Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον

 

Εἰκοσαετία ἀπό τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀνδρέου (+21.9.2005 ἐκ. ἡμ.)

Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἀνδρέας, κατά κόσμον Δημήτριος Ἀνέστης, ἐγεννήθη τήν 24η Δεκεμβρίου 1915 εἰς Κολάκαν (σημερινήν Κυρτώνη) Ἀταλάντης Φθιώτιδος, ἐκ γονέων εὐσεβῶν τοῦ Γεωργίου καί τῆς Ἀσημίνας.

Ἐμόνασε εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κουβαρᾶ Ἀττικῆς, ὑπό τήν πνευματικήν καθοδήγησιν τοῦ Κτίτορος αὐτῆς, τότε Ἐπισκόπου Βρεσθένης καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, πλέον δέ Ἁγίου Ματθαίου, τό ἔτος 1938, εἰς ἡλικίαν 23 ἐτῶν, μετά τήν ἐκπλήρωσιν τῶν στρατιωτικῶν του ὑποχρεώσεων.

Ἐχειροθετήθη ρασοφόρος μοναχός το 1940, λαβών τό ὄνομα Βασίλειος, ἐχειροτονήθη Διάκονος καί ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχός τό ἴδιος ἔτος ὑπό τοῦ Γέροντός του, Ἐπισκόπου Ματθαίου.

Κατά την κήρυξιν τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου ἐπεστρατεύθη μετ’ ἄλλων 60 Πατέρων τῆς Μονῆς καί ὑπηρέτησεν μέχρι τόν Ἀπρίλιον τοῦ 1941, ὁπότε καί ἐπέστρεψεν εἰς τήν μετάνοιάν του. Ἐν συνεχεία ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος, μετωνομασθείς ὑπό τοῦ Γέροντός του Ἀθανάσιος καί ἀργότερον ἐχειροθετήθη Πνευματικός.

Ὡς Ἱερομόναχος, μέ ἕδρα τήν μετάνοιά του, ἐξυπηρέτησε πολλάς Ἐνορίας ἀνά τήν Ἑλλάδα, ἀντιμετωπίσας πολλάς, λόγω τῶν τότε συνθηκῶν και περιστάσεων, κακουχίας και διώξεις (δίς «κατεδικάσθη» εἰς θάνατον ὑπό τῶν ἀνταρτῶν), ἐνῶ ἀπό τό ἔτος 1947 ἐδιωρίσθη Πνευματικός τῶν Ἀδελφοτήτων τῶν Ἱερῶν Μονῶν Μεταμορφώσεως Κουβαρᾶ καί Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, ὑπό τοῦ Κτίτορος αὐτῶν Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου.

Τήν 13ην Σεπτεμβρίου 1948, κατά τάς ἱστορικάς Ἐπισκοπικάς Χειροτονίας ἐκείνου τοῦ ἔτους, ἀνεδείχθη  Ἐπίσκοπος Πατρῶν, λαβών τό ὄνομα Ἀνδρέας, χειροτονηθείς ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, συμπαραστατουμένου ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος.

Κατά τήν περίοδον τῶν διωγμῶν, τῶν ἐξαπολυθέντων κατά τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τά ἔτη 1950-1956 ὑπό τοῦ Καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου, συνελήφθη, ἀπεσχηματίσθη καί ἐφυλακίσθη ἐπί 11 μῆνες.

Το ἔτος 1967, μετά τήν κοίμησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Ἀγαθαγγέλου, ἀνέλαβε τήν Τοποτηρητείαν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ἐνῶ τό 1972 ἀνεδείχθη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος, παραμείνας ἐπί 31 συναπτά ἔτη εἰς τόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν. Τό ἔτος 2003 παρητήθη, λόγω σοβαρῶν προβλημάτων ὑγείας ἀλλά καί χάριν τῆς εἰρήνης καί ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, μιμούμενος ἐν ταπεινώσει τήν ἀντίστοιχον ἐπιλογήν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.

Καθ’ ὅλην  τήν διάρκειαν τῆς Ἀρχιερατείας και δή τῆς Ἀρχιεπισκοπείας του ἀνέπτυξε πλούσιον ποιμαντικό, πνευματικό καί ἱεραποστολικόν ἔργον. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρεται ὅτι συμμετεῖχε καί ἐγκαινίασε περί τούς 30 Ἱερούς Ναούς, ἀνά τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικόν, ἐνῶ ἐχειροτόνησε περισσοτέρους ἀπό 80 Κληρικούς, ὡς Διακόνους καί Πρεσβυτέρους, ἐκάρησαν δέ ὑπ’ αὐτοῦ δεκάδες Μοναχοί καί μοναχαί.

Διεκρίνετο διά τήν ἀκράδαντον πίστιν, τήν ἁπλότητα, τήν ταπείνωσιν, τόν ἐν γένει ἀσκητικόν βίον, τόν ἔνθεον ζῆλον καί τήν πνευματικήν βίαν, τήν ἀδιάλειπτον προσευχήν, τήν ἐγκράτειαν, τήν διάκρισιν, τήν ἀνυπόκριτον ἀγάπην, τήν ὑπομονήν, τήν σιωπήν, τήν ἐν πᾶσι δοξολογικήν καί εὐχαριστιακήν στάσιν ζωῆς, τήν συγχωρητικότητα, τήν ἀνεξικακίαν, τήν ὑπομονήν, τήν ἐλεημοσύνην, τό ἀφιλοχρήματον, τήν ἱεροπρέπειαν, τό φιλακόλουθον, τήν αὐθεντικήν πνευματικήν πατρότητα, τό πρᾶον, ἡσύχιον, εἰρηνικόν, ἱλαρόν, μακρόθυμον, χαροποιόν τῆς παρουσίας του, τό ἀγωνιστικόν, ἐκκλησιαστικόν καί ὁμολογητικόν φρόνημά του, τήν ἀκεραιότητα τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους του.

Τολμῶ εἰπεῖν, ὅτι, ὑπῆρξεν, ὡς παρουσία καί διακονία εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, μία, κατ’ ἀναλογίαν, ἀνάμιξις τοῦ βίου καί τῶν ἀρετῶν δύο μεγάλων συγχρόνων Ἁγίων τῆς νεωτέρας ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τόν ὁποῖον ἰδιαιτέρως εὐλαβεῖτο καί τοῦ Ἁγίου Ματθαίου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, Πνευματικοῦ Πατρός καί Γέροντός του.

Την 21^η Σεπτεμβρίου 2005 παρέδωσε εἰρηνικῶς τό πνεῦμα του εἰς τόν Κύριον του καί Θεόν, πλήρης ἡμερῶν (90 ἐτῶν). Τό σκήνωμά του ἐξετέθη εἰς προσκύνησιν, εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Κερατέας Ἀττικῆς, ἐπί τριήμερον. Ἡ θέα του, καθώς καί ἡ αἴσθησις ὅσων τό ἠσπάσθησαν παρέπεμπον εἰς ἐμπειρίαν προσκυνήσεως ἱεροῦ καί ὁσιακοῦ λειψάνου, κατά μαρτυρίας δέ πιστῶν, μεταξύ ἄλλων καί ἀξιοπίστου καί ἀξιοσεβάστου Καθηγουμένης ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἐξέπεμπε εὐωδίαν. (Πλείονα περί τῆς Κοιμήσεως καί ταφῆς του εἰς τό συλλεκτικόν τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ «Κῆρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», Σεπτεμβρίου-Ὀκτωβρίου 2005.)

 

ΜΙΚΡΟΝ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΚ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΤΟΥ

«Ἡ ἀποστασία καί ἡ διαφθορά τοῦ συγχρόνου κόσμου ἐμποδίζει τόν ἄνθρωπον νά ἐπανεύρη τήν εὐθεῖαν ὁδόν, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν τόν μόνον δυνάμενον σώζειν.  Ἡ ἁμαρτία, ὡς χωρισμός ἀπό τήν πηγήν τῆς ζωῆς, τόν Χριστόν, ἐξαλείφεται μόνον διά τῆς μετανοίας-ἐξομολογήσεως, διά τῆς ἐπανασυνδέσεως δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεόν, διά μέσου τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί κατ’ἐξοχήν διά τῆς προσελεύσεως εἰς τό Μυστήριον τῆς ζωῆς, τήν Θείαν Εὐχαριστίαν.»

(Ἐκ τοῦ Προλόγου του εἰς τό ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθέν Βιβλίον

 «Τό Μυστήριον τῆς Ἐξομολογήσεως καί Μετανοίας»,

 Ἔκδοσις 7^η, Ἀθῆναι 1993.)

 

«Ἐδῶ εἰς τήν φυλακήν περνῶ τάς καλυτέρας ἡμέρας τῆς ζωῆς μου. Ἐχόρτασα προσευχή καί ἀνάγνωσι. Μέσα εἰς τήν φυλακήν ἐγώ μέ τόν π. Μηνᾶ, χάριτι Θεοῦ εἴχαμε ἀνάγνωσι καί προσευχή καί δοξολογίαν εἰς τόν Ἅγιον Θεόν πού ἀξίως μᾶς παιδεύει ἀπό Θεϊκή ἀγάπη.»

(Ἐκ τοῦ προσωπικοῦ Ἡμερολογίου του)

«Σήμερον ἐνῶ πολλοί παρατηροῦν καί ὁμιλοῦν διά τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί τόν ἐπικείμενον ἐρχομόν τοῦ Ἀντιχρίστου, κατά τά γραφόμενα εἰς τήν Ἱεράν Ἀποκάλυψιν, όλίγοι διακρίνουν ὅτι τό μεγαλύτερον σημεῖον τῶν καιρῶν εἶναι ἡ ἀποστασία ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀκόμη ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι σπεύδουν νά ἑνωθοῦν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τῆ Ἁγία δηλαδή Ὀρθοδόξω Ἐκκλησίᾳ διά νά μή κατασταθοῦν, ἑκουσίως ἤ μή, πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου.»

«Ἄς διατηρήσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν μας καί ἄς φροντίσωμεν μέ βίαν πνευματικήν νά μήν ὑστερῶμεν εἰς ἀγαθά ἔργα, καλλιεργοῦντες τήν ἀγάπην εἰς ἀλλήλους, ὡς γνήσιοι μαθηταί τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.»

 ( Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ Μηνύματός του ἐπί

τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἔτους 1998)

Τρίτος ἐκ δεξιῶν, μεταξύ τῶν χειροτονηθέντων Ἐπισκόπων
κατά τό ἔτος 1948

Ἱερουργῶν ἱεροπρεπῶς,
ὡς νεοχειροτονηθείς Ἐπίσκοπος

Κηρύττων μέ ἔνθεον ζῆλον 

Ἀπό τήν ἐκλογήν τῆς νῦν Ἡγουμένης
τῆς Μονῆς Παντανάσσης Μυστρᾶ Γεροντίσσης Ἀβερκίας

Μετέβη εἰς Κύπρον διά τόν τελευταῖον ἀποχαιρετισμόν,
ὡς εἶπεν, τοῦ ἀδελφοῦ καί φίλου ἐν Χριστῶ Μητροπολίτου
 Κιτίου Ἐπιφανίου. Ἀμφότεροι ἐκοιμήθησαν ἐκεῖνο τό ἔτος (2005).

Ὁ Ἡγούμενος τῆς Σκήτης τῶν Ἁγίων Πατέρων Χίου π. Ἀμβρόσιος
τόν ἐπεσκέπτετο, λέγων "ἀρκεῖ μοι τό βλέπειν σε"!

Κεκοιμημένος είς τό κελλίον του.

Ἀσπαζόμενοι τήν ἁγίαν δεξιάν του.

 

ΑΝΔΡΕΟΥ, ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ,

ΗΜΩΝ ΔΕ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!