ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΕΠΑΙΝΕΤΗ

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

(ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ)

ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΜΟΤΙΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ (ΠΑΤΡΟΛΟΓΟΥ)

ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η Κωνσταντινούπολη των Οικουμενιστών δημιουργεί σχίσματα

Η  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

ΤΩΝ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

 ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ  ΣΧΙΣΜΑΤΑ

● Μετὰ τὸ Ἡμερολογιακὸ ἔρχεται τὸ Οὐκρανικὸ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

1. Αἰχμάλωτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ Κωνσταντινούπολη

   Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἡ πηγὴ τῶν εὐσεβῶν δογμάτων καὶ τῆς κανονικῆς εὐταξίας, ἡ ὁποία ἐπὶ δεκαέξι αἰῶνες (4ος-19ος αἰ.) εἶχε πρωτεύοντα ρόλο στὴν πορεία καὶ ἐξέλιξη ὅλων τῶν τομέων ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνος σταδιακὰ καὶ μὲ αὐξανόμενους ρυθμοὺς χάνει αὐτά της τὰ γνωρίσματα. Διαβρωμένη ἐσωτερικά, σὲ ἐπίπεδο ἡγεσίας καὶ θεολογίας, ἀπὸ ἀρχὲς καὶ ἀξίες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ τῆς «Νέας Τάξεως» πραγμάτων, δηλαδὴ τῆς Μασονίας, τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῆς Θεοσοφίας, ἐγκατέλειψε τὴν ἀσφαλῆ, φωτεινὴ καὶ σωτηριώδη ὁδὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ πορεύεται τώρα στὶς σκοτεινὲς ἀτραποὺς τῶν καινοτομιῶν καὶ νεωτερισμῶν, αἰχμάλωτη στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι τοῦ Συγκρητισμοῦ, διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ.

    Δὲν πρόκειται ἐδῶ νὰ ἀναλύσουμε πῶς καὶ πότε ἔγινε αὐτὴ ἡ ἀλλαγή, αὐτὴ ἡ παραμόρφωση, γιατὶ τὸ ἔχουμε πράξει πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν, ἰδιαίτερα μάλιστα κατὰ τὴν πρόσφατη περίοδο, πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύγκληση τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016)[1]. Γι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε εἰσπράξαμε καὶ τὴν ὀργὴ τοῦ πρωτοστάτη τῶν καινοτομιῶν καὶ παραμορφώσεων πατριάρχη Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος ξεπέρασε στὸ καταστροφικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ἔργο τοὺς μασόνους προκατόχους του Μελέτιο Μεταξάκη καὶ Ἀθηναγόρα. Ὀνομαστικὰ ἀλλὰ καὶ τιμητικά, μᾶς ὑπέδειξε ὡς ἐμπόδιο στὸ καινοτόμο ἀντορθόδοξο ἔργο του καὶ ἐζήτησε τὴν τιμωρία μας, εὑρὼν πρόθυμο ὑποτακτικὸ ἢ μᾶλλον ὁμόφρονα κρυφὸ ὁμοϊδεάτη τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἄνθιμο, ποὺ ἄσκησε δικαστικὴ δίωξη ἐναντίον μας.

2. Μονομερὴς καὶ ἀντισυνοδικὴ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου

Στὸ παρὸν σύντομο ἄρθρο ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι μεταξὺ τῶν πικρῶν καρπῶν αὐτῆς τῆς ἀποστατικῆς πορείας τῆς Κωνσταντινούπολης ἦταν ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση τοῦ 1924, ἡ ὁποία ἐτραυμάτισε ἀνεπανόρθωτα τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ τὴν τραυματίζει μέχρι σήμερα, σχεδὸν ἐπὶ ἕνα αἰώνα. Ἐπρόκειτο τότε γιὰ μία ἀχρείαστη, χωρὶς ποιμαντικὴ ἀναγκαιότητα, λανθασμένη, μονομερῆ καὶ πραξικοπηματικὴ ἐνέργεια, χωρὶς συνοδικὴ πανορθόδοξη ἀπόφαση, ποὺ ἔλαβε ὁ νεωτεριστὴς μασόνος πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, παρασύρας καὶ τὸν κατὰ τὰ ἄλλα συνετὸ καὶ μεγάλο ἐκκλησιαστικὸ ἱστορικό, καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο. Ὁ τελευταῖος δικαιολογώντας στὸν ὅσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο τὴν σύμπραξη καὶ συνέργεια στὴν ἀντισυνοδικὴ καὶ πραξικοπηματικὴ ἐκείνη ἐπιβολὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου εἶπε στὸν ὅσιο Γέροντα, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἴδιος: «Νὰ μὴ τὸ ἔσωνα, νὰ μὴ τὸ ἔσωνα! Αὐτὸς ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μὲ πῆρε στὸ λαιμό του». Σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα γράφει ἐπίσης ὁ ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου: «Τὴν διαίρεσιν καὶ τὸ σχίσμα ἐπέφερεν ἡ ἀπρομελέτητος, ἄσκοπος, ἄκαιρος καὶ διαβολικὴ καινοτομία, ἤτοι ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ (Παπικοῦ) ἡμερολογίου ὑπὸ τοῦ μασόνου προκατόχου σας Μελετίου Μεταξάκη, παρασύραντος τὸν τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον»[2]. Τὴν μονομερῆ ἐκείνη διαιρετικὴ καὶ ἐσφαλμένη ἀπόφαση τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου ἐπικρίνει καὶ ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Γαβριὴλ Διονυσιάτης, μεγάλη ἁγιορειτικὴ μορφὴ τοῦ 20οῦ αἰῶνος, λέγοντας μεταξὺ ἄλλων: «Κατὰ ταῦτα ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλε κατὰ τὴν γνώμην ἐγκύρων κύκλων, ἀποφασίσασα μονομερῶς τὴν ἀλλαγὴν τοῦ ἡμερολογίου καὶ ἑορτολογίου, ἐξ οὗ παρουσιαζόμεθα σήμερον διηρημένοι Ἐκκλησιαστικῶς οἱ Ὀρθόδοξοι πρὸς σκανδαλισμὸν τῶν εὐλαβεστέρων πιστῶν καὶ χλεύην παρὰ τῶν ἀλλοπίστων»[3].

3. Τραυματίσθηκε ἡ ἑνότητα σὲ πανορθόδοξο καὶ τοπικὸ ἐπίπεδο

Ἡ μονομερὴς καὶ ἀντισυνοδική, τοῦτ᾽ αὐτὸ πραξικοπηματική, ἐνέργεια τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου φαίνεται καὶ ἐκ τοῦ ὅτι ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν αὐτοκεφάλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μόνον δύο, δυστυχῶς ἑλληνόφωνες, δέχθηκαν ἀρχικὰ τὴν μεταρρύθμιση· τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Πολλὲς μάλιστα ἐπέκριναν τὴν ἀπόφαση καὶ ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερα νὰ τηροῦν τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο. Ἡ ἑνότητα ἔτσι διασπάσθηκε καὶ σὲ πανορθόδοξο καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο. Σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο, διότι ὅσες ἐκκλησίες ἀπέρριψαν τὴν μεταρρύθμιση γιορτάζουν σὲ διαφορετικὲς ἡμερομηνίες τὶς μεγάλες δεσποτικὲς καὶ θεομητορικὲς ἑορτές, ὡς καὶ τὶς ἑορτὲς τῶν Ἁγίων, μὲ ἐξασθένηση τῆς κοινῆς, ταυτόχρονης, ὁμόφωνης, ὁμοθυμαδόν, ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ λατρείας καὶ ἐξύμνησης τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ καθόρισε τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα δὲν βρέθηκε οὔτε τόλμησε κανεὶς νὰ προσβάλει τὴν λειτουργικὴ ἑνότητα. Τὸ ἐτόλμησε καὶ τὸ ἐπέβαλε ἡ Κωνσταντινούπολη, μὲ χειρότερη τώρα διάσπαση αὐτῆς ποὺ ἴσχυε πρὸ τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διότι τότε ἑορταζόταν μόνο τὸ Πάσχα σὲ διαφορετικὴ ἡμερομηνία. Τώρα γιορτάζονται διασπαστικὰ καὶ διαιρετικὰ ὅλες οἱ ἀκίνητες δεσποτικές, θεομητορικὲς ἑορτὲς καὶ μνῆμες Ἁγίων.

Χειρότερες διαιρέσεις καὶ ἔριδες, μὲ σχισματικὲς ἀπολήξεις, διαδραματίσθηκαν σὲ τοπικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, ἐκεῖ ὅπου οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες ποὺ ἀκολούθησαν τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, θέλησαν νὰ τὸ ἐπιβάλουν διὰ τῆς βίας, μὲ τὴν σύμπραξη τῶν κρατικῶν ἀρχῶν. Εὐλαβεῖς κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ δεχθοῦν τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση ὡς προσβολὴ τῆς πάτριας, τῆς Πατερικῆς Παράδοσης, ὑπέστησαν ἀπερίγραπτης ὠμότητας καὶ σκληρότητας διωγμοὺς καὶ ταλαιπωρίες. Καθαιρέθηκαν, ἀποσχηματίσθηκαν, ἐξορίσθηκαν, διασύρθηκαν, ἀφαιρέθηκαν οἱ ναοί τους, κατασυκοφαντήθηκαν· μία φοβερῶν διαστάσεων ἐμφύλια ἐκκλησιαστικὴ διαμάχη, ποὺ ἔσχισε ὄχι μόνο τὸ σῶμα τῶν κληρικῶν πρὸς τοὺς ἐπισκόπους καὶ μεταξύ των, τῶν μοναχῶν πρὸς τοὺς ἐπισκόπους καὶ ἡγουμένους, ἀλλὰ διέλυσε ἀκόμη καὶ φιλικοὺς καὶ οἰκογενειακοὺς δεσμούς, ἀφοῦ ὑψώθηκαν τείχη, μεταξὺ φίλων, ἀλλὰ καὶ μελῶν τῆς ἴδιας οἰκογένειας. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ μελανὲς σελίδες τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας εἶχε γραφῆ μὲ πατριαρχικὸ ἑλληνικὸ χέρι, καθ᾽ ὑπαγόρευση σκοτεινῶν μὴ ἐκκλησιαστικῶν κέντρων.

Πολλοὶ ὁδηγήθηκαν σὲ σχισματικὲς καταστάσεις, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων, διακυβεύοντας τὴν σωτηρία τους. Οἱ περισσότεροι ἤλπιζαν εἰς μάτην ὅτι θὰ θεραπευθεῖ τὸ τραῦμα τοῦ σχίσματος, ἀπὸ μία μελλοντικὴ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἄξιζε νὰ συγκληθεῖ καὶ μόνο γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο. Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ θέματα τῆς προετοιμαζόμενης ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1920 οἰκουμενικῆς συνόδου, ἀμέσως μετὰ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση, ἦταν τὸ Ἡμερολογιακό. Μπορεῖ μάλιστα βασίμως νὰ ὑποστηριχθεῖ ὅτι ἦταν τὸ πιὸ φλέγον καὶ ἐπεῖγον θέμα ἀπὸ ὅσα περιέλαβε ἡ θεματολογία τῆς συνόδου, τὸ ὁποῖο ὅμως τὴν τελευταία στιγμὴ διεγράφη ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν θεμάτων, διότι ὁ Διάβολος ἀγρυπνεῖ καὶ δὲν θέλει τὴν εἰρήνη, τὴν ὁμόνοια, τὴν ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου δὲν μπόρεσε καὶ μόνο γι᾽ αὐτὸ νὰ ὑπηρετήσει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτὸς τοῦ ὅτι γιὰ πολλοὺς ἄλλους λόγους δὲν ἐκπροσωπήθηκαν δυσαρεστημένες τέσσερις μεγάλες καὶ πολυάνθρωπες ἐκκλησίες, πλῆθος δὲ πιστῶν καὶ ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες ποὺ ἔλαβαν μέρος ἀπορρίπτουν τὶς κακόδοξες καὶ ἀντορθόδοξες ἀποφάσεις της. Τὴν ἀπροσδόκητη καὶ ἀδικαιολόγητη ἔκπτωση τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν θεμάτων καὶ τοὺς λόγους ποὺ τὴν προκάλεσαν ἀναλύσαμε λεπτομερέστερα στὴν ἱστορικὴ Ἡμερίδα ποὺ ἔγινε στὸν Πειραιᾶ στὶς 23 Μαρτίου τοῦ 2016, μὲ συνδιοργάνωση τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως, Γλυφάδας, Κυθήρων, Πειραιῶς καὶ τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν», μὲ γενικὸ θέμα «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Μεγάλη προετοιμασία χωρὶς προσδοκίες». Ἡ δική μας εἰσήγηση εἶχε ὡς τίτλο: «Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο καὶ ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. Γιατὶ ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;»[4].

Ἕνα μεγάλο λοιπὸν τραῦμα, μία μεγάλη πληγὴ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα μεγάλο σχίσμα, τὸ Ἡμερολογιακὸ παραμένει ἀθεράπευτο ἐπὶ ἕνα σχεδὸν αἰώνα. Καὶ στὸ παρελθὸν ἔγιναν λάθη καὶ ἐλήφθησαν ἐσφαλμένες ἀποφάσεις, ποὺ διορθώνονταν ὅμως σύντομα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὰ προκάλεσαν κατὰ τὴν ἀξιωματικὴ ρήση «ὁ τρώσας καὶ ἰάσεται», ἢ ἂν δὲν ἦταν δυνατὴ ἡ θεραπεία λόγῳ ἀλλαγῆς τῶν ἱστορικῶν δεδομένων, τουλάχιστον ζητοῦσαν συγγνώμη οἱ ἐπίγονοι καὶ ἀπόγονοι αὐτῶν ποὺ προκάλεσαν ἱστορικὲς καταστροφὲς ἢ ἔλαβαν ἄδικες ἀποφάσεις. Ἀκόμη καὶ ὁ ἀμετανόητος Παπισμὸς ζητάει συγγνώμη γιὰ τὶς σταυροφορίες καὶ τὰ ἐγκλήματα τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, καὶ ἡ σημερινὴ μεταχιτλερικὴ Γερμανία, μᾶλλον καὶ αὐτὴ ἀμετανόητη καὶ αὐταρχική, ζητάει μὲ τοὺς ἐκπροσώπους της συγγνώμη γιὰ τὰ ἐγκλήματα τοῦ Ναζισμοῦ. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὅταν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης ἦταν ὄντως Ἁγία καὶ Μεγάλη, σύντομα ἐπενέβαινε καὶ διόρθωνε λάθη καὶ σχίσματα, ποὺ προκλήθηκαν ἀπὸ ἐμπάθειες καὶ κακογνωμίες πατριαρχῶν καὶ ψευδοσυνόδων. Ποιός δὲν συγκινεῖται ἀπὸ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου καὶ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν Λειψάνων του, ποὺ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησίας μας στὶς 27 Ἰανουαρίου κάθε χρόνο; Ὁ μέγας Ἅγιος δὲν ἐπέτρεπε τὴν μετακίνηση τῆς σοροῦ του, πρὶν νὰ ζητήσει συγγνώμη ὁ αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος, γιὰ ὅσους διωγμοὺς ὑπέστη ὁ ἴδιος καὶ ὅσοι τοῦ ἔμειναν πιστοί, ποὺ ἔκοψαν κάθε δεσμὸ μὲ τὴν ἐπίσημη ἐκκλησία καὶ χαρακτηρίσθηκαν ὡς «Σχίσμα τῶν Ἰωαννιτῶν». Καὶ μόνον ὅταν μὲ γραπτὴ ἐπιστολή, ποὺ ἔβαλε πάνω στὸ μνῆμά του, ταπεινὰ καὶ εἰρηνικά, ὁ αὐτοκράτωρ ζήτησε συγγνώμη μὲ προτροπὴ καὶ τοῦ πατριάρχου Ἁγίου Πρόκλου, ἐπέτρεψε ὁ Ἅγιος νὰ γίνει ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ Λειψάνου του καὶ ἡ θριαμβευτική του ἐπανενθρόνιση στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὴν ὁποία ἔληξε καὶ τὸ λεγόμενο «Σχίσμα τῶν Ἰωαννιτῶν». Παραλείπουμε πάμπολλες ἄλλες διορθώσεις καὶ θεραπεῖες σχισμάτων καὶ διαιρέσεων ἀπὸ τὴν ὄντως τότε Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ ἴδιο πρέπει νὰ πράξει καὶ τώρα, γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸν ἱστορικό της ρόλο, καὶ νὰ κρατήσει ἀκέραια τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμηση τῶν Ὀρθοδόξων.

4. Ἀντὶ νὰ θεραπεύσουν τὸ Ἡμερολογιακὸ σχίσμα προκαλοῦν ἄλλο, τὸ Οὐκρανικό

Δυστυχῶς ὅμως, ἀντὶ νὰ θεραπεύσει τὰ τραύματα καὶ τὶς πληγὲς ποὺ προκάλεσε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ προκαλεῖ ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση τοῦ 1924, νὰ ἀποκαταστήσει σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα, καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο νὰ ἐπανέλθουν ἡ ἑνότητα καὶ ἡ εἰρήνη, νὰ παύσουν ἡ διαίρεση καὶ τὸ σχίσμα μεταξὺ Παλαιοημερολογιτῶν καὶ Νεοημερολογιτῶν, τώρα προκαλεῖ καινούργιο σχίσμα στὴν Οὐκρανία μὲ τὴν αὐθαίρετη, ἀντικανονική, μονομερῆ, ἀντισυνοδική, πραξικοπηματικὴ χορήγηση αὐτοκεφαλίας σὲ δύο σχισματικὲς μερίδες Ὀρθοδόξων, πρᾶγμα ποὺ δὲν τὸ ἐζήτησε οὔτε τὸ ἐπιθυμεῖ ἡ κανονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐπαναλαμβάνονται οἱ ἴδιες ἀντικανονικὲς καὶ ἀντισυνοδικὲς ἐκτροπὲς καὶ πρακτικὲς ποὺ ὁδήγησαν στὶς ἡμερολογιακὲς διαιρέσεις. Κρατικὲς καὶ πολιτικές ἐπεμβάσεις καὶ πιέσεις ἀπὸ τὴν παπικὴ καὶ προτεσταντικὴ Δύση, μονομερεῖς ἀποφάσεις τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅπως τότε, χωρὶς πανορθόδοξη συναίνεση, μὲ διαφαινόμενη μάλιστα ἀντίθεση τῆς πλειονότητας τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὅπως τότε, καὶ πρὸ παντὸς βεβαιωμένος κίνδυνος συγκρούσεων καὶ ταραχῶν ἐπισκόπων πρὸς πατριάρχας καὶ μητροπολίτας, κληρικῶν καὶ μοναχῶν πρὸς ἐπισκόπους καὶ ἡγουμένους, καὶ εὐλαβῶν λαϊκῶν ἀπογοητευμένων, ταλαιπωρουμένων καὶ ἀμφιβαλλόντων γιὰ τὴν σωτηρία τους, ὅπως τότε. Ἐπειδὴ μάλιστα ἡ νέα ἑτεροκέφαλη ἐκκλησία, μὲ τὴν σύμπραξη τῶν κρατικῶν ἀρχῶν, θὰ διεκδικήσει ναούς, μοναστήρια καὶ σεβάσματα τῆς κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅλοι ἐπισημαίνουν ὅτι θὰ ὑπάρξουν συγκρούσεις μεταξὺ κατεχόντων καὶ διεκδικούντων, ποὺ θὰ φθάσουν μέχρι τὶς αἱματοχυσίες. Ἔκαναν σύνθημα καὶ λάβαρο οἱ Οἰκουμενιστὲς τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, τὸ «ἵνα πάντες ἓν ὦσι», καὶ τὸ ἀκυρώνουν στὴν πράξη, ἀφοῦ διαιροῦν καὶ διασποῦν τὸ ἴδιο τους τὸ σπίτι, τοὺς Ὀρθοδόξους. Δὲν περιμένουν δικαιολογημένα νὰ ἀκούσουν τὸ γνωστό «Ἰατρὲ θεράπευσον σεαυτόν»; Στὰ πλαίσια τοῦ οἰκολογικοῦ κινήματος θέλουν νὰ σώσουν τὰ ζῶα, τὰ δένδρα, τὴν κτίση ἀπὸ τὴν οἰκολογικὴ καταστροφή, λησμονοῦντες ὅτι ἔργο τους μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι νὰ σώσουν τὸν ἄνθρωπο, τὸν βασιλέα τῆς κτίσεως, ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία, στὰ ὁποῖα οἱ ἴδιοι τὸν ὠθοῦν μὲ τὰ σκάνδαλα, τὶς αἱρέσεις, τὰ σχίσματα, τὴν ἐκκοσμίκευση, τὴν τρυφηλὴ ζωή, τὴν συμπόρευση μὲ τοὺς ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἂν ὅμως καὶ μία ψυχὴ ἀξίζει, ὅσο ἀξίζει ὅλος ὁ κόσμος κατὰ τὴν ἀψευδῆ τοῦ Κυρίου διδασκαλία[5], ἀναλογίζονται στὴν πνευματικὴ οἰκολογία πόσους κόσμους καταστρέφουν μὲ τὰ σχίσματα καὶ τὶς διαιρέσεις;

Κοντὸς ψαλμός, ἀλληλούϊα. Ἡ μεταλλαγμένη Κωνσταντινούπολη τῶν Οἰκουμενιστῶν, γιὰ νὰ ξαναγίνει ὄντως Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἐκκλησία, ὅπως ἦταν μέχρι τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος, πρέπει νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν πρωτειομανία, τὶς ὀλέθριες ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, νὰ θεραπεύσει τὰ τραύματα τοῦ Ἡμερολογίου καί, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή, νὰ ἀποφύγει νὰ προκαλέσει νέο σχίσμα, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὴν Οὐκρανία θὰ ἐπεκταθεῖ εἰς ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅσοι ἀγαποῦμε τὴν Κωνσταντινούπολη τῶν αἰώνων εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ἐκτενῶς.

[1]. Βλ. ἐνδεικτικὰ τὴν μελέτη μας «Ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα», στὸ βιβλίο μας: Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε; Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 15-48. Ἐπίσης Μοναχοῦ Σεραφείμ, «Ἡ Μασονία καὶ οἱ Πατριάρχες», Θεοδρομία 15 (2013) 513-530, 16 (2014) 127-144. Τοῦ αὐτοῦ, «Στοιχεῖα ἐπιδράσεως τῆς Μασονίας στὸν πρώϊμο ἑλληνικὸ Οἰκουμενισμό», Θεοδρομία 19 (2017) 568-589, 20 (2018) 101-116.

[2]. Περὶ ὅλων αὐτῶν βλ. εἰς Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωρος Ζησης, Ὁ ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος ὡς ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας. Μὲ ἀναφορὲς στὴν ἐπικαιρότητα, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 80-101.

[3]. Ἀρχιμ. Γαβριηλ Διονυσιατης, «Τὸ Ἡμερολογιακὸν Ζήτημα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος», εἰς Τὸ Ἡμερολογιακὸν Ζήτημα (Μικρὰ συμβολὴ εἰς τὴν ἐπίλυσίν του), Ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου», Ἀθῆναι 2004, σελ. 18-19.

[4]. Δημοσιεύθηκε καὶ στὴν Θεοδρομία 18 (2016) 264-291.

[5]. Μάρκ. 8, 36: «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;».