Εἰς μνημόσυνον αὐτοῦ αἰώνιον ἐπί τοῖς ἄλλοτε σάν σήμερον τιμωμένοις ὀνομαστηρίοις του

 

† ΑΝΔΡΕΑΣ

 (1915 - +2005) 

Ο ΑΠΟ ΠΑΤΡΩΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΕΝΑΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ

 

«....Τό αὐτό ἔτος, 1943, μῆνα Ὀκτώβριον, ταξίδευα διά τήν Σπάρτην. Εἰς τόν δρόμον μᾶς πιάσανε οἱ ἀντάρτες καί μᾶς πῆγαν στήν Ἀράχωβα (πρόκειται γιά τή σημερινή Καρυά Λακωνίας). Ἐκεῖ εἰς ἕνα μεγάλο ὑπόγειον, μοῦ εἶπαν προτοῦ μποῦμε μέσα "ἐδῶ ἔχουμε καί ἄλλους παπάδες" (προφανῶς εἰρωνικά). Ἦταν ὅλοι Καπεταναῖοι μέ γένεια. Εἰς τήν ἀνάκρισιν ἀπεφάσισαν ὅτι εἶμαι ἔνοχος θανάτου. Τότε, ἔρχεται μία κοπέλλα περίπου 20 ἐτῶν πού γνώριζε τά Γερμανικά καί τήν εἶχαν στά Γραφεῖα τῆς Τριπόλεως, ἀλλά ἦταν καί μυστικός ἄγγελος τῶν ἀνταρτῶν. Μόλις μπῆκε μέσα, ἦλθε καί μοῦ ἀσπάσθηκε τό χέρι καί τούς εἶπε εἶναι δικός μου ἄνθρωπος! Εἶχε τόση μεγάλη ἐπιρροή ὅπου ἀμέσως μέ ἄφησαν στήν ἐξουσία της.(....)

Τό 1944, μῆνα Μάϊον, εὐρισκόμουν εἰς τό χωρίον Ζογράνα Σπάρτης. Ἦταν βράδυ ἀργά, ἔκανα Εὐχέλαιο. Νά καί μπήκανε μέσα δύο Ταγματασφαλίτες. Πετάξανε τό ἅγιο Εὐχέλαιο κάτω καί ἀμέσως μέ διέταξαν νά τούς ἀκολουθήσω, σπρώχνοντάς με. Βγαίνοντας ἔξω ἀπό τό χωριό, ἐσφύριξαν καί εἰς ἕναν ἄλλον. Ἄρχισαν νά μέ ρωτοῦν πῶς καί γιατί ἦλθον ἐκεῖ. Μέ κακοποίησαν, ἀλλά ἄμεσα ἔφθασε ὁ τρίτος πού εἶχαν καλέσει ἀπό τόν δρόμον. Αὐτός μέ ἐγνώρισε, διότι εἶχα πάει στό σπίτι του καί ἀμέσως μέ ἀνέλαβε λέγοντας ὅτι εἶμαι δικός του ἄνθρωπος!...Καί ἔτσι ἡ Θεία Χάρις μέ γλύτωσε καί ἀπό αὐτόν τόν κίνδυνον. (...).»

 

[Ἐκ τοῦ προσωπικοῦ ἡμερολογίου τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου καί ἀειμνήστου Πνευματικοῦ μας Πατρός, τό ὁποῖο ἀφότου μᾶς τό παρέδωσε, τό κατέχουμε ὡς θησαυρό πολύτιμο καί ἐξ αὐτοῦ θά ἀντλήσουμε ἀρκετά στοιχεῖα γιά τήν ἔκδοση πού, σύν Θεῶ, ἑτοιμάζουμε, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Ἱεράρχου.]

Κηρύττων Χριστόν ἐσταυρωμένον και ἀναστάντα!

Νεκρός τριημερεύων! Ὡς ὑπνῶν!

Τούτου ὑπῆρξε τρόπων μέτοχος καί θρόνον διάδοχος ὁ Ἱεράρχης.