Ἕνα ἀξιόλογο και ἐνδιαφέρον κείμενο τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης (τῆς Ἀκακιακῆς παρατάξεως τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου) κ. Κλήμεντος

Οἰκουμενιστικὴ Διάσκεψη

στὴν Ἀθήνα

Πρόσφατα, ἀπὸ 18 ἕως 20 Μαΐου 2025, πραγματοποιήθηκε Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὴν «Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων» τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (ΠΣΕ), τὸ ὁποῖο φιλοξένησε ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν 60ὴ συνεδρίαση τῆς ἐν λόγῳ Ἐπιτροπῆς τοῦ «ΠΣΕ» ἀφιερωμένη στὴν Ἐπέτειο 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Διάσκεψη τοῦ 1925 στὴν Στοκχόλμη τῆς Σουηδίας τῆς «Ζωῆς καὶ Ἐργασίας», τοῦ Οἰκουμενικοῦ δηλαδὴ ἐκείνου Ὀργανισμοῦ ποὺ στόχευε στὴν ἐξάσκηση τοῦ «πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ» χωρὶς ἐνδιαφέρον καὶ συζήτηση γιὰ τής διαφορὲς πίστεως τῶν μελῶν-«ἐκκλησιῶν» ποὺ συμμετεῖχαν.

Τότε, τὸ 1925, στὴν σύγκληση τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἐκείνου Συνεδρίου συμμετεῖχαν καὶ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, γεγονὸς ἰδιαίτερης σημασίας γιὰ τοὺς Προτεστάντες ποὺ εἶχαν τὴν σχετικὴ πρωτοβουλία, ὥστε νὰ ὑπάρχει κατὰ τὴν ἀντίληψή τους διεύρυνση πέρα καὶ ἐκτὸς τοῦ δικοῦ τους κόσμου (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).

Ἤδη τότε, 1600 χρόνια μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 325 στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τὸ λανθασμένο σύνθημα τῶν πρωτεργατῶν στὴν Στοκχόλμη ἦταν: «μιὰ Νίκαια γιὰ τὴν ἠθική, γιὰ πρακτικὸ Χριστιανισμό». Ἡ ἔμφαση δινόταν στὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῆς χριστιανικῆς πίστεως σὲ φλέγοντα ζητήματα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ μεσοπολέμου. Θεωρήθηκε, βάσει τοῦ Προτεσταντικοῦ σκεπτικοῦ, ὅτι γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ἐπιρροὴ στὰ τεκταινόμενα παγκοσμίως χρειαζόταν ὄχι μεμονωμένη δράση ἑκάστης «ἐκκλησίας» ἐντὸς τῆς χώρας της, ἀλλὰ κοινὴ δράση «ἐκκλησιῶν» σὲ εὐρύτερο πλαίσιο, παρὰ τὶς διαφορὲς σὲ ἐπίπεδο πίστεως.

Διὰ τοῦ τότε Λουθηρανοῦ ἀρχιεπισκόπου Οὐψάλης Νάθαν Σόδερμπλομ ἀπευθύνθηκε κλήση γιὰ «πρακτικὴ συνεργασία» παρὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς διαφορές. Τὸ σκεπτικὸ τῶν ἑτεροδόξων καὶ τότε καὶ τώρα, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ πίστη καὶ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν, ἦταν καὶ εἶναι ὅτι ἡ ἑνότητα ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει, καὶ ὅτι μέσῳ τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως καὶ δεσμεύσεως ἡ ἑνότητα αὐτὴ ὀφείλει νὰ ἀναγνωρίζεται καὶ νὰ βιώνεται (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).

Τὸ ἐντελῶς ἀνορθόδοξο αὐτὸ σκεπτικὸ ἔφθασε μέχρι σημείου διακηρύξεως ὅτι τὰ δόγματα φέρνουν διαίρεση καὶ ἄρα ἡ ἔμφαση στὸν λεγόμενο «πρακτικὸ Χριστιανισμὸ» ἑνοποιεῖ.

Τὸ πρόβλημα ὅμως δὲν ἔγκειται στὸ τί οἱ Προτεστάντες πιστεύουν καὶ διακηρύσσουν. Τὸ πρόβλημα ἐντοπίζεται στοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ Διαγγέλματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» εἶχαν ἤδη ἀποδεχθεῖ προφανέστατες κακοδοξίες, οἱ ὁποῖες συνοψίζονται α) στὴν ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων, καὶ β) στὴν βούληση καὶ ἐπιθυμία γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ διακονία μαζί τους στὸν σύγχρονο κόσμο, δηλ. γιὰ συνεργασία καὶ συνάφεια, πρὸς ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τούτου. Δὲν χρειάζεται νὰ τονίσουμε ὅτι αὐτὲς οἱ ἀμάρτυρες θέσεις εἶναι τελείως ἄγνωστες καὶ ἀδιανόητες στὴν ἱστορία, ζωὴ καὶ ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν δισχιλιετῆ πορεία της.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πρόσκληση ἐκ μέρους τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου ἤδη ἀπὸ τὸ 1920 στὴν Γενεύη καὶ μάλιστα τὸ 1925 στὴν Στοκχόλμη γιὰ συνασπισμὸ σὲ Οἰκουμενικὸ σῶμα πρὸς ἄσκηση ἀπὸ κοινοῦ συνεργασίας ἐπὶ πρακτικοῦ ἐπιπέδου (μεταγενέστερα στὴν Ὀξφόρδη τὸ 1937), βρῆκε τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς κατάλληλα προετοιμασμένους ὡς πρὸς τὴν θετικὴ ἀνταπόκρισή τους.

Ὁ ἕτερος Οἰκουμενικὸς Ὀργανισμὸς «Πίστις καὶ Τάξις» πρὸς ἐξέταση τῶν θεμάτων πίστεως συνεστήθη ἐπίσης ἀπὸ τοῦ 1920 στὴν Γενεύη μὲ συνέδρια-σταθμοὺς στὴν Λωζάννη τὸ 1927 καὶ στὸ Ἐνδιμβοῦργο τὸ 1937, ἡ δὲ συγχώνευση τῶν δύο αὐτῶν Ὀργανισμῶν τὸ ἔτος 1948 στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας ἀπάρτισε τὸ γνωστὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν».

Ἡ ὑφισταμένη πλέον «Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων» τοῦ «ΠΣΕ» ἀποτελεῖ «κληρονομιά» τοῦ Ὀργανισμοῦ «Ζωὴ καὶ Ἐργασία» καὶ δίδει ἔμφαση στὴν «ἀνάπτυξη τοῦ διεθνοῦς δικαίου» καὶ στὴν ἐργασία «γιὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη στὸν κόσμο» (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).

Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ ἦταν ποὺ συγκάλεσε τὴν πρόσφατη Οἰκουμενικὴ Διάσκεψη στὴν Ἀθήνα τὸν περασμένο Μάϊο, 100 χρόνια μετὰ τὴν Διάσκεψη τῆς Στοκχόλμης, μὲ γενικὸ τίτλο: «Ἡ ὥρα γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ εἶναι τώρα» καὶ μὲ τὴν βαρύγδουπη προοπτικὴ «ἀναζήτησης νέας δέσμευσης γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας»! (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 19-05-2025).

Οἱ ἐργασίες ἔγιναν σὲ ξενοδοχεῖο τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἄρχισαν μὲ δέηση ἀπὸ τὸν μητρ. Νέας Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Γαβριήλ. Ὁ μητρ. Φαναρίου Ἀγαθάγγελος ἀνέγνωσε χαιρετισμὸ τοῦ ἀρχιεπ. Ἱερωνύμου. Χαιρετισμοὺς ἀπηύθυναν ὁ τότε ὑπουργὸς Μετανάστευσης καὶ Ἀσύλου κ. Μάκης Βορίδης κ.ἄ. Τὸ Συνέδριο ἀσχολήθηκε σύμφωνα μὲ προεξαγγελία περὶ αὐτοῦ, μὲ τὴν διερεύνηση γιὰ Οἰκουμενικὲς ἀπαντήσεις ὡς πρὸς τὶς ἀναδυόμενες παγκόσμιες τάσεις στὶς διεθνεῖς σχέσεις καὶ τὶς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις. (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 19-05-2025).

Εἶναι ἐμφανὲς ἀπὸ τὰ συνθηματολογικὰ κλισὲ γιὰ τοὺς σκοποὺς τῆς Διασκέψεως ποὺ ἐνδεικτικὰ παραθέσαμε ὅτι καταβάλλεται προσπάθεια -χωρὶς βεβαίως οὐσιαστικὸ ἀντίκρισμα στὴν πραγματικότητα- νὰ προκληθεῖ ἐντυπωσιασμὸς ὅπως καὶ εὐρύτερο κοινωνικὸ ἐνδιαφέρον, πὼς μιὰ τέτοια Οἰκουμενικὴ Διάσκεψη συμβάλλει δῆθεν σημαντικὰ στὴν διερεύνηση καὶ ἐπίτευξη ὑψηλῶν καὶ ἐπιθυμητῶν σκοπῶν. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἀπὸ μὲν πνευματικῆς πλευρᾶς σημειώνεται ἄλλο ἕνα Οἰκουμενιστικὸ ὀλίσθημα μὲ ἀνούσιο βερμπαλισμό, καὶ ἐπίσης λαμβάνουν χώρα θεωρίες καὶ πράξεις προωθήσεως τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως· ἀπὸ δὲ κοινωνικῆς πλευρᾶς προξενεῖται ἁπλῶς θόρυβος κενὸς ὁποιουδήποτε οὐσιαστικοῦ περιεχομένου, ἐκτὸς ἀπὸ ἀναφορὲς γεωπολιτικῶν θεμάτων σύμφωνα μὲ τὴν κρατοῦσα δυτικὴ ἀντίληψη περὶ τῶν γεγονότων σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ πλανήτη.

Στὶς 19/5, δεύτερη ἡμέρα τοῦ Συνεδρίου, ὁ κληρικὸς Νικόλαος Καζαριὰν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἦταν ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικὸς στὶς Οἰκουμενιστικές του ὑπερβολές, γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει τοῦ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ αἱρετικὴ διάβρωση τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν. Ὑποστήριξε λοιπὸν τὴν ἀπὸ κοινοῦ δράση τῶν Χριστιανῶν παρὰ τὶς δογματικὲς διαφορές τους, «σὲ ἕνα κόσμο ποὺ ὑποφέρει», γεγονὸς ποὺ παρέχει «κοινὴ μαρτυρία» ἐντὸς αὐτοῦ. Αὐτὸ τὸ «πρωτοποριακὸ βῆμα» ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴ εὐθύνη θεμελιώνεται «στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος», στὸ ὁποῖο προφανῶς συμμετέχουν ἅπαντες, «καὶ στὴν κοινή μας ὁμολογία γιὰ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως διακηρύχθηκε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας» (Orthodox Times, 19-05-2025).

Ἐδῶ ἔχουμε ἐπιβεβαίωση τῶν κακοδοξιῶν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, τὶς ὁποῖες ἀναφέραμε ἀνωτέρω.

Ὁ Καζαριὰν συνέχισε: «οἱ παγκόσμιες συγκρούσεις καλοῦν τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀνακτήσει τὸν προφητικό της ρόλο». Ὅμως, θὰ ἐρωτούσαμε, ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία περὶ τῆς ὁποίας γίνεται αἴφνης λόγος ἐνώπιον διομολογιακοῦ ἀκροατηρίου στὰ πλαίσια τοῦ «ΠΣΕ»; Ἡ ἀσάφεια δηλώνει τὴν βαθύτερη κακόδοξη Οἰκουμενιστικὴ πεποίθηση ὅτι ὅλοι τους συναποτελοῦν αὐτὴ τὴν «Ἐκκλησία», ἐφ’ ὅσον συμμετέχουν σὲ «ἕνα καὶ κοινό» βάπτισμα, τὸ ὁποῖο θεωροῦν ὅτι τοὺς εἰσάγει στὴν πραγματικότητα τοῦ «Σώματος τοῦ Χριστοῦ», γι’ αὐτὸ καὶ δύνανται νὰ παρέχουν «κοινὴ μαρτυρία» στὸν κόσμο.

Ὁ Καζαριὰν θεωρεῖ ὅτι «ὁ Οἰκουμενικὸς διάλογος προσφέρει ἐργαλεῖα συμφιλίωσης ποὺ μποροῦν νὰ ἐφαρμοσθοῦν στὶς δικές μας κοινότητες… Τὸ οἰκουμενικὸ κίνημα μπορεῖ στὴν πραγματικότητα νὰ εἶναι ἕνα ζωτικὸ μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς θεραπεύει ἀπὸ μέσα (ἐκ τῶν ἔνδον)».

Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς στὴν βαθιὰ πλάνη τους θεωροῦν ὅτι ἡ συμμετοχὴ στὴν Οἰκουμενιστικὴ διαδικασία τοὺς παρέχει χρήσιμα συμφιλιωτικὰ ἐργαλεῖα γιὰ ἐφαρμογὴ στὸν χῶρο τους, δηλ. ἑνότητος καὶ ἀγάπης, χωρὶς ὅμως Ἀλήθεια! Καὶ ὅτι τὸ κίνημά τους αὐτὸ παρέχει θεία θεραπεία ἐσωτερικά! Ὅμως, πρόκειται γιὰ διακήρυξη τῆς πνευματικῆς τους τυφλότητος, ἐφ’ ὅσον δὲν δύνανται προφανέστατα νὰ διαχωρίσουν τὶς θεῖες Ἐνέργειες ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἤ τὶς δαιμονικές! Καὶ τότε πῶς δύνανται νὰ ποιμάνουν Ἐκκλησία Θεοῦ; Ἤ νὰ ὁδηγήσουν ἀπλανῶς τὸ ποίμνιό τους σὲ ὁδὸ σωτηρίας;…

Ἀλλὰ ποιᾶς σωτηρίας; Τέτοια ἔννοια καὶ τέτοια προβληματολογία δὲν ἀνευρίσκεται στὴν πρακτικῶς δραστήρια Οἰκουμενικὴ κίνηση. Οἱ θιασῶτες της ἀσχολοῦνται πυρετωδῶς καὶ ματαίως μὲ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τούτου, τὰ ὁποῖα φυσικὰ ἁπλῶς περιγράφουν κατ’ ἐπιλογὴν καὶ διεκτραγωδοῦν, χωρὶς ἀκόμη καὶ ἐπ’ αὐτῶν νὰ μποροῦν νὰ προσφέρουν τὸ παραμικρό, ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ κάποια ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια, ὅπως θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ πράξει ὁποιοσδήποτε ὀργανισμός.

Ὁ Καζαριὰν ἀπτόητος συνέχισε μὲ τὸ ἐρώτημα: «Τί μπορεῖ νὰ προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία σὲ αὐτὸ τὸ οἰκουμενικὸ ταξίδι; Α. Μιὰ πλούσια θεολογία τῆς κοινωνίας ὡς βάση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς· Β. Μιὰ πνευματικὴ παράδοση ποὺ δίνει προτεραιότητα στὴν θεραπεία τῆς καρδιᾶς (κάθαρσις) ὡς προϋπόθεση γιὰ συμφιλίωση· Γ. Τὴν διαρκὴ ἡγεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο ἔχει σταθερὰ ὑποστηρίξει τὸν διάλογο, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια».

Ἡ «θεολογία τῆς κοινωνίας», ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε προσφιλῆ ἔννοια τοῦ μακαρίτου Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἄν νοηθεῖ ὀρθοδόξως ἐφαρμόζεται μόνον ἐντὸς ὀρθοδόξου πλαισίου, ἐκτὸς τοῦ ὁποίου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήσει. Ἄν πάλι νοηθεῖ κακοδόξως, μέσα στὰ πλαίσια μιᾶς διευρυμένης ἐκκλησιολογικῆς θεωρήσεως, δίνει χῶρο στὴν ἀνάπτυξη διαφόρων νεφελωδῶν θεωριῶν γιὰ ἐνασχόληση εἰδημόνων, προωθώντας σαφῶς τὴν ἑδραίωση παγχριστιανικοῦ Οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος. Αὐτὴ τὴν κατεύθυνση προφανῶς ὑπηρετεῖ ἡ ἀναφορὰ στὸ ὑπὸ κρίσιν κείμενο.

Ὁ δὲ λόγος γιὰ κάθαρση καρδίας ὡς προϋπόθεση γιὰ συμφιλίωση δὲν ἔχει καμία σχέση καὶ καμία θέση στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα. Ἀφορᾶ στὴν ἐν μετανοίᾳ ἐπίκληση τοῦ θείου ἐλέους γιὰ ἀνακάλυψη τῆς βαπτισματικῆς χάριτος ἡ ὁποία ἀπεκρύβη ἐξ αἰτίας σωρεύσεως ἐφαμάρτων παθῶν καὶ ἐπιθυμιῶν. Λειτουργεῖ δὲ μόνον ἐντὸς ὀρθοδόξου θεραπευτικοῦ πλαισίου, ἐντὸς τῆς λειτουργικῆς, εὐχαριστιακῆς καὶ πνευματικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ὁδηγεῖ πράγματι -ὅταν ἀσκηθεῖ ἐν ταπεινώσει καὶ ὑπακοῇ σὲ παθόντα τὰ θεῖα Πνευματικὸ πατέρα- σὲ κάθαρση καρδίας ποὺ φθάνει μέχρι τὴν «καύση» αὐτῆς ἀπὸ ἔλεος γιὰ κάθε πλάσμα καὶ γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Τὸ νὰ συγχέεται ὅμως αὐτὴ ἡ ἱερὴ κατάσταση μέσα στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα, ὅπου δὲν ἀνευρίσκεται ἴχνος ὀρθοδόξου ἰδέας θεραπευτικῆς, ἐντελῶς προχείρως δίκην συνθήματος γιὰ πρόκληση ἐντυπώσεων, εἶναι σὰν νὰ ρίπτονται οἱ μαργαρῖτες σὲ μολυσμένο τόπο καὶ περιβάλλον! Ἀλλὰ τοῦτο δὲν προξενεῖ ἐντύπωση ἄν ἀναλογισθοῦμε τὸ μέγεθος τοῦ προαναφερθέντος πνευματικοῦ σκοτασμοῦ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν μὲν θεωρητικῶς στοιχεῖα τῆς ἁγίας Ἡσυχαστικῆς Παραδόσεως, χωρὶς ὅμως βαθύτερη ἐπίγνωση, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ εὐκολία συγχέουν τὰ ἀσύγχυτα.

Ὅσο γιὰ τὴν «διαρκὴ ἡγεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» ὡς προσφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Οἰκουμενικὸ ταξίδι, ὁμολογοῦμε ὅτι βρισκόμαστε πρὸ ἐκπλήξεως μπροστὰ στὴν ἐπιμονὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως! Ἡ σπουδή τους νὰ προβάλλουν τὴν νεόκοπη ἐκκλησιολογική τους κακοδοξία περὶ τοῦ δῆθεν «Πρωτείου» τῆς ἕδρας τους καὶ τοῦ Προκαθημένου τους ὡς «Πρώτου ἄνευ ἴσων», τοὺς ὠθεῖ σὲ σχετικὲς ἀναφορὲς ἀκόμη καὶ σὲ Οἰκουμενιστικὰ «φόρα»! Ὅμως, ἄν οἱ Ὀρθόδοξοι στὴν πλειονότητά τους δὲν δέχονται τέτοιο «Πρωτεῖο» καὶ πολὺ ὀρθῶς κάνουν, οἱ Οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου ἐλπίζουν ὅτι θὰ συγκινήσουν τοὺς Προτεστάντες ἑταίρους τους μὲ τέτοιου εἴδους θεωρίες, ἐνῶ ἐκεῖνοι εἶναι περιώνυμοι γιὰ τὴν ἀπόρριψή τους κάθε εἴδους αὐθεντίας καὶ ἐπιβολῆς; Οἱ Προτεστάντες ἀλήθεια δραπέτευσαν κάποτε ἀπὸ τὸν ὑπερφίαλο Δυτικὸ Παπισμὸ γιὰ νὰ συναντήσουν τώρα ἕνα Ἀνατολικὸ κακέκτυπο;!…

Ὁ δὲ Καζαριὰν κατέληξε ὡς ἑξῆς τὴν διάτρητη εἰσήγησή του: «Ἡ ὀρθόδοξη συμμετοχὴ τὸ 1925 ἦταν σημαντικὴ ὄχι μόνο μὲ οἰκουμενικοὺς ὅρους, ἀλλὰ καὶ στὴν βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ ζητήματα κοινωνικῆς ἠθικῆς, πολιτισμοῦ καὶ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο. Ἡ θεραπεία (τῶν διαιρέσεων;) δὲν ἔρχεται μέσῳ τῆς ἀφοσιώσεως στὶς φατρίες μας, ἀλλὰ μέσῳ τῆς πίστεως στὸν Χριστό. Εἴθε αὐτὴ ἡ ἑκατονταετηρίδα νὰ ἀνανεώσει τὴν ἀποφασιστικότητά μας νὰ συμβαδίζουμε, νὰ συνδιακονοῦμε καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ γίνουμε ἕνα».

Ἐδῶ παρατηροῦμε τὸ ἀπίστευτο γεγονὸς διαχωρισμοῦ τοῦ ἀνήκειν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ἀνεπιτρέπτου ἰσχυρισμοῦ ὅτι ἀνήκεις σὲ «φατρία», ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστό, ἡ ὁποία δῆθεν φέρνει θεραπεία, ἀνεξαρτήτως ἐκκλησιαστικότητος! Ποιά θεραπεία; Ὑποθέτουμε τῶν διαιρέσεων.

Ὅμως, καμία θεραπεία, καμία ὁλοκληρία καὶ σωτηρία δὲν κατορθώνεται μεμονωμένα καὶ ἀτομικά, παρὰ μόνον ἐκκλησιαστικά. Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ δὲν δρᾶ καὶ δὲν ἐπιφέρει σωστικὸ ἀποτέλεσμα, παρὰ μόνον ἐντὸς τοῦ ἁγίου Θεανθρωπίνου Σώματος Αὐτοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς ἔνταξη στὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ Σῶμα Του, θεραπεία καὶ σωτηρία δὲν ἐπιτυγχάνονται. Δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι Χριστιανὸς ἄν δὲν ἀνήκεις στὴν κοινωνία τῶν μαθητῶν, τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, στὴν Ἀποστολικὴ Κοινωνία (Πρ. 2, 42). Μόνον μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται ἡ «αὔξησις» ἐν Χριστῷ, στὴν κοινωνία τῶν πιστῶν (Α΄ Κορ. 12, 12· Ἐφεσ. 4, 11-16). Ἡ ἑνότητα Ἐκκλησίας-Χριστοῦ εἶναι ἀδιάρρηκτη.

Ἄν αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ π. Ν. Καζαριὰν ἀποτελοῦν «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία» ἐνώπιον τῶν ἑτεροδόξων, τότε μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸ μέγεθος τῆς θεολογικῆς διαστρεβλώσεως ποὺ συμβαίνει στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση καὶ πόσο πολὺ τὰ πράγματα ἔχουν ἐκτραπεῖ. Αὐτὴ ἡ τραγικὴ διαπίστωση, ὅπως ἀποδείξαμε καὶ ὅπως θὰ παρουσιάσουμε ἐν συνεχείᾳ, δὲν ἀποτελεῖ «φονταμενταλισμό», ὅπως κατηγοροῦνται ὅσοι ἀντιτίθενται ὀρθοδόξως στὴν αἵρεση, οὔτε συνιστοῦν «δαιμονοποίηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὅπως κατήγγειλε ὅτι συμβαίνει στὸν χῶρο της ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας Maha Milki Wehbe!

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς θεολογικὴ κακοδοξία δὲν εἶναι ἐκ τῆς Ἀληθείας, δηλ. ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐκ τοῦ διαβόλου, τοῦ πατρὸς τοῦ ψεύδους, τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἡ πασιφανὴς καὶ αὐταπόδεικτη αὐτὴ ἀλήθεια ἐνοχλεῖ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς καὶ σπεύδουν νὰ προτείνουν τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ κατ’ αὐτοὺς ἀνησυχητικοῦ φαινομένου ἐντὸς τοῦ «ΠΣΕ», ὅπου νὰ συσκέπτονται μὲ «ἀνοιχτὸ μυαλό» καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὸ πνεῦμα τῆς ἑνότητος (Orthodox Times, 19-05-2025).

Νὰ σημειώσουμε ὅτι στὴν Οἰκουμενιστικὴ Διάσκεψη τῶν Ἀθηνῶν ἔγιναν καὶ ἀνεπίτρεπτες κοινὲς προσευχὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της, τόσο βάσει τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης (Orthodox Times, 19-05-2025), ὅσο καὶ τῆς προτεσταντικῆς μὲ τὰ ἀνάλογα τραγουδάκια συνοδία μουσικῶν ὀργάνων καὶ χορευτικῶν κινήσεων, ὅπως φαίνεται σὲ σχετικὲς φωτογραφίες.

Ὅμως, εἶναι ἀνάγκη νὰ τονισθεῖ ὅτι τὸ κύριο πρόβλημα μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ δὲν συνίσταται στὸ ὅτι γίνονται συμπροσευχές. Διότι ἄν δεχθοῦμε κάτι τέτοιο, τότε καταβιβάζουμε τὸ μέγα θεολογικὸ πρωτίστως πρόβλημα ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ κακοδοξία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σὲ δῆθεν ἁπλὸ ζήτημα παραβιάσεως Ἱερῶν Κανόνων. Δηλαδὴ τὸ δογματικὸ πρόβλημα ποὺ ἀφορᾶ στὴν Πίστη μετατρέπεται σὲ Κανονικὸ μόνον πρόβλημα. Τοῦτο ὅμως ἀποβλέπει σὲ ἐλαχιστοποίηση τοῦ ζητήματος καὶ συνιστᾶ μέγα λάθος.

Τὴν τρίτη ἡμέρα, 20/5, στὴν ἐξέταση τοῦ θέματος «θεολογικὲς γέφυρες μεταξὺ τῆς Νίκαιας καὶ τῆς Στοκχόλμης», ἡ καθηγήτρια στὸ ΑΠΘ Δήμητρα Κούκουρα ἀναφέρθηκε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀπέβλεπε στὴν διατήρηση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ὅπως καὶ τῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ ἐπίσης στὴν σύνθεση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Κατόπιν ὑποστήριξε ὅτι ἡ ἑνότητα διερράγη στὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης χιλιετίας μὲ τὸ μεγάλο σχίσμα μεταξὺ Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως. Ἐν συνεχείᾳ, παρέκκλινε ἀπὸ τὴν Ρώμη τὸ Λουθηρανικὸ ρεῦμα καὶ προέκυψαν πολυάριθμες παραφυάδες, «ὥστε τώρα ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι διαιρεμένη» ἐξ αἰτίας ὄχι μόνο θεολογικῶν λόγων, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων. Ἐν τούτοις, συνέχισε ἡ εἰσηγήτρια, παντοῦ στὸν κόσμο ὑπάρχουν Χριστιανικὲς Ἐκκλησιαστικὲς Κοινότητες ὅπου ὁμολογεῖται ἡ Πίστη τῆς Νίκαιας-Κωνσταντινουπόλεως διὰ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ. «ἡ μία ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τῆς πρώτης χιλιετίας ποὺ ἦταν πλέον διαιρεμένη» σὲ πολλὲς ἀκόμη καὶ ἐχθρικὲς μεταξύ τους ἐκκλησίες, χωρὶς ἑνότητα, οἱ Χριστιανοὶ βρέθηκαν ἀπὸ κοινοῦ στὴν Στοκχόλμη τὸ 1925 σὲ μία «κοινωνία ἐκκλησιῶν». (Orthodox Times, 20-05-2025).

Εἶναι παράδοξο τὸ «ἀφελές» σκεπτικὸ τῆς καθηγ. Κούκουρα καὶ βεβαίως ἐντελῶς λανθασμένο. Στὴν πρώτη χιλιετία εἴχαμε ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἄν καὶ ἀπεκόπησαν πολλὰ Χριστιανικὰ σώματα καὶ καταδικάσθηκαν ὡς αἱρετικά. Ἀλλὰ στὴν δεύτερη χιλιετία ἔχουμε ἁπλῶς διαίρεση μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς καὶ ἐπίσης ἐντὸς τῆς Δύσεως. Καὶ μόλις τὸ 1925 ἀποφασίζουν οἱ διαχωρισμένοι Χριστιανοὶ νὰ συστήσουν «κοινωνία ἐκκλησιῶν». Καὶ ὅλα αὐτὰ λέγονται ἐνώπιον ἀρχιερέων (στὶς ἐργασίες τῆς Διασκέψεως διακρίνονται σὲ φωτογραφίες οἱ Ν. Ἰωνίας Γαβριήλ, Πισιδίας Ἰώβ, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Περιστερίου Γρηγόριος, Φαναρίου Ἀγαθάγγελος, Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, Σαλώνων Ἰγνάτιος), κληρικῶν, καθηγητῶν, κλπ.

Ὅμως, ὅλοι ὅσοι ἔχουν στοιχειώδη γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων γνωρίζουν πὼς ὅ,τι ἴσχυε κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία, αὐτὸ ἴσχυε καὶ κατὰ τὴν δεύτερη, ἰσχύει κατὰ τὴν τρίτη καὶ θὰ ἰσχύει πάντοτε. Ὑπάρχει μία μόνον ἀληθινὴ Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη, ὡς Θεανθρώπινο Σῶμα Χριστοῦ, μὲ μία πίστη ἄμωμη, ἕνα ἀληθινὸ Βάπτισμα, μία ἀπλανὴ ὁδὸ σωτηρίας. Καὶ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ Κεφαλὴ τὸν Χριστὸ δὲν ὑπόκειται σὲ μερισμό. Ἡ κοινὴ δογματικὴ πίστη ἀποτελεῖ τὴν συνεκτικὴ δύναμη τῆς κοινωνίας καὶ τὸ ἀσφαλὲς θεμέλιο ἑνότητος. Χωρὶς διαφύλαξη «ἀκλινοῦς [ἀμετακινήτου, ἀσαλεύτου] καὶ βεβαίας» καὶ ἄνευ προσθαφαιρέσεων τῆς παραδοθείσης πίστεως, δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα οὔτε διατήρηση σὲ αὐτὴν (βλ. Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 36, παρ. 10, ΕΠΕ, τ. 2, Θεσσαλονίκη 1985, σελ. 216).

Ἡ δὲ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν πίστη συνιστᾶ ἔκπτωση ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἁγία Ἑνότητα, σημαίνει κήρυξη αἱρέσεως καὶ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, βάσει τῆς προβλεπομένης πρὸς τοῦτο Συνοδικῆς διαδικασίας καὶ διακηρύξεως, καὶ ὄχι βέβαια ἁπλῶς πρόκληση διαιρέσεως εἰς τὸ διηνεκές.

Ἡ ἐπάνοδος στὴν Ἑνότητα σημαίνει ἐπιστροφὴ στὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰσαγωγὴ στὴν κοινωνία ἑνότητός της. Κατὰ τὴν διαδικασία αὐτὴ εἶναι εὐνόητον ὅτι ἀπαιτεῖται ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἡμερότητα καὶ ἐπιείκεια, διότι πρόκειται γιὰ ἐπάνοδό τους ἀπὸ τὴν νεκρότητα στὴν ζωή.

Αὐτὸ ὅμως καθόλου δὲν συνέβη οὔτε συμβαίνει στὴν κατάκριτη Οἰκουμενικὴ κίνηση, ἡ ὁποία πάσχει ἐκ θεμελίων. Συνοδοιπορία ἀπὸ κοινοῦ πνευματικῶς ζώντων καὶ νεκρῶν, συνδιακονία, σύμπραξη, συμπροσευχή κλπ. εἶναι κάτι τὸ ἐντελῶς ἀδύνατο καὶ ἀδιανόητο στὴν Πατερικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως προαναφέρθηκε. Ἡ νέα αὐτὴ αἱρετικὴ ἐκκλησιολογικὴ αὐτοσυνειδησία τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν ὅτι συνιστοῦν «Οἰκουμενικὴ Ἀδελφότητα» μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ὅπως συνομολόγησαν καὶ στὴν ψευδο-σύνοδό τους τοῦ Κολυμβαρίου τὸ 2016, τοὺς καθιστᾶ αὐτοκατακρίτους, ἀκοινωνήτους, μετόχους αἱρετικοῦ μολυσμοῦ.

Τοῦτο εἶναι πάρα πολὺ ἀναγκαῖο νὰ τονίζεται, διότι κάποιοι ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους ἐλαχιστοποιοῦν τὸ θέμα διαφορᾶς μας στὸ Ἡμερολογιακὸ ἐπίπεδο, τὸ ὁποῖο δῆθεν δὲν δικαιολογοῦσε οὔτε δικαιολογεῖ τὴν ἔλλειψη ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος μεταξὺ τῶν ἀκολούθων τοῦ Πατρίου καὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ὅμως, δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ θέμα Ἡμερολογίου! Πρόκειται γιὰ θέμα Πίστεως! Δὲν εἴμαστε Ἡμερολάτρες ἀλλὰ Χριστολάτρες. Καὶ δὲν ἀγωνιζόμαστε γιὰ μία ἰδιοτροπία ὡς πρὸς τὶς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας!

Ὁ μητρ. Πισιδίας Ἰὼβ ἐν συνεχείᾳ ἐνῶ παρατήρησε ὅτι τὰ δόγματα δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ διαιροῦν, ἀλλὰ ἡ αἵρεση διαιρεῖ, δὲν διευκρίνισε ἐν τούτοις τί σημαίνει αὐτὸ στὴν σύγχρονη πραγματικότητα. Ἀπεναντίας, εἶπε ὅτι τὸ κοινωνικὸ ἔργο τοῦ «ΠΣΕ» διαφέρει ἀπὸ τὸ παρόμοιο ἔργο ὁποιουδήποτε ἄλλου κοινωνικοῦ φορέως, διότι «οἰκοδομοῦμε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ»! Καὶ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μεταμορφώνει τὸν κόσμο φέρνοντας τοὺς ἀνθρώπους στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία»! (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 21-05-2025).

Τελείως ἀσαφῆ πράγματα. Τὸ «ΠΣΕ» οἰκοδομεῖ τὸ «Σῶμα τοῦ Χριστοῦ», «μεταμορφώνει τὸν κόσμο» διὰ τοῦ ἔργου καὶ τῆς δράσεώς του, καὶ εἰσάγει τοὺς ἀνθρώπους στὴν «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»;! Ἄν ὅπως φαίνεται αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν διαλαμβανομένων ἐνταῦθα, τότε ἔχουμε ἄλλη μία πανηγυρικὴ ἐπιβεβαίωση περὶ τῆς αἱρετικῆς φύσεως τῆς ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν.

Οἱ οἰκοδεσπότες τῆς Οἰκουμενιστικῆς Διασκέψεως τῶν Ἀθηνῶν μετέβησαν μὲ τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου γιὰ ἐπίσκεψη στὶς ἐγκαταστάσεις δομῆς φιλοξενίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Βουλιαγμένη ὑπὸ τὴν ἐπωνυμία «Συνύπαρξη» – «Οἰκουμενικὸ Πρόγραμμα Προσφύγων». Παρὼν ἦταν ὁ γεν. διευθυντὴς τοῦ κέντρου μητρ. Ἰλίου Ἀθηναγόρας. Ἀναπτύχθηκε τὸ θέμα στήριξης προσφύγων καὶ αἰτούντων ἄσυλο καὶ ἐπίσης ἐπιβεβαιώθηκε ἡ στενὴ ἐπαφὴ «Συνυπάρξεως» καὶ «ΠΣΕ» (Orthodox Times, 20-05-2025).

Τὸ τελικὸ Μήνυμα τῆς Διασκέψεως (βλ. Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων, Ἔγγραφα, 22-05-2025) περιέχει ἕνα καθαρὰ Προτεσταντικῆς κατευθύνσεως σκεπτικό, γιὰ νὰ ἐξανεμίσει γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὶς φλυαρίες καὶ ἀνοησίες περὶ «Ὀρθοδόξου Μαρτυρίας», οἱ ὁποῖες κατὰ καιροὺς ἀκούγονται ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ Οἰκουμενιστικὸ λοιπὸν κείμενο τῶν Ἀθηνῶν μᾶς λέγει ὅτι ὑπάρχουν ὑπαρξιακὲς προκλήσεις ποὺ προξενοῦν ἀνησυχία, ὅπως πυρηνικὰ ὅπλα, κυβερνοπόλεμος, μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, τεχνητὴ νοημοσύνη, παγκόσμια κλιματικὴ κρίση κλπ. Ἀπὸ τοὺς διεθνεῖς Ὀργανισμοὺς ὅπως τὸν ΟΗΕ παρατηρεῖται ἀποτυχία προλήψεως συγκρούσεων. Γι’ αὐτὸ προτείνεται ριζικὴ μεταρρύθμιση τοῦ διεθνοῦς σχεδιασμοῦ γιὰ εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια ὡς πρὸς τὴν μάστιγα τοῦ πολέμου. Δίνεται ἔμφαση στὴν οἰκοδόμηση τῆς εἰρήνης καὶ στὴν παροχὴ ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας, ἔναντι δὲ τῆς παρατηρούμενης οἰκονομικῆς ἀνισότητος παρέχεται νέα ἐνίσχυση τῆς ἔννοιας τοῦ «Κράτους Πρόνοιας». Γίνεται προτροπὴ γιὰ ἐμβάθυνση τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Διαθρησκειακῶν προβληματισμῶν καὶ γιὰ διάλογο ὡς πρὸς τὴν σχέση θρησκείας καὶ κράτους. Ἐπίσης, δίδεται ἔμφαση στὰ ἑνοποιητικὰ στοιχεῖα μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν κινημάτων, στὴν δέσμευση γιὰ διάλογο, στὴν συνεργασία καὶ στὴν ἀλληλεγγύη. Ὡς πρὸς τὴν φιλοξενία στὴν Ἀθήνα, αὐτὴ ὑπογράμμισε καὶ ἐνίσχυσε ἐκ νέου τὴν ἀδελφοσύνη καὶ τὴν κοινὴ Οἰκουμενικὴ κληρονομιὰ στὸ κίνημα «Ζωὴ καὶ Ἐργασία». Καὶ τὸ Μήνυμα καταλήγει: «Εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν εὐλογία τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητός μας»!

Κατανοοῦμε σαφῶς ὅτι τὸ ἐξ ἀρχῆς λανθασμένο σκεπτικὸ τῆς Διαμαρτύρησης ὡς πρὸς τὴν θεματολογία καὶ τὶς ἐπιδιώξεις, ὡς πρὸς τὴν μεθοδολογία καὶ τὶς προτάσεις, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὸ τελικὸ συμπέρασμα περὶ «ἀναγνωρίσεως τῆς ὑφισταμένης ἑνότητος», ἐπιβεβαιώνονται πανηγυρικὰ μετὰ πάσης ἐπισημότητος γιὰ ἄλλη μία φορά.

Ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα ἀκόμη νέο Οἰκουμενιστικὸ φιάσκο, γιὰ ἄλλη μία νέα Οἰκουμενιστικὴ πομφόλυγα ἐν μέσαις Ἀθήναις, μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ παροχὴ φιλοξενίας, πρὸς μείζονα κρῖμα καὶ κατάκριμα, τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἐπίσης, ἀπὸ παρατιθέμενες φωτογραφίες ἐκ μέρους τοῦ «ΠΣΕ» φαίνεται ὅτι ὑπῆρξε καταληκτήριος προσευχητικὴ ἀκολουθία, μὲ τέλεση καὶ ἀρτοκλασίας, σὲ ὀρθόδοξο Ναὸ στὶς 22/5, ὅπου τὸν συντονισμὸ εἶχε ὁ Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ, συμμετεῖχε κληρικὸς ὅπως καὶ ψαλτικὸς χορός, παρακολούθησαν δὲ καθήμενοι καὶ «χαζεύοντας τὸ θέαμα» οἱ ἑταῖροι τοῦ «ΠΣΕ»…

Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ τονίσουμε κλείνοντας εἶναι ὅτι περὶ ὅλων αὐτῶν ποὺ παραθέσαμε ἐνταῦθα, δὲν παρουσιάσθηκε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ διαδικτυακῶς ἀπὸ ὅσο μπορέσαμε νὰ ἐρευνήσουμε, οὔτε στὴν ἐπίσημη Ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (τμῆμα Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν σχέσεων), οὔτε στὶς μητροπόλεις τῶν ὁποίων οἱ ποιμενάρχες συμμετεῖχαν στὸ Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο, οὔτε μέσῳ τῶν γνωστῶν Πρακτορείων εἰδήσεων ἐκκλησιαστικοῦ περιεχομένου. Μόνον ἡ μητρόπολη Πισιδίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶχε σύντομη εἴδηση περὶ τούτου (24-05-2025). Τὸ πρωτογενὲς ὑλικὸ λάβαμε ἀπὸ τὴν Ἱστοσελίδα τοῦ «ΠΣΕ» καὶ ἀπὸ μία μόνον Σελίδα ποὺ παρουσίασε τὸ γεγονὸς (Orthodox Times).

Ἀναρωτιόμαστε εὐλόγως ἄν ἡ πλήρης ἀποσιώπηση ἀποτέλεσε ἐσκεμμένη ἐνέργεια γιὰ νὰ μὴ μάθει κανεὶς ἀπὸ τὸν Κλῆρο καὶ τὸν Λαὸ περὶ τούτου, ἤ ἄν ἁπλῶς ἐπρόκειτο γιὰ σύμπτωση ὀφειλόμενη σὲ ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος, ἤ καὶ φροντίδος καὶ ὀργάνωσης, πράγματα ἰδιαίτερα γνωστὰ στὴν καθ’ ἡμᾶς ἀπίθανη ἑλληνικὴ πραγματικότητα.

Κλίνουμε ὅμως στὴν ἀποδοχὴ ὡς ἰσχύουσας τῆς πρώτης ἐκδοχῆς, διότι θεωροῦμε ἀδύνατη τὴν ἀπὸ ὅλους καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐξαιρέσεως ἐλλείψεως ἐνδιαφέροντος ἤ ὀργανώσεως.

Κατόπιν τούτου, τίθεται τὸ ἀμείλικτο ἐρώτημα περὶ τοῦ ποιόν ἀπὸ παλαιὰ ἐκπροσωποῦν οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς σὲ ὅλα ὅσα λέγουν καὶ πράττουν στὸν τομέα αὐτό; Ἐν ὀνόματι ποίου ὁμιλοῦν καὶ δραστηριοποιοῦνται σὲ ὅλα ὅσα ἀκροθιγῶς ἀναφέραμε; Τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ μόνον; Ποιά εἶναι ἡ φροντίδα καὶ μέριμνά τους γιὰ τὸ θέμα τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ ἀνέκαθεν τοὺς ἐπαΐοντες ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ (receptio) ὅλων ὅσων συμβαίνουν στὸν Οἰκουμενισμὸ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα; Τί ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἐκκλησιολογικὸ ἔλλειμμα προδίδει τοῦτο; Ποιόν καὶ τί φοβοῦνται ὥστε νὰ κρύπτονται ὄπισθεν τοῦ δακτύλου αὐτῶν;

Κατανοοῦμε ὅτι σοβαρὴ καὶ ὑπεύθυνη ἀπάντηση στὰ καθοριστικὰ αὐτὰ ἐρωτήματα δὲν πρόκειται νὰ δοθεῖ. Διότι τὰ πάντα ὑπολειτουργοῦν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν φροντίδα γιὰ διατήρηση καὶ προώθηση καλῶν Οἰκουμενικῶν σχέσεων, καὶ ἄς εἶναι τοῦτο ἐπιζήμιο ἀπὸ κάθε ἄποψη γιὰ τὴν πίστη. Ὅμως, ἔτσι ὑπαγορεύουν οἱ καιροί, ἔτσι οἱ ἐντολοδόχοι θρησκευτικῆς ἤ πολιτικῆς μορφῆς, ἔτσι τὰ ποικίλα συμφέροντα καὶ οἱ κοσμικοὶ ὑπολογισμοί, ἔτσι…

Ἆρά γε ἔχει κάποιος ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ἀναρωτηθεῖ σοβαρὰ ἄν ἔτσι ὑπαγορεύει ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός; Ἄν ἔτσι ὑπαγορεύει τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, τὸ ὁδηγοῦν εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν, κατόπιν θείων ἐμφάσεων καὶ σαφῶν προτροπῶν Του; Ἄν ἔτσι ὑπαγορεύουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας παλαιοί τε καὶ νέοι; ΟΧΙ! Μυριάκις, ΟΧΙ!

Ἀπευθυνόμενοι λοιπὸν στὸν περιφρονημένο Κλῆρο καὶ Λαὸ τὸν ὑπαγόμενο ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ του στοὺς παρηκόους στὴν θεία Ἐντολὴ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς, ἐκφράζουμε τὴν εἰλικρινῆ λύπη μας γιὰ τὴν κατάκριτη ἀπὸ πάσης ἀπόψεως στάση καὶ συμπεριφορὰ τῶν καθοδηγῶν καὶ ὑπευθύνων τῶν ἀθανάτων ψυχῶν τους! Ἄν ὅμως αὐτὸ τοὺς ἀναπαύει καὶ τοὺς ἀσφαλίζει ὡς πρὸς τὴν ἀδιατάρακτη ποντοπορία τους πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τότε ὑπάρχει σίγουρα σοβαρὸ πρόβλημα καὶ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη συμπεριφορὰ καὶ εὐπιστία.

Ἐμεῖς, οἱ θεωρούμενοι «ἀντικανονικοί» Ἀντι-οικουμενιστὲς Ἀδελφοί τους τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, τοὺς καλοῦμε ἐν τούτοις ὡς ἀπὸ Θεοῦ σὲ Μετάνοια καὶ σὲ Ὀρθόδοξη γραμμὴ καὶ πορεία. Ἡ Οἰκουμενιστικὴ ἐκτροπὴ ποὺ τόσο ἐπίσημα, ἀλλὰ καὶ τόσο «μουλωχτά», ἐκδηλώθηκε πρόσφατα στὴν Ἀθήνα οὔτε θεάρεστη εἶναι, οὔτε στὸν Κύριο τῆς Δόξης ὁδηγεῖ. Ἡ ἀποστατικὴ φθορὰ κυριαρχεῖ. Εἴθε νὰ ρυσθοῦμε, μὲ τὴν βοήθεια καὶ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸν ἐσχατολογικὸ αὐτὸ πειρασμό, ὁ ὁποῖος ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα ἐκπειράζει ἅπαντας «ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης» (Ἀπ. 3, 10), γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ τηρήσουν ἕως τέλους τὸν λόγον τῆς θείας ὑπομονῆς.

 

Λάρισα, 27-6/10-7-2025

Ἐπί τῆ μνήμη τῶν Ἁγίων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου & Παύλου…..

Παύλου

τοῦ ἀειμνήστου ὁμολογητοῦ καί ἀγωνιστοῦ,

ἔργῳ καί λόγῳ,

ὑπέρ τῆς ἀκαινοτομήτου  Ὀρθοδοξίας,

λογίου καί ἀσκητοῦ μοναχοῦ, τοῦ Κυπρίου

Αἰωνία ἡ μνήμη!

(1920 - +1994)

 

ΜΝΗΜΗ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΆΛΟΥ ΟΡΘΟΔΌΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΑΤΡΏΩΝ ΠΑΡΑΔΌΣΕΩΝ ΚΥΠΡΟΥ

 

ΜΑΡΤΎΡΩΝ ΚΑΙ ΟΣΊΩΝ ΜΕ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΌΘΕΝ ΒΕΒΑΊΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΡΗΤΟΥ ΕΥΩΔΙΑΣ ΤΩΝ ΙΕΡΏΝ ΛΕΙΨΆΝΩΝ ΤΩΝ

 

Η Αγαθονίκη Ηγουμένη στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Αβδελλερό (του αοιδίμου Μητροπολίτου Κιτίου κυρού Επιφανίου, σήμερον με πολυμελή Αδελφότητα περί την Οσιωτάτη Καθηγουμένη Γερόντισσα Λαμπαδία μοναχή). Σφαγιάστηκε από Τουρκοκύπριους στις 27 Ιουνίου 1958 κοντά στο μοναστήρι της, κατά τη διάρκεια οργανωμένων και υποκινημένων από τους Άγγλους επιθέσεων των Τουρκοκυπρίων εξτρεμιστών εναντίον αμάχων Ελλήνων Κυπρίων. Σφαγιάστηκε επίσης ο Μοναχός Νεκτάριος. 

 

 Η Γερόντισσα Αγαθονίκη καταγόταν από τον Καλοπαναγιώτη και τον Δεκέμβριο του 1948, ασπάστηκε τον μοναχικό βίο. Ο μοναχός Νεκτάριος, κατά κόσμον Νικόλαος Αδάμου, καταγόταν από το χωριό Τρούλλοι και το 1948 ακολούθησε το μοναχικό βίο ως δόκιμος μοναχός. Έμενε πλησίον της Ιεράς Μονής και βοηθούσε στην ανέγερση της.

 

Την Παρασκευή 27 Ιουνίου 1958, ο μοναχός Νεκτάριος ήταν στο χωράφι, κουβαλούσε δεμάτια από σανό στην καρότσα του τρακτέρ για να τα πάει στη Λεμεσό. Με το που τελείωσε το φόρτωμα, του επιτέθηκαν ένοπλοι Τουρκοκύπριοι. Τον πυροβόλησαν πισώπλατα. Δέχτηκε ακόμη έξι πυροβολισμούς και στη συνέχεια τον  μαχαίρωσαν  με  16 μαχαιριές.

 

Η Γερόντισσα που άκουσε τους πυροβολισμούς αλλά και τις κραυγές του Νεκταρίου, έτρεξε να βοηθήσει. Οι Τούρκοι την πυροβόλησαν και η Γερόντισσα έπεσε νεκρή λίγα μέτρα μακριά του.

 

Η Γερόντισσα ήταν 42 ετών και ο Νεκτάριος μόλις 29 ετών και ήταν οι μοναδικοί μοναχοί, σε ολόκληρη την Κύπρο, που δολοφονήθηκαν από Τούρκους κατά το διάστημα του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.

 

 

Πηγή

 

Larnaca on line.com.cy

 

(ΚΑΤΩΤΈΡΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ ΤΩΝ ΜΑΡΤΎΡΩΝ ΚΑΙ ΕΙΚΌΝΑ ΤΩΝ) 

 

ΑΓΙΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΡΕΣΒΕΥΣΑΤΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΣ

 

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ Η ΔΥΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ;

 

        Πολύ άσχημα είναι τα νέα, όσον αφορά την πορεία του Χριστιανισμού στο δυτικό κόσμο. Αξιόπιστα δημοσιεύματα έγκριτων δημοσιογραφικών πηγών και άρθρων διακεκριμένων αρθρογράφων και ειδικών επιστημόνων και μελετητών, αποδεικνύουν πως, τόσο η παπική «εκκλησία», όσο ο Αγγλικανισμός και οι πολυάριθμες «εκκλησίες» και ομολογίες του ευρύτερου προτεσταντικού μωσαϊκού, όχι απλά φθίνουν από άποψη στελεχών και οπαδών, αλλά κυριολεκτικά καταρρέουν! Οι οπαδοί τους κατά χιλιάδες αποχωρούν από τις θρησκευτικές τους ομάδες, οι «λειτουργοί» και οι πάστορες έχουν γίνει δυσεύρετοι, οι ναοί και οι τόποι συναθροίσεων αδειάζουν και πωλούνται, για αλλαγή χρήσης (π.χ. καφετέριες, μπαρ, κλπ)!   Και το ακόμα χειρότερο, όταν ταυτόχρονα προελαύνουν δυναμικά το Ισλάμ, τα σύγχρονα  ειδωλολατρικά ανατολικά θρησκεύματα (Ινδουισμός, Βουδισμός, κλπ) και «ανθούν» τα ποικίλα παραθρησκευτικά ρεύματα και ομάδες του σύγχρονου αποκρυφιστικού φαινομένου, με αποκορύφωμα την φρικώδη λατρεία του Σατανά!

 

Όλα αυτά τα φαινόμενα μόνο λύπη και ανησυχία μπορούν να μας προξενήσουν, διότι ο σύγχρονος άνθρωπος και κύρια ο δυτικός, διατελεί σε μια πρωτοφανή πνευματική σύγχυση και κατάπτωση. Και η ανησυχία μας επιτείνεται όταν διαπιστώνουμε ότι αυτό το νοσηρό κλίμα εισβάλλει δυναμικά και στη χώρα μας, η οποία επαίρεται ότι «ανήκει στη Δύση» και αντλεί από αυτή, όχι τα χρήσιμα και τις όποιες αξίες της έχει απομείνει, αλλά τα σαθρά.

 

      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα πολύ αποκαλυπτικό και κατατοπιστικό άρθρο του διακεκριμένου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κ. Γεωργίου Πιπερόπουλου, Δρ Κοινωνολογίας και Ψυχολογίας, με θέμα: «ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, ΦΘΙΝΕΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ»[1]. Αλλά και από ένα άλλο, εξίσου αποκαλυπτικό, δημοσίευμα, με τίτλο: «OΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ»[2].

 

     Σύμφωνα με αυτά, η δυτική Χριστιανοσύνη περνά την φοβερότερη κρίση υπάρξεως της ιστορίας της. Επειδή θεωρούμε το πρόβλημα πολύ σοβαρό, το οποίο, όπως προαναφέραμε, ως ραγδαία εκκοσμίκευση, «χτυπά» και τη δική μας «πόρτα», αποφασίσαμε να το παρουσιάσουμε και να το σχολιάσουμε, υπό το πρίσμα της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Να αναζητήσουμε τις αιτίες του, οι οποίες ίσως φανούν χρήσιμες.

 

      Ο Καθηγητής κ. Γ. Πιπερόπουλος αρχίζει το αποκαλυπτικό του άρθρο με την επισήμανση ότι «Ξεφεύγω με το σημερινό μου κείμενο από τα εκλογικά, για τα οποία έχω κάνει ήδη “πιπεράτες” παρεμβάσεις που αναρτήθηκαν εδώ στον γνωστό αγαπητό και φιλόξενο χώρο, και καλώ την προσοχή σας στην εξασθένιση της Χριστιανικής πίστης στην Ευρώπη και συγκεκριμένα σε μια “είδηση” που προξενεί λύπη και ταυτόχρονα προβληματισμό: Διανύουμε ήδη την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα και διαπιστώνεται με αντικειμενικά κριτήρια ότι στην Ευρώπη, όπου ανέκαθεν κυρίαρχη θρησκεία ήταν και παραμένει η Χριστιανική, εδώ και αρκετά χρόνια από την Αγγλία μέχρι την Δανία, αγγελίες με τη λέξη “ΠΩΛΕΙΤΑΙ” έχουν κρεμαστεί στις εισόδους πολλών Χριστιανικών εκκλησιών που είναι πλέον κενές και αχρησιμοποίητες καθώς εκμηδενίσθηκαν οι αριθμοί των εκκλησιαζομένων και μαζί, φυσικά, τα έσοδα των Ναών!….»[3].

 

      Και συνεχίζει: «Είναι διαπιστωμένο ότι ενώ η Χριστιανοσύνη συρρικνώνεται, ο Ορθόδοξος Ιουδαϊκός πληθυσμός παραμένει σταθερός ενώ το Ισλάμ αυξάνεται καθώς οι Μουσουλμάνοι που αποτελούσαν το 4.1% του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης το 1990 αυξήθηκαν στο 6,81% το 2020 και η στατιστική προβολή είναι να φτάσουν το 8% το 2030 καθώς δεν έχει ανακοπεί η είσοδός τους από Αφρικανικές και Ασιατικές χώρες. Στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο των 740 εκατομμυρίων κατοίκων η Χριστιανοσύνη παραμένει ως κυρίαρχη θρησκεία με 535 εκατομμύρια πιστούς (72.23%), και ακολουθεί το Ισλάμ με 50,5 εκατομμύρια πιστούς (6.81%), ενώ ο Ιουδαϊσμός παραμένει σταθερός αριθμώντας 1,37 εκατομμύρια Εβραίους. Το στατιστικό στοιχείο που προκαλεί εντύπωση αφορά σε 148, 4 εκατομμύρια Ευρωπαίους δηλαδή στο 20% περίπου του Ευρωπαϊκού πληθυσμού που δηλώνουν «Άθρησκοι»…»[4].

 

          Το πρόβλημα είναι σοβαρότερο στην Μ. Βρετανία. «Με σχετικές έρευνες στο Ηνωμένο Βασίλειο διαπιστώνεται ότι η Αγγλικανική Εκκλησία “κλείνει” τουλάχιστον 20 ναούς κάθε χρόνο, ενώ 200 τουλάχιστον εκκλησίες έχουν κλείσει ή ουσιαστικά υπολειτουργούν στη Δανία και η Καθολική Εκκλησία στη Γερμανία “έκλεισε” 515 εκκλησίες μέσα στην τελευταία δεκαετία. Τα πράγματα, όμως, είναι ιδιαίτερα οδυνηρά για τους Χριστιανούς της Ολλανδίας όπου υπολογίζεται ότι τα δύο τρίτα από τους περίπου 1.600 ναούς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που λειτουργούν σήμερα θα “κλείσουν” μέσα στην ερχόμενη δεκαετία και 700 ναοί των Προτεσταντών θα “κλείσουν” μέσα στα επόμενα 4 χρόνια! Το 2018 άρθρο της Βρετανικής εφημερίδας The Guardian ανέδειξε ότι σύμφωνα με σχετική έρευνα, οι νεολαίοι της Ευρώπης απομακρύνθηκαν από την Χριστιανική πίστη. Η έρευνα σε νέους ηλικίας 16 έως 29 ετών διαπίστωσε ότι η Τσεχική Δημοκρατία είναι η λιγότερο θρησκευόμενη χώρα στην Ευρώπη, με το 91% αυτής της ηλικιακής ομάδας να δηλώνει ότι δεν είναι θρησκευόμενα άτομα. Μεταξύ 70% και 80% των νέων της ίδιας ηλικιακής ομάδας στην Εσθονία, τη Σουηδία και την Ολλανδία αυτό-προσδιορίστηκαν επίσης ως μη θρησκευόμενοι»[5].

 

       Για το τι συμβαίνει στη Μ. Βρετανία μας γνωρίζει το έτερο δημοσίευμα: «Οι ιερείς της Βρετανίας λένε ότι η χώρα δεν είναι πλέον χριστιανική. Μόνο το 24% των κληρικών απάντησε πως η Βρετανία μπορεί να συνεχίσει να χαρακτηρίζεται χριστιανική χώρα. Η Βρετανία δεν μπορεί πλέον να χαρακτηρίζεται ως χριστιανική χώρα, αποφαίνονται τα 3/4 των ιερέων της Εκκλησίας της Αγγλίας σε μεγάλη δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε για την εφημερίδα Times. Συγκεκριμένα, μόνο το 24% των κληρικών απάντησε πως η Βρετανία μπορεί να συνεχίσει να χαρακτηρίζεται χριστιανική χώρα. Το 64% είπε ότι η Βρετανία μπορεί να χαρακτηρίζεται χριστιανική αλλά μόνο με ιστορικούς και όχι τρέχοντες όρους. Το 9% απάντησε ξεκάθαρα ότι η Βρετανία δεν μπορεί πλέον να περιγράφεται ως χριστιανική χώρα. Σημειώνεται ότι τα στοιχεία από την πιο πρόσφατη απογραφή του 2021 έδειξαν πως για πρώτη φορά οι κάτοικοι που ταυτοποιούνται ως χριστιανοί στην Αγγλία και στην Ουαλία έπεσαν κάτω από το 50%, στο 46,2%. Η μεγαλύτερη αύξηση αφορούσε αυτούς που δηλώνουν ότι δεν έχουν καμία θρησκεία. Συγκεκριμένα συγκροτούν πλέον το 37,5% του πληθυσμού, ποσοστό τριπλάσιο σε σχέση με την απογραφή του 2001»[6]!

 

       Αλλά και η άλλοτε «παντοδύναμη» παπική «εκκλησία» αντιμετωπίζει τεράστια και δυσεπίλυτα προβλήματα. Οι προσελεύσεις στον «κλήρο» είναι σπάνιες και ο  αριθμός των οπαδών της σε όλο τον κόσμο φθίνει ραγδαία, με αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί δραματικά οι εισφορές τους και το Βατικανό να έχει τα τελευταία χρόνια ελλειμματικό προϋπολογισμό, ένα πολύ μεγάλο έλλειμμα το οποίο αδυνατούν να καλύψουν οι ανά τον κόσμο «επισκοπές» του! Σύμφωνα με δημοσίευμα: «Το Βατικανό σε οικονομική στενότητα: Λιγοστεύουν οι δωρεές - βουλιάζει ο προϋπολογισμός! Το Βατικανό βρίσκεται αντιμέτωπο με μια σοβαρή οικονομική πρόκληση: τη διαρκή αδυναμία κάλυψης του ετήσιου προϋπολογισμού του. Με τις δωρεές να φθίνουν, τα έξοδα να αυξάνονται και τα έσοδα από ακίνητα και επενδύσεις να παραμένουν πενιχρά, η Αγία Έδρα εισέρχεται σε περίοδο λιτότητας. […] η συνολική εικόνα είναι ανησυχητική: οι δωρεές από τον Οβολό μειώθηκαν από 101 εκατ. δολάρια το 2006 σε μόλις 47 εκατ. το 2020,»[7]!

 

      Τι φταίει για την κατάρρευση της δυτικής Χριστιανοσύνης; Το έχουμε αναλύσει πολλές φορές εις βάθος. Κύρια αιτία είναι η αποκοπή της από τον ενιαίο και αδιαίρετο κορμό της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας τον 11ο αιώνα, η απεμπόληση των σωτηρίων αληθειών της ανόθευτης χριστιανικής πίστεως, πάνω στην οποία εδράζεται η Ίδια, καθότι είναι από τη φύση Της  «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄Τιμ.3,15). Απεμπόληση της σώζουσας αλήθειας της Εκκλησίας σημαίνει αυτόματη έξοδο από Αυτή, διότι «Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ;» (Β΄Κορ. 6,14) κατά τον απόστολο Παύλο. Αποκομμένη η δυτική χριστιανοσύνη από τον ενιαίο και αδιαίρετο κορμό της Εκκλησίας, στερείται της Θείας Χάριτος, η οποία λειτουργεί δημιουργικά και σωστικά μέσα στην Εκκλησία και θωρακίζει τους πιστούς. 

 

     Η δυτική Χριστιανοσύνη άρχισε να κατεδαφίζεται αφότου κατακτήθηκε βίαια από τους βάρβαρους, απολίτιστους και αιρετικούς Φράγκους, οι οποίοι ενθρόνισαν αιρετικό Φράγκο στη θέση του Ορθοδόξου Πατριάρχη της Δύσης και εισήγαγαν φοβερές κακοδοξίες, οι οποίες καλλιεργούνταν αιώνες πριν στις φραγκοκρατούμενες περιοχές της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης.   

 

     Η Εκκλησία κατέστη το «μέσον», το «χρήσιμο εργαλείο», του βαρβαρικού φραγκισμού να πραγματοποιήσει τις ιμπεριαλιστικές και κοσμοκρατορικές του βλέψεις. Από πνευματικό και θείο καθίδρυμα μεταβλήθηκε σε εγκόσμιο πολιτικοοικονομικό οργανισμό. Αρχικά αναγνώρισε ως κράτος το 755 ο Φράγκος αυτοκράτορας Πιπίνος ο Βραχύς (751-768). Για να επιβάλλει τις κοσμοκρατορικές του βλέψεις εισήγαγε και επέβαλε στην Δυτική Εκκλησία το αντίχριστο και απάνθρωπο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα του  φεουδαρχισμού, το οποίο «έντυσε» με «θεολογικό μανδύα» και με τον οποίο πορεύτηκε ο αιρετικός Παπισμός τους τελευταίους 10 αιώνες, σπέρνοντας τον όλεθρο στις φραγκοκρατούμενες χώρες και σε όλο τον κόσμο! Είναι σημαντικό να επισημάνουμε, πως ακόμα και σήμερα, όταν το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας και κύρια του πολιτισμένου κόσμου έχει απαλλαγεί από τις απάνθρωπες καταβολές της φεουδαρχίας, το Βατικανό συνεχίζει να παραμένει ένα φρικτό απολίθωμα του μεσαιωνικού φεουδαλισμού!

 

     Η ιστορία είναι ο αψευδής μάρτυρας της απάνθρωπης πορείας του παρεφθαρμένου δυτικού Χριστιανισμού, ο οποίος μας είναι πλέον γνωστός ως Παπισμός. Άπειρα και φρικώδη τα εγκλήματά του: Σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση, Νύχτες Αγίου Βαρθολομαίου, θρησκευτικοί πόλεμοι, αποικιοκρατία, αλλά και εσωτερικές ίντριγκες, δολοφονίες αντιπάλων, κατάχρηση εξουσιών, δολοπλοκίες, φόνοι, ανηθικότητα, σεξουαλικά όργια μέσα στο Βατικανό, σοδομισμός, τεράστια οικονομικά σκάνδαλα, αναιδής πώλησης συγχωροχαρτιών, με αποκορύφωμα τις χιλιάδες περιπτώσεις βιασμών και παιδοφθορίας αθώων παιδιών από χιλιάδες εγκληματίες φραγκοπαπάδες τα τελευταία χρόνια, συνθέτουν ένα απαίσιο σκηνικό, το οποίο, όχι μόνον δεν θυμίζει την άσπιλη και αμώμητη Εκκλησία του Χριστού, αλλά μάλλον μια δαιμονική κατάσταση, η οποία δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία και ίσως ξεπερνά και αυτή την παρακμάζουσα ειδωλολατρική Ρώμη!

 

     Επίσης, αλλοίωσε και την πνευματική κατάσταση των Ευρωπαίων με τον σχολαστικισμό, απομακρύνοντας τους  από την χριστιανική παράδοση της Α΄ χιλιετίας και  εισάγοντάς τους σε μια νοσηρή νοησιοκρατία. Αποθεώνοντας το ανθρώπινο μυαλό, κατέστησε τον άπειρο και ακατανόητο Θεό (ως προς τη φύση Του) γνωστικό αντικείμενο της ανθρώπινης νόησης, οδηγώντας στην σχετικότητα του Θεού και στη συνέχεια στην άρνησή Του! Όσο και αν ακούγεται αυτό αντιφατικό και παράδοξο, η σύγχρονη αθεΐα και άρνηση είναι δημιούργημα της δυτικής Χριστιανοσύνης, το αιρετικού Παπισμού!

 

      Ευτυχώς όμως η ανθρωπότητα άρχισε να ξυπνά από τον πνευματικό λήθαργο που της επέβαλε ο Παπισμός και τα παρακλάδια του και άρχισε να αντιδρά. Η αντίδραση αυτή υπήρξε σφοδρή και όχι δυστυχώς αναίμακτη (π.χ. Γαλλική Επανάσταση), ώστε το αιρετικό και βάρβαρο δυτικό χριστιανικό φόβητρο να αρχίσει να καταρρέει, φτάνοντας στην έσχατη κατάντια του στις μέρες μας, όπου πνέει τα λοίσθια!  Ο Καθηγητής κ. Γ. Πιπερόπουλος είναι αποκαλυπτικός: «Πολύ οδυνηρά “πλήγματα” στην Χριστιανοσύνη έχουν προξενήσει οι αδιαμφισβήτητες αποκαλύψεις για εκατοντάδες χιλιάδες σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά από μέλη του Καθολικού κλήρου στην Ευρώπη και αποκαλύψεις “σκανδάλων” που σχετίζονται με τραπεζικές διαδικασίες, και υπεξαιρέσεις από υψηλόβαθμα στελέχη της Εκκλησίας»[8]!

 

       Μέσα σε αυτή την δυσοίωνη και καταθλιπτική κατάσταση για την καταρρέουσα  δυτική Χριστιανοσύνη, αναφαίνεται μια ανέλπιστη ελπίδα και αναδύεται μια χαροποιά αισιοδοξία, που είναι η άνθιση της Ορθοδοξίας στον άνυδρο πνευματικά δυτικό κόσμο! Αξιόπιστες αναφορές κάνουν λόγο για μαζικές μεταστροφές παπικών και προτεσταντών και την ένταξή τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Ο γνωστός έγκριτος και μαχητικός δημοσιογράφος κ. Ε. Ανδρώνης μας παρέθεσε, σε άρθρο του, συνταρακτικά στοιχεία, μεταστροφών[9]. Σημείωσε:  «Οι αναφορές για δυτικές χώρες όπου γνωρίζει πρωτόγνωρη άνθιση η Ορθοδοξία, είναι πολλές τα τελευταία χρόνια. Και μιλώ ιδιαίτερα για χώρες που ποτέ στη σύγχρονη ιστορία τους δεν είχαν τέτοια θρησκευτική παράδοση και αν είχαν ήταν πριν το σχίσμα του 1054, όταν και δημιουργήθηκε η πρώτη μεγάλη αίρεση που γέννησε όλες τις άλλες: o Παπισμός. Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Βρετανία, το Ορθόδοξο ρεύμα γνωρίζει πολύ εντυπωσιακή άνοδο. Τόσο αξιοσημείωτη που τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης έχουν αρχίσει να αφιερώνουν αρκετά δημοσιεύματα για το φαινόμενο». Μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα το δημοσιοποιούν, όπως η μεγάλη αμερικανική εφημερίδα «New York Post», δημοσίευσε στις 3/12 ένα εκτενές άρθρο για την άνθιση της Ορθοδοξίας στην αμερικανική νεολαία με τίτλο: «Νεαροί άνδρες εγκαταλείπουν ομαδικά τις παραδοσιακές εκκλησίες για την “αρρενωπότητα” του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Από τη δική του οπτική γωνία ο αρθρογράφος δικαιολογημένα ονομάζει ως “παραδοσιακές εκκλησίες” τα κακόδοξα δόγματα στα οποία θεμελιώθηκε ιστορικά το κράτος των ΗΠΑ, δηλαδή ο Προτεσταντισμός (Βαπτιστές, Μεθοδιστές, Ευσεβιστές, Ευαγγελικοί, Αγγλικανοί κ.λπ.), και ο Καθολικισμός»[10]! Με τον όρο «αρρενωπότητα» της Ορθοδοξίας, ο δημοσιογράφος ήθελε να τονίσει την προσήλωση της Ορθοδοξίας στην παράδοση και να στιγματίσει τις αιρετικές «εκκλησίες», οι οποίες προωθούν την ομοφυλοφιλία! Όπως σχολίασε ο κ. Ε. Ανδρώνης, για παράδειγμα, «η Αγγλικανική εκκλησία είχε καταντήσει ένα κοσμικό “πανηγύρι” χωρίς καμία πνευματικότητα. Μια θεολογία διάτρητη, παραδομένη στα γούστα του κόσμου. Ασαφή δόγματα, χειροτονίες γυναικών, LGBTQ+ προπαγάνδα, μουσικές… μπάντες στη λειτουργία. Ένα κακέκτυπο “εκκλησίας” που δεν έχει καμία σχέση με τη διδασκαλία του Χριστού. Ένα ηθικοπλαστικό εμπόριο με τον κόσμο, που έχει καταντήσει τελείως εύπλαστο στις τάσεις του συρμού»[11]! Σύμφωνα με άλλο έγκυρο δημοσίευμα: «Έρευνα αποκαλύπτει την ισχυρή επιθυμία των Αγγλικανών κληρικών για σημαντικές αλλαγές στο δόγμα της Εκκλησίας τους επί θεμάτων όπως το σεξ, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, ο γάμος και ο ρόλος της γυναίκας στο ιερατείο, έτσι ώστε οι επίσημες εκκλησιαστικές θέσεις να ευθυγραμμιστούν περισσότερο με την επικρατούσα κοινή γνώμη. Για παράδειγμα, η πλειοψηφία των κληρικών θέλει να αρχίσει η τέλεση στην εκκλησία γάμων μεταξύ συζύγων του ίδιου φύλου, αλλά και να τερματιστεί η εναντίωση στο προγαμιαίο και ομοφυλοφιλικό σεξ»[12]

 

      Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με την παρατήρηση, ότι αυτή η παταγώδης κατάρρευση έχει αρνητική επίδραση και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, διότι  οι «δικοί» μας θιασώτες της «ένωσης των εκκλησιών» και δυστυχώς υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, ακολουθούντες τα διδάγματα του σύγχρονου θρησκευτικού συγκρητισμού, πασχίζουν να στηρίξουν τον καταρρέοντα δυτικό Χριστιανισμό! Όταν είναι οφθαλμοφανές ότι αυτός δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον, οι «αφελείς» «βάζουν πλάτη» για την στήριξή του, του δίνουν εκκλησιαστική υπόσταση! Και ενώ θα έπρεπε να επιχαίρουν για την κατάρρευσή του και την άνθιση της Ορθοδοξίας στο δυτικό κόσμο, λυπούνται και ανησυχούν γι’ αυτόν! Του δίνουν αξία και στήριξη με τους ατέρμονους, αναποτελεσματικούς και δυστυχώς επιβλαβείς για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, διαλόγους, δια των οποίων πασχίζουν να «αποδείξουν» ότι οι δυτικές «εκκλησίες» δεν είναι αιρετικές, αλλά ακολουθούν «διαφορετικές παραδόσεις», όχι κακόδοξες! Τις αποκαλούν «αδελφές Εκκλησίες», παρίστανται επισήμως σε λατρευτικές τους τελετές και συχνά συμπροσεύχονται! Τρανή απόδειξη τα όσα τραγελαφικά και απαράδεκτα έλαβαν χώρα και ειπώθηκαν, για το θάνατο του αποθανόντος αιρεσιάρχη «Πάπα» Φραγκίσκου και την εκλογή του νέου Λέοντα ΙΔ΄!

 

     Η κατάρρευση του δυτικού αιρετικού Χριστιανισμού αποδεικνύεται και αγιογραφικά.  Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός διαβεβαίωσε πως η Εκκλησία Του δεν θα καταλυθεί ποτέ, διότι, «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.16,18). Το ότι οι «εκκλησίες» της δυτικής χριστιανοσύνης καταρρέουν και σβήνουν σημαίνει σαφέστατα ότι  δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού! Οι αιρέσεις και τα σχίσματα έχουν ημερομηνία λήξης, σε αντίθεση με την αληθινή Εκκλησία, η οποία, σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο: «αὕτη δὲ ὑπὲρ τῶν οὐρανῶν ἀναβέβηκε. τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ ᾿Εκκλησία· πολεμουμένη νικᾷ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα, καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ’  οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ’ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ’ οὐ νικᾶται…»[13]! Δεν θα σβήσει στους αιώνες, διότι ο Χριστός, «ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ.1,18) και είναι αιωνίως παρών σε αυτή «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ.28,20)! Εφόσον ο Χριστός είναι αιωνίως ακατάλυτος, και η Εκκλησία Του, το Πανάγιο Σώμα Του, είναι ακατάλυτη!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Μητροπόλεως Πειραιώς, 7.7.2025

 Ἕνα ἐξαιρετικό κείμενο-ἀνατομία τοῦ "πολιτισμοῦ" μας, στήν ἀλήθεια τοῦ ὁποίου πρέπει νά καθρεπτιστοῦμε!......

ΣΚΙΕΡΟΣ, ΚΑΚΕΚΤΥΠΟΣ Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

  

Γάζα – Αἱ συνέπειαι μίας γενοκτονίας: Τὸ 96% τῶν ζωντανῶν παιδιῶν πιστεύει ὅτι θὰ ἀποθάνη. (Πηγή: «Ημεροδρόμος»)

 

Ἡ κατοχικὴ δύναμις τοῦ Ἰσραὴλ ἐπιδιώκει  τὴν «ἐξαφάνισιν τῶν Παλαιστινίων»

 

ΣΚΙΕΡΟΣ, ΚΑΚΕΚΤΥΠΟΣ Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

 

Ἡ Γενοκτονία, τὸ σκληρὸν νόμισμα τῆς Δυτικῆς Κυριαρχίας

 

Τοῦ κ. Λέοντος Μπράνγκ, θεολόγου

   Στὶς 17 Μαΐου ὁ Chris Hedges, ἕνας γνωστὸς Ἀμερικανὸς δημοσιογράφος, ποὺ ἔχει τιμηθεῖ μὲ ἀρκετὲς διακρίσεις, δημοσίευσε στὸ ἱστολόγιο «chrishedges. substack.com» ἕνα ἄρθρο μὲ τίτλο «Ἡ Νέα Σκοτεινὴ Ἐποχὴ» καὶ ὑπότιτλο «Ἡ γενοκτονία στὴ Γάζα δὲν εἶναι ἀνωμαλία. Ἀπεικονίζει κάτι θεμελιῶδες γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ εἶναι ἕνας τρομακτικὸς προάγγελος τοῦ ποῦ κατευθύνεται ὁ κόσμος».

 

Ἡ σημερινὴ ἀνθρωπιστικὴ κατάστασις εἰς τὴν Γάζαν

  Βέβαια ὁ Chris Hedges ἔγραψε τὸ ἄρθρο πρὶν τὴ μερικὴ ἀναίρεση τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς Γάζας στὰ τέλη Μαΐου, ὅταν στὸ συνοριακὸ πέρασμα τῆς Ράφα στὴ Γάζα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Αἰγύπτου 2.000 φορτηγὰ φορτωμένα μὲ σάκους ἀλευριοῦ, δεξαμενὲς νεροῦ, τρόφιμα, ἰατρικὲς προμήθειες,  καύσιμα καὶ ἄλλα εἴδη, περίμεναν νὰ τοὺς δοθεῖ ἄδεια, ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ τροφοδοτήσουν τοὺς Παλαιστινίους μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθά. Πέρα ἀπὸ τὶς καθημερινὲς σφαγὲς μὲ πυροβόλα ὅπλα, βόμβες, ὀβίδες τάνκς, πέρα ἀπὸ τὶς μολυσματικὲς ἀσθένειες στὴ Γάζα ἀξιοποιεῖται τὸ παλαιότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ὅπλα πολιορκίας: ἡ πεῖνα. Ἕνας στοὺς πέντε ἀνθρώπους στὴ Λωρίδα τῆς Γάζας κινδυνεύει νὰ λιμοκτονήσει μετὰ ἀπὸ σχεδὸν τρεῖς μῆνες ἰσραηλινοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν τροφίμων καὶ τῆς ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας. Δυστυχῶς ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς μερικῆς ἀναίρεσης τοῦ ἀποκλεισμοῦ ἡ κατάσταση δὲν ἔχει ἀλλάξει ριζικά. Ἀκόμα καὶ τώρα πολὺ λίγα τρόφιμα φθάνουν στοὺς ἔγκλειστους ἀνθρώπους ἐκεῖ, σύμφωνα μὲ τὶς σοβαρὲς καταγγελίες τοῦ γραφείου ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν στὶς 23 Ἰουνίου. Τὸ Ἰσραήλ, ὅπως ὑποστηρίζει τὸ γραφεῖο, παρεμποδίζει συστηματικὰ τὴ βοήθεια, γιὰ νὰ σβήσει τὴν παλαιστινιακὴ ζωή. Ὁ διευθυντὴς τοῦ γραφείου συντονισμοῦ τοῦ ΟΗΕ γιὰ τὴν ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια στὰ κατεχόμενα ἐδάφη, Jonathan Whittall, κατηγόρησε τὸ Ἰσραὴλ ὅτι σκόπιμα ἐμποδίζει τὴ χρήση τῶν ἀξιόπιστων συστημάτων τοῦ ΟΗΕ. Σὲ ἀνακοίνωση τύπου δήλωσε: «Θὰ μπορούσαμε νὰ φθάσουμε σὲ κάθε οἰκογένεια στὴ Γάζα – ὅπως κάναμε στὸ παρελθὸν -, ἀλλὰ μᾶς ἐμποδίζουν σὲ κάθε βῆμα νὰ τὸ κάνουμε». Ἡ κατοχικὴ δύναμη τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως ἐπιβεβαιώνεται καθημερινά, ἐπιδιώκει τὴν «ἐξαφάνιση τῆς παλαιστινιακῆς ζωῆς». Ὁ στρατὸς τοῦ Ἰσραὴλ ἐπανειλημμένα πυροβόλησε ἀνθρώπους ποὺ ἤθελαν νὰ παραλάβουν τρόφιμα. Τὰ θύματα αὐτὰ μετριοῦνται ἤδη μὲ ἑκατοντάδες. Ὁ ἐκπρόσωπος τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν κατηγόρησε τὴν ἰσραηλινὴ ἡγεσία ὅτι δημιούργησε σκόπιμα σημεῖα διανομῆς τροφίμων σὲ στρατιωτικοποιημένες ζῶνες. «Ἡ παλαιστινιακὴ ζωὴ καὶ ὅ,τι τὴν ὑποστηρίζει, καταστρέφεται συστηματικὰ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ κόσμου», εἶπε ὁ Whittall. Ὁ πληθυσμὸς ἔχει ἐγκλωβιστεῖ στὸ 17 %  τῆς ἐπιφάνειας τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας. Οἱ ποσότητες ἀπὸ βοήθεια ποὺ ἔχουν φθάσει μέχρι στιγμῆς δὲν ἐπαρκοῦν καθόλου, γιὰ νὰ ἀνακουφίσουν τὴ μεγάλη ἀνάγκη τῶν ἀνθρώπων στὴν περιοχή. Ὁ ΟΗΕ καὶ οἱ ἀνθρωπιστικὲς ὀργανώσεις προειδοποιοῦν γιὰ ξέσπασμα πείνας.

  Σύμφωνα μὲ τρέχουσες ἀναφορές, πάνω ἀπὸ 50.000 παιδιὰ ἔχουν σκοτωθεῖ ἢ τραυματιστεῖ ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2023. Περισσότερα ἀπὸ 4.000 παιδιὰ μὲ τοὺς πιὸ σοβαροὺς τραυματισμοὺς ἢ ἀσθένειες περιμένουν ἐπειγόντως τὴν ἰατρικὰ ἀπαραίτητη διακομιδή τους. Περισσότερα ἀπὸ 71.000 παιδιὰ ἀπειλοῦνται ἔντονα ἀπὸ τὸν ὑποσιτισμό. «Αὐτὰ εἶναι παιδιὰ ποὺ εἶναι ἕξι μηνῶν καὶ ζυγίζουν ὅσο τὰ νεογέννητα», ἀναφέρει ἡ Rosalia Bollen, εἰδικὸς ἐπικοινωνίας τῆς UNICEF στὴ Γάζα, σὲ συνέντευξή της. Αὐτὰ τὰ παιδιὰ «δὲν μοιάζουν πιὰ μὲ παιδιά, μοιάζουν μὲ μικροὺς σκελετούς».

 

Ἡ ἐπιδίωξις τοῦ Ἰσραὴλ μὲ τὴν ἀνοχὴν τῆς Δύσεως

  Ἑπομένως, αὐτὸ ποὺ κατηγορεῖ ὁ Chris Hedges στὸ ἄρθρο του ἐπιβεβαιώνεται καθημερινῶς. Τὰ λόγια τοῦ Ἰσραηλινοῦ Πρωθυπουργοῦ Μπενιαμὶν Νετανιάχου, ποὺ ἀναφέρει ὅτι τίποτα δὲν θὰ σταματήσει αὐτὴ τὴν τελικὴ ἐπίθεση, ποὺ ὀνομάζεται «Ἐπιχείρηση Ἅρμα τοῦ Γεδεῶν», φανερώνουν τὸ ἀπάνθρωπο ἐγχείρημα. Τὸ Ἰσραὴλ «καταστρέφει ὁλοένα καὶ περισσότερα σπίτια στὴ Γάζα». Οἱ Παλαιστίνιοι δὲν ἔχουν «τίποτα γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν καὶ πάλι». «Τὸ μόνο ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῶν κατοίκων τῆς Γάζας νὰ μεταναστεύσουν ἐκτὸς τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας». Αὐτὰ τὰ λόγια εἶπε ὁ Ἰσραηλινὸς Πρωθυπουργὸς σύμφωνα μὲ ἕνα πρωτόκολλο ποὺ διέρρευσε κατὰ τὴ διάρκεια μίας συνάντησης πίσω ἀπὸ κλειστὲς πόρτες μὲ βουλευτὲς τῆς Κνεσέτ. Καὶ συμπλήρωσε: «Ἀλλὰ τὸ κύριο πρόβλημά μας εἶναι νὰ βροῦμε χῶρες ποὺ νὰ τοὺς ὑποδεχτοῦν».

  Μὲ ἀφορμὴ αὐτὰ τὰ λόγια του Νετανιάχου πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε, ὅτι τὸ 1898 μετὰ τὸ ξεκίνημα τῆς πρώτης μαζικῆς μετανάστευσης ζοῦσαν στὴν Παλαιστίνη μόλις 5.200 Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν δεύτερη μαζικὴ μετανάστευση ἔφθασαν τὸ 1918 στὶς 56.000 ἔναντι 644.000 Παλαιστινίων. Ἡ ἀντίστοιχη κατοχὴ γῆς ἦταν 2,5% ἔναντι 97,5%. Μὲ τὴ μαζικὴ μετανάστευση τῶν ἑπόμενων 30 ἐτῶν οἱ ἀριθμοὶ τῶν κατοίκων ἔφθασαν τὸ 1948, τὴ χρονιὰ τῆς δημιουργίας τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸν ΟΗΕ, στὶς 700.000 ἔναντι 1.380.000 μὲ τὴν ἀντίστοιχη κατοχὴ γὴς 5,67% ἔναντι 94,33%. Μὲ τὰ δεδομένα τότε ἡ ἀρχικὴ ἔκταση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τὸ ὁποῖο ἀναγνώρισαν οἱ ΗΠΑ ἐντὸς ὀλίγων ὡρῶν, ὁρίστηκε σὲ 56,47% τοῦ ἐδάφους ὡς ἑβραϊκὴ ζώνη καὶ 42,88 ὡς ἀραβικὴ ζώνη, ὅπως καὶ τὴν πόλη τῆς Ἱερουσαλὴμ μὲ ἔκταση 0,65% ὡς διεθνῆ ζώνη. Ἐν τῷ μεταξὺ μὲ τοὺς διαφόρους πολέμους ἡ ἔκταση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ ἀποτελεῖ περίπου τὸ 76,8% καὶ οἱ παλαιστινιακὲς περιοχὲς (Λωρίδα τῆς Γάζας καὶ Δυτικὴ Ὄχθη) τὸ 23,2% τοῦ ἐδάφους τῆς Παλαιστίνης.

 

Ἡ βαρβαρότης τῆς Δύσεως

  Εἶναι σκληρὴ ἡ κρίση τοῦ Chris Hedges γιὰ τὴν «πολιτισμένη» Δύση. Χαρακτηρίζει τὰ 15 χιλιόμετρα συνόρων ἀνάμεσα στὴν Αἴγυπτο καὶ τὸ Ἰσραὴλ ὡς «γραμμὴ διαχωρισμοῦ μεταξὺ ἑνὸς κόσμου βάναυσης ἐκβιομηχάνισης καὶ τοῦ ἀπελπισμένου ἀγώνα ἐπιβίωσης ἐκείνων ποὺ ἔχουν ἐγκαταλειφθεῖ ἀπὸ τὰ πλουσιότερα ἔθνη τῆς γῆς.» Στὴ συνοριακὴ γραμμὴ αὐτὴ καταρρέουν τὸ ὄμορφο κατασκεύασμα τῶν διεθνῶν ἀνθρωπιστικῶν συμβάσεων, αὐτὰ ποὺ λέγονται γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀμάχων ἢ γιὰ τὰ πιὸ βασικὰ δικαιώματα. Ἐκεῖ ἀποκρυσταλλώνεται ἡ ἀδυσώπητη πραγματικότητα: «Οἱ ἰσχυροὶ σταυρώνουν τοὺς ἀδύναμους», «δὲν ἀποκλείεται καμία θηριωδία – οὔτε κἄν γενοκτονία», «ἡ λευκὴ φυλὴ στὸν Παγκόσμιο Βορρᾶ ἐπιστρέφει στὴν ἀνεξέλεγκτη, ἀρχαϊκὴ βαρβαρότητα ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ἀποικιοκρατία καὶ τὴ μακραίωνη ἱστορία λεηλασίας καὶ ἐκμετάλλευσης»,  ἐκεῖ ἀμαυρώνεται ἡ βιτρίνα τῆς δημοκρατίας, δικαιοσύνης καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ὅσο καὶ νὰ ἐπιθυμεῖ ὁ “πολιτισμένος” δυτικὸς κόσμος μὲ τὴ γενικευμένη κατηγορία τῶν Ναζὶ νὰ διαγράψει ἀπὸ τὴ μνήμη του τὶς γενοκτονίες ποὺ διέπραξε στὴν Ἀμερική, τὴν Ἀφρική, τὴν Ἰνδία, στὴ Γάζα ἀπογυμνώθηκε ἡ μεγάλη ἀπάτη τῆς ἀνθρώπινης προόδου. Γιὰ ἄλλη μία φορὰ στὴν ἱστορία πίσω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο πρόβαλε τὸ ἀληθινὸ ἀπεχθὲς πρόσωπο τῆς “πολιτισμένης” Δύσης, ἀποδείχθηκε καὶ πάλι, ὅτι «ἡ γενοκτονία εἶναι τὸ σκληρὸ νόμισμα τῆς δυτικῆς κυριαρχίας». Δὲν ἄλλαξε τίποτε, παρὰ μόνο τὰ ἐργαλεῖα. Τὰ σπαθιὰ ἀντικαταστάθηκαν μὲ βόμβες τῶν 900 κιλῶν ποὺ ρίχνονται σὲ στρατόπεδα προσφύγων.

  Δεδομένο κατὰ τὴν ἐκτίμηση τοῦ συγγραφέα εἶναι: «εἰσερχόμαστε σὲ μία νέα σκοτεινὴ ἐποχή», ἡ ὁποία ἀξιοποιεῖ ὅλα τὰ σύγχρονα ἐργαλεῖα (μαζικὴ παρακολούθηση, ἀναγνώριση προσώπου, τεχνητὴ νοημοσύνη, drones, στρατιωτικοποιημένη ἀστυνομία, κατάργηση τῶν διαδικασιῶν τοῦ κράτους δικαίου καὶ τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων) προκειμένου «νὰ ἐπιβάλει τὴν αὐθαίρετη ἐξουσία, τοὺς ἀδιάκοπους πολέμους, τὴν ἀνασφάλεια, τὴν ἀναρχία καὶ τὴν τρομοκρατία, ποὺ ἦταν οἱ κοινοὶ παράγοντες τοῦ σκοτεινοῦ μεσαίωνα.»

  Ἀσφαλῶς ἡ βαθύτερη ψυχολογία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος τοῦ κάθε ἀνθρώπου διαδραματίζουν τὸ ρόλο τους στὶς ἐκστρατεῖες μαζικῆς δολοφονίας. Ἐμποδίζονται στὴν ἐκδήλωσή τους ἀπὸ τὴν ἐπικράτηση τῆς τάξης σὲ μία κοινωνία μὲ νόμους καὶ κανόνες συμπεριφορᾶς καὶ τὴν ἐπίβλεψη τῆς τήρησης αὐτῆς τῆς τάξης.

  Καὶ καταλήγει ὁ Chris Hedges: «Ἡ γενοκτονία στὴ Γάζα ἔχει καταρρίψει τὰ τεχνάσματα ποὺ χρησιμοποιοῦμε, γιὰ νὰ ξεγελάσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ ξεγελάσουμε τοὺς ἄλλους. Χλευάζει κάθε ἀρετὴ ποὺ ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἐκπροσωποῦμε, συμπεριλαμβανομένης τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης. Εἶναι μία ἀπόδειξη τῆς ὑποκρισίας, τῆς σκληρότητας καὶ τοῦ ρατσισμοῦ μας. Δὲν μποροῦμε, ἔχοντας παράσχει δισεκατομμύρια δολλάρια σὲ ὅπλα καὶ διώκοντας ὅσους καταγγέλλουν τὴ γενοκτονία, νὰ προβάλουμε πλέον ἠθικοὺς ἰσχυρισμοὺς ποὺ θὰ ληφθοῦν σοβαρὰ ὑπόψη. Ἡ γλώσσα μας, ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς, θὰ εἶναι ἡ γλώσσα τῆς βίας, ἡ γλώσσα τῆς γενοκτονίας, τὸ τερατῶδες οὐρλιαχτὸ τῆς νέας σκοτεινῆς ἐποχῆς, μίας ἐποχῆς ὅπου ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία, ἡ ἀνεξέλεγκτη ἀπληστία καὶ ἡ ἀπεριόριστη βαρβαρότητα θὰ κυριαρχοῦν στὴ γῆ».

 

Αἱ καταβολαὶ τῆς δυτικῆς βαρβαρότητος

  Ἡ παραπάνω περιγραφὴ καὶ ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς στάσης τῆς Δύσης ὡς βαρβαρότητας ἔναντι τῆς γενοκτονίας τῶν Παλαιστινίων πρέπει νὰ προσεγγίζεται μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ ἐκεῖνο ποὺ διατρέχει ὅλη τὴ δυτικὴ ἱστορία, τὴ δυτικὴ ὀφρύ, δηλ. τὴν οἴηση τῆς Δύσης ποὺ ἤδη ἐπεσήμανε ὁ Μέγας Βασίλειος. Τὴν ἐντοπίζουμε ἀρχικὰ στὴν ἀπόλυτη διεκδίκηση τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα. Διεκδικεῖ νὰ εἶναι «πατέρας τῶν πριγκίπων καὶ βασιλέων», «κεφαλὴ τῆς οἰκουμένης», «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ», νὰ περιβάλεται μὲ τὴν πᾶσαν ἐξουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ γῆς, ἀλλὰ καὶ μὲ προεκτάσεις γιὰ τὸν παράδεισο, τοῦ ὁποίου ὡς διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου θεωρεῖται κλειδοῦχος. Γράφει ὁ Ἅγ. Νεκτάριος στὸ πρῶτο τόμο τοῦ ἔργου του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ Σχίσματος: «ἡ πρὸς ἡγεμονίαν τῶν Παπῶν ὁρμὴ ἀπέβη ἀκάθεκτος». Αὐτὴ ἡ οἴηση τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ συναντάει ἔπειτα τὴν οἴηση τῶν Φράγκων. Κατὰ τὴ στέψη του στὴ Ρώμη τὸ ἔτος 800 μ.Χ. ὁ Καρλομάγνος λαμβάνει τὸν τίτλο «imperator romanorum», δηλ. Αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων, διεκδικώντας ἔτσι γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅλο τὸν πολιτισμὸ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, παρότι οἱ Φράγκοι ἔκαναν μόλις τότε τὰ πρῶτα τους ἐκπολιτιστικὰ βήματα. Χωρὶς οὐσιαστικὴ θεολογικὴ μόρφωση ἐκδίδουν τουλάχιστον δέκα ἔργα ἀπὸ τὸν 9ο μέχρι τὸν 13ο αἰώνα μὲ τὸν τίτλο «Contra errores Graecorum» (Ἐναντίον τῶν πλανῶν τῶν Γραικῶν), δηλ. τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς καὶ περιφρονοῦν τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν πρώτη Σταυροφορία, ὑπακούοντας στὴν κλήση τοῦ Πάπα Οὐρβανοῦ Β΄ γιὰ ἱερὸ πόλεμο, κατὰ τὴν κατάκτηση τῆς Ἱερουσαλὴμ στὶς 15 Ἰουλίου 1099 πνίγουν κυριολεκτικὰ τὴν πόλη στὸ αἷμα τῶν ἀπίστων, πιστεύοντας ὅτι ἐπιτελοῦν θεάρεστο ἔργο. Τὰ θύματα μόνο τῆς πρώτης σταυροφορίας πρέπει μὲ πολὺ ἤπιους ὑπολογισμοὺς νὰ φθάνουν περίπου τὶς 100.000. Τὸ 1204, κατὰ τὴν τέταρτη Σταυροφορία, ὅταν ἡ Κωνσταντινούπολη ἔπεσε στὰ χέρια τῶν σταυροφόρων, μὲ τὸ ξημέρωμα τῆς 13ης  Ἀπριλίου τοῦ 1204 ξεκίνησε ἡ λεηλασία τῆς πλουσιότερης πόλεως τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῶν ἐγκαινίων της (11 Μαΐου τοῦ 330) ὥς ἐκείνη τὴν ἡμέρα, δηλ. ἐπὶ περίπου 900 χρόνια, δὲν εἶχε γνωρίσει κατάκτηση. Αὐτὴ ἡ πόλη παραδόθηκε γιὰ τρεῖς μέρες στοὺς σταυροφόρους γιὰ λεηλασία. Βιασμοί, φόνοι καὶ ἀσύλληπτες καταστροφὲς ἀκολούθησαν. Ὅλα ἔγιναν ἀντικείμενο τῆς μανίας τους, ναοί, μοναστήρια, βιβλιοθῆκες. Ἀκόμα καὶ ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας συλήθηκε. Καταπατοῦσαν Ἱερὲς Εἰκόνες, ἔπιναν ἀπὸ τὰ Ἅγια Ποτήρια, τοποθέτησαν πόρνη στὸ θρόνο τοῦ Πατριάρχη, ἅρπαξαν ὅ,τι μποροῦσαν ἀπὸ ἱερὰ ἀντικείμενα ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἐπὶ αἰῶνες στὸν Ἱερὸ Ναό. Ἄλλωστε οἱ χριστιανοὶ τῆς Ἀνατολῆς ἦταν γιὰ τοὺς σταυροφόρους αἱρετικοὶ καὶ προδότες τῆς πίστεως. Αὐτὸ τοὺς εἶχαν ἐμπνεύσει οἱ ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποί τους.

  Τὸ 1209 κάλεσε ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος Γ΄ σὲ σταυροφορία ἐναντίον τῶν Ἀλβιγηνῶν ἢ Καθαρῶν, μίας αἵρεσης ποὺ εἶχε ἰσχυροποιηθεῖ στὴν Νότια Γαλλία. Ἡ σταυροφορία αὐτὴ στοίχισε περίπου 20000 θύματα.

  Τὸ 1215 ὁ ἴδιος Πάπας, ἔχοντας ἀπόλυτη πεποίθηση γιὰ τὸ πρωτεῖο τῆς ἀλήθειας τοῦ προσώπου του, ἵδρυσε τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση, ἡ ὁποία σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ βασανιστήρια (καθιερώθηκαν ἐπίσημα τὸ 1252 ἐπὶ πάπα Ἰννοκεντίου Δ΄) καὶ μὲ τὸ κυνήγι τῶν μάγων καὶ μαγισσῶν στοίχισε ἑκατοντάδες χιλιάδες θύματα.

 

Ὁ Λουθηρανὸς μεσσιανισμὸς

  Τὸ ἑπόμενο ἀποφασιστικὸ βῆμα τελεῖται μὲ τὸν Μαρτῖνο Λούθηρο (1483-1546). Πλέον τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα μετατρέπεται σὲ ἀλάθητο τοῦ Λουθήρου. Ἐκεῖνος ἐγκαινιάζει τὸν ἑαυτό του ὡς νέο μεσσία τῆς Δύσης, ἀνάγεται σὲ ἀπόλυτη αὐθεντία καὶ σὲ ἐσχατολογικὸ προφήτη τοῦ κόσμου. Ὁ Λούθηρος τάχθηκε ὁλοκληρωτικὰ μὲ τὸ μέρος τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων, ἰσχυρίστηκε ὅτι σὲ ἐκείνους παρέχεται ἡ κοσμικὴ ἐξουσία ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ παποκαισαρισμὸς τοῦ ποντίφηκα τῆς Ρώμης μετατράπηκε στὸ Λουθηρανισμὸ στὸν καισαροπαπισμὸ τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων ποὺ ἔλεγχαν πλήρως τὶς κατὰ τόπους λουθηρανὲς ἐκκλησίες. Ταυτόχρονα μὲ τὸν Λούθηρο καὶ ὁ κάθε προτεστάντης ἀνάγεται σὲ κριτήριο τῆς ἀλήθειας, διότι παρόμοια μὲ τὸν Λούθηρο καὶ ὁ κάθε πιστὸς μπορεῖ νὰ γίνει δέκτης τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ ἀτομισμὸς πλέον βασιλεύει σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο.

 

Ὁ μεσσιανισμὸς τοῦ Διαφωτισμοῦ

  Μὲ τὸ Διαφωτισμό, τὸ ἑπόμενο βασικὸ ἐξελικτικὸ στάδιο τῆς δυτικῆς κουλτούρας, ὁ Θεὸς ναὶ μὲν γίνεται ἀποδεκτὸς ἀκόμα ὡς δημιουργὸς τοῦ κόσμου, ἐξορίζεται ὅμως ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Τὴ θέση του καταλαμβάνει ὁ ἄνθρωπος. Ὁ φιλόσοφος ἐκεῖνος ποὺ διαμόρφωσε τὴν πορεία τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ θεμελίωσε μία νέα μορφὴ «θεοκρατίας» στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία εἶναι ὁ Ζὰν-Ζὰκ Ρουσσὼ (1712-1778). Μὲ τὴ φιλοσοφία καὶ κυρίως μὲ τὸ ἔργο του: «Τὸ κοινωνικὸ συμβόλαιο ἢ Ἀρχὲς πολιτικοῦ δικαίου» μεταφέρει τὴν πηγὴ τῶν ἐξουσιῶν ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπὸ τοὺς ἐλέῳ Θεοῦ Πάπες καὶ Βασιλεῖς στὸν αὐτόνομο καὶ ἀνεξάρτητο ἀπὸ κάθε ὑπερβατικὴ αὐθεντία λαό. Δικαίως πρέπει νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς προφήτης τῆς νέας μορφῆς  «θεοκρατίας» ποὺ γεννιέται μὲ τὴν Πρώτη Γαλλικὴ Δημοκρατία. Ἡ θέση τοῦ μεσσία τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας ὅμως ἀνήκει ἀναμφίβολα στὸν Μαξιμιλιανὸ Φραγκίσκο Μαρία Ἰσίδωρο Ροβεσπιέρο (1758 – 1794). Ἐκεῖνος, μὲ τὶς πολυμήχανες κινήσεις του, ἐπέφερε τὴν ἐκθρόνιση τοῦ Βασιλιᾶ, τὴν ἐκτέλεσή του καὶ τὴν ἐγκατάσταση τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας. Ἡ κοινὴ θέληση γιὰ τὸν Ροβεσπιέρο, ἑρμηνεύοντας μὲ τὸ δικό του τρόπο τὸν Ρουσσώ, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ θέληση τῆς πλειοψηφίας, ἀλλὰ μόνο ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, ὡς πιστοὶ ἀκόλουθοι τῆς ἀρετῆς, κατέχουν τὴν ἀλήθεια. Στὸ σημεῖο αὐτὸ σαφῶς ὁ ἴδιος, ὡς μεσσιανικὴ ἐνσάρκωση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας καὶ κατ’ ἐπέκταση καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ἀκόλουθοί του, ἀναλαμβάνουν τὸ ρόλο τους. Ἔτσι, καλλιεργώντας στὸ ἔπακρο τὴ φήμη τοῦ ἀδιάφθορου, τοῦ φίλου τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, προχωρεῖ πιὰ πρὸς τὴ δική του μοναρχικὴ ἐπικράτηση, ἡ ὁποία στέφεται μὲ τὴν ἐκτέλεση περίπου 40.000 συμπολιτῶν του στὴ λαιμητόμο. Σύμφωνα μὲ τὸν Γάλλο μαθηματικὸ καὶ φιλόσοφο Νικολὰ ντὲ Κοντορσὲ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση γιὰ τὸν Ροβεσπιέρο μετατράπηκε σὲ θρησκεία καὶ ὁ ἴδιος σὲ ἀρχιερέα αὐτῆς τῆς θρησκείας καὶ πρότυπό της.

  Τὸν δεσποτισμὸ τοῦ Ροβεσπιέρου ἔζησαν πολὺ ὀδυνηρὰ καὶ οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς τῆς Βανδέας, μίας εὐρύτερης περιοχῆς τῆς δυτικῆς Γαλλίας, ἡ ὁποία μέχρι σήμερα εἶναι γνωστὴ γιὰ τὶς παραδοσιακές της ρωμαιοκαθολικὲς πεποιθήσεις. Ἐκεῖ εἰδικοὶ ἐκφράζουν τὴν πεποίθηση, ὅτι διαπράχθηκε γενοκτονία, ἐπειδὴ ὁ πληθυσμὸς τῆς Βανδέας ἀπὸ περίπου 815.000 κατοίκους μειώθηκε στὸ διάστημα τῶν ἐτῶν 1792 ἕως 1802 κατὰ 117.000. Κατὰ τὴν ἐξέγερση τῆς Βανδέας οἱ γηγενεῖς ἀγρότες τῆς περιοχῆς εἶδαν στὴν ἐκκλησιαστικὴ πολιτικὴ ποὺ χάραξε ἡ Ἐθνοσυνέλευση τὴν ἀπειλὴ τοῦ δικοῦ τους κοινοτικοῦ τρόπου ζωῆς. Οἱ μάχες τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1793, κατὰ τὶς ὁποῖες οὐσιαστικὰ ὁ στρατὸς τῆς Βανδέας εἶχε ἡττηθεῖ, συνδέονται μὲ μεγάλες σφαγὲς στὸ Λὲ Μὰν (περίπου 15.000 ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ) καὶ στὸ Σαβεναί, ὅπου ὁ στρατηγὸς Βέστερμαν ἀποτελείωσε ἐκείνους ποὺ κατάφεραν νὰ διαφύγουν ἀπὸ τὸ Λὲ Μάν. Θριαμβολογώντας, λέγεται ὅτι ἔγραψε στὴν ἀναφορά του στὴ Συμβατικὴ Ἐθνοσυνέλευση: «Δὲν ὑπάρχει πιὰ Βανδέα. Πέθανε κάτω ἀπὸ τὸ ἀστραφτερὸ σπαθί μας, μαζὶ μὲ τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά. Τοὺς ἔθαψα στοὺς βάλτους καὶ στὰ δάση τοῦ Σαβεναί. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ μὲ κατηγορήσει, ὅτι δημιούργησα ἔστω ἕνα αἰχμάλωτο. Τοὺς ἐξαφάνισα ὅλους». Αὐτὴ ἡ γενοκτονία ἐν ὀνόματι τῶν αὐθεντικῶν δημοκρατῶν τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας μᾶς φέρνει πάλι πρὸ ὀφθαλμῶν τὴν ὑπεροχὴ ἐκείνων ποὺ ταυτίζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴν ἀλήθεια.

 

Τὸ πρότυπον τῶν ΗΠΑ

  Τὴν ἴδια ὑπεροχὴ βίωναν οἱ δημοκράτες Ἀμερικανοὶ ἔναντι τῶν γηγενῶν Ἰνδιάνων ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν ἀφομοίωση στὸν τρόπο ζωῆς τῶν λευκῶν. Ὁ “μέγας δημοκράτης” Τόμας Τζέφερσον, πρόεδρος τῆς Ἀμερικῆς ἀπὸ τὸ 1801 ἕως τὸ 1809, γράφει πρὸς τὸν George Rogers Clark, ἕνα στρατιωτικὸ διοικητὴ τῶν ἐπαναστατικῶν χρόνων: «Στὴν ἐκστρατεία μας ἐναντίον αὐτῶν τῶν ἰνδιάνων ὁ στόχος μας πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐξολόθρευσή τους ἢ ὁ ἐκτοπισμός τους πέρα ἀπὸ τὶς λίμνες τοῦ Illinois River. Αὐτοὶ καὶ ἐμεῖς προφανῶς δὲν μποροῦμε νὰ ζοῦμε στὸν ἴδιο κόσμο».

  Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο δὲν ἰσχύει καὶ σήμερα σύμφωνα μὲ τὴν δυτικὴ ἰδεολογία καὶ γιὰ τοὺς Παλαιστινίους; Τελικὰ ἀπὸ τὰ πέντε ἕως δέκα ἑκατομμύρια τῶν γηγενῶν κατοίκων τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς στὶς ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰώνα, τὸ ἔτος 1900 εἶχαν μείνει μόλις 290.000. Τὴν ἴδια συνταγὴ ἐφάρμοσε καὶ ἡ Δύση στὴν πεποίθηση τῆς ἀνωτερότητάς της στὶς ἀποικίες της, ὅπου ἀνάμεσα στὸ 1490 καὶ τὸ 1890 σύμφωνα μὲ τὸν Ἱστορικὸ David E. Stannard εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὸν θάνατο περίπου 100 ἑκατομμυρίων γηγενῶν. Στὰ καθεστῶτα τοῦ Ναζισμοῦ καὶ τοῦ Ὑπαρκτοῦ Σοσιαλισμοῦ τὰ κριτήρια γιὰ τὸ πρότυπο τοῦ ἀνθρώπου διαφέρουν βέβαια, στὸν πρῶτο εἶναι ρατσιστικὰ καὶ στὸν δεύτερο ἰδεολογικά.

  Πάντως σὲ κάθε περίπτωση ἐπικρατεῖ ἡ πεποίθηση γιὰ τὴν ἀνωτερότητα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, γιὰ τὴν κατοχὴ τῆς ἀλήθειας, σὲ ὅποια μορφὴ αὐτὴ καὶ νὰ βιώνεται, ἀπὸ τὸν ἀλάθητο ἐκπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ γῆς ἕως τὸ σημερινὸ θεοποιημένο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐπιμένει νὰ ὁρίζει ἀκόμα καὶ τὸ φῦλο του καὶ ζεῖ μὲ τὴ φαντασίωση, ὅτι ἔτσι ἀναδεικνύεται σὲ ἐλεύθερη προσωπικότητα.