ΙΔΡΥΣΗ ΝΕΑΣ ΜΟΝΗΣ ΣΤΗ ΦΘΙΩΤΙΔΑ.

Σημαντικό καί ἐλπιδοφόρο γεγονός γιά τήν Ὀρθοδοξία!

ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ

ΝΕΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ

ΣΤΟ ΚΩΣΤΑΛΕΞΗ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

• Ἱερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή «Γενέθλιο τῆς Θεοτόκου»

Τό Σάββατο 19 Ἀπριλίου (2 Μαΐου) 2015 τό ἀπόγευμα ἔλαβον χώρα τά θυρανοίξια μιᾶς νέας Ἱερᾶς Μονῆς στό Κωσταλέξη Φθιώτιδος. Μία δεκαμελής ἀδελφότητα μοναζουσῶν ἐγκαταβίωσε  στίς πρῶτες ἐγκαταστάσεις τοῦ νέου γυναικείου Μοναστηριοῦ, ξεκινώντας ἔτσι ἐπισήμως τήν πνευματική της πορεία στόν εὐαίσθητο καί ἀπαιτητικό χῶρο τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ.

Ἡ νέα αὐτή Μονή τιμᾶται στό «Γενέθλιο τῆς Θεοτόκου» καί ἀνηγέρθη χάρι στίς ἄοκνες προσπάθειες καί θυσίες τόσο τῆς Ἀδελφότητος αὐτῆς, ὅσο καί τῶν Πατέρων τῆς Ἀνδρώας Μονῆς Ἀναλήψεως Δύο Βουνῶν Φθιώτιδος, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ Ὁσιωτάτου Καθηγουμένου αὐτῆς Γέροντος Ἀρτεμίου μοναχοῦ.

Ἡ τοποθεσία τῆς νέας Μονῆς βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα ἔξω ἀπό τό χωριό Κωσταλέξη Φθιώτιδος, μέσα σέ ἐλαιώνα, μέ πανοραμική θέα στή γύρω περιοχή καί σέ ἀπόσταση μερικῶν ἑκατοντάδων μέτρων ἀπό τόν δημόσιο δρόμο πρός Λιανοκλάδι.

Τά θυρανοίξια περιελάμβαναν τήν τέλεση Ἁγιασμοῦ ὑπό τοῦ Πνευματικοῦ τῆς Ἀδελφότητος Παν/του Ἀρχιμανδρίτου π. Παντελεήμονος Τσαλάγκα, ἀδελφοῦ τῆς προαναφερθείσης Ἀνδρώας Μονῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Θηβῶν & Λεβαδείας κ. Ἀνδρέου. Ἀκολούθησε ὁ ἀναστάσιμος Ἑσπερινός μετά ἀρτοκλασίας, προεξάρχοντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βερροίας & Ναούσης κ. Ταρασίου καί στόν ὁποῖο ἀπό πλευρᾶς Κληρικῶν συμμετεῖχον (ἐκτός τοῦ Σεβ. Θηβῶν καί) οἱ Αἰδ/τοι Πρεσβύτεροι π. Κωνσταντῖνος Τσατάλης, π. Βασίλειος Τσαρκατζόγλου, π. Ἀθανάσιος Χάνας καί ὁ εὐλαβ. Ἱεροδιάκονος π. Ἀγάθων Μαλασιώτης (ἐκ τῆς Ἰ. Μονῆς Ἁγ. Ἀποστόλων Ραψάνης, Λαρίσης). Προσευχόμενοι παρέστησαν ὁ σεβαστός Καθηγούμενος Γέρων Ἀρτέμιος καί ὁ ὁσ/τος Ἁγιορείτης μοναχός γέρων Ἀρσένιος, καθώς ἐπίσης ἀντιπροσωπεία τῆς Γυναικείας Ἱ. Μονῆς «Ἄξιον Ἐστίν» Μεθώνης Πιερίας, ὑπό τήν Προϊσταμένη αὐτῆς ὁσ/τη Μαρίνα μοναχή.

Τό ἀναλόγιο πλαισίωσε ὁ χορός τῶν μοναζουσῶν ἀποδίδοντας μέ κατάνυξη καί μουσική ἀκρίβεια τά βυζαντινά μέλη τῆς Ἀκολουθίας, ἐνῶ πλῆθος πιστῶν ἀπό διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος (Λαμία, Τρίκαλα, Ἀγναντερό Καρδίτσης, Λάρισα, Κατερίνη, Θεσσαλονίκη, Ἀθήνα, Κερατέα κ. ἀ.) κατέκλυσαν ἀπό νωρίς τόν ἐσωτερικό καί τόν ἐξωτερικό χῶρο τοῦ πρώτου παρεκκλησίου τῆς Μονῆς τιμωμένου ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Γενεθλίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου, προστάτου τῶν μοναχικῶν ταγμάτων.

Μετά τήν ἀπόλυση τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἐγκάρδιο χαιρετισμό μετά πατρικῶν εὐχῶν ἀπηύθυνε ὁ Σεβ. Μητρ/της Βερροίας κ. Ταράσιος. Ἀκολούθησε ἡ παρατιθέμενη στή συνέχεια προσφώνηση ὑπό τοῦ ἐλλ. κ. Δημητρίου Κάτσουρα, ἱεροκήρυκος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, γνωρίμου τῆς Ἀδελφότητος καί κατεκλείσθη ἡ ὅλη τελετή μέ ἐμπνευσμένη προσφώνηση τῆς Προϊσταμένης τῆς Ἀδελφότητος Ὁσιωτάτης μοναχῆς Χαριτίνης.

Ἐν συνεχεία καί ἀφοῦ διενεμήθησαν σέ ὅλους τούς προσελθόντες ἀναμνηστικές περγαμηνές μέ καλλιγραφημένο μεγαλυνάριο τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, ὡς ἐνθύμιο τῶν θυρανοιξίων, προσεφέρθησαν πλούσια κεράσματα, ἐνῶ παρετέθη τράπεζα στίς ἐγκαταστάσεις τῆς Μονῆς γιά τούς Κληρικούς.

Ἅπαντες εὐχήθηκαν ὁλοψύχως ἡ νέα Μονή νά εἶναι καλοστερεωμένη καί νά ἀναδειχθεῖ, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τίς Θεομητορικές πρεσβεῖες, φωτεινός φάρος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς ἡσυχαστικῆς Παραδόσεως, ἡ δέ Ἀδελφότης αὐτῆς, ἀποτελουμένη κυρίως ἀπό νέες στήν ἡλικία καί μορφωμένες μοναχές, νά προοδεύσει πνευματικῶς, πρός δόξαν Θεοῦ καί σωτηρίαν τῶν ἐνασκουμένων ἀδελφῶν ἀλλά καί τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῆς Μονῆς των. Ἀμήν. Γένοιτο!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΩΝ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΩΝ

 

Ἡ  Ὑπεραγία Θεοτόκος

ἀλλά και οἱ  Ἅγιοι Κτίτορες τῆς Θεομητορικῆς Μονῆς

 τοῦ Κουδουμᾶ Κρήτης

 θά σᾶς στηρίζουν!

Οἱ Ὅσιοι αὐτάδελφοι Παρθένιος καί Εὐμένιος γεννήθηκαν στήν Τουρκοκρατούμενη Κρήτη, στό χωριό Πιτσίδια Ἡρακλείου, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς Χριστιανούς, τόν Χαρίτωνα Χαριτάκη καί τήν Μαρία, τό γένος Ἀνδρουλάκη, ἀπό τό χωριό Λοχριᾶ  Ἀμαρίου Ρεθύμνου. Ὁ ὅσ. Παρθένιος (κατά κόσμον Νικόλαος), γεννήθηκε τό 1829 καί ὁ ὅσ. Εὐμένιος (κατά κόσμον Ἐμμανουήλ) τό 1835.

Οἱ δύο νέοι προσπάθησαν νά πείσουν τήν μητέρα τους νά τούς δώσει τήν εὐχή της νά μονάσουν…….«Ἡ μητέρα….μία ἡμέρα ἤθελε νά ζυμώσει ψωμί καί νά τό ψήσει εἰς τόν φοῦρνο. Ἐστενοχωρεῖτο ὅμως διότι δεν εἶχε ξύλα νά τόν κάψει καί ἦταν δύσκολο ἐκείνη τήν ἡμέρα νά μαζέψει. Ὁ Παρθένιος τότε τῆς λέγει: «Ζύμωσε, μητέρα, καί θά εὑρεθοῦν καί τά ξύλα». Ζυμώνει ἡ μητέρα, πλάθει τό ψωμί καί ἔρχεται ὥρα διά τό ἄναμα τοῦ φούρνου. Δέν βλέπει ξύλα. Σκέπτεται, ὅτι θά χάσει τό ψωμί καί εἶναι γεμάτη ἀγωνία. «Ξεσκέπασε τόν φοῦρνο, μητέρα – λέγει ὁ Παρθένιος – καί βάλε τό ψωμί». Ἡ μητέρα ὑπακούει καί ἐκτελεῖ. Ὁ Παρθένιος κατόπιν σταυρώνει τόν φοῦρνο καί μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ τό ψωμί ψήθηκε χωρίς ξύλα! Συγκινημένη καί δακρυσμένη λέγει τότε ἡ μητέρα: «Παιδιά μου, δέν εἶμαι ἄξια νά μένετε στό σπίτι μου. Πρέπει νά φύγετε καί ὅπου σᾶς φωτίσει ὁ Θεός πηγαίνετε». Ἔφυγαν τότε καί πῆγαν στό μοναστήρι καί ἁγίασαν.

Ἡ Θεομητορική Μονή Κουδουμᾶ κατέχει σημαντική θέση μεταξύ τῶν ἱστορικῶν μονῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης. Βρίσκεται στή νότια πλευρά τῶν Ἀστερουσίων Ὀρέων, κάτω ἀκριβῶς ἀπό τήν ψηλότερη κορυφή τους, τόν Κόφινα (1. 231 μ.).

Ἡ Μονή Κουδουμᾶ ἦταν ἕνας σωρός ἐρρειπίων, ὅταν ἔφθασε ἐκεῖ ὁ ὅσ. Παρθένιος, τό 1879. Τό παμπάλαιο μοναστήρι μέ τόν σπηλαιώδη ναό εἶχε καταστραφεῖ - μᾶλλον ἀπό πειρατές…..

Ὁ ὅσ. Παρθένιος διανυκτέρευσε στήν ἀκτή, δίπλα στά ἐρείπια καί τήν μοναδική πηγή νεροῦ πού ὑπάρχει στήν περιοχή. Τότε, κατά τήν παράδοση, ἡ  Ὑπεραγία Θεοτόκος μέ ἐμφάνισή Της τόν κάλεσε νά μείνει ἐκεῖ καί νά ἐλπίζει στή βοήθειά Της. Ὁ Ὅσιος ὑπάκουσε καί ἐγκαταστάθηκε μέ τόν ἀδελφό του Ἱερομόναχο Εὐμένιο.

Ἡ νέα Μονή Κουδουμᾶ ὀργανώθηκε κατά τό κοινοβιακό σύστημα…. Θεσπίσθηκε τό ἄβατο γιά ὅλους τούς λαϊκούς, ἀκόμη καί τούς δοκίμους, στούς χώρους τῶν μοναχῶν. Ἀπαγορεύθηκε ἡ κρεωφαγία καί τηρήθηκε τό σύστημα τῆς ἀπόλυτης ὑπακοῆς. Τό 1905, κατά τήν κοίμηση τοῦ ὁσ. Παρθενίου, ἡ μονή ἀριθμοῦσε 120 μοναχούς καί δοκίμους!

Εἶναι ἄξιο ἀναφορᾶς, ὅτι τό 1924 ἡ μεγάλη ἀδελφότητα τῆς μονῆς δέν δέχτηκε τήν εἰσαγωγή τῆς Παπικῆς καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἀλλά παρέμεινε πιστή στήν ἑορτολογική παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας. Μάλιστα ἡ ἀγρυπνία τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τό 1937 – κατά τήν ὁποία ὁ Θεός παραχώρησε τό μεγάλο θαῦμα τῆς Δ’ Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν δεύτερη αὐτή «θεόθεν βεβαίωση» τῆς ἱερότητος τοῦ ἀγῶνος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων – εἶχε ὀργανωθεῖ «ἀπό τούς αὐστηρούς καί ἀσκητικούς Γεροντάδες τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ» (Περιοδικό «Τά Πάτρια»).

Τήν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ διέλυσε τό 1945, λόγῳ τῆς ἐμμονῆς της στήν Γνησία Ὀρθοδοξία, ὁ Ἐπίσκοπος Γορτύνης καί Ἀρκαδίας καί μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης (Ν.Ε.) Εὐγένιος Ψαλιδάκης.

Ὁ ὅσ. Παρθένιος ἦταν πρότυπο φιλακολουθίας, μεγάλος ἐγκρατευτής (ποτέ δέν κατέλυσε κρέας ἤ οἰνοπευματώδη ποτά), μέ ἕνα καί μοναδικό ράσο (τό ὁποῖο ὁ ἴδιος «ἔπλενε» στή θάλασσα!) καί μέ τόν ὕπνο του περιορισμένο, πάνω σ’ ἕνα χόρτινο στρῶμα! Πρόσφερε στό Θεό μία ζωῆς προσευχῆς, ξενιτείας, θυσίας, ἀγάπης καί ἀφιερώσεως καί ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τά Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς προοράσεως, τῆς παραμυθίας (παρηγορίας) καί τῶν θαυμάτων.

Ὁ ζηλωτής τῶν πατρώων παραδόσεων μακαριστός Ἱερεύς Κωνσταντίνος Σπυριδάκης ἀπό τό χωριό Ἀσῆμι Μονοφατσίου (+ 1962), ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε μαθητής τῶν Ὁσίων Γερόντων, πῆρε σαφεῖς κατευθύνσεις ἀπό αὐτούς καί γιά τό ἡμερολογιακό ζήτημα.

Τό ἔτος 1889 ἐπισκέφθηκε τό χωριό του ὁ ὅσ. Παρθένιος, γιά νά μάθει τόν μικρό Ἐμμανουήλ (αὐτό ἦταν τό κοσμικό ὄνομα τοῦ π. Κωνσταντίνου), νά φροντίζει μελίσσια. Κάποια στιγμή ὁ Γέροντας εἶπε στόν μικρό:

«Μανωλάκι, παδί μου, νά σοῦ πῶ μία παραγγελιά;»

«Νά μοῦ πεῖς, Γέροντα, νά μοῦ πεῖς», ἀποκρίθηκε ὁ μικρός.

«Μία αἵρεσις, παιδί μου, θά ἔλθει στήν Ἐκκλησία μας καί δέν θά εἶναι ἀρεστή στό Θεό. Καί σύ πού θἆσαι τότε Ἱερέας νά μήν τήν δεχθεῖς. Νά μήν τήν δεχθεῖς, παιδί μου».

«Ὄχι, Γέροντα – εἶπε ὁ μετέπειτα ἀγωνιστής κληρικός – δέν θά τήν δεχθῶ, στό ὑπόσχομαι». Καί μέ τόν παιδικό του ἐνθουσιασμό πρόσθεσε: «Καί νά μέ κρεμάσουν ἀκόμα δέν θά τήν δεχθῶ»!
Ἔπειτα ρώτησε τόν Ὅσ. Παρθένιο: «Πότε θά γίνει αὐτό Γέροντα;»

«Μά, ἀπό σήμερα, παιδί μου, ἡ πρώτη πού θά φέρει ἀναταραχή στήν Ἐκκλησία, αὐτή θά εἶναι».

Τό 1924 ὁ Ἐμμανουήλ ἦταν Ἱερεύς μέ τό ὄνομα Κωνσταντίνος, ἐφημέριος στό χωριό του. Ἦρθε ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, υἱοθετήθηκε ἡ Παπική καινοτομία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου γιά τήν προώθησή της καί ἦρθε ἀναταραχή στήν Ἐκκλησία καί διχάσθηκε ὁ ἁπλός λαός. Ὁ π. Κωνσταντῖνος, ὅμως, ὁ πάμπτωχος μέ τά ἑπτά παιδιά, κράτησε τήν ὑπόσχεσή του πρός τόν ὅσ. Παρθένιο καί δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἑορτολογική παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, παρά τίς δελεαστικές προτάσεις, ἀλλά καί τούς διωγμούς, ἀπό τούς ἐπιχώριους Ἐπισκόπους Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Βασίλειο Μαρκάκη καί Εὐγένιο Ψαλιδάκη. (Βλ. σχετικά Περιοδικό «Τά Πάτρια», τ. 6ος, σελ. 102 – 106).

Ὁ Ὅσιος Παρθένιος κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 5η Σεπτεμβρίου 1905, ἡμέρα Κυριακή, μετά ἀπό ἀσκητική ζωή 49 ἐτῶν. Τόν διαδέχθηκε ὁ ἀδελφός του ὅσ. Εὐμένιος στήν ἡγουμενεία, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε τό 1920.

Ἀγαπητές ἀδελφές,

Ἔχομε μεγάλη χαρά πού παρευρισκόμαστε σήμερα ἐδῶ κοντά και μαζί σας στά θυρανοίξια τῆς νέας αὐτῆς Μονῆς πού ἀνεγείρεται προς δόξαν τῆς Παντανάσσης Κυρίας και Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί θά τιμᾶται στό Γενέθλιό Της.

Στόν ἡμεροδείκτη τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναφέρεται ὡς Ἱερό Ἡσυχαστήριο και καλῶς διότι σ’ αὐτό τόν τόπο θά καλλιεργεῖται καί διαφυλάσσεται, σύν Θεῶ, ἡ ἡσυχαστική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ σπονδυλική στήλη, ἡ ραχοκοκκαλιά, ὅπως ἁπλά λέει ὁ λαός, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.

Δεν ὑπάρχει ἀνώτερο καί τελειότερο πρότυπο γιά μία μοναχή καί εὑρύτερα μία γυναικεῖα ἀδελφότητα ἀπό τό πανάγιο πρόσωπο τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Κατά τον μέγα ἅγιο, ἡσυχαστή Θεολόγο Πατέρα τῆς  Ἐκκλησίας μας, Γρηγόριο Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης τόν Παλαμᾶ, ἡ Θεοτόκος εἶναι τύπος ἡσυχαστοῦ. Διότι, «συνῆψε τον νοῦν τῆ πρός ἑαυτόν στροφῆ καί προσοχῆ και τῆ ἀδιαλείπτω θεία προσευχῆ. Καί δι’ αὐτῆς ἑαυτῆς ὅλη γενομένη καί τοῦ πολυμόρφου συρφετοῦ τῶν λογισμῶν καί ἁπλῶς παντοίου εἴδους ὑπεράνω καταστᾶσα, καινήν καί ἀπόρρητον ὀδόν εἰς οὐρανούς ἐδείματο, τήν οὕτως εἴπω, νοητήν σιγήν. Καί ταύτη προσέχουσα τόν νοῦν, πάντων ὑπερίπταται κτιστῶν, καί κρεῖττον ἤ κατά Μωϋσῆν δόξαν ὁρᾶ Θεοῦ καί θείαν ἐποπτεύει χάριν…».

 Ἡ Παρθένος, κατά τόν ἡσυχαστή Ἅγιο, την ἕνωση μέ τόν Θεό καί τήν γνώση Αὐτοῦ «ζητοῦσα…την ἱεράν ἡσυχίαν εὑρίσκει χειραγωγόν, ἡσυχίαν τήν νοῦ και κόσμου στάσιν, την λήθην τῶν κάτω, την μύστιν τῶν ἄνω, την τῶν νοημάτων ἐπί τό κρεῖττον ἀπόθεσιν» (Γρηγ. Παλαμᾶ ἔργα, ΕΠΕ, τόμος 11^ος, σελ. 322 κ. ἑ.). Αὐτή ἡ ἡσυχία, εἶναι ἐπίβαση τῆς ἀληθινῆς θεωρίας. Καί ὅποιος θέλει νά ἐπιτύχει αὐτή τήν θεωρία, πού εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, πρέπει νά ἀκολουθήσει τόν τρόπο ζωῆς τῆς Θεοτόκου. Ὁ μοναδικός τρόπος εἶναι ἡ ἀγωγή τῆς ἡσυχίας!

Ἀλλά καί Μονή καλῶς λέγεται, διότι μέ τήν ἄσκηση καί τόν ἁγιασμό σας θά καταστῆ Μονή-διαμονή τῆς Θείας Χάριτος, ἀφοῦ προηγουμένως μέ την ἀγάπη σας προς τον Νυμφίο σας Ἰησοῦ Χριστό και την τήρηση τῶν ἐντολῶν Του προσκαλέσετε καί ἑλκύσετε την Θεία ἀγάπη. Τότε θά ἔλθει ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς καί θά ποιήσει, κατά τόν εὐαγγελικό λόγο, τίς καρδιές σας, ὅλων τῶν ἐνταῦθα ἐνασκουμένων μοναζουσῶν, μονή-κατοικία  τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Ἰω. ιδ΄, 23).

Γιά δέ τήν Ἐκκλησία ὅλη, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, ἔτσι θά ἀποδειχθεῖ αὐτός ὁ Θεομητορικός τόπος φροντιστήριο ψυχῶν καί πνευματικό καταφύγιο καί θεραπευτήριο ψυχῶν. Ὄχι μόνο τῶν ἐδῶ ἐνασκουμένων ἀλλά καί ὅλων τῶν προσερχομένων μέ εὐλάβεια και πόθο σωτηρίας.

Ζοῦμε σέ ἐποχή μεγάλης ἀποστασίας καί ἀκαταστασίας καί συγχύσεως. Ζοῦμε, ὅμως, καί σέ ἐποχή πού ἄλλοι ἐκοπίασαν καί μᾶς ἄφησαν κληρονομιά ξεκαθαρισμένη, ὅπως ἀναφέρει ὀ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος, ἀφοῦ ἄν θέλουμε μποροῦμε εὔκολα νά ἐντρυφήσουμε στόν πλοῦτο τῆς ἀπλανοῦς σοφίας τῶν Ἁγίων μας Πατέρων μέ τά τόσα συγγράμματά τους πού κυκλοφοροῦν καί φυσικά στό βιβλίο τῶν βιβλίων, την Ἁγία Γραφή.

Ἀρκεῖ να ζοῦμε ἐν μετανοία, καθαιρόμενοι καί ποθοῦντες τόν φωτισμό τοῦ νοός μας, ὁ ὁποῖος ἔρχεται, κυρίως, μέ τήν ἐπιμονή στό κύριο «ἐργόχειρο» τῶν μοναχῶν πού πρέπει νά εἶναι ἱερή ἀδολεσχία ἡμέρας καί νυκτός καί δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ καλλιέργεια τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς. Αὐτή διώκει τόν φόβο, αὐτή νικᾶ τούς πειρασμούς, αὐτή φέρνει τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη. Ἔτσι θά γίνουμε πραγματικοί ναοί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ!

Ἀδελφές μας,

Μή ποτέ ξεγελαστεῖτε μέ πλάνες καί ἐκτροπές περί κοινωνικῶν δράσεων καί ἱεραποστολῶν.  Ἡ ἀσφαλέστερη ἱεραποστολή καί κοινωνική δράση τῶν μοναχῶν ἐντεῦθεν τοῦ τάφου εἶναι ἡ προσευχή των γιά ὅλο τον κόσμο, πέραν τοῦ τάφου δέ ἡ προσωπική σωτηρία καί ὁ ἁγιασμός των καί ἡ τυχόν παρακαταθήκη πνευματικῆς διδασκαλίας-συγγραμμάτων τους γιά ὠφέλεια κοινή, χωρίς πλέον κίνδυνο τῶν ἰδίων νά βγοῦν ἀπό τά «νερά» τους καί νά ἐκπνεύσουν πνευματικῶς.

Ἐμεῖς θά εἴμαστε ταπεινοί ἀρωγοί σέ ὅ,τι μποροῦμε νά συμβάλωμε ὥστε τό ἔργο καί ἡ πραγματική ἀποστολή σας νά προκόπτουν καί δικαιώνονται κατά Θεόν, ἐν τῆ Ἐκκλησία πρός δόξαν Θεοῦ. Ἀμήν.

Συμβολικά, ἐλλείψει μεγάλων δυνατοτήτων γιά ἄλλα ἐνδεχομένως πρακτικά χρήσιμα δῶρα, προσφέρουμε στό μοναστήρι αὐτό τῆς Παντανάσσης Θεοτόκου τεμάχιο ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ὀσίου Παρθενίου Κτίτορος τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ Κρήτης (ἀφιερωμένης ἐπίσης στην Κυρία Θεοτόκο). Νά ἔχετε τήν εὐλογία του καί οἱ πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων νά εἶναι παρηγορία καί στήριξη καί καταφυγή πέραν τῶν ἄλλων καί στόν καλό ἀγώνα τῆς Ὁμολογίας σας ὑπέρ τῆς ἀκαινοτομήτου καί πατροπαραδότου Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἄνευ τῆς ὁποίας ὄχι μοναχοί, ἀλλά οὔτε χριστιανοί δέν λεγόμαστε καί δεν εἴμαστε.

Καλούς ἀγῶνες, λοιπόν, καλή προκοπή καί καλή μαρτυρία Πίστεως μέ ἀγάπη καί ὁμόνοια, ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμπουσες καί πίστει ὀρθῆ, πρός δόξαν Θεοῦ καί σωτηρίαν ψυχῶν. Ἀμήν!

Δ.Ι.Κ.

19)2-4)5-2015.