Translate

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Σημεῖα τῶν καιρῶν (τῆς ἀποστασίας)!



Τό Ἅγιον Ὄρος ἑάλω;


 Ἱερά  Κοινότης
τοῦ  Ἁγίου  Ὄρους
σέ  ρόλο  «Βέκκου»  ἔναντι
τῆς  γνησίας
ἁγιορειτικῆς  συνειδήσεως!


• Οἱ προσκυνημένοι Ἡγούμενοι τῶν κυριάρχων Ἀθωνικῶν Μονῶν προδίδουν διττῶς τήν Ἁγιορειτικήν παράδοσιν: α) Ἀλλοιώνουν, πράξει τε καί θεωρίᾳ, τήν ὁμολογιακήν μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί β) τρομοκρατοῦν (πέραν τῶν ἡρωϊκῶν Ἐσφιγμενιτῶν καί) ὅσους (ἄλλους) δέν ὑποτάσσονται στήν ἀποστασία των.


• Ὡς φερέφωνα και ὑποτακτικοί τοῦ οὐνίτου Πατριάρχου Βαρθολομαίου, τά ἐπίσημα διοικητικά ὄργανα τοῦ Ὄρους μετατρέπουν τόν ἱερό τόπο σέ ζοφῶδες καί καπνῶδες προπύργιο τῆς ἀμνηστεύσεως τῆς ἀντιχρίστου παναιρέσεως τοῦ θεομισήτου Οἰκουμενισμοῦ.


Ὅσο διευρύνεται και κορυφώνεται ἡ ἀποστασία τῆς μεγάλης αἱρέσεως τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, τόσο οἱ ἐθελόδουλοι ὁπαδοί του, οἱ κατέχοντες θρόνους καί θέσεις ποτέ ὀρθοδόξων προπυργίων, τρέμουν τίς ἔστω καί λιγοστές ὀρθοδόξους ἀντιστάσεις στήν προδοσία των.
Πρός ἐξουδετέρωσιν δέ, αὐτῶν τῶν ἀντιστάσεων, πρωτίστως καί κυρίως, χρησιμοποιοῦν τό πλέον ἀποτελεσματικό ὅπλο: τόν φόβο! Πιέζουν, ἀπειλοῦν, ἐκβιάζουν μέ πρῶτο στόχο τήν φίμωση τῶν παραφωνούντων στό ἀπήχημα καί κανονάρχημα τῆς πλάνης καί τῆς ἀποστασίας.
Εἷναι ἰδιαιτέρως ἐνοχλητικό γιά τό σύγχρονο ἐπίσημο Ἄγιον Ὄρος, τό πλήρως ὑποτεταγμένο στόν ἀρνητή τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀρχηγέτη τῆς ἀποστασίας διά τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ κ. Βαρθολομαῖο, νά ἀκούγονται «παραφωνίες» καταγγελτικές καί τῆς συντελουμένης προδοσίας ἀλλά καί τῶν ἰδικῶν του τεραστίων εὐθυνῶν.
Ἡ Ἐσφιγμενιτική μαρτυρία - «παραφωνία», μέχρις ἐφευρέσεως νέου τρόπου ἐξαλείψεως - ἐξοντώσεώς της (ἀφοῦ δέν ἀπέδωσε τά ἀναμενόμενα ἡ πλαστογράφηση τῆς κανονικῆς Ἀδελφότητος) ἀντιμετωπίζεται, ἀφελῶς, μέ τήν φαιά προπαγάνδα περί «παλαιοημερολογιτισμοῦ». Τί γίνεται, ὅμως, ὅταν καί μέ ὅσους καί ἐκ τῶν «ἡμετέρων» (των) ἀρχίζουν νά διαμαρτύρονται καί καταγγέλουν τίς προδοσίες;
Σέ μία τέτοια περίπτωση ἀφοροῦν τά ἐν συνεχείᾳ παρατιθέμενα κείμενα. Πρόκειται γιά ἐπιστολές ἐνός (ἀγνώστου σέ μᾶς) ἁγιορείτου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος, ἄν μή τί ἄλλο, σέβεται τόν ἑαυτό του καί ὁμολογεῖ εὐθαρσῶς τά αὐτονόητα. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι καί αὐτή ἀκόμη ἡ ἁπλή «παρέμβαση» προκαλεῖ ἀναστάτωση στή Κοινότητα τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ οὐνίτου Πατριάρχου.
Ὅπως προκύπτει ἀπό τά γραφόμενα τοῦ ἁγιορείτου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος φιλοτίμως ἀγωνίζεται νά διασώση τό, δυστυχῶς, ἁπωλεσθέν παραδοσιακόν κῦρος τοῦ ἐπισήμου Ἁγίου Ὄρους, πέραν τῆς Ὁμολογίας στό Ὄρος θά διώκεται πλέον καί ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου!
Καί ναί μέν, φωνές σάν κι αὐτή τοῦ ἐν λόγῳ ἁγιορείτου γέροντος Σάββα μοναχοῦ, καίτοι σπάνιες, χαροποιοῦν τούς σεβομένους τόν Ἄθωνα πιστούς, οἱ ἀντιδράσεις ὅμως τῶν Κοινοτικῶν καί τῶν σιωπῆ καί ἀνοχῆ μετ’ αὐτῶν συμπορευομένων μοναχῶν θλίβουν βαθύτατα, ἤ μᾶλλον προκαλοῦν ἱερή ἀγανάκτηση, στούς ὀρθοδόξους.
Ἄνευ Ὀρθοδοξίας δέν ὑπάρχει Ἅγιον Ὄρος! Οἰκουμενισμός καί Ἅγιον Ὄρος εἶναι μεγέθη ἀσύμβατα. Σιωπή, πολλῶ δέ μᾶλλον ὑπεράσπιση, ἀλλά καί ἐγκατάλειψη τοῦ καθήκοντος ἐλέγχου, τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως καί ἁγιορειτική ταυτότητα καί συνείδηση εἶναι πράγματα ἀσυμβίβαστα!
Οἱ ἀξιοθρήνητοι φερόμενοι ὡς Ἁγιορεῖται Ἡγούμενοι-συνοδοιπόροι τοῦ πάπα τῆς Ἀνατολῆς Βαρθολομαίου - τοῦ βλασφημοῦντος τή σεπτή μνήμη τοῦ ἐγκαυχήματος τοῦ Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ Θείου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὡς κατ’ αὐτόν «θύματος τοῦ ἀρχεκάκκου ὄφεως», δηλαδή τοῦ διαβόλου, (φεῦ τῆς σατανικῆς καί ἁγιομάχου διανοίας καί γλώσσης του!) – καθίστανται ὀλετῆρες τοῦ Ὄρους!
Ὁ Οἰκουμενισμός, φαίνεται ὅτι, μέσῳ τῆς ἀνοχῆς, τῆς ὑποχωρητικότητος, τῆς  ἀδιαφορίας γιά τήν Πίστη ἀλλά καί τῆς ἐγκαταλείψεως, ὑπό τῶν συγχρόνων ἁγιορειτῶν, τοῦ ἀκραιφνοῦς ἀσκητικοῦ βίου καί ἤθους τῶν Ἁγίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων των, τούς ἔχει ἀλλοιώσει μέχρι μυελοῦ τῶν ὀστέων. Εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τήν πνευματική συνέχεια τοῦ Ὄρους!
Μέ τή βοήθεια τῆς Ἐφόρου τοῦ Ὄρους, ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἶναι ἀνάγκη ὅλοι οἱ ὀρθοδόξως φρονοῦντες μοναχοί, ὅσοι δέν θέλουν νά συμφιλιάσουν σέ βάρος τῆς ἀληθείας καί τῆς σωτηρίας των μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ Της, νά ὑψώσουν τό λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας!
Γιά νά διασωθῆ ἡ παρακαταθήκη τοῦ ὀρθοδόξου Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ, πρέπει νά παύση πάραυτα ὁ μολυσμός τῶν τιμίων θυσιαστηρίων καί σεβασμάτων τοῦ Ἄθωνος ἀπό τό ἀνίερο μνημόσυνο τοῦ οὐνίτου Πατριάρχου, διά τοῦ ὁποίου δηλώνεται ὄχι ἡ ὑπακοή στή Τάξη καί τήν Πίστη τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά ἡ ὑπακοή στήν πλήρη ἀνατροπή καί ἀθέτησή αὐτῶν καί δή ἡ ὑποταγή στήν «ἐκκλησία» τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τήν «ἐκκλησία» τῆς Νέας Ἐποχῆς, τήν ὁποία οἰκοδομεῖ μέ σπουδή καί ἐπιμονή, τῆ συνδρομῆ ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, ἡ παναίρεση τοῦ σατανόπνευστου καί μασωνο-προβλήτου Οἰκουμενισμοῦ.




Ἐν Ἱερᾷ Μονῇ Μεγίστης Λαύρας

 19-5/1-6-2014
Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων.

 

Πολλές φορές σέ παρελθόντα φύλλα τοῦ ὀρθοδόξου τύπου, ἔχει ἐκφραστεῖ ἡ ἀγωνία γιά τήν ἀφωνία τοῦ Ἁγίου Ὄρους σέ ὅτι ἀφορά τήν προδοσία τῆς Πίστεως πού συντελείτε στίς ἠμέρες μας.
Ἔνα χαρακτηριστικό ἀπό αὐτά εἶναι στό φύλλο τοῦ Ὀρθοδόξου τύπου τῆς 12ης Ἰουλίου 2013, μέ ἀριθμόν 1983 καί ἐπικεφαλίδα: ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.
Ἔκτοτε γράφτηκαν καί ἄλλα εἴτε ἀπό σεβαστούς πατέρες ἤ λαῒκούς.
Διαβάζοντάς τα, νιώθουμε πόνο καί πικρία, διότι τά αἰρετικά φρονήματα καί ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαῖου, καί ὄχι μόνο, διότι τώρα καί ὁ Ἀντιοχείας, καί ὁ Ἀλεξανδρείας καί ὁ Ἱεροσολύμων συμπλέουν στόν οἰκουμενιστικό κατήφορο, δέν ἐλέγχονται ἀπό τούς Ἡγουμένους τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οὔτε ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα, ἀλλά ἀντιθέτως τόν ὑποδέχονται ἀσμένως, μέ συλλείτουργα, καί φιέστες ἀπαράδεκτες γιά τόν Ἁγιώνυμο τόπο. 
Μέ ἀποκορύφωμα τήν συνάντηση Πατριάρχου καί Πάπα στά Ἱεροσόλυμα, τήν συμπροσευχή, τούς ἀσπασμούς, καί τήν ὑπόσχεση γιά κοινό ποτήριον.
Τό ἴδιο ἔγινε καί πρίν 50 χρόνια, ἀλλά τότε οἱ Ἁγιορείτες ἀντέδρασαν, κόβοντας τό μνημόσυνο, καί δείχνοντας τήν ἀγάπη τους πρός τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του, χωρίς νά ὑπολογίσουν τυχόν «ποινές» ἤ μάλλον ἀντίποινα πού θά δεχόταν ἀπό τό Πατριαρχείον, ὅπως καί ἔγινε.
Σήμερα, οἱ Ἡγούμενοι καί τά Μοναστήρια, καί πρωτίστως ἡ Ἱερά Κοινότης, ὄχι μόνον σιωπούν, ἀλλά καί δικαιολογούν τά ἀδικαιολόγητα, λέγοντας πῶς δέν πρέπει νά ἀποκοπούμε ἀπό τήν Ἐκκλησία, λές καί Ἐκκλησία εἶναι ὁ κάθε Πατριάρχης, καί δεῖ ὅταν αὐτός ἔχει αἰρετικά φρονήματα, ὅπως ὁ νῦν.

Καί ἀντί νά πάρουν τό παράδειγμα ἀπό τούς Ἁγιορείτες Πατέρες μας, τούς μάρτυρες ἐπί τοῦ λατινόφρονος Βέκκου, καί νά καταλάβουν ὅτι περισσότερον Βέκκου ἔχουμε σήμερον, καί νά διακόψουν τό μνημόσυνο, ἐλέγχοντάς τον διά τά κοράνια πού μοιράζει, πού ἐξισώνει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ τίς Ἐκκλησίες τοῦ Σατανά, πού δέχεται τά βαπτίσματα τῶν αἰρετικῶν, πού ἡ σωτηρία κατορθώνεται σέ ὄλες τίς «Ἐκκλησίες», πού συμπροσεύχεται μέ αἰρετικούς, Ἐβραίους, μέχρι καί πνευματιστές, καί γενικά γιά τήν προδοσία του στήν Ἐκκλησία καί τόν Χριστό, τόν προσφωνούν καί τόν ἀποδέχονται ὡς πατέρα τους.
Νά τόν χαίρονται.
Ὅμως πρέπει νά μάθει ὁ Ὁρθόδοξος λαός πώς τό Ἅγιον Ὄρος, δέν εἶναι οἱ ἡγούμενοι οὔτε ἡ Ἱερά κοινότης, πού φοβούνται μήν χάσουν τήν θεσούλα τους καί τήν βόλεψή τους, ἀλλά πρωτίστως εἶναι ἡ Παναγία πού γιά χάριν της ὀνόμασαν τό Ὄρος Ἅγιον, οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, πού ἁγιάστικαν καί ἁγίασαν τά χώματα τούτα μέ τήν ἄσκησή τους καί τό αἴμα τους, καί σήμερα, οἱ μοναχοί, πού δέν συμφωνούν μέ τήν στάση τῶν οἰκουμενιστῶν, ἐλέγχουν εὐκαίρως ἀκαίρως, καί ἀγωνίζονται νά κρατήσουν ψηλά τήν σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρίς νά δημιουργούν σχίσματα, καί νά ἀποκόβονται ἀπό τήν Ἐκκλησία. Αὐτοί ὄμως δέν φαίνονται, διότι δέν τούς δείχνουν, ἀλλά δείχνουν αὐτά πού θέλουν.
Σᾶς καταθέτω λοιπόν ὅτι μεγάλο μέρος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀποτελείται ἀπό αὐτούς τούς πατέρες, πού θά ἔδιναν καί τήν ζωή τους γιά τήν φίλη Ὀρθοδοξία, καί, ἄν καί ἀνάξιως νά συγκαταλέγομαι μεταξύ αὐτῶν, συντάσσομαι μαζί τους.
Καί αὐτό ὄχι χάριν ἐπιδείξεως, ἀλλά διότι ἡ σιωπή κατά τόν Μέγα Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ εἶναι τό τρίτο εἴδος ἀθεῒας.
Ὅμως καί οἱ λοιποί ἀντιοικουμενιστές πατέρες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἄς κόψουν τό μνημόσυνο τῶν μή ὀρθοτομοῦντων τόν λόγο τῆς ἀληθείας, νά σταματήσουν τά συλλείτουργά τους μέ τούς οἰκουμενιστές, καί μετά νά μιλούν καί γιά τό Ἅγιον Ὄρος.
Σέ αὐτά τά χρόνια τά ἀποκαλυπτικά, δέν περιμένουμε καμμία σύνοδο νά καθαιρέσει τόν Βαρθολομαίο καί τό συνάφι του, γιά αὐτό καί ὁ καθένας μας πρέπει νά πάρει τήν εὐθύνη τῆς ὀμολογίας του, καί νά συνταχθεί εἴτε μέ τόν Χριστό, εἴτε μέ τόν ἀντίχριστο χωρίς διπλωματίες, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογῇ Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον.

Μετά τιμῆς.

Γέρων Σάββας Λαυριώτης.





Ἐν Μεγίστῃ Λαύρᾳ τῇ 15-8-2014


Πρός τήν Ἱερά Κοινότητα


Ἁγίου Ὄρους Ἄθω


Σεβαστοί Πατέρες


Σέ πρόσφατη τακτική σύναξη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας, στήν ὁποίαν ἀνήκω, ἀναγνώσθηκε γράμμα τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος πού ἀφοροῦσε στήν ἐλαχιστότητά μου.
Μέ τό γράμμα αὐτό, ἀφοῦ ἐξεφράζετο ἡ λύπη τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ἐζητεῖτο ἀπό τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς Ἀρχιμ. Πρόδρομο νά ἐπιληφθεῖ ἑνός σοβαροῦ θέματος.
Ποιό ἦταν τό σοβαρό αὐτό θέμα;
Τό ὅτι ὁ ὑπογραφόμενος Γέρων Λαυριώτης Μοναχός Σάββας ἔγραψε ἀγωνιστικό ἄρθρο, τό ὁποῖο ἐδημοσιεύθη στήν ἀγωνιστική καί ὁμολογητική ἐφημερίδα « Ὀρθόδοξος Τύπος» μέ τίτλο « Ἡ στάσις τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔναντι τῶν φιλοπαπικῶν Πατριαρχῶν καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» (6.6.2014).
Στό ἱστορικό αὐτό ἔντυπο, πού ἵδρυσαν καί διηύθυναν ἐπί μισόν αἰώνα διαδοχικά οἱ μακαριστοί Γέροντες Χαράλαμπος Βασιλόπουλος καί Μᾶρκος Μανώλης ἀπέστειλαν ἀγωνιστικά ἄρθρα πλειάς Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν καί Ἡγουμένων, ὡς καί διαβιούντων ἐν τῷ κόσμῳ κληρικῶν καί λαϊκῶν.
Μερικοί μάλιστα ἐξ’ αὐτῶν ἦσαν καί εἷναι τακτικοί συνεργάτες. Μνημονεύω ἐνδεικτικά τούς μακαριστούς ἡγουμένους Γέροντες Γαβριήλ Διονυσιάτην καί Γεώργιον Καψάνην, τούς μοναχούς Θεόκλητον Διονυσιάτην, Μωϋσῆν Ἁγιορείτην, Νικόδημον Μπιλάλην, ἐκ τῶν ἐν τῷ κόσμῳ δέ τούς ἀειμνήστους Γέροντες, ἐπίσκοπον Αὐγουστῖνον Καντιώτην, Φιλόθεον Ζερβάκον, Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον, τούς εὐσεβεῖς λαϊκούς Φώτην Κόντογλου καί Κωνσταντῖνον Μουρατίδην (καθηγητήν Πανεπιστημίου) καί ἐκ τῶν ἐπιζώντων τούς πανεπιστημιακούς καθηγητάς καί ἱερεῖς Γεώργιον Μεταλληνόν, Θεόδωρον Ζήσην, Σαράντην Σαράντον καί πολλούς νεωτέρους.
Ὅλων αὐτῶν καί τῆς ἐφημερίδος στόχος ἦταν καί εἶναι νά ἀφυπνίσουν τούς Ὀρθοδόξους μπροστά στόν ἐμφανέστατο κίνδυνο τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς χειρότερης καί πιό ἐπικίνδυνης αἱρέσεως ὅλων τῶν αἰώνων.
Δέν ἐδίστασαν μάλιστα νά ἀποστείλουν καί προσωπικές ἐπιστολές μέ σκληρή ἐλεγκτική γλώσσα, πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος ἐφούντωσε, ἐνίσχυσε καί ἐπέβαλε τήν αἵρεση στίς ἐκκλησιαστικές ἡγεσίες.
Μετά τόν Πατριάρχη Δημήτριο πού ἐσυνέχισε στά βήματα τοῦ Ἀθηναγόρα, ὁ σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος προχώρησε πολύ περισσότερο τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό μέ τολμηρά θεολογικά καί λειτουργικά ἀνοίγματα πρός ὅλες τίς αἱρέσεις, Μονοφυσιτισμό, Παπισμό, Προτεσταντισμό, ἀκόμα καί πρός ἄλλες θρησκεῖες, ὅπως ὁ Ἰουδαϊσμός καί τό Ἰσλάμ.
Θά χρειαζόταν πολύς χῶρος γιά νά ὑπομνήσω αἱρετικές γνῶμες καί ἀντικανονικές πράξεις τοῦ Πατριάρχου, τίς ὁποῖες ἐλπίζω νά γνωρίζετε.

Ἁπλῶς σημειώνω ἐνδεικτικά ὅτι ἔπαυσε νά πιστεύει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἷναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. 
Δέχεται ὅτι καί οἱ αἱρέσεις εἷναι ἐκκλησίες, ἔχουν ἔγκυρο βάπτισμα και ἔγκυρα μυστήρια, ἀποδεχθείς καί ἐπαινέσας τίς ἐπαίσχυντες ἀποφάσεις γιά μέν τούς Παπικούς τοῦ Μπαλαμάντ (1993), γιά τούς Προτεστάντες τίς ἀποφάσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν στό Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας (2006) καί στό Πουσάν τῆς Ν. Κορέας (2013), καί γιά τούς Μονοφυσίτες τίς ἀποφάσεις τῆς Γενεύης (1990).
Τίς ἀπαράδεκτες ἀποφάσεις γιά τούς Μονοφυσίτες, τούς ὁποίους πλέον ἀναγνωρίζουμε ὡς Ὀρθοδόξους, ἤλεγξε μέ σειρά δημοσιευμάτων ὁ ἀείμνηστος Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης, τίς κραυγαλέες δέ γιά αἱρετική ἀπόκλιση ἀποφάσεις τοῦ Πουσάν ἐστηλίτευσαν μέ κοινό ὑπόμνημά τους πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο ἐσχάτως (2014) οἱ Μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως Ἀνδρέας, Γλυφάδας Παῦλος, Κυθήρων Σεραφείμ, Αἰτωλοακαρνανίας Κοσμᾶς καί Γόρτυνος Ἰερεμίας, ζητώντας νά συζητήσει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν προσεχῆ Ὀκτώβριο τίς αἱρετικές ἐκτροπές τοῦ κειμένου τοῦ Πουσάν.
Χειρότερη γιά τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο εἷναι ἡ εἰκόνα ἀπό τίς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς, γιά τίς ὁποῖες οἱ Ἱεροί Κανόνες ἐπιβάλλουν τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, ἀλλά καί ἀπό ἄλλες πράξεις, ὅπως ἡ προσφορά τοῦ ἀντίχριστου Κορανίου σέ Μουσουλμάνους, ἐνέργεια πού ἐμιμήθησαν κατόπιν καί οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων.
Σαλεύθηκαν καί ταράχθηκαν οἱ Ὀρθόδοξες συνειδήσεις καί ἐσκανδαλίσθηκαν πολλοί ἀπό τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα Βενεδίκτου στήν Κωνσταντινούπολη τόν Νοέμβριο τοῦ 2006, ὅπου ἔλαβαν χώρα ὄχι μόνον συμπροσευχές, ἀλλά καί λειτουργικός ἀσπασμός, ἀπαγγελία τοῦ « Πάτερ ἡμῶν » ἀπό τόν πάπα κατά τήν διάρκεια τῆς Θ. Λειτουργίας, θυμίαση τοῦ πάπα ἀπό ὀρθοδόξους διακόνους, ἀκόμη καί ψαλμωδία ἀπολυτικίων πρός τιμήν τοῦ αἱρεσιάρχη καί τοῦ ψαλμικοῦ στίχου « Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Πολλοί Γέροντες Ἁγιορεῖτες τότε δέν ἄντεξαν αὐτόν τόν ἐμπαιγμό καί τόν ἐξευτελισμό τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Πατερικῶν Παραδόσεων καί πρίν ἡ Ἱερά Κοινότης ἀντιδράσει, ἐνισχύοντες τούς ἀντιπροσώπους πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση, ἔστειλαν «Ἀνοικτή Ἐπιστολή πρός τήν Ἱερά Κοινότητα» ὑπογραφόμενη ἀπό ἐξήντα (60) καί πλέον ἱερομονάχους καί μοναχούς, γνωστούς καί ἐναρέτους Γέροντες, στήν ὁποία, ἀφοῦ ἐξέφραζαν τήν βαθύτατη λύπη καί ἀνησυχία τους γιά ὅσα καταλυτικά τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀποστόλων και Πατέρων συμβαίνουν, ἔγραφαν:
« Ἐκτιμοῦμε μέ πολύ μεγαλύτερη λύπη, ὅτι ἡ πνευματική ἡγεσία τοῦ Ἁγίου Ὄρους τά τελευταῖα ἔτη δέν ἀντιμετωπίζει μέ σθένος καί γενναιότητα ὁμολογητική τά φαινόμενα αὐτά τῆς ἀποστασίας, ὅπως ἔπρατταν παλαιότερα οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες. Ὁ Πατριάρχης ἔχει μετρήσει τίς ἀντιδράσεις μας· καί ἐπειδή εἷναι χλιαρές καί πολλές φορές ἀνύπαρκτες, προχωρεῖ χωρίς ἐμπόδια στήν ἕνωση μέ τόν ἀμετανόητο καί παραμένοντα στίς αἱρέσεις του πάπα.
Μᾶς ἐμέτρησε καί χάρηκε σφόδρα καί κατά τήν τελευταία ἐπίσκεψή του στό Ἅγιον Ὄρος, στό ὁποῖο λές καί ἤλθε γιά νά πάρει τήν συγκατάθεση καί εὐλογία τῶν Ἁγιορειτῶν γιά ὅσα εἶχε σχεδιάσει νά πράξει μέ τόν πάπα λίγες ἡμέρες ἀργότερα.
Ἐμεῖς ταπεινοί ἱερομόναχοι καί μοναχοί, ἐξομολογητικά σᾶς ἀποκαλύπτουμε ὅτι ἔχουμε σκανδαλισθῆ ἀπό τήν σιωπή καί ἀπραξία τῆς πνευματικῆς μας ἡγεσίας στό Ἅγιον Ὄρος καί μαζί μέ μᾶς καί τό ἁπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Οἰκουμένης Ὀρθόδοξο καί φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν ὅλοι νά ἀκούσουν τήν φωνή τοῦ Ἁγίου Ὄρους».
Διερωτώμενος τί περισσότερο ἔγραψα ἐγώ στό ταπεινό μου δημοσίευμα, προσθέτω ὅτι λίγες ἡμέρες ἀργότερα (30-12-2006) ἡ Ἱερά Κοινότης δέν ἔλαβε ἀπόφαση νά ἐλέγξει τόν Πατριάρχη γιά ὅσα συνέβησαν, ἀλλά, ἐπιβεβαιώνοντας ὅσα οἱ ἑξήντα Ἁγιορεῖτες κατελόγιζαν γιά ἔλλειψη σθένους καί ὁμολογητικῆς γενναιότητος, ἀρκέσθηκε στήν ἔκδοση μιᾶς Ἀνακοινώσεως πρός τόν τύπο, μέ τήν ὁποία ἀποδοκίμαζαν τά συμβάντα.
Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί ὡς πρός τήν πρόσφατη συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν πάπα Φραγκῖσκο στά Ἱεροσόλυμα, τόν περασμένο Μάϊο, ἡ ὁποία ἀποδοκιμάσθηκε καί μέ θεϊκά σημεῖα. Ὅσα ἐλέχθησαν καί ὅσα ἐπράχθησαν ἔθλιψαν καί κατετάραξαν τούς Ὀρθοδόξους.
Γιά πολλοστή φορά ὁ Πατριάρχης « λίαν ηὔφρανε τούς κακοδόξους καί κατήσχυνε τού Ὀρθοδόξους».
Πολλοί καί πάλι διηρωτῶντο: Γιατί σιωπᾶ τό Ἅγιον Ὄρος; Γιατί παραμένει ἄφωνο; Ἔπαυσαν νά ἰσχύουν ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἡ Μοναστική Παράδοση θεσπίζουν ὅτι οἱ μοναχοί κυρίως δέν πρέπει νά ἀνέχονται καμμία καινοτομία εἰς τά τῆς πίστεως καί ὅτι πάντοτε ἦσαν πρωτοπόροι στούς ἀγῶνες γιά τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία; 
Δέν ἐδίστασαν, νά ἐλέγξουν Βασιλεῖς, Πατριάρχες, Ἐπισκόπους ἀκόμη καί συνόδους, θυσιάζοντες μαρτυρικά καί τήν ζωή τους ἤ διωκόμενοι καί φυλακιζόμενοι, ὅπως συνέβη μέ τούς Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες ἐπί πατριάρχου λατινόφρονος Βέκκου (1274) καί μέ τούς Ἁγιορεῖτες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἐπί λατινόφρονος πατριάρχου Καλέκα (1341-1351). 
Ὅπως συνέβη καί στήν δική μας ἐποχή, ὅταν ὁμοφώνως ἀποφάσισε τό Ἅγιον Ὄρος τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Ἀθηναγόρα. Ἀκόμη καί ὅταν ἐπιέζοντο οἱ Ἱερές Μονές νά ἐπαναφέρουν τό μνημόσυνο τοῦ νέου πατριάρχου Δημητρίου μέ ἀπειλές γιά τιμωρίες ἀπό τό πατριαρχικό ἔξαρχο, δέν ὑποχώρησαν. Μέ ἔγγραφά τους πρός τήν Ἱερα Κοινότητα οἱ Μονές Καρακάλου, Σίμωνος Πέτρας, Ἁγίου Παύλου, Ξενοφῶντος, Κωνσταμονίτου καί Ὁσίου Γρηγορίου διεμήνυσαν ὅτι ἔμμένουν στήν ἀμετάθετη ἀπόφασή τους νά συνεχίσουν τήν διακοπή τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου « εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας, ἐφ’ ὅσον ὁ νέος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Δημήτριος ὁ Α’ θά συνεχίση τήν τηρουμένην ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γραμμήν, τήν ὁποίαν εἷχε χαράξει ὁ Ἀθηναγόρας». Ἐσημείωναν μάλιστα ὅτι ὑπάρχει ἀπόφαση τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως ( συνεδρία ΝΒ’ τῆς 13-11-71) ἡ ὁποία ὁρίζει ὅτι « ἐπαφίεται εἰς τήν συνείδησιν ἑκάστης Μονῆς ἡ διαμνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, διότι δέν δυνάμεθα νά καταπατήσωμεν τούς Ἱερούς Κανόνας, οὕς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐλάλησεν εἰς αὐτούς παρά ταῖς Ἱεραῖς Συνόδοις. Θά πειθώμεθα εἰς τόν νέον πατριάρχην, ὅταν διαπιστώσωμεν ὅτι οὗτος θά ἀναθεωρήση τάς αἱρετικάς ὁμολογίας τοῦ προκατόχου του καί δέν θά συνεχίση τήν φιλοπαπική γραμμήν.»

Ἡ Ἱερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, μάλιστα, ἔγραφε στήν ἀπαντητική της ἐπιστολή πρός τήν Ἱερά Κοινότητα ὅτι « ἡ συνεδρία τῆς ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως (ΝΒ’ τῆς 13-11-1971) φέρει τόν τύπο ἐθνοσυνελεύσεως συμφώνως τῷ 1ῳ ἄρθρῳ τοῦ ἐσωτερικοῦ κανονισμοῦ τῆς ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, καί, ὡς ἐκ τούτου, ἡ Ἱερᾶ Κοινότης δέν δύναται νά ἀκυρώση τάς ληφθείσας ἀποφάσεις αὐτῆς.»

Σεβαστοί Πατέρες

Αὐτήν τήν Μοναστική καί Ἁγιορειτική Παράδοση γνωρίζοντας καί ἐγώ ὁ ἐν μοναχοῖς ἐλάχιστος, ὡς καί τήν συνοδική δομή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὅλα τά μέλη, ἀκόμη καί οἱ λαϊκοί, ὀφείλουν νά ὁμιλοῦν, ὅταν κινδυνεύει ἡ πίστις, ἐδημοσίευσα τό σχετικό μου ἄρθρο στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο».
Αὐτό ἔπρεπε νά τό ἐπαινέσετε καί νά μέ συγχαρῆτε καί ὄχι νά ζητεῖτε ἀπό τήν Μονή μου νά λάβει μέτρα ἐναντίον μου.
Γιατί δέν ἐπράξατε τό ἴδιο, ὅταν ἑξήντα καί πλέον Ἱερομόναχοι καί Μοναχοί Ἁγιορεῖτες, τόν Δεκέμβριο τοῦ 2006 ἤλεγχαν τήν Ἱερά Κοινότητα γιά ἀπαράδεκτη ἀφωνία καί ἀπραξία; 
Ἄν ὅσα λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τούς αἱρετικούς καί τούς αἱρετίζοντες, γιά τούς παπικούς καί τούς φιλοπαπικούς, ἄν ὅσα εἶπε ἡ Παναγία μας γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ της καί δικούς της ἐχθρούς στούς Ζωγραφίτες Ὁσιομάρτυρες, εἶναι «ἀνοίκειοι καί ἀπαράδεκτοι χαρακτηρισμοί,» ὅπως θέλει καί ὁ νεοεποχίτικος ἀντιρατσιστικός νόμος, γιά τόν ὁποῖον τό Ἅγιον Ὄρος καί πάλιν ἐσιώπησε, τότε μέ χαρά νά τιμωρηθῶ γιά τήν συμφωνία μου μέ τούς Ἁγίους καί τήν Ἁγιορειτική Παράδοση, μέ λύπη ὅμως γιά ὅσους Ἁγιορεῖτες ἀδελφούς μου ἐπέλεξαν νά εἷναι μέ τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως.
Σύγχυση καί σκανδαλισμό στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν δέν προκαλοῦν οὔτε οἱ μαρτυρήσαντες ἐπί Βέκκου Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί οἱ σύν αὐτῷ, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ πάπα καί τῶν ἰδικῶν μας λατινοφρόνων, οὔτε οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα, οὔτε τό πτωχό καί ἀσήμαντο δημοσίευμά μου, πού τοῦ δώσατε τόσο μεγάλη σημασία. 
Σύγχυση καί σκανδαλισμό προκαλοῦν ὅσα ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀθηναγόρα συμβαίνουν στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, αὐξημένα καί προκλητικά τώρα ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο.
Ἐγώ, ὡς ὄφειλα, κατά τήν ἀναλογία τῆς εὐθύνης μου, ἔπραξα τό καθῆκον μου, χωρίς νά διεκδικῶ « ἡρωϊσμούς,» ὅπως ἰσχυρίζεσθε οὔτε νά συνιστῶ ἀποκοπή ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ἀποκοπή ρητῶς ἀποδοκιμάζω, γι’ αὐτό καί μέ θλίβει ἡ παραποίηση καί κακοποίηση τῶν γραφομένων μου.
Πολλοί χαρήκαμε γιά τόν ἡρωϊσμό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζωγράφου, ἀκολουθούσης τό παράδειγμα τῶν Ζωγραφιτῶν Ὁσιομαρτύρων, ἡ ὁποία ἐζήτησε ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα νά καταδικάσει ὅσα εἷπε καί ἔπραξε ὁ πατριάρχης στά Ἱεροσόλυμα κατά τήν συνάντηση μέ τόν πάπα, διότι διαφορετικά θά προχωρήσει μονομερῶς στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου. 
Χαρήκαμε καί γιά τήν ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας τῶν ἀντιπροσώπων στήν Ἱερά Κοινότητα νά σταλεῖ στόν πατριάρχη ἔγγραφο διαμαρτυρίας καί ἐλέγχου.
Μέ ἀγαθές ἐλπίδες περιμένουμε, μετά ἀπό τρεῖς μῆνες, νά δημοσιοποιηθοῦν τά ἔγγραφα καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζωγράφου καί τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ὥστε τώρα ὅπως ἁρμόζει, νά εὐφρανθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καί νά καταισχυνθοῦν οἱ κακόδοξοι, καί νά παύσει ὁ σκανδαλισμός γιά τήν ἀφωνία καί ἀπραξία τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Αὐτό εἷναι ὄντως σοβαρό ζήτημα καί ὄχι ἡ λήψη μέτρων ἐναντίον ἑνός ἀσήμου μοναχοῦ μέ ἀδύναμη καί ἰσχνή φωνή.
Ἐπί δέ τούτοις διατελῶ μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καί φιλαδελφίας.

Γέρων Σάββας Λαυριώτης.






Η  «ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΟΜΕΝΗ»
 «ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ»
(ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ)

Κατά τήν ἐποχή τῆς  ψευδένωσης τῆς ἐπί Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου καί Ἰωάννου Βέκκου τῶν λατινοφρόνων συνόδου τῆς Λυών κατά τόν ΙΓ΄ αἰώνα Λατίνοι κληρικοί μαζί μέ στρατιώτες εἰσέβαλαν στό Ἅγιον Ὄρος, τό ὀχυρό αὐτό τῆς Ὀρθοδοξίας, γιά νά ἐπιβάλουν διά τῆς βίας τήν ἕνωση μέ τούς δυτικούς. Ἡ μονή Ζωγράφου, ὅπως καί ἄλλες ἁγιορείτικες μονές εἶχε τήν τιμή νά ἀναδείξει στόν ἀγώνα αὐτόν κατά τῆς πλάνης τούς εἰκοσιέξι Ζωγραφίτες ὁσιομάρτυρες. Τήν ἐποχή αὐτή ἀσκήτευε κοντά στή μονή ἕνας ἐνάρετος Γέροντας, πού εἶχε τή συνήθεια νά ἀπαγγέλει τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο πολλές φορές τήν ἡμέρα μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου.
Μία μέρα ἄκουσε τήν Παναγία νά τοῦ μιλᾶ ἀπό αὐτήν τήν εἰκόνα και νά τοῦ ἀναγγέλει (ἐξοῦ καί “Προαναγγελλόμενη”) ὅτι οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου καί δικοί μου λατινόφρονες πλησιάζουν στό μοναστήρι καί ὅποιος εἶναι ψυχικά ἀδύνατος νά κρυφτεῖ, ἐνῶ ἐκεῖνοι πού ἐπιθυμοῦν μαρτυρικά στεφάνια ἄς παραμείνουν στό μοναστήρι. 


Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Ἀποκαλυπτήρια ρόλων;



Ὑπό τοῦ τάχα «λέοντος τῆς Ὀρθοδοξίας»
 Μητρ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ

Ἐφεύρεση νέας (ἀντορθοδόξου) ἐκκλησιολογίας πρός ἀμνήστευση καί κάλυψη τῆς παναιρέσεως!


«….Ἀλλοίμονο, ἐάν ἡ Ἐκκλησία, τό πανάσπιλο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐμολύνετο ἀπό οἱονδήποτε ρῦπο, σπίλο ἤ ρυτίδα ἀσταθῶν ἤ ἐκκοσμικευμένων μελῶν. Ἡ αἵρεση καί ἡ κακοδοξία προϋποθέτει τήν μετ’ αὐτῆς μυστηριακή κοινωνία (σημ. ἡμ. : μέχρι τώρα πάσχιζαν νά μᾶς πείσουν πώς γιά νά θεωρούμεθα ὀρθόδοξοι πρέπει νά κοινωνοῦμε μέ τίς λεγόμενες ἐπίσημες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες πού εἶναι ἁλωμένες ὑπό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τώρα, κατ’ ἀναλογία, θεωροῦν προϋπόθεση χαρακτηρισμοῦ κάποιου ὡς αἱρετικοῦ ὄχι μόνον τήν ὑποστήριξη τῆς αἱρέσεως ἀλλά καί τήν πλήρη κοινωνία μέ τούς ἐπισήμους αἱρετικούς!!! Ἐάν αὐτό δέν συνιστᾶ κατάργηση τῶν ὁρίων τῶν Ἁγίων Πατέρων, τότε τί συνιστᾶ; Μήπως σιγοντάρισμα τῶν οἰκουμενιστῶν καί ἀμνήστευση τῆς παναιρέσεως; )   καί ὄχι ἁπλῶς κάποιες ἰδιόρρυθμες καί ἐπαμφοτερίζουσες δηλώσεις διότι ἡ μή διακοινωνία μετά τῆς οἱασδήτινος αἱρέσεως ἀποδεικνύει τήν μή ἐν τέλει ἀποδοχή της (σημ. ἡμ. : ἅρα κατά Σεραφείμ, μή ὑπαρχούσης, φανερῆς τουλάχιστον διακοινωνίας, δηλαδή κοινοῦ Ποτηρίου, πχ. τοῦ κ. Βαρθολομαίου μετά τῶν Παπικῶν, ὁ τελευταῖος «ἐν τέλει» δέν εἶναι αἱρετικός! Μήπως δέν εἶναι καί δέν πρέπει νά λέγεται οὔτε οἰκουμενιστής, κ. Σεραφείμ;) γι’ αὐτό καί ἐπαναλαμβάνω συνεχῶς ὅτι οἱ κατά καιρούς δηλώσεις πρωτιστευόντων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας πού ἀποδίδουν τίτλους ἐκκλησιαστικότητος σέ κατεγνωσμένες αἱρετικές καί κακόδοξες παρασυναγωγές ὅπως ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι εἶναι τραγελαφικές καί ἀναπόδεικτες διότι οἱ ἐκφέροντες τίς σχετικές κρίσεις δέν τολμοῦν νά τίς πραγματώσουν διά τῆς διακοινωνίας ἐν τόπῳ καί χρόνῳ διότι γνωρίζουν ὅτι ἀπό τοῦ δευτερολέπτου ἐκείνου θά ἔχουν ἀπωλέσει ἀνεπιστρεπτί τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα. …» (Ἀπόσπασμα ἀπό «Ἀνακοινωθέν» Μητροπ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, 23 Σεπτ. 2014)

Τελικῶς, προκύπτει ὅτι ἡ περίπτωση τοῦ κ. Σεραφείμ Μεντζελόπουλου (Πειραιῶς) κρύβει μεγάλη παγίδα γιά τούς εἰλικρινῶς ἐνδιαφερομένους γιά τήν σωτηρία των. Ἡ γραπτή δήλωσή του ὅτι, οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ὁ Οἰκουμενισμός τοῦ κ. Βαρθολομαίου καί τῶν ὁμοίων του δέν εἶναι πραγματική αἴρεση ἡ ὁποία μολύνει τούς μετ' αὐτῶν κοινωνοῦντας, ἀλλά ἁπλῶς "κάποιες ἰδιόρρυθμες καί ἐπαμφοτερίζουσες δηλώσεις πρωτιστευόντων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας" συνιστᾶ ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ! Ὁ κ. Σεραφείμ, χωρίς φόβο καί πάθος τό λέμε, εἶναι καί λειτουργεῖ ὡς πράκτορας τοῦ ἀρχηγέτου τῆς παναιρέσεως στό χῶρο τῆς Ἀνατολῆς Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί ἐν τέλει ὡς ἀνάχωμα παγιδεύσεως ὑπέρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἴτε τό γνωρίζει, εἴτε ὄχι! Ἡ διδασκαλία του εἶναι ἀντικρυς ἀντίθετη μέ τήν Διδασκαλία καί Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀποτελεῖ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ναί! Διότι τί ἄλλο παρά βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ συνειδητή ὑποτίμηση τῆς ἀντιθέου ὁμολογίας τοῦ κ. Βαρθολομαίου (ἐνδεικτικῶς) ὅτι τό χρίσμα τῶν Παπικῶν εἶναι μετάδοση τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος στούς χριομένους παῖδας τῶν παπικῶν, πρό ἐτῶν γενομένης ἐν Ρώμῃ δημοσία, δηλαδή γυμνῆ τῆ κεφαλῆ, τήν ὁποία τώρα ὁ κ. Σεραφείμ ὡς ἄλλο κακέκτυπο («Καρατζαφερικό») ὄργανο ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας καί πολιτικῆς, ὀνομάζει ἁπλά "ἰδιόρρυθμες καί ἐπαμφοτερίζουσες δηλώσεις"!!! Φάσκων εἶναι σοφός ἐμωράνθη καί, ὡς γνωστόν, μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἁπωλέσαι!