Ἕνα κατατοπιστικό κείμενο γιά τήν παπική ἡμερολογιακή Καινοτομία ἡ ὁποία ἐπιβληθεῖσα κατά τό ἔτος 1924 στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή ἐδημιούργησε τό ἡμερολογιακό Σχίσμα

 

ΕΚΑΤΟ ΕΤΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ
ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ
(1924 - 2024)

 

 

                    « Μή ἐξέλθης τῶν πατρώων εὑρεῖν ἀλλαχόθι τόν Χριστόν»

Μελέτιος Πηγᾶς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1550 - †1601)

 

 

 

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς συμπληρώσεως ἑκατό ἐτῶν ἀπό τῆς ἐν ἔτει 1924 ἐπιβολῆς τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ ἀναφέρεται στό λεγόμενο "ἡμερολογιακό ζήτημα", τό ὁποῖο ἐδίχασε τόν ὀρθόδοξο κόσμο καί διέσπασε τήν ἑορτολογική ἑνότητα τῶν ἀνά τήν ὑφήλιο ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Τό ἐκ τῆς ἐπιβολῆς τῆς Καινοτομίας προκληθέν Σχίσμα, τό ὁποῖο προφανῶς βαρύνει ἀποκλειστικῶς ὅσους ἐνήργησαν τήν ἐπιβολή καθώς καί ὅσους τήν ἀκολούθησαν, παραμένει, δυστυχῶς, ἀθεράπευτο. Προετοιμάζεται μάλιστα ἡ περαιτέρω διεύρυνση τῆς ἀποστασίας ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως και προώθηση τοῦ ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ (πρῶτον ἔμπρακτο βῆμα στόν ὁποῖο ὑπῆρξε ἡ ἡμερολογιακή Καινοτομία) διά τῆς ἤδη ἐξαγγελθείσης προθέσεως ή ἀποφάσεως (;) περί ἀλλαγῆς τοῦ χρόνου ἑορτασμοῦ (καί) τοῦ Πάσχα καί τοῦ ἀπό κοινοῦ μετά τῶν αἱρετικῶν προσδιορισμοῦ του.

Μέ δεδομένο ὅτι τό ἐν λόγῳ ζήτημα εἶναι μεγάλο καί δέν εἶναι δυνατόν νά ἐξαντληθεῖ στό πλαίσιο ἑνός ἐπετειακοῦ κειμένου, προκρίθηκε ἡ παρουσίαση τῶν κυριοτέρων αὐτοῦ, ἐν συντομία.

 

Α. Ἐκκλησία καί ἡμερολόγιο

 

Ἡ ἔννοια τοῦ ἡμερολογίου στόν κοσμικό χῶρο προφανῶς δηλώνει ζήτημα ἀστρονομικό. Στό χῶρο ὅμως τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τή στιγμή πού τό ἡμερολόγιο χρησιμοποιήθηκε ὡς βάση ἐπάνω στήν ὁποία οἰκοδομήθηκε τό ἑορτολόγιό Της (ἀκινήτων καί κινητῶν, ὅπως τό Πάσχα, ἑορτῶν) ἀπέκτησε ἐκκλησιαστική σημασία καί χαρακτήρα.

Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική διάσταση καί ἀκρίβεια τοῦ ἡμερολογίου. Αὐτή ἀφορᾶ τήν ἐπιστήμη καί εἰδικότερα τούς ἀστρονόμους. Τήν ἐνδιαφέρει ὅμως ἡ ἐκκλησιαστική του διάσταση καί ὁ χαρακτήρας. Αὐτά, λοιπόν, ἀπέκτησε τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο, ὅταν ἡ Ἐκκλησία διά τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.) καθόρισε ἐπ' αὐτοῦ τό ἑορτολόγιό Της, δηλαδή ὅλον τόν ἐτήσιο κύκλο τῶν ἑορτῶν τῶν μαρτύρων, ὁσίων καί λοιπῶν ἁγίων, τῶν γεγονότων ἀπό τήν ἐπί γῆς ζωή τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως τῆς ἐορτῆς τῶν ἑορτῶν, τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Τό συγκεκριμένο ἡμερολόγιο, τό Ἰουλιανό, ἦταν τό ἡμερολόγιο πού ἴσχυε στήν Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ἐντός τῆς ὁποίας χρονικά πορεύτηκε ἡ Ἐκκλησία τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων. Τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο εἶναι ἐφεύρεση τοῦ Ἕλληνος ἀστρονόμου Σωσιγένους ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια, ἐνῶ τό ὄνομά του τό πῆρε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης Ἰούλιο Καίσαρα, ὁ ὁποῖος τό ἐπέβαλε, περί τό 45 μ.Χ., στήν Ρωμαϊκή ἐπικράτεια. Ἦταν τό τελειότερο τῆς ἐποχῆς του, ὄχι ὅμως καί ἀπόλυτα τέλειο, ὡς ἀνθρώπινο κατασκεύασμα.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐγνώριζαν, ὡς φαίνεται, τή σχετική του ἀρτιότητα, ἀλλά δέν ἀσχολήθηκαν ἰδιαιτέρως μέ τήν ἐπιστημονική του ἀκρίβεια. Τό κύριο ἐνδιαφέρον τους ἦταν ἡ ἐξεύρεση καί ὁ ὁρισμός κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία, ἐπειδή ὁ μέχρι τότε ἑορτασμός του ἀπό τίς τοπικές Ἐκκλησίες σέ διαφορετικές ἡμερομηνίες προσέβαλλε τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. 

Γιά τόν ὁριστικό προσδιορισμό τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα οἱ Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀποφάσισαν, πρωτίστως, τήν ἐξασφάλιση δύο προϋποθέσεων: α) ὁ ἑορτασμός νά γίνεται πάντοτε ἡμέρα Κυριακή, διότι αὐτή τήν ἡμέρα ἀναστήθηκε ὁ Κύριος, καί β) τό Πάσχα νά ἑορτάζεται μετά ἀπό τό Πάσχα τῶν Ἑβραίων, διότι ὁ Κύριος σταυρώθηκε μέν τήν παραμονή τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πάσχα, ἀναστήθηκε δέ μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες, δηλαδή μετά ἀπό αὐτό.

Ὡστόσο, ἡ δεύτερη ὡς ἄνω προϋπόθεση ἔθετε τό ζήτημα τῆς γνώσεως τοῦ κανονικοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πάσχα, τό ὁποῖο οἱ Ἑβραῖοι ἑόρταζαν τήν 14η τοῦ μηνός Νισάν, βάσει τοῦ δικοῦ τους σεληνιακοῦ ἡμερολογίου, καί ἑπομένως μετά τήν ἑαρινή ἰσημερία (διότι ὁ Νισάν ἀρχίζει μέ τήν ἑαρινή ἰσημερία). Ἐπειδή, ὅμως, οἱ Ἑβραῖοι ἔπαυσαν καί συνεχίζουν μέχρι σήμερα νά (μήν) ἑορτάζουν τό Πάσχα τους κατά τήν σωστή ἡμερομηνία, ἔπαυσε ὁ ἑορτασμός τους νά λαμβάνεται ὑπ' ὄψιν καί προκρίθηκε νά ἀκολουθεῖται ἡ "ἀληθέστερη τάξη", δηλαδή "τό παραφυλάττειν τήν ἀκριβή τοῦ καιροῦ ὥραν". Αὐτό δέ, ἐξασφαλιζόταν μέ τόν ὑπολογισμό, βάσει τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, τοῦ πότε ἔπρεπε κανονικά νά ἑορτάζεται τό Ἑβραϊκό Πάσχα, τό ὁποῖο ὀνομάζεται "Νομικό Φάσκα" καί προσδιορίζεται ἀπό τήν πανσέληνο μετά τήν ἑαρινή ἰσημερία.

Ἔτσι, τελικῶς, ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἔθεσε τρεῖς ὅρους, γιά τόν προσδιορισμό τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: α) Νά ἑορτάζεται μετά τήν ἑαρινή ἰσημερία, β) Νά ἑορτάζεται μετά τήν πρώτη πανσέληνο μετά ἀπό αὐτήν, καί γ) Νά ἑορτάζεται τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πρώτη πανσέληνο. Καί ὅλα τά ἀνωτέρω μέ ἀποκλειστικό σκοπό καί κριτήριο, ὄχι τήν ἀστρονομική ἀκρίβεια, ἀλλά τόν ὁριστικό προσδιορισμό τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὁπωσδήποτε μετά καί ποτέ πρίν ἤ κατά τόν ἑορτασμό τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πάσχα.

Ὁ ἀνωτέρω προσδιορισμός ἀποτέλεσε Ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία δέν διασώθηκε μέν, εἶναι ὅμως γνωστό τό περιεχόμενό της ἀπό τίς Ἐπιστολές πού ἀπέστειλε σχετικῶς ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος πρός ἐνημέρωση στίς κατά τόπους Ἐκκλησίες καί από ἄλλες ἱστορικές πηγές. Ἰδιαίτερη σημασία ἔχει ἡ σχετική ἀναφορά στόν 1ο Κανόνα τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ὅπου ἡ ἐν λόγῳ Ἀπόφαση ὀνομάζεται "Ὅρος". Εἶναι δέ γνωστό ὅτι οἱ Ὅροι τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐκδίδονταν γιά δογματικά θέματα. Ἑπομένως γίνεται σαφές ὅτι ἡ Ἀπόφαση περί τοῦ προσδιορισμοῦ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα εἶχε γιά τούς Πατέρες τῆς Ἁγίας Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου δογματική βαρύτητα καί σημασία καί ὡς Ὅρος εἶναι ὑποχρεωτικός καί ἀπαράβατος.

Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω εἶναι πλέον ἤ σαφές ὅτι τό ἡμερολόγιο, συνδεόμενο ἀρρήκτως μέ τό ἑορτολόγιο καί τόν ὁριστικό καί ἀπαράβατο προσδιορισμό τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί κατ' ἐπέκταση μέ τήν ἐν γένει ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν (ἀργίες, νηστεῖες κ.ο.κ.), ἀπέκτησε καί διατηρεῖ γιά τήν Ἐκκλησία ἐκκλησιαστική διάσταση καί χαρακτήρα.

Εἶναι πρός τοῦτο χαρακτηριστικό τό γεγονός ὅτι τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο, παρέμεινε ἐν ἰσχύϊ σέ Ἀνατολή καί Δύση, ἀκόμη καί μετά τό Σχίσμα τοῦ Παπισμοῦ, ἐπί αἰῶνες, προτάσεις δέ περί διορθώσεως ἐντοπισθέντων σφαλμάτων του, ὅπως ὑπό τοῦ Νικηφόρου Γρηγορᾶ πρός τόν Αὐτοκράτορα Ἀνδρόνικο Β΄ τόν Παλαιολόγο (13ο - 14ο αἰώνα) ἀπερρίφθησαν πρός αποφυγήν προκλήσεως σχίσματος στήν Ἐκκλησία!

 

Β. Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου στόν Παπισμό

 

Καί ἐνῶ διά τῶν Ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐπῆλθε ἡ θεάρεστη ἑνότητα καί ὁμοιομορφία ὅσον ἀφορᾶ στόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ὑπό τῶν ὅπου γῆς πιστῶν, ἀφοῦ, ὅπως σημειώνει ὁ Μέγας Κωνσταντίνος, "κοινῆ πάντων (τῶν Ἁγίων Πατέρων) ἤρεσε κρίσει, τήν ἁγιωτάτην τοῦ Πάσχα ἑορτήν μιᾶ καί τῆ αὐτῆ ἡμέρᾳ συντελεῖσθαι" ὄχι προσκαίρως ἀλλά "καί ἐπί τούς μέλλοντας αἰῶνας"[i] ἦλθε μετά ἀπό δώδεκα (12) ὁλόκληρους αἰῶνες ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς αἱρετικῆς πλέον Δυτικῆς "Ἐκκλησίας" Πάπας τῆς Ρώμης νά μεταρρυθμίσει τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο ἤ μᾶλλον νά τό ἀντικαταστήσει μέ νέο, καταπατώντας κατ' ἐπέκταση καί τόν Συνοδικό Ὅρο περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Μέ αὐτή τήν Καινοτομία του ὁ Παπισμός ἀπομακρύνθηκε καί ἑορτολογικῶς ἀπό τήν Ὀρθοδοξία.

Εἰδικότερον, ἡ "διόρθωση" τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου ἔγινε τό 1582 ἀπό τόν Πάπα Γρηγόριο τόν ΙΓ΄, ὁ ὁποῖος ἀνέθεσε στόν ἀστρονόμο Λουδοβίκο Λίλιο τή σχετική ἐργασία, ἐκ τῆς ὁποίας προέκυψε τό πρός τιμήν τοῦ φράγκου Πάπα ὀνομασθέν Γρηγοριανό ἡμερολόγιο. Αὐτό ἐφαρμόσθηκε ἀμέσως στήν Λατινική Ἐκκλησία (μέ ἡμερομηνία ἐφαρμογῆς τήν 5^η Ὀκτωβρίου 1582, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε 15^η) ἐνῶ χρειάστηκε νά παρέλθουν ἀρκετά ἔτη γιά νά τό ἀκολουθήσουν οἱ ὁπαδοί τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί ἀργότερον τοῦ Ἀγγλικανισμοῦ (1700-1753).

Σημειώνεται, χάριν τῆς ἱστορίας, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ΄ εἶναι ὁ ἠθικός αὐτουργός τῆς φρικτῆς "νυκτός τοῦ ἁγίου Βαρθολομαίου" (24 Αὐγούστου 1572), κατά τήν ὁποία καθώς καί τίς ἑπόμενες αὐτῆς ἡμέρες, μέ ἐντολή του, ἐπιτέθηκαν ὁπλοφόροι του κατά τῶν Οὐγενότων Προτεσταντῶν καί ἔσφαξαν ἐν ψυχρῶ καί ὁμαδικῶς στό Παρίσι καί τά περίχωρά του περισσοτέρους ἀπό 50.000 (ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά πάσης ἡλικίας). Μάλιστα, τό ἀποτρόπαιο αὐτό γεγονός ἑορτάστηκε ἀπό τόν Πάπα καί τιμήθηκε ἀκόμη καί μέ κοπή ἀναμνηστικοῦ μεταλλίου!

Σύμφωνα μέ τό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο, τό ὁποῖο διέφερε ἀπό τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο κατά δέκα ἡμέρες, καταλυόταν, ὅπως προελέχθη, ὁ Συνοδικός Ὅρος περί τοῦ Πάσχα, ἀφοῦ, βάσει αὐτοῦ: Πρῶτον, τελεῖται τό Πάσχα καί πρό τῆς ἑαρινῆς ἰσημερίας, δεύτερον, συμπίπτει καί μέ τό Ἑβραϊκό Πάσχα, τρίτον, τελεῖται (τό Πάσχα) καί πρό τοῦ Νομικοῦ Φάσκα, καί τέταρτον, δέν τηρεῖται ἡ Συνοδική πρόβλεψη περί ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν ἑαρινή πανσέληνο, ἀλλά (τελεῖται καί) πρό αὐτῆς.

Ἑπομένως, ὀρθῶς σημειώνει καί παραδέχεται καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ χρηματίσας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί ὑπεύθυνος γιά τήν ἀντικανονική ἐπιβολή τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅτι:

"Κατά τόν ΙΣΤ΄ αἰῶνα ἐπί Γρηγορίου ΙΓ΄, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης προβάσα εἰς αὐτήν (τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση), συμμετέβαλε καί τόν Πασχάλιον Κανόνα, κατά τρόπον ἀντιβαίνοντα εἰς τήν διάταξιν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ μεταβολή δέ αὕτη ἀποτελεῖ τό κυριότερον γνώρισμα τῆς Γρηγοριανῆς χρονολογήσεως ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. Ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἠθέλησε νά συνεορτάζωμεν πάντες ὁμοῦ οἱ χριστιανοί κατά τήν αὐτήν ἡμέραν τό Πάσχα καί δή μετά τό Ἰουδαϊκόν Πάσχα. Ἀλλ' ἡ Γρηγοριανή μεταρρύθμισις παρεβίασε τούς ὅρους τούτους. Ὅθεν ἡ Ὀρθοδοξος Ἐκκλησία οὔτε παρεδέχθη, οὔτε δύναται νά παραδεχθῆ αὐτήν κατά τοῦτο...." [ii]

 

Γ. Ἡ ὀρθόδοξη Ἀνατολή ἔναντι τῆς παπικῆς Καινοτομίας

 

Ἡ διαφοροποίηση τῆς αἱρετικῆς Δύσεως καί εἰδικότερον τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή καί ἑορτολογικῶς, λόγω τῆς Καινοτομίας τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, δυσχέραινε τήν προσηλυτιστική τακτική του. Κυρίως γι' αὐτό ὁ Πάπας ἐπεδίωξε τήν διάδοσή της καί στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ζητώντας εὐθέως ἀπό τόν τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμία τόν Β΄, τόν ἐπωνομαζόμενο Τρανό, τήν ἀποδοχή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου.

Εἶναι χαρακτηριστικό τό γεγονός ὅτι ἤδη τό 1583 γι' αὐτόν τόν σκοπό ὁ Πάπας Γρηγόριος ἀποστέλει στόν Πατριάρχη Ἱερεμία δύο Ἕλληνες ἀντιπροσώπους του, ἐφοδιασμένους μέ δῶρα καί σχετική ἐπιστολή του. Ἀλλά καί ὁ Πρίγκηπας τῆς Ἐνετίας Νικόλαος Δαπόντε ἀποστέλει ἐπίσης ἐκπρόσωπό του στόν Πατριάρχη Ἱερεμία προκειμένου νά ἐπιτραπεῖ στούς Ὀρθοδόξους τῶν Ἰονίων Νήσων νά συνεορτάζουν τό Πάσχα μαζί μέ τούς Λατίνους.

Ἡ στάση καί ἀπάντηση τοῦ Πατριάρχου ἦταν ἀρνητική. Μάλιστα στή σχετική ἀπαντητική καί ὄντως ἱστορική ἐπιστολή του πρός τόν Πρίγκηπα Δαπόντε χαρακτηρίζει τό νέο ἡμερολόγιο τοῦ Πάπα ὡς "παγκόσμιο σκάνδαλο"! Ὅπως  ἀναφέρει δέ ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μελέτιος, στό σύγγραμμά του Ἐκκλησιαστική ἱστορία[iii], «Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου Σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶ αφπγ΄(1583) ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν το ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων».

Τό νέο ἡμερολόγιο τοῦ Πάπα άπέρριψε ἐπισημότερον ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1593, στήν ὁποία ἐκτός τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίου τοῦ Β΄ ἔλαβον μέρος ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ἐκπροσωπῶν καί τόν Πατριάρχη Ἀντιοχείας, ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος και 41 ἀκόμη Ἀρχιερεῖς. Ὡστόσο, ἔμμεσα ὡς "καινοτομία καί νεωτερισμός" καταδικάστηκε τό νέο παπικό ἡμερολόγιο καί ἀπό μεταγενέστερες Συνόδους, ὅπως τῶν ἐτῶν 1722 καί 1727, ἀλλά καί κατά τόν 19ο αἰώνα ἀπό τήν συγκληθεῖσα στήν Κωνσταντινούπολη Πανορθόδοξο Σύνοδο τοῦ 1848, καθώς καί τό 1895 ὅταν ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἄνθιμος καταγγέλλει τόν Παπισμό γιά καινοτομίες καί "παρερμηνεῖες....καί τῶν ὅρων τῶν Ἁγίων Συνόδων".

Ἰδιαιτέρως μετά τίς Ἀποφάσεις τῶν Συνόδων τοῦ ΙΣΤ΄ αἰῶνος, τοῦ 1583, 1587[1] καί 1593, τό ἡμερολογιακό ζήτημα θεωρεῖται ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων λελυμένο διά παντός, καθόσον δι' αὐτῶν οἱ Πατριάρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων μετά τῶν Συνόδων των, διετράνωσαν καί διεκήρυξαν τήν ἀφοσίωσή των στήν Παραδοθεῖσα πίστη καί τήν ἀποστροφή των σέ κάθε νεωτερισμό (καινοτομία) ὡς «ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου». Στό αὐτό πνεῦμα κινοῦνται καί οἱ διάδοχοι τῶν Ορθοδόξων ἐκείνων Πατριαρχῶν, ὅπως ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος (1669 - 1707), ὁ ὁποῖος τήν παπική Καινοτομία τοῦ νέου ἡμερολογίου ἤ καλενδαρίου, ὅπως τήν ἀποκαλεῖ, τήν χαρακτηρίζει ὡς "αἵρεσιν τοῦ αἰῶνος".

Ἀναμφισβήτητα ὅταν στά τέλη τοῦ ΙΣΤ΄ αἰῶνος οἱ Παπικοί μεταρρύθμισαν τό ἡμερολόγιο καί ἐπεδίωξαν νά παρασύρουν καί τούς Ὀρθοδόξους στήν Καινοτομία τους ἡ συμβολή τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ἦταν καθοριστική στήν ἀντιμετώπισή τους. Μορφές ὅπως οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας ὁ Β΄, ὁ Τρανός (1572-1595), Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος (1569-1590) καί ὁ διάδοχός του Μελέτιος Πηγάς (1590-1601) καί ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος (1579-1608) ἀποτέλεσαν τήν πνευματική ἀσπίδα κατά τῆς Παπικῆς Καινοτομίας.

Ἰδιαιτέρως ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας ὁ Β΄ και ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς ἀγωνίσθηκαν μέ ἀξιοθαύμαστο ζῆλο καί κυριολεκτικῶς ἀκύρωσαν τά Παπικά σχέδια. Ἡ προσφορά καί τό παράδειγμά τους ἀποτελεῖ παρακαταθήκη γιά τήν Ὀρθοδοξία, ὑπῆρξε δέ αὐτή ἡ ὁποία στερέωσε καί ἐνδυνάμωσε τούς πιστούς καί κατά τήν δριμύτερη ἐπαναφορά τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος τόν 20^ο αἰώνα, ὅταν ἀτυχῶς δέν ἀνεδείχθησαν ἀντάξιοι ἐκείνων Ποιμένες γιά τήν προστασία τῶν πιστῶν καί τήν ὑπεράσπιση τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως.

Πρός τιμήν ἐκείνων τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν θά παραθέσουμε ἐδῶ δύο ἀντίστοιχα χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἐκ τῶν σχετικῶν συγγραμμάτων τους κατά τῶν Παπικῶν πλανῶν καί ὑπέρ τῆς πατρώας εὐσεβείας. Σέ αὐτά διακρίνονται τά σαφή ὀρθόδοξα κριτήριά των, καθώς καί τό ἀκατάβλητο ὀρθόδοξο φρόνημά των, διά τῶν ὁποίων ἀντιμετώπισαν ἀποτελεσματικά τίς αἱρετικές προσβολές καί ὑπερασπίσθηκαν σθεναρῶς τήν παραδοθεῖσα Πίστη ἕως ἐσχάτων.

Ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας σέ Ἐπιστολή του, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1583, ἀναφέρει σχετικῶς τά ἑξῆς:

«…Ἡ μέν Ἀνατολική Ἐκκλησία ἡμῶν διακρατῆ τά αὐτῆ παραδοθέντα, ἡ δέ Δυτική ὡς θέλει καί βούλεται. Ἄλλως γάρ ποιῆσαι οὐκ ἔχομεν, παντός Πατριάρχου τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ταύτης κανόσι καί νόμοις ὀφείλοντος ὑποκεῖσθαι, καί παραδόσεσιν ἐκκλησιαστικαῖς. Καί οὕτω διακρατοῦντος καί τούς ἐνταῦθα κυβερνῶντος, μένει τά τῶν ἁγίων Πατέρων πεφυλαγμένα. (….) καί τό περί τοῦ Πάσχα ἀκαταζήτητον διατηροῦμεν, καί ὅριον αἰώνιον ἔχομεν ἄχρι τῆς ἐνδόξου του Χριστοῦ ἐλεύσεως φυλαττόμενον⸱ οὐ γάρ υπέρτεροι Κανόνων ἡμεῖς…καί εἰ τι τῆς παγχρύσου ἀλύσεως ταύτης ἀποτεμοῦμεν, εἰς τήν τοῦ ὅλου καθαίρεσιν τήν ζημίαν ἐπάξομεν ἀνωφελῶς….τίνος ἕνεκα ἡ σύγχυσις αὕτη καί τό παγκόσμιον σκάνδαλον τῶν ἀκουομένων δέκα ἡμερῶν;….Τήν αὐθεντίαν ἐχέτωσαν οἱ τῶν θείων Πατέρων κανόνες καί οἱ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων νόμοι, καί οὐχί οἱ ἀστρονόμοι, ὧν τά τοιαῦτα συμβούλια, ἀσθενή τινά, ὡς δοκεῖ, εὐρόντες λαβήν, αἰνιττομένην τοῖς θεῖοις Πατράσι, καί φυλαχθεῖσαν ἀναμάρτητον ἕως τήν σήμερον. Εἰ γάρ καί ὁ χρόνος καί ἡ τῶν φωστήρων κίνησις περί τήν ἡμέραν τοῦ Πάσχα ἀνωμαλίαν τινά ποιεῖ, τῆ εὐσεβεία γε μην οὐδ΄ ὁπωστιοῦν τοῦτο λυμαίνεται. Ὅθεν οὐδέ μετατρέπειν δεῖ τόν τῶν Ἁγίων Πατέρων κανόνα καί καινοτομεῖν καί εἰς αἰτίαν στάσεως τάς Χριστοῦ Ἐκκλησίας κινεῖν.»[iv]

Ὁ δέ ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς, χαρακτηρισθείς ὡς «ὁ μετά τό σχίσμα νέος Φώτιος»[v] καί τιμώμενος μάλιστα ὡς Ἅγιος, σέ μία ἐκ τῶν πολλῶν ἐπιστολῶν του, τῶν σχετικῶν μέ τό ἡμερολογιακό ζήτημα, ἀναφέρει καί τά ἑξῆς: 

«….Ὁ δέ τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Πάπας τῶν ἄλλων ἁπάντων ἑαυτόν ὑπεραίρων καί πάντων καταφρονῶν, ἔτι καί κατηγορεῖ τοῦ κανονίου τῶν Πατέρων, ἵνα μή δόξη ἀλόγως τό καλανδάριον (ἡμερολόγιον) καινοτομήσας, οὐκ εἰδώς ὅτι τό τῶν Πατέρων κανόνιον ὑγιῶς ἔχει, ὥστε τελεῖσθαι τό θεῖον Πάσχα μετά τήν ἰσημερίαν τήν ἑαρινήν καί μή μετά Ἰουδαίων, καθώς ἀπαιτεῖ ὁ ἕβδομος τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων Κανών⸱ καί ὑγιῶς ἔχοντος τοῦ κανονίου τῶν Πατέρων, καί Πατρικοῦ ὄντος, πολλαχῶς ἁμαρτάνουσι τοῦ προσήκοντος οἱ προσέχοντες ἑτέροις καλανδαρίοις (ἡμερολογίοις). Εἰ δέ τοῦτο ἀπαιτεῖ ὁ κανών τήν ἀπό τῶν Ἰουδαίων ἀναχώρησιν, φανερόν δέ, τινες ἀποσχοινιζόμεθα μᾶλλον τῆς τῶν Ἰουδαίων ἀνιέρου λατρείας μετά καί τῆς παραφυλακῆς τῆς Ἰσημερίας τῆς ἑαρινῆς. Πρόδηλον τίσιν ἐπικρέμαται ὁ κίνδυνος τοῦ ἐπιτιμίου, ὅ διωρίσαντο οἱ ἐν Ἀντιοχεία Πατέρες, κωλύοντες ὅλως ἄλλως τό Πάσχα ἐπιτελεῖν, ἥ παρέδωσαν οἱ Πατέρες οἱ ἐν Νικαία.»[vi].

 

Δ. Ἡμερολογιακή Καινοτομία καί "Οἰκουμενική Κίνησις"

 

Ἡ ἡμερολογιακή Καινοτομία τήν ὁποία ἐφήρμοσε ὁ Πάπας τόν ΙΣΤ΄ αἰώνα στή Δύση δέν κατέστη δυνατό νά ἐξαπλωθεῖ στόν Ὀρθόδοξο χῶρο, ὅπως ἀναφέρθηκε, χάρη στή σθεναρή ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς. Ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας παρέμεινε σταθερή καί ἀναλλοίωτη ἔναντι τῆς νέας αὐτῆς προκλήσεως ἐνῶ μέχρι καί τό τέλος τοῦ 19^ου αἰῶνος δέν ἀνακινήθηκε σχετικό ζήτημα.

Βεβαίως, σέ ὅλη αὐτή τήν περίοδο, ἀπό τό 1582 μέχρι τό 1900, οὔτε ἡ Παπική προπαγάνδα ὑπέρ τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας ἔπαυσε, οὔτε ὅμως καί ἡ σθεναρή ἀπόκρουση αὐτῆς ἔλειψε ἐκ μέρους ὑπερασπιστῶν τῆς Παραδόσεως Ἱεραρχῶν, λοιπῶν Κληρικῶν, Μοναχῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι μέ γνώση καί ζῆλο ὑπερμάχησαν τῆς Ἀληθείας.

Ὡστόσο στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος καί ἐν συνεχείᾳ σημειώνεται μία, ὡς μή ὤφειλε, ἀλλαγή ἤ μᾶλλον ἀνατροπή ὅσον ἀφορᾶ στήν ὅλη στάση κυρίως τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, γενικῶς ἔναντι τῆς αἱρετικῆς Δύσεως καί εἰδικότερον στό ζήτημα τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας.

Ὅπως εὐστόχως ἐπισημαίνει ὁ ὁμότιμος Καθηγητής Πατρολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης π. Θεόδωρος Ζήσης, σέ δημοσιευθέν σχετικό ἄρθρο του: "Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνος, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο προχωρεῖ σὲ πρωτόγνωρη στὴν ἱστορία ἀλλαγὴ πορείας. Ἀνοίγεται στὸν Οἰκουμενισμό, γίνεται φιλοπαπικὸ καὶ φιλοπροτεσταντικό, διακριτικὰ στὴν ἀρχή, ὁλοφάνερα καὶ προκλητικὰ στὴν συνέχεια μέχρι τῶν ἡμερῶν μας· καυχιέται γι᾽ αὐτὴν τὴν ἀλλαγή, γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καὶ τὴν περιφρόνηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων". Μέ ἕναν λόγο συμμετέχει καί σταδιακῶς πρωτοστατεῖ στή λεγομένη "Οἰκουμενική Κίνηση".

Ἡ "Οἰκουμενική Κίνηση" ἀποτελεῖ εὕρημα τῶν Προτεσταντῶν. Ξεκίνησε τόν 19ο αἰώνα, ἐνῶ ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος κατόρθωσε νά ἐμπλέξει καί τούς ὀρθοδόξους, ὡς κίνηση, οὐσιαστικῶς, γιά τήν λεγομένη "ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν". Τήν ὑποστήριξη καί τήν ἐνεργό συμμετοχή σέ αὐτήν εὐνόησε ἡ ἀναρρίχηση στούς Πατριαρχικούς και Ἀρχιερατικούς θρόνους τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς κοσμικοῦ φρονήματος καί μασωνικῆς ἰδιότητος ρασοφόρων, οἱ ὁποῖοι ἀπεδείχθησαν πρόθυμοι ἐκτελεστές σχεδίων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἔτσι, πρῶτο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἀκολούθησε τήν "κίνηση" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μία ἐπί τῆς οὐσίας καί ἀπό ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως ἐκκλησιομάχο αἵρεση, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀληθείας στήν Ὀρθοδοξία καί μέ διάφορες ἑρμηνευτικές ἐκδοχές τήν ἐξισώνει μέ ὅλες τίς χριστεπώνυμες αἱρέσεις, τήν ἕνωση τῶν ὁποίων ἐπιδιώκει ὡς δῆθεν ἐπανασύσταση τῆς "διηρημένης" Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Χαρακτηριστικῶς ἀναφέρεται ὅτι τήν 10η Ίανουαρίου τοῦ 1919 σέ Συνεδρίαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὁ Τοποτηρητής τοῦ χηρεύοντος τότε Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Προύσσης Δωρόθεος ὑποστηρίζει:"Νομίζω ὅτι εἶναι καιρός πλέον ὅπως ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σκεφθῆ σοβαρῶς καί περί τοῦ ζητήματος τῆς ἑνώσεως τῶν ἐπί μέρους χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν". Ὡς "χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν" θεωρῶν τά ἀθροίσματα τῶν αἱρετικῶν!

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ πρῶτος Γενικός Γραμματεύς τοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν" Visser T' Hooft μέ τά ἀνωτέρω λόγια τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως "ἀνελάμβανε πρωτοβουλία, ἡ ὁποία ἦτο ἄνευ προηγουμένου εἰς τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία"!

Κατά τήν ἐν λόγῳ Συνεδρίαση διορίσθηκε "Ἐπιτροπή" γιά τήν μεθόδευση καί προώθηση τῶν τῆς "ἑνώσεως" μετά τῶν αἱρετικῶν, ἐνῶ στήν προωθητική Ἔκθεση τῆς Ἐπιτροπῆς αὐτῆς διακηρύσσεται πρίν ἀπό ὅλα ὅτι: "Ἀποδοχή τοῦ Γρηγοριακοῦ ἡμερολογίου ἀποτελεῖ τό πρῶτον βῆμα πρός τήν ποθητήν κοινωνίαν τῶν Ἐκκλησιῶν".

Ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς τῆς Ἐκθέσεως συντάσσεται ἡ περιβόητη "Ἐγκύκλιος τοῦ 1920", ἡ ὁποία θεωρητικῶς μεθοδεύει, σταδιακῶς καί μέ πανουργία, τήν πλήρη ἕνωση, γι' αὐτό καί θεωρεῖται ὡς ὁ "Καταστατικός Χάρτης" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τοῦτο ἐπιβεβαιώνεται ἐκ προοιμίου, ἀφοῦ ὡς Συνοδικό κείμενο τοῦ Πατριαρχείου ἀπευθύνεται "Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ", ὡς Ἐκκλησίες δέ τοῦ Χριστοῦ θεωρεῖ καί ἐκλαμβάνει ὄχι τίς κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀλλά τίς διάφορες χριστιανικές αἱρετικές κοινότητες! [Σημείωση: Τή "θέση" αὐτή, τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν χριστιανικῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων ὡς χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἦλθε ἕναν περίπου αἰώνα ἀργότερον νά ἐπικυρώσει ἐπισήμως, ἐγγράφως καί ἐνυπογράφως ἡ λεγομένη "Ἁγία & Μεγάλη Σύνοδος" τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016), στοιχοῦσα ἀπολύτως στό πνεῦμα τῆς αἱρετικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, ὡς γνήσιος καρπός της.] Στό κείμενό της περιγράφεται ρητῶς τό κατεστρωμένο πρόγραμμα πρός τόν σκοπό τῆς πλήρους ἑνώσεως, ὁρίζεται δέ στό πρῶτο κιόλας ἄρθρο της ὅτι αὐτή θά προωθηθεῖ "Διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν". Γι αὐτόν τόν σκοπό, λοιπόν, ἔγινε ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου! Ὡς τό πρῶτο έμπρακτο βῆμα στόν Οἰκουμενισμό, γιά νά ὁδηγηθοῦν σταδιακῶς στήν πλήρη ἕνωση μέ τούς αἱρετικούς, ἀδιαφοροῦντες γιά τήν Ὀρθόδοξο Πίστη.

Τά ὑπόλοιπα δέκα ἄρθρα αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι: ἡ ἀνταλλαγή ἀδελφικῶν γραμμάτων μέ τούς αἱρετικούς, ἡ "οἰκειωτέρα συσχέτισις τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν", ἡ ἐπικοινωνία τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καί τῶν Θεολόγων, ἡ ἀνταλλαγή φοιτητῶν, ἡ συγκρότησις "παγχριστιανικῶν Συνεδρίων", ἡ "ἀπαθής ἐξέτασις τῶν δογματικῶν διαφορῶν", ὁ ἀμοιβαῖος σεβασμός τῶν ἠθῶν καί ἐθίμων, ἡ παροχή ἀμοιβαίως ναῶν καί νεκροταφείων, ὁ διακανονισμός τῶν μικτῶν γάμων, ἡ "ἀμοιβαία ὑποστήριξις εἰς τά ἔργα τῆς φιλανθρωπίας".

Ποιός δέν ἀναγνωρίζει ὅτι ὅλα αὐτά γίνονται ἔκτοτε καί προωθοῦν τήν σκοπούμενη ἕνωση;

Ἀφ’ ὅτου, λοιπόν, οἱ "ὀρθόδοξοι" τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σκέφθηκαν νά ἑνωθοῦν μέ τούς αἱρετικούς, δηλαδή νά εἰσέλθουν στόν νεότευκτο τότε Οἰκουμενισμό καί εἶδαν καί ἀπεφάσισαν ὅτι πρώτο βῆμα σέ αὐτόν εἶναι "ἡ  παραδοχή ἑνιαίου ἡμερολογίου διά τόν ταυτόχρονον ἑορτασμόν", προχώρησαν καί στήν ἐκτέλεση. Γι' αὐτόν τόν σκοπό προωθήθηκε στήν κατάλληλη θέση και τήν κατάλληλη στιγμή ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος. Προωθήθηκε στόν ῶμενικό Θρόνο ὁ μασῶνος καί κατά κοινή ὁμολογία, ἐχθρῶν καί φίλων, "μοναδικός στήν τόλμη Πατριάρχης", ὁ Μελέτιος Μεταξάκης.

Αὐτός, ἐνῶ ἦταν καθηρημένος ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (ὅπου εἶχε διατελέσει Μητροπολίτης Ἀθηνῶν) γιά τίς ἀσέβειές του καί ἐνῶ, ὑποτίθεται ἦταν ἐξόριστος στή Μονή τῶν Στροφάδων, εὑρέθη, ἐλέῳ Μασωνίας, στήν Ἀμερική, ὅπου δημιούργησε φιλίες μέ αἱρετικούς καί τιμήθηκε ὑπ' αὐτῶν σφόδρα. Ἀπό ἐκεῖ βρέθηκε "ἐκλεγμένος Πατριάρχης" μέσῳ μεγάλων ἐξωτερικῶν πιέσεων.

Ἐδῶ, ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ὅτι δύο σύγχρονοι αὐτῆς τῆς ἐποχῆς Ἅγιοι, ὁ Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Θαυματουργός(+1920) καί ὁ Ὅσιος Παρθένιος Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ στήν Κρήτη (+1905), κοιμηθέντες ὀλίγα ἔτη πρό τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας στην Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὁ μέν πρῶτος προειδοποίησε τούς πιστούς ὅτι ἔρχεται αὐτή ἡ Καινοτομία ὥστε νά μήν τήν ἀποδεχθοῦν καί ἀκολουθήσουν, προφητεύσας μάλιστα ὅτι ὁ Μελέτιος Μεταξάκης θά προκαλέσει Σχίσμα στήν Ἐκκλησία, ὁ δέ δεύτερος, ἐπίσης προφητικῶς, ἐτόνιζε ὅτι "θὰ ἔρθουν Πατριάρχες καὶ Δεσποτάδες, ποὺ θὰ σᾶς ποῦν πὼς ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὸ ἴδιο κέντρο καὶ πολλὲς πόρτες. Κέντρο ἕνας Θεὸς καὶ μπασὰ (πόρτα) καὶ ἀπὸ τὴν μπάντα (πλευρὰ) τοῦ Πάπα, τοῦ Καλβίνου καὶ ὅλων τῶν αἱρετικῶν! Τὸ νοῦ σας νὰ κρατήσετε τὴν μία καὶ μοναδικὴ πόρτα! Τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία!", ἐνῶ, διά τοῦ προορατικοῦ του χαρίσματος, προειδοποίησε γιά τήν ἔλευση καί ἐπιβολή τῆς Καινοτομίας, χαρακτηρίζοντάς την μάλιστα ὡς αἵρεση!

 

Ε. Ἡ ἐπιβολή τῆς Καινοτομίας στόν Ὀρθόδοξο χῶρο

Ὁ πάντολμος, λοιπόν, τέκτων Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης χωρίς καθυστέρηση, αἰφνιδίως καί αὐθαιρέτως συγκαλεῖ τόν Φεβρουάριο τοῦ 1923 Συνέδριο, μέ σκοπό διά τῶν ἀποφάσεων αὐτοῦ νά ἐπιβάλει "μεταρρυθμίσεις", μέ πρώτη αὐτήν τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Καί ἐνῶ τά παλαίφατα Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς (Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων) καθώς καί ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες ἀρνοῦνται νά συμμετάσχουν θεωροῦσαι "μή συμφέρουσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν διαρρύθμισιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων", ὁ Μελέτιος προχωρεῖ ἀκάθεκτος καί μάλιστα, μέ περιφρόνηση πρός τήν ἐκκλησιαστική τάξη καί παράδοση, ὀνομάζει τό, ὡς ἐν τέλει ἀπεδείχθη, ἄνομο καί ἀντορθόδοξο Συνέδριό του ὡς "πανορθόδοξο"!

Τελικῶς, στό ἐν λόγῳ Συνέδριο συμμετεῖχαν μόνον ἀντιπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τῆς Κύπρου, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Σερβίας καί τῆς Ρουμανίας. Πέραν δέ τοῦ ζητήματος τῆς συμμετοχῆς καί οἱ ἀποφάσεις του ἀκυρώνουν τόν φερόμενο ὡς "πανορθόδοξο" χαρακτήρα του. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρεται ὅτι δι' αὐτῶν τῶν ἀποφάσεων αἰωνόβιοι θεσμοί τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως ἀσεβῶς καταπατοῦνται καί καταργοῦνται ἤ προτείνεται νά καθιερωθοῦν ἤ μεταρρυθμισθοῦν, ὅπως: τό ἡμερολόγιο, ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα, ὁ γάμος μετά τήν χειροτονία τῶν κληρικῶν καί ἡ πρόβλεψη β΄ γάμου ὅσων χηρεύουν, τά ὅρια ἡλικίας γιά τήν χειροτονία τῶν κληρικῶν (μείωσή των), ἡ ἐξωτερική ἐμφάνιση καί περιβολή τῶν κληρικῶν (ἐκμοντερνισμός), οἱ ἀργίες τῶν ἑορτῶν (μεταθέσεις), οἱ νηστεῖες (κατάργηση) κλπ.

Ὡστόσο, κύριος σκοπός, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἐπιτεύχθηκε, τοῦ ἀντορθοδόξου αὐτοῦ Συνεδρίου (οὕτως ἤ ἄλλως ἀναρμοδίου ὡς μή θεσμικοῦ ὀργάνου για λήψη κανονικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀποφάσεων) ὑπῆρξε καί ἀπεδείχθη ἡ ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση. Αὐτό ἄλλωστε ἀπό τήν πρώτη συνεδρία του εἶχε ἐπισημάνει ὁ πρωτεργάτης του, λέγων: "Διά τῆς μεταβολῆς τοῦ θρησκευτικοῦ ἡμερολογίου ἐπαυξάνομεν καί τά σημεῖα τῆς ἐπαφῆς πρός τάς λοιπάς χριστιανικάς Ἐκκλησίας. Καί τό νέον τοῦτο σημεῖον τῆς ἐπαφῆς ὁσονδήποτε ἐξωτερικόν καί ἄν εἶναι, θά προξενήση χαράν μεγάλην εἰς ὅλον τόν χριστιανικόν κόσμον".

Θά ἦταν παράλειψη νά μήν ἀναφερθεῖ ὅτι ὁ Μελέτιος Μεταξάκης εἶχε ἤδη προχωρήσει στήν ἀντικανονική ἀναγνώριση τῶν Ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν! Περί αὐτοῦ εἶναι χαρακτηριστικό τό γεγονός ὅτι ὁ "ἐπίσκοπος" τῶν Ἀγγλικανῶν Charless Gore εὑρισκόμενος στήν Κωνσταντινούπολη κατά τή διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου ζήτησε νά προσέλθει καί γενόμενος δεκτός μέ τιμές παρευρέθη στην Ε΄ συνεδρία του.

Μάλιστα, μεταξύ ἄλλων, κατά τήν ἐκεῖ παρουσία του, ἀναφερόμενος στήν βλάσφημη καί ἀντορθόδοξη "ἀναγνώριση τῶν Ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν" καί λέγων ὅτι "τό γεγονός τοῦτο ἀποτελεῖ ἕν βῆμα πρός τήν ἕνωσιν", πρόσθεσε ὅτι "τό δεύτερον βῆμα θά μᾶς κάμη τό ἡμερολογιακόν ζήτημα, τό ὁποῖον θά μᾶς φέρη εἰς συνεορτασμόν τῶν ἑορτῶν"! Ὁ δέ Μεταξάκης δήλωσε "εἴμεθα διατεθειμένοι νά δεχθῶμεν τό νέον ἡμερολόγιον, τό ὁποῖον θά ἐξευρίσκετο ὑπό τῆς Δύσεως"!

Αὐτό, λοιπόν, τό Συνέδριο τῆς ἀνομίας, τήν 5η Ἰουνίου τοῦ 1923 ἀποφασίζει ὅτι "ἀπαλείφονται αἱ 13 ἡμέραι τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου". Ἔτσι ἁπλά ἀποφάσισαν ὅτι ἡ 1η τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1923 θά ὀνομασθεῖ 14η. Καί ναί μέν αὐτό δέν ἐκτελέστηκε τότε, ἀφοῦ ὁ Μελέτιος Μεταξάκης ἐκδιώχθηκε καί παραιτήθηκε ἀπό τόν Θρόνο, ὅμως ἡ μεταρρύθμιση τελικῶς ἐπικράτησε. Ὁ δέ μεταρρυθμιστής ἐν συνεχεία εἰσπήδησε καί στό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καί "κατόρθωσε" ἀργότερα καί ἐκεῖ νά ἐπιβάλλει τήν Καινοτομία, παρότι ὁ Ἀλεξανδρινός Θρόνος τηροῦσε ἀμετάβλητη τήν ἑορτολογική παράδοση μέχρι τό 1929.

Ἡ ἀπόφαση ὡστόσο τοῦ λεγομένου "Πανορθοδόξου Συνεδρίου" περί τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως ὑπῆρξε ἡ δικαιολογητική βάση ἐπί τῆς ὁποίας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, συνεργούσης καί τῆς Δικτατορίας ἐκείνης τῆς ἐποχῆς (Πλαστήρα-Γονατᾶ), στηρίχθηκε καί ἐπέβαλε τήν ἡμερολογιακή καινοτομία. Μέ μία τελεσιγραφική τηλεγραφική Ἐγκύκλιό του ἐπέβαλε ἡ 10η Μαρτίου τοῦ 1924 νά ὀνομασθεῖ 23η Μαρτίου.

Σημειωτέον ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὅταν ἦταν Ἀρχιμανδρίτης καί ὡς Καθηγητής Πανεπιστημίου, εἶχε χαρακτηρίσει τήν παπική μεταρρύθμιση (τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου) ὡς "μία τῶν καινοτομιῶν τοῦ Πάπα" καί "παγκόσμιον σκάνδαλον" ἐνῶ εἶχε ἀποφανθεῖ ὅτι "....ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὡς καί αἱ λοιπαί ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, ἄν καί ἀνεξάρτητοι ἐσωτερικῶς, εἶναι ὅμως συνδεδεμέναι προς ἀλλήλας....ἀποτελοῦσαι μίαν καί μόνην, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καί συνεπῶς οὐδεμία τούτων δύναται νά μεταρρυθμίση τό ἡμερολόγιον χωρίς νά καταστῆ σχισματική ἀπέναντι τῶν ἄλλων".

Παρ' ὅλα αὐτά, ὁ ἀντικανονικῶς ἀναδειχθείς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν (ἀπό ἀριστίνδην Σύνοδο καί ὄχι τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος)  καί ἐν συνεχεία ὀνομασθείς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, χρησιμοποιώντας ἀρχικῶς τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη (ἀπόκρυψη ἀρνητικῶν ἀπαντήσεων τῶν Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων, περί τῆς μεταβολῆς τοῦ ἡμερολογίου) τελικῶς κατόρθωσε νά ἐπιβάλει τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου.

Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἀλλά καί ἀρκετοί ἐκ τῶν ὑπολοίπων Ἱεραρχῶν πού τελικῶς ἀποδέχθηκαν, εἴτε σιωπηρῶς, εἴτε ἐνεργῶς, εἴτε μέ ἐνστάσεις (στίς ὁποῖες ὅμως δέν ἔδωσαν οὐσιαστική συνέχεια καί δέν τόλμησαν νά διαφοροποιηθοῦν ἐκ τοῦ συνόλου), τήν Καινοτομία, κατέφυγαν πρός δικαιολόγηση τῆς στάσεώς των ἔναντι τοῦ σκανδαλισθέντος λαοῦ καί ὅσων ζητοῦσαν αἰτιολόγηση τῆς μεταρρυθμίσεως, στήν ἐπίκληση δύο κυρίως δικαιολογιῶν: α) τήν ἀστρονομική ἀκρίβεια καί τήν προσέγγιση τοῦ ἡμερολογίου ὡς θέματος ἀστρονομίας, καί β) τήν ὑπακοή στίς ἀποφάσεις τῶν Ἐπισκόπων καί τῆς Ἐκκλησίας.

Καί γιά μέν τήν πρώτη δικαιολογία, πέραν τοῦ ὅτι δέν ἰσχύει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια (οὔτε) στά ἐπιβληθέντα, ἀρκεῖ ἡ ἀνάγνωση καί μελέτη τῶν σχετικῶν μέ τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση ἐπισήμων κειμένων, γιά νά διαπιστώσει κανείς αὐτό πού προκύπτει πασιφανῶς, δηλαδή ὅτι τό ζητούμενο καί τό ἐνδιαφέρον τῆς ἀλλαγῆς δέν ἦταν ἄλλο παρά ὁ ταυτόχρονος ἑορτασμός μετά τῶν αἱρετικῶν καί ἡ παγχριστιανική ἑνότητα.

Γιά δέ τήν δεύτερη δικαιολογία, εἶναι προφανές ὅτι κατ’ αυτήν δέν ἐννοεῖται ὀρθοδόξως τί σημαίνει Ἐκκλησία καί ποιοί τήν ἐκφράζουν καί ἐκπροσωποῦν, ἀλλά καί κάτω ἀπό ποιές προϋποθέσεις ὀφείλει ὁ πιστός νά κάνει ὑπακοή στίς ἀποφάσεις τῶν Ἐπισκόπων (ἐνίοτε καί τῶν Συνόδων), ἀφοῦ τίποτε στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀπροϋπόθετο! Ἀρκεῖ ἐν προκειμένω ἡ ὑπενθύμιση τῶν σχετικῶν λόγων τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου λέγοντος: «Βαδίζοντες τήν ἀπλανῆ καί ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμόν μέν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μή τόν αἰσθητόν…ἀλλά τόν νοητόν. Οἷον ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται, καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτούς ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Άννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέεναν τοῦ πυρός…ἵνα ἡ Ἐκκλησία ἀσκανδαλίστως συναγομένη διαφυλαχθήσεται».

 

ΣΤ. Ἡ στάση τῶν εὐσεβῶν (Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν) ἔναντι τῆς Καινοτομίας

Ἠ ἐπιβολή τῆς Καινοτομίας στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος προκάλεσε, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, τόν διχασμό τῶν πιστῶν σέ ὅσους τήν ἀποδέχθηκαν καί σέ ὅσους τήν ἀπέρριψαν συνεχίζοντες νά ἀκολουθοῦν ὅ,τι εἶχαν παραλάβει. Οἱ μέν ὀνομάστηκαν "νεοημερολογίτες", ἐνῶ, οἱ δέ, "γνήσιοι ὀρθόδοξοι" ἤ, ὅπως χλευαστικῶς τούς ἀποκαλοῦσαν οἱ ὁπαδοί τῆς Καινοτομίας, "παλαιο-ημερολογίτες".

Εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντικό τό γεγονός ὅτι ἡ ἀντίδραση τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ στήν Καινοτομία ὑπῆρξε ἄμεση καί αὐθόρμητη. Ἡ αἴσθηση τῶν πιστῶν καί ἡ ἐκτίμησή τους ἦταν ὅτι μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου "μᾶς φραγκέψανε"! Ὅπως, ἐπίσης, εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ λαός, ὁ κατά τή διατύπωση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848, φύλακας τῆς Πίστεως, ἀπέμεινε παντελῶς ὀρφανός Ποιμένων, ἀφοῦ οὐδείς Ἐπίσκοπος ἤ ἄλλος μεγαλόσχημος Κληρικός δέν βρέθηκε στό πλευρό του.

Ἐξαίρεση ἀποτέλεσαν μερικοί Ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καί μοναχοί, οἱ ὁποῖοι συνειδητοποίησαν τόσο τόν ἀντικανονικό τρόπο τῆς ἐπιβολῆς τῆς καινοτομίας, ὅσο καί τόν ἀντορθόδοξο χαρακτήρα τῆς ἀθέσμου αὐτῆς ἀλλαγῆς καί γι' αὐτό συμπαραστάθηκαν στό χειμαζόμενο ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Μεταξύ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἀπέρριψαν τήν Καινοτομία, ἀλλά ἀποδύθηκαν σέ ἕναν ἱερό ἀγώνα διαφωτίσεως τοῦ λαοῦ καί στηρίξεως τῶν εὐσεβῶν, ἦταν ὁ διακεκριμένος Πνευματικός καί ἀσκητικός Ἁγιορείτης ἱερομόναχος Ματθαῖος Καρμπαδάκης, μετέπειτα χειροτονηθείς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης καί περί τά τέλη τῆς ζωῆς του ἀναδειχθείς πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, μετά τό ἡμερολογιακό Σχίσμα.

Ὅσοι ἀρνήθηκαν νά ἀκολουθήσουν την Καινοτομία διέκοψαν τήν "κοινωνία" μέ ὅλους τούς Ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἀκολούθησαν τό φράγκικο ἡμερολόγιο, καθώς καί μέ ὅλους τούς Κληρικούς οἱ ὁποῖοι μνημόνευαν τούς καινοτόμους Ποιμένες. Ὡς ἐκ τούτου ἀντιμετώπισαν ἔντονο τό πρόβλημα ἐξευρέσεως κληρικῶν γιά τήν πνευματική καί μυστηριακή τους ἐξυπηρέτηση. Ἀλλά καί Ναοί δέν ὑπῆρχαν γιά νά ἐκκλησιασθοῦν, ἀφοῦ τούς κατακράτησαν οἱ καινοτόμοι, ἀναγκάζοντας τούς εὐσεβεῖς νά καταφεύγουν σέ ἐξωκκλήσια ἤ ἀκόμη καί τήν ὕπαιθρο! Μάλιστα, δέν ἦταν λίγες οἱ περιπτώσεις πού, ἐλλείψει Ἱερέων, ἔθαβαν μόνοι τούς κεκοιμημένους των, ἀφοῦ διάβαζαν οἱ ἴδιοι μόνοι τή νεκρώσιμη Ἀκολουθία!

Η ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΡΟΥΤΤΗ (+1927)

Ἐκτός, ὅμως, ἀπό τίς ἀνωτέρω ἀντικειμενικές δυσκολίες, οἱ ἐμμείναντες στήν πατρώα εὐσέβεια πιστοί εἶχαν ἐπιπλέον νά ἀντιμετωπίσουν τήν μῆνιν (θυμό) τῶν καινοτόμων, πού ἐκδηλώθηκε μέ τούς διωγμούς καί τήν ἐν γένει πολεμική τόσον ἐκ μέρους τῆς κρατικῆς Ἐκκλησίας, ὅσον καί τῆς Πολιτείας. Δέν ἦταν λίγες οἱ περιπτώσεις τῶν συλλήψεων, τῶν διώξεων, τῶν φυλακίσεων ἀλλά καί τῶν βιαιοπραγιῶν ἐκ μέρους τῶν ἰδίων τῶν καινοτόμων Ἱεραρχῶν, ἤ κατ' ἐντολήν αὐτῶν, σέ βάρος τῶν εὐσεβῶν. Ἀποκορύφωμα αὐτῶν ἀποτέλεσε ὁ μαρτυρικός θάνατος τῆς 27ετοῦς Αἰκατερίνης Ρούττη ἀπό τήν Μάνδρα Ἀττικῆς, μητέρας δύο τέκνων, ἡ ὁποία ὑπέκυψε στό τραῦμα πού τῆς προκάλεσε ὁ ὑποκόπανος τοῦ ὅπλου κάποιου ὀργάνου τῆς τάξεως κατά τήν προσπάθεια συλλήψεως τοῦ ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος τελοῦσε ἱερά Ἀγρυπνία πρός ἐξυπηρέτηση τῶν ἀκολουθούντων τό ἐκκλησιαστικό ἑορτολόγιο πιστῶν.

Ἡ στάση τῶν εὐσεβῶν ἐξέφραζε τόν ζῆλο καί τό φρόνημά  των ὅτι ἀνθιστάμενοι στήν ἐπιβολή τῆς Καινοτομίας ὑπερασπίζονται τήν Ὀρθοδοξία, τῆς ὁποίας παράδοση ἀποτελεῖ καί τό ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο "διά τό εἶναι πατροπαράδοτον καί ἐκκλησιαστικῶς ἀνέκαθεν κεκυρωμένον". Ἡ δέ πεποίθησή των ὅτι ὅσοι δέχονται τήν καινοτομία "φραγκεύουν" ἐπαλήθευε τά ὅσα ἀνέφερε ἡ ἐφημερίδα "Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια" τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἤδη ἀπό τό 1895, τά ὁποῖα δυστυχῶς ἀγνοήθηκαν καί περιφρονήθηκαν, ὅτι δηλαδή "ἡ ἀπότομος ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου θά ἰσοδυνάμει εἰς τά ὄμματα τοῦ λαοῦ πρός ἀπόπειρα τροποποιήσεως τῆς πίστεως τῶν πατέρων του, πρός αὐτόχρημα ἐκφραγκισμόν"!

Ἡ Καινοτομία ἐφαρμόσθηκε ἐν πρώτοις στήν Ἑλλάδα, τήν Κύπρο καί τήν Ρουμανία, ἐνῶ παραδοσιακῶς ὀρθόδοξοι λαοί τῆς Ἀνατολῆς ὅπως τῆς Ρωσίας (συμπεριλαμβανομένης καί τῆς σημερινῆς Οὐκρανίας), τῆς Σερβίας, τῆς Γεωργίας καί ἀσφαλῶς οἱ ἰδιαίτερης πνευματικῆς σημασίας ἱεροί τόποι, ὅπως τά Ἱεροσόλυμα, τό Ἅγιον Ὄρος καί τό Σινᾶ (Μονή τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης) διατήρησαν τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο, τό ὁποῖο ἀκολουθοῦν μέχρι σήμερα.

Καί μόνη αὐτή ἡ διαφοροποίηση πιστοποιεῖ ἐν τοῖς πράγμασι τά χαρακτηριστικά ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως πού ἔχει ἀποκτήσει λόγῳ τῆς καθιερωμένης χρήσεώς του στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας τό λεγόμενο παλαιό ἤ Ἰουλιανό ἡμερολόγιο, καθώς καί τήν de facto ἀρνητική καί σχισματική  ἐπίδραση της ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐφ' ὅσον κατέλυσε τήν ἑορτολογική ἑνότητα πάντων τῶν ὅπου γῆς ὀρθοδόξων πιστῶν.

Κατ' ἐπέκταση ἐπιβεβαιώνει καί τήν ἀσεβή καταφρόνηση πού ἐπέφερε ἡ ἡμερολογιακή Καινοτομία σέ μία σειρά τομέων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί παραδόσεως, ὅπως εἶναι ὁ ἱερός θεσμός τῆς νηστείας. Μέ τή διάσπαση τῆς ἑορτολογικῆς ἑνότητος τά ὁριζόμενα ὑπό Ἱερῶν Κανόνων ὅπως, ἐπί παραδείγματι, τό ὁριζόμενον ὑπό τοῦ  ΝΣΤ΄ Κανόνος τῆς Ἁγίας ΣΤ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖον "Ἔδοξε τοίνυν καί τοῦτο, ὥστε τήν κατά τήν οἰκουμένην τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, μιᾶ κατακολουθοῦσαν τάξει, τήν νηστείαν ἐπιτελεῖν" πλέον δέν τηρεῖται, οὔτε μπορεῖ νά τηρηθεῖ.

Λόγῳ τῆς ἑορτολογικῆς μεταρρυθμίσεως καί τοῦ ἡμερολογιακοῦ διχασμοῦ, συμβαίνει ὅταν ἄλλοι νηστεύουν, ἄλλοι νά καταλύουν, ἤ μετακινούμενοι ἀπό τόπου σέ τόπον νά ἑορτάζουν τό ἴδιο ἐκκλησιαστικό γεγονός ἤ τή μνήμη ἁγίου δύο φορές! Πράγματα ἄτοπα καί καταστροφικά τῆς εὐλαβείας τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ! Ἀλλά καί σαφῶς ἀντιτιθέμενα στό γράμμα καί τό πνεῦμα τῶν Ἀποφάσεων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι θεοπνεύστως ἐξασφάλισαν μέ τόν Ὅρο Αὐτῆς τή θεοβράβευτη ὁμόνοια καί ἑνότητα τῶν πιστῶν καί κατέκριναν τά ἀνωτέρω, ἐπισημαίνοντες μάλιστα ὡς "δεινόν τε καί ἀπρεπές κατά τάς αὐτάς ἡμέρας ἑτέρους μέν ταῖς νηστείαις σχολάζειν, ἑτέρους δέ συμπόσια συντελεῖν"!

 

Ζ. Ἡ συνεχιζόμενη καί διευρυνόμενη ἀποστασία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ. Συμπεράσματα και εκτιμήσεις. Εκκληση.

 

Ὅπως προελέχθη, οἱ Πατέρες τῶν Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων κατά τούς προηγουμένους αἰῶνες, κατά καί μετά τήν ἐμφάνιση τῆς παπικῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας, μέ ζῆλο καί ἀκραιφνές ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό φρόνημα διατήρησαν ἀλώβητη καί ἀκαινοτόμητη τήν Ὀρθοδοξία καί προστάτευσαν τούς πιστούς ἀπό τίς πλάνες, τούς νεωτερισμούς καί τίς δολοπλοκίες τῶν αἱρετικῶν.

Τότε, ἡ νεοημερολογιακή Καινοτομία ἀπορρίφθηκε καί καταδικάστηκε Συνοδικῶς καί τελεσιδίκως. Ἐπρόκειτο ὅμως νά ἐπανέλθει καί μάλιστα δριμύτερη, ὑπουλότερη καί ἐπικινδυνότερη στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος ὅταν χρησιμοποιήθηκε, δυστυχῶς πρωτοστατοῦντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὡς πρῶτο βῆμα ἐμπράκτου ἐφαρμογῆς καί εἰσαγωγῆς στόν Ορθόδοξο χῶρο τῆς συγχρόνου παναιρέσεως τοῦ ἀντιχρίστου καί ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ νεοημερολογιτισμός ἐμπεριέχει τό πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς σχετικοποιήσεως τῶν παραδεδομένων, τοῦ ἐξορθολογισμοῦ καί τῆς ἀδιαφορίας γιά τήν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως, τοῦ ἀσεβοῦς ὑποτονισμοῦ τῆς ἰδιαίτερης ἀξίας ὅλων τῶν κρίκων τῆς χρυσῆς ἀλυσίδος τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Μόνον ἀφελεῖς ἤ ἀσυνείδητοι δέν διακρίνουν ἤ ἀρνοῦνται νά παραδεχθοῦν ὅτι ὁ νεοημερολογιτισμός δέν ἐπιβλήθηκε ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, οὔτε χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας ἤ πρός σωτηρίαν τῶν πιστῶν, άλλά χάριν τῆς συμπορεύσεως καί προσεγγίσεως μέ τούς αἱρετικούς καί τόν συσχηματισμό μέ τόν κόσμο καί τίς ἀρχές του.

Γι' αὐτό καί μετά τήν ἐπιβολή του καί τήν ἀνοχή πρός αὐτόν ὅλων τῶν κοινωνούντων μετ' αὐτοῦ, ἡ ἀποστασία τῶν καινοτομούντων συνεχίζεται καί διευρύνεται ἀκάθεκτη, προκλητική καί ἀνεμπόδιστη. Γι' αὐτό ἀνήκουστες μειοδοσίες σέ βάρος τῆς παραδοθείσης Πίστεως ἀκολούθησαν, κατά το «ἑνός κακοῦ δοθέντος μύρια ἕπονται» τήν πρό ἑκατό ἐτῶν ἐπιβληθεῖσα Καινοτομία, ὅπως: ἡ συμμετοχή τῶν "Ὀρθοδόξων" στό βλάσφημο "Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν", ἡ ἀντορθόδοξη ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας (γνωστή ὡς "ἄρση τῶν ἀναθεμάτων") μεταξύ Φαναρίου καί Βατικανοῦ, ἡ ὑπογραφή προδοτικῶν τῆς Ἀληθείας κειμένων συμφωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν μονοφυσιτῶν καί τῶν Παπικῶν, ὁ Θεολογικός Διάλογος προετοιμασίας τῆς λεγομένης ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ «καθιερωμένες» πλέον εὐκαίρως ἀκαίρως συμπροσευχές μετά τῶν αἱρετικῶν κ.π.ἄ. μέχρι καί τήν πραγματοποιηθεῖσα τελευταίως ψευδεπίγραφη "Ἁγία & Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης (2016) ὅπου "Συνοδικῶς" ἐπικυρώθηκε ἡ συμμετοχή καί δέσμευση τῶν ἐπισήμων ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν αἱρετική "Οἰκουμενική Κίνηση", δηλαδή στόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό!

Ἡ πορεία αὐτή δείχνει νά εἶναι χωρίς ἐπιστροφή, ἀλλά καί ἡ μαρτυρία τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, Κληρικῶν καί λαϊκῶν, τοῦ μικροῦ ποιμνίου πού ἀποτελεῖ τό λεῖμμα κατ' ἐκλογήν χάριτος, παραμένει ζωντανή. Ἐμπνέεται ἀπό τήν παρακαταθήκη τοῦ ἀγωνιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί συγχρόνου Ἁγίου Ἱεράρχου Ματθαίου, μακαρίζοντος κάθε ἕναν "ὅστις ἤθελε φυλάξη καί κρατήση ἕως τέλους τήν ἀμώμητον καί ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Πίστιν,τήν Πίστιν τῆς Μιᾶς τοῦ Χριστοῦ καί Μητρός ἡμῶν Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί ὑπομείνει τάς διαφόρους θλίψεις....","ἐν ταῖς δειναῖς, πονηραῖς καί χαλεπαῖς ἡμέραις ταύταις, καθ' ἅς δυστυχῶς κινδυνεύει τό Ἔθνος μας καί ἡ Ἐκκλησία, ἥτις πολεμεῖται ὑπό τῶν φαινομένων Αὐτῆς ὡς Ποιμένων...".

Αὐτό δέ τό μικρό ποίμνιο τῶν εὐσεβῶν ἐπαναλαμβάνει ταπεινῶς ἐξ ὀνόματος καί ὅλων τῶν προαπελθόντων Πατέρων μας, τῶν εὐσεβῶς ἀγωνισαμένων καί τηρησάντων τήν ἑορτολογική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τούς ἱερούς λόγους τοῦ ὄντως Ἁγίου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Μελετίου Πηγᾶ, ἡρωϊκῶς πολεμήσαντος κατά τῆς παπικῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας, τό ἐρώτημα:

"Ὅταν ἀναστῶμεν πάντες τῶ φοβερῶ βήματι παριστάμενοι, τίνας ἐπιγνώσονται οἰκείους οἱ Πατέρες, τούς τήν πατρώαν πίστιν, τούς τάς παραδόσεις τάς πατρικάς ἀθετήσαντας, ἤ ἡμᾶς τούς ὀρθοδόξους, τούς μηδέν κατά μηδέν παραλάττοντας;"[vii].

Μέ τήν εὐκαιρία δέ τῆς συμπληρώσεως 100 ἐτῶν ἀπό τῆς ἐπαράτου ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου (1924-2024) καί τοῦ ὡς μή ὤφειλε προκληθέντος ἐξ αὐτῆς σχίσματος, τό ὁποῖο παραμένει ἐπί τόσα ἔτη ἀδικαιολογήτως ἀθεράπευτο, πρός δόξαν Θεοῦ εἰλικρινῶς καί ἐν φόβῳ Θεοῦ ἀπευθύνουμε τά κάτωθι λόγια πρός τούς ἐν τῶ Νεοημερολογιτισμῶ - Οἰκουμενισμῶ παρασυρθέντας, λεχθέντα ποτέ ὑπό τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, λέγοντος:

«Παρακαλοῦμεν…, ἐπανέλθωμεν πρὸς τὴν καλὴν συμφωνίαν τὴν πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρας, ἣν εἴχομεν πρότερον, ὅτε τὸ αὐτὸ πάντες ἐλέγομεν, καὶ οὐκ ἦν ἡμῖν σχίσμα τι. Ἐπιγνῶμεν ἀλλήλους ἀδελφικῶς· αἰδεσθῶμεν τοὺς κοινοὺς Πατέρας ἡμῶν· τιμήσωμεν αὐτῶν τοὺς ὅρους· φοβηθῶμεν αὐτῶν τὰς ἀπειλάς· φυλάξωμεν τὰς παραδόσεις, ἵνα ὁμοθυμαδόν, ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ δοξάσωμεν τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν».

---

[1] Κατά τή γενομένη κατ’ αὐτό τό ἔτος (1587) Σύνοδο ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος  εὐρισκόμενος στήν Κωνσταντινούπολη συνυπογράφει τήν καταδίκη τοῦ Γρηγοριανοῦ  ἡμερολογίου.

---

[i] Μεγ. Κων/νου ΒΕΠΕΣ 24,152

[ii] "Ἐκκλησία" 41, 8-3-24, σελ. 372

[iii] Βιέννη 1783-1784, τ. Γ΄, σελ. 402

[iv] Πρός τόν Δόγη τῆς Βενετίας Nicolo da Ponte

[v] Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, Μελέτιος Πηγᾶς, σελ. 27

[vi] Πρός τόν Δούκα Κων/νο Βασίλειο Ὀστρόγκσκυ καί τούς ὀρθοδόξους τῆς Μικρᾶς Ρωσίας, 3.10.1597.    Μεθοδίου Φούγια, Ἐπιστολαί Μελετίου Πηγᾶ, Ἐκκλησιαστικός Φάρος ΝΣΤ΄,1974, σελ. 225, 236

[vii] Ἐπιστολή πρός Δούκαν Βασίλειον, 1594