Ζ ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ,

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ  ΣΥΝΟΔΟΥ

1700  ΕΤΗ  ΑΠΟ  ΤΗ  ΣΥΓΚΛΗΣΗ (325 μ. Χ.) ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ

ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ Α΄ (ΠΡΩΤΗΣ) ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾶ σήμερα τή μνήμη τῶν 318 Θεοφόρων Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἁγίας Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Τιμᾶ τούς Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἦσαν Θεόπνευστοι λόγῳ τῆς ἁγιότητός τους καί ἔτσι ὡδήγησαν τίς ἐργασίες τῆς Συνόδου στίς Θεάρεστες, ὡς Θεόπνευστες, Ἀποφάσεις Της. Ἡ Ἁγία Α’ (πρώτη) Οἰκουμενική Σύνοδος συνέταξε τά πρῶτα (7) Ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀφοῦ κατεδίκασε τή βλασφημία (αἵρεση) τοῦ Πρεσβυτέρου Ἀρείου ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίσμα καί ὄχι ὁμοούσιος τοῦ Πατρός. Ἐπίσης, καθόρισε καί παρέδωσε ὡς «Ὅρο» (δηλαδή, αἰωνίως ἀμετάβλητο ὁρισμό) τόν καθορισμό τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα γιά τήν Ἐκκλησία. Τήν Σύνοδο αὐτή συνεκάλεσε ὁ Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας, μετέπειτα Ἅγιος καί Ἰσαπόστολος γιά τήν Ἐκκλησία.

Πέραν τῶν ἑπτά γνωστῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, χαρακτηριστικά καί κῦρος Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἔχουν συνολικά ἐννέα Σύνοδοι. Ἐπιπλέον δηλαδή τῶν ἑπτά, ἔχουμε ἄλλες δύο Οἰκουμενικές Συνόδους. Ὡς ὀγδόη (Η΄) Οἰκουμενική Σύνοδος θεωρεῖται ἡ συγκληθεῖσα, ἐπί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίου Φωτίου καί ὀρθοδόξου Πάπα Ρώμης Ἰωάννου Η΄, στήν Πόλη τό 879-880 μ.Χ. ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Βασίλειο τόν Μακεδόνα, ἡ ὁποία κατεδίκασε τήν αἵρεση τοῦ «Φιλιόκβε» (ὅσους προσθέτουν ἤ ἀφαιροῦν ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεως) πού τότε ἄρχισε νά ἐπιβάλλεται στή Δύση καί πρεσβεύει μέχρι σήμερα ὁ Παπισμός. Ὡς ἐννάτη (Θ΄) δέ, θεωρεῖται ἡ συγκληθεῖσα ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Ἀνδρόνικο τόν Παλαιολόγο, συγκληθεῖσα στόν Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας στήν Πόλη, το 1341 μ. Χ., ἡ ὁποία κατεδίκασε τόν αἱρετικό Βαρλαάμ τόν Καλαβρό καί τόν Πλατωνικό μυστικισμό του, ἐνῶ δογμάτισε γιά τήν ἐμέθεκτη ἄκτιστη Οὐσία καί ἐνέργεια (μεθεκτή) τοῦ Θεοῦ. Συμμετεῖχε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Τιμῆς ἕνεκεν, γιά τή σημερινή ἑορτή ἀλλά καί τή μεγάλη ἐπέτειο τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τή σύγκληση τῆς Ἁγίας Α΄οἱκουμενικῆς Συνόδου, θά σημειώσουμε στή συνέχεια μερικές ὀρθόδοξες ἀλήθειες πού σπάνια λέγονται, πολλές φορές ἀγνοοῦνται ἤ παρερμηνεύονται, ἐνῶ εἶναι ἀπαραίτητο περί αὐτῶν νά γνωρίζουμε οἱ πιστοί, γιά νά μή πλανώμεθα. Πρόκειται γιά τίς ἀπαντήσεις στά συχνά ἐρωτήματα: α) Πότε ἤ ποιά Σύνοδος θεωρεῖται καί λέγεται Οἰκουμενική, β) Πόσες εἶναι οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας, γ) Ποιό εἶναι τό κριτήριο τῆς Θεοπνευστίας καί τοῦ ἀλαθήτου τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δ) Τί ἐγγυᾶται τήν παρουσία καί καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ μία Σύνοδο, καί ε) Ποιά ἡ διαφορά Οἰκουμενικῶν καί Πανορθοδόξων Συνόδων.

Ἀπάντηση ἐπί τοῦ πρώτου ἐρωτήματος: Οἰκουμενική θεωρεῖται καί ὀνομάζεται ἐκείνη ἡ Σύνοδος πού συγκλήθηκε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας μέ τήν οἰκουμενική ἐμβέλεια (δύναμη καί ἐπιρροή), οἱ Ἀποφάσεις της ἔγιναν δεκτές ἀπό ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία καί διαχρονικά, στήν ἔκφραση καί διατύπωσή τους συνέβαλαν Ἅγιοι (Θεούμενοι), τίς ὑπέγραψαν τά ἀρχικά πέντε Πατριαρχεῖα καί προφανῶς ἀσχολήθηκε μέ σημαντικά Θεολογικά ζητήματα.

Ἀπάντηση ἐπί τοῦ δευτέρου ἐρωτήματος: Ἀπαντήθηκε ἤδη πώς γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δηλαδή τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι εἶναι ἐννέα καί συγκλήθηκαν τό διάστημα ἀπό τόν 4^ο μέχρι τόν 14^ο μ. Χ. αἰώνα. Τήν 8^η Οἰκουμ. Σύνοδο ὁ Παπισμός τήν ὀνομάζει «ψευδοσύνοδο τοῦ Φωτίου»!

Ἀπάντηση ἐπί τοῦ τρίτου ἐρωτήματος: Τό κριτήριο τῆς Θεοπνευστίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί γενικῶς τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ παρουσία καί καθοδήγηση ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία γίνεται μέσῳ τῶν Ἁγίων πού συμμετέχουν σέ αὐτές καί οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν ἐμπειρία τῆς Θεώσεως ἤ ἔστω τοῦ Φωτισμοῦ, δι’αὐτῆς δέ εἶχαν ὁδηγηθεῖ, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι κατά τήν Πεντηκοστή, «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» περί Θεοῦ, κατά τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ. Τό δέ ἀλάθητο ἀπορρέει ἀπό αὐτήν τήν Θεοπνευστία. Ἑπομένως, οὔτε ἡ παρουσία τοῦ/τῶν Ἐπισκόπου/ων, οὔτε ἡ χειροτονία τῆς Ἀρχιερωσύνης διασφαλίζει τἠν ἀπαραίτητη καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ μία Σύνοδο. Ἀπόδειξη αὐτοῦ εἶναι ὅτι ὑπῆρξαν πολλοί Ἐπίσκοποι στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας πού καταδικάστηκαν ὡς αἱρετικοί. Ὅταν ὁ Ἑπίσκοπος δέν εἶναι Ἅγιος προφυλάσσεται ἀπό τήν αἵρεση καί τήν πλάνη μόνον ἐφόσον ἀκολουθεῖ τήν Θεοπνευστία τῶν Ἁγίων.

Ἐπί τοῦ τετάρτου ἐρωτήματος: Τήν παρουσία καί καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ μία Σύνοδο ἐγγυᾶται αὐθεντικῶς ἡ παρουσία καί καθοδήγηση τῆς Συνόδου ἀπό τή Θεοπνευστία τῶν συμμετεχόντων σέ αὐτήν Ἁγίων (θεουμένων) ἤ τουλάχιστον ἡ κατά πάντα λειτουργία αὐτῆς «κατά τάς τῶν Ἁγίων Θεοπνεύστους Θεολογίας καί τό τῆς Ἐκκλησίας εὐσεβές φρόνημα». Δηλαδή, ὅταν «ἕπεται» τῶν πρό αὐτῆς Ἁγίων Πατέρων καί συμφωνεῖ μέ τίς Ἀποφάσεις τῶν πρό αὐτῆς Ἁγίων Συνόδων (κατά τό «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», οἱ ὁποῖοι μποροῦσαν νά λένε «ἔδοξε τῶ Ἁγίω Πνεύματι καί ἡμῖν»).

Τέλος, ἐπί τοῦ πέμπτου ἐρωτήματος: Οἱ ἀληθῶς Πανορθόδοξες Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι μικρότερου κύρους ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, ἐφόσον καθοδηγοῦνται ἀπό τή Θεοπνευστία τῶν Ἁγίων (παρόντων σέ αὐτές φυσικῶς ἤ διά τῆς διδασκαλίας τους) καί ἐκφράζουν τό εὐσεβές φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας. Τέτοιες ἦταν οἱ Πανορθόδοξες Σύνοδοι ἀπό τό 1453 καί μετά, μεταξύ αὐτῶν δέ καί οἱ τρεῖς Πανορθόδοξες Σύνοδοι τοῦ 16^ου αἰῶνος πού ἀπέρριψαν καί κατεδίκασαν τήν Παπική Καινοτομία τοῦ νέου ἡμερολογίου.

19.5/1.6.2025                                                                                                              Δ.Ι.Κ.

ΕΚΤΑΚΤΟ:

• Σέ κίνδυνο «μουσειοποίησης» ἡ ἱστορική Ἑλληνορθόδοξη Αὐτοκρατορική Μονή τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ (Ἁγίας Αἰκατερίνης)!

• Μετά ἀπό συνεχή μοναστική λειτουργία 15 αἰώνων δημεύονται τά περιουσιακά της στοιχεῖα καί οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς ἀπό κύριοι τῆς Μονῆς γίνονται φιλοξενούμενοι!

• Δικαστική Ἀπόφαση τοῦ Αἰγυπτιακοῦ Κράτους καταλύει τό ἰδιοκτησιακό καθεστώς τῆς Μονῆς καί τῆς ὑπολοίπου ἀκινήτου περιουσίας της στήν ἐπικράτειά του!

 

Οἱ ἀντορθόδοξες δηλώσεις

τοῦ Πατριάρχου

Ἱεροσολύμων Θεοφίλου

γιά τήν ἐκλογή τοῦ νέου Πάπα

«Θὰ θέλαμε νὰ ἐκφράσουμε τὰ συγχαρητήριά μας στὴν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τὸν Πάπα Λέοντα XIV γιὰ τὴν ἐκλογή του καὶ προσευχόμαστε γιὰ αὐτὴ τὴ νέα σημαντικὴ πνευματικὴ ἀποστολή του. Αὐτὸ εἶναι ἕνα σημαντικὸ γεγονὸς ὄχι μόνο στὴ ζωὴ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ γιὰ τὸν κόσμο.

Ἐπιβεβαιώνουμε τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Ἁγιώτατος στὴν ὁμιλία του μετὰ τὴν ἐκλογή, τὰ ὁποῖα τονίζουν τὴν οἰκοδόμηση γεφυρῶν, τὸν διάλογο καὶ τὴ συνάντηση ὡς τὶς ὁδοὺς πρὸς τὴν εἰρήνη.

Σὲ ἕνα κόσμο τόσο διχασμένο ἀπὸ τὴ διαίρεση, τὴ βία, τὴ δυσπιστία καὶ τὴν ἀπελπισία, γνωρίζουμε ὅτι ὁ δρόμος τῆς εἰρήνης μπορεῖ νὰ οἰκοδομηθεῖ μόνο μὲ τέτοια μέσα. Προσβλέπουμε στὴ σημαντικὴ δέσμευση τοῦ Πάπα Λέοντα σὲ αὐτὸ τὸ ἐπεῖγον ἔργο, στὸ ὁποῖο ἐμεῖς, ὡς Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, μαζὶ μὲ τοὺς   συναδέλφους μας Ἀρχηγοὺς τῶν Ἐκκλησιῶν στοὺς Ἁγίους Τόπους, ἔχουμε δεσμευτεῖ ἐδῶ καὶ καιρό.

Προσβλέπουμε ἐπίσης στὸν συνεχιζόμενο διεθνῆ θεολογικὸ διάλογο Ὀρθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικῶν, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε τόσο ἐποικοδομητικὸς καὶ στὸν ὁποῖο τὸ Πατριαρχεῖο μας, ὡς μέλος τῆς ὀρθόδοξης οἰκογένειας, παραμένει δεσμευμένο. Προσευχόμαστε αὐτὸ νὰ εἶναι τὸ μονοπάτι, γιὰ νὰ βαδίσουμε μαζὶ πρὸς τὴν ἑνότητα καὶ τὴν πλήρη κοινωνία στὸ κοινὸ Δισκοπότηρο.

Ἐλπίζουμε πάρα πολὺ νὰ καλωσορίσουμε τὸν Πάπα Λέοντα ὡς προσκυνητὴ στοὺς Ἁγίους Τόπους, ὅπως καλωσορίσαμε τοὺς προκατόχους του, καὶ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ Αὐτοῦ Ἁγιότητα θὰ συνεχίσει τὴ μακρὰ καὶ τιμημένη παράδοσή τους νὰ ὑποστηρίζουν καὶ νὰ ἐνθαρρύνουν τὴ χριστιανικὴ παρουσία στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ τὴν εὐρύτερη περιοχή μας, ἐνόψει τῆς αὐξανόμενης πίεσης καὶ πρόκλησης.

Εἴθε ὁ ἀναστημένος Κύριος νὰ φωτίσει τὴν καρδιὰ καὶ τὸ μυαλὸ τοῦ Πάπα Λέοντα καθὼς εἰσέρχεται στὴ νέα εὐθύνη ποὺ τοῦ ἔχει ἀναθέσει ἡ Θεία Πρόνοια».

 

Ἱστολὀγιο ORTHODOXIA INFO 14.5.2025

 

Κριτικὴ τοῦ πέμπτου κειμένου τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης

 

Τοῦ κ. Γεωργίου Καραλῆ, Πυρηνικοῦ Ἰατροῦ

 

2ον.-Τελευταῖον

 

  Ὅπως διασαφηνίζει τὸ κείμενο τοῦ ΠΣΕ τοῦ 1963 στὸ Μόντρεαλ μὲ τίτλο «Γραφὴ Παράδοση καὶ Παραδόσεις», οἱ διάφορες ἐκκλησίες ἔχουν πολλὲς παραδόσεις ποὺ δὲν συμπίπτουν μεταξύ τους, ἀλλὰ ποὺ προσεγγίζουν σὲ διαφορετικὸ βαθμὸ τὴν ἀληθινὴ Παράδοση τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ συμβόλου τῆς πίστης. Βρισκόμενες σὲ σχέση  καὶ  ἀναφερόμενες οἱ «ἱστορικὲς ἐκκλησίες» στὴν “ἀληθινὴ Παράδοση”, ἀνακαλύπτουν ποιὰ στοιχεῖα τῆς δικῆς τους “ἱστορικῆς” παράδοσης ἀντανακλῶνται στὴν Παράδοση τῆς  ἀρχέγονης “ἐκκλησίας”. Οἱ Πατέρες θὰ ἀποκαλοῦσαν αὐτὴ τὴ θέση βλασφημία.

 

  Ἡ δήλωση τοῦ Τορόντο συνεχίζει: «Τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν δὲν εἶναι καὶ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ εἶναι μία ὑπερεκκλησία. Δὲν εἶναι μία ὑπερεκκλησία. Δὲν εἶναι Παγκόσμια Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι ἡ Una Sansta («μία ἁγία»), γιὰ τὴν ὁποία γίνεται λόγος στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως» καὶ συνεχίζει: “Σκοπὸς τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν δὲν εἶναι νὰ διαπραγματεύεται συμμαχίες μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες μποροῦν νὰ συναφθοῦν μόνο ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς Ἐκκλησίες ποὺ ἐνεργοῦν μὲ δική τους πρωτοβουλία, ἀλλὰ νὰ ἐγκαθιδρύει ζωντανὲς ἐπαφὲς μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ προωθεῖ τὴ μελέτη καὶ τὴ συζήτηση γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας”». Μὲ ἄλλα λόγια, δηλώνει ὅτι ἐφόσον τὸ ΠΣΕ δὲν εἶναι μία ὑπερεκκλησία, δὲν εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, δὲν ὑποχρεώνει τὰ μέλη του, τὶς συμμετέχουσες ἐκκλησίες, νὰ ἀλλάξουν τὴν ἐκκλησιολογία τους. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ συμμετέχει στὸ ΠΣΕ, πιστεύοντας ὅτι εἶναι μία ἁγία Καθολικὴ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως καὶ οἱ προτεστάντες μποροῦν νὰ ἔχουν τὴ δική τους παραδοσιακὴ ἐκκλησιολογία.[1] Εἶναι μόνο ἕνα μέσο ποὺ βοηθᾶ τὶς διάφορες «ἐκκλησίες» νὰ βρίσκονται σὲ κοινωνία. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ δήλωση εἶναι στὴν πραγματικότητα ἀληθινή; Εἶναι μόνο ἕνα μέσο ἐπικοινωνίας ἢ ὑποχρεώνει τὶς μετέχουσες ἐκκλησίες νὰ δεχθοῦν ὁρισμένες προϋποθέσεις;

 

  Γιὰ νὰ δοῦμε ἂν αὐτὴ ἡ δήλωση εἶναι ἀληθινὴ καὶ δὲν ἀντιφάσκει μὲ τὸν ἑαυτό της, ὅπως κάνουν συνήθως ὅλα αὐτὰ τὰ κείμενα, πρέπει νὰ ἐξετάσουμε τὴ δήλωση στὸ κεφάλαιο: IV «οἱ ἀρχὲς στὶς ὁποῖες βασίζεται τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν»[2] Στὴν παράγραφο τρία διαβάζουμε: «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη γνωρίζουν ὅτι ἡ συμμετοχή τους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πληρέστερη ἀπὸ ἐκείνη τῶν δικῶν τους Ἐκκλησιῶν. Ὡς ἐκ τούτου, ἐπιδιώκουν νὰ ἔρχονται σὲ ζωντανὴ ἐπαφὴ μὲ ἐκείνους ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ αὐτὲς καὶ πιστεύουν στὴν Κυριαρχία τοῦ Χριστοῦ.

 

  Ὅλες οἱ Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες, συμπεριλαμβανομένης τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, πιστεύουν ὅτι δὲν ὑπάρχει πλήρης ταυτότητα μεταξύ τῆς ἰδιότητας μέλους τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἰδιότητας μέλους τῆς δικῆς τους Ἐκκλησίας. Ἀναγνωρίζουν ὅτι ὑπάρχουν μέλη Ἐκκλησιῶν «ἐκτὸς» τῶν τειχῶν της ποὺ ἀνήκουν «ἐξίσου» στὴν Ἐκκλησία, καὶ ἀκόμη ὅτι ὑπάρχει μία «Ἐκκλησία ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ ἀναγνώριση αὐτὴ ἐκφράζεται στὸ γεγονὸς ὅτι, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, οἱ χριστιανικὲς ἐκκλησίες ἀναγνωρίζουν ὡς νόμιμο τὸ βάπτισμα ποὺ τελεῖται ἀπὸ ἄλλες ἐκκλησίες.

 

  Τί μπορεῖ νὰ σημαίνει ἡ αἰνιγματικὴ καὶ αἱρετικὴ δήλωση ὅτι οἱ ἐκκλησίες- μέλη γνωρίζουν ὅτι ἡ συμμετοχή τους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πληρέστερη ἀπὸ ἐκείνη τῶν δικῶν τους Ἐκκλησιῶν;  Ἐν ὀλίγοις, ἡ δήλωση στὴν ὁποία -σημειωτέον- παραπέμπει  ἕνα ὀρθόδοξο συνοδικὸ κείμενο ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀκολουθήσει τὶς διατυπώσεις πίστεως τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, ὡς ἀρχὴ τῆς συμμετοχῆς θέτει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ ἀπὸ τὴ μία νὰ λέει ὅτι εἶναι ἡ Μία, Ἁγία καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ συμβόλου τῆς πίστης, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη πρέπει νὰ τὸ ἀρνηθεῖ στὴν πράξη, κάτι πού ἐπιβάλλει σὲ κάθε ἐκκλησία-μέλος του τὸ ΠΣΕ προκειμένου  νὰ μπορεῖ νὰ συμμετάσχει σ’ αὐτό. Ἡ ὑποχρεωτικὴ λοιπόν, γιὰ ὅλα τὰ μέλη του,  ἐκκλησιολογική θεώρηση τοῦ ΠΣΕ, ἀνακηρύσσει ὅτι μία “ἱστορικὴ” ἐκκλησία, ἐν προκειμένῳ ἡ Ὀρθόδοξη, δὲν δύναται νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν  “Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ” ποὺ εἶναι  πληρέστερη ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Στὴν νέα ἐκκλησιολογία ἑπομένως, δηλώνεται ἀνοικτὰ ὅτι: ἡ  “Ἐκκλησία” ἡ μόνη ἀληθινή,  εἶναι πληρέστερη  καθὼς περιλαμβάνει τὴν μετοχὴ τῶν διαφόρων «ἱστορικῶν ἐκκλησιῶν» ποὺ θὰ πρέπει νὰ βρίσκονται  σὲ κοινωνία, σχέση, καὶ ὁ τύπος τῆς κοινωνίας ἀποφασίζεται ἀπὸ τὸ ΠΣΕ. Οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ Λατῖνοι καὶ οἱ Προτεστάντες οὐσιαστικὰ μετέχουν στὴν  “Ἐκκλησία”, ὅπως τὴν ὁρίζει τὸ ΠΣΕ . Ἡ δὲ “Ἐκκλησία” τοῦ ΠΣΕ  δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ διαιρεθεῖ. Κατὰ συνέπεια, ἡ διαίρεση σὲ «ἱστορικὲς ἐκκλησίες» προϋποθέτει ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν καθολικότητα, ἀλλὰ ὄχι ἀπώλεια. Ἀποτελοῦν μέρος τῆς  “Ἐκκλησίας”, ἁπλά, σὲ διαφορετικὸ βαθμό. Ἡ πίστη δὲν εἶναι θεμελιώδης[3], εἶναι μία ἀναγκαιότητα ποὺ πρέπει νὰ ἀπελευθερωθεῖ, γιὰ νὰ εἴμαστε σὲ κοινωνία σχέση. Τὸ μόνο πραγματικὸ γιὰ τὴ σύγχρονη ἐκκλησιολογία εἶναι ἡ κοινωνία σχέση τῶν «ἱστορικῶν ἐκκλησιῶν», οἱ ὁποῖες καθότι μετέχουν τῆς “Ἐκκλησίας”, ὀνομάζονται  ἀδελφὲς ἐκκλησίες. Κατὰ συνέπεια, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ πιστεύει ὅτι εἶναι ἡ Μία, Ἁγία καὶ  Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ πρέπει παράλληλα νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι σὲ αὐτὴν μετέχουν καὶ αἱρετικὲς καὶ σχισματικὲς ψευδοεκκλησίες, οἱ ὁποῖες σίγουρα πρέπει νὰ ἀναγνωριστοῦν ὄχι ὡς αἱρετικὲς ἢ σχισματικές, ἀλλὰ ὡς διακριτὲς μέν, ἀλλὰ πάντως ἀδελφὲς  ἐκκλησίες.  Ἂν  ὅμως  δε­χθοῦμε αὐτὴ τὴν κοινωνιολογικὴ ἀντίληψη, τὸ ΠΣΕ ἐπιβάλλει τοὺς κανόνες συμμετοχῆς τῶν ἱστορικῶν ἐκκλησιῶν καὶ τὴν de facto ἀναγνώριση τῶν ἐκκλησιαστικῶν στοιχείων καὶ στὶς ἄλλες «ἐκκλησίες», ἀφοῦ καὶ αὐτὲς μετέχουν στὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ συμβόλου τῆς πίστης. Ἐὰν ἡ κοινωνία σχέση τῶν διαφόρων ἐκκλησιῶν εἶναι ἀπαραίτητη, χωρὶς τὴν θεμελιώδη κοινὴ πίστη, ὅλοι οἱ ἀναθεματισμένοι αἱρετικοί, ὑπὸ τῶν παλαιοτέρων συνόδων, οἰκουμενικοῦ ἢ τοπικοῦ χαρακτήρα, δὲν ἀπομακρύνονται ποτὲ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀποτελοῦν μέρος της, ἔστω καὶ ὡς ἄρρωστο ὄργανο ποὺ ὑπάρχει στὸ σῶμα. Ἡ ἀσθένεια διορθώνεται μόνο μὲ τὴν κοινωνία σχέση μὲ ὅλες τὶς ἄλλες ἱστορικὲς «ἐκκλησίες» καὶ ὄχι μὲ τὴ ὀρθὴ πίστη στὸν Χριστό. Ἡ κοινωνία  σχέση γίνεται θεμελιώδης καὶ ὄχι ἡ πίστη γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές, διότι ἡ πίστη χωρίζει, ἀλλὰ ἡ κοινωνία σχέση ἑνώνει.

 

  Γιὰ τὶς ἀρχαῖες οἰκουμενικὲς συνόδους, ὅμως, καὶ γιὰ τοὺς Πατέρες, ἡ πίστη ἦταν θεμελιώδης καὶ ὄχι ἡ προσωπικὴ κοινωνία σχέση ἢ ἡ ἑτερότητα. [4] Ὅποιος ἔχει τὴ σωστὴ πίστη, εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸ καὶ δὲν κοινωνεῖ μὲ μέλη ποὺ ἔχουν ἀλλοιώσει τὴν πίστη, γιατί ὅποιος ἀλλοιώνει τὴν πίστη εἶναι ἄρρωστος καὶ πρέπει νὰ ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως κάνει ὁ γιατρὸς ὅταν ἀνακαλύπτει ἕνα ἄρρωστο ὄργανο στὸ ἀνθρώπινο σῶμα, π.χ. ἕνα καρκινικὸ νεφρό, πρέπει νὰ κάνει χειρουργικὴ ἐπέμβαση καὶ νὰ τὸ πετάξει ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα, γιὰ νὰ μὴ μολύνει ὅλο τὸ σῶμα, ὅπως τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία. Ἡ ἐκδίωξη μίας ἄρρωστης ὁμάδας δὲν σημαίνει ἀπώλεια τῆς ἑνότητας καὶ διαίρεση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τὴν πραγματικὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν Χριστό, διότι ἡ μονιμότητα μίας ἄρρωστης αἱρετικῆς ὁμάδας στὴν Ἐκκλησία μολύνει ὅλο τὸ σῶμα καὶ ἐμποδίζει τὴν ἑνότητα μὲ τὸν Χριστό, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ οἰκουμενιστικὴ “ὀρθόδοξη” ἐκκλησία σήμερα μολύνεται ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς αἱρετικὲς δηλώσεις σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ ἀλλάζει ἀκόμη καὶ τὴν πίστη της. Γι’ αὐτὸ οἱ ἀρχαῖες σύνοδοι ἀναθεμάτιζαν τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἔδιωχναν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς θεωροῦ­σαν ὅτι δὲν εἶναι μέρος τοῦ σώματός Του, ἀλλὰ μέρος τοῦ διαβόλου.

 

  Ἡ δήλωση δὲν σταματάει ἐκεῖ, ἀλλὰ συνεχίζει νὰ ἐξηγεῖ περαιτέρω, γιὰ νὰ ἀπομακρύνει κάθε  ἀμφιβολία. «Ὅλες οἱ Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες, συμπεριλαμβανομένης τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, πιστεύουν ὅτι δὲν ὑπάρχει πλήρης ταύτιση μεταξύ τῆς ἰδιότητας μέλους τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἰδιότητας μέλους τῆς δικῆς τους Ἐκκλησίας. Ἀναγνωρίζουν ὅτι ὑπάρχουν μέλη Ἐκκλησιῶν «ἐκτὸς» τῶν τειχῶν της ποὺ ἀνήκουν «ἐξίσου» στὴν Ἐκκλησία, καὶ ἀκόμη ὅτι ὑπάρχει «Ἐκκλησία ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ ἀναγνώριση αὐτὴ ἐκφράζεται στὸ γεγονὸς ὅτι, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, οἱ χριστιανικὲς ἐκκλησίες ἀναγνωρίζουν ὡς νόμιμο τὸ βάπτισμα ποὺ τελεῖται ἀπὸ ἄλλες ἐκκλησίες». Δηλαδή, σύμφωνα μὲ τὴν ἄποψη αὐτή, ὑπάρχουν χριστιανικὲς «ἐκκλησίες» ἐκτὸς τῶν τειχῶν ἢ τῶν ὁρίων τῆς Ὀρθόδοξης Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιὰ μία περαιτέρω διευκρίνιση τῆς νέας «ἐκκλησιολογίας τῆς κοινωνίας». Μία ἀξιοσημείωτη προσπάθεια νὰ διευρυνθεῖ ὁ φράκτης ποὺ χωρίζει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν κόσμο. Πρῶτα ἀναγνωρίζεται ὅτι ὑπάρχουν ἐκκλησίες ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ στὴ συνέχεια γίνεται προσπάθεια νὰ διευρυνθεῖ περαιτέρω. Μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ λοιπὸν τὰ ὅρια, ὁ φράκτης ποὺ βάζει ὁ Κύριος, διευρύνονται, γιὰ νὰ συμπεριλάβει ὅλες τὶς χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ ἂν εἶναι δυνατὸν καὶ ὅλες τὶς θρησκεῖες. Γι’ αὐτοὺς (οἰκουμενιστές), ὅλες οἱ μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες πιστεύουν στὸν ἴδιο θεό. Οἱ ἀρχαῖες σύνοδοι ὅμως ἔβαλαν ὅρια, ὅρια ποὺ ἂν ἕνας πιστὸς ἢ μία θρησκευτικὴ ὁμάδα, ἔστω καὶ πολυάριθμη, τὰ ξεπεράσει, δὲν εἶναι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ ἦταν τὰ ὅρια τῆς πίστης, ὄχι μίας ἀφηρημένης πίστης, ἀλλὰ μίας πίστης ποὺ βιώνεται σὲ μία αὐθεντικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό, μίας πίστης ποὺ γίνεται πράξη. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς ἀπὸ πολλοὺς ὀρθόδοξους θεολόγους, καθὼς ἀλλάζει τὴν ἐκκλησιολογία καὶ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία συνολικά, γίνεται παναίρεση.

 

  Ἀκολούθως στὴν παράγραφο 5 διαβάζουμε: «Οἱ Ἐκκλησίες μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ἀναγνωρίζουν στὶς ἄλλες Ἐκκλησίες τὰ στοιχεῖα τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦν ὅτι αὐτὴ ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση τὶς ὑποχρεώνει νὰ διεξάγουν σοβαρὸ διάλογο μεταξύ τους μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τῆς ἀλήθειας θὰ ὁδηγήσουν στὴ γνώση τῆς πλήρους ἀλήθειας καὶ στὴν ἑνότητα ποὺ βασίζεται στὴν πλήρη ἀλήθεια.

 

  Οἱ διάφορες Ἐκκλησίες πιστεύεται γενικὰ ὅτι διαθέτουν ὁρισμένα στοιχεῖα τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα παραδοσιακὰ ὀνομάζονται vestigia essiliae (ἴχνη τῆς Ἐκκλησίας). Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ εἶναι τὸ κήρυγμα τοῦ Λόγου, ἡ μελέτη τῶν Γραφῶν καὶ ἡ χορήγηση τῶν μυστηρίων. Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ χλωμὲς σκιὲς τῆς ζωῆς τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι γεγονότα μὲ πραγματικὴ προοπτικὴ ποὺ παρουσιάζουν μία βολικὴ εὐκαιρία νὰ ἀναζητήσουμε τὴν εἰλικρινῆ καὶ ἀδελφικὴ κοινωνία γιὰ τὴν  πρα­γματοποίηση τῆς πλήρους ἑνότητας. Ἐπιπλέον, οἱ χριστιανοὶ ὅλων τῶν ἐκκλησιολογικῶν προσανατολισμῶν, κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο, ὁδηγοῦν ἄνδρες καὶ γυναῖκες στὴ σωτηρία ἐν Χριστῷ, στὴν ἀνανεωμένη ἐν Αὐτῷ ζωὴ καὶ στὴ χριστιανικὴ ἀδελφοσύνη».

 

Γιὰ νὰ συμμετέχει κανεὶς στὸ ΠΣΕ πρέπει ἐπίσης νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι στοιχεῖα τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν καὶ σὲ ἄλλες ἐκκλησίες. Πρέπει νὰ ἐφαρμόσει κανεὶς τὴν ἐκκλησιολογία τῆς κοινωνίας[5 ]. Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ὀνομάζονται ἴχνη τῆς ἐκκλησίας καὶ εἶναι τὸ κήρυγμα, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἡ χορήγηση τῶν μυστηρίων. [6]Ἀλλὰ ἂν κάποιος τὰ ἀναγνωρίζει αὐτὰ in toto, σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζει τὴν ἱερωσύνη τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν σχισματικῶν. Μία ἐφαρμογὴ αὐτῆς τῆς ἔννοιας σήμερα τῆς νέας ἐκκλησιολογίας εἶναι στὸ ζήτημα τῆς Οὐκρανίας. Στὴν περίπτωση αὐτή, τὸ ΠΚ (Πατρ. Κων/πόλεως) πῆρε σχισματικοὺς καὶ μὴ χειροτονημένους ἐπισκόπους ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ τοὺς ἀναγνώρισε, ἀναγνώρισε τὴν ἱερωσύνη τους, χωρὶς τὴν ὑποχρέωση νὰ τοὺς χειροτονήσει. Ἐφόσον καὶ αὐτοὶ εἶναι «ἐκκλησίες», ἀναγνωρίζεται ἡ ἱερωσύνη τους, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἐκκλησίες ἐκτὸς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ποὺ βρίσκονται πλέον σὲ κοινωνία μὲ τὸν πρῶτο τοῦ  ΠΚ. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀντικανονικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ πράξη τοῦ ΠΚ δὲν κρίθηκε μετέπειτα ἀπὸ καμία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ συμμετεῖχε στὴ σύνοδο τῆς Κρήτης. Ἀλλὰ πρέπει νὰ θυμόμαστε ὅτι αὐτὴ ἡ ἔννοια τῆς ἐκκλησιολογίας τῆς κοινωνίας-σχέσης δὲν εἶναι ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἐκκλησιολογία, ἀλλὰ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πρόκειται γιὰ ἀσυγχώρητα ἁμαρτήματα ποὺ ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ὀργὴ καὶ τὴν ἀντίδραση τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἔννοια τῆς ἐξέλιξης τῆς θεολογίας καὶ τῆς ἐκκλησιολογίας. Ἀπὸ τὴ θεολογία ἐκκλησιολογία τῶν Συνόδων καὶ  Πατέρων[7] περνᾶ­με στὴν ἐκκλησιολογία τῆς κοινωνίας. Κατὰ συνέπεια, ἐνῶ οἱ ἀρχαῖες οἰκουμενικὲς σύνοδοι δὲν ἀναγνώριζαν ἐκείνους ποὺ δὲν ἐκφράζουν τὴν ὀρθὴ πίστη, οὔτε ἀναγνώριζαν σὲ αὐτοὺς στοιχεῖα τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὀπαδοὺς τοῦ διαβόλου, προσπαθοῦσαν νὰ μὴ ἀναμειγνύουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ ὅλους ἐκείνους πού, ὁδηγούμενοι ἀπὸ τὸν διάβολο, ἀλλάζουν θεολογία, ἡ ἐξελι­γμένη σύγχρονη οἰκουμενικὴ θεολογία τοὺς θεωρεῖ ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἐκκλησίας. Ὅλα αὐτὰ γιατί, σήμερα, ἀκολουθεῖται ἡ ἐξελικτικὴ θεολογία. Τὸ δόγμα ἐπηρεασμένο ἀπὸ τὴ φιλοσοφία ἐξελίσσεται καὶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος σήμερα κατανοεῖ καλύτερα τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τοὺς Προφῆτες, τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Πατέρες καὶ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

 

 Συνέταξε λοιπὸν μαζί τους ἕνα βασικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο στὴ συνέχεια ἔγινε ἀποδεκτὸ ἀπὸ ὅλες τὶς ἐκκλησίες. Ἡ θέση αὐτὴ υἱοθετεῖται καὶ ἀπὸ τὴ Λατινικὴ ἐκκλησία στὴ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο, ὅπου ἀναφέρεται σαφῶς, ὅτι ἡ Λατινικὴ Καθολικὴ ἐκκλησία μετέχει στὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸ νὰ ἀνήκει κανεὶς σὲ αὐτὴν δὲν ἀποκλείει ὅτι ὑπάρχουν στοιχεῖα τῆς ἀληθινῆς ἐκκλησίας καὶ στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ σὲ μικρότερο βαθμὸ καὶ στὶς ἄλλες δυτικὲς ἐκκλησίες καὶ ἡ κοινωνία σχέση μαζί τους βοηθᾶ στὴν ἐμβάθυνση θεολογικῶν στοιχείων ποὺ κατάλαβε καλύτερα ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ἐμβάθυνση στὴν γνώση τῶν γραφῶν ποὺ εἶχε ἀναπτύξει ἡ προτεσταντικὴ παράδοση . Αὐτὴ ἡ ἐκκλησιολογία τῆς κοινωνίας υἱοθετεῖται ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ ΠΚ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ΠΜ (Πατρ. Μόσχας) καὶ ὅλες τὶς σύγχρονες ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες[8].

 

  Γι’ αὐτὸ ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀναγνωριστεῖ ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση, ἀλλὰ πρέπει νὰ χαρακτηριστεῖ ψευδοσύνοδος καὶ συμφωνοῦμε μὲ τὴ δήλωση τῶν πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους ποὺ λένε ὅτι «ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης εἶναι καταδικαστέα»[9], δηλαδὴ πρέπει νὰ ἀπορριφθεῖ ὁλόκληρη ἡ σύνοδος καὶ ὄχι νὰ διορθωθοῦν μόνο ὁρισμένα κείμενα. Ἡ λογική τῆς συγγραφῆς τῶν κειμένων βασίζεται στὴν ἐκκλησιολογία τῆς κοινωνίας ποὺ ἀναπτύσσεται στὴν οἰκουμενικὴ κίνηση καὶ δὲν μποροῦν νὰ διορθωθοῦν, ἀλλὰ μόνο νὰ ἀπορριφθοῦν στὸ σύνολό τους. Αὐτὴ ἡ σύνοδος συγχέει τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, ἔχει ἀναμείξει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ ψέματα ποὺ ἔχουν τὴν προέλευσή τους ἀπὸ τὸν διάβολο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἐχθρός τῆς ἀλήθειας, τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλα τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καὶ οἱ αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἀποδέχονται αὐτὴ τὴ θέση τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης μᾶς δείχνει τὸ βαθμὸ τῆς Ἀποστασίας ποὺ ὑπάρχει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

 

Σημειώσεις:

 

[1] Ἡ δήλωση αὐτὴ δημιουργεῖ λογικὰ προβλήματα ἂν τὴν συγκρίνουμε μὲ τὴ λογικὴ τῶν ἀρχαίων συνόδων. [2] Δεδομένου ὅτι ἡ δήλωση τοῦ Toronto εἶναι ἕνα κείμενο ποὺ εἶναι ἀντιφατικὸ σὲ πολλὰ σημεῖα, ἐπιλέγουμε μερικὰ ἠχηρὰ καὶ σημαντικὰ σημεῖα. Πρόθεσή μας δὲν εἶναι νὰ κάνουμε μία ἀποσπασματικὴ περικοπὴ ἑνὸς κειμένου ποὺ συνιστοῦμε σὲ ὅλους τούς ὀρθόδοξους πιστοὺς νὰ διαβάσουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀναλύσουμε ὅλα τὰ σημεῖα καὶ νὰ ἐπισημάνουμε καὶ τὴ λογικὴ ἐσωτερικὴ ἀντίφαση, ἀλλὰ νὰ κάνουμε μία σύγκριση μὲ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία ἀλλάζει. [3] Ἐπίσης, δὲν ἔχει σημασία γιατί τόσες ἱστορικὲς ἐκκλησίες, ὅπως τὶς ὀνομάζει ὁ οἰκουμενισμός, δημιουργήθηκαν μετὰ ἀπὸ μεγάλα σχίσματα, πρῶτα τὸ σχίσμα τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης μὲ τὰ ἀρχαῖα πατριαρχεῖα καὶ τὸ σχίσμα τῆς Δύσης μεταξὺ Λατίνων καὶ Προτεσταντῶν. Δὲν ἔχει σημασία ἂν τὰ σχίσματα αὐτὰ εἶχαν σημαντικὲς θεολογικὲς καὶ δογματικὲς διαφοροποιήσεις. Παραμένει δευτερεύουσας σημασίας, ἂν ὑπάρχουν ἀρχαῖες αἱρέσεις, ὅπως ὁ Γνωστικισμός, ὁ Ἀρειανισμός, ὁ Νεστοριανισμός, ὁ Μονοφυσιτισμός, ὁ Μονοθελητισμός, ἡ Εἰκονομαχία, στὶς λεγόμενες ἱστορικὲς «ἐκκλησίες» ποὺ πρέπει νὰ καθαριστοῦν ἀπὸ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις, γιὰ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Καθολικὴ-Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ πρέπει πρῶτα νὰ ἔλθουν σὲ κοινωνία μεταξύ τους. Ἡ κοινωνία δίνει μία ἀπάντηση στὸν σύγχρονο κόσμο, δίνει πραγματικὴ καὶ ὀπτικὴ μαρτυρία τῆς ἑνότητας καὶ τῆς καθολικότητας τῆς ἐκκλησίας καὶ ἑνώνει ὅ,τι ἡ θεολογία ἔχει χωρίσει. [4] Γιὰ τοὺς Πατέρες, ὁ Πατὴρ δὲν θέλει καθὸ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱός δὲν θέλει καθὸ Υἱὸς καὶ τὰ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν θέλει καθὸ Πνεῦμα, ἀλλὰ καθὸ Θεὸς καὶ ἐπειδὴ Θεὸς εἶναι ὁ Πατήρ, Θεὸς ὁ Υἱὸς καὶ Θεὸς τὸ Πνεῦμα ἡ θέληση (ἐνέργεια) καὶ ἡ οὐσία εἶναι μία καὶ ὄχι τρεῖς. Ἡ Θεία οὐσία , (ὅπως καὶ ἡ ἀνθρωπίνη) δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὡς ἀνάγκη, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ οἰκουμενιστὲς ἡμέτεροι θεολόγοι, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει οὐσία ἄνευ ὑποστάσεως, οὔτε καὶ ὑπόστασις ἄνευ οὐσίας. [5] Μὲ πατερικοὺς ὅρους, αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ σχισματικοὶ ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία. [6] Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀριθμητικὰ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ προτεσταντικοῦ-εὐαγγελικοῦ κόσμου (κατὰ ὁρισμένες ἐκτιμήσεις 600-700 ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, κυρίως πεντηκοστιανοὶ) δὲν ἀποδίδει σὲ καμία περίπτωση μυστηριακὴ ἀξία στὸ βάπτισμα καὶ τὴν Εὐχαριστία καὶ μάλιστα τὰ τονίζει ὡς στοιχεῖα ἀπόλυτης ἀσυνέχειας ἀπὸ τὶς «ἱστορικὲς ἐκκλησίες»). [7] Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ὑποστηρίξει ὅτι στὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων συνόδων καὶ τῶν Πατέρων, ἡ ἐκκλησία δὲν ἦταν διαιρεμένη καὶ ἑπομένως θὰ εἶχε τὴν ἐλευθερία νὰ ἐκφραστεῖ μὲ δόγματα, ἀλλὰ τώρα ὁ χριστιανισμὸς εἶναι διαιρεμένος σὲ τρεῖς ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες εἶναι οἱ ἱστορικὲς ἐκκλησίες, γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ ἐξελιχθεῖ ἡ ἐκκλησιολογία: σὲ ἕνα νέο διαιρεμένο κόσμο ἡ χριστιανικὴ ἐκκλησία πρέπει νὰ δείξει τὴν «ἀλήθεια» (σύμφωνα μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς) ποὺ εἶναι ἡ κοινωνία, ἡ ἑτερότητα τῶν διαφορετικῶν ἀνθρώπων (συμπεριλαμβανομένης καὶ ἑτερότητα  στὴ σκέψη, τὸ φῦλο καὶ τὶς ἐπιλογὲς) καὶ ἡ διαφορετικότητα τῶν ἐκκλησιῶν (μὲ διαφορετικὴ πίστη). [8] Ἴσως μὲ ἐξαίρεση τὴ Γεωργιανὴ Ἐκκλησία καὶ τὴ Βουλγαρικὴ Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖες δὲν συμμετέχουν στὴν οἰκουμενικὴ κίνηση. [9] agonasax.blogspot.com. Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ τῶν πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς τὴ μοναστικὴ κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥ:

Τό ἀνωτέρω Κείμενο τοῦ ἰατροῦ κ. Γεωργίου Καραλῆ εἶναι ἰδιαιτέρως εὔστοχο, κατατοπιστικό, τεκμηριωμένο καί οὐσιαστικό. Καταδεικνύει τό γιατί ἡ συμμετοχή στό Π.Σ.Ε. ἀπό μόνη της ἀρκεῖ γιά νά στοιχειοθετηθεῖ, ἀπό ὀρθοδόξου Θεολογικῆς ἀπόψεως, συμμετοχή τῶν μελῶν του στήν λεγομένη «Οἰκουμενική Κίνηση». Ἡ συμμετοχή αὐτή ἔχει τήν ἔννοια τῆς ἐκτροπῆς αὐτῶν, τῶν συμμετεχουσῶν ἐπισήμων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀπό τήν εὐθεῖα ὁδό τῆς Ὀρθοδοξίας στήν συμπόρευση μετά τῶν αἱρετικῶν καί τή συμμετοχή ἤ πτώση στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καί αὐτό ἰσχύει μέν προφανέστατα γιά κάθε μία συμμετέχουσα «Ἐκκλησία» μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. ἀπό τῆς ἐντάξεώς της στό ἐν λόγω παναιρετικό Συμβούλιο (αὐτήν τήν τῶ ὄντι ὑπέρ-«Ἐκκλησία» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), παρά τήν ἀκριβῶς περί τοῦ ἀντιθέτου διαβεβαίωσή του, διατρανώθηκε δέ ἀπό τή λεγομένη «Ἁγία & Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης» τό 2016, σέ «Πανορθόδοξο» ἐπίπεδο. Τοῦτο ἔγινε διά τῶν Ἀποφάσεών της, διά τῶν ὁποίων «νομιμοποιεῖται» καί ἀμνηστεύεται ἡ παναιρετική «Οἰκουμενική Κίνηση» καί τό Π.Σ.Ε. ὡς δῆθεν ἀποδεκτές ἀπό μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρωτοβουλίες, σχήματα και καταστάσεις καί ὡς κατά Θεόν ἐπιλογές καί πρακτικές ὅσον ἀφορᾶ τή συμμετοχή, δραστηριοποίηση καί συμπόρευση ἐν αὐτοῖς τῶν ὀρθοδόξων.

Τέλος, ὀρθῶς ἐπισημαίνεται πώς ἡ ἐν λόγω «Σύνοδος» τῆς Κρήτης καί οἱ Ἀποφάσεις της δέν εἶναι ἁπλῶς "ἐν μέρει" ἐσφαλμένες, οἱ ὁποῖες ἁπλῶς χρήζουν διορθώσεων, ἀλλά ἐπιβάλλεται ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως ἡ ὁλοκληρωτική ἀπόρριψή της, καθότι «συγχέει τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ κ. Καραλῆς στον ἐπίλογο τοῦ ἐξαιρετικοῦ κειμένου του.

Ἑπομένως, γίνεται σαφές ὅτι ἡ ἀπεμπλοκή ἀπό τά δίχτυα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἡ διεκδίκηση τῆς ἰδιότητος τοῦ ὀρθοδόξου, ἐκτός τῶν ἄλλων, προϋποθέτει τήν ἀπόρριψη καί καταδίκη τῆς «Οἰκουμενικῆς Κινήσεως», τήν ἔξοδο ἀπό τό Π.Σ.Ε., καθώς καί τήν ἀποκήρυξη ὡς ληστρικῆς, ὑπό τήν πνευματική ἔννοια τοῦ χαρακτηρισμοῦ αὐτοῦ, τῆς διαβοήτου «Συνόδου» τῆς Κρήτης.

                                 ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ

Εκ προοιμίου, διευκρινίζω ότι (πιστεύω πως) οφείλουμε, ως ελεύθεροι άνθρωποι, να αντιδρούμε και αντιστεκόμαστε σε κάθε τι που μας οδηγεί σε σωματική και κυρίως πνευματική σκλαβιά. Είμαστε πλασμένοι κατ' εικόνα Θεού και κανένα "ζυγό δουλείας" δεν πρέπει να ανεχόμαστε. Επίσης, οφείλουμε να είμαστε άγρυπνοι (νήφοντες), οπλισμένοι με πνευματική πανοπλία (προσευχή, μετάνοια, μυστηριακή και πνευματική ζωή), ώστε να μη δεχθούμε, εκτός του Θείου Σφραγίσματος που λάβαμε (Άγιο Βάπτισμα και Χρίσμα), κανενός (άλλου) είδους και μορφής ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ.

Επιγραμματικά, θεωρώ ως κόκκινη, όπως λέμε, γραμμή, και άρα οφειλόμενη άνευ ετέρου την άρνηση σε οτιδήποτε θελήσουν να μας επιβάλουν επάνω ή μέσα στο σώμα μας, που είναι ναός του εν ημίν Πνεύματος. Επίσης, εξίσου απορρίπτω και οποιοδήποτε αντίθετο στην Πίστη μας "σύμβολο" σε οποιαδήποτε ταυτότητά μας.

Από το 1986 παρακολουθώ και συμμετέχω, όπου και όπως μπορώ, στην κοινή αγωνία όλων των πιστών για την επιβολή ηλεκτρονικής παρακολούθησης και φυλακής. Όλο αυτό το διάστημα έχω ακούσει συνετές φωνές, αλλά και πολλές πλάνες και κυρίως αλλοπρόσαλλες θεωρίες και προσεγγίσεις. Ακούω τα πάντα, αλλά δεν αποδέχομαι άκριτα τίποτα. Κριτήριά μου, αποκλειστικά, η Πίστη της Εκκλησίας και η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων Της.

Ειδικότερα, για τη νέα αναταραχή και ανησυχία, που ευλογώς προκλήθηκε στους πιστούς από τους σχεδιασμούς των αναξιόπιστων κυβερνώντων, όσον αφορά στη θέσπιση ενός προσωπικού αριθμού που θα αντικαταστήσει όλους τους υπάρχοντες (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κλπ) και την τοποθέτησή του στο νέο δελτίο αστυνομικής ταυτότητος-κάρτας, έχω να εκφράσω και διατυπώσω ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ :

ΕΠΕΙΔΗ δεν είμαι πεπεισμένος ότι οι περισσότεροι των δημοσίως εκφραζόντων με ένταση και απολυτότητα τη διαφωνία τους για την αποδοχή του Π. Α. χαρακτηρίζοντάς τον "χάραγμα" ή "προχάραγμα" του Αντιχρίστου κ.ο.κ., εάν περισσότερο θέλουν να μη χρειαστεί με την εφαρμογή των σχεδιαζομένων να δώσουν τη μαρτυρία τους για τον Χριστό, παρά να αξιωθούν όταν αυτά εφαρμοστούν να τη δώσουν, και

ΕΠΕΙΔΗ εξ όσων δηλώνουν οι αρμόδιοι των σχεδιασμών πως αν όχι όλα, πάντως τα περισσότερα θα συνδυάζονται και διασυνδέονται με τα σύγχρονα κινητά τηλέφωνα,

ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ, όσοι δηλώνουμε πιστοί Χριστιανοί, να εγκαταλείψουμε τη χρήση των συγχρόνων κινητών τηλεφώνων, τα οποία, ούτως ή άλλως, πολλές αρνητικές επιπτώσεις έχουν επιφέρει, ούτως ώστε να μη διευκολύνουμε τη λειτουργία των νέων συστημάτων, όσον αφορά τη δική μας συμμετοχή, αποδεικνύοντας έτσι ότι έχουμε τη βούληση και τη δύναμη να απέχουμε από όσα μας παρέχουν ανέσεις αφαιρώντας μας ελευθερία;

Υπάρχουν και απλές συσκευές κινητών που λειτουργούν μόνον ως τηλεφωνικές συσκευές, χωρίς άλλες λειτουργίες και...διαδυνδέσεις.

ΕΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ αυτό ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ να πράξουμε, δεν θα πείσουμε κανέναν ότι δεν «αγωνιζόμαστε» να αποφύγουμε τη μαρτυρία της αλήθειας, με όποιες θυσίες και στερήσεις χρειαστούν γι' αυτήν, αλλά ότι αληθινά προτιμούμε την αυτοπροαίρετη θυσία και τη στέρηση από την άνεση που προϋποθέτει την υποταγή μας.

 Ἀλιευμένο ἀπό τά εὔστοχα τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτυώσεως

 

Ἡ λεσβία ἀρχιπάστορας, ὁ Ἑλληνοαμερικανός καί ὁ μεικτός γάμος.

 

● Τί είναι αυτά που κάνετε στην Εκκλησία ρεμάλια!

 

Η κυρία Τόμσον είναι λεσβία, αρχιπάστορας και πρόεδρος της «United Church of Christ». Ένας Ελληνοαμερικανός παντρεμένος με πολιτικό γάμο με μέλος της «εκκλησίας» αυτής ήθελε να παντρευτεί με Ορθόδοξο θρησκευτικό γάμο στην Πάφο. Ο Μητροπολίτης Πάφου Τυχικός τής ζήτησε να βαφτιστεί πρώτα αλλά αυτή αρνήθηκε (γιατί άραγε;)

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και φίλος των ΛΟΑΤΚΙ (απ)- Ἐλπιδοφόρος το κατήγγειλε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και αυτός με την σειρά του στον αχάπαρο Αρχιεπίσκοπο (Κύπρου) Γεώργιο, ο οποίος εξοργίστηκε με τον Μητροπολίτη Πάφου. Μήπως θα καλέσουμε τώρα την κυρία Τόμπσον να αναλάβει την Μητρόπολη Πάφου;

 

 Ἀριστερά ὁ "Πάφου" Τυχικός καί δεξιά ὁ "Ἀρχιεπίσκοπος" Γεώργιος

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ἡ Σύνοδος τῆς «Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου» πρό ἡμερῶν κατέστησε ἔκπτωτο τόν Μητροπολίτη της Πάφου Τυχικό γιά τό ἀνωτέρω ζήτημα καί ἄλλα τινά παρόμοια. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπός της Γεώργιος μέ παρρησία καί ἀφοπλιστική εἰλικρίνεια δήλωσε δημοσίως ὅτι δέν εἶναι δυνατόν Μητροπολίτης τους νά μή συμμορφώνεται καί εὐθυγραμμίζεται μέ τίς κοινές γιά ὅλες τίς (ἐπίσημες) Ἐκκλησίες ἀποφάσεις, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες τό «Βάπτισμα» τῶν ἑτεροδόξων (αἱρετικῶν) εἶναι ἀποδεκτό καθώς (ἐπίσης ἀποδεκτοί εἶναι) καί οἱ μεικτοί Γάμοι μεταξύ ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων (αἱρετικῶν), ἀπαγορεύεται δέ ἡ Βάπτιση αἱρετικῶν προκειμένου νά προσέλθουν στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Ἀποροῦμε γιατί κάποιοι παραξενεύονται ὅταν οἱ Ποιμένες τους δηλώνουν εὐθαρσῶς αὐτά πού πιστεύουν καί ἐφαρμόζουν ὅσα ἔχουν (καί) Συνοδικῶς ἀποφασίσει. Ἀκόμη περισσότερο δέν πρέπει νά παραξενεύει κανέναν τό γεγονός ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπαιτεῖ τήν πιστή ἐφαρμογή ὅλων αὐτῶν καί τήν τιμωρία ὅσων τολμοῦν νά μή συμμορφώνονται.

Ἰδού ἡ λυπηρή κατάσταση καί στήν ὑποτίθεται «παραδοσιακή» Μητρόπολη Λεμεσοῦ (ὑπό τόν πρώην Ἁγιορείτη «Λεμεσοῦ» κ. Ἀθανάσιο).

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ "ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ" ΛΕΜΕΣΟΥ

 

Ὁδηγίες πρός ἔκδοση Ἄδειας Μικτοῦ Γάμου

 

Μεταξύ ἑνός Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου καί ἑνός Ἑτεροδόξου, μέλους ἄλλης Χριστιανικῆς Ὁμολογίας, χρειάζεται νά ὑποβληθοῦν τά πιό κάτω δικαιολογητικά:

 

Γιά τόν Ὀρθόδοξο:

 

Ταυτότητα ἤ Διαβατήριο.

Πρωτότυπο Πιστοποιητικό Γεννήσεως.

Βεβαίωση ὅτι ἔχει ὑποβληθεῖ σέ ἐξέταση γιά τό ἐνδεχόμενο ὕπαρξης Μεσογειακῆς Ἀναιμίας.

Ὑπεύθυνη Δήλωση (Ἔντυπα ὑπευθύνων δηλώσεων παραλαμβάνονται ἀπό τούς ἐνδιαφερομένους ταυτόχρονα μέ τήν κράτηση ἡμερομηνίας γάμου καί ὑπογράφονται ἐνώπιον τοῦ Πρωτοκολλητῆ τοῦ Ἐπαρχιακοῦ Δικαστηρίου).

Πιστοποιητικό Ἀγαμίας (ἐκδίδεται ἀπό τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας τοῦ κάθε ἐνδιαφερομένου, ἐφόσον προσκομισθοῦν τά δικαιολογητικά πού ἀναφέρονται στά σημεῖα 1,2,3 καί 4. Ἄν ἡ μητέρα εἶναι πρόσφυγας, τότε αὐτό ἐκδίδεται ἀπό τή Μητρόπολη, στήν ὁποία ἀνῆκε ἡ μητέρα πρίν τό 1974).

 

Γιά τό μέλος ἄλλης Χριστιανικῆς Ὁμολογίας:

 

Διαβατήριο.

Πρωτότυπο Πιστοποιητικό Γεννήσεως.

Βεβαίωση ὅτι ἔχει ὑποβληθεῖ σέ ἐξέταση γιά τό ἐνδεχόμενο ὕπαρξης Μεσογειακῆς Ἀναιμίας.

Πιστοποιητικό Βαπτίσεως, σύμφωνα μέ τό δόγμα στό ὁποῖο ἀνήκει.

Ἄδεια παραμονῆς, ἐάν ἀνήκει σέ χώρα ἐκτός Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.

Ὑπεύθυνη Δήλωση (Ἔντυπα ὑπευθύνων δηλώσεων παραλαμβάνονται ἀπό τούς ἐνδιαφερομένους ταυτόχρονα μέ τήν κράτηση ἡμερομηνίας γάμου καί ὑπογράφονται ἐνώπιον τοῦ Πρωτοκολλητῆ τοῦ Ἐπαρχιακοῦ Δικαστηρίου).

Βεβαίωση ἀπό τή Χριστιανική Ὁμολογία, στήν ὁποία ἀνήκει, ἤ ἀπό ἄλλη ἐπίσημη ὑπηρεσία τοῦ κράτους, ἀπό τό ὁποῖο προέρχεται, ὅτι δέν ἔχει συνάψει ἄλλο γάμο.

Λόγῳ τοῦ ὅτι σέ ἀρκετές χῶρες, δυστυχῶς, δέν ἀναγνωρίζεται ἐπίσημα ὁ θρησκευτικός γάμος, ἐπιβάλλεται ἡ τέλεση πολιτικοῦ γάμου πρίν ἀπό τόν θρησκευτικό γάμο. Ἀντίγραφο τοῦ πιστοποιητικοῦ τέλεσης τοῦ πολιτικοῦ γάμου θα πρέπει ἐπίσης να προσκομισθεῖ.

 

Κατά τήν ἔκδοση τῆς Ἄδειας Γάμου στό Γραφεῖο Ἀδειῶν Γάμου οἱ ἐνδιαφερόμενοι ὀφείλουν νά ὑπογράψουν δήλωση, μέ τήν ὁποία δεσμεύονται ὅτι τά παιδιά πού θά ἀποκτήσουν θά τά βαπτίσουν στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Επικαιρότητα 20 Μαΐου 2025

Ἡ βιβλιοπαρουσίαση τῆς ἐκδόσεώς μας ἀπό τόν «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ»:

Παύλου Μοναχοῦ Ἁγιοταφίτου:

«Ἡ Ἑορτολογική Ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων καί περί «Κοινοῦ Πάσχα» 

 

 

   Ἐκυκλοφορήθη βιβλίον (57 σελίδων) μέ τίτλον: «Η ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ “ΚΟΙΝΟΥ ΠΑΣΧΑ”», Παύλου Μοναχοῦ Ἁγιοταφίτου (+), Ἐκδόσεις Καταγράμμα, Κόρινθος 2025. Ἐπιμέλεια Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου-Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος. Πρόκειται περί κειμένου Ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἐξεφωνήθη ὑπό τοῦ λογίου Ἁγιοταφίτου Μοναχοῦ Παύλου τοῦ Κυπρίου, εἰς τήν αἴθουσαν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν Ἀθηνῶν, ἐν ἔτει 1970 καί εἰς ἐκδήλωσιν ὀργανωθεῖσαν ὑπό τῆς Π.Ο.Ε. Τό κείμενον, πέραν τῶν ἄλλων, καθίσταται ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρον λόγω τῆς ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἐξαγγελθείσης προθέσεως διά συμφωνίαν περί «Κοινοῦ Πάσχα» μετά τοῦ Πάπα. Ὁ Μοναχός Παῦλος ὑπῆρξε συνασκητής τοῦ νέου Ὁσίου Ἰωάννου Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας, τοῦ ὁποίου ἀνεκομίσθη τό σκήνωμα ὁλόσωμον και ἀδιάφθορον, ἡ δέ ἁγιοκατάταξίς του ἐγένετο προσφάτως ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

 

 

 

 

 

  Μεταφέρουμε στὸ ἀναγνωστικὸ κοινὸ μέρος τοῦ κεφαλαίου «Τὸ λεγόμενο “Κοινὸ Πάσχα”»:

 

  «Ἂς μὴ ἀπατώμεθα καὶ ἂς μὴ γινώμεθα θύματα ὑποκριτῶν ποὺ παραπλανοῦν. Δὲν εἶναι τόσο ἀφελεῖς καὶ ἀνόητοι αὐτοὶ ποὺ ρίχνουν τέτοια συνθήματα καὶ σκορπίζουν ἁπλόχερα τὰ χρήματά τους. Γνωρίζουν ὅτι ὅσο περισσότερο καταστραφοῦν οἱ φραγμοί, τόσο εὐκολότερα γίνεται ἡ καταπάτηση καὶ ἐρήμωση τῆς ἀμπέλου. Γνωρίζουν, ὅτι μὲ τὴ βαθμιαία μείωση τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τὸ αἰώνιο κῦρος τῶν θεσμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μὲ τὸν ὅσο τὸ δυνατὸ μεγαλύτερο συγχρωτισμὸ «τοῖς ἔθνεσι», γιὰ τὴν προαγωγὴ τοῦ ὁποίου πάντοτε, δυστυχῶς, παρουσιάζονται οἱ «ἀγορασμένοι» ἀπὸ μέσα, γίνεται σὺν τῷ χρόνῳ διάβρωση τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τῶν Ὀρθοδόξων, στὸ ὁποῖο καὶ ἀποβλέπουν αὐτοί.

 

  Γνωρίζουν ἀσφαλῶς, ὅτι οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ δὲν θὰ συνοδοιπορήσουν σὲ πραξικόπημα κατὰ τῆς πατρώας κληρονομιᾶς καὶ ὅτι θὰ διαιρέσουν ἔτσι ἀκόμη περισσότερο τὴν Ἐκκλησία· ἐν τούτοις ἐνδιαφέρονται γιὰ «Κοινὸ Πάσχα» μὲ ἀλλοδόξους, μὲ τοὺς ὁποίους τίποτε ἄλλο κοινὸ δὲν ἔχουν (στὴν πίστη) καὶ ἀδιαφοροῦν, γιὰ τὸ ὅτι δὲν θὰ ἔχουν κοινὸ Πάσχα μὲ τοὺς ὁμοδόξους. Καὶ ἔτσι ἐρχόμαστε στὴν ἴδια ἀφετηρία, ἀπὸ τὴν ὁποία ξεκίνησε «ὁ πάντολμος καὶ ἀνήσυχος» Μεταξάκης καὶ ἀποδεικνύονται αὐτὰ ποὺ σήμερα σχεδιάζονται ὡς ἀκριβὴς συνέχεια καὶ συμπλήρωση τῆς ἀνταρσίας ἐκείνου»

Ὁ λόγιος καί ἀσκητής Μοναχός Παῦλος, ὁ Κύπριος (+1994). Ἐπί τοῦ τοίχου ἡ Εἰκών τοῦ Κυρίου διά χειρός τοῦ ἰδίου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τό βιβλίο μας διατίθεται ἀπό τίς Ἐνορίες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνά τήν Ἑλλάδα καί ἀπό τά Βιβλιοπωλεῖα "ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ" στήν Ἀθήνα (πλησίον Ὁμονοίας) καί τῶν Γραφείων τοῦ "Ὀρθοδόξου Τύπου".