Ἐν ὄψει τῆς ἐπικειμένης ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα στό Φανάρι τήν 30η Νοεμβρίου 2014.

Ὁ ὁδοστρωτήρας

τοῦ ἀντιχρίστου καί παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ

ἰσοπεδώνει τά πάντα!

Θά τριτώσει τό κακό! Ἱεροσόλυμα, Ρώμη, Κωνσταντινούπολη! Γιά 3η φορά ἐντός τοῦ τρέχοντος ἔτους συναντῶνται οἱ ἀδελφοί "Προκαθήμενοι" Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως! Ἐπείγονται καί προχωροῦν στά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Προσφάτως ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ( λίγες ἡμέρες πρίν ὑποδεχθῆ στό Φανάρι τόν Πάπα Φραγκίσκο), ἐπισκέφθηκε τήν Αὐστρία, ὅπου πέραν τῶν γνωστῶν συνηθειῶν του (συμπροσευχές μετά τῶν αἱρετικῶν κ.ο.κ.) ἔδωσε τό πράσινο φῶς γιά τήν ἵδρυση τῆς πρώτης δεδηλωμένης καί ἐπί τούτῳ ἱδρυομένης Οἰκουμενιστικῆς (δῆθεν) ὀρθοδόξου Μονῆς!

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος μέ ἀρκετή εἰλικρίνεια, συνέπεια στίς ἀρχές του καί εὐθύτητα - ἐν ἀντιθέσει πρός τούς δειλιῶντας νά ἐνεργήσουν ὀρθοδόξως "ἀντι-οἰκουμενιστάς" Κληρικούς καί Θεολόγους, πρίν νά εἶναι ἐντελῶς ἀργά... - δέν παρέλειψε νά ἐπισημάνη τή σημασία καί τόν σκοπό τῆς προσεχοῦς ἐπισκέψεως τοῦ ἀδελφοῦ του Πάπα Ρώμης στήν Πόλη.

Τήν ἐν συνεχείᾳ παράθεση ἐλαχίστων ἐνδεικτικῶν πληροφοριῶν περί τῶν ἐνεργειῶν καί δηλώσεων τοῦ κ. Βαρθολομαίου κατά τό πρόσφατο ταξείδι του στήν Αὐστρία, ἀκολουθεῖ ἐνδιαφέρον ἄρθρο ἐκλεκτοῦ φίλου καί ἀναγνώστου μας περί τῆς προσωπικότητος καί τῶν θέσεων τοῦ σπουδαιοτέρου (κατά τήν ταπεινή μας γνώμη) Καθηγητοῦ Θεολογίας καί ἀντιπαπικοῦ Θεολόγου τοῦ 20ου αἰῶνος Ἰωάννου Ρωμανίδη (+).

Περί τῶν ἐκτιμήσεων καί ἀπόψεων τοῦ ἀρθρογράφου μόλις πού χρειάζεται νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι δέν ἀπηχοῦν ὑποχρεωτικῶς καί δή ἐν συνόλῳ τίς ἡμέτερες. Ὡστόσο αὐτό σέ τίποτε δέν ἀπομειώνει τήν ἀξία τοῦ ἄρθρου, ἰδιαιτέρως αὐτή τήν περίοδο καί ἐν ὄψει τοῦ νέου Θεάτρου τῆς Πόλεως, τό ὁποῖο δέν ἐπιβαρύνει μόνον τούς πρωταγωνιστές του, ἀλλά ἐξίσου, ἴσως καί περισσότερον αὐτῶν, τούς ἀπαθεῖς θεατές του! Ὁ νοῶν, νοείτω!

Ἡ τραγωδία τῆς προδοσίας τῆς Ὀρθοδοξίας ὁλοκληρώνεται καί Μᾶρκος Εὐγενικός (ἐξ ἔργων ἀποδεικνυόμενος ὡς μιμητής καί μαθητής του) οὐδείς....οὐδαμοῦ!....

ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ (ὁ κ. Βαρθολομαῖος) ΤΟΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΓΧΡΩΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ (ΑΥΤΑ ΠΟΙΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΒΙΩΜΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑΞΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΔΙΔΑΧΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ?! ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΗ Η ΠΤΩΣΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΑ ΤΑΞΙ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΩΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ)

«Ἡ Τρίτη, 11η Νοεμβρίου, ἦτο ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς Πατριαρχικῆς ἐπισκέψεως εἰς τήν Αὐστρίαν. Κατ᾿ αὐτήν ἡ ἀντιπροσωπεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου παρέστη εἰς τήν πανηγυρικήν λειτουργίαν ἐν τῷ ἐν Eisenstadt ΡΚαθολικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου ἐπί τῇ ἀγομένῃ μνήμῃ αὐτοῦ, καθ᾿ ἥν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὁμιλήσας ηὐχαρίστησε καί πάλιν τόν Ἐπίσκοπον, τόν Περιφερειάρχην, τόν Δήμαρχον καί τόν λαόν τῆς πόλεως καί τῆς περιοχῆς διά τήν δοθεῖσαν δυνατότητα ἀποκτήσεως ὀρθοδόξου Μονῆς ἐν Αὐστρίᾳ, ἥτις θά ἀποτελέσῃ πνευματικόν φάρον καί ἑστίαν μεταδόσεως τῶν θησαυρῶν τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος, ἅμα δέ καί γέφυραν ἐπικοινωνίας τῶν πιστῶν τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. Καί ἐνταῦθα ὡς καί εἰς τάς ἄλλας ὁμιλίας τῶν ἡμερῶν τούτων ἐγένετο ἐκτενής ἀναφορά εἰς τήν ἐπικειμένην ἐπίσημον ἐπίσκεψιν τῆς Α. Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Φραγκίσκου εἰς τήν ἕδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.»

 "Εμείς (ἐδήλωσε ὁ κ. Βαρθολομαῖος) τον περιμένουμε με χαρά και συγκίνηση να επιβεβαιώσει τις προσπάθειες για να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη συμφιλίωση και την ενότητα του ανθρωπίνου γένους (!!!), αλλά και για τον τρόπο να ενώσουμε τις εκκλησίες μας σε μια εκκλησία, σύμφωνα με την πίστη και το δόγμα της Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας". 

ΟΧΙ
 «ΕΙΣ ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»,
 ΑΛΛΑ
 «ΜΙΑΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ» (ΛΑΤΙΝΟΡΡΥΘΜΗ – ΕΛΛΗΝΟΡΡΥΘΜΗ)»!!!

Ο πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης υπήρξε καθηγητής μου στη Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ. (1974-1978), σε αυτή την εποχή τῆς θεολογικῆς αφασίας και θρησκευτικῆς αδιαφορίας. Άς δοῦμε πῶς αντιμετώπισε τον κίνδυνο για την Ορθοδοξία και πῶς να αποτινάξη την θεολογική αφασία πού καταπλάκωνε αυτήν.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Μεγάλο ζήτημα στις ημέρες μας εἶναι η αυτοσυνειδησία τῆς Ορθοδοξίας, ως και ο μεγάλος κίνδυνος να αφομοιωθεί από την κακοδοξία και ιδιαίτερα από τον παπισμό. Η ιστορία τῆς Ορθοδοξίας δεν εἶναι τίποτε άλλο από την ιστορία τῆς πάλης με την κακοδοξία. Αíρεση και κακοδοξία εἶναι ο λανθασμένος τρόπος τῆς θεραπείας τοῦ ανθρώπου πού δεν οδηγεῖ στην σωτηρία. Με την απελευθέρωση τῆς Ελλάδος το 1821 η Δύση επανήλθε στα παλαιά της σχέδια να αλώση την Ορθοδοξία.

Εἶναι αξιοθαύμαστη η προφητική διαίσθηση τοῦ μοναχοῦ Κοσμά Φλαμιάτου για τους κινδύνους τῆς Ορθοδοξίας και τοῦ Γένους μας, από τα σχέδια αυτά τῶν ξένων. Οι ξένοι εἶχαν στόχο την από-ορθοδοξοποίηση τοῦ ορθοδόξου λαοῦ τοῦ τόπου μας. Ήδη η Ορθοδοξία στη Ρωσία από την εποχή τοῦ Μεγάλου Πέτρου εἶχε φραγκέψει. Το φράγκεμα αυτό τῶν Ρώσων άρχισε να διοχετεύεται και προς άλλους σλαβικούς λαούς, ακόμα και προς τους Άραβες ορθοδόξους. Εἶχε πλέον απομείνει η Ελλάδα και η Μικρά Ασία.

Η καταστροφή τῆς Ορθοδοξίας αναφέρεται στην ορθή πίστη και στην ορθή ζωή.

α. Την καταστροφή τῆς ορθῆς πίστεως ανέλαβαν κυρίως οι Θεολογικές Σχολές και οι θεολόγοι τους. Ο Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος όταν τον 19^ον αιώνα ιδρύθηκε η Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, με τη διορατικότητά του αποκάλυψε ότι ο σκοπός πού ιδρύονται τέτοιες σχολές στο χώρο τῆς Ορθοδοξίας εἶναι να διαπλάσουν ένα νέο τύπο θεολόγου, προκειμένου τα άτομα αυτά να γίνουν επίσκοποι και να συνέλθουν κάποια ημέρα σε Οικουμενική Σύνοδο [2016] για να αποφασίσουν την κατάργηση τῆς Ορθοδοξίας.

β.  Για την καταστροφή τῆς «ορθής ζωῆς» τῶν πιστῶν στο χώρο τῆς Ορθοδοξίας ευθύνονται κυρίως οι λεγόμενες θρησκευτικές οργανώσεις. Με τον «ευσεβισμό», πού έφεραν εις τον τόπο μας, αντικατέστησαν τον ασκητικό βίο, ως μέθοδο θεραπείας τῆς ψυχῆς τοῦ ανθρώπου, με τα «καλά έργα»!

Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση τῆς απο-ορθοδοξοποίησης και της γενικώτερης θεολογικῆς αφασίας και θρησκευτικῆς αδιαφορίας τοῦ λεγομένου Ορθόδοξου λαοῦ για την Πατερική παράδοση, στην αρχή τοῦ δεύτερου ήμισυ τοῦ περασμένου αιώνα άρχισε μιά κάποια αναζήτηση τῆς Ορθοδοξίας. Την αφορμή έδωσε ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κορυφαίος σύγχρονος θεολόγος, ο οποίος πέθανε το 2001. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης το 1955 υπέβαλε στο Πανεπιστήμιο τῆς Αθήνας την διδακτορική διατριβή του με θέμα το «Προπατορικό αμάρτημα».

Η διατριβή αυτή ισοπέδωσε στο τόπο μας την σχολαστική θεολογία τῶν ακαδημαϊκών θεολόγων. Πρόβαλε την άγνωστη σε μας Πατερική θεολογία. Την πολέμησε όμως, μ’ όλες του τις δυνάμεις, ο συντηρητικός θεολόγος Παναγιώτης Τρεμπέλας. Περιέργως, ίσως από αντίδραση προς τον οργανωσιακό Παν. Τρεμπέλα, την υποστήριξαν σθεναρά φιλεύθεροι καθηγητές, όπως ο Αμίλκας Αλιβιζάτος κ.ά.

Τότε μεταξύ Τρεμπέλα και Ρωμανίδη είχε διεξαχθεί πολύ ενδιαφέρουσα αλληλογραφία. Για τη σύνταξη τῶν απαντήσεών του προς τον Παν. Τρεμπέλα, ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης πήγε στο Άγιο Όρος και συνεργάστηκε με το μοναχό π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, ο οποίος είχε αρκετή οικειότητα με τα πατερικά κείμενα. Ο π. Θεόκλητος τότε, με τη συνεργασία του αυτή με τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη, άρχισε να υποψιάζεται την αλλοίωση που υπέστη η Ορθοδοξία στον τόπο μας από τον παπισμό. Την αλληλογραφία αυτή ο π. Ιω. Ρωμανίδης είχε ετοιμάσει για έκδοση. Δεν την εξέδωσε όμως. Την κράτησε αδημοσίευτη, γιατί ο Παν. Τρεμπέλας αργότερα τοῦ ζήτησε συγγνώμη και τον υπερασπίστηκε, όταν ο Στυλιανός Χαρκιανάκις, νυν Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, τον κατηγόρησε ως αιρετικό.

Σώζονται μέχρι σήμερα τόσο η Αλληλογραφία αυτή, όσο και η «δικογραφία» τῆς καταγγελίας τοῦ Στυλιανού Χαρκιανάκη, που σχηματίστηκε στην Ιερά Σύνοδο και η οποία τον απάλλαξε από κάθε κατηγορία για αίρεση. Και τα δύο αυτά κείμενα είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να διαβαστούν από όλους όσους θέλουν να γνωρίσουν την Πατερική Θεολογία.
Ο θόρυβος που προκλήθηκε από τη διατριβή του π. Ιωάννη Ρωμανίδη και τις σχετικές αντιδράσεις τοῦ Παναγιώτη Τρεμπέλα άρχισαν να προβληματίζουν αρκετούς για την κατάσταση της Ορθοδοξίας στο τόπο μας, που ήταν αποκομμένη από την Πατερική Παράδοση και την ανάγκη επανόδου σ’ αυτήν.

Την εποχή αυτή είχαν επιλέξει οι ξένοι ν’ αρχίσουν να επιβάλλουν την τελική υλοποίηση τῶν σχεδίων τους για την αφομοίωση της Ορθοδοξίας από τους Φράγκους. Τα γεγονότα, τα οποία άρχισαν να εκτυλίσσονται τότε, ήταν τα εξής:

α. Το Βατικανό συμφιλιώθηκε με τη Μασονία, με την οποία μέχρι τότε είχε εχθρικές σχέσεις.

β. Το 1958 έγινε Πάπας ο Ιωάννης 23ος , οποίος απ’ τη πρώτη στιγμή ζήτησε την επιστροφή των Ορθοδόξων στον παπισμό.

γ. Από την πλευρά τη δική μας, ο μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας, έκανε στροφή προς τον παπισμό. Έγινε ο πιό ένθερμος υποστηρικτής τῆς Ενώσεως τῶν δύο Εκκλησιών, την οποία πέτυχε τελικά το 1965! Πρέπει να σημειωθεί ότι τον Αθηναγόρα επέβαλαν στον Πατριαρχικό θρόνο το 1948 οι μυστικές Υπηρεσίες τῆς Αμερικῆς, με τη συνδρομή τῆς Τουρκίας, αφού προηγουμένως διώχτηκε απ’ τον Πατριαρχικό θρόνο ο μέχρι τότε Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄, δήθεν ως τρελλός!

Τα γεγονότα αυτά, πρώτος άρχισε να τα σχολιάζει τότε ο αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης με πύρινα άρθρα του τα οποία δημοσίευε σε διάφορα περιοδικά, όπως την «Αγιορειτική Βιβλιοθήκη» τοῦ Σχοινά, που έβγαινε στο Βόλο, στο περιοδικό «Άγιος Παύλος», που έβγαζε η αγιορείτικη Μονή του Αγίου Παύλου Ξηροποτάμου, και αργότερα στο «Ορθόδοξο Τύπο», που εξέδιδε ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, με τον αρχικό τίτλο « Τύπος, Ελληνικός –Ορθόδοξος».

Όλα αυτά άρχισαν να προβληματίζουν, ωρισμένα άτομα. Η μεγάλη μάζα όμως τῶν Ορθοδόξων, μάλλον παρέμεινε αδιάφορη και ανυποψίαστη, γιατί δεν υπήρξε παρακίνηση τῶν τότε πνευματικῶν του οδηγῶν, στους οποίους έκαναν τυφλή υπακοή. Αυτό έκανε αργότερα τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη να λέει, όποιος κάνει σήμερα υπακοή σε τέτοιους γεροντάδες, πάει κατ’ ευθείαν στη κόλαση.

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης

α. Τον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη γνώρισα το 1972. Είχα διαβάσει προηγουμένως, το βιβλίο του «Προπατορικό αμάρτημα». Δεν ξέρω, αν τότε είχα καταλάβει πολλά πράγματα. Μάλλον, όχι!

Η γνωριμία μου μαζί του ήταν για μένα μεγάλη ευλογία του Θεού, γιατί έγινε αιτία να γνωρίσω την Πατερική Θεολογία. Συνδέθηκα μαζί του. Πολλές μέρες κάθε βδομάδα, για πολλές ώρες, είμασταν μαζί, συζητώντας θεολογικά. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω το βιβλίο του «Προπατορικό αμάρτημα». Νέους ορίζοντες στη σκέψη μου άνοιξε και το βιβλίο του «Ρωμηοσύνη», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1975.

β. Από την προσωπική μου αυτή εμπειρία μαζί του, σχημάτισα τη εντύπωση ότι ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κατά λάθος τῆς ιστορίας γεννήθηκε στην εποχή μας.
Έπρεπε ο άνθρωπος αυτός να είχε γεννηθεί τον 4ο, ή 5ο αιώνα, το «χρυσό αιώνα» της Εκκλησίας. Τότε, που έζησαν οι μεγάλοι Πατέρες τῆς Εκκλησίας. Υπήρξε μαθητής τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και πνευματικό παιδί τοῦ γέροντα Ιερώνυμου, που ήταν παληά στο Σιμωνοπετρίτικο μετόχι στην Ανάληψη τῆς Αθήνας. Θεωρούσε τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ ως το μεγαλύτερο Ορθόδοξο θεολόγο. Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ πολέμησε τον παπισμό και τον οικουμενισμό, κόβοντας κάθε «κοινωνία» με όλα τα Πατριαρχεία και τις νεοημερολογίτικες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Σύμφωνα με πληροφορίες, που δεν μπόρεσα μέχρι σήμερα να επαληθεύσω, ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, όταν πέθανε δεν βρέθηκε παπάς να τον κηδεύσει, επειδή δεν είχε με καμιά Εκκλησία «κοινωνία»!

γ. Ο π. Ιωάννης ήταν στην πραγματικότητα ένας σύγχρονος Πατέρας τῆς Εκκλησίας. Ένας ασκητής, που προσευχότανε, ξενυχτώντας, πάνω σ’ ένα σκαμνί, με το κομποσχοίνι στο χέρι. Άλλωστε και η μητέρα του Ευλαμπία, ήταν μοναχή στη Σουρωτή της Θεσσαλονίκης.

Η σκέψη του ήταν συνέχεια στους Πατέρες. Σκεφτόταν πως έπρεπε να αντιμετωπιστούν τα σχέδια τοῦ παπισμού και τοῦ Οικουμενισμού, για την άλωση τῆς Ορθοδοξίας. ΄Ηταν παθιασμένος με την υπόθεση της Ορθοδοξίας. Πίστευε ότι μόνο ένας πραγματικός μοναχισμός, θεμελιωμένος στη διδασκαλία τῶν Πατέρων, και όχι στα δυτικά πρότυπα, θα βοηθούσε την Εκκλησία. Γι’ αυτό ήταν εχθρικός τόσο προς τις οργανώσεις, όσο και προς την φιλοπαπική τακτική ωρισμένων επισκόπων και θεολόγων. Έφθασε μάλιστα ολόκληρη Θεολογική Σχολή στον τόπο μας να καταγγείλει ως αιρετική.
Αυτό βέβαια του δημιούργησε και εχθρούς, μεταξύ των οποίων και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος με επιστολή του τον απείλησε με καθαίρεση. Η επιστολή αυτή τον είχε θλίψει τόσο πολύ, ώστε σ’ αυτή μάλλον πρέπει ν’ αποδοθεί και ο πρόωρος θάνατός του σε ηλικία 74 χρόνων, το 2001.

Γνώριζε όσο κανένας άλλος Ορθόδοξος, ίσως και παπικός, τη παπική θεολογία. Μετείχε άλλωστε στην αρχική του φάση, ως εκπρόσωπος τῆς Εκκλησίας τῆς Ελλάδος στο «Θεολογικό Διάλογο» με τους Λατίνους.

γ. Θα σημειώσω μερικά σημεία απ’ τις πληροφορίες, ή απόψεις του, που άκουσα από τον ίδιο, όπως ότι:

Η Ένωση των Εκκλησιών έγινε το 1965, με συμφωνία που υπόγραψε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας με τον πάπα Παύλο 6ο. Τη συμφωνία αυτή την καμουφλάρισαν με την ταυτόχρονη άρση των αναθεμάτων. Το μοντέλο τῆς Ενώσεως είναι η αναγνώριση από τους Ορθοδόξους τοῦ δόγματος τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα, με ταυτόχρονη αναγνώριση από αυτόν του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως «πρώτου» τῆς ελληνόρρυθμης Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία με το λατινόρρυθμο άλλο τμήμα θα αποτελούν, λόγω τῆς μεταξύ τους «κοινωνίας», την Μια υπό τον Πάπα καθολική Εκκλησία. Έτσι, τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι παπικοί, θα διατηρούν όλοι τα δόγματά τους, ως έθιμα, όπως τόνιζε από παληά ο Αθηναγόρας. Τότε θα καταργηθεί και η Ουνία, γιατί δεν θα έχει πλέον λόγο υπάρξεως, αφού οι Ορθόδοξοι θα τους έχουν αντικαταστήσει. Τότε, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν θα είναι προκαθήμενος μιας μικρής Εκκλησίας Ρωμηών στην Πόλη, αλλά πραγματικός Οικουμενικός Πατριάρχης όλων τῶν Ορθοδόξων, δηλ τοῦ ελληνόρρυθμου κομματιοῦ τῆς Μιας υπό τον Πάπα Εκκλησίας!

Ότι οι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουν τίποτα, όταν τους μιλάει κάποιος για την Ορθοδοξία. Ενθουσιάζονται προς στιγμή, αλλά μετά ξεχνιούνται. Τα βάζουν όλα αυτά στο ντουλάπι, για να τα ξαναθυμηθούν κάποτε, όταν χρειαστεί να κάνουν επίδειξη τῶν γνώσεών τους σε τρίτους.

Ότι μεγαλύτερο κακό κάνουν στην Ορθοδοξία οι λεγόμενοι συντηρητικοί, οι σύγχρονοι «Φαρισαίοι», παρά οι φιλελεύθεροι, που παρομοίαζε με τους «Σαδδουκαίους», που έζησαν την εποχή τοῦ Χριστοῦ. Τόνιζε δε, ότι ο Χριστός τα περίφημα «ουαί», τα είπε για τους Φαρισαίους.

Ότι οι Παλαιοημερολογίτες έχουν δίκηο κι’ η Εκκλησία τους έχει χάρη και μυστήρια. Πίστευε όμως πως αν δεν είχε γίνει το σχίσμα το 1924 , θα ήταν άλλη η κατάσταση τῆς Ορθοδοξίας στην Ελλάδα.

Διατηρούσε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με αρκετούς επισκόπους τῶν Παλαιοημερολογιτών, για μερικούς από τους οποίους πολλές φορές έλεγε «οι δικοί μας επίσκοποι»! Όταν δε για πρώτη φορά μετά τη χειροτονία τους συνάντησε δυο απ’ αυτούς τους επισκόπους μέσα σε κεντρική οδό της Αθήνας, έσκυψε, τους έβαλε μετάνοια μέσα στο δρόμο και τους φίλησε το χέρι!