ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΕ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΟΝΗ.

Διωγμοὶ Μοναχῶν μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΕ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΟΝΗ

Διωγμοὶ Μοναχῶν μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα

 

 

Μοναχὸς Γαβριὴλ

Ἱερὸν Κελλίον Ὁσίων

Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ

καὶ Ἀρσενίου Καππαδόκου

Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου

Ἁγ. Ὄρους Ἄθω

 

 

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 25-6-2022

 

                                           Πανασιολογιώτατον Καθηγούμενον

                                                                     Ἀρχιμανδρίτην π. Νικόλαον

                                                                     καὶ σεβαστὴν Γεροντίαν

                                                                     Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου

 

 

Σεβαστοὶ πατέρες Εὐλογεῖτε.

Μὲ τὸν ἁρμόζοντα σεβασμὸ πρὸς ὑμᾶς, ὡς μοναστηριακὴν ἀρχὴν ὅλων τῶν ἐξαρτηματικῶν ἀδελφῶν τῆς Μονῆς μας, θὰ ἤθελα νὰ σᾶς ἀπασχολήσω γιὰ ἕνα σοβαρότατο θέμα, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ μὲ φιλάδελφα αἰσθήματα καὶ μὲ βάση τὴν ὑποχρέωση ὅλων τῶν Χριστινῶν, καὶ ἰδιαίτερα ἡμῶν τῶν Μοναχῶν, νὰ μὴν ὑποχωροῦμε σὲ θέματα Πίστεως καὶ Ἀληθείας.

Πρόκειται γιὰ τὸν ἀδικαιολόγητο ἀφιλάδελφο καὶ ἐξοντωτικὸ διωγμὸ ποὺ ὑφίσταται ἐδῶ καὶ χρόνια ὁ ἀδελφός μας Γέρων Κοσμᾶς Ἱερομόναχος, τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας, ποὺ ἀνήκει εἰς τὴν ὑφ᾽ ὑμᾶς Σκήτην τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Ὁ ἐν λόγῳ ἱερομόναχος ζεῖ στὸ Ἅγιον Ὄρος ἐδῶ καὶ τριάντα δύο (32) χρόνια, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ τελευταῖα εἴκοσι (20) ὡς Κουτλουμουσιανὸς ἐξαρτηματικὸς μοναχὸς στὴν Καλύβη ποὺ ἐμνημονεύσαμε.

Οἱ λόγοι ποὺ μὲ ὤθησαν νὰ σᾶς ἀπευθύνω ἀδελφικὰ τὴν παρούσα ἐπιστολὴ εἶναι οἱ ἑξῆς: Ὁ ἱερομόναχος Κοσμᾶς εἶναι πνευματικόν μου τέκνον, καὶ λόγῳ αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ δεσμοῦ γνωρίζω τὰ κατ᾽ αὐτὸν καὶ ἰδιαιτέρως τὶς κατηγορίες ποὺ τοῦ προσάπτουν οἱ διοικήσεις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ τῆς Σκήτης, οἱ ὁποῖες εἶναι ἄδικες καὶ ἀνυπόστατες παντελῶς. Ἡ ἀπόφασή του νὰ μὴ μετέχει τῆς κοινῆς λατρείας στὸ Καθολικὸ τῆς Σκήτης, ὡς καὶ ἡ ἀποφυγὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Σκήτης, ἔχουν δογματικὸ καὶ ἱεροκανονικὸ ὑπόβαθρο. Δὲν θέλει νὰ μνημονεύει τὸν αἱρετίζοντα πατριάρχη Βαρθολομαῖο, πρωτεργάτη καὶ στύλο τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι μνημονεύοντάς τον δηλώνει ὅτι πιστεύει καὶ αὐτὸς τὰ ἴδια. Ὡς πρὸς τὴν ἀποφυγὴ κοινωνίας πρὸς τοὺς πατέρες τῆς Σκήτης πράττει ὀρθῶς, διότι ἔχουν κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς καὶ ἀχειροτόνητους τῆς Οὐκρανίας, τοὺς ὁποίους δὲν ἀναγνωρίζουν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς μισοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ δέκα ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες. Θὰ σκεπτόσασταν ποτὲ νὰ συστήσετε στοὺς κληρικοὺς καὶ μοναχοὺς αὐτῶν τῶν δέκα ἐκκλησιῶν νὰ ἔχουν κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικούς, ὅπως ἔπραξαν δυστυχῶς καὶ κάποιοι Ἁγιορεῖτες ἡγούμενοι, ἱερομόναχοι καὶ μοναχοί; Μήπως ἀντὶ νὰ διώκετε τὸν π. Κοσμᾶ, ἔπρεπε ὡς Ἱερὰ Μονὴ νὰ ζητήσετε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα νὰ μὴ ἀναγνωρισθεῖ ὁ νέος ἀντικανονικὸς μητροπολίτης Κιέβου Ἐπιφάνιος, καὶ νὰ μὴν ἐπιτραπεῖ στοὺς κληρικοὺς τῆς νέας ψευδοαυτοκέφαλης ἐκκλησίας νὰ ἐνεργοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι κληρικοί, ὅταν ἐπισκέπτονται τὸ Ἅγιον Ὄρος;

Αὐτὴ εἶναι ἡ βασικὴ αἰτία τῆς, καθ᾽ ὑμᾶς, ἀπαράδεκτης καὶ δῆθεν ἀντι-μοναχικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ καλοῦ ἱερομονάχου, γιὰ τὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ ἀλλάξετε γνώμη μετὰ τὶς ἀπαρκέστατες ἐξηγήσεις ποὺ σᾶς ἔδωσε γραπτῶς μὲ τὴν ἀπὸ 31.8.2021/13.9.2021 ἐπιστολή του, τὸ περιεχόμενο τῆς ὁποίας γνωστοποίησε καὶ σὲ ἐμένα ὡς πνευματικό του πατέρα, μὲ τὸ ὁποῖο συμφωνῶ ἀπολύτως. Ὁ μοναχὸς πρέπει βέβαια νὰ σέβεται τὶς μοναστηριακὲς ἀρχὲς καὶ νὰ τηρεῖ τὰ ὑπεσχημένα, τὶς συνάξεις, τὰ ὁμόλογα, τὶς κοινὲς πρὸς τὴν Μονὴ καὶ πρὸς τὴν Σκήτη ὑποχρεώσεις. Πάνω ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀπὸ τὴν πολυπροβαλλόμενη ἀδιάκριτη ὑπακοὴ στοὺς ἡγουμένους καὶ στοὺς ἐπισκόπους, ἀπὸ τὸν παπικῆς ἔμπνευσης ἐπισκοποκεντρισμό, ἀκόμη καὶ πάνω ἀπὸ τὴν κοινὴ προσευχὴ καὶ λατρεία εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς σώζουσας Ἀλή-θειας, ἡ ἀπουσία τῆς ὁποίας καθιστᾶ ὅλα τὰ ἄλλα ἄχρηστα. Αὐτὸ δὲν λέγει ὁ μέγας μοναστικὸς ἡγέτης Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης ἐπικρίνοντας ὅσους μοναχοὺς τῆς ἐποχῆς του δικαιολογοῦσαν τὶς καινοτομίες καὶ τῆς αἱρέσεις; «Ἐὰν λοιπὸν μοναχοὶ εἰσί τινὲς ἐν τοῖς νῦν καιροῖς δειξάτωσαν ἐπὶ τῶν ἔργων. Ἔργον δὲ μοναχοῦ μηδὲ τὸ τυχὸν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τὸ εὐαγγέλιον· ἵνα μὴ ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καὶ αἱρετικῆς συγκοινωνίας τῆς ὑπὲρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσιν» (PG 99, 1049).

Τὸ νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦμε μὲ αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς εἶναι σταθερὸ δίδαγμα τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Παραδόσεως, καὶ εἶναι ἀναρίθμητες οἱ εὐαγγελικὲς καὶ πατερικὲς θέσεις. Περιορίζομαι νὰ ὑπενθυμίσω ἁπλῶς δύο παραδείγματα, ἑνὸς μεγάλου ἀσκητοῦ ποὺ ἐθεμελίωσε τὸν Μοναχισμὸ καὶ ἀποκαλεῖται καθηγητὴς τῆς ἐρήμου, καὶ τοῦ μεγίστου τῶν θεολόγων τῆς δεύτερης χιλιετίας, ποὺ ἐλάμπρυνε ὡς Ἁγιορείτης καὶ ἐδόξασε ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἀναφέρομαι στὸν Μέγα Ἀντώνιο καὶ στὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ. Γιὰ τὸν πρῶτο μᾶς διηγεῖται ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὅτι ἦταν θαυμαστὸς καὶ εὐσεβὴς σὲ θέματα πίστεως. Δὲν ἐπικοινώνησε ποτὲ μὲ τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, οὔτε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Μανιχαίους καὶ τοὺς Ἀρειανούς, ἐκ τῶν ὁποίων κάποιους τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὸ μοναστήρι του, ὅταν ἀπὸ τὴν συζήτηση ἔμαθε πὼς πλανῶνται. Εἶπε μάλιστα πὼς οἱ λόγοι τους εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τὸ δηλητήριο τοῦ φιδιοῦ: «Καὶ τὰ πίστει δὲ πάνυ θαυμαστοὺς ἦν καὶ εὐσεβής. Οὔτε γὰρ Μελιτιανοῖς τοῖς σχισματικοῖς ποτε κεκοινώνηκεν εἰδὼς αὐτῶν τὴν ἐξ ἀρχῆς πονηρίαν καὶ ἀποστασίαν· οὔτε Μονιχαίοις ἢ ἄλλοις τισὶν αἱρετικοῖς ὡμίλησε φιλικά, ἢ μόνον ἄχρι νουθεσίας τῆς εἰς εὐσέβειαν μεταβολῆς, ἡγούμενος καὶ παραγγέλλων τὴν τούτων φιλίαν καὶ ὁμιλίαν βλάβην καὶ ἀπώλειαν εἶναι ψυχῆς. Οὕτω γοῦν καὶ τὴν τῶν Ἀρειανῶν αἵρεσιν ἐβδελύσσετο, παρήγγελλέ τε πᾶσι μήτε ἐγγίζειν αὐτοῖς μήτε τὴν κακοπιστίαν αὐτῶν ἔχειν. Ἀπελθόντας γοῦν ποτέ τινας πρὸς αὐτὸν τῶν Ἀρειομανιτῶν, ἀνακρίνας καὶ μαθὼν ἀσεβοῦντας, ἐδίωξεν ἀπὸ τοῦ ὅρους λέγων ὄφεων ἰοῦ χείρονας εἶναι τοὺς λόγους αὐτῶν» (Βίος 68).

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς Ἁγιορείτης ἱερομόναχος, διέκοψε τὴν μνημόνευση τοῦ αἱρετίζοντος Πατριάρχου Ἰωάννου Καλέκα. Σὲ ἐπιστολή του «Πρὸς τὸν εὐλαβέστατον ἐν Μοναχοῖς κὺρ Διονύσιον» ἐξ ἀρχῆς σημειώνει ὅτι ὑπάρχουν τρία εἴδη ἀθεΐας. Στὸ πρῶτο εἴδος ἀνήκουν οἱ κατ᾽ ἐξοχὴν ἄθεοι, ὅσοι δηλαδὴ ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Στὸ δεύτερο εἴδος ἀθεΐας ἀνήκουν οἱ αἱρετικοί, ποὺ διαστρεβλώνουν τὴν περὶ Θεοῦ διδασκαλία, καὶ στὸ τρίτο εἴδος ἀθεΐας ἀνήκουν ὅσοι σιωποῦν καὶ δὲν ἐλέγχουν τοὺς ἀθέους τοῦ πρώτου εἴδους καὶ τοὺς αἱρετικοὺς τοῦ δευτέρου. Ὅπως καὶ σήμερα ὑπῆρχαν καὶ τότε Ἁγιορεῖτες ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ ἔλθουν σὲ σύγκρουση μὲ τὸν αἱρετίζοντα πατριάρχη. Ἐπέκριναν μάλιστα τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, διότι, ἀντὶ νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ νὰ ἀσκεῖ τὴν ὑπακοή, ὅπως συμβουλεύουν καὶ οἱ σημερινοὶ αἱρετίζοντες πατριάρχες, ἐπίσκοποι καὶ ἡγούμενοι, ἀναλώθηκε στὸν ἔλεγχο τῆς πλάνης τοῦ Βαρλαάμ. Δὲν διστάζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη ἱερομόναχος, νὰ ἐλέγξει τὸν Βαρλααμίτη πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰγνάτιο μὲ αὐστηρή γλώσσα καὶ νὰ γράψει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια. Ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεση σὲ βγάζουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τώρα οἱ πλανεμένοι καὶ οἱ αἱρετίζοντες διαδίδουν στοὺς ἀκατήχητους πιστοὺς ὅτι τὸ νὰ μὴ μνημονεύεις τὸν πατριάρχη ἢ τὸν ἐπίσκοπο, ἡ ἱεροκανονικὴ δηλαδὴ Ἀποτείχιση, σὲ θέτει ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐνῶ μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι οἱ αἱρετικοὶ οἰκουμενιστές. Ἦταν λοιπὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ποὺ δὲν μνημόνευε τὸν πατριάρχη; Καὶ ἦσαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας οἱ τρεῖς ἐπίσκοποι καὶ ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὄρος, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ποὺ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐπὶ τρία ἔτη (1969-1972). Λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος: «Καὶ γὰρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί˙ καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καὶ τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἂν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καὶ ἀρχιποίμενας ἱεροὺς ἑαυτούς καλοῦντες καὶ ὑπ᾽ ἀλλήλων καλούμενοι˙ μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν χριστιανισμόν, ἀλλ᾽ ἀληθείᾳ καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα.» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου 3).

Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ μὲ παρακίνησε νὰ γράψω αὐτὴν τὴν ἐπιστολή, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ δηλώσω τὴν συμφωνία μου γιὰ τὴν ὁμολογητικὴ καὶ ἄξια ἐπαίνων στάση τοῦ ἱερομονάχου Γέροντος Κοσμᾶ, ποὺ στηρίζεται στὴν διαχρονικὴ διδασκαλία καὶ πράξη τῶν Ἁγίων, ἦταν ἡ ἐκτίμησή μου, καὶ τὸ ἐκφράζω αὐτὸ μὲ βαθύτατη θλίψη καὶ πικρία, ὅτι αὐτὸς ὁ χρόνιος καὶ ἀπάνθρωπος διωγμός ἐναντίον του οὐσιαστικὰ στρέφεται καὶ πάλιν πρὸς τὸ ταπεινό μου πρόσωπο. Ὁ ἱερομόναχος Κοσμᾶς ταυτίζεται ἀπολύτως πρὸς τὶς θέσεις καὶ ἀπόψεις μου γιὰ ὅσα συνταράσσουν τὴν Ἐκκλησία τὸν τελευταῖο καιρό καί ἐκθεμελιώνουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό εἶναι ὁ μόνος ἱερεύς τῆς περὶ τὸ Κελλίον μου περιοχῆς, στὸν ὁποῖο μπορῶ νὰ λειτουργοῦμαι καὶ νὰ κοινωνῶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Μὲ τὴν ἐπιβολή λοιπὸν εἰς αὐτόν, χωρὶς σοβαρούς λόγους, χωρίς συγκεκριμένα παραπτώματα, τῆς ποινῆς τῆς ἀργίας, ἡ ὁποία κατὰ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο ἐπιβάλλεται μὲ συγκεκριμένο κατηγορητήριο καὶ συγκεκριμένη διαδικασία, οὐσιαστικά ἐπιδιώκετε νὰ μᾶς ἀφήσετε ἀλειτούργη-τους καὶ ἀκοινώνητους, ἐμένα καὶ τοὺς περὶ ἐμὲ πατέρες, ὅπως ἐπράξατε ἐνωρίτερα διώκοντας τόν παπα-Εἰρηναῖο ἐντελῶς ἄδικα.

Ὁ τρίτος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο σᾶς γράφω αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴ εἶναι ὅτι πρέπει νὰ ἀποφευχθεῖ ὁ σκανδαλισμὸς τὼν πιστῶν, ποὺ σέβονται καὶ τιμοῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅταν πληροφορηθοῦν τὰ ἀπάνθρωπα καὶ πρωτάκουστα ἢ ἀνήκουστα μέτρα ποὺ πήρατε ἐναντίον τοῦ ἱερομονάχου Κοσμᾶ, γιὰ νὰ κάμψετε τὶς ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις του. Σᾶς εἶναι γνωστά καὶ δὲν θὰ τὰ ἀπαριθμήσω. Δὲν τὸν ἐκάμψατε οὔτε μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς ἐκδίωξης ἀπὸ τὸ Κελλί του, οὔτε μὲ τὴν διακοπὴ παροχῆς νεροῦ ἐπὶ ἐννέα (9) μῆνες. Οἱ μοναχοὶ διώκονται, δὲν διώκουν. Δὲν θὰ ἐπιχειρηματολογήσω περισσότερο, διότι γνωρίζω ὅτι θὰ σᾶς παροργίσω, ἂν ἤδη δὲν σᾶς παρώργισα, ὑποστηρίζοντας ἕναν ἀδίκως διωκόμενο, συκο-φαντούμενο καὶ ἐκβιαζόμενο ἀδελφό μας. Ἡ πατρικὴ καὶ ποιμαντική σας μέριμνα ἔπρεπε νὰ στραφεῖ πρὸς ἄλλους ἐξαρτηματικοὺς ἀδελφοὺς τῆς Μονῆς μας, ποὺ ἔχουν ξεφύγει τελείως ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ τελείωσης, καὶ αὐτοὺς ἔπρεπε νὰ νουθετήσετε καὶ νὰ συνετίσετε, καὶ ὄχι τὸν παπα-Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν δική μου καθοδήγηση καὶ ἄλλων Γερόντων πράττει τὰ αὐτονόητα, τὰ εὐάρεστα εἰς τὸν Θεὸν καὶ ὄχι εἰς τούς ἰσχυροὺς καὶ ἐξουσιαστὲς τῶν τοῦ κόσμου.

Οἱ ἀδίκως καὶ ἀντικανονικῶς ἐπιβαλλόμενες ποινές, ὅταν προέρχονται ὄχι ἀπὸ ἀδελφικὴ καὶ πατρικὴ μέριμνα, ἀλλὰ ἀπὸ προσπάθεια ἐκβιασμοῦ καὶ ἐκφοβισμοῦ πρὸς ἐπιτυχίαν ἀντορθοδόξων στόχων, δὲν ἐπικυρώνονται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀλλοίμονον ἂν ὁ Θεὸς ἐνέκρινε τοὺς διωγμοὺς αἱρετικῶν καὶ αἱρετιζόντων ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων.

Εὔχομαι ὁ Θεὸς ταῖς πρεσβείαις τῶν ὁμολογητῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ἰδιαιτέρως τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων νὰ ἐνισχύσει περαιτέρω τὸν παπα-Κοσμᾶν εἰς τὴν ὀρθόδοξη πορεία καὶ νὰ φωτίσει καὶ ὑμᾶς νὰ σταματήσετε νὰ τὸν διώκετε ἀδίκως. Ἡ ποινὴ τῆς ἀργίας ποὺ τοῦ ἐπιβάλατε ὡς πρὸς τὸ ἱεροπρακτεῖν ἐπὶ ἕξι μῆνες δὲν εἶναι «ἀφυπνιστική», ὅπως νομίζετε, ἀλλὰ ἄδικη καὶ ἐκδικητική! Ἄλλοι πρέπει νὰ ἀφυπνισθοῦν καὶ νὰ κατανοήσουν τὰ διὰ τοὺς μοναχοὺς αὐτονόητα. Κατὰ ἰδική μου συμβουλὴ καὶ προτροπή, ἀλλὰ καὶ ἄλων Γερόντων, δὲν θά τηρήσει τὸν κανόνα τῆς ἀργίας, διότι δὲν εἶναι σύμφωνος οὔτε μὲ τὸ γράμμα οὔτε μὲ τὸ πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καὶ συνεπῶς οὔτε μὲ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τὸν Ἐσωτερικό Κανονισμό τῆς Μονῆς.

Μὲ σεβασμὸ καὶ ἐλπίζοντας στὴν παύση τοῦ διωγμοῦ ἐναντίον μας.

 

Μοναχὸς Γαβριήλ