100 ἔτη ἀπό τήν Μικρασιατική Καταστροφή

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ .....

 

Ακούμε και βλέπουμε σε όλη την Ελλάδα να γίνονται εκδηλώσεις, ομιλίες, ημερίδες, εκδόσεις και διάφορες, λιγότερο ή περισσότερο αξιόλογες, αναφορές για την επέτειο των 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το μεγάλο αυτό ορόσημο που σήμανε τον οδυνηρότερο ακρωτηριασμό της οικουμενικότητας του Ελληνισμού μετά την Άλωση της Πόλης. Πολλές σε ποσότητα (οι εκδηλώσεις), γεγονός που μπορεί να μας ξεγελάσει και να θεωρήσουμε ότι ολόκληρη η Ελλάδα τιμά την ιστορία της, δεν ξεχνά και πορεύεται με οδηγό τα διδαγματά της. Είναι, όμως, έτσι; 

Ο ελληνικός λαός, τουλάχιστον οι κάποιας ηλικίας πολίτες, συμμετέχει φυσιολογικά σε όλα αυτά με συγκίνηση και σεμνότητα για κάτι που κι αν ακόμη δεν το γνωρίζει πλήρως από ιστορικής και γνωστικής απόψεως, όμως κυλά κυριολεκτικά στο αίμα του. Ο πολιτικός κόσμος, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, δίνει το παρών στα δρώμενα, όπως έχει μάθει και συνηθίσει κυρίως για το φαίνεσθαι, με ξύλινες δηλώσεις, επιβεβαιώνοντας ότι αν και προέρχεται από τον λαό δεν ανήκει ψυχικά σ' αυτόν ή μάλλον έχει απορροφηθεί στο ρόλο του και τη σκοπιμότητά του σαν κάτι άσχετο με το συλλογικό βίωμα και την κοινή μοίρα.

Αναρωτιέμαι δε, πόσοι συνειδητοποιούν και πόσοι προβληματίζονται για τη διαρκή συρρίκνωση του Ελληνισμού και ακόμη περισσότερο για τη διακριτή πλέον αλλοτρίωσή του από όσα συνιστούν την διαχρονική ταυτότητά του και τα οποία μέχρι τότε ακόμη υπήρχαν, ίσχυαν και τροφοδοτούσαν το "είναι" μας. Η παιδεία, η Πίστη, η γλώσσα, η παράδοση, η τέχνη, ο πολιτισμός.

Τώρα, συρρικνωμένοι όσο ποτέ, από τι τροφοδοτούμαστε, πού ξεδιψάμε, πού πορευόμαστε, ποιό είναι το όραμά μας και ποιός ο προσανατολισμός μας;

Μήπως αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν περισσότερο;

 

Δ.Κ.

Πανηγυρίζει
ἡ Ἱερά καί Σεβασμία Δεσποτική
Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Κουβαρᾶ Ἀττικῆς

Με ολονύκτιο πολύωρη Αγρυπνία, κατά τό Αγιορειτικό Τυπικό, τιμά τη μεγάλη Δεσποτική Εορτή της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού το σέμνωμα του εν Ελλάδι Ορθοδόξου μοναχισμού, η πανηγυρίζουσα Ιερά Ανδρώα Κοινοβιακή Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Κουβαρά Αττικής. Η Μονή είναι άβατος στις γυναίκες και ιδρύθηκε το έτος 1934 υπό του Αγιορείτου Ιερομονάχου (τότε), φημισμένου Πνευματικού και μετέπειτα Αγίου και Ομολογητού Ιεράρχου Ματθαίου (Καρμπαδάκη), του Κρητός (+1950), επί των ημερών του οποίου έφθασε και ξεπέρασε τους 150 μοναχούς!

 

Ἕνας ἀληθινός, πλήν ἠλεκτρονικός, διάλογος
ἑνός ὀρθοδόξου μέ ἕναν νεοημερολογίτη
περί τῶν νέων ἁγιοκαταταχθέντων προσώπων
ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως

 

(μέ ἀφορμή μία ἀνάρτηση τοῦ πρώτου γιά τόν Ὅσιο Γέροντα Μωϋσῆ τόν ἐκ Καστελλορίζου)

 Ἡ ἀνάρτηση:

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟΥ

Οι Καστελλοριζιοί και οι Καστελλοριζιές δεν έχουν να φοβούνται τίποτε από τις επεκτατικές κινήσεις της Τουρκίας. Ολόκληρη η Ελλάδα και όλος ο Ελληνισμός είναι στο πλευρό τους. Ας επικαλούνται, μετά τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας μας, και τις ευχές του νέου Οσίου Γέροντος του νησιού τους, του Αγίου Μωϋσέως (Τρυπητήνια) που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ακριτικό αυτό νησί και κοιμήθηκε το 1946 (+). 

(Σημείωση: Από τοιχογραφία στον Νάρθηκα του Ι. Ν. Αγ. Αποστόλων - στην Ι. Μονή Αγίας Τριάδος Εξαμιλίων Κορίνθου - ο Όσιος Μωϋσής μαζί με τον Γέροντά του Όσιο Παχώμιο της Χίου).

Ο ΔΙΕΞΑΧΘΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

 

Δ. Κ. : Ο γνωστός πλέον σε πολλούς Γέρων Πορφύριος (Μπαϊρακτάρης), ο Καυσοκαλυβίτης, θεωρούσε ως θεούμενο και αληθινό Άγιο τον Όσιο Γέροντα Μωϋσή, ο οποίος είχε επίσης ασκητεύσει για κάποιο διάστημα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους.

 

Π. Κ. : Δεν είναι κακό να τον αποκαλέσεις Άγιο Πορφύριο,τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αιγίνης Άγιο Ιερώνυμο τον αποκαλούμε (για προϋποθέσεις σύγκλισης συζητούσαμε πριν απο 2 μέρες)

 

Δ. Κ. : αφήστε τον καθένα να εκφράζεται όπως αναπαύεται, αρκεί να υπάρχει σεβασμός. Κι εσείς ατυχώς ανοίγετε θέματα εκεί που δεν αρμόζει. Άλλη φορά και με σχετική αφορμή μπορούμε να τα πούμε. Το ότι δεν ονομάζω κάποιον κάπως δεν σημαίνει ότι δεν τον σέβομαι, ούτε ότι τον υποβιβάζω.

 

Π. Κ. : δεν είναι θέμα σεβασμού αλλά αναγνώριση της αγιότητας, τόσο απλά

 

Δ. Κ. : αγιότητα σε κοινωνία με τον Οικουμενισμό, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν μπορώ να δεχθώ.

 

Π. Κ. : ερχόμαστε λοιπόν στα λόγια μου σε πρόσφατη ανάρτησή σας, αν δεν αναγνωρίζετε τα Μυστήριά μας περιμένετε να αναγνωρίσουμε τα δικά σας? Δεν βλέπετε την αντίφαση?

 

Δ. Κ. : δεν είμαι "μυστηριολόγος", αγαπητέ μου! Απλά προσπαθώ να κρατώ και να ομολογώ ό, τι μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες μας. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Άλλο σας λέω, άλλο καταλαβαίνετε. Ή μάλλον δεν θέλετε να καταλάβετε. ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΥΝ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ! Έγινα σαφής; Είναι δυνατόν να εμπιστευθώ το σημερινό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και τα κριτήριά του όταν διδάχθηκα ότι: «Μὴ γάρ μοι Ἰάκωβον εἴπης, φησί, καὶ ᾿Ιωάννην· κἂν γὰρ τῶν πρώτων ᾿Αγγέλων ἦ τις τῶν ἐξ οὐρανοῦ ΔΙΑΦΘΕΙΡΩΝ Τὸ κήρυγμα ΑΝΑΘΕΜΑ ἔστω» (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος). Ποὺ θὰ πῇ: Μὴ μοῦ πῆς Ἰάκωβον ἢ Ἰωάννην τοὺς ᾿Αποστόλους, ἀλλὰ καὶ ἕνας ἐκ τῶν πρώτων στὴν δόξα ᾿Αγγέλων τοῦ Οὐρανοῦ, ἂν διαφθείρῃ τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἔχῃ ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

Π. Κ. : οι Άγιοι του καιρού μας δεν περίμεναν το Οίκουμ. Πατριαρχείο για να τους αγιοκατατάξει, ήταν άγιοι στην συνείδηση των πιστών με την πολιτεία τους και τα πανθομολογούμενα θαυμαστά σημεία που έδειχναν καθημερινά, εν ζωή και μετά την οσιακή τους κοίμηση. Έτσι ακριβώς τιμάται απο τους πιστούς που γνωρίζουν τον βίο του και ο Άγιος Ιερώνυμος της Αιγίνης που προανέφερα, ασχέτως αν αγιοκατατάχτηκε απο σύνοδο των ΓΟΧ με την οποία οι του ΝΗ δεν έχουμε κοινωνία. Εάν θεωρείτε όσους κοινωνούν με το Οικουμ. Πατριαρχείο και με όσους κοινωνούν μαζί τους αιρετικούς, τότε  φυσιολογικά καταλήγετε στο συμπέρασμα ότι είστε η μοναδική ορθόδοξη Εκκλησία στον πλανήτη και όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν Μυστήρια. Μετά μην απορείτε που κανείς δεν ασχολείται με την προσπάθεια ενότητας. Παρακολουθώ τις αναρτήσεις σας, και ενώ συμφωνούμε σε άλλα θέματα που έχουν να κάνουν με τα εμβόλια, την υποχρεωτικότητα τους, την καταστολή κ.ο.κ., λυπάμαι βαθύτατα για τις θέσεις σας στα Εκκλησιαστικά. Αδικείτε κατάφωρα τον εαυτό σας. Εν πάσει περιπτώσει δεν έχει νόημα η συνέχιση της αντιπαράθεσης, και δεσμεύομαι να μην ξανασχολιάσω σχετική σας ανάρτηση με θέμα το ημερολογιακό, προκειμένου να παραμείνει η καλή εντύπωση που έχω για το πρόσωπό σας.

 

Δ. Κ. : αγαπητέ, εκτιμώ τη στάση σας και την απόφασή σας. Επιτρέψτε μου, όμως, για τελευταία ελπίζω επί του θέματος φορά να σας διευκρινίσω ότι ούτε Αγίους αμφισβητώ, ούτε θαύματα, όταν είναι εκ Θεού. Είχα την τύχη να γνωρίσω και συζητήσω προσωπικώς και με τον Γέροντα Πορφύριο και με τον Γέροντα Ιάκωβο στην Εύβοια. Μάλιστα, ο πρώτος μου πρότεινε να σπουδάσω θεολογία και προέβλεψε ότι θα γίνω Ιεροκήρυκας, όπως και έγινε. Έχω, λοιπόν, άποψη για την προσωπική τους αρετή. Όμως, δεν καταλαβαίνω γιατί συγχέετε αυτούς με το αν κάποιος, καλώς ή κακώς, κοινωνεί με το σημερινό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Προφανώς το κάνετε γιατί και τα εν λόγω πρόσωπα κοινωνούσαν. Να, λοιπόν, που βρίσκεται και η δική μου ένσταση απέναντί τους, με σεβασμό και αγάπη. Δεν θεωρώ απλουστευτικά αιρετικούς όσους κοινωνούν με το σημερινό Πατριαρχείο. Θεωρώ την κοινωνία μαζί του εκκλησιολογικώς απαράδεκτη, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Εσάς αλήθεια δεν σας προβληματίζει ότι υπάρχουν άγιοι τους οποίους εσείς αποδέχεσθε ως τέτοιους και οι οποίοι διέκοψαν κοινωνία με τους εξ ορθοδόξων Οικουμενιστές; Όπως είπα κάποτε και στον πολύ Εφραίμ της Βατοπαιδίου, μου αρκούν και νοιώθω ασφάλεια πνευματική αναγνωρίζοντας Αγίους που τήρησαν ακέραιη την παρακαταθήκη της Πίστεως, πράγμα αναγκαίο για να τιμώνται ως Άγιοι και να είναι απλανείς οδηγοί των πιστών προς σωτηρία. Δεν σας κρύβω δε ότι με προβληματίζει όλη η ιστορία της υποστηρίξεως εκ μέρους του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της εκλογής και αναδείξεως του κ. Βαρθολομαίου, ανέκαθεν οικουμενιστού, στον Πατριαρχικό θρόνο. Μακάρι να ήταν εκ Θεού η προφητεία του και ο εν λόγω Πατριάρχης να μετανοήσει και αποκηρύξει τις πλάνες και κακοδοξίες του. Γιατί μη μου πείτε ότι δεν έχει (κακοδοξίες), όταν αναγνωρίζει στον Παπισμό Βάπτισμα και Ιερωσύνη. Αγαπώ και διψώ την αγιότητα, αγαπητέ, γι αυτό έσπευδα και σπεύδω να γνωρίσω ενάρετα πρόσωπα. ΟΜΩΣ, με τη βοήθεια του Θεού, προσπαθώ να μην ξεφύγω από την οροθεσία ενός Αποστόλου Παύλου που μας εφιστά την προσοχή και δεν επιτρέπει τη θεωρία και τα θαύματα ως κριτήριο αληθείας, λέγοντάς μας : "καν Άγγελος εξ ουρανού, ευαγγελίζεται υμάς παρ' ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω". Χαίρετε πάντοτε και συγχωρέστε με αν σας λύπησα.

 

Π. Κ. : ο χαιρετισμός και η αίτηση συγχώρησης αμοιβαία.

 

 

ΤΕΤΟΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΛΥΠΑΜΑΙ.....

Τι κατάφερε ο διάβολος μέσω της Μασωνίας και του Οικουμενισμού που αυτός ενέπνευσε και προωθεί! Σήμερα άλλοι να εορτάζουν τη Μεταμόρφωση του Κυρίου, ως 6 Αυγούστου (οι νεοημερολογίσαντες), διανύοντας τη νηστεία του Δεκαπενταυγούστου και άλλοι (οι εμμείναντες στα παραδεδομένα) να ετοιμάζονται για την Κοίμηση της Αγίας Αννης, ως 25 Ιουλίου (αύριο). De facto σχίσμα στην εορτολογική ενότητα των ορθοδόξων! Μάλιστα στην Ελλάδα υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι οι νεοημερολογίσαντες είναι η πλειοψηφία των κατά παράδοση ορθοδόξων λαών, ενώ αυτό δεν ισχύει.

Σήμερα δεν εορτάζει την Εορτή της Μεταμορφώσεως ούτε το Άγιον Όρος, ούτε οι Άγιοι Τόποι με το Όρος Θαβώρ, ούτε το Θεοβάδιστο Όρος Σινά, ούτε η αχανής Ρωσία, ούτε η Σερβία, ούτε το Μαυροβούνιο, ούτε τα Σκόπια, ούτε η Ουκρανία, ούτε η Γεωργία κ.ά. Δηλαδή δεν εορτάζει η μεγάλη πλειοψηφία των όπου γης ορθοδόξων πιστών. Και βέβαια, ο Μασωνικός Οικουμενισμός καλλιέργησε και καλλιεργεί και προπαγανδίζει τον διχασμό και την έχθρα για να συντηρεί το σχίσμα, να το διευρύνει και πότε να μην επικρατήσει το πνεύμα του Θεού που θέλει τα λάθη να διορθώνονται και το κακό να θεραπεύεται. Έτσι, μας βάζει ο διάβολος, με τα όργανα του, αντί όλοι να φροντίζουμε και να πασχίζουμε για την αποκατάσταση της ενότητας και τη θεραπεία του κακού να "ιδεολογικοποιούμε" τη διαίρεση και να την υπερασπιζόμαστε δήθεν εν ονόματι της ενότητος ή της υπακοής ή της  προάσπισης της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Επί 40 και πλέον χρόνια γίνεται διάλογος με τους Παπικούς χωρίς καμία ουσιαστική πρόοδο ή μάλλον με βαθμιαία αλλοίωση των ορθοδόξων και κανονικών κριτηρίων για την επιστροφή των αιρετικών. Ομως, μεταξύ των διαιρεμένων Χριστιανών, που θεωρητικά πρεσβεύουν τα ίδια Δόγματα, δεν γίνεται και δεν υπάρχει καμία προσπάθεια, κανένα ενδιαφέρον, καμία ενέργεια. Αντιθέτως, ατέρμονες αντιπαραθέσεις περί σχίσματος, ποιός ευθύνεται, ποιοί είναι κανονικοί, ποιοί έχουν χάρη και ποιοί όχι . Κι όμως η λύση είναι απλή, τουλάχιστον για την εορτολογική ενότητα, κατ' αρχάς, και την εκκλησιαστική ενότητα, αμέσως μετά.

ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ, η επιστροφή στην επί αιώνες εορτολογική παράδοση της Ορθοδόξου Ανατολής, όπως την καθαγίασε η εκκλησιαστική πράξη 17 αιώνων και όπως Αγιοσυνοδικώς την υπερασπίστηκαν τρείς (όντως) Πανορθόδοξοι Σύνοδοι που συγκλήθηκαν γι' αυτά τα θέματα τον 16ο αιώνα, κατά της τότε πρωτο-εφαρμοσθείσης στην Παπική Δύση και προωθούμενης και στήν Ορθόδοξη (ακόμη) τότε Ανατολή, ημερολογιακής Καινοτομίας. Αυτομάτως παύει ο διχασμός σε νεοημερολογίτες και "παλαιοημερολογίτες"! Παύει ο εορτολογικός διχασμός των όπου γης παραδοσιακά ορθοδόξων λαών! Ποιός θα αμφισβητήσει ότι, έστω αυτό, δεν είναι θεάρεστο;

Και, το ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΗΜΑ, για να υπάρξει πλήρης εκκλησιαστική και εκκλησιολογικώς κανονική ενότητα: Έξοδος από το "Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών", το οποίο συνιστά την de facto άρνηση της μοναδικότητος της Ορθοδόξου Αληθείας και της Πίστεως "....εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν...", και καταδίκη-αποκήρυξη του Οικουμενισμού (που θεωρεί όλες τις χριστεπώνυμες αιρέσεις ως μετέχουσες ή συναποτελούσες την Εκκλησία του Χριστού) ως εκκλησιοκτόνου και αντιχρίστου παναιρέσεως, όπως άλλωστε τον θεωρούν όλοι όσοι γνωρίζουν τι  είναι η Ορθοδοξία και σέβονται την διδασκαλία των Αγίων Της. Αν γίνουν αυτά, τα οποία κάνεις ορθοφρονών πιστός δεν μπορεί να απορρίψει, τότε το πρόβλημα θα επιλυθεί κατά Θεόν και κανείς δεν θα μπορεί να αρνηθεί την ορθότητα της επιλύσεώς του. 

ΙΔΟΥ λοιπόν και το πρόβλημα και η λύση του. Τι ειλικρινώς θέλουμε; Εδώ θα αποδειχθεί! Σχίσματα ή κατά Θεόν ενότητα; Εχθρότητα ή κατά Θεόν ειρήνη; Τη δόξα της Ορθοδοξίας ή τη σταδιακή διάλυσή της;

Οι καιροί, έλεγαν οι πρόγονοί μας, ου μενετοί!

Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας!

Αν αγαπάμε τη σωτηρία μας, αν πιστεύουμε στην Ορθοδοξία, αν εργαζόμαστε για τη δόξα και τη δικαιοσύνη του Θεού!

Μετά (και) το δεύτερο βήμα, όλοι οι Ορθόδοξοι θα είμαστε πραγματικά ένα Σώμα, μια Εκκλησία και είναι περισσότερο από βέβαιο ότι η ευλογία του Θεού θα περισσεύσει και για την Πατρίδα μας και τους ορθοδόξους λαούς και πιστούς όπου γης!

 

Δ.Ι.Κ.