ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ: ΤΑ ΜΥΡΙΠΝΟΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ, ΤΑ ΠΑΓΧΡΥΣΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΟΙ ΘΕΗΓΟΡΟΙ ΟΠΛΙΤΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ  

Η ΑΓΙΑ ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 ΚΑΙ Η ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
 ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ

 Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ !

  

Ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τιμᾶ τήν μνήμη τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἁγίας Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀποτελεῖ (μέρος ἀπό) τήν λεγομένη ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου μας πρός τόν Πατέρα του.

 Μέ αὐτήν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, δηλαδή ὁ σεσαρκωμένος Θεός Λόγος καί μονογενής Υἱός τοῦ Πατρός, μεταξύ ἄλλων, προσεύχεται ὑπέρ τῶν Ἀποστόλων του, ἀλλά καί ὑπέρ ὅλων ὅσοι, ἀνά τούς αἰῶνες, θά πιστεύσουν διά τοῦ κηρύγματος αὐτῶν σ’ Ἐκεῖνον.

 Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀσφαλῶς, δέν ἐπέλεξε τυχαῖα τήν συγκεκριμένη εὐαγγελική περικοπή γιά νά τιμήσει τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐποικοδομημένη στό μοναδικό θεμέλιο πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί παρ’ Αὐτῶ ὑπάρχουν οἱ δώδεκα λίθοι τῶν ἁγίων μαθητῶν καί Ἀποστόλων Του, οἱ ὁποῖοι μετέδωσαν τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Διάδοχοι δέ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὑπῆρξαν καί συνεχίζουν νά εἶναι οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Αὐτοί, στερεωμένοι στήν πέτρα τῆς Πίστεως συνέχισαν καί συνεχίζουν (ἀφοῦ ὅσο ὑπάρχει Ἐκκλησία θά ὑπάρχουν καί ἅγιοι Πατέρες) τό ἔργο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς γνήσιοι διάδοχοί των.

 Σ’ αὐτή, λοιπόν, τήν ἀρχιερατική προσευχή του, ὁ Κύριος παρακαλεῖ τόν Πατέρα του λέγων : «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῶ ὀνόματί σου οὕς δέδωκάς μοι, ἵνα ὧσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» (Ματθ. ιζ΄, 11). Ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ αἰωνία Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, αὐτή δέ ἀποτελεῖ τό Σῶμα Του, προσεύχεται ὑπέρ τῆς ἑνότητος, κατ’ ἀρχήν, τῶν μαθητῶν καί ἀποστόλων του καί ἐν συνεχείᾳ καί κατ’ ἐπέκτασιν ὑπέρ ὅλων ἐκείνων τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν (τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων) εἰς Αὐτόν. Συγκεκριμένα, στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀναφέρεται: «οὐ περί τούτων (τῶν μαθητῶν του) δέ ἐρωτῶ (παρακαλῶ) μόνον, ἀλλά καί περί τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἕν ὧσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὧσιν» (Ματθ. ιζ΄, 20, 21).

 Εἶναι προφανές ὅτι ὁ Χριστός θέλει νά ὑπάρχει μεταξύ τῶν πιστῶν ἑνότητα. Αὐτή δέ ἡ ἑνότητα νά εἶναι ἀληθινή, ὅπως ἀληθινή καί ἀδιάσπαστη εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν τριῶν Θείων Προσώπων τῆς Τριαδικῆς Θεότητος. Καί, βεβαίως (ἡ ἑνότητα αὐτή) νά βασίζεται στήν κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται ὅταν οἱ ἄνθρωποι - πιστοί μετέχουν τῆς ἀκτίστου Θείας δόξης, τῆς κοινῆς δόξης τῆς Ἁγίας Τριάδος, μέσῳ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ!

 Τελικῶς ἡ ἑνότητα πού ἀποτελεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἑνότητα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Αὐτό κατόρθωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καθαρθέντες (διά τῆς ἀσκήσεως), φωτισθέντες καί θεωθέντες μέ τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, σέ κοινωνία μέ ὅλους τούς Ἁγίους καί συμφωνία μέ τήν ἀνόθευτη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Δυστυχῶς, ὅμως, ὅλα αὐτά πού ἀποτελοῦν διδασκαλία καί διηνεκή πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιχειρεῖ νά τά ἀλλοιώσει ἡ σύγχρονη μεγάλη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μάλιστα, ὁ Οἰκουμενισμός καί οἱ ὁπαδοί του ἐπικαλοῦνται τά προαναφερθέντα λόγια (ἐκ τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς) τοῦ Κυρίου καί διαστρεβλώνοντας τό νόημά τους ἐμφανίζουν τόν Χριστό νά ζητᾶ καί νά εὐλογεῖ τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων ἕνωση ὅλων τῶν «πιστῶν» -  ὁπαδῶν τῶν διαφόρων «χριστιανικῶν» αἱρέσεων! Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι «σημαῖα» τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι ἡ ἐπίκληση τῆς εὐαγγελικῆς φράσεως «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν»! Δηλαδή, νά γίνουν ὅλοι ἕνα!

Ἀπομονώνοντας, χιλιαστικῶς, τήν φράση ἀπό τήν συνάφεια τοῦ κειμένου (δηλαδή κάνοντας ἀσεβῶς παραποίησή του) ἀλλοιώνουν τό προφανές νόημά του, οὕτως ὥστε νά ἐξυπηρετεῖται ὁ ἀντίχριστος σκοπός τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ ὁποίου θεμέλιο ἀποτελεῖ ἡ πίστη ὅτι ὅλες οἱ αἰρέσεις κατέχουν τμῆμα τῆς ἀληθείας καί καμμία ὁμολογία ἤ «ἐκκλησία», μεταξύ αὐτῶν καί ἡ Ὀρθοδοξία, δέν κατέχει τήν πλήρη ἀλήθεια.

Θεωρεῖ νεκρή τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία (πρεσβεύει ὅτι) θά τήν ἀναστήσει μέσα ἀπό τήν ἕνωση ὅλων τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν και αἱρέσεων, μεταξύ τους! Ἡ ραγδαῖα ἐξάπλωση τῆς οἰκουμενιστικῆς θεωρίας καί πλάνης κατόρθωσε νά κάνει τούς περισσοτέρους σήμερα λεγομένους ὀρθοδόξους καί δή τούς μεγαλοσχήμους ἡγέτες των (Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους καί Θεολόγους) νά ὁμιλοῦν διαρκῶς γιά «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» (ὅπου μέ τόν ὅρο ἐκκλησία ἐννοοῦνται οἱ διάφορες αἱρέσεις!) ἀντίθετα μέ τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, ὅπου ρητῶς ὁμολογοῦμε πίστη «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν…».

Οἱ Οἰκουμενιστές παραθεωροῦν καί τό πνεῦμα καί τό γράμμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου σαφῶς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τό «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν» τό συνδέει ἀρρήκτως μέ τό «καθώς ἡμεῖς», μέ τό «ἐν ἡμῖν», ὅπερ σημαίνει ἑνότητα κατά Θεόν καί ἐν Χριστῶ  καί ὄχι τήν ὁποιαδήποτε ἕνωση. Ὅπως καί, εἰδικῶς, τό  «πάντες» δέν ἀφορᾶ ἀδιακρίτως σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀσχέτως πίστεως, ἀλλά σέ ὅσους ἄκουσαν καί ἀπεδέχθησαν τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων. Αὐτό δέ τό κήρυγμα δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ἀναλλοιώτως διαφυλάσσει ἡ γνησία Ὀρθοδοξία.

Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὡς ζῶντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ζοῦν καί βιώνουν τήν ἁγία ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀγωνιζόμενοι νά τηροῦν καί νά ὁμολογοῦν τήν ἅπαξ (κατά την ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς) παραδοθεῖσα στούς Ἁγίους Πίστη. Ἐκτός τῶν «Ὅρων» τῆς Πίστεως πού διετύπωσαν καί ἐπεκύρωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἐκτός τῶν ὁρίων πού αὐτοί ἔθεσαν στίς ἐν Ἁγίω Πνεύματι συνδιασκέψεις τους, στίς Ἁγίες Οἰκουμενικές Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει κατά Θεόν ἑνότης καί κατ’ ἐπέκτασιν ἐν Χριστῶ σωτηρία.

Αὐτοί, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί εὑρύτερα ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν τούς ὁδοδείκτες τῆς ἀληθινῆς Πίστεως καί τούς μόνους ἀπλανεῖς ὁδηγούς τῆς σωτηρίας μας. Οἱ ἐμφανιζόμενοι ὡς διάδοχοι αὐτῶν, κατ’ ὄνομα «ὀρθόδοξοι», οἰκουμενιστές καί λοιποί θιασῶτες τῆς ψευδο-ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν», δυστυχῶς, δέν ἐργάζονται κατά Θεόν, ἀλλά ἐνσυνειδήτως ἤ ἐκ πλάνης ἀπεργάζονται τήν κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν σταδιακή δημιουργία, μέσω καί τῆς πανθρησκειακῆς ἑνώσεως, τῆς νέας   θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου.