ΟΙ ΑΚΑΤΗΧΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

 

 

του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

 

Με αφορμή την κηδεία του Πάπα φανερώθηκε ακόμη περισσότερο η σύγχυση, η πλάνη και η μειοδοσία πολλών συγχρόνων ορθοδόξων Ελλήνων όσον αφορά στην Πίστη τους, αλλά και στην Ιστορία. Ακούσαμε τα απίστευτα και απίθανα, ωσάν να βρισκόμαστε σε Παπική χώρα και ακόμη χειρότερα. 

Η κ. Κορίνα Γεωργίου, δημοσιογράφος του Σκάϊ, συγκινημένη μέχρι δακρύων από την αποστολή της στο Βατικανό, ανέφερε (σχολιάζοντας την καλοκαιρία στη Ρώμη) :

"Ο ήλιος συνηγόρησε με την αγιότητα του Πάπα Φραγκίσκου και έδειξε ότι οδηγείται στο φως!". Ο δε κ. Τσουρός, δημοσιογράφος του Mega, συμφώνησε στα σοβαρά, όπως υπογράμμισε, με τον καλεσμένο στην εκπομπή του παπικό κληρικό ότι στην εκλογή του νέου Πάπα θα κυριαρχήσει ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος, αφού άλλωστε και στους ορθοδόξους και στους καθολικούς, όπως ανέφερε, "ίδιο είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού που κοινωνούν οι πιστοί" !!! 

Τελικά και ακατήχητοι είμαστε και ανιστόρητοι. Και καλά οι δημοσιογράφοι, που είτε δεν ξέρουν τι λένε, είτε λένε ό,τι τους λένε να πούν, αλλά ο ελληνικός λαός άραγε έχει λοβοτομηθεί, ώστε να αγνοεί ή να ξεχνά πως ο Παπισμός είναι η μεγαλύτερη διαστροφή του Χριστιανισμού, ότι ο Πάπας ως θεσμός, με τα χαρακτηριστικά που προσέλαβε μετά την απόσχισή του από την Εκκλησία, έχει προσφυώς χαρακτηριστεί από έναν μεγάλο ορθόδοξο Δογματολόγο του 20ού αιώνα (τον Σέρβο Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς) ως μια εκ των τριών πτώσεων στην ιστορία της ανθρωπότητος (πρώτος ο Αδάμ, δεύτερος ο Ιούδας και τρίτος ο Πάπας), το δε κράτος του Βατικανού είναι ένα εκ των πλέον διεφθαρμένων κρατών του κόσμου.

Για να μην πάω σε δυσκολότερα και βαθύτερα, όπως ότι ο Παπισμός δεν είναι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όπως ήταν μέχρι τον 11ο αιώνα. Άλλωστε Καθολική Εκκλησία, σύμφωνα με τους Αγίους της δεύτερης χιλιετίας είναι και παραμένει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως η "Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία" που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.

Ας όψονται κάποιοι θεολόγοι του "Καιρού" και όχι μόνον, που έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως (Χριστιανοφοβικό Υπουργείο Παιδείας) και πρωτοστάτησαν ώστε ακόμη και το μάθημα των Θρησκευτικών για τους Ορθοδόξους Έλληνες μαθητές και μαθήτριες να πάψει να έχει Κατηχητικό χαρακτήρα και να γίνει ουσιαστικά θρησκειολογικό και άχρωμο. Μας έπεισαν ότι η Κατήχηση είναι κάτι κατώτερο και κακό, ενώ πρόκειται για την απαραίτητη πρόσληψη γνώσεως ώστε να αποκτήσουμε επίγνωση της μοναδικής και πολύτιμης Πίστεώς μας.

Από την άλλη, το Βατικανό παραμένει όπως και ο Παπισμός του, αμετανόητο, όπως επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά (με "πλούσιο" παρελθόν σε βάρος της Ορθοδόξου Ανατολής και του Ελληνισμού, από την φρικτή πρώτη Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Εθνική μας Επανάσταση το 1821, μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική Καταστροφή) ακόμη και στην κηδεία του αποβιώσαντος Φραγκίσκου, με την συμπερίληψη στο τελετουργικό της, της ενεργού συμμετοχής μιας ομάδος Ουνιτών ("γενιτσάρων" της "Αγίας Έδρας", "ορθοδόξων" στην εμφάνιση που όμως μνημονεύουν και υποτάσσονται στον Πάπα), παρόντος του Πατριάρχου Βαρθολομαίου, οι οποίοι έκαναν επιμνημόσυνη δέηση για τον ποντίφηκα και έψαλαν μάλιστα στην ελληνική γλώσσα τρεις φορές το "Χριστός Ανέστη", ανταποδίδοντας έτσι γελοιοποίηση στην Ορθόδοξη Παράδοση της οποίας υποτίθεται, κατά τον πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και λοιπούς ομόφρονές του ή λοιπούς αφελείς, ότι ο αποθανών ήταν φίλος.

Τι θα μας σώσει;....Μας το υποδεικνύει ο ψαλμωδός:

"Δράξασθε παιδείας (ορθοδόξου κατηχήσεως & Πατερικής μελέτης), μήποτε οργισθή Κύριος και απωλείσθε εξ οδού δικαίας" !

 

Υ. Γ. Και ενώ οι ανωτέρω αναφερόμενοι ατυχείς θαυμαστές του Πάπα είναι απλοί λαϊκοί, υπάρχουν και αρκετοί ρασοφόροι που δεν υστέρησαν σε απαράδεκτες δηλώσεις. Ενδεικτική και πιό χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη του γνωστού αυτοδιαφημιζόμενου ως μεγάλου Πνευματικού Νεκταρίου Μουλατσιώτη, ο οποίος σε σχετικό βίντεο λέει άρρητα ρήματα, αποκαλύπτοντας σε όλο το αρνητικό "μεγαλείο" της την ρηχότητα ή και τον....καιροσκοπισμό του (ως όψιμος υποστηρικτής του ενοίκου του Φαναρίου), πλέκοντας το εγκώμιο του αποθανόντος αρχηγού της ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ Δύσεως Πάπα Φραγκίσκου, εκτιμώντας δε ότι ως "φίλο της Ορθοδοξίας" τον πήρε ο Θεός μια καλή ημέρα κοντά Του (!) , ευχόμενος κι αυτός, ο πάλαι ποτέ προβαλλόμενος ως ακραιφνής αγωνιστής, την "ένωση των Εκκλησιών" ! Τι σου είναι η....σκοπιμότητα!.... Κι όμως, αυτόν τον αμετροεπή ρασοφόρο προβάλλει ο εκκλησιαστικός τηλεοπτικός Σταθμός "ΛΥΧΝΟΣ", της υποτίθεται παραδοσιακής Μητροπόλεως Πατρών, ως σοφό Γέροντα και έμπειρο Διδάσκαλο της Ορθοδοξίας. Νέοι καιροί, νέα ήθη!

 Εξ αφορμής σχετικής αναρτήσεως Αρχιμανδρίτου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (Ν.Η.)

Ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο ή Ιησουΐτης Πάπας Φραγκίσκος, εξ Ορθοδόξου απόψεως

του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

Οι συναισθηματικές προσεγγίσεις πνευματικών θεμάτων είναι επισφαλείς. Ο αποβιώσας Φραγκίσκος, από ορθοδόξου απόψεως, ούτε Επίσκοπος ήταν, ούτε Πατριάρχης της Δύσεως. Ήταν κατά τη διδασκαλία και Θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας ένας λαϊκός και δυστυχώς ένας αβάπτιστος άνθρωπος. Ο Μέγας Βασίλειος δεν αφήνει περιθώριο να αναγνωρίζει κανείς σε σχισματικούς ούτε Αποστολική Διαδοχή, ούτε Μυστήρια, ούτε Θ. Χάρη. Αυτά δεν υφίστανται δια το "διακοπήναι την ακολουθίαν", όπως χαρακτηριστικώς  επισημαίνει ο εν λόγω Αγιος Ιεράρχης και Οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας, δηλαδή λόγω της αποκοπής των σχισματικών από το Σώμα της Εκκλησίας. Πολλώ δε μάλλον σε αιρετικούς, όπως είναι οι παπικοί ή Φράγκοι, οι αιρέσεις* των οποίων (Filioque, κτιστή Θεία Χάρη κ.π.α.) έχουν καταδικαστεί Συνοδικώς υπό Αγίων Συνόδων Οικουμενικού κύρους (του 9ου και 14ου αιώνος και πολλές άλλες καθ' όλην την δεύτερη μ. Χ. χιλιετία) και τη υποδείξει και αποδείξει Αγίων Πατέρων αδιαμφισβητήτου θεολογικής εγκυρότητος, όπως ο Μέγας Άγιος Φώτιος, ο Άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός και ο Θείος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης ο Παλαμάς, οι νέοι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες της Εκκλησίας του Χριστού.

Περί "κοινού Πάσχα" όντως είχε συμφωνήσει ο αποθανών με τον πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο να προχωρήσουν, αλλά ουδείς γνωρίζει μετά βεβαιότητος πού και πώς θα οδηγείτο ή εξελίσσετο αυτό το θέμα. Τα εκ των υστέρων λεγόμενα είναι απλές υποθέσεις. Ο Παπισμός είναι άκρως δυσκίνητος έως αμετακίνητος σε τέτοιες πρωτοβουλίες, "αλάθητος" γαρ ο επικεφαλής του, το δε Φανάρι έχει κακή παράδοση στο να καινοτομεί "τσεκουρηδόν", κατά τον πρώτο διδάξαντα αυτόν τον τρόπο μασώνο Προκαθήμενό του, πάντολμο Μελέτιο Μεταξάκη, τον οποίον ο σπουδαίος Σέρβος Δογματολόγος Ιουστίνος Πόποβιτς αποκαλούσε  "σχισματοποιό". Οπως δε, είχε  αναφέρει ο προσφάτως αποβιώσας Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος ο κ. Βαρθολομαίος είναι πολύ πιο παπικός στη νοοτροπία του απο τον ίδιο τον Πάπα! Κάτι θα ήξερε ο άνθρωπος, εκ πείρας. Οι ορθόδοξοι επί τω θανάτω ενός αιρετικού το μόνον που αρμόζει να πούν είναι "ο Θεός να τον ελεήσει". Την "καλή απολογία" η Εκκλησία την εύχεται στα μέλη Της, διότι αυτά μπορούν να την έχουν, εάν και εφόσον τελειώσουν τον επί γης βίον των εν μετανοία. Πέραν δε όλων των ανωτέρω ο αποθανών είχε βαρύτατες ευθύνες για το μέγα σκάνδαλο της παιδεραστίας σημαντικού αριθμού Παπικών "κληρικών" καθώς και για τη στάση του όσον αφορά άλλα σοβαρά ζητήματα, πολιτικά και όχι μόνον. Οι εξωτερικές επικοινωνιακές εκδηλώσεις συγνώμης, συνήθως μόνον εν λόγοις, δεν αμνηστεύουν τις ουσιαστικές ευθύνες κανενός. Οι σχετικές καταγεγραμένες δηλώσεις του κ. Βαρθολομαίου επί τω θανάτω του φερομένου ως Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου (ότι ο αιρετικός Πάπας είναι "εν Χριστώ αδελφός"  του, ότι είναι " διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου" και πως εύχεται υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του εν σκηναίς δικαίων και μετά Αγίων!) δεν εκφράζουν επ' ουδενί, ούτε αποτελούν στάση Ορθοδόξου Κληρικού ή και απλού πιστού της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αποτελούν όμως συνεπή "ομολογία" ενός Οικουμενιστού ή ενός εξουνιτισθέντος ρασοφόρου, αποκεκομμένου εντελώς από την Παράδοση και βαδίζοντος σταθερώς εναντίον της Θεολογίας των Θεοπνεύστων Αγίων και το ευσεβές φρόνημα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.

* Πρωτείο & Αλάθητο Πάπα, Άσπιλη Σύλληψη Θεοτόκου, Καθαρτήριο ψυχών, Άζυμος άρτος στην Κοινωνία, Θυσία Χριστού ως ικανοποίηση της προσβληθείσης Θείας Δικαιοσύνης κ.ά.

Υ. Γ. Μερικοί εκθειάζουν τον αποβιώσαντα Πάπα διότι, λένε, έσπευδε κατά τις συναντήσεις του με τους Ανατολικούς να ασπάζεται τα αρχιερατικά εγκόλπιά τους. Γιατί να μην το έκανε; Άλλωστε εισέπραττε και το προδοτικό από Ορθοδόξου απόψεως αντίστροφο: Οι φερομένοι ως ορθόδοξοι να ασπάζονται τα δικά του διάσημα. Ο Παπισμός αυτό θέλει! Αναγνώρισε τον Πάπα και μείνε να θεωρείς τον εαυτό σου....ορθόδοξο!

Τρανή απόδειξη ο κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος ασπαζόταν τα διάσημα της "παποσύνης¨ του αδελφού του Φραγκίσκου, ενώ και οι ακόλουθοί του, όπως ο Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας και ο Χαλκηδόνος Εμμανουήλ έσπευδαν οσφυοκαμπτικώς, κατά τις συναντήσεις μαζί του, να ασπάζονται περιπαθώς τη δεξιά του "Αγίου Πατέρα" !

 Πατριάρχης Βαρθολομαίος για …..Πάπα Φραγκίσκο:

 

Στάθηκε πιστός φίλος, συνοδοιπόρος και

 συμπαραστάτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου….

 

Ο Πατριάρχης  Βαρθολομαίος, την Δευτέρα της Διακαινησίμου, δέχθηκε την εν Τουρκία Ιεραρχία του Θρόνου, με την ευκαιρία του Πάσχα, και στην ομιλία του αναφέρθηκε στην εκδημία του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, η οποία είχε γίνει μόλις λίγο νωρίτερα γνωστή. 

Ο Πατριάρχης αναφέρθηκε στη αδελφική φιλία που τον συνέδεε με τον Πάπα Φραγκίσκο, στην συνεργασία τους και στην επιθυμία τους να συναντηθούν στην Νίκαια της Βιθυνίας για να τιμήσουν από κοινού την 1700ή επέτειο από την σύγκληση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. 

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της δηλώσεώς του :

“Μέσα στην ατμόσφαιρα της μεγάλης πασχαλινής χαράς, σήμερα το πρωί, Δευτέρα της Διακαινησίμου εβδομάδας, ήρθε το μόρσιμον άγγελμα της κοιμήσεως του Πάπα Φραγκίσκου, ενός πολυτίμου εν Χριστώ αδελφού, με τον οποίο από την πρώτη στιγμή της αναρρήσεως του εις τον παπικόν θρόνον, είχαμε μία αδελφική φιλία και συνεργασία για το καλό των Εκκλησιών μας, για την περαιτέρω προσέγγιση των Εκκλησιών μας, για το καλό της ανθρωπότητος.

Όλα αυτά τα δώδεκα χρόνια της Παποσύνης του στάθηκε πιστός φίλος, συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, γνήσιος φίλος της Ορθοδοξίας, γνήσιος φίλος των ελαχίστων αδελφών του Κυρίου, για τους οποίους πολλές φορές ομίλησε, ενήργησε, ένιψε τους πόδας των, σε ένα παράδειγμα γνησίας ταπεινώσεως και αδελφικής αγάπης. 

Θα τον ενθυμούμεθα πάντοτε.

Όταν το 2014, μόλις ένα χρόνο μετά την εκλογή και την ενθρόνιση του, με ιδική μου πρόταση και πρωτοβουλία, πήγαμε στα Ιεροσόλυμα και προσευχηθήκαμε γονυπετείς, ο ένας δίπλα στον άλλο, μπροστά στον τάφο του Κυρίου, και είχαμε συναντήσεις και συνομιλίες, εκείνες τις δυο-τρεις ημέρες που περάσαμε μαζί στην Αγία Γη, στους Αγίους Τόπους, τον είχα πει “Αγιώτατε, ύστερα από λίγα χρόνια συμπληρώνονται 1700 χρόνια από την σύγκληση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Θα είναι μία πολύ ωραία και συμβολική πράξις, να πάμε μαζί, να εορτάσουμε αυτή την ιστορική επέτειο και να μιλήσουμε για την περαιτέρω πορεία των αδελφών Εκκλησιών μας προς το κοινό ποτήριο.

Έδειξε ενθουσιασμένος και είπε “είναι φοβερά σκέψις, φοβερά ιδέα και πρότασις. Μακάρι εμείς να είμαστε καλά και να το πραγματοποιήσουμε αυτό το προσκύνημα στη Νίκαια. Εάν όχι, εάν δεν το επιτρέψει ο Κύριος, οι διάδοχοί μας”.

Όντως, επιθυμούσε πολύ να έλθει εντός του τρέχοντος έτους για να συνεορτάσουμε αυτή την ιστορική επέτειο και αυτό το εδήλωσε πολλές φορές στα Μέσα Γενικής Ενημερώσεως και στους εκπροσώπους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι οποίοι κατά καιρούς τον επεσκέφθησαν στην Ρώμη. 

Δεν ήταν τυχερό, όπως λέμε, να έλθει ο ίδιος. Εάν θα είμαι καλά, βεβαίως, κάτι θα κάνει εν προκειμένω το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δεν θα αφήσει να περάσει απαρατήρητη αυτή η ιστορική επέτειος. Ως προς την πλευρά της Καθολικής Εκκλησίας θα εξαρτηθεί από το πρόσωπον, τας τοποθετήσεις και τας διαθέσεις του εκλεγησομένου Πάπα, εάν θα θελήσει και πότε θα θελήσει να έρθει να πάμε στην Νίκαια και να υπογραμμίσουμε τη σημασία αυτής της μεγάλης επετείου, ενός μεγίστου γεγονότος στην ιστορία του Χριστιανισμού. 

Σήμερα που συναντώμεθα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο με όλους τους αγίους Αρχιερείς του Πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου (σ.σ. εννοεί τους διακονούντες στην Τουρκία) για να ανταλλάξουμε τον εν Χριστώ Αναστάντι αδελφικό ασπασμό μιμνησκόμεθα της προσφιλούς προσωπικότητος του μόλις κοιμηθέντος Πάπα Φραγκίσκου και δεόμεθα όλοι μαζί, «εν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ», για την ανάπαυση της ψυχής του εν χώρα ζώντων και εν σκηναίς δικαίων. Προσευχόμεθα να τον ανταμείψει ο Κύριος της ζωής και του θανάτου για τους πολλούς κόπους του για την Εκκλησία και για τον άνθρωπο και να αναδείξει επί του Θρόνου του Αγίου Πέτρου ένα άξιο διάδοχό του, ο οποίος θα εγκολπωθεί, θα ενστερνιστεί τα οράματά του Πάπα Φραγκίσκου και θα συνεχίσει το πολύτιμο έργο του για όλη την ανθρωπότητα, ιδιαιτέρως για την Χριστιανοσύνη, και ακόμη ειδικότερα για την προσέγγιση των αδελφών Εκκλησιών μας με απώτερον στόχον την πλήρη εν τω κοινώ Ποτηρίω συνάντησή των. Αιωνία σου η μνήμη, αδελφέ Πάπα Φραγκίσκο”.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ: 

Βαρθολομαίος Αρχοντώνης! Υποτίθεται ορθόδοξος Πατριάρχης. Αμετανόητος, προκλητικός και ασεβής έναντι της Παραδόσεως των Αγίων Πατέρων. Δηλώνει δημοσίως ότι αναγνωρίζει στον παναιρετικό Παπισμό και τους σφετεριστές τού πάλαι ποτέ Ορθοδόξου Θρόνου της παλαιάς Ρώμης επικεφαλής της αιρέσεως Πάπες, Αποστολική Διαδοχή, Θεία Χάρη, Μυστήρια, Σωτηρία. Ο καθένας τον ακούει με τα αυτιά του (υπάρχει και το σχετικό βίντεο) να ομολογεί ότι ο αιρετικός Πάπας είναι εν Χριστώ αδελφός του, είναι διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και εύχεται υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του εν σκηναίς δικαίων και μετά Αγίων! Τι διαφορετικό ή περισσότερο θα έλεγε για έναν ορθόδοξο Προκαθήμενο; 

Αυτόν τον "Πατριάρχη" αποκαλεί ο δήθεν παραδοσιακός Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος "Παναγιώτατο Πατριάρχη του Γένους" και εκζητεί ευκαιρώς ακαίρως τις ευχές και ευλογίες του. Με τέτοιες "ευλογίες" μπορεί να καταφέρει να γίνει Αρχιεπίσκοπος Αθηνών αλλά μεταξύ των ομολογητών ορθοδόξων Ιεραρχών της Εκκλησίας του Χριστού δεν μπορεί να συγκαταλεχθεί! Θα τρίζουν τα οστά ακόμη και του αγωνιστού Γέροντος Γερβασίου  Παρασκευοπούλου (που) για (να πετύχει) ο Πατρών την αγιοκατάταξή του έδωσε "γη και ύδωρ" στο Οικουμενιστικό Φανάρι.

Πείτε μου, εν τιμή και πάση ειλικρίνεια, αγαπητοί αναγνώστες, διαβάζοντας τους λόγους αυτούς του φερομένου ως Οικουμενικού Πατριάρχου αισθάνεστε ωραία, νοιώθετε αναπαυμένοι, η συνείδησή σας, εάν πονάτε και αγαπάτε την Ορθοδοξία, σας πληροφορεί ότι αυτός μπορεί να θεωρείτε ορθόδοξος ποιμένας, Πατριάρχης διάδοχος ενός Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου και ενός Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ομόφρων ενός Αγίου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ενός Αγίου Γρηγορίου Παλαμά και ενός Αγίου Μάρκου Ευγένιου ή και ενός Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του εν Αιγίνη;

Μελετώ χρόνια την πορεία, τις ενέργειες, τις πρωτοβουλίες και τις δηλώσεις του. Θαυμάζω κάποιες ικανότητες του, την εξυπνάδα και τη διπλωματία του. ΑΛΛΑ δεν θα φοβηθώ, αυτόν που τόλμησε να εξυβρίσει όλους τους Αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας της δεύτερης χιλιετίας, που θεωρούσαν τον Παπισμό αίρεση και αγωνίστηκαν υπέρ της Ορθοδοξίας μέχρις αίματος, χαρακτηρίζοντάς τους ως "θύματα του αρχεκάκκου όφεως", δηλαδή θύματα του διαβόλου (!!!!) να τον χαρακτηρίσω ως "ΣΤΟΜΑ" του ΑΝΤΙ-ΧΡΊΣΤΟΥ !

Δεν επιχαίρω για αυτό το κατάντημα. Λυπάμαι. Και για τον θάνατο του Πάπα λυπήθηκα, διότι έφυγε μέσα στην αίρεση. Εύχομαι ο Θεός να τον ελεήσει κι αυτόν, όπως κάθε άνθρωπο. ΟΜΩΣ δεν έχουμε πάθει "Μυθριδατισμό" (ώστε να πίνουμε το δηλητήριο λίγο λίγο και να το συνηθίζουμε, μέχρι να μας αποτελειώσει), ούτε πνευματική άνοια έχουμε πάθει ώστε να μη ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψεύδος και να μην αναγνωρίζουμε την άπαξ παραδοθείσα τοις Αγίοις Πίστη ως την Μονη σώζουσα αληθινή Πίστη.

Αυτές οι δηλώσεις του οικουμενιστού και όχι Οικουμενικού Πατριάρχη μπορούν να μας βοηθήσουν να εξεγερθούμε από τον ύπνο της αδιαφορίας, του συμβιβασμού και της ανοχής. Δεν τον διαβάλλει κάνεις. Ο ίδιος ομολογεί την άπιστη "πίστη" του. Δεν είναι μόνο οι κυβερνώντες που προδίδουν την Πίστη και το Γένος μας. Πρωτίστως μειοδότες είναι οι "εκκλησιαστικοί" ηγέτες που αποτελούν την εκπλήρωση της προφητείας "Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον Αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου, έδωκαν την μερίδα την επιθυμητήν μου εις έρημον άβατον"! 

Αυτός δεν είναι Ορθόδοξος Πατριάρχης, που θα έπρεπε να αγωνίζεται για την επιστροφή των αιρετικών στην μια και μοναδική Ποιμνη του Χριστού.

Αυτός είναι ουνίτης που οραματίζεται νυχθημερόν την "ένωση των Εκκλησιών" και το" κοινό ποτήριο", χωρίς κάν να θέτει ως προϋπόθεση την ταυτότητα στην Πίστη. Αυτός είναι ένας "καρδινάλιος καρδίας", όπως λέγονται οι χειροτονημένοι από τον Πάπα κρυφά ως καρδινάλιοι και λειτουργούν ως "Δούρειος Ίππος" για την άλωση των εκτός του Παπισμού και υποταγή τους στο δικέρατο θηρίο της Ρώμης.

 

 

 ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΑΡΘΡΟ

«Κοινό Πάσχα» Ορθοδόξων και Καθολικών:

Σύμπτωση ή επιλογή;

Τοῦ Δημήτρη Κάτσουρα, Θεολόγου-Πολιτικού Επιστήμονα

 

Από τις αρχές του τρέχοντος έτους έχει ανοίξει η συζήτηση για κοινό προσδιορισμό της μεγάλης Χριστιανικής Εορτής του Πάσχα και κατ΄ επέκταση για συνεορτασμό του, μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών και κατ΄ επέκταση ὀλων των χριστιανών ανά τον κόσμο.

Τη συζήτηση αυτή πυροδότησε αφ΄ ενός μεν η εφετινή (2025) χρονική σύμπτωση του εορτασμού του Πάσχα σε Ανατολή και Δύση (Ορθοδόξων και Καθολικών), αφ΄  ετέρου δε η δήλωση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ότι αποτελεί «σκάνδαλο» ο χωριστός εορτασμός του Πάσχα από τους Χριστιανούς Ανατολής και Δύσης, εννοώντας ότι επιβάλλεται η άμεση διευθέτησή του.

Μάλιστα γνωστοποιήθηκε μία άτυπη συμφωνία μεταξύ Πατριάρχη και Πάπα, βάσει δηλώσεών τους, για να προχωρήσουν σε κοινό προσδιορισμό του Πάσχα προκειμένου οι χριστιανοί σε Ανατολή και Δύση να εορτάζουν μονίμως πλέον την ίδια ημέρα τη μεγάλη αυτή Εορτή, με αφορμή (και) την επέτειο κατά το τρέχον έτος (2025) των 1700 ετών από τη σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία με «Ὁρο» της καθόρισε τον εορτασμό του Πάσχα για τα μέλη της Εκκλησίας.

Πριν αναφερθούμε στην επίκαιρη ανακίνηση του ζητήματος περί «Κοινού Πάσχα», είναι απαραίτητο για την κατανόηση του θέματος και χρήσιμο να σημειώσουμε επιγραμματικά την ιστορία του πράγματος που ξεκινά από την σύγκληση της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, το μακρινό 325 μ.Χ.

Η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος, μεταξύ άλλων σοβαρών θεμάτων, αντιμετώπισε και το πρόβλημα της διαφοροποίησης του χρονικού εορτασμού του Πάσχα στον τότε ενιαίο χριστιανικό κόσμο. Συγκεκριμένα, το Πάσχα σε άλλες τοπικές εκκλησίες εορταζόταν την ημέρα του Εβραϊκού Πάσχα (πρώτη ημέρα της εαρινής πανσελήνου) ενώ σε άλλες, την πρώτη Κυριακή μετά την εαρινή πανσέληνο.

Το πρόβλημα αυτό τακτοποιήθηκε με ειδικό Συνοδικό «Όρο» (Απόφαση που δεν μεταβάλλεται), σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι πιστοί ανά τον κόσμο θα πρέπει να εορτάζουν το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο και μετά την  εαρινή ισημερία και πάντοτε μετά το Εβραϊκό Πάσχα για ιστορικούς λόγους (αφού ο Χριστός αναστήθηκε μετά το Εβραϊκό Πάσχα).

Η ανωτέρω Απόφαση, με Συνοδικό κύρος και μάλιστα Οικουμενικής Συνόδου, έφερε την ομόνοια και συμφωνία σε ολόκληρη την Εκκλησία και την τότε Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπό τον Μέγα Κωνσταντίνο. Ακόμη και μετά το μεγάλο Σχίσμα Ανατολής και Δύσης (11^ο αιώνα), όλοι τηρούσαν τον Όρο της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και υπήρχε τουλάχιστον χρονική σύμπτωση του εορτασμού του Πάσχα.

Ωστόσο, τον 16^ο αιώνα ο Πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ΄ προχώρησε στην επιβολή νέου ημερολογίου για τα μέλη της εκκλησίας του (το επονομαζόμενο «Γρηγοριανό») το οποίο μαζί με τις ακίνητες εορτές συμπαρέσυρε και τον εορτασμό της κινητής Εορτής του Πάσχα. Έτσι η Δύση παραβίασε τον «Όρο» της Α΄Οικουμενικής Συνόδου, διέσπασε την εορτολογική ομοιομορφία με την Ανατολή, φθάνοντας μάλιστα να εορτάζει Πάσχα μαζί ή και πρίν το Πάσχα των Εβραίων, παρά τις σχετικές αυστηρές Κανονικές απαγορεύσεις γι΄ αυτό.

Στην Ανατολή, αρχικά και επί 4 αιώνες, δεν γινόταν δεκτό το Γρηγοριανό ημερολόγιο, παρά τις εκκλήσεις και πιέσεις της Δύσης, κυρίως λόγω του απαγορευτικού Όρου της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Όμως, αυτή η στάση διαφοροποιήθηκε στις αρχές του 20^ου αιώνα, λόγω της αναπτυχθείσης εκείνη την περίοδο «οικουμενικής κινήσεως» που στόχευε στη λεγομένη «ένωση των εκκλησιών».

Όμως, παρότι τότε κάποιες τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες (η μειοψηφία τους) δέχθηκαν την αλλαγή του ημερολογίου (του Ιουλιανού στο οποίο είναι προσαρμοσμένο το Εορτολόγιο της Εκκλησίας) ωστόσο δεν έγινε δεκτή η αλλαγή του Πασχαλίου. Έτσι, μέχρι σήμερα, δηλαδή για 1700 χρόνια όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εορτάζουν το Πάσχα σύμφωνα με τον Όρο της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο.

Το θέμα του λεγομένου «Κοινού Πάσχα», δηλαδή του κοινού προσδιορισμού του εορτασμού του Πάσχα από την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους Ρωμαιοκαθολικούς, υπήρχε στους σχεδιασμούς της προαναφερθείσης «οικουμενικής κινήσεως», αλλά εντάθηκε μετά από την λεγομένη «άρση των αναθεμάτων» μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Βατικανού, το 1965, και κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες, λόγω της συστηματικής προσεγγίσεως Φαναρίου και Βατικανού.

Το εγχείρημα δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο, αφού για να επιτευχθεί θα πρέπει ένα από τα τρία ενδεχόμενα να συμβεί: Ή να επιστρέψουν οι Ρωμαιοκαθολικοί στον παραδοσιακό υπολογισμό του εορτασμού του Πάσχα που εγκατέλειψαν τον 16^ο αιώνα, ή να ακολουθήσουν οι Ορθόδοξοι τον υπολογισμό του εορτασμού βάσει του Γρηγοριανού ημερολογίου ή να υπάρξει ένας τρίτος (νέος) κοινός προσδιορισμός που θα αλλάξει για αμφότερους τον ισχύοντα προσδιορισμό του εορτασμού του Πάσχα, όπως τον ακολουθούν μέχρι σήμερα. Και τα τρία ενδεχόμενα είναι αρκετά δύσκολο, έως αδύνατο, να συμβούν.

Ας μη ξεχνάμε ότι η μικρότερης βαρύτητας αλλαγή του ημερολογίου, το 1924, επέφερε ένα βαρύ πλήγμα στην ορθόδοξη Ανατολή που παραμένει ως πληγή ανοικτή μέχρι σήμερα, με τη δημιουργία του ημερολογιακού ζητήματος και της διαιρέσεως των πιστών σε νεοημερολογίτες και παλαιοημερολογίτες.

Επιπλέον, η συγκυρία δεν ευνοεί κάποια ομόφωνη διευθέτηση του ζητήματος, του συνεορτασμού «Κοινού Πάσχα» Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, πρώτον, διότι ουσιαστικός και θεολογικά πραγματικός συνεορτασμός επέρχεται μόνον κατόπιν συμφωνίας στην Πίστη και τη λατρεία, τα οποία δεν υφίστανται εν προκειμένω, δεύτερον, διότι μόνη η χρονική σύμπτωση δεν εξασφαλίζει αληθινή ενότητα στο πλαίσιο της «Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», όπως βλέπουμε σε ανάλογες περιπτώσεις που μπορεί να εορτάζουμε την ίδια ημέρα το Πάσχα αλλά παραμένουμε διηρημένοι π.χ. με τους Κόπτες (μονοφυσίτες) Χριστιανούς της Αιγύπτου κ.α. και, τρίτον, διότι η κοσμική ή πολιτική προσέγγιση τέτοιων λεπτών ζητημάτων μάλλον δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στο εκκλησιαστικό πεδίο.

Τέλος, με δεδομένη τη διαμάχη μεταξύ του πρωτόθρονου Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της πληθυσμιακά πολυπληθέστερης Ορθόδοξης Εκκλησίας που είναι το Πατριαρχείο Μόσχας (το οποίο, Ρωσικό Πατριαρχείο, αυτή την περίοδο στηρίζουν 10 από τις 14 τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, στο λεγόμενο «Ουκρανικό ζήτημα»), μία βεβιασμένη και μονομερής κίνηση του πρώτου επί του θέματος είναι πιθανόν να προκαλέσει τη δημιουργία ενός νέου και μεγάλου προβλήματος, ακόμη και ενός σχίσματος στο χώρο της Ορθοδόξου Ανατολής. Δεν είναι δε υπερβολή να εκτιμήσουμε ότι καθόλου δεν αποκλείεται να υπάρξουν ακόμη και σχετικές γεωπολιτικές παρενέργειες και προεκτάσεις.

Ας ευχηθούμε, η Ανάσταση του Θεανθρώπου να φωτίσει με το αιώνιο Φως Της όλους, με κριτήρια και οδηγούς την αγάπη, τη διόρθωση-συγχώρηση και την Αλήθεια που αποτελούν τις βάσεις και τα ισχυρά θεμέλια κάθε πραγματικής και θεάρεστης ενότητας, ώστε να υπάρξει για όλους τους Χριστιανούς αληθινός εορτασμός Της!

Καλή Ανάσταση!

https://ekorinthos.gr/koino-pascha-orthodoxon-kai-katholikon-sybtosi-i-epilogi/

 «ΚΟΙΝΟΝ ΠΑΣΧΑ»: ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΑΠΑΤΗ ΩΣ ΝΕΟΝ ΣΥΝΘΗΜΑ!

  

 

 Ἅγιος ὁ Τριαδικὸς Θεός. Παν-αγία ἡ Παναγία μας, ἀλλὰ Παναγιώτατος ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος, τί χρειάζεται ὁ Ἐσταυρωμένος; Ὅπως λέγει καὶ ὁ Πάπας, «Ἀφοῦ ὑπάρχει ὁ Πάπας δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἱεροσυλία ἤ γελοιότης;

 

«Ὁ συν-εορτασμὸς ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἐρήμωσιν τῆς ἀμπέλου»

 

«ΚΟΙΝΟΝ ΠΑΣΧΑ»: ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΑΠΑΤΗ ΩΣ ΝΕΟΝ ΣΥΝΘΗΜΑ!

 

«Ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ τὴν ἡμερολογιακὴν μεταρρύθμισιν κατέστρεψε τὴν ἑορτολογικὴν ἑνότητα. Τώρα μὲ τὴν νέαν ἀπάτην ἐπιδιώκεται ἡ ὁλοκλήρωσις τῆς καταστροφῆς»

 

Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

 

   Ἡ ἐν Χριστῷ καί κατά Θεόν πλήρης ἑορτολογική ἑνότης ὅλων τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ὅπου γῆς, πού ἐπεδίωξαν καί κατόρθωσαν μέ τή χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν ὑποστήριξιν  τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δέν ἔχει καμμία σχέσιν μέ τήν «ἀγαπολογία» καί «ἑνωσιολογία» ὁρισμένων συγχρόνων φθορέων Ποιμένων.

 Οἱ τελευταῖοι προπαγανδίζουν τώρα τόν δῆθεν θεάρεστον συνεορτασμόν ἀπό ὅλους τούς «χριστιανούς» (καί) τοῦ Πάσχα, κάνοντας λόγο γιά «Κοινό Πάσχα», ἐνῶ πρόκειται περί ψευδεπιγράφου συνεορτασμοῦ μαζί μέ τούς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας εὑρισκομένους, τούς αἱρετικούς, ἄνευ ἐπιστροφῆς ἐκείνων εἰς τήν ὀρθή καί ἀληθινή Πίστιν, οὕτως ὥστε τό Ἅγιον Πάσχα νά μεταβληθεῖ σέ ὑπό ἄλλην ἔννοιαν νοούμενο «κοινό», δηλαδή σέ μολυσμένο.

  Ὁ «μοναδικός κατά τήν τόλμην Πατριάρχης» καί μασόνος ὑψίστου βαθμοῦ, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος (Μεταξάκης), ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος ἐνδιαφέρθηκε περί τοῦ «συνεορτασμοῦ» ὑπό πασῶν τῶν πανσπερμιῶν τῶν αἱρετικῶν τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Χριστιανοσύνης καί ἐνήργησε σχετικῶς, ἐνῶ ἀδιαφοροῦσε γιά τή διάρρηξη τοῦ συνεορτασμοῦ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, τήν ὁποίαν τελικῶς προεκάλεσε!

 Ὁ ἐν λόγῳ πάντολμος και ἀνήσυχος πατριάρχης, τόν ὁποῖον ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς εἶχε χαρακτηρίσει «σχισματοποιόν», λόγῳ καί ἔργῳ ἀνέδειξε καί ἐξυπηρέτησε τήν, κατά δήλωσιν τοῦ ἰδίου,  «ἀνάγκη τοῦ ταυτοχρόνου ἑορτασμοῦ τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα, ὑπό πάντων τῶν χριστιανῶν», «πρός ἐξυπηρέτησιν ἐν γε τούτῳ τῷ μέρει τῆς παγχριστιανικῆς ἑνότητος». Προσέθετε δέ ὅτι «Ἄλλος ἐπί πλέον λόγος πρός ἄμεσον ἐφαρμογήν καί τοῦ (κοινοῦ) Πασχαλίου εἶναι ἡ μεγάλη ἠθική σημασία καί ἐντύπωσις ἥν θά παραγάγη εἰς ὅλον τόν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διά τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προσέγγισις τῶν δύο χριστιανικῶν κόσμων τῆς ἀνατολῆς καί τῆς δύσεως ἐν τῷ ἑορτασμῷ τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν». Ἀκόμη δέ σαφέστερον, μέ «διαβολικήν ὠμότητα», κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου,  διερωτᾶτο: «Μήπως ἡ εἰσαγωγή» τῶν προτεινομένων καινοτομιῶν του, «δέν εἶναι ὁ πρῶτος λίθος διά τό οἰκοδόμημα τῆς ἑνώσεως πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν (τῶν αἱρέσεων) τοῦ Θεοῦ;» (Τά ἀποσπάσματα τῶν λόγων του προέρχονται ἀπό τά Πρακτικά τοῦ διαβοήτου «Πανορθοδόξου» Συνεδρίου τοῦ 1923, τό ὁποῖον ὁ ἴδιος συνεκάλεσε.)

  Ἡ σύμπτωσις ἤ μᾶλλον ταύτισις τῶν ἀνωτέρω θέσεων μέ τάς ἀπόψεις  τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου*, τάς ὁποίας οὗτος εὐκαίρως ἀκαίρως μέ παρρησία δηλώνει καί ὑποστηρίζει, εἶναι ἐντυπωσιακή. Μάλιστα, ὁ τελευταῖος προχώρησε ἕν βῆμα ἐπιπλέον χαρακτηρίσας ὡς «σκάνδαλον» τόν ὑφιστάμενον μή συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μεταξύ ὀρθοδόξων και παπικῶν!

 Ὁ χρονικός «συν-ἑορτασμός», χωρίς ἑνότητα στήν Πίστιν, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες στίς ἁγίες Συνόδους καί τά συγγράμματά των, δέν ὠφελεῖ κανένα. Ἀντιθέτως, ἐπιτρέπει τόν συγκρητισμό καί τή σύγχυσιν μεταξύ τῶν ὁρίων τῆς Ἀληθείας καί τοῦ ψεύδους, καταστρέφει τούς  φρα­γμούς καί ὁδηγεῖ στήν καταπάτησιν καί ἐρήμωσιν τῆς ἀμπέλου.

 Οἱ Ὀρθόδοξοι δέν (πρέπει νά) δέχονται οὔτε συζήτησιν γιά θέματα πού ἔχουν ὁριστεῖ θεάρεστα καί δέν ἐπιδέχονται ἀμφισβήτησιν, ἀφοῦ νομοθετήθηκαν μέσα ἀπό συμφωνία ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ὑπηρετοῦν καί ἐκφράζουν ὄχι τήν ἐμπάθειαν τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ὑπάρχει ὁ ὁρισμός («Ὅρος») τῆς Ἁγίας Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος εἶναι τέλειος καί δέν ἐπιδέχεται καμμίαν ἀλλοίωσιν.

  Ἀλλά κι ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι οἱ ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας λεγόμενοι χριστιανοί θά ἑώρταζον τό Πάσχα συγχρόνως μέ ἡμᾶς, ποιό τό ὄφελος γιά τήν Ὀρθοδοξία ἤ γι’ αὐτούς;

  Ἤδη ἀπό αἰώνων «ἑορτάζουν» τήν ἴδια ἡμέρα μέ ἡμᾶς ὄχι μόνον τό Πάσχα, ἀλλά καί τίς ἀκίνητες ἑορτές, οἱ Ἀρμένιοι, οἱ Κόπτες, οἱ Ἀβησσυνοί κλπ. Μήπως αὐτό μίκρυνε τό χάσμα, τό ὁποῖο δημιούργησαν, μέ τόν χωρισμό τους ἀπό τήν Ὀρθοδοξία; Τό ὁμόχρονο καί ἡ τυχόν ὁμοιότητα τῆς λατρείας ἐξωτερικεύει καί προϋποθέτει τήν ὁμοφροσύνη καί τήν ταυτότητα ἐνδιαθέτου πίστεως, ἤ τό ἀντίστροφο;

  Ἀσχέτως τῆς ἐπιτεύξεως ἤ μή τῶν σχεδιασμῶν Φαναρίου καί Βατικανοῦ περί «Κοινοῦ Πάσχα» μεταξύ ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν κατά τό ἀμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, δηλαδή ἐφέτος (2025), λόγῳ τῆς χρονικῆς συμπτώσεως τοῦ Πάσχα Ὀρθοδόξων καί Λατίνων, τό θέμα θά παραμείνει ἀνοικτό πρός ἐκπλήρωσιν, καιροῦ ἐπιτρέποντος καί ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν.

  Ἄλλωστε, ἀκόμη κι ἄν ἐφέτος  λόγοι ἔκτακτοι, ὅπως ἡ πρόσφατος σοβαρή ἀσθένεια τοῦ προθύμου Πάπα Φραγκίσκου, ἤ ἄλλες σκοπιμότητες, ὁδηγήσουν σέ πρόσκαιρον ἀναβολήν τῆς ὑλοποιήσεως τοῦ συγκεκριμένου στόχου, εὐκαιρίες θά ὑπάρξουν γιά τήν ἐπίτευξίν του. Καί, βεβαίως, οὔτε οἱ ἀφορμές θά λείψουν, μέ δεδομένον μάλιστα ὅτι κατά τήν ἀκολουθοῦσαν χρονικήν περίοδον ὑπάρχουν ἀρκετά συχνά χρονικές συμπτώσεις τῶν ἡμερομηνιῶν τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Λατίνων.

  Μέ αὐτόν ἤ τόν ἑπόμενον Πάπα καί ἐνδεχομένως τόν ἴδιο ἤ τόν διάδοχο τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ σχεδιασμός θά παραμείνει ὁ ἴδιος, διότι εἶναι ἐνταγμένος ἀπό δεκαετιῶν εἰς τό πλαίσιο τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως αὐτό τό πλαίσιο ἀποστασίας ἀπ’  ἀρχῆς σχεδιάστηκε, συν­εχίζεται καί διευρύνεται ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, σταδιακῶς, σταθερῶς καί προοδευτικῶς (ἀτυχῶς καί σχεδόν ἀπρόσκοπτα, λόγῳ τῆς ἐνεργουμένης διαβρώσεως συνειδήσεων καί θεσμῶν καί τῆς ἀδιαφορίας τῶν Ποιμένων) μέχρι σήμερον.

  Ὁ παναιρετικός Οἰκουμενισμός μέ τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμισιν τοῦ Μελετίου Μεταξάκη κατέστρεψε τήν ἐπί 16 αἰῶνες ἑορτολογική ἑνότητα καί ὁμοφωνία τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς πού ἦταν ἡ χαρά, τό καύχημα καί ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν. Τώρα μάλιστα μέ τήν νέαν ἀπάτην (κατ’ οὐσίαν παλαιοτέραν ἀπάτην, πλέον ὡς νέον σύνθημα) περί «Κοινοῦ Πάσχα» ἐπιδιώκει τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς καταστροφῆς πού μπορεῖ στά αὐτιά τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων νά ἠχεῖ εὐχάριστα, πλήν ὅμως πόρρω ἀπέχει ἀπό τό νά κηρύττει τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπηρετεῖ τό θέλημά Του πού εἶναι ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

 

 

* Ἰδού καί ἡ ἐνδεικτική τεκμηρίωση τῆς ἀναφορᾶς στό ἀνωτέρω κείμενο ὅτι οἱ ἀπόψεις τοῦ κ. Βαρθολομαίου ταυτίζονται μέ ἐκεῖνες τοῦ Οἰκουμενιστοῦ καί Μασώνου (κατά δέ τόν Ἰουστῖνον Πόποβιτς, "σχισματοποιοῦ") Μελετίου Μεταξάκη:

«…Ὅταν οἱ Ὀρθόδοξες, Καθολικές, Ἀγγλικανικές καί ἄλλες Προτεσταντικές Χριστιανικές κοινότητες θά ἑορτάσουν τό Πάσχα τήν ἴδια ἡμερομηνία τό 2025, θά δοῦμε μία ἐκπληκτική σύγκλιση… Ὁ ἑορτασμός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ μαζί μᾶς βοηθᾶ νά ἀναγνωρίσουμε τό κοινό μας παρελθόν καί νά προχωρήσουμε πρός τήν μελλοντική ἑνότητα. Αὐτή ἡ κοινή ἑορτή θά μᾶς βοηθήση νά ξεπεράσουμε ἄλλες διαφορές, δείχνοντας ὅτι ἡ κοινή μας πίστη μᾶς ἐπιτρέπει νά ὑπερβοῦμε τίς προηγούμενες διαιρέσεις καί νά συνεργασθοῦμε γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ…Ὁ ἐπικείμενος κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα τό 2025 δέν χρησιμεύει μόνον ὡς ἡμερολογιακή εὐθυγράμμιση, ἀλλά καί ὡς σημαντικό σύμβολο τῆς πιθανῆς ἑνοποίησης μεταξύ τῶν χριστιανικῶν παραδόσεων. Αὐτή ἡ μοναδική σύγκλιση παρουσιάζει μία εὐκαιρία νά μετατραπῆ ἡ συμβολική ἑνότητα σέ ἁπτή ἑταιρική σχέση».

Πατριάρχης Βαρθολομαῖος,

                                                                      Παγκόσμια Διάσκεψη Πολιτικῆς, Ἄμπου Ντάμπι, Δεκέμβριος 2024

                      (Ἀπό τήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως)

 Ἡ θρησκευτική καί πολιτική ἐξουσία

καταδικάζουν τόν Χριστό!

 

ΜΕΤΑΝΟΙΑ, τό διαρκές κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας

καί ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας

 

ὑπό Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου

 Ἡ νέα ἔκδοσή μας

«Ἡ  Ἑορτολογική  ἑνότητα

τῶν  Ὀρθοδόξων

καί  περί  “Κοινοῦ Πάσχα”»

Σέ μία-δύο ἡμέρες, σύν Θεῶ, θά ἔχουμε στά χέρια μας τή νέα ἔκδοσή μας, ἡ ὁποία παρουσιάζει ἕνα σημαντικό κείμενο τοῦ λογίου Γέροντος Παύλου Μοναχοῦ, τοῦ Κυπρίου (+), μέ δική μας ἐπιμέλεια καί συνοπτικά σχόλια, προλογικά καί συμπερασματικά.

Θεωροῦμε, λοιπόν, εὐλογία τῆς Παναγίας μας τό γεγονός ὅτι σήμερα (25 Μαρτίου 2025, κατά τό ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο) ἀνέλπιστα ἔφθασαν στά χέρια μας δύο φωτογραφίες τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Παύλου (+), αὐτῆς τῆς σπουδαίας μορφῆς τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ, τίς ὁποῖες δημοσιεύουμε ἐν συνεχείᾳ.

Εἴθε, μέ τήν εὐχή του, νά εἶναι καλοτάξειδο τό μικρό σέ ἔκταση καί σχῆμα, ἀλλά, ὅπως πιστεύουμε, μεγάλο σέ νόημα καί ὠφέλεια βιβλιαράκι, τό ὁποῖο κυκλοφορεῖται ἐντός τῆς τρεχούσης ἑβδομάδος καί ἀφορᾶ (καί) στό ἐπίκαιρο ζήτημα τοῦ λεγομένου "Κοινοῦ Πάσχα" μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. 

Ὅπως ἔχει ἤδη γνωστοποιηθεῖ, ἡ διάθεση τῆς νέας ἐκδόσεως θά γίνεται ἀπό τίς ἀνά τήν Ἑλλάδα  Ἐνορίες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τόν Ἐκδότη καί ἀπό τό Βιβλιοπωλεῖο «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ» (Γερανίου & Ἀναξαγόρα 7, Πλησίον Πλ. Ὁμονοίας, Ἀθήνα. Τηλ.: 2105243275). Περιορισμένος ἀριθμός ἀντιτύπων.

Στήν πρώτη φωτογραφία (ἀριστερά) ὁ Γέροντας στήν Κύπρο, στή δεύτερη (δεξιά) μπροστά σέ μία γραφομηχανή "ἐπί τό ἔργον" καί ἄνωθεν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἔργο τοῦ ἰδίου.

 Ζαπορόζιε Λουκᾶς:

«Νεοκομμουνιστές διαπράττουν βλασφημίες στή Λαύρα τοῦ Κιέβου»

• Στις 5 Μαρτίου 2025, το Υπουργείο Πολιτισμού δημιούργησε μια επιτροπή για να επαληθεύσει τα άφθαρτα λείψανα των αγίων της Μονής των Σπηλαίων του Κιέβου στα Μακρινά και Κοντινά Σπήλαια του μοναστηριού καί «να καθορίσει την ιστορική και επιστημονική αξία των λειψάνων των αγίων»!

• Ἡ Λαύρα του Ποτσάεφ σχολίασε την πρόθεση του μουσείου να πραγματοποιήσει απογραφή των λειψάνων των αγίων του Ποτσάεφ, αποκαλώντας το "βανδαλισμό και ιεροσυλία".

Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε η διάρρηξη της εισόδου στα Σπήλαια της Λαύρας του Κιέβου από την επιτροπή «μελέτης της επιστημονικής και ιστορικής αξίας» των τιμίων λειψάνων των Οσίων Πατέρων.

Μεταξύ αυτών που εξέφρασαν την αγανάκτησή τους ήταν και ο Μητροπολίτης Ζαπορόζιε και Μελιτουπόλεως κ. Λουκάς, ο οποίος σχολίασε το γεγονός μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Telegram.

Ο ιεράρχης έκανε λόγο για επανάληψη παλαιότερων διωγμών κατά της Εκκλησίας, παραλληλίζοντας τις σημερινές εξελίξεις με την εποχή των μπολσεβίκων.

«Ο σατανάς δεν εφηύρε τίποτε καινούργιο και μόνον παίζει τα παλαιά του σενάρια», ανέφερε χαρακτηριστικά, σημειώνοντας ότι παρά τις προσπάθειες να πληγεί η πίστη, «ο Θεός δεν αλλάζει» και η «ουράνια μακαριότητα» των ασκητών της Λαύρας παραμένει ανέγγιχτη.

Παράλληλα, εξέφρασε τη λύπη του για όσους συμμετείχαν στην πράξη, αναφερόμενος σε αυτούς ως «μουσειακούς υπαλλήλους, κτηνίατρους, ανατόμους και βιολόγους».

Κάλεσε, μάλιστα, τους πιστούς να αποφύγουν την εκδήλωση μίσους και κατάρας εναντίον τους, τονίζοντας ότι «πράγματι δε γνωρίζουν τι πράττουν» και προτρέποντας σε προσευχή για τη συγχώρεσή τους.

Το περιστατικό έχει αναζωπυρώσει τη διαμάχη γύρω από το καθεστώς της Λαύρας του Κιέβου, με πιστούς της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να καταγγέλλουν πιέσεις και διώξεις εις βάρος τους.

Η επιτροπή, από την πλευρά της, δεν έχει προβεί σε επίσημη τοποθέτηση για τις ενέργειές της, ενώ οι αντιδράσεις από θρησκευτικούς κύκλους αναμένεται να ενταθούν τις επόμενες ημέρες.

 

Γραφείο ρεπορτάζ: romfea.gr

 

ΣΧΟΛΙΟ: Ὁ  Πρόεδρος τῆς Οὐκρανίας Β. Ζελένσκι, ὁ ὁποῖος φέρει την κύρια εὐθύνη γιά αὐτό τό νέο ἀνοσιούργημα, δέν θά ἔχει καλό τέλος! Τεράστια ἡ εὐθύνη καί τοῦ ὑποστηρικτοῦ του καί ἠθικοῦ αὐτουργοῦ τῶν διωγμῶν στήν Οὐκρανία πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου βρἰσκονται καί φυλάσσονται περισσότερα ἀπό 100 ὁλόσωμα ἀδιάφθορα σκηνώματα Ὁσίων Πατέρων!