Πρῶτος ἑορτασμός

 τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας (2017)

μετά τήν

 "Πανορθόδοξη Συνοδική" ἄρνησή Της (2016)!

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, θεολόγου

Ὁ ἐφετινός ἑορτασμός τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ τρέχοντος ἔτους 2017, θά μείνει στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς ὁ πρῶτος ἑορτασμός τῆς μεταλλαγμένης Ὀρθοδοξίας. Τῆς ὀνόματι μόνον ἀποκαλουμένης ὡς ὀρθοδοξίας, ἐν τῆ πράξει δέ κατασταθείσης ψευδοδοξίας. Τοῦτο, ὅμως, μόνον ὀλίγοι τό κατανοοῦν καί συναισθάνονται στό βάθος τῆς ψυχῆς των τήν πελώρια συμφορά ἡ ὁποία ἔπληξε τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἐάν σήμερον ὑπῆρχαν, ἔστω καί ἐλάχιστοι, γνήσιοι ἀπόγονοι κατά τήν Πίστη καί τό ὁμολογιακό φρόνημα ἐκείνων τῶν μακαρίων εἰκονοφίλων κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπέφεραν τά πάνδεινα ὑπερασπιζόμενοι τήν ἐξεικόνιση τοῦ ὁρατοῦ χαρακτῆρος τῆς ὑποστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος Χριστοῦ, θά μετέβαιναν σήμερον ὁπωσδήποτε στήν Μητρόπολη τῶν Ἀθηνῶν. Ἐκεῖ δέ, ἀφοῦ θά προσκυνοῦσαν τίς Ἱερές Εἰκόνες στά προσκυνητάρια τοῦ Ναοῦ θά κατευθύνονταν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ καί ἐνώπιον τοῦ ὁρισθέντος γιά νά ἐκφωνήσει τόν πανηγυρικό τῆς ἡμέρας δεδηλωμένου αἱρετίζοντος καί οἰκουμενιστοῦ ἐπισκόπου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καί τοῦ προδώσαντος τήν Ὀρθοδοξίαν καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ Ἀρχιθύτη τῶν Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, θά ἐπανελάμβαναν πρός αὐτούς τό ἀνάθεμα τῶν Ἁγίων Πατέρων γιά ὅσους ἀρνοῦνται νά ἀναθεματίζουν τίς αἱρέσεις! ("Τοῖς μή λέγουσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω"!). Ἐπιπροσθέτως θά παρέδιδαν στήν πυρά, μέ τή βοήθεια ἑνός κεριοῦ, τόσο τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς Ληστρικῆς καί πρώτης μεγάλης συνόδου ἐπιβολῆς τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στήν ὑφήλιον Ὀρθοδοξία, ὅσο καί τό κατάπτυστο ὡς ὑποκριτικό, διαστροφικό καί ἀντορθόδοξο κείμενο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας "ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ", διά τοῦ ὁποίου ἡ τελευταῖα ἀρνήθηκε νά ὁμολογήσει τήν Ὀρθόδοξο Πίστη καί ἐκ δειλίας προσδέθηκε ἀσεβῶς στό ἅρμα τοῦ νέου Ἀρείου καί Καρδιναλίου καρδίας, τοῦ λυκοποιμένος πάπα τῆς Ἀνατολῆς καί οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη! Μετά δέ ἀπό αὐτή τήν ὀφειλομένη δημόσια ὁμολογία τῆς Πίστεώς των, θά ἐξέρχοντο ἡρέμως τοῦ χώρου ἤ θά ἐδέχοντο μέ χαρά τήν ἐπέμβαση τῶν δυνάμεων καταστολῆς τίς ὁποῖες, κατά πᾶσα πιθανότητα, θά καλοῦσαν οἱ θιγέντες θρησκευτικοί ἐξουσιαστές. Μά, θά ἀντιλέξει κάποιος, εἶναι τόσον σοβαρά τά πράγματα ὥστε νά χρειάζονται αὐτές οἱ ἀντιδράσεις; Ὄχι! Τά πράγματα εἶναι πολύ πιό σοβαρά! Καί, δυστυχῶς, οὔτε καί οἱ λεγόμενοι ἀντι-οἰκουμενιστές δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ προδοσία τῆς Πίστεως δέν συντελεῖται πλέον, ἀλλά ὅλο καί περισσότερο φανερώνεται. Μόνον πού ὅσοι τοποθετοῦν τήν ἰδική τους ἀπόφαση γιά τήν ἀνάληψη τῆς προσωπικῆς εὐθύνης των στό αὔριο, ἔχουν ἤδη ὑποθηκεύσει τό μέλλον τους καί θέσει σέ μέγα κίνδυνο τήν σωτηρία των! Ἡ ἁπλή σύγκριση τῆς στάσεώς μας, στάση ἀνοχῆς ἔναντι τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως, τοῦ ἐξουνιτισμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ συμφυρμοῦ τῆς ἁγίας Mάνας μας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς πόρνες τίς αἱρέσεις, πρός τήν αὐτονόητη θεάρεστη καί θεοβράβευτη μαρτυρία καί ὁμολογία τῶν εὐσεβῶν Πατέρων μας καί τήν ἄρνησή των μέχρι θανάτου νά συμβιβασθοῦν,  εἶναι καταλυτική καί ἀποστομωτική! Κι ἄν ὁ Θεός δέν ἀποστρέψει τό πρόσωπό Του ἀπό μᾶς καί τόν τόπο μας πού καταδεχόμαστε ἐπί τόσα χρόνια τώρα πουλημένοι καί ἅρπαγες καί προδότες πολιτικοί νά τόν ξεπουλᾶνε στούς ἐχθρούς μας, εἶναι πνευματικῶς καί ἱστορικῶς μαρτυρημένο ὅτι βλέποντάς μας νά ἀδιαφοροῦμε γιά τήν Πίστη μας, δηλαδή γιά τήν ψυχή μας, καί νά συμφιλιάζουμε μέ τούς ἐχθρούς καί ἀρνητές Του, ὄχι μόνο τό Πρόσωπό του θά ἀποστρέψει, ἀλλά καί θά ἀφανίσει ἀπό προσώπου γῆς τοῦτο τόν ἅγιο τόπο τῶν μαρτύρων καί ἡρώων, γιά νά μή μαγαρίζετε πλέον ἀπό τήν ἀσέβειά μας! Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι χειρότερος ἀπό τήν φοβερή Εἰκονομαχία. Καί πάντως καί οἱ δύο αὐτές αἱρέσεις βλασφημοῦν στό Πρόσωπο τοῦ μοναδικοῦ Σωτῆρος καί ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἡ μία ἀρνεῖται τήν εἰκόνα Του καί ἡ ἄλλη τό Σῶμα Του, τό ἀστόχως λεγόμενο μυστικό, τό πραγματικό Σῶμα Του, δηλαδή τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ἐφέτος καί ὁ Οἰκουμενισμός συμπλήρωσε, ὅπως ἐκείνη (ἡ Εἰκονομαχία), τήν ἴδια περίπου χρονική διάρκεια δράσεως (πλέον τοῦ αἰῶνος) ἀπό τῆς πρώτης ἱστορικῆς ἐμφανίσεώς του, κατά τίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνος. Ὅμως αὐτός, ὁ ἀντίχριστος καί ἐκκλησιομάχος Οἰκουμενισμός, ὄχι μόνο δέν φαίνεται νά ἀποδυναμώνεται, ἀλλά μᾶλλον ἑδραιώνεται καί ἐπισημοποιεῖται. Τί ἀπομένει; Ἀπομένουν δύο τινά: Εἴτε νά καταδικασθεῖ Συνοδικῶς, εἴτε νά θριαμβεύσει εἰς τέλος! Θά ἀφήσει ἄραγε ὁ Θεός νά συμβεῖ κάτι τέτοιο; Περί αὐτοῦ ἄς ἀναλογισθοῦμε ἐπίσης δύο τινά: Πρῶτον, τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου "πλήν ἄρα ἐλθών ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς εὑρήσει τήν πίστιν;", καί δεύτερον, τήν ἐλεύθερη πτώση ὁλόκληρης τῆς Δυτικῆς Χριστιανοσύνης στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Τό μέλλον, λοιπόν, τῆς Ὀρθοδοξίας εὐρίσκεται στά χέρια μας καί μόνον στά χέρια μας! Ἰδιαιτέρως τό μέλλον τῆς ἰδικῆς μας σχέσεως μέ τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀποκλειστικῶς καί μόνο στά χέρια μας. Καί γι' αὐτό, ἐάν δέν ἔχωμε καταπατήσει τή συνείδησή μας ἀρκεῖ νά ἐνθυμούμεθα ἕναν ἄλλο, ἐπίσης φοβερό, λόγο τοῦ Κριτοῦ μας: "Ὅστις ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι καγώ αὐτόν ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς"! Καί ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού θά ἀμφισβητήσει ὅτι ἡ ἄρνηση τῆς Ὀρθοδοξίας ὄντως εἶναι ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καί ἡ ἀποδοχή τῶν αἱρέσεων ὡς Ἐκκλησιῶν, τήν ὁποίαν ὄχι μόνον σέ μία φράση ἀλλά σέ ὅλο τό ἐπίμαχο κείμενο περί σχέσεων μέ τόν λοιπό χριστιανικό κόσμο καί σέ ὅλο τό πνεῦμα τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης ἐκφράζεται καί ὁμολογεῖται, εἶναι ἄρνηση τῆς Πίστεώς μας "εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν"! Ὅποιος ἀνέχεται τήν ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς προσευχῆς, τό "Πάτερ ἡμῶν", πού μοναδικῶς ἀπευθύνεται πρός τόν ἐπουράνιο Πατέρα καί ἡ ὁποία λέγεται ἐν τῆ λατρείᾳ μόνον ὑπό ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν καί μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, νά λέγεται ἐν τῆ Θεία Λειτουργία τῶν Ὀρθοδόξων ὑπό τοῦ ἀμετανοήτου Πάπα, λειτουργοῦντος τοῦ φερομένου ὡς ὀρθοδόξου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, κοινωνῶν ἀμέσως ἤ ἐμμέσως μετ' αὐτοῦ, αὐτός δέν δικαιοῦται νά ἀπαγγέλει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως! Καί ὁ Οἰκουμενισμός στόν ἕνα αἰώνα τῆς δράσεώς του ἔχει ἐπιβάλλει πολλά περισσότερα ἀπό αὐτή τήν μετά τῶν αἱρετικῶν κοινωνία, ἅτινα ἐπιλείψει με ὁ χρόνος διηγούμενον! Ἰδού, λοιπόν, ἡ εὐθύνη καί τό χρέος μας! Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου! Ἄς προσέξωμε καί ἄς ἐνεργήσωμε δεόντως. Ἡ Ὀρθοδοξία ἑάλω! Ἡ ἀνοχή εἶναι πλέον ἐνοχή. Ὁ δέ σιωπῶν κατακριθήσεται.