Καί πάλι περί τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν

Ἀνάγκη Διαλόγου ἐπί τῆς οὐσίας

Ὁ κύριος Ὑπουργός μιλάει γιά Διάλογο ἀλλά εἶναι προφανές ὅτι μᾶλλον δέν τόν ἐννοεῖ! Διότι κατ' αὐτόν Διάλογος φαίνεται ὅτι εἶναι τό νά ἐπιτραπεῖ στόν ἄλλο (τήν Ἐκκλησία) νά ἐκφέρει ἄποψη. Διάλογος ὅμως εἶναι νά τεθεῖ στό τραπέζι καί ἡ γνώμη τοῦ ἄλλου καί νά ὑπάρξει συζήτηση καί προβληματισμός ἐπ' αὐτῆς καί μάλιστα αὐτή ἡ γνώμη νά ληφθεῖ ὑπ' ὄψιν στήν διαμόρφωση τῆς τελικῆς ἀποφάσεως, ἐφ' ὅσον διαλεγόμεθα καί δέν ἀκοῦμε ἁπλῶς τόν ἄλλον γιά νά κρατήσουμε τά προσχήματα τῆς Δημοκρατίας. Γίνεται, δυστυχῶς, μία μᾶλλον ἠθελημένη προσπάθεια νά περάσουν στή κοινή γνώμη κάποιες ἐκτιμήσεις πού ὅμως δέν στηρίζονται στήν πραγματικότητα καί κάποιες ἄλλες πού δέν στηρίζονται στήν ἐπιστημονικότητα, οὔτε καί στό σεβασμό τῆς ἰδιοπροσωπείας μας, ὡς λαοῦ. Πρῶτο καί κύριο, εἶναι ψευδές ὅτι μέχρι σήμερα τό μάθημα καί δή τά τελευταῖα χρόνια ἦταν κατηχητικό. Δεύτερον, τό Σύνταγμα δέν ἀναγνωρίζει ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία τόν Χριστιανισμό, ἀλλά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέλη τῆς ὁποίας εἶναι ἡ συντριπτική πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τρίτον, ὅταν λέμε, δυστυχῶς χωρίς εἰλικρινῶς νά τό ἐννοοῦμε, ὅτι θά δίνεται ἔμφαση στήν Ὀρθοδοξία μέσα σέ ἕνα μάθημα θρησκειολογικό σέ συνδυασμό μέ τό μόλις ἀναφερθέν Συνταγματικό δεδομένο, θά πρέπει νά καταλήγουμε σέ ἕνα μάθημα πού θά πρέπει πρῶτα νά παρέχει γνώσεις γιά νά γνωρίσουν οἱ μαθητές τήν Παράδοση καί τόν Πολιτισμό τοῦ τόπου μας, ὥστε νά κατανοεῖται καί ἡ ἱστορία του καί ἡ διαχρονική πορεία του καί τό πνευματικό του ὑπόβαθρο, καί, σταδιακά, ὅσο ἀνεβαίνει ἡ ἡλικία τῶν μαθητῶν, νά διδάσκονται καί περί τῶν ἄλλων θρησκειῶν, μέ ἔκταση στίς μεγαλύτερες ἡλικίες καί πάντα παράλληλα, ἀλλά ὄχι συγχυτικά μέ τήν Ὀρθοδοξία. Κάτι τέτοιο θά εἶναι ἐποικοδομητικό καί οὐσιαστικό, χωρίς νά μπορεῖ νά κατηγορηθεῖ γιά διαθρησκειακή "σούπα" καί ἐπιβολή συγκριτιστικῶν θεωριῶν, πού σημειωτέον προσβάλλουν ὅλες τίς θρησκεῖες. Ἀσχέτως ἐάν κάποιοι ἡγέτες των γιά κάποιους λόγους συμμετέχουν στό κίνημα τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖο ὅμως θεολογικά καί φιλοσοφικά ἀμφισβητεῖται καί ἐπικρίνεται ἰδιαιτέρως. Εἶναι προφανές ὅτι ὁ κ. Ὑπουργός εἴτε ἀγνοεῖ κάποια βασικά πράγματα καί ἐκθέτει ἑαυτόν, εἴτε παραθεωρεῖ καί ἀποσιωπᾶ κάποια πράγματα, χωρίς ὅμως νά δικαιολογεῖται κάτι τέτοιο. Ὁ κ. Κρεμαστινός μᾶλλον ἀστόχησε μέ τήν παρέμβασή του (ἐπερώτηση στή Βουλή μέ πρόταση γιά θρησκειολογικό μάθημα) νά βοηθήσει στήν ἐξεύρεση διεξόδου στό δημιουργηθέν ζήτημα. Κυρίως, διότι δέν διακρίνει τήν Θρησκεία ἀπό τήν Ἐκκλησία καί μᾶλλον ἀγνοεῖ ὁτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι Θρησκεία, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία. Τέλος, χωρίς νά χρειάζεται κανείς νά μεταπεισθεῖ γιά τό θαυμασμό του ἤ τίς ἐπιφυλάξεις του γιά τήν Γαλλική ἤ Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση (περί τῶν ὁποίων ἔγινε λόγος), θά πρέπει ὅμως μέ ἡρεμία καί σαφήνεια νά τεθεῖ ὅτι καμμία ἀπό τίς δύο δέν ἀφορᾶ καί δέν μποροῦσε νά ἀφορᾶ στόν Ἑλληνικό λαό. Αὐτό δέν τίς ὑποβαθμίζει. Ἁπλῶς ἐντελῶς διαφορετικά τά δεδομένα (Φεουδαρχία, Παπισμός, Προτεσταντισμός, Τσαρισμός κλπ) καί οἱ αἰτίες ἐκείνων, ἀναφορικά μάλιστα μέ τήν δική μας Ἐπανάσταση πού σαφέστατα δέν ἦταν ἐμφυλιακή. Προσδιόριζε δέ, μέ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο, τούς δύο ἄξονες τῆς διαχρονικῆς μας ταυτότητος καί μαρτυρίας μέσα στόν κόσμο: τήν φιλοπατρία καί τή φιλοσοφία μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια, πού ἐπίσης σαφῶς προσδιορίζεται ἀπό τήν Ἑλληνική Παιδεία καί τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Παράδοση. Ἐκεῖ, κατά τή γνώμη μας, εἶναι ἡ οὐσία καί ἐάν τελικῶς δέν βρεθεῖ ἄκρη, θά εἶναι, ἴσως, γιατί τελικῶς ἡ διαφωνία ἔρχεται ἀπό πολύ πιό βαθειά ἀπ' ὅ,τι φανταζόμασταν καί εἶναι πιό οὐσιαστική-δομική!