς ηγέτες έμπρακτα το παράδειγμα της ταπεινώσεως και της διακονίας. Και όταν ολίγον προ του πάθους Του, καθ’ οδόν προς τα Ιεροσόλυμα, διέκρινε σ’ αυτούς επιθυμίες για πρωτεία και πρωτοκαθεδρίες, έριδες και φιλονικίες, έσπευσε αμέσως να θεραπεύσει το καρκίνωμα της αρχομανίας, δίδοντας το κατάλληλο φάρμακο: «ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος», (Ματθ.20, 26-27).

Ως ένα δεύτερο φραγμό και αντίδοτο εθέσπισε και καθιέρωσε το Συνοδικό Σύστημα, ως το μόνο πολίτευμα της Εκκλησίας. Οι εκκλησιαστικές Σύνοδοι αποτελούν στη ζωή της Εκκλησίας θείο θεσμό. Κατά  τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Εκκλησία συστήματος και συνόδου εστίν όνομα».  Ο θεσμός αυτός ανάγει την αρχή του στον ίδιο τον Κύριο και τους Αποστόλους, οι οποίοι «θείω Πνεύματι κινούμενοι», συγκρότησαν την Αποστολική Σύνοδο, (49 μ.Χ.), πραγματώνοντας έτσι ταυτόχρονα και την συνοδική αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας για να αποτελεί έκτοτε θεμελιώδες γνώρισμα της λειτουργίας του εκκλησιαστικού σώματος, προς επίλυση και ρύθμιση των πάσης φύσεως εκκλησιαστικών ζητημάτων.

Περαιτέρω στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων νομοθετείται και προβάλλεται σε όλους τους τόνους, παντού και πάντοτε, το Συνοδικό Σύστημα. Καθιερώνονται τα «πρεσβεία τιμής», (και όχι εξουσίας), και η ιεραρχική τάξις των τότε πέντε πρεσβυγενών Πατριαρχείων, (Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων) και καθορίζονται τα όρια της δικαιοδοσίας ενός εκάστου εξ’ αυτών με Ιερούς Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων, (3ος της Β΄ Οικουμενικής, 28ος της Δ΄ Οικουμενικής, κ.α.). Ιδιαιτέρως τονίζεται ότι ο «πρώτος» κάθε επαρχιακής συνόδου είναι «πρώτος μεταξύ ίσων», (βλ. ενδεικτικά 34ος Κανών των Αγίων Αποστόλων), δεν δικαιούται να αυθαιρετεί, ούτε να ενεργεί ερήμην και άνευ της γνώμης των άλλων επισκόπων. 

Ωστόσο κανένας από τους παρά πάνω φραγμούς δεν στάθηκε ικανός να αναχαιτίσει πολλούς Πάπες της Ρώμης, αρχής γενομένης από τον Πάπα Ανίκητο, (τέλη του 2ου αιώνος), από τις κατά καιρούς παράλογες αξιώσεις και διεκδικήσεις των για παγκόσμια, μοναρχικού και απολυταρχικού τύπου, κυριαρχία εφ’ όλης της Εκκλησίας και προϊόντος του χρόνου, (κατά την εποχή του Μεσαίωνα), και επί όλων των ηγεμόνων της γης. Το καρκίνωμα της αρχομανίας κορυφώθηκε μετά την κατάληψη του πατριαρχείου της Δύσεως από τους Φράγκους, (1009), οι οποίοι θεσμοθέτησαν το παπικό πρωτείο σε δόγμα πίστεως κατά την Α΄ Βατικανή Σύνοδο, (1870).

Κατά τους νεωτέρους χρόνους, μετά την έναρξη του επισήμου Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, (1980), και ιδίως από το 2007 και εντεύθεν, οπότε ετέθη προς συζήτηση το θέμα του «πρωτείου» του επισκόπου Ρώμης, άρχισε να καταβάλλεται προσπάθεια από οικουμενιστικούς κύκλους κυρίως του Φαναρίου, ανοικοδομήσεως μιας μορφής «πρωτείου» μέσα στο χώρο της Ορθοδοξίας, ανάλογης με το παπικό, εδραζόμενο όμως όχι στο γνωστό «Πέτρειο δόγμα» του Παπισμού, αλλά στο δόγμα της Αγίας Τριάδος. Συγκεκριμένα καλλιεργήθηκε μια καινοφανής θεωρία, ότι η Εκκλησία είναι δήθεν εικόνα της Αγίας Τριάδος, σύμφωνα με την οποία,  κατά τους ισχυρισμούς των πρωτεργατών της θεωρίας αυτής, τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ο Πατήρ, ο Υιός και το άγιο Πνεύμα, αποτελούν Σύνοδο και ενεργούν συνοδικώς με πρόεδρο της Συνόδου τον Πατέρα. Ο Πατέρας ως πρόεδρος της Συνόδου κατέχει ένα είδος «πρωτείου», αφού Αυτός ως πηγή της Θεότητος,  διασφαλίζει την ενότητα της Αγιοτριαδικής Συνόδου. Επομένως, και η Εκκλησία ως εικών της Αγίας Τριάδος, είναι μία διαρκής σύνοδος, λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί και αυτή συνοδικώς και για «θεολογικούς» λόγους έχει ανάγκην από έναν «πρώτον», και μάλιστα παγκόσμιον. Ο «πρώτος» αυτός, (μετά την απόσχιση του Πατριαρχείου της Ρώμης), δεν μπορεί να είναι άλλος από τον εκάστοτε Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος παύει να είναι πλέον «πρώτος μεταξύ ίσων» και καθίσταται «πρώτος άνευ ίσων». Η νεοφανής και κακόδοξη αυτή οικουμενιστική θεωρία του «πρώτου άνευ ίσων» βρήκε δυστυχώς έδαφος σε πολλούς επισκόπους του Οικουμενικού Πατριαρχείου και όχι μόνον.

Ένας τέτοιος εκφραστής αυτής της θεωρίας, φαίνεται να είναι και ο νεωστί εκλεγείς Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος. Όπως πληροφορηθήκαμε από το Ιστολόγιο «Κατάνυξη», ο κ. Μακάριος σε πρόσφατη επίσκεψή του με πλήθος προσκυνητών από την Αυστραλία στο Φανάρι, διεκήρυξε μεταξύ άλλων, προσφωνώντας τον παν. Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο τα εξής:  «Iδιαιτέρως σήμερον, ζώντες εντός ενός εκκλησιαστικού κόσμου, ο οποίος – δυστυχώς – συνεχώς ‘σκοτεινιάζει’, το Πατριαρχείον δοκιμάζεται και υπό ομόδοξων, όχι ένεκα δογματικών, ή κανονικών διαφορών, αλλά δι ̓ ένα και μόνον, κατά την ταπεινήν μου άποψιν, λόγον: δεν έχουν κάποιοι το πνευματικόν σθένος και την εκκλησιαστικήν μεγαλωσύνην να αποδεχθώσιν ότι εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία υπάρχει Πρώτος. Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας σήμερον. Τα κατά καιρούς παρουσιαζόμενα ως μείζονα εκκλησιολογικά προβλήματα απορρέουν εξ’ αυτής ακριβώς της στρεβλής αντιλήψεως περί του Πρώτου εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Προτείνουν, μάλιστα, ορισμένοι εκ των αδελφών μας την σύγκλησιν Πανορθοδόξου Συνόδου, διά να μελετηθώσι ζητήματα, τα οποία καθαρώς διαχειρίζεται ανά τους αιώνας το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Ατυχώς, όμως, εισηγούνται μίαν μορφήν Συνόδου με συντεχνιακόν χαρακτήρα, μίαν Σύνοδον πολλών Πρώτων, η οποία, δεν λειτουργεί με τον τρόπον τον οποίον λειτουργούν αι Σύνοδοι των κατά τόπους Εκκλησιών…Εντός λοιπόν, ενός εκκλησιαστικού κόσμου, ο οποίος συνεχώς ‘σκοτεινιάζει’, πρέπει να καταβληθή κάθε προσπάθεια, εξ ημών των Ιεραρχών του Πανσέπτου Θρόνου, ώστε να διατηρηθεί τουλάχιστον η εσωτερική ενότης ημών των τέκνων μετά της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως».

Είναι ολοφάνερη η προσπάθεια του κ. Μακαρίου στα λεγόμενά του να παρουσιάσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη όχι ως «πρώτον μεταξύ ίσων», αλλά ως «πρώτον άνευ ίσων», δεδομένου ότι τον τοποθετεί υπεράνω και αυτής της Πανορθοδόξου Συνόδου, αφού, κατά τους ισχυρισμούς του, η πρόταση συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου (για την επίλυση προφανώς του ουκρανικού ζητήματος), είναι άστοχη και θα έχει, εάν συγκληθεί, «συντεχνιακόν χαρακτήρα», θα είναι μία Σύνοδος «πολλών Πρώτων».

Θέλει να λησμονεί όμως ο κ. Μακάριος, ότι ο Συνοδικός Θεσμός και τα «πρεσβεία τιμής», (αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιεί η Ορθόδοξη εκκλησιαστική Παράδοση σε αντίθεση με τον μεταγενέστερο όρο «πρωτείο» των παπικών και τον νεοφανή όρο «πρώτον άνευ ίσων» των οικουμενιστών), είναι εκείνα που εκφράζουν και διασφαλίζουν την ενότητα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η πενταρχία των πατριαρχικών θρόνων είναι η μορφή διοικήσεως την οποία η Εκκλησία έδωσε στα πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ανατολής κατά την πρώτη χιλιετία. Τα προνόμοια του πρώτου τη τάξει Πατριαρχείου, τα οποία απορρέουν από τα πρεσβεία τιμής, είναι καρπός της Συνοδικότητος, ενώ η παγκόσμια, απολυταρχικού τύπου, εξουσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, είτε  υπό την μορφή του «πρωτείου» είτε υπό την μορφή του «πρώτου άνευ ίσων» οδηγούν μοιραία σε στρέβλωση και εν τέλει κατάλυση του Συνοδικού Συστήματος της Εκκλησίας. Η σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα αποδεικνύει ότι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία, οφείλονται κατά κανόνα σε αυθαιρεσίες υψηλών εκκλησιαστικών προσώπων και σε έλλειψη σεβασμού προς το Συνοδικό Σύστημα. Κραυγαλέο παράδειγμα η χορήγηση της ακύρου Αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς, αφορισμένους, καθηρημένους, αυτοχειροτόνητους και αχειροτόνητους του Κιέβου, που συγκρότησαν άκυρη «Εκκλησία» με την λεγομένη «Ενωτική Σύνοδο», η οποία τώρα αυτοδιαλύεται με τον αυτουργό του κανονικού εγκλήματος μοναχού Φιλαρέτου Ντενισένκο να αποστασιοποιείται, ενεργοποιών το «Πατριαρχείο Κιέβου», όπως το αυτοαποκαλεί. Σ’ αυτήν την άκυρη «Εκκλησία» το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδωσε την Αυτοκεφαλία ερήμην και παρά την αντίθετη γνώμη των άλλων Πατριαρχείων και τοπικών Εκκλησιών. Η εν λόγω Αυτοκεφαλία αντί να ειρηνεύσει την πολύπαθη Εκκλησία της Ουκρανίας, δημιούργησε μια άνευ προηγουμένου έκρυθμη και ανώμαλη κατάσταση και το χειρότερο: δημιούργησε μέγα σχίσμα μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της πολυπληθέστερης Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Πατριαρχείου Ρωσίας, όπως επισημάναμε σε πρόσφατη Ημερίδα, (18.5.2019), στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας Πειραιώς.

Όλα τα Πατριαρχεία και Αυτοκέφαλες Εκκλησίες σέβονται απόλυτα τα «δίκαια» και τα προνόμια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως αυτά θεσπίστηκαν από τις άγιες Οικουμενικές Συνόδους. Όμως τα «πρεσβεία τιμής» του Οικουμενικού Πατριαρχείου υφίστανται και ασκούνται αποκλειστικά στα πλαίσια του αγιοπνευματικού Συνοδικού Συστήματος των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και όχι έξω και πάνω από αυτό. Συνίστανται κυρίως στον συντονισμό των Ορθοδόξων Εκκλησιών σε κρίσιμα θέματα διορθοδόξου ενδιαφέροντος, στην προεδρία των διορθοδόξων και  πανορθοδόξων συναντήσεων και Συνόδων  και στην έκφραση και υλοποίηση των αποφάσεων που έχουν ληφθεί μετά από πανορθόδοξη διαβούλευση. Δυστυχώς τα όσα περί «πρώτου» εδήλωσε ο Σεβασμιώτατος Αυστραλίας δεν έχουν καμία σχέση με τα «πρεσβεία τιμής» και τα προνόμοια του Οικουμενικού θρόνου, αλλά παραπέμπουν σαφώς στην κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία του «πρώτου άνευ ίσων».

Δεν μπορούμε επίσης να συμμεριστούμε την άποψη, ότι εάν συγκληθεί, Πανορθόδοξη Σύνοδος για την επίλυση του Ουκρανικού ζητήματος, αυτή θα έχει «συντεχνιακόν χαρακτήρα», και θα είναι μία Σύνοδος «πολλών Πρώτων». Επίσης θεωρούμε εσφαλμένο τον ισχυρισμό ότι σε περίπτωση συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου για την επίλυση του ζητήματος αυτού, υπονομεύονται «ζητήματα, τα οποία καθαρώς διαχειρίζεται ανά τους αιώνας το Οικουμενικόν Πατριαρχείον». Κατ’ αρχήν σε περίπτωση συγκλήσεως μιάς τέτοιας Συνόδου, καμία τοπική Εκκλησία δεν θα αρνηθεί στον Οικουμενικό Πατριάρχη να ασκήσει το προνόμοιο που του ανήκει, να προεδρεύει της Συνόδου και να είναι ο συντονιστής των εργασιών της. Στη Σύνοδο αυτή όμως θα πρέπει να προεδρεύει ως «πρώτος μεταξύ ίσων», αφού όλοι οι συμμετέχοντες επίσκοποι θα έχουν δικαίωμα ψήφου. Επίσης η σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, ούτε περιττή είναι, ούτε υπονομεύει προνόμοια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά αντίθετα μάλιστα επιβεβλημένη. Όποιος, και το λέμε με απόλυτη ενώπιον του ζώντος Θεού ειλικρίνεια, αγαπά τον παν. Οικουμενικό πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εναντιούται στην φαλκίδευση των κανονικών προβλέψεων που επισύρουν την διασάλευση της εκκλησιαστικής ενότητος, υψίστου αγαθού, και τον μέγιστον κίνδυνον διαιρέσεως της Εκκλησίας. Ας σκεφθεί κάποιος τι θα συμβεί, εάν η ρωσική αντίδραση πλημμυρίσει την γείτονα χώρα, έδρα του οικουμενικού Πατριαρχείου, ή την πατρίδα μας με ρώσους επισκόπους. Θα είναι μια μη αναστρέψιμη τραγωδία και ο παν. Οικουμενικός Πατριάρχης θα έχει μεταβληθεί σε επίσκοπο μερικών περιοχών της Κωνσταντινουπόλεως. Το αντιλαμβανόμεθα αυτό;

Ασφαλώς ναι μεν το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει το δικαίωμα της εκχωρήσεως Αυτοκεφαλίας και η Εκκλησία κάθε έθνους έχει το δικαίωμα ανυψώσεως σε Αυτοκέφαλη, μόνον όμως υπό σαφείς και αυστηρές προϋποθέσεις τις οποίες έχει θέσει η εκκλησιαστική Παράδοση και είναι συνεπείς με την Ορθόδοξη εκκλησιολογία και την κανονική Τάξη, οι οποίες σαφώς και δεν τηρήθηκαν στην παρούσα περίπτωση του ουκρανικού Αυτοκεφάλου. Το γιατί δεν τηρήθηκαν δεν είναι του παρόντος να αναπτύξουμε. Απλώς παραπέμπουμε όσους ενδιαφέρονται να μάθουν το γιατί, στην άριστη επί του ζητήματος αυτού μελέτη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο διαδίκτυο με τίτλο «Το Ουκρανικό ζήτημα: Η αληθής Κανονική θεώρησις. Η Διαπίστωσις. Η Λύσις», (https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/31545-to-oukraniko-zitima-i-alithis-kanoniki-theorisis-), καθώς και ανάλογη μελέτη με τίτλο «Ανοικτή επιστολή για το Ουκρανικό ζήτημα» (https://www.orthros.eu/2012-09-24-17-08-09/%CE%B8% CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%B9)

Κλείνοντας με πόνο διαπιστώνουμε ότι η κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία του «πρώτου άνευ ίσων» προχωρεί καλπάζοντας και βρίσκει όλο και περισσότερο έδαφος σε πολλούς επισκόπους, τόσο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσο και άλλων τοπικών Εκκλησιών. Οι περισσότεροι επίσκοποι σήμερα δεν φαίνονται δυστυχώς πρόθυμοι να αγωνιστούν για να διασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία του Συνοδικού Συστήματος μέσα στα πλαίσια που καθόρισε η Κανονική Τάξη και η Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Αντίθετα φαίνονται πρόθυμοι να εξυψώσουν τους Προκαθημένους των τοπικών Εκκλησιών και να παραχωρήσουν σ’ αυτούς προνόμοια και εξουσίες, που δεν δικαιούνται να έχουν, σκύβοντας σ’ αυτούς δουλικά το κεφάλι και αποτασσόμενοι σε ό,τι εκείνοι αποφασίσουν. Η προσπάθεια έμπρακτης εφαρμογής της οικουμενιστικής αυτής θεωρίας στην περίπτωση του ουκρανικού Αυτοκεφάλου αναδεικνύει τον κίνδυνο βατικανοποιήσεως του Φαναρίου και στρεβλώσεως του Συνοδικού Συστήματος. Γι’ αυτό καλούμε τους επισκόπους μας να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πράξουν τα δέοντα πριν είναι πολύ αργά! ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 3η Οκτωβρίου 2019