Ἀπό τόν Ἀθηναγόρα στόν ... Βαρθολομαῖο

Ἀπό τόν Ἀθηναγόρα στόν… Βαρθολομαῖο

Πάπας καί Πατριάρχης στά Ἱεροσόλυμα….

ΔΙΑ ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΣΙΝ

ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ (;)

ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ

 

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης προσεκάλεσε τὸν “Ἁγιώτατον” -

Αἱρεσιάρχην Πάπαν εἰς συνάντησιν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα.

Παραλλήλως τὸν προσκαλεῖ εἰς τὴν Κων/πολιν, διὰ νὰ συνεορτάσουν τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κων/πόλεως ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου. Ὁμιλεῖ διὰ διαίρεσιν τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν Χριστιανῶν (δὲν ὑπάρχει αἵρεσις δι ̓ αὐτούς), θέσις ἡ ὁποία εἶναι ἐξωπραγματικὴ διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν. Ζητεῖ ὑπὸ τῶν Παπικῶν (ἀδελφὴ ἐκκλησία δι ̓ αὐτοὺς) νὰ ἀποφύγουν τὰ προσκόμματα διὰ τὴν συνέχισιν τοῦ διαλόγου. Ὁ Αἱρεσιάρχης Πάπας, κατὰ τὸν Οἰκ. Πατριάρχην, εἶναι “Ἁγιώτατος ἀδελφός”. Ἐνῶ Σεβ. Μητροπολῖται τῆς Ἑλλάδος, Καθηγούμενοι Ἱ. Μονῶν, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θεολόγοι (πανεπιστημιακοὶ καὶ μή), ὁ ἐντιμότατος κλῆρος καὶ λαὸς ἀντιδροῦν εἰς ὅσα πράττουν αἱ φιλοπαπικαὶ καὶ φιλοοικουμενιστικαὶ ἡγεσίαι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπὸ τὰς ὁδηγίας τοῦ Φαναρίου, ὁ Οἰκ. Πατριάρχης προσεκάλεσε κατὰ τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς ἐκκλησίας τῆς Κων/πόλεως, τὸν Πάπαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, διὰ νὰ ἑορτάσουν τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων. Παραλλήλως ἐκάλεσε τὸν Πάπαν νὰ ἐπισκεφθῆ τὸν Νοέμβριον τοῦ 2014 τὸ Φανάριον. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἀποκαλεῖ τὸν Πάπαν Ἁγιώτατον καί τόν Παπισμὸν κανονικὴν Ἐκκλησίαν.

Ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς, κοινωνικῆς καὶ ἐθνικῆς κρίσεως συνεχίζει τὸ φθοροποιὸν ἔργον του εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Πατρίδος, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία εἰς τὴν Ἑλλάδα εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν Πατρίδα καὶ τὸν πολιτισμόν της. Ποῦ νὰ ἀντιληφθῆ ὅμως τί ἀκριβῶς συμβαίνει εἰς τὴν Ἑλλάδα; Αὐτὸν τὸ μόνον ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ προχωρήση πάσῃ θυσίᾳ ἡ ψευδένωσις, πιστεύων ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς θὰ τὴν ἀποδεχθῆ. Δὲν ἔχει ἀντιληφθῆ ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος ἔχει μίαν ἁπλῆν συναισθηματικὴν σχέσιν μὲ τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἀπορεῖ δὲ (λαὸς καὶ Κλῆρος) διατὶ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης δὲν λαμβάνει θέσιν διὰ τὰς προκλητικάς δηλώσεις τῶν Τούρκων Ἀξιωματούχων εἰς βάρος τῆς Ἁγίας Σοφίας (τζαμί), τῆς Ἱ. Μ. Στουδίου (τζαμί) κ.λπ. Γνωρίζομεν ὅτι εὑρίσκεται εἰς τὴν Τουρκίαν. Ἀλλὰ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ σιωπᾶ. Οὔτε νὰ μὴ διεκδικῆ. Οἱ Μονοφυσῖται Ἀρμένιοι, τοὺς ὁποίους ἐβάπτισεν Ὀρθοδόξους, ἤρχισαν νὰ κερδίζουν προνόμια εἰς τήν Τουρκίαν, τὰ ὁποῖα εἶχον κάποτε οἱ Ἕλληνες τῆς Πόλεως. Εἰς τὴν ὁμιλίαν του ὁμιλεῖ διὰ διαίρεσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν δημιουργίαν διαφόρων ὁμάδων. Ἀποφεύγει νὰ ὁμιλήση διὰ σχίσμα καὶ αἵρεσιν νοθεύων τὴν Πίστιν καὶ τὴν Ἐκκλησιολογίαν μας καὶ ὕστερα παραπονεῖται ὅτι τὸν κατηγοροῦν διὰ τὴν προδοσίαν τῆς πίστεως.  

Ἡ ὁμιλία

Παραθέτομεν κατωτέρω ἀποσπά σματα ἐκ τῆς ὁμιλίας τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου, κατά τήν θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου (2013), μὲ τὴν ὁποίαν ἐκάλεσε τὸν Αἱρεσιάρχην Πάπαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἰς τό Φανάρι. Ἡ ὁμιλία, ὡς τὴν παρουσίασε τὸ «Ἁγιορείτικον Βῆμα» ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Δὲν ἔχομεν κατορθώσει ἀκόμη νὰ ἐσθίωμεν ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἄρτου καὶ νὰ πίνωμεν ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἁγίου Ποτηρίου" ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων στὸ χαιρετισμό του πρὸς τὴν Ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἐπὶ τῇ Θρονικῇ Ἑορτῇ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐξῆρε τὴν ἀξία τοῦ διαλόγου μὲ τὸν Ποντίφικα καὶ μίλησε καὶ γιὰ τὴν ἐπικείμενη συνάντηση τῶν δύο στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἐπίσης προσκάλεσε τὸν Πάπα νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ Φανάρι τοῦ χρόνου στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου...

 Τόνισε δὲ πὼς "τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐπιθυμεῖ καὶ ἐπιδιώκει τὸν διάλογον μετὰ πάντων, ὁμοδόξων καὶ ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ὁμοπίστων καὶ ἀλλοπίστων συνανθρώπων, ἵνα κατ̓ ἀρχὴν γνωρισθῶμεν καὶ ἀναπτύξωμεν εἰρηνικάς σχέσεις, ὥστε νὰ κατορθωθῆ ἡ πολυπόθητος εἰρηνικὴ συμβίωσις τῶν ἀνθρώπων".

Τὰ σημαντικότερα ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας του εἶναι τὰ ἑξῆς:

Τὰ ἀδελφικὰ ἡμῶν αἰσθήματα διαποτίζει ποιὰ τις θλῖψις, προερχομένη ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι δὲν ἔχομεν κατορθώσει ἀκόμη νὰ ἐσθίωμεν ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἄρτου καὶ νὰ πίνωμεν ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἁγίου Ποτηρίου, ἵνα κατὰ τὸν Ἀπόστολον ἕν σῶμα οἱ πολλοὶ ὦμεν. (πρβλ. Ά Κορ. ι ́,17). Εἰλικρινῶς, βιοῦμεν ὀντολο-γικῶς καὶ ὑπαρξιακῶς ἐντόνως τὴν λύπην τοῦ πνευματικοῦ τούτου χωρισμοῦ, ὡς τοῦ πλέον ἐπωδύνου παντὸς ἄλλου χωρισμοῦ.

Πρὸς ὑπέρβασιν τῶν ἐν προκειμένῳ δυσχερειῶν καὶ ἐπίτευξιν τῆς ποθητῆς ἑνότητος τῶν πάντων ἐν Χριστῷ, ἀφ̓  ἑνὸς μὲν προσευχόμεθα ἐκ βαθέων πρὸς τὸν Θεόν, ἀφ̓ ἑτέρου δὲ διεξάγομεν ἐν ἀμοιβαίᾳ εἰλικρινείᾳ διάλογον ἀγάπης καὶ ἀληθείας, ἤτοι τὸν Θεολογικὸν μεταξὺ ἡμῶν Διάλογον. Θεωροῦμεν ἐξόχως σημαντικὴν καὶ ἀποφασιστικὴν διὰ πολλά, τὴν ἀρχομένην νέαν διαλογικὴν περίοδον, τὴν ὁποίαν καλούμεθα νὰ ἀξιοποιήσωμεν ἀγαπητικῶς, καὶ «ἐν τῇ ὑπακοῇ τῆς ἀληθείας διὰ Πνεύματος εἰς φιλαδελφίαν ἀνυπόκριτον» (Ά Πετρ. α ́, 22). Διὸ καὶ κρίνομεν ὡς ἀπολύτως ἀναγκαίαν τὴν ἀποφυγὴν πάσης ἐνεργείας καὶ ἀποφάσεως, ἡ ὁποία θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἐκληφθῆ ὡς πρόσκομμα κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς. Ἀντιθέτως, θεωροῦμεν σκόπιμον τὴν ἐπιδίωξιν παραλλήλων δραστηριοτήτων ἐπὶ διαφόρων ἐπιπέδων, ὑποστηρικτικῶν τόσον τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ὅσον καὶ τῆς εὐρυτέρας κοινωνικῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας.

-Ἤδη ὁ Ἁγιώτατος ἀδελφὸς Πάπας Φραγκίσκος καὶ ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἔχομεν ἀνταλλάξει ἐπὶ τῶν θεμάτων τούτων ἀπόψεις καὶ ἐκτιμήσεις κατὰ τὴν συνάντησιν ἡμῶν ἐν Ρώμῃ καὶ ἤδη ὡς πρώτην κίνησιν ἐξόδου  ἡμῶν πρὸς τὸν κόσμον, πρὸς ἐπιμαρτύρησιν τῆς θελήσεως καὶ ἐντάσεως τῶν προσπαθειῶν, πρὸς χριστιανικὴν καὶ εἰρηναίαν καταλλαγήν, προγραμματίζομεν τὴν συνάντησιν  ἡμῶν εἰς Ἱεροσόλυμα, πρὸς διαδήλωσιν τῆς κοινῆς βουλήσεώς μας νὰ προχωρήσωμεν ἐπὶ τῆς χαραχθείσης γραμμῆς τῶν προκατόχων ἡμῶν, κατὰ τὸ ἐπὶ θύραις σωτήριον ἔτος, κατὰ τὸ ὁποῖον συμπληροῦται πεντηκονταετία ὅλη ἀπὸ τῆς εἰς τὸν ἴδιον χῶρον, ὅπου ἐβάδισαν οἱ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου, συναντήσεως τῶν δύο μεγάλων συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καὶ τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ Στ ́, οἱ ὁποῖοι ἔταμον νέας ἱστορικάς ὁδούς, ἵνα καὶ ἡμεῖς τιμήσωμεν τὴν ἐπέτειον καὶ διαλεχθῶμεν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, ἐπαφιέμενοι τὰ περαιτέρω εἰς τὴν θέλησιν τοῦ Κυρίου.

-Θὰ συναντηθῶμεν, πρὸς τούτοις, οἱ δύο ἐκκλησιαστικοὶ καὶ πνευματικοὶ  ἡγέται, ἵνα ἀπευθύνωμεν ἔκκλησιν καὶ πρόσκλησιν πρὸς πάντας ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως πίστεως καὶ ἀρετῆς, εἰς διάλογον, μὲ ἀπώτερον τελικὸν σκοπὸν νὰ γνωρίσουν τὴν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν καὶ νὰ γευθοῦν τῆς μεγάλης ἀπολαύσεως, τὴν ὁποίαν συνεπάγεται ἡ γνωριμία αὐτῶν μετὰ τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ μόνον διὰ τῆς ἀντικαταστάσεως τῆς ἐντὸς τῶν καρδιῶν διαιρέσεως ἀπ̓  ἀλλήλων, καὶ διὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος ἡμῶν μετὰ πάντων, ἡ ὁποία εἶναι ἀληθῶς τὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς χαρᾶς.

-Πέραν, λοιπόν, τῆς καθαρῶς θεολογικῆς πλευρᾶς, ὁ διάλογος καὶ αἱ ἐπικοινωνίαι εἶναι ἀπαραίτητοι διὰ τὴν ἀνεύρεσιν καὶ καθιέρωσιν τῶν ἀποτελεσματικωτέρων κανόνων τῆς ὑγιοῦς καὶ ὠφελίμου δι ̓ ὅλους ζωῆς. Ἰδιαιτέρως, εὔκαιρον εἶναι νὰ ἐπισημανθῆ ὅτι διὰ τὴν βελτίωσιν των σχέσεων τῶν χριστιανῶν μεταξὺ των, ἀνάγκη εἶναι νὰ διεξάγωνται διάλογοι.

Διότι, κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν προηγηθέντων αἰώνων, φθόνῳ τοῦ διαβόλου οἱ χριστιανοὶ διεσπάσθημεν, καὶ τινὲς ἐξ αὐτῶν συνέπηξαν ὁμάδας τὰς ὁποίας ἀπεκάλεσαν Ἐκκλησίας, ἀνατρέποντες οὕτω τὴν διακεκηρυγμένην διὰ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως πίστιν ἡμῶν εἰς τὴν μίαν ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Προσεπάθησαν νὰ διατηρήσουν τὴν ἀνεξαρτησίαν τῆς ὁμάδος, εἰς τὴν ὁποίαν ἕκαστος ἀνῆκε διὰ ποικίλων ἐπιχειρημάτων. Συνεσωρεύθησαν οὕτω πλήθη ἐπιχειρημάτων, διὰ τῶν ὁποίων ἐπιχειρεῖται νὰ δικαιολογηθῆ ἡ διαιώνισις τῆς διαιρέσεως, παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ Κυρίου «ἵνα ὦσιν ἕν» πάντες οἱ εἰς Αὐτὸν πιστεύοντες. Κατὰ τὸ ἀπώτερον δὲ παρελθὸν αἱ συζητήσεις μεταξὺ τῶν ἀντιπροσωπειῶν τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμάδων, αἱ ὁποῖαι ἐθεώρουν ἑαυτὰς ὡς γνησίας Ἐκκλησίας κατεχούσας τὴν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, ἀπηρτίζοντο, δύναταί τις εἰπεῖν, ὑπὸ μονολόγων, διὰ τῶν ὁποίων ἑκάστη πλευρὰ ἐξέθετε τὰς ἑαυτῆς θέσεις καὶ τὴν ὑπὲρ αὐτῶν ἐπιχειρηματολογίαν της. Σήμερον αἱ θέσεις ἑκάστης πλευρᾶς ἔχουν ἀποσαφηνισθῆ, ἀλλὰ αἱ περὶ τῆς ὀρθότητος αὐτῶν ἀπόψεις δὲν συμπίπτουν, καὶ ἡ διαίρεσις, ὡς ἐκ τούτου, συνεχίζεται. Ἔχομεν ἑπομένως καθῆκον νὰ συνεχίσωμεν τὸν διάλογον καὶ τὴν εἰς βάθος ἔρευναν, μέχρις ὅτου διαπιστώσωμεν καὶ συμπέσωμεν ἐπὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὡς ἐβιώθη καὶ ἐμαρτυρήθη αὕτη ὑπὸ τῆς κοινῆς Πατερικῆς Θεολογίας τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας.

-Ὁ διάλογος ἀπεδείχθη ὡς ὁ μόνος κατάλληλος καὶ ἀσφαλὴς τρόπος ἐπικοινωνίας. Τὴν διαπίστωσιν ταύτην ὀφείλομεν ἡ Αὐτοῦ Ἁγιότης ὁ Πάπας καὶ ἡμεῖς ἵνα διακηρύξωμεν κατὰ τὴν προγραμματιζομένην συνάντησιν ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καὶ νὰ καλέσωμεν πάντας εἰς διάλογον, τὸν ὁποῖον ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐχρησιμοποίησε καὶ χρησιμοποιεῖ, διὰ νὰ μεταδώση εἰς ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀλήθειαν.

-Ὡς πρὸς τὸν Θεολογικὸν Διάλογον μετὰ τῆς σεβασμίας καὶ προσφιλοῦς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ἔχομεν τὴν ἐπιθυμίαν καὶ προσπαθοῦμεν τὸ ἐφ ̓  ἡμῖν  ἵνα συνεχισθῆ οὗτος, αἰρομένων τῶν τυχὸν παρεμβαλλομένων ἑκατέρωθεν καὶ ὑπὸ ἄλλων κέντρων ἐμποδίων, διὰ παρεμβάσεως καὶ τοῦ ἄρτι ἀναδειχθέντος νέου Προκαθημένου αὐτῆς τιμίου καὶ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ἀσφαλῶς ἐπιθυμοῦντος τὴν καλλιέργειαν τῶν καλῶν σχέσεων ἡμῶν μετ̓  ἀλλήλων καὶ τὴν προώθησιν τῆς συνεργασίας καὶ ἐν καιρῷ τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Ἀναμένομεν μετὰ χαρᾶς καὶ τιμῆς τὴν ἐνταῦθα ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ, ὅταν τὰ καθήκοντα Αὐτοῦ ἐπιτρέψουν τοῦτο, εἴθε κατὰ τὴν Θρονικὴν ἡμῶν ἑορτὴν τοῦ προσεχοῦς ἔτους».

(«Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ. φύλ. 2004, 27.12.2013)