Ἐπί τῆ ἐπικειμένη ἀπαραδέκτῳ ἐπισκέψει τοῦ αἱρεσιάρχου καί Ἀρχηγοῦ τοῦ κακέκτυπου καί διεφθαρμένου Κράτους τοῦ Βατικανοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στήν μαρτυρική Κύπρο καί τήν χειμαζόμενη Ἑλλάδα 

ΕΓΙΝΕ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ "ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ"!

 

ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΕΠ' ΕΚΚΛΗΣΙᾼ ΕΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧῌ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ.

 

 ● Ὅσοι μνημονεύουν καί ἀναγνωρίζουν ὡς ὀρθόδοξον καί κανονικόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τόν κ. Βαρθολομαῖο, κατά λογική καί κανονική συνέπεια, ἀναγνωρίζουν καί κοινωνοῦν μέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα Ρώμης, τόν ὁποῖον ὁ πρῶτος μνημονεύει καί ἀναγνωρίζει ὡς κανονικό, δηλαδή ὀρθόδοξο καί κοινωνικό, Ἐπίσκοπο Ρώμης! Οἱ καιροί οὐ μενετοί! Χρεία ἀγῶνος καί τούτου νομίμου, δηλαδή ἐκ τῶν ὀχυρωμάτων τῆς Ὀρθοδοξίας!

Η ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΙΣΑ «ΕΝΩΣΗ» ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΠΛΕΟΝ ΚΑΘΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΕΠΙΣΗΜΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ.

ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2016 ΣΤΗΝ ΔΙΑΒΟΗΤΗ "ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ" ΕΛΑΒΕ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟ, "ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ" (ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΝΤΕΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ) ΜΑΝΔΥΑ.

ΑΣ ΜΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΩΜΕΘΑ! ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΝΩΣΗ!

Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ (ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥ 2021)

ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ (οἱ ἐπισημάνσεις μέ ἔντονο χρῶμα εἶναι δικές μας):

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ
     ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ 
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Δευτέρα, 28 Ιουνίου 2021

___________

Σας χαιρετώ με χαρά και σας καλωσορίζω με στοργή στη Ρώμη για τον Πανηγυρικό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Ευχαριστώ τον Μητροπολίτη Εμμανουήλ για τα καλά και αδελφικά του λόγια. Αυτή η ετήσια ανταλλαγή αντιπροσωπειών μεταξύ της Εκκλησίας της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης για τις γιορτές των αντίστοιχων Προστάτων μας είναι ένα σημάδι της κοινωνίας –πραγματικής, αν και όχι ακόμη πλήρης– που ήδη μοιραζόμαστε. Είμαι βαθύτατα ευγνώμων στον Παναγιώτατο Βαρθολομαίο και στην Ιερά Σύνοδο που σας έστειλαν να είστε μαζί μας και σας ευχαριστώ για την ευπρόσδεκτη επίσκεψή σας.

Φέτος θα γιορτάσουμε τους Αγίους Πέτρο και Παύλο σε έναν κόσμο που ακόμα αγωνίζεται να βγει από τη δραματική κρίση που προκάλεσε η πανδημία. Αυτή η μάστιγα έχει δοκιμάσει τους πάντες και τα πάντα. Μόνο ένα πράγμα είναι πιο σοβαρό από αυτή την κρίση, και αυτό είναι ο κίνδυνος να τη σπαταλήσουμε και να μην μάθουμε το μάθημα που διδάσκει. Είναι ένα μάθημα ταπεινότητας, που μας δείχνει ότι δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε υγιείς ζωές σε έναν ανθυγιεινό κόσμο ή να συνεχίσουμε όπως ήμασταν, χωρίς να αναγνωρίζουμε τι πήγε στραβά. Ακόμη και τώρα, η μεγάλη επιθυμία να επιστρέψουμε στην κανονικότητα μπορεί να κρύψει την παράλογη ιδέα ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στη βασιζόμενη σε ψευδείς τίτλους, συνήθειες και έργα που στοχεύουν αποκλειστικά στην επιδίωξη πλούτου και προσωπικών συμφερόντων, ενώ αποτυγχάνουμε να ανταποκριθούμε στην παγκόσμια αδικία, την κραυγή του η φτωχή και η επισφαλής υγεία του πλανήτη μας.

Τι έχουν να πουν όλα αυτά σε εμάς ως Χριστιανούς; Και εμείς καλούμαστε να αναλογιστούμε σοβαρά εάν θέλουμε να επιστρέψουμε στο να κάνουμε ό,τι κάναμε πριν, σαν να μην συνέβη τίποτα, ή αντ' αυτού να ανταποκριθούμε στην πρόκληση αυτής της κρίσης. Η κρίση, όπως δείχνει η αρχική σημασία της λέξης, συνεπάγεται πάντα μια κρίση, μια διάκριση μεταξύ καλού και κακού. Στην αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ο γεωργός που χώριζε το καλό σιτάρι από το άχυρο για να το πετάει. Με παρόμοιο τρόπο, η παρούσα κρίση μας καλεί να διακρίνουμε, να διακρίνουμε και να κοσκινίζουμε, σε ό,τι κάνουμε, ανάμεσα σε αυτό που είναι διαρκές και αυτό που περνά.

Πιστεύουμε, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος, ότι αυτό που μένει για πάντα είναι η αγάπη, γιατί, ενώ όλα τα άλλα περνούν, «η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ» ( Α Κορ. 13:8). Μακριά από μια ρομαντική αγάπη, κλειστή στα προσωπικά μας συναισθήματα, επιθυμίες και συναισθήματά μας, αυτή η αγάπη είναι συγκεκριμένη, βασισμένη στο πρότυπο του Ιησού. Είναι η αγάπη του σπόρου που δίνει ζωή πέφτοντας στη γη και πεθαίνοντας. ο σπόρος που δίνει ζωή σπάζοντας. Είναι μια αγάπη που «δεν επιμένει στον δικό της δρόμο», που «τα πάντα τα υπομένει, τα πάντα πιστεύει, τα πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει» (εδ. 5.7). Στο τέλος, το Ευαγγέλιο υπόσχεται άφθονο καρπό όχι σε εκείνους που αποκτούν πλούτη για τον εαυτό τους ή σε εκείνους που αναζητούν το δικό τους όφελος, αλλά σε εκείνους που μοιράζονται απλόχερα με τους άλλους, σπέρνοντας άφθονα και ελεύθερα με ταπεινό πνεύμα υπηρεσίας.

Για εμάς τους Χριστιανούς στο μονοπάτι της πλήρους κοινωνίας, το να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη την τρέχουσα κρίση σημαίνει να αναρωτιόμαστε πώς θέλουμε να προχωρήσουμε. Κάθε κρίση αντιπροσωπεύει ένα σταυροδρόμι: μπορούμε να αποσυρθούμε στον εαυτό μας, αναζητώντας τη δική μας ασφάλεια και σκοπιμότητα, ή μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί στους άλλους, κάτι που συνεπάγεται κινδύνους αλλά και τους υποσχόμενους καρπούς χάριτος του Θεού. Αγαπητοί αδελφοί, δεν ήρθε η ώρα να δώσουμε περαιτέρω ώθηση στις προσπάθειές μας, με τη βοήθεια του Πνεύματος, να καταρρίψουμε αρχαίες προκαταλήψεις και να ξεπεράσουμε οριστικά τους επιζήμιους ανταγωνισμούς; Χωρίς να αγνοούμε τις διαφορές που πρέπει να επιλυθούν μέσω φιλανθρωπικού και ειλικρινούς διαλόγου, δεν θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε μια νέα φάση σχέσεων μεταξύ των Εκκλησιών μας, που χαρακτηρίζεται από το να περπατάμε πιο στενά μαζί, με την επιθυμία να κάνουμε πραγματικά βήματα προς τα εμπρός, με το να γίνουμε πιο πρόθυμοι να είμαστε αληθινά υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον; Αν είμαστε υπάκουοι στην αγάπη, στο Άγιο Πνεύμα που είναι η δημιουργική αγάπη του Θεού και που φέρνει την αρμονία στη διαφορετικότητα, θα ανοίξει το δρόμο για μια ανανεωμένη αδελφότητα.

Η μαρτυρία της αυξανόμενης κοινωνίας μεταξύ μας των Χριστιανών θα είναι επίσης σημάδι ελπίδας για πολλούς άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι θα αισθάνονται ενθαρρυμένοι να προωθήσουν μια πιο καθολική αδελφότητα και μια συμφιλίωση ικανή να θεραπεύσει τα λάθη του παρελθόντος. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την αυγή ενός μέλλοντος ειρήνης. Ένα ωραίο προφητικό σημάδι θα ήταν η στενότερη συνεργασία μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών στο διάλογο με άλλες θρησκευτικές παραδόσεις, έναν τομέα στον οποίο γνωρίζω ότι συμμετέχετε πολύ, αγαπητέ Σεβασμιώτατε Εμμανουήλ.

Αγαπητοί φίλοι, σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά για την παρουσία σας και σας παρακαλώ να μεταφέρετε στον Παναγιώτατο Βαρθολομαίο, τον οποίο θεωρώ αληθινό Αδελφό μου, τους εγκάρδιους και σεβασμούς μου χαιρετισμούς. Παρακαλώ πείτε του ότι περιμένω με χαρά την επίσκεψή του εδώ στη Ρώμη τον προσεχή Οκτώβριο, μια ευκαιρία να ευχαριστήσω τον Θεό για την τριακοστή επέτειο από την εκλογή του. Με τη μεσιτεία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, Πρίγκιπες των Αποστόλων, και του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, ο Παντοδύναμος Θεός στο έλεός του να μας ευλογεί και να μας φέρει όλο και πιο κοντά στη δική του ενότητα. Τέλος, αγαπητοί αδελφοί, βρείτε μου θέση στις προσευχές σας. Σας ευχαριστώ.

 

 ΤΙ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ:

"Πολύς ἐστιν ὁ τοῦ μνημοσύνου λόγος καί οὐχί μικρός, διότι ἐκεῖνοι μνημονεύονται ἐπ' ἐκκλησίαις, ὅσοι εἰσί Ὀρθόδοξοι καί κοινωνικοί πρός τήν αὐτήν ἐκκλησίαν. 

Οἱ δέ ἀκοινώνητοι οὔτε μνημονεύονται, οὔτε γάρ ἔχει ἄδεια τίς τῶν ἱερωμένων εὔχεσθαι ἐπ' ἐκκλησίαις. 

Ἐκφεύγειν ἅπασι τρόποις τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί μήτε συλλειτουργεῖν αὐτῶ, μήτε μνημονεύειν ὅλως αὐτοῦ, μήτε ἀρχιερέα τοῦτον ἀλλά λύκον καί μισθωτόν ἡγεῖσθε". 

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ,

Ο ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ «ΑΤΛΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

«Θὰ ἔρθουν Πατριάρχες καὶ Δεσποτάδες, ποὺ θὰ σᾶς ποῦν πὼς ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὸ ἴδιο κέντρο καὶ πολλὲς πόρτες. Κέντρο ἕνας Θεὸς καὶ μπασὰ (πόρτα) καὶ ἀπὸ τὴν μπάντα (πλευρὰ) τοῦ Πάπα, τοῦ Καλβίνου καὶ ὅλων τῶν αἱρετικῶν! Τὸ νοῦ σας νὰ κρατήσετε τὴν μία καὶ μοναδικὴ πόρτα! Τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία!».

 

Ὁσίου Παρθενίου (+1905) τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ (Κρήτης)

Τιμήθηκε πρεπόντως ἡ μνήμη τοῦ Θαυματουργοῦ Ἁγίου Νεκταρίου

Ἡ Πανήγυρις
τῆς μικρῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου
Ξυλοκερίζης Κορίνθου

Τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς 8)21 Νοεμβρίου 2021 τελέσθηκε κατανυκτικά ὁ Ἑσπερινός στή φερώνυμη Ἐνορία  στήν Ξυλοκέριζα Κορίνθου πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τή μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζει σύμφωνα μέ τήν ἑορτολογική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἔγινε ἡ Λιτή μέ τήν Ἀρτοκλασία καί ἐκτέθηκε σέ προσκύνηση τμῆμα τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου. Θερμές ἦταν οἱ εὐχαριστίες ὅλων τῶν συμμετασχόντων πρός τόν ἐφημερεύοντα Ἱερέα μας, Πρεσβύτερο π. Βασίλειο Τσαρκατζόγλου γιά τήν προθυμία του νά ἔλθει ἀπό τήν Ἀθήνα γιά τόν Ἑσπερινό.

Τό ἑπόμενο πρωΐ (Δευτέρα 9)22 Νοεμβρίου 2021) τελέστηκε ἡ πανηγυρική Θεία Λειτουργία στή μνήμη τοῦ προστάτου τῆς Ἐνορίας, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, στήν ὁποία συμμετεῖχαν ἀρκετοί πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἐφοδιασμένοι μέ τά ἀπαραίτητα πνευματικά "πιστοποιητικά" πού προβλέπει ἡ Ἐκκλησία γιά τόν ἐκκλησιασμό, δηλαδή μέ πίστη, εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦ! Στόν ἑορτασμό, τόσο κατά τόν ἑσπερινό ὅσο καί κατά τόν Ὄρθρο καί τή Θεία Λειτουργία ἐψάλη ἡ ἐξαιρετική  νέα ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τήν ὁποία συνέγραψε ὁ ἀείμνηστος λόγιος Μοναχός Παῦλος ὁ Κύπριος (+) καί ἐνέκρινε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος πρός χρῆσιν σέ ὅλους τούς Ἱερούς Ναούς καί τίς Ἱερές Μονές ἀνά τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό (τῆς δικαιοδοσίας Αὐτῆς).

Στό "Πᾶσα Πνοή" ὁ ἱερουργός ἔχρισε τούς πιστούς μέ ἔλαιο ἀπό τήν κανδήλα τοῦ Ἁγίου, ἐνῶ κατά τό Κοινωνικό τόν Θ. Λόγο ἐκήρυξε ὁ Θεολόγος τῆς Ἐνορίας ἀδ. Δημήτριος Κάτσουρας (ἡ ὁμιλία του κατεγράφη καί παρατίθεται στό τέλος τῆς παρούσης ἀναρτήσεως). Ἀκόμη, εὐλογήθηκαν, κατά τήν τάξη, τά κόλλυβα τοῦ Ἁγίου, ἐνῶ μετά τήν ἀπόλυση διαβάστηκαν τά κόλλυβα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν Κτιτόρων τοῦ Ναοῦ καί λοιπῶν ὀρθοδόξων κεκοιμημένων.

Ἀκολούθησε ἡ Λιτάνευση της ἱερᾶς Εικόνος καί τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου, ἐνῶ μετά τήν ἐπιστροφή στόν Ναό ἔγινε ἡ διανομή τοῦ ἀντιδώρου. Ἐν συνεχείᾳ ὅλοι οἱ προσκυνητές κεράστηκαν στό προαύλιο τοῦ Ναοῦ καφέ καί γλυκίσματα ἀπό τούς ἑορτάζοντες καί τίς ἑορτάζουσες ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἐνορίας.

Δόξα τῶ Θεῶ, πάντων ἕνεκα, καί εἴθε τοῦ χρόνου, πρῶτα ὁ Θεός, νά ἑορτάσουμε πάλι τήν ἱερή μνήμη τοῦ Ἁγίου ὅλοι μαζί, ὑγιεῖς ψυχῆ τε καί σώματι.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΑ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ (2021)

ΣΤΗΝ ΟΜΩΝΥΜΗ ΕΝΟΡΙΑ ΞΥΛΟΚΕΡΙΖΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

 

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ (2021)

ΣΤΟΝ ΟΜΩΝΥΜΟ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΝΑΟ ΣΤΗΝ ΞΥΛΟΚΕΡΙΖΑ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

 

ΑΦ' ΕΣΠΕΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ 8)21.11.2021) ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ (5 μ. μ.) ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ (9)22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021) Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑ. ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΑΠΟΤΜΗΜΑΤΟΣ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ. ΟΙ ΣΕΒΟΜΕΝΟΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΑΓΙΟΥ.

 

Ἦχος πλ. δ', Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος.

 

"Πάτερ θεόφρον Νεκτάριε, τῆς σῆς πατρίδος τιμή, νῦν αὐτήν κινδυνεύουσαν, πολεμίων πάντοθεν, κυκλωσάντων σύ πρόφθασον˙ εὐχαῖς σου ταύτην, κυκλόθεν τείχισον˙ τῆς Ἐκκλησίας δέ πάντα σκάνδαλα, παύσασθαι πρέσβευε, τήν Ὀρθοδοξίαν τε, ἐν πάσῃ γῆ, λάμψαι εἰς σωτήριον, τῆς ἀνθρωπότητος."

 

(Στιχηρό Αἴνων, ἐκ τῆς νέας Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἐκδοθείσης ἐπί τῆ συμπληρώσει 100 ἐτῶν ἀπό τῆς ὁσίας Κοιμήσεώς του, 1920-2020).

 

Τό ἐκκλησάκι μας στό Χαλκί Κορινθίας, ἀφιερωμένο στόν Ἅγιο Νεκτάριο τοῦ ὁποίου τά θαύματα ἔχουν πλημμυρίσει τήν ὑφήλιο. Λόγῳ περιστάσεων, παραμένει σιωπηλό.... Ἔχει ὁ Θεός!....

 

Ἡ ἐξαιρετική νέα Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τήν ὁποία συνέταξε ὁ λόγιος καί ἀσκητής μοναχός Παῦλος ὁ Κύπριος (+) καί ἐκδώσαμε πέρυσι μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως 100 ἐτῶν ἀπό τήν Κοίμηση τοῦ Ἁγίου. Ἡ Ἀκολουθία αὐτή δέν θά πρέπει νά λείπει ἀπό τό Ἀναλόγιο κανενός ὀρθοδόξου Ναοῦ ἀλλά καί καμμίας ὀρθόδοξης οἰκογένειας!

Ἡ Ἀκολουθία (Ἐκδόσεις "Ἑπτάλοφος") διατίθεται ἀπό τό Βιβλιοπωλεῖο "Ἅγιον Ὄρος" (Ἀθήνα) καί τό Βιβλιοπωλεῖο - Ἐκκλ/κά Εἴδη Λάσκα (Κόρινθος), καθώς καί ἀπό τήν Ἐνορία μας στήν Ξυλοκέριζα.

 ΠΕΝΘΗ

Συγκλητική Μοναχή (+)

6)19-11-2021

 

Οἰκονόμος τῆς Ἱερᾶς Γυναικείας Κοινοβιακῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Ἀβδελλεροῦ Ἀραδίππου Λάρνακος (Κύπρου)

 

Μακαρία ἡ ὁδός πού πορεύεσαι σήμερα ἀγαπητή ἀδελφή Συγκλητική, διότι ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιά σένα τόπος ἀναπαύσεως, κοντά στόν ἀγαπημένο Πνευματικό σου Πατέρα, κατά σάρκα θεῖο σου, ἀοίδιμο Ἐπίσκοπο Ἐπιφάνιο (+2005) καί Κτίτορα τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως  Ἀβδελλεροῦ Ἀραδίππου Λάρνακος (Κύπρου) τήν ὁποία ἐκ νεότητός σου μέ πίστη, ἀγάπη, πνευματική ἀνδρεία, ὑπακοή καί ζῆλο διά βίου διακόνησες.

Καλό Παράδεισο νά ἔχεις!

Ἡ τελευταία πολιτική ἀπόφαση, περί ἐλέγχου τῆς εἰσόδου τῶν πιστῶν στούς Ἱερούς Ναούς, συνιστᾶ

Συνταγματική ἐκτροπή
καί ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας

 

ΠΟΤΈ στή δισχιλιόχρονη ἐκκλησιαστική ἱστορία δέν ἀπαιτήθηκε κανενός εἴδους πιστοποιητικό προκειμένου νά ἐπιτραπεῖ ἡ εἴσοδος τῶν πιστῶν στούς Ναούς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Πέραν τῆς προφανοῦς Συνταγματικῆς ἐκτροπῆς, ἡ τελευταία πολιτική ἀπόφαση γιά ἀπαγόρευση εἰσόδου τῶν πιστῶν στούς Ναούς, ἐάν δέν διαθέτουν ἀποδεικτικό ἀρνητικοῦ ἀποτελέσματος ἰατρικοῦ ἐλέγχου γιά τόν κορωνοϊό, ἀποτελεῖ ἀντίχριστη ἐπιβολή ἀλλοιώσεως τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας καί Ἀρχηγός τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ καί σωτηρίας τῶν πιστῶν Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἐκ-καλῶν αὐτούς νά ἐκκλησιασθοῦν καί συμμετάσχουν στήν λατρευτική ζωή Της "μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης", ἐναντιουμένη βλασφήμως πρός Αὐτόν λέγοντα "τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω" . _

 

Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγος

 

Μία πρόταση ἐξορθολογισμοῦ καί διεξόδου στή δυστοπία πού βιώνουμε

Μία πρόταση εξορθολογισμού και διεξόδου στη δυστοπία που βιώνουμε

 

Του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου 

 

Εν όψει του σημερινού νέου διαγγέλματος του κ. Πρωθυπουργού :

Ενδιαφέρεσθε ειλικρινά για την υγεία των πολιτών, τη δημόσια υγεία, την υγεία των πολλών; Αν ναι...

Τότε, με κυβερνητική απόφαση ας σταματήσει άμεσα η εγκληματική δημιουργία ψυχολογικών προβλημάτων στον πληθυσμό της χώρας από τα "Δελτία Ειδήσεων" τα οποία με σαφώς αντιεπιστημονικό, προπαγανδιστικό και τρομολαγνικό τρόπο, ατελέσφορο για το ζητούμενο που πρέπει να είναι η υπεύθυνη ενημέρωση και προστασία των πολιτών, επί δύο χρόνια βομβαρδίζουν με άχρηστες, αντιφατικές, ψευδείς και παραποιημένες πληροφορίες τους πολίτες, προκαλώντας κλίμα παράνοιας, διανοητικής ασφυξίας και απόγνωσης.

Επιτέλους, ας σταματήσει η προπαγάνδα ή ο αποτυχημένος πειραματισμός, και ας οριστεί ένα ειδικό καθημερινό ολιγόλεπτο Ενημερωτικό Δελτίο εκτός του Δελτίου των Ειδήσεων, όπου επιστήμονες και όχι δημοσιογράφοι (αυτοί θα μπορούν μόνο να συντονίζουν, χωρίς να εκφέρουν άποψη ως φερέφωνα ομίλων και παραγόντων ή απλά άνευ γνώσεως) με εγκυρότητα και υπευθυνότητα θα ενημερώνουν, θα πληροφορούν, θα προωθούν την πρόληψη και την προστασία με εκλαϊκευμένο αλλά υπεύθυνο τρόπο για την πορεία και εξέλιξη της νόσου βάσει στοιχείων και μελετών και επιπλέον (εκεί) θα προβάλλονται κατά καιρούς και συζητήσεις με τυχόν διαφορετικές ή εναλλακτικές επιστημονικές προσεγγίσεις του προβλήματος. Αυτό θα επιβεβαιώσει και καταξιώσει την ελευθερία και δημοκρατία που πρέπει να απολαμβάνουν όλοι σε μια ευνομούμενη χώρα. 

Όλοι εσείς που ευκαίρως-ακαίρως ομιλείτε για εξορθολογισμό γιατί δεν ενεργείτε ανάλογα;

Σήμερα έχει πλέον επιβεβαιωθεί ότι ο μεγαλύτερος τροφοδότης της καχυποψίας και του φόβου αλλά και των επιφυλάξεων πολλών πολιτών, απέναντι στα προτεινόμενα υγειονομικά μέτρα και μέσα αντιμετώπισης του υγειονομικού προβλήματος, είναι η πρωτοφανής διαχείριση της "υγειονομικής κρίσης" μέσω της επιβολής, του εκφοβισμού και των απαγορεύσεων.

Αν έστω και τώρα, που όλοι διαπιστώνουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα της διαχείρισης και του ίδιου του υγειονομικού προβλήματος στην οικονομία, την κοινωνική γαλήνη και την ψυχική υγεία των πολιτών, δεν υπάρξει αλλαγή πορείας, ΤΟΤΕ η αποκλειστική ευθύνη για όλες τις αρνητικές συνέπειες, εξελίξεις και αντιδράσεις θα ανήκουν στους υπεύθυνους-αρμόδιους και δη τους κυβερνώντες που δικαίως θα δεχθούν την κατάκριση όχι μόνο του λαού αλλά και την καταδίκη της ιστορίας.

Η πρόταση είναι ειδική και ίσως φαίνεται δευτερεύουσας σημασίας, αλλά πιστεύω ότι η υιοθέτησή της μπορεί να αλλάξει άρδην το εκρηκτικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί και αφρόνως συντηρείται, χωρίς επίγνωση των απρόβλεπτων και καταστροφικών για όλους συνεπειών του.

Ἱστολόγιο "ΑΚΤΙΝΕΣ"

 

 

Καμπάνες κινδύνου γιά τήν Ὀρθοδοξία

 

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

 

ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 

Πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια στὶς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 2007, προσκεκλημένος ἀπὸ ὀρθόδοξο σωματεῖο, ὡμίλησα στὴν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Βόλου, μὲ θέμα: «Κινδυνεύει τώρα σοβαρὰ ἡ Ὀρθοδοξία». Ἡ ἀφυπνιστικὴ ἐκείνη ὁμιλία, μὲ ἰσχυρὴ τεκμηρίωση, δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν», στήν «Θεοδρομία»[1], καὶ ἐτάραξε τὶς συνειδήσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι παρουσίαζε ὁλοφάνερα τὴν ἀλλαγὴ πορείας τῆς παραδοσιακῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία πρὸς τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐντοπίσαμε τοὺς κινδύνους κυρίως σὲ τρεῖς περιοχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἐν πρώτοις εἰς τὸ ὅτι ὅλες οἱ ἱεραρχίες, ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἔχουν διαβρωθῆ ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Προστέθηκε σ᾽ αὐτὲς καὶ ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μέχρι τὰ τέλη τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μέχρι καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ἦταν παραδοσιακὰ Ὀρθόδοξη. Ὅσοι ἐκπροσωπούσαμε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ σὲ ἄλλες διαχριστιανικές, διαθρησκειακές, διορθόδοξες συναντήσεις θεωρούμασταν «μαῦρα πρόβατα» ἀπὸ τὴν πλειονόητα τῶν ἄλλων ἀντιπροσωπειῶν, ἀνεπιθύμητα πρόσωπα, γιατὶ ἀντιδρούσαμε στὶς οἰκουμενιστικὲς ἀποφάσεις τῶν πολυποίκιλων διαλόγων καὶ συναντήσεων, πολυμερῶν καὶ διμερῶν. Ὁ γράφων ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ ἀπαίτηση τοῦ Βατικανοῦ καὶ τυφλὴ ὑπακοὴ τοῦ Φαναρίου, παρὰ τὴν ἀντίδραση τοῦ τότε Ὀρθοδόξου ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, διότι πρωτοστάτησα στὴν καταδίκη τῆς Οὐνίας στὸ Freising τοῦ Μονάχου τὸν Ἰούνιο τοῦ 1990, ὅπου ἀναγκάσθηκαν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ νὰ ὑπογράψουν τὴν καταδίκη τῆς Οὐνίας, καὶ περισσότερο, διότι ἀντέδρασα καὶ παρουσίασα τὶς οἰκτρὲς καὶ ἀθεολόγητες ἀποφάσεις, ὁλοφάνερα προδοτικές, σὲ καινούργια ἀχρείαστη συνεδρία τῆς ὁλομέλειας τοῦ Διαλόγου στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993, ὅπου ὄχι μόνον ἀθωώθηκε ἡ Οὐνία, ἀλλὰ γιὰ πρώτη φορὰ «Ὀρθόδοξοι» κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ἀναγνώρισαν τὸν Παπισμὸ ὡς ἐκκλησία μὲ ἔγκυρα μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή, νομίμως δρῶντα γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων[2].

Ὁ δεύτερος χῶρος τὸν ὁποῖο διέβρωσε ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι οἱ δύο Θεολογικὲς Σχολὲς Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης, καὶ ἄλλες βέβαια ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Θεολογικὲς Σχολές, οἱ ὁποῖες τροφοδοτοῦν πλέον τὸν κλῆρο καὶ τὴν ἐκπαίδευση μὲ θεολόγους οἰκουμενιστικῆς νοοτροπίας καὶ σπουδῆς. Ὅ,τι μαθαίνουν στὶς Θεολογικὲς Σχολὲς ἀπὸ τοὺς κατὰ συντριπτικὴ πλειοψηφία οἰκουμενιστὰς καθηγητάς, αὐτὸ διδάσκουν στὶς ἐνορίες καὶ στὰ σχολεῖα οἱ νέοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι. Τώρα μάλιστα γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ τὰ οἰκουμενιστικὰ κείμενα τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (2016), ἡ ὁποία νομιμοποίησε τὶς αἱρέσεις καὶ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πέρασαν καὶ στὰ νέα βιβλία Θρησκευτικῶν τοῦ Δημοτικοῦ, τοῦ Γυμνασίου καὶ τοῦ Λυκείου. Καὶ μολονότι ἡ «Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων» (ΠΕΘ) ἀγωνίσθηκε καὶ ἀγωνίζεται ἐναντίον τῆς οἰκουμενιστικῆς φατρίας τῶν θεολόγων τοῦ «Καιροῦ», ποὺ μετήλλαξαν τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπὸ Ὀρθόδοξη διδαχὴ σὲ οἰκουμενιστικὴ σούπα, παρὰ ταῦτα δὲν ἐτόλμησαν οὔτε τὸν Οἰκουμενισμὸ ἐπίσημα νὰ καταδικάσουν, οὔτε τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καὶ τὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα, οὔτε τοὺς πρωτεργάτας καὶ πρωτοστάτας τῆς οἰκουμενιστικῆς διαβολικῆς ὑστερίας. Ἡ μετάλλαξη ὅμως τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι καρπὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸ κακὸ χτυπιέται στὴν ρίζα του.

Ὁ τρίτος χῶρος, ὅπου ἀπρόσμενα καὶ ἀπροσδόκητα σιγά-σιγά, εἰσέδυσε ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι δυστυχῶς τὸ Ἅγιον Ὄρος, κυρίως βέβαια στὸ ἐπίπεδο τῆς διοίκησης τῶν Μονῶν, εὐτυχῶς ὄχι ὅλων, ἐνῶ ἡ πλειονότητα τῶν μοναχῶν στὶς σκῆτες καὶ στὰ κελιὰ ἀντιδροῦν καὶ ἀνθίστανται, διωκόμενοι καὶ ταλαιπωρούμενοι. Εἶναι πάντως διστακτικὸ καὶ ἐπιφυλακτικὸ στὸ νὰ καταδικάσει τὰ οἰκουμενιστικὰ ἔκτροπα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης στὸ Κολυμπάρι (2016) καὶ τὸ Οὐκρανικὸ Σχίσμα, ὅπως ἔπραττε παλαιότερα γιὰ μικρότερες ἐκτροπές. Ἀντίθετα ἔστειλε καὶ ἐκπρόσωπο στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, καὶ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἡγουμένους καὶ ἱερομονάχους συλλειτούργησαν καὶ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας.

Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ἀναφερόμαστε στοὺς κινδύνους ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι δύο. Ἐν πρώτοις, διότι ὄχι μόνο ἐπαληθεύθηκαν ὅσα τότε, πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια ἐπισημαίναμε γιὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ διάβρωση τῶν Ἐπισκόπων, τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ καὶ διότι τώρα μεγάλωσαν οἱ κίνδυνοι καὶ φθάνουμε στὰ ὅρια τοῦ μὴ παρέκει, στὸν κίνδυνο νὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ὁ Θεός, στὴν Θεοεγκατάλειψη, λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας. Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, τὸ Οὐκρανικὸ Σχίσμα, τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν λόγῳ τοῦ Κορωνοϊοῦ, μὲ ὅλα τὰ συνακόλουθα, τὴν μασκοφορία μέσα στοὺς ναοὺς καὶ τὴν ἀσεβῆ εἰκονομαχικὴ στάση ἀπέναντι τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων, τὴν ἀπαγόρευση τῶν λιτανειῶν, τὴν δυσφήμηση καὶ βλάσφημη θέση ἀπέναντι στὴν Θεία Κοινωνία καὶ στὴν Ἱερὰ Λαβίδα, καὶ πολλὰ ἄλλα, ἐπιβάλλουν νὰ χτυπήσουμε καὶ πάλι τὶς καμπάνες τοῦ κινδύνου, μήπως καὶ ξυπνήσουν κάποιοι ἀπὸ τὴν ραστώνη καὶ τὴν ἀδιαφορία. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ θὰ κυκλοφορηθεῖ ἐντὸς τῶν ἡμερῶν σὲ μικρὸ βιβλίο, εὔκολα προμηθεύσιμο, ἡ ὁμιλία μας ἐκείνη στὸν Βόλο τὴν ὁποία μνημονεύσαμε μὲ τίτλο «Κινδυνεύει τώρα σοβαρὰ ἡ Ὀρθοδοξία». Στὸν Βόλο, ὅπου ἡ τοπικὴ Ἱερὰ Μητρόπολη Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ πρωταγωνιστεῖ μὲ τὴν «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» στὴν ἀποδόμηση τῆς Ὀρθόδοξης Πατερικῆς Θεολογίας καὶ στὴν οἰκοδόμηση ἑνὸς ἐργαστηρίου διαθρησκειακοῦ καὶ διαχριστιανικοῦ Συγκρητισμοῦ.

Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ ξαναπροβάλλουμε τοὺς κινδύνους ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι διαψεύδονται καὶ θὰ διαψεύδονται οἱ φροῦδες ἐλπίδες τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ ὁλοκληρωτικὴ κατάληψη τῆς Ἐκκλησίας, μόλις βιολογικὰ ἢ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐκλείψουμε ὅσοι ἀπὸ τοὺς παλαιοτέρους ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν φίλη Ὀρθοδοξία. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἀφήσει ἀνυπεράσπιστη τὴν Ἐκκλησία Του. Ὑπάρχουν νέοι θεολόγοι, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ μὲ πλούσιο γνωσιολογικὸ ἐξοπλισμὸ καὶ ἀκαδημαϊκὴ ἀξιωσύνη, ποὺ θὰ συνεχίσουν καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς τὸν ἀντιοικουμενιστικὸ ἀγώνα. Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἔφθασε στὰ χέρια μας ἕνα ἐξαιρετικὸ βιβλίο ἑνὸς νέου θεολόγου, διδάκτορος τῆς Θεολογίας, τοῦ Ἀναστασίου Πολυχρονιάδη μὲ τίτλο «Ἀποδομητὲς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας». Τὸ βιβλίο ἐπιβεβαιώνει περίτρανα ὅσα ἐμεῖς γράψαμε ἤδη τὸ 2007 γιὰ τὴν διάβρωση τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν. Γράφει στὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου ὁ διεισδυτικὸς καὶ μὲ καλὴ δογματικὴ συγκρότηση, ἀλλὰ καὶ θαρραλέος καὶ τολμηρός, συγγραφεύς: «Καταθέτουμε λόγο κριτικό, μὲ σκοπὸ τὴν φανέρωση τῆς ἀπόκλισης ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία ... τῶν καθηγητῶν Πέτρου Βασιλειάδη, Ἰωάννη Πέτρου, Χρυσόστομου Σταμούλη καὶ Μιλτιάδη Κωνσταντίνου. Ἀκόμη, σχολιάζουμε τὴ φημολογία περὶ ἐπιτιμοποίησης ὡς διδάκτορα ἀπὸ τὸ Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, τοῦ Κύπριου ποιητῆ Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Ἀλλὰ καὶ θέσεις ποὺ διατύπωσε ὁ μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος. Μαζὶ μὲ αὐτὲς καὶ τὰ περὶ ἐξομολογήσεως λεχθέντα ἀπὸ τὸν Παναγιώτη Ἀνδριόπουλο. Καὶ φυσικὰ μὲ ἀφορμὴ ὅσα ἀκούστηκαν περὶ τῆς μεταλήψεως τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, μὲ ἀτομικὰ κουταλάκια μιᾶς χρήσεως ... ἐνῶ τὸ τελευταῖο κεφάλαιο περὶ τῶν κρυφο-μεταπατερικῶν θεολόγων, παρατίθεται ἐδῶ γιὰ πρώτη φορά»[3].

Συγχαίρουμε καὶ ἐπαινοῦμε τὸν νέο ἐπιστήμονα γιὰ τὴν δογματικὴ εὐθυκρισία καὶ τὸ θάρρος του ἀπέναντι στὸ «πνέον ἀπειλῆς καὶ δυσφημίας θεοστυγοῦς»[4] οἰκουμενιστικὸ κατεστημένο τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ καὶ ἐλπίζουμε ἡ ἀποχώρησή τους ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία, λόγῳ ἡλικίας, νὰ ἀποδομήσει τὴν δική τους στρεβλὴ καὶ ἀντορθόδοξη διδασκαλία καὶ νὰ δομήσει στερεωτικὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Θεολογία. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι νέοι θεολόγοι, τοὺς ὁποίους, ὅπως τοὺς Τρεῖς Παῖδας ἐν τῇ καμίνῳ, «οὐκ ἐδειμάτωσε θυμὸς θηριώδης, οὐ πῦρ βρόμιον»[5]. Χτύπησε ἠχηρὰ τὴν καμπάνα τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ὄχι γιὰ πρώτη φορά, ὁ καλὸς καὶ εὐαίσθητος Ὀρθόδοξος Θεολόγος Ἀναστάσιος Πολυχρονιάδης. Δὲν τὴν ἀκοῦνε ὅμως οὔτε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, οὔτε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, οὔτε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ποὺ συνεργάζονται καὶ τιμοῦν καὶ αὐτοὺς καὶ ἄλλους ἀποδομητὲς τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, γιατὶ μαζί τους οἰκοδομοῦν τὸν νέο πύργο τῆς Βαβέλ, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

---

[1]. Θεοδρομία 9 (2007) 89-128.

[2]. Περισσότερα βλ. στὸ βιβλίο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Οὐνία. Ἡ καταδίκη καὶ ἡ ἀθώωση (Στὸ Freising καὶ στὸ Balamand), Θεσσαλονίκη 2002.

[3]. Αναστασιοσ Ομ. Πολυχρονιαδησ, Ἀποδομητὲς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, Ἐκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2021, σελ. 7.

[4]. Ἀπὸ τὸν εἱρμὸ τῆς ζ´ ὠδῆς τοῦ κανόνος στὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ: «Ἔκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβοῦς».

[5]. Ἀπὸ τὸν ἴδιο εἱρμό.

 

«Ἡ οἰκολογία εἶναι ἐφαρμοσμένη ἐκκλησιολογία»!

Εἰς τὰς ΗΠΑ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἰς ὁμιλίας του ἀγγλιστὶ ἀπεκάλυψε τὰ σχέδια τῆς πανθρησκείας. Ἡ πρώτη τοιαύτη ὁμιλία μὲ τίτλον «Τὸ μέλλον τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως» ἔγινεν εἰς τὰ γραφεῖα τοῦ «Ἐθνικοῦ συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» εἰς τὴν Οὐάσινγκτον εἰς τὸ κτήριον τῶν Μεθοδιστῶν τὴν 26ην Ὀκτωβρίου 2021, ὅπου ἀνέφερε καὶ τὰ ἑξῆς:

«… Ἐπιτρέψτε μας νὰ προσφέρουμε ἕνα παράδειγμα γιὰ τὸ εἶδος τοῦ οἰκουμενικοῦ ὁρόσημου, στὸ ὁποῖο ἔχουμε δεσμευτεῖ, σχετικὰ μὲ ἕνα θέμα ποὺ μᾶς ἀρέσει πολύ: τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος. Στὶς 7 Σεπτεμβρίου 2021, μαζὶ μὲ τὴν Ἁγιότητα τοῦ Πάπα Φραγκίσκο καὶ τὸν Παναγιώτατο Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Καντέρμπουρυ Τζάστιν Οὐέλμπι, ἀπευθύναμε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ μία ἐπείγουσα ἔκκληση γιὰ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτη. Λίγες ἑβδομάδες ἀργότερα, ἤμασταν καὶ πάλι μαζὶ στὴν Ἰταλία, γιὰ νὰ συζητήσουμε τὸ περιβάλλον στὸ πλαίσιο τῆς προετοιμασίας γιὰ τὸ COP26. Ἡ κοινή μας φροντίδα γιὰ τὸ φυσικὸ περιβάλλον ἔχει γίνει μία ἁπτὴ εὐκαιρία νὰ ἐξερευνήσουμε τὸ μυστήριο τῆς ἑνότητας. … Τὸ μέλλον τοῦ οἰκουμενικοῦ κινήματος βρίσκεται στὸν «διάλογο τῆς ἀγάπης» μέσῳ τῆς δημιουργίας νέων συμβόλων καὶ κοινῶν δράσεων. Πρέπει νὰ ἀνοίξουμε τὶς καρδιές μας στὴ γλώσσα τοῦ διαλόγου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ 20ός αἰώνας ἦταν μία ἐποχὴ γιὰ αὐξανόμενη ἀποκατάσταση τῶν σχέσεων. Ὁ 21ος αἰώνας πρέπει νὰ γίνει ὁ αἰώνας τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἑνότητας…».

Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἐπιτακτικὸς σκοπὸς ἔχει γίνει ἡ «ἕνωσις» πρὶν κἄν καταλήξη ὁ διάλογος. Μάλιστα πεδίον αὐτῆς καθίσταται ἡ «οἰκολογία». Τὸ «γιατί» ἐπεξήγησε κατὰ τὴν ὁμιλίαν του εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τοῦ Notre Dame, τὸ ὁποῖον τὸν ἔχρισε μὲ τὸν «σπουδαῖον» τίτλον τοῦ ἐπιτίμου διδάκτορος, τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 2021, ὅπου εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς:

«…ἕνα σημαντικὸ ἀλλὰ ταπεινωτικὸ μάθημα ποὺ ἔχει μάθει ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς περιόδου: ὅτι ἡ θρησκεία πρέπει νὰ λειτουργεῖ καὶ νὰ ὑπηρετεῖ σὲ σχέση μὲ –καὶ ποτὲ ἀπομονωμένη ἀπὸ– τὴν ἐπιστήμη. Ἡ πίστη ἀπὸ μόνη της δὲν θὰ ξεπεράσει τὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλὰ οἱ προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας σίγουρα δὲν θὰ ξεπεραστοῦν χωρὶς πίστη… Καὶ αὐτὸ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε δὲν μπορεῖ ἀφελῶς νὰ ἀπορριφθεῖ ὡς πειρασμὸς ἢ δοκιμασία. Δὲν εἶναι κάποιου εἴδους τιμωρία ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀπειλὴ ἀπὸ τὴν κυβέρνηση. Καὶ σίγουρα δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα «ἁμαρτίας» ἢ ἀποκάλυψης τοῦ «τέλους»… Ἐμεῖς οἱ πιστοὶ ἡγέτες καλούμαστε ταπεινὰ καὶ ὑπομονετικὰ νὰ συνεργαστοῦμε μὲ ἡγέτες στὸν ἐπιστημονικὸ καὶ ἀκαδημαϊκὸ κόσμο, καθὼς καὶ στὸν ἑταιρικὸ καὶ πολιτικὸ τομέα. Αὐτὴ ἡ διασύνδεση μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ γῆ μᾶς ἑνώνει πέρα ἀπὸ ὁποιεσδήποτε δογματικές, κοινωνικὲς ἢ πολιτισμικὲς διαφορές. Ἡ δύναμη τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου ἔγκειται στὸ ἄνοιγμα πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὰ δικά μας συμφέροντα, πέρα ἀπὸ τὶς ὁμολογίες ἢ τὶς θρησκεῖες μας… Ὅπως γνωρίζετε, τὸν περασμένο μήνα ἐκδώσαμε μία δήλωση μὲ τοὺς ἀδελφούς μας τὸν Πάπα Φραγκίσκο τῆς Ρώμης καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἰουστῖνο τοῦ Καντέρμπουρυ. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ οἱ τρεῖς μας ὑπογράψαμε ἀπὸ κοινοῦ μία ἐπείγουσα ἔκκληση σχετικὰ μὲ τὸν ἐπείγοντα χαρακτήρα τῆς οἰκολογικῆς ἀκεραιότητας καὶ βιωσιμότητας… χαιρετίζουμε ἐπίσης τὴ συζήτηση στὸν Λατινικὸ Κώδικα Κανονικοῦ Δικαίου νὰ συμπεριλάβει μία διάταξη ποὺ καλεῖ κάθε πιστὸ ὄχι μόνο νὰ ἀποφύγει τὴν καταστροφὴ τῆς δημιουργίας ὡς κοινό μας σπίτι, ἀλλὰ νὰ βελτιώσει τὸ φυσικὸ περιβάλλον. Αὐτὸ σίγουρα ἀπηχεῖ τὴν Ὀρθόδοξη κοσμοθεωρία, ποὺ θεωρεῖ τόσο τὴν οἰκολογία ὅσο καὶ τὸ κανονικὸ δίκαιο ὡς ἐφαρμοσμένη ἐκκλησιολογία ἢ πνευματικότητα στὴν πράξη».

Αὐτὴ ἡ σχέσις πίστεως καὶ ἐπιστήμης ἐκτὸς ὅτι εἶναι ἐσφαλμένη εἰς τὰ θεμέλιά της, καταλήγει διὰ τὸν Πατριάρχην εἰς μίαν ἀπόρριψιν πνευματικῆς ἐξηγήσεως τῆς ἐπιδημίας καὶ ἐπικεντρώνει εἰς ἕνα ἄκρατον ἀνθρωπισμόν, ὁ ὁποῖος προϋποθέτει, κατὰ τὸν Πατριάρχην, νὰ ὑπερβῶμεν τὸ δόγμα, δηλ. τὴν οὐσίαν καὶ τὸν τρόπον τῆς ἀληθοῦς ζωῆς! Αὐτὰ εἶναι ἀκριβῶς ὅσα ὑποστηρίζουν οἱ θιασῶται τῆς πανθρησκείας, ἂν ὄχι οἱ ἄθεοι! Τέλος, ἂν ἡ οἰκολογία ἐξισοῦται μὲ τοὺς Ἱ. Κανόνας καὶ αὐτὸ εἶναι ἐκκλησιολογία, τότε Ἱ. Κανόνες καταλήγουν οἱ νόμοι τῆς φύσεως καὶ ἑπομένως ἡ ἐκκλησιολογία καθίσταται πανθρησκειακή.

 

Ορθόδοξος Τύπος

 

 

Με ξυλοκέρατα, «γουρουνοτροφές», παιδιά δεν μεγαλώνεις…

Με ξυλοκέρατα, «γουρουνοτροφές», παιδιά δεν μεγαλώνεις…

 

 Νατσιός Δημήτρης, δάσκαλος-Κιλκίς

 

Διαβάζω την είδηση που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε πολλές εφημερίδες: «Κοινωνική μάστιγα ο σχολικός εκφοβισμός.  

Σοκάρει η δράση συμμοριών ανηλίκων προκαλώντας έντονη ανησυχία των γονιών που βλέπουν τα παιδιά τους να κινδυνεύουν σε επεισόδια που γίνονται εκτός του σχολικού περιβάλλοντος. Μαθητές και εξωσχολικοί με στόχο την “κυριαρχία” στην περιοχή, μετά τα μαθήματα δημιουργούν επεισόδια με ξύλα, καδρόνια και λοστούς.

Τα στοιχεία κάνουν λόγο για ανήλικους, ακόμα και από την ηλικία των 13 έως και 17 ετών που οργανώνονται σε “συμμορίες” και προβαίνουν σε παραβατικές συμπεριφορές.
Νέο άγριο επεισόδιο, σημειώθηκε χθες, με συμμορίες ανηλίκων αυτή τη φορά στα νότια προάστια. Δύο ομάδες ανηλίκων, σύμφωνα με την Αστυνομία από το Ελληνικό και τη Γλυφάδα, “πλακώθηκαν” στο ξύλο με καδρόνια και λοστούς με αποτέλεσμα, δύο ανήλικοι να μεταφερθούν στο Ασκληπιείο Βούλας και έξι άτομα να συλληφθούν αντιμετωπίζοντας βαρύτατες κατηγορίες».

Να ρωτήσουμε το υπουργείο Εκπαίδευσης, και όχι Παιδείας, πού οφείλεται η κοινωνική μάστιγα της αποθηριώσεως των μαθητών. Να ερωτηθούν οι πολιτικοί αρχηγοί, «τι πταίει», οι υπεύθυνοι εκπαίδευσης των κομμάτων. Τα δικά τους πορφυρογέννητα βλαστάρια δεν φοιτούν, ως επί το πλείστον, στα δημόσια σχολεία, αλλά στα κολέγια με προορισμό τα ονομαστά πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Γιατί «έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια λες».  Οι ίδιοι εξάλλου –και οι οικογένειές τους- είναι απρόσιτοι. Δεν κυκλοφορούν με «λαϊκά μέσα» συγκοινωνίας, κινούνται με αλεξίσφαιρα οχήματα, εν μέσω κουστωδίας σωματοφυλάκων, οι κατοικίες τους, κάπου βόρεια προάστια -εκεί δεν υπάρχει παραβατικότητα- φρούρια απροσπέλαστα.

Φταίει η οικονομική κρίση; Μα από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, το βλέπουμε στα σχολεία, τα παιδιά «δωροδοκούνται» με κινητό, που συνεπάγεται έξοδα και σπατάλες περιττές. Τι λείπει από τα παιδιά; Τίποτε. Η χειρότερη καταδίκη. Να τα έχουν όλα. Και παιχνίδια και ρούχα και ωραιότατα παιδικά δωμάτια και χαρτζιλίκι. Στο σχολείο δεξιότητες και εικαστικά και θεατρικές αγωγές και ξένες γλώσσες, πριν ακόμη ψελλίσουν την μητρική τους λαλιά, αντικείμενα διδακτικά και «δράσεις», ων ουκ εστιν αριθμός. Και φροντιστήρια και μπαλέτα και μουσικές σπουδές και καράτε και «βαράτε», τα πάντα.

Τι τους λείπει; Γιατί αγρίεψαν, λοιπόν, τα «παιδιά της Ελλάδος»; Μιλάς με μεγαλύτερους και νοσταλγούν με πίκρα  και αναπολούν τα παιδικά τους, μαθητικά χρόνια, παρακολουθώντας με φρίκη την τωρινή εξαλλοσύνη και παράνοια. Με την παπαδιαμάντειο «έντιμον πενία» στο σπίτι, με τους αυστηρούς, αλλά ακλόνητους σε αξίες και αρετές γονιούς μας, «τους κυρ Γιάννηδες και τις κυρα Μαρίες» που λέει και ο Ελύτης στο «Εν λευκώ», αρχοντικοί άνθρωποι σαν τον Αβραάμ, με τον ευλογημένο κόπο στα χωράφια των πατεράδων μας, όσοι –δόξα τω Θεώ- γεννηθήκαμε σε χωριά, με τους καλούς μας δασκάλους που τους σέβονταν όλο το χωριό ή η συνοικία και ανασηκώνονταν οι γιαγιάδες μας για να τους καλησπερίσουν. («Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό», γράφει ο Σεφέρης).

 Αν  έτρωγες καμμιά φάπα στο σχολείο και έκανες το σφάλμα να το ομολογήσεις στο σπίτι, δεν θα έσπευδε την άλλη μέρα στο σχολειό η θιγμένη «μαμά σου», η καθηλωμένη νυχθημερόν στο διαδίκτυο κυρά- Κατίνα της γειτονιάς, για να ζητήσει τον λόγο από τον δάσκαλο, αλλά δεχόσουν ράπισμα και «επί την δεξιάν σιαγόνα», γιατί το θεωρούσαν ατιμωτικό για την οικογένεια, φταις δεν φταις, να καταφύγει ο δάσκαλος στο «…ξύλον της γνώσεως». Και λειτουργούσε ο κοινωνικός έλεγχος. Αν συναναστρεφόσουν με «παραβατικούς», θα προειδοποιούσε ο γείτονας, ο συγγενής, την οικογένεια. Και ο πατέρας θα σε «κανόνιζε»: (Η πάνσοφος γλώσσα μας!! «Κανονίζω», βάζω κανόνα – κανόνας είναι ο χάρακας- θέτω ίσια γραμμή, νουθετώ, ρήμα που εσωκλείει στα φυλλώματά του όλη την Παράδοσή μας). «Μην σε δω να κάνεις παρέα μ’ αυτήν την κοπριά, γιατί θα σε κόψω τα ποδάρια». Εκείνοι οι αγράμματοι, αλλά βαθιά μορφωμένοι άνθρωποι, ήξεραν εμπειρικώς ότι οι παρέες καταστρέφουν τα παιδιά. Δεν προβληματίζονταν από καταστρεπτικά εφευρήματα περί ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού, τις πολυπολιτισμικές σαπουνόφουσκες και λοιπές ανοησίες που δηλητηριάζουν την οικογένεια. Τράνευαν γερά παιδιά και όχι ανηλίκους, υποψήφια μέλη συμμοριών. Τους ακούγαμε και τώρα τους μακαρίζουμε και  φιλάμε με σέβας το χέρι τους ή ανάβουμε το καντήλι στο μνήμα τους. (Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός μαθητής στο χωριό μου, στο Μοσχοχώρι Πιερίας, ξέμεινε ο δάσκαλός μας από την τιμωρητική βέργα, την βίτσα όπως την λέγαμε. Μου ανέθεσε να του φέρω από το σπίτι. Ήμουν από τους λίγο ζωηρούς. Στα σπίτια υπήρχε απόθεμα. Κατά προτίμηση οι βίτσες ήταν από ξύλο κρανιάς, σιδερόξυλο, δένδρο που ευδοκιμεί στον τόπο μου, καψαλισμένες μάλιστα για να σκληρύνουν. Περιχαρής και καμαρωτός την προσκόμισα και βεβαίως η δοκιμή της δραστικότητάς της έγινε στην απλωμένη παλάμη μου. Ωραία χρόνια!!).

Εμνήσθην ημερών αρχαίων και «αστόχησα» το κυρίως θέμα. Τι φταίει και μιλάμε σήμερα, όχι για κοινωνική μάστιγα, αλλά για προϊούσα εξαφάνιση και ιστορική ευθανασία του πάλαι ποτέ Γένους των Ελλήνων, της Ρωμιοσύνης. Η απάντηση, την οποία βέβαια δεν έχουν, γιατί δεν συμμετέχουν στις κακουχίες και την καθημερινή τρέλα, οι πολιτικοί, δόθηκε με αυτά που προηγήθηκαν. Οικογένεια και σχολείο, τα ριζιμιά λιθάρια ενός έθνους, αυτά οφείλουμε να αναστήσουμε. Επαναλαμβάνω. Το νυν κομματικό σύστημα, όσο το στηρίζουμε, διαπράττουμε αμαρτία, με θεολογικούς όρους ή χτυπάμε καρφιά στο φέρετρο της πατρίδας, με κοσμικούς. Θα νομοθετούν εις βάρος και της Παιδείας μας και της οικογένειας, συνεπικουρούμενοι από την αριστερόμυαλη, ψευτοδιανόηση της τιποτοκρατίας. Τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να αποθηριώνονται και να αγριεύουν, γιατί έχει ποινικοποιηθεί η εμπειρία του παρελθόντος, γιατί το φως της ελληνικής παιδείας - «ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται» - είναι σκοτάδι για ανθρώπους και… παλιανθρώπους που δεν έχουν «ιερό και όσιο».

Είμαι «τριάντα και» χρόνια μάχιμος δάσκαλος. Παρακολουθώ με ανείπωτη θλίψη και αγανάκτηση την κατρακύλα μας στου «κακού την σκάλα». Έχουμε κελάρι πατρογονικό γεμάτο καλούδια, την εξαίσια παράδοσή μας, την ανθρωποποιό Παιδεία μας, και εμείς τρέφουμε και ανατρέφουμε τα παιδιά μας με ξυλοκέρατα, με «άσωτες» γουρουνοτροφές. Τα ίδια και με το «ύπουλο σχολείο», την τηλεόραση. Έχουν ανοίξει οι υπόνομοι και ξεχύθηκαν οι αναθυμιάσεις, που βαπτίζονται «ανάλαφρες πρωινές ή μεσημεριανές ή βραδινές εκπομπές». Χαζοχαρούμενοι νεόπλουτοι, με ντουζίνα τα διαζύγια, απελέκητα παρδαλοειδή, ανισόρροπες «μεσεπόλιες» οδαλίσκες, «διδάσκουν» στους νέους δύο πράγματα, για τα οποία αξίζει και να εξευτελιστείς και να χάσεις την τιμή σου: χρήμα και επωνυμία.

Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι…

 Δρομολογείται η «Ένωση των Εκκλησιών» με την μέθοδο της «μπάμπουσκας»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 12η Νοεμβρίου 2021

 

 

ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ Η «ΕΝΩΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ «ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΑΣ»!

 

Το καρκίνωμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, αυτής της φοβερής πολυαιρέσεως, της μεγαλύτερης όλων εποχών, προχωρεί δυστυχώς καλπάζοντας και διαβρώνει επικίνδυνα ολόκληρο το Εκκλησιαστικό Σώμα, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα αναχαιτίσεώς του. 

Ιδιαίτερα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης, στην οποία ως γνωστόν, αντί καταδίκης, εθριάμβευσε η παναίρεση, η μεγάλη πλειοψηφία της Ιεραρχίας, του λοιπού κλήρου, του Μοναχισμού και του θεολογικού κόσμου της χώρας έχει συστρατευθεί στο άρμα του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού και αγωνίζεται ακάθεκτη, με όλες της τις δυνάμεις, με περισσότερη ορμή τώρα και ζήλο, («ου κατ’ επίγνωσιν» βέβαια), στην προώθηση των στόχων της, στην επανένωση σε πρώτη φάση, του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς όμως την μετάνοια των αιρετικών ετεροδόξων και παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές. Και σε δεύτερη φάση στο συγκερασμό του Χριστιανισμού με όλες τις άλλες θρησκείες. Φυσικά δεν πρόκειται για επιδίωξη πραγματικής ενώσεως, ενώσεως εν τη αληθεία, σύμφωνα με την πατερική μας Παράδοση, αλλά περί ενώσεως αληθείας και ψεύδους. Περί συγκολλήσεως ετεροκλήτων στοιχείων, η οποία θα προέλθει ύστερα από συμβιβασμούς και «επανερμηνείες» των πλανών των ετεροδόξων, αλλά και με καινοφανείς ερμηνείες βιβλικών χωρίων, που οδηγούν σε αστήρικτα συμπεράσματα, μη μαρτυρούμενα από τους αγίους Πατέρες μας.

Το μεγάλο ζητούμενο, αλλά και δυσεπίλυτο πρόβλημα για τους θιασώτες του Οικουμενισμού είναι να βρεθεί μια φόρμουλα της «ενώσεως των Εκκλησιών», αποδεκτή όχι μόνο από τους ιθύνοντες και σχεδιαστές της, αλλά και από τον πιστό λαό του Θεού. Η «άρση των αναθεμάτων» το 1965, ο επακολουθήσας Θεολογικός Διάλογος μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, η εν συνεχεία πλήρης αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση Ορθοδοξίας και Παπισμού, ως «Αδελφών Εκκλησιών» το 1993 στην Ζ΄ Γενική Συνέλευση στο Balamand και η επισφράγιση των αποφάσεων που ελήφθησαν σ’ αυτήν στη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016, υπήρξαν ορισμένα βήματα καθοριστικής σημασίας προς την κατεύθυνση αυτή.

Εν τω μεταξύ η  χορήγηση Αυτοκεφαλίας από το Φανάρι στο «εκκλησιαστικό» μόρφωμα των σχισματικών της Ουκρανίας το 2018, δημιούργησε νέα δεδομένα. Έδωσε την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους θιασώτες του Οικουμενισμού, αλλά και στο Βατικανό, να θέσουν σε εφαρμογή ένα νέο σχέδιο υλοποίησης της «ενώσεως». Σύμφωνα μ’ αυτό, η «ένωση» θα επιχειρηθεί κατ’ αρχήν τμηματικά και σταδιακά, με πρώτη χώρα εφαρμογής της την Ουκρανία, επειδή η χώρα αυτή στην παρούσα χρονική συγκυρία διαθέτει τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Στην προσπάθεια αυτή καταλυτικό ρόλο καλούνται να παίξουν οι σχισματικοί του Επιφανίου αφ’ ενός και οι Ουνίτες της Ουκρανίας αφ’ ετέρου! Γύρω από τον «σκοτεινό» αυτό τρόπο υλοποίησης της «ενώσεως», αναφερθήκαμε σε προηγούμενα άρθρα μας [βλ. κείμενο με τίτλο: «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο καταλύτης στην επικείμενη ‘ένωση των Εκκλησιών’», (10.2.2020) και παλαιότερο με τίτλο: «Οι ουνίτες της Ουκρανίας και η ‘Ένωση των Εκκλησιών’», (24.6.1019)]. Σ’ αυτά τονίσαμε μεταξύ άλλων ότι «όπως εκτιμούν έγκυροι μελετητές, με βάση τις μέχρι σήμερα εκκλησιαστικές εξελίξεις, το ουκρανικό Αυτοκέφαλο αποβλέπει στην προώθηση της ‘ένωσης των Εκκλησιών’, Παπισμού και Ορθοδοξίας».

Οι νέες ειδήσεις, που εν τω μεταξύ βγήκαν στο φως της δημοσιότητος, ήρθαν να επιβεβαιώσουν, όσα γράψαμε γύρω από το θέμα αυτό στα προηγούμενα άρθρα μας. Το ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα» έφερε στο φως της δημοσιότητας μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση. Τίτλος του άρθρου: «Έρχεται η πρώτη Ένωση Ορθοδόξων-Καθολικών με την μέθοδο της “μπάμπουσκας”!» και υπογράφεται από τον γνωστό και έγκριτο δημοσιογράφο κ. Μανώλη Κείο. Το δημοσίευμα αρχίζει με την επισήμανση: «Στην Ουκρανία πληθαίνουν οι φωνές για Ένωση της νέας Εκκλησίας με τους Ουνίτες -Τι είναι το σχέδιο δημιουργίας μιας ‘εκκλησίας διπλής δικαιοδοσίας’! Εδώ και 2-3 χρόνια το ‘Πενταπόσταγμα’ έχει προειδοποιήσει τόσο για τα σενάρια πως η ουκρανική Εκκλησία θα ενώσει Φανάρι-Βατικανό όσο και για τις γέφυρες με τους Ουνίτες που ρίχνει ο Βαρθολομαίος. Αυτό όπως έχουμε ξαναπεί, μπορεί να αποτελέσει το κόλπο γκρόσο για την ταφόπλακα στην Ορθοδοξία…Στο Κίεβο, άρχισαν πάλι να μιλούν για τη δημιουργία μιας ‘ενιαίας ανεξάρτητης εκκλησίας’, αυτή τη φορά με βάση τη Νέα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (OCU) και τους Ελληνοκαθολικούς (ουνίτες), που υπάγονται στον Πάπα. Για αυτό, είναι έτοιμοι να καταργήσουν την Ένωση της Βρέστης, που υπεγράφη τον Οκτώβριο του 1596». Εδώ ο αρθρογράφος κάνει λόγο για τη δημιουργία μιας «ενιαίας ανεξάρτητης εκκλησίας», εννοώντας προφανώς αυτήν που θα προέλθει από την «ένωση» των Ουνιτών της Ουκρανίας με το «εκκλησιαστικό» μόρφωμα των σχισματικών του Επιφανίου, (ΟCU). Η εν λόγω «ενιαία ανεξάρτητη εκκλησία» θα έχει «διπλή δικαιοδοσία», θα υπάγεται δηλαδή διοικητικά ταυτόχρονα και στο Βατικανό και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, πράγμα το οποίο, κατά τους ισχυρισμούς των Ουνιτών, θα προετοιμάσει το έδαφος για την εν συνεχεία πλήρη «ένωση» μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου.

Ωστόσο, όπως γνωρίζουμε, τοπική Εκκλησία υπαγόμενη σε «διπλή δικαιοδοσία» είναι κάτι το πρωτόγνωρο και άγνωστο στην Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση. Μια ματιά στην εκκλησιαστική μας ιστορία αρκεί για να μας πείσει, πόσους αγώνες έκανε στο παρελθόν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να διασφαλίσει τις εκκλησιαστικές επαρχίες, που υπάγονται σ’ αυτό, από αναμείξεις και επεμβάσεις σ’ αυτές της Εκκλησίας της Ρώμης, επεμβάσεις, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ως αντικανονικές «εισπηδήσεις», και καταδικάσθηκαν από πλήθος Ιερών Κανόνων. Είναι γνωστό επίσης πόσους Ιερούς Κανόνες εθέσπισε η Εκκλησία διά μέσου των αιώνων, προκειμένου να καθορίσει, κατά το δυνατόν με ακρίβεια, τα όρια της δικαιοδοσίας εκάστης Τοπικής Εκκλησίας ώστε να αποφεύγονται οι «εισπηδήσεις» και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών. 

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος παραθέτει μια από τις επιλογές, που έχουν επινοήσει οι Ουνίτες για να επιτύχουν την «ένωση»: «"Μία από τις επιλογές για τη νέα ένωση περιλαμβάνει την ενοποίηση σύμφωνα με την αρχή της μάτρουσκα (σ.σ το κουκλάκι που συνηθίσαμε να αποκαλούμε “μπάμπουσκα” και μέσα του κρύβει κι άλλο κουκλάκι, κι άλλο, κι άλλο...). Δηλαδή όλοι οι πιστοί στη χώρα δηλώνονται υπήκοοι του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και αυτός, με τη σειρά του, αναγνωρίζει την πρωτοκαθεδρία της Ρώμης", λέει ο ιστορικός της Ορθόδοξης Εκκλησίας Βλάντισλαβ Πετρούσκο. Ο κύριος στόχος του έργου, είπε, είναι η δημιουργία μιας ενιαίας εκκλησιαστικής δομής στην Ουκρανία, η οποία, αφενός, θα τονώσει την επικοινωνία μεταξύ Βατικανού και Κωνσταντινούπολης και, αφετέρου, θα γίνει μονοπώλιο στο θρησκευτικό πεδίο της χώρας….Πριν από 20-25 χρόνια, συζήτησαν το σχέδιο δημιουργίας μιας “εκκλησίας διπλής δικαιοδοσίας”, η οποία θα ήταν ταυτόχρονα υποταγμένη στην Κωνσταντινούπολη και το Βατικανό. “Η λογική είναι η εξής: οι Ουνίτες είναι ταυτόχρονα οι κληρονόμοι της Εκκλησίας του Αγίου Βλαντιμίρ, δηλαδή της Ορθοδοξίας και της Ένωσης της Βρέστης, του Καθολικισμού. Και στο μέλλον, αυτοί θα πρέπει να γίνουν γέφυρα για να είναι ενωμένοι στην Οικουμενική Εκκλησία”».

Ναι, δυστυχώς αυτό είναι το δόλιο και σατανικό σχέδιο, το σχέδιο «Μπαμπούσκα», όπως το αποκάλυψε ο ιστορικός και γνώστης της τραγικής κατάστασης, που επικρατεί στην Ουκρανία. Οι Ουνίτες θα ενωθούν με τους σχισματικούς του Επιφανίου και εκείνοι θα ενωθούν με το  Βατικανό, μέσω του Φαναρίου. Το γεγονός αυτό θα δρομολογήσει εν συνεχεία την πλήρη «ένωση» μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, κατά πάσαν πιθανότητα το 2025! Το σενάριο «Μπαμπούσκα» δεν φαίνεται καθόλου απίθανο, δεδομένου ότι υπάρχει πολύ στενή  σχέση και συνεργασία μεταξύ του «εκκλησιαστικού» μορφώματος υπό τον «αρχιεπίσκοπο» Επιφάνιο με τους Ουνίτες, οι οποίοι από κοινού, (συνεργούσης και της πολιτείας), αγωνίζονται με κάθε τρόπο και μέθοδο, προκειμένου  να θέσουν στο περιθώριο και, ή δυνατόν, να εκμηδενίσουν τον ρόλο και την παρουσία της μόνης κανονικής Εκκλησίας στην Ουκρανία, υπό τον σεβάσμιο κανονικό Μητροπολίτη Ονούφριο, που εκπροσωπεί την συντριπτική πλειοψηφία του κλήρου και του ουκρανικού λαού, την οποία άλλωστε αναγνωρίζει η μεγάλη πλειοψηφία όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη είδηση, οποία ενισχύει το σενάριο να γίνουν οι Ουνίτες η γέφυρα για την «ένωση των Εκκλησιών»: «Ο ουνίτης ιερέας σε συνέδριο στο Κίεβο είπε ότι για να εκλεγεί ένας πατριάρχης, Ορθόδοξοι και Καθολικοί στην Ουκρανία πρέπει να κοινωνούν μαζί. […] Ορθόδοξοι και Καθολικοί στην Ουκρανία πρέπει να εκλέξουν από κοινού έναν πατριάρχη, δήλωσε ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικουμενικών Σπουδών του Ουκρανικού Καθολικού Πανεπιστημίου, ιερέας UGCC, Ιβάν Ντατσκό, κατά τη διάρκεια κοινής διάσκεψης εκπροσώπων των UGCC, Φαναρίου και OCU στο Κίεβο. “Είμαι πεπεισμένος ότι ο μελλοντικός πατριάρχης της Ουκρανίας πρέπει να εκλεγεί τόσο από Ορθόδοξους όσο και από Καθολικούς. Ένα, δεν χρειαζόμαστε 5-10 πατριαρχεία στο Κίεβο, ένα και τέλος. Πρέπει όμως να καταβάλουμε κοινές προσπάθειες για να κοινωνούμε μαζί της Ευχαριστίας της αγάπης και μετά να επιλέξουμε», είπε ο ιερέας των Ουνιτών”» (Ιστ. spzh.news)! Εδώ ξεκάθαρα ο παρά πάνω Ουνίτης ιερέας θέτει θέμα εκλογής Πατριάρχου από κοινού με τους σχισματικούς του Επιφανίου. Ο Πατριάρχης αυτός προφανώς θα υπάγεται εκκλησιαστικά στον Οικουμενικό Πατριάρχη και διά μέσου αυτού στον «Πάπα», σύμφωνα με το σενάριο «Μπαμπούσκα». Ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση αυτού του σεναρίου θεωρεί ότι είναι ανάγκη, να καταβληθούν «κοινές προσπάθειες για να κοινωνούμε μαζί της Ευχαριστίας της αγάπης». Με λίγα λόγια οι δύο «εκκλησιαστικές» κοινότητες οφείλουν να προχωρήσουν στο Κοινό Ποτήριο. Να σημειώσουμε πως, αυτά τα είπε ο Ουνίτης «κληρικός» ενώπιον εκπροσώπων και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο συμμετείχε στο ανίερο αυτό συνέδριο, χωρίς την παραμικρή, ή έστω χλιαρή αντίδραση!

Για όλα τα ανωτέρω ένας μόνον κανονικός τρόπος επιλύσεως υπάρχει: η σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, που ζητούν η πλειονότης των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αρνούμεναι να αποδεχθούν την άκυρη Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας και την περιθωριοποίηση του Κανονικού Μητροπολίτου κ. Ονουφρίου και της υπ’ αυτόν αγιωτάτης Εκκλησίας.

Από όσα παρά πάνω σχολιάσαμε, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι το ουκρανικό Αυτοκέφαλο γίνεται σταδιακά και προοδευτικά ένας ενδιάμεσος συνοδικός καταλύτης για την σχεδιαζόμενη στο προσεχές μέλλον «ένωση των Εκκλησιών». Όλα πλέον δείχνουν ότι δεν απέχει πολύ η θρυλούμενη «ένωση» των σχισματικών του Επιφανίου με τους Ουνίτες, με την μέθοδο της «μπαμπούσκας», δηλαδή με πανουργία και απάτη, για να γίνει αποδεκτή από το Ορθόδοξο πλήρωμα, χωρίς ισχυρές αντιδράσεις. Εκτός βέβαια, αν επέμβει ο Θεός και με ένα θαυμαστό τρόπο ανατρέψει την πορεία των πραγμάτων. Διότι έτσι όπως έχουν φθάσει τα πράγματα, μόνον ο Θεός μπορεί να τα διορθώσει. Η γνήσια ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας δεν γνωρίζει καμιά τέτοιου είδους «ένωση Εκκλησιών», όπως και δεν αναγνωρίζει άλλες «Εκκλησίες» παρά μόνον θρησκευτικές αιρετικές κοινότητες! Το μόνο που γνωρίζει, εδώ και είκοσι αιώνες, είναι η μετάνοια και η επιστροφή των αιρετικών στην σωστική αγκαλιά της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, στην αγία και αμώμητη Ορθόδοξη πίστη!

 

Εκ του Γραφείου επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών

 

Φέρνουν πάλι τον Πάπα Φραγκίσκο σε Κύπρο και Ελλάδα (2-4 και 4-6 Δεκεμβρίου 2021)

● Πάπας Φραγκίσκος: Επίσκεψη σε Κύπρο και Ελλάδα από 2 έως 6 Δεκεμβρίου

● Σημειώνεται πως η Καθολική Αρχιεπισκοπή στη Λέσβο έχει ξεκινήσει τις ετοιμασίες για την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου

 

Το Βατικανό ανακοίνωσε σήμερα ότι ο πάπας Φραγκίσκος πρόκειται να επισκεφθεί την Κύπρο και την Ελλάδα από τις 2 ως τις 6 Δεκεμβρίου.

Το αποστολικό αυτό ταξίδι, το 35ο του πάπα στο εξωτερικό μετά την εκλογή του το 2013, θα σηματοδοτηθεί από την επιστροφή του ποντίφικα στη Λέσβο, νησί εμβληματικό της μεταναστευτικής κρίσης, στο οποίο είχε ήδη μεταβεί το 2016.

«Ο πάπας θα μεταβεί στην Κύπρο από τις 2 ως τις 4 Δεκεμβρίου και θα επισκεφθεί τη Λευκωσία, και την Ελλάδα από τις 4 ως τις 6 Δεκεμβρίου, όπου θα μεταβεί στην Αθήνα και στο νησί της Λέσβου», ανέφερε σε ανακοίνωση ο εκπρόσωπος του πάπα Ματέο Μπρούνι.

Ο Αργεντινός ποντίφικας, ο οποίος θα γίνει 85 ετών το Δεκέμβριο και τον Ιούλιο υποβλήθηκε σε επέμβαση στο παχύ έντερο, είχε μειώσει δραστικά πέρυσι τα ταξίδια του εξαιτίας της πανδημίας της Covid-19.

Φέτος έκανε ένα ιστορικό ταξίδι στο Ιράκ και το Σεπτέμβριο μετέβη στη Σλοβακία και τη Βουδαπέστη.

Σημειώνεται πως η Καθολική Αρχιεπισκοπή στη Λέσβο έχει ξεκινήσει τις ετοιμασίες για την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου.

Υπενθυμίζεται ότι τον Απρίλιο του 2016 πραγματοποιήθηκε η ιστορική «συνάντηση των τριών Ιεραρχών», του Πάπα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ, AFP

kathimerini.gr, 05.11.2021