Ἀπό τόν Ἀθηναγόρα στόν ... Βαρθολομαῖο

Ἀπό τόν Ἀθηναγόρα στόν… Βαρθολομαῖο

Πάπας καί Πατριάρχης στά Ἱεροσόλυμα….

ΔΙΑ ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΣΙΝ

ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ (;)

ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ

 

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης προσεκάλεσε τὸν “Ἁγιώτατον” -

Αἱρεσιάρχην Πάπαν εἰς συνάντησιν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα.

Παραλλήλως τὸν προσκαλεῖ εἰς τὴν Κων/πολιν, διὰ νὰ συνεορτάσουν τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κων/πόλεως ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου. Ὁμιλεῖ διὰ διαίρεσιν τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν Χριστιανῶν (δὲν ὑπάρχει αἵρεσις δι ̓ αὐτούς), θέσις ἡ ὁποία εἶναι ἐξωπραγματικὴ διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν. Ζητεῖ ὑπὸ τῶν Παπικῶν (ἀδελφὴ ἐκκλησία δι ̓ αὐτοὺς) νὰ ἀποφύγουν τὰ προσκόμματα διὰ τὴν συνέχισιν τοῦ διαλόγου. Ὁ Αἱρεσιάρχης Πάπας, κατὰ τὸν Οἰκ. Πατριάρχην, εἶναι “Ἁγιώτατος ἀδελφός”. Ἐνῶ Σεβ. Μητροπολῖται τῆς Ἑλλάδος, Καθηγούμενοι Ἱ. Μονῶν, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θεολόγοι (πανεπιστημιακοὶ καὶ μή), ὁ ἐντιμότατος κλῆρος καὶ λαὸς ἀντιδροῦν εἰς ὅσα πράττουν αἱ φιλοπαπικαὶ καὶ φιλοοικουμενιστικαὶ ἡγεσίαι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπὸ τὰς ὁδηγίας τοῦ Φαναρίου, ὁ Οἰκ. Πατριάρχης προσεκάλεσε κατὰ τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς ἐκκλησίας τῆς Κων/πόλεως, τὸν Πάπαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, διὰ νὰ ἑορτάσουν τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων. Παραλλήλως ἐκάλεσε τὸν Πάπαν νὰ ἐπισκεφθῆ τὸν Νοέμβριον τοῦ 2014 τὸ Φανάριον. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἀποκαλεῖ τὸν Πάπαν Ἁγιώτατον καί τόν Παπισμὸν κανονικὴν Ἐκκλησίαν.

Ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς, κοινωνικῆς καὶ ἐθνικῆς κρίσεως συνεχίζει τὸ φθοροποιὸν ἔργον του εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Πατρίδος, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία εἰς τὴν Ἑλλάδα εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν Πατρίδα καὶ τὸν πολιτισμόν της. Ποῦ νὰ ἀντιληφθῆ ὅμως τί ἀκριβῶς συμβαίνει εἰς τὴν Ἑλλάδα; Αὐτὸν τὸ μόνον ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ προχωρήση πάσῃ θυσίᾳ ἡ ψευδένωσις, πιστεύων ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς θὰ τὴν ἀποδεχθῆ. Δὲν ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος ἔχει μίαν ἁπλῆν συναισθηματικὴν σχέσιν μὲ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἀπορεῖ δὲ (λαὸς καὶ Κλῆρος) διατὶ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης δὲν λαμβάνει θέσιν διὰ τὰς προκλητικάς δηλώσεις τῶν Τούρκων Ἀξιωματούχων εἰς βάρος τῆς Ἁγίας Σοφίας (τζαμί), τῆς Ἱ. Μ. Στουδίου (τζαμί) κ.λπ. Γνωρίζομεν ὅτι εὑρίσκεται εἰς τὴν Τουρκίαν. Ἀλλὰ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ σιωπᾶ. Οὔτε νὰ μὴ διεκδικῆ. Οἱ Μονοφυσῖται Ἀρμένιοι, τοὺς ὁποίους ἐβάπτισεν Ὀρθοδόξους, ἤρχισαν νὰ κερδίζουν προνόμια εἰς τήν Τουρκίαν, τὰ ὁποῖα εἶχον κάποτε οἱ Ἕλληνες τῆς Πόλεως. Εἰς τὴν ὁμιλίαν του ὁμιλεῖ διὰ διαίρεσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν δημιουργίαν διαφόρων ὁμάδων. Ἀποφεύγει νὰ ὁμιλήση διὰ σχίσμα καὶ αἵρεσιν νοθεύων τὴν Πίστιν καὶ τὴν Ἐκκλησιολογίαν μας καὶ ὕστερα παραπονεῖται ὅτι τὸν κατηγοροῦν διὰ τὴν προδοσίαν τῆς πίστεως.  

Ἡ ὁμιλία

Παραθέτομεν κατωτέρω ἀποσπά σματα ἐκ τῆς ὁμιλίας τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου, κατά τήν θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου (2013), μὲ τὴν ὁποίαν ἐκάλεσε τὸν Αἱρεσιάρχην Πάπαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἰς τό Φανάρι. Ἡ ὁμιλία, ὡς τὴν παρουσίασε τὸ «Ἁγιορείτικον Βῆμα» ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Δὲν ἔχομεν κατορθώσει ἀκόμη νὰ ἐσθίωμεν ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἄρτου καὶ νὰ πίνωμεν ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἁγίου Ποτηρίου" ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων στὸ χαιρετισμό του πρὸς τὴν Ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἐπὶ τῇ Θρονικῇ Ἑορτῇ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐξῆρε τὴν ἀξία τοῦ διαλόγου μὲ τὸν Ποντίφικα καὶ μίλησε καὶ γιὰ τὴν ἐπικείμενη συνάντηση τῶν δύο στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἐπίσης προσκάλεσε τὸν Πάπα νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ Φανάρι τοῦ χρόνου στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου...

 Τόνισε δὲ πὼς "τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐπιθυμεῖ καὶ ἐπιδιώκει τὸν διάλογον μετὰ πάντων, ὁμοδόξων καὶ ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ὁμοπίστων καὶ ἀλλοπίστων συνανθρώπων, ἵνα κατ̓ ἀρχὴν γνωρισθῶμεν καὶ ἀναπτύξωμεν εἰρηνικάς σχέσεις, ὥστε νὰ κατορθωθῆ ἡ πολυπόθητος εἰρηνικὴ συμβίωσις τῶν ἀνθρώπων".

Τὰ σημαντικότερα ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας του εἶναι τὰ ἑξῆς:

Τὰ ἀδελφικὰ ἡμῶν αἰσθήματα διαποτίζει ποιὰ τις θλῖψις, προερχομένη ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι δὲν ἔχομεν κατορθώσει ἀκόμη νὰ ἐσθίωμεν ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἄρτου καὶ νὰ πίνωμεν ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἁγίου Ποτηρίου, ἵνα κατὰ τὸν Ἀπόστολον ἕν σῶμα οἱ πολλοὶ ὦμεν. (πρβλ. Ά Κορ. ι ́,17). Εἰλικρινῶς, βιοῦμεν ὀντολο-γικῶς καὶ ὑπαρξιακῶς ἐντόνως τὴν λύπην τοῦ πνευματικοῦ τούτου χωρισμοῦ, ὡς τοῦ πλέον ἐπωδύνου παντὸς ἄλλου χωρισμοῦ.

Πρὸς ὑπέρβασιν τῶν ἐν προκειμένῳ δυσχερειῶν καὶ ἐπίτευξιν τῆς ποθητῆς ἑνότητος τῶν πάντων ἐν Χριστῷ, ἀφ̓  ἑνὸς μὲν προσευχόμεθα ἐκ βαθέων πρὸς τὸν Θεόν, ἀφ̓ ἑτέρου δὲ διεξάγομεν ἐν ἀμοιβαίᾳ εἰλικρινείᾳ διάλογον ἀγάπης καὶ ἀληθείας, ἤτοι τὸν Θεολογικὸν μεταξὺ ἡμῶν Διάλογον. Θεωροῦμεν ἐξόχως σημαντικὴν καὶ ἀποφασιστικὴν διὰ πολλά, τὴν ἀρχομένην νέαν διαλογικὴν περίοδον, τὴν ὁποίαν καλούμεθα νὰ ἀξιοποιήσωμεν ἀγαπητικῶς, καὶ «ἐν τῇ ὑπακοῇ τῆς ἀληθείας διὰ Πνεύματος εἰς φιλαδελφίαν ἀνυπόκριτον» (Ά Πετρ. α ́, 22). Διὸ καὶ κρίνομεν ὡς ἀπολύτως ἀναγκαίαν τὴν ἀποφυγὴν πάσης ἐνεργείας καὶ ἀποφάσεως, ἡ ὁποία θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἐκληφθῆ ὡς πρόσκομμα κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς. Ἀντιθέτως, θεωροῦμεν σκόπιμον τὴν ἐπιδίωξιν παραλλήλων δραστηριοτήτων ἐπὶ διαφόρων ἐπιπέδων, ὑποστηρικτικῶν τόσον τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ὅσον καὶ τῆς εὐρυτέρας κοινωνικῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας.

-Ἤδη ὁ Ἁγιώτατος ἀδελφὸς Πάπας Φραγκίσκος καὶ ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἔχομεν ἀνταλλάξει ἐπὶ τῶν θεμάτων τούτων ἀπόψεις καὶ ἐκτιμήσεις κατὰ τὴν συνάντησιν ἡμῶν ἐν Ρώμῃ καὶ ἤδη ὡς πρώτην κίνησιν ἐξόδου  ἡμῶν πρὸς τὸν κόσμον, πρὸς ἐπιμαρτύρησιν τῆς θελήσεως καὶ ἐντάσεως τῶν προσπαθειῶν, πρὸς χριστιανικὴν καὶ εἰρηναίαν καταλλαγήν, προγραμματίζομεν τὴν συνάντησιν  ἡμῶν εἰς Ἱεροσόλυμα, πρὸς διαδήλωσιν τῆς κοινῆς βουλήσεώς μας νὰ προχωρήσωμεν ἐπὶ τῆς χαραχθείσης γραμμῆς τῶν προκατόχων ἡμῶν, κατὰ τὸ ἐπὶ θύραις σωτήριον ἔτος, κατὰ τὸ ὁποῖον συμπληροῦται πεντηκονταετία ὅλη ἀπὸ τῆς εἰς τὸν ἴδιον χῶρον, ὅπου ἐβάδισαν οἱ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου, συναντήσεως τῶν δύο μεγάλων συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καὶ τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ Στ ́, οἱ ὁποῖοι ἔταμον νέας ἱστορικάς ὁδούς, ἵνα καὶ ἡμεῖς τιμήσωμεν τὴν ἐπέτειον καὶ διαλεχθῶμεν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, ἐπαφιέμενοι τὰ περαιτέρω εἰς τὴν θέλησιν τοῦ Κυρίου.

-Θὰ συναντηθῶμεν, πρὸς τούτοις, οἱ δύο ἐκκλησιαστικοὶ καὶ πνευματικοὶ  ἡγέται, ἵνα ἀπευθύνωμεν ἔκκλησιν καὶ πρόσκλησιν πρὸς πάντας ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως πίστεως καὶ ἀρετῆς, εἰς διάλογον, μὲ ἀπώτερον τελικὸν σκοπὸν νὰ γνωρίσουν τὴν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν καὶ νὰ γευθοῦν τῆς μεγάλης ἀπολαύσεως, τὴν ὁποίαν συνεπάγεται ἡ γνωριμία αὐτῶν μετὰ τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ μόνον διὰ τῆς ἀντικαταστάσεως τῆς ἐντὸς τῶν καρδιῶν διαιρέσεως ἀπ̓  ἀλλήλων, καὶ διὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος ἡμῶν μετὰ πάντων, ἡ ὁποία εἶναι ἀληθῶς τὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς χαρᾶς.

-Πέραν, λοιπόν, τῆς καθαρῶς θεολογικῆς πλευρᾶς, ὁ διάλογος καὶ αἱ ἐπικοινωνίαι εἶναι ἀπαραίτητοι διὰ τὴν ἀνεύρεσιν καὶ καθιέρωσιν τῶν ἀποτελεσματικωτέρων κανόνων τῆς ὑγιοῦς καὶ ὠφελίμου δι ̓ ὅλους ζωῆς. Ἰδιαιτέρως, εὔκαιρον εἶναι νὰ ἐπισημανθῆ ὅτι διὰ τὴν βελτίωσιν των σχέσεων τῶν χριστιανῶν μεταξὺ των, ἀνάγκη εἶναι νὰ διεξάγωνται διάλογοι.

Διότι, κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν προηγηθέντων αἰώνων, φθόνῳ τοῦ διαβόλου οἱ χριστιανοὶ διεσπάσθημεν, καὶ τινὲς ἐξ αὐτῶν συνέπηξαν ὁμάδας τὰς ὁποίας ἀπεκάλεσαν Ἐκκλησίας, ἀνατρέποντες οὕτω τὴν διακεκηρυγμένην διὰ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως πίστιν ἡμῶν εἰς τὴν μίαν ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Προσεπάθησαν νὰ διατηρήσουν τὴν ἀνεξαρτησίαν τῆς ὁμάδος, εἰς τὴν ὁποίαν ἕκαστος ἀνῆκε διὰ ποικίλων ἐπιχειρημάτων. Συνεσωρεύθησαν οὕτω πλήθη ἐπιχειρημάτων, διὰ τῶν ὁποίων ἐπιχειρεῖται νὰ δικαιολογηθῆ ἡ διαιώνισις τῆς διαιρέσεως, παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ Κυρίου «ἵνα ὦσιν ἕν» πάντες οἱ εἰς Αὐτὸν πιστεύοντες. Κατὰ τὸ ἀπώτερον δὲ παρελθὸν αἱ συζητήσεις μεταξὺ τῶν ἀντιπροσωπειῶν τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμάδων, αἱ ὁποῖαι ἐθεώρουν ἑαυτὰς ὡς γνησίας Ἐκκλησίας κατεχούσας τὴν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, ἀπηρτίζοντο, δύναταί τις εἰπεῖν, ὑπὸ μονολόγων, διὰ τῶν ὁποίων ἑκάστη πλευρὰ ἐξέθετε τὰς ἑαυτῆς θέσεις καὶ τὴν ὑπὲρ αὐτῶν ἐπιχειρηματολογίαν της. Σήμερον αἱ θέσεις ἑκάστης πλευρᾶς ἔχουν ἀποσαφηνισθῆ, ἀλλὰ αἱ περὶ τῆς ὀρθότητος αὐτῶν ἀπόψεις δὲν συμπίπτουν, καὶ ἡ διαίρεσις, ὡς ἐκ τούτου, συνεχίζεται. Ἔχομεν ἑπομένως καθῆκον νὰ συνεχίσωμεν τὸν διάλογον καὶ τὴν εἰς βάθος ἔρευναν, μέχρις ὅτου διαπιστώσωμεν καὶ συμπέσωμεν ἐπὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὡς ἐβιώθη καὶ ἐμαρτυρήθη αὕτη ὑπὸ τῆς κοινῆς Πατερικῆς Θεολογίας τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας.

-Ὁ διάλογος ἀπεδείχθη ὡς ὁ μόνος κατάλληλος καὶ ἀσφαλὴς τρόπος ἐπικοινωνίας. Τὴν διαπίστωσιν ταύτην ὀφείλομεν ἡ Αὐτοῦ Ἁγιότης ὁ Πάπας καὶ ἡμεῖς ἵνα διακηρύξωμεν κατὰ τὴν προγραμματιζομένην συνάντησιν ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καὶ νὰ καλέσωμεν πάντας εἰς διάλογον, τὸν ὁποῖον ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐχρησιμοποίησε καὶ χρησιμοποιεῖ, διὰ νὰ μεταδώση εἰς ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀλήθειαν.

-Ὡς πρὸς τὸν Θεολογικὸν Διάλογον μετὰ τῆς σεβασμίας καὶ προσφιλοῦς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ἔχομεν τὴν ἐπιθυμίαν καὶ προσπαθοῦμεν τὸ ἐφ ̓  ἡμῖν  ἵνα συνεχισθῆ οὗτος, αἰρομένων τῶν τυχὸν παρεμβαλλομένων ἑκατέρωθεν καὶ ὑπὸ ἄλλων κέντρων ἐμποδίων, διὰ παρεμβάσεως καὶ τοῦ ἄρτι ἀναδειχθέντος νέου Προκαθημένου αὐτῆς τιμίου καὶ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ἀσφαλῶς ἐπιθυμοῦντος τὴν καλλιέργειαν τῶν καλῶν σχέσεων ἡμῶν μετ̓  ἀλλήλων καὶ τὴν προώθησιν τῆς συνεργασίας καὶ ἐν καιρῷ τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Ἀναμένομεν μετὰ χαρᾶς καὶ τιμῆς τὴν ἐνταῦθα ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ, ὅταν τὰ καθήκοντα Αὐτοῦ ἐπιτρέψουν τοῦτο, εἴθε κατὰ τὴν Θρονικὴν ἡμῶν ἑορτὴν τοῦ προσεχοῦς ἔτους».

(«Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ. φύλ. 2004, 27.12.2013)

Περιμένοντας τά Χριστούγεννα....

Καίριες ἐπισημάνσεις ἀπό τή γραφίδα ἑνός κληρικοῦ,

ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ τήν γλώσσα τῆς ἀληθείας γιά τήν πραγματικότητα στήν ἑλληνική κοινωνία ἀλλά καί στήν διοικοῦσα Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

 «ΟΥΚ ΗΛΘΕ ΒΑΛΕΙΝ ΕΙΡΗΝΗΝ

ΑΛΛΑ ΜΑΧΑΙΡΑΝ»!

Περιμένοντας τά Χριστούγεννα –ὅσοι τοὐλάχιστον βρισκόμαστε στή μέση ἡλικία καί ἄνω– νοιώθουμε ἀκόμη πιό ἔντονα σάν πρόσφυγες στήν ἴδια μας τήν Πατρίδα, ἀφοῦ ἡ Δημόσια ζωή δέν παρουσιάζει πιά σχεδόν κανένα ἐνδεικτικό τῆς πνευματικότητος μέ τήν ὁποία ἀνατραφήκαμε ἀπό βρέφη γιά νά γίνουμε Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι.

Οἱ Δημόσιες Ὑπηρεσίες ψυχρές σέ ὁτιδήποτε θά θύμιζε ἐκκλη­σι­αστική πνευματικότητα. Προϊστάμενοι καί ὑπάλληλοι Ὑπη­ρε­σιῶν καί καταστημάτων συμπεριφέρονται σάν «ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ» καί ἀντιμετωπίζουν ἀκόμη καί τούς κληρικούς μέ τή φράση: «Ὁρῖστε κύριε, τί θέλετε κύριε;», ὁσάκις ἔρχονται σέ συναλλαγή μαζί τους. Τά σχολεῖα δέν εἶναι πιά φωλιές πού θά θερμάνουν τούς νεοσσούς ἀλλά καί τούς μεγαλύτερους μαθητές μέ τό ἦθος, τήν προβολή πνευματικῶν προτύπων, μέ τό προσωπικό ἐνδιαφέρον τῶν διδασκόντων, μέ τήν αὐταπάρνησή τους καί τήν πνευματική ἀγάπη τους.

Ἀκόμη καί οἱ Ναοί πολλῶν ἐνοριῶν, δυστυχῶς καί τῆς Ὑπαί­θρου, ἔχουν χάσει τήν πνευματική ζεστασιά τους καί ἡ Ἱερατική Πα­τρική στοργή καί ἀγάπη ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν ψυχρή συναλλαγή καί τή συμμόρφωση σέ διαδικασίες.

Μέσα σ’ αὐτές τίς συνθῆκες οἱ ἄνθρωποι, πού μεγάλωσαν μέ Ἀρχές, μελαγχολοῦν, καί ἐκεῖνοι πού μεγάλωσαν μέ ἐκκλησιαστική πνευ­μα­τι­κό­τη­τα, ὑποφέρουν.

Δέν ἀναπαύονται πουθενά. Δέν βλέπουν σέ καμμιά ἔκφραση τῆς σύγχρονης ζωῆς «τόν Χριστό τῶν παιδικῶν τους χρόνων», πολύ δέ περισσότερο δέν βλέπουν τόν Χριστό ὅπως μᾶς τόν δίδαξαν καί μᾶς τόν φανέρωσαν μέ τή ζωή τους οἱ πνευματικοί μας Πατέρες.

Παντοῦ ἐπικρατεῖ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Ὅποιος ἔχει συνταχθεῖ μέ τό πνεῦμα αὐτό, ὑπερισχύει. Προβάλλεται, καταλαμβάνει ἡγε­τι­κές θέσεις, ἀποκτᾶ ἰσχυρούς προστάτες ὥστε ἡ κατεδάφιση τῶν πνευματικῶν προπυργίων τῆς Πατρίδος μας νά μή συναντήση κανένα ἐμπόδιο.

Ἀπόλυτη κατοχύρωση τῆς διαφθορᾶς, ὅπου καί ἄν παρατηρεῖται, ἀρκεῖ ἀπό τά “προϊόντα” της νά λαμβάνει μερίδιο ἐκεῖνος πού ἔχει τήν ἐξουσία νά τήν καλύπτη!

Ἡ ἀπελπισία τῶν πιστῶν ἀνθρώπων κορυφώνεται ὅταν διαπι­στώνουν πώς οὔτε στήν Ἐκκλησία δέν μποροῦν πιά νά ἐλπίζουν γιά ψυχική θαλπωρή οὔτε καί γιά δικαίωση τῆς ἀγανακτήσεώς τους ἐναντίον ἐκείνων πού ἰσοπεδώνουν, τά πάντα.

Βλέπουν παντοῦ ἕναν ἄρρωστο ἐφησυχασμό, μιά συνθηκολόγηση, μιά ἀποδοχή ἑνός μοιραίου πού ἀναπόφευκτα, πρέπει, τάχα, νά δεχθοῦ­με.

Ὅμως, οἱ πιστοί ἄνθρωποι δέν ἡσυχάζουν μέ τά κηρύγματα τῶν ἐφησυχαστῶν γιατί εἶναι πράγματι πιστοί καί ἔχουν ἐπίγνωση τῆς μεγάλης τους εὐθύνης νά καταθέτουν τήν μαρτυρική τους πράξη κάθε στιγμή τῆς ζωῆς τους.

Μέ ἕνα λόγο οἱ πιστοί, πού ἀγωνίζονται μέ εἰλικρίνεια καί αὐ­­τα­­­πάρνηση γιά νά ἐπικρατήση στή γῆ μας καί ἰδιαιτέρως στήν πνευματική μας Πατρίδα, τήν Ἑλλάδα, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, αἰσθά­νον­ται πνευματικά ἄστεγοι καί ὀρφανοί, ἀφοῦ οἱ τεταγμένοι νά εἶναι Πνευματικοί τους Πατέρες ἤ συμβιβάζονται μέ τήν ἐξέλιξη τῶν δημοσίων πραγμάτων καί τήν κατάρρευση τοῦ ἤθους τοῦ Ἕλληνα, θεωρῶντας τα –μάλιστα– ἀναπόφευκτη ἐξέλιξη τοῦ πολιτισμοῦ, ἤ –στήν καλύτερη ἐκδοχή– ἀσχο­λοῦνται μέ τά συμπτώματα καί ὄχι μέ τό κυρίως πρόβλημα, πού εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική κατάληψη τῆς περιοχῆς τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Πολιτική Ἐξουσία.

Ποιός συνειδητά πιστός ἄνθρωπος αἰσθάνεται πνευματική ἀσφά­λεια σήμερα στήν Πατρίδα μας, ὥστε ἀπερίσπαστος νά ἐπιδοθῆ στήν προσωπική του καλλιέργεια καί στήν καλλιέργεια τῆς οἰκο­γε­νείας του; Ὅταν πρέπει ἀνά πᾶσα στιγμή νά ἀντιπαλεύη γιά νά ξεκαθαρίση μέσα του ποιά εἶναι τελικά ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκ­κλησίας Του καί ὄχι ἁπλῶς ποιά εἶναι ἡ θρησκευτικοκουλτουριάρικη ἄποψη ἐκκλησιαστικῶν μεγαλοτιτλούχων ἤ ἡ φιλτραρισμένη ἀπό τό «πολι­τι­κῶς ὀρθόν» τῆς «Νέας Ἐποχῆς», πῶς νά τοῦ μείνη κουράγιο γιά νά ἀνδρωθῆ πνευματικά;

Τό σοβαρότερο πρόβλημα σήμερα δέν εἶναι ἡ πνευματική καί οἰκονομική κρίση, πού δημιούργησαν πρωταγωνιστικά οἱ Πολιτικοί μας, ἀλλά ἡ ἔλλειψη Ἐκκλησιαστικῆς Αὐθεντίας μέ Πανελλήνιο κῦ­ρος καί ἀναγνώριση, πού θά λειτουργοῦσε ὡς ἡ Ὄρνις πού θά ἐπι­συ­νήγαγε τούς πιστούς «ὑπό τάς πτέρυγας» τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀλή­θειας.

Δέν εἴμαστε τόσο βαρειά κατατεθλιμμένοι ὥστε νά χάσουμε τήν Πίστη μας. Δόξα τῷ Θεῷ! Γι’ αὐτό πιστεύουμε, ὅτι ὑπάρχουν καί στίς μέρες μας ἐκφρασταί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς αὐθεντίας, ἀλλά, δυστυχῶς, εἶναι κρυμμένοι καί, πρός τό παρόν, δέν ἐμφανίζονται στό Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅμως, τό γεγονός ὅτι, ἀφ’ ἑνός μέν δέν ἐμφανίζονται ἀκόμη δημόσια οἱ ζῶντες Ὁδηγοί καί, ἀφ’ ἑτέρου, ὅτι ὁ Θεός ἔχει πάρει ἀπό τήν ἐπίγεια ζωή τούς Αὐθεντικούς Πατέρες μας, ἐκείνους πού μέχρι χθές ἐμπιστευόμαστε ἀπόλυτα, καταδεικνύει ὅτι ὁ Οὐρανός ἔχει φρίξει μέ τήν ἀποστασία τοῦ πάλαι ποτέ εὐσεβοῦς Ἔθνους μας καί ἀπέστρεψε τό Πρόσωπό Του ἀπό τή Δημόσια ζωή μας, ἀρκούμενος νά ἐπιβλέπη μονάδες πιστῶν ἀνθρώπων καί ὄχι ἀγέλες ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε θρησκευομένων.

Ἰδιαιτέρως τραγική εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς Ἐπισκοπικῆς Αὐθεντίας ἀπό τή Δημόσια ζωή τῆς Πατρίδος μας. Ἀπό τό ἕνα ἄκρο ἀκούγονται Ἐπισκοπικά λόγια πού ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπό τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους του ἐδῶ καί αἰῶνες, ὅπως ὅτι οἱ Παπικοί δέν εἶναι αἱ­ρε­τικοί γιατί, τάχα, ἡ σημερινή Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων δέν τό παρα­δέχεται(!) καί, ἀπό τό ἄλλο ἄκρο, μιά ἀκατάσχετη «εὐσεβής φλυαρία» παπαγαλίζουσα τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρίς, ὅμως, νά εἰσπράττη ὁ λαός μας ἀπό τούς Ποιμένες του οὔτε ἶχνος ἀπό τό Θεόμορφο ἁγιοπατερικό ἦθος καί τήν Χριστομίμητη βιωτή τῶν ἁγίων μας.

Τά δύο αὐτά φαινομενικῶς ἄκρα, οἱ δύο μερίδες, τῶν νεωτεριστῶν καί τῶν πιό παραδοσιακῶν Ἐπισκόπων, παραμένουν συμπαγῆ καί ἀρρήκτως συν­δε­δε­μέ­να σέ ἕνα «σύνδεσμον ἀδικίας» κατά τοῦ Ὀρθοδόξου λα­οῦ, ὁ ὁποῖος διαπιστώνει ὅτι, ὅπως καί ἄν ἔχουν τά πράγματα, οἱ «Πρίγκιπες τῆς Ἐκκλησίας» μένουν πάντα ἀχώριστοι μεταξύ τους, παρά τίς ὅποιες τους θεωρητικές διαφορές, καί χωρι­σμέ­νοι ἀπό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός, πού περιμένουμε μελαγχολικά ἀλλά καί μέ λα­χτά­ρα νά γεννηθῆ δυναμικά φέτος, ἦλθε στή Γῆ μας ὄχι γιά νά ἐπι­βά­λη μιά εἰρήνη πού θά σκεπάζη τήν ἀλήθεια καί τό ψέμα σέ μιά «μεῖξιν ἄμικτον», ἀλλά ἦλθε «πῦρ βαλεῖν»! Ἦλθε νά φέρη ὄχι «εἰρήνην ἀλλά μάχαιραν». Ἦλθε νά διχάση καί τούς πιό στενούς συγγενεῖς μεταξύ τους ὅταν ἡ συγγένειά τους βρίσκεται μόνο στό αἷμα καί ὄχι στό πνεῦμα καί αὐτό, γιά νά χωρίση τελεσίδικα τήν Ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα.

Ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά διαιρέση τά σπίτια! Τόν πατέρα ἀπό τόν γυιό, τήν νύφη ἀπό τήν πεθερά! Καί ἐμεῖς φοβόμαστε μήπως καί διαιρεθεῖ ἡ Ἱεραρχία μας; Βεβαίως νά διαιρεθῆ! Νά ξεχωρίση ἡ ἦρα ἀπό τό σιτάρι. Νά ξεχωρίσουν οἱ καθοδηγοῦντες τούς Πολιτικούς ἀπό τούς ὑποτακτικούς τῶν Πολιτικῶν. Οἱ ψευδοεπίσκοποι ἀπό τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας!

Τί περιμένουν οἱ Ἱεράρχες μας καί δέν καταγγέλουν στόν λαό σύνολο τό πολιτικό σύστημα πού κατεξευτέλισε τήν Πατρίδα μας καί μέ ἀσταμάτητη μανία –πότε ἀπροκάλυπτα καί πότε ὑποκριτικά συγκεκαλυμμένα– διώκει τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, μέ τό νά πριονίζη τήν πνευματική μας ζωή;

Ποῦ ἀποσκοποῦν οἱ Ἱεράρχες μας; Ἕως πότε θά σέβονται τούς ἀσεβεῖς; Ἐάν τώρα πού ὅλος ὁ Ἑλληνικός λαός ἔχει σιχαθεῖ τούς Πολιτικούς καί ἔχει πρωτοφανῆ ἀγανάκτηση ἐναντίον τους, οἱ Ἱεράρχες μας δέν τολμοῦν νά ἐκφράσουν τόν λαό μας, τότε δέν μᾶς χρειάζεται ἄλλη ἀπόδειξη γιά νά βεβαιωθοῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν ἡγεῖται ἀλλά καθοδηγεῖται ἀπό τούς Πολιτικούς!

Δέν βλέπουν οἱ Ἱεράρχες μας ὅτι ἡ ὥρα εἶναι ἤδη περασμένη, ὅτι «πρός ἑσπέ­ραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα»; Μέ συν­αισθη­ματι­κο­ρομαντική θρη­σκευτικότητα καί πολιτική ὑποταγή θά σώσουμε τόν λαό μας; Θά ἀφήνουν ἐπί πολύ ἀκόμη, οἱ ὄντως πιστοί καί εὐ­σε­βεῖς Ἱεράρχες μας, τούς θρη­σκευ­τι­κούς καί πολιτικούς λύκους νά συν­ερ­γάζονται ἁρμονικά, κα­τα­σπα­ρά­ζον­τες τήν Ποίμνη τοῦ Θεοῦ μας, τήν Ἑλλάδα μας, γιά νά μήν διχάσουν, τάχα, τόν λαό ἀπό τούς πολιτικούς του ἤ ἀπό τούς κακούς Ποιμένες του; Εἶναι κακό νά διχάσουμε τόν λαό ἀπό τούς ἐχθρούς του; Ἐκτός καί ἄν δέν ἔχουμε ἀκόμη καταλάβει τί συμβαίνει, ὁπότε εἴμαστε ἀκόμη πιό ἐπικίνδυνοι!

Οἱ «καιροί οὐ μενετοί»! Ἤ τώρα, ἄμεσα, θά γίνη κάτι, ἤ, Ἑλλάδα, ὡς Μοναδική Πνευ­ματική Ὀρθόδοξη Κοιτίδα, ἦλθε τό τέλος σου!

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας νά μήν ἀφήση νά «ἀρθῆ ἡ Βασιλεία Του» ἀπό τόν Τόπο μας, ἀλλά νά διχάση μέ ἀπόλυτα πνευματικό τρόπο τό ψέμα, πού λαθραῖα καί ὕπουλα πολιτογραφήθηκε ὡς Ὀρθόδοξο καί Ἑλληνικό, καί νά δώση «ἰσχύν τῷ λαῷ Του», ὥστε καί πάλι ἀπό τήν Πατρίδα μας νά δοξασθῆ «τό Ὄνομά Του ἐν τοῖς Ἔθνεσι»!

π. Βασίλειος E. Bολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ἀρ. τεύχους 136

Δεκέμβριος 2013

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ

ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΓΗ 

 Μέ ἰδιαίτερη χαρά τό ἱστολόγιό μας χαιρετίζει τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἀναστηλώσεως τοῦ ἱστορικοῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στό Λουτράκι. Πρόκειται γιά τόν Ναό πού συναντᾶ κανείς βγαίνοντας ἀπό τήν λουτρόπολη τοῦ Λουτρακίου πρός Περαχώρα, λίγο πρίν τίς παλαιές ἐγκαταστάσεις τῶν ἱαματικῶν Λουτρῶν. Ἐπί χρόνια, παρατηρούσαμε  ἀπ' ἔξω τόν περικαλλή αὐτόν Ναό, κλειστό καί μή ἐπισκέψιμο. Ἦλθε ἡ ὥρα νά τόν ἀπολαύσωμε ἀναστηλωμένο καί εἰσερχόμενοι στόν ἱερό χῶρο του. Ἀξίζουν θερμά συγχαρητήρια σέ ὅλους, ὑπηρεσίες καί πρόσωπα, πού συνετέλεσαν στό καλό ἀποτέλεσμα. Ἀξίζει ὅλοι νά τόν ἐπισκεφθοῦμε γιά νά τόν θαυμάσωμε. Νά προσκυνήσωμε στόν τόπο πού κατέφυγε, κατά τήν Παράδοση, ὁ ἴδιος ὁ Πρωτόκλητος μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ἔνδοξος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, κατευθυνόμενος πρός Πάτρα (σώζεται τό σπήλαιο πού τόν φιλοξένησε παραπλεύρως τοῦ Ναοῦ). Ἀξίζει, τέλος, νά προβληματισθοῦμε γιά τό ὀφθαλμοφανές αἰσθητικό χάσμα πού χωρίζει ἐκεῖνα τά χρόνια τῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς τοῦ ἑλληνισμοῦ μέ τά νεώτερα χρόνια (μετά τήν Τουρκοκρατία) στά ὁποῖα φαίνεται μαζί μέ πολλά ἄλλα στοιχεῖα τῆς ἰδιοπροσωπείας μας πού κατέρρευσαν ὅτι προέκυψε καί ζήτημα ἁπώλειας τῆς πάλαι ποτέ δημιουργικῆς ὑψηλῆς αἰσθητικῆς μας. Ἴσως συνακόλουθης (ἁπώλειας) τῆς πνευματικῆς μας ἀλλοτριώσεως καί τῆς ἀ-συνέχειας τῆς Παραδόσεώς μας στή διαχρονική γόνιμη καί παραγωγική της ἱστορική διαδρομή.

 

Ἡ πηγή "Οἰκονόμου" στά πρός Νότον θεμέλια τοῦ Ναοῦ

Ἡ εἴσοδος στό σπήλαιο τοῦ Ἁγίου.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Δ Η Μ Ο Σ Ι Α   Ο Μ Ο Λ Ο Γ Ι Α

ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ Π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ,

ΟΜΟΤΙΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

« .… (ὑπάρχει) ὀργανωμένη προσπάθεια τῶν Οἰκουμενιστῶν νὰ ἐπιταχύνουν πάσῃ θυσίᾳ τὴν ἑνωτικὴ πορεία, στὸ πνεῦμα τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας (1438/39).

Διότι θὰ ἐπαναλάβω καὶ ἐδῶ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς στόχος τοῦ διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ θέλει νὰ ἐμφανίζεται ὡς «ἐκκλησία», καὶ τῶν «ὀρθοδόξων» ἐκκλησιαστικῶν Ἡγεσιῶν, σχεδὸν καθ ̓ ὁλοκληρίαν, ποὺ ἔχουν πλέον ἐκμαυλισθεῖ μέσα στὴν δίνη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραληρήματος….»

(Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀρ. φύλλου 2000, 29.11.2013)

 [Σημείωση: Οἱ ὑπογραμμίσεις εἶναι ἰδικές μας.]