Ἕνα ἐξαιρετικό κείμενο-ἀνατομία τοῦ "πολιτισμοῦ" μας, στήν ἀλήθεια τοῦ ὁποίου πρέπει νά καθρεπτιστοῦμε!......

ΣΚΙΕΡΟΣ, ΚΑΚΕΚΤΥΠΟΣ Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

  

Γάζα – Αἱ συνέπειαι μίας γενοκτονίας: Τὸ 96% τῶν ζωντανῶν παιδιῶν πιστεύει ὅτι θὰ ἀποθάνη. (Πηγή: «Ημεροδρόμος»)

 

Ἡ κατοχικὴ δύναμις τοῦ Ἰσραὴλ ἐπιδιώκει  τὴν «ἐξαφάνισιν τῶν Παλαιστινίων»

 

ΣΚΙΕΡΟΣ, ΚΑΚΕΚΤΥΠΟΣ Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

 

Ἡ Γενοκτονία, τὸ σκληρὸν νόμισμα τῆς Δυτικῆς Κυριαρχίας

 

Τοῦ κ. Λέοντος Μπράνγκ, θεολόγου

   Στὶς 17 Μαΐου ὁ Chris Hedges, ἕνας γνωστὸς Ἀμερικανὸς δημοσιογράφος, ποὺ ἔχει τιμηθεῖ μὲ ἀρκετὲς διακρίσεις, δημοσίευσε στὸ ἱστολόγιο «chrishedges. substack.com» ἕνα ἄρθρο μὲ τίτλο «Ἡ Νέα Σκοτεινὴ Ἐποχὴ» καὶ ὑπότιτλο «Ἡ γενοκτονία στὴ Γάζα δὲν εἶναι ἀνωμαλία. Ἀπεικονίζει κάτι θεμελιῶδες γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ εἶναι ἕνας τρομακτικὸς προάγγελος τοῦ ποῦ κατευθύνεται ὁ κόσμος».

 

Ἡ σημερινὴ ἀνθρωπιστικὴ κατάστασις εἰς τὴν Γάζαν

  Βέβαια ὁ Chris Hedges ἔγραψε τὸ ἄρθρο πρὶν τὴ μερικὴ ἀναίρεση τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς Γάζας στὰ τέλη Μαΐου, ὅταν στὸ συνοριακὸ πέρασμα τῆς Ράφα στὴ Γάζα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Αἰγύπτου 2.000 φορτηγὰ φορτωμένα μὲ σάκους ἀλευριοῦ, δεξαμενὲς νεροῦ, τρόφιμα, ἰατρικὲς προμήθειες,  καύσιμα καὶ ἄλλα εἴδη, περίμεναν νὰ τοὺς δοθεῖ ἄδεια, ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ τροφοδοτήσουν τοὺς Παλαιστινίους μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθά. Πέρα ἀπὸ τὶς καθημερινὲς σφαγὲς μὲ πυροβόλα ὅπλα, βόμβες, ὀβίδες τάνκς, πέρα ἀπὸ τὶς μολυσματικὲς ἀσθένειες στὴ Γάζα ἀξιοποιεῖται τὸ παλαιότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ὅπλα πολιορκίας: ἡ πεῖνα. Ἕνας στοὺς πέντε ἀνθρώπους στὴ Λωρίδα τῆς Γάζας κινδυνεύει νὰ λιμοκτονήσει μετὰ ἀπὸ σχεδὸν τρεῖς μῆνες ἰσραηλινοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν τροφίμων καὶ τῆς ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας. Δυστυχῶς ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς μερικῆς ἀναίρεσης τοῦ ἀποκλεισμοῦ ἡ κατάσταση δὲν ἔχει ἀλλάξει ριζικά. Ἀκόμα καὶ τώρα πολὺ λίγα τρόφιμα φθάνουν στοὺς ἔγκλειστους ἀνθρώπους ἐκεῖ, σύμφωνα μὲ τὶς σοβαρὲς καταγγελίες τοῦ γραφείου ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν στὶς 23 Ἰουνίου. Τὸ Ἰσραήλ, ὅπως ὑποστηρίζει τὸ γραφεῖο, παρεμποδίζει συστηματικὰ τὴ βοήθεια, γιὰ νὰ σβήσει τὴν παλαιστινιακὴ ζωή. Ὁ διευθυντὴς τοῦ γραφείου συντονισμοῦ τοῦ ΟΗΕ γιὰ τὴν ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια στὰ κατεχόμενα ἐδάφη, Jonathan Whittall, κατηγόρησε τὸ Ἰσραὴλ ὅτι σκόπιμα ἐμποδίζει τὴ χρήση τῶν ἀξιόπιστων συστημάτων τοῦ ΟΗΕ. Σὲ ἀνακοίνωση τύπου δήλωσε: «Θὰ μπορούσαμε νὰ φθάσουμε σὲ κάθε οἰκογένεια στὴ Γάζα – ὅπως κάναμε στὸ παρελθὸν -, ἀλλὰ μᾶς ἐμποδίζουν σὲ κάθε βῆμα νὰ τὸ κάνουμε». Ἡ κατοχικὴ δύναμη τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως ἐπιβεβαιώνεται καθημερινά, ἐπιδιώκει τὴν «ἐξαφάνιση τῆς παλαιστινιακῆς ζωῆς». Ὁ στρατὸς τοῦ Ἰσραὴλ ἐπανειλημμένα πυροβόλησε ἀνθρώπους ποὺ ἤθελαν νὰ παραλάβουν τρόφιμα. Τὰ θύματα αὐτὰ μετριοῦνται ἤδη μὲ ἑκατοντάδες. Ὁ ἐκπρόσωπος τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν κατηγόρησε τὴν ἰσραηλινὴ ἡγεσία ὅτι δημιούργησε σκόπιμα σημεῖα διανομῆς τροφίμων σὲ στρατιωτικοποιημένες ζῶνες. «Ἡ παλαιστινιακὴ ζωὴ καὶ ὅ,τι τὴν ὑποστηρίζει, καταστρέφεται συστηματικὰ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ κόσμου», εἶπε ὁ Whittall. Ὁ πληθυσμὸς ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὸ 17 %  τῆς ἐπιφάνειας τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας. Οἱ ποσότητες ἀπὸ βοήθεια ποὺ ἔχουν φθάσει μέχρι στιγμῆς δὲν ἐπαρκοῦν καθόλου, γιὰ νὰ ἀνακουφίσουν τὴ μεγάλη ἀνάγκη τῶν ἀνθρώπων στὴν περιοχή. Ὁ ΟΗΕ καὶ οἱ ἀνθρωπιστικὲς ὀργανώσεις προειδοποιοῦν γιὰ ξέσπασμα πείνας.

  Σύμφωνα μὲ τρέχουσες ἀναφορές, πάνω ἀπὸ 50.000 παιδιὰ ἔχουν σκοτωθεῖ ἢ τραυματιστεῖ ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2023. Περισσότερα ἀπὸ 4.000 παιδιὰ μὲ τοὺς πιὸ σοβαροὺς τραυματισμοὺς ἢ ἀσθένειες περιμένουν ἐπειγόντως τὴν ἰατρικὰ ἀπαραίτητη διακομιδή τους. Περισσότερα ἀπὸ 71.000 παιδιὰ ἀπειλοῦνται ἔντονα ἀπὸ τὸν ὑποσιτισμό. «Αὐτὰ εἶναι παιδιὰ ποὺ εἶναι ἕξι μηνῶν καὶ ζυγίζουν ὅσο τὰ νεογέννητα», ἀναφέρει ἡ Rosalia Bollen, εἰδικὸς ἐπικοινωνίας τῆς UNICEF στὴ Γάζα, σὲ συνέντευξή της. Αὐτὰ τὰ παιδιὰ «δὲν μοιάζουν πιὰ μὲ παιδιά, μοιάζουν μὲ μικροὺς σκελετούς».

 

Ἡ ἐπιδίωξις τοῦ Ἰσραὴλ μὲ τὴν ἀνοχὴν τῆς Δύσεως

  Ἑπομένως, αὐτὸ ποὺ κατηγορεῖ ὁ Chris Hedges στὸ ἄρθρο του ἐπιβεβαιώνεται καθημερινῶς. Τὰ λόγια τοῦ Ἰσραηλινοῦ Πρωθυπουργοῦ Μπενιαμὶν Νετανιάχου, ποὺ ἀναφέρει ὅτι τίποτα δὲν θὰ σταματήσει αὐτὴ τὴν τελικὴ ἐπίθεση, ποὺ ὀνομάζεται «Ἐπιχείρηση Ἅρμα τοῦ Γεδεῶν», φανερώνουν τὸ ἀπάνθρωπο ἐγχείρημα. Τὸ Ἰσραὴλ «καταστρέφει ὁλοένα καὶ περισσότερα σπίτια στὴ Γάζα». Οἱ Παλαιστίνιοι δὲν ἔχουν «τίποτα γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν καὶ πάλι». «Τὸ μόνο ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῶν κατοίκων τῆς Γάζας νὰ μεταναστεύσουν ἐκτὸς τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας». Αὐτὰ τὰ λόγια εἶπε ὁ Ἰσραηλινὸς Πρωθυπουργὸς σύμφωνα μὲ ἕνα πρωτόκολλο ποὺ διέρρευσε κατὰ τὴ διάρκεια μίας συνάντησης πίσω ἀπὸ κλειστὲς πόρτες μὲ βουλευτὲς τῆς Κνεσέτ. Καὶ συμπλήρωσε: «Ἀλλὰ τὸ κύριο πρόβλημά μας εἶναι νὰ βροῦμε χῶρες ποὺ νὰ τοὺς ὑποδεχτοῦν».

  Μὲ ἀφορμὴ αὐτὰ τὰ λόγια του Νετανιάχου πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε, ὅτι τὸ 1898 μετὰ τὸ ξεκίνημα τῆς πρώτης μαζικῆς μετανάστευσης ζοῦσαν στὴν Παλαιστίνη μόλις 5.200 Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν δεύτερη μαζικὴ μετανάστευση ἔφθασαν τὸ 1918 στὶς 56.000 ἔναντι 644.000 Παλαιστινίων. Ἡ ἀντίστοιχη κατοχὴ γῆς ἦταν 2,5% ἔναντι 97,5%. Μὲ τὴ μαζικὴ μετανάστευση τῶν ἑπόμενων 30 ἐτῶν οἱ ἀριθμοὶ τῶν κατοίκων ἔφθασαν τὸ 1948, τὴ χρονιὰ τῆς δημιουργίας τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸν ΟΗΕ, στὶς 700.000 ἔναντι 1.380.000 μὲ τὴν ἀντίστοιχη κατοχὴ γὴς 5,67% ἔναντι 94,33%. Μὲ τὰ δεδομένα τότε ἡ ἀρχικὴ ἔκταση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τὸ ὁποῖο ἀναγνώρισαν οἱ ΗΠΑ ἐντὸς ὀλίγων ὡρῶν, ὁρίστηκε σὲ 56,47% τοῦ ἐδάφους ὡς ἑβραϊκὴ ζώνη καὶ 42,88 ὡς ἀραβικὴ ζώνη, ὅπως καὶ τὴν πόλη τῆς Ἱερουσαλὴμ μὲ ἔκταση 0,65% ὡς διεθνῆ ζώνη. Ἐν τῷ μεταξὺ μὲ τοὺς διαφόρους πολέμους ἡ ἔκταση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ ἀποτελεῖ περίπου τὸ 76,8% καὶ οἱ παλαιστινιακὲς περιοχὲς (Λωρίδα τῆς Γάζας καὶ Δυτικὴ Ὄχθη) τὸ 23,2% τοῦ ἐδάφους τῆς Παλαιστίνης.

 

Ἡ βαρβαρότης τῆς Δύσεως

  Εἶναι σκληρὴ ἡ κρίση τοῦ Chris Hedges γιὰ τὴν «πολιτισμένη» Δύση. Χαρακτηρίζει τὰ 15 χιλιόμετρα συνόρων ἀνάμεσα στὴν Αἴγυπτο καὶ τὸ Ἰσραὴλ ὡς «γραμμὴ διαχωρισμοῦ μεταξὺ ἑνὸς κόσμου βάναυσης ἐκβιομηχάνισης καὶ τοῦ ἀπελπισμένου ἀγώνα ἐπιβίωσης ἐκείνων ποὺ ἔχουν ἐγκαταλειφθεῖ ἀπὸ τὰ πλουσιότερα ἔθνη τῆς γῆς.» Στὴ συνοριακὴ γραμμὴ αὐτὴ καταρρέουν τὸ ὄμορφο κατασκεύασμα τῶν διεθνῶν ἀνθρωπιστικῶν συμβάσεων, αὐτὰ ποὺ λέγονται γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀμάχων ἢ γιὰ τὰ πιὸ βασικὰ δικαιώματα. Ἐκεῖ ἀποκρυσταλλώνεται ἡ ἀδυσώπητη πραγματικότητα: «Οἱ ἰσχυροὶ σταυρώνουν τοὺς ἀδύναμους», «δὲν ἀποκλείεται καμία θηριωδία – οὔτε κἄν γενοκτονία», «ἡ λευκὴ φυλὴ στὸν Παγκόσμιο Βορρᾶ ἐπιστρέφει στὴν ἀνεξέλεγκτη, ἀρχαϊκὴ βαρβαρότητα ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ἀποικιοκρατία καὶ τὴ μακραίωνη ἱστορία λεηλασίας καὶ ἐκμετάλλευσης»,  ἐκεῖ ἀμαυρώνεται ἡ βιτρίνα τῆς δημοκρατίας, δικαιοσύνης καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ὅσο καὶ νὰ ἐπιθυμεῖ ὁ “πολιτισμένος” δυτικὸς κόσμος μὲ τὴ γενικευμένη κατηγορία τῶν Ναζὶ νὰ διαγράψει ἀπὸ τὴ μνήμη του τὶς γενοκτονίες ποὺ διέπραξε στὴν Ἀμερική, τὴν Ἀφρική, τὴν Ἰνδία, στὴ Γάζα ἀπογυμνώθηκε ἡ μεγάλη ἀπάτη τῆς ἀνθρώπινης προόδου. Γιὰ ἄλλη μία φορὰ στὴν ἱστορία πίσω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο πρόβαλε τὸ ἀληθινὸ ἀπεχθὲς πρόσωπο τῆς “πολιτισμένης” Δύσης, ἀποδείχθηκε καὶ πάλι, ὅτι «ἡ γενοκτονία εἶναι τὸ σκληρὸ νόμισμα τῆς δυτικῆς κυριαρχίας». Δὲν ἄλλαξε τίποτε, παρὰ μόνο τὰ ἐργαλεῖα. Τὰ σπαθιὰ ἀντικαταστάθηκαν μὲ βόμβες τῶν 900 κιλῶν ποὺ ρίχνονται σὲ στρατόπεδα προσφύγων.

  Δεδομένο κατὰ τὴν ἐκτίμηση τοῦ συγγραφέα εἶναι: «εἰσερχόμαστε σὲ μία νέα σκοτεινὴ ἐποχή», ἡ ὁποία ἀξιοποιεῖ ὅλα τὰ σύγχρονα ἐργαλεῖα (μαζικὴ παρακολούθηση, ἀναγνώριση προσώπου, τεχνητὴ νοημοσύνη, drones, στρατιωτικοποιημένη ἀστυνομία, κατάργηση τῶν διαδικασιῶν τοῦ κράτους δικαίου καὶ τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων) προκειμένου «νὰ ἐπιβάλει τὴν αὐθαίρετη ἐξουσία, τοὺς ἀδιάκοπους πολέμους, τὴν ἀνασφάλεια, τὴν ἀναρχία καὶ τὴν τρομοκρατία, ποὺ ἦταν οἱ κοινοὶ παράγοντες τοῦ σκοτεινοῦ μεσαίωνα.»

  Ἀσφαλῶς ἡ βαθύτερη ψυχολογία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος τοῦ κάθε ἀνθρώπου διαδραματίζουν τὸ ρόλο τους στὶς ἐκστρατεῖες μαζικῆς δολοφονίας. Ἐμποδίζονται στὴν ἐκδήλωσή τους ἀπὸ τὴν ἐπικράτηση τῆς τάξης σὲ μία κοινωνία μὲ νόμους καὶ κανόνες συμπεριφορᾶς καὶ τὴν ἐπίβλεψη τῆς τήρησης αὐτῆς τῆς τάξης.

  Καὶ καταλήγει ὁ Chris Hedges: «Ἡ γενοκτονία στὴ Γάζα ἔχει καταρρίψει τὰ τεχνάσματα ποὺ χρησιμοποιοῦμε, γιὰ νὰ ξεγελάσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ ξεγελάσουμε τοὺς ἄλλους. Χλευάζει κάθε ἀρετὴ ποὺ ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἐκπροσωποῦμε, συμπεριλαμβανομένης τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης. Εἶναι μία ἀπόδειξη τῆς ὑποκρισίας, τῆς σκληρότητας καὶ τοῦ ρατσισμοῦ μας. Δὲν μποροῦμε, ἔχοντας παράσχει δισεκατομμύρια δολλάρια σὲ ὅπλα καὶ διώκοντας ὅσους καταγγέλλουν τὴ γενοκτονία, νὰ προβάλουμε πλέον ἠθικοὺς ἰσχυρισμοὺς ποὺ θὰ ληφθοῦν σοβαρὰ ὑπόψη. Ἡ γλώσσα μας, ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς, θὰ εἶναι ἡ γλώσσα τῆς βίας, ἡ γλώσσα τῆς γενοκτονίας, τὸ τερατῶδες οὐρλιαχτὸ τῆς νέας σκοτεινῆς ἐποχῆς, μίας ἐποχῆς ὅπου ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία, ἡ ἀνεξέλεγκτη ἀπληστία καὶ ἡ ἀπεριόριστη βαρβαρότητα θὰ κυριαρχοῦν στὴ γῆ».

 

Αἱ καταβολαὶ τῆς δυτικῆς βαρβαρότητος

  Ἡ παραπάνω περιγραφὴ καὶ ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς στάσης τῆς Δύσης ὡς βαρβαρότητας ἔναντι τῆς γενοκτονίας τῶν Παλαιστινίων πρέπει νὰ προσεγγίζεται μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ ἐκεῖνο ποὺ διατρέχει ὅλη τὴ δυτικὴ ἱστορία, τὴ δυτικὴ ὀφρύ, δηλ. τὴν οἴηση τῆς Δύσης ποὺ ἤδη ἐπεσήμανε ὁ Μέγας Βασίλειος. Τὴν ἐντοπίζουμε ἀρχικὰ στὴν ἀπόλυτη διεκδίκηση τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα. Διεκδικεῖ νὰ εἶναι «πατέρας τῶν πριγκίπων καὶ βασιλέων», «κεφαλὴ τῆς οἰκουμένης», «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ», νὰ περιβάλεται μὲ τὴν πᾶσαν ἐξουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ γῆς, ἀλλὰ καὶ μὲ προεκτάσεις γιὰ τὸν παράδεισο, τοῦ ὁποίου ὡς διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου θεωρεῖται κλειδοῦχος. Γράφει ὁ Ἅγ. Νεκτάριος στὸ πρῶτο τόμο τοῦ ἔργου του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ Σχίσματος: «ἡ πρὸς ἡγεμονίαν τῶν Παπῶν ὁρμὴ ἀπέβη ἀκάθεκτος». Αὐτὴ ἡ οἴηση τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ συναντάει ἔπειτα τὴν οἴηση τῶν Φράγκων. Κατὰ τὴ στέψη του στὴ Ρώμη τὸ ἔτος 800 μ.Χ. ὁ Καρλομάγνος λαμβάνει τὸν τίτλο «imperator romanorum», δηλ. Αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων, διεκδικώντας ἔτσι γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅλο τὸν πολιτισμὸ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, παρότι οἱ Φράγκοι ἔκαναν μόλις τότε τὰ πρῶτα τους ἐκπολιτιστικὰ βήματα. Χωρὶς οὐσιαστικὴ θεολογικὴ μόρφωση ἐκδίδουν τουλάχιστον δέκα ἔργα ἀπὸ τὸν 9ο μέχρι τὸν 13ο αἰώνα μὲ τὸν τίτλο «Contra errores Graecorum» (Ἐναντίον τῶν πλανῶν τῶν Γραικῶν), δηλ. τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς καὶ περιφρονοῦν τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν πρώτη Σταυροφορία, ὑπακούοντας στὴν κλήση τοῦ Πάπα Οὐρβανοῦ Β΄ γιὰ ἱερὸ πόλεμο, κατὰ τὴν κατάκτηση τῆς Ἱερουσαλὴμ στὶς 15 Ἰουλίου 1099 πνίγουν κυριολεκτικὰ τὴν πόλη στὸ αἷμα τῶν ἀπίστων, πιστεύοντας ὅτι ἐπιτελοῦν θεάρεστο ἔργο. Τὰ θύματα μόνο τῆς πρώτης σταυροφορίας πρέπει μὲ πολὺ ἤπιους ὑπολογισμοὺς νὰ φθάνουν περίπου τὶς 100.000. Τὸ 1204, κατὰ τὴν τέταρτη Σταυροφορία, ὅταν ἡ Κωνσταντινούπολη ἔπεσε στὰ χέρια τῶν σταυροφόρων, μὲ τὸ ξημέρωμα τῆς 13ης  Ἀπριλίου τοῦ 1204 ξεκίνησε ἡ λεηλασία τῆς πλουσιότερης πόλεως τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῶν ἐγκαινίων της (11 Μαΐου τοῦ 330) ὥς ἐκείνη τὴν ἡμέρα, δηλ. ἐπὶ περίπου 900 χρόνια, δὲν εἶχε γνωρίσει κατάκτηση. Αὐτὴ ἡ πόλη παραδόθηκε γιὰ τρεῖς μέρες στοὺς σταυροφόρους γιὰ λεηλασία. Βιασμοί, φόνοι καὶ ἀσύλληπτες καταστροφὲς ἀκολούθησαν. Ὅλα ἔγιναν ἀντικείμενο τῆς μανίας τους, ναοί, μοναστήρια, βιβλιοθῆκες. Ἀκόμα καὶ ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας συλήθηκε. Καταπατοῦσαν Ἱερὲς Εἰκόνες, ἔπιναν ἀπὸ τὰ Ἅγια Ποτήρια, τοποθέτησαν πόρνη στὸ θρόνο τοῦ Πατριάρχη, ἅρπαξαν ὅ,τι μποροῦσαν ἀπὸ ἱερὰ ἀντικείμενα ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἐπὶ αἰῶνες στὸν Ἱερὸ Ναό. Ἄλλωστε οἱ χριστιανοὶ τῆς Ἀνατολῆς ἦταν γιὰ τοὺς σταυροφόρους αἱρετικοὶ καὶ προδότες τῆς πίστεως. Αὐτὸ τοὺς εἶχαν ἐμπνεύσει οἱ ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποί τους.

  Τὸ 1209 κάλεσε ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος Γ΄ σὲ σταυροφορία ἐναντίον τῶν Ἀλβιγηνῶν ἢ Καθαρῶν, μίας αἵρεσης ποὺ εἶχε ἰσχυροποιηθεῖ στὴν Νότια Γαλλία. Ἡ σταυροφορία αὐτὴ στοίχισε περίπου 20000 θύματα.

  Τὸ 1215 ὁ ἴδιος Πάπας, ἔχοντας ἀπόλυτη πεποίθηση γιὰ τὸ πρωτεῖο τῆς ἀλήθειας τοῦ προσώπου του, ἵδρυσε τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση, ἡ ὁποία σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ βασανιστήρια (καθιερώθηκαν ἐπίσημα τὸ 1252 ἐπὶ πάπα Ἰννοκεντίου Δ΄) καὶ μὲ τὸ κυνήγι τῶν μάγων καὶ μαγισσῶν στοίχισε ἑκατοντάδες χιλιάδες θύματα.

 

Ὁ Λουθηρανὸς μεσσιανισμὸς

  Τὸ ἑπόμενο ἀποφασιστικὸ βῆμα τελεῖται μὲ τὸν Μαρτῖνο Λούθηρο (1483-1546). Πλέον τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα μετατρέπεται σὲ ἀλάθητο τοῦ Λουθήρου. Ἐκεῖνος ἐγκαινιάζει τὸν ἑαυτό του ὡς νέο μεσσία τῆς Δύσης, ἀνάγεται σὲ ἀπόλυτη αὐθεντία καὶ σὲ ἐσχατολογικὸ προφήτη τοῦ κόσμου. Ὁ Λούθηρος τάχθηκε ὁλοκληρωτικὰ μὲ τὸ μέρος τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων, ἰσχυρίστηκε ὅτι σὲ ἐκείνους παρέχεται ἡ κοσμικὴ ἐξουσία ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ παποκαισαρισμὸς τοῦ ποντίφηκα τῆς Ρώμης μετατράπηκε στὸ Λουθηρανισμὸ στὸν καισαροπαπισμὸ τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων ποὺ ἔλεγχαν πλήρως τὶς κατὰ τόπους λουθηρανὲς ἐκκλησίες. Ταυτόχρονα μὲ τὸν Λούθηρο καὶ ὁ κάθε προτεστάντης ἀνάγεται σὲ κριτήριο τῆς ἀλήθειας, διότι παρόμοια μὲ τὸν Λούθηρο καὶ ὁ κάθε πιστὸς μπορεῖ νὰ γίνει δέκτης τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ ἀτομισμὸς πλέον βασιλεύει σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο.

 

Ὁ μεσσιανισμὸς τοῦ Διαφωτισμοῦ

  Μὲ τὸ Διαφωτισμό, τὸ ἑπόμενο βασικὸ ἐξελικτικὸ στάδιο τῆς δυτικῆς κουλτούρας, ὁ Θεὸς ναὶ μὲν γίνεται ἀποδεκτὸς ἀκόμα ὡς δημιουργὸς τοῦ κόσμου, ἐξορίζεται ὅμως ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Τὴ θέση του καταλαμβάνει ὁ ἄνθρωπος. Ὁ φιλόσοφος ἐκεῖνος ποὺ διαμόρφωσε τὴν πορεία τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ θεμελίωσε μία νέα μορφὴ «θεοκρατίας» στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία εἶναι ὁ Ζὰν-Ζὰκ Ρουσσὼ (1712-1778). Μὲ τὴ φιλοσοφία καὶ κυρίως μὲ τὸ ἔργο του: «Τὸ κοινωνικὸ συμβόλαιο ἢ Ἀρχὲς πολιτικοῦ δικαίου» μεταφέρει τὴν πηγὴ τῶν ἐξουσιῶν ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπὸ τοὺς ἐλέῳ Θεοῦ Πάπες καὶ Βασιλεῖς στὸν αὐτόνομο καὶ ἀνεξάρτητο ἀπὸ κάθε ὑπερβατικὴ αὐθεντία λαό. Δικαίως πρέπει νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς προφήτης τῆς νέας μορφῆς  «θεοκρατίας» ποὺ γεννιέται μὲ τὴν Πρώτη Γαλλικὴ Δημοκρατία. Ἡ θέση τοῦ μεσσία τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας ὅμως ἀνήκει ἀναμφίβολα στὸν Μαξιμιλιανὸ Φραγκίσκο Μαρία Ἰσίδωρο Ροβεσπιέρο (1758 – 1794). Ἐκεῖνος, μὲ τὶς πολυμήχανες κινήσεις του, ἐπέφερε τὴν ἐκθρόνιση τοῦ Βασιλιᾶ, τὴν ἐκτέλεσή του καὶ τὴν ἐγκατάσταση τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας. Ἡ κοινὴ θέληση γιὰ τὸν Ροβεσπιέρο, ἑρμηνεύοντας μὲ τὸ δικό του τρόπο τὸν Ρουσσώ, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ θέληση τῆς πλειοψηφίας, ἀλλὰ μόνο ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, ὡς πιστοὶ ἀκόλουθοι τῆς ἀρετῆς, κατέχουν τὴν ἀλήθεια. Στὸ σημεῖο αὐτὸ σαφῶς ὁ ἴδιος, ὡς μεσσιανικὴ ἐνσάρκωση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας καὶ κατ’ ἐπέκταση καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ἀκόλουθοί του, ἀναλαμβάνουν τὸ ρόλο τους. Ἔτσι, καλλιεργώντας στὸ ἔπακρο τὴ φήμη τοῦ ἀδιάφθορου, τοῦ φίλου τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, προχωρεῖ πιὰ πρὸς τὴ δική του μοναρχικὴ ἐπικράτηση, ἡ ὁποία στέφεται μὲ τὴν ἐκτέλεση περίπου 40.000 συμπολιτῶν του στὴ λαιμητόμο. Σύμφωνα μὲ τὸν Γάλλο μαθηματικὸ καὶ φιλόσοφο Νικολὰ ντὲ Κοντορσὲ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση γιὰ τὸν Ροβεσπιέρο μετατράπηκε σὲ θρησκεία καὶ ὁ ἴδιος σὲ ἀρχιερέα αὐτῆς τῆς θρησκείας καὶ πρότυπό της.

  Τὸν δεσποτισμὸ τοῦ Ροβεσπιέρου ἔζησαν πολὺ ὀδυνηρὰ καὶ οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς τῆς Βανδέας, μίας εὐρύτερης περιοχῆς τῆς δυτικῆς Γαλλίας, ἡ ὁποία μέχρι σήμερα εἶναι γνωστὴ γιὰ τὶς παραδοσιακές της ρωμαιοκαθολικὲς πεποιθήσεις. Ἐκεῖ εἰδικοὶ ἐκφράζουν τὴν πεποίθηση, ὅτι διαπράχθηκε γενοκτονία, ἐπειδὴ ὁ πληθυσμὸς τῆς Βανδέας ἀπὸ περίπου 815.000 κατοίκους μειώθηκε στὸ διάστημα τῶν ἐτῶν 1792 ἕως 1802 κατὰ 117.000. Κατὰ τὴν ἐξέγερση τῆς Βανδέας οἱ γηγενεῖς ἀγρότες τῆς περιοχῆς εἶδαν στὴν ἐκκλησιαστικὴ πολιτικὴ ποὺ χάραξε ἡ Ἐθνοσυνέλευση τὴν ἀπειλὴ τοῦ δικοῦ τους κοινοτικοῦ τρόπου ζωῆς. Οἱ μάχες τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1793, κατὰ τὶς ὁποῖες οὐσιαστικὰ ὁ στρατὸς τῆς Βανδέας εἶχε ἡττηθεῖ, συνδέονται μὲ μεγάλες σφαγὲς στὸ Λὲ Μὰν (περίπου 15.000 ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ) καὶ στὸ Σαβεναί, ὅπου ὁ στρατηγὸς Βέστερμαν ἀποτελείωσε ἐκείνους ποὺ κατάφεραν νὰ διαφύγουν ἀπὸ τὸ Λὲ Μάν. Θριαμβολογώντας, λέγεται ὅτι ἔγραψε στὴν ἀναφορά του στὴ Συμβατικὴ Ἐθνοσυνέλευση: «Δὲν ὑπάρχει πιὰ Βανδέα. Πέθανε κάτω ἀπὸ τὸ ἀστραφτερὸ σπαθί μας, μαζὶ μὲ τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά. Τοὺς ἔθαψα στοὺς βάλτους καὶ στὰ δάση τοῦ Σαβεναί. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ μὲ κατηγορήσει, ὅτι δημιούργησα ἔστω ἕνα αἰχμάλωτο. Τοὺς ἐξαφάνισα ὅλους». Αὐτὴ ἡ γενοκτονία ἐν ὀνόματι τῶν αὐθεντικῶν δημοκρατῶν τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας μᾶς φέρνει πάλι πρὸ ὀφθαλμῶν τὴν ὑπεροχὴ ἐκείνων ποὺ ταυτίζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴν ἀλήθεια.

 

Τὸ πρότυπον τῶν ΗΠΑ

  Τὴν ἴδια ὑπεροχὴ βίωναν οἱ δημοκράτες Ἀμερικανοὶ ἔναντι τῶν γηγενῶν Ἰνδιάνων ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν ἀφομοίωση στὸν τρόπο ζωῆς τῶν λευκῶν. Ὁ “μέγας δημοκράτης” Τόμας Τζέφερσον, πρόεδρος τῆς Ἀμερικῆς ἀπὸ τὸ 1801 ἕως τὸ 1809, γράφει πρὸς τὸν George Rogers Clark, ἕνα στρατιωτικὸ διοικητὴ τῶν ἐπαναστατικῶν χρόνων: «Στὴν ἐκστρατεία μας ἐναντίον αὐτῶν τῶν ἰνδιάνων ὁ στόχος μας πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐξολόθρευσή τους ἢ ὁ ἐκτοπισμός τους πέρα ἀπὸ τὶς λίμνες τοῦ Illinois River. Αὐτοὶ καὶ ἐμεῖς προφανῶς δὲν μποροῦμε νὰ ζοῦμε στὸν ἴδιο κόσμο».

  Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο δὲν ἰσχύει καὶ σήμερα σύμφωνα μὲ τὴν δυτικὴ ἰδεολογία καὶ γιὰ τοὺς Παλαιστινίους; Τελικὰ ἀπὸ τὰ πέντε ἕως δέκα ἑκατομμύρια τῶν γηγενῶν κατοίκων τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς στὶς ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰώνα, τὸ ἔτος 1900 εἶχαν μείνει μόλις 290.000. Τὴν ἴδια συνταγὴ ἐφάρμοσε καὶ ἡ Δύση στὴν πεποίθηση τῆς ἀνωτερότητάς της στὶς ἀποικίες της, ὅπου ἀνάμεσα στὸ 1490 καὶ τὸ 1890 σύμφωνα μὲ τὸν Ἱστορικὸ David E. Stannard εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὸν θάνατο περίπου 100 ἑκατομμυρίων γηγενῶν. Στὰ καθεστῶτα τοῦ Ναζισμοῦ καὶ τοῦ Ὑπαρκτοῦ Σοσιαλισμοῦ τὰ κριτήρια γιὰ τὸ πρότυπο τοῦ ἀνθρώπου διαφέρουν βέβαια, στὸν πρῶτο εἶναι ρατσιστικὰ καὶ στὸν δεύτερο ἰδεολογικά.

  Πάντως σὲ κάθε περίπτωση ἐπικρατεῖ ἡ πεποίθηση γιὰ τὴν ἀνωτερότητα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, γιὰ τὴν κατοχὴ τῆς ἀλήθειας, σὲ ὅποια μορφὴ αὐτὴ καὶ νὰ βιώνεται, ἀπὸ τὸν ἀλάθητο ἐκπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ γῆς ἕως τὸ σημερινὸ θεοποιημένο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐπιμένει νὰ ὁρίζει ἀκόμα καὶ τὸ φῦλο του καὶ ζεῖ μὲ τὴ φαντασίωση, ὅτι ἔτσι ἀναδεικνύεται σὲ ἐλεύθερη προσωπικότητα.

 

Σύγχρονες ὁσιακές μορφές τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδοξίας

Μνήμη Ὁσίου Μωϋσέως,

τοῦ Γέροντος και Καθηγουμένου

(15/28.6.1946)

Ἱερά Εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Μωϋσέως

Σήμερα οἱ εὐσεβεῖς, ἰδιαιτέρως τῆς Κορινθίας, τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ ἐν Ὁσίοις Πατρός ἡμῶν Μωϋσέως, Κτίτορος τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν καί Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Ἀθικίων Κορινθίας.

Ὁ Ὅσιος Μωϋσῆς γεννήθηκε στό ἀκριτικό Καστελλόριζο, ἐκάρη μοναχός στή Σκήτη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Χίου ἀπό τόν Ἅγιο Παχώμιο τῆς Χίου (+1905), τόν πνευματικό καθοδηγητή τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τοῦ ἐν Αἰγίνη, ἀσκήτεψε στά Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί κοιμήθηκε σάν σήμερα, τήν 15η/28η Ἰουνίου τοῦ ἔτους 1946. Ἐτάφη στήν ὑπ' αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα ἀνδρική Ἱερά Μονή Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στήν περιοχή Μπογδάνι, Ἀθικίων Κορινθίας.

Τά λείψανά του ἀνακομίσθηκαν εὐωδιάζοντα καί φυλάσσονται στήν ἐπίσης ὑπ' αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα Γυναικεία Ἱερά Μονή Ἁγίων Ταξιαρχῶν Αθικίων Κορινθίας.

Ὁ ὅσιος εὐλογήθηκε ἀπό τόν Θεό ἀπό βρέφος.  Δέν δεχόταν θηλασμό τίς Τετάρτες καί Παρασκευές, ὅπως καί ἄλλοι μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦ δόθηκε τό χάρισμα τῆς ἀδιαλείπτου νοερᾶς προσευχῆς, τῆς διοράσεως, τῆς προοράσεως, καθώς καί τῆς θαυματουργίας. Συνδεόταν μέ πνευματική σχέση καί ἱερή φιλία ἀλληλοεκτιμήσεως μέ τόν σπουδαῖο Ἁγιορείτη ἀσκητή, ζηλωτή Ἱερομόναχο, μετέπειτα Ἐπίσκοπο καί ἀναδειχθέντα Ἅγιο Ιεράρχη Ματθαῖο (Καρμπαδάκη).

Τήν ἁγιότητά του (τοῦ Ὁσίου Γέροντος καί Καθηγουμένου Μωϋσέως) μαρτυροῦσε καί ὁ γνωστός Γέροντας Πορφύριος (Μπαϊρακτάρης), ἐξ ἰδίας αὐτοῦ ἐμπειρίας ὅταν κι ἐκεῖνος ἔζησε στά Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὡς ὑποτακτικός δύο ζηλωτῶν αὐταδέλφων Γερόντων. Μάλιστα τόν ἐχαρακτήριζε ὡς μεγάλο ἅγιο καί θεούμενο!

Ὁ Ὅσιος Μωϋσῆς ἦταν διαπρύσιος κήρυκας ὑπέρ τῆς Παραδοθείσης Ὀρθοδόξου Πίστεως καί κατά τῆς Καινοτομίας τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου.

Εἴθε οἱ εὐσεβεῖς τῆς Κορινθίας, ἀνά τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί ὅπου γῆς νά ἔχουμε τίς πρεσβεῖες του πρός Θεόν γιά τή σωτηρία μας.

Φωτογραφία τοῦ Ὁσίου Γέροντος

 

Τό ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ πνευματικό ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ

τοῦ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!

 

• Τὀ ἔχουν ἤδη λάβει ὅλοι οἱ μνημονευτές (ὅσοι μνημονεύουν τό ὄνομα ὡς κανονικοῦ και κοινωνικοῦ) τοῦ Οἰκουμενιστοῦ καί οὐνίτου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου καί ὅσων ἀποδέχονται καί δεν ἀποκηρύσσουν δημοσίως τήν ἀντορθόδοξη καί ληστρική «Σύνοδο τῆς Κρήτης» (2016)

• Δευτερεῦον ἀκόμη καί τό ζήτημα τοῦ Οὐκρανικοῦ ψευδο-Αὐτοκεφάλου ἔναντι τοῦ μείζονος ζητήματος Πίστεως, ὅπερ συνιστᾶ ἡ «Συνοδική» διακήρυξη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὑπό τῆς λεγομένης «Ἁγίας & Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης.

 

«"Μυστήριον ἀνομίας" τὰς τῶν αἱρέσεων διδασκαλίας εἶναι φησι καὶ τὰ ψευδῆ αὐτῶν δόγματα. Ἐκείνου γὰρ (τοῦ Ἀντιχρίστου) προβαδίζουσιν ὁδοποιοῦντες αὐτῷ καὶ καιρὸν ἀπάτης παρεχόμενοι» (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, ΕΠΕ 12, 282)

 

Καί χωρίς ἠλεκτρονική ταυτότητα καί χωρίς μικροτσίπ καί χωρίς προσωπικό ἀριθμό ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ καί ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ ὅσους ὑπέγραψαν (ΣΥΜΦΩΝΟΥΝΤΕΣ) τίς ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ τῆς ἀντορθοδόξου καί ληστρικῆς "ΣΥΝΟΔΟΥ" τῆς ΚΡΗΤΗΣ (Ἰούνιος 2016), ἡ ὁποία γιά ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ἀναγνωρίζει "Συνοδικῶς" ὡς Ἐκκλησίες τίς διάφορες αἱρέσεις καί ἀποδέχεται τόν ἐκκλησιομάχο καί παναιρετικό Οἰκουμενισμό (διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν" καί τῆς "Οἰκουμενικῆς Κινήσεως") ὡς νόμιμη καί κανονική ὁδό γιά τἠ λεγομένη "ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν" ΑΥΤΟΙ ἤδη βαδίζουν τήν ὁδό τοῦ Ἀντιχρίστου καί ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ τήν πνευματική ΣΦΡΑΓΙΔΑ του διά τῆς συμμετοχῆς στό "μυστήριο τῆς ἀνομίας" πού συνιστοῦν οἱ αἱρέσεις, ὡς Πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου, κατά τή διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Ὁ οὐνίτης Βαρθολομαῖος ἀσπάζεται τά διάσημα τοῦ Πάπα

 

«Δράξασθε παιδείας»,

ἀγαπητοί συν-Ἕλληνες!

 

Ἀκούγοντας τή μοναδική στήν ἀφήγηση Ἱστορικό, ὁμότιμη Καθηγήτρια τοῦ Ἐθνικοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, κ. Μαρία Εὐθυμίου, μαθαίνουμε, ὑπερηφανευόμαστε, προβληματιζόμαστε καί θυμώνουμε διότι ὅλα αὐτά ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ στά Ἑλληνόπουλα! Θυμώνουμε, διότι ὅλα αὐτά προφανῶς δέν τά γνωρίζουν ἤ δέν θέλουν νά τά ἀκοῦνε οἱ ἁρμόδιοι τῶν Ἑλληνικῶν Κυβερνήσεων, ὅπως προκύπτει ἀπό τίς ἐπιλογές τους στόν χῶρο τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, ὁ ὁποῖος μᾶλλον συστηματικῶς ἀφελληνίζεται! Ἡ Ἑλληνική γλώσσα οὐσιαστικῶς διώκεται, διότι ἡ ὀρθή και ἐπαρκής διδασκαλία της, μαζί μέ τήν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, δημιουργοῦν σκεπτομένους καί ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Καί τέτοιοι ἄνθρωποι καί δή Ἕλληνες εἶναι ἀνεπιθύμητοι γιά τούς σχεδιασμούς τῶν ἑλληνοφώνων κυβερνώντων.

 

Βαρθολομαῖος καί νέος Πάπας συνεχίζουν ἀκάθεκτοι τόν οἰκουμενιστικό σχεδιασμό γιά «Κοινό Πάσχα» Παπικῶν καί Ὀρθοδόξων!

 

Πάπας Λέων ΙΔ΄: Πρόταση γιά κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα μέ Ὀρθοδόξους

 

Ο Πάπας απηύθυνε έκκληση για την ενότητα των Χριστιανών συγχρονίζοντας τον εορτασμό της Αναστάσεως του Χριστού, υποδεικνύοντας το 2027 ως πιθανό έτος για ένα κοινό Πάσχα.

 

Η ΕΟΔ (ένωση ορθοδόξων δημοσιογράφων) στη Βουλγαρία αναφέρει ότι πρόταση για τον καθορισμό κοινής ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα από την Καθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία υπέβαλε ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, απευθύνοντας έκκληση για ενότητα μεταξύ των Χριστιανών. Ο Ποντίφικας υπέδειξε το έτος 2027 –όταν Πάσχα Ανατολής και Δύσης συμπίπτουν– ως πιθανό χρονικό ορόσημο για την έναρξη μιας κοινής εορταστικής παράδοσης.

 

Κατά τη διάρκεια διεθνούς συνάντησης με εκπροσώπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, ο Πάπας εξέφρασε την επιθυμία του να δει τον χριστιανικό κόσμο ενωμένο στον εορτασμό της Ανάστασης του Χριστού, τονίζοντας τη σημασία της συνεργασίας και της ενότητας μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

 

«Είθε η Ανάσταση του Κυρίου να αποτελέσει όχι μόνο πηγή χαράς, αλλά και ευκαιρία για την επανασύνδεση των διηρημένων οικογενειών της πίστης μας», δήλωσε χαρακτηριστικά σε μήνυμα από το Βατικανό.

 

Το ζήτημα της κοινής ημερομηνίας του Πάσχα αποτελεί αντικείμενο διαλόγου εδώ και δεκαετίες σε οικουμενικούς κύκλους, αλλά η τρέχουσα πρωτοβουλία συνοδεύεται από πιο συγκεκριμένες προτάσεις και προθυμία συντονισμού με την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καθώς και με τις αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες στη Ρωσία, την Ελλάδα, τη Σερβία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.

 

Το θέμα αναμένεται να τεθεί στην ημερήσια διάταξη της επόμενης διορθόδοξης συνάντησης, καθώς ένα πιθανό «κοινό Πάσχα» το 2027 μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με πλήρη συμφωνία από όλες τις πλευρές.

 

Πηγές: catholicnewsagency.com, thecatholicthing.org

 

ΣΧΟΛΙΟ τοῦ Διαχειριστοῦ:

Τό ἔργο πού δεν πρόλαβε να ὁλοκληρώσει ὁ προκάτοχός του Φραγκίσκος, λόγω αἰφνιδίου θανάτου, φαίνεται πώς προτίθεται νά ὑλοποιήσει, ἐάν τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός, ὁ διάδοχός του Λέων «ὁ ΙΔ΄». Βεβαίως, δέν τόν ἀφήνει νά τό παραμελήσει καί ὁ «ἐν Χριστῶ ἀδελφός» του τῆς Ἀνατολῆς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος.

Τούς σχεδιασμούς εὐνοοῦν καί οἱ ἐπαναλαμβανόμενες συμπτώσεις τῶν ἑορτασμῶν  τοῦ Πάσχα Δυτικῶν καί Ἀνατολικῶν κατά τό ἑπόμενο δεκαετές χρονικό διάστημα. Ἐνδέχεται νά τό ἔχουν καί αὐτό ὡς δεδομένο συνεκτιμήσει ὡς ἐξυπηρετικό τοῦ σκοποῦ των.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι σαφές ὅτι προκειμένου νά προωθηθεῖ ὁ οἰκουμενιστικός σκοπός τῆς ἑνότητος Παπισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας, δέν ἔχει καμμία ἀναστολή νά ἀποδειχθεῖ ὁ ἴδιος νέος Μελέτιος Μεταξάκης (καινοτόμος μεταρρυθμιστής προκάτοχός του, μασῶνος), προκαλώντας ἀκόμη καί νέο Σχίσμα στήν Ἀνατολή, μέ τήν πλήρη πλέον ἑορτολογική προσέγγιση μέ τήν αἰρετική Δύση, τότε (ἐκεῖνος) μέ τήν ἐπιβολή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, τώρα (αὐτός) μέ τήν ἀλλαγή (καί) τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα!

Οἰ ἐνδιαφερόμενοι γιά τό οἰκουμενιστικό σχέδιο τοῦ «Κοινοῦ Πάσχα» μποροῦν νά ἐνημερωθοῦν γιά τήν μακρά ἱστορία του στό πλαίσιο τῆς λεγομένης «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» καί νά γνωρίσουν ὅλη τήν πορεία τῆς ἀνατροπῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τίς ἀρχές τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος μέχρι σήμερα, προμηθευόμενοι τή νέα ἔκδοσή μας «Η ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΥ ΠΑΣΧΑ» (Κόρινθος 2025).

Ἡ ἀξιόλογη αὐτή ἔκδοση μέ τό ἐξαιρετικό σχετικό κείμενο τοῦ λογίου καί ἀσκητοῦ μοναχοῦ Παύλου τοῦ Κυπρίου (+) καί τά συνοδεύοντα εἰσαγωγικά καί ἐπιλογικά κείμενα, διατίθεται ἀπό τίς Ἐνορίες τῆς Ἐκκλησίας στήν Ἑλλάδα, Κύπρο, Ἀμερική, Καναδᾶ καί Αὐστραλία. Ἐπίσης, διατίθεται στά Βιβλιοπωλεῖα στό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ» καί «ΣΤΗΝ ΚΡΗΝΗ».

Ἐξυπακούεται ὅτι κάθε ὀρθόδοξος πρέπει νά προμηθευτεῖ τό ἐν λόγω λίαν ὠφέλιμο καί ἐπίκαιρο βιβλίο, νά τό μελετήσει, καί, εἰ δυνατόν, νά τό προσφέρει καί σέ ὅποιον ἐκ τοῦ περιβάλλοντός του ἐνδιαφέρεται γιά τά τῆς Πίστεως καί τῆς σωτηρίας μας.

 Ἡ Ἁγία Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης, ὁ Οἰκουμενισμός καί ὁ «Πάφου» Τυχικός.

 

Ὁμιλία (Κήρυγμα) Θεολόγου Δημητρίου Κάτσουρα

Ἱερός Ναός Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου

(19.5/1.6.2025)

 

Ἐπέτειος 1700 ἐτῶν ἀπό τή σύγκληση τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ. - 2025).

Ζ΄ Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (19.5/1.6.2025).

 Ἐκκλησία και κόσμος, αἰώνιος ζωή, ἑνότητα ἐν Χριστῶ.

 Ἅγιοι καί Οἰκουμενικές Σύνοδοι, «Σύνοδος» Κρήτης & Οἰκουμενισμός, ἡ κατάντια τῆς Κυπριακῆς «Ἱεραρχίας» (Τυχικός).

 Κήρυγμα Θεολόγου Δημητρίου Κάτσουρα.

 Ἱερός Ναός Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου.

 Ἐλλείψει κειμένων και τοποθετήσεων ἀπό τόν χῶρο τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας φιλοξενοῦμε κείμενα πού μᾶς ἐκφράζουν ἐν πολλοῖς

 

Ἀπό τήν Δικτατορία τῆς Πανδημίας στήν Ἠλεκτρονική Δικτατορία.

 

 Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου

 

Μια προσέγγιση της σύγχρονης κρίσης του προσώπου

 

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια δραματική και ταχεία μετάβαση από την υγειονομική δικτατορία —όπως εγκαθιδρύθηκε στη διάρκεια της πανδημίας— σε μια μορφή ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού, όπου το ανθρώπινο πρόσωπο απειλείται με πλήρη αποπροσωποποίηση.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι απλώς πολιτικό ή κοινωνικό. Πρόκειται, κατά βάση, για βαθύ θεολογικό πρόβλημα. Η πνευματική ζωή, η ελευθερία του προσώπου και η δυνατότητα του ανθρώπου να ζει σε κοινωνία με τον Θεό απειλούνται από τη νέα αυτή συνθήκη, η οποία, παρά τις τεχνολογικές της προφάσεις, δεν είναι παρά μια νέα μορφή ανελευθερίας.

Κατά την περίοδο της πανδημίας, επιβλήθηκε ένα αυστηρό καθεστώς ελέγχου, που στηρίχθηκε στην ψευδαίσθηση ότι το κράτος μπορεί να εγγυηθεί την υγεία και τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω περιορισμών, απαγορεύσεων και μαζικού εγκλεισμού.

Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, απαγορεύθηκε η λειτουργία των ναών, η προσέλευση των πιστών στα Μυστήρια, η κανονική ζωή της Εκκλησίας. Το πρόσωπο, εντός και εκτός Εκκλησίας, αντιμετωπίστηκε ως φορέας κινδύνου, και η κοινωνία μετατράπηκε σε χώρο επιτήρησης, καχυποψίας και απομόνωσης.

Το βίωμα αυτό δεν ήταν προσωρινό. Ήταν πρόπλασμα μιας νέας κατάστασης: της ηλεκτρονικής δικτατορίας, όπου η ίδια λογική της καθολικής επιτήρησης εφαρμόζεται πλέον σε κάθε πτυχή της ζωής.

Το λεγόμενο «ψηφιακό κράτος» δεν έρχεται να εξυπηρετήσει τον πολίτη· έρχεται να τον ορίσει, να τον αναλύσει, να τον παρακολουθήσει και, τελικώς, να τον χειραγωγήσει. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αριθμό, σε δεδομένο, σε στατιστική. Χάνει το πρόσωπό του. Και αυτό είναι το τραγικότερο όλων.

Οι σύγχρονες απειλές κατά της ελευθερίας δεν περιορίζονται πλέον σε πολιτικά καθεστώτα βίας, αλλά διεισδύουν με πιο λεπταίσθητους και καθολικούς τρόπους στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης ύπαρξης με το πρόσωπο της άνεσης, της τεχνολογίας και της πληροφορίας, έτσι το ανθρώπινο πρόσωπο καθίσταται προβλέψιμο και ελέγξιμο μέσα από τη διαρκή συλλογή βιομετρικών και ψυχολογικών δεδομένων.

Η τεχνητή νοημοσύνη και οι αλγόριθμοι αναλαμβάνουν να γνωρίζουν τον άνθρωπο καλύτερα απ’ ό,τι γνωρίζει εκείνος τον εαυτό του. Πρόκειται για έναν “εκ των έσω έλεγχο”, όπου η ελεύθερη βούληση ακυρώνεται όχι με καταναγκασμό, αλλά με προγραμματισμό και υποβολή.

Η Ορθόδοξη θεολογία όμως αντιλαμβάνεται το πρόσωπο όχι ως βιολογική ή κοινωνική μονάδα, αλλά ως ανεπανάληπτη ύπαρξη. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει: «Ὅ,τι ἐνῶται τῷ Θεῷ, τοῦτο ἔστιν πρόσωπον».

Δηλαδή, το πρόσωπο δεν είναι κάτι το φυσικό ή ψυχολογικό, αλλά φανερώνεται στην ελεύθερη σχέση με τον Θεό. Ο άνθρωπος γίνεται πρόσωπο όταν υπάρχει «ἐν κοινωνίᾳ», όταν υπερβαίνει τη φύση του μέσα από τη σχέση, την αγάπη και την ελευθερία.

Αυτήν την ελευθερία καλείται να υπερασπιστεί η Εκκλησία σήμερα. Διότι, όπως τονίζει ο Μέγας Αθανάσιος, «οὐκ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον ὡς δοῦλον, ἀλλ’ ἐλεύθερον»· και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής προσθέτει: «Ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου εἶναι ἡ ἐνέργεια τῆς θείας ἐντολῆς ἐν τῷ κόσμῳ».

Όταν, λοιπόν, ο άνθρωπος χάνει τη δυνατότητα να επιλέξει, να ομολογήσει, να ζήσει κατά συνείδησιν, τότε δεν απειλείται μόνον η πολιτική του ελευθερία, αλλά και η σωτηρία του.

Η θεολογική ελευθερία δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος συμμετέχει στο μυστήριο της θεώσεως.

Η απρόσωπη, μαζική, ψηφιακή διαχείριση των ανθρώπων είναι ξένη προς αυτή την αντίληψη. Διότι ο Θεός δεν σώζει «ομάδες» ή «σύνολα», αλλά πρόσωπα· δεν απευθύνεται σε αριθμούς, αλλά σε ονόματα.

Ο ίδιος ο Χριστός δηλώνει: «ἐγὼ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν» (Ἰωάν. 10,14). Η γνώση αυτή είναι σχέση, είναι αναγνώριση, είναι προσωπική αγάπη.

Στον αντίποδα, ο ολοκληρωτισμός —είτε υγειονομικός είτε ψηφιακός— στοχεύει στη διάλυση αυτής της σχέσης. Όταν το άτομο αντιμετωπίζεται ως μηχανικό εξάρτημα ενός συστήματος, τότε η πνευματική του ζωή ατονεί, η συνείδησή του χειραγωγείται και η ελευθερία του ακυρώνεται.

Η προφητική φωνή των Πατέρων προειδοποιεί: «Ἡ ἀλήθεια οὐ συμβιβάζεται μετὰ τοῦ ψεύδους, οὐδὲ ἡ ἐλευθερία μετὰ τοῦ καταναγκασμοῦ» (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς).

Η κοινωνιολογία της εξουσίας και του ελέγχου, που έχει ιδιαίτερα αναπτυχθεί, δείχνει ότι κάθε κοινωνικό σύστημα διαμορφώνει μηχανισμούς εξουσίας που διεισδύουν στο σώμα και στη σκέψη του ανθρώπου.

Όμως, σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές, σήμερα ο έλεγχος δεν ασκείται κυρίως με φυσική βία, αλλά με αόρατα και τεχνολογικά μέσα, τα οποία καθιστούν τον πολίτη διαφανή απέναντι στο κράτος, αλλά και αόρατο ως πρόσωπο. Η «διαχείριση του πληθυσμού» γίνεται κεντρικός στόχος, και όχι η υπηρεσία του ανθρώπου.

Ο έλεγχος σήμερα έχει περάσει σε ένα επίπεδο ενσωματωμένο στο ίδιο το άτομο. Ο άνθρωπος μαθαίνει να ελέγχει τον εαυτό του σύμφωνα με τις επιταγές του συστήματος, χωρίς εξωτερικό καταναγκασμό.

Ο Χριστιανισμός όμως καλεί τον άνθρωπο όχι σε αυτολογοκρισία, αλλά σε μετάνοια· όχι σε συμμόρφωση, αλλά σε μεταμόρφωση· όχι σε μηχανική υπακοή, αλλά σε θεληματική κοινωνία με το θέλημα του Θεού.

Η Εκκλησία οφείλει να διαφυλάξει την ελευθερία των μελών της. Δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί την καθολική επιβολή ενός ψηφιακού φακελώματος, που ενοποιεί όλα τα προσωπικά δεδομένα υπό ένα ενιαίο αριθμητικό σχήμα.

Δεν είναι δυνατόν να δεχθεί να γνωρίζει η κρατική εξουσία ταυτόχρονα τον τραπεζικό λογαριασμό, την ιατρική κατάσταση, τη φορολογία και τη θρησκευτική ταυτότητα του κάθε πολίτη —και να μπορεί να ρυθμίζει τη ζωή του αναλόγως. Αυτό δεν είναι απλώς τεχνολογική πρόοδος. Είναι κατάργηση της προσωπικής αυτονομίας, της ελεύθερης βούλησης και της πνευματικής ταυτότητας.

Η δημοκρατία, ως σύστημα διακυβέρνησης που στηρίζεται στην ελευθερία και την ισότητα των προσώπων, έχει ήδη αρχίσει να παραχωρεί τη θέση της σε μορφές ήπιου ή σκληρού ολοκληρωτισμού, αφού απουσιάζει πλέον ο ουσιαστικός έλεγχος και η λογοδοσία των κρατούντων.

Οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία· οι νόμοι επιβάλλονται χωρίς σεβασμό στη συνείδηση των πολιτών· και η Εκκλησία αντιμετωπίζεται όχι ως σώμα Χριστού αλλά ως οργανισμός υποταγμένος στο κρατικό πρωτόκολλο.

Η Εκκλησία δεν μπορεί να σιωπά ενώπιον της μετατροπής του ανθρώπου σε αριθμό. Δεν έχει το δικαίωμα να συμβιβαστεί με ένα σύστημα που, επικαλούμενο την πρόοδο, καταλύει την ελευθερία, καταγράφει το πρόσωπο, και αποδομεί την πνευματική του υπόσταση.

Ούτε και μπορεί να υποταχθεί σε τεχνοκρατικές λογικές που εξοβελίζουν τον Θεό από τον δημόσιο βίο. Η Γραφή προειδοποιεί: «ἔσονται καιροὶ χαλεποί» (Β’ Τιμ. 3,1). Ο καιρός αυτός δεν είναι μέλλων· είναι παρών. Και απαιτεί από την Εκκλησία να σταθεί όχι ως παρατηρητής της ιστορίας, αλλά ως φρουρός της αληθείας και της ελευθερίας.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει πως η Εκκλησία είναι «το κοινόν ἰατρεῖον» των ψυχών, αλλά και των κοινωνιών. Η κοινωνία σήμερα νοσεί· και η νόσος της είναι υπαρξιακή και πνευματική. 

Οδηγείται σε μια μορφή παγκόσμιου μηδενισμού, όπου η τεχνολογία υποκαθιστά την ηθική, και η πληροφορία υποκαθιστά τη σοφία και την πίστη.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Εκκλησία καλείται να υπενθυμίσει ότι δεν υπάρχει αληθινή κοινωνία χωρίς Θεό· και ότι κάθε επιβολή που στερεί τον άνθρωπο από την προσωπική του σχέση με τον Δημιουργό είναι πνευματικά ολέθρια.

Η κοινωνιολογία του ελέγχου υπογραμμίζει τη λειτουργία της «κανονικοποίησης»· δηλαδή της επιβολής κανόνων συμπεριφοράς που καθιστούν τον άνθρωπο αναλώσιμο και προβλέψιμο.

Η Εκκλησία όμως προτείνει έναν άλλο τρόπο ζωής: την ελευθερία του Πνεύματος, την ασκητική αντίσταση στην ισοπέδωση, την αγιότητα ως υπέρβαση κάθε εξωτερικής συμμόρφωσης. Η αντίθεση είναι ριζική· δεν πρόκειται για ζήτημα διοικητικής επιλογής, αλλά για πνευματικό αγώνα.

Ως Επίσκοπος της Εκκλησίας, θεωρώ, ότι έχω την ευθύνη όχι μόνο να παρακολουθώ, αλλά και να λαμβάνω θέση.

Δεν μπορούμε να δεχθούμε την μετατροπή του προσώπου σε αριθμό, την καθολική ψηφιακή του καταγραφή, και την υποταγή του στις επιταγές ενός απάνθρωπου συγκεντρωτικού συστήματος που δεν γνωρίζει τον Θεό και καταδυναστεύει τον άνθρωπο. Η Αγία Γραφή μας προειδοποιεί: «ἔσονται καιροὶ χαλεποί» (Β’ Τιμ. 3,1). Δεν είναι δυνατόν να σιωπήσουμε ενώπιον της αρχής των ωδίνων.

Η Εκκλησία καλείται να σταθεί ως Κιβωτός ελευθερίας, ως τόπος αντίστασης στην ισοπέδωση του προσώπου και κατ’ επέκτασιν της κοινωνίας.

Να κηρύξει εκ νέου την αξία του ανθρώπου ως εικόνας του Θεού, να προστατεύσει την ιερότητα της ελευθερίας του, και να θυμίσει σε όλους ότι η σωτηρία δεν περνά μέσα από τους αλγόριθμους και την μηχανική μάθηση, αλλά μέσα από την εν Χριστώ κοινωνία.

Είναι πλέον καιρός εγρηγόρσεως. Είναι καιρός ομολογίας.