Οἰκουμενιστικό κάλεσμα γιά τά 1700 χρόνια ἀπό τήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο

 

Πανχριστιανικό κάλεσμα γιά τά 1700 χρόνια ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο

 

Μήνυμα ενότητας των Χριστιανών από Πάπα και Οικουμενικό Πατριάρχη - Καλούν Προτεστάντες, Αγγλικανούς, Παλαιοκαθολικούς και αρχαίους Ανατολικούς να παραβρεθούν στη Νίκαια της Βιθυνίας, στις 28 και 29 Νοεμβρίου

Μήνυμα ενότητας προς όλους τους Χριστιανούς απηύθυναν ο Πάπας Λέων και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, οι οποίοι καλούν όλους τους εκπροσώπους των Χριστιανικών Εκκλησιών, μεταξύ των οποίων Προτεστάντες, Αγγλικανούς, Παλαιοκαθολικούς και αρχαίους Ανατολικούς (σημ. ἡμ.: δηλαδή Μονοφυσίτες) να παραβρεθούν στη Νίκαια της Βιθυνίας, στις 28 και τις 29 Νοεμβρίου.

Σύμφωνα με πληροφορίες, από προχθές το πρωί, φτάνουν σε όλες τις λεγόμενες χριστιανικές κοινότητες, επιστολές του Καρδιναλίου Κούρτ Κοχ, Προέδρου της Επιτροπής για την Ενότητα των Χριστιανών εκ μέρους της Αγίας Έδρας και του Μητροπολίτη Γέροντα Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την οποία «εκ μέρους του Αγιωτάτου και του Παναγιωτάτου καλούνται να συμμετάσχουν στην συνάντηση τιμής για την επέτειο συμπλήρωσης 1700 χρόνων από την σύγκληση της 1ης Οικουμενικής Συνόδου». Όπως επισημαίνεται στην επιστολή, στη Νίκαια θα τελεστεί δέηση, το απόγευμα της Παρασκευής 28 Νοεμβρίου και στις «29 Νοεμβρίου το πρωί, ειδική συνάντηση κεκλεισμένων θυρών, στην Κωνσταντινούπολη».

Ποιοι έχουν λάβει τις προσκλήσεις

Πέντε κορυφαίοι οργανισμοί, που εκπροσωπούν Χριστιανικές Εκκλησίες, ομολογίες και κοινότητες σε όλο τον κόσμο, έχουν λάβει ήδη τις σχετικές προσκλήσεις και πρόκειται, σύμφωνα με πληροφορίες, για:

1. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών: Εδρεύει στη Γενεύη. Απαρτίζεται από 340 Εκκλησίες, ομολογίες και κοινότητες, μεταξύ των οποίων, Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί, Λουθηρανοί, Πεντηκοστιανοί, Παλαιοκαθολικοί και Προχαλκηδόνιοι (σημ. ἡμ.: δηλαδή Μονοφυσίτες), οι οποίοι εκπροσωπούν 550 εκατομμύρια χριστιανούς. Ιδρύθηκε αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1948 και μεταξύ των ιδρυτικών του μελών είναι και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Κορυφαία στελέχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχουν διατελέσει πρόεδροι του Συμβουλίου, ανάμεσά τους και ο αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. Τη διοίκηση ασκεί ο Γενικός Γραμματέας που σήμερα είναι ο πρεσβύτερος, καθηγητής Τζέρυ Πιλάι.

2.Τη Διάσκεψη των Ευρωπαικών Εκκλησιών: Εδρεύει σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο. Ιδρύθηκε το 1959, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, με σκοπό την προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ των Εκκλησιών της Ευρώπης. Συμμετέχουν 125 Εκκλησίες της Ευρώπης. Προεδρεύει ο Αρχιεπίσκοπος Μεγάλης Βρετανίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Νικήτας, διοικείται όμως από Γενικό Γραμματέα, ο οποίος είναι ο πρεσβύτερος Φράνκ Ντίτελ Φίσχπαχ, εκπρόσωπος της γερμανικής προτεσταντικής Εκκλησίας.

3.Την Αγγλικανική κοινότητα: Εδρεύει στο Λονδίνο. Ιδρύθηκε το 1867 και εκπροσωπεί όλες τις αυτοκέφαλες και τοπικές Αγγλικανικές Εκκλησίες ανά τον κόσμο, οι οποίες απαριθμούν 110 εκατομμύρια πιστούς. Επικεφαλής είναι ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι και το αξίωμα είναι κενό από τις 7 Ιανουαρίου του 2025, μετά την παραίτηση του Τζάστιν Γουέλμπι και η νέα Αρχιεπίσκοπος, η Επίσκοπος Λονδίνου Λαίδη Σάρα Μάλαλι αναλαμβάνει καθήκοντα στις 28 Ιανουαρίου του 2026. Σήμερα, η κοινότητα διοικείται από τον Γενικό Γραμματέα πρεσβύτερο, που προέρχεται από την Εκκλησία του Νοτίου Σουδάν, Αντονυ Πόγκο.

4.Τις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, γνωστές ως προχαλκηδόνιες (σημ. ἡμ.: δηλαδή Μονοφυσίτες) : Η έναρξη συνεργασίας τους πραγματοποιήθηκε το 1959 στην Αντίς Αμπέμπα, παρουσία του Χαιλέ Σελασιέ. Εκπροσωπεί 60 εκατομμύρια Χριστιανούς. Συμμετέχουν η Εκκλησία της Αιθιοπίας, οι Κόπτες της Αιγύπτου, της Ερυθραίας, του Μαλαμπάρ της Ινδίας, η Συριακή Εκκλησία της Αντιόχειας και οι Εκκλησίες των Αρμενίων, με πρώτη την ιστορική έδρα του Εσμιατζίν και την Κιλικία.

5.Την Ένωση των Παλαιοκαθολικών Εκκλησιών: Ιδρύθηκε το 1889. Τα μέλη της διαφωνούν με το ζήτημα του Αλάθητου του Πάπα και πρόκειται για την γνωστή ως Ένωση της Ουτρέχτης, που απαρτίζεται από τις Εκκλησίες της Ολλανδίας, της Γερμανίας, της Ελβετίας, της Αυστρίας, της Τσεχίας και της Κροατίας.

                                                                         Μαρία Αντωνιάδου tovima.gr,10/10/2025

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον

 

Εἰκοσαετία ἀπό τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀνδρέου (+21.9.2005 ἐκ. ἡμ.)

Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἀνδρέας, κατά κόσμον Δημήτριος Ἀνέστης, ἐγεννήθη τήν 24η Δεκεμβρίου 1915 εἰς Κολάκαν (σημερινήν Κυρτώνη) Ἀταλάντης Φθιώτιδος, ἐκ γονέων εὐσεβῶν τοῦ Γεωργίου καί τῆς Ἀσημίνας.

Ἐμόνασε εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κουβαρᾶ Ἀττικῆς, ὑπό τήν πνευματικήν καθοδήγησιν τοῦ Κτίτορος αὐτῆς, τότε Ἐπισκόπου Βρεσθένης καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, πλέον δέ Ἁγίου Ματθαίου, τό ἔτος 1938, εἰς ἡλικίαν 23 ἐτῶν, μετά τήν ἐκπλήρωσιν τῶν στρατιωτικῶν του ὑποχρεώσεων.

Ἐχειροθετήθη ρασοφόρος μοναχός το 1940, λαβών τό ὄνομα Βασίλειος, ἐχειροτονήθη Διάκονος καί ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχός τό ἴδιος ἔτος ὑπό τοῦ Γέροντός του, Ἐπισκόπου Ματθαίου.

Κατά την κήρυξιν τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου ἐπεστρατεύθη μετ’ ἄλλων 60 Πατέρων τῆς Μονῆς καί ὑπηρέτησεν μέχρι τόν Ἀπρίλιον τοῦ 1941, ὁπότε καί ἐπέστρεψεν εἰς τήν μετάνοιάν του. Ἐν συνεχεία ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος, μετωνομασθείς ὑπό τοῦ Γέροντός του Ἀθανάσιος καί ἀργότερον ἐχειροθετήθη Πνευματικός.

Ὡς Ἱερομόναχος, μέ ἕδρα τήν μετάνοιά του, ἐξυπηρέτησε πολλάς Ἐνορίας ἀνά τήν Ἑλλάδα, ἀντιμετωπίσας πολλάς, λόγω τῶν τότε συνθηκῶν και περιστάσεων, κακουχίας και διώξεις (δίς «κατεδικάσθη» εἰς θάνατον ὑπό τῶν ἀνταρτῶν), ἐνῶ ἀπό τό ἔτος 1947 ἐδιωρίσθη Πνευματικός τῶν Ἀδελφοτήτων τῶν Ἱερῶν Μονῶν Μεταμορφώσεως Κουβαρᾶ καί Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, ὑπό τοῦ Κτίτορος αὐτῶν Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου.

Τήν 13ην Σεπτεμβρίου 1948, κατά τάς ἱστορικάς Ἐπισκοπικάς Χειροτονίας ἐκείνου τοῦ ἔτους, ἀνεδείχθη  Ἐπίσκοπος Πατρῶν, λαβών τό ὄνομα Ἀνδρέας, χειροτονηθείς ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, συμπαραστατουμένου ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος.

Κατά τήν περίοδον τῶν διωγμῶν, τῶν ἐξαπολυθέντων κατά τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τά ἔτη 1950-1956 ὑπό τοῦ Καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου, συνελήφθη, ἀπεσχηματίσθη καί ἐφυλακίσθη ἐπί 11 μῆνες.

Το ἔτος 1967, μετά τήν κοίμησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Ἀγαθαγγέλου, ἀνέλαβε τήν Τοποτηρητείαν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ἐνῶ τό 1972 ἀνεδείχθη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος, παραμείνας ἐπί 31 συναπτά ἔτη εἰς τόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν. Τό ἔτος 2003 παρητήθη, λόγω σοβαρῶν προβλημάτων ὑγείας ἀλλά καί χάριν τῆς εἰρήνης καί ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, μιμούμενος ἐν ταπεινώσει τήν ἀντίστοιχον ἐπιλογήν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.

Καθ’ ὅλην  τήν διάρκειαν τῆς Ἀρχιερατείας και δή τῆς Ἀρχιεπισκοπείας του ἀνέπτυξε πλούσιον ποιμαντικό, πνευματικό καί ἱεραποστολικόν ἔργον. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρεται ὅτι συμμετεῖχε καί ἐγκαινίασε περί τούς 30 Ἱερούς Ναούς, ἀνά τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικόν, ἐνῶ ἐχειροτόνησε περισσοτέρους ἀπό 80 Κληρικούς, ὡς Διακόνους καί Πρεσβυτέρους, ἐκάρησαν δέ ὑπ’ αὐτοῦ δεκάδες Μοναχοί καί μοναχαί.

Διεκρίνετο διά τήν ἀκράδαντον πίστιν, τήν ἁπλότητα, τήν ταπείνωσιν, τόν ἐν γένει ἀσκητικόν βίον, τόν ἔνθεον ζῆλον καί τήν πνευματικήν βίαν, τήν ἀδιάλειπτον προσευχήν, τήν ἐγκράτειαν, τήν διάκρισιν, τήν ἀνυπόκριτον ἀγάπην, τήν ὑπομονήν, τήν σιωπήν, τήν ἐν πᾶσι δοξολογικήν καί εὐχαριστιακήν στάσιν ζωῆς, τήν συγχωρητικότητα, τήν ἀνεξικακίαν, τήν ὑπομονήν, τήν ἐλεημοσύνην, τό ἀφιλοχρήματον, τήν ἱεροπρέπειαν, τό φιλακόλουθον, τήν αὐθεντικήν πνευματικήν πατρότητα, τό πρᾶον, ἡσύχιον, εἰρηνικόν, ἱλαρόν, μακρόθυμον, χαροποιόν τῆς παρουσίας του, τό ἀγωνιστικόν, ἐκκλησιαστικόν καί ὁμολογητικόν φρόνημά του, τήν ἀκεραιότητα τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους του.

Τολμῶ εἰπεῖν, ὅτι, ὑπῆρξεν, ὡς παρουσία καί διακονία εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, μία, κατ’ ἀναλογίαν, ἀνάμιξις τοῦ βίου καί τῶν ἀρετῶν δύο μεγάλων συγχρόνων Ἁγίων τῆς νεωτέρας ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τόν ὁποῖον ἰδιαιτέρως εὐλαβεῖτο καί τοῦ Ἁγίου Ματθαίου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, Πνευματικοῦ Πατρός καί Γέροντός του.

Την 21^η Σεπτεμβρίου 2005 παρέδωσε εἰρηνικῶς τό πνεῦμα του εἰς τόν Κύριον του καί Θεόν, πλήρης ἡμερῶν (90 ἐτῶν). Τό σκήνωμά του ἐξετέθη εἰς προσκύνησιν, εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Κερατέας Ἀττικῆς, ἐπί τριήμερον. Ἡ θέα του, καθώς καί ἡ αἴσθησις ὅσων τό ἠσπάσθησαν παρέπεμπον εἰς ἐμπειρίαν προσκυνήσεως ἱεροῦ καί ὁσιακοῦ λειψάνου, κατά μαρτυρίας δέ πιστῶν, μεταξύ ἄλλων καί ἀξιοπίστου καί ἀξιοσεβάστου Καθηγουμένης ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἐξέπεμπε εὐωδίαν. (Πλείονα περί τῆς Κοιμήσεως καί ταφῆς του εἰς τό συλλεκτικόν τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ «Κῆρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», Σεπτεμβρίου-Ὀκτωβρίου 2005.)

 

ΜΙΚΡΟΝ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΚ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΤΟΥ

«Ἡ ἀποστασία καί ἡ διαφθορά τοῦ συγχρόνου κόσμου ἐμποδίζει τόν ἄνθρωπον νά ἐπανεύρη τήν εὐθεῖαν ὁδόν, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν τόν μόνον δυνάμενον σώζειν.  Ἡ ἁμαρτία, ὡς χωρισμός ἀπό τήν πηγήν τῆς ζωῆς, τόν Χριστόν, ἐξαλείφεται μόνον διά τῆς μετανοίας-ἐξομολογήσεως, διά τῆς ἐπανασυνδέσεως δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεόν, διά μέσου τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί κατ’ἐξοχήν διά τῆς προσελεύσεως εἰς τό Μυστήριον τῆς ζωῆς, τήν Θείαν Εὐχαριστίαν.»

(Ἐκ τοῦ Προλόγου του εἰς τό ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθέν Βιβλίον

 «Τό Μυστήριον τῆς Ἐξομολογήσεως καί Μετανοίας»,

 Ἔκδοσις 7^η, Ἀθῆναι 1993.)

 

«Ἐδῶ εἰς τήν φυλακήν περνῶ τάς καλυτέρας ἡμέρας τῆς ζωῆς μου. Ἐχόρτασα προσευχή καί ἀνάγνωσι. Μέσα εἰς τήν φυλακήν ἐγώ μέ τόν π. Μηνᾶ, χάριτι Θεοῦ εἴχαμε ἀνάγνωσι καί προσευχή καί δοξολογίαν εἰς τόν Ἅγιον Θεόν πού ἀξίως μᾶς παιδεύει ἀπό Θεϊκή ἀγάπη.»

(Ἐκ τοῦ προσωπικοῦ Ἡμερολογίου του)

«Σήμερον ἐνῶ πολλοί παρατηροῦν καί ὁμιλοῦν διά τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί τόν ἐπικείμενον ἐρχομόν τοῦ Ἀντιχρίστου, κατά τά γραφόμενα εἰς τήν Ἱεράν Ἀποκάλυψιν, όλίγοι διακρίνουν ὅτι τό μεγαλύτερον σημεῖον τῶν καιρῶν εἶναι ἡ ἀποστασία ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀκόμη ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι σπεύδουν νά ἑνωθοῦν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τῆ Ἁγία δηλαδή Ὀρθοδόξω Ἐκκλησίᾳ διά νά μή κατασταθοῦν, ἑκουσίως ἤ μή, πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου.»

«Ἄς διατηρήσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν μας καί ἄς φροντίσωμεν μέ βίαν πνευματικήν νά μήν ὑστερῶμεν εἰς ἀγαθά ἔργα, καλλιεργοῦντες τήν ἀγάπην εἰς ἀλλήλους, ὡς γνήσιοι μαθηταί τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.»

 ( Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ Μηνύματός του ἐπί

τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἔτους 1998)

Τρίτος ἐκ δεξιῶν, μεταξύ τῶν χειροτονηθέντων Ἐπισκόπων
κατά τό ἔτος 1948

Ἱερουργῶν ἱεροπρεπῶς,
ὡς νεοχειροτονηθείς Ἐπίσκοπος

Κηρύττων μέ ἔνθεον ζῆλον 

Ἀπό τήν ἐκλογήν τῆς νῦν Ἡγουμένης
τῆς Μονῆς Παντανάσσης Μυστρᾶ Γεροντίσσης Ἀβερκίας

Μετέβη εἰς Κύπρον διά τόν τελευταῖον ἀποχαιρετισμόν,
ὡς εἶπεν, τοῦ ἀδελφοῦ καί φίλου ἐν Χριστῶ Μητροπολίτου
 Κιτίου Ἐπιφανίου. Ἀμφότεροι ἐκοιμήθησαν ἐκεῖνο τό ἔτος (2005).

Ὁ Ἡγούμενος τῆς Σκήτης τῶν Ἁγίων Πατέρων Χίου π. Ἀμβρόσιος
τόν ἐπεσκέπτετο, λέγων "ἀρκεῖ μοι τό βλέπειν σε"!

Κεκοιμημένος είς τό κελλίον του.

Ἀσπαζόμενοι τήν ἁγίαν δεξιάν του.

 

ΑΝΔΡΕΟΥ, ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ,

ΗΜΩΝ ΔΕ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!