ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΧΑΡΙΝ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ!

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος μέ τόν Ὑπουργόν Ὑγείας κ. Κικίλιαν κατά τήν ἐπίσκεψίν του
εἰς τάς ἐργασίας τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (13.07.2021).

 

Πλήρης κατάλυσις ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν, θρησκευτικῶν καί κοινωνικῶν,
πρωτοφανὴς κατάργησις κάθε μορφῆς δημοκρατίας καὶ σεβασμοῦ!

ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΙΕΡΑΡΧΩΝ
ΧΑΡΙΝ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ!

Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ταλανίζεται μέ ὑλικάς ἀπολαβάς ἀπὸ τὴν Πολιτείαν,
μισθοὺς καὶ οἰκόπεδα, καί δέν πορεύεται μέ πυρίνην πίστιν εἰς τὸν Ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς!

 

Ὑπὸ τοῦ διδάκτορος τοῦ Πανεπιστημίου Γένοβας κ. Γεωργίου Καραλῆ, Πυρην. ἰατροῦ.
Πανεπιστημιακή Πολυκλινικὴ τοῦ δευτέρου Παν/μίου Ρώμης: «Tor Vergata»

 

Ὁ νέος ἰὸς ποὺ εἰσῆλθε τόσο ἀπότομα στὴν ζωή τῶν εὐρωπαίων πολιτῶν πάνω ἀπὸ ἑνάμισυ χρόνο ἐγκαινίασε μία νέα ἐποχή, ποὺ ἐμφανίζεται μ’ ἕνα καθαρὸ ἀντιχριστιανικὸ προσωπεῖο, ὅπως οἱ περισσότεροι σκεπτόμενοι ἄνθρωποι ἔχουν ἤδη ἀντιληφθεῖ.

Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ συγκεκριμένη ἐποχὴ δὲν ἔχει κατάλληλα προετοιμασθεῖ καὶ σχεδιασθεῖ ἐδῶ καὶ πάμπολλα χρόνια. Ἀπὸ ὅλους τοὺς καίσαρες τῆς μεταμοντέρνας ἐποχῆς: πολιτικοὺς ἢ ἐκκλησιαστικούς. Στὸν συγκεκριμένο χῶρο στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὴν Εὐρώπη ἔχει ἤδη ἐπιτευ­χθεῖ μία ἀλλοίωση ἀξιῶν, ποὺ οἱ προηγούμενες ἐποχὲς εἶχαν ἀναδείξει καὶ ποὺ ἀπὸ πολλοὺς στὴν Εὐρώπη ἐθεωροῦντο προφανεῖς καὶ ἀπαραβίαστες. Ποιὸς θὰ περίμενε γιὰ παράδειγμα ὅτι ἡ ἀνεπτυγμένη Εὐρώπη θὰ ξέχναγε ἐντελῶς καὶ θὰ ξεπερνοῦσε κάθε ἀτομικὸ δικαίωμα ποὺ τὰ ἴδια τὰ συντάγματα προστάτευαν; Καὶ ὅμως παρετηρήθη ὅλον αὐτὸ τὸν χρόνο τοῦ κορωνοϊοῦ πλήρης κατάλυση ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν, θρησκευτικῶν, μετακίνησης, ἐργασίας καὶ δικαιώματος διατροφῆς, μὲ ἄλλα λόγια πλήρης κατάργηση κάθε μορφῆς δημοκρατίας καὶ σεβασμοῦ!

Θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ἀντιδράσει ὅλος ὁ κόσμος, ἀλλὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ὁδηγήθηκε στὸν ὕπνο καὶ κλείσθηκε στὸ σπίτι, γιὰ νὰ κοιμηθεῖ καλύτερα. Περνοῦσε ὁ καιρὸς καὶ ἡ ζωή στὴν Εὐρώπη ἔγινε ἀκόμη πιὸ σκληρὴ καὶ ἀνελέητη. Ὁ εὐρωπαῖος πολίτης ἐστερήθη τῶν πάντων, πιστεύοντας στὸ παραμύθι ὅτι μόλις τελειώσει ἡ ἐποχὴ τοῦ κορωνοϊοῦ ὅλα θὰ γίνουν μία μνήμη ποὺ ἡ Εὐρώπη θὰ πρέπει νὰ θυμᾶται, γιὰ νὰ μὴ ξανασυμβεῖ ποτέ. Μὲ τὴ μόνη διαφορὰ ὅτι ἀκόμη καὶ σήμερα ποὺ μετὰ τὴν δημιουργία ἐμβολίων ἀνοίγουν τὰ σύνορα καὶ ἐπιτρέπονται οἱ μετακινήσεις ἐν τούτοις ἀναμένεται τὸν Ὀκτώβριο, ἴσως καὶ πιὸ νωρὶς ἀκόμη, νὰ ἐπανέλθει ὁ ἰὸς μεταλλαγμένος καὶ πιὸ ἐπικίνδυνος!

Σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ θὰ περίμενε κανεὶς μία μικρὴ ἔστω ἀντίδραση ἀπὸ τὴν ποιμαίνουσα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δὲν θὰ ἔπρεπε ἐπ’ οὐδενὶ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν προτεραιότητα τῆς «ἐπιστήμης» ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Θεό, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ δεχθεῖ ὅτι γιὰ τὴν σημερινὴ ἐποχὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει πιὰ καμμία θέση οὔτε στὰ νοσοκομεῖα, οὔτε στὰ σχολεῖα, οὔτε στὴν διαμόρφωση τῆς κοινωνίας, στὴν ὁποία ζοῦμε, ἀλλὰ ἀντίθετα συνακολουθεῖ πιστὰ σὲ κάθε πρόστα­γμα τῆς πολιτικῆς! Ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ οἱ θεολογικὲς σχολὲς ὅμως εἶναι ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἐγκλωβισμένες στὴν Βαβυλώνεια αἰχμαλωσία τῆς μεταπατερικῆς περσοναλιστικῆς «θεολογίας», ποὺ εἶχαν σὰν κύριο ἐκπρόσωπο τὸν Σεβασμιώτατο Περγάμου καὶ τὸν νέο «ἅγιο» Σωφρόνιο! Τὸ νέο «θεολογικὸ» μήνυμα ποὺ πέρασε στὰ ἑλληνικὰ χρονικά, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ κυρίου Γιανναρᾶ ἦταν ἀνήκουστο κατὰ τὴν πατερικὴ παράδοση: μόνο τὸ πρόσωπο εἶναι ἡ ὑπέρτατη ἀξία, γιατί αὐτὸ προηγεῖται “ὀντολογικὰ» τῆς οὐσίας, καὶ τὸ πρόσωπο γιὰ νὰ γίνει πρόσωπο ἀπὸ ἄτομο1 θὰ πρέπει νὰ ἀγαπάει μὲ «προσωπικὴ» ἀγάπη καὶ «ἀμοιβαιότητα» τὰ ἄλλα πρόσωπα. Τὸ ἕνα πρόσωπο συνδεόμενο μὲ τὴν ἀγάπη- κατὰ τοὺς ἀγαπολόγους- ἀπὸ τὸ ἐγὼ περνάει στὸ ἐσὺ καὶ στὸ ἐμεῖς ποὺ συνδέονται σ’ ἕνα ἀτέλειωτο δίκτυο σχέσεων, τὸ ὁποῖο εἰκονίζει τὴν, κατ’ αὐτούς, “προσωπικὴ» ἀγάπη τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Πνεῦμα, ἡ ὁποία χρειάζεται «ἀμοιβαιότητα»! Ἀμοιβαιότητα σὰν κι αὐτὴ ποὺ δείχνει ὁ κτιστὸς κόσμος, ὁ ὁποῖος πιστεύει ὅτι ἔτσι “εἰκονίζει» τὴν «προσωπικὴ» κατ’ αὐτὸν ἀγάπη τοῦ τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, στερουμένων πιὰ καὶ αὐτῆς τους τῆς ἴδιας Θείας φύσεως! Δὲν θὰ πρέπει ποτὲ νὰ ξεχνιέται ὅτι κατὰ τοὺς ἀγαπολόγους ἡ θεότης καὶ ἡ ἀγαθότης εἶναι μία ἀνάγκη, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς θὰ πρέπει νὰ ἐλευθερωθεῖ! (δηλαδὴ μὲ ἄλλα λόγια ὁ Θεὸς δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι οὔτε Θεὸς οὔτε ἀγαθὸς) Ἔτσι λοιπὸν καὶ στὸν κτιστὸ κόσμο ὑπάρχουν μόνο κτιστὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα προσπαθοῦν νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ κάθε τι τὸ ἀνθρώπινο, τὸ φυσικό, λὲς καὶ τὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀπαξίωσε καὶ δὲν τὴν προσέλαβε ὑποστατικῶς τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος, ἐπειδὴ ἀκολουθοῦσε τὴν ὀντολογία τοῦ μεγαλυτέρου κατὰ τοὺς νεωτεριστὲς μεταπατερικοῦ “φιλοσόφου»: Martin Heidegger2.

Ἑπόμενο ἦταν ἡ νέα μεταπατερικὴ ἀντίληψη ποὺ ἐπικράτησε στὴν Ἑλλάδα ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια νὰ καλλιεργήσει τὴν ἰδέα ὅτι ὁ χριστιανισμὸς εἶναι μία ὀντολογία ἀγάπης ποὺ φανερώνεται μόνο ὡς γεγονὸς σχέσης. Αὐτὴ ἡ σχέση κατὰ τὴν ἀντίληψη τῶν «ὀντολογικῶν πιὰ ἀγαπολόγων» εἶναι ποὺ ἔκανε τοὺς σημερινοὺς χριστιανοὺς νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ νὰ πιστεύσουν πιὰ ὅτι στὸν ἱερὸ ναὸ ἔχουμε συνωστισμὸ ἱκανὸ νὰ δημιουργήσει μία αὔξηση τῆς μεταδοτικότητας τοῦ ἰοῦ εἰς τὸν συν­άνθρωπο, καταστρέφοντας τὸ «γεγονὸς» τῆς ἀγάπης. Καὶ ἐπειδὴ ἡ πίστη καθὼς καὶ ἡ φύση εἶναι μόνο ἀναγκαιότητες καὶ ὄχι πραγματικότητες, θυσιάζεται ἡ πίστη εἰς τὸ δόγμα τῆς ὁμοουσίου ζωποιοῦ καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος καὶ χάνεται πιὰ ὁριστικῶς ἡ σιγουριὰ ὅτι στὸν ἱερὸ ναό, μὲ παρόντα τὸν ἀναστάντα Κύριον, δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν μικρόβια στὴν θεία κοινωνία ἱκανὰ νὰ φέρουν τὸν θάνατο, ἀλλὰ ὑπάρχει μόνο ἡ ὄντως ζωή. Ἡ μοντέρνα θεολογία ἐγκαινίασε τὴν νέα ἀντιπατερικὴ ἀντίληψη ποὺ κατὰ πρῶτον ἀνεκάλυψε τὸν παπικὸ Ἐπισκοποκεντρισμό, διὰ τῆς θεολογίας τοῦ Περγάμου, ὅπως ἐκφράζεται πιὰ ἀνοιχτὰ ἀπὸ τοὺς νεοπαπικοὺς ἐπισκόπους τοῦ Φαναρίου (ὡς ἔσχατο παράδειγμα ὁ Παλύκαρπος Ἰταλίας) καὶ κατὰ δεύτερον τὴν αὐθεντία τῶν γερόντων, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν σειρά τους ἀναγνωρίζοντας τὸ πρωτεῖο δίνουν στὴν γεροντολατρεία μία σημαντικὴ θέση, ὅπως ἐπισημαίνει ἡ “θεολογία” τοῦ νέου «ἁγίου» Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ. Τὸ σημαντικὸ τῆς νέας θεολογίας εἶναι ὅτι σῴζεται κάποιος μόνο, ὅταν ἀκολουθεῖ τὸν «Πρῶτον» ἢ τοὺς γέροντες ἐκείνους ποὺ διδάσκουν περὶ τῆς –δῆθεν- αὐθεντίας του, ἐνῷ ἡ πίστη στὸν Χριστό, στὴ διδασκαλία τῶν συνόδων εἶναι πλέον μία «ἀναγκαιότητα» ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀπαλλαχθεῖ τὸ ἄτομο, γιὰ νὰ γίνει πρόσωπο!

Ἀλλὰ ἂν θέλουμε νὰ καταλάβουμε τὸν μέλλον ποὺ περιμένει τὴν ταραγμένη ἐκ τοῦ ἰοῦ ἐποχή, δὲν θὰ πρέπει νὰ περιμένουμε νὰ γίνουμε ἀπὸ ἄτομα πρόσωπα, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ ἀντιληφθοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τῆς πίστεως, καθὼς ἄνευ πίστεως ἢ ἐμπιστοσύνης, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ὑπάρξει μέλλον, ἀσχέτως ἂν ἡ θεολογία τοῦ προσώπου θεωρεῖ τὴν πίστη σὰν μία ἀναγκαιότητα ποὺ τὸ πρόσωπο δὲν θὰ πρέπει νὰ διαθέτει, ἐπειδὴ αὐτὴ εἶναι ἀπαρχαιωμένη καὶ περιττή. Ὑπάρχει μέλλον μόνον, ὅταν μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ πιστεύουμε σὲ κάτι. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα τί σημαίνει πίστη;

Κάποτε ὅταν ἦρθα στὴν Ἰταλία πρωτοετὴς φοιτητὴς ἰατρικῆς, διάβαζα τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ προσπαθοῦσα νὰ καταλάβω τί σημαίνει ἡ λέξη πίστη. Μία μέρα τῶν διακοπῶν, ἐνῷ βρισκόμουνα στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας τὰ μάτια μου ἔπεσαν ἐπάνω σὲ κάτι μεγάλα γράμματα ποὺ στὴν εἴσοδο ἑνὸς κτιρίου ἔγραφαν: “Τράπεζα Πίστεως”. Πρὸς μεγάλη ἔκπληξη κοίταξα καλύτερα καὶ μετὰ ἀπὸ λίγα λεπτὰ κατάλαβα ὅτι βρισκόμουνα μπροστὰ σὲ μία τράπεζα: Τράπεζα Πίστεως. Τότε μοῦ ἔρχεται στὸ μυαλὸ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ποὺ λέει: “Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σής καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν”.

Πίστη λοιπὸν στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν οὐράνιο θησαυρὸ καὶ ὄχι πρὸς τὸν Μαμωνὰ ἢ ἡ σιγουριὰ ποὺ παρέχει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλους ἐμᾶς ποὺ τὸν ἐμπιστευόμαστε. Γι’ αὐτὸ ἴσως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς δίνει τὸν ὑπέροχο ὁρισμὸ τῆς πίστεως: “ἐλπιζομένων ὑπόστασις”: αὐτὴ λοιπὸν ὑποστασιοποιεῖ τὸ μελλοντικὸ ἐρχόμενο, στὸ ὁποῖο ἔχουμε ἐμπιστοσύνη καὶ ἐναποθέτουμε ὅλη μας τὴν ἐλπίδα καὶ κάθε μας πράξη.

Μέλλον λοιπὸν μπορεῖ μόνο νὰ ὑπάρξει στὸ μέτρο στὸ ὁποῖο ἡ πίστη μας ἀναφέρεται σὲ κάτι τὸ ὄντως ὑπαρκτό, ὁπότε καὶ φανερώνεται ὡς πραγματικότητα ἐλπίδας. Ἀλλὰ ἡ ἐποχή μας, στὰ γενικά της χαρακτηριστικὰ γνωρίζουμε καλὰ ὅτι εἶναι μία ἐποχὴ ποὺ κινεῖται στὸ δίπολο τῆς ἀπιστίας ἢ τῆς κακοπιστίας, μὲ ἄλλα λόγια εἶναι «αἱρετικὴ» ὅσο καὶ ἂν αὐτὴ ἡ λέξη σήμερα ξεχάσθηκε. Δηλαδὴ βρισκόμαστε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἔχει ἐγκαταλείψει τοὺς Πατέρες χωρὶς μέλλον καὶ χωρὶς ἐλπίδα – ἢ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε καλύτερα βρισκόμαστε σὲ μία ἐποχὴ μὲ κενὸ μέλλον καὶ ψευδῆ ἐλπίδα.

Αὐτὴ ἡ ψευδὴς ἐλπίδα ἔχει καλλιεργηθεῖ καὶ στοὺς κόλπους τῆς εὐρωπαϊκῆς «οἰκογένειας», στὴν ὁποία ἡ χώρα μας ἀνήκει. Εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς ὠθεῖ νὰ δώσουμε μία προτεραιότητα στὸν Μαμωνὰ τοῦ αἰῶνος τούτου. Ὁ Μαμωνὰς στὴν πραγματικότητα εἶναι οἱ ὅροι τῆς ἡδονιστικῆς ὑλιστικῆς ζωῆς ποὺ μᾶς κάνει νὰ νομίζουμε ὅτι θὰ εἴμαστε πάντοτε ὑγιεῖς κι εὐτυχισμένοι. Κι ἂν σήμερα ἀκόμη συνεχίζουμε νὰ ὑποφέρουμε ἀπὸ ἀσθένειες ἢ ἀνεργία ἢ φτώχεια παρ’ ὅλα αὐτὰ αὐτοὶ ποὺ κυβερνοῦν τὸν Κόσμο κάνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν ὅτι ἂν κάποιος παραδώσει στὰ ἄπληστά τους χέρια κάθε ἐλπίδα καὶ σιγουριά, καὶ ἂν δὲν ὑπάρξει καμμία κριτικὴ στὸ (σκοτεινὸ) μέλλον, ὅπως αὐτοὶ τὸ σχεδιάζουν, τότε καὶ μόνο τότε θὰ ὑπάρξει ἔξοδος ἀπὸ τὴν κρίση. Ἡ κρίση, ἡ ὁποιαδήποτε κρίση, εἴτε πολιτική, εἴτε οἰκονομική, εἴτε ὑγειονομικὴ ποὺ δημιουργεῖται στὴν σημερινὴ κοινωνία εἶναι ἀπαραίτητη στὶς σκοτεινὲς αὐτὲς δυνάμεις, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ σχεδιάσουν τὸ μέλλον, ὅπως αὐτοὶ τὸ φαντάσθηκαν. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονός, κι αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ προβληματισθοῦμε, ὅτι τώρα τὴν ἐποχὴ τῆς κρίσης τοῦ κορωνοϊοῦ, ἐκεῖνο ποὺ πιὸ πολὺ ἐνδιαφέρει τὴν Εὐρώπη δὲν εἶναι τόσο τὸ πῶς ὁ κόσμος ποὺ ἔμεινε κατ’ οἶκον ἔγκλειστος γιὰ δύο χρόνια καὶ βέβαια ἄνεργος, μὲ σοβαρὰ ψυχοσωματικὰ προβλήματα ὑγείας, θὰ βρεῖ δουλειὰ καὶ ὑγεία, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ ἀλλαχθοῦν οἱ νόμοι, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν νομικὰ καὶ δίνουν τὶς ἴδιες δυνατότητες στὸ «τρίτο» φῦλο! Καὶ ὅποιος δὲν ἀναγνωρίζει ἐκτός τοῦ ἀρσενικοῦ καὶ θηλυκοῦ καὶ τὸ «τρίτο φῦλο», τότε μπορεῖ νὰ καταδικασθεῖ καὶ νομικά, γιατί δὲν σέβεται τοὺς νόμους τοῦ κράτους!

Καὶ μέσα σὲ αὐτὸ τὸ ἐφιαλτικὸ σκηνικὸ ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπιμένει νὰ σέβεται τοὺς νέους παράνομους καὶ ἀντισυνταγματικοὺς νόμους τοῦ κράτους καὶ νὰ θεωρεῖ ταυτόχρονα ὅτι ἐκφράζει ἀλάνθαστα κάθε ἀλήθεια, μέσῳ μιᾶς –δῆθεν- ἐπιστημονικῆς γνώσης ποὺ ἀκολουθεῖ κι αὐτὴ πιστά, χωρὶς καμμία παρέκκλιση τὶς κυβερνητικὲς ἐντολές! Ἴσως ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία σκέφτεται πιὸ πολὺ αὐτὸ ποὺ θὰ χάσει ἀπὸ τὴν πολιτεία, τοὺς μισθοὺς καὶ τὰ χρήματα, ἀπὸ τὴν πίστη στὸν ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ διαφοροποιεῖ τὴν σημερινὴ ἐποχὴ δὲν εἶναι τόσο ὅτι ἡ κοινωνία καὶ ὁ κόσμος στρέφουν τὰ βλέμματα πρὸς τὸν Μαμωνὰ καὶ τὸν ὑπηρετοῦν πιστά, αὐτὸ γινότανε καὶ ἄλλοτε. Εἶναι ὁ μεγάλος βαθμὸς ἀποστασίας τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας ποὺ πρὸ πολλοῦ ἔχει ἐγκαταλείψει τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως καὶ τρέχει πίσω ἀπὸ τὸ κάθε εἴδωλο τοῦ κόσμου τούτου, ἐπιδιώκοντας παράλληλα καὶ ἡ ἴδια νὰ ἀποκτήσει ἕνα δικό της “Καίσαρα», δηλαδὴ ἕνα «Πρῶτο», ὅσο πιὸ ἀλάθητο καὶ ἀναμάρτητο γίνεται, γιὰ νὰ ὁδηγήσει καὶ τοὺς ἄλλους στὴν ἀπώλεια!

Ὅσο ἡ διοικοῦσα Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία βρίσκεται ὑπὸ τὴν ἐξουσία τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ Πονηροῦ, (ὅπως εἶχε ἀποκαλύψει γιὰ τὴν περίπτωση πατριαρχείου Κωσταντινοπόλεως ὁ Πατριάρχης Δημήτριος- λίγο πρὶν τὸ θάνατό του) θὰ εἶναι πολὺ καλύτερα ἂν ὁ κάθε πιστὸς ὀρθόδοξος πάρει μόνος του στὰ χέρια του τὸ μέλλον του ἀπὸ τὰ χέρια ὅλων αὐτῶν τῶν ἀπίστων ἀποστατῶν.

Βέβαια τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ πρέπει νὰ πράξει κανεὶς θὰ εἶναι νὰ μὴν κοιτάει πιὰ τὸ μέλλον του, μὲ τὸν ἴδιο ὀνειρικὸ τρόπο, ποὺ οἱ ἀποστάτες ἐπιθυμοῦν μαζὶ μὲ τοὺς ἀγαπολόγους ὀπαδοὺς τῆς «θεολογίας» τοῦ προσώπου, ἀλλὰ νὰ γυρίσει τὸ βλέμμα του πίσω στὸ παρελθόν. Πρῶτα, γιὰ νὰ γνωρίσει τὴν πραγματικὴ πίστη ποὺ οἱ Πατέρες δίδαξαν καὶ δεύτερον, γιὰ νὰ κατανοήσει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ ἐλευθερία, ἐνῷ ἀποδόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ στοὺς ἀνθρώπους, αὐτοὶ ποὺ θεσμικὰ στὸ ὄνομά Του καλοῦνται νὰ τὴν προφυλάξουν ἀπὸ τὸν Μαμωνὰ (δηλαδὴ οἱ Ἐπίσκοποι), τελικῶς τοῦ τὴν παρέδωσαν. Ἡ γνώση τῆς Πατερικῆς Θεολογίας δὲν εἶναι μία μουσειακοῦ τύπου γνώση, ἀλλὰ ἡ μοναδικὴ ὁδὸς εἰσαγωγῆς στὸ μέλλον.

 

Σημειώσεις:

 

[1] Κατ’ αὐτὴ τὴν ἀντίληψη ὁ Θεὸς δὲν μπόρεσε νὰ δημιουργήσει πρόσωπα, ἀλλὰ μόνο ἐν δυνάμει. Τί σημαίνει πρόσωπο ἐν δυνάμει προσπαθεῖ νὰ ἐξηγήσει ὁ Σωφρόνιος καὶ ἡ Σωφρονιανικὴ ἠθική. Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται ἄτομο ὑποκείμενο κλειστὸ στὴν φύση του ἀνίκανο νὰ ἀγαπήσει καὶ γίνεται διὰ τῆς ἀσκητικῆς τῆς ἀγάπης, ἀφοῦ πρῶτα κενωθεῖ ἀπὸ κάθε ἀναγκαιότητα, πρόσωπο!

[2] Μήπως δὲν καταλάβαμε καλὰ καὶ ὁ Λόγος προσέλαβε ἀνθρώπινο πρόσωπο. Μήπως ὁ Νεστόριος εἶχε δίκιο;