ΑΓΙΑ  ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ  2025

 

ΕΟΡΤΙΟΝ  ΜΗΝΥΜΑ

 

ΤΟΥ  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  ΑΘΗΝΩΝ
 
ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΤΩΝ  ΓΝΗΣΙΩΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
 
ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ

 

«Σήμερον τά ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καί τά κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ.

 

Σήμερον ἡ ἱερά καί μεγαλόφωνος τῶν Ὀρθοδόξων πανήγυρις ἀγάλλεται.»

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατʼ αὐτήν τήν ἡμέραν τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Δεσποτικῆς Ἑορτῆς τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὑπό τοῦ Τιμίου Προφήτου Προδρόμου Ἰωάννου, ἐν τῶ Ἰορδάνη ποταμῷ, συνήγαγε ἡμᾶς καί πάλιν ἐπί τό αὐτό, κατά τήν τάξιν καί παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Χορός Ἁγίων καί πληθύς Ἀγγέλων συνεορτάζει μεθʼ ἡμῶν.

Προσήλθομεν διά νά ἀποδώσωμεν εὐχαριστίαν καί δοξολογίαν πρός τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνη φύσιν, γεννηθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ἔρχεται σήμερον εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν διά νά ἁγιάσει τά ὕδατα διά τῆς Βαπτίσεώς Του, νά ὑποδείξῃ εἰς ἡμᾶς τήν ὁδόν τῆς διʼ ὕδατος καί Πνεύματος ἀναγεννήσεώς μας καί οὕτω νά μᾶς ἀποκαταστήση εἰς τήν πρώτην ἐλευθερίαν.

Προσήλθομεν ὡς ταπεινοί προσκυνητές τῆς Παναγίας Τριάδος, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἡ Ὁποία ἐφανερώθη σήμερον ἐν Ἰορδάνη, τοῦ ἀοράτου Πατρός διά φωνῆς ἐξ Οὐρανοῦ προσμαρτυροῦντος τόν Βαπτιζόμενον ὡς Υἱόν Αὐτοῦ ἀγαπητόν καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν εἴδει Περιστερᾶς κατερχομένου ἐπʼ Αὐτόν.

Ἐκτός, ὅμως, τῆς εὐχαριστίας, τῆς δοξολογίας καί τῆς προσκυνήσεως, προσήλθομεν ἐνταῦθα καί διά νά ὁμολογήσωμεν, ὡς ταπεινά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τό Ἕν Βάπτισμα τῆς σωτηρίας, τό ὁποῖον παρέχεται μόνον ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, (εἰς) τήν ὁποίαν πιστεύομεν ὡς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν καί (ὡς) τό μοναδικόν Σῶμα τοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος, ἀναστάντος καί ἀναληφθέντος ἐν δόξῃ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἰδιαιτέρως ἡμεῖς, ὁ ἱερός Κλῆρος, τά Μοναχικά Τάγματα καί τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατ’ αὐτήν τήν εὔσημον ἡμέρα διατρανώνομεν καί διακηρύσσομεν, χάριτι Θείᾳ, τήν ἐμμονήν μας εἰς τήν ἀκαινοτόμητον Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν γένει τήν συνέχισιν τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος διά τήν διαφύλαξιν καί τήρησιν τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς Ἁγίοις ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Πρό ἑκατό ἐτῶν, τό ἔτος 1925, οἱ εὐσεβεῖς Πατέρες ἡμῶν, μή κλίναντες γόνυ τῷ Βάαλ τῆς Παπικῆς Καινοτομίας, ὡς πρώτου ἐμπράκτου βήματος εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀποστασίας τοῦ ἐκκλησιομάχου καί ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ἑόρτασαν διωκόμενοι τά πρῶτα μετά τήν ἐπιβολήν αὐτῆς Ἅγια Θεοφάνεια, κατά τήν ἑορτολογικήν Παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Διῆλθον «διά πυρός καί ὕδατος» διώξεων, λοιδωριῶν, ἀπειλῶν καί ἀπαγορεύσεων, ἀλλά παρέμεινον πιστοί εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν, λαβόντες μάλιστα κατά τό ἴδιον ἔτος Θεόθεν τήν ἐνίσχυσιν καί βεβαίωσιν τῆς Θεαρέστου Ὁμολογίας των, διά τῆς θαυμαστῆς νυκτερινῆς ἐμφανίσεως ἐν τῷ Ἀττικῷ Οὐρανῷ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, φωτίζοντος καί σκέποντος τούς διωκομένους ἀγρυπνούντας εὐσεβεῖς καί ἑορτάζοντας τήν Θείαν Αὐτοῦ Ὕψωσιν. Εἰς ἐκείνην τήν ἱεράν καί θεοβράβευτον Ἀγρυπνίαν συμμετεῖχε ὡς λαϊκός τότε καί ὁ μετέπειτα Κληρικός τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, χειροτονηθείς ὑπό τοῦ Ἁγίου Ματθαίου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ, Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης κυρός Δημήτριος (+1976).

Κατά τό παρελθόν ἔτος συνεπληρώθησαν ἑκατό ἔτη ἀπό τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας, γενομένης κατά τό ἔτος 1924, διά τῆς ὁποίας κατεστράφη ἡ ἑορτολογική ἑνότης τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, χάριν τῆς προσεγγίσεως πρός τήν αἱρετική Δύσιν καί δή τόν ἔκπαλαι ἀποδειχθέντα πολέμιον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους ἡμῶν ἀντίχριστον Παπισμόν.

Ἔκτοτε, οἱ Καινοτόμοι, ἐξερχόμενοι ὅλο καί περισσότερον τῶν αἰωνίων ὁρίων ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν, βαδίζουν ἀδιστάκτως τήν ὁδόν τῆς ἀποστασίας, ἄνευ λογισμοῦ ἐπιστροφῆς των εἰς τήν εὐθείαν ὁδόν τῆς Ἀποστολικῆς, Ἁγιοπατερικῆς καί Ἁγιοσυνοδικῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Εἰδικότερον, τό τρέχον πολιτικόν ἔτος, κατά τό ὁποῖον συμπληροῦνται 1700 ἔτη ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποῖα ἔθεσε τό αἰώνιον θεμέλιον τῆς ἑορτολογικῆς ἑνότητος τῶν πιστῶν τῆς ἀνά τήν οἰκουμένην Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπέλεξεν ὁ ἀντορθοδόξως φερόμενος ὡς Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔνοικος τοῦ Φαναρίου διά νά ἀσεβήση τρισσῶς ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας: Πρῶτον, διά τῆς ἀποφάσεως αὐτοῦ καί τῶν ὑπʼ αὐτόν νά ἑορτασθῆ, μᾶλλον δέ νά βεβηλωθῆ, διά συνεορτασμοῦ μετά τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα τῆς παλαιᾶς Ρώμης ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, δεύτερον, διά τῆς ἀναγγελθείσης ἀποφάσεως αὐτοῦ περί προσδιορισμοῦ μετά τῶν αἱρετικῶν τῆς Δύσεως «κοινοῦ Πάσχα», καί, τρίτον, διά τῆς ἐπαναφορᾶς εἰς τό προσκήνιον τῆς βλασφήμου ἄρσεως τῆς ἀκοινωνησίας μεταξύ Παπισμοῦ καί Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, γνωστῆς ὡς «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων», συμφωνηθείσης καί ὑπογραφείσης πρό ἐξήκοντα ἐτῶν (τό 1965) μεταξύ τοῦ ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας μασόνου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας καί μοναδικός Σωτήρ τοῦ κόσμου Ἰησοῦς Χριστός καλών ἡμᾶς πρός ἐπαγρύπνησιν πνευματικήν, θέτει τό καίριον ἐρώτημα, τό ὁποῖον ἀποκτά ὁλοέν καί μείζονα σημασίαν εἰς τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος πρός τά ἔσχατα: «Πλήν ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἄρα εὐρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ. 18, 8). Ἔχει δέ ὁ Αὐτός διαβεβαιώσει ὅτι «ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. Γ΄, 5), καθώς καί ὅτι «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δε ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μάρκ. ΙΣΤ΄, 16).

Σήμερον τιμῶντες τήν Βάπτισίν Του καί κατʼ ἐπέκτασιν τήν παράδοσιν τοῦ Σωτηριώδους Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὁμολογοῦντες δε τήν ἀκαινοτόμητον Πίστιν εἰς Αὐτόν, ὅπως μᾶς παρεδόθη ὑπό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν διαδόχων αὐτῶν Ἁγίων Πατέρων καί διεφυλάχθη ἐν τῇ Ἐκκλησία Του, ἀποδεχόμεθα τόν Χριστόν ὡς τό Φῶς τοῦ κόσμου, τό ὁποῖον ἀναλόγως τῆς προετοιμασίας καί δεκτικότητος ἑκάστου, τῆς μετανοίας, ἤ μή, καί τῆς πνευματικῆς τελειώσεώς του, θά ἐνεργήση εἰς τήν μέλλουσαν ζωήν ἀναλόγως διʼ ἕναν ἕκαστον εἴτε ὡς φῶς ζωοποιοῦν, εἴτε ὡς πῦρ καταναλίσκον.

Ἐπομένως, οὐδένα ὡφελεῖ ἡ ἀποσιώπησις τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποῖα ἄλλωστε δέν συνιστᾶ ἔκφρασιν ἀληθοῦς ἀγάπης, ὅτι ὁ Χριστός ἐνῶ ἀναγεννᾷ διʼ ὕδατος μέ τήν Χάριν τοῦ Βαπτίσματος ὅσους ἔχουν ἐπίγνωσιν τῆς Θεότητός Του, θά δοκιμάσει ὅμως μέ τό πῦρ, κατά τά ἀνωτέρω, ὅσους μέ ἀπείθεια δέν ἀναγνωρίζουν τήν Θεότητά Του. Ὡς ἐκ τούτου, ἡμεῖς καλούμεθα, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ» πρός πάντας, νά ὁμολογοῦμεν Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, τόν Ὁποῖον ἐνεδύθημεν διά τοῦ Βαπτίσματος καί προσδοκῶμεν Αὐτόν «καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης, κρίναι ζῶντας καί νεκρούς, οὐ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». 

Ἡ Χάρις τοῦ Βαπτισθέντος καί τῷ κόσμῳ ἐπιφανέντος Χριστοῦ

μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν.

 

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

 

Ο  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

† Ὁ Ἀθηνῶν & Πάσης Ἑλλάδος

ΣΤΕΦΑΝΟΣ