ΑΝΔΡΕΑΣ

(1915 - +2005)

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν

Ὁ καλός Ποιμήν, ἐκφραστής τῆς ἀρχοντικῆς ἀγάπης, τρόπων μέτοχος καί θρόνων διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων

Τέτοιες ἡμέρες ἦταν πού ἀνεχώρησε ἀπό τά ἐπίγεια πρός τά οὐράνια ὁ ἀλησμόνητος αὐτός Ἱεράρχης. Ὁ ἁπλός, ταπεινός, ἀσκητικός, ἀγωνιστής καί ὁμολογητής Ἐπίσκοπος καί ἐκφραστής τῆς ἀρχοντικῆς ἀγάπης Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας (1915 - 2005). Ἄν καί πέρασαν ἤδη 14 χρόνια ἀπό τήν ὁσιακή Κοίμησή του, ἡ μνήμη του παραμένει ζωντανή καί φωτεινή στή μνήμη καί τήν καρδιά ὅσων εἴχαμε τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσουμε. Αἰωνία ἡ μνήμη του καί νά ἔχουμε τήν εὐχή του.

Μερικές από τις αναμνήσεις μου από τη συναναστροφή μου με τον μακάριο εκείνον ανδρα: Ήταν αυστηρός νηστευτής, κάνοντας συγχρόνως απόλυτα υγιεινή διατροφή. Όταν λειτουργούσε ήταν ιεροπρεπέστατος και αρχοντικός σαν Πατριάρχης. Δεν αργολογούσε ποτέ, αλλά χαμογελούσε διακριτικά και είχε χιούμορ. Προσευχόταν συνεχώς και πότε δεν έλειπε απ' το χέρι του το κομβοσχοίνι... εν δράσει. Αγαπούσε τη φύση και τους περιπάτους στην ησυχία της. Ήταν πολύ ελεήμων και σε υλικές και πνευματικές δωρεές. Δεν παρεκτρέπετο ποτέ, ούτε μιλούσε υποτιμητικά για κανέναν. Δεν κατέκρινε ποτέ και πάντα συγχωρούσε. Επαινούσε και ενθάρρυνε τους νέους, υπεραγαπούσε τη νεολαία. Έφερε πάντα το Σχήμα του μοναχού και τη ζώνη του. Στις Ακολουθίες στεκόταν ακούραστα όρθιος και ευθυτενής, ακίνητος. Στις Ενορίες όπου ήταν να λειτουργήσει προσερχόταν πριν ξεκινήσει η Ακολουθία. Κήρυττε από γραπτό σημείωμα που ετοίμαζε ο ίδιος και ο τόνος της φωνής του χρωμάτιζε με χαρακτηριστικό τρόπο τα επίμαχα σημεία που ήθελε να τονίσει, προδίδοντας το άγιο βίωμά του. Ήταν πράος, ειρηνικός και ειρηνοποιός. Στις δοκιμασίες της υγείας του, όπως μαρτυρούν οι θεράποντες ιατροί του, ψέλλιζε προσευχές ακόμη και όταν ήταν εν υπνώσει! Ήταν αισιόδοξος και ενθαρρυντικός και όλα τα αντιμετώπιζε προσευχητικά. Μελετούσε πολύ και κρατούσε ημερολόγιο, ενώ αντέγραφε πατερικά κείμενα με καλλιγραφική γραφή. Από τα σωματικά χαρακτηριστικά του: ήταν  χαμηλού αναστήματος, κοιτούσε μονίμως χαμηλά, βάδιζε γρήγορα και αθόρυβα. Χαρακτηριστικά ήταν τα ασημόλευκα μαλλιά του που εφθαναν μέχρι τη μέση του. Πάντα όμως τα είχε μαζεμένα, μέσα στο μοναχικό σκουφάκι του. Τα έβλεπε κάνεις μόνον όταν, σε πανηγύρεις, ντυνόταν επίσημα τα άμφιά του στο μέσον του Ναού, αφού είχε μείνει με το ζωστικό και, πάντοτε, το μοναχικό του Σχήμα. Σε ήλκυε σα μαγνήτης και καθισμένος κοντά του ένιωθες μέσα σου χαρά, τιμή και αγαλλίαση. Ελάχιστα είπα, αλλά κι απ' αυτά καταλαβαίνει κανείς  γιατί μας είναι αλησμόνητος!

Δ.Ι.Κ.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (2002)