Ἡ Ἱερά Μονή Παντανάσσης Μυστρᾶ
Μόλις σήμερα ἀνακάλυψα ἕνα ὑπέροχο ἀφιέρωμα ἀπό τήν Κρατική Τηλεόραση (ΕΡΤ1) στήν Καστροπολιτεία τοῦ Μυστρᾶ καί ἰδιαίτερα στό ἐντός αὐτῆς Μοναστήρι τῆς Παντάνασσας. Συγκινήθηκα δέ, ὅταν εἶδα τή φίλη καί παλαιά συνεργάτιδά μου Κατερίνα Τσολιάκου (πλέον Ἀγνή μοναχή), ἡ ὁποία μονάζει ἐκεῖ, νά μιλάει σ' αὐτό.
Εὐχαριστῶ καί δοξάζω τόν Θεό γι'
αὐτές τίς ἐμπειρίες, κοντά σέ ἐναρέτους ἀνθρώπους καί σέ ἁγιασμένους τόπους. Ἀξίζει
ὅλοι νά ἐπισκεφθοῦν αὐτή τή Μονή, θρησκεύοντες καί μή. Ὁ τόπος εἶναι χαριτωμένος καί ἄκρως ἐνδιαφέρον ἀπό κάθε ἄποψη (ἱστορική, ἀρχιτεκτονική, φυσική, καλλιτεχνική,
ἁγιογραφική κ. ἄ.).
Δ.Ι.Κ.
Ὁ Παλαιολόγος ζεῖ
στήν Παντάνασσα τοῦ Μυστρᾶ
άρθρο του Βαγγέλη
Μητράκου
Κάθε που νυχτώνει στον Βυζαντινό
Μυστρά και μπαίνει το σκοτάδι στα άδεια, γκρεμισμένα σπίτια και στις εκκλησιές
για να κοιμηθεί, υπάρχει ένα παραθυράκι (το μοναδικό παραθυράκι σ’ ολόκληρη την
καστροπολιτεία), που πίσω του καίει ένα φως. Είναι το παραθυράκι του
Μοναστηριού της Παντάνασσας, του μόνου κατοικημένου τόπου σ’ ολόκληρο τον
Μυστρά. Και είναι οι τέσσερις μοναχές της Παντάνασσας, η σεβάσμια και
πεφωτισμένη ηγουμένη Αβερκία, η επίσης σεβάσμια μοναχή Ακακία και οι νεότερες
αγωνίστριες της Πίστης και του μοναχισμού Μοναχές Αγνή και Ελισάβετ, που κάθε
βράδυ ανάβουν αυτό το φως στα παράθυρα της Παντάνασσας, σημάδι και μήνυμα προς
τα “σκότη” πως ο Μυστράς δεν είναι μια νεκρή πολιτεία όπως θέλουν πολλοί να τη
λένε, αλλά ζει και βασιλεύει και πως εδώ, ανάμεσα στα παλάτια, στα ερειπωμένα
αρχοντόσπιτα, στις μεγαλοπρεπείς βυζαντινές εκκλησιές, στα καλντερίμια και στα
κάστρα του ένδοξου Μυστρά, υπάρχουν, ακόμα, συνεχιστές της ιστορίας και της
παράδοσης, αγωνιστές πνευματικοί και “θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου” που
φυλάττουν πνευματικές και εθνικές Θερμοπύλες.
Κι όταν οι πρώτες ακτίνες του
ήλιου φωτίσουν το πρωί τους τρούλους της Παντάνασσας και “Φως Ιλαρόν” χυθεί στο
πρόσωπο της Παναγίας, του Χριστού και των Αγίων, ανοίγουν οι μοναχές τη μεγάλη
πόρτα του Μοναστηριού για να καλοδεχτούν τους επισκέπτες απ’ όλα τα μέρη της
Ελλάδας και του κόσμου, να τους φιλοξενήσουν στο ταπεινό τους αρχονταρίκι, να
τους φιλέψουνε ό,τι έχει “οικονομήσει” το φτωχό μοναστηράκι τους και (πάνω απ’
όλα) να τους “φιλέψουνε” αγάπη χριστιανική, στοργή, κατανόηση, ζεστασιά κι
ευχές της καρδιάς, γεμίζοντας αβίαστα την ψυχή, το μυαλό και την καρδιά τους με
την ακλόνητη βεβαιότητα πως: “η Ρωμανία πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο”.
Γιατί πράγματι: Τούτο δω το
μοναστήρι της Παντάνασσας του Μυστρά και η δοσμένη στην Παναγία και τον Χριστό
αδελφότητα που το υπηρετεί δεν μοιάζει με κανένα άλλο μοναστήρι και με καμιά
άλλη αδελφότητα σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.
Σε τούτο δω το Μοναστήρι και σε
τούτη την αδελφότητα, έταξε η ιστορία, η πατρίδα και ο θεός, Χρέος βαρύ αλλά
συνάμα ακριβό και πολύτιμο, να δίνουν (εκτός από τον καθημερινό πνευματικό τους
αγώνα) πνοή και χτύπο καρδιάς στον ιερό τόπο του Βυζαντινού Μυστρά, βιγλίζοντας
σαν άγρυπνοι φρουροί τα μυστικά της δόξας του. Της δόξας εκείνης που σεργιανά
ακόμα (και θα σεργιανά για πάντα) στους λιθόστρωτους παλιούς δρόμους και στα μονοπάτια
της αγαπημένης Πολιτείας του Παλαιολόγου και που τα πατήματά της μόνο όσοι
έχουνε στην καρδιά τους Θεό, Πατρίδα και Ρωμιοσύνη μπορούν να ακούσουν.
Όχι! Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος,
ο τελευταίος Αυτοκράτορας που “η κορώνα του ήτανε τ’ αγκάθινο στεφάνι του
Χριστού” δεν κοιμάται μαρμαρωμένος στη Χρυσόπορτα, καρτερώντας τον Άγγελο να
τον ξυπνήσει, για να πάρει πίσω την Πόλη. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ζει στο
μοναστήρι της Παντάνασσας του Μυστρά. Τον “υπηρετούν” θυσιαστικά οι αδελφές της
μονής και ξέρει πως η Πόλη ήταν και παραμένει δική του, βασιλεύουσα και ψυχή
του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου