ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 2013

Κακά τά ψέμματα, φίλοι μου! Ποιός ἄνθρωπος, πιστός ἤ ἄπιστος, θρησκευόμενος ἤ ἀγνωστικιστής, ἐνάρετος ἤ ἁμαρτωλός δέν θά σταθεῖ μέ σεβασμό, ἐάν σέβεται τόν ἑαυτό του, ἀπέναντι στό πρόσωπο καί τή διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Καί ἐπειδή ζοῦμε σέ μιά ἐποχή ἀδικίας καί ψεύδους, ποιός δέν ἐκτιμᾶ ὡς λόγια βαθειᾶς ἀλήθειας καί δικαιοσύνης τά παρακάτω λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μᾶς τά μεταφέρει αὐτές τίς ἡμέρες ἡ ὀρθόδοξη ὑμνολογία: "...μή ὁμοιοῦσθε τοῖς ἔθνεσι ἔλεγες, εἰς τό κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων. Οὐχ οὕτω γάρ ἔσται ὑμῖν, τοῖς ἐμοῖς μαθηταῖς, ὅτι πτωχός θέλων ὑπάρχω. Ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δέ ἄρχων ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθείς δέ ὡς ὁ ἔσχατος. Καί γάρ ἐλήλυθα αὐτός, τῶ πτωχεύσαντι Ἀδάμ διακονῆσαι, καί λύτρον δοῦναι ἀντί πολλῶν, τήν ψυχήν (μου)...".

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 2013

ΟΙ  ΕΥΘΥΝΕΣ  ΤΩΝ  ΑΡΧΟΝΤΩΝ

 ( ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ  ΚΑΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ )

 ΚΑΙ  ΟΙ  ΕΥΘΥΝΕΣ  ΤΟΥ  ΛΑΟΥ.

ΒΑΪΟΦΟΡΟΣ (Μονή Παντανάσσης Μυστρᾶ, 1428).

Ὅταν ὁ Κύριός μας εἰσῆλθε στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά πάθη ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου, ὁ ἁπλός λαός τόν ὑποδέχθηκε μέ ἐνθουσιασμό ὡς νικητή τοῦ θανάτου, λόγῳ τοῦ προηγηθέντος θαύματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου. Ἔστρωναν τά ροῦχα τους γιά νά περάση ἀπό πάνω ὁ Χριστός καί τόν χαιρετοῦσαν κουνώντας τά τρυφερά κλαδιά τῶν φοινίκων (τά βαΐα), ὅπως ἔκαναν ὅταν ὑποδέχονταν νικητές πολέμων καί ἥρωες. Μέσα σέ λίγες, ὅμως, ἡμέρες ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ λαοῦ μεταβλήθηκε σέ ὀργή ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Ἔφθασε, αὐτός ὁ ἴδιος λαός πού τότε φώναζε τό «ὡσαννά», νά ζητᾶ στή συνέχεια τήν καταδίκη του, μέ τό «ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν»! Πῶς, ὅμως, συνέβη αὐτό; Πῶς ἐξηγεῖται; Τή γνώμη του ὁ λαός δέν τήν μετέβαλε μόνος του. Τοῦ τήν μετέβαλαν οἱ ἡγέτες του, οἱ ἄρχοντές του. Δυστυχῶς, στήν ἱστορία ὑπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Οἱ ἄρχοντες προκειμένου νά χειραγωγήσουν τόν λαό ἐκεῖ πού θέλουν καί νά τόν καθυποτάξουν στήν ἐξουσία τους, πολλές φορές ἐπιχειροῦν καί κατορθώνουν μέ διάφορα μέσα νά ἀλλοιώνουν τή γνώμη καί τή θέλησή του καί νά τόν στρέφουν ἀκόμη καί ἐναντίον τοῦ πραγματικοῦ του συμφέροντος. Τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ ἄρχοντες τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ἦταν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι. Αὐτοί εἶχαν μετατρέψει τό λαό σέ μάζα κατευθυνόμενη καί σέ ὄχλο. Διέστρεφαν τήν ἀλήθεια καί παραπλανοῦσαν τόν λαό, τόν ὁποῖο οὐσιαστικῶς ὑποτιμοῦσαν καί ἐκμεταλλεύονταν γιά τά συμφέροντά τους. Καί μάλιστα δέν δίσταζαν αὐτό νά τό κάνουν ἐν ὀνόματι τοῦ Νόμου, δηλαδή στό ὄνομα τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες διέστρεφαν καί παρερμήνευαν. Ἔτσι, κατόρθωσαν, κατά τήν πιό ἄδικη δίκη ὅλων τῶν ἐποχῶν, τή Δίκη τοῦ Χριστοῦ, νά «πείσουν» τό λαό νά ζητήση τήν ἀπελευθέρωση ἑνός κακούργου καί τήν καταδίκη ἑνός ἀθώου, τοῦ ἀναμαρτήτου Ἰησοῦ. Ὁ Χριστός ἀγάπησε τόν ἁπλό λαό καί εἶδε τούς ἀνθρώπους ὡς πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα. Ἐπεσήμανε τό πρόβλημα τῶν κακῶν ἀρχόντων - ποιμένων καί τό δράμα τοῦ λαοῦ ἐξαιτίας των.  Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας διεκήρυξε ὅτι εἶναι «ὁ Ποιμήν ὁ καλός» καί διευκρίνισε ὅτι ὁ ποιμένας ὁ καλός θυσιάζει καί τήν ψυχή του ἀκόμη, ὑπέρ τῶν προβάτων. Μάλιστα ἄφησε παρακαταθήκη στούς μαθητές Του νά μή μοιάσουν καί νά μή κάνουν ὅ,τι κάνουν οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν, οἱ ὁποῖοι κατεξουσιάζουν τούς λαούς καί τούς διοικοῦν καί τούς μεταχειρίζονται αὐθαίρετα καί τυρρανικά. Ὁ Χριστός, ὄχι μόνο ἀγάπησε τό λαό, ἀλλά, ἐμπράκτως τόν διακόνησε σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί στό τέλος θυσιάσθηκε κιόλας γι’ αὐτόν. Μέ παρρησία δέ ἤλεγξε τήν τυρρανική συμπεριφορά καί αὐθαίρετη γνώμη τῶν ἀρχόντων τῆς ἐποχῆς του, ἀπευθύνοντας σ’ αὐτούς τά φοβερά ἐκεῖνα «οὐαί ὑμῖν… ὑποκριταί» καί τούς γνωστούς ἐκ τῶν ἱ. Εὐαγγελίων βαρύτατους χαρακτηρισμούς των («ὄφεις», «γεννήματα ἐχιδνῶν», «ὁδηγοί τυφλοί», «κεκονιαμένοι τάφοι» γεμᾶτοι ἀκαθαρσίες κλπ.). Δυστυχῶς, στό διάβα τῆς ἱστορίας, ἀλλά καί ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, κατά τό πλεῖστον, οἱ ἄρχοντες διαστρέφουν τήν ἀλήθεια, πλανοῦν τό λαό, θέλουν νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Χριστό, συκοφαντοῦν τήν Ἐκκλησία Του ( ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη καταξίωση τοῦ λαοῦ, διότι ἐν Αὐτῆ ὁ λαός γίνεται Σῶμα Χριστοῦ), ἐνδιαφέρονται μόνο γιά τή δική τους κυριαρχία, καταπατοῦν ἀσύστολα τό Νόμο τοῦ Θεοῦ νομοθετώντας ἀνόμους νόμους, ἀδικοῦν τό λαό καί τόν ἐκμεταλλεύονται, ὑπηρετοῦν ἄνομα συμφέροντα καί σκοτεινούς σκοπούς, καταστρέφουν τό δίκαιο ἐν ὀνόματι τῆς Δικαιοσύνης. Μάλιστα στή σύγχρονη ἐποχή δέν διστάζουν νά χρησιμοποιοῦν γιά τά παραπάνω σύγχρονες ὕπουλες μεθόδους, ἀθέμιτα μέσα καί ἀπάνθρωπες τεχνικές γιά τήν καθυπόταξη, χειραγώγηση καί ἐπιβολή τῶν ἀπόψεων - σχεδίων των στό λαό. Ἐπιστρατεύουν τήν ψυχολογία τοῦ βάθους (μέ συνθήματα), κυρίως τό ΦΟΒΟ, ἐκμεταλλεύονται τήν ψυχολογία τοῦ ὄχλου καί χειραγωγόντας ὅλα τά σύγχρονα μέσα μαζικῆς, ὅπως λέγονται, ἐνημερώσεως, μᾶλλον δε συσκοτίσεως, κάνουν τό λαό νά μή σκέπτεται, γιά νά τοῦ ἐπιβάλουν τελικῶς τίς δικές τους σκέψεις. Ὑπάρχει, ὅμως, κάτι ἀκόμη χειρότερο! Καί αὐτό εἶναι ἡ ἐξίσου ἀπαράδεκτη τακτική καί τῶν λεγομένων ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων (ὁρισμένων, βεβαίως, πλήν ὄχι, πλέον, ὀλίγων), οἱ ὁποῖοι συναγωνίζονται τούς πολιτικούς στήν ὑποκρισία, τήν ἰδιοτέλεια, τήν αὐθαιρεσία καί τήν παραπλάνηση. Δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν προάσπιση τῆς Ἀληθείας, προδίδουν τήν Πίστη, διαφθείρουν μέ τό παράδειγμά τους τό λαό, συσχηματίζονται μέ τόν κόσμο καί τίς ἐπιδιώξεις του, καί μέ ἕνα λόγο ἀντί νά θυσιάζονται γιά τό ποίμνιο, θυσιάζουν, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, τό ποίμνιο γι’ αὐτούς! Χαρακτηριστικό παράδειγμα οἱ Οἰκουμενιστές καί Καινοτόμοι «Ποιμένες» πού μέ τά φαῦλα δόγματα καί τόν φαῦλο βίο τους (αὐτά πᾶνε μαζί) ἔχουν ἁλώσει ἐκ τῶν ἔνδον τό κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ζοῦν στή πραγματικότητα ἔκφυλο βίο καί πάντως ὄχι ἀσκητικό καί πρέποντα στό σχῆμα τους καί ἐνῶ τηροῦν, γιά παραπλάνηση τῶν ἁπλουστέρων καί ἀφελῶν, ὅλους τούς τύπους καί τά ἐξωτερικά σχήματα τῆς παραδόσεως (ἀμφίεση, τελετουργικά, ρητορεῖες, κ.ο.κ.) κάθονται στούς θρόνους τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὡς δῆθεν διάδοχοί των  ἐνῶ δέν εἶναι τῶν τρόπων ἐκείνων μέτοχοι, γι’ αὐτό καί εἶναι ἐστερημένοι τῆς χάριτος καί τοῦ φωτισμοῦ ἐκείνων. Καί ἐνῶ, ἐκ τῶν προλεχθέντων, εἶναι προφανεῖς οἱ εὐθῦνες τῶν Ἀρχόντων, πρέπει προφανεῖς νά γίνουν καί γιά τόν πιστό καί χιλιοπροδομένο λαό οἱ δικές του εὐθῦνες καί ὑποχρεώσεις. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὀφείλει, ὡς λογικό Ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, νά σκέπτεται πάντοτε καί νά ἐνεργῆ κατά Θεόν. Τούς πολιτικούς ἄρχοντες, ἀφοῦ πλέον τούς ἐκλέγει, νά τούς ἐπιλέγη αὐστηρά μέ χριστιανικά κριτήρια, γιά νά μή γίνεται συνένοχος ἀντιθέων ἐνεργειῶν. Νά γνωρίζη τήν ἀλήθεια καί νά ζῆ χριστιανικά γιά νά εἶναι πάντοτε ἐλεύθερος κατά Χριστόν. Νά μή ἀκολουθῆ τούς ψευδεῖς, μισθωτούς καί ἰδιοτελεῖς Ποιμένες, ἀλλά μόνον ἐκείνους πού ὡς μιμηταί τοῦ Χριστοῦ καί γνήσιοι διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀγωνίζονται γιά τήν ἀλήθεια καί θυσιάζονται γιά τήν σωτηρία τοῦ ποιμνίου πού ἡ Ἐκκλησία τούς ἐμπιστεύθηκε νά διακονοῦν. Μόνον ἔτσι καί τότε θά δοῦμε καλλίτερες ἡμέρες γιά τήν Ἐκκλησία καί τήν Πατρίδα μας. Ἀμήν. 

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

ΕΛΚΥΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΚΑΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ.

Ἡ ὁσία Μαρία καί σκηνές ἀπό τό βίο της.

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία καταγόταν από την Αίγυπτο και έζησε τον 6^ον αιώνα, την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Στα νεανικά της χρόνια ζούσε μέσα στην ακολασία και παρέσυρε πολλούς ανθρώπους στην ηθική καταστροφή.

Όταν ήταν 12 χρονών ξέφυγε από την προσοχή των γονιών της και πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου επί 17 χρόνια ζούσε άσωτη ζωή. Μετά, από περιέργεια πήγε, με πολλούς άλλους προσκυνητές, στα Ιεροσόλυμα, για να παρεβρεθεί στην ύψωση του Τίμιου Σταυρού.

Όταν θέλησε να μπει στο ναό της Ανάστασης, τη μέρα που υψωνόταν ο Τίμιος Σταυρός, ένοιωσε 3 έως 4 φορές κάποιαν αόρατη δύναμη μέσα της, που την εμπόδιζε να μπει, ενώ το πλήθος έμπαινε ανεμπόδιστα.

Αφού πληγώθηκε η καρδιά της απ' αυτό, αποφάσισε ν' αλλάξει ζωή και να εξιλεώσει το Θεό με τη μετάνοια. Έτσι βάζοντας σαν εγγυήτριά της την Παναγία, υποσχέθηκε ότι εάν αφήσει να μπει κα να δει τον Σταυρό του Κυρίου, θα ήταν συνετή και φρόνιμη στο μέλλον και δεν θα μόλυνε πια το σώμα της με πονηρές επιθυμίες και ηδονές.

Όταν γύρισε μετά στην εκκλησία, αυτή τη φορά μπόρεσε να μπει χωρίς καμιά δυσκολία. Τότε προσκύνησε το Τίμιο ξύλο και χωρίς να λησμονήσει την υπόσχεση που έδωσε, αναχώρησε την ίδια μέρα από τα Ιεροσόλυμα κι' αφού πέρασε τον Ιορδάνη μπήκε στα ενδότερα μέρη της ερήμου, όπου έζησε επί 47 χρόνια μια ζωή πολύ σκληρή και ασυνήθιστη, χωρίς να δει άνθρωπο, αλλά, έχοντας μοναδικό της θεατή τον Θεό, προσευχόταν μόνη σ' Αυτόν.

Τόσο δε αγωνίστηκε, ώστε πέρασε την ανθρώπινη φύση και απόκτησε ζωή πάνω στη γη αγγελική και υπεράνθρωπη. Τόσο δε υψώθηκε δια μέσου της απάθειας, ώστε περπατούσε πάνω στα νερά του ποταμού, χωρίς να βυθίζεται. Όταν δε προσευχόταν, σηκωνόταν από τη γη ψηλά και στεκόταν μετέωρη στον αέρα.

Περί το τέλος της ζωής της έτυχε να συναντήσει κάποιον ερημίτη, που λεγόταν Ζωσιμάς, που αφού του διηγήθηκε όλη της τη ζωή, τον παρακάλεσε να της φέρει τα άχραντα Μυστήρια για να κοινωνήσει. Εκείνος το έκανε την επομένη χρονιά, την Μεγάλη Πέμπτη.

Αλλά τον άλλο χρόνο, ξαναγυρνώντας ο Ζωσιμάς την βρήκε νεκρή, ξαπλωμένη στη γη και κοντά της ένα σημείωμα, που έγραφε: «Αββά Ζωσιμά, Θάψον ώδε το σώμα της Αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ' ην εκοινώνησα των αχράντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού».

Ἀγαπητοί,

Τό ὑπόδειγμα μετανοίας τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αὐγυπτίας πρέπει νά τό ἔχωμε διαρκῶς πρό ὀφθαλμῶν. Δέν ἔχει καμμία σημασία πόσο, λίγο ἤ περισσότερο, ἁμαρτωλοί εἴμεθα. Σημασία ἔχει νά ἔχωμε συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί νά ἐλπίζωμε στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ μας. Καί, βεβαίως, νά ἀγωνιζώμεθα μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ κατά τῶν παθῶν. Ἡ ἁμαρτία ὑπάρχει, ἀλλά καί ἡ μετάνοια ἐπίσης ὑπάρχει ὡς δυνατότης γιά ὅλους μας. Ἀρκεῖ νά τό θέλωμε. Ἀπό τό παράδειγμα τῆς ὁσίας διδασκόμεθα ὅτι ἀφοῦ κάνομε τήν ἀρχή, βάζοντας, ὅπως λένε οἱ Πατέρες «ἀρχή μετανοίας», δέν θά πρέπει στή συνέχεια νά γυρίσωμε πίσω. Ἡ ἀληθινή μετάνοια, πάνω ἀπ’ ὅλα, χρειάζεται ἀπόφαση καί συνέπεια, γιά νά καρποφορήση. Ὁ ἀγώνας δέν εἶναι εὔκολος. Δέν ἀφήνει εὔκολα ὁ διάβολος τόν ἄνθρωπο νά τοῦ ξεφύγη ὁριστικά καί νά τόν κερδίση γιά πάντα ὁ Βηθλεεμίτης! Ἰδιαιτέρως στήν ἀρχή ὁ ἀγώνας εἶναι αἰματηρός. Μά στό τέλος κατορθώνεται, μέ τή βοήθεια καί τή χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ διάβολος νά φοβᾶται τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ! Πρέπει, ἀκόμη, νά ἐπισημάνωμε ὅτι ἡ ἄσκηση πρέπει πάντοτε νά συνδυάζετε μέ τήν μυστηριακή ζωή καί ἰδίως τήν συμμετοχή στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς. Καί φυσικά ἀπαραίτητη εἶναι ἡ ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν μας καί ἡ θεία ἐξομολόγηση σέ ἔμπειρο Πνευματικό Πατέρα. Στήν παράδοξη ἐποχή μας ἡ γενική ἀποστασία καί τό κυρίαρχο πνεῦμα τῆς πλάνης (τῆς ψευδο-«νέας ἐποχῆς»), τό ὁποῖο δέν ἀνέχεται τά παραδεδομένα, πολλές φορές καί ὅταν δέν ἀποσιωποῦν τό βασικό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ μετάνοια, τότε τήν παραποιοῦν καί τήν ἀλλοιώνουν. Ἐπί παραδείγματι, ὅλο καί λιγότερο πλέον ἀκούγεται σήμερον, ἀκόμη καί σέ πνευματικούς καί θεολογικούς κύκλους, ἡ ἀνάγκη καθάρσεως ἀπό τά πάθη καί δή ἡ ἀνάγκη τῆς ἀποχῆς τοῦ ἀγωνιζομένου χριστιανοῦ ἀπό τίς σαρκικές ἁμαρτίες, ἠδονές καί ἀπολαύσεις. Ὅπως ἐπισημαίνει καί τονίζει ἰδιαιτέρως σύγχρονος ὅσιος γέροντας καί πολύπειρος πνευματικός πατέρας, χρειαζόμεθα πίστη, ἀλλά καί ἠθική! Δηλαδή, θεωρία καί ὁμολογία ἀλλά καί πράξη μέ κορωνίδα τήν ἐγκράτεια. Χωρίς τόν συνδυασμό αὐτῶν τῶν δύο, χάρις Θεοῦ δέν ἐπισκιάζει τόν ἄνθρωπο! Εἶναι λυπηρό διότι μερικοί νομίζουν ὅτι ἀποσιωπώντας τήν ἀνάγκη μετανοίας καί ἠθικοῦ βίου κάνουν πιό ἑλκυστικό τό κήρυγμα τῆς σωτηρίας. Στήν οὐσία, ὅμως, τό ἀλλοιώνουν καί ἀπομακρύνουν τήν «καλή ἀλλοίωση» τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἰδιαίτερη σημειολογική, ἀλλά καί βαθύτερη οὐσιαστική θεολογική, σημασία τό γεγονός ὅτι ἐλάχιστοι σήμερα ὁμιλοῦν π. χ. γιά τή μεγάλη ἁμαρτία τῆς πορνείας πού τείνει σήμερον νά θεωρεῖται κάτι φυσιολογικό! Προτιμᾶται, μέ διάφορες παραλλαγές, νά ἐπαναλαμβάνεται ὡς κήρυγμα, τό ἀτυχέστατο ἐκεῖνο «ἐλᾶτε ὅπως εἶστε» ἤ ἀκόμη χειρότερα, ἀγαπήστε τόν Θεό καί κάντε ὅ,τι θέλετε! Σέ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο, τό ἴδιο κακό «κήρυγμα» κάνουν καί οἱ ὁπαδοί καί θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς μεγάλης αὐτῆς αἱρέσεως τῆς ἐποχῆς μας πού λυμαίνεται τήν ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις Πίστη, καί προπαγανδίζει στίς συνειδήσεις ἀκόμη καί τῶν ὀρθοδόξων ὅτι δήθεν δέν πειράζει ὁ κάθε χριστιανός νά πιστεύη ὅπως θέλει ἤ ἔμαθε, ἀρκεῖ να ἀγαπᾶ. Δέν ἀνέχεται (ἡ αἵρεση αὐτή ) τή σχετική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ κάθε αἵρεση συνιστᾶ «πνευματική πορνεία»! Ἄς προσέξωμε, λοιπόν, διότι οἱ ἀγαπολογίες καί ἡ ἐκκοσμίκευση ἀλλοιώνουν, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, καί τήν πεμπτουσία τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ μετάνοια. Μετάνοια γιά ὅλους καί γιά ὅλα, ἐν ὅσω δέν εἶναι καί προκειμένου νά εἶναι ἐναρμονισμένα μέ τή σώζουσα ἀλήθεια! Μετάνοια ὡς ἐπιστροφή στό ἀρχαῖο κάλλος τοῦ ἀλωβήτου κατ’ εἰκόνα καί ἀγώνας γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ θείου προορισμοῦ μας πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν κατά χάριν θέωση, τουτέστιν τήν σωτηρία μας! Εἴθε δέ, διά πρεσβειῶν τῆς ὁσίας Μητρός ἡμῶν Μαρίας, τῆς Αἰγυπτίας, νά ἀξιωθῶμεν αὐτῆς πάντες. Ἀμήν. Γένοιτο!

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ, Η ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ

Από τίς πολυτιμότερες εικόνες της Παναγίας είναι και ή των «Χαιρετισμών», ή του «Ακάθιστου», πού βρίσκεται στην Ιερά Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Από τίς πιο παλαιές χρονολογικά, στο δε Αγιον Όρος είναι ή πιο αρχαιότερα.

Είναι κατασκευασμένη από κηρομαστίχα και με μύρο περιρρεομένη. Στο πίσω μέρος σε αργυρά πλάκα, είναι τετυπωμένος ό Αυτοκράτορας Αλέξιος ό Γ ό Κομνηνός και ό Όσιος Διονύσιος ό κτήτορας της Μονής και είναι γραμμένο το εξής: «Αυτή ή είκών ή Θαυματουργός εστί την οποίαν βάσταξέ Σέργιος ό Πατριάρχης περιερχόμενος τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως έδιωξε τους πολεμίους και την οποίαν ό Αυτοκράτωρ Αλέξιος ιδιοχείρως εδώρησε τω Άγίω Διονυσίω».
Είναι λοιπόν εκείνη την οποίαν ό Σέργιος κατά την ιστορική εκείνη βραδιά του 626 μ.Χ. κρατώντας την περιήρχετο μαζί με κλήρο και λαό τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και εμψύχωνε το λαό και τον ολιγάριθμο στρατό πού υπεράσπιζε την Πόλη. Είναι ιστορικά παραδεκτό ότι υπερφυσική δύναμη κατατρόπωσε τους πολυάριθμους Σκύθες και Αβαρούς. Δεν μπορεί διαφορετικά να εξηγηθεί αφού ό στρατός με τον Ηράκλειο είχε εκστρατεύσει προς την Περσία. Οι πολέμιοι με αρχηγό τον Χαγάνο έφθασαν επιθετικοί και με στρατό και στόλο πολιόρκησαν τα στενά και την ξηρά και απειλούσαν. Ποιος θα σώσει την Πόλη; Ό Χαγάνος παρασπόνδησε σε μια συνθηκολόγηση με την Πόλη για να λύσει την πολιορκία και με αυθάδεια και σαρκασμό ειρωνεύτηκε τους πιστεύοντας στο Θεό Βυζαντινούς: «Μη σας γελάει ό θεός σας, εγώ αύριο θα είμαι κύριος της πόλεως σας».

'Η απάντηση επηρέασε το ηθικό και έφερε ταραχή, φόβο και απελπισία στις καρδιές των πολιορκημένων. Το κλίμα της απαισιοδοξίας άρχισε να κυριαρχεί. Τη χαλύβδωση του ηθικού ήλθε να επιφέρει ή θαρραλέα παρουσία του γενναίου και αξιοτάτου Πατριάρχου Σεργίου: «Είναι κρίμα να απελπίζεστε. Σκέπτεστε σαν άνθρωποι πού δεν πιστεύουν στο θεό και στο αποτέλεσμα του ιερού πολέμου. Στα χέρια της Παναγίας εμπιστεύθηκα την Πόλη και τον άμαχο πληθυσμό της. Στην Παναγία όλοι μας με θέρμη ψυχής ας προσευχηθούμε». Πραγματικός συναγερμός και ενθουσιασμός συνέβηκε τότε. Ό Πατριάρχης, ο Κλήρος και ό Λαός, μια φωνή μια ψυχή, ξεχύθηκε στους δρόμους και στα τείχη με τα ιερά κειμήλια στα χέρια, πού ήσαν ή Ζώνη της Παναγίας, ή Ιερά Έσθήτα Της, λείψανα αγίων, λάβαρα και εικόνες. Ο Πατριάρχης, ζωντανός και άκαμπτος, κρατούσε υπερυψωμένη τούτη την Εικόνα και έδινε δύναμη και θάρρος. Άπ' όλων τίς καρδιές αυθόρμητα έβγαιναν φωνές και ευχές πού φανέρωναν την εμπιστοσύνη του Λάου προς την Παναγία: «Φθάσε Παναγία μου, μη μας εγκαταλείπεις τώρα πού χανόμαστε, σώσε το λαό Σου και την Πόλη Σου».

Τότε συνέβηκε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα και υπερφυσικά γεγονότα της πίστεως. Τρομαγμένοι οι επιτιθέμενοι εχθροί άκουγαν θόρυβο σαν χιλιάδες στρατός να επιτέθηκε εναντίον τους πού έφερνε όλεθρο και καταστροφή στις τάξεις τους. Ξαφνικά και απροσδόκητα, από διώκτες έγιναν διωκόμενοι. Χιλιάδες πτώματα στρώθηκαν στη γη, πανικόβλητοι όσοι είχαν απομείνει τράπηκαν σε φυγή για να σωθούν μακριά από την Πόλη, φωνάζοντας απεγνωσμένα μεταξύ τους: «Που βρέθηκε, που ήταν κρυμμένος τόσος στρατός;». Όμως στρατός δεν υπήρχε, όπως είπαμε, ή θεία τιμωρία τους κυνηγούσε, αφού προκλητικά και υπερήφανα τα έβαζαν με την Πόλη Πόλεων πού εντός της είχε πολλούς πιστούς πού με εμπιστοσύνη κατέφυγαν στη θεία προστασία. Ή ιστορική παράδοση ομιλεί για ένα ανεξήγητο μέγα θόρυβο και ανεμοστρόβιλο πού έφερε πανικό και καταστροφή. Εκτός από τα πτώματα νεκρών πού βρίσκονταν σκόρπια έξω από τα τείχη, συντρίμμια είχαν γίνει τα εχθρικά πλοία και πολλά πτώματα ναυτών φάνηκαν στην ακροθαλασσιά των Βλαχερνών.

Ιστορική πραγματικότητα το γεγονός τούτο. Τα δάκρυα πόνου, οδύνης και αγωνίας, ή οσμή θανάτου και αιχμαλωσίας πού είχε παγώσει στην κυριολεξία τους χιλιάδες εντός της Πόλεως Βυζαντινούς, μετεβλήθησαν σε ζητωκραυγές και αλαλαγμούς χαράς και δοξολογίας στο Θεό και την Παναγία Δέσποινα. Τότε ό Πατριάρχης Σέργιος μέσα σε ανέκφραστα χαρμόσυνα συναισθήματα βάδισε με τον κλήρο και το λαό προς την Παναγία των Βλαχερνών. Μέσα σε θρησκευτικό παραλήρημα χαράς και ιερού ενθουσιασμού, σε μια ατμόσφαιρα πού οι καρδιές σκιρτούσαν και τα μάτια έρεαν δάκρυα από άκρα συγκίνηση και θεία ευγνωμοσύνη, δοξολόγησαν και ευχαρίστησαν την Παναγία σε μέγεθος και βαθμό πού δεν πρέπει να έχει το όμοιο του. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια γενική ευχάριστη εικόνα χιλιάδων ανθρώπων πού είχαν στην κυριολεξία «μεθύσει» χριστιανικά. Μοναδικό το γεγονός σε πανανθρώπινη κλίμακα. Εκεί, εντός του Ναού, αλλά και εκτός, όπου βρέθηκαν οι πιστοί αρχής γενομένης από τον Πατριάρχη ό όποιος άρχισε να ψάλλει για πρώτη φορά το: «Τη Ύπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια κ.λπ.». Και στη συνέχεια, όλοι μαζί τη νύκτα εκείνη «όρθοστάδην τον ύμνο τη του Θεού Μητρί γηθοσύνως έμελπαν». Για αυτό το Θαυμάσιο αυτό πνευματικό άσμα των «Χαιρετισμών», ονομάσθηκε «Ακάθιστος Ύμνος».

Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε!

Ό άγνωστος ποιητής των «Χαιρετισμών» έπλεξε το καλύτερο εγκώμιο και γενικά ότι ανώτερο έχει γραφεί για την Υπέρμαχο Στρατηγό. Έχει χαρακτήρα διηγηματικό, θεολογικό και δοξαστικό. Κυρία υπόθεση έχει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και, γενικότερα, την ενανθρώπηση του Χριστού και, ακόμη, γίνεται λόγος για το ηθικό και πνευματικό μέγεθος και ύψος της Παναγίας και των προσφορών της στον κόσμο. Το Κοντάκιο «Τη Ύπερμάχω», δεν έχει σχέση με τον ποιητή του Ύμνου, είναι δημιούργημα της ημέρας εκείνης. Σ' αυτό ακούγεται λυτρωτικός και νικητήριος προς τη Μητέρα του Θεού παιάνας πού ως πνευματικός Στρατηγός έχει ακατανίκητη τη δύναμη και οι πιστοί παρακαλούν να ελευθερώνει «εκ παντοίωνκινδύνων».
Πλέον στους αιώνες και σήμερα οί Χαιρετισμοί, ό Ακάθιστος Ύμνος ό τόσο λαοφιλής συγκινεί βαθιά την πιστεύουσα ψυχή και ιδιαιτέρως τον ορθόδοξο Ελληνισμό, ό όποιος στον ύμνο αυτό και στο πρόσωπο της Θεοτόκου βλέπει συνδεδεμένες εκκλησιαστική και εθνική παράδοση και ζωή Πίστη και Πατρίδα φαίνεται ότι συσφίγγονται έναρμονίως γύρω από ύμνο αυτό. Διαχρονικός και λαοφιλέστατος, ηλεκτρίζει πολλές ψυχές όποιες την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής τρέχουν να τον ακούσουν κάτω από τους θόλους των Ναών. Για αιώνες και μάλιστα στην 400χρονη σκλαβιά, ήταν ό Εθνικός Ύμνος του Γένους. Απ' όλα αυτά εξάγεται αβίαστα και ή σημασία της Εικόνας αυτής. Δικαιως οί πιστοί Έλληνες μπρος στην εικόνα αυτή αισθάνονται έντονα την παντοδυναμία της Παναγίας και εθνική έξαρση.

Ένα από τα εξαίσια γεγονότα της Εικόνας, άφ' ότου τον 13ο αϊ. δόθηκε στη Μονή Αγίου Διονυσίου, είναι το εξής: Το 1592, ό Αλγερινός πειρατής Ιφ Αρταβάν Αλφα, ξεκινώντας από τη νήσο Σκύρο, ήλθε με πολλούς δικούς του στην Ί. Μ. Διονυσίου προκειμένου να αρπάξει τους θησαυρούς της. Γνώριζε ότι υπήρχε εκεί και μια πολύτιμη εικόνα της Παναγίας. Αφού απεβίβασε κάπου 200 άνδρες οπλισμένους, απειλούσε. Ό Ηγούμενος αφού συσκέφθηκε αποφάσισε να προσφέρει γενναία δώρα στον πειρατή για να σώσει τους Μοναχούς και τη Μονή. Ένας Μοναχός, από το παράθυρο, φώναξε προς τον Αρταβάν: «Ας τα κανονίσουμε φιλικά για μη χυθεί αίμα. Αποφασίσαμε να σας δώσουμε 50.000 φλουριά, λάδι κι κρασί». Ό πειρατής του απάντησε: «Καλόγηρε, σύμφωνοι αλλά θα πάρουμε και ένα αντικείμενο από τα κειμήλια σας κατά εκλογή μου». Ό Ηγούμενος πού ήταν πλησίον του Μονάχου συμφώνησε, αλλά στο Μοναστήρι θα περάσει αυτός μόνο με δέκα δικούς του. αφού εισήλθαν και ό Ηγούμενος μέτρησε τα χρήματα και τους παρέδωσε λάδι και κρασί, ό αρχιπειρατής είπε σε έναν δικό του πού γνώριζε από άλλη φορά την εικόνα (του Ακάθιστου) και σε ποιο σημείο υπήρχε και τους κάλεσε εκεί. αφού έφθασαν ό πειρατής πήγε να πάρει την εικόνα, ενώ ό Ηγούμενος και οί Μονάχοι έμειναν άναυδοι. Αυτό το παληόξυλο διάλεξες, είπε στον Αρταβάν υποκριτικά. Αυτό αξίζει μιλιούνια, απάντησε εκείνος. «Άφησε την στη θέση της, είπε ό Ηγούμενος, οί εικόνες έχουν αξία μόνο για μας τους Χριστιανούς, πάρτε κάτι άλλο». Όχι, αυτό θα πάρω, είπε πεισματικά ό Ιφ. Προτιμώ να ταφώ κάτω από τα ερείπια της Μονής, παρά να την πάρετε, είπε και προσπάθησε να τον εμποδίσει. Ο Ιφ όμως τον έσπρωξε φωνάζοντας και απειλώντας: «Θα πεθάνετε όλοι σας». Πάνω στην αγανάκτηση του πρόλαβε ό Ηγούμενος να τους πει: «Έτσι πού φέρεστε, πηγαίνετε αλλά μαζί με την κατάρα μου».

Αμέσως εξαφανίστηκαν προς τη θάλασσα και έφυγαν με προορισμό Σκύρο. Το βράδυ, ενώ ταξίδευαν, είδε στον ύπνο του την Παναγία πού τους είπε απειλητικά: «Γιατί πονηρέ με πήρες; Πήγαινε με πίσω, εκεί πού εμένα ήσυχη και ειρηνική». Ξύπνησε έντρομος ό Αρταβάν, μα δεν κάμφθηκε Σε λίγο ξέσπασε ξαφνικά μεγάλη τρικυμία, ώστε έκλυδωνίζοντο και κινδύνευαν τα πλοία να καταποντιστούν. Πάνω στον αναπάντεχο κίνδυνο, μιμήθηκε το όνειρο και πήγε προς την Εικόνα και βλέπει το κιβώτιο πού την είχε τοποθετήσει κομματιασμένο και ή εικόνα γεμάτη μύρο πού ευωδίαζε Κατάλαβε αμέσως ότι ή τρικυμία είναι τοπική τιμωρία της Μητέρας του Χριστού . Μόλις την πήρε στα χέρια του σταμάτησε ή τρικυμία. Σε επαφή τους δικούς του φώναξαν όλοι, να γυρίσουμε πίσω γιατί θα μας πνίξει Θεός των Χριστιανών.

Έπειτα από αρκετές ώρες, επέστρεψαν στον όρμο της Μονής Διονυσίου Ό Σαρίφ έστειλε στη Μονή πειρατή, ό όποιος είπε στον Ηγούμενο: «Άνθρωπε του Θεού, ξέρω ότι κάναμε κακό, ό αρχηγός μου σε περιμένει κατέβεις να πάρεις την εικόνα και να μας απαλλάξεις από την κατάρα π μας έδωσες». Αφού κατέβηκαν στο λιμάνι οί Μοναχοί, ό 'Αρταβάν έδειξε το κομματιασμένο κιβώτιο και τα ρούχα πού είχε τυλίξει την εικόνα που ήταν μουσκεμένα από το θείο μύρο. Συγκινημένοι οί Μοναχοί παρέλαβαν την Εικόνα.

Το σπουδαιότερο από αυτή την υπόθεση, είναι ότι μερικοί πειρατές μετανόησαν, άφησαν τη ζωή αυτή και έμειναν στη Μονή και αφού κατηχήθηκαν έγιναν Χριστιανοί!

Διαπιστώνει εδώ κανείς με πόσους κόπους και θυσίες έχουν διατηρηθεί οί τόσοι πνευματικοί θησαυροί του Αγίου Όρους.

Ένα άλλο μέσα στα πολλά θαύματα της Παναγίας του "Ακάθιστου Ύμνου" είναι και τούτο: Το 1753 δίδασκε στην Αθωνιάδα Σχολή ό σοφός διδάσκαλος και επίσκοπος Ευγένιος Βούλγαρης. Αρρώστησε βαρεία από φοβερό έλκος. 'Η ασθένεια ήταν θανατηφόρος, οί πόνοι δριμύς ώστε ζητούσε το θάνατο. Τον μετέφεραν στη Μονή Διονυσίου προκειμένου να, τον περιποιηθεί σπουδαίος νοσοκόμος της Μονής με γνώσεις ιατρικής, πλην ουδέν κατόρθωσε παρά τις προσπάθειες. Τότε, οί παρευρεθέντας είπαν στον στενάζοντα Ευγένιο για τη θαυματουργό Εικόνα του Ακάθιστου. Παρακάλεσε να τον μεταφέρουν κλινήρη προ αυτής. εκεί, γενομένης παρακλήσεως μέσα στους οξείς πόνους του, ικέτευσε την Κεχαριτωμένη. Τότε εκεί ξαφνικά αισθάνθηκε το φοβερό εκείνο βουβώνα ότι υποχώρησε και τους οξείς πόνους καταπραυνομένους, τα δε δάκρυα του να σταματούν. Το έλκος εκείνο αυτόματα διεράγηκε και σε λίγα λεπτά είχε εντελώς θεραπευτεί. Τότε, ό σοφός κατασυγκινημένος πήρε την πέννα και αμέσως έποι σε τους εξής ιαμβικούς στίχους:

«Ζωής δότην φέρουσα Σής ύπ' αγκάλης,
ζωοίς φέροντα θάνατον μ' ύπαί μάλης».

Δηλαδή, εσύ πού φέρεις τον δοτήρα της ζωής μέσα στην αγκαλιά σου δίνεις ζωή σε μένα πού φέρω τον θάνατον κάτω από τη μασχάλη.

Για την ωφέλεια πού προέρχεται στις ψυχές όσων διαβάζουν τους Χαιρετισμούς - εκτός φυσικά από τις καθιερωμένες Παρασκευές στους Ναούς - ή ιδία ή Παναγία φανείσα σε Αγίους είπε: «θα αγαπώ, θα προστατεύω, θα φυλάττω κάθε πιστόν ό οποίος θα με χαιρετίζει άπαξ της ημέρας ει δυνατόν με τους ωραίους ύμνους των Χαιρετισμών μου, και θα ζει σύμφωνα με τον νόμον του Θεού. Κατά δε την τελευταία ημέραν της ζωής αυτού, θα τον υπερασπισθώ και ενώπιον του Υιού μου».

(ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ)

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, ἐλέησόν με!

Ὁ Κανών ὁ Μέγας

( Ποίημα Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης )

« Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; Τό τέλος ἐγγίζει, καί μέλλεις θορυβεῖσθαι˙ ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών, καί τά πάντα πληρῶν.

Τό τοῦ Χριστοῦ ἱατρεῖον βλέπων ἀνεωγμένον, καί τήν ἐκ τούτου τῶ Ἀδάμ πηγάζουσαν ὑγείαν, ἔπαθεν, ἐπλήγη ὁ διάβολος, καί ὡς κινδυνεύων ὠδύρετο, καί τοῖς αὐτοῦ φίλοις ἀνεβόησε˙ τί ποιήσω τῶ Υἱῶ τῆς Μαρίας; κτείνει με ὁ Βηθλεεμίτης, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν.»

Τῆ αὐτῆ ἡμέρᾳ, Πέμπτη τῆς πέμπτης Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, κατά τήν ἀρχαίαν παράδοσιν, ψάλλομεν τήν Ἀκολουθίαν τοῦ Μεγάλου καί κατανυκτικοῦ Κανόνος.

Τρόπους, Ἰησοῦ, κατανύξεως δίδου.

Ἄδουσι νυνί Κανόνα σοι τόν Μέγαν.»

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τό ἱατρεῖο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου ἱατροῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, παραμένει πάντοτε ἀνοικτόν! Ὁ ἄμισθος ἱατρός μᾶς ἀναμένει. Ἄς σπεύσωμε νά θεραπευθῶμεν καί ἀνακτήσωμε τήν πολυπόθητον καί πολύτιμον ὑγείαν μας. Ἐν ὅσω ζῶμεν, ἔχομε δυνατότητα προσβάσεως εἰς τό ἱατρεῖον. Οὔτε ὁ διάβολος δύναται, ἐάν εἰλικρινῶς τό ἐπιθυμῶμεν, νά μᾶς παρεμποδίση. Ἰδού, λοιπόν, εἰς χεῖρας ἡμῶν, ἡ ζωή καί ὁ θάνατος. Ἡμεῖς κάμνομε τήν τελικήν ἐπιλογήν.

Καλήν Ἀνάστασι νά ἔχωμε!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς σημερινῆς προβολῆς ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, ἀλλά καίτῆς συμπτώσεως σήμερον τῆς μνήμης τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, τοῦ λαμπροῦ αὐτοῦ παραδείγματος μετανοίας, ἐπιλέ-ξαμε τό θέμα τοῦ παρόντος φυλλαδίου νά ἀναφέρεται στή ΜΕΤΑΝΟΙΑ! Στό νόημα καί τήν ἀξία τῆς μετανοίας γιά τόν ἀγωνιζόμενο γιά τήν σωτηρία του χρι-στιανό, μέ βάση τήν σχετική διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου στό θαυμάσιο βιβλίο του, ἀπό τό ὁποῖο προσέλαβε καί τήν προσωνυμία του, «Κλῖμαξ» ( σκάλα, στή κοινή γλώσσα) πού πραγματικά ὁδηγεῖ στόν Οὐρανό! Στόν πέμπτο λόγο του, δηλαδή στό πέμπτο σκαλοπάτι τῆς οὐρανοδρόμου κλίμακός του, ὁ Ἅγιος τοποθετεῖ τή μετάνοια καί ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: Μετάνοια σημαίνει ἀνανέωση τοῦ Βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία μέ τόν Θεό γιά νέα ζωή. Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωση μέ τόν Κύριο, μέ ἔργα ἀρετῆς ἀντίθετα μέ τά παραπτώματά μας. Πολλά ψυχικά τραύ-ματα πού ἐχρόνισαν εἶναι ἀνίατα. Στόν Θεό, ὅμως, ὅλα εἶναι δυνατά. Πρίν ἀπό τήν πτῶσι οἱ δαίμονες ἀποκαλοῦν τόν Θεόν φιλάνθρωπο. Μετά ὅμως ἀπό τήν πτώση τόν ἀποκαλοῦν σκληρό. Ὅποιος πραγμα-τικά ἐξοφλεῖ ἁμαρτίες, τήν ἡμέρα πού δέν ἐπένθησε γι’ αὐτές τήν θεωρεῖ χαμένη, ἔστω καί ἄν ἔπραξε κατ’ αὐτήν μερικά ἄλλα καλά ἔργα. Κανείς ἀπό τούς πενθοῦντες ἄς μή περιμένη τήν πληρο-φορία τῆς συγχωρήσεως, τήν στιγμή τοῦ θανάτου. Διότι κάτι πού εἶναι ἄγνωστο εἶναι καί ἀβέβαιο. Γι’ αὐτό καί κάποιος ἔλεγε: ἄφησέ με νά αἰσθανθῶ ἀναψυχή μέ τήν πληροφορία τῆς συγχωρήσεως, πρίν ἀποθάνω καί πρίν ἀπέλθω ἀπό τήν ζωή αὐτή ἀπληροφόρητος. Ὄταν ἡ συνείδησις παύση νά μᾶς ἐλέγχη γιά ἁμαρτίες, ἄς προσέξουμε μήπως αὐτό δέν ὀφείλεται στήν καθαρότητα, ἀλλά στήν κόπωση καί ἄμβλυνση αὐτῆς, τῆς συνειδήσεως, ἐξ αἰτίας πλήθους ἁμαρτιῶν. Ἀπόδειξις ὅτι ἔσβησε τό χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας εἶναι τό νά θεωροῦμε πάντοτε χρεώστη τόν ἑαυτό μας. Σημεῖο τῆς πραγματικῆς καί ἐπι-μελοῦς μετανοίας εἶναι τό νά θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας ἄξιο γιά ὅλες τίς θλίψεις πού μᾶς συμβαίνουν – τίς ὁρατές πού προ-έρχονται ἀπό τά πράγματα καί ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τίς ἀόρατες πού προέρχονται ἀπό τούς δαίμονες – καί γιά πολύ περισσότερες. Πρόσεχε ἄνθρωπε! Πρόσεχε καλά! Δέν εἴμαστε ὐποχρεωμένοι νά ἐπιστρέψωμε ἀπό τόν ἴδιο δρόμο πού ἐπλανηθήκαμε, ἀλλά ἀπό ἄλλον συντο-μώτερο, ἀπό τόν δρόμο δηλαδή τῆς ταπεινώσεως. Ἄς προσέξωμε ὅλοι, καί ἰδιαίτερα ὅσοι ἐγνωρίσαμε πτώσεις, νά μή προσβληθῆ ἡ καρδιά μας ἀπό τή νόσο τοῦ ἀσεβοῦς (ἄθεο τόν ὀνομάζειὁ Ὅσιος) Ὠριγένους. [ Σημείωση: Ὁ Ὠριγένης (184-254 μ. Χ.) ὑπῆρξε σπάνια προσωπικότητα, φλογερός στήν πίστη, μεγαλοφυής στή διάνοια, πολυμαθέστατος καί πολυγρα-φώτατος. Δυστυχῶς, ὅμως, περιέπεσε σέ ὁρισμένες πλάνες (αἰωνιότης κόσμου, προΰπαρξη ψυχῶν, μή αἰωνιότης κολάσεως κλπ.). Ἡ Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος πού συνεκλήθη αἰῶνες μετά τόν θάνατό του (τό553 μ. Χ.) κατεδίκασε ἐπισήμως τίς κακοδοξίες του. ] Ἡ πραγματική καί ἐπι-μελής μετάνοια θά μᾶς φέρη τήν πνευ-ματική Ἀνάσταση! Καλή μας μετάνοια, λοιπόν, καί καλή μας Ἀνάσταση!

(Ἐνοριακό φυλλάδιο Ἱ. Ναοῦ Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου "Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ", ἀρ. 6, Ἀπρίλιος 2013)

«Οὐ δύνασθε δυσί κυρίοις δουλεύειν…»

ΜΑΣΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ !

Τελευταίως, εἶδον τό φῶς τῆς δημοσιότητος ὁρισμένες φωτογραφίες στίς ὁποῖες ἐμφανίζεται Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί δή βοηθός Ἐπίσκοπος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, νά παρίσταται σέ  Μασωνική τελετή καί νά εὐλογῆ τήν εἰσδοχή νέων μελῶν σέ Τεκτονικό Τάγμα!

Πρόκειται γιά τόν τιτουλάριο Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό Καζανάκη, ἐκλελεγμένο ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ τελετή ἔλαβε χώρα, κατά τά δημοσιευθέντα ( Κ. Ζαφειρίου, ierovima.gr ), στήν Ἀθήνα, τήν Κυριακή 1^η Ἰουνίου 2012 καί εἶχε θέμα «εἰσδοχή νέων Δοκίμων Ἀρχοντισσῶν, Ἰπποτῶν καί Ἀκολούθων τῶν Διοικήσεων Ἀθηνῶν καί Πειραιῶς τοῦ Κυριάρχου Ἰπποτικοῦ Τάγματος τοῦ Ναοῦ τῶν Ἰεροσολύμων».

Ἐπειδή, κατά τό λεγόμενον, μία φωτογραφία ἴσον χίλιες λέξεις (καθώς καί πιστοτέρα ἡ ὅρασις τῆς ἀκοῆς), ἀναδημοσιεύομε τίς ἐν λόγω φωτογραφίες. Τέλος, ἀντί ἄλλου σχετικοῦ προβληματισμοῦ, καθότι ἡ ἀδυσώπητη πραγματικότητα δέν ἀφήνει πολλά περιθώρια σχολιασμοῦ, δημοσιεύομε καί τήν ἐπιστολή τήν ὁποίαν εὐθαρσῶς καί εὐστόχως ἀπευθύνει περί τοῦ θέματος ὁ κ. Μιχαήλ Ἠλιάδης, Πρόεδρος τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», «Πολιτικῆς Παρατάξεως  συνεχιστῶν τοῦ Καποδίστρια», πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν.

Με ἐνδιαφέρον θά ἀναμένωμε τήν ἐπιβεβλημένη ἀπάντηση τοῦ τελευταίου, τήν ὁποίαν, βεβαίως, θά δημοσιεύσωμε. Δικαιολογίες-ἑρμηνεῖες δέν χωροῦν, ὅπως εἶναι κατανοητό, οὔτε περιθώρια ὑποστηρίξεως ὅτι διεπράχθησαν λάθη ἐκ παραδρομῆς. Ἐπειδή δέ, παρ’ ἡμῖν (τοῖς ὀρθοδόξοις), οὐκ ἐν γράμμασιν, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν ἡ εὐσέβεια, ἰδού ἡ εὐκαιρία καί ἡ ὑποχρέωσις νά ἀποδειχῆ ποῖος ἐκ τῶν δύο κυρίων (τῆς Ἐκκλησίας ἤ τῆς Μασωνίας) ὑπηρετεῖται ἤ καταφρονεῖται, ἀντιστοίχως. Ὅπερ ἔδει δεῖξαι!

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ κ. Μ. ΗΛΙΑΔΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΘΗΝΩΝ

 

Μακαριώτατε,

Μέ βαθύτατο σεβασμό σᾶς ἐκφράζω τή θλίψη μου γιά τά ὅσα ἔφερε εἰς φῶς ἡ ἰστοσελίδα «ierovima.gr», σχετικά μέ τή συμμετοχή τοῦ σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου κ. Δαμασκηνοῦ σέ ἐκδήλωση Μασώνων – Μασωνική τελετή – κατά τήν ὁποία καί φωτογραφήθηκε μαζί τους, ἐνῶ ἐκεῖνοι ἦσαν ἐνδεδυμένοι μέ ὅλα τά Μασωνικά τους σύμβολα!

Ἡ Παράταξή μας ἔχει θέσει ὡς προϋπόθεση συμμετοχῆς στόν Πνευματικό καί Ἐθνικό της πολιτικό ἀγώνα τήν ἀποκήρυξη τῆς Μασωνίας καί πάσης μορφῆς ἀποκρυφισμοῦ ἐκ μέρους τῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» καί μέ τήν συμπεριφορά τοῦ σεβ. Μητροπολίτου Βελεστίνου βλέπουμε ἡ ἴδια ἡ ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή νά προδίδει αὐτόν τόν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ἀγώνα μας καί νά σκανδαλίζει τόν πιστό καί ἔντιμο λαό μας. Ἤδη δεχόμεθα πάμπολλες διαμαρτυρίες καί σᾶς παρακαλοῦμε υἱϊκῶς νά μᾶς δώσετε λόγον πειστικόν, ὥστε νά ἀναπαύσουμε τίς συνειδήσεις μας καί νά πληροφορήσουμε τούς ψηφοφόρους μας.

Μέ βαθύτατον σεβασμόν

Ὁ Πρόεδρος τῆς Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

Μιχαήλ Ε. Ἠλιάδης

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ «1821»!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑ!

Μέ ἀφορμή τήν ἐθνική ἐπέτειο τῆς «25^ης Μαρτίου 1821», θά ἐπιχειρήσουμε, στόν περιορισμένο χῶρο τοῦ παρόντος φυλλαδίου, νά διατυπώσουμε μερικές βασικές σκέψεις γιά τόν σκοπό, τήν ἐπιτυχία, ἤ μή, τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 καί τήν ἱστορική ἀλήθεια ὅσων ἀκολούθησαν ἀπό τότε καί μέχρι σήμερα γιά τό Γένος μας. Ἴσως δημιουργηθοῦν κάποιες ἀπορίες ἤ καί ἀντιδράσεις σέ ὅσα ἐδῶ θά γραφοῦν, διότι πρόθεσή μας δέν εἶναι νά προβάλλουμε τήν «σιδερωμένη», ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος  ἥρωας Στρατηγός Μακρυγιάννης, ἱστορία, ἀλλά τήν πραγματική. Ἄς ξεκινήσουμε, ὅμως, ἀπό τόν σκοπό τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ πραγματικός σκοπός καί τό ὅραμα συνάμα τῶν ἐπαναστατῶν τοῦ 1821 καί ὁλοκλήρου τοῦ Γένους ἦταν ἡ ἀνάσταση τῆς Ρωμηοσύνης (τό νά ξαναγινόταν δηλαδή κράτος) με τόν (ἑλληνορθόδοξο) Πολιτισμό της, τόν ὁποῖο μέ θυσίες καί ὑπερηφάνεια διαφύλαξαν οἱ πρόγονοί μας τά μαῦρα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, τῆς Φραγκοκρατίας καί τῆς Ἀραβοκρατίας. Πολύ ἁπλά, οἱ ὑπόδουλοι Ρωμηοί ὀνειρεύονταν νά ἀποκτή-σουν πάλι ὅ,τι εἶχαν χάσει! Καί ἀσφαλῶς ἐκεῖνο πού ἔχασαν, ὅταν ξεκίνησε ἡ πικρή σκλαβιά,δέν ἦταν τό «ἑλλαδικό θέμα», ἡ μικρή Ἑλλαδίτσα, ἀλλά ἡ ἔνδοξη Ρωμαίϊκη ( Ἑλληνορθόδοξη) Αὐτοκρατορία μας, μέ κέντρο τή Νέα Ρώμη – Κωνσταντινού-πολη καί φυσικά τήν Ἁγία-Σοφία! Ἀπό τόν Ρήγα Φερραῖο μέχρι τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη καί τόν Ἰωάννη Καποδίστρια, ἀπό τόν Γεννάδιο Σχολάριο μέχρι τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν ἱερομάρτυρα Γρηγόριο τόν Ε’ καί τόν Καραϊσκάκη, αὐτή ἦταν ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα τῶν ρωμηῶν. Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὑπῆρξε το «μεγάλο αἴνιγμα» καί ὁ μεγάλος φόβος τῆς φράγκικης Εὐρώπης καί τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. Ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός στήν οἰκουμενική του διάσταση ἦταν καί παραμένει ὁ ἐφιάλτης τῆς φράγκικης Δύσεως. Γι’ αὐτό, ἐνῶ ἀρχικῶς προσπάθησαν ματαίως νά ἐμποδίσουν τήν Ἐπανάσταση, στή συνέχεια, ἀφοῦ εἶδαν ὅτι κάτι τέτοιο ἦταν ἀδύνατο κατέφυγαν σέ κάτι πιό ἀποτελεσματικό: Νά τήν ἐκτρέψουν ἀπό τόν ἀρχικό σκοπό της, πράγμα πού ἐν πολλοῖς κατόρθωσαν καί συνεχίζουν να τό... φροντίζουν! Τώρα πιά, βεβαίως, δέν ἀπειλεῖται ἡ φράγκικη Δύση ἀπό ἀνάσταση τῆς Ρωμηοσύνης, ἀλλά ἐξελίσσεται σταθερά καί μᾶλλον ὁλοκληρώνεται, ἐάν καταστῆ δυνατόν, ἡ πλήρης διάλυσή τῆς τελευταίας ἀπό τήν πρώτη! Ἔτσι, λοιπόν, οἱ Δυτικοί ἀνέχθηκαν τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τούς Τούρκους ἑνός μικροῦ τμήματος τῆς Ρωμανίας (Βυζαντίου) και αὐτό φρόντισαν νά τό ἀποσυνδέσουν ἀπό τήν διαχρονική ἱστορία μας. Μᾶς ἔθεσαν, «σώνει καί καλά», ὑπό τήν προστασία τους, μέ τήν βοήθεια καί ἐγχωρίων δυτικοπλήκτων καί ἔκτοτε μᾶς «κυβερνοῦν» παρασκηνιακῶς μέ τις διάφορες παραλλαγές τῶν τριῶν πρώτων κομμάτων τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδος, τό Ἀγγλικό, τό Γαλλικό καί τό Ρωσσικό! Ὁ νοῶν, νοείτω! Τό νεοελληνικό κράτος, δυστυχῶς, ἀπ’ ἀρχῆς καί μέ μοναδική ἐξαίρεση τόν μαρτυρικό Κυβερνήτη καί, ἴσως, τελευταῖο γνήσιο ὀρθόδοξο καί ἕλληνα πολιτικό ἄρχοντα Ἰωάννη Καποδίστρια, ἔβαλε λάθος θεμέλια καί προχωρᾶ σέ λάθος πορεία! Ἐγκατέλειψε τό ὅραμα πού ὄφειλε νά ἔχη, ἐφ’ ὅσον δημιουργήθηκε χάρι στίς θυσίες τῶν ρωμηῶν, τήν ἱστορία του καί ἐν πολλοῖς τήν πίστη του (τήν ἀνόθευτη Ὀρθοδοξία), συμβιβάστηκε στό ψευδο-ὅραμα τῆς εὐδαιμονίας πού προσφέρει ὁ Δυτικός κόσμος καί πολιτισμός καί γι’ αὐτό σήμερα βιώνει τήν ἐξαθλίωση καί τήν ἁπώλεια τῆς ἐθνικῆς του κυριαρχίας. Ἐμεῖς πρῶτοι ἐγκαταλείψαμε τό ὅρα-μά μας και τότε μοιραίως ὑποταχθήκαμε στούς χειρότερους ἐχθρούς τοῦ Γένους μας πού εἶναι οἱ Φράγκοι. Σ’ αὐτούς πού ἔδωσαν τό πρῶτο καίριο πλήγμα στήν Αὐτοκρατορία μας, μέ τήν πρώτη Ἅλωση τῆς ΚΠόλεως τό 1204, αὐτούς πού δημιούργησαν τήν ἀντίχριστη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ και οἱ ὁποῖοι στίς ἡμέρες μας κυριαρχοῦν μέ τήν ἐξάπλωση παντοῦ τῆς «Νέας Τάξεως πραγμάτων», πού εἶναι δικό τους κατασκεύασμα. Ἔτσι περάσαμε ἀπό τήν Τουρκοκρατία, πού δέν μποροῦσε νά μᾶς ἀφομοιώση, στή νέα Φραγκοκρατία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως πού σέ πολύ λιγότερο χρόνο κατορθώνει σέ βάρος τοῦ Γένους μας, πάντοτε με τή δική μας συν-εὐθύνη, πολλά περισσότερα! Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω εἶναι προ-φανές ὅτι ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821, μέ γνώμονα τόν ἀρχικό σκοπό της, πέτυχε μόνο μερικῶς καί σήμερα, δυστυχῶς, ἀπειλεῖται μέ τήν ἀκύρωσή της! Ἄς ἀναλάβουμε ὅλοι τίς εὐθῦνες μας, τιμώντας ἔτσι τίς ἡρωϊκές θυσίες τῶν προγόνων μας καί γενόμενοι ἄξιοι τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς χάρισε  ὁ Θεός μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ Γένους μας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου!

                                                                 

(Ἐνοριακό Φυλλάδιο «Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ», Ἱ. Ν. Τιμ. Προδρόμου Περιστερίου, ἀρ. 5, Μάρτιος 2013)



"Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον..."

"ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΥ ΓΗ, ΧΑΡΑΝ ΜΕΓΑΛΗΝ,

ΑΙΝΕΙΤΕ ΟΥΡΑΝΟΙ, ΘΕΟΥ ΤΗΝ ΔΟΞΑΝ."

Κάποιοι βιάζονται γιά νέες ἀσέβειες καί νέες καταστροφές….

«Προσκαλούν τον Πάπα

να επισκεφθεί τη Σύρο

Τις προσωπικές του απόψεις για τον προσφάτως εκλεγέντα νέο Πάπα της Ρώμης Φραγκίσκο, το μέλλον του διαλόγου ανάμεσα στη Ρωμαιοκαθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία, τα προβλήματα και τις προτεραιότητες της εν Ελλάδι Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά και για την πρόταση να προσκληθεί ο Πάπας να επισκεφθεί τη Σύρο μίλησε σε εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του στην εφημερίδα «Κυκλαδική» της Νάξου και τον δημοσιογράφο Νικόδημο Λιανό, ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου, Τήνου, Άνδρου και Μυκόνου Νικόλαος.

« …σήμερα ἡ Ἐκκλησία κατέχει τρία Α » !

 (…)

Η επιλογή του συγκεκριμένου Ποντίφικα μπορεί να βοηθήσει στην ακόμη μεγαλύτερη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα σε Καθολικούς και Ορθόδοξους;

Ναι, διότι πιστεύω πως για να βελτιωθούν οι σχέσεις  των δύο Αδελφών Εκκλησιών Καθολικής και Ορθοδόξου χρειάζεται η αρετή της ταπεινοσύνης και από τις δυο μεριές.

Σήμερα αυτή η αρετή είναι το ιδιαίτερο χάρισμα  του  Πάπα Φραγκίσκου. Την ίδια αυτή αρετή διαθέτει και ο Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος. Έχω μάλιστα προσωπική εμπειρία από επίσκεψή μου στο Φανάρι.

Εξ άλλου τι άλλο μπορεί να σημαίνει το γεγονός ότι, την ημέρα της Θείας Λειτουργίας που τέλεσε ο Πάπας Φραγκίσκος για την ανάληψη των καθηκόντων του, ήταν παρών για πρώτη φορά μετά το 1054 και ο  Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος;

Είμαι λοιπόν βέβαιος ότι θα βελτιωθούν οι σχέσεις των δύο αδελφών Εκκλησιών Καθολικής και Ορθοδόξου. Δεν νομίζω πως είναι μόνο τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα η Εκκλησία κατέχει  τρία Α. Τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο τον Α και τον Αρχηγό της τον Ιησού Χριστό που είναι το Α και Ω. 

«νησί του Πάπα» ἡ Σύρος!

(…)

Πώς κρίνετε την πρόταση που κατατέθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο Σύρου να προσκληθεί στη Σύρο ο νέος Πάπας και τι σημαίνει αυτό για το νησί;

Τη βρίσκω να ικανοποιεί το συναίσθημα της μεγάλης πλειονότητας των κατοίκων της Σύρου.

Πιστεύω επίσης ότι ικανοποιεί και το συναίσθημα όλων των νησιών των Κυκλάδων όπου συμβιώνουν από αιώνες οι δύο Εκκλησίες Καθολική και Ορθόδοξη και αποτελούν υπόδειγμα προς μίμηση.

Ελπίζω η πρόσκληση, αν τελικά γίνει,  να μη σταλεί  προς τον αρχηγό του κρατιδίου του Βατικανού, αλλά στον Επίσκοπο και Πάπα Ρώμης. Αυτή είναι η πρώτη ιδιότητά του και αυτήν προβάλει από την πρώτη ημέρα της εκλογής του ο Πάπας Φραγκίσκος.

Θα μπορούσε να συνδυαστεί με την επίσημη πρόσκληση που του έχει γίνει από τον Υπουργό Εξωτερικών κ. Αβραμόπουλο να επισκεφθεί επισήμως την Ελλάδα. Να προβλεφθεί στο πρόγραμμα  και μία επίσκεψη στη Σύρο, όπως σκεπτόμαστε να κάνουμε κι εμείς για την Τήνο, ως Αρχιεπισκοπή και Μητρόπολη παντός Αιγαίου.

Δεν ξέρω, αν γνωρίζετε ότι, το νησί της Σύρου αποκαλείται και «νησί του Πάπα». Αυτό κάνει  την πρόταση και ελκυστική.

Βέβαια δεν είναι εύκολο μια τέτοια πρόταση, αν τελικά μετατραπεί σε επίσημη πρόσκληση, να ικανοποιηθεί στο άμεσο μέλλον. Καταλαβαίνετε πόσες χιλιάδες παρόμοιες προτάσεις ήδη θα έχουν γίνει και πόσες θα γίνουν ακόμη αυτές τις πρώτες ημέρες.

Καθώς όμως ο Πάπας Φραγκίσκος είναι τόσο απλός και ταπεινός, δεν ξέρω με ποια σειρά θα θελήσει να ικανοποιήσει τις πολλές προσκλήσεις για επίσκεψη. Δε θα μου έκανε εντύπωση αν ξεκινούσε από τις πιο απλές!

Για μένα η ολοκλήρωση των εργασιών της ριζικής ανακαίνισης του ιστορικού Καθεδρικού Ναού του Αγίου Γεωργίου στον οικισμό της Άνω Σύρου και τα προβλεπόμενα εγκαίνια μέσα στο 2014 θα μπορούσε να αποτελέσει μια όμορφη ευκαιρία να επισκεφτεί ο Πάπας Φραγκίσκος «το νησί του» και μαζί με τον Επίσκοπο της Σύρου Φραγκίσκο να εγκαινιάσουν τον ανακαινισμένο  Καθεδρικό Ναό. 

Αυτό σίγουρα  θα χαροποιήσει και το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο, ο οποίος έχει δώσει δείγματα χριστιανικής συνεργασίας με την Καθολική Εκκλησία.

Μια  τέτοια λοιπόν πρόταση δε μπορεί παρά όταν μετατραπεί από το Δήμο της Σύρου ή κάποιο άλλο Δήμο των Κυκλάδων σε πρόσκληση να μην είναι μόνο επιθυμητή αλλά γιατί όχι και εν καιρώ εφικτή!

Προσωπικά πιστεύω ότι ο Πάπας Φραγκίσκος θα εκπλήξει και θα καταπλήξει τη χριστιανοσύνη και την ανθρωπότητα γενικότερα. Τα πρώτα δείγματα ήδη τα είδαμε. Θα δούμε και  άλλα πολλά!»

(Ἀναδημοσιεύεται ἀπό τήν ἰστοσελίδα amen.gr. Τίτλος καί σύστημα τονισμοῦ παρέμειναν ὡς εἶχον. Προσετέθησαν οἱ ὑπότιπλοι, οἱ ἐπισημάνσεις τῶν ἐντόνων γραμμάτων καί οἱ ὑπογραμμίσεις στά παρατιθέμενα ἀποσπάσματα τοῦ κειμένου τῆς συνεντεύξεως.)