Translate

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2021

Μετάνοια,

ἡ ἀσφαλής ὁδός τῆς σωτηρίας!

 

 



          τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ΑΝΔΡΕΟΥ () 

 

 

 



Τό κατ' ἐξοχήν κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας πρός τούς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς  εἶναι ἀσφαλῶς ἡ μετάνοια. Αὐτήν ἐκήρυξαν οἱ Προφῆται, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Θεοφόροι Πατέρες καί κυρίως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Εἰς τούς ἀναβαθμούς τοῦ δευτέρου (β΄) ἤχου ψάλλομεν: «Ἐλέησον ἡμᾶς τούς πταίοντάς σοι πολλά, καθ' ἑκάστην ὥραν ὦ Χριστέ μου˙ καί δός πρό τέλους τρόπους τοῦ μετανοεῖν Σοι». Πράγματι, πάντες ἔχομεν πταίσει εἰς τόν Θεόν καί πταίομεν, ὅπως ἀναφέρει ὁ προαναφερθείς ψαλμός, ἐνώπιόν Του, κάθε ὥραν καί κάθε στιγμήν. Αὐτό εἶναι δεδομένον καί μέχρις ἑνός σημείου ἀναπόφευκτον δι' ἀνθρώπους ἐπιρρεπεῖς πρός τό κακόν, ὅπως εἴμεθα πάντες μετά τήν τραγικήν πτῶσιν τῶν προπατόρων μας. Καί ναί μέν, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀπαλάσσει διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ἐκ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος (καί ἀπό κάθε ἄλλην ἁμαρτίαν), ἡ ἁμαρτία ὅμως, ὡς συνέπεια ἐκείνου, συνεχίζει νά ὑφίσταται καί νά μᾶς πολιορκῆ διά νά μᾶς μολύνη, φυγαδεύουσα, κάθε φορά πού ἐνδίδομεν εἰς αὐτήν, τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐκ τῶν καρδιῶν μας.

Διά τοῦτο, λοιπόν, ὁ Φιλάνθρωπος Θεός οἰκονόμησε ὅπως κάθε ἄνθρωπος, ἐφ' ὅσον βεβαίως ὁ ἴδιος τό ἐπιθυμεῖ, νά ἔχη τήν δυνατότητα διά τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας νά λαμβάνη τήν συγχώρησιν Αὐτοῦ διά τά μικρά ἤ μεγάλα ἁμαρτήματά του καί οὕτω νά ἑλκύη καί πάλιν εἰς ἑαυτόν τήν φυγαδευθεῖσαν χάριν τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπειδή, ἀφ' ἑνός μέν, ἀναμάρτητος ἄνθρωπος δέν ὑπάρχει καί, ἀφ' ἑτέρου, εἶναι ἀδύνατον νά συνυπάρξουν ἁμαρτία καί χάρις, θά πρέπει ὅσοι πραγματικά ποθοῦν τήν σωτηρία τους νά ζοῦν πάντοτε ἐν μετανοίᾳ διά νά παραμένη ἐπ' αὐτῶν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί νά αὐξάνεται μάλιστα ἀναλόγως.

Κατά τούς θείους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἡ Μετάνοια εἶναι ἀρχή, μεσότης καί τέλος τῆς κατά Χριστόν πολιτείας. Πνευματική ζωή χωρίς μετάνοια δέν ὑπάρχει, διότι ἄνευ μετανοίας δέν ἔρχεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ μόνη ἀσφαλής ὁδός διά τήν σωτηρίαν κάθε ἀνθρώπου καί ἀποτελεῖ τό πολυτιμώτερον ἴσως δῶρον τοῦ Θεοῦ μέ τό ὁποῖον ἀποκτῶμεν συναίσθησιν τῆς ἁμαρτωλότητός μας, τουτέστιν ἐπίγνωσιν τοῦ ἑαυτοῦ μας, καί ἐν συνεχείᾳ ἀναγόμεθα εἰς τήν πνευματικήν γνῶσιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Εἰς τήν σύγχρονον ἐποχήν, δυστυχῶς, πολλοί χλευάζουν τήν μετάνοιαν ζῶντες μακράν τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, παγιδευμένοι εἰς τήν αὐτάρκειαν καί αὐταρέσκειάν των. Θεωροῦν μειωτικόν δι' αὐτούς τό νά ἀναγνωρίζουν τήν ἁμαρτωλότητά των καί νά καταφεύγουν εἰς τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτή, ὅμως, ἡ στάσις των παρεμποδίζει τό ἔργον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία φωτίζει τόν ἄνθρωπον καί τοῦ ἀποκαλύπτει τήν πραγματικήν του (καί ὄχι τήν νομιζομένην ὑπ' αὐτοῦ) κατάστασιν ἑλκύοντάς τον παραλλήλως εἰς τήν ὡραιότητα τῆς ἐν Χριστῶ πνευματικῆς ζωῆς. Σήμερον, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι αὐτοαπατῶνται καί ἀλληλοπαρασύρονται, ὡς προελέχθη, ὁμιλοῦντες περί "καλῆς καρδίας" τήν ὁποίαν οἱ ἴδιοι ἰσχυρίζονται ὅτι διαθέτουν, ἀγνοοῦντες ὅτι τό πραγματικά ζητούμενον καί ἀναγκαῖον εἶναι ὄχι ἡ "καλή" ἀλλά ἡ καθαρά καρδία εἰς τόν ἄνθρωπον. Διά τοῦτο καί ὁ Προφητάναξ ἱκετεύει ἐκζητῶν «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός» (Ν΄ ψαλμός).

Πολλές φορές ὅμως, ἀκόμη καί μεταξύ τῶν πιστῶν παρατηρεῖται ἄγνοια καί σύγχυσις ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος. Οὔτω βλέπομεν καί ἀκούομεν πολλάκις πιστούς νά ὑπερτιμοῦν τήν σημασίαν τῆς ἁπλῆς ἐξαγορεύσεως τῶν λογισμῶν καί ἁμαρτιῶν τους εἰς τόν Πνευματικόν τους Πατέρα, πιστεύοντες ὅτι ἀρκεῖ τοῦτο διά νά λάβουν τήν ἄφεσιν καί ὑποτιμοῦν τήν σημασίαν τῆς εἰκρινοῦς μετανοίας καί τῆς ἐμπράκτου διορθώσεώς των, ὡς ἀπαραιτήτων ὅρων διά νά τύχουν τῆς θεϊκῆς συγχωρήσεως καί νά ἐπανακτήσουν τήν θείαν χάριν. Καθώς ἐπίσης, πιστεύουν ὅτι περισσότερον ἀπό αὐτούς ἔχουν ἀνάγκην συνεχοῦς μετανοίας καί ταπεινώσεως οἱ πολύ ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, πού δέν διαθέτουν σταθεράν πίστιν καί καλά ἔργα καί ἀρετάς καί ὅτι εἰς ἐκείνους ἁρμόζει περισσότερον παρά εἰς αὐτούς ἡ διαρκής ἐπίκλησις τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, ὡς μοναδικῆς ἐλπίδος. Εἶναι, ὅμως, βέβαιον ὅτι τά ἀνωτέρω δέν ἀπηχοῦν τήν ἐπ' αὐτῶν θέσιν καί σχετικήν διδασκαλίαν τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Σύμφωνα μέ ὅσα ὁ Προφήτης Δαβίδ ἀναφέρει εἰς τόν Ν' Ψαλμόν του ἐν ταπεινώσει καί μετανοίᾳ προσευχόμενος πρός τόν Θεόν:

α) Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ὑπερνικᾶ καί ὑπερκαλύτει τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν καί τοῦ πλέον ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου καί τοῦτο χρειάζεται νά ζητᾶ καί νά ἐπικαλῆται κάθε πιστός.

β) Ἡ ἐπίγνωσις τῆς ἁμαρτωλότητος τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ τήν ἀρχήν τῆς μετανοίας του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

γ) Ἡ κάθαρσις τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ περαιτέρω πνευματική του πρόοδος δέν ἐξαρτᾶται μόνον ἀπό τήν ἰδικήν του θέλησιν καί προσπάθειαν ἀλλά καί ἀπό τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

δ) Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἀναπαύεται μόνον εἰς τήν καθαράν καρδίαν, ἡ ὁποία τότε ἀδιαλείπτως προσεύχεται εἰς τόν Θεόν.

ε) Ὅσοι ἔχουν λάβει τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν διατηροῦν ἠμποροῦν νά διδάξουν καί ὁδηγήσουν εἰς τόν Θεόν τούς ἀσεβεῖς καί ἀνόμους.

στ) Ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγαλλίασις τῆς γνησίας πνευματικῆς ζωῆς προϋποθέτει τήν μετάνοιαν, τήν διόρθωσιν τοῦ βίου καί τήν ταπείνωσιν τοῦ ἀνθρώπου. καί

ζ) Εὐπρόσδεκτος εἰς τόν Θεόν θυσία καί προσφορά ἀποτελεῖ κατ' ἐξοχήν τό ταπεινόν φρόνημα καί ἡ συντετριμμένη καρδία τοῦ ἀνθρώπου.

Πάντα τ' ἀνωτέρω καί ὅσα ἄλλα διδασκόμεθα ἐκ τῶν Γραφῶν καί τῶν συγγραμμάτων τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλομε νά τά ἀκολουθῶμεν ὡς ὁδοδείκτας εἰς τήν ζωήν μας, διά νά εἶναι αὕτη εὐάρεστος εἰς τόν Θεόν καί διά νά ὁδηγηθῶμεν μέ ἀσφάλειαν εἰς τήν σωτηρίαν μας.

Εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν τῆς συγχύσεως καί τῆς ἀποστασίας ἐκ τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐντολῶν Του ὀφείλομε νά ἀγωνιζώμεθα μετά πίστεως καί ταπεινώσεως, διά νά μᾶς σκεπάζη πάντοτε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο θά τό κατορθώσωμε μέ τήν βοήθειάν Του, ἐφ' ὅσον, μολονότι ὡς ἀνθρώπινα πίπτομεν, διαρκῶς μετανοῶμεν καί ἐμμένομεν πιστοί εἰς τήν ὀρθήν λατρείαν καί προσκύνησιν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἄς καταφύγωμεν, λοιπόν, πάντες εἰς τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψη ὅσον ἐμεῖς δέν προσκυνοῦμεν θεῶ ἀλλοτρίῳ, ἀλλ' ἐμμένομεν πιστοί εἰς τήν Πίστιν τῶν Πατέρων μας, λέγοντες ἐν ταπεινώσει πρός Αὐτόν: «Σοί μόνῳ ἁμαρτάνομεν ἀλλά καί Σοί μόνῳ λατρεύομεν»! (ἐκ τῆς γ' εὐχῆς τῆς γονυκλισίας τῆς Πεντηκοστῆς). Πάντοτε δέ νά ἐνθυμούμεθα ὅτι ἡ χάρις καί ἡ σωτηρία δέν εἶναι εἰς χείρας «τοῦ θέλοντος, οὐδέ τοῦ τρέχοντος ἀλλά τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ» (Ρωμ. θ΄ 16).




Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

 

λθε ρα

γιά νά πάρξει να τέλος!

Κυριακή Τελώνου & Φαρισαίου 2021. Εκκλησιαζόμενοι στο Βελιγράδι.

«ΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ, ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ ΚΑΛΑ»

(Ρήγας Φεραίος)

 

του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

 

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί ως ανθρώπων και πολιτών αυτού του κόσμου, αυτής της χώρας και αυτής της κοινωνίας, αισθανόμαστε την ανάγκη και το χρέος να καταθέσουμε δύο λόγια, συμμαρτυρούσης της συνειδήσεώς μας, για την κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο.

Αφού πέρασε η αρχική αμηχανία, την οποία προκάλεσε η «πρωτόγνωρη» εμπειρία της «πανδημίας» (του νέου κορωνοϊού covid-19) και κυρίως των επιβληθέντων μέτρων για την αντιμετώπισή της, ακούσαμε, είδαμε, διαβάσαμε, μελετήσαμε, διακρίναμε, διαπιστώσαμε ορισμένα πράγματα και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όλο αυτό που ζούμε δεν μπορεί πλέον να γίνει περαιτέρω ανεκτό.

Η άδηλη, ακόμη, προέλευση του ιού, εν συνδυασμώ με τα αποκαλυφθέντα ντοκουμέντα "σχεδίων" αναμενόμενης εμφάνισης "πανδημίας" με (τα) συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, η σχεδόν ταυτόχρονη παγκόσμια διάδοση και η  μετάδοση του νέου κορωνοϊού, η παγκοσμιοποιημένη ιατρική, κοινωνική και πολιτική αντιμετώπιση του όλου ζητήματος (του εμβολιασμού συμπεριλαμβανομένου), εγείρουν εύλογα πολλά λογικά ερωτήματα, στα οποία ομολογουμένως δεν έχουν δοθεί πειστικές απαντήσεις. Κάθε άλλο!

Κρατώντας, λοιπόν, «αποστάσεις» από αστήρικτα σενάρια και από αφελείς και άκριτες αποδοχές επισήμων εκδοχών, αλλά και από την καταδικαστέα αποκρουστικά τρομολαγνική και εν τέλει τρομοκρατική προσέγγιση και προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε., εκτιμούμε ότι αυτό που ζούμε ως διαμορφωθείσα «νέα κανονικότητα», δεν μπορεί να συνεχιστεί! Πρόκειται για απαράδεκτη και αδιέξοδη κατάσταση, η οποία μάλιστα, κατά την κρίση πολλών εγκρίτων ειδικών επιστημόνων, δεν αποτελεί μονόδρομο! Επιπλέον οδηγεί, μέρα με τη μέρα, σε γενικευμένη οικονομική καταστροφή με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες.

Επομένως, συντασσόμαστε και ενώνουμε τη φωνή μας με όλους εκείνους οι οποίοι, ως ελεύθεροι και σκεπτόμενοι πολίτες, αρνούνται, διαμαρτύρονται και αντιστέκονται στον παραλογισμό της παθητικής «αποδοχής», για οποιοδήποτε «λόγο» και πρόφαση, ενός βίου αβίωτου και την εγκαθίδρυση μιάς νέας απάνθρωπης κανονικότητας.

Οτιδήποτε παραβιάζει και καταργεί την ελεύθερη βούληση, την ελεύθερη έκφραση των πολιτών και καλλιεργεί συστηματικά τον φόβο, μας βρίσκει κάθετα αντιθέτους. Όπως, επίσης, απορριπτέα και καταδικαστέα είναι και όλα εκείνα που ακυρώνουν την κοινή λογική, προσβάλλουν την αξία και την προσωπικότητα του ανθρώπου και παραβιάζουν την προσωπική του ελευθερία.

Το κράτος οφείλει, έναντι οποιασδήποτε υγειονομικής απειλής, να προστατεύει την υγεία των πολιτών, ακολουθώντας τις κατάλληλες υποδείξεις των επιστημόνων που υπηρετούν χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις και χειραγωγήσεις την αποστολή τους, πρωτίστως και κυρίως παρέχοντας την κατάλληλη και απαραίτητη υγειονομική υποστήριξη και ιατροφαρμακευτική κάλυψη και περίθαλψη, μέσα από τα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα. Για όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν το Σύνταγμα και οι νόμοι, τα οποία δεν πρέπει ούτε να παραθεωρούνται, ούτε να καταστρατηγούνται.

Απαγορεύσεις της ελεύθερης κυκλοφορίας των πολιτών στα όρια του υποχρεωτικού εγκλεισμού, παρατεταμένες απαγορεύσεις της λειτουργίας καταστημάτων και επιχειρήσεων, αλλά και των χώρων πολιτισμού, αντικατάσταση επί μακρόν της κανονικής λειτουργίας της εκπαίδευσης με την άκρως προβληματική τηλε-εκπαίδευση, απαγόρευση της θρησκευτικής (εκκλησιαστικής) Λατρείας, επιβολή αδιακρίτως σε όλους τους πολίτες χρήσης μασκών ακόμη και σε εξωτερικούς χώρους, επιβολή χρηματικών προστίμων και μάλιστα με υπέρογκα ποσά, είναι απαράδεκτα και εν τέλει προβληματικά "μέσα" και μέτρα για την αντιμετώπιση επιδημιών, αφού οδηγούν στην απαξίωση, εξουθένωση ή (και) εξόντωση του ίδιου του ανθρώπου.  

Οι φερόμενοι ως υπεύθυνοι και αρμόδιοι κυβερνητικοί και υγειονομικοί φορείς οφείλουν να συστήνουν τα δέοντα, να παροτρύνουν και προτρέπουν τους πολίτες, όχι όμως να τους καταδυναστεύουν. Οφείλουν να τους συστήνουν σε κάθε περίπτωση προσοχή, εν προκειμένω τήρηση των λογικών και πάγιων υγειονομικών κανόνων και αποφυγή όσων ευνοούν την εξάπλωση μεταδοτικών νόσων και να παρέχουν ενημέρωση για την προστασία και την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος των πολιτών.

Τέλος, επισημαίνουμε ότι, επί της ουσίας, την κυριότερη πηγή προέλευσης, συντήρησης και αναζωπύρωσης σεναρίων συνωμοσιολογίας αποτελούν οι αψυχολόγητες, αδικαιολόγητες και ύποπτες δηλώσεις «αρμοδίων» και «υπευθύνων», οι οποίες καταλήγουν σε επίσημη «φαιά προπαγάνδα», ιδιαίτερα με τις χαρακτηριστικές αποστροφές τους περί αναπόφευκτης μονιμοποίησης της «νέας κανονικότητας» στη ζωή μας και, συνεπακόλουθα, περί δήθεν ανάγκης προσαρμογής όλων μας σε μία "νέα ζωή" χωρίς ζωντανή επικοινωνία, ανθρώπινη επαφή και ελευθερία.

Η απάντηση σε μία τέτοια "πρόταση" ή και επιβολή είναι, ή μάλλον πρέπει να είναι, αυτονόητη!

(Εφημ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ", Φ. 2343, 26.2.2021)

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2021

  μονολόγιστη «εχή» εναι ντως λαθεμένη;

 


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15η Φεβρουαρίου 2021

Η ΜΟΝΟΛΟΓΙΣΤΗ «ΕΥΧΗ» ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΛΑΘΕΜΕΝΗ;

Πριν λίγο καιρό ο «Πάπας» Φραγκίσκος τόλμησε να διορθώσει την Κυριακή Προσευχή, και συγκεκριμένα τη φράση: «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν»και να την αντικαταστήσει με τη φράση: «μην μας αφήσεις να υποκύψουμε στον πειρασμό». Κι’ αυτό, διότι θεώρησε, ως νομιζόμενος «αλάθητος», ότι ο Κύριος τη δίδαξε λάθος! Αυτή η πρωτοφανής πράξη του δεν είναι άσχετη με το νέο περιρρέον «πνευματικό κλίμα» της λεγομένης «Νέας Εποχής του Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο, η ανθρωπότητα έλαβε «νέο φως» και άρα κάθε αξία του παρελθόντος τίθεται υπό κρίση και αμφισβήτηση. Ζούμε σε εποχή πρωτοφανούς απόρριψης κάθε αξίας που μας κληροδότησε το παρελθόν.

Το «πνευματικό τέκνο» της «Νέας Εποχής» είναι ο Οικουμενισμόςο οποίος προάγει τον θρησκευτικό συγκρητισμό. Εδώ και έναν αιώνα, έχουν τεθεί τα θεμέλια μιας νέας θρησκευτικότητας, η οποία ήρθε να αντικαταστήσει την πνευματικότητα του Χριστιανισμού, ως δήθεν ξεπερασμένη θρησκευτικότητα, ταυτισμένη με την «ατομική καταπίεση και τον άτεγκτο δογματισμό». Ο άνθρωπος της «Νέας Εποχής» δεν αισθάνεται ότι έχει ανάγκη από αυθεντίες, διότι θεωρεί τον εαυτό του μοναδική αυθεντία, «θεό», και άρα ικανό να κατανοήσει ο ίδιος, χωρίς μεσάζοντες και δασκάλους, την «αλήθεια». Δεν έχει ανάγκη από σωτηρία και σωτήρες, διότι θεωρεί τον εαυτό του σωτήρα του εαυτού του, σύμφωνα με τα διδάγματα της Θεοσοφίας, η οποία άντλησε τις αρχές της από τα ανατολικά θρησκεύματα (Ινδουϊσμό, Βουδδισμό, Ταοϊσμό, Λαμαϊσμό, κλπ). Πιστεύει ότι είναι «θεός», αφού αποτελεί ενότητα με την «συμπαντική ολότητα», η οποία ταυτίζεται με το «Θεό» (Πανθεϊσμός).

Είναι γνωστό ότι η «Νέα Εποχή», δια του οικουμενιστικού συγκρητισμού, ετοιμάζει μια νέα παγκόσμια θρησκεία, η οποία θα εκφράζει τις δικές της αρχές και θα προωθεί τις δικές της επιδιώξεις. Δεν θα είναι στην ουσία νέα, αλλά μια τερατώδης σύμπηξη των ήδη υπαρχόντων θρησκειών, με τον παραμερισμό των επί μέρους στοιχείων, που τις δίνουν ξεχωριστό χαρακτήρα. Πρόκειται για την εφιαλτική Πανθρησκεία, η οποία κάνει συχνά τις εμφανίσεις της, για να δείξει την ύπαρξή της και να δηλώσει την επικράτησή της.

Σε αυτόν τον θρησκευτικό κυκεώνα θα ριχτεί και ο Χριστιανισμός, η Εκκλησία του Χριστού. Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα το «μικρόβιο» του Οικουμενισμού έχει εισέλθει στην Εκκλησία και απειλεί την αυθεντικότητά της και τη μοναδικότητά της. Η Εκκλησία, από «Σώμα Χριστού» (Κολ.1,24), «Καινή Κτίση» (Β΄Κορ.5,17) και «Κοινωνία Αγίων», υποβιβάστηκε σε θρησκευτικό σχήμα και συγκαταλέγεται, με τη «βούλα» ακόμη και υψηλά ιστάμενων εκκλησιαστικών προσώπων, σε μια από τις πολλές χριστιανικές αιρέσεις, ως μια από τις θρησκείες του κόσμου. Από εγκάθετους οικουμενιστικούς κύκλους, σύρεται σε ανόσιους και ανούσιους διαχριστιανικούς και διαθρησκευτικούς διαλόγους, επί ίσοις όροις με τις αιρέσεις και τις θρησκείες, με στόχο, αρχικά τη συνεργασία σε κοσμικό επίπεδο, και τελικά, την φρικώδη ενοποίηση.

Βασική αρχή όσων ασχολούνται με αυτές τις δραστηριότητες είναι η περιθωριοποίηση των δογμάτων και των ιερών παραδόσεων, οι οποίες ορίζουν την Εκκλησία ως θείο καθίδρυμα, θεανθρώπινο οργανισμό, μοναδικό μη συγκρίσιμο με καμιά αίρεση και θρησκεία, η οποία επεργάζεται τη σωτηρία του κόσμου. Με φρίκη ακούμε και διαβάζουμε δηλώσεις υψηλόβαθμων κληρικών, οι οποίοι «βλέπουν» σωτηρία και εκτός της Εκκλησίας. Πριν από καιρό «πολυπράγμων» θεολόγος, από τον Ρ/Σ της Εκκλησίας υποστήριξε πως «το λυτρωτικό έργο του Χριστού εκτείνεται και ενεργοποιεί τη σωτηρία και στις άλλες θρησκείες»!  Θεωρούν τις αιρέσεις ως «διαφορετικές παραδόσεις» και «εκκλησίες» και τις θρησκείες ως «διαφορετικούς δρόμους αναγωγής στον ίδιο Θεό»ως «διαφορετικούς δρόμους σωτηρίας»! Δεν διστάζουν κάποιοι να μειώσουν και τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες ως «ανθρώπους της εποχής τους», οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στην εποχή μας. Χαρακτηρίσουν τη δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική μας παράδοση ως «αναχρονιστική», μη εφαρμόσιμη στην εποχή μας. Δε μπορούμε να λησμονήσουμε τον χαρακτηρισμό των Ιερών Κανόνων, από υψηλά ιστάμενο κληρικό της Εκκλησίας μας, ως «τείχη του αίσχους» και «μνημεία μίσους» και τους αγίους Πατέρες, οι οποίοι διαχώρισαν την Εκκλησία από τον αιρετικό Παπισμό και διέσωσαν την σώζουσα αλήθεια της, ως «θύματα του αρχεκάκου»!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα στο καλό ιστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ, το οποίο φέρει  τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Καναδά κ. Σωτήριο να αμφισβητεί την ορθότητα της μονολόγιστης, ή νοεράς προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό» και να προτείνει άλλη, δικής του εμπνεύσεως. Υπάρχει και το σχετικό βίντεο της ομιλίας του στο YouTube:https://www.youtube.com/watch?v=dH8wAQCTs8w&t=860s&ab_channel=GOMetropolisToronto. Μεταξύ των άλλων ο Σεβασμιώτατος είπε«Ἔχετε ἀκούσει πολλὲς φορὲς ποὺ λένε ὅτι πρέπει νὰ προσευχώμαστε συνεχῶς μὲ τὴν προσευχὴ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό”. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ προσευχὴ, ὅταν τὴν κάνωμε, δὲν εἶναι ἡ σωστὴ προσευχή. ... Μία σωστὴ προσευχὴ πρέπει νὰ περιέχει τρία πράγματα. Εὐχαριστία, δοξολογία καὶ αἴτησι. ... Ἡ σωστὴ προσευχὴ εἶναι τὸ Πάτερ Ἡμῶν. ... Ἡ σωστότερη προσευχὴ θὰ ἤτανε, ἐκτὸς βέβαια ἀπὸ τὸ Πάτερ Ἡμῶν, “Εὑχαριστῶ, δοξάζω Σε Χριστέ, ἐλέησόν με”».

Θεωρούμε άστοχη την ενέργεια του Σεβασμιωτάτου να αμφισβητήσει την ορθότητα της «ευχής», η οποία είναι συνδεδεμένη με τον Ησυχασμό, την ύψιστη αυτή έκφραση της ορθοδόξου πνευματικότητας και αυθεντικότητας. Την μονολόγιστη προσευχή την εμπνεύστηκαν και την εφάρμοσαν μεγάλοι Πατέρες και Ασκητές, ως εφαρμογή της προτροπής του αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄Θεσ.5,17). Μέσω αυτής καθάρθηκαν, αγίασαν, θεώθηκαν και αξιώθηκαν να γίνουν θεόπτες, επόπτες του Θείου Φωτός, των Ακτίστων και μεθεκτών Ενεργειών του Θεού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως οι πρώτοι που αμφισβήτησαν την νοερά προσευχή, δηλαδή τη «Ευχή», ήταν οι αιρετικοί Παπικοί τον 14ο αιώνα, οι οποίοι δια του μοναχού Βαρλαάμ του Καλαβρού πολέμησαν τον Ησυχασμό, την θέα του Ακτίστου Φωτός, κύρια στο πρόσωπο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Να μη λησμονούμε επίσης  ότι η πολεμική κατά του Ησυχασμού και της «Ευχής» καταδικάστηκαν από τις Ησυχαστικές Συνόδους και κύρια την Σύνοδο του 1351, η οποία είναι για την Εκκλησία μας, η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος.

Ο Σεβασμιώτατος θεωρεί λαθεμένα ότι η «Ευχή» δεν περιέχει τα τρία στοιχεία της προσευχής, ήτοι: τη δοξολογία, την ευχαριστία και την ικεσίαΦυσικά και τα εμπεριέχει. Όταν απευθυνόμαστε στο Χριστό και τον αποκαλούμε «Κύριο», δηλαδή τον έχοντα το απόλυτο κύρος, ομολογούμε τη θεότητά Του, που σημαίνει τον δοξολογούμε. Ο Ίδιος ο Χριστός εξήρε την ομολογία του ονόματός Του: «πάς όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ, έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ.10,32). Η ομολογία του Χριστού ως Θεού αληθινού είναι η αληθινή και ύψιστη δοξολογία προς Αυτόν.

Όταν τον αποκαλούμε «Ιησού Χριστό», ομολογούμε την Ενανθρώπισή Του, η οποία έγινε για χάρη της δικής μας σωτηρίας. Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου είναι η υπέρτατη προσφορά και δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο. Αποκαλώντας τον Σαρκωμένο Λόγο, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ως Ιησού Χριστό, Του δηλώνουμε την ευαρέσκειά μας, την ευγνωμοσύνη μας για την ενανθρώπησή Του και το επί γης απολυτρωτικό έργο Του. Τον ευχαριστούμε για την μεγάλη δωρεά προς ημάς και κύρια για το σταυρικό Του πάθος και την λαμπροφόρο ανάστασή Του, διά της οποίας ελευθερωθήκαμε από τη δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο.

Όταν, τέλος, του ζητούμε να μας ελεήσει, ως αμαρτωλούς, η «Ευχή» μας παίρνει και ικετευτικό χαρακτήρα. Ομολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, ότι μόνον Αυτός και κανένας άλλος, μπορεί να μας σώσει. Εναποθέτουμε σ’ Αυτόν την απολύτρωσή μας και τον παρακαλούμε να κάμει έλεος και να μας συγχωρήσει.

Η αξία της «ευχής» είναι τεράστια, όπως εξηγεί ο άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος: «Από την αδιάκοπη μνήμη και επίκληση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, δημιουργείται μία σταθερή κατάσταση στο νου μας, αν δεν παραμελούμε την ακατάπαυστη νοερή δέηση, τη συχνή νήψη και το έργο της προσοχής. Όμως ας έχουμε ως συνεχές έργο μας την επίκληση του Κυρίου μας Ιησού κάνοντας την με καρδιά, που πυρωμένη κράζει, ώστε κυριολεκτικά να μεταλάβει το όνομα Ιησούς» (Ησυχίου προς Θεόδουλον). Ανάλογα ομιλούν πάμπολλοι Πατέρες και τη συστήνουν στους πιστούς. Αποκαλείται νοερά και καρδιακή προσευχή, διότι είναι αδιάκοπη ενθύμηση και βίωση της παρουσίας του Χριστού, η οποία αποτρέπει την αμαρτία, καθαρίζει τον πιστό από ακάθαρτους λογισμούς, τον αγιάζει και τον καθιστά αποδέκτη της χάριτος του Θεού. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τόνισε πως η νοερά και καρδιακή προσευχή, δηλαδή η «Ευχή» λειτουργεί σαν την αναπνοή:  «Θεού μνημονευτέον μάλλον ή αναπνευστέον».

Είναι προφανές πως αυτός που μισεί την «ευχή» είναι ο διάβολος και τα επί γης όργανά του έχουν συμφέρον να μας στερήσουν το μεγάλο δώρο της «ευχής»! Ένας πειραματισμός θα μας πείσει. Ας προσπαθήσωμε να κάνομε αρχή της «ευχής» και τότε θα δούμε πόσοι λογισμοί δαιμονικοί θα μας επιτεθούν για να παύσωμε. Όπως  μας βεβαιώνουν οι άγιοι, η μονολόγιστη  «ευχή» είναι ένα από τα πλέον αποτρεπτικά όπλα κατά των πειρασμών του διαβόλου, που σημαίνει την αξία της και την αποτελεσματικότητά της. Η «ευχή» επιδρά θετικά στον όλο άνθρωπο. Δίνει τη βεβαιότητα της παρουσίας των ακτίστων ενεργειών του Θεού. Γαληνεύει την ψυχή. Ηρεμεί το πνεύμα. Κατευνάζει τα πάθη. Χαρίζει χαρά και αισιοδοξία. Δίνει δύναμη και ελπίδα. Αλλάζει κυριολεκτικά τη ζωή του αδιάλειπτα προσευχομένου! 

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε τη λύπη μας για το γεγονός, ότι υλοποιούνται και στο χώρο της Εκκλησίας μας τα ολέθρια διδάγματα της «Νέας Εποχής» και σκοτεινές επιδιώξεις της. Κάθε μετακίνηση από τα όρια που έθεσαν οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, κάθε αμφισβήτηση πίστης και πράξης, αποτελεί ακούσια ή εκούσια εκδούλευση στα σκοτεινά σχέδια των νεοεποχιτών. Ό, τι έχει θεσπιστεί στην Εκκλησία μας και έχει αντέξει στο χρόνο, είναι καρπός αλήθειας, στην οποία οδηγεί το Πανάγιο Πνεύμα (Ιωάν.16,13). Θέλουμε να πιστεύουμε πως η αμφισβήτηση της μονολόγιστης «ευχής» από τον Σεβασμιώτατο κ. Σωτήριο και η πρότασή του για αντικατάστασή της με άλλη, δικής του εμπνεύσεως, έγινε προφανώς από παρανόηση.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021

 Καλό Τριώδιο!



Ἀκολουθεῖ τό κείμενο Ὁμιλίας τοῦ Διαχειριστοῦ μας,
μέ τίτλο:
ΤΟ ΤΕΛΩΝΙΚΟΝ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ






























Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2021

ΤΟ "ΣΕΡΒΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ"

ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΝΕΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ.

ΕΞΕΛΕΓΗ Ο "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΓΚΡΕΜΠ ΚΑΙ ΛΙΟΥΜΠΛΙΑΝΑΣ"

κ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ (ΠΕΡΙΤΣ)


Επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά της εκκλησιαστικής δημοσιογραφίας εξελέγη σήμερα ως νέος Πατριάρχης των Σέρβων ("Πατριαρχείο Σερβίας") ο Μητροπολίτης Ζάγκρεμπ και Λιουμπλιάνας κ. Πορφύριος (Πέριτς).

Πρόκειται για πνευματικό τέκνο του Μητροπολίτου Μπάτσκας κ. Ειρηναίου (Μπούλοβιτς), ο οποίος, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, είναι ο εκ νεότητος αυτού καθοδηγητής του. Ο κ. Πορφύριος υπήρξε τέλειος υποτακτικός του γνωστού Σέρβου κληρικού και Καθηγητού Πανεπιστημίου.

Υπήρξαμε συμφοιτητές, σε διαφορετικά πανεπιστημιακά έτη, με τον νέο Πατριάρχη, στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου. Είχαμε δε αμφότεροι ως Καθηγητή μας, στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης και τα Αρχαία Ελληνικά, τον Γέροντά του, τότε Ιερομόναχο και αργότερα Μητροπολίτη Μπάτσκας κ. Ειρηναίο.

Ο κ. Πορφύριος έκανε μεταπτυχιακές Θεολογικές σπουδές στό Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου αναγορεύτηκε και Διδάκτορας. Μιλάει την Ελληνική, την Αγγλική, τη Γερμανική και τη Ρωσσική γλώσσα. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι, όταν ήταν ηγούμενος σε Μονή του Κόβιλ, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεραπεία ασθενών από εθισμό και μάλιστα δημιούργησε θεραπευτική κοινότητα, η οποία αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πιό επιτυχημένα προγράμματα για τη θεραπεία των τοξικομανών.

Προσωπικά τον ενθυμούμαι (έχουμε τρία χρόνια διαφορά ηλικίας) από εκείνα τα φοιτητικά μας χρόνια ως πρόσχαρο νέο, απλό, σοβαρό, ευχάριστο και φίλο των Ελλήνων.

Δυστυχώς, κατά καιρούς έχω πληροφορηθεί και γιά τον ίδιο, όπως και για τον Γέροντά του, περί ενεργειών και πρωτοβουλιών τους, εκτός της γνωστής εκκλησιολογικής τους ταυτότητος, οι οποίες απάδουν στη μακρά ορθόδοξη παράδοση του μαρτυρικού Σερβικού λαού.

Μία μάλιστα εξ αυτών έχει "στιγματίσει" το παρελθόν του νέου Πατριάρχου και ευχόμαστε να μη σηματοδοτεί σημειολογικά και τη νέα του πορεία. Πρόκειται για την αδικαιολόγητη και δυσεβή κίνησή του να ασπαστεί, "μητροπολίτης" ων και σε κάποια εκδήλωση όπου συνευρέθησαν (το 2016), το χέρι του αιρετικού Πάπα!

Ως παλαιός συμφοιτητής του νέου Πατριάρχου, του ευχόμαστε υγεία και κυρίως επιστροφή στην ευθεία οδό των Αγίων Πατέρων. Αν μη τι άλλο, ενωτιζόμενος τα όσα περί της συγχρόνου αποστασίας και του Οικουμενισμού είχε εύστοχα επισημάνει ο πνευματικός πατέρας του Γέροντός του, σπουδαίος Θεολόγος και Καθηγητής Δογματικής της Σχολής μας, Γέρων Ιουστίνος Πόποβιτς (+1979).  

 

Δημ. Ἰ. Κάτσουρας


Υ. Γ. Το πρώτο σημάδι του προσανατολισμού της "πατριαρχείας" του κ. Πορφυρίου αναμένεται να δοθεί με την εκδήλωση της τοποθετήσεώς του στο λεγόμενο Ουκρανικό ζήτημα.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2021

 

Τό δίλημμα:

ποτέλεια συντριβή

 

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

 

Αν υπάρχει ένα ακαταμάχητο τεκμήριο της παρακμής μας των σημερινών Ελλήνων, δεν είναι η ολοκληρωτική οικονομική χρεοκοπία του κωμικού μας κρατιδίου ούτε η ανίατη, μικροπρεπέστατη συμφεροντολαγνεία όσων διαχειρίζονται την εξουσία και όσων τη διεκδικούν. Δεν είναι η κατακόρυφη πτώση επιπέδου της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ο εξωφρενικός πρωτογονισμός της δημόσιας «πληροφόρησης» και «ψυχαγωγίας», η ανυποληψία του σχολείου, ο ιλιγγιώδης εκπεσμός των πανεπιστημίων. Δεν είναι ο αδίστακτος σε αναισχυντία αμοραλισμός, η διαστροφή ως «δικαίωμα», η αρνησιπατρία ως κορδακισμός, η ατιμία ως προϊόν. Ούτε είναι το ξέφρενο ξεπούλημα κάθε στοιχείου κοινωνικής περιουσίας – οδικών δικτύων, λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων, ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών, υποδομών τουρισμού – δεν απομένει τίποτε από αυτά και από ανάλογα απειράριθμα «τζιβαϊρικά πολυτίμητα». Το εφιαλτικότερο τεκμήριο παραίτησής μας των Ελλήνων από τη μετοχή στην Ιστορία είναι ότι παρακάμψαμε απεγνωσμένες προειδοποιήσεις για τον επερχόμενο εφιάλτη του ιστορικού μας τέλους.

Ποιος από τους επαγγελματίες της εξουσίας έδειξε ποτέ ότι γνωρίζει και παίρνει στα σοβαρά τις εκκλήσεις για πολιτική εντιμότητα, ανιδιοτέλεια και σωφροσύνη, που κατέθεταν οι Νέστορες του δημόσιου βίου; Σύμβολα ελληνοπρέπειας και χαρισματικής ωριμότητας, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Πικιώνης, ο Θεοτοκάς, ο Λορεντζάτος, ο Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις και όσοι ανάλογοι. Δεν έχει ακουστεί ένας πολιτικός (ένας, για δείγμα) να δείξει ότι τους πρόσεξε ή, τουλάχιστον, ότι έχει διαβάσει τον μάλλον κορυφαίο της διαγνωστικής οξυδέρκειας που γνώρισε στις μέρες μας η ελληνική κοινωνία: τον Παναγιώτη Κονδύλη.

Θα περίμενε κανείς, όσοι φιλοδοξούν σήμερα να ασκήσουν πολιτική στην Ελλάδα, να κυκλοφορούν έχοντας παραμάσχαλα τη «Θεωρία πολέμου» του Κονδύλη και έχοντας αποστηθίσει, τουλάχιστον, το «Επίμετρο: Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου». Το 1997 εκδεδομένο το βιβλίο, και μέσα σε δεκαπέντε μόλις χρόνια οι προβλέψεις του επαληθεύονται με απίστευτη ακρίβεια. Εγραφε: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση (και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της), μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο…

Θα δούμε μια ακόμη από τις τραγικές ειρωνείες, τις οποίες τόσο συνηθίζει η Ιστορία: Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίστηκε ψυχή τε και σώματι στην Ευρώπη για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας». ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΠΡΩΤΗ, επαληθευμένη εκπληκτικά.

«Δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά… να αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και καθήκον του “εξευρωπαϊσμού” της – αφού μάλιστα οι “πολιτισμένοι άνθρωποι” που έχουν ξεπεράσει τους “εθνικιστικούς αταβισμούς”, δεν ξεκινούν πολέμους… για κυριαρχικά δικαιώματα»! ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, ψηλαφητά επαληθευμένη.

«Η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα ότι… οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμιά συμμαχία και καμιά προστασία δεν κατασφαλίζει, όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Τα “δίκαια” της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και “προγράμματα στήριξης”». ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΡΙΤΗ, ανατριχιαστικά ρεαλιστική.

«Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, το παιχνίδι, ξέρουμε από τώρα ότι είναι χαμένο… Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα… αποδεικνύοντας πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας, ακριβώς μέσω του “ευρωπαϊκού δρόμου”… Στον βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται, ανεπαίσθητα, γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος – αρκεί να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός». ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, επαληθευμένη χειροπιαστά.

«Την κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Ελληνες θα συνηθίσουν σιγά σιγά να την ονομάζουν “πολιτισμένη συμπεριφορά”, “υπέρβαση του εθνικισμού”, “εξευρωπαϊσμό”… Το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοριοποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού… απαιτεί την επιτέλεση ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους… Βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας». ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΟΓΝΩΣΗ αυτή, και τελεσίγραφο.

Τι μπορεί να προσφέρει οποιοσδήποτε δημόσιος λόγος, όταν δεκαπέντε χρόνια μετά από ένα τέτοιο κείμενο, οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα εξακολουθούν να στελεχώνονται με τη λογική της συλλογικής ευφραντικής ασχετοσύνης.

«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 31.01.2021

 

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2021

 Η ΜΕΓΑΛΗ «ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΙΣ» ΞΕΚΙΝΗΣΕ! ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΩΜΕΝ;

 Εἰς τὸ πρωθυπουργικὸν γραφεῖον (01.12.2020): Ὁ κ. Μητσοτάκης μαζὶ μὲ τὸ πρὸς μελέτην βιβλίον «The Great Reset», δηλ. «Ἡ Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση». Συγκυρία ἤ σχέδιον ποὺ προωθοῦν αἱ «λέσχαι», εἰς τὰς ὁποίας μετέχει;

«Τίποτα δέν θά ἐπιστρέψη ποτέ στήν «ραγισμένη» αἴσθηση
τοῦ φυσιολογικοῦ, πού ἐπικρατοῦσε πρίν ἀπό τήν κρίση»

Η ΜΕΓΑΛΗ «ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΙΣ»
ΞΕΚΙΝΗΣΕ! ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΩΜΕΝ;

 

Γράφει ὁ κ. Μανώλης Βολουδάκης, 

Μηχανικός Λογισμικοῦ

 

Ὅπως ἔχουμε ἐπισημάνει καί παλαιότερα, μέχρι σήμερα ἔχουν γραφτεῖ πολλά καί ἔχουν εἰπωθεῖ πολλά περισσότερα ἀπό ἀνθρώπους, πού ἀρνοῦνται νά πετάξουν τό μυαλό τους στά σκουπίδια καί νά ἀποδεχθοῦν πώς ἡ ἀνθρωπότητα βρίσκεται ἀντιμέτωπη μέ μία λοιμική νόσο, πού τήν ἀπειλεῖ μέ ἐξαφάνιση.

Τά γεγονότα, οἱ ἀποδείξεις, ἡ στατιστική, τά στοιχεῖα «βοοῦν» καταδεικνύοντας τήν μεγαλύτερη πολιτική ἀπάτη στήν Ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ «πανδημία» τοῦ Covid δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά τό ψέμα στό ὁποῖο στηρίζουν οἱ «ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου» τήν προσπάθειά τους νά ἀλλάξουν τόν κόσμο καί τήν καθημερινότητά μας, ὅπως τήν εἴχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.

Ἐνδεχομένως νά θυμᾶστε πώς δέν ἦταν λίγοι οἱ πολιτικοί –στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό– πού ἀπό τίς πρῶτες, μόλις, ἐμφανίσεις τοῦ Covid στήν παγκόσμια εἰδησεογραφία, ἔσπευσαν νά δηλώσουν πώς «ὁ ἰός αὐτός ἦρθε γιά νά μείνει», ὅτι «ὁ ἰός αὐτός θά ἀλλάξει ὅλα ὅσα ξέραμε μέχρι σήμερα» καί πώς «τίποτε δέν θά εἶναι ὅπως πρίν». Πῶς τό γνώριζαν ἄν δέν ἦταν συνένοχοι στό τέλεια ὀργανωμένο ἔγκλημα κατά τῆς ἀνθρωπότητος;

Αὐτή ἡ πρακτική δέν εἶχε ἀκολουθηθεῖ ποτέ μέχρι σήμερα, μέ μία καί μοναδική ἐξαίρεση. Τά γεγονότα τῆς 11ης Σεπτεμβρίου τοῦ 2001. Τότε, πολιτικοί καί δημοσιογράφοι, μέ τήν ἀναγγελία τῆς πρόσκρουσης τοῦ πρώτου ἀεροπλάνου στούς Δίδυμους Πύργους τοῦ World Trade Center τῆς Νέας Ὑόρκης, ἔσπευσαν «προφητεύοντας» νά δηλώσουν, πώς «αὐτό τό χτύπημα θά ἄλλαζε τόν κόσμο μας ριζικά» καί ὅτι «τίποτε δέν θά ἦταν ὅπως πρίν»!

Ἀπό τά στοιχεῖα, πού εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητος, ἀποκαλύφθηκε τελικά ἡ ἀλήθεια καί πλέον δέν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία πώς ὅ,τι ἔγινε ἦταν μέρος ἑνός καλά ὀργανωμένου σχεδίου. Ἡ 11η Σεπτεμβρίου ἀποτέλεσε τό ὁρόσημο μιᾶς νέας ἐποχῆς στήν διεθνῆ διπλωματία. Μέ πρόσχημα τήν ἀντιμετώπιση τῆς τρομοκρατίας, οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου, ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα καί μετά, μποροῦν ἀνεξέλεγκτα καί χωρίς αἰτιολόγηση νά ἐπεμβαίνουν σέ ὁποιοδήποτε σημεῖο τοῦ πλανήτη, μέ ὅποιον τρόπο τούς ἐξυπηρετεῖ, ἀνατρέποντας κυβερνήσεις, σκοτώνοντας πολίτες (ἀθώους καί «ἐπαναστάτες»), βομβαρδίζοντας πόλεις, καταστρέφοντας χωριά, διαλύοντας πολιτισμούς!

Πρίν τήν 11η Σεπτεμβρίου ἡ ὁποιαδήποτε παρέμβαση στό ἐσωτερικό ἑνός κράτους ἦταν ἀνήκουστη καί ἀδιανόητη. Χρειαζόταν, λοιπόν, ἕνα γεγονός πού θά προξενοῦσε σόκ στήν ἀνθρωπότητα καί μέ τόν κατάλληλο χειρισμό τοῦ συναισθηματισμοῦ τῶν ἀνθρώπων, θά ὁδηγοῦσε στήν ἀνεξέλεγκτη –καί συνάμα ἐπικίνδυνη– σημερινή κατάσταση τῆς ἀσυδοσίας τῶν ὑπερδυνάμεων καί τῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν τους.

Τό χτύπημα στό ἔδαφος τῶν ΗΠΑ –καί μάλιστα στήν καρδιά τῆς Νέας Ὑόρκης– προξένησε παγκόσμιο δέος, γιατί μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή ὁλόκληρος ὁ πλανήτης πίστευε πώς ἐπρόκειτο γιά τό πιό ἀσφαλές μέρος τῆς γῆς. Ὁ καλά σχεδιασμένος καί προσεκτικά μελετημένος τρόπος παρουσίασής του ἀπό τά Μέσα Ἐνημερώσεως φόρτισε συναισθηματικά τήν ἀνθρωπότητα, πού ξαφνικά «μίσησε» τήν «τρομοκρατία» καί ἔψαχνε ἀπεγνωσμένα ἐκδίκηση. Τό σχέδιο τοῦ «Ἕνα τοῖς ἑκατό» εἶχε πετύχει. Ἡ κοινή γνώμη ἔδωσε τήν ἔγκριση καί τήν «λευκή ἐπιταγή» προκειμένου νά διεξάγονται ἐπιχειρήσεις σέ ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, μέ μόνη πρόφαση τήν πάταξη τῆς τρομοκρατίας.

Ἀπό τίς πρῶτες στιγμές τῶν γεγονότων, ὑπῆρξαν κάποιες φωνές, πού ἀμφισβήτησαν αὐτό, πού παρουσίαζαν τά Δυτικά Μέσα Ἐνημερώσεως. Μέχρι σήμερα ἔχουν ἀκουστεῖ καί ἔχουν γραφεῖ πολλά, ἀλλά ἕνα εἶναι τό βέβαιο: Δέν ὑπάρχει πουθενά στόν πλανήτη τρομοκρατική ὀργάνωση χωρίς τήν συμμετοχή τῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν.

Ἄν μελετήσουμε προσεκτικά τήν πορεία πού κατέγραψαν οἱ πιό «ἐπιτυχημένες» τρομοκρατικές ὀργανώσεις, ὅπως εἶναι ἡ Baader-Meinhof (ἤ «Κόκκινη Στρατιά») στήν Γερμανία, οἱ «Ἐρυθρές Ταξιαρχίες» στήν Ἰταλία, οἱ Βάσκοι αὐτονομιστές τῆς ETA, οἱ Παλαιστίνιοι τῆς Fatah (PLO) καί οἱ Ἰρλανδοί τοῦ IRA, θά παρατηρήσουμε πώς ὅλες ἔχουν μία κοινή κατάληξη: ἐξαρθρώθηκαν πλήρως, παρά τό πολύ καλά ὀργανωμένο καί προσ­τατευμένο δίκτυό τους.

Ἀντιθέτως, βλέπουμε «τρομοκρατικές» ὀργανώσεις «φαντάσματα», ὅπως ἡ Al Qaeda, τό ISIS, ἡ Αἰγυπτιακή Ἰσλαμική Jihad, ἡ Hamas, ἡ Hezbollah, παλαιότερα ἡ δική μας «17 Νοέμβρη» καί ἕνα σωρό ἄλλες «βιτρίνες» τῶν διεθνῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν, νά παραμένουν ἐνεργές καί νά δροῦν μέ τρόπο, πού διευκολύνει τήν ἐφαρμογή τῆς Δυτικῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς.

Τό «χτύπημα» τῆς 11ης Σεπτεμβρίου ἦταν ἀναμφίβολα σχεδιασμένο ἀπό τίς Ἀμερικανικές Μυστικές Ὑπηρεσίες. Ἡ θεωρία περί «κατάρρευσης» τριῶν κτιρίων τοῦ WTC ἐξαιτίας τῶν πυρκαγιῶν, πού προκλήθηκαν ἀπό τήν πτώση τῶν ἀεροπλάνων, καταρρίπτονται ἀπό τήν ἐπιστήμη. Tό ἔγκυρο ἐπιστημονικό περιοδικό «Europhysics» δημοσίευσε στά τέλη τοῦ 2016 μία μελέτητεσσάρων φυσικῶν, πού ἀποδεικνύει ὅτι τά κτίρια ἔπεσαν ἀπό «ἐλεγχόμενη κατεδάφιση» καί τήν ὁποία παρουσιάσαμε ἐκτενῶς σέ δύο μέρη2, στήν ἔγκριτη ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος».

Σήμερα, ἐπίσημα καταδικάζονται ὅλοι ὅσοι ἀμφισβητοῦν τήν «τραγωδία» τῆς 11ης Σεπτεμβρίου, ὡστόσο σχεδόν ὅλοι –μέ ἐξαίρεση τούς πωρωμένους καί τούς ἀνόητους– γνωρίζουν πώς κατά βάθος πρόκειται γιά ἕνα καλοστημένο πολιτικό παιχνίδι, πού πράγματι ἄλλαξε τόν κόσμο μας καί, μάλιστα, πρός τό χειρότερο καί τήν ἀβεβαιότητα.

Τό ἴδιο θά συμβεῖ καί μέ τόν μῦθο τοῦ Covid σέ μερικά χρόνια, ἀλλά θά εἶναι πολύ ἀργά. Τό 2001 οἱ τύραννοι τῆς «ὑπ’ οὐρανόν» ἀποφάσισαν νά χρησιμοποιήσουν τόν φόβο τῆς τρομοκρατίας, γιά νά ἐλέγξουν τούς ἀνθρώπους. Τό πείραμά τους πέτυχε σέ μεγάλο βαθμό καί γι’ αὐτό τό 2019 προχώρησαν στό ἑπόμενο βῆμα, νά ἀλλάξουν ριζικά τόν κόσμο, μέ ὅπλο τόν φόβο γιά τήν ὑγεία!

Προσέξτε τί λένε οἱ πρωτεργάτες τῆς ἀπάτης: «Ἡ ἐξάπλωση τῶν μολυσματικῶν ἀσθενειῶν ἔχει μιά μοναδική ἱκανότητα νά τροφοδοτεῖ τό φόβο, τό ἄγχος καί τή μαζική ὑστερίαΜέ αὐτόν τόν τρόπο, ὅπως εἴδαμε, προκαλεῖ ἐπίσης τήν κοινωνική μας συνοχή καί τή συλλογική ἱκανότητά μας νά διαχειριστοῦμε μιά κρίση. Οἱ ἐπιδημίες εἶναι ἐκ φύσεως διχαστικές καί τραυματικές. Αὐτό πού πολεμοῦμε εἶναι ἀόρατο. Ἡ οἰκογένειά μας, οἱ φίλοι καί οἱ γείτονές μας μπορεῖ νά γίνουν ὅλοι ἑστίες μόλυνσης. Αὐτές οἱ καθημερινές ἐπαφές πού μᾶς ἀρέσουν, ὅπως ἡ συνάντηση μέ ἕνα φίλο σέ δημόσιο χῶρο, μπορεῖ νά γίνουν μέσο μετάδοσης. Καί οἱ ἀρχές, πού προσπαθοῦν νά μᾶς κρατήσουν ἀσφαλεῖς ἐπιβάλλοντας μέτρα περιορισμοῦ, συχνά θεωροῦνται ὄργανα καταπίεσης».

Ὅλα αὐτά γιατί γίνονται; Ὁ λόγος καί πάλι στούς «πρωταγωνιστές»: «Πολλοί ἀπό ἐμᾶς σκεφτόμαστε πότε τά πράγματα θά ἐπανέλθουν στό φυσιολογικό. Ἡ σύντομη ἀπάντηση εἶναι: ποτέ. Τίποτα δέν θά ἐπιστρέψει ποτέ στήν «ραγισμένη» αἴσθηση τοῦ φυσιολογικοῦ, πού ἐπικρατοῦσε πρίν ἀπό τήν κρίση, ἐπειδή ἡ πανδημία τοῦ κορώνα ἰοῦ σηματοδοτεῖ ἕνα θεμελιῶδες σημεῖο καμπῆς στήν παγκόσμια πορεία μας. Ὁρισμένοι ἀναλυτές τό ἀποκαλοῦν σημαντική διακλάδωση, ἄλλοι ἀναφέρονται σέ μιά βαθιά κρίση «βιβλικῶν» διαστάσεων, ἀλλά ἡ οὐσία παραμένει ἡ ἴδια: ὁ κόσμος ὅπως τόν γνωρίζαμε στούς πρώτους μῆνες τοῦ 2020 δέν ὑπάρχει πιά, διαλυμένος στή δίνη τῆς πανδημίας. Ὡς συνέπεια ἔρχονται τόσο ριζοσπαστικές ἀλλαγές, ὥστε ὁρισμένοι εἰδικοί ἀναφέρονται σέ μιά ἐποχή «πρίν ἀπό τόν κορώνα ἰό» (BC) καί «μετά τόν κορώνα ἰό» (AC). Θά συνεχίσει νά μᾶς ἐκπλήσσει, τόσο ἡ ταχύτητα, ὅσο καί ὁ ἀπροσδόκητος χαρακτήρας αὐτῶν τῶν ἀλλαγῶν. Καθώς συμπλέκονται μεταξύ τους, θά προκαλέσουν δεύτερης, τρίτης, τέταρτης καί ἀκόμα μεγαλύτερης τάξης, συνέπειες καί ἀπρόβλεπτα ἀποτελέσματα. Μέ αὐτόν τόν τρόπο, θά διαμορφώσουν ἕνα «νέο φυσιολογικό» ριζικά διαφορετικό ἀπό αὐτό, πού θά ἀφήνουμε σταδιακά πίσω μας. Πολλές ἀπό τίς πεποιθήσεις καί τίς ὑποθέσεις μας γιά τό πῶς θά μποροῦσε ἤ θά ἔπρεπε νά μοιάζει ὁ κόσμος, θά καταρρεύσει στή διαδικασία».

Οἱ παγκόσμιοι τύραννοι ἔχουν ἤδη ἀποφασίσει, πώς ὁ κόσμος θά ἀλλάξει τόσο ριζικά, ὥστε ἀκόμα καί ὁ διαχωρισμός στήν ἀνθρώπινη Ἱστορία δέν θά καθορίζεται ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ στή γῆ, ἀλλά ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ κορώνα ἰοῦ! Εἶναι ἀδιανόητο, ἀλλά, δυστυχῶς, πραγματικό.

Ὅπως πραγματική εἶναι καί ἡ φρικαλέα μεθόδευση, πού ἀκολούθησαν καί κατά τό παρελθόν, οἱ πρόγονοι τῶν σημερινῶν δυναστῶν τοῦ πλανήτη: «[…] τό 1349, δύο χρόνια ἀφ’ ὅτου ὁ Μαῦρος Θάνατος ἄρχισε νά ἐξαπλώνεται σέ ὅλη τήν ἤπειρο, στό Στρασβοῦργο τήν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου, ζητήθηκε ἀπό τούς Ἑβραίους –οἱ ὁποῖοι εἶχαν κατηγορηθεῖ ὅτι μεταδίδουν τήν πανούκλα μολύνοντας τά πηγάδια τῆς πόλης– νά μεταστραφοῦν. Περίπου 1.000 ἀρνήθηκαν καί κάηκαν ζωντανοί. Τόν ἴδιο χρόνο, οἱ Ἑβραϊκές κοινότητες σέ ἄλλες Εὐρωπαϊκές πόλεις ἐξαφανίστηκαν, ἀναγκασμένες νά μεταναστεύσουν μαζικά στό ἀνατολικό τμῆμα τῆς Εὐρώπης (στήν Πολωνία καί στή Ρωσία), ἀλλάζοντας μόνιμα τή δημογραφία τῆς ἠπείρου, μέσῳ αὐτῆς τῆς διαδικασίας. Αὐτό, πού ἰσχύει γιά τόν Εὐρωπαϊκό ἀντισημιτισμό, ἰσχύει, ἐπίσης, γιά τήν ἄνοδο τοῦ ἀπολυταρχικοῦ κράτους, τή σταδιακή ὑποχώρηση τῆς Ἐκκλησίας καί πολλά ἄλλα ἱστορικά γεγονότα, πού δέν μποροῦν νά ἀποδοθοῦν σέ καμία περίπτωση σέ πανδημίες. Οἱ ἀλλαγές ἦταν τόσο διαφορετικές καί διαδεδομένες, πού ὁδήγησε στό «τέλος μιᾶς ἐποχῆς ὑποταγῆς», τερματίζοντας τή φεουδαρχία καί τή δουλεία καί ἐγκαινιάζοντας τήν ἐποχή τοῦ Διαφωτισμοῦ. Μέ ἁπλᾶ λόγια: «Ὁ Μαῦρος Θάνατος μπορεῖ νά ἦταν ἡ μή ἀναγνωρισμένη ἀρχή τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου»3. Ἐάν τέτοιες βαθιές κοινωνικές, πολιτικές καί οἰκονομικές ἀλλαγές μποροῦσαν νά προκληθοῦν ἀπό τήν πανούκλα στόν μεσαιωνικό κόσμο, θά μποροῦσε ἡ πανδημία COVID-19 νά σηματοδοτήσει τήν ἔναρξη μιᾶς παρόμοιας καμπῆς μέ μακροχρόνιες καί δραματικές συνέπειες γιά τόν κόσμο μας σήμερα; Σέ ἀντίθεση μέ ὁρισμένες ἐπιδημίες τοῦ παρελθόντος, ὁ COVID-19 δέν ἀποτελεῖ νέα ὑπαρξιακή ἀπειλή. Δέν θά ὁδηγήσει σέ ἀπρόβλεπτη μαζική πεῖ­να ἤ μεγάλες στρατιωτικές ἧττες καί ἀλλαγές στό καθεστώς. Ὅλοι οἱ λαοί δέν θά ἐξολοθρευτοῦν, οὔτε θά ἐκτοπιστοῦν ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πανδημίας. Ὡστόσο, αὐτό δέν ἰσοδυναμεῖ μέ καθησυχαστική ἀνάλυση. Στήν πραγματικότητα, ἡ πανδημία ἐπιδεινώνει δραματικά τούς προϋπάρχοντες κινδύνους, πού ἔχουμε ἀποτύχει νά ἀντιμετωπίσουμε ἐπαρκῶς γιά πολύ καιρό. Θά ἐπιταχύνει ἐπίσης τίς ἀνησυχητικές τάσεις, πού ἀναπτύσσονται γιά μιά παρατεταμένη χρονική περίοδο».

Ὅλα τά παραπάνω, δέν εἶναι λόγια κάποιων τυχαίων ἀνθρώπων, ἀλλά αὐτῶν, πού ἔχουν τήν δύναμη καί τήν ἐξουσία νά καθορίζουν τήν παγκόσμια πολιτική. Πρόκειται γιά ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο «COVID-19: The Great Reset» (COVID-19: Ἡ Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση), τῶν Klaus Schwab καί Thierry Malleret.

Ὁ Klaus Schwab –πού εἶναι ὁ κύριος συγγραφέας τοῦ βιβλίου– γεννήθηκε τό 1938 στό Ravensburg, στή Γερμανία, καί εἶναι ὁ ἱδρυτής καί ὁ ἐκτελεστικός πρόεδρος τοῦ World Economic Forum (WEF – Παγκόσμιο Οἰκονομικό Forum).

Τό WEF ἔχει ἕδρα τό Cologny –πού βρίσκεται στό καντόνι τῆς Γενεύης, στήν Ἑλβετία– καί εἶναι μία μή κερδοσκοπική ὀργάνωση, πού ἱδρύθηκε στίς 24 Ἰανουαρίου τοῦ 1971. Ὅπως ἀναφέρεται στόν ἐπίσημο ἱστότοπό του «Τό Forum δεσμεύει τούς κυριώτερους πολιτικούς, ἐπιχειρηματικούς, πολιτιστικούς καί ἄλλους ἡγέτες τῆς κοινωνίας νά διαμορφώσουν παγκόσμια, περιφερειακά καί βιομηχανικά προγράμματα.

Ἱδρύθηκε τό 1971 ὡς μή κερδοσκοπικό ἵδρυμα καί ἑδρεύει στή Γενεύη τῆς Ἑλβετίας. Εἶναι ἀνεξάρτητο, ἀμερόληπτο καί δέν συνδέεται μέ εἰδικά συμφέροντα. Τό Forum καταβάλλει κάθε προσπάθεια γιά νά παρουσιάσει τήν ἐπιχειρηματικότητα στό παγκόσμιο δημόσιο συμφέρον, διατηρῶντας παράλληλα τά ὑψηλότερα πρότυπα διακυβέρνησης. Ἡ ἠθική καί πνευματική ἀκεραιότητα εἶναι προτεραιότητα ὅλων τῶν δραστηριοτήτων του.

Οἱ δραστηριότητές μας διαμορφώνονται ἀπό μιά μοναδική θεσμική κουλτούρα, πού βασίζεται στή θεωρία τῶν ἐνδιαφερομένων, ἡ ὁποία ἰσχυρίζεται ὅτι ἕνας ὀργανισμός εἶναι ὑπόλογος σέ ὅλα τά μέρη τῆς κοινωνίας. Τό ἵδρυμα συνδυάζει προσεκτικά καί ἐξισορροπεῖ τό καλύτερο ἀπό πολλά εἴδη ὀργανισμῶν, τόσο ἀπό τόν δημόσιο, ὅσο καί ἀπό τόν ἰδιωτικό τομέα, ἀπό διεθνεῖς ὀργανισμούς καί ἀκαδημαϊκά ἱδρύματα.

Πιστεύουμε ὅτι ἡ πρόοδος ἐπιτυγχάνεται συγκεντρώνοντας ἀνθρώπους ἀπό ὅλα τά κοινωνικά στρώματα πού ἔχουν τή δύναμη καί τήν ἐπιρροή νά κάνουν θετική ἀλλαγή».

Τό WEF εἶναι ὀργανισμός, πού βασίζεται στήν συμμετοχή τῶν μελῶν του, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι οἱ μεγαλύτερες ἑταιρεῖες τοῦ κόσμου4.

Τό Forum ὀργανώνει καί συντονίζει μιά ἐτήσια συνάντηση στά τέλη Ἰανουαρίου στό Davos, ἕνα ὀρεινό θέρετρο στό Graubunden5, στίς ἀνατολικές Ἄλπεις, στήν Ἑλβετία, ἐπί τοῦ ποταμοῦ Landwasser. Κτισμένο σέ ὑψόμετρο 1.560 μέτρων, εἶναι ἡ ψηλότερη πόλη στήν Εὐρώπη. Ἐκεῖ συναντῶνται περίπου 3.000 ἐπιχειρηματίες, πολιτικοί, οἰκονομολόγοι, διασημότητες καί δημοσιογράφοι. Κάθε ἐτήσια συνάντηση διαρκεῖ μέχρι καί πέντε ἡμέρες καί ἐκεῖ συζητοῦνται ζητήματα, πού ἐπηρεάζουν τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, σέ περίπου 500 δημόσιες καί ἰδιωτικές συνεδρίες.

Τό WEF συγκαλεῖ, ἐπίσης, περίπου ἕξι μέ ὀχτώ περιφερειακές συναντήσεις κάθε χρόνο στήν Ἀφρική, στήν Ἀνατολική Ἀσία, στήν Λατινική Ἀμερική καί στήν Ἰνδία, ἐνῷ διεξάγει καί δύο ἀκόμα συναντήσεις, μία στήν Κίνα καί μία στά Ἡνωμένα Ἀραβικά Ἐμιράτα. Ἐκτός ἀπό τίς συναντήσεις, ὁ ὀργανισμός παρέχει δυνατότητα ἐπικοινωνίας καί συνεργασίας μεταξύ τῶν ἡγετῶν ὅλων τῶν ἐνδιαφερομένων ὁμάδων ἀνά τόν κόσμο –στήν ἐπιχειρηματικότητα, στή διακυβέρνηση καί στήν κοινωνία– προκειμένου νά συνεργαστοῦν σέ διάφορα ἐγχειρήματα καί πρωτοβουλίες6, φυσικά, ὑπό τήν αὐστηρή καθοδήγησή του. Παράγει μιά σειρά ἀναφορῶν καί ἐκθέσεων, ἐνῶ ἀπασχολεῖ τά μέλη του σέ ἐξειδικευμένες πρωτοβουλίες7. Συνεπῶς, ἐλέγχει πλήρως τίς κυβερνήσεις καί τίς ἐπιχειρήσεις παγκοσμίως!

Γιά αὐτούς, πού βρῆκαν, ἐνδεχομένως, ὑπερβολική τή σύνδεση, πού κάμαμε μεταξύ τῶν γεγονότων τῆς 11ης Σεπτεμβρίου καί τοῦ Covid, θά παραθέσουμε ἀκόμα ἕνα στοιχεῖο. Ἀπό τό 1971 μέχρι σήμερα, τό WEF συνεδριάζει πάντοτε στό Davos, ἐκτός ἀπό δύο χρονιές. Ἄς δοῦ­με τί γράφει σχετικό δημοσίευματῆς ἐφημερίδος «Ναυτεμπορική»: «Τό Παγκόσμιο Οἰκονομικό Φόρουμ, στό ὁποῖο συμμετέχουν ἡγέτες καί στελέχη ἀπό ὅλο τόν κόσμο, μετέφερε τό ἐτήσιο φόρουμ του ἀπό τό Νταβός, στή λίμνη τῆς Λουκέρνης στήν Ἑλβετία.

Ἔτσι φέτος τό φόρουμ θά πραγματοποιηθεῖ στή Σιγκαπούρη, ἀπόφαση στήν ὁποία ὁδήγησε ἡ ἔξαρση τῆς πανδημίας τοῦ Covid-19 στήν Εὐρώπη καί ὁ αὐξημένος ὑγειονομικός κίνδυνος πραγματοποίησής του στήν Ἑλβετία.

Θά εἶναι μόλις ἡ δεύτερη φορά στήν ἱστορία του πού τό φόρουμ ἀλλάζει ἕδρα καθώς παραδοσιακά πραγματοποιεῖται πάντα στό Νταβός. Ἡ πρώτη φορά ἦταν στόν ἀπόηχο τῆς 11ης Σεπτεμβρίου, ὁπότε καί τό Παγκόσμιο Οἰκονομικό Φόρουμ ἔλαβε χώρα στή Νέα Ὑόρκη.

«Ἡ ἀλλαγή τῆς τοποθεσίας εἶναι ἐνδεικτική τῶν προτεραιοτήτων τοῦ φόρουμ, πού βάζει πάνω ἀπό ὅλα τήν ἀσφάλεια καί τή ὑγεία τῶν συμμετεχόντων καί τῆς εὐρύτερης κοινότητας», σχολίασε τό Παγκόσμιο Οἰκονομικό Φόρουμ.

Τό Παγκόσμιο Οἰκονομικό Φόρουμ ἔχει ἐπίσης ἀλλάξει τήν ἡμερομηνία διεξαγωγῆς του, μετακινῶντας την ἀπό τόν Ἰανουάριο, στόν Μάϊο. Παράλληλα ἀπό τόν Ὀκτώβριο εἶχε ἀποκαλύψει πώς βρισκόταν ὑπό ἐξέταση ἡ ἀλλαγή τῆς τοποθεσίας, σέ περιοχή μέ χαμηλότερο ὑψόμετρο. Στό μεταξύ ἔχει ἀνακοινώσει πώς θά ὀργανώσει ἐπίσης μία διαδικτυακή ἐκδήλωση».

Ἡ ἀλλαγή τῆς τοποθεσίας, ἀλλά καί τῆς ἡμερομηνίας διεξαγωγῆς τοῦ Forum φανερώνουν τήν ἔμφαση, πού ἔχει δώσει τό παγκόσμιο κατεστημένο στήν διατήρηση τοῦ φόβητρου τοῦ covid ἀπάτης μέχρι τό Μάϊο, ὁπότε ἀναμένονται ἐξελίξεις σέ ὁλόκληρο τόν πλανήτη. Ἤδη, ὁ μῦθος τοῦ ἐμβολίου καταρρέει, ἡ –δῆθεν, ἤ πραγματική– μετάλλαξη τοῦ ἰοῦ προϊδεάζει γιά τή συνέχιση τῶν μέτρων, πού εἶναι ἡ πειραματική μορφή τῆς σύγχρονης δουλείας καί τοῦ περιορισμοῦ τοῦ καταναλωτισμοῦ, μέ σκοπό τήν ἀναδιάρθρωση τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας.

Οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι πλέον ἐλεύθεροι νά κινηθοῦν καί νά πᾶνε ὅπου θέλουν, καθώς πρέπει νά δίνουν λεπτομερῆ ἀναφορά στό «ἀφεντικό» τους (βλέπε κυβέρνηση). Εἶναι ὑποχρεωμένοι νά μετακινοῦνται ἔχοντας πάντοτε μαζί τους τήν ἀστυνομική τους ταυτότητα καί τήν ἄδεια «ἐξόδου» ἀπό τό σπίτι τους, δέν ἔχουν δικαίωμα νά κυκλοφορήσουν χωρίς τίς σύγχρονες ἁλυσίδες–φίμωτρο, ἐνῶ εἶναι ἀναγκασμένοι νά ἀρκεστοῦν σέ ἀγορές τῶν ἀπολύτως ἀπαραίτητων. Ἡ ἐπανεκκίνηση, πού χρειάζεται ὁ καπιταλισμός, δέν γίνεται μέ πόλεμο αὐτή τή φορά, ἀλλά μέ τήν ἐφαρμογή ἑνός ἰδιότυπου «δελτίου» στίς ἀγορές. Ὁ κόσμος δέν περιμένει στήν οὐρά πεινασμένος –ἀκόμα– ἀλλά σέ ἀπόσταση καί γιά περιορισμένο χρόνο. Σέ λίγο, ὅμως, θά ἀκολουθήσει καί ἡ πεῖνα, γιατί ἔτσι ἔχουν ἀποφασίσει οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς! Ὁ πληθυσμός πρέπει νά ἐλαττωθεῖ καί μπροστά σέ αὐτό τό σκοπό δέν κάνουν πίσω.

Τό «COVID-19: The Great Reset» ἀποτελεῖ τήν καταγραφή προηγούμενων συναντήσεων τοῦ WEF, πού τό 2016 «προφητικά» εἶχε διοργανώσει –μεταξύ ἄλλων– καί τίς ἑξῆς συζητήσεις: «What If: You Are Still Alive in 2100?»9 (Τί θά γίνει ἄν εἶστε ἀκόμα ζωντανοί τό 2100;), «A Social Contract to Transform Our World by 2030»10 (Μιά κοινωνική σύμβαση γιά τόν μετασχηματισμό τοῦ κόσμου μας ἕως τό 2030) καί … «Are we prepared for the next epidemic?»11 (Εἴμαστε προετοιμασμένοι γιά τήν ἑπόμενη ἐπιδημία;).

Τά προηγούμενα βιβλία τοῦ Schwab« τέταρτη βιομηχανική ἐπανάσταση» [bit.ly/2Yd2mQF] (2016) –ἕνα παγκόσμιο bestseller, πού μεταφράστηκε σέ 30 γλῶσσεςκαί « διαμόρφωση τοῦ μέλλοντος τῆς τέταρτης βιομηχανικῆς ἐπανάστασης» [bit.ly/3oiXiVB] (2018), εἶναι εἰσαγωγικά τοῦ «COVID-19: The Great Reset», πού κυκλοφορήθηκε τόν Ἰούλιο τοῦ 2020 καί μέχρι σήμερα δέν ἔχει μεταφραστεῖ στά Ἑλληνικά. Τά σημεῖα, πού παραθέσαμε εἶναι ἀπό τήν δική μας προσπάθεια γιά μετάφραση καί ἀναλυτική κριτική τοῦ βιβλίου, πού ἐλπίζουμε –σύν Θεῷ– νά ὁλοκληρώσουμε σύντομα.

Τό βιβλίο «COVID-19: The Great Reset» σκόπιμα ἤ μή, ἐμφανίζεται σέ δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές, τοποθετημένο πάνω στό γραφεῖο τοῦ πρωθυπουργοῦ, Κυριάκου Μητσοτάκη. Κανείς δέν ξέρει ἄν οἱ φωτογραφίες εἶναι ἀληθινές ἤ ἄν ἀποτελοῦν προϊόν ἐπεξεργασίας. Ἀλλά δέν ἔχει σημασία. Ἀπό τήν στιγμή, πού δέν ὑπῆρξε διάψευση ἤ τοποθέτηση ἐπί τοῦ θέματος ἐκ μέρους τῆς κυβερνήσεως καί τοῦ πρωθυπουργοῦ, θεωροῦ­με πώς ὑπάρχει κάποιος λόγος, πού διέρρευσαν.

Προσωπική μας ἐκτίμηση εἶναι πώς ὁ ἀρχηγός τῆς Ἑλληνικῆς κυβέρνησης δέν ἔχει διαβάσει καί δέν πρόκειται νά διαβάσει αὐτό τό βιβλίο. Ὡστόσο, οἱ συνεργάτες του καί αὐτοί, πού «φτιάχνουν» τήν «εἰκόνα» του πρός τά ἔξω, ἀποφάσισαν νά περάσουν ἕνα μήνυμα σέ ὅλους ἐμᾶς. Ἡ Ἑλληνική κυβέρνηση καί σύσσωμος ὁ πολιτικός κόσμος καί τῆς Πατρίδος μας, δέχεται ἐντολές καί ἀναγνωρίζει ὡς «ἀφεντικό» του τά παγκόσμια κέντρα ἐξουσίας. Δέν ἀποφασίζουν γιά τίποτε. Ὁ ρόλος τους περιορίζεται αὐστηρά στό νά ἀνακοινώνουν αὐτολεξεί, ὅλα ὅσα ἀποφασίσθηκαν σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο.

Ἐμεῖς τί κάνουμε; Τί ἄλλο πρέπει νά δοῦμε, γιά νά συν­ειδητοποιήσουμε πῶς πρέπει νά ἀντιδράσουμε καί μάλιστα ἄμεσα; Μετά τήν παράθεση ὅλων τῶν ὁμολογιακῶν τοποθετήσεων τῶν πρωταγωνιστῶν –πού ἔρχονται νά ἐπικυρώσουν καί νά ἐπαληθεύσουν, γιά ἀκόμα μία φορά, ὅλα ὅσα γράφονται καί λέγονται ἀπό τούς τελευταίους ἐναπομείναντες λογικούς καί σκεπτόμενους ἀνθρώπους– μποροῦμε νά ποῦμε μετά βεβαιότητος, πώς γιά νά πιστέψει κανείς στήν «πανδημία» τοῦ Covid, θά πρέπει, εἴτε νά ἔχει πετάξει τό μυαλό του στά σκουπίδια καί νά τό ἔχει ἀντικαταστήσει μέ τήν τηλεόραση, ἤ νά ἀνήκει σέ αὐτούς, πού πολεμοῦν μέ λύσσα τούς ἀνθρώπους, προσβλέποντας μόνο στό προσωπικό τους ὄφελος.

Οἱ ὑπόλοιποι; Θά ἀντιδράσουμε; Θέλουμε νά πάρουμε τή ζωή μας πίσω;

Ὑποσημειώσεις:

1.     tinyurl.com/zljluwu 

2. Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», Ἔτος ΝΖ´, Ἀριθμός Φύλλων 2176 καί 2177.

3. Tuchman, Barbara, A Distant Mirror – The Calamitous 14th Century, Random House Trade Paperbacks; Reissue edition, 1987. 

4. https://tinyurcom/y3px37ak 

5. Τό καντόνι τοῦ Grigioni, τοῦ Graubünden (στά Γερμανικά ὀνομάζεται Kanton Graubünden), εἶναι τό μεγαλύτερο καί ἀνατολικότερο καντόνι τῆς Ἑλβετίας. Ἔχει διεθνῆ σύνορα μέ τήν Ἰταλία, τήν Αὐστρία καί τό Liechtenstein. Τό Γερμανικό του ὄνομα, Graubünden, μεταφράζεται ὡς «Γκρίζες Ἑνώσεις» καί ἀναφέρεται στήν δημιουργία τοῦ καντονιοῦ, πού προῆλθε ἀπό τήν ἕνωση τριῶν τοπικῶν συμμαχιῶν, τήν «Ἕνωση τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ», τήν «Γκρίζα Ἕνωση» καί τήν «Ἕνωση τῶν Δέκα Δικαιοδοσιῶν». Τό Ρομανσικό ὄνομα τοῦ καντονιοῦ, Grischun, μεταφράζεται ὡς «Μεγάλο Γκρί», ἐνῶ τό La Grischa μεταφράζεται ὡς «Οἱ Γκρί», ἀναφερόμενο στήν Γκρίζα Ἕνωση. πρωτεύουσα τοῦ καντονιοῦ εἶναι τό Chur. Εἶναι τό μοναδικό ἐπίσημα δίγλωσσο καντόνι καί τό μόνο μέ ἐπίσημη γλώσσα τή Ρομανσική Ραιτορωμανικήπαραλλαγή τῆς Δημώδους Λατινικῆς, πού μιλοῦ­σαν οἱ κατακτητές τῆς περιοχῆς κατά τήν Ρωμαϊκή ἐποχή, συγγενική μέ τήν Γαλλική, τήν Ὀξιτανική, τήν Λομβαρδική, καθώς καί μέ ἄλλες Ρομανσικές γλῶσσες. Στό καντόνι κατοικοῦν γηγενεῖς μέ μητρική γλώσσα Ἑλβετικά Γερμανικά, Ἑλβετικά Ἰταλικά καί Ρομανσικά, ἐνῶ τό 2019 εἶχε πληθυσμό 199.021 κατοίκους. 

6. tinyurl.com/yx8fbcj3 

7. Geoffrey Allen Pigman, World Economic Forum: A Multi-Stakeholder Approach to Global Governance, pp. 41–42. 

8. Ἐφημερίδα «Ναυτεμπορική», Τρίτη 08 Δεκεμβρίου 2020 07:27 UPD:14:34, tinyurl.com/y33dfdky 

9. tinyurl.com/y6yld9pp 

10. tinyurl.com/y2boq6zd 11. tinyurl.com/y6pzhqua

ΠΗΓΗ: «ΕΥΛΟΓΙΑ» Περιοδ. Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων, ἀρ. τ. 222.