Ἡ Ἁγία  Ἄννα, τό Ἅγιον  Ὄρος

καί ὁ κ. Βαρθολομαῖος

Ἡ θαυματουργή Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Ἄννης στήν ὁμώνυμη Σκήτη τοῦ Ἄθωνος

 

Σήμερα πανηγυρίζει ἡ πολυαριθμότερη Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ Σκήτη τῆς Ἁγίας  Ἄννης, τιμῶσα κατά το ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό ἑορτολόγιο τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἁγίας Θεοπρομήτορος  Ἄννης τῆς μητρός τῆς Θεοτόκου. Οἱ Ἅγιορεῖτες ὀνομάζουν την Ἁγία Ἄνννα «γιαγιά» τους, ὡς μητέρα τῆς μητέρας τοῦ Κυρίου καί ὅλων τῶν πιστῶν, τῆς Παναγίας μας.

Ἄποψη μέρους τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης

Στή Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης ἐγκαταβιώνουν καί ἀσκοῦνται δεκάδες μοναχοί. Κέντρο τῆς Σκήτης εἶναι τό Κυριακό, δηλαδή ὁ μεγάλος κεντρικός Ναός τῆς Σκήτης ὅπου φυλάσσεται ἡ Θαυματουργή εἰκόνα τῆς Ἁγίας  Ἄννης καί ὁ μέγας θησαυρός τῆς Σκήτης, τό θαυματουργό καί εὐωδιάζον ἱερό Λείψανο τῆς Ἁγίας. Συγκεκριμένα πρόκειται γιά τόν ἀριστερό πόδα (πόδι) τῆς Ἁγίας, τό οποῖο ἀφιερώθηκε στή Σκήτη τόν 17^ο αἰώνα.

Δυστυχῶς, ἡ παπική Καινοτομία τοῦ νέου ἡμερολογίου, τήν ὁποία ἐφήρμοσε τον 16^ο αἰώνα και ἐν συνεχεία ἐπέβαλε στή Δύση ὁ ἐκπεσών τῆς Ἐκκλησίας αἱρετικός Παπισμός, υἱοθετήθηκε ἐλέω Οἰκουμενισμοῦ καί Μασωνίας (καί) ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως στίς ἀρχές τοῦ 20^ου αἰῶνος, μέ ἀποτέλεσμα νά διασπασθεῖ ἡ ἑορτολογική ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καί νά βιώνουμε σήμερα τή διάσπαση καί τήν ἀντορθόδοξη καί ἀντικανονική ἀκαταστασία ἄλλοι (οἱ ἀκολουθήσαντες τήν καινοτομία) νά νηστεύουν τή νηστεία τοῦ Δεκαπενταυγούστου καί ἄλλοι νά τιμοῦν τή μνήμη τῆς Ἁγίας Ἄννης.

Τό ἄφθαρτο ἀριστερό πόδι τῆς Ἁγ. Ἄννης

Κάποιοι ἐκ τῶν καινοτομησάντων προσπαθοῦν να πείσουν ὅτι δεν ὑφίσταται κανένα πρόβλημα ἀπό τήν ἐφαρμογή ἤ μᾶλλον ἐπιβολή τοῦ νέου ἡμερολογίου - παρότι ἡ τάξις καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, κατά τό πνεῦμα καί τό γράμμα τῶν Ἀποφάσεων τῶν Ἁγίων Συνόδων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων εἶναι ἡ συμφωνία καί ὁμοιομορφία στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ τίς ἑορτές, νηστεῖες καί ἀργίες, πού συνιστοῦν τήν ἑορτολογική ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας - ἀρκεῖ, ὅπως ἰσχυρίζονται, ὅλοι νά ἔχουν κοινωνία μεταξύ των ὅ,τι κι ἄν ἀκολουθοῦν.

Αὐτή, ὅμως, ἡ  ἀπαθής νεωτερίζουσα θεώρηση τῶν πραγμάτων πάσχει ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως διότι περιορίζει τα κριτήρια τῆς ἐκκλησιαστικότητος στήν πνευματική διακοινωνία καί τήν διοικητική ἀλληλοαναγνώριση παραβλέποντας τήν τάξη, τήν Παράδοση, ἀκόμη καί τήν προϋπόθεση τῆς ἀκαινοτομήτου Πίστεως ὡς ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ τῆς ἀληθινῆς ἑνότητος ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ πού είναι ἡ Ἐκκλησία Του. Οὐσιαστικά αὐτή ἡ θεώρηση ἐκφράζει τό πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος σέ πρακτικό ἐπίπεδο, πέραν τῆς αἱρετικῆς ἐκκλησιολογίας του, θεωρεῖ ὅτι ἡ ἑνότητα καί ἡ κοινωνία δέν ἐμποδίζεται ἀπό ἐπί μέρους διαφορές, ἀκόμη καί ἐάν αὐτές ἀφοροῦν σέ θέματα Παραδόσεως καί Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας!

Σήμερα αὐτό τό νοσηρό πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει, δυστυχῶς, προσβάλει καί τόν Ἁγιορειτικό μοναχισμό καί μάλιστα σέ ἐπικίνδυνο βαθμό. Ἔτσι ἔφθασε ἕνα μεγάλο ποσοστό τῶν Ἁγιορειτῶν νά ὑποστηρίζει ὅτι πρώτιστο κριτήριο καί προϋπόθεση ἐκκλησιαστικότητος καί Ὀρθοδοξίας δέν εἶναι ἡ ἑνότητα ἐν τῆ ἅπαξ παραδοθείση Πίστει, ἀλλά ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἀσχέτως ἐάν αὐτός ὀρθοτομεῖ ἤ ὄχι τόν λόγον τῆς Ἀληθείας, ἐάν δηλαδή εἶναι ὀρθόδοξος ἤ αἱρετικός οἰκουμενιστής.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος στή Διαθρησκειακή Συνάντηση τῆς Κων/λεως εἰσηγητής τῆς "Κοινῆς Ἱερῆς Κοσμοθεωρίας" γιά ὄλες τίς Θρησκεῖες!

Εἶναι δέ χαρακτηριστικό τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος πολλῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν (Ἡγουμένων, ἱερομονάχων καί μοναχῶν) τό ἄκρως θλιβερό καί ἀπογοητευτικό γεγονός τῆς πλήρους ἀδιαφορίας περί τήν Πίστη καί ἀνοχῆς των ἔναντι τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ἐνοίκου τοῦ Φαναρίου, τόν ὁποῖο μνημονεύουν καί ἀναγνωρίζουν ὡς ὀρθόδοξο Πατριάρχη, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἀπροκαλύπτως, λόγω και ἔργω, προφορικῶς καί γραπτῶς ἔχει διακηρύξει τήν «πίστη» του στήν αἱρετική ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (κατά τήν ὁποία ὑπάρχουν Μυστήρια, Χάρη καί Σωτηρία καί ἐκτός Ὀρθοδοξίας, ὅπως π.χ. στόν Παπισμό, τόν ὁποῖο θεωρεῖ ἐντός Ἐκκλησίας κ.π.ἄ.) καί μάλιστα ὡς γνήσιος σκυταλοδρόμος τῆς προδοτικῆς πορείας τοῦ Μασώνου καί πανθρησκειαστοῦ προκατόχου του Ἀθηναγόρου, θεωρεῖ ὅτι  «καθεμία από τις Θρησκείες είναι φορέας μιας μοναδικής εμπειρίας του Ιερού», «το ίδιο το Ιερό, η απόλυτη πραγματικότητα, η οποία εκφράζεται με διάφορους τρόπους, ως Θεός, Αλλάχ, Βράχμαν ή ως το Φωτεινό Κενό»(!!!), ὅπως ἐπί λέξει ἀνέφερε μόλις προσφάτως, εἰσηγούμενος μία «Κοινή Ιερή Κοσμοθεωρία» στή Συνάντηση τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Θρησκειῶν γιά τήν Εἰρήνη (Κωνσταντινούπολη, 29 Ἰουλίου 2025).