Ἡ προσευχητική καταφυγή στόν Θεό πού ποτέ δέν καταισχύνει! 

 

Ὕβρις καί Νέμεσις [1]

 

Ἡ ἀστυνομική φρούρηση τῶν Ναῶν, γιά νά μή τούς προσεγγίσουν οἱ πιστοί, εἶναι ἀπό τίς πιό ἀποκρουστικές εἰκόνες. Ὁ παντελής ἀποκλεισμός τῶν πιστῶν, ἀκόμη καί μέ τήρηση σχετικῶν μέτρων, ἀπό τόν ἐκκλησιασμό, συνιστᾶ καταστρατήγηση τοῦ Συντάγματος καί ἐκκλησιομαχία. Ἡ στάση καί συμπεριφορά φορέων τῆς ἐξουσίας ὡς κυρίαρχων τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, συνειδήσεως καί ἐλευθερίας  εἶναι ὕβρις. Ὅλα καί ὅλοι οἱ (συν-) ἐνεργοῦντες (σ)τά ἀνωτέρω θά ἔχουν τό τίμημά τους. Καί τό βαρύτερο θά εἶναι τό πνευματικό τίμημα. Σεβαστό ἀπόλυτα τό ὑγειονομικό θέμα καί ἡ ἐπιστημονική ἰατρική του ἀντιμετώπιση. Ἀλλά ὑπάρχουν ὅρια καί ἔπρεπε νά ἐπιδειχθεῖ πολιτισμένος, ἑλληνικός καί χριστιανικός τρόπος ἀντιμετώπισεώς του καί ὄχι ὁ παγκοσμιοποιημένος ἰσοπεδωτισμός.

[1] Η ὓβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των Ελλήνων της αρχαιότητας, η οποία όμως ακολουθεί τον Ελληνισμό σε μεγάλο βαθμό μέχρι τις μέρες μας.

Το ανόμημα της ύβρεως διέπραττε και διαπράττει κάποιος, όταν υπερεκτιμά τις ικανότητές του ή και τις δυνάμεις του (σωματικές ή και στρατιωτικές), αλλά κυρίως οικονομικές και πολιτικές, συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο, μη υπολογίζοντας φυσικούς ούτε και ηθικούς κανόνες και νόμους ή η συμπεριφορά του δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τους άγραφους ηθικούς νόμους οι οποίοι επέβαλλαν ή και επιβάλλουν όρια στην ανθρώπινη δράση.

Όποιος λοιπόν ξεπερνά τα όρια και γίνεται αλαζόνας δηλ. υβριστής, περνά σε πράξεις ανόσιες, απρόσεκτες αλλά και προσβλητικές, τότε επιλαμβάνεται η θεία δίκη δηλ. η Νέμεσις η οποία λειτουργεί ως απονομή του οφειλομένου εκ της θείας οργής, ως τιμωρός μεγάλων εγκλημάτων.

 

Θρησκευτικοί συναισθηματισμοί

ἤ θεολογικές ἀστοχίες

στήν πρόσφατη Ἐγκύκλιο

τοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου;

τοῦ κ. Δ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου 

Ἐνῶ συνεχίζεται ἡ καραντίνα, λόγῳ τῆς ἀνησυχιτικῆς, ὡς λέγεται, πορείας τῆς ἐπιδημίας τοῦ νέου Κορωνοϊοῦ στή χώρα μας, ἰδιαίτερη μέριμνα ἐκδηλώθηκε ἀπό τίς κρατικές ὑγειονομικές καί ἄλλες Ἀρχές γιά τήν προσεγγίζουσα ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί τόν ἐφετεινό ἑορτασμό της στήν Ἀχαϊκή πρωτεύουσα, τήν Πάτρα.

Ὁ κ. Χαραδαλιᾶς ἔσπευσε νά ἐνημερώσει γιά τήν βεβαρυμένη κατάσταση καί τό αὐξημένο ἰϊκό φορτίο στήν περιοχή τῆς Ἀχαΐας, ἀλλά "ἐπιστρατεύθηκε" καί ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος προκειμένου μέ τίς προτροπές του νά ἀποφευχθοῦν ἀνεπιθύμητες καί ἀνεξέλεγκτες ἐνέργειες ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, δηλαδή μαζική προσέλευσή τους στόν προσκυνηματικό Ναό ἤ ἄλλες ἐκδηλώσεις σεβασμοῦ στή μνήμη του.

Μάλιστα, στά ΜΜΕ ἀνακοινώθηκε ὅτι πρόκειται νά ἐπισκεφθεῖ τήν πόλη τῶν Πατρῶν καί ὁ κ. Χρυσοχοΐδης προκειμένου νά ἐπιβλέψει προσωπικά στήν τήρηση τῶν μέτρων καί τήν ἀποτροπή τυχόν παραβιάσεων τῶν ἀπαγορεύσεων. Μόλις πού χρειάζεται νά ἐπισημάνει κανείς τή δυσάρεστη αἴσθηση πού προκαλοῦν ὅλα αὐτά στούς πιστούς.

Θά ἐπιμείνουμε ὡστόσο λίγο περισσότερο στήν παρέμβαση τοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν, ἡ ὁποία ἀσχέτως ἄν ἔλαβε χώρα ἐξ ἰδίας αὐτοῦ πρωτοβουλίας ἤ κατόπιν κρατικῶν προτροπῶν καί συστάσεων, δέν ἀπέφυγε κάποιες "παγίδες". Ὁ κ. Χρυσόστομος ἐξέδωσε μία εἰδική Ἐγκύκλιο ἐν ὄψει τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, μέ τήν ὁποία προτρέπει τούς πιστούς τῶν Πατρῶν νά τιμήσουν τόν πολιοῦχο τους "στό σπίτι τους καί στίς καρδιές τους".

Ὁ κ. Χρυσόστομος εἶναι συνετός ποιμένας καί σέ γενικές γραμμές παραδοσιακός. Χαρακτηρίζεται ὡστόσο ἀπό ἕναν ἔντονο συναισθηματισμό σέ κάποιες τοποθετήσεις καί πρωτοβουλίες του, ἀλλά καί ἀπό κάποια ἀδυναμία νά τηρήσει μία ἀνεπηρέαστη συνεπή κανονική καί θεολογική στάση ἐπί σοβαρῶν καί λεπτῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ὅπως οἱ ἀντορθόδοξες Ἀποφάσεις τῆς "Συνόδου" τοῦ Κολυμπαρίου ἤ τό ἀντικανονικό Οὐκρανικό "Αὐτοκέφαλο" κ. ἄ.

Ἔτσι, καί ἐν προκειμένω στήν ἐκδοθεῖσα Ἐγκύκλιό του, μέ τό συγκεκριμένο "ἄχαρο" στόχο καί σκοπό, ὄχι μόνον δέν ἀπέφυγε τούς περιττούς καί ὑπερβολικούς συναισθηματισμούς, ἀλλά καί "υἱοθέτησε" γνωστές ψευδοπαρηγορητικές καί σαφῶς ἀντιπαραδοσιακές τοποθετήσεις πού ἐφευρέθηκαν κατ' αὐτή τήν περίοδο τῆς ἐπιδημίας καί χρησιμοποιοῦνται ὡς δῆθεν πνευματικές συστάσεις πρός τούς πιστούς.

Εἰδικότερα, ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων ὁ Μητροπολίτης στήν Ἐγκύκλιό του τά ἑξῆς:

«Κάνετε τόν ἐφετινό ἑορτασμό ὑπόθεση βαθειᾶς ἐσωτερικῆς περισυλλογῆς, προσευχῆς καί κατανύξεως καί ἑνώσατε ἀπό ἐκεῖ πού θά εὐρίσκεσθε τήν προσευχή σας, μέ τήν ἰδική μας πού θά προσφέρεται στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καί ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ Θυσιαστηρίου. Ὀ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας θά εἶναι στό σπίτι σας, στό τραπέζι σας, γιατί δέν ἔλειψε ποτέ ἀπό τήν καρδιά σας.

Μακάρι νά μποροῦσα καί ἐγώ νά δῶ τά πρόσωπά σας μέ τά αἰσθητά μου μάτια, τήν ὥρα πού θά λειτουργῶ, ὅπως, εὐτυχῶς, ἕνεκα τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, μέσω τῶν συγχρόνων μέσων δύνασθε νά βλέπετε ἐσεῖς τό πρόσωπό μου, συμμετέχοντες προσευχητικά, ἀπ' ὅπου καί ἄν εὐρίσκεσθε, στήν Θεία Λατρεία. Ὅμως εἶστε στίς ἱερές Λατρευτικές συνάξεις ὅλοι μαζί μου καί θά εἶσθε ὅλοι παρόντες νοερῶς κατά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου μας καί θά ἀτενίζω τά πολυαγαπημένα εἰς ἐμέ πρόσωπά σας μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς, μέ τά πνευματικά μου μάτια ἐνώπιόν μου.».

Λυπᾶμαι πού ὀφείλω νά ἐπισημάνω ὅτι τά ἀνωτέρω ἀτυχῶς ὑπερβαίνουν (καί) τά ὅρια τοῦ περιττοῦ συναισθηματισμοῦ καί συνιστοῦν θεολογική ἀστοχία καί ἀτόπημα τοῦ Σεβασμιωτάτου. Διότι, τά τεχνολογικά μέσα, ὅπως εἶναι οἱ τηλεοράσεις καί τό διαδίκτυο, μπορεῖ νά προσφέρουν τηλεθέαση καί τηλεμετάδοση, δηλαδή θέαση ἐκ τοῦ μακρόθεν τῶν τελουμένων σέ ἄλλον (ἱερό) τόπο, ἀλλά σέ καμμία περίπτωση δέν συνιστοῦν καί δέν ἀποτελοῦν ἤ ἐξασφαλίζουν στούς τηλεθεατές πιστούς "προσευχητική συμμετοχή στή Θεία Λατρεία"!

Στή Θεία Λατρεία τό ζητούμενο δέν εἶναι ἡ θέαση καί ἡ παρακολούθηση, ἀλλά ἡ ζῶσα συμμετοχή ψυχῆ τε καί σώματι τῶν πιστῶν στό κοινό ἔργο (Λειτουργία), τό ὁποῖο φανερώνει ἐν τόπῳ καί χρόνῳ τήν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ὡς Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό δέν ὑποκαθίσταται, δέν ἀντικαθίσταται καί δέν ἀλλοιώνεται!

Χωρίς καμμία ἐπικριτική διάθεση σημειώνονται τά ἀναφερόμενα, διότι ὅπως ἀποδεικνύεται πλέον τά παρεπόμενα τῆς ἐπιδημίας καί οἱ παρενέργειές τους διέψευσαν πλήρως τούς καθησυχαστικούς λόγους μεγαλοσχήμονος κληρικοῦ, τούς ὁποίους ἀκρίτως πολλοί ὁμόφρονές του ἐπαναλαμβάνουν, ὅτι ἡ ὅλη ὑπόθεση τῆς ἐπιδημίας δέν ἀπειλεῖ τήν πίστη, παρά μόνον τούς πιστούς, ἐννοώντας τή σωματική ὑγεία τους.

Ἄς μή τά ἰσοπεδώνουμε ὅλα! Ἄς εἴμαστε, Ποιμένες καί ποιμαινόμενοι, πιό προσεκτικοί,. Νά μή παραπλανοῦμε ἑαυτούς καί ἀλλήλους. Παρηγορία ἀληθινή καί στήριξη τῶν πιστῶν προσφέρει μόνο ἡ Ἀλήθεια καί ἡ ἐπίγνωσή της. Μή λησμονοῦμε ὅτι οἱ πρῶτοι Χριστιανοί καθώς καί ἑκατομμύρια μιμητές αὐτῶν στό διάβα τῆς Ἱστορίας, μετέβαιναν μέ κίνδυνο γιά τήν ἴδια τους τή ζωή ἐκεῖ ὅπου τελοῦνταν οἱ Θεῖες Λειτουργίες, γιά νά συμμετέχουν ἀληθινά ὡς ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ὑπομονή, βεβαίως, νά ἐπιδείξουμε καί στήν προσευχή νά καταφύγουμε. Νά μή συμβιβασθοῦμε ὅμως καί ἀνεχθοῦμε ἀλλοιώσεις τῆς Πίστεως καί τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ φόβου ἤ δειλίας ἤ προσκαίρου εὐκολίας ἕνεκεν. Νά μή  καταντήσουμε "τηλε-μέλη" τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή μέλη ἐξ ἀποστάσεως (ἐν ἀποστασίᾳ) καί νά ἀποδεχθοῦμε τήν πρακτική νά ζοῦμε ἀποστασιοποιημένοι ἀπό τό μυστηριακό Σῶμα, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία Του.

Ἄλλωστε καί ἡ τηλεοπτική μετάδοση τῆς Θ. Λειτουργίας, κατά τήν ταπεινή μου ἄποψη, παρότι τήν ἔχουμε συνηθίσει, δέν εἶναι ἐναλλακτικός τρόπος ἐκκλησιασμοῦ, ὅπως κακῶς προβάλλεται. Δέν διστάζουμε δέ νά ποῦμε ὅτι ἀκόμη καί ἡ προβολή, σέ κοινή θέα πιστῶν καί ἀμυήτων καί μέ τόν τρόπο μάλιστα πού γίνεται, τῶν Θ. Μυστηρίων, κατ' ἀκρίβεια κανονική δέν θά ἔπρεπε νά ἐπιτρέπεται. Μή λησμονοῦμε ὅτι δέν εἶναι ἡ συνήθεια ἐκείνη ἡ ὁποία σώζει, ἀλλά ἡ Ἀλήθεια!

 Ὁ ναὸς φθείρεται, ἀλλὰ ἡ σύναξις τῶν πιστῶν εἶναι τὸ ἀπρόσβλητον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ

 

Η ΔΕΙΛΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙ’ ΑΣΕΒΗ ΜΕΤΡΑ

 

 

«Οὔτε ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό κέντρο καί τό σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς Θ. Οἰκονομίας, οὔτε ἀποτελεῖ προσδιοριστικό στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησίας… γιά τούς πιστούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἰσχύει τό «πρῶτα ὁ Θεός καί μετά ὁ ἄνθρωπος». Ὄχι τό ἀντίθετο!».

 

Τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

 

Tελικῶς δέν εἶχε δίκαιο ὁ Πατριάρχης ἐκεῖνος πού ἔσπευσε νά ὑποστηρίξει ὅτι ἀπό τήν ἀσθένεια αὐτή (τήν ἐπιδημία τοῦ Κορωνοϊοῦ) δέν ἀπειλεῖται ἡ πίστη. Ἐκ τῶν πραγμάτων ἀπεδείχθη ὅτι ἡ πίστη πολλῶν ἀνθρώπων καί δοκιμάστηκε κατ’ αὐτήν, ὅπως ἄλλωστε γίνεται σέ παρόμοιες περιστάσεις, ἀλλά καί ἀπειλήθηκε. Καί συνεχίζει νά ἀπειλεῖται. Καί ἐάν, γιά τό πρῶτο, τό μεγαλύτερο μερίδιο εὐθύνης ἀνήκει στούς ἴδιους τούς πιστούς, γιά τό δεύτερο, τή μεγαλύτερη εὐθύνη τήν φέρουν οἱ Ποιμένες τους.

Κατά κοινή ἐκτίμηση, οἱ τελευταῖοι δέν ἐπιβεβαίωσαν οὔτε ὅτι ἡγοῦνται οὔτε ὅτι ἀγρυπνοῦν ὑπέρ τοῦ ποιμνίου των, ἀλλά μᾶλλον ἀπεδείχθησαν οὐραγοί καί κατώτεροι τῶν περιστάσεων. Οὔτε ἐξ ἀρχῆς οὔτε καί ἐν συνεχείᾳ διεκρίθησαν ἀπό πνεῦμα σοφίας, συνέσεως, φόβου Θεοῦ καί πνεῦμα ὁμολογίας. Μᾶλλον τή στάση τους χαρακτήρισε πνεῦμα ὀρθολογιστικό, κοσμικό φρόνημα, δειλία καί ἔλλειμμα ὁμολογίας τῆς ἀληθείας τῆς Πίστεως.

Καί τό χειρότερο ὅλων ἦταν ὅτι ἀρκετοί ἐξ αὐτῶν, δικαιολογώντας τή στάση τους, ἐξέφρασαν καί κήρυξαν μία ἄλλη πίστη καί ἕνα ἄλλο εὐαγγέλιο, πρόδηλα διαφορετικά ἀπό ἐκεῖνα πού παρέδωσαν καί ἐδίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ἕνα ὑγειονομικό ζήτημα γρήγορα μεταβλήθηκε, ἐν τοῖς πράγμασι, σέ ἀπειλή κατά τῆς Πίστεως, κυρίως λόγῳ τῆς ἀδοκίμου στάσεως, ἔναντι αὐτοῦ καί τῶν συνεπειῶν του, ἐκ μέρους ὅσων (Ποιμένων καί διδασκάλων) τελικῶς ἀπεδείχθη ὅτι κέντρο τῆς ζωῆς καί τῆς πίστεώς των δέν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος, μάλιστα, οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ὡς σύγχρονος ἀνθρωποθεός!

Εἶναι ἐνδεικτικά ὅσα παράφωνα πρός τή διαχρονική φωνή τῆς Ἐκκλησίας ἀκούστηκαν, εἰπώθηκαν καί ἐγράφησαν αὐτή τήν περίοδο, τά ὁποῖα ἀγγίζουν καί ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς πλάνης καί τῆς κακοδοξίας, ὅπως ὅτι: τό ὕψιστο ἀγαθό στόν κόσμο εἶναι ἡ ὑγεία καί ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου, πάνω ἀπό ὅλα καί πρῶτα ὁ ἄνθρωπος, χωρίς ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει, οὔτε ἔχει νόημα ὑπάρξεως ἡ Ἐκκλησία, ὁ Ναός ὅπως καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι φθαρτά καί ἐπιδέχονται μολυσμό καί φθορά καί θάνατο καί ἑπομένως οἱ λατρευτικοί χῶροι καί οἱ λατρευτικές συνάξεις ὑπόκεινται στίς συνέπειες πού ἔχει κάθε κοινωνική συνάθροιση ἀνθρώπων, κ.ο.κ.

Ἀξίζει ἐδῶ νά ἐπισημάνουμε πώς δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι τά ἀνωτέρω ὑπεστηρίχθησαν κυρίως ἀπό ὅσους εἶχε ἤδη πρό πολλοῦ προσβάλει ὁ ψυχοκτόνος ἰός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί αὐτοί κυρίως εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔσπευσαν νά ἐφαρμόσουν καί ἐπιβάλλουν ἀκόμη καί τά πλέον ἀσεβῆ καί ἀντίθεα μέτρα τῆς Πολιτείας στήν ἐκκλησιαστική ζωή τῶν πιστῶν, ἐν ὀνόματι τῆς ἀντιμετώπισεως τῆς πρωτόγνωρης αὐτῆς ἐπιδημίας.

Ἐν συνεχείᾳ καί ἐπ’ εὐκαιρίᾳ, ἀλλά καί κατόπιν παρακλήσεως ἀγαπητῶν ἀδελφῶν, παραθέτουμε ἐπιγραμματικά τή σύμφωνη μέ τήν ὀρθόδοξη Θεολογία καί διδασκαλία θέση ὅσον ἀφορᾶ στό ὡς μή ὄφειλε δημιουργηθέν ζήτημα περί τῆς Θείας Λατρείας (καί) ἐν μέσῳ ὑγειονομικῶν προβλημάτων.

Ἡ ἄποψη περί τῆς «φθορᾶς» τῶν ναῶν σέ καμία περίπτωση δέν ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, ἀλλά ἀναφέρεται εἴτε στά οἰκοδομικά ὑλικά, εἴτε στόν διάκοσμο τοῦ ναοῦ. Ἡ γενική ἀναφορά στή «φθορά τοῦ ναοῦ» σέ σχέση μέ τή φθορά τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος γίνεται μᾶλλον ἐσκεμμένως καί ἔχει ὡς σκοπό, νά ταυτίσει τή φθορά τήν ὑλική μέ τήν ἀλλοίωση τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σῶμα Χριστοῦ.

Ἔτσι, μέ βάση τήν ἐννοιολογική ταυτότητα (φθορά σώματος – φθορά ναοῦ) καταλαβαίνει ὁ πιστός, ὅτι ἡ φθορά ὑπάρχει μέσα στήν Ἐκκλησία καί ὡς ἐκ τούτου θά πρέπει νά ἀποφευχθεῖ ὁ «συνωστισμός» ἐντός τῶν ναῶν, σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τοῦ Κράτους.

Ὅμως, σέ καμία περίπτωση αὐτό δέν ἰσχύει, διότι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ὁ ναός, ἀλλά τό μυστηριακό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πιστός δέν «ἐπισκέπτεται» τόν ναό, ἀλλά προσέρχεται σέ αὐτόν ὡς μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, προκειμένου νά κοινωνήσει μυστηριακῶς (κατ’ ἐνέργειαν) τόν ἴδιο τόν σαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ, εἴτε μέ τή συμμετοχή του στή λατρευτική ζωή, εἴτε γιά νά προσευχηθεῖ.

Ὁπότε δέν ὑπάρχει καμία μετάδοση ἤ διασπορά τῶν ἰώσεων ἐντός τῶν ναῶν, διότι δέν ὑπάρχει καμία «συνάθροιση» σέ ὁποιαδήποτε λατρευτική πράξη καί ἄν συμμετέχει ὁ πιστός (στή λατρευτική πράξη δέν συμπεριλαμβάνονται βεβαίως μόνον τά μυστήρια καί οἱ ἀκολουθίες, ἀλλά καί ἡ προσκύνηση τῆς εἰκόνος ἤ τό κερί πού ἀνάβουμε μπροστά στήν εἰκόνα).

Ἡ παρουσία τοῦ πιστοῦ μέσα στόν ναό σημαίνει τή μεταμόρφωσή του ἐν Χριστῷ καί ἑπομένως δέν ἀποτελεῖ μέρος ἑνός συνόλου, ὥστε νά μιλοῦμε γιά «συνάθροιση», ἀλλά εἶναι μέλος τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ προσώπου, τοῦ Χριστοῦ. Σέ αὐτήν, λοιπόν, τήν προοπτική δέν ὑπάρχει οὔτε συνάθροιση οὔτε συνωστισμός, ἀλλά ὁ ἕνας Χριστός. Αὐτή φυσικά ἡ ἑνότητα εἶναι «μυστηριακή», γι’ αὐτό καί δέν γίνεται ἀντιληπτή στίς αἰσθήσεις μας. Ὡστόσο εἶναι ἀληθινό γεγονός γιά τόν πιστό ἄνθρωπο.

Ἡ λανθασμένη τοποθέτηση προκύπτει λογικά, ὅταν ἀποτελεῖ τό συμπέρασμα τῆς προηγουμένης, ἐπίσης λανθασμένης, θεωρήσεως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ἀνθρώπινη κοινωνία καί ὄχι μυστηριακό σῶμα Χριστοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἀπ’ ἀρχῆς κόσμου καί, σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, εἶναι ὁλόκληρη ἡ δημιουργία. Ἔτσι, ὁ Λόγος σαρκώνεται ὄχι (μόνο) γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά γιά νά ὁλοκληρώσει τό ἔργο τῆς Θ. Οἰκονομίας, τό ὁποῖο εἶναι ἡ σωτηρία ὁλόκληρου τοῦ κόσμου καί ἡ ὁποία ματαιώθηκε ἐξαιτίας τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Ἑπομένως, οὔτε ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό κέντρο καί τό σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς Θ. Οἰκονομίας, οὔτε ἀποτελεῖ προσδιοριστικό στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία «ἀναλαμβάνεται» ἀπό τόν Λόγο, σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος τήν ἁγιάζει καί τή λαμπρύνει μέ τήν Ἀνάστασή Του καί αὐτός ἀποτελεῖ τό ὀντολογικό σημεῖο ἀναφορᾶς της, ἐφόσον αὐτός ἀποτελεῖ τήν Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε, γιά τούς πιστούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἰσχύει τό «πρῶτα ὁ Θεός καί μετά ὁ ἄνθρωπος». Ὄχι τό ἀντίθετο!

Τελικῶς, ὅπως στά τῆς Πολιτείας καί δή τῆς Ἑλληνικῆς ἡ τήρησις τοῦ ὑψίστου νόμου πού ἀποτελεῖ τό Σύνταγμα ἐπαφίεται στόν πατριωτισμό τῶν Ἑλλήνων, ἔτσι καί στά τῆς Πίστεως ἡ διαφύλαξη τῆς παραδοθείσης πίστεως ἐναπόκειται πλέον στό Λαό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ ἔσχατος φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως μοναδικά καί ἄριστα τό ἐξέφρασαν οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, τό 1848:

«῎Επειτα παρ᾿ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ». (᾿Εκ τῆς ᾿Απαντήσεως τῶν ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς ᾿Ανατολῆς πρὸς τὸν Πάπαν Πῖον Θʹ, Μάϊος 1848, ἐπὶ Κωνσταντινουπόλεως Ἀνθίμου, παρὰ᾿Ι. Καρμίρῃ, Δ.Σ.Μ., τ. Βʹ, σελ. 920).

[Ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος, φ. 2331, 27.11.2020]

 

Ὁ ἀδαπάνητος πλοῦτος

τῶν θαυμαστῶν ἀρετῶν

τοῦ Θαυματουργοῦ Νεκταρίου

Δεῦτε τοῦ πνευματικοῦ λειμῶνος τρυφήσωμεν, καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἑστιάσωμεν, καὶ τὸν Δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν, θερμῶς δοξολογήσωμεν. Προὐτίθησι γὰρ ἡμῖν, ὁ μέγας Νεκτάριος, ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ, πλοῦτον ἀδαπάνητον τῶν θαυμαστῶν ἀρετῶν αὐτοῦ, ὃν δωρεὰν δρεψώμεθα, οἱ πόθῳ ἐκζητοῦντες. Τὶς γὰρ αὐτοῦ διηγήσεται, τὸν πόθον πρὸς τὸν Θεόν, τὴν ἐκ παιδὸς εὐλάβειαν, τὴν προσοχὴν εἰς ἑαυτὸν καὶ τὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ ἐναντίου! Τὶς ἀξίως ἐπαινέσειε, τὸ ἱλαρὸν τὸ ἀόργητον, τὸ συγχωρητικὸν τὸ μειλίχιον, τὸ καρτερικὸν τὸ μακρόθυμον ἐν ταῖς θλίψεσι καὶ πειρασμοῖς, τὸ ὑπομένειν ἀνεξικάκως ἀδικίας καὶ συκοφαντίας, ἃ τῶν τελείων ἐστί, καὶ Θεῷ μόνῳ ἀποβλέπειν! Τὶς ἐξείπῃ αὐτοῦ τὴν ἀγάπην τὴν ταπείνωσιν, τὴν πραότητα τὴν ἀκακίαν, τὴν ἄκραν φιλοπτωχείαν καὶ ἐλεημοσύνην· τὰς νηστείας τὰς προσευχάς, τὴν σοφίαν ἐν ταῖς διδασκαλίαις, τὸ κατὰ κόσμον εὐτελές, τὴν ἔφεσιν πρὸς τὸ θεῖον· τὸν ζῆλον ὑπὲρ τῆς πίστεως, αἱρετικῶν τὸν ἐλεγμόν, τὸν πόθον ὑπὲρ τῆς πάντων σωτηρίας! Τῷ Θεῷ οὖν εὐαρεστήσαντα, καὶ θαυματουργὸν μέγαν ὑπ’ Αὐτοῦ ἀναδειχθέντα, πρεσβεύειν Αὐτῷ ἀεὶ ἱκετεύωμεν, δοῦναι ἡμῖν ψυχῶν καὶ σωμάτων τὴν ῥῶσιν καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

[Δοξαστικόν τῶν Αἲνων (ἦχος πλ. β΄) ἐκ τῆς νεο-ἐκδοθείσης

νέας Ἀσματικῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου]

 

"Μὴ φοβοῦ, τὸ μικρὸν ποίμνιον, ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν." (Λουκᾶ, ιβ΄, 32)

Παρά τίς περιστασιακές ἀντιξοότητες, ἡ ταπεινή Ἐνορία Ἁγίου Νεκταρίου,
Ξυλοκερίζης Κορίνθου,
ἐτίμησε τόν μέγα Θαυματουργό
Ἅγιο τοῦ 20οῦ αἰῶνος

● Ἐψάλη κατανυκτικῶς ἡ νέα Ἀσματική Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τήν ὁποία ἐνέκρινε ἡ Ἱ. Σύνοδος

● Ἐτελέσθη Τρισάγιον εἰς μνήμην τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Παύλου μοναχοῦ, τοῦ Κυπρίου, τοῦ καί ὑμνογράφου τῆς νέας Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου

Μέ τή Χάρη καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ταπεινή νεοπαγής Ἐνορία Ἁγίου Νεκταρίου Ξυλοκερίζης Κορίνθου ἑώρτασε, κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη καί παράδοση, τή μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ ἐν Αἰγίνῃ, τοῦ Θαυματουργοῦ καί προστάτου της.

Ἄν καί ἡ ἐφετεινή σύμπτωση τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου ἡμέρα Κυριακή καθώς καί ἡ συμπλήρωση τῶν ἑκατό (100) ἐτῶν ἀπό τῆς Κοιμήσεώς του ἔδινε τή δυνατότητα γιά εὐρύτερη συμμετοχή πιστῶν στήν Πανήγυρη τῆς Ἐνορίας μας καί ἀπό ἄλλες περιοχές, τά ἐπιβληθέντα περιοριστικά μέτρα τῆς Πολιτείας, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐπιδημίας τοῦ Κορωνοϊοῦ, δέν τό ἐπέτρεψαν.

Μολαταῦτα, τίποτε δέν ἐμπόδισε τά μέλη τῆς Ἐνορίας μας καί μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ "τῆς οὔσης ἐν Κορίνθῳ", κατά τήν ἔκφραση τοῦ πολιούχου μας Ἀποστόλου Παύλου, νά δοξάσουν ἐν λατρευτικῆ συνάξει ὁμοθυμαδόν, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδίᾳ, τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί νά τιμήσουν τόν γνήσιον Αὐτοῦ φίλον καί θεράποντα Ἅγιον Νεκτάριον.

Τήν κυριώνυμη ἡμέρα, Κυριακή 9/22 Νοεμβρίου 2020, ἐτελέσθη ἡ Θεία Λειτουργία ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος (τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου) κ. Λαζάρου, κατόπιν ἀδείας καί εὐλογίας τοῦ οἰκείου ἡμῶν Ποιμενάρχου, μετά Ἀρτοκλασίας καί Θείου Κηρύγματος, τόσον ὑπό τοῦ Ἱερουργοῦ, ἀναφερθέντος εἰς τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν, ὅσον καί ὑπό τοῦ Θεολόγου τῆς Ἐνορίας, ὁμιλήσαντος κατά τήν ὥραν τοῦ Κοινωνικοῦ καί ἀναφερθέντος εἰς τόν ἑορταζόμενον Ἅγιον Νεκτάριον ὡς κατά πάντα ἐφάμιλλον τῶν πάλαι μεγάλων Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Τό Ἀναλόγιο διακόνησαν ἱεροψάλτριες μοναχές, οἱ ὁποῖες ἀπέδωσαν κατανυκτικώτατα μαζί μέ τά Ἀναστάσιμα ψάλματα καί τά τοῦ Ἁγίου ἐκ τῆς νέας Ἀσματικῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τήν ὁποία συνέγραψε ὁ μακαριστός λόγιος μοναχός Παῦλος ὁ Κύπριος (+) καί ἐνέκρινε ἡ Ἱερά Σύνοδος "πρός γενικήν χρῆσιν εἰς τούς Ἱερούς Ναούς".

Οἱ συμμετασχόντες πιστοί εἶχαν τήν εὐκαιρία ἤ μᾶλλον τήν μεγάλη εὐλογία νά προσκυνήσουν ἀπότμημα τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου καί νά χρισθοῦν ὑπό τοῦ ἱερουργοῦ μέ ἔλαιον ἐκ τῆς κανδήλας τοῦ Ἁγίου.

Παῦλος Μοναχός, ὁ Κύπριος (+1994)
εἰς νεαράν ἡλικίαν.

Ἰδιαιτέρως συγκινητικό ὑπῆρξε τό γεγονός τῆς τελέσεως, μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, Τρισαγίου εἰς μνήμην τοῦ μακαριστοῦ ὑμνογράφου, τό ὁποῖον οἰκονόμησε ὁ Θεός νά τελεσθεῖ ὑπό Ἱεράρχου ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, δηλαδή τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος του. Ἐπίσης, πρός τοῦτο εἶχε τοποθετηθεῖ, παρά τό δισκάριο τῶν κολλύβων, κιβώτιο περιέχον μέρος τῶν ὀστῶν τοῦ μοναχοῦ Παύλου, καθώς καί ἡ φωτογραφία του.

Μετά τή διανομή τοῦ Ἀντιδώρου, τοῦ Ἄρτου ἐκ τῆς Ἀρτοκλασίας καί τῶν κολλύβων, οἱ πιστοί ἔλαβαν τό καθιερωμένο κέρασμα στό προαύλειο τοῦ Ναοῦ, καθώς ἐπίσης ἕνα ἀντίγραφο τῶν διπτύχων τῆς Ἐνορίας, διά νά προσεύχονται ὑπέρ ἀλλήλων πρός ἐνίσχυσιν παρά Θεοῦ γιά τήν κατά Θεόν ἀντιμετώπιση τῆς ἐνεστώσης δοκιμασίας, καί ἕνα ἀντίτυπο ἐνοριακοῦ φυλλαδίου πνευματικῆς οἰκοδομῆς, μέ τίτλον "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ πρός Θεόν" (παρατίθεται στή συνέχεια τοῦ φωτογραφικοῦ ρεπορτάζ).

 

Ἐνθύμησις φρικωδῶν Πατριαρχικῶν κακοδοξιῶν

ΕΙΝΑΙ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ μὴ ξεχνοῦμε τὶς πλάνες ποὺ κατὰ καιροὺς ἔχουμε ἀκούσει καὶ διαβάσει ἀπὸ ὑψηλόβαθμους κληρικούς, διότι αὐτὲς «ἰσιώνουν» τὸ δρόμο τοῦ οἰκουμενιστικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ ὁρίζουν τὶς ἀρχές του. Ὅπως εἶναι γνωστό, μέγας κακόδοξος ἐκκλησιαστικὸς ἄνδρας ὑπῆρξε ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος, μὲ τὴν ἀποδεδειγμένη τεκτονική του ἰδιότητα, προσ­πάθησε νὰ κατεδαφίσει τὸ ἐκκλησιαστικὸ οἰκοδόμημα. Πρόσφατα ὁ ἀγωνιστής, ….. καὶ λόγιος μοναχὸς π. Σεραφεὶμ Ζήσης ἔφερε στὸ φῶς ἐπιστολὴ τοῦ ἀδίκως ἐκθρονισθέντος ….. Οἰκ. Πατριάρχου Μαξίμου, ὁ ὁποῖος παραθέτει σ’ αὐτὴ φρικώδη ἀποφθέγματα τοῦ Ἀθηναγόρα. Παραθέτουμε κάποια: «Ἐγὼ δὲν εἶμαι θεολόγος. Οἱ θεολόγοι εἶναι κακοί. Τοὺς θεολόγους τοὺς ἀπεχθάνομαι, διότι αὐτοί, λόγῳ τῶν δογματικῶν των ἀπόψεων, εἰς ἅς ἐπιμένουν, ἐνσπείρουν τὴν διχόνοιαν καὶ ἐμποδίζουν τὴν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν»!!! «Ἡμεῖς εἰς τὸ χωριό μας, εἰς τὸ πατρικό μας σπίτι, εἴχομεν δύο, τὸν παπὰν καὶ τὸν δερβίσην, τὸν δερβὶς Κιαμήλ. Ἐξωμολογούμεθα δὲ καὶ ἐλέγομεν τὰ μυστικά μας εἰς τὸν δερβὶς Κιαμήλ, διότι εἰς τὸν παπὰν δὲν εἴχομεν ἐμπιστοσύνην»!!!

Ἡ φιλονικία, κατ’ αὐτὸν δὲν ὠφελεῖ: «Μήπως θέλομεν, εἶπε, νὰ θέσωμεν ὅρους εἰς τὴν θείαν δύναμιν, ὅταν λέγωμεν, ὅτι ἡ μετουσίωσις ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ γίνεται μόνον δι’ ἐνζύμου ἢ ἀζύμου ἄρτου; Ἢ ὅταν λέγωμεν ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δὲν ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ; Μάλιστα, εἶπε, ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ!!! Καὶ τὸ ἀλάθητον τοῦ Πάπα ἐπίσης ἐξήγησε μὲ μορφὴν πρακτικὴν» (Ἱστ. Κατάνυξη)! Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ κακόδοξα, τὰ περισσότερα ἐκ τῶν ὁποίων ἀπηχοῦν τεκτονικὲς ἀρχές, πρέσβευε καὶ διακήρυσσε ὁ τραγικὸς ἐκεῖνος ἄνθρωπος! Ἂς τὸν ἐλεήσει ὁ Θεός!

 

Πως νικιέται ο φόβος

Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου
Δρος Θεολογίας

---

Η ζωή του ανθρώπου είναι συνυφασμένη με τον φόβο.

Και τούτο συμβαίνει λόγω της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου στον χώρο του παραδείσου και της εξώσεώς του από αυτόν.

Από την πρώτη στιγμή της γεννήσεώς του ο άνθρωπος υφίσταται την επίδραση του φόβου, καθώς έρχεται σε σχέση με τον άγνωστο γι᾽ αυτόν κόσμο.
Καθώς προοδεύει στην ηλικία και έρχεται σε επαφή με τον πεπτωκότα συνάνθρωπο και γενικώτερα με το όλο κοινωνικό περιβάλλον η βίωση του φόβου αυξάνεται και μετατρέπεται, άλλοτε υποσυνείδητα και άλλοτε ενσυνείδητα, σε αγχωτική βάσανο που κατατρύχει την ζωή του.

Αυτή η τυραννία του φόβου τον ακολουθεί συνεχώς και κορυφώνεται στις τελευταίες ημέρες και ώρες της ζωής του, όπου καλείται να αντιμετωπίσει τον θάνατο.

Υπάρχει τρόπος ή δυνατότητα να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από αυτή την βασανιστική και φθοροποιό αιχμαλωσία του φόβου;

Και βέβαια, τόσο ο τρόπος όσο και η δυνατότητα υφίστανται, όταν η ανθρώπινη θέληση συναντηθεί με την θέληση του Ενανθρωπήσαντος Λόγου του Θεού Πατρός και το αιώνιο κέλευσμα «μη φοβού μόνον πίστευε» (Μάρκ. 5, 36) γίνει βίωμα και πεποίθηση του κατακερματισμένου από τον φόβο ανθρώπου.

Όταν ο Θεάνθρωπος Κύριος ζητεί από το πλάσμα Του την πίστη, για να αποδεσμευθεί από την τυραννία του φόβου, ζητεί την ουσιαστική οντολογική πίστη. Αυτή η πίστη δεν είναι μία εξωτερική, επιδερμική κατάσταση, αλλά μία εσωτερική βαθειά πραγματικότητα.

Σ᾽ αυτή την πραγματικότητα ο άνθρωπος «ψυχή τε και σώματι», με όλο το «είναι» του, αποδέχεται τον Θεάνθρωπο Κύριο και την διδασκαλία Του, όπως αυτή εμπεριέχεται στην Αγία Γραφή, καθώς και στην διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που είναι οι αυθεντικοί ερμηνευτές της.
Δεν παραμένει ο άνθρωπος μόνον στα λόγια ότι, ναι υπάρχει Θεός, αλλά αποκτά πίστη βιωματική, πίστη κοινωνίας μετά του Θεού. Κοινωνεί εσωτερικώς, αλλά και εξωτερικώς, μέσω της ουσιαστικής μετανοίας της προσευχής και της μυστηριακής ζωής με τον Θεάνθρωπο Κύριο.

Είναι απαραίτητο η ζωή μας να μην είναι επιπόλαιη, με αποτέλεσμα να είμαστε χριστιανοί και παιδιά του Θεού εξωτερικής εμφανίσεως, αλλά είναι αναγκαίος ο αγώνας και η εσωτερική άσκηση, για να αποδεχθούμε το θέλημα του Θεού και να το εφαρμόσουμε στην πορεία μας.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο φανερώνουμε ότι πιστεύουμε στον Αυτοαποκαλυφθέντα Θεό και κοινωνούμε οντολογικά μαζί Του.

Αν υπάρχει μία τέτοια πίστη, τότε ο φόβος για το κάθε τι δεν μας κατακτά.

Απευθυνόμαστε στον Δημιουργό μας με εμπιστοσύνη και ειρηνεύουμε ψυχοσωματικώς.

Η εμπιστοσύνη αυτή θα αυξάνη και την αγάπη, η οποία με την σειρά της θα αποδιώκει από την ζωή μας τον φόβο.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας βεβαιώνει γι᾽ αυτό όταν γράφει στην επιστολή του: «φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον, ότι ο φόβος κόλασιν έχει, ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη» (Α´ Ιωάν. 4.18).

Έτσι η πίστη νικά τον φόβο και για το παρόν, αλλά και για το μέλλον, γιατί δεν είναι πλέον άγνωστο, αλλά γνωστό στον Δημιουργό Τριαδικό Θεό μας, στον Οποίο ακουμπούμε με εμπιστοσύνη παιδιού προς τον Πατέρα του.

Και αν ο Θεός θέλει να εξελιχθεί κάποια δυσάρεστη κατάσταση, όπως την βλέπουμε να εκτυλίσσεται εμπρός μας, θα το επιτρέψει να συμβεί, για τους λόγους που γνωρίζει ο Ίδιος, οι οποίοι είναι πάντοτε σωστικοί, αρκεί να τους αποδεχθούμε.

Αν όμως δεν είναι θέλημά Του να συμβεί κάτι, ακόμη κι αν βλέπουμε ότι είναι μη αναστρέψιμο για την δική μας πεπερασμένη λογική το αναμενόμενο αποτέλεσμα, θα μεταστραφεί οπωσδήποτε, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Πολλές φορές, βεβαίως, δεν πραγματοποιείται αυτό που ήταν θέλημα Θεού να γίνει, γιατί ο Θεός βλέπει την απιστία μας.

Βλέπει ότι βρισκόμαστε μέσα στον χώρο της οντολογικής φοβίας λόγω της πλήρους αποξενώσεως από τον Δημιουργό μας και για τον λόγο αυτό δεν επεμβαίνει να δώσει την κατάλληλη λύση στα προβλήματά μας.

Έχοντας αυτά υπ᾽ όψιν και αγωνιζόμενοι να τα πραγματώσουμε, θά μπορέσουμε να διεξέλθουμε με τις λιγότερες ψυχοσωματικὲς απώλειες την κατάσταση που βιώνει η Πατρίδα μας και ο καθένας προσωπικά λόγω της νόσου του νέου κορωναϊού.

Πάνω από όλους και όλα βρίσκεται ο Δημιουργός του ανθρώπου και του σύμπαντος Τριαδικός Θεός, όπως κηρύσσει ὁ προφητάναξ Δαυίδ: «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή» (Ψαλμ. 23, 1).

Από τον ίδιο τον άνθρωπο εξαρτάται εάν θα τον επαναφέρει στην ζωή του με την οντολογική του πίστη, ώστε να ειρηνεύσει και να λυτρωθεί.

 

 

Οἱ γιατροί ἀδύναμοι, ὁ Χριστός Παντοδύναμος

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

 Γιατί αὐξήθηκαν τά κρούσματα τῆς λοίμωξης στήν Θεσσαλονίκη;

1. Ἄδειοι καί ἔρημοι οἱ ναοί

Τήν περασμένη Κυριακή ἀναγνώσθηκε στίς ἄδειες ἀπό πιστούς ἐκκλησίες περικοπή ἀπό τό κατά Λουκᾶν Ἅγιο Εὐαγγέλιο, στήν ὁποία ὁ εὐαγγελιστής διηγεῖται δύο θαύματα· τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσας γυναίκας καί τό θαῦμα τῆς ἀνάστασης τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου[1].

Δέν θά σχολιάσουμε τό οἰκτρό καί ἀπαίσιο θέαμα τῶν ἄδειων καί ἔρημων ναῶν, πού ἐνθυμίζει προετοιμασία γιά νά ἐγκατασταθεῖ τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐν τόπῳ ἁγίῳ», οὔτε τήν ἀλλοίωση καί διαστρέβλωση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀπό συμμετοχικό ὅλων τῶν πιστῶν μυστήριο, σέ θεατρική παράσταση μερικῶν κληρικῶν καί ἱεροψαλτῶν ἠθοποιῶν, τήν ὁποία μπορεῖ κανείς νά παρακολουθεῖ, χωρίς νά εἶναι παρών, ἀπό τό ραδιόφωνο καί τήν τηλεόραση.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ρήμαξε τό νοῦ καί τίς καρδιές πολλῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν, καί αὐτό τό ρήμαγμα ὁδηγεῖ τώρα καί στό κλείσιμο, στήν ἐρημία τῶν ναῶν.

Εἴχαμε ἀρχίσει ἤδη ἀπό τόν πρῶτο ἐγκλεισμό καί ἀποκλεισμό μας, ἀπό τήν πρώτη ἐξορία μας ἀπό τούς ναούς τήν Ἄνοιξη, νά στοιχειοθετοῦμε σέ γραπτό κείμενο τήν ἐκτίμηση ὅτι ἡ τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας κεκλεισμένων τῶν ναῶν, χωρίς τήν παρουσία ἐκκλησιάσματος, ἀποτελεῖ διακωμώδηση τοῦ μυστηρίου, γελοιογραφία τῆς Θείας Λειτουργίας, διότι ἀναιρεῖ καί διαγράφει ὅλα ὅσα λέγονται μέσα στά λειτουργικά κείμενα.

Ἕνα ἁπλό παράδειγμα ἀπό τά πολλά πού μπορεῖ κανείς νά παρουσιάσει: Ὅταν ὁ ἱερεύς λέγει πολλές φορές τό «Εἰρήνη πᾶσι, τάς κεφαλάς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν», σέ ποιούς «πάντες» ἀπευθύνεται συστήνοντας νά κλίνουν τό κεφάλι; Στά ἄδεια καθίσματα καί στά στασίδια; Καί σέ ποιούς ἀπευθύνεται στό τέλος προτρέποντας νά προσέλθουν στή Θεία Κοινωνία· «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε»;

Στά ἄψυχα στασίδια καί καθίσματα; Θά ὁλοκληρώσουμε σύν Θεῷ αὐτό πού ἀρχίσαμε τήν Ἄνοιξη, τώρα πού ἦλθε καί προβλέπεται νά εἶναι πολύμηνος ὁ δεύτερος ἀποκλεισμός, ἡ δεύτερη ἐξορία μας.

2. Πιό εἰδικός ἀπό τούς εἰδικούς ὁ Πλάστης καί Δημιουργός

Καί ἡ ἀναγνωσθεῖσα πάντως εὐαγγελική περικοπή προχθές στούς ἄδειους ναούς δείχνει πόσο λίγο πιστεύουμε στό Εὐαγγέλιο, καί πόσο ἀσυνεπεῖς εἴμαστε οἱ κληρικοί, πού στά κηρύγματά μας δέν ἐπικαιροποιοῦμε τό Εὐαγγέλιο, δέν τό ἐκσυγχρονίζουμε, ἄν βέβαια πιστεύουμε ὅτι «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον, ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»[2].

Καί τό σπουδαιότερο· ἄν πέρα ἀπό τά λόγια καί τά κηρύγματα, ἐφαρμόζουμε τό Εὐαγγέλιο στήν πράξη, στήν καθημερινή πραγματικότητα, ὅπως ἔπραξαν στή ζωή τους οἱ Ἅγιοι, ὥστε ὀρθῶς νά λέγεται ὅτι οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι τό Εὐαγγέλιο στήν πράξη.

Μᾶς διηγήθηκε λοιπόν ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ ἰατρός στό ἐπάγγελμα, ὅτι κάποια γυναίκα ἔπασχε ἀπό αἱμορραγία ἐπί δώδεκα χρόνια.

Δέν τῆς ἔφταναν τά βάσανα καί ἡ ἐξασθένηση ἀπό τήν ἀρρώστια, ἀντιμετώπιζε ἐπί πλέον καί τήν ἀδυναμία τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, τῶν γιατρῶν τῆς ἐποχῆς, νά σταματήσουν τήν αἱμορραγία. Ξόδεψε ὅλη της τήν περιουσία τρέχοντας ἀπό γιατρό σέ γιατρό, ἀλλά κανείς δέν μπόρεσε νά τήν θεραπεύσει. Ἄκουσε ὅμως γιά τά πολλά καί μεγάλα θαύματα τοῦ Χριστοῦ, γι᾽ αὐτό καί ἔσπευσε κοντά του, ἄγγιξε τήν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός Του, καί ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμορραγία.

Λέγει ἐπί λέξει ὁ ἰατρός Λουκᾶς: «Καί γυνή οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπό ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τόν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾽ οὐδενός θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καί παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς»[3]. Ἐπί δώδεκα χρόνια ἀδυνατοῦσαν οἱ γιατροί νά σταματήσουν τήν αἱμορραγία. Καί σέ μία μόνο στιγμή ὁ παντοδύναμος Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Δημιουργός, πού ἔπλασε μέ τά ἴδια του τά χέρια τόν ἄνθρωπο καί γνωρίζει καλύτερα ἀπό κάθε γιατρό πῶς λειτουργοῦν ὅλα τά σωματικά ὄργανα καί μπορεῖ νά ἀποκαταστήσει, ὅταν ἀσθενοῦν, τήν κανονικότητα τῆς λειτουργίας των, αὐτοστιγμεί, «παραχρῆμα», σταμάτησε τήν αἱμορραγία.

Ποιός γιατρός θά μποροῦσε νά ἐπιτελέσει τά θαύματα πού ἔκανε ὁ Χριστός, χωρίς ἰατρικά θεραπευτικά μέσα, χωρίς φάρμακα, ἐξετάσεις καί νοσοκομεῖα, ἀλλά μόνο μέ τόν παντοδύναμο λόγο Του καί τήν ἀνεξάντλητη, τήν ἀστείρευτη ἰαματική Χάρη Του;

Ἐπανειλημμένως οἱ ἅγιοι εὐαγγελιστές ἀναφέρονται στό πλῆθος τῶν θεραπειῶν καί ἰάσεων πού ἐπιτελοῦσε καθημερινά ὁ Χριστός· μνημονεύουμε ἐλάχιστες μαρτυρίες κυρίως ἀπό τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ.

Μετά τήν θεραπεία ἑνός λεπροῦ, πού τόν ἐθεράπευσε ἀμέσως ἀπό αὐτήν τήν λοίμωξη, ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελιστής, «καί εὐθέως ἡ λέπρα ἀπῆλθεν ἀπ᾽ αὐτοῦ», ἀλλά καί τήν φήμη τῶν ἄλλων θαυμάτων του, «συνήρχοντο ὄχλοι πολλοί ἀκούειν καί θεραπεύεσθαι ὑπ᾽ αὐτοῦ ἀπό τῶν ἀσθενειῶν αὐτῶν»[4].

Λίγο πρίν μᾶς παραδώσει καί διδάξει τήν θεϊκή Ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του, τόν ἀκολουθοῦσε «πλῆθος πολύ τοῦ λαοῦ ἀπό πάσης τῆς Ἰουδαίας καί Ἱερουσαλήμ καί τῆς παραλίου Τύρου καί Σιδῶνος, οἵ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καί ἰαθῆναι ἀπό τῶν νόσων αὐτῶν, καί οἱ ὀχλούμενοι ἀπό πνευμάτων ἀκαθάρτων καί ἐθεραπεύοντο· καί πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ ὅτι δύναμις παρ᾽ αὐτοῦ ἐξήρχετο καί ἰᾶτο πάντας»[5].

Στούς μαθητές τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου πού ἦλθαν μέ ἐντολή του νά τόν ἐρωτήσουν ἄν εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας ἀπήντησε: «Πορευθέντες ἀπαγγείλατε Ἰωάννῃ ἅ εἴδετε καί ἠκούσατε· τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ἀκούουσι καί νεκροί ἐγείρονται, πτωχοί εὐαγγελίζονται· καί μακάριός ἐστιν ὅς ἐάν μή σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί»[6].

Λίγο ἐνωρίτερα εἶχε ἀναστήσει τόν υἱό τῆς χήρας στήν πόλη Ναΐν καί προκάλεσε τόν θαυμασμό ὅλων, πού ἔλεγαν ὅτι ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε τό λαό του λέγοντες «ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται καί ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ»[7].

Τό ἴδιο θαυμασμό προκάλεσε καί ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ στήν Καπερναούμ, ὁ ὁποῖος μετά τό θαυματουργικό θεϊκό πρόσταγμα τοῦ Χριστοῦ «ἔγειρε καί ἆρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου, ἠγέρθη εὐθέως καί ἄρας τόν κράββατον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καί δοξάζειν τόν Θεόν λέγοντες ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν»[8].

Μέ τήν ἐνανθρώπηση λοιπόν τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀδυναμία τῶν γιατρῶν νά θεραπεύουν ὅλες τίς ἀσθένειες ξεπερνιέται ἀπό τήν παντοδύναμη ἰαματική Χάρη τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων. Οἱ ἄπιστοι καί ἄθεοι ἰατροί, ἐνῶ ὁμολογοῦν καί παραδέχονται τήν ἀδυναμία τους, δέν συνιστοῦν στούς ἀπελπισμένους ἀσθενεῖς νά καταφύγουν στόν πιό εἰδικό ἀπό αὐτούς ἰατρό, στόν παντογνώστη Χριστό, καί τούς ἐγκλωβίζουν στούς κατά τή γνώμη τους εἰδικούς, ἀναγκάζοντάς τους νά ξοδέψουν τίς περιουσίες τους, ὅπως ἡ αἱμορροούσα γυναίκα τοῦ Εὐαγγελίου.

3. Συνεχίζουν οἱ Ἅγιοι νά θαυματουργοῦν. Θεραπευτήρια νοσημάτων οἱ ναοί.

Αὐτήν τήν ὑπεριατρική ἰαματική Χάρη ἐχάρισε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί στούς διαδόχους των, ἐπισκόπους καί ἱερεῖς.

Δέν χρειάζεται νά παραθέσουμε τό πλῆθος τῶν σχετικῶν ἁγιογραφικῶν μαρτυριῶν οὔτε τήν ἐπιβεβαίωση αὐτῆς τῆς θαυματουργικῆς ἐνεργείας τῶν θαυματουργῶν ἰαματικῶν Ἁγίων.

Εἶναι γεμᾶτα τά συναξάρια ἀπό ἀναρίθμητα θαύματα πού ἐπιτελοῦν οἱ Ἅγιοι μέχρι τῶν ἡμερῶν μας.

Ὅταν λοιπόν διαβάζει κανείς ἤ ἀκούει τό Εὐαγγέλιο καί γνωρίζει τήν θαυματουργική ἐνέργεια πολλῶν Ἁγίων, καί μάλιστα σέ περιπτώσεις λοιμώξεων, ὅπως αὐτή τοῦ Κορωνοϊοῦ, λυπᾶται, πικραίνεται γιά τόν συναινετικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετώπισε ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία τά ὑγειονομικά μέτρα τῆς Πολιτείας, πού ἔφθασαν μέχρι τήν ἀσέβεια καί τήν βλασφημία τοῦ κλεισίματος τῶν ναῶν, τῆς ὑβριστικῆς συκοφάντησης τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τῆς μασκοφορίας μέσα στούς ναούς, τῆς τήρησης ἀποστάσεων, τῆς μή προσκύνησης τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί τῶν λειψάνων καί ὅλων τῶν ἄλλων χριστομαχικῶν, ἐκκλησιομαχικῶν θεσπισμάτων.

Σέ προηγούμενα δημοσιεύματά μας παρουσιάσαμε πῶς οἱ δύο πολιοῦχοι τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ μεγαλομάρτυς Ἅγιος Δημήτριος καί ὁ κήρυκας τῆς Χάριτος Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, θαυματουργικά σταμάτησαν λοιμώξεις τῆς ἐποχῆς τους[9].

Ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου κατάμεστος τότε, ἀπό ἀσθενεῖς, ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο, συνωστισμένοι ἔγινε νοσοκομεῖο καί θεραπευτήριο γιά ὅσους προλάβαιναν νά εἰσέλθουν.

Τώρα κλειστός ὁ ναός, καί τίς ἐλάχιστες φορές πού ἄνοιξε μασκοφορεμένοι οἱ ἐκκλησιαζόμενοι καί ἀρνητές ἔτσι τῆς ἰαματικῆς Χάρης τοῦ Ἁγίου.

Πῶς κατήντησε ἔτσι ἡ ἁγιοτόκος καί ἁγιοφύλακτη Θεσσαλονίκη;

Πῶς νά μή σκεφθεῖ κανείς μέ ἐκκλησιαστικό φρόνημα, καί ὄχι ὀρθολογιστικό καί κοσμικό, ὅτι ἡ τελευταία ἔξαρση τῶν κρουσμάτων τῆς λοίμωξης στήν Θεσσαλονίκη ὀφείλεται εἰς τό ὅτι ἐφέτος γιά πρώτη φορά δέν τιμήσαμε πανηγυρικά, ὅπως κάθε χρόνο τόν Ἅγιο, μέ ἐλεύθερη τήν προσέλευση τῶν πιστῶν, χωρίς μάσκες, οἱ ὁποῖες ἀμφισβητοῦν τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου, μέ λιτάνευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου καί αὐτῆς τῆς Θεοτόκου, γιά νά ἀπολυμανθεῖ τό νοσογόνο περιβάλλον τῆς πόλης, καί νά ἀποδιώξει τόν ἰό ὁ θαυματουργός Ἅγιος;

Φαίνεται πώς ὁ Ἅγιος ἀπέσυρε τήν Χάρη καί τήν εὐλογία του, γιά νά μᾶς θεραπεύσει πνευματικά. Ἔχει ἀπόλυτο δίκαιο ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί συλλειτουργός π. Φώτιος Βεζύνιας, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται σέ ὅσα λέγει τό δοξαστικό τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί σχολιάζει: «Ποιόν κοροϊδεύουμε τελικά; Σέ ποιόν ὑπακοῦμε τελικά; Ποιά εἶναι ἡ Πίστις μας τελικά;

Γιατί ἤ οἱ ἅγιοι ὑμνωδοί τῆς Ἐκκλησίας μας κάνουν λάθος καί λένε ψέματα… (μή γένοιτο) ἤ ἐμεῖς βιώνουμε πλάνη μέγιστη ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ρωτᾶμε λοιπόν: Στό Δοξαστικό τῶν Ἀποστίχων ψέλνουμε· Ἔχει δέ καί τό πανέντιμον, καί ἀθλητικώτατόν σου σῶμα, τόν περίκλυτον τοῦτον ναόν ἐπί γῆς, ταμεῖον ἄσυλον θαυμάτων, νοσημάτων ἀλεξητήριον, ἔνθα προστρέχοντες, τάς ἰάσεις ἀρυόμεθα».

Τελικά εἶναι ἀληθές; Εἶναι ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ταμεῖον ἄσυλον θαυμάτων, νοσημάτων ἀλεξητήριον, ἔνθα προστρέχοντες, τάς ἰάσεις ἀρυόμεθα;

Ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι ΝΑΙ, τότε προς τί ὁ φόβος καί ἡ μασκοφορία; Ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ, τότε γιατί δέν ἀλλάζουμε τούς ὕμνους;

Δέν πρέπει κάποια στιγμή νά ἀπαντήσουν οἱ «ἁρμόδιοι» εὐθέως στά παραπάνω ἐρωτήματα. Ἕως πότε θά μασκοφοροῦμε οὐσιαστικά καί μεταφορικά;»[10].

Ἐπίλογος. Ψεκασμένοι ἀπό ἀντίχριστες ἰδεολογίες

Ἡ αἱμορροούσα γυναίκα τοῦ Εὐαγγελίου ἐπί δώδεκα χρόνια ἔτρεχε ἀπό γιατρό σέ γιατρό καί δέν εὕρισκε θεραπεία· σπαταλοῦσε ἀνώφελα τήν περιουσία της. Μεγάλα, ἀμύθητα χρηματικά ποσά ξοδεύονται καί τώρα γιά τήν παρασκευή ἐμβολίου ἤ φαρμάκων πού θά προλαβαίνουν ἤ θά θεραπεύουν τήν λοίμωξη τοῦ Κορωνοϊοῦ.

Μακάρι νά ἐπιτύχουν οἱ προσπάθειες, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι τά χορηγούμενα δέν θά ἀποβλέπουν σέ μή ἰατρικούς στόχους.

Οἱ Ὀρθόδοξοι πάντως πού ἀποτελοῦμε τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία μέ κεφαλή τόν ἀρχηγό τῆς Πίστεως, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τόν παντοδύναμο καί παντογνώστη Πλάστη καί Δημιουργό, ἔπρεπε στήν ἀντιμετώπιση τῆς λοίμωξης νά ἀποτελέσουμε παράδειγμα γιά τούς ἀλλοθρήσκους καί ἑτεροδόξους, ἀντί νά τούς ἀκολουθοῦμε ἀμφισβητώντας τό Εὐαγγέλιο καί τήν Πατερική Παράδοση.

Ἡ κυβέρνηση πού γιά λόγους ψηφοθηρικούς στήν συνταγματική ἀναθεώρηση δέν μετέτρεψε τήν Ἑλλάδα σέ οὐδετερόθρησκο κοσμικό κράτος καί ἄφησε ἄθικτα τά ἄρθρα τοῦ Συντάγματος καί τήν ἐπικεφαλίδα πού συνιστοῦν τυπικά ἕνα χριστιανικό κράτος, στήν πράξη μέ τόν Κορωνοϊό ἀποδεικνύει ὅτι οἱ ἡγέτες της εἰναι ἄπιστοι καί ἄθρησκοι, ψεκασμένοι ἀπό ἀντίχριστες μασονικές ἰδεολογίες, καί γι᾽ αὐτό μέ ἀπενεργοποιημένη τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, μέ τό ὁποῖο ἔγιναν μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Διαφορετικά θά ἐπίστευαν ὅτι, ὅταν οἱ εἰδικοί ἰατροί ἀδυνατοῦν νά θεραπεύσουν, τότε ἐπεμβαίνει ὁ κατ᾽ ἐξοχήν εἰδικός θεραπευτής ψυχῶν καί σωμάτων, ὁ Πλάστης καί Δημιουργός. Καί μαζί μέ τούς ἀνύπαρκτους καί κατ᾽ ὄνομα μόνο ποιμένες θά ἄφηναν τούς πιστούς νά κατακλύσουν τούς ναούς καί νά παρακαλέσουν μέ ἀνοικτά καί ἀκάλυπτα πρόσωπα τούς Ἁγίους νά ἐξαφανίσουν τόν Κορωνοϊό, πού σπέρνει τόν τρόμο καί τήν ἀπειλή τοῦ θανάτου.

Ἄν ἡ αἱμορροούσα, μόνο πού ἄγγιξε τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, θεραπεύθηκε, τώρα πού μέ τήν Θεία Εὐχαριστία παίρνουμε μέσα μας τόν ἴδιο τόν Χριστό φοβόμαστε μήπως ἀρρωστήσουμε;

Καί ὅπως ὅλος ὁ λαός κατά τήν ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Χριστοῦ προσπαθοῦσε νά τόν ἀγγίξει, νά τόν πιάσει, «ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ», διότι ἐπήγαζε ἀπό αὐτόν ἰαματική δύναμη πού ἐθεράπευε ὅλους, «ὅτι δύναμις παρ᾽ αὐτοῦ ἐξήρχετο καί ἰᾶτο πάντας», ἔτσι καί τώρα ἀπό τίς εἰκόνες, ἀπό τά λείψανα καί ὅλα τά ἱερά καί τά θεῖα ἐξέρχεται ἰαματική καί θεραπευτική δύναμη.

Γέμισε ὁ κόσμος ἀπό τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τοῦ ἁγίου τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ...... Καί ὅπως ὁ ὑμνογράφος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου λέγει γιά τόν ναό τοῦ Ἁγίου στήν Θεσσαλονίκη, ἔτσι ..... στό Δοξαστικό τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ, γράφει γιά τόν Ἅγιο Νεκτάριο: «Ἔχει δέ καί ἡ νῆσος Αἰγίνης, τά χαριτόβρυτά σου λείψανα, πλοῦτον θεόσδοτον, καί ἰατρεῖον ἄμισθον παντοίων ἀρρωστημάτων καί πάσης θλίψεως· ἐν αὐτοῖς γάρ προστρέχοντες πανταχόθεν οἱ πάσχοντες, τάς ἰάσεις κομίζονται…».

Ὅσοι ἀκολουθοῦμε τό Εὐαγγέλιο καί τούς Ἁγίους δέν τρομοκρατούμαστε ἀπό τούς ἰούς καί τίς ἀσθένειες, διότι πιστεύουμε στόν παντοδύναμο Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.

Οὔτε φοβόμαστε τόν θάνατο, ἀλλά προετοιμαζόμαστε, ὥστε ὅταν ἔλθει, νά ἀποτελέσει, ὅπως λέγει ἡ εὐχή τῆς γονυκλισίας τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, μετάστασή μας, μετακόμισή μας, ἀπό τά κοσμικά καί γήϊνα στά ὑπερκόσμια καί ὑπερουράνια, «ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα, καί ἀνάπαυσις καί χαρά»[11].

Τά ὅρια τῆς ζωῆς μας τά ὁρίζει ὁ Θεός καί ὄχι ὁ Κορωνοϊός.

---

[1]. Λουκᾶ 8, 41-56.

[2]. Ἑβρ. 13, 8.

[3]. Λουκᾶ 8, 43-44.

[4]. Αὐτόθι 5, 12-15.

[5]. Αὐτόθι 6, 17-19.

[6]. Αὐτόθι 7, 18-22.

[7]. Αὐτόθι 7, 16-17.

[8]. Μάρκ. 2, 10-12.

[9]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωρος Ζησης, «Ἡ Λῆμνος σώθηκε ἀπό λοιμική νόσο μέ προσευχές τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ», Θεοδρομία 22 (2020) 154-161, καί στό Διαδίκτυο. Ἐπίσης Του αυτου, «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος σώζει τήν Θεσσαλονίκη ἀπό λοίμωξη χειρότερη τοῦ Κορωνοϊοῦ», στό Διαδίκτυο καί σέ ἑπόμενο τεῦχος τῆς Θεοδρομίας.

[10]. Ἱστοσελίδα «Σάλπισμα Ζωῆς», Κυριακή 25 Ὀκτωβρίου 2020.

[11]. Ἀρχή εὐχῆς: «Ὁ Θεός ὁ μέγας καί αἰώνιος…».

 

Οἱ ὡραιότερες εὐχές πού δεχθήκαμε γιά τήν ὀνομαστική μας ἑορτή 

Χρόνια Νεστωριανά και Νικητικά!

Αγαπητέ μας εν Χριστώ αδελφέ Δημήτριε,

Το γ΄ Στιχηρό του Εσπερινού του Αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου αναφέρει σε Ήχο Πρώτο Πανηγυρικό και με Προσόμοιο "Τῶν οὐρανίων ταγμάτων":

"Θεσσαλονίκη χορεύει ἐπὶ τῇ μνήμῃ σου, καὶ συγκαλεῖται πάσας, τῶν πιστῶν τὰς χορείας, Δημήτριε

τρισμάκαρ, τελέσαι τὴν σήν, φωτοφόρον πανήγυριν· οἷς καὶ ἡμεῖς συνελθόντες ᾀσματικῶς,

εὐφημοῦμεν τοὺς ἀγῶνάς σου."

Όλη η νοητή Θεσσαλονίκη, η Πάνδημος Θεσσαλονίκη της Εκκλησίας μας, της Εκκλησίας του Χριστού, όχι ως τόπος αλλ΄ως τρόπος, χορεύει και σκιρτάει η ψυχή μας, στη μνήμη αυτού του Μεγάλου Ομολογητού Αγίου! 

Δυστυχώς, πολλοί παρερμηνεύουν το Απολυτίκιο του Αγίου Δημητρίου ότι αυτό δήθεν αναφέρεται στους κινδύνους των σεισμών, επιδρομών κλπ. Αυτή είναι η μεταφορική έννοια. Η κύρια, πρωταρχική και ουσιαστική σημασία των κινδύνων, στους οποίους πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται το Απολυτίκιο, είναι οι κίνδυνοι των αιρέσεων! Αυτό το αποδεικνύει το ίδιο το Απολυτίκιο:   

"Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις (των αιρέσεων), σὲ ὑπέρμαχον ἡ (Ορθόδοξη) οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε

τὰ ἔθνη (τα ειδωλολατρικά και δαιμονικά) τροπούμενον. Ὡς (συμπερασματικό, όπως) οὖν Λυαίου

(ειδωλολάτρου) καθεῖλες τὴν (δαιμονικήν) ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τὸν Νέστορα (τον Μαχητή

και Ομολογητή της Ορθοδόξου Αληθείας), οὕτως Ἅγιε..." 

Διαβάζοντας τον βίο του Αγίου Δημητρίου και του Μάρτυρος Νέστορος, βλέπουμε ολοκάθαρα ότι επίκεντρο της μονομαχικής αναμετρήσεως ήταν η Πίστη και όχι ο κίνδυνος κάποιου επικειμένου σεισμού ή κάποιας υποτιθεμένης "πανδημίας." Αντίπαλοι ήταν "ο Θεός του Δημητρίου" και "τα είδωλα του Λυαίου", δηλαδή η Ημέρα με την νύκτα, το Φως με το σκότος, η Αλήθεια με το Ψεύδος, η Ορθή Δόξα με την αίρεση και η Αληθινή Πίστη με την πλάνη!

Το Απολυτίκιο είναι γραμμένο σε Πρώτο Πρόσωπο: Εσύ, Άγιε Δημήτριε, που γκρέμισες (καθείλες) την έπαρση των ειδωλολατρών, (των σημερινών αιρετικών οικουμενιστών) και ενθάρρυνες τον Νέστορα με πνεύμα μαχητικό, ηρωϊκό και ομολογιακό, ούτως, τοιουτοτρόπως, την ίδια δώσε ενίσχυση και σε εμάς να κατατροπώσουμε τους σημερινούς Λυαίους Οικουμενιστές, τους Διαθρησκειαστές και Σατανιστές οι οποίοι πολεμούν με λύσσα και μανία την Αγία μας Ορθοδοξία!

Αδέλφια μου, Καλή και Αγία Ομολογία διά πρεσβειών του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου, Ομολογητού Μάρτυρος Νεστορίου!

Νίκος και με το Νίκος!

Νίκην έχω Χριστέ!

Δόξα τω Νικώντι και

Εσφαγμένω Αρνίω!

Δόξα τω Άλφα και Ωμέγα!

Τίς Θεός Μέγας!

Μέγας Ο Θεός του Αγίου Δημητρίου!

Μέγας ο Τριαδικός ημών Θεός!

Μέγας, Ει, Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου!

Μεγάλη η Πίστις των Ορθοδόξων

η νικήσασα τον κόσμον τον Οικουμενιστικόν!

Διά πρεσβειών της Υπερμάχου ημών Στρατηγού!

Νικητικά μεν βραβεία ήρω,

κατά της φύσεως Αγνή, Θεόν κυήσασα!

 

"Δι΄ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών!"

 

26.10.2020 ἐκ. ἡμ.

Nick Pandazis