ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2013

Ἀθεΐα, ἀπιστία καί πίστις

Τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ ἑορτάζομε τό «Ἀντίπασχα», τό Πάσχα τοῦ Θωμᾶ. Δηλαδή, τήν κατά ὀκτώ ἡμέρες καθυστερημένη διαπίστωση τοῦ Θωμᾶ ὅτι ἀνεστήθη ὁ Κύριος. Καί τοῦτο διότι ὅταν ὁ Κύριος κατά τήν ἴδια ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεώς Του ἐμφανίσθηκε στούς συγκεντρωμενους μαθητές του, ὁ Θωμᾶς ἀπουσίαζε. Τοῦ διηγήθηκαν, βεβαίως, οἱ ἄλλοι μαθητές τά τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἀλλά δέν πείσθηκε. Ἤθελε νά ἔχη καί αὐτός προσωπική πείρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἤθελε, ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά, νά δῆ τά τρυπημένα ἀπό τά καρφιά χέρια τοῦ Κυρίου, νά τά ψηλαφήση. Νά βάλη τό χέρι του στήν τρυπημένη ἀπό τήν λόγχη πλευρά γιά νά πιστεύση! Καί ὁ Ἀναστάς Κύριός του ἀνταποκρίθηκε σ’ αὐτή τήν ἐπιθυμία του «ἀπίστου» μαθητοῦ του, διότι ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ ἦταν «καλή ἀπιστία», ὅπως ἀναφέρει καί ἡ ὑμνολογία τῆς Ἑορτῆς. Ἦταν δηλαδή καλοπροαίρετη ἀμφιβολία πού τελικῶς ἔγινε ἀφορμή γιά ἀκόμη πιό τρανή βεβαίωση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστός γνωρίζων ὡς παντογνώστης καί τήν ἐπιθυμία καί τά λόγια μέ τά ὁποῖα τήν ἐξέφρασε ὁ Θωμᾶς, ὅταν ξαναεμφανίσθηκε ἀνάμεσα στούς μαθητές του, τόν κάλεσε νά τόν ψηλαφήση, νά μή παραμένη ἄπιστος καί νά γίνη πιστός. Καί ὁ Θωμᾶς μέ βεβαιωμένη πίστη ἀναφώνησε «ὁ Κύριός μου και ὁ Θεός μου»! Μέ ἀφορμή αὐτά τά γεγονότα ἄς δοῦμε δύο πράγματα γιά τήν πίστη καί τήν ἀπιστία, ἀλλά καί τήν λεγομένη ἀθεΐα. Κατ’ ἀρχάς Πίστις στόν Θεό σημαίνει ἀναγνώριση τῆς ὑπάρξεώς του, ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη σ’ αὐτόν καί κυρίως γνῶσι τοῦ Θεοῦ. Ἀπιστία σημαίνει ἄρνηση τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ καί ἄγνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀθεΐα δέ, σημαίνει τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά ἔχη γνῶσι Θεοῦ. Γύρω μας καί καμμιά φορά καί μέσα μας βλέπουμε νά ὑπάρχη ἀθεΐα. Ἕνας Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καί μεγάλος Διδάσκαλός της (ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς), μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὑπάρχουν τρία (3) εἴδη ἀθεΐας: Στό πρῶτο ἀνήκουν ὅσοι δέν πιστεύουν στήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ, στό δεύτερο ὅσοι εἶναι αἱρετικοί καί ἀρνοῦνται τήν ἀληθινή Πίστη, καί στό τρίτο ἀνήκουν ὅσοι δέν δέχονται ἀνεπιφύλακτα ὅλα τά Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως ἀμφισβητοῦν τήν ἀξία τῶν λόγων τῶν Ἁγίων Πατέρων. Στήν τελευταία αὐτή κατηγορία κατατάσσονται πολλές φορές ἀκόμη καί τινές λεγόμενοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, πού, ὅμως, καταντοῦν σάν τούς ἀθέους, ἀφοῦ ἀποδεικνύουν μέ τήν στάση τους ὅτι οὔτε χάρι, οὔτε γνῶσι Θεοῦ διαθέτουν. Οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν τόν Θεό, ἀλλά οἱ περισσότεροι τό ἐπιχειροῦν μέ λάθος τρόπο. Ὅλοι παλεύουν μέ τόν Θεό. Ἄλ-λοι γιά νά τόν νικήσουν καί ἄλλοι γιά νά τόν ἀποκτήσουν, μέ τήν ἔννοια τῆς ἀποκτήσεως τελειότερης γνώσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς παραδόσεώς τους σ’ Αὐτόν. Βεβαίως, κανείς δέν μπόρεσε νά τά βάλη μέ τόν Θεό. Ὅποιος στρέφεται κατά τοῦ Θεοῦ, οὐσιαστικῶς στρέφεται κατά τοῦ ἑαυτοῦ του. Εἰδικῶς δέ μέ τούς ἀθέους συμβαίνει τό ἑξῆς παράδοξο: Δέν ἀμφισβητοῦν ἀπλῶς τήν ὕπαρξί του, ἀλλά κάνουν τά πάντα γιά νά ἀποδείξουν τήν ἀνυπαρξία του! Ἔτσι φθάνουν νά πολεμοῦν κάποιον πού δέν γνώρισαν ποτέ. Πῶς γίνεται, ὅμως, νά πολεμᾶ κανείς μέ μανία, κάτι πού πιστεύει ὅτι δέν ὑπάρχει; Πίσω ἀπό τά φαινόμενα τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀπιστίας, ἀλλά καί τῆς Πίστεως κρύβεται οὐσιαστικῶς, μέ θετικό ἤ ἀρνητικό τρόπο, ἡ δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιά τόν Θεό! Ἡ ἀναζήτησή Του καί ἡ ἐπι-θυμία γιά συνάντηση μαζί Του. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, πού εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες μας πρός τήν σωτηρία μας, μᾶς διδάσκουν τί χρειάζεται γιά τήν ἀπόκτησι τῆς ἀληθινῆς Θεογνωσίας. Πρῶτα, λοιπόν, καί κύρια χρειάζεται ἡ ἀληθινή Πίστις (Ὀρθο-δοξία) καί στή συνέχεια ἡ τελεία τήρησι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά καταστοῦμε ἀπό αὐτή τήν ζωή ἄξιοι νά δοῦμε τόν Θεό ὡς φῶς ζωοποιοῦν καί ὄχι ὡς πῦρ καταναλίσκον. Στήν ἄλλη ζωή ὅλοι, ἄθεοι, ἄπιστοι καί πιστοί θά συναντηθοῦμε μέ τόν Κύριο. Ἀλλοίμονο, ὅμως, ἐάν δέν ἔχωμε καταλλήλως προετοιμασθεῖ γι’ αὐτή τήν ἀναπόδραστη συνάντησι μέ τόν δημιουργό μας. Ἡ ἐπιλογή τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπιστίας θά μᾶς καταστήσουν «ἄχυρα» καί «φρύγανα» μέσα στή δοκιμασία τοῦ θείου πυρός, ἀπό τό ὁποῖο τότε ὅλα θά δοκιμασθοῦν. Ἡ ζῶσα Πίστις καί ἡ ἐν Χριστῶ ζωή θά μᾶς καταστήσουν ἀσήμι καί χρυσάφι πού ὄχι μόνο δέν θά βλαφθῆ, ἀλλά θά λαμπρυνθῆ ἀπό ἐκείνη τήν δοκιμασία. Ὅ, εἴθε γένοιτο γιά κάθε πιστό καί κάθε ἄνθρωπο πού θά πιστεύση, ὥστε πάντες πάντοτε νά ἀναφωνοῦμε γιά τόν δι’ ἡμᾶς παθόντα καί ταφέντα καί Ἀναστάντα ἐκ τάφου Σωτῆρα Χριστόν, μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ, τήν ὁμολογία: «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !  ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !