ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΟ

ΔΙΧΑΣΜΟ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΣΤΟ «ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ»

ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

  

● Αντί της θεραπείας των υφισταμένων σχισμάτων προωθείται και δια του λεγομένου «Κοινού Πάσχα» η διεύρυνσή των και η «ένωση» μετά των αιρετικών!

 

Του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

 

Ο εορτολογικός διχασμός της Ορθοδόξου Ανατολής, γενόμενος με υπαιτιότητα του Φαναρίου και χάριν της "Οικουμενικής Κινήσεως", δηλαδή του εκκλησιομάχου Οικουμενισμού, τον οποίον ο μεγάλος Σέρβος Δογματολόγος Ιουστίνος Πόποβιτς (+1979) αποκάλεσε παναίρεση, συνεχίζεται εδώ και 100 χρόνια. Εάν ο σημερινός ένοικος του Φαναρίου νοιαζόταν πραγματικά και κυρίως κατά Θεόν για την ενότητα των πιστών θα μεριμνούσε να εξαλειφθεί αυτό το σχίσμα, το Ημερολογιακό, που κάνει τη μειοψηφία των κατά παράδοση ορθοδόξων να εορτάζουν σήμερα Θεοφάνεια, ενώ αύριο η συντριπτική πλειοψηφία της Ορθοδόξου Ανατολής (Ιερουσαλήμ, Άγιον Όρος, Μονή Σινά, Ρωσία, Σερβία, Γεωργία, Ουκρανία κλπ) θα εορτάσουν  τα Χριστούγεννα. Οι μεν σήμερα καταλύουν, οι δε τηρούν αυστηρή νηστεία! Αμφότερα όμως, εορτασμούς και νηστείες, η Παράδοση και διηνεκής πράξη της Εκκλησίας θέλει και καθιέρωσε ακόμη και με Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων να γίνονται ταυτοχρόνως από όλους τους πιστούς όπου γης, εις βεβαίωση και απόδειξη της ενότητος της Εκκλησίας, η οποία έχει δογματική διάσταση, σημασία και αξία. 

Και όμως, αντί για τη θεραπεία των εγκλημάτων και των σκανδάλων των προκατόχων του, του 20ού αιώνα, ο φερόμενος και ως αρχηγός της Ορθοδοξίας και επικεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας (!!!) Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως επείγεται να επιφέρει άλλο ένα πλήγμα στην ενότητα της Ορθοδόξου Ανατολής, που αποτελεί το λεγόμενο "Κοινό Πάσχα". Κοινό με τους Παπικούς, τους κακώς λεγομένους Καθολικούς, αλλά και τους Αγγλικανούς και τους υπολοίπους Προτεστάντες. Σημειωτέον ότι Καθολική είναι και λέγεται μόνον η Ορθοδοξος Εκκλησία, ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως την ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Εκτός και εάν κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει μόνον μια Εκκλησία του Χριστού αλλά περισσότερες ή (πιστεύουν) ότι και ο εκπεσών της Μιάς, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αιρετικός Παπισμός ανήκει ως δήθεν «Δυτική Εκκλησία» ή "Πατριαρχείο της Δύσεως" στην Μία Εκκλησία του Χριστού. 

Κάποιοι, ίσως αντιλέξουν, γιατί είναι κακό να συνεορτάζουν όλοι οι ονομαζόμενοι Χριστιανοί το Πάσχα; Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο κατά Θεόν συνεορτασμός θεωρείται και υπάρχει όταν ανήκουμε στο ίδιο Σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία Του και Αυτός (ο Χριστός) είναι η Κεφαλή Της. Και αυτό συμβαίνει μόνον όταν έχοντας την αυτή, δηλαδή την ίδια, ορθή Πίστη που παρέδωσε η Εκκλησία, μπορούμε να κοινωνούμε από το ίδιο Άγιο Ποτήριο, το ένα και αδιαίρετο Σώμα και Αίμα του Χριστού. Εκτός αυτού του εκκλησιαστικού πλαισίου αληθινός και θεάρεστος συνεορτασμός δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνον κοσμικός συνεορτασμός, απλή χρονική σύμπτωση παράλληλων εορτασμών, δηλαδή επιφανειακή και όχι αληθινή ενότητα. Εμπεριέχεται μάλιστα, σε έναν τέτοιο κοσμικό και απατηλό συνεορτασμό, ο κίνδυνος της συγχύσεως που δεν ωφελεί κανέναν! Εκεί ελλοχεύει και η απειλή του συγκρητισμού, της προπαγάνδας και του προσηλυτισμού. Με απλά λόγια θα αυταπατώνται οι άνθρωποι ότι παπικοί και ορθόδοξοι είναι το ίδιο, λόγω του χρονικά κοινού εορτασμού. Θα συμβεί αυτό που αναφέρει ο Θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς περί της αληθείας και του ψεύδους, που είναι γείτονες και γι’ αυτό υπάρχει ο κίνδυνος είτε να εκλάβουμε την αλήθεια ως ψεύδος, είτε το ψεύδος ως αλήθεια, οπότε και στις δύο περιπτώσεις έχουμε χάσει τον δρόμο μας! 

Ωστόσο, δεν έχει ακόμη γίνει σαφές πώς θα κατορθωθεί το λεγόμενο «Κοινό Πάσχα». Το Φανάρι έχει εκπέμψει διφορούμενα μηνύματα περί αυτού. Αρχικά, άφησαν να εννοηθεί ότι θα επιδιωχθεί εξεύρεση κοινής ημερομηνίας ή αποδοχή κοινού προσδιορισμού, ο οποίος ίσως να τοποθετούσε τον εορτασμό σε μια προσδιορισμένη Κυριακή συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος π. χ. του μηνός Απριλίου, όπως είχε σχετικώς υποστηριχθεί από τον διαβόητο Πατριάρχη Αθηναγόρα. Τελευταίως, διευκρινίσθηκε, ίσως και ως προσπάθεια καθησυχασμού όσων αντιδρούν στους εν λόγω σχεδιασμούς, ότι η πρόταση θα είναι να επιστρέψουν οι Δυτικοί στον εορτασμό του Πάσχα σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, δηλαδή όπως το εορτάζουν οι ορθόδοξοι ανά τον κόσμο. Όμως, κάτι τέτοιο  θεωρείται δύσκολο να επιτευχθεί, έχοντας υπόψιν την Παπική νοοτροπία και την πρακτική του Βατικανού. Ωστόσο αυτό είναι το ένα σενάριο, η μία εκδοχή, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η "καλή", που όμως ακόμη και αυτή δεν είναι αθώα. Το γιατί, θα το εξηγήσουμε στο τέλος, αφού αναφέρουμε και τις δύο άλλες εκδοχές, που είναι: α) Οι ορθόδοξοι να αλλάξουν τον προσδιορισμό του χρονικού εορτασμού του Πάσχα ταυτιζόμενοι με τον παπικό προσδιορισμό (όπερ μάλλον απίθανο) και β) Να υπάρξει νέος κοινός προσδιορισμός που θεωρητικά δεν θα εμπίπτει στις βασικές απαγορεύσεις των σχετικών προβλέψεων της Α' Οικουμενικής Συνόδου, αλλά θα διαφέρει από τον καθιερωμένο εδώ και 17 αιώνες ορθόδοξο εορτασμό βάσει των ορισθέντων υπό της Α’  Οικουμενικής Συνόδου για ένα αμετάβλητο στους αιώνες Πασχάλιο κύκλο και εορτασμό.

 Πριν ολοκληρώσουμε αυτό το σύντομο κείμενο,  που γράφεται με αφορμή τη σημερινή ημέρα που εμφατικά καταδεικνύει τον εορτολογικό διχασμό και το de facto εορτολογικό σχίσμα μεταξύ των χριστιανών της ορθοδόξου Ανατολής, δίνοντας και την υποσχεθείσα εξήγηση γιατί ακόμη και η καλή εκδοχή ή σενάριο για το σχεδιαζόμενο, αν επιτρέψει ο Θεός, "κοινό Πάσχα" δεν είναι αθώα, τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ότι η όλη ανακίνηση του θέματος δεν έχει σωστά θεμέλια, διότι εκκινεί από μια πονηρή σκοπιμότητα ή μάλλον αυτήν έρχεται να υπηρετήσει. Και αυτή δεν είναι άλλη από την προσέγγιση με τους αιρετικούς, χωρίς προηγούμενη συμφωνία μαζί τους στα της Πίστεως, δηλαδή άνευ επιστροφής τους στην Ορθοδοξία, την παραδοθείσα ακαινοτόμητη Πίστη των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Συνόδων και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.

 Το «κοινό Πάσχα» είναι παλαιός στόχος στο πλαίσιο του Οικουμενισμού, δηλαδή της αντορθοδόξου προσεγγίσεως και ενώσεως ορθοδόξων και αιρετικών. Προβλεπόταν στην αιρετική Εγκύκλιο την οποία εξέδωσε η Σύνοδος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως το 1920 και την απέστειλε σε όλες τις αιρετικές κοινότητες, τις οποίες μάλιστα πολύ πριν την οικουμενιστική αντισύνοδο της Κρήτης («Αγία & Μεγάλη Σύνοδος», Κολυμπάρι Χανίων Κρήτης, Ιούνιος 2016) αποκαλούσε και θεωρούσε ως «Εκκλησίες του Χριστού»! Αυτήν ως «Καταστατικό Χάρτη» ακολουθεί έκτοτε το δέσμιο στον Οικουμενισμό Φανάρι, αυτήν πίστευε ο Αθηναγόρας, αυτήν υλοποιεί και ο διάδοχός του σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Αυτός, ο προβαλλόμενος ως δήθεν μαρτυρικός Πατριάρχης του Γένους, ο οποίος ανερυθρίαστα, ενώπιον Κλήρου και λαού, στο Φανάρι την 1η του νέου πολιτικού 2025 έτους, δήλωσε ότι τα σημαντικά γεγονότα που θα υπηρετήσει και θα τιμήσει το Πατριαρχείο και ο ίδιος ως επικεφαλής του, εφέτος, είναι τρία τινα: 

1ον. Η 1700ή επέτειος από τη σύγκληση της Α' Οικουμενικής Συνόδου σε συνεορτασμό με τον αδελφό του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο, 

2ον. Το επιδιωκόμενο "κοινό Πάσχα" μεταξύ Ορθοδόξων, Παπικών και λοιπών αιρετικών, και

3ον. Η επέτειος της (βλάσφημης) άρσεως της ακοινωνησίας προς τον Παπισμό, γνωστή με την παραπλανητική ονομασία "άρση των αναθεμάτων" του 1965, στην οποία προέβη ο γνωστός Οικουμενιστής, πανθρησκειαστής και μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας μαζί με τον αδελφό του Πάπα Παύλο τον Στ’ . 

Ο κ. Βαρθολομαίος αδιαφορεί για την ουσία του τίτλου ή μάλλον της ιδιότητος ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ως «Πάπας της Ανατολής» ερωτοτροπεί με την αιρετική Δύση. Όπως επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος «πᾶν δὲ ὃ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁμαρτία ἐστίν» (Ρωμ. 14, 23) και οι ενέργειες και οι σχεδιασμοί του Πατριάρχη είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν πηγάζουν από την Πίστη, τουλάχιστον όχι από την Ορθόδοξη Πίστη. Αποτελούν αμαρτία σε βάρος της Πίστεως,  χωρίς όμως να αστοχούν προς τον σκοπό του, που είναι, καθ’ ομολογίαν του, η προσέγγιση και η τελική λεγομένη "ένωση των Εκκλησιών". Μια ένωση άνευ κανονικών προϋποθέσεων, άνευ μετανοίας των αιρετικών, άνευ κοινής ορθής Πίστεως, άνευ αληθείας, άνευ Χριστού! Αυτήν υπηρετεί ο σχεδιασμός περί «κοινού Πάσχα», με οποιαδήποτε εκδοχή αυτό επιτευχθεί ή παρουσιαστεί στους ανυποψίαστους, τους αφελείς ή εθελοτυφλούντες  χριστιανούς. 

Οι γνωρίζοντες, οι  νήφοντες και οι έχοντες φόβον Θεού και όχι ανθρώπων δεν παρασύρονται από τα τεχνάσματα και τις μεθοδείες του Οικουμενισμού και κατ’  επέκτασιν του πονηρού πνεύματος που τον κατευθύνει.

Ο κ. Βαρθολομαίος ομιλών προσφάτως στο Άμπου Ντάμπι, αναφέρθηκε και στο «κοινό Πάσχα» σε ένα πλαίσιο παγκόσμιας διακυβέρνησης! 

 

Ὁ Καλός Ποιμένας

«Έγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων·» λέει ο Χριστός (Ιωάν. 10:11). «Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας. Ο καλός ποιμένας δίνει τη ζωή του για τα πρόβατά του» και έκανε τα λόγια του πράξη, δίνοντας τη ζωή του για μας στο σταυρό. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ωστόσο, παραπονέθηκε για τους μαθητές του: «ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Μκ 9:19) «Άπιστοι άνθρωποι! Πόσο ακόμα πρέπει να μείνω μαζί σας; Πόσο ακόμα πρέπει να σας ανεχτώ.» Είδε, επίσης, όλους εκείνους που τον εγκατέλειπαν. «Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τις δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;» (Ιω. 6:60) δηλαδή «Πολλοί από τους μαθητές του είπαν: Αυτός ο λόγος είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτός! Ποιος μπορεί να συνεχίσει να τον ακούει;» και ακόμα παρακάτω: «Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν.» (Ιωάννης 6:66) δηλαδή «Από εκείνη τη στιγμή και μετά, πολλοί από τους μαθητές του τον εγκατέλειψαν και σταμάτησαν να τον συνοδεύουν.»

 

Η ασημαντότητά μου μου δεν έχει δώσει ακόμη τη ζωή της για τα πρόβατα που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος, κάθε άλλο! Κάνω ό,τι μπορώ, αλλά όχι ό,τι πρέπει. Ανέχομαι υπομονετικά τις αδυναμίες των πιστών, για να μην αναφέρω των προϊσταμένων μου, και προσεύχομαι για την άγνοια του λαού, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σε μια μυστική προσευχή του ιερέα, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας: «Εσύ που μας κάνεις τη χάρη να στεκόμαστε αυτή τη στιγμή μπροστά στο ιερό σου θυσιαστήριο για να παρακαλέσουμε να μας ελεήσεις για τις δικές μας αμαρτίες και για την άγνοια του λαού». Ούτε αγνοώ εκείνους που, δυστυχώς, αποστάτησαν και πήραν τον πλατύ και ευρύχωρο δρόμο. Ήταν ανάμεσά μας, αλλά όχι από εμάς, όπως λέει κάπου ο Απόστολος.

 

 Η εικόνα του καλού ποιμένα έχει βέβαια τα όριά της, διότι δεν πρόκειται για παράλογα ζώα που ακολουθούν τα ένστικτά τους, αλλά για λογικούς, συνειδητοποιημένους ανθρώπους που χρειάζονται καθοδήγηση. Δεν πρέπει να οδηγηθούν με ένα ξύλινο ραβδί στο σωστό δρόμο, αλλά με διάκριση, σταθερότητα και ευγένεια ταυτόχρονα. Μερικές φορές παίρνουν αποφάσεις, βλέποντας μόνο την άκρη της μύτης τους και μη σκεπτόμενοι ότι ο ιερέας βλέπει πιο μπροστά. Πρέπει να δεχτούμε την ελευθερία τους, να προσευχηθούμε γι’ αυτούς και στη συνέχεια να αποκαταστήσουμε τη ζημιά. Με λίγα λόγια.

 

 Στη δύση της ζωής μου, συνειδητοποιώ τις αδυναμίες και τις παραλείψεις μου, κατά τη διάρκεια της πορείας μου ως ιερέας. Η εμπειρία με έχει κάνει λίγο πιο συγκαταβατικό και συνετό. Ωστόσο, το ιδεώδες του καλού ποιμένα είναι ακόμα μπροστά μου, και μάλλον τα λόγια του ψαλμωδού γίνονται πραγματικότητα: «αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πρᾳότης ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα.» (Ψαλμ. 90:10) «Ολες οι ημέρες των ετών της ζωής μας ανέρχονται περίπου σε εβδομήκοντα χρόνια. Εάν δε κάποιος έχει δυνατή κράση μπορεί να φτάσει τα ογδόντα. Αν τα ξεπεράσει, τα υπόλοιπα χρόνια είναι κόπος και ταλαιπωρία», γιατί η ζωή μας σύντομα φεύγει, και έρχεται η ώρα να πετάξουμε μακριά.

 

Αυτές είναι μερικές σκέψεις που ισχύουν τόσο για μένα όσο και για τους πιστούς, για τους οποίους μια μέρα θα πρέπει να δώσω λογαριασμό.

Αρχιμανδρίτης Κασσιανός

 Οἱ τρεῖς πρωτοβουλίες-δράσεις πού «τιμᾶ», μεθοδεύει καί προβάλλει τό Φανάρι γιά τό νέο ἔτος 2025

 

Δύο ἐπέτειοι καί ἕνας στόχος γιά τόν κοινό σκοπό

Συνεορτασμός μαζί μέ τούς αἱρετικούς τῆς 1700^ης ἐπετείου ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (πρώτη ἐπέτειος), προώθηση τοῦ «Κοινοῦ Πάσχα» μετά τῶν Παπικῶν (ὁ στόχος) καί τιμή στήν ἀπαισίας μνήμης ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μετά τῶν Παπικῶν γενομένη ὑπό τοῦ οἰκουμενιστοῦ καί μασόνου Ἀθηναγόρου (δεύτερη ἐπέτειος)

 

 

Ἀπό τήν Πατριαρχική Ὁμιλία κατά τήν πρώτη τοῦ ἔτους 2025 στό Φανάρι, ὅπου μεταξύ ἄλλων ἀνεφέρθησαν:

 

 

«Χαιρετισμός τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου πρός τήν Σεβασμίαν Ἱεραρχίαν, τούς Ἄρχοντας Ὀφφικιαλίους καί τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐπί τῇ πρώτῃ τοῦ ἔτους 

(Αἴθουσα τοῦ Θρόνου, 1 Ἰανουαρίου 2025)

* * *

Τιμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Θερμῶς εὐχαριστοῦμεν τούς προλαλήσαντας διά τόν μεστόν λόγον καί τάς ἑορτίους εὐχάς, πρῶτον τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Χαλκηδόνος κύριον Ἐμμανουήλ, ὁμιλήσαντα ἐκ προσώπου τῆς σεβασμίας Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, καί εἶτα τόν Ἄρχοντα κ. Ἰωάννην Δεμιρτζόγλου ἐκ μέρους τῶν Ἀρχόντων Ὀφφικιαλίων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί εὐρύτερον τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας. 

Εἰσήλθομεν εἰς τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ἐν λειτουργικῇ συνάξει καί ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ, ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἐν Φαναρίῳ, εἰς τόπον μαρτυρίας καί μαρτυρίου, εὐχαριστίας καί δοξολογίας, ταπεινοφροσύνης καί διακονίας.

(…………………………………………………………………)

Καί ἐφέτος, ἡ πανέορτος εἴσοδος εἰς τό νέον ἔτος νοηματοδοτεῖται ἔτι περαιτέρω, καθώς τό αὐτό φέρει ὁσμήν εὐωδίας πνευματικῆς, ἀναδυομένης ἐκ τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, ἀπό ἕν μέγα γεγονός διά τήν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν, τό ὁποῖον συνετελέσθη κατά τόν τέταρτον αἰῶνα, (…..). Πρόκειται διά τήν Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς ὁποίας συμπληροῦνται ἐφέτος 1700 ἔτη. Ὁ καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγιώτατος Ἀποστολικός καί Πατριαρχικός Οἰκουμενικός Θρόνος καί σύμπασα ἡ Χριστιανοσύνη τιμᾷ τήν ἱεράν καί μεγάλην αὐτήν ἐπέτειον καί ἅπαντες οἱ Χριστιανοί γηθοσύνως ἀνυμνοῦμεν καί γεραίρομεν τούς 318 Ἁγίους Συνοδικούς Πατέρας, τῶν ὁποίων «τοῖς θείοις δόγμασιν ἑπόμενοι, βεβαίως πιστεύοντες λατρεύομεν, ἐν μιᾷ Θεότητι, Τριάδα ὁμοούσιον». Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, ἐν συνεργασίᾳ, συνεκρότησαν κοινήν ἐπιτροπήν διά τήν ὀργάνωσιν τοῦ συνεορτασμοῦ αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς ἐπετείου, κατά μῆνα Μάϊον τοῦ νέου ἔτους εἰς τήν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας, ἔνθα ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἀναμένει νά ὑποδεχθῇ τόν Ἁγιώτατον Πάπαν Ρώμης Φραγκίσκον. Μέ τήν ἐπέτειον τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας συνδέεται ἄμεσα καί ἡ ἐπαναφορά εἰς τό προσκήνιον τοῦ κρισίμου διά τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν θέματος τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα.

Ἡ συνεργασία καί αἱ κοιναί πρωτοβουλίαι τῶν δύο Ἐκκλησιῶν δίδουν τήν εὐκαιρίαν νά ἐνθυμηθῶμεν μίαν ἀκόμη ἐπέτειον, καθ᾽ ὅτι ἐφέτος συμπληροῦνται 60 ἔτη ἀπό τῆς ἀμοιβαίας ἄρσεως τῶν Ἀναθεμάτων μεταξύ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Νέας Ρώμης, μέ πρωταγωνιστάς τόν Πάπαν Παῦλον Στ´ καί τόν ἀοίδιμον προκάτοχον τῆς ἡμῶν Μετριότητος Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, οἱ ὁποῖοι ταυτοχρόνως, ὁ μέν ἐκ τῆς Ρώμης ὁ δέ ἐκ τῆς Πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου, προέβησαν εἰς αὐτήν τήν ἱστορικήν κίνησιν, κατά τήν 7ην Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1965, θέντες οὕτω τόν θεμέλιον λίθον διά τήν ἐπαναπροσέγγισιν καί διά τόν διάλογον τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθείας μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν.

Δοξάζομεν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης δι᾽ ὅλας τάς εὐλογίας, τάς ὁποίας ἐπεδαψίλευσεν εἰς ἡμᾶς κατά τό παριππεῦσαν ἔτος, τό τόσον πλούσιον εἰς πρωτοβουλίας καί δράσεις διά τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν. Καί τό 2024 ἦτο ἀντιπροσωπευτικόν διά τό πνεῦμα τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν τῷ ὁποίῳ συμπυκνοῦνται ὁ «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» καί ὁ «ἐν τῷ κόσμῳ» χαρακτήρ της, ἡ εὐχαριστιακή ταυτότης αὐτῆς ὡς λειτουργική ζωή καί κοινωνική μαρτυρία, ὡς θεία λατρεία καί διακονία τοῦ κόσμου. 

Ἡ παρουσία καί ἡ μαρτυρία τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐκτιμῶνται εὐρύτατα· ἡ ἄποψίς της ζητεῖται, ἔχει παγκόσμιον ἀπήχησιν καί ἀξιοποιεῖται διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν μεγάλων συγχρόνων προβλημάτων, ὅπως τό οἰκολογικόν, τό μεταναστευτικόν, αἱ παραβιάσεις τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, αἱ σύγχρονοι μορφαί δουλείας, τά κοινωνικά ζητήματα κ. ἄ.. Πάντοτε, βεβαίως, ἡ ἀναγνώρισις καί ἡ τιμή, αἱ ὁποῖαι ἀπευθύνονται πρός τό ταπεινόν ἡμῶν πρόσωπον, ἀναφέρονται εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, τόν ὕπατον θεσμόν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους.

(…………………………………………………………………)

Ἱερώτατοι και θεοφιλέστατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἀνεφέρθημεν ἐπιλεκτικῶς εἰς δραστηριότητας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί ἡμῶν προσωπικῶς κατά τό διαρρεῦσαν ἔτος, αἱ ὁποῖαι μαρτυροῦν τήν πνευματικήν, θεολογικήν, ποιμαντικήν, πολιτιστικήν καί εἰρηνοποιητικήν παρουσίαν αὐτῆς καί τό ἐνδιαφέρον της διά τόν σύγχρονον ἄνθρωπον καί τά μεγάλα ὑπαρξιακά καί κοινωνικά θέματα πού τόν ἀπασχολοῦν. Δοξάζομεν πάλιν καί πολλάκις τόν φιλάνθρωπον Θεόν διά πάντα τά δωρήματα τῆς χάριτος Αὐτοῦ, καί διά τό γεγονός ὅτι ἠξίωσεν ἡμᾶς νά συνεχίσωμεν τήν πατρικήν καί πνευματικήν μέριμναν ἡμῶν διά τό ἐν Τουρκίᾳ καί ἐν τῇ Οἰκουμένῃ θεοφιλές πλήρωμα τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας, ὑπέρ τῆς κατά Θεόν προκοπῆς τοῦ ὁποίου ἀδιαλείπτως προσευχόμεθα.

(…………………………………………………………………)

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, τιμιώτατοι καί προσφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι, Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι καί πεφιλημένα τέκνα ἐν Κυρίῳ. Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε!»

ΣΧΟΛΙΟ: Ὁ κ. Βαρθολομαίος εἶναι σαφής, εὐθύς καί «συνεπής» στήν οἰκουμενιστική του ἐπιλογή καί ἀντορθόδοξη πορεία. Ἄραγε, οἱ μή συμφωνοῦντες μετ’ αὐτοῦ, θά κινηθοῦν ἀντιστοίχως καί ἀναλόγως ἤ θά παραμείνουν στήν ἀτελέσφορη λεκτική διαμαρτυρία καί τίς θεωρητικές ἐπικρίσεις, ἄνευ ἀναλήψεως τῆς εὐθύνης καί ἐφαρμογῆς τῶν κανονικῶς προβλεπομένων καί ἐπιβαλλομένων;