ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

(ἀπό δημοσιεύσεις στό διαδίκτυο)

 Ἡ Θέση:

"Ιδού το φρικτό θέαμα και ανοσιούργημα!

Τελεσθέν τη συν-ευθύνη Κράτους και "Εκκλησίας της Ελλάδος", δηλαδή του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου το οποίο υπετάγη στην αντίθεη προσταγή του Καίσαρος περί ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΏΝ ΚΑΙ ΚΆΘΕ ΙΕΡΟΠΡΑΞΙΑΣ!

Ο Μητροπολιτικός Ναός Αθηνών ενώ ψάλλονται οι Χαιρετισμοί για πρώτη φορά στην ιστορία του ΚΕΚΛΕΙΣΜΈΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ !!!" 

(Σημείωση: Σ' αὐτόν, τουλάχιστον, ἐψάλησαν ἐπειδή θά μεταδιδόταν ἡ ἀκολουθία τηλεοπτικῶς. Στούς ὑπολοίπους Ναούς δέν τελέσθηκαν καθόλου. Οὔτε καμπάνα δέν χτύπησε πρός τιμήν τῆς Παναγίας, λές καί θά τήν ἄκουγαν οἱ τρομοκρατημένοι πολίτες καί θά ἔτρεχαν στό Ναό!)

 Ἡ ἀντίθεση:

"Αν ήταν γεμάτη η εκκλησία σε δύο εβδομάδες θα είχαν πεθάνει 100 άτομα. Αυτό θέλει νομίζεις ο Θεός;"

 Ἡ ἀπάντηση στήν ἀντίθεση:

Ας πάρουμε το συγκεκριμένο Ναό για παράδειγμα : Είναι τεράστιος (όσο μερικά σούπερ μάρκετ μαζί) και τόσο ευάερος και καθαρός όσο ελάχιστοι χώροι. Θα μπορούσε λοιπόν να εισέρχονται εκεί τηρώντας τις αποστάσεις  μερικές δεκάδες άτομα, περίπου τόσοι όσοι θα πήγαιναν αν δεν υπήρχε απαγόρευση, με δεδομένη και μια προτροπή να το αποφύγουν οι ηλικιωμένοι. Έτσι, δεν θα θιγόταν βάναυσα η θρησκευτική ελευθερία και το δικαίωμα στη λατρεία, τα οποία, βάσει Συντάγματος και ανθρωπίνων δικαιωμάτων (διεθνείς συμβάσεις), είναι κατοχυρωμένα και ούτε σε έκτακτες ανάγκες καταστρατηγούνται, αλλά μόνο εύλογα περιορίζονται. Επιπλέον, κάτι πολύ σημαντικό για όσους πιστεύουμε και είμαστε μέλη της Εκκλησίας, δεν θα είχε ανίερα αλλοιωθεί στοιχείο της ουσίας της Πίστεώς μας που είναι η άσκηση της Θ. Λατρείας απαραιτήτως με τη συμμετοχή του λαού, χωρίς διακοπή πέραν των  δύο, το μέγιστο, εβδομάδων σύμφωνα με την Κανονική Παράδοση και κυρίως σύμφωνα με την ουσία της Χριστιανικής ζωής που έχει ως οξυγόνο και αιμοδότη τη Λειτουργία και τα Μυστήρια. Στη Δύση είναι διαφορετικά, λόγω θεολογικών και άλλων αλλοιώσεων τού εκεί τυποποιημένου και εκκοσμικευμένου Χριστιανισμού (Παπισμός, Προτεσταντισμός, Αγγλικανισμός κ.λπ.). Θα πει κάποιος, καλοπροαίρετα, μα και οι ασκητες έμεναν πολύ διάστημα απομονωμένοι χωρίς ούτε εκκλησιασμό, ούτε Θ. Κοινωνία. Σωστό , κατ' αρχήν. Όμως αυτό ήταν εκούσιο και αφορούσε πολύ δυνατά πνεύματα και θελήσεις. Εδώ, με την αψυχολόγητη πρωτοφανή αυτή ενέργεια και αδιάκριτα γενικευμένη, αντί για ωφέλεια, πέραν του ανεπίτρεπτου και θεολογικά άδεκτου, θα επιφέρει τεράστια ψυχολογικά προβλήματα και άλλα που νουνεχείς κυβερνώντες όφειλαν να συνεκτιμούν. Τέλος, η ματιά της Εκκλησίας (ως Σώματος Χριστού) δεν εγκλωβίζεται στη ματιά και διάκρισή της στα πράγματα σε μονοδιάστατη και επιφανειακή προσέγγιση. Θέλει να κοιτάει και διαθέτει τα μέσα (πνεύμα και πείρα) πέρα και πίσω από τα φαινόμενα. Αυτό το υποτιμούν πολλοί και δεν το κατανοούν οι εκτός, οι οποίοι ωστόσο ομιλούν και κρίνουν ως....εντός. Δηλαδή για εμάς (τούς πιστούς), χωρίς εμάς! Παραμένει όμως ως ιδιαίτερης αξίας και ωφελείας χάρισμα (ἡ "ματιά" της Εκκλησίας) που δικαιώνει τη διορατική και προορατική πολυδιάστατη προσέγγιση των πραγμάτων, καταστάσεων και ανθρώπων. Άλλωστε η όλη "παγκοσμιοποίηση" του πράγματος εν προκειμένω, έχει, άνευ συνομωσιολογικής συλλογιστικής, παρά πολλά περίεργα κενά! Η σχέση της Ορθοδόξου Πίστεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας με την Αληθεια είναι μοναδική και ταυτοτική, αφού κατά τον πολύ Γρηγόριο τον Παλαμά, την Εκκλησία αποτελούν όσοι είναι της Αληθείας και όσοι δεν είναι της Αληθείας δεν ανήκουν σ' Αυτήν.