Γιά ὅ, τι συμβεῖ τήν εὐθύνη θά ἔχει ἡ Ἱερά Κοινότητα. Γι ' αὐτό, ἄς μεριμνήσει πρίν συμβεῖ ὁτιδήποτε πού θά δυσφημεῖ τόν ἱερό τόπο. Οἱ πνευματικοί νόμοι εἶναι ἄτεγκτοι!

 

ΕΚΤΑΚΤΟ!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΤΕ.

 

 ΩΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ "ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ" ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΙΧΑΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΟΠΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΜΙΣΘΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΔΙΟΤΙ ΑΠΛΑ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΑΝΟΘΕΥΤΗ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ .

 

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΕΧΕΙ ΕΝΤΑΘΕΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ ΑΡΧΟΝΤΩΝΗ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΕΥΤΟΑΔΕΡΦΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΣΟΥΛΙΕΡΗΔΩΝ ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑ ΑΔΕΡΦΟΤΗΤΑ ΜΕ ΕΓΚΑΘΕΤΟΥΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΙΜΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΕΙΤΕ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΙΤΕ ΛΑΙΚΟΣ.

 

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ  Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΦΥΛΑΞΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ 24ΩΡΗ !!!

 

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΙ ΕΙΔΗ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΟΠΩΣ ΤΡΟΦΙΜΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΥΣΙΜΑ Κ.Α. (ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΙΑΤΡΟ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ) ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ .

 

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΠΩΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΟΠΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΤΗΝ ΘΗΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΤΩΝ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΟΥΣ .

 

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΦΩΡΗ  ΑΔΙΚΙΑ;

 

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΧΥΘΕΙ ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ;

 

ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΣΤΗΝ ΑΘΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΕΛΙΚΑ;

 

ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ Η ΑΦΟΡΗΤΗ ΠΙΕΣΗ ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ !!!

 

ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΥΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΠΙΜΕΛΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΑΥΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΗΣΥΧΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΗΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ.

 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ !!!

https://agiosioannisotheologoskavalas.blogspot.com/2023/03/blog-post.html

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.

 

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 20 Φεβρουαρίου 2023 (ἐκ. ἡμ.)
Ὁμιλία Σεβ. Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Φθιώτιδος κ. Παντελεήμονος
Αἴθουσα Ἐκκλησιαστικοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου, Περιστέρι Ἀττικῆς

 

 

Ἡ τρέχουσα σύγχρονη πραγματικότητα
καὶ τὸ ἀποτύπωμα
τοῦ συγκρητιστικοῦ καὶ ἐκκοσμικευμένου πνεύματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
στὴν κοινωνία μας σήμερα,
100 ἔτη μετὰ τὸ ψευδεπίγραφο
«Πανορθόδοξο Συνέδριο» τοῦ 1923.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς, σεβαστοὶ Πατέρες,

ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές. 

«Ἡ χάρις ἐπέλαμψε τῆς ἀληθείας· τὰ προτυπούμενα πάλαι σκιωδῶς νῦν ἀναφανδὸν ἐκτετέλεσται· ἰδοὺ γὰρ ἡ Ἐκκλησία, τὴν ἔνσωμον Εἰκόνα Χριστοῦ, ὡς ὑπερκόσμιον κόσμον ἐπαμφιέννυται, τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου τὸν τύπον προϋπογράφουσα, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν κατέχουσα· ἵνα ὃν σεβόμεθα, τούτου καὶ τὴν Εἰκόνα διακρατοῦντες μὴ πλανώμεθα. Ἐνδυσάσθωσαν αἰσχύνην, οἱ οὕτω μὴ πιστεύοντες· ἡμῖν γὰρ δόξα τοῦ Σαρκωθέντος ἡ μορφή, εὐσεβῶς προσκυνουμένη, οὐ θεοποιουμένη. Ταύτην κατασπαζόμενοι, πιστοὶ βοήσωμεν· Ὁ Θεὸς σῶσον τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου.» (Δοξαστικὸ ἑσπερινοῦ Α ́ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν)

Μετὰ ἀπὸ μία τριετία δοκιμασίας ὅλων μας, ἐξ ἀφορμῆς τῆς λεγομένης πανδημίας τοῦ τεχνητοῦ κορωνοϊοῦ καὶ εἰδικότερα ἐξ αἰτίας τῶν περιορισμῶν τῆς ἐλευθερίας μας ὑπὸ τῶν κρατικῶν μέτρων, ποὺ ἔπληξαν βαθύτατα τὴν Ἐκκλησία καὶ ἐπηρέασαν ἀρνητικῶς τὴν ψυχολογία, ἀλλὰ καὶ γενικότερα τὴν ὑγεία τῶν πολιτῶν τῆς χώρας μας, μᾶς ἀξιώνει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ νὰ βρισκόμαστε στὴν αἴθουσα αὐτή, σήμερα Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, προκειμένου νὰ τιμήσουμε πρεπόντως τὴν ἐπέτειο τοῦ θριάμβου τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν κακοδοξιῶν τοῦ πνεύματος τῆς πλάνης.

Ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῆς σημερινῆς συγκυρίας προκαλεῖ ἀβίαστα τὴν αἴσθηση ὅτι βρισκόμαστε ἐν μέσῳ μιᾶς κλιμακούμενης καὶ σφοδρότατης μάχης, παγκοσμίων διαστάσεων, στὴν ὁποία ὄχι μόνο ἐμπλέκονται ἐγκοσμιοκρατικὲς δυνάμεις καὶ γνωστοί, ἐν πολλοῖς, ἐκπρόσωποι ἐγκοσμίων συμφερόντων, ἀλλὰ ὅτι κυριώτατα, συντελεῖται μία βαθεῖα καὶ εὐρεῖα, βίαιη καὶ βιαστικὴ – ἐκβιαστικὴ μεθόδευση, πρὸς ἀνατροπὴ ὅλων σχεδὸν τῶν παραδοσιακῶν ἀντιλήψεων, δομικῶν στοιχείων καὶ συμβάσεων τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, μὲ ἔμφαση στὴν ἀνατροπὴ τῶν πνευματικῶν στοιχείων τῆς κοινωνίας, ποὺ ἐγχάραξε βαθύτατα στὸν κόσμο ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του.

Ἀντ’ αὐτῶν προτάσσονται, προπαγανδίζονται καὶ ἐπιβάλλονται δυναμικῶς, ἄλλες ἀξίες (μᾶλλον ἀπαξίες), ἄλλα πρότυπα, ἄλλες κοινωνικές, βιολογικὲς καὶ κοσμολογικὲς θεωρήσεις, ἐνῶ ἡ ἀποϊεροποίηση τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς καὶ ὅλων τῶν μέχρι τώρα θεωρουμένων ὡς ἱερῶν, καὶ ἡ θεσμοποίηση τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν διαστροφῶν, διευρύνονται ταχύτατα παγκοσμίως. 

Πραγματικά, ὅλα ἀλλάζουν γύρω μας;

Δὲν θὰ ἦταν ὀρθὸ νὰ ἑρμηνεύσουμε τὰ συμβαίνοντα στὸν κόσμο μας σήμερα, σύμφωνα μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὰ παρουσιάζουν τὰ φερέφωνα τῆς παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξεως Πραγμάτων, δηλαδὴ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως καὶ εἰδικῶς τὰ τηλεοπτικά, πλήρως ἐλεγχόμενα ὑπὸ σκοτεινῶν παραγόντων, μέσα. Φτάνει νὰ ἀξιολογήσουμε τὸ πῶς «ἑρμηνεύουν» οἱ ἐκπρόσωποι τῶν μέσων αὐτῶν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς καὶ ποιὰ πρότυπα προβάλλουν στὴν κοινωνία ὡς δῆθεν ἔχοντα ἀξία, προκειμένου νὰ τὰ μιμηθεῖ καὶ νὰ τὰ ἀκολουθήσει κανείς, ὥστε νὰ κατανοήσουμε ὅτι τὰ μέσα αὐτὰ ἐργάζονται στοχευμένα γιὰ τὴν παραπλάνησή μας καὶ τὴν ἐκτροπή μας ἀπὸ τὸν σκοπὸ τῆς παρουσίας καὶ τῆς ζωῆς μας στὸν κόσμο τοῦτο, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν κατὰ Χάριν θέωσή μας καὶ τὴν κληρονομία τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 

Ἤδη ἡ μεθόδευση αὐτὴ παρουσιάζει τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της, ἀφοῦ οἱ κοινωνίες, παρότι βάλλονται ἀπὸ ποικίλες κατευθύνσεις καὶ χάνουν ὁλοένα καὶ περισσότερα θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς ταυτότητός τους, καθὼς καὶ δικαιώματα καὶ ἐλευθερίες ποὺ μὲ κόπο καὶ μὲ αἷμα εἶχαν ἀποκτήσει κατὰ τὴν διάρκεια τῶν προσφάτων αἰώνων, σήμερα παρουσιάζονται παθητικές, ἀνενεργὲς καὶ σχεδὸν ὑπνώτουσσες, κλεισμένες μέσα στὰ ψηφιακὰ κλουβιὰ τῶν λεγομένων μέσων κοινωνικῆς δικτυώσεως καὶ ἀπολαμβάνουσες τὶς ὄντως χαμερπεῖς διασκεδάσεις τοῦ μυαλοῦ καὶ τῆς σάρκας πού, σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἐξαρτημένους ναρκομανεῖς, τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἔχουν, μὲ δόσεις, τὸ ἐπικρατοῦν σύστημα τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων. 

Ἂν ἔπρεπε δὲ νὰ μιλήσουμε καὶ γιὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, εἴτε γιὰ τὸν θεωρούμενο ὑπὸ τῶν πολλῶν ὡς τέτοιο, δηλαδὴ γιὰ τὴν νεοημερολογιτικὴ λεγομένη «Ἐκκλησία» τῶν οἰκουμενιστῶν, εἴτε γιὰ τὸν ἡμέτερο, τῶν, χάριτι καὶ ἐλέει Θεοῦ, ἀκολουθούντων τὰ πάτρια, θὰ ἔπρεπε νὰ ποῦμε εὐθαρσῶς, ὅτι οἱ μὲν πρῶτοι ὑπηρετοῦν ἐπισήμως καὶ θεσμικῶς τὴν ἐπίσημη καὶ κρατικῶς ἐκπορευομένη γραμμὴ δουλικῆς ὑπηρεσίας τῆς νεοταξικῆς ἀρχούσης τάξεως, οἱ δὲ δεύτεροι, ἂν καὶ σαφῶς δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἴδια γραμμή, ὅμως παρουσιάζουν καὶ αὐτοὶ ἀκινησία, παθητικότητα καὶ ἐμφανῆ σύγχυση ἀπὸ τὰ τεκταινόμενα παγκοσμίως καὶ στὴν χώρα μας, κατὰ τὸν τελευταῖο καιρό.

Πρέπει νὰ ὁμολογηθεῖ ὅτι ἡ παροῦσα κατάσταση εἶναι δύσκολη καὶ ἀποτελεῖ ὄχι μόνο πρόκληση γιὰ ὅλους ἀλλὰ καὶ δοκιμασία τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀφοσιώσεώς μας στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ἐμπειρία, ἡ ὁποία διὰ τῶν θεοφόρων Ἁγίων μᾶς ἔχει ἤδη προετοιμάσει διὰ πολλῶν, σχετικῶς μὲ τὴν ἀποστασία τῶν ἐσχάτων χρόνων, δηλαδὴ σχετικῶς μὲ ὅσα θὰ προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας. Ὡστόσο, ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱστόρηση – περιγραφὴ τῆς πάλης τῆς θεϊκῆς Ἀληθείας μὲ τὴν διαβολικὴ ἀπάτη καὶ πλάνη καὶ δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία βάλλεται πανταχόθεν.

Ἡ διαφορά, ὅμως, μὲ τὴν σημερινὴ εἰκόνα αὐτῆς τῆς πάλης, εἶναι ὅτι οἱ ἐκπροσωποῦντες τῆς Ἐκκλησία, ὡς ὑπερασπιστὲς τῆς Ἀληθείας καὶ μαχητὲς ἐναντίον τῆς πλάνης, κατὰ τὸ ἀπώτερο ἢ καὶ τὸ πιὸ πρόσφατο παρελθὸν τῆς παρουσίας της στὸν κόσμο, ὑπῆρξαν, ὅπως γενικῶς μαρτυρεῖται καὶ ὁμολογεῖται, στερρότατοι, γενναῖοι καὶ πάνοπλοι, φέροντες τὴν πανοπλία τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων καὶ κρατοῦντες τὴν «μάχαιρα τοῦ Πνεύματος», τὰ ὁποῖα ἀπέκτησαν διὰ τῆς ἀσκήσεως καὶ τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος τους, ἐνῶ, ἀντιθέτως, οἱ σημερινοὶ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ὅλοι ἐμεῖς καὶ εἰδικῶς οἱ σημερινοὶ Ποιμένες, παρουσιάζουμε ἄλλη κατάσταση, κατάσταση ἀδυναμίας καὶ ἐλλείψεως. 

Εὐτυχῶς, «ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» Χάρις, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὑπάρχει καὶ ἐνεργεῖ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ ὁποία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι τὸ ταμεῖο τῆς Θείας Χάριτος, διότι ἀλλιῶς, κι ἂν ἔπρεπε νὰ ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν μόνο ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας, ἡ κατάσταση θὰ ὁδηγοῦσε σὲ ἀπελπισία! Ὄχι, δὲν πρέπει νὰ ἀπελπιζόμαστε, παρὰ τὸ ζοφερὸ περιβάλλον ποὺ ἐπικρατεῖ!

Διαχρονικῶς, ἡ ἀληθινὴ πίστις νικᾶ τὸν κόσμο τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀποστασίας καὶ δίνεται ἔτσι τὸ προανάκρουσμα τοῦ αἰωνίου θριάμβου τῆς Ἀληθείας, ποὺ θὰ γίνει κατὰ τὴν μέλλουσα Δευτέρα Παρουσία τοῦ θριαμβευτοῦ Χριστοῦ, ὅταν «πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». (Φιλιππ. β ́, 10).

Δὲν πρέπει δὲ νὰ λησμονοῦμε πόσο ζοφερὴ ἦταν ἡ κατάσταση καὶ πρὸ τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ποὺ πραγματοποιήθηκε τὴν Α ́ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν τοῦ ἔτους 843, δηλαδὴ πρὶν ἀπὸ 1180 ἔτη, τὴν ὁποία μνημονεύουμε καί, σύμφωνα μὲ τὴν ἔκτοτε καθιερωθεῖσα τάξη, πανηγυρίζουμε σήμερα.

Τότε, παρότι διὰ τῆς Ζ ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ εἶχε λάβει χώρα στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ ἔτος 787, εἶχε ἀνακηρυχθεῖ μὲ τὸν θεσμικῶς ἀνώτατο καὶ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ εἶχε καταδικασθεῖ ἡ αἵρεσις τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ εἰκονομαχικὴ κακοδοξία ἐπιβλήθηκε καὶ πάλι τὸ ἔτος 815, ὅταν ἔγινε Αὐτοκράτωρ ὁ Λέων ὁ Ἀρμένιος. Ἡ ἀναβίωση τῆς αἱρέσεως διήρκεσε σχεδὸν μία τριακονταετία, ἡ ὁποία ὑπῆρξε πλήρης ἀγρίων διωγμῶν τῶν ὀρθοδόξων, ἰδίως κατὰ τὴν διάρκεια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοφίλου, τελευταίου εἰκονομάχου αὐτοκράτορος. 

Ἀμέσως, ὅμως, μετὰ τὸν θάνατο αὐτοῦ τὸ 842, ἡ σύζυγός του Ἁγία Θεοδώρα, ἡ ὁποία ἀνέλαβε τὴν διοίκηση τῆς Αὐτοκρατορίας ὡς ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου υἱοῦ της Μιχαήλ, ὄχι μόνο ἔπαυσε τοὺς διωγμοὺς καὶ ἀπελευθέρωσε τοὺς φυλακισθέντες ὀρθοδόξους ἀλλὰ καὶ ἐνήργησε γιὰ τὴν σύγκληση Ὀρθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία ἐπετεύχθη. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἐξέλεξε Πατριάρχη Κων/πόλεως τὸν Ἅγιο Μεθόδιο τὸν Ὁμολογητή, ἐπικύρωσε τὰ ἀποφασισθέντα ὑπὸ τῆς Ζ ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καὶ ἐξέδωσε τὸ «Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀναστηλώσασα ἔτσι, καθὼς καὶ μὲ ἐπίσημη τελετὴ ποὺ ἀκολούθησε, τὶς ἱερὲς εἰκόνες. 

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δικαίως θεωρήθηκε ὡς θρίαμβος τῆς ἀληθινῆς πίστεως ἐφ’ ὅλων τῶν αἱρέσεων, διότι, πράγματι, ἡ εἰκονομαχία συνιστοῦσε ἕνα κράμα πολλῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν σχετικῶς μὲ τὸ χριστολογικὸ δόγμα καὶ ἀνέτρεπε τὴν ἀληθινὴ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐκθεμελιώνοντας τὴν δυνατότητα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴν ὁποία ἡ θεία ἐνανθρώπηση προσέφερε. Ἦταν, δηλαδή, μία πραγματικὴ Παναίρεση, ὅπως εἶναι στὶς ἡμέρες μας ὁ ἐκκλησιομάχος Οἰκουμενισμός.

Ἄραγε, θὰ εὐδοκήσει ὁ Κύριος μία ἀνάλογη θριαμβευτικὴ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἔγινε ἔναντι τῆς Εἰκονομαχίας, ἢ θὰ παραχωρηθεῖ στὸ «ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου», τὸν διάβολο, νὰ συνεχίσει νὰ πλανᾶ «τὴν οἰκουμένην ὅλην» διὰ τῆς ὕπουλης αὐτῆς ἀπάτης, μέχρι τὸ τέλος τῆς ἱστορίας; Κύριος οἶδεν! 

Ὅμως, γι’ αὐτὸν τὸν ἐκκλησιομάχο καὶ παναιρετικὸ Οἰκουμενισμὸ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ μιλήσουμε καὶ σήμερα, παρότι ἴσως γίνουμε βαρετοὶ ἢ κουραστικοὶ στὰ αὐτιὰ μερικῶν. 

Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ μιλᾶμε ἐπανειλημμένως γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, διότι αὐτός, ἐδῶ καὶ ἑκατὸ χρόνια, ἔχει πολὺ ἔντονα χρωματίσει τὴν κοινωνία μας. Τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα διαχέεται καὶ διαποτίζει τὶς θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις τῶν λεγομένων χριστιανικῶν λαῶν. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα διαστρέφει τὶς συνειδήσεις πολλῶν ἀνθρώπων πού, κατὰ βάθος, θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι. Αὐτὸ ἀλλοιώνει ἢ καὶ τελείως ἐξαφανίζει τὰ ὀρθὰ κριτήρια πολλῶν ἐνδιαφερομένων γιὰ τὴν ἀλήθεια. Αὐτὸ διαπλέκεται μὲ τὴν πολιτικὴ καὶ τὰ ἐγκοσμιοκρατικὰ συμφέροντα καὶ ἐκκοσμικεύει ὅλο καὶ περισσότερο τὶς θεωρούμενες ὡς «Ἐκκλησίες» ποὺ συμμετέχουν στὸν Οἰκουμενισμὸ. Αὐτὸ διαμορφώνει τὴν δῆθεν «θρησκευτικὴ» δημόσια ἐκπαίδευση, τὴν ὁποία λαμβάνουν σήμερα τὰ παιδιά μας. Αὐτὸ παράγει τὴν, ὡς δῆθεν «θεολογία», ἐκ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν προερχομένη αἱρεσιολογία. Αὐτὸ ἐπηρεάζει ἀκόμη καὶ τοὺς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ κι αὐτοὶ, ἐξ ἀνάγκης, ζοῦν καὶ ἀναστρέφονται μέσα στὴν οἰκουμενιστικὴ – συγκρητιστικὴ καὶ ἀλλοτριωμένη ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια σύγχρονη κοινωνία.

Αὐτὸ ἔχει ζημιώσει καίρια, ἀκόμη καὶ τὸν ἁγνὸ καὶ ἱερὸ ἀγώνα τῶν μὴ δεχθέντων τὴν οἰκουμενιστικὴ ἀλλαγὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἑορτολογίου, ἀφοῦ τόσο ἡ ἀρχικὴ διάσπασή τους, ποὺ προκλήθηκε τὸ 1937 ἐξ αἰτίας τῆς γνωστῆς θεωρίας περὶ δῆθεν «δυνάμει καὶ οὐχὶ ἐνεργείᾳ» σχίσματος τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὅσο καὶ ἄλλες μεταγενέστερες διασπάσεις, ὁμαδοποιήσεις ἢ ἀκόμη καὶ συνενώσεις ὁμάδων καὶ παρατάξεων, ὀφείλονται σὲ θεωρήσεις καὶ μεθόδους οἰκουμενιστικοῦ χαρακτῆρος. 

Σαφέστατα, λοιπόν, ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ ἐξ αὐτοῦ προερχομένη ἐκκοσμίκευση τῆς θρησκευτικότητος καὶ ἡ συγκρητιστικὴ νοοτροπία ποὺ ἐπικρατεῖ, ποὺ ὄχι μόνο δὲν συγκρατοῦν τὸν σημερινὸ κατακλυσμὸ τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ τὸν εὐνοοῦν κιόλας, εἶναι οἱ μεγαλύτεροι σύγχρονοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποτελοῦν τὴν πιὸ ὕπουλη ἀπειλὴ τῆς σωτηρίας μας.

Ἐφέτος, 100 χρόνια μετὰ τὸ ψευδῶς καὶ παραπλανητικῶς ἀποκληθὲν «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τοῦ 1923, οἱ οἰκουμενιστικοὶ – συγκρητιστικοὶ σκοποὶ, τοὺς ὁποίους τὸ Συνέδριο ἐκεῖνο ὑπηρέτησε, ἔχουν σχεδὸν πλήρως ἐπιτευχθεῖ. Ἡ κατάργηση τοῦ ὀρθοδόξου ἑορτολογίου καὶ ἡ ἐπιβολὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐπετεύχθη τὸ ἑπόμενο τῆς συγκλήσεώς του ἔτος 1924, στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ στὶς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες Κύπρου καὶ Ἑλλάδος.

Τὸ νεοημερολογιτικὸ σχίσμα ποὺ προεκλήθη ἐκ τῆς ἀθέσμου καὶ ἤδη πανορθοδόξως, ἀπὸ τὸν 16ο αἰώνα καταδεδικασμένης, ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου, οὐδέποτε θεραπεύθηκε. Ἀπεναντίας, πλὴν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, ποὺ χλευαστικῶς ἀπεκλήθησαν ἔκτοτε «Παλαιοημερολογίτες», οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ κατ’ ἀρχὴν δὲν ἐφάρμοσαν τὴν ἄθεσμη ἀλλαγὴ τοῦ Ἑορτολογίου, ὄχι μόνο δὲν διέκοψαν τὴν Κοινωνία τους μὲ τοὺς νεοημερολογίτες καινοτόμους, ἀλλὰ σταδιακῶς τοὺς ἀκολούθησαν πιστῶς στὸ οἰκουμενιστικὸ πρόγραμμα καὶ συναποτελοῦν ἔκτοτε, καὶ μέχρι σήμερα, τὴν ψευδορθόδοξη ἐπίσημη «Ἐκκλησία». 

Μάλιστα, ὅλα ὅσα ἔγιναν ἐν συνεχείᾳ καὶ συνεπείᾳ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προγράμματος τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 καὶ τοῦ Συνεδρίου τοῦ 1923, ἔγιναν ὑπὸ τὸν μανδύα τῆς «Συνοδικότητος», ἀφοῦ οἱ λεγόμενες «Πανορθόδοξες Διασκέψεις» τῆς Ρόδου κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1960 καὶ ἡ σταδιακὴ ἔνταξη τῶν κατὰ τόπους λεγομένων «Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» στὸ Π.Σ.Ε., ὑπῆρξαν πάντοτε ἀποτελέσματα μεθοδευμένων «συνοδικῶν» διεργασιῶν καὶ εἶχαν ἀνεξαιρέτως ἐπίσημο χαρακτήρα.

Ἔτσι, τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα, οἱ «στημένοι» διάλογοι, οἱ συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους – αἱρετικούς, οἱ ἀναγνωρίσεις τῆς ἐκκλησιαστικότητος καὶ τῆς χαρισματικῆς – μυστηριακῆς πληρότητος τῶν διαφόρων αἱρετικῶν ψευδοεκκλησιῶν καὶ ὁμάδων, ποὺ ἔγιναν κατὰ καιρούς, μὲ ἀποκορύφωμα τήν, ψευδῶς ἀποκληθεῖσα ὡς «Ἁγία καὶ μεγάλη Σύνοδος», οἰκουμενιστικὴ συνέλευση στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης κατὰ τὸ ἔτος 2016, ἀποτελοῦν θεσμικῶς καὶ συνοδικῶς «κατοχυρωμένες» καὶ δεσμευτικὲς ἐκκλησιαστικὲς πράξεις γιὰ τὶς συμμετέχουσες ψευδορθόδοξες «Ἐκκλησίες». Ὡς ἐκ τούτου οἱ οἰκουμενιστὲς ἡγέτες καὶ οἱ ὀπαδοί τους, εὐκαίρως – ἀκαίρως ἀποστομώνουν τοὺς ἐνίοτε προκύπτοντες διαμαρτυρομένους γιὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ δραστηριότητα αὐτή, λέγοντάς τους πὼς ὅ,τι γίνεται, γίνεται δῆθεν συμφώνως πρὸς τὴν συνοδικὴ καὶ κανονικὴ τάξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ συνεπῶς ἀπαιτεῖται ὑπακοὴ σὲ αὐτὴν ἀπ’ ὅλους.

Παραλλήλως, ὅμως, μὲ αὐτὴν τὴν ἐπίσημη οἰκουμενιστικὴ δραστηριότητα, ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη ὕπουλη καὶ μᾶλλον πιὸ ἐπικίνδυνη, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, δραστηριότητα τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν ἀφανῶν στοὺς πολλοὺς διαχειριστῶν τῆς παγκόσμιας τάξεως πραγμάτων. Αὐτὴ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν στοχευμένη καὶ σταδιακὴ ἐκθεμελίωση τῶν ὀρθοδόξων παραδόσεων τῶν χριστιανικῶν κοινωνιῶν σὲ ὅλους τους τομεῖς τῆς κοινωνίας. 

Ἡ ἐκθεμελίωση αὐτὴ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται σὰν νὰ μὴν ἐνεργεῖται διὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπὸ τῶν ἐπισήμων οἰκουμενιστῶν ἐκπροσώπων του. Ὅμως, μία πιὸ βαθιὰ ἀνάλυση τοῦ προβλήματος, φανερώνει ὅτι τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα εἶναι πλήρως ἐναρμονισμένο μὲ τὴν τεχνοκρατικὴ καὶ ἐγκοσμιοκρατικὴ παγκόσμια ἐλίτ, ποὺ ἀποφασίζει καὶ ἐκτελεῖ τὴν ἐν λόγω ἐκθεμελίωση, διὰ τῶν κυβερνητικῶν, νομοθετικῶν, δικαστικῶν, στρατιωτικῶν καὶ οἰκονομικῶν βραχιόνων της. Μάλιστα, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, ὅτι χωρὶς τὴν οἰκουμενιστικὴ - συγκρητιστικὴ προεργασία τῶν μεγάλων πληθυσμιακῶν μαζῶν, ἡ σημερινὴ παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξις Πραγμάτων δὲν θὰ μποροῦσε, τουλάχιστον στὸν ὀρθόδοξο χῶρο, νὰ ἐπικρατήσει. 

Διότι, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐπικρατήσει ἂν οἱ θεωρούμενοι ὡς ἡγέτες τῶν λεγομένων Χριστιανικῶν «Ἐκκλησιῶν» ἢ ἐν προκειμένω τῆς θεωρουμένης ὡς «Παγκοσμίου Ὀρθοδοξίας», διακρατοῦσαν στερρῶς τὴν πίστη περὶ ἀποκλειστικότητος τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς σωτηρίας σὲ μία Ἐκκλησία, τὴν ἀληθινὴ καὶ ὀρθόδοξη, δηλαδὴ σὲ αὐτὴν ποὺ τηρεῖ ἀνόθευτα τὰ ἀληθινὰ δόγματα καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; 

Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐπικρατήσει ἂν οἱ θεωρούμενοι ὡς πνευματικοὶ ἄνθρωποι (σὲ μερικὲς περιπτώσεις ἀκόμα καὶ ὡς «ἅγιοι»), ἐπίσκοποι, γεροντάδες, ἱεροκήρυκες, θεολόγοι κ.λ.π., δὲν καθησύχαζαν κατ’ ἐξακολούθησιν καὶ συστηματικῶς τὶς λαϊκὲς μάζες, ποὺ ἀνησυχοῦσαν ἀπὸ τὰ συνεχιζόμενα οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τῶν ἡγετῶν τῆς ψευδορθοδοξίας, καὶ ἂν ἀντιθέτως τὶς ἀφύπνιζαν καὶ τὶς καθοδηγοῦσαν ἀπ’ ἀρχῆς στὴν ὀρθὴ τοποθέτηση καὶ στάση, δηλαδὴ στὴν ἁγιογραφικὴ – πατερικὴ καὶ συνοδικοκανονικῶς κατοχωρωμένη πλήρη ἀκοινωνησία μὲ τοὺς οἰκουμενιστές;

Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐπικρατήσει ἂν οἱ ἡγεσίες τῶν ψευδορθοδόξων «Ἐκκλησιῶν» δὲν ἀδρανοῦσαν ἢ καὶ τελείως ὑποχωροῦσαν στὶς πολιτικὲς ἐξουσίες, κάθε φορὰ ποὺ αὐτὲς νομοθετοῦσαν ἀντιχριστιανικοὺς καὶ διαλυτικοὺς τῆς κοινωνίας νόμους; 

Ὅμως, σὲ τί ὀφείλονται ὅλες αὐτὲς οἱ ὑποχωρήσεις, ὁ καθησυχασμός, ἡ ἀδράνεια καὶ γενικῶς ἡ ἔλλειψη ἀντιστάσεων στὴν συνεχῶς ἐπεκτεινομένη νεοταξικὴ ἐπιρροή, ποὺ τελευταῖα ἔχει πάρει διαστάσεις κατακλυσμοῦ; Ὀφείλονται ἁπλῶς στὴν δειλία καὶ τὴν ἀδυναμία τῶν ἡγεσιῶν αὐτῶν, ἢ ἐντάσσονται πλήρως σὲ ἕνα στοχευμένο πρόγραμμα ποὺ ἐξελίσσεται σταθερῶς καὶ πλησιάζει στὴν ὁλοκλήρωσή του; Προφανῶς ἰσχύει τὸ δεύτερο, διότι αὐτὸ δείχνουν ὄχι μόνο οἱ πράξεις ἀλλὰ καὶ τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα ποὺ ἀφοροῦν τὸ ποιὸν τῶν λεγομένων «ἐκκλησιαστικῶν» ἡγεσιῶν αὐτῶν. Ὅπως προκύπτει ἀπὸ αὐτά, τὰ πρόσωπα ποὺ τὶς ἀπαρτίζουν διαπλέκονται καὶ ἐξαρτῶνται, κινοῦνται, ἄγονται καὶ φέρονται ἀπὸ δυνάμεις, χώρους καὶ πρόσωπα ἐκ τῶν ὁποίων ἐκπορεύεται τὸ σύνολο τῆς νεοταξικῆς δραστηριότητος. 

Ὅταν οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστὲς, Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι, κληρικοί, θεολόγοι καὶ λοιποὶ παράγοντες τοῦ οἰκουμενιστικοῦ γίγνεσθαι, ὄχι μόνο συνδέονται μὲ τοὺς παγκοσμιοποιητές, ἀλλὰ ἀλληλεπιδροῦν μαζί τους καὶ πολλὲς φορές, ὅπως στὴν περίπτωση τῆς Οὐκρανίας μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸ «Αὐτοκέφαλο», ποὺ μὲ τρόπο ἀπαράδεκτο καὶ πέραν πάσης κανονικῆς τάξεως τῆς χορηγήθηκε ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, προηγοῦνται αὐτῶν στὴν ἄσκηση τῆς ἀμερικανο-εὐρωπαϊκῆς παγκοσμιοποιητικῆς διεθνοῦς πολιτικῆς, θὰ ἦταν ἀνόητο νὰ νομίζει κανεὶς ὅτι ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ οἱ ἐκπρόσωποί του δὲν κατευθύνονται ἀπὸ τὰ ἴδια κέντρα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐκπορεύεται ἡ σύνολη Νέα Τάξη Πραγμάτων καὶ ἀναδεικνύονται οἱ πολιτικοὶ παγκοσμιοποιητές. 

Ἤδη, ὁ διαχριστιανικὸς καὶ διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισμὸς ἐνεργεῖται ἐπισήμως μὲ τὴν συμμετοχὴ ὄχι μόνο θρησκευτικῶν ἀλλὰ καὶ πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν παραγόντων. Εἶναι δὲ πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι μὲ ἀφορμὴ τὴν ὡς «πανδημία» ἐπιβληθεῖσα ὑγειονομικὴ κρίση τοῦ κορωνοϊοῦ, τελέσθηκαν πλῆθος οἰκουμενιστικῶν καὶ διαθρησκειακῶν συμπροσευχῶν, σὲ πολλὰ μέρη τοῦ κόσμου, προκειμένου νὰ τονισθεῖ ἔτσι ἡ συγκρητιστικὴ ἑνότητα ποὺ ἔχει ἤδη οἰκοδομηθεῖ παγκοσμίως. 

Παραλλήλως, τὰ ἐπιτελεῖα τῶν οἰκουμενιστικῶν ψευδοεκκλησιῶν ἐργάζονται πυρετωδῶς γιὰ μία νέα ἡμερολογιακὴ – ἑορτολογικὴ μεταρρύθμιση, ποὺ θὰ ἐντείνει τὴν οἰκουμενιστικὴ – συγκρητιστικὴ ἑνότητα σὲ ἕνα ἀνώτερο καὶ εὐρύτερο πεδίο ἐφαρμογῶν. Ἡ μεταρρύθμιση αὐτὴ θὰ συνίσταται σὲ δομικὲς ἀλλαγὲς στὸν ἑορτολογικὸ κύκλο, ὄχι μόνο τῶν κινητῶν ἑορτῶν, δηλαδὴ τοῦ Πασχαλίου κύκλου, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀκινήτων. Βρισκόμαστε, δηλαδή, μπροστὰ σὲ μία ριζικὴ ἀλλαγὴ τῶν πάντων, τὴν ὁποία (πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε) τὸ λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τοῦ 1923 ἤδη προέβλεπε καὶ ἐκ τῶν προτέρων ἐνέκρινε.

Ἔτσι, μὲ ἀφορμὴ τὴν σύμπτωση τοῦ παπικοῦ Πάσχα μὲ τὸ Ὀρθόδοξο κατὰ τὸ μεθεπόμενο ἔτος 2025, ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ θὰ συντελεσθεῖ σὲ μία σειρὰ τομέων τῆς «ἐκκλησιαστικῆς» ζωῆς τῶν χριστιανικῶν κοινωνιῶν τοῦ κόσμου, χωρὶς νὰ ἀποκλείεται τὸ ἐνδεχόμενο νὰ περιλαμβάνει καὶ διαθρησκειακὲς ἐφαρμογές, ὅπως ἤδη διαχέουν διάφορες πηγὲς ἐκ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ χώρου.

Σαφῶς, λοιπόν, σεβαστοὶ Πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, τὸ ἀποτύπωμα τοῦ οἰκουμενιστικοῦ – συγκρητιστικοῦ καὶ ἐκκοσμικευτικοῦ πνεύματος, εἶναι ὄχι μόνο βαθύτατο στὴν σύγχρονη κοινωνία, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν διαμορφώνει πλέον ὁλοκληρωτικῶς. Οἱ ἐλάχιστες ἀντιστάσεις στὴ θεωρία καὶ στὶς ἐφαρμογὲς αὐτοῦ, εἶναι σχεδὸν ἀμελητέες καὶ μᾶλλον σπασμωδικές.

Ὅμως, στὸ πρόβλημα αὐτό, δηλαδὴ στὴν ἔλλειψη ἀντιστάσεων, εἶναι δυστυχῶς προφανέστατο, ὅτι ἐντασσόμαστε κι ὅλοι ἐμεῖς, οἱ σύγχρονοι ὀρθόδοξοι. Ὁ βίος μας πλέον δὲν εἶναι ὅμοιος μὲ ἐκεῖνον τῶν προπατόρων μας. Ἡ πνευματικὴ μας κατάσταση ἔχει ὑποβαθμισθεῖ ἐπικίνδυνα. Ἡ ἔλλειψη οὐσιώδους πνευματικῆς ζωῆς, δηλαδὴ συστηματικῆς ἀσκήσεως γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἁμαρτίας, τὴν κάθαρσή μας ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὴν ἀπόκτηση – πρόσληψη τῆς φωτιστικῆς καὶ θεοποιοῦ Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς μαστίζει. Ἡ ἄγνοια κυριαρχεῖ ἀνάμεσά μας. Ἡ ἔλλειψη στοιχειωδῶν γνώσεων σὲ θέματα πίστεως καὶ ὀρθοδοξίας μᾶς χαρακτηρίζει, ἰδίως τοὺς νεωτέρους. Σκάνδαλα, διαιρέσεις, σχίσματα, πάθη ἀναφύονται συνεχῶς ἀνάμεσά μας καὶ μᾶς ἀποδυναμώνουν. Τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ ὁ περισπασμὸς τῶν βιωτικῶν πραγμάτων καὶ ἰδίως ἐκεῖνος τοῦ ψηφιακοῦ «παραλλήλου κόσμου» μᾶς ἀπορροφοῦν. Ὁ μιμητισμὸς τῶν συγχρόνων ἀντιχριστιανικῶν καὶ διεστραμμένων προτύπων τῆς κοινωνίας, ἀπομακρύνει τὰ παιδιά μας καὶ γενικῶς τὴν νεότητα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὶς οἰκογενειακές, ἐθνικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀξίες καὶ τὰ ἤθη μας.

Ἐπιπλέον, ἔχει διαπιστωθεῖ καὶ διαπιστώνεται ἐπανειλημμένως, ὅτι, ἰδίως στὶς μικρότερες ἡλικίες, διευρύνεται ταχύτατα σὰν ἐπιδημία, μία βαθιὰ ἀδυναμία κατανοήσεως καὶ προσαρμογῆς σὲ στοιχειώδεις ἔννοιες καὶ νοήματα πνευματικῆς, ἠθικῆς καὶ κοινωνικῆς τάξεως. Προκύπτει πλέον, κάτι σὰν ἀναπηρία στὴν νέα γενιά, ἡ ὁποία, ἐπὶ τοῦ παρόντος, φαίνεται ὡς ἀθεράπευτη. 

Ποῦ βαδίζουμε; Τί μέλλει γενέσθαι; Θὰ ὑπάρξει ἄραγε ἀνάσχεση σ’ αὐτὸ τὸ κατρακύλισμα ποὺ βιώνουμε; Κύριος οἶδεν! Τὸ χρέος μας, ὅμως, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὑπάρχει και νομίζω ὅτι τὸ γνωρίζουμε ὅλοι. Ἔτσι δὲν χρειάζεται νὰ προσθέσω ἐδῶ τίποτε. 

Ἂς ἀκούσουμε, ὅμως, τὸν γλυκύτατο λόγο τοῦ μαθητοῦ τῆς ἀγάπης, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν τρόπο τῆς σωτηρίας μας.

Γράφει ὁ Ἅγιος στὴν πρώτη Καθολικὴ Ἐπιστολή του:

«Αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία ἣν ἀκηκόαμεν ἀπ ̓ αὐτοῦ καὶ ἀναγγέλλομεν ὑμῖν, ὅτι ὁ Θεὸς φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία. ἐὰν εἴπωμεν ὅτι κοινωνίαν ἔχομεν μετ ̓ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ σκότει περιπατῶμεν, ψευδόμεθα καὶ οὐ ποιοῦμεν τὴν ἀλήθειαν· ἐὰν δὲ ἐν τῷ φωτὶ περιπατῶμεν, ὡς αὐτός ἐστιν ἐν τῷ φωτί, κοινωνίαν ἔχομεν μετ ̓ ἀλλήλων, καὶ τὸ αἷμα  ̓Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας. ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν. ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας. ἐὰν εἴπωμεν ὅτι οὐχ ἡμαρτήκαμεν, ψεύστην ποιοῦμεν αὐτόν, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν. Τεκνία μου, ταῦτα γράφω ὑμῖν ἵνα μὴ ἁμάρτητε· καὶ ἐάν τις ἁμάρτῃ, παράκλητον ἔχομεν πρὸς τὸν πατέρα,  ̓Ιησοῦν Χριστὸν δίκαιον· καὶ αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου. Καὶ ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐγνώκαμεν αὐτόν, ἐὰν τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. ὁ λέγων, ἔγνωκα αὐτόν, καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ μὴ τηρῶν, ψεύστης ἐστί, καὶ ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν· ὃς δ ̓ ἂν τηρῇ αὐτοῦ τὸν λόγον, ἀληθῶς ἐν τούτῳ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τετελείωται. ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ ἐσμεν... Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ. ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός, ἀλλ ̓ ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί. καὶ ὁ κόσμος παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα. Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. Ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ ̓ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν μεθ ̓ ἡμῶν· ἀλλ ̓  ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν. καὶ ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπὸ τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδατε πάντα. οὐκ ἔγραψα ὑμῖν ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ ̓ ὅτι οἴδατε αὐτήν, καὶ ὅτι πᾶν ψεῦδος ἐκ τῆς ἀληθείας οὐκ ἔστι. τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι  ̓Ιησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν. πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει. Υμεῖς οὖν ὃ ἠκούσατε ἀπ ̓ ἀρχῆς, ἐν ὑμῖν μενέτω. ἐὰν ἐν ὑμῖν μείνῃ ὃ ἀπ' ἀρχῆς ἠκούσατε, καὶ ὑμεῖς ἐν τῷ υἱῷ καὶ ἐν τῷ πατρὶ μενεῖτε. καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία ἣν αὐτὸς ἐπηγγείλατο ἡμῖν, τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον.» (Α ́Ἰω. α ́, 5-10, β ́, 1-5, 15-25)

Ἂς τηρήσουμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις μας τὴν ἐπαγγελία τοῦ Κυρίου καὶ τὴν διδαχὴ τῶν θεοφωτίστων Ἁγίων Του. Ἂς προσκολληθοῦμε ὅσο πιὸ στενὰ μποροῦμε στὴν Ἁγία Ἐκκλησία μας, σ’ αὐτὴν ἡ ὁποία μᾶς ἔσωσε σὲ ὅλες τὶς δύσκολες περιόδους τοῦ γένους μας καὶ μέλλει νὰ σώσει καὶ στὰ ἔσχατα τῆς ἱστορίας τοὺς ἐπικαλουμένους τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ κόσμου καὶ θὰ ἦταν τραγωδία γιὰ ἐμᾶς, ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἐλέησε νὰ τὴν γνωρίζουμε, νὰ μὴν τὴν ἀξιοποιοῦμε ἐξ αἰτίας τῆς ραθυμίας μας. Οἱ σοφοὶ λόγοι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ διδασκάλου Μοναχοῦ Ἰωσὴφ Βρυεννίου (†1431) ἂς εἶναι γιὰ ὅλους μας τὸ σύνθημα καὶ ὁ ὁδοδείκτης τῆς ζωῆς μας: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας· οὐκ ἀφιστάμεθά σου, μῆτερ εὐσέβεια· ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καὶ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα.» (Ἰωσὴφ Βρυεννίου, «Μελέτη περὶ τῆς τῶν Κυπρίων πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μελετηθείσης ἑνώσεως», Τὰ εὑρεθέντα, ἐκδ. Ρηγοπούλου, τόμ. Β ́, σελ. 28). Ἀμήν.

 

Σᾶς εὐχαριστῶ.

 Ἐξ ἀφορμῆς τῆς φοβερῆς τραγωδίας τῶν Τεμπῶν

Ἕνας βαθύτερος, αὐθόρμητος καί βασανιστικός, ἴσως παρεξηγήσιμος, προβληματισμός μας

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι λίγοι θα μας καταλάβουν. Νοιώθουμε, όμως, την ανάγκη να το εκφράσουμε. Μη μας παρεξηγήσουν οι φίλοι που δεν πιστεύουν, αλλά αυτό αφορά ή αγγίζει περισσότερο όσους πιστεύουμε. Και αυτό δεν είναι διάκριση σε βάρος κανενός. Εμείς, λοιπόν, που δεχόμαστε ανεπιφύλακτα τον λόγο του Θεού, είναι σαφές ότι δεν πιστεύουμε ούτε σε "τύχη", ούτε σε "μοίρα". Αποδεχόμαστε πως ό, τι συμβαίνει γίνεται/είναι κατά παραχώρηση ή οικονομία Θεού. Από την άλλη, γνωρίζουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνονται πράγματα που μόνον Εκείνος (και όσοι γνωρίζουν το θέλημά Του, όπως οι Άγιοι) γνωρίζει την ακριβή τους έννοια, το σκοπό και τη σημασία. Αν, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο, και οι τρίχες του κεφαλιού μας είναι γνωστές και μετρημένες από τον Θεό και ούτε ένα σπουργίτι δεν πέφτει νεκρό στη γη χωρίς το θέλημά Του (πρβλ. Ματθ. 10, 29-30), δηλαδή τίποτε δεν συμβαίνει αν δεν το επιτρέψει ή παραχωρήσει ο Θεός, τότε είναι προφανές ότι και το "Μάτι" και τα "Τέμπη" έχουν το δικό τους νόημα, τη δική τους έννοια, τη δική τους σημασία. Για ποιόν ή για ποιούς; Μα, για όλους! Και, συγχωρέστε με να πω και να εκφράσω την ταπεινή μου γνώμη και αίσθηση, πείτε την, αν θέλετε, μεταφυσική - αν και δεν πιστεύουμε στην....μεταφυσική - περισσότερο έχουν νόημα και σημασία, ίσως και μήνυμα για την κοινωνία, τον λαό και την Πατρίδα μας. Εννοείται δε και για τους εκάστοτε ηγέτες μας. Εξάλλου, ας μην εγκλωβισθεί ο αναγνώστης αυτής της εξομολογητικής εκφράσεώς μας και εκτρέψει ερμηνευτικά τον προβληματισμό μας με ή σε αναφορές στον άδικο, όπως λέμε, θάνατο των αθώων θυμάτων. Διότι και περί του επιγείου τέλους του καθενός μας, πάντα κατά την πίστη μας, πάλι δεν τίθεται θέμα τύχης, ή μοίρας, αλλά περί γεγονότος που συμβαίνει κατά τα ανεξιχνίαστα κρίματα του Θεού. Και βεβαίως δεν έχουμε στην Παράδοσή μας διδάγματα περί εκδικητικού ή τιμωρού, υπό την έννοια του εμπαθούς, Θεού. Ο Θεός είναι αγαθός, απαθής και το σπουδαιότερο  "πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν" (Πρός Τιμόθεον Α', β', 4). Επανέρχομαι όμως και ολοκληρώνω σημειώνοντας ότι προβληματίζομαι και μάλλον πιστεύω ότι οι ανείπωτες τραγωδίες στο "Μάτι" και τα "Τέμπη" έχουν και μεταφέρουν ή κρύβουν κάποιο μήνυμα. Πάντως, όχι καλό! Και, κυρίως, προς τους ηγέτες μας και τον λαό, προς τον λαό και τους ηγέτες. Ίσως ένα μήνυμα για το πού πάμε και πώς βαδίζουμε. Μήπως πρέπει να το αναζητήσουμε και να προβληματισθούμε επ' αυτού;

 

                                                    Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας

                                                                Θεολόγος 

 

 

Υ. Γ.  Σπουδάζοντας (και) την Πολιτική Επιστήμη μάθαμε ότι αυτό που αποκαλούμε "τυχαίο" γράφει κι αυτό, μαζί με τις επιδιώξεις των "καλών" και των "κακών" ανθρώπων, την ανθρώπινη ιστορία.