Η  ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΟΣ  ΚΑΙ ΠΟΛΥΣΗΜΑΝΤΟΣ
ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ
ΤΟΥ  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  ΑΘΗΝΩΝ  &  ΠΑΣΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ
κ. κ.  ΣΤΕΦΑΝΟΥ

 

ΕΠΙ  ΤΗ  ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙ
ΤΟΥ  ΕΝ  ΑΓΙΟΙΣ  ΠΑΤΡΟΣ  ΗΜΩΝ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ (+1950), ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  ΑΘΗΝΩΝ

(19.7.2021 ἐκ. ἡμ.)

Ἱερά τῶν ὀρθοδόξων πανήγυρις,

Εὐλαβής Κλῆρος, μοναχικά τάγματα καί εὐσεβής λαός τοῦ Θεοῦ συνήχθημεν σήμερον ἐνταῦθα, εἰς τήν Ἱεράν καί Θεομητορική Μονήν ταύτην τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τήν ἐπονομαζομένην "Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης", Κερατέας Ἀττικῆς, διά νά συνευφρανθῶμεν πνευματικῶς καί συμμαρτυρήσωμεν ἐπί τῆ ἐπισήμῳ ἁγιοκατατάξει τοῦ ἁγίου Ἱεράρχου Ματθαίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Κτίτορος τῆς Ἱερᾶς καί Σεβασμίας ταύτης Μάνδρας.

Σήμερον διακηρύσσεται πρωτίστως, ἐπ' εὐκαιρίᾳ τῆς παρούσης ἱερᾶς συνάξεως ἐπί τῆ ἁγιοκατατάξει τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου, τοῦ συγχρόνου Στυλοβάτου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀλήθεια περί τῆς ἁγιότητος ὡς ἀποκλειστικοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν καί ὡς κυρίου ἔργου καί ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας διά τά μέλη Αὐτῆς καί κατ' ἐπέκτασιν δι' ὅλους τούς ἀνθρώπους, διά τῆς ἐνσωματώσεως, βεβαίως, αὐτῶν εἰς Αὐτήν. Εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν παραγγέλεται "κατά τόν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καί αὐτοί ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῆ γενήθητε, διότι γέγραπται· ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί" (Α΄ Πέτρου, α΄, 15-16).

Ὁ ἴδιος ἄλλωστε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐν τῶ Εὐαγγελίῳ Αὐτοῦ μᾶς παραγγέλει λέγων "ἔσεσθε οὗν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειος ἐστιν" (Ματθ. ε΄, 48). Συνδέεται δέ οὕτω, ἀμέσως καί ἀρρήκτως, ἡ ἁγιότης μέ τήν σωτηρία, ὡς ὁ πολύς Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης ἐπισημαίνει: "Θέλημα Θεοῦ ἐστιν ἡ λογική σωτηρία τῶν καθ' ἡμᾶς τε καί ὑπέρ ἡμᾶς οὐσιῶν, ἡ δέ οὐχ΄ ἑτέρως γενέσθαι δύναται, μή θεουμένων τῶν σωζομένων· ἡ δέ θέωσις ἐστιν ἡ πρός Θεόν ἀφομοίωσίς τε καί ἕνωσις" (Κεφ. α΄ Περί Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας).

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τό κατά τόν μέγαν Παῦλον, Σῶμα τοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Ἐφεσ. α΄, 23), ἀνέδειξε ἀναρίθμητον πλῆθος Ἁγίων κατά τήν μακραίωνα πορείαν καί ἱστορίαν Της. Εἰς καμμίαν μάλιστα ἐποχήν δέν ἄφησεν ὁ Θεός τόν ἑαυτόν Του ἀμάρτυρον. Ἕκαστος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ μαρτυρίαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῶ κόσμῳ, δηλαδή φανέρωσιν τῆς παρουσίας Του, ἀποτελεῖ ἐπαλήθευσιν τῆς Πίστεως καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὡς ἀληθοῦς καί σωτηριώδους ὁδοῦ, καί, ἀκόμη, ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἐν τῆ Ἐκκλησία παρεχομένης δυνατότητος ἁγιασμοῦ διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἐνυπάρχει ἐν τοῖς Μυστηρίοις Αὐτῆς.

Εἰδικότερον, ἡ σήμερον γενομένη ἐπίσημος ἁγιοκατάταξις ὑπῆρξε ἐπιστέγασμα τῆς ἤδη ἀπό πολλῶν δεκαετιῶν ὑπαρχούσης ἀναγνωρίσεως ὑπό τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ποιμένων καί ποιμενομένων, ὡς Ἁγίου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ καί ἀσκήσει καί ἀρεταῖς καί χαρίσμασιν καί θυσιαστικῆ ἀγάπῃ πρός τήν Ἐκκλησίαν καί τόν ἄνθρωπον διαλάμψαντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ματθαίου, τοῦ συγχρόνου αὐτοῦ Στυλοβάτου καί ἀμύντορος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἰδιαιτέρως δι' ἡμᾶς τούς Ἐπισκόπους, ἀλλά καί τούς Πρεσβυτέρους καί Διακόνους, ἀλλά καί τούς μοναχούς καί τόν χριστώνυμον λαόν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί οὐχί μόνον, ἴσχυε πλήρως, διά τό σεπτόν καί ἅγιον πρόσωπον τοῦ ἁγίου τούτου ἱεράρχου καί Πνευματικοῦ ἡμῶν ἡγέτου καί Πατρός, ὁ Ἀποστολικός λόγος "Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τήν πίστιν." (Ἑβρ. ιγ΄, 7). Ἀπό σήμερον δέ ἡμεῖς καί πάντες οἱ  εὐσεβεῖς ἐνωτιζόμεθα τήν πατρικήν φωνήν τήν ὁποίαν (καί) οὗτος ὡς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ ἀπευθύνει πρός πάντας λέγων "Εἰ πατέρα θέλετέ με καλεῖν, μιμῆσθε μου τόν βίον", καθότι "πρᾶξις θεωρίας ἐπίβασις"!

Ἐπιπλέον, ὀφείλομε νά ἐπισημάνωμεν ὅτι ἡ παροῦσα ἁγιοκατάταξις, δηλαδή ἡ ἐπίσημος, κατόπιν Συνοδικῆς Ἀποφάσεως, ἀναγραφή τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ματθαίου εἰς τάς Δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς ἐν Ἑλλάδι Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ ἰδιαιτέραν εὐλογίαν δι' ἅπαντας. Διότι πέραν τῆς ἐποφειλομένης τιμῆς πρός τόν Ἅγιον καί δόξης πρός τόν θαυμαστώσαντα αὐτόν Τριαδικόν Θεόν, προβάλλεται πλέον ἡ παρουσία καί τό θαυμαστόν παράδειγμά του καθώς καί τά χαριτόβρυτα ἱερά λείψανά του, πρός ἐνίσχυσιν τῶν ἀγωνιζομένων εἰς τήν ἐποχήν ταύτην, ἐν μέσῳ πολλῶν καί μεγάλων δυσχερειῶν, ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἀλλά καί πρός ἀφύπνισιν καί φωτισμόν ὅσων διακρίνουν τήν μεγάλην ἀποστασίαν τῶν ἡμερῶν μας καί ἀναζητοῦν ἀσφαλεῖς ὁδοδείκτας καί ἀπλανεῖς ὁδηγούς πρός σωτηρίαν.

Εἶναι ἄλλωστε διαπιστωμένον ὅτι οἱ Ἅγιοι, ὡς ζῶντες εἰς τόν αἰῶνα, ἀκόμη καί μετά τήν κοίμησίν των βοηθοῦν καί εὐεργετοῦν τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα πολλούς περισσοτέρους ἀπό ὅσους εὐηργέτησαν ὅταν εὐρίσκοντο σωματικῶς ἐπί τῆς γῆς. Τοῦτο γίνεται δέ, τόσον διά τῆς διαδόσεως καί προβολῆς τῆς διδασκαλίας των, τοῦ ἁγίου βίου των καί ἐν γένει τοῦ παραδείγματός των, ὅσον καί διά τῆς παρρησίας των πρός τόν Θεόν, πρεσβεύοντες πρός Αὐτόν διά τήν σωτηρίαν τῶν ἐπικαλουμένων αὐτούς πιστῶν καί διά τήν ἐκπλήρωσιν τῶν πρός σωτηρίαν αἰτημάτων τους. Γίνεται, ἐπίσης, καί διά τῆς τελέσεως ὑπ' αὐτῶν, ἐν τῶ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, σημείων καί θαυμάτων, πρός δόξαν Θεοῦ καί πνευματικήν ὠφέλειαν τῶν προστρεχόντων εἰς τήν βοήθειάν των.

Δέν θά πρέπει, ὅμως, νά παραλείψωμεν μίαν ἀκόμη ἐπισήμανσιν. Ἡ σήμερον γενομένη ἐπίσημος ἁγιοκατάταξις τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ Στυλοβάτου τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀσυμβιβάστου πολεμίου τῶν Καινοτομιῶν καί τῶν αἰρέσεων, λαμβάνει χώραν εἰς ἐποχήν γενικευμένης ἀποστασίας ἀπό τήν Παραδοθεῖσαν Πίστιν καί μάλιστα ἐν ὄψει ἐπισπεύσεως σκοτεινῶν σχεδίων πλήρους ἐξουνιτισμοῦ τῶν πάλαι ποτέ ὀρθοδόξων λαῶν, εἰς τό πλαίσιον τῆς ποικιλοτρόπως ἤδη ἐκφραζομένης ἀναγνωρίσεως ἐκ μέρους τῶν λεγομένων ἐπισήμων "Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί Ἐκκλησιῶν" τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ ὡς Ἐκκλησίας καί τῆς ἐξομοιώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας πρός τάς αἱρέσεις.

Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, πέραν τῶν ἄλλων μεθοδειῶν πρός παραπλάνησιν τῶν ἀνθρώπων καί ἐγκλωβισμόν των εἰς τήν παγίδαν τοῦ καλπάζοντος παναιρετικοῦ καί ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ, χρησιμοποιεῖται ἤ διά νά ἐκφρασθῶμεν μέ μίαν λέξιν τῆς ὁποίας γίνεται συχνή χρῆσις τελευταίως, ἐργαλειοποιεῖται ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστικῶν "ἐκκλησιαστικῶν" κύκλων καί ἡ πολύ σοβαρά ὐπόθεσις τῶν ἁγιοκατατάξεων, διά τῆς "ἀναδείξεως" πληθώρας νέων "ἁγίων" μέ σαφή προσπάθειαν ἀπομειώσεως τοῦ πρώτου καί μείζονος καί ἀπαραιτήτου κριτηρίου δι' αὐτάς, αὐτοῦ τῆς ἀμωμήτου καί ἀκαινοτομήτου Πίστεως καί, ἐξ ἀντιθέτου, τῆς καθ' ὑπερβολήν ἐμφάσεως εἰς ἄλλα δευτερεύοντα καί ἐνίοτε συναισθηματικῶς καί ἅρα ἐπισφαλῶς καί ὑποκειμενικῶς κρινόμενα "στοιχεῖα" τῶν ἐπιλεγομένων προσώπων.

Ἡ σχετική παράδοσις καί διαιώνιος πρᾶξις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί τῶν ἁγιοκατατάξεων καί τῆς συγκαταριθμήσεως νέων Ἁγίων εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς πρός ἀποφυγήν νοθεύσεώς του, ἡ ὁποία μᾶλλον σήμερον ἐπιδιώκεται, κυρίως διά τῆς ἀλλοιώσεως τῶν κριτηρίων αὐτῶν, προτάσσει τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν ὡς ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ προϋπόθεσιν ὄχι μόνον τῆς ἁγιότητος ἀλλά, βεβαίως, καί τῆς σωτηρίας! Ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Νεκτάριος (1660-1669), ἐκφράζων ἐπιγραμματικῶς τήν καθολικήν ἐκκλησιαστικήν ἐμπειρίαν, τά ἑξῆς : «Τρία θεωροῦνται μαρτυροῦντα τὴν ἐν ἀνθρώποις ἁγιότητα· πρῶτον ὀρθοδοξία ἄμωμος· ἀρετῶν κατόρθωσις ἁπασῶν, ἐν αἶς ἕπεται ἡ περὶ τὴν πίστιν μέχρις αἵματος πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀντικατάστασις καί, τέλος, ἡ παρὰ Θεοῦ ἐπίδειξις σημείων ὑπερφυῶν καὶ θαυμάτων. Τὸ πρῶτόν ἐστι καὶ εἰς σωτηρίαν ἀναγκαιότατον. Τὸ δεύτερον εἰς ἁγιωσύνης χαρακτῆρα. Ἀλλὰ καὶ τὸ τρίτον ἀναγκαιότατον καυτὸν εἰς ἀπόδειξιν». (Ἐπετειακός Συλλογικὸς Τόμος, ῾Αγιότητα-῞Ενα λησμονημένο ὅραμα, ᾿Εκδ. «᾿Ακρίτας», ᾿Αθήνα 2001.)

Ἑπομένως καί ἐν προκειμένῳ, ἡ ἁγιοκατάταξις τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Ματθαίου ὄχι μόνον πληροῖ τάς ἀνωτέρω ἐκκλησιαστικάς καί κανονικάς προϋποθέσεις ἀλλά διακρίνεται ἐπιπλέον. Διότι οὗτος, ζήσας καί ἀγωνισθείς ἐν καιρῶ γενικῆς ἀποστασίας καί μειοδοσίας τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, ἐν καιρῶ εὐσεβισμοῦ καί ἐκδυτικισμοῦ τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς καί ἐν καιρῶ ἀλλοτριώσεως ἐκ τοῦ γνησίου ἡσυχαστικοῦ καί Πατερικοῦ πνεύματος, οὐχί μόνον ἀντεστάθη ἀλλ' ἀνεδείχθη, ἔργῳ καί λόγω, πράξει καί θεωρίᾳ, ἄκαμπτος πρόμαχος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως, δεινός ἐλεγκτής τῶν αἱρέσεων καί τῆς Καινοτομίας, ἀληθινός Πνευματικός Πατήρ πλήθους μοναχῶν καί εὐσεβῶν λαϊκῶν, "ἀλείπτης" καί ἐμπνευστής ὁμολογητῶν καί ἀσκητῶν, ὡς "βλέπων" ὑπό ὁσίων μορφῶν "γιγνωσκόμενος", κατά Μακάριον τόν Αὐγύπτιον, φορεύς τοῦ γνησίου ἡσυχαστικοῦ πνεύματος καί γνήσιος ἐκφραστής τῆς Ἁγιορειτικῆς μοναχικῆς καί ἀσκητικῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.

Διά ταῦτα ἡ γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί οἱ εὐσεβεῖς ὅπου γῆς, Κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, καυχόμεθα  ἐν Κυρίω καί εὐχαριστιακῶς δοξολογοῦμε τόν ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενον τρισάγιον Θεόν. Διότι ὠκονόμησε ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις χρόνοις νά τεθῆ ὁ λύχνος "ἐπί τήν λυχνίαν καί λάμπῃ πᾶσι τοῖς ἐν τῆ οἰκία" (Ματθ. ε΄, 15), δηλαδή τῆ Ἐκκλησίᾳ, πρός δόξαν Θεοῦ καί στηριγμόν τῶν πιστῶν, ἐν καιρῶ κινδυνευούσης πίστεως καί ἀκαταστασίας.

Ὅσον ὁ διάβολος "ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη"(Α' Πετρ. ε΄, 8), τόσον ὁ Θεός διά τῶν Ἁγίων Του θά προστατεύη καί σκεπάζη τούς θέλοντας "εὐσεβῶς ζῆν" διά νά μείνουν πιστοί εἰς τόν "καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος". Πιστοί εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅστις "ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήση"(Ἀποκ. στ΄, 2)!

Μετ' αὐτοῦ συντασσόμενοι καί πάντες ἡμεῖς, μείνωμεν μακράν τῶν συγχρόνων "χαραγμάτων" τῆς ἀποστασίας, παραμείνωμεν πιστοί "ἐν οἷς ἐμάθομεν καί ἐπιστώθημεν" παρά τῶν Πατέρων, "ἐμβολιαζόμενοι" μόνον μέ τά δεδοκιμασμένα καί σωτήρια "ἐμβόλια" τῆς Χάριτος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ κατά τοῦ νοητοῦ ἰοβόλου ὄφεως, ἤτοι τήν ἀμώμητον Ὀρθόδοξον Πίστιν, τά σωτηριώδη Μυστήρια τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας (καί δή τό τῆς Μετανοίας καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας) καθώς καί τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί ἑνότητα ἐν τῆ Ἀληθείᾳ, τά ὁποῖα ὁμοῦ συνιστοῦν "τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἀγίου Πνεύματος", καί εἰς τά ὁποῖα μετέχοντες οὐδέν καί οὐδένα πρέπει νά φοβούμεθα, ἐφ' ὅσον καί καθόσον οὕτω "ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῶ τῶ Θεῶ παραθώμεθα"!

Ἐν κατακλεῖδι, ἐπικαλούμενοι τάς πρεσβείας πάντων τῶν Ἀγίων ἐν οἷς καί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου τοῦ Στυλοβάτου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξαιρέτως δέ τῆς πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδίᾳ ἄς ἀναπέμψωμεν ἐπί τῆ εὐσήμῳ ταύτη ἡμέρᾳ εὐχαριστίαν τῶ Θεῶ "τῶ δυναμένω ὑπέρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἤ νοοῦμεν, κατά τήν δύναμιν τήν ἐνεργουμένην ἐν ὑμῖν, Αὐτῶ ἡ δόξα ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ εἰς πάσας τάς γενεάς τοῦ αἰῶνος τῶν αἰώνων· ἀμήν." (Ἐφεσ. γ΄, 20-21).

 

Ἐλάχιστος  ἐν  Ἀρχιεπισκόποις

 † Ὁ Ἀθηνῶν ΣΤΕΦΑΝΟΣ

 

ΕΝΝΕΑ  ΕΚ  ΤΩΝ  ΚΥΡΙΟΤΕΡΩΝ  ΣΗΜΕΙΩΝ

ΤΗΣ  ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΩΣ

ΤΟΥ  ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  ΑΘΗΝΩΝ

 

Α΄ 

ΑΓΙΟΤΗΣ, Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ 

«.... ἡ ἀλήθεια περί τῆς ἁγιότητος ὡς ἀποκλειστικοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν καί ὡς κυρίου ἔργου καί ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας διά τά μέλη Αὐτῆς καί κατ' ἐπέκτασιν δι' ὅλους τούς ἀνθρώπους, διά τῆς ἐνσωματώσεως, βεβαίως, αὐτῶν εἰς Αὐτήν.»

 

 

Β΄ 

ΑΓΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ 

«Συνδέεται δέ οὕτω, ἀμέσως καί ἀρρήκτως, ἡ ἁγιότης μέ τήν σωτηρία, ὡς ὁ πολύς Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης ἐπισημαίνει: "Θέλημα Θεοῦ ἐστιν ἡ λογική σωτηρία τῶν καθ' ἡμᾶς τε καί ὑπέρ ἡμᾶς οὐσιῶν, ἡ δέ οὐχ΄ ἑτέρως γενέσθαι δύναται, μή θεουμένων τῶν σωζομένων· ἡ δέ θέωσις ἐστιν ἡ πρός Θεόν ἀφομοίωσίς τε καί ἕνωσις" (Κεφ. α΄ Περί Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας).»

 

 

Γ΄ 

ΕΚΑΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«Ἕκαστος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ μαρτυρίαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῶ κόσμῳ, δηλαδή φανέρωσιν τῆς παρουσίας Του, ἀποτελεῖ ἐπαλήθευσιν τῆς Πίστεως καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὡς ἀληθοῦς καί σωτηριώδους ὁδοῦ, καί, ἀκόμη, ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἐν τῆ Ἐκκλησία παρεχομένης δυνατότητος ἁγιασμοῦ διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἐνυπάρχει ἐν τοῖς Μυστηρίοις Αὐτῆς.»

  

Δ΄ 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΔΟΔΕΙΚΤΑΙ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ

«Διότι πέραν τῆς ἐποφειλομένης τιμῆς πρός τόν Ἅγιον καί δόξης πρός τόν θαυμαστώσαντα αὐτόν Τριαδικόν Θεόν, προβάλλεται πλέον ἡ παρουσία καί τό θαυμαστόν παράδειγμά του καθώς καί τά χαριτόβρυτα ἱερά λείψανά του, πρός ἐνίσχυσιν τῶν ἀγωνιζομένων εἰς τήν ἐποχήν ταύτην, ἐν μέσῳ πολλῶν καί μεγάλων δυσχερειῶν, ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἀλλά καί πρός ἀφύπνισιν καί φωτισμόν ὅσων διακρίνουν τήν μεγάλην ἀποστασίαν τῶν ἡμερῶν μας καί ἀναζητοῦν ἀσφαλεῖς ὁδοδείκτας καί ἀπλανεῖς ὁδηγούς πρός σωτηρίαν.»

 

 

Ε΄ 

ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ ΣΧΕΔΙΟΝ ΕΞΟΥΝΙΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΛΑΩΝ 

«Ἡ σήμερον γενομένη ἐπίσημος ἁγιοκατάταξις τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ Στυλοβάτου τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀσυμβιβάστου πολεμίου τῶν Καινοτομιῶν καί τῶν αἰρέσεων, λαμβάνει χώραν εἰς ἐποχήν γενικευμένης ἀποστασίας ἀπό τήν Παραδοθεῖσαν Πίστιν καί μάλιστα ἐν ὄψει ἐπισπεύσεως σκοτεινῶν σχεδίων πλήρους ἐξουνιτισμοῦ τῶν πάλαι ποτέ ὀρθοδόξων λαῶν, εἰς τό πλαίσιον τῆς ποικιλοτρόπως ἤδη ἐκφραζομένης ἀναγνωρίσεως ἐκ μέρους τῶν λεγομένων ἐπισήμων "Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί Ἐκκλησιῶν" τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ ὡς Ἐκκλησίας καί τῆς ἐξομοιώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας πρός τάς αἱρέσεις.»

 

 

ΣΤ΄ 

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ "ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΕΙ" ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΙΝ

ΤΩΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΝ 

«....πέραν τῶν ἄλλων μεθοδειῶν πρός παραπλάνησιν τῶν ἀνθρώπων καί ἐγκλωβισμόν των εἰς τήν παγίδαν τοῦ καλπάζοντος παναιρετικοῦ καί ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ, χρησιμοποιεῖται ἤ διά νά ἐκφρασθῶμεν μέ μίαν λέξιν τῆς ὁποίας γίνεται συχνή χρῆσις τελευταίως, ἐργαλειοποιεῖται ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστικῶν "ἐκκλησιαστικῶν" κύκλων καί ἡ πολύ σοβαρά ὐπόθεσις τῶν ἁγιοκατατάξεων, διά τῆς "ἀναδείξεως" πληθώρας νέων "ἁγίων" μέ σαφή προσπάθειαν ἀπομειώσεως τοῦ πρώτου καί μείζονος καί ἀπαραιτήτου κριτηρίου δι' αὐτάς, αὐτοῦ τῆς ἀμωμήτου καί ἀκαινοτομήτου Πίστεως καί, ἐξ ἀντιθέτου, τῆς καθ' ὑπερβολήν ἐμφάσεως εἰς ἄλλα δευτερεύοντα καί ἐνίοτε συναισθηματικῶς καί ἅρα ἐπισφαλῶς καί ὑποκειμενικῶς κρινόμενα "στοιχεῖα" τῶν ἐπιλεγομένων προσώπων.»

 

 

Ζ΄ 

ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

«Τρία θεωροῦνται μαρτυροῦντα τὴν ἐν ἀνθρώποις ἁγιότητα· πρῶτον ὀρθοδοξία ἄμωμος· ἀρετῶν κατόρθωσις ἁπασῶν, ἐν αἶς ἕπεται ἡ περὶ τὴν πίστιν μέχρις αἵματος πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀντικατάστασις καί, τέλος, ἡ παρὰ Θεοῦ ἐπίδειξις σημείων ὑπερφυῶν καὶ θαυμάτων. Τὸ πρῶτόν ἐστι καὶ εἰς σωτηρίαν ἀναγκαιότατον. Τὸ δεύτερον εἰς ἁγιωσύνης χαρακτῆρα. Ἀλλὰ καὶ τὸ τρίτον ἀναγκαιότατον καυτὸν εἰς ἀπόδειξιν»

 

 

Η΄ 

ΑΓΙΟΙ ΕΡΓΩ ΚΑΙ ΛΟΓΩ, ΠΡΑΞΕΙ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ

«....ἡ ἁγιοκατάταξις τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Ματθαίου ὄχι μόνον πληροῖ τάς ἀνωτέρω ἐκκλησιαστικάς καί κανονικάς προϋποθέσεις ἀλλά διακρίνεται ἐπιπλέον. Διότι οὗτος, ζήσας καί ἀγωνισθείς ἐν καιρῶ γενικῆς ἀποστασίας καί μειοδοσίας τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, ἐν καιρῶ εὐσεβισμοῦ καί ἐκδυτικισμοῦ τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς καί ἐν καιρῶ ἀλλοτριώσεως ἐκ τοῦ γνησίου ἡσυχαστικοῦ καί Πατερικοῦ πνεύματος, οὐχί μόνον ἀντεστάθη ἀλλ' ἀνεδείχθη, ἔργῳ καί λόγω, πράξει καί θεωρίᾳ, ἄκαμπτος πρόμαχος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως, δεινός ἐλεγκτής τῶν αἱρέσεων καί τῆς Καινοτομίας, ἀληθινός Πνευματικός Πατήρ πλήθους μοναχῶν καί εὐσεβῶν λαϊκῶν, "ἀλείπτης" καί ἐμπνευστής ὁμολογητῶν καί ἀσκητῶν, ὡς "βλέπων" ὑπό ὁσίων μορφῶν "γιγνωσκόμενος", κατά Μακάριον τόν Αὐγύπτιον, φορεύς τοῦ γνησίου ἡσυχαστικοῦ πνεύματος καί γνήσιος ἐκφραστής τῆς Ἁγιορειτικῆς μοναχικῆς καί ἀσκητικῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.»

 

 

Θ΄ 

ΤΑ ΜΟΝΑ ΔΕΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ "ΕΜΒΟΛΙΑ" 

«....μείνωμεν μακράν τῶν συγχρόνων "χαραγμάτων" τῆς ἀποστασίας, παραμείνωμεν πιστοί "ἐν οἷς ἐμάθομεν καί ἐπιστώθημεν" παρά τῶν Πατέρων, "ἐμβολιαζόμενοι" μόνον μέ τά δεδοκιμασμένα καί σωτήρια "ἐμβόλια" τῆς Χάριτος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ κατά τοῦ νοητοῦ ἰοβόλου ὄφεως, ἤτοι τήν ἀμώμητον Ὀρθόδοξον Πίστιν, τά σωτηριώδη Μυστήρια τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας (καί δή τό τῆς Μετανοίας καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας) καθώς καί τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί ἑνότητα ἐν τῆ Ἀληθείᾳ, τά ὁποῖα ὁμοῦ συνιστοῦν "τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἀγίου Πνεύματος", καί εἰς τά ὁποῖα μετέχοντες οὐδέν καί οὐδένα πρέπει νά φοβούμεθα, ἐφ' ὅσον καί καθόσον οὕτω "ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῶ τῶ Θεῶ παραθώμεθα"!»