Σήμερα (25/7/2024) κοιμήθηκε σέ μοναστήρι τῆς Κορινθίας μία σπουδαία ἀγωνιστική πατριωτική καί ἱερή μορφή :

Ὁ Γέροντας Χρύσανθος Μαχαιριώτης

1928 - 2024

 

Πόσοι άραγε γνώριζαν αυτή την ευλογία για την Κορινθία; Πόσοι τον εγνώρισαν;

Φρόντισαν οι εκπαιδευτικοί να οδηγήσουν τους μαθητές για να συναντήσουν και να ακούσουν αυτό το σπουδαίο πρόσωπο που τόσο στενά συνδέεται με την ιστορία του Έθνους μας και ειδικά με την ηρωϊκή μορφή του Γρηγόρη Αυξεντίου; Αναρωτιέμαι τιμήθηκε δεόντως από τις πολιτικές και θρησκευτικές Αρχές αυτή η μορφή που τίμησε με την παρουσία της την Κορινθία; Όπως και να 'χει, αξίζει έστω και τώρα, όσοι δεν το γνώριζαν, να μάθουν γι' αυτή την ιερή αγωνιστική μορφή.

Καλό του ταξείδι!

Ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου ντυμένος μοναχός στή Μονή Μαχαιρᾶ

Γεννήθηκε στο χωριό Οδού της Ορεινής Λάρνακας στις 15 Φεβρουαρίου 1928. Καταγόταν από ιερατική οικογένεια, της οποίας η ιστορία συνεχίζεται μέχρι 8 γενιές. Η επανάσταση, «ξύπνησε» μέσα του από τα παιδικά του χρόνια, τότε που ο μαθητής ακόμα Χρύσανθος Παπανικολάου, έδινε τον δικό του «προσωπικό αγώνα», στο δημοτικό σχολείο του χωριού του, κατεβάζοντας από τον ιστό καθημερινά την Αγγλική σημαία.

Η αγάπη του για την μητέρα Ελλάδα ήταν τόσο βαθιά, όσο και η αφοσίωσή του στον Θεό. Από μικρός λαχταρούσε να γίνει μοναχός. Το ζητούσε επίμονα από τους γονείς του από τα 12 του χρόνια και τελικά στα 19 του, το 1948, γίνεται μοναχός, στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, η οποία το 1952 τον στέλνει στην Ιερατική σχολή Απόστολος Βαρνάβας, όπου εκεί ακούει για πρώτη φορά για την δράση του αγώνα.

Λίγους μήνες μετά ορκίζεται και γίνεται μέλος του αγώνα, αναλαμβάνει τη διανομή των φυλλαδίων της οργάνωσης τα οποία κατάφερνε να μεταφέρει με το λεωφορείο από το Μετόχι του Κύκκου όπου εκτυπώνονταν, στα χωριά, με άκρα μυστικότητα. Ο ίδιος, μυούσε και όρκιζε στο Ιερό Ευαγγέλιο αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., της οποίας ήταν γνωστός "Στρατολόγος" και τους έθετε στην διάθεση του αρχηγού Διγενή για την πλαισίωση των ανταρτικών ομάδων.

Ένα πρόβλημα υγείας, που αντιμετώπιζε, έλκος στο στομάχι, τον ανάγκασε να φύγει για την Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 1956, όπου νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Ήταν τότε που ο «Ζήδρος» έγινε «Χρύσανθος».

Μετά τη νοσηλεία του, συνέχισε το ιερατικό του έργο, ενώ παράλληλα σπούδαζε στην Θεολογική Σχολή Αθηνών από την οποία αποφοίτησε το 1963. Έπειτα έγινε ιδρυτής και κτήτορας του Ιερού Μοναστηρίου των Εισοδίων της Θεοτόκου στο Γελήνι Κορινθίας και ακολούθως του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονα, στα Γεληννιάτικα Ξυλόκαστρου, όπου έζησε τα τελευταία 50 χρόνια μέχρι και σήμερα που κοιμήθηκε εν Κυρίω.

                                                                    Σπυρίδων Μαρίνης

Ὁ ὑπαρχηγός τῆς ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αὐξεντίου. Πίσω του, τό κρυσφήγετο μέσα στό ὁποῖο τόν ἔκαψαν ζωντανό οἱ Ἄγγλοι.

Ἀποκαλυπτικές δημόσιες δηλώσεις Ἀρχηγοῦ Κόμματος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου περί τοῦ σχεδίου ἐκδιώξεως τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου και ὄχι μόνον 

Ἀσχέτως τῆς προσωπικῆς ἤ πολιτικῆς ἐκτιμήσεως γιά τό πρόσωπο τοῦ Βουλευτοῦ ἤ τό κόμμα στό ὁποῖο ἡγεῖται, οἱ δηλώσεις του δέν εἶναι δυνατόν νά περάσουν ἀπαρατήρητες  

Ἡ Ἱερά Κοινότητα δέν ἐνέκρινε τήν εἴσοδο ἐνισχυμένων Ἀστυνομικῶν Δυνάμεων γιά νά ἐπιχειρήσουν τήν ἐκδίωξη τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου

 

Παρέμβαση

τοῦ Ἁγιορείτου Γέροντα Μαξίμου Ἰβηρίτη
γιά τή Μονή Ἐσφιγμένου

Ο πρώην Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους Γέρων Μάξιμος μοναχός (της Μονής Ιβήρων) παρεμβαίνει με σπουδαίο άρθρο του στην επαπειλούμενη βίαιη εκδίωξη της Αδελφότητος της ιστορικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους, η οποία υποκινείται υπό του Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Συγχαρητήρια στον γνωστό για την ακεραιότητα και το ήθος του Αγιορείτη Γέροντα Μάξιμο μοναχό, ο οποίος με σύνεση, παρρησία, φόβο Θεού και αγάπη στον ιερό τόπο λαμβάνει την αρμόζουσα θέση.

Ως πληροφορούμεθα και η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους προς τιμήν της δεν ενέκρινε την αιτηθείσα άδεια της Αστυνομίας για βίαιη επέμβαση και εκδίωξή της υπερ-εκατονταμελούς Αδελφότητος της Μονής Εσφιγμένου.

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ

 

– Το Αγιώνυμον Όρος του Άθω, ιστάμενον εις το επίκεντρον ιστορικών εξελίξεων με την σκοπουμένην βιαίαν απομάκρυνσιν των υπέρ τους εκατόν τω αριθμώ παλαιών Εσφιγμενιτών Πατέρων εκ των εστιών αυτών, και ενώ ευρίσκετο εν βρασμώ ψυχής, ήδη τα πράγματα φαίνεται να αποκαθίστανται με την συνετήν απόφασιν της Ιεράς Κοινότητος να μη επιτρέψη την είσοδον εν Αγίω Όρει μονάδων αγνώστου ταυτότητος προς εκτοπισμόν των παλαιών Εσφιγμενιτών Πατέρων. 

Οι Αθωνίται πατέρες, προβλέποντες ανεξέλεκτα γεγονότα και κακούς οιωνούς διά τον Ιερόν Τόπον, εάν ετίθετο εις εφαρμογήν ο αμείλικτος διωγμός ανθρώπων, οι οποίοι εκφράζουν τας ιδικάς των απόψεις επί θεμάτων αφορώντων την Μοναστηριακήν αυτών ιστορικήν παράδοσιν και ταυτότητα, ήσαν ανήσυχοι και έκρουον τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντες το «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».

Εν όψει των απροβλέπτων γεγονότων και κακών οιωνών διά την Εκκλησίαν και την Πατρίδα μας, ήτοι εν όψει του Εθνικού και Εκκλησιαστικού διχασμού, άτινα εκ των πραγμάτων θα επηκολούθουν και εις αυτόν ακόμη τον Βαλκανικόν περίγυρον και επέκεινα τούτου, πολλοί έμενον απαθείς και θεαταί, πιστεύοντες ότι δι’ αυτού του τρόπου θα απεκδύοντο των ευθυνών των ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Όμως ο εν ουρανοίς ακοίμητος οφθαλμός, όστις τα πανθ’ ορά και γνωρίζει τα μύχια των καρδιών ημών, ένευσεν εις τας καρδίας νουνεχών ανθρώπων να κρατήσουν ισορροπίαν εις τα εν Άθω τεκταινόμενα.

Το εγράψαμεν και άλλοτε, το επαναλαμβάνομεν και νυν. Επί του Άθω έχει πνευματικήν εποπτείαν η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, προς την οποίαν ανήκει αμέριστος αγάπη, τιμή και σεβασμός· όπως τιμή και σεβασμός ανήκει και εις τας απόψεις των εγκαταβιούντων Μοναχών εις τούτον τον Ιερόν Τόπον, το Άγιον Όρος, το οποίον έκπαλαι κυβερνάται επί τη βάσει απαρασαλεύτων Βυζαντινών αυτοκρατορικών Προνομίων και Τυπικών.

Προβλήματα υπήρξαν εις το παρελθόν και θα συνεχίζουν βεβαίως να υπάρχουν μέχρις εσχάτων των αιώνων. 

Η ιστορία όμως έδειξε μέχρι σήμερον, ότι τα προβλήματα ταύτα τα έλυσεν η πειθώ και η ορθοτόμησις του λόγου της αληθείας, και ουχί ο εξαπατών ημάς ορθολογισμός· τα έλυσεν ο χρόνος και ουχί η βία, ήτις εκ της ιδιότητος αυτής γεννά βίαν· και εν τέλει επακολουθεί το Ευαγγελικόν λόγιον: «μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβης».

Απορούμεν πως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι εγκατέλειψαν τον κόσμον και απηρνήθησαν την ύλην, να επιδιώκουν εις τον χώρον της ασκήσεως να καταλάβουν τας οικίας και τα πράγματα άλλων. Εάν διέπωνται ούτοι υπό τοιούτων οραματικών βλέψεων, δόξα τω Θεώ ο Άθως πλείστους χέρσους αγρούς και δάση όπου δύνανται να δραστηριοποιηθούν εκεί, ώστε εκεί να εκτονώσουν τας ψυχικάς και σωματικάς αυτών διαθέσεις.

Ηκούετο, ότι οι σκοπεύοντες να καταλάβουν το Μοναστήριον τούτο με κριούς και άλλας πολιορκητικάς μηχανάς, έμενον αδιάφοροι εάν θα εχύνετο αίμα εις το Αγιώνυμον Όρος, ακόμη και εάν επρόκειτο να βλάψουν πνευματικώς τας ιδίας αυτών οικογενείας και ταυτοχρόνως εκείνους τους οποίους θα εγκαθίδρυον επί βωμού αιμάτων, μη σκεπτόμενοι διά το πως θα ιερούργουν εφεξής εις τα άγια των Αγίων ο αλεξιπτωτιστής Καθηγούμενος και οι μετ’ αυτού Ιερείς. 

Ίσως δεν εγνώριζον οι ίδιοι ή δεν έμαθον, ότι το εκχυθέν αίμα των Αγιορειτών Πατέρων υπό των Λατινοφρόνων, λήγοντος του δεκάτου τρίτου αιώνος, βοά ακόμη

Και εάν το εγνώριζον, ίσως δεν αντελαμβάνοντο και δεν ενόουν διατί ο ίδιος ο Θεός και η Κυρία Θεοτόκος εδόξασαν τους Μάρτυρας εκείνης της εποχής, μεταξύ αυτών και τον Πρωτεπιστάτην Οσιομάρτυρα Κοσμάν, τον οποίον εύρομεν σκάπτοντες δι’ ιδίων χειρών και είδομεν ιδίοις όμμασιν ευωδιάζοντα τον Νοέμβριον 1981 εις τον Ιερόν Ναόν του Πρωτάτου Καρυών, κατά την ανακομιδήν του πανιέρου μαρτυρικού αυτού λειψάνου. 

Είναι γνωστόν εις τον Αγιορειτικόν κόσμον, ότι διά το Εσφιγμενιτικόν Ζήτημα υπάρχουν ευθύναι εξ όλων των πλευρών. Οι δε πλείστοι των Αντιπροσώπων της Ιεράς Κοινότητος, καθώς και το σύνολον των Πολιτικών και Αστυνομικών αρχών του Άθω ήσαν και είναι αντίθετοι εις βιαίας ενεργείας. Εξ ίσου συνετώς ενήργησαν προς τιμήν των και οι πρώην χρηματίσαντες Πολιτικαί Διοικηταί. 

Όμως κάποιοι άλλοι φαίνεται ότι είχον και συνεχίζουν έχουν διαφορετικάς απόψεις, διό και προσπαθούν διά λόγους εγωιστικούς, ιδιοτελείς ή και ο,τι δήποτε άλλο σχετικόν να δημιουργήσουν αγεφύρωτον χάσμα ένθεν και ένθεν, το οποίον εν καιρώ θέλει αποκαλυφθή και προστεθή εις την Μαύρην Βίβλον των εκδιωχθέντων παλαιών Αθωνιτών Πατέρων. 

Το θέμα της βιαίας εκδιώξεως των παλαιών Εσφιγμενιτών Πατέρων εκ της Ιεράς αυτών Μάνδρας ανεκινήθη και κατά την ημετέραν Ιβηριτικήν Πρωτεπιστασίαν το 2012/2013 εν Αγίω Όρει, το οποίον δεν αποκρύπτω ότι απεσόβησα διακριτικώς, απεκδυσάμενος κάθε ευθύνην· μη θεωρών τούτο πνευματικώς ορθόν, αλλ’ άδικον από πάσης απόψεως, διό και αισθάνομαι ελεύθερος και ευτυχής μέχρι σήμερον, άνευ τύψεων, διότι δεν επωμίσθην τοιαύτην βαρυτάτην αμαρτίαν.

Οι επιγινόμενοι ας αναλάβουν και εκείνοι τας ευθύνας των, διά το τι μέλλει να πράξουν. Άλλως τε εις τούτον τον κόσμον δίδομεν άπαντες εξετάσεις, συμφώνως με τας οποίας θα κριθώμεν εν τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως.

Επί τούτοις και εν κατακλείδι, ομολογώ προσωπικώς ότι τιμώ και σέβομαι τα μέγιστα τον θεσμόν του Οικουμενικού Θρόνου, ως τέκνον της Γρηγοριανής Σχολής του Εθνοιερομάρτυρος Πατριάρχου ΚΠόλεως Αγίου Γρηγορίου του Ε ́. Κρατώ προσέτι και την συμβουλήν του μακαριστού Μητροπολίτου Σταυρουπόλεως και Σχολάρχου της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης Μαξίμου, όστις εις μίαν Εξαρχικήν εν Αγίω Όρει αποστολήν του, μοί είπεν το εξής: «λέγε εκείνο που πιστεύεις, διότι με τούτο και εμάς βοηθείς· και ημείς άνθρωποι είμεθα και ενίοτε κάμνομεν λάθη».

Εκ παραλλήλου, σέβομαι και τιμώ και τας δύο Εσφιγμενιτικάς Αδελφότητας, ευχόμενος από ψυχής να επικρατήσουν εν τέλει η ηρεμία, η αγάπη και η ειρήνη: και η μεν παλαιά Αδελφότης να επανέλθη διά του Αντιπροσώπου της και πάλιν εις το Ιεροκοινοτικόν Σώμα, η δε νέα Αδελφότης εις τον πρότερον αυτής Κελλιωτικόν βίον όθεν εξήλθε, διά να αποκατασταθή η ηρεμία εις τον Ιερόν ημών Τόπον. 

Εις τον Άθω, το Περιβόλιον της Παναγίας, δεν αρμόζουν βιαιότητες, ούτε σκάνδαλα, ούτε άλλαι παρόμοιοι εκτροπαί· όστις κινείται προς αυτήν την κατεύθυνσιν, έργον διαβόλου ποιεί !

 

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

 

Ἀνακοίνωση Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου:

«Συνετή ἡ στᾶσις τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος»

 

1974-2024, 50 χρόνια ἀπό τήν Τουρκική εἰσβολή καί κατοχή στήν Κύπρο

Ἡ Κύπρος μας, ὁ «Ἀττίλας» κι ἐμεῖς

τοῦ Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

 

Πέντε ημέρες μετά από το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Τουρκία, στις 20 Ιουλίου του 1974, έκανε στρατιωτική απόβαση και εισβολή στην Κύπρο, την οποία ολοκλήρωσε στις 15 Αυγούστου (με τις ονομασίες «Αττίλας 1» και «Αττίλας 2», αντίστοιχα), με αποτέλεσμα την μέχρι σήμερα κατοχή του 37% των εδαφών (βόρεια) της μεγαλονήσου.

Οι συνέπειες αυτής της παράνομης και βάρβαρης Τουρκικής εισβολής και κατοχής ήταν δολοφονίες και θάνατοι, βιασμοί γυναικών, καταστροφές μνημείων και περιουσιών, ξεριζωμός και προσφυγιά. Το 1/3 των Ελλήνων κατοίκων της Κύπρου (πάνω από 180.000) εκτοπίστηκαν βίαια, 6.000 και πλέον δολοφονήθηκαν, 2.000 αιχμαλωτίστηκαν και οι περισσότεροι από αυτούς στη συνέχεια εκτελέστηκαν, ενώ υπάρχουν ακόμη πάνω από 1600 αγνοούμενοι! Περισσότεροι από 500 Ναοί, Κοιμητήρια, Τάφοι, μνημεία του μαρτυρικού νησιού βεβηλώθηκαν και συνεχίζουν να βεβηλώνονται, με σκοπό τον αφανισμό κάθε στοιχείου που φανερώνει και βεβαιώνει τον Ελληνικό και χριστιανικό χαρακτήρα, την πραγματική και αδιάψευστη ιστορία της Κύπρου.

Η Κύπρος, με την ένδοξη και πολυκύμαντη Ελληνική ιστορία χιλιάδων ετών, ήταν και είναι ένα προπύργιο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας (με πρώτο κήρυκα τον Απόστολο Βαρνάβα) στην Ανατολή. Ελλαδίτες (Έλληνες που κατοικούν στην Ελλάδα) και Κύπριοι (Έλληνες της Κύπρου) αποτελούμε ένα ενιαίο σώμα του Ελληνισμού και της Ρωμιοσύνης. Η Κύπρος και ο γηγενής Ελληνικός λαός της είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνικού Έθνους. Αυτό έχει ανά τους αιώνες σφραγιστεί επιπλέον και με τη συμμετοχή των Κυπρίων αδελφών μας στους μεγάλους εθνικούς αγώνες του Ελληνισμού έναντι των ποικίλων εχθρών του και υπέρ της Ελευθερίας του (Επανάσταση του 1821, Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-1913, αγώνας Αυτονομίας Βορείου Ηπείρου το 1914, έπος του 1940).

Ο Αττίλας («μάστιγα του Θεού») ήταν αρχηγός των Ούννων, ο οποίος τον 5ο αιώνα σκόρπισε την καταστροφή από την Κασπία θάλασσα μέχρι την Ευρώπη. Αυτό το όνομα επέλεξε ο εισβολέας Ασιάτης για την παράνομη στρατιωτική του επιχείρηση. Ποιά, όμως, είναι η πνευματική προσέγγιση αυτής της μεγάλης και κάθε τέτοιας δοκιμασίας που παραχωρεί ο Θεός να συμβεί; Πότε και γιατί συμβαίνουν αυτές;

Οι μεγάλες συμφορές του Ελληνισμού, με βάση τον πνευματικό νόμο, συμβαίνουν όταν οι Ορθόδοξοι Έλληνες γίνονται προδότες της Ορθοδόξου Πίστεως και ζωής. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα αναφέρει ο σοφός Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος (17ος αιώνας): Ο γενάρχης των οθωμανών Τούρκων Οττομάν ή Οθμάν εμφανίσθηκε στο ιστορικό προσκήνιο την περίοδο που έγινε η Σύνοδος στη Λυών κατά του Αγίου Πνεύματος (αναγνώριση των «δογμάτων» του Παπισμού), η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως και ολόκληρης της Αυτοκρατορίας ακολούθησε την ψευδο-ένωση στη Σύνοδο της Φλωρεντίας (1439) και την ανίερη μνημόνευση του Πάπα μέσα στην Αγία Σοφία, τον Δεκέμβριο του 1452. Αλλά, και την έναρξη της αντίχριστης κίνησης του Οικουμενισμού, το 1920, για το ξεπούλημα της Ορθοδοξίας και την λεγομένη «ένωση των εκκλησιών», ακολούθησε η μεγαλύτερη συμφορά του Γένους μας, η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Ας σκεφθούμε βαθύτερα και να κατανοήσουμε τα αίτια που οδηγούν και επιφέρουν οδυνηρά αποτελέσματα. Κοντά στην αποστασία από την Πίστη και την κατά Θεόν ζωή βρίσκονται και η αδιαφορία, ο ατομισμός, ο ευδαιμονισμός και βεβαίως η μεγάλη πληγή της διχόνοιας των Ελλήνων. Γι΄αυτό χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε ανάνηψη και μετάνοια, Κλήρος και λαός, άρχοντες και αρχόμενοι, μικροί και μεγάλοι. Οφείλουμε να αναθεωρήσουμε, εάν θέλουμε να λεγόμαστε και να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Έλληνες, την μη ορθή έναντι της Ορθοδοξίας και της Χριστιανικής ζωής στάση μας και τον στείρο μιμητισμό των ξένων, σε όσα δεν αρμόζουν και δεν εκφράζουν την πνευματική και ιστορική μας ιδιοπροσωπεία.

Ο Αττίλας ήταν μάστιγα και η Τουρκία παραμένει μία απειλή, όχι μόνον εναντίον της Κύπρου, αλλά συνολικά εναντίον του Ελληνισμού. Η ασέβεια και οι αμαρτίες μας εμποδίζουν τον Θεό να δώσει τη λύτρωση και τη σωτηρία. Αν ολόκληρο το έθνος επιστρέψει στον Θεό και τηρηθούν τα αντίθετα από εκείνα που επέτρεψαν να επέλθουν οι Τούρκοι στους απ΄αιώνων Χριστιανικούς και Ελληνικούς τόπους (Μικρασία, Κωνσταντινούπολη, Κύπρος) τότε και αυτοί, ως απειλή, θα εξαφανιστούν.

Ένας Αγάς σε τραπέζι που έκανε στους Αξιωματικούς μας, όταν τα ελληνικά στρατεύματα ήταν στην Προύσσα, το 1922, τους είπε: Εμείς ξέρουμε από τα χαρτιά μας και τους προγόνους μας ότι αυτά τα μέρη είναι δικά σας και κάποτε θα τα πάρετε, αλλά βιασθήκατε. Δεν είναι τώρα ο καιρός. Γι΄ αυτό θα προχωρήσετε ακόμη λίγο, αλλά θα στραφείτε πίσω και θα καταστραφείτε και μετά από χρόνια θα έλθετε και τότε θα μείνετε!

Ας λυσσάνε, τώρα. Όπως ο διάβολος, καθώς λέει η Αποκάλυψη, όταν πλησιάζει το τέλος του θα λυσσάξει κατά του ανθρωπίνου γένους, έτσι κι αυτοί λυσσάνε «ότι ολίγον καιρόν έχουν»!

ΕΚΤΑΚΤΟ

ΟΧΙ

στόν θρησκευτικό «ΑΤΤΙΛΑ»

τοῦ κ. Βαρθολομαίου

κατά τῆς Ἀδελφότητος τῆς ἱστορικῆς Μονῆς

 Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους

 

 

 

Το Ρεπορτάζ:

«Έξωση θα επιχειρήσουν να εκτελέσουν στους πατέρες της Ιεράς Μονής Εφιγμένου του Αγίου Όρους με την συνδρομή ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων!

Η Διεύθυνση αστυνόμευσης του Αγίου Όρους κοινοποίησε στην Ιερά επιστασία και σε όλες τις Μονές έγγραφο με το οποίο ζητάει την άδεια προκειμένου να επιτραπεί σε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις με βαρέα οχήματα να εισέλθουν και να κινούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα στο σύνολο της Αθωνικής Πολιτείας για την εκτέλεση εξώσεων μετά από σχετικό αίτημα που υπέβαλλε δικαστικός επιμελητής.»

(tasthyras, 19.7.2024)

 

Δεν μας φθάνει ο πολιτικό-στρατιωτικός "ΑΤΤΙΛΑΣ" της Κύπρου, τώρα θα έχουμε και θρησκευτικό "ΑΤΤΙΛΑ" στο Άγιον Όρος;

Για καθήστε καλά όλοι εσείς οι εκτελεστές και οι ηθικοί αυτουργοί!

·       ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ!

·       ΕΧΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΓΙΑ ΥΠΑΡΚΤΌ, ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ ΛΌΓΟ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Ελπίζουμε ότι και οι Ηγούμενοι των υπολοίπων Μονών δεν θα καταδεχθούν να γίνουν συν-αυτουργοί σε ανίερο έγκλημα επεμβάσεως και διωγμού Αγιορειτών μοναχών.

Οι Αγιορείτες μοναχοί, μνημονευτές και μη, αποδοκιμάζουν την εκ του Φαναρίου υποκινουμένη αστυνομική επέμβαση, με όπλα και οχήματα, κατά της πολυπληθούς Αδελφότητος της ιστορικής Μονής Εσφιγμένου, περί τον Καθηγούμενο Μεθόδιο, για την εκδίωξή τους από τη Μονή της μετανοίας τους.

Έως εδώ και μη παρέκει!