Μαρία Μαντουβάλου, Τά διαχρονικά Ὁλοκαυτώματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Μία εξαιρετική ομιλία της κυρίας Μαρίας Μαντουβάλου στην ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ.

[ Ἡ κ. Μαντουβάλου εἶναι Καθηγήτρια τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.]

 

 

Σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι.

Η Ελληνική Βουλή το 2004 όπως ακούσατε καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου, όπως αναφέρεται στην απόφαση, ως ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του ολοκαυτώματος και έτσι κάθε χρόνο με σχετικές εγκυκλίους του υπ. παιδείας εντέλλονται τα σχολεία να διοργανώνουν εκδηλώσεις και να αναπτύσσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος.

Η επέτειος αυτή είναι διεθνής, θα λέγαμε παγκοσμιοποιημένη για τους Εβραίους όπου γης και τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Συμβουλίου της Ευρώπης και λοιπά. Ορθά λοιπόν οι Έλληνες Εβραίοι το θρήσκευμα τιμώνται όπως τους αξίζει από την Ελληνική Πολιτεία και από την διεθνή κοινότητα για το τραγικό και συγκεκριμένο της ναζιστικής θηριωδίας ολοκαύτωμα.

Με αυτήν λοιπόν την εντελλόμενη αφορμή για εκδηλώσεις και εκπαιδευτική δραστηριότητα για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος και χωρίς καμία πρόθεση συγκρίσεων ας αναζητήσουμε και τα ολοκαυτώματα των Ελλήνων Ορθοδόξων αυτή τη φορά, που ωστόσο δεν έτυχαν ποτέ μέχρι σήμερα ούτε εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, ούτε βεβαίως και διεθνούς αναγνώρισης, αν και μερικών από αυτά η τραγικότητα ήταν αξεπέραστη, κτηνώδης και θα έπρεπε να προστεθούν στην ιστορία της ανθρωπότητας όλες.

Τους ανήκει ο παγκόσμιος θρήνος αλλά και το αιώνιο εγκώμιο γιατί σε αντίθεση με τους Εβραίους, των οποίων η δικαιολογημένη έκρηξη θυμού και η δίκαιη αγανάκτηση τους οδήγησε στο να ζητούν ακόμα και ποινικοποίηση της άρνησης αυτής της θυσίας που υπέστησαν οι ίδιοι υποτασσόμενοι όμως μοιρολατρικά στη μοίρα τους και υπομένοντάς την χωρίς αντίσταση, οι Έλληνες αντίθετα, με διαφορετική ιστορική παράδοση και διαχρονικούς κώδικες αξιών, αποτρέπουν διαρκώς τη μοίρα τους αυτοθυσιαζόμενοι και συναντώντας τον θάνατο, όχι από τους θύτες αλλά από την δική τους ενεργό πρόθεση για θυσία υπέρ των υψίστων γι’ αυτούς ιδανικών της Πίστεως και Πατρίδος. Και ο ποιητής επιβεβαιώνει με τον στίχο:

 

Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω.

Και ενώ τα ελληνικά ολοκαυτώματα δεν περιορίζονται μόνο σε ανθρώπινες απώλειες αλλά και σε εξαφάνιση της ελληνικής γης, εντούτοις το μόνο που τα θύματα ζητούν είναι να αποτρέψουν την εσκεμμένη και ύπουλα καλλιεργούμενη λήθη που ασκείται δυστυχώς από ελληνόφωνους πολιτικούς και πανεπιστημιακούς εντολοδόχους, ακυρώνοντας με πρωτοφανή αναίδεια και ιδεολογική βία τις υποχρεώσεις τους και τα καθήκοντά τους που υπαγορεύονται από τις επιταγές του Ελληνικού Συντάγματος.

Βεβαίως, τον όρο ολοκαύτωμα τον συναντούμε διαχρονικά στην ιστορία του Ελληνικού λαού για να δηλώσει, όπως στην αρχαιότητα, το θύμα που καίγεται εξ’ ολοκλήρου πάνω στον βωμό, όπως παραδείγματος χάριν στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου ο νικητής οδηγούσε, όπως ρητά αναφέρεται, το ολοκαύτωμα από τα θυσιαζόμενα σφάγια. Μεταγενέστερα όμως επικράτησε η ίδια μεν ορολογία, ολοκαύτωμα και τα παρεπόμενα, θυσία, βωμός και λοιπά, αλλά, με πλήρη και ολοκληρωτική αλλαγή του νοήματος αυτών των όρων και του όρου γενοκτονία στον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Οπότε, έχουμε αναφορές για τις οποίες στη συνέχεια θα κάνουμε εκτενέστερο λόγο, όπως, να πω τώρα, το ολοκαύτωμα των μαρτύρων και νεομαρτύρων, το ολοκαύτωμα των Ποντίων, το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, ή ακόμη και η ολοκληρωτική θυσία χάριν υψηλών ιδανικών όπως παραδείγματος χάριν η φράση: ‘πρόσφεραν τη ζωή τους, ολοκαύτωμα στο βωμό της ελευθερίας και της Πατρίδας ή στο βωμό της Πίστεως’.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα απανθρακωμένα θύματα αναδείχθηκαν εκούσιοι και όχι ακούσιοι υποταγμένοι στη μοίρα τους. Ήρωες. Mάρτυρες. Ατρόμητοι γίγαντες. Άξιοι της ιστορίας τους απέναντι σε θηριώδεις και αποκτηνωτικές συμπεριφορές στη διαδρομή της ιστορίας, που σκοπό είχαν και έχουν την συστηματική, βιαίως επιδιωκόμενη εξόντωση του Ελληνισμού, των μελών του Ορθοδόξου γένους ή/και την λοβοτόμηση της εθνικής και θρησκευτικής μνήμης του που και αυτό είναι αληθινή γενοκτονία.

Αλλά για τους μάρτυρες της Εκκλησίας και τους ήρωες της Ρωμηοσύνης γι’ αυτόν τον Τόπο που όρθωσε την αλήθεια της Πίστεως απέναντι στη βία και την νέα τάξη πραγμάτων, απέναντι στα παντώς είδους παιδομαζώματα και τους προβατόσχημους λύκους που έχουν αυξηθεί επικίνδυνα στις ημέρες μας, οι ποιητές έδωσαν την δική τους απάντηση.

Και πρώτα ο Βερίτης -δεν θα τον έχετε ακούσει, ούτε εσύ παιδί μου δεν θα τον άκουσες ποτέ τον Βερίτη στο Καποδιστριακό- στο ποίημά του με τίτλο, ‘Ο Ύμνος των Μαρτύρων’:

«Χαῖρε Νυμφίε, θυσία πικρή δεν είναι καμιά γιά σένα, κι αν τα γυμνά μας σώματα στις ερημιές σαπίζουν, για Σένα εμείς ώ Λατρευτέ, σπονδές και ολοκαυτώματα».

Και ο ίδιος με τον τίτλο: ‘Κουράγιο αδέρφια’.

 

«Κουράγιο αδέρφια, δεν ζούμε εμείς μέσα στο ψέμα και την ἀπάτη των ονείρων, μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα, είμαστε απόγονοι μαρτύρων. Μέσα στους τάφους των ανθίζει η πίστη αυτή που μας φλογίζει».

 

Ο ποιητής Ορθόδοξος λαός την θυσία την μετατρέπει σε στίχους όχι σε απειλές και υπενθυμίζει πάντοτε την μοναδική σταυρική θυσία.

 

Ο ίδιος [Βερίτης]: ‘Δεν θα βαδίσω σε κήπους ανθόσπαρτους.’

«Σφίξε αδερφέ τον σταυρό που σου χάρισα και όπου τηράξεις, στις πέτρες, εδώ, τις μικρές τις μεγάλες, θα βρεις ακόμα ν’ αχνίζουν ζεστές τις αιμάτινες στάλες.»

 

Κι έτσι το Ορθόδοξο Έθνος μεγαλουργεί αποδεικνύοντας με τον ποιητή του ότι η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα.

Είναι γεμάτο το μαρτυρολόγιο της Ελληνικής ιστορίας με μνήμες και γενοκτονίες που μας μιλούν για τελευταίους Αυτοκράτορες και στερνές Λειτουργίες, για τραγικούς χορούς Ζαλόγγου και αιματόβρεχτες σελίδες Μεσολογγίου. Για Σούλι και Αρκάδι και Κούγκι και Πάργα. Για κόκκινες από Ελληνικό αίμα πλαγιές της Χίου και για ολόμαυρες ράχες των Ψαρών. Για βρόχους Φεραίων και ανασκολοπίσματα Διάκων. Για σχοινί του Πατριάρχη και κρεούργηση Χρυσοστόμου Σμύρνης. Για σφαγή Αμβροσίου Μοσχονησίων και ζωντανό κάψιμο Γρηγορίου Κυδωνιών. Για γενοκτονίες Ποντίων. Για διωγμούς και ξερριζωμούς από προγονικές Πατρίδες. Για μάρτυρες και νεομάρτυρες σ’ όλες τις εποχές, πρόσφατες και παλαιότερες, όπως οι:

 

Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης

 

Μοναστηρίου Ιωακείμ

 

Κορυτσάς Φώτιος

 

Γρεβενών Αιμιλιανός

 

Στρώμνιτσας Γρηγόριος

 

Μελενίκου Ειρηναίος

Ὁμαδικός τάφος στούς Πύργους Πτολεμαΐδος

Όπως και για Τόπους Μαρτυρίου: Για Καλάβρυτα, για Αγία Λαύρα για Μέγα Σπήλαιο και Δίστομο, Υπάτη και Χορτιάτη, Αργυρόκαστρο και Κορυτσά.

Ομαδικός τάφος. Ολοκαύτωμα των Πύργων Πτολεμαΐδας 

και φυλακισμένα μνήματα ..

Η Πατρίδα μας λοιπόν είναι χώρα μαρτύρων και αγίων, άλλοτε με διωγμούς και μάστιγες και ηρωισμούς και άλλοτε τη προαίρεση. Δηλαδή μαρτύριο με τη θέλησή τους, χωρίς διωγμούς, χωρίς φωτιά, χωρίς μαστίγιο. Αυτό το μαρτύριο είναι η μεγαλύτερη αντίσταση στους Ηρώδεις του κόσμου και στην υπερφίαλη εξουσία τους. Δηλαδή, η μέχρι θανάτου εμμονή στην Πίστη και διαρκής ομολογία:

Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός.

Βέβαια, μερικοί μαρτυρικοί Χώροι της Ρωμηοσύνης παίρνουν δικαιωματικά ξεχωριστή θέση στον κατάλογο των ολοκαυτωμάτων:

 

ΠΟΝΤΟΣ

 

ΙΩΝΙΑ

 

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

 

ΔΙΣΤΟΜΟ

 

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

 

ΚΕΡΥΝΕΙΑ

 

Πάντως, μερικών απ’ αυτούς τους μαρτυρικούς Τόπους τα χώματά τους μπορεί να έμειναν στα βέβηλα χέρια των δημίων, άλλοτε βαρβάρων κι άλλοτε δήθεν πολιτισμένων, αλλά η ιστορία τους μένει δική μας. Μόνο δική τους δεν μπορεί να είναι.

 

ΕΦΕΣΣΟΣ

 

ΜΙΛΗΤΟΣ

 

ΠΕΡΓΑΜΟΣ

 

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

 

ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

 

ΣΙΝΩΠΗ

 

ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ

 

ΜΟΡΦΟΥ

 

ΚΕΡΥΝΕΙΑ

 

ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

 

Δεν αλλάζουν αρχιτέκτονα. Αυτών οι αρχιτέκτονες είναι πάντοτε οι μάρτυρες της Εκκλησίας και οι πρόμαχοι του Γένους των Ελλήνων. Οι γενναίως αθλήσαντες που υπομείνανε τον Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος θάνατον και έλαβαν αμάραντα στεφάνια.

 

«Μέσα σε βόλια κι οβίδων κρότους
έπεσαν νιάτα μες στον ανθό τους.
Πάνε λεβέντες, πάνε κορμιά
κι άγνωστα τα ‘θαψαν στην ερημιά.

Στρατούς λεβέντικης γενιάς
μ᾽ ανθούς τους ρένεις λεμονιάς,
βασανισμένη χώρα.»

 

‘Οι Ήρωες’ του Γεώργιου Σουρή -ο Σουρής έγραψε και αυτά, όχι αυτά που ξέρετε- 1912.

Μόνον η δική μας Εκκλησία ανάμεσα στα έθνη είναι Αυτή που παρέχει ολοκαυτώματα στο Θρόνο του Κυρίου. Γιγαντώθηκε με δάκρυα και πόνους. Απέραντο το ψηφιδωτό που απεικονίζει τους μάρτυρες της Εκκλησίας και της Πατρίδας και οδηγεί εκεί όπου οι ελπίδες και τα όνειρα του Γένους.

Η Κλαίρη Αγγελίδου, πρώην Υπουργός Παιδείας της Κύπρου -δεν μιλάμε για τους ‘υπουργούς παιδείας’ της Ελλάδας εδώ- στα 1974 όταν 200 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν -τουρκοκρατία έχουμε και σήμερα-, 8 χιλιάδες σκοτώθηκαν, 36% της μαρτυρικής Μεγαλονήσου κατέχουν οι βιαστές, αγνοείται η τύχη 1.619 και αφθονούν οι μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων, έγραψε: ‘Του ξεριζωμού’.

«Εμείς δεν αδικήσαμε μήτε τους δυνατούς μήτε τους λίγους
και ο Θεός επιβλέψει επί το Έθνος ημών.»

Της ίδιας επίκληση:

 

«Πίσω από εκείνα τα βουνά η γη δεν είναι πια δική μας.
Εκεί που οι πρόγονοί μας όργωσαν και φύτεψαν κιτριές και λεμονιές.
Εκεί που τις Βυζαντινές έχτισαν Εκκλησιές.
Δεν έμεινε τίποτε ορθό που οι βάρβαροι να μην το βεβηλώσουν.

Θεέ της Δικαιοσύνης με πύρινη ρομφαία χτύπα την αδικία
και φως αγάπης και ομορφιάς κάμε να σκορπιστεί στη γη μας
που ποτίστηκε με δάκρυα και αίμα.»

 

Πάντα όμως η ίδια απάντηση ανεβαίνει στα χείλη των Ελλήνων εθνομαρτύρων λίγο πριν το μαρτύριο. Διαβάζουμε σε επιστολές.

1955.

«Τώρα που σας γράφω βρίσκομαι μέσα στο σκοτεινό κελί της φυλακής μου περιμένοντας με θάρρος και υπομονή τον δήμιο να ‘ρθει να με οδηγήσει στον τόπο της εκτελέσεως. Αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρό και γαλήνιο γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου.»

Άλλος γράφει στην μητέρα του.

«Προσεύχομαι στην Υπεραγίαν Θεοτόκον να μας δώσει θάρρος και ψυχραιμία γιατί κι Εκείνη έχασε τον Υιόν Της.»

Και το θρυλικό του Ευαγόρα.

 

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια,
να βρώ τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.»

 

Και πάλι ο ίδιος:

 

«Θα πάω στον Θεό και θα Τον παρακαλέσω
να είμαι ο τελευταίος που θα κρεμαστώ.»

 

Ο ένας κρίκος μετά τον άλλον, τα Ελληνικά ολοκαυτώματα παλιά και νέα. Και η ιστορία γράφεται με ποιήματα, πότε για την τουρκική θηριωδία και πότε για την ναζιστική.

‘Καλάβρυτα 1943’ Γιάννης Κουτσοχέρας:

 

«Παν τα Καλάβρυτα
Το Αρκάδι, το Κούγκι να’ βρουν.
Θεία η φυγή
σκλάβα μου γη.

Γιατί, τα Καλάβρυτα, τ’ Αρκάδια,
δε ζουν στα ανήλιαγα λαγκάδια.
Βουβάσου
χαμωβλεπούσα εσύ Οικουμένη.»

 

Και μια φοιτήτρια του Δημοκρίτειου Θράκης, η Ιωάννα Μπαλαούρα, γράφει ποίημα βραβευμένο με τίτλο ‘Ολοκαύτωμα‘:

 

«Εδώ η πέτρα πονάει.
εδώ ξένε που πατείς είναι το μνήμα της μάννας μου,
είναι η γη του πατέρα μου,
είναι το αίμα της αντίστασης.

Εδώ ξένε μόνο θ’ ακούς τις αχνές αλλοτινές φωνές τους.
Οι πέτρες εδώ ματώνουν,
οι πέτρες εδώ θυμούνται.
Εδώ ξένε είναι τα Καλάβρυτα.»

 

Και ένας φοιτητής του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης, ο Στεφανάκης Γεώργιος, βραβευμένος επίσης:

 

«Εξακόσιοι ενενήντα έξι θερίστηκαν,
λες κι ήταν στάχυα.
Ποιος άκουσε ποτέ θερισμό από τον Ιούνη ως τον Δεκέμβρη;
Να κρατάει τόσο;
Από χωριά πολλά των Καλαβρύτων,
να μην τ’ απαριθμήσω μην τυχόν και λησμονήσω κάποιο και το αδικήσω,
και αυτά τα στάχυα όλα μαζί αλέστηκαν στης μνήμης τον μύλο»

 

Και ξεχειλίζει αυτή τη φορά ο λαϊκός πόνος τώρα σε τραγούδι,

 

«Κάμποι των Καλαβρύτων φέτος να μην ανθίσετε, χορτάρι μην φυτρώσει,
για το κακό που γίνηκε στις 13 Δεκέμβρη.
Κάψανε τα Καλάβρυτα σκοτώσανε τους άντρες.»

 

Οι Γερμανοί δεν έκαψαν μόνο τα Καλάβρυτα αλλά και την Αγία Λαύρα και το Μέγα Σπήλαιο. Ο Αυστριακός συγγραφέας της ιστορίας της τραγωδίας των Καλαβρύτων Χέρμαν Φρανκ Μάιερ[Hermann Frank Mayer] έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο: ‘Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα’:

 

«Η σφαγή αμάχων στο πλαίσιο της επιχείρησης Καλάβρυτα μετετράπη αναπόφευκτα σε βασικό θέμα του βιβλίου μου. Με βάση τον αριθμό των θυμάτων πρόκειται προφανώς για το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου που διέπραξε η Βέρμαχτ.»

 

Και ο δήμαρχος Νυρεμβέργης είπε στον δήμαρχο Διστόμου:

 

«Στις 19 Ιουνίου 1944 η γερμανική Βέρμαχτ προέβη σε ανατριχιαστικά εγκλήματα στον πληθυσμό του Διστόμου. Μόνο λίγοι κάτοικοι του Δήμου διέφυγαν από την κτηνώδη δολοφονία.»

 

Δίπλα στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα, και η Υπάτη, μένει σύμβολο της καταστροφικής μανίας των ναζιστικών ορδών με το ολοκληρωτικό κάψιμό της στις 17/06 του ’44, μαζί με την σφαγή των Πύργων Κοζάνης στις 24 Απριλίου του ’44 όπου και ολοσχερώς καήκανε και οι ζωντανοί και η Κωμόπολη. Αλλά και τον Σεπτέμβριο του ’43 άλλο μαρτυρικό χωριό, η Βιάννος, χωριό του Νομού Ηρακλείου είχε την ίδια τύχη.

 

«Αδέρφια, σαν θα πάτε στης Βιάννου τα χωριά,
μνήματα μην πατάτε μην πάρουνε φωτιά.»

 

Λέχθηκε από τον Μανώλη Γλέζο ότι τότε όλη η Ελλάδα έγινε ολοκαύτωμα.

Και από τον Κουτσοχέρα:

 

«Εκείνη την ημέρα χάθηκαν οι λύκοι και ούρλιαζαν οι άνθρωποι.»

 

Ο Χορτιάτης, 02/09 του ’44. Ένας ακόμη κρίκος στο ατέλειωτο μαρτυρολόγιο της Ρωμηοσύνης.

 

«Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
και ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.»,

 

γράφει ο Καββαδίας στο ποίημά του ‘Θεσσαλονίκη’.

Ασταμάτητες οι εποχές ολοκαυτωμάτων για τον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Να λοιπόν κι άλλες.

Το ολοκαύτωμα της Ιεράς Μονής Αρκαδίου στο Ρέθυμνο, όπου τον Νοέμβριου του 1866 μετά από ηρωική άμυνα οι πολιορκημένοι από 28 χιλιάδες Τούρκους έγκλειστοι στο Μοναστήρι, 286 ένοπλοι και 657 γυναικόπαιδα, ανατιναχθήκανε όταν ο Ηγούμενος Γαβριήλ έδωσε διαταγή να πυροβοληθεί η πυριτιδαποθήκη της Μονής. Ανατιναχθήκανε 828 Έλληνες και 114 αιχμάλωτοι και το λαϊκό δίστιχο αποτυπώνει:

 

«Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε όλοι μικροί μεγάλοι
το μέγα ολοκαύτωμα που έγινε στ’ Αρκάδι.»

 

Και ακόμη, το παραδοσιακό:

 

«Τρία πουλιά χρυσόφτερα, τρία αηδονοπούλια
σχίζουνε σύννεφο πυκνό απ’ τ’ ουρανού τα βάθη
κι επάνω κατεβαίνουνε στα λείψανα τα άγια
του Αρκαδιού και κάθουνται και τα μοιρολογούνε.»

 

Ο ποιητής όμως πάντα υπενθυμίζει:

 

«Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.»

 

Στο θρυλικό Κούγκι, τον ιστορικό πύργο στο Σούλι και τον Καλόγερο Σαμουήλ, του οποίου την αυτοθυσία ύμνησε και ο Βαλαωρίτης. Δεκατρείς Δεκέμβρη του 1803 το Σούλι πολιορκείται από τον Αλή Πασά και ο Σαμουήλ μόλις μπήκαν στο Κούγκι οι Τούρκοι γίνεται ολοκαύτωμα ανατινάζοντας την πυριτιδαποθήκη που ήταν μέσα στην Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Δεν παραδόθηκαν αυτός και οι σύντροφοί του παρά μόνο στον Θεό.

Ο Καλόγερος Σαμουήλ υπήρξε άξιος μαθητής του ΠατροΚοσμά του Αιτωλού που είχε μαρτυρήσει πριν από 24 χρόνια το 1797 στο Μπεράτι, το Κολικόντασι.

Τη θυσία του Σαμουήλ λίγες ημέρες μετά ακολούθησε ο ανεπανάληπτος χορός του Ζαλόγγου από τις ηρωίδες Σουλιώτισσες.

Ο Βαλαωρίτης υμνεί τον Καλόγερο Σαμουήλ στο ποίημά του ‘Ο Σαμουήλ’:

 

«Καλόγερε, τι καρτερείς κλεισμένος μες στο Κούγκι;
Έλα να δώσης τα κλειδιά, πέσε να προσκυνήσης,
κι αφέντης ο Βελήπασας δεσπότη θα σε κάμη!

…

Δε φαίνετ’ ο καλόγερος. μόνος του στ’ Άγιο Βήμα
προσεύχετο κ’ ετοίμαζε τη μυστική θυσία.
Σφιχτά-σφιχτά στα χέρια του εβάστα το Ποτήρι
και μύρια λόγι’ απόκρυφα έλεγε του Θεού του.
Τα μάτια κατακόκκινα απ’ τες πολλές αγρύπνιες
εκοίταζαν ακίνητα το Σώμα και το Αίμα.

…

Σιγάτε βρόντοι τουφεκιών, πάψτε φωνές πολέμου,
Κι ο Σαμουήλ την ύστερη την Κοινωνιά θα πάρη !
Κ’ εκεί που κοίταζ’ ο παπάς τη Σάρκα τού Θεού του,
εκύλησ’ απ’ τα μάτια του στου Ποτηριού τα σπλάχνα
σαν τη δροσούλα διάφανο κρυφά-κρυφά ένα δάκρυ.
– Θεέ μου και Πατέρα μου, θαμμένος εδωμέσα
εδίψασα… Χωρίς νερό η Θεία Κοινωνιά σου
θα έμεν’ ατελείωτη… Δέξου, γλυκέ μου Πλάστη,
αυτό το μαύρο δάκρυ μου – μη το καταφρονέσης.
αμόλυντο και καθαρό βγαίν’ απ’ τα φυλλοκάρδια.
Δέξου το, Πλάστη, δέξου το – άλλο νερό δεν έχω.
Ήτανε ήλιος κ’ έλαμψε το ιερό το σκεύος.
Το αίμα εζεστάθηκε, άχνισε, ζωντανεύει.
Αναγαλλιάζει ο Σαμουήλ που είδε τη Θεία Χάρη
και τρέμοντας αγκάλιασε το θεϊκό Ποτήρι
και τόσφιξε στα χείλη του κι άκουσε που χτυπούσε
σαν νάτανε λαχταριστή καρδιά, ζωή γιομάτη.
Ανοίγ’ ή Πύλη του Ιερού, σκύφτουν τα παλληκάρια.
Τ’ ανδρειωμένα μέτωπα το μάρμαρο χτυπάνε,
και καρτερούν ακίνητα του γέροντα τα λόγια.
Επρόβαλ’ ο καλόγερος. Το πρόσωπό του φέγγει
σα χιονισμένη κορυφή στου φεγγαριού τη λάμψη.
Στα λαβωμένα χέρια του βαστούσ’ ένα βαρέλι
πόκλειε μέσα θάνατο, φωτιά κι απελπισία. …»

 

Το ίδιο στην Ιερά Μονή Σέκου στη Μολδαβία. Η άγια μορφή του ήρωα Γιωργάκη Ολύμπιου. Μετά την ήττα του Υψηλάντη το 1821, αφού έσωσε στο Δραγατσάνι και το Ιάσιο όσα μέλη του Ιερού Λόχου μπόρεσε, έφυγε κι οχυρώθηκε στα βουνά της Μολδαβίας και βρέθηκε πολιορκημένος στο Μοναστήρι του Σέκου από 8 χιλιάδες Τούρκους και τότε αφού αρνήθηκε κάθε διαπραγμάτευση μαζί τους έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του καμπαναριού και μαζί με τους άντρες του που αρνήθηκαν να παραδοθούν τινάχτηκε στον αέρα παρασέρνοντας στον θάνατο αμέτρητους αντιπάλους.

Και ο δάσκαλος Χρήστος Τσολάκης αναφωνεί επεκτείνοντας λίγο τον στίχο του Ελύτη:

 

«Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Σε λένε Όλυμπο και σε λένε δόξα της Μακεδονίας.
Βοηθός και σκέπη μας θρύλε των Πιερίων και των Βαλκανίων
Γεωργάκη Ολύμπιε απελευθερωτή.»

 

Λίγο μετά το Πάσχα το ’22 ακολουθεί το ολοκαύτωμα στον Άγιο Μηνά στη Χίο. Τραγικές και απάνθρωπες σφαγές όπου ενώ ο ιερέας Ιάκωβος Μαύρος κοινωνούσε τους αλλόφρονους κατοίκους της μαρτυρικής νήσου και μελλοθάνατους των Αχράντων Μυστηρίων, όρμησαν οι Τούρκοι και από τις 3 χιλιάδες που είχαν καταφύγει εκεί ελάχιστοι διέφυγαν τη σφαγή ενώ άλλους τους έκαψαν ζωντανούς. Ο Ηγούμενος της Μονής Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος Λουφάκης ανασκολοπίστηκε και άλλοι κληρικοί και λαϊκοί εκτελεστήκανε με απαγχονισμό ή με πέλεκυ. Και ο λαός:

 

«Κι από τον Άγιο σου Μηνά
παντού το σήμαντρο μηνά,
τη λευτεριά σου τώρα …».

 

Και ο Βερίτης είχε γράψει. Πήγε εκεί στον Άγιο Μηνά και είχε γράψει ένα ποίημα: ‘Ιερά Μονή του Αγίου Μηνά’. Δεν θα σας το διαβάσω.

Ακόμα να προσθέσουμε στον απέραντο κατάλογο το ολοκαύτωμα του Χρήστου Καψάλη στην Έξοδο του Μεσολογγίου το ’26 και του Ρωγών Ιωσήφ όταν κυκλώθηκαν από τους κτηνώδεις βαρβάρους. Προηγήθηκαν το ’21 και το ΄22 τα ολοκαυτώματα της Κάσου, της Σαμοθράκης, της Νάουσας και πολλών άλλων.

Μέχρι τώρα δεν έκανα λόγο για τον ξεριζωμό και το απίστευτο ολοκαύτωμα των Ποντίων όπου 353 χιλιάδες ψυχές ζητούν δικαίωση. Επιχειρήθηκε από το 1916 έως το ’23 η βίαιη και ολοκληρωτική εξαφάνιση των Ελληνοποντίων από τη γη των πατέρων τους. Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου η 19η Μαΐου, όπως καθιερώθηκε το ’94 με απόφαση της Βουλής. Στην Τραπεζούντα, την Τρίπολη, την Σαμψούντα με τον Κεμάλ Ατατούρκ εξολοθρεύτηκαν οι Ελληνοπόντιοι ακολουθώντας τους δικούς τους ανυποχώρητους νεομάρτυρες.

Στη συνέχεια οι Πόντοι έγιναν και πάλι θυσία του Ρωσσικού αυτή τη φορά ‘επαναστατικού’ ολοκληρωτισμού το 1917. Γνήσιου διαδόχου της λεγόμενης Γαλλικής επανάστασης των απαγχονισμών, μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε νέες εκτοπίσεις.

Όλες οι γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα των μαρτύρων της Εκκλησίας και των ηρώων της Ρωμηοσύνης που ανέφερα μέχρι τώρα, προήλθαν και συνεχίζουν να προέρχονται από: Τούρκους, συνεργάτες των Τούρκων, Εβραίους, Ντονμέδες, Τουρκαλβανούς και Ευρωπαίους -όποια λέξη δεν ξέρετε να τη βρείτε στο λεξικό.

Όλοι αυτοί θελήσανε ή να μας υποτάξουν ή να μας εξαφανίσουν και ευτυχώς Δόξα τω Θεώ μέχρι σήμερα δεν το κατόρθωσαν, αν και ήταν μεταξύ αυτών και ιστορικές προσωπικότητες που το επιδιώκανε, όπως παραδείγματος χάριν ο πολύς κόμης Ζοζέφ ντε Μαίστρ [Joseph de Maistre]. Γάλλος διπλωμάτης, γερουσιαστής, δικαστής, υπουργός και Ιησουίτης, ο οποίος στο έργο που δημοσίευσε το 1819 -πριν από την Επανάσταση- με τίτλο ‘Ο Πάπας’, γράφει για τους Έλληνες τα ακόλουθα καταχθόνια. (Δύο χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση και ευτυχώς αυτός πέθανε το έτος της Παλιγγενεσίας το ’21)

«Σε ότι αφορά τους Έλληνες ας τους οδηγήσουμε στους δικούς μας τρόπους, τα ήθη, τη γλώσσα και τότε θα μπορούμε να τους μεταχειριστούμε όπως θέλουμε..» Θυμίζει κανέναν σύγχρονο; «Για τους Έλληνες δηλαδή πρέπει πρωτύτερα να κατεδαφίσουμε για να μπορέσουμε ύστερα να χτίσουμε.» «Δηλαδή..» εξηγεί ο ίδιος στη συνέχεια «.. οφείλουμε προηγουμένως να καταστήσουμε τους Έλληνες άθεους ώστε μετά από αυτό να τους φέρουμε στον παπισμό.» Ίσως σήμερα να βγήκε αληθινός ο Ζοζέφ ντε Μαίστρ. …

Αυτά ένα δείγμα από τα απειράριθμα ως προς τους Ευρωπαίους και την «πολιτισμένη», σε εισαγωγικά, συμπεριφορά τους προς τους Έλληνες. Αλλά δυστυχώς τα ίδια καταχθόνια σχέδια σε πολλά επίπεδα εξυφαίνουν και γηγενείς, ντόπιοι δηλαδή, ελληνόφωνοι, όχι Έλληνες. Δήθεν ‘πνευματικοί ηγέτες’ και μάλιστα αυτοαποκαλούμενοι ‘ιστορικοί’ που μοναδικό σκοπό έχουν την γενοκτονία των αξιών του Ελληνορθόδοξου έθνους θυσιάζοντας την ιστορική αλήθεια με την διαστρέβλωση της ιστορίας προκειμένου παραδείγματος χάριν να πούνε πόσο καλά περνούσανε οι Έλληνες κάτω από τους Τούρκους, πόσο κακός ήταν ο Κολοκοτρώνης και οι μύθοι του Ζαλόγγου, της Αγίας Λαύρας και πάει λέγοντας.

Επιχειρούν να ρίξουν το πέπλο της λήθης στο παρελθόν. Χλευάζουν και αμαυρώνουν τον Χώρο των μαρτυρίων και ηρωισμών του Γένους ή εξαφανίζουν την Ορθοδοξία -επιχειρούν δηλαδή- με σκευωρίες και μεθοδεύσεις όπως η επιχειρούμενη κατάργηση των θρησκευτικών, και ασκούν την Γενοκτονία της Εθνικής Μνήμης και Ταυτότητας.

Λοιδορούν τα Ελληνορθόδοξα μόνο θύματα των απάνθρωπων και αποκτηνωτικών συμπεριφορών και γεγονότων, ενώ αντίθετα ρίχνουν δάκρυα και απλώνουν δίχτυα προστασίας στον οποιοδήποτε αλλόθρησκο απατεώνα.

Τους ενοχλεί θανάσιμα τους παραχαράκτες της ιστορίας ανθέλληνες, ότι οι Έλληνες δεν υποκύψανε στην μοίρα τους ως πρόβατα επί σφαγή. Δεν σκύψανε. Δεν γονατίσανε. Πέσανε σαν ήρωες, άλλοτε πολεμώντας και άλλοτε σε εκούσια ολοκαυτώματα στον βωμό της ελευθερίας και της Πίστεως.

Η βάναυση διαστρέβλωση της ιστορίας και η εξόφθαλμη παραποίηση των ιστορικών γεγονότων από τους επικίνδυνους και εγκάθετους κονδυλοφόρους της γνωστής κάστας των κατεδαφιστών των Εθνικών και Ορθοδόξων αξιών, έκαναν τον π. Μεταλληνό να γράψει ότι αυτοί θυμίζουν γελοιογράφους και τους παραπέμπει στον προφητικό λόγο του γελοιογράφου ΚΥΡ για να δουν καθαρότερα τις ιστορικές απόψεις τους μήπως και αντιληφθούν με το γελοιογράφημα που θα ακούσετε ΠΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ.

Γελοιογραφούσε ο ΚΥΡ: «Έλληνες και Τούρκοι έκαμαν τσιμπούσι στην Αλαμάνα. Έψησαν και έφαγαν σουβλάκια. Συμμετείχε και ο Αθανάσιος Διάκος.»

Αλλά και ο Μίκης Θεοδωράκης - που τον αναφέρω εδώ ξεχνώντας τις πολλές άλλες αμαρτίες του .. μ’ αυτά που λέει τώρα δεν ξεχνιούνται τα περασμένα -  προειδοποιεί μερικές κυρίες της Δημοτικής Εκπαίδευσης, και όχι μόνο, του Καποδιστριακού μας Πανεπιστημίου που βεβηλώνει τη μνήμη του Καποδίστρια με τα καμώματα των δήθεν ιστορικών και κοινωνικών ψυχολόγων του που ευνουχίζουν τα ανύποπτα παιδιά με την κατεδάφιση των ιδεών που συμβολίζουν οι λέξεις Ελλάδα, Πατρίδα, Πίστη, Ρωμηοσύνη, Ελευθερία. Και γράφει ο Θεοδωράκης απευθυνόμενος στους παραχαράκτες πανεπιστημιακούς δασκάλους:

«Σκοτώνετε την ψυχή μας. Έχετε πανίσχυρους φίλους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους. Όμως θα σας είναι πολύ δύσκολο να βαφτίσετε κι εμένα ακροδεξιό. Πρέπει να σας πω πως όσοι επιχείρησαν να φιμώσουν τις ιδέες είχαν κακά γεράματα. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν Έλληνες που απολύτως τίποτε δεν μπορεί να αλλοιώσει ή να αμαυρώσει την ταυτότητά τους, τελεία και παύλα. Αμφισβητείτε όλα όσα έπραξε ο Ελληνικός λαός. Αποδομείτε τις ιδέες και τα πιστεύω του. Πολλά τα ερείσματά σας αλλά και ο εμφανής συντονισμός της προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας με συνταγές καμουφλαρισμένου αφελληνισμού.»

Και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, Καλαβρύτων Αμβρόσιος, Πειραιώς Σεραφείμ, Σισανίου και Σιατίστης Παύλος και άλλοι που ίσως να μου διαφεύγουν, καλούν τους γονείς να αντιδράσουν νομικά σε μια άλλη επαίσχυντη μορφή γενοκτονίας παραδοσιακών ιδεών. Αναφέρονται σε άλλη κατάπτυστη εγκύκλιο του υπουργείου στα Γυμνάσια δύο ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα -για φαντάσου 23/12- που τα υποχρεώνει να διαθέσουν ολόκληρη εβδομάδα -όχι προς Θεού για την ημέρα των Χριστουγέννων και τη σημασία της ή για τους Τρεις Ιεράρχες, όχι τέτοια πράγματα ξεπερασμένα – για θέματα μεταξύ άλλων όπως οι λεγόμενες ‘έμφυλες ταυτότητες’ και με την ένδειξη ‘εξαιρετικά επείγον’ -για φαντάσου, φαντάσου δηλαδή και να καιγόμασταν τι θα έγραφαν- να καταθέσουν μέχρι 3 Φεβρουαρίου σχετικό σχέδιο. …

Και οι Ιεράρχες αναρωτιούνται. Τι είδους πειράματα είναι αυτά σε βάρος ανηλίκων μαθητών; Να ενημερωθούν δήθεν για ‘ομοφοβία’ και ‘τρανσφοβία’ στην κοινωνία και στο σχολείο; Ποιες συνέπειες θα έχει -πανάθλιοι προσθέτω εγώ- μια τέτοια δράση αποδόμησης στις ψυχές και στη μετέπειτα συναισθηματική πορεία των παιδιών;

Σεβαστοί πατέρες κυρίες και κύριοι. Οι γενοκτονίες συνεχίζονται με άλλη μορφή μέχρι σήμερα. Αυτές είναι πνευματικές γενοκτονίες και εκτελούνται από τους λίγους αλλά πανίσχυρους επίορκους δυστυχώς εντός των πυλών. Ας βάλει ο Θεός το χέρι Του αλλά ας βοηθήσουμε κι εμείς λιγάκι παίρνοντας κουράγιο και παράδειγμα από αυτό που εσείς κάνετε εδώ ως Εστία Πατερικών Μελετών.

 

***

 

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ΑΒΕΡΩΦ [22 Αυγούστου, 2017]