Ἑορτάζων τήν 60ήν ἐπέτειον τῆς «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων»

 

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπέμεινε μόνος εἰς τήν ἀν(τ)ορθόδοξον καί ἀδιέξοδον πορείαν του

Δοξολογία προεξάρχοντος τοῦ κ. Βαρθολομαίου κατά τόν "ἑορτασμό" (!) τῆς 60ῆς ἐπετείου ἀπό τή διαβόητη "Ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων" στόν Πατριαρχικό Ναό Ἁγίου Γεωργίου, Φανάρι, 7.12.2025. 

 

τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

 

Ὅσα συνέβησαν κατά τό τελευταῖο χρονικό διάστημα ἐν Νικαία καί ἐν  Φαναρίῳ δέν εἶναι δυνατόν νά ἀμνηστευθοῦν ὡς ἐλάσσονος σημασίας ἤ νά δικαιολογηθοῦν ὡς ἁπλῶς ἀναμενόμενες ἐξελίξεις, καθόσον συνιστοῦν, κατά συρροήν καί κατ’ ἐξακολούθησιν διαπραττόμενες, ἐνέργειες ἀσεβείας καί προσβολῆς τῆς Πίστεως καί τῆς τάξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

 

Ὅ,τι εἶναι παράνομον ἐνώπιον Θεοῦ ποτέ δέν γίνεται νόμιμο ἀπό τήν ἀδιαφορία, τἠν ἀπιστία ἤ τήν ἀποδοχή τῶν περισσοτέρων, οὔτε βεβαίως ἀπό τόν πολυκαιρισμό του! Ἔτσι καί τά ἔργα καί οἱ ἡμέρες τοῦ ἀπό δεκαετιῶν προωθουμένου καί διευρυνομένου Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ συγχρόνου αὐτοῦ πειρασμοῦ καί ὑπούλου ἐχθροῦ τῆς Ἀληθείας, δέν εἶναι δυνατόν νά θεωροῦνται ἀπαθῶς καί νά τά ἀντιπαρερχόμεθα μέ ἀνοχή ἤ ἐν σιωπῆ.

 

Περί τῆς προσφάτου ἐπισκέψεως τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα Ρώμης Λέοντος στήν Τουρκία, τήν ὑποδοχή του ὡς Ἀρχηγοῦ Κράτους ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς γείτονος χώρας κ. Ἐρντογάν, τήν κατάθεση ὑπ’ αὐτοῦ Στεφάνου στό Μνημεῖο τοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ (σφαγέως τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καθώς καί τῶν Ἀρμενίων), τήν ἐπίσκεψή του στό «Μπλέ Τζαμί», τήν μή ἐπίσκεψή του στόν Ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, τόν ἀπό κοινοῦ μετά τοῦ προσκαλέσαντος αὐτόν Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου ἑορτασμόν τῆς 1700ῆς ἐπετείου ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁμοῦ καί μετά ἐκπροσώπων καί ἄλλων αἱρετικῶν «χριστιανικῶν» κοινοτήτων, στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, ἔχουν γραφεῖ πολλά καί διάφορα.

 

Περί τῶν ἀνωτέρω, θά ἐπισημάνωμε μόνον τήν ἀπό κοινοῦ ἐν Νικαίᾳ ὑπό τῶν ἐκεῖ πρωτοστατούντων ἀπαγγελία τοῦ «Συμβόλου τῆς Πίστεως» (Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως), προφανῶς ἄνευ τῆς αἱρετικῆς παπικῆς  προσθήκης τοῦ Filioque, ἐφόσον ἄλλωστε αὐτό ἐπιβάλλει ἡ ἱστορική κειμενική αὐθεντικότητα. Μόλις δέ πού χρειάζεται νά διευκρινίσωμε ὅτι αὐτό τό γεγονός δέν σημαίνει οὔτε οὐσιαστική ἐπιβεβαίωση κοινῆς Πίστεως τῶν ἀπαγγειλάντων, οὔτε, πολύ περισσότερον, ἑνότητα αὐτῶν ἐν Χριστῶ, δηλαδή ἐν τῶ Σώματι Αὐτοῦ, τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν.

 

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα Ρώμης στό Φανάρι καί τήν παρουσία καί συμμετοχή του στίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις ἐπί τῆ λεγομένη Θρονικῆ ἑορτῆ τοῦ Πατριαρχείου (λόγῳ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, τοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας) ὀφειλετικῶς, ἀντιστεκόμενοι στόν «Μυθριδατισμό» τῆς ἀνοχῆς τῶν κατ’ ἐπανάληψη συμβαινόντων ἐκεῖ, κατά τίς ἐπισκέψεις τῶν αἱρετικῶν Παπῶν στό Φανάρι ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀθηναγόρου, σημειώνουμε μετά θλίψεως καί ἀποστροφῆς:

 

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατά τήν κατ' αὐτάς ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στό Φανάρι α) Ἔδωσε ἐντολή στόν ἱεροφορεμένο Ἱερέα του νά μνημονεύσει τόν Πάπα ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ λέγοντος "ὑπέρ τοῦ ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου καί Πάπα Ρώμης Λέοντος", β) Ἐξῆλθε, ἐνῶ ἱερουργοῦσε, τοῦ Ἱεροῦ Βήματος κατά τήν φρικτή ὥρα τοῦ "Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους" καί ἔδωσε τόν Λειτουργικό ἀσπασμό ἐν μέσῃ Ἐκκλησίᾳ μέ τόν Πάπα, γ) Μέ ἐντολή του ὁ χορός τῶν ψαλτῶν ἔψαλε Ἐπισκοπικό Πολυχρόνιο στόν Πάπα ἐν μέσῃ Ἐκκλησία καί ἐν ὥρᾳ Λατρείας, δ) Εὐλόγησε ἀπό κοινοῦ μέ τόν Πάπα τό ἐκκλησίασμα τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, ε) Ἐπέτρεψε στόν Πάπα νά ἀπαγγείλει τήν Κυριακή Προσευχή, δηλαδή τό "Πάτερ ἡμῶν", τό ὁποῖο ἐν τῆ Λατρείᾳ μόνον ἕνας ὀρθόδοξος πιστός, ὡς μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά ἀπαγγείλει αὐτή τήν φρικτή ὥρα, καί, στ)  Ἐδώρησε καί ἔθεσε ὁ ἴδιος στόν λαιμό τοῦ Πάπα "Παλλίο", δηλαδή ἀρχιερατικό ἄμφιο!

 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ μέγας Θεολόγος και κορυφαῖος Διδάσκαλος καί Πατήρ, κατά τή δεύτερη χιλιετία, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, θεωρεῖ τούς Παπιστές αἱρετικούς καί ἀθέους, ὄχι διότι δέν πιστεύουν σέ θεό, ἀλλά διότι ὁ θεός πού πιστεύουν, ὅπως τόν πιστεύουν, δέν ὑπάρχει! Ἐπισημαίνει δέ ὅτι "οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί"! Πράττων κατά τά ρητῶς προαναφερθέντα καί μάλιστα συμβαίνοντα κατ’ ἐπανάληψη, ἐν ὅσῳ μάλιστα ὁ Παπισμός παραμένει ἀμετανόητος στίς αἱρέσεις του, ἀκόμη καί στό θέμα τῆς ἀπαισίας Οὐνίας καί ἀνυποχώρητος στόν ἡγεμονισμό του, εἶναι δυνατόν ὁ κ. Βαρθολομαῖος νά θεωρηθεῖ ὅτι εἶναι τῆς ἀληθείας καί κατ' ἐπέκτασιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;

 

Καί δέν σταματᾶ τό κακόν σέ ὅσα προκλητικῶς ἐνήργησαν οἱ τοῦ Φαναρίου, κατά τήν διοργανωθεῖσα «φιέστα» τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁμοῦ μετά τῶν ποικιλωνύμων αἱρετικῶν, ἀλλά καί κατά τόν ἑορτασμό τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῆ παρουσίᾳ καί συμμετοχῆ τοῦ Πάπα Ρώμης Λέοντος.

 

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπτόητος, παρά τήν φανερή ἀπομόνωσή του καί τό διαφαινόμενο ἀδιέξοδο τῶν ἐπιλογῶν του, συνεχίζει νά ἐπιδεικνύει ἀδιαφορία ἔναντι τῆς ψηλαφητῆς πλέον διαιρέσεως καί τοῦ ἐπικινδύνου διχασμοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου ἰδιαιτέρως ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης καί ἐντεῦθεν καί δή εἰς τήν ὑπόθεσιν τῆς αὐθαιρέτου ἐκ μέρους του ἀποδόσεως Αὐτοκεφαλίας εἰς ἕνα ἀμφιλεγόμενο «ἐκκλησιαστικό» μόρφωμα ἐν Οὐκρανίᾳ.

 

Ἐνδεικτικός, τῆς ἐν πλάνη καί ἀμετανοησίᾳ πορείας του, εἶναι ὁ ὑπ’ αὐτοῦ καί τῆς περί αὐτόν Ἱεραρχίας (μᾶλλον σκιώδους και διακοσμητικοῦ χαρακτῆρος σώματος) ἑορτασμός μετά Δοξολογίας στόν Πατριαρχικό Ναό, κατά τήν ἑπομένην Κυριακή τῆς ἐν Φαναρίῳ παρουσίας τοῦ Πάπα Λέοντος, ἤτοι τήν 7.12.2025, τῆς 60ῆς ἐπετείου ἀπό τῆς βλασφήμου «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων» τοῦ 1054 μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως καί Ρώμης, τήν ὁποίαν ὁραματίστηκε καί ἐνήργησε ὁ τολμητίας «μεγάλος» οἰκουμενιστής καί πανθρησκειαστής Πατριάρχης Ἀθηναγόρας μετά τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄, τήν 7η Δεκεμβρίου 1965.

 

Ὁ Δοξολογικός ἑορτασμός τῆς διαβοήτου «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων», ἤ, κατά τό πρωτότυπον σχετικόν κείμενον, ἄρσεως τῆς ἀκοινωνησίας (!), περιελάμβανε εἰς τό εὐφάνταστο Τυπικό τῶν διαπρεπόντων στίς καινοτομίες Φαναριωτῶν, μεταξύ ἄλλων, δύο τινά ἀξιοσημείωτα: τό Ἀπολυτίκιον τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου & Παύλου (παραπέμπον σέ δύο… Προκαθημένους καί κατ’ ἐπέκταση στούς τότε Πάπα Παῦλον καί Ἀθηναγόραν, νῦν δέ σέ Λέοντα καί Βαρθολομαῖον; ἐνῶ δέν ἐψάλη τό Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου!) καί τήν ἀκόμη καί ἐν τῆ ἀπουσίᾳ του μνημόνευση, ὡς Πρώτου, τοῦ Πάπα Ρώμης Λέοντος κατά τήν μετά τήν Δοξολογία ἐκφώνηση τῶν Αἰτήσεων ὑπό τοῦ Διακόνου «Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἁγιωτάτου Ἐπισκόπου καί Πάπα Ρώμης Λέοντος καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί Πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου….»!

 

Ἀκολούθησε ἡ ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου, ὅπου πέραν τῶν γνωστῶν καί ἐπαναλαμβανομένων προκλητικῶν οἰκουμενιστικῶν «ἀφορισμῶν» τοῦ παρελθόντος καί αὐτο-ἐπαίνων τῶν καινοτόμων πρωτοβουλιῶν των, ὅπως «τό καίριον καί προφητικόν τοῦτο βῆμα πρός τήν ἑνότητα», «δι’ ἕναν νέον τρόπον σχέσεως μεταξύ τῶν Ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, οὐχί ἐπί τῆ βάσει «προσβλητικῶν λόγων, ἀβασίμων κατηγοριῶν καί ἀξιοκατακρίτων χειρονομιῶν», ἀλλά «διά τῆς καθάρσεως τῶν καρδιῶν, τῆς ἀποδοκιμασίας τῶν ἱστορικῶν σφαλμάτων, ὡς καί διά τῆς ἀποφασιστικῆς θελήσεως τοῦ καταντῆσαι εἰς τήν κοινήν κατανόησιν και διατύπωσιν (!;) τῆς ἀποστολικῆς πίστεως και τῶν αἰτημάτων αὐτῆς», ὑπῆρχαν καί σαφεῖς αἰχμές καί ἔκφραση παραπόνων μέ πολλούς ἀποδέκτες, προφανῶς καί πρός τήν πλευράν τῶν Δυτικῶν, ὅπως  «Δυστυχῶς, σήμερον παρατηροῦμεν αὔξουσαν ἀδιαφορίαν περί τῆς ἀναγκαιότητος τοῦ ἔργου ἡμῶν. Θελγόμεθα ὑπό τῆς ίδέας τῆς αὐτοαπομονώσεως, τῆς ἀμοιβαίας καχυποψίας και δυσπιστίας. Ἀλλά δέν ἐπιτρέπεται νά ἐγκαταλείψωμεν τόν στόχον τῆς ἑνότητος ὑπό τήν πίεσιν τῶν δυνάμεων τοῦ ἐφησυχασμοῦ ἤ τοῦ πειρασμοῦ τοῦ φανατισμοῦ.»!

 

Μάλιστα,  ὁ παραπονούμενος Πατριάρχης προχωρεῖ σέ κατευθυντήριες παροτρύνσεις, ἀναφέρων χαρακτηριστικῶς «ἄς καλλιεργήσωμεν συνειδητῶς τόν σεβασμόν, τήν τιμήν καί, πρό παντός, τήν ἀμοιβαίαν ἀγάπην, ὥστε κάθε συνάντησις καί ἐπικοινωνία, μακρά ἤ σύντομος, φανερά ἤ κεκρυμμένη (!), νά ἀποτελέση πηγήν ἀνταλλαγῆς πνευματικῶν δωρεῶν, κοινωνίας ζωῆς, καί τοιουτρόπως συγκεκριμένον βῆμα πρός τήν ἑνότητα.”!

 

Ὡς προκύπτει ἐκ τῶν ἀνωτέρω λόγων καί τῶν ὄπισθεν τῶν γραμμῶν τῆς ὁμιλίας τοῦ κ. Βαρθολομαίου διαφαινομένων αἰσθημάτων, διαπιστώσεων καί προθέσεών του, ὁ Πατριάρχης ζηλώσας ἰσοτιμίαν μέ τόν πρωτόθρονον ἀδελφόν του Πάπα Ρώμης καί ἐξουσιαστική πρωτοκαθεδρίαν ἀναμέσον τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, συνειδητοποιεῖ, ἄν καί δέν δέχεται νά παραδεχθεῖ, τήν ἐνδο-ὀρθόδοξη ἀπομόνωσή του καί τά ἐμπόδια εἰς τόν ὑπέρ τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» ἀγώνα του.

 

Ἴσως, ἐξαιτίας τῶν μειουμένων χρονικῶν περιθωρίων δράσεώς του, λόγῳ ἡλικίας (ἄν καί ἐμφανίζεται ἀκμαῖος), ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, μετά τήν ἀποτυχία τῆς ὑπ’ αὐτοῦ συγκλήσεως στήν Κρήτη μιᾶς ὄντως Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀδυναμίας ἐπιβολῆς πανορθοδόξως τῶν αὐθαιρεσιῶν του ἐν Οὐκρανίᾳ, ἀποτυχίας συνεορτασμοῦ τῆς ἐπετείου τῶν 1700 ἐτῶν παρουσίᾳ καί συμμετοχῆ τῶν Προκαθημένων τῆς Πενταρχίας, ἀκύρωση τῆς διακηρύξεως κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἐπί ἡμερῶν τοῦ προθύμου καί συνεργασίμου Πάπα Φραγκίσκου, αἰφνιδίως ἀποβιώσαντος, σέ δύο τινά μᾶλλον στρέφει πλέον τό ἐνδιαφέρον και τίς προσδοκίες του: Τήν ἐπίτευξη τελικῶς συμφωνίας μέ τόν νέο (δύσθυμο;) Πάπα γιά προσδιορισμό κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ Παπικῶν καί Ὀρθοδόξων, καί τήν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ὥστε νά στεφθεῖ ἡ Πατριαρχεία του, τουλάχιστον ὑπό αὐτῶν τῶν δύο «ἐπιτυχιῶν».

 

Ἐντός εἰσαγωγικῶν τιθεμένης τῆς λέξεως (ἐπιτυχιῶν), καθότι καί περί αὐτῶν βαραίνουν οἱ δυσμενεῖς, διά τούς ἀντιστοίχους σχεδιασμούς τοῦ κ. Βαρθολομαίου, σχετικές Ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων, καθώς καί ρήσεις καί προρρήσεις μεγάλων καί ἁγίων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἀδιαμφισβητήτου κύρους καί ὀρθοδόξου φρονήματος, Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί ἐσχάτως ἁγιοκαταταχθέντος ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖο ἐκόσμησε μέ τήν παρουσία καί τεραστία προσφορά του, καί Κοσμᾶ τοῦ Φλαμιάτου, τοῦ ἀγωνιστοῦ καί ὁσιομάρτυρος τῆς Ρωμηοσύνης. Ἀλλά περί αὐτῶν θά ἐπανέλθωμεν ἰδιαιτέρως μέ νέον ἄρθρο μας.