ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ

ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΩΦ ΚΑΙ ΓΙΟΥΡΙΕΦ-ΠΟΛΣΚΥ

κ. κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

(κείμενα προσφωνήσεων-ὁμιλιῶν

καί φωτογραφικό ρεπορτάζ)

ΣΥΝΤΟΜΗ ΟΜΙΛΙΑ

ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Μακαριώτατε,

Αγαπητοί εν Χριστώ Αρχιερείς, Ιερείς, πατέρες, ορθόδοξοι αδελφοί και αδελφές.

Εκ των προτέρων σας ζητώ συγνώμη που ίσως η ομιλία μου δεν θα φανεί όμορφη και ομαλή, δεν είμαι και πολύ μεγάλος ειδικός  στις εκφωνήσεις, αλλά θα είναι ειλικρινής.

Δύσκολους καιρούς βιώνει σήμερα η Εκκλησία μας και εδώ στην Ελλάδα και στην Ρωσία. Ένας σοφός άνθρωπος είπε, το να δεχθεί κανείς σήμερα να γίνει Επίσκοπος της Γνήσιας Εκκλησίας στην Ρωσία είναι τουλάχιστον  ένδειξη ανοησίας. Διότι αυτό σημαίνει πως εύχεσαι για τον εαυτό σου να υποστείς περισσότερες θλίψεις και δοκιμασίες, κάτι το οποίο δεν είναι φυσικό για έναν άνθρωπο. Μου έρχεται στην μνήμη μία ιερή χειροτονία που πραγματοποιήθηκε στη Ρωσία τον Δεκέμβριο μήνα την ημέρα της Αγίας Αικατερίνης της Μεγαλομάρτυρος, σχεδόν 11 χρόνια πριν, την οποία πραγματοποίησε ο Επίσκοπος Λάζαρος. Έξω η θερμοκρασία έφθανε σχεδόν -12° C, μέσα στο μη θερμαινόμενο κτίριο, το οποίο εμείς το μετατρέψαμε σε μία προσωρινή εκκλησία, έφτανε στους -8° C. Για να μην παγώσουν τα Άχραντα Μυστήρια ο Επίσκοπος Λάζαρος και εμείς τα ζεσταίναμε με τα χέρια μας.

Τώρα η Ιερά μας Σύνοδος με τον πρωτοστάτη μας τον Μακαριώτατο Στέφανο πήρε την απόφαση να με εκλέξουν Επίσκοπο για την Ρωσία. Συνειδητοποιώ πως είμαι αμαρτωλός  και δεν αξίζω την μεγάλη αυτή ευθύνη, όμως μαθαίνοντας την υπακοή, δεν απορρίπτω την απόφαση αυτή και υπάκουα σκύβω το κεφάλι μου και προσεύχομαι, ώστε με τη Θεία Ευλογία να μη την ντροπιάσω.Οι πνευματικές και οι σωματικές μου δυνάμεις δεν είναι αρκετές για το έργο τούτο, και εγώ ως άνθρωπος, νοιώθω φόβο και είμαι άκρος ανήσυχος, αναλαμβάνοντας τόσο μεγάλη ευθύνη.

Όμως, εγώ μαζί με τους πιστούς αδελφούς και αδελφές μας στη Ρωσία ευελπιστούμε στον Θεό, ο οποίος δια του Χριστού νίκησε οριστικά το κακό επί της γης. Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας και σε όλους εσάς, στις προσευχές σας, στις σοφές συμβουλές των Αρχιερέων και Ιερέων σας. Εσείς έχετε ανεκτίμητη εμπειρία της ζωής στην Γνήσια Εκκλησία, κάτι το οποίο εμείς δεν το κατέχουμε σε τέτοιο βαθμό. Διατηρείτε τις παραδόσεις των αγίων Πατέρων στα μοναστήρια και στις ενορίες σας.

Η Γνήσια Ορθόδοξη Ελλάδα αποτελεί για μας ένα φως, το οποίο μας φωτίζει και ζεσταίνει τις ψυχές μας στην μακρυνή και ψυχρή Ρωσία. Ευχαριστούμε όλους εσάς για την χριστιανική σας καλοσύνη που εκπέμπουν οι καρδιές σας. Είναι μεγάλη χαρά και τιμή για εμάς να αποτελούμε μαζί μ’εσάς ένα ενιαίο  Σώμα της Εκκλησίας. Ας διατηρήσει ο Θεός αυτήν την ενότητα σ’ αυτήν την προσωρινή ζωή και στην αιώνια ζωή. Αμήν.

Προσφώνησις

τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου

Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

κ. κ. Στεφάνου

ἐπί τῇ χειροτονίᾳ τοῦ Σεβ. Ἐπισκόπου

Ἀλεξάνδρωφ καί Γιούριεφ - Πόλσκυ κ.κ. Ἀλεξάνδρου.

   Σεβασμιώτατε, ἃγιε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ, Ἐπίσκοπε τῆς ἁγιωτάτης Ἐπισκοπῆς Ἀλεξάνδρωφ καί Γιούριεφ - Πόλσκυ κ. κ. Ἀλέξανδρε, Χριστός Ἀνέστη!

   Ὡς Προκαθήμενος τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος καί ὡς Ἱεράρχης τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας σᾶς καλωσορίζομεν, Σεβασμιώτατε, μετά πάσης χαρᾶς καί πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως, ἐδῶ εἰς τήν χώραν ἡ ὁποία ἀνῆκε εἰς τήν ἔνδοξον Βυζαντινήν Αὐτοκρατορίαν ἐκ τῆς ὁποίας  ὁ Ρωσικός λαός  ἐδέχθη πρό χιλίων τριάκοντα περίπου ἐτῶν τήν Ὀρθόδοξον καί ἀληθινήν Πίστιν, ὡς καί τήν πολυτιμωτάτην ἀκολούθως Ἐπισκοπικήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν.

   Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν ἡμᾶς σήμερον, διά νά βιώσωμεν εἰς τάς δυσχερεῖς ταύτας ἡμέρας τήν χαράν καί τόν θαυμασμόν διά τό γεγονός τῆς ἰδικῆς σας χειροτονίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἐπίσης σταθμόν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας.

   Χαράν, διότι βλέπομεν τήν Ἐκκλησίαν νά προοδεύει καί νά ἐκτείνει "ὡς ἂμπελος τά κλήματα Αὐτῆς"  καί ἱερόν θαυμασμόν διά τόν τρόπον  μέ τόν ὁποῖον ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διά τῶν ἐκλεκτῶν του καί «ἐκβάλλει ἐκ τοῦ θησαυροῦ αὐτῆς καινά καί παλαιά».

   Κατά τάς ἀρχάς τοῦ 10ου αἰῶνος οἱ πρῶτοι Μητροπολῖτες ἐπί Ρωσικοῦ ἐδάφους προέρχονταν ἐκ τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Εἰς τάς ὑποθέσεις τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως ἐπενέβαιναν κατά τρόπον ἀμεσώτερον μέχρι τά μέσα τοῦ 15ου αἱῶνος. 

    Τό 1589 ὁ ἁγιώτατος καί σοφώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας ὁ Β΄, ὁ ἐπονομαζόμενος  "Τρανός",  ἀνύψωσε τόν Μητροπολιτικό θρόνο τῆς Μόσχας  σέ Πατριαρχική τιμή. Πέντε χρόνια ἀργότερον, τό 1593, συνεκάλεσεν εἰς τήν Κων/λιν Πανορθόδοξον Σύνοδον ὅπου ἐπικυρώθηκε ἡ ἐγκαθίδρυσις τοῦ ἐν λόγου Πατριαρχείου Μόσχας, ἐνῶ καταδικάσθηκε τό παπικόν Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, διά τοῦ ὁποίου, ὅπως εἶναι γνωστόν,  ἀνατρέπονται οἰ δογματικές καί κανονικές σχέσεις τε καί συνθῆκες τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Τάς δύο ταύτας Ἀποφάσεις ἐκείνης, τῆς ἐχούσης Οἰκουμενικόν χαρακτήρα καί κῦρος, Συνόδου, ἦλθον νά ἀνατρέψουν, κατά τήν δεκαετία τοῦ 1920-1930,  δύο δραματικά νέα δεδομένα-γεγονότα:

  1ον) Ὁ ἐκκλησιομάχος καί προδοτικός Κομμουνισμός - Σεργιανισμός, ἐπιβληθείς εἰς τήν Ρωσίαν τό 1927 καί κατόπιν εἰς τάς λοιπάς Σλαβικάς χώρας, καί

  2ον) Ἡ Νεοημερολογιτική Καινοτομία ἐπιβληθεῖσα εἰς τήν πλειονότητα τῶν, κυρίως ἑλληνόφωνων, Πατριαρχείων καί τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.

   Διά τοῦ πρώτου,  δηλαδή τοῦ Σεργιανισμοῦ,  ἐπέτυχε ὁ ἐχθρός τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου τήν ἵδρυσιν ἑνός ψευδοεκκλησιαστικοῦ μορφώματος, πού ἦλθε νά ὑπηρετήσει τόν "ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου", ἐνῶ ἐξωτερικά ἔφερε ὃλα τά ἐπιφανειακά γνωρίσματα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ‧ ὣστε μέ τοιοῦτον τρόπον νά πλανήσει, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς.

   Ἐνῶ,  διά τῆς ἐπαράτου ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου τό 1924 εἰς τήν Ἑλλάδα, Κύπρον καί Ρουμανία, ἐπέτυχε τήν εἰσαγωγή καί προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

    Ἀποτέλεσμα  αὐτῶν ἦτο ἡ δημιουργία σχισμάτων καί ὁ δι' αὐτῶν ἀποδεκατισμός τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας  καί περιορισμός αὐτοῦ εἰς ἕν μικρόν, διωκόμενον ἕως ἂρτι ποίμνιον «διακλέπτον τήν ἑαυτοῦ σωτηρίαν». 

    Καί εἰς μέν τήν Ἑλλάδα διεφυλάχθη καί μετεδόθη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί Διδαχή διά τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ματθαίου, Ἐπισκόπου Βρεσθένης καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ καί Κτίτορος τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης,  τῆς ἱστορικῆς ταύτης Μονῆς  εἰς τήν ὁποίαν ἐτελέσθησαν αἱ ἱστορικαί ἐπισκοπικαί χειροτονίαι τοῦ 1935 ὑπό τῶν τριῶν ἐπιστρεψάντων ἐκ τῆς Καινοτομίας  Ἀρχιερέων (πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, Δημητριάδος Γερμανόν καί πρώην Ζακύνθου Χρυσόστομον). Εἰς δέ τήν Ρωσίαν, διεφυλάχθη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί Διδαχή εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν, ἡ ὁποία ἀνέδειξε χιλιάδας νεομαρτύρων Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν οἳτινες δέν συμβιβάστηκαν μέ τόν ὓπουλον Σεργιανισμόν, ἀλλά ἐνέμειναν μετά τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Εἰς τήν πορείαν ὅμως οἱ ἀνηλέητες σφυροκοπίες τῶν "πυλῶν τοῦ Ἄδου" ἐξόντωσαν τόν ἐναπομείναντα ἀριθμό τῶν γνησίων Ἐπισκόπων-Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, ἡ ὁποία  κατά τήν δεκαετία τοῦ  '80 ἦλθε σέ ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μετά τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας τῶν γνησίων ὀρθοδόξων χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος καί αἰτήθηκε τήν Ἀρχιερατική προστασία Αὐτῆς, διά μέσου τοῦ μέλους ἐκείνης καί ὁμολογητοῦ μοναχοῦ π. Ἐπιφανίου Τσέρνωφ (+) καί τῶν σύν αὐτῷ.

Παρ’ ὃλην, λοιπόν, ταύτην «τήν μεταστοιχείωσιν τῶν πάντων», κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον Στουδίτην, ἡ Ἐκκλησία ζεῖ καί πολεμουμένη νικᾷ. Ἀπόδειξις τούτου εἶναι ἡ σημερινή ἰδική σας ἀνάδειξις εἰς γνήσιον  Ὀρθοδόξον  Ἀρχιερέα διά τήν Ρωσίαν κατόπιν πολλῶν ἐτῶν, ἡ ὁποία εὐχόμεθα ὁλοψύχως ὃπως ἀποτελέσει τήν ἀπαρχήν διά τήν ἀνασυγκρότησιν τῆς τοπικῆς ταύτης Ἐκκλησίας μέ τήν ἰδικήν σας παρουσίαν ὡς κανονικοῦ Ποιμένος καί Ἐπισκόπου. Διότι ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ἡ ὁρατή κεφαλή τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, καθότι κατά τόν ἃγιον Ἰγνάτιον τόν Θεοφόρον «ὃπου ἂν φανῇ ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ τό πλῆθος ἒστω, ὣσπερ ὃπου ἂν ᾖ Ἰησοῦς Χριστός, ἐκεῖ ἡ Καθολική Ἐκκλησία».

Πρέπει δέ νά εἶναι σαφές ὅτι τήν πνευματικήν ἐξουσίαν του δέν τήν ἀντλεῖ ὁ Ἐπίσκοπος ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλά ἀπό τόν Χριστόν. Γνώρισμα δέ τοῦ καλοῦ Ποιμένος, κατά τόν ἃγ. Ἰωάννην τόν  Σιναΐτην, εἶναι ἡ ἀληθινή καί κατά Θεόν ἀγάπη του πρός ὃλους καί οἱ κόποι καί οἱ θυσίες πού ὀφείλει νά καταβάλλει διά τήν σωτηρία τους, ὡς ὁ Χριστός ὁ ὁποῖος κατεδέχθη νά ὑποστῇ τά πάθη καί τήν ἐκούσιον σταύρωσιν διά τήν ἰδικήν μας σωτηρίαν.

Τέλος, εὐχόμεθα ὃπως ἀξιωθῶμεν νά ἀγωνιζόμεθα τόν καλόν ἀγῶνα τηροῦντες τήν Ὀρθοδοξίαν καί διαμένοντες ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἂχρι θανάτου, ἡ  δέ Χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νά σᾶς τηρεῖ πάντοτε «σῶον, ἒντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καί ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας» .

Ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός εἴη ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν. Ἀμήν

ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΣ !

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΤΟΥ ΟΣΙΩΤΑΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΕΞ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Μακαριώτατοι,

Σεβασμιώτατοι, πανεντιμώτατοι (οσιολογιώτατοι) πατέρες, πανεντιμώτατες (οσιολογιώτατες) μητέρες, αδελφοί και αδελφές.

Ευχαριστώ τον Θεό, ο Οποίος με αξίωσε αυτές τις άγιες ημέρες του Πάσχα να προσεύχομαι σ’ αυτήν την ευλογημένη Μονή της Θεοτόκου στα λείψανα του Οσίου Ματθαίου κατά την Θεία Λειτουργία όπου είχε χειροτονηθεί ο Επίσκοπος για την Ρωσία. 

Ο 20ος αιώνας υπήρξε για την Ρωσική Εκκλησία και τον Ρωσικό ορθόδοξο λαό πολύ δύσκολος, γεμάτος δοκιμασίες, θλίψεις και πόνο.

Αμέσως μετά το μπολσεβίκικο πραξικόπημα, το 1917, ξεκίνησε ένας  φοβερός διωγμός κατά της Πίστεως. Έκλειναν ναοί και μονές, καταστρέφονταν και βεβηλώνονταν τα ιερά, χιλιάδες και χιλιάδες ορθόδοξοι χριστιανοί, επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και  λαϊκοί βασανίστηκαν θανάσιμα για τον Χριστό, καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, στρατόπεδα και εξορίες.

Ο διωγμός έλαβε τέτοιες διαστάσεις που προς το τέλος της δεκαετίας του '30 από εκατό χιλιάδες (100.000) ναούς παρέμειναν ενεργοί  όχι παραπάνω από εκατό (100) ναούς.

Αλλά ακόμα πιο φοβερή ήταν η προδοσία της πίστης ενός συγκεκριμένου τμήματος των επισκόπων με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Σέργιο Σταρογορόντσκι. Αυτοί εξ ολοκλήρου υποτάχθησαν στην άθεη σοβιετική εξουσία. Προκλήθηκε το Σεργιανιστικό σχίσμα, δημιουργήθηκε το (κρατικό) Πατριαρχείο της Μόσχας.

Οι ένζηλοι Επίσκοποι και κληρικοί άρχισαν να καταγγέλλουν τους αποστάτες και να μάχονται υπέρ της αγνότητας της πίστεως.  Όλο το μίασμα της Σοβιετικής κυβερνήσεως και του "Πατριαρχείου της Μόσχας" κατέπεσε πάνω τους. Εξαιτίας των ισχυρών διώξεων οι γνήσιοι ορθόδοξοι χριστιανοί αναγκάστηκαν  να τεθούν σε παράνομη κατάσταση και η Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας αποκαλέστηκε ως η «Εκκλησία των Κατακομβών».

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το "Πατριαρχείο της Μόσχας" εξ ολοκλήρου συγχωνεύτηκε με την άθεη Σοβιετική Κυβέρνηση και άρχισε να απολαμβάνει τις ανέσεις της ζωής.

Όμως για την Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία οι διωγμοί δεν είχαν σταματήσει μέχρι την διάλυση της ΕΣΣΔ την δεκαετία του ΄90.

Ιδιαίτερα οι σοβιετικές αρχές προσπάθησαν να εξαλείψουν τους Επισκόπους. Τα στρατόπεδα και οι φυλακές είχαν γεμίσει από γνήσιους ορθόδοξους Χριστιανούς. Εάν οι υπερήλικοι  κρατούμενοι απελάσσονταν, οι Επίσκοποι της Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας παρέμειναν στις φυλακές ωσότου πεθάνουν. 

Μόνο σε ένα νοσοκομείο της φυλακής στη Ρωσία, σύμφωνα με  αυτόπτες μάρτυρες, στα τέλη της δεκαετίας του '50 βρίσκονταν 50 υπερήλικες ασθενείς που ήταν γνήσιοι ορθόδοξοι χριστιανοί επίσκοποι.

Και ως αποτέλεσμα όλων αυτών των τρομερών διώξεων οι γνήσιοι ορθόδοξοι επίσκοποι είτε οδηγήθηκαν σε απόσπασμα, είτε πέθαναν στις φυλακές και στρατόπεδα, και οι ελάχιστοι που παρέμειναν ελεύθεροι, εξ αιτίας των καταδιώξεων βρίσκονταν σε απόλυτη παρανομία και σε μεγάλο αποκλεισμό.

Αυτό που συνέβη είναι ότι το γνήσιο επισκοπάτο της Ρωσικής Εκκλησίας πέρασε στην αιώνια ζωή. Και για δεκαετίες ολόκληρες η Ρώσικη Εκκλησία παρέμεινε χωρίς την επισκοπική επιστασία και ο λαός του Θεού χωρίς την ποιμαντική διακονία των επισκόπων.

Όταν χίλια χρόνια πριν ο Μέγας Πρίγκιπας του Κιέβου εβάπτισε τη χώρα των Ρώς, ο ίδιος δέχθηκε την Ορθόδοξη Πίστη από τους Έλληνες και οι Έλληνες Επίσκοποι χειροτόνησαν τους Ρώσους Επισκόπους. Την δεκαετία του '30 του 20ου αιώνα ο άγιος Νεομάρτυρας Μητροπολίτης του Καζάν ο Κύριλλος Σμιρνώφ  προφήτεψε πως με τον καιρό θα εκλείψουν οι Ρώσοι Επισκόποι και ο ορθόδοξος λαός, όπως και πριν από χίλια χρόνια, θα αναγκαστεί να απευθυνθεί ξανά προς την Ελληνική Εκκλησία για να μας χειροτονήσουν και πάλι ορθόδοξους επισκόπους.

Τώρα, λοιπόν, γινόμαστε μάρτυρες ιστορικού γεγονότος όπου πραγματοποιείται  αυτή η προφητική χειροτονία του Γνήσιου ορθόδοξου Επισκόπου για την Ρωσία  από την Εκκλησία των Γνήσιων Ορθόδοξων Χριστιανών της Ελλάδος. 

Δέσποτα Αλέξανδρε, εκ μέρους μου και εκ μέρους όλων των ενοριτών μας και όλων των Γνήσιων Ορθόδοξων Χριστιανών της Ρωσίας σας συγχαίρω για την χειροτονία αυτή με ιδιότητα Μητροπολίτη και Σας εύχομαι να έχετε γερή δύναμη για την τέλεση λειτουργιών, την υπεράσπιση της πίστης και τέτοιον ζήλο προς τον Θεό που είχαν οι Νεομάρτυρες και οι Ομολογητές της Ρωσίας, επίσης να έχετε πιστότητα μέχρις εσχάτων και τα έργα Σας να φέρουν την δόξα στην Εκκλησία και την ευλογία στον λαό του Θεού. Αμήν.