Τάδε έφη… Πατριάρχης Αθηναγόρας!

• Μικρό απάνθισμα  απίστευτης  αθηναγόρειας  “θεολογίας”…

ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓIA ΑΝΑΦΟΡΑ!: «Ἐν τῆ κοινωνία ταύτη ἱερουργοῦντες μετά τῆς χορείας τῶν περί ἡμᾶς ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καί ὑπερτίμων, μνησθησόμεθα ἀπό τῶν διπτύχων τῆς καρδίας ἡμῶν τοῦ τιμίου ὀνόματός Σου, ἀδελφέ , Ἁγιώτατε τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Ἐπίσκοπε, ἐνώπιον τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Σώματος καί αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἐν τῆ θεία τοῦ ἁγιωτάτου προκατόχου ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου λειτουργία. Καί ἐροῦμεν τῆ ἁγία ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καί λέγομέν σοι: τῆς Ἀρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός, πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων» (σημ. 1).

ΠΡΟΤΙΘΕΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΣΕ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ!: Σε δήλωσή του πρός τόν προτεστάντην πάστορα τῆς «Μεταρρυθμιστικῆς ἐκκλησίας» (Ρεφορμισταί) τῆς Ἑλβετίας Ρότζε Σούλτζ είπε: «Ἐπιθυμῶ νά σᾶς κάμω μίαν ὁμολογίαν: εἶσθε ἱερεύς, θά ἠδυνάμην νά λάβω ἐκ τῶν χειρῶν σας τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ». Καί τήν ἑπομένην προσέθεσε πρός τόν ἴδιον πάστορα, λέγων: «Θά ἠδυνάμην νά ἐξομολογηθῶ εἰς ὑμᾶς» (σημ. 2).

ΚΑΙ INTERCOΜΜUNION;! «Ἤδη  εἰς τήν Ἀμερικήν μεταλαμβάνετε πολλούς ἀπό τό Ἅγιον Ποτήριον καί καλά κάνετε! Καί ἐγώ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοί ἡ Προτεστάνται καί ζητοῦν νά μεταλάβουν, τούς προσφέρω τό Ἅγιον Ποτήριον! Καί εἰς τήν Ρώμην τό ἴδιο γίνεται καί εἰς τήν Ἀγγλίαν καί εἰς τήν Γαλλίαν» (σημ. 3).

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΟΥΤΕ ΥΓΙΗΣ  ΟΥΤΕ ΚΑΘΟΛΙΚΗ!: «Ὅ,τι καί νά λέγωμεν, τό γεγονός παραμένει ὅτι ὡς διηρημένη ἡ Ἐκκλησία δεν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ὑγιής, ἀλλά πληγωμένη, καί τό μέρος οὐδέποτε εἶναι δυνατόν νά διεκδικήση ἐν ἀληθείᾳ τό ὅλον»  (σημ. 4).

ΘΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!: «Εἰς τήν κίνησιν πρός τήν ἕνωσιν, δέν πρόκει­ται ἡ μία Ἐκκλησία νά βαδίση πρός τήν ἄλλην, ἀλλ' ὅλαι ὁμοῦ νά ἐπανιδρύσωμεν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τήν Ἀνατολήν καί τήν Δύσιν, ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054, παρά καί τάς τότε ὑφιστάμενας Θεολογικάς διαφο­ράς»  (σημ. 5, σ. 87).

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ = «ΒΟΥΛΑΙ και ΕΠΙΝΟΙΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»!: «Γνωρίζω τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τάς θέσεις τῶν νεωτέρων θεολόγων τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά ταῦτα εἶναι βουλαί καί ἐπίνοιαι ἀνθρώπων»  (σημ. 4).

ΑΘΗΝΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ!: α) «Τά δόγματα εἶναι ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πλοῦτος της, διά τοῦτο τόν κρατοῦμεν εἰς τό θησαυροφυλάκιον. Τοῦτο, ὅμως, οὐδόλως μᾶς ἐμποδίζει νά κόψωμεν ἕνα κοινόν νόμισμα μετά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν» (σημ. 6),  β) «Μά ἔχουμε καί πολλές διαφορές, μᾶς λένε. Ποιές; Τό Φιλιόκβε; Ἀπό τόν 7ο αἰώνα ὑπῆρχε καί οἱ Ἐκκλησίες δέν εἶχαν χωρισθῆ. Τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο; Τί μᾶς ἐνδιαφέρει; Κάθε Ἐκκλησία θά κρατήση τά δικά της ἔθιμα. Ἄν τό θέλη ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἄς τό κρατήση. Ἀλλά σᾶς ἐρωτῶ : Ποῦ εἶναι τό ἀλάθητο σήμερα, ὅταν ὁ πάπας ἔχη στήν Ρώμη μόνιμο 15μελή Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀποφασίζει; Ἄλλωστε, ὅλοι θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας ἀλάνθαστο. Στή δουλειά μας, στίς σκέψεις μας, σέ ὅλα. Σέ ρωτᾶ ἡ γυναίκα σου πόσο ἁλάτι θά βάλη στό φαγητό; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἔχει τό ἀλάθητό της. Ἄς τό ἔχη καί ὁ πάπας, ἅμα τό θέλη. Ἐμεῖς δέν ζητᾶμε νά τό ἔχουμε» (σημ. 7),  γ) «Ἅγιε Ἀδελφέ, τό Σχίσμα δέν ἔγινε ἀπό τά ἔνζυμα καί τά ἄζυμα. Ἄν τό Ἅγιο Πνεῦμα πνεῖ στά ἔνζυμα, κατά τόν ἴδιο τρόπο πνεῖ καί στά ἄζυμα. Ἡ ἀντίθεσις δέν ἦταν θεολογική, ἀλλά μόνο πολιτική. Ἦταν ἡ ἀντίθεσις τῆς Ρώμης μέ τήν Ἀθήνα. Σεῖς ἐκπροσωπούσατε τήν Ρώμη κι ἐμεῖς τότε τήν Ἀθήνα» (σημ. 8, σ. 93), δ) «Εις και ο ίδιος Ιησούς Χριστός, η ιδία Παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον Βάπτισμα, η ιδία Πίστις εν Χριστώ, το ίδιον Άγιον Ποτήριον, η ιδία Εκκλησία, η αυτή ζωή, ενταύθα και εν τη αιωνιότητι. Ιδού ο ύμνος των Αγγέλων της Γεννήσεως του Χριστού, ψαλλόμενος σήμερον από κοινού, εν τη Δύση και τη Ανατολή. Ιδού η υψίστη Θεολογία. Ἐάν ὑφίστανται εἰσέτι καί τινες τινες θεολογικαί διαφοραί, ὁ ἥλιος τῆς ἀγάπης ἀποχρωματίζει αὐτάς καί πλησιστίους φέρει ἡμᾶς εἰς τήν ἀρχαίαν πίστιν ὅτι ἀνήκομεν εἰς τήν αὐτήν θρησκείαν καί Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» (σημ. 5, σ. 87),   ε) «Ἡμεῖς οὐδέν βλέπομεν πρόσκομμα εἰς τήν ὁδόν τῆς ἑνώσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μέ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀνατολῆς… Δέν βλέπομεν πρόσκομμα διά τόν ἁπλούστατον λόγον ὅτι τοιαῦτα προσκόμματα δέν ὑφίστανται» (σημ. 10).

ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ  ή  ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ; α) «Ὁ Θεολογικός διάλογος δέν θά ἀποδώση. Δέν εἴμεθα ἕτοιμοι καί θά χρειασθοῦν αἰῶνες. Μόνον ἕνας διάλογος εἶναι ἐφικτός: Ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης. Αὐτός θά διευκολύνη τόν διάλογον τῶν διαφορῶν» (σημ. 7). β) «Επειδή δέν ἔχω πολλές ἐλπίδες ἀπό τόν θεολογικόν διάλογον ... δι' αὐτό ἐγώ προτιμῶ τόν διάλογο τῆς ἀγάπης. Νά ἀγαπηθοῦμε! Καί τί γίνεται σήμερα; Πνεῦμα μέγα ἀγάπης ἐξαπλώνεται ὑπέρ τούς Χριστιανούς Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τό εἶπε: ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφόν καί τοῦ λέγω σ' ἀγαπῶ! Τό εἶπα καί ἐγώ : Ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφό καί τοῦ εἶπα σ' ἀγαπῶ! (σημ. 3).  γ) «Κατά τά 900 χρόνια, πού ἐπέρασαν ἀπό τό 1054, φθάσαμε οἱ δύο κόσμοι Ἀνατολῆς καί Δύσεως νά νομίζωμε ὅτι ἀνήκομε σέ διαφορετικές Ἐκκλησίες καί σέ διαφορετικές θρησκεῖες. Καί ἑπομένως γίνεται πρόδηλος ὁ σκοπός τῶν Διαλόγων. Νά προπαρασκευάσουν ψυχολογικῶς τούς λαούς μας ὅτι πρόκειται γιά μία Ἐκκλησία καί μία Θρησκεία, ὅτι πιστεύομε ὅλοι τόν ἴδιον Θεόν, τόν Σωτήρα Χριστόν» (σημ. 5, σ. 53).

Ο ΠΑΠΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ…ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ: α) «Ὑμεῖς εἶσθε ὁ δεύτερος Πρόδρομος, ὁ ἐπιφορτισμένος παρά τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐντολήν εὐθείας νά ποιήσητε τάς τρίβους Αὐτοῦ» (σημ. 8, σ. 94), β) Εἶσθε «φορεύς ἀποστο­λικῆς χάριτος καί διάδοχος πλειάδος ἁγίων ἀν­δρῶν… Πάπας ἐξαιρέτου πνευματικῆς περιωπῆς καί χρστιανικῆς πνοῆς, κτησάμενος ἐν τῆ ταπεινώσει τά ὑψηλά» (σημ. 11, σ. 225, 227).

Η ΠΑΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ είναι «ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Θ. ΠΡΟΝΟΙΑΣ»!: «Θεωροῦμεν ὡς ἐκδήλωσιν τῆς Θείας Προνοίας τήν Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ τῆς Σεβαστῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, πρός τήν ὁποίαν ἐξεφράσαμεν ὅλην μας τήν ἐκτίμησιν» (σημ. 11, σ. 108).

ΑΙΣΘΗΜΑ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ: Αθηναγόρας προς Αμερικής Ιάκωβο: «Ἀπό αὐτή τήν κατάθλιψη, στήν ὁποία ζοῦμε ἐδῶ ἐπί αἰῶνες, δέν εἶναι δυνατόν νά μᾶς βγάλει κανείς. Πρέπει νά βγάλουμε ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας, κοιτάζοντας πρός τήν Δύση,  πρός τήν Εὐρώπη γενικά καί τίς Ἐκκλησίες τῆς Δύσεως» (σημ. 9).

ΕΞΙΣΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: «Ἀπατώμεθα και ἁμαρτάνομεν, ἐάν νομίζωμεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ὅτι τά ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἐξέλεξαν τόν Μουσουλμανισμόν διά νά φθάσουν εἰς τον Θεόν των καί ἄλλαι ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων εἶναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας εἶναι να βελτιώσῃ τόν ἄνθρωπον» (σημ. 12).

ΓΑΜΟΣ  ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ!: «Εἶμαι σαφῶς κεκηρυγμένος ὑπέρ τοῦ γάμου τῶν κληρικῶν καί ἀφοῦ χειροτονηθοῦν. Δέν εἶναι κώλυμα γάμου ἡ χειροτονία. Θά εἴχαμε πολλούς ἀποφοίτους Θεολογικῶν Σχολῶν ἱερεῖς, ἐάν ἤξεραν ὅτι μποροῦν νά νυμφευθοῦν, ὅταν εὕρουν τήν σύντροφο τῆς ζωῆς των καί ὄχι βιαστικά, ἐπειδή τό ἐπιβάλλει ὁ τύπος. Εἰς μίαν κληρικολαϊκήν συνεδρίασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς τό εἴχαμε ἀποφασίσει καί θά τό εἶχα λύσει τό θέμα αὐτό, ἀλλά δέν πρόφθασα. Ἐκλήθην ἐδῶ» (σημ. 7).

ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ!: «Καί αὖθις ἐπαναλαμβάνομεν εἰς ὅλον τόν χριστιανικόν κόσμον ὡς ἡμέραν κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τήν δευτέραν Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου, ἐλπίζοντες ὅτι ὁ κοινός οὖτος ἑορτασμός, ὁ σταθερός, θά ἀποτελέση ὄχι μόνον ἕν σύμβολον, ἀλλά καί μίαν θετικήν συμβολήν εἰς τήν τελείωσιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας» (σημ. 12).

«ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΛΑΔΩΝ»!: «Ἤδη ἀπεκτήσαμεν τήν ἑνότητα μέ τόν Προτεσταντισμόν, διά τῆς ὁποίας πραγματοποιοῦμεν ὁμοσπονδιακήν δύναμιν 350 ἑκατομμυρίων ἀτό­μων ἐπί καθαρῶς ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ὅ­σον ἀφορᾶ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἔγιναν πολλαί ἐπαφαί, αὗται δέ συνεχίζονται διά νά ἐπιτύχωμεν τήν ὁμοσπονδίαν τῶν χριστιανικῶν κλά­δων, ἡ ὁποία θά συμπεριλάβη πληθυσμόν 1.000.000.000 ἀτόμων. Μέ τούς Παλαιοκαθολικούς οὐδεμίαν ἔχομεν διαφοράν. Μέ τούς Νεοκαθολικούς, καί ἰδία μετά τό 1870, ἔχομεν μικράς δια­φοράς, αἱ ὁποῖαι ἡμπορεῖ καί πρέπει νά ἐξομα­λυνθοῦν» (σημ. 13).

Kαι… ΡΑΒΒΙΝΟΣ!: «Στην Κέρκυρα, όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως Ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου» (Δήλωση Αθηναγόρα στην Εβραϊκή Συναγωγή  Ν. Υόρκης, 24.11.1940) (σημ. 14).

Σημειώσεις-παραπομπές: 1. Ἀθηναγόρας πρός πάπα Παῦλο ΣΤ΄, Δεκέμβριος 1968, Τόμος Αγάπης, σ. 525-530, 2. Le Monde 21.3.1970,  3. πρωτ. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Ἡ προσλαλιά τοῦ Ἀθηναγόρου», Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον, Ἀνάτυπο Παρακαταθήκη, σ. 5,  4. πρωτ. Θ. ΖΗΣΗΣ, «Γένεση και εξέλιξη της πατρομαχικής μεταπατερικότητας», Θεοδρομία 14( 2012), τ.1, σ. 43-44,  5. Αρχιμ. Αθαν. Βασιλόπουλος, μετέπ. Μητρ. Ηλείας, Ἀπό τήν πορεία τῆς ἀγάπης, Ἀθῆναι 1968,  6. Ἔθνος, 18-1-1964,  7. Ἔθνος,  20-3-1970,  8. Δ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ, Ἀθηναγόρας ὁ Οἰκουμενικός τῶν Νέων Ἰδεῶν, Ἀθῆναι 1976,  9. Γ. Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ, Ἐγώ ὁ Ἰάκωβος, ἐκδ. ΣΚΑΪ, Ἀθήνα 2002, σ. 189-190,  10. Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλης, Ὀρθοδοξία και Παπισμός, τ. Β΄,  Ἀθῆναι 1969, σ. 470, 510,  11. Αρ.  Πανώτη, Ειρηνοποιοί, Παύλος ΣΤ' – Αθηναγόρας Α' , Ίδρυμα Ευρώπης ΔΡΑΓΑΝ, Αθήναι 1971,   12. «Καθολική» 1635/18.6.1969, σ. 3,   13. «Καθολι­κή»  1289/ 18.4.1962, 14. Έφημερίδα  NEW YORK TIMES 25.11.1940,  μεταφρ. ΧΡΟΝΙΚΑ 29(2006), 4, στο https://kis.gr/files/chronika-205.pdf.

Οι μασόνοι, οι θεοσοφιστές  και  οι πνευματιστές επαινούν

τον Πατριάρχη Αθηναγόρα…

ΤΕΚΤΟΝΕΣ: Η ηγεσία της μασονίας είναι κατηγορηματική για τη τεκτονική ιδιότητα του Πατριάρχου Αθηναγόρα, στον ύπατο 33ο βαθμό!  Ενδεικτικά αναφέρουμε:

1. Επίσημη ιστοσελίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος: στην ενότητα «Διακεκριμένοι Έλληνες Τέκτονες» υπάρχει εκτενές βιογραφικό του Αθηναγόρα και ιδιαίτερα επαινετική αναφορά στην οικουμενιστική του δραστηριότητα

(http://www.grandlodge.gr/athinagoras-w-57864.html)

2. Επίσημη ιστοσελίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου

(http://www.aasr.gr/index.php/tektones/ellines-tektones)

3.  Τά ἐπίσημα μασονικά περιοδικά κατ' ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τόν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5),  «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1997, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33ου βαθμοῦ…μεγάλο ὁραματιστή πού προώθησε τήν ἰδέα τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισός, 1973, τ. 97, σ. 41)].

4. Στη Στοά «Αρμονία», στις 12.10.1972 τελέστηκε μασονικό «μνημόσυνο». Μίλησε τέκτονας από την Κωνσταντινούπολη, συνεργάτης του Αθηναγόρα και έπλεξε το εγκώμιό του επαινώντας ιδιαίτερα τη πρωτοπορία του στην Οικουμενική Κίνηση. Μετά την ομίλια «οι αδελφοί, καλούμενοι, εγείρονται και εις σιγήν κατανύξεως, αποδίδουν τον φόρον τιμής εις μνήμην της Α. Θ. Παναγιότητος, ενώ χορός εξ αδελφών  της Στοάς ψάλλει τον εξόδιον ύμνον»  (Τεκτονικό Δελτίο, 1972,  τ. 104, σ. 232-236).

ΘΕΟΣΟΦΙΣΤΕΣ: Ο Αθηναγόρας είναι ο πλέον αγαπημένος Πατριάρχης των εν Ελλάδι Θεοσοφιστών! Δεκάδες είναι τα άρθρα που τον εξυμνούν στο θεοσοφικό περιοδικό «Ιλισός». Ενδεικτικά:

1. Ιλισός, 1968, τ. 55-56, σ. 68: Μήνυμα Χριστουγέννων,  2. 1969, τ. 69-70, σ. 137: Σχόλιο στην 20ετία στον Πατριαρχικό Θρόνο,  3. 1969, τ. 73-74, σ. 250: Πρόταση του Αθηναγόρα για Κοινό εορτασμό του Πάσχα,  4. 1972, τ. 91, σ. 5-9: Αφιέρωμα με τίτλο: «Επέτειος αναρρήσεως στον Οικουμενικό Θρόνο, Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και η ανακαίνισις του Χριστιανισμού», 5. 1972, τ. 92, σ. 125-126: Άρθρο του Αθηναγόρα, 6. 1972, τ. 94, σ. 243-245: Άρθρο με τίτλο: «Πένθος της Χριστιανοσύνης, Το Κληροδότημα του Αθηναγόρα», 7. 1972, τ. 96, σ. 484: «Εις μνήμην του Πατριάρχου Αθηναγόρα», 8. 1973, τ. 97, σ. 41: Ο Αθηναγόρας «μετέστη εις την Αιωνίαν Ανατολήν». Σύντομο βιογραφικό αναφέρει ότι ήταν τέκτων 33ου βαθμού, μυηθείς στην Αμερική.

Αλλά η αγάπη και η εκτίμηση των θεοσοφιστών προς τον Αθηναγόρα ήταν αμοιβαία! Και ο Αθηναγόρας τους εκτιμούσε πολύ, όπως προκύπτει από επιστολή του προς τον δεδηλωμένο μασόνο, θεοσοφιστή και εωσφοριστή Κ. Μελισσαρόπουλο (Αναλυτικότερα για την απαράδεκτη αυτή επιστολή και για το ποιος ήταν ο Κ. Μελισσαρόπουλος βλ. Αν. Γκοτσοπούλου, Αθηναγόρας-Μελισσαρόπουλος Α΄, Β΄, Γ΄, στο http://anastasiosk.blogspot.gr /2015/10/blog-post74.html και https://www.impantokratoros.gr/ 9B1FCB4.el.aspx): Γράφει ο Αθηναγόρας τα εξής αδιανόητα σε εωσφοριστή: «πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας… μελετούμεν αυτό εν μυστική μεθ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας. Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον.... έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναίαν και τετιμημενην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπάθεια αυτής εις προώθησιν της ενότητος των  Χριστιανών».

ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΕΣ (ΜΕΝΤΙΟΥΜ): Και με τους πνευματιστές τα πήγαινε καλά ο Αθηναγόρας;!

1. Ν. Α. Αντωνακέας: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι…ο εκ των πλέον διανοουμένων και φιλοσοφημένων ανδρών της εποχής μας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, του οποίου αι συντεταγμέναι αρχίζουν εκ της γης, επεκτείνονται εντός του δονητικού βάθους και φθάνουν εις τον Ουρανόν, εκεί όπου είναι κεχαραγμένον το όνομά του, ου μόνο παραδέχεται την ορθότητα και αναγκαιότητα του Πνευματισμού, αλλά και ενυπογράγως διακηρύσσει τας περί πνευματισμού ιδέας του» (στο Κ. Ν. Αντωνακέας, Κοσμικοί Κύκλοι, Θέματα Μεταψυχικής, Αθήναι 1967, σ. 23).

2. Κ. Ν. Αντωνακέας: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας,… υπήρξε κατά τους νεωτέρους χρόνους πρωτοπόρος του Πνευματισμού» (Κ. Ν. Αντωνακέας, αυτόθι).

3. Ηλ. Σκριβάνου-Βασιλειάδου: «Κεφαλές της Εκκλησίας ήλλαξαν “στάσιν” και έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές Πνευματοφρόνων [Πνευματιστικών] Σωματείων…Υπεράνω όλων αυτών η κορυφή της Ορθοδοξίας, ο μεταστάς Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ο οποίος δι'  επιστολών του συγχαίρει Πνευματοφρόνους πνευματιστές συγγραφείς» (Ηλ. Σκριβάνου-Βασιλειάδου, Πνευματόφρονα  Νάματα  Ενώσεως  Ερευνητών Μεταψυχικών Φαινομένων “O Άγ. Νεκτάριος”, εκδ. δ΄, Αθήναι ).

Συγχαρητήριες επιστολές στις οποίες «απονέμει ολόθερμον  την πατρικήν και πατριαρχικήν ευλογίαν… όπως ο Ύψιστος ενισχύη υμάς προς συνέχισιν της τόσο γονίμου πνευματικής υμών εργασίας» έχει αποστείλει ο Αθηναγόρας μεταξύ άλλων στους πνευματιστές-μέντιουμ Νικόλαο Αντωνάκεα, Ηλέκτρα Σκριβάνου-Βασιλειάδου και Βασίλειο Τσινούκα, οι οποίοι στα συγγράμματά του υβρίζουν σκαιότατα τα  Χριστιανικά δόγματα!

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ: Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

που έχει αποσπάσει τόσο πολλούς επαίνους και κολακευτικές κρίσεις

από μασόνους, θεοσοφιστές  και πνευματιστές!

Τι σημαίνει αυτό;

Αφορμή για τα ανωτέρω δημοσιεύματα

(αποσπάσματα σχετικού φυλλαδίου της "Συνάξεως Κληρικών και μοναχών")

μας έδωσε η διοργάνωση διεθνούς συνεδρίου από τη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,

με θέμα:

«Αθηναγόρας και Οικουμένη: 70 Χρόνια από την εκλογή του Πατριάρχη Αθηναγόρα

στον Οικουμενικό Θρόνο και από την ίδρυση του Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.