Ἕνα κείμενο ὀρθοδόξου οἰκοδομῆς καί πνευματικοῦ καταρτισμοῦ

Κατά διαλείμματα

Ἕνα πρᾶγμα εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἄλλο πρᾶγμα ἡ παραχώρησίς Του. Ὁ Θεός θέλει τό καλό μας καί ἀκόμη περισσότερο-αὐτό πού εἶναι τό καλύτερο γιά ἐμᾶς.

Ἀντιθέτως, ἐπιτρέπει, χάριν τῆς ἐλευθερίας μας, αὐτό πού δέν εἶναι ἀπαραίτητα καλόν γιά ἐμᾶς, νά ὑπάρχουν οἱ ἁμαρτίες μας παρα-δείγματος χάριν, ἤ ἡ ἀνθρωπότης πού βαδίζει στήν ἀπώλεια. Δέν βλέπουμε πιό μακρυά ἀπό τήν μύτη μας. Ἐνῶ ὁ Κύριος ἐμπεριέχει τήν αἰωνιότητα. Ὁ ἀπ. Παῦλος ζήτησε τρεῖς φορές ὥστε νά τοῦ φύγει ὁ σκόλωψ, ἀλλά ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε νά καταλάβη ὅτι " ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται" (Εἶναι σέ σένα ἀρκετή ἡ χάρις μου̇ διότι ἡ δύναμίς μου ἐνεργεῖται τελειότερα μέσα στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμίαν) ( Β ́ Κορ. 12, 8-9).

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐζήτησε : "Πάτερ εἰ βούλει παρενεγκεῖν τοῦτο τό ποτήριον ἀπ' ἐμοῦ̇ πλήν μή τό θέλημά μου, ἀλλά τό σόν γινέσθω" (Πατέρα μου, ἐάν θέλης ἀπομάκρυνε ἀπό ἐμένα αὐτό τό πικρόν ποτήριον̇ πλήν ὅμως ἄς μή γίνη τό θέλημα τό δικό μου ἀλλά τό θέλημα τό δικό σου ) (Λουκ. 22, 42).

Ἐκείνη τήν στιγμή, ἡ ἀνθρωπίνη θέλησις - πού δέν ἔβλεπε παρά τήν ὀδύνην τοῦ σταυροῦ - ἑνώθηκε τελείως μέ τήν θέλησιν τοῦ Πατρός Του, ἡ ὁποία ἔβλεπε πολύ πιό μακρυά: τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἡ ὁποία περνάει ἀπό τόν σταυρό.

Ἡ ὥρα τοῦ Θεοῦ; Ὅταν τά πράγματα γίνονται στήν ὥρα τοῦ Θεοῦ, ὅλα γίνονται μέ ἁρμονία καί ὡριμότητα.Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, θέλομε συχνά νά ἐπισπεύσουμε τά πράγματα καί ἔτσι μαζεύουμε ἄγουρα φροῦτα.Τό ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ πνευματικές ταραχές, οἱ ἀσθένειες τῆς ψυχῆς κ.λ.π. Διά νά ὑποταχθοῦμε εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ,καί νά περιμένουμε τήν ὥρα τοῦ Θεοῦ, μᾶς χρειάζεται ὑπομονή ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν ἄρνησι τῆς ἰδικῆς μας θελήσεως ἡ ὁποία εἶναι καρπός τῶν παθῶν μας.

Ὅλα εἶναι προσωρινά καί μάταια σ' αὐτήν τήν ταλαίπωρη ζωή, ἀλλά διά μέσου αὐτῶν ὀφείλουμε νά οἰκοδομήσουμε αὐτό πού θά εἶναι αἰώνιον. Ὅταν σκέπτομαι καί βλέπω τό ἐρημητήριο πού φθείρεται, μιά εἰκόνα κατεστραμένη,ἤ τό ταλαίπωρο σῶμα μου παραδείγματος χάριν, δέν λυπᾶμαι καί σκέπτομαι ὅτι μοῦ χρησίμευσαν γιά τό καλόν τοῦ μέλλοντος.

Θά πρέπει νά τά ἐγκαταλείψωμεν ἔτσι κι ἀλλιῶς καί αὐτά ̇ δέν εἶναι ἐπίσης αἰώνια. Παράλληλα, αὐτό τό προσωρινόν, τό μάταιον, πρέπει νά μᾶς ἐμποδίζει νά θέλουμε νά ἐγκατασταθοῦμε μόνιμα καί ὀφείλει νά μᾶς θυμίζει ὅτι δέν εἴμαστε παρά περαστικοί σ' αὐτήν τήν ζωήν.

Τό νά φθάσης τήν τελειότητα σ' ὅτι εἶναι ἐπίγειον, εἶναι μία αὐταπάτη, διότι "ἰδού τά πάντα ματαιότης καί προαίρεσις πνεύματος" (τά πάντα εἶναι ματαιότης καί ἐπιδίωξις ἀνέμου) (Ἐκκλ. 1, 14) καθώς λέγει ὁ Σολομών. Ὅταν τελειώνω νά ζωγραφίζω μία εἰκόνα, διαπιστώνω τίς ἀτέλειες στό ὑλικό καί καλλιτεχνικό ἐπίπεδο̇ αὐτό ὅμως δέν ἐμποδίζει τήν Χάριν νά μεταδοθῆ .

Οἱ θαυματουργικές εἰκόνες ὡς ἐπί τό πλεῖστον δέν εἶναι ἔργα τέχνης,ἀλλά ὅπως γράφουμε πιό πάνω: "ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται" (Β ́ Κορ 12, 9). Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μήπως ἔγραψαν τό Εὐαγγέλιο χωρίς ὀρθογραφικά λάθη; Οἱ περισσότεροι ἦσαν ἀγράμματοι. Ὁ ἅγ. Ἀπ. Πέτρος ἔγραψε τό Εὐαγγέλιόν του διά μέσου τοῦ ἁγ. Λουκᾶ καί ὁ Ἅγιος Πρόχορος ἔγραφε ὅ,τι τοῦ ὑπαγόρευε ὁ ἅγ. Ἀπ. Ἰωάννης. Ἐν τούτοις αὐτά πού γράψανε θά διαρκέσουν μέχρι τό τέλος τῶν αἰώνων!

Αὐτές οἱ ἀκούσιες ἀτέλειες στήν κυριολεξία μᾶς ταπεινώνουν καί μᾶς βοηθοῦν νά οἰκοδομήσουμε τόν ἐσωτερικόν ἄνθρωπον καί νά ἐγκαταλείψουμε τόν ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον.

Τελειώνω ἐλλειπῶς μέ τά λόγια τοῦ ἁγ Ἀπ. Παύλου: "Διό οὐκ ἐκκακοῦμεν, ἀλλ' εἰ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ' ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρα τῇ ἡμέρα" (Δι'αὐτό δέν διαμαρτυρόμεθα, ἀλλ' ὅσον ὁ ἐξωτερικός ἄνθρωπος, τό σῶμα, φθείρεται, τόσον ὁ ἐσωτερικός, ἡ ψυχή,ἀνανεώνεται ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα) (Β ́ Κορ. 4, 16).

Υ.Γ Σέ τί χρησιμεύουν τά δάκρυα κατά τήν ὥραν τῆς προσευχῆς,δηλαδή ὁ καρπός τοῦ πνευματικοῦ πένθους; Διά νά μᾶς πλύνουν ἀπό τίς ἁμαρτίες καί τίς ἀτέλειές μας, καί ὅταν τρέχουν μόνα τους, χωρίς προσπάθεια, χωρίς νά τά ἐπιληφθοῦμε, τότε δέν εἴμαστε μακρυά ἀπό τήν τελειότητα κατά Θεόν.

Ἀρχιμανδρίτης Kασσιανός