Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἱδρύει νέες ἐκκλησίες οἰκοδομώντας μία νέα "Ἐκκλησία",

τό "Βατικανό" τῆς Ἀνατολῆς!

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Τά πολλά λόγια εἶναι περιττά. Οἱ ἀναλύσεις τῶν ἐπιδιώξεων τοῦ ἐνοίκου τοῦ Φαναρίου πλέον ἐπαναλαμβάνονται. Οἱ ἐξελίξεις τρέχουν καί οἱ διαπιστώσεις δέν προσθέτουν τίποτε στήν πρακτική ἀντιμετώπιση τῶν νέων ἄκρως ἀνησυχιτικῶν δεδομένων. Οἱ προφανεῖς σχεδιασμοί ὑλοποιοῦνται καί ἡ δύναμη τῆς ἀδυναμίας, τοῦ φόβου καί τῶν συμφερόντων ὅσων ὄφειλαν νά ἀντιδράσουν ἀλλά δέν ἀντιδροῦν στίς πρωτοβουλίες του, προμηνύει ζοφερό τό μέλλον γιά τήν Ὀρθόδοξο Ἀνατολή. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι, ὀφείλουμε αὐτό νά τό ἀναγνωρίσουμε, τό κατάλληλο πρόσωπο στήν κατάλληλη θέση. Εἶναι ὁ "ἄξιος" συνεχιστής τοῦ Μελετίου Μεταξάκη τοῦ μεταρρυθμιστοῦ καί σχισματοποιοῦ καί τοῦ Ἀθηναγόρου τοῦ πανθρησκειαστοῦ, τῶν ὁποίων τήν ἀδιστακτοσύνη καί ἐπιτηδειότητα ἔχει ὁμολογουμένως ξεπεράσει πρό πολλοῦ. Ἱεροπρεπῶς, σοβαρῶς, ἐπιβλητικῶς, εἰρηνικῶς, τυπικῶς κατά τό φαινόμενον, ἐπιμόνως, διεκδικητικῶς, διπλωματικῶς, ἐκδικητικῶς καί ρηξικελεύθως ἐν τῆ πράξει ἐνεργεῖ καί κινεῖται, ἤ ὑποκινεῖται, μέ συνέπεια, συνέχεια, ταχύτητα καί ἀδιστακτοσύνη, σά νά ἐπείγεται νά ὁλοκληρώσει συγκεκριμένο σχέδιο. Ἕνα σχέδιο, ἄς εἴμαστε εὐθεῖς καί σαφεῖς τέτοιες κρίσιμες στιγμές, καταργήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, τελευταίως καί "Συνοδικῶς" (βλ. οἰκουμενιστική "Σύνοδο" στήν Κρήτη, τό 2016), κατά τήν πρόρρηση τοῦ ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ Φλαμιάτου, καί ἀντικαταστάσεώς της, σταδιακῶς μέν, πλήρως δέ,  ἀπό μία μεταλλαγμένη μορφή Οἰκουμενικῆς Πατριαρχικῆς διοικητικῆς δομῆς, Βατικάνειων προδιαγραφῶν. Τό χείριστον δέ ὅλων εἶναι ὅτι αὐτή ἡ καινοτόμος δομή διεκδικεῖ νά ἀποτελεῖ τό παγκόσμιον καθοδηγητικόν κέντρον τῆς συγχρόνου πορείας τῆς καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀνά τήν οἰκουμένην, ὑπεράνω καί πέραν ὅλων τῶν κατά τόπους Πατριαρχείων καί Αὐτοκεφάλων Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Οὐσιαστικῶς, ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος εὐρίσκεται ἐνώπιον μιᾶς νέας ἐκκλησιολογικῆς καινοτομίας, ἡ ὁποία καθίσταται ἄκρως ἐπικίνδυνη καί, ἴσως, ἐάν δέν ὑπάρξει ἄμεση ἀντιμετώπιση καί κανονική ἀναχαίτιση αὐτῆς, ἀποβεῖ καταστροφική, κυρίως διότι δι' αὐτῆς, μεσοπροθέσμως καί μακροπροθέσμως, προωθεῖται ἡ ἐκκλησιοκτόνος παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἰδικῶς δέ, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, διά τῶν Προκαθημένων αὐτοῦ, ἤδη ἀπό ἑκατονταετίας, ἐν τῶ συγκεκριμένῳ ἀνωτέρῳ πλαισίῳ, ἐσχεδίασε καί πρωτοστάτησε (εἰς) τήν ψευδεπιγράφως ἀποκαλουμένη "οἰκουμενική Κίνηση", τῶ ὄντι δέ οἰκουμενιστική ἀποστασία, ἀλλά παρασκηνιακῶς, ἐνίοτε καί ἐν τῶ προσκηνίῳ, ἐργάζεται συντονισμένως διά τήν ἄθεσμη καί συγκριτιστική, τουτέστιν ἀντορθόδοξη καί βλάσφημη ἕνωση μετά τοῦ ἀμετανοήτου καί διεφθαρμένου Παπισμοῦ, τῆς μεγαλυτέρας πρωτογενοῦς διαστροφῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ, μέ κύριο ἐκφραστή αὐτῆς τόν ἑκάστοτε Πάπα, θεσμό διαμορφωμένο ἐν τῆ ἀποστασίᾳ καί συνιστῶντα, θεωρητικῶς καί ἐν τῆ πράξει, τήν τρίτη μεγαλυτέρα πτώση στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μετά ἀπό ἐκείνη τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Ἰούδα, ὡς ἐμπνευσμένως καί βαθυστοχάστως ἀπό θεολογικῆς ἀπόψεως, ἐχαρακτήρισε τοῦτον ὁ πολύς Σέρβος Δογματολόγος Ἰουστῖνος Πόποβιτς (+ 1979). Μετά φόβου Θεοῦ καί Πίστεως, παρά τήν ἀναξιότητά μας, ἄνευ φόβου ἀνθρώπων ἐπισημαίνωμε ὅτι τόσον τό γεγονός τῆς συγκλήσεως τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" στήν Κρήτη, πρό διετίας (2016), ὅσον καί ἡ λειτουργία, ἀλλά καί οἱ Ἀποφάσεις αὐτῆς κατέδειξαν τήν ἐπιχειρουμένη ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ποδηγέτηση τῆς παγκοσμίου Ὀρθοδοξίας καί καθοδήγησή της σέ μία νέα ἐποχή, μακράν τοῦ πνεύματος τῶν Πατέρων καί τῆς γνησίας Παραδόσεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, μέσῳ πρωτοφανῶν καινοτομιῶν στό κανονικό πεδίο, ἀλλά καί φρικτῶν βλασφημιῶν καί κακοδοξιῶν στό ἐπίπεδο τῆς Πίστεως. Δυστυχῶς, δέν ἐδόθη προσοχή στήν προειδοποίηση τῶν Ἁγίων Πατέρων ὅτι ἐν τῆ Παραδόσει "οὐ μικρόν τό παραμικρόν" καί ὅτι, ὀλίγον κατ' ὀλίγον, διά τῶν καινοτομιῶν καί τῶν ἀβαρειῶν καί συγκαταβάσεων εἰς τά θέματα τῆς Πίστεως "ὅλον τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καταλυθήσεται", ὅπως ἐπισημαίνει ὁ μέγας Δαμασκηνός. Οἱ τελευταῖες δραματικές ἐξελίξεις τῆς διακοπῆς κοινωνίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας μέ τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως διά τήν ὑπόθεση τῆς αὐθαιρέτου καί ἀντικανονικῆς ἐκ μέρους τοῦ δευτέρου ἀνακηρύξεως τῆς μέχρι σήμερον ἐξαρτωμένης ἀπό τό πρῶτον τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ὡς Αὐτοκεφάλου (σημ.: σήμερον παρεδόθη ἐπισήμως ἐν Φαναρίῳ ὁ Τόμος τῆς Αὐτοκεφαλίας πρός τόν ἐκλεγέντα ὑπό τῆς ἑνωτικῆς "Συνόδου", συγκληθείσης ὑπό τῶν Ἐξάρχων τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως ἐν Κιέβῳ, νέον "Μητροπολίτην Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας" κ. Ἐπιφάνιον, καίτοι ὑπάρχει ὁ κανονικός Μητροπολίτης Κιέβου κ. Ὀνούφριος μετά τῆς περί αὐτόν Ἱερᾶς Συνόδου) ἀποτελεῖ ἕναν ἀκόμη σταθμό πρός αὐτή τήν κατεύθυνση! Οἱ λόγοι καί τά μηνύματα τοῦ κ. Βαρθολομαίου, κατά τήν παράδοση τοῦ Τόμου, τίς προσφωνήσεις καί τίς προπόσεις στό Φανάρι ἔδωσαν τόν τόνο τῆς συνεχιζομένης καί ἐπιδεινουμένης, ἀκαθέκτου πάντως, πορείας πρός μία "νέα ἐποχή", ἡ ὁποία συνιστᾶ ἀ-συνέχεια καί ἐκτροπή ἀπό τή  διαχρονική πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας, πορευομένης ἐπί τῆς ἁγιοπνευματικῆς εὐθείας ὁδοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Παρά τά παραπλανητικῶς περί τοῦ ἀντιθέτου λεγόμενα, δῆθεν περί ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος καί κατισχύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, δυστυχῶς, "ἄνοιξαν οἱ ἀσκοί τοῦ Αἰόλου" διά σχίσματα ἐπί σχισμάτων, αὐτονομήσεις καί διοικητικές ἀνακατατάξεις, βάσει ἐθνικιστικῶν κριτηρίων καί κρατικῶν σκοπιμοτήτων (βλέπε Σκόπια, Μαυροβούνιο κ. ἄ.), ἐξελίξεις οἱ ὁποῖες θά πλήττουν, κατά περίσταση, τούς ἐκκλησιαστικούς ἀντιπάλους τοῦ Φαναρίου καί τούς ἀνθισταμένους στήν παντοκρατορία του, ἡ ὁποία ἐξαπλοῦται, κατά τήν Φαναριώτικη ἀντίληψη, μέσω τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ δόγματος "διαίρει καί βασίλευε", οὕτως ὥστε νά δύναται νά ἐμφανίζεται αὐτό ἔναντι τοῦ Πάπα καί τῆς ἐκείνου ἐξουσίας, ὡς ἡ ἀνάλογη δύναμη ἐν τῆ Ἀνατολῆ! Ἡ σύγκρουση θά εἶναι ἀπαπόφευκτη, ἐάν δέν ἐπιτευχθεῖ ἡ πλήρης καθυπόταξη τῶν ὀρθοδόξων καί ἡ, ἔστω διά τῆς ἀνοχῆς, ἐπικράτηση τῶν νέων ''ἀρχῶν" καί "νόμων" τοῦ Φαναρίου. Ἐν μέσῳ καί ἔναντι αὐτῆς τῆς ζοφερᾶς καταστάσεως, μία εἶναι ἡ κατά Θεόν διέξοδος καί ἐλπιδοφόρος ἐπιλογή: Ὅλοι ὅσοι, σεβόμενοι τόν ἑαυτόν των καί κυρίως τήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν ἀποδέχονται τόν νέο ρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς Βατικανοῦ τῆς Ἀνατολῆς, καί τοῦ Προκαθημένου του, ὡς ἄλλου Πάπα τῆς Ὀρθοδοξίας, νά ἀναθεωρήσουν πρωτίστως τή στάση των στό ζήτημα τῆς ὑπερασπίσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί νά ἀποδοκιμάσουν, θεωρητικῶς καί ἐμπράκτως, τήν οἰκουμενιστική ἀποστασία! Ἱστάμενοι ἔτσι ἑδραῖοι στό ἔδαφος τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, νά τολμήσουν τότε μέ ἀξιώσεις νά ἀντισταθοῦν εἰς τούς σχεδιασμούς τῶν Φαναριωτῶν. Σχεδιασμοί, οἱ ὁποῖοι ὑλοποιοῦνται ἐν ὀνόματι περερμηνευομένων ἱστορικῶν δικαίων καί τοῦ διαχρονικοῦ ρόλου καί τῆς σπουδαίας ἐκκλησιαστικῆς ἀποστολῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτά ἀκριβῶς, τά ὁποῖα ἐκμεταλλεύονται οἱ ἔνοικοί του ἐπιτηδείως καί προκλητικῶς, διά τήν χειραγώγηση τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν καθυπόταξή Της, διά τῆς μεταλλάξεώς Της, στό ὅραμα τῆς συγκριτιστικῆς παγχριστιανικῆς καί ἐν συνεχεία πανθρησκειακῆς ἑνότητος. Δι' ὅσους δέ, τά τελευταῖα φαντάζουν καί ἐκτιμῶνται ὡς ὑπερβολικά καί οὐτοπικά ἤ ἀβάσιμα, ἄς συνειδητοποιήσουν τουλάχιστον τή σταθερή, κατά τήν τελευταία ἑκατονταετία, ψηλαφητή σταδιακή ἀλλοίωση τοῦ ρόλου καί τῆς ἀποστολῆς τοῦ πάλαι ποτέ ἀκτινοβολοῦντος τήν ἄχραντη Ὀρθοδοξία καί τήν ἔνδοξη Ρωμηοσύνη, ἐνῶ, σήμερον, ἀντιθέτως, ἀναδίδοντος πνυγηρούς καί δηλητηριώδεις οἰκουμενιστικούς καί νεοταξικούς καπνούς, ἐσβεσμένου πλέον, Φαναρίου. Ὡς ἐπίμετρο τοῦ παρόντος ἄρθρου ἄς εἶναι ἡ ἀναφορά μας σέ δύο σημερινά "δείγματα" τῆς ἀλλοπροσάλλου καταστάσεως καί συγχύσεως, τά ὁποῖα προκαλοῦν καί δημιουργοῦν, ὡς μή ὤφειλον, μέ τίς ἀποφάσεις των οἱ τοῦ Φαναρίου: Ὁ σήμερον συλλειτουργήσας μετά τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ἱδρυθείσης νέας "Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας" τῆς Οὐκρανίας κ. Ἐπιφανίου, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος προέτρεψε τόν πρῶτο ὅπως, μεταξύ ἄλλων, ἐνδιαφερθεῖ καί διά τήν ἑνότητα, βάσει κανονικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν κριτηρίων, μετά τοῦ ὑπό τοῦ ἰδίου καταφρονηθέντος καί ἀκυρωθέντος κανονικοῦ Μητροπολίτου Κιέβου κ. Ὀνουφρίου (!), ὁ δέ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν & πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος, λειτουργήσας ἐν Σύρω παρουσίᾳ τοῦ Προέδρου τῆς Ἐλληνικῆς Δημοκρατίας διά τά Θεοφάνεια, δέν ἀνεγνώρισε τήν ψευδο-ἀνακήρυξη τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ, μή μνημονεύσας κατά τήν Μεγάλη Εἴσοδο τόν νέο προκαθήμενο αὐτῆς, ἄν καί τοῦτο ἐγγράφως ἐζήτησε ἀπό αὐτόν, ὅπως καί ἀπό ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Προκαθημένους, δι' ἐπιστολῆς του, κατ' αὐτάς, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης.