Οι λόγοι της επίσκεψης του Πάπα εις Τουρκία και Λίβανο

 

Οἱ λόγοι τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πάπα εἰς Τουρκία καί Λίβανο

 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 

            Από της 27ης Νοεμβρίου έως και την 2α Δεκεμβρίου ο Πάπας Λέων ο 14ος επισκέπτεται την Τουρκία και τον Λίβανο. Ο ίδιος με «Αποστολική Εγκύκλιο» του, η οποία επιγράφεται «Εντός της ενότητας της πίστης» και με δηλώσεις του στους διαπιστευμένους στο Βατικανό δημοσιογράφους εξέθεσε τους λόγους για τους οποίους πραγματοποιεί την εν λόγω επίσκεψη, την πρώτη του εκτός Ιταλίας. Όπως είπε, μεταβαίνει στη Νίκαια της Βιθυνίας (βορειοδυτική Μικρά Ασία) για να δώσει ένα «μήνυμα ενότητας» και στον Λίβανο για ένα «μήνυμα ειρήνης».

 

            Η επίσκεψη στη Νίκαια του Πάπα Λέοντος γίνεται μετά την από τον  Οικ. Πατριάρχη Βαρθολομαίο προς αυτόν ανανέωση της προσκλήσεως, την οποία είχε απευθύνει στον προκάτοχό του Φραγκίσκο. Τον προσκαλούσε  να μεταβούν σε αυτήν και από κοινού να εορτάσουν τα 1700 χρόνια από την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.  Κατ’  αυτήν οι συνελθόντες 318 Πατέρες, μεταξύ άλλων, καταδίκασαν τις απόψεις του αιρετικού Αρείου και  διακήρυξαν τα δόγματα της Πίστεως των Χριστιανών δια των πρώτων επτά (εκ των δώδεκα) άρθρων του Συμβόλου της Νικαίας.

 

            Στη δήλωσή του (21/4/2025) για την εκδημία του Πάπα Φραγκίσκου  ο κ. Βαρθολομαίος υπενθύμισε την προς αυτόν πρόσκλησή του. Του έγραψε τότε: «Αγιώτατε, ύστερα από λίγα χρόνια συμπληρώνονται 1700 χρόνια από τη σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Θα είναι μία πολύ ωραία πράξις να πάμε και να εορτάσουμε αυτή την ιστορική επέτειο και να μιλήσουμε για την περαιτέρω πορεία των αδελφών Εκκλησιών μας προς το κοινό ποτήριο». Σημειώνεται ότι ο Πάπας, όντας απόλυτος ηγεμών και  έχοντας το αλάθητο, μπορεί να ομιλεί εκ μέρους σύμπασας της υπ’ αυτόν Εκκλησίας. Όμως κατά την Ορθόδοξη εκκλησιολογία ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μπορεί να εκφράζει μόνο τη προσωπική του άποψη, έστω και ευχή…

 

            Ο Πάπας Λέων δέχθηκε την πρόταση και την ενέταξε σε μια επίσημη επίσκεψη στην Τουρκία και μιαν «αποστολική επίσκεψη» στον δοκιμαζόμενο Λίβανο. Ο Πάπας δεν απέκρυψε τους λόγους  της «επίσκεψης ενότητας» στη Νίκαια και στο Φανάρι. Γράφει στην προαναφερθείσα εγκύκλιό του: «Οφείλουμε να αφήσουμε πίσω τις θεολογικές αντιθέσεις, που έχουν χάσει την αιτία της ύπαρξής τους, για να αποκτήσουμε μια κοινή σκέψη, και ακόμη περισσότερο, μια κοινή προσευχή εν Αγίω Πνεύματι προκειμένου να συγκεντρωθούμε όλοι  σε μία μόνο πίστη και σε μία μόνο αγάπη». Για να επιτευχθεί αυτό ο Πάπας καλεί όλους «να ενισχύσουν την οικουμενική κίνηση, όπως την εννοεί ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ στην εγκύκλιο του «Ut unum sint» (Ίνα πάντες εν ώσιν).

 

            Η αναφορά αυτή του Πάπα Λέοντος στην εγκύκλιο του προκατόχου του ξεκαθαρίζει πλήρως τί παγίως σημαίνει για τον ίδιο και γενικά για το Βατικανό  η «ένωση στην πίστη και στην αγάπη». Το 88ο άρθρο της Εγκυκλίου «Ut Unum Sint» επιγράφεται «Το λειτούργημα ενότητας του Επισκόπου Ρώμης». Σε αυτό, μεταξύ άλλων, αναφέρεται: «Μεταξύ των Εκκλησιών και εκκλησιαστικών Κοινοτήτων, η Καθολική Εκκλησία έχει την πεποίθηση ότι διατήρησε τη διακονία του διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου, του Επισκόπου Ρώμης, που ο Θεός ίδρυσε ως “παντοτινή και ορατή αρχή και θεμέλιο ενότητας” (Σημ. Δογματική Διάταξη της Παπικής Εκκλησίας, αποφασισθείσα κατά την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο του Βατικανού) και που το Πνεύμα στηρίζει, ώστε όλοι οι Χριστιανοί να καταστούν μέτοχοι αυτού του ουσιώδους αγαθού».

 

            Στο ίδιο, 88ο άρθρο, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ υπενθυμίζει ότι στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, στη Γενεύη και στις 12 Ιουνίου 1984, είχε εκφράσει την πεποίθηση ότι «σε πιστότητα προς την αποστολική παράδοση και την πίστη των Πατέρων στο λειτούργημα του Επισκόπου Ρώμης, αυτός αποτελεί την εγγύηση της ενότητας όλων των χριστιανών». Οι διατάξεις – δόγματα της Β΄ Βατικανής Συνόδου και οι πάγιες πεποιθήσεις περί του Πρωτείου, από πολλούς  αιώνες πριν, των παπικών καθορίζουν σαφώς τους λόγους για τους οποίους ο Πάπας Λέων επισκέπτεται τη Νίκαια και το Φανάρι και ομιλεί για «ενότητα».

 

            Σημειώνεται ότι η επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι είναι σύντομη, τυπική και στην προαναφερθείσα λογική. Κάνει εντύπωση ότι στην εγκύκλιό του ο Πάπας αναφέρει τον κ. Βαρθολομαίο ως «Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως» και όχι «Οικουμενικό». Από την πλευρά του ο Οικ. Πατριάρχης δεν επέτυχε να δώσει πανηγυρική διάσταση στη συνάντηση της Νικαίας, αφού από τους προκαθημένους των πρεσβυγενών Πατριαρχείων, που προσκάλεσε, μόνο ο Αλεξανδρείας αποδέχθηκε να παραστεί.  Απουσιάζουν οι Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Ειδικά για τον Ιεροσολύμων ο κ. Βαρθολομαίος εξέφρασε ανοικτά τη δυσφορία του. 

 

Κατά το πρόγραμμά του στην Τουρκία ο Πάπας μένει από το μεσημέρι της 27ης έως μετά το μεσημέρι της 30ής Νοεμβρίου. Το απόγευμα της πρώτης ημέρας το περνά στην Άγκυρα, όπου μεταβαίνει στο Μαυσωλείο του Κεμάλ, επισκέπτεται τον πρόεδρο Ερντογάν και συναντάται με το Διπλωματικό Σώμα. Στη συνέχεια αναχωρεί για Κωνσταντινούπολη.

 

Το πρωί της 28ης Νοεμβρίου συναντάται με καθολικούς – κληρικούς και λαϊκούς – που διαμένουν στην Τουρκία και επισκέπτεται το παπικό γηροκομείο της Πόλης. Μετά το μεσημέρι της ίδιας ημέρας με ελικόπτερο μεταβαίνει στη Νίκαια, όπου συμμετέχει στην «οικουμενική συνάντηση προσευχής» και, μία ώρα μετά, επιστρέφει στην Κωνσταντινούπολη... Στις 29/11 το πρωί επισκέπτεται το Μπλέ Τζαμί – την Αγία Σοφία δεν μπορεί να την επισκεφθεί λόγω έργων συντήρησης και της εισόδου εντός αυτής βαρέων οχημάτων. Στη συνέχεια έχει συνάντηση με τους κληρικούς διαφόρων δογμάτων και το απόγευμα συμμετέχει στην    Δοξολογία, που γίνεται προς τιμήν του στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Φανάρι, και ύστερα υπογράφει κοινό μήνυμα με τον κ. Βαρθολομαίο. Μετά τη σύντομη συνάντησή τους, μεταβαίνει στην Βολκσβάγκεν Αρένα της Βασιλεύουσας, όπου τελεί τη λειτουργία για τους Ρωμαιοκαθολικούς. Στις 30 Νοεμβρίου, του Αγίου Ανδρέου, θρονικής εορτής του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, ο Πάπας το πρωί μεταβαίνει στον Πατριαρχικό Ναό των Αρμενίων, όπου συμπροσεύχεται με τους Αρμενίους της Τουρκίας. Στη συνέχεια μεταβαίνει στον Ορθόδοξο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου και παρακολουθεί τη Θεία Λειτουργία, συμπροσευχόμενος. Στη συνέχεια μαζί με τον κ. Βαρθολομαίο εξέρχεται στον εξώστη και ευλογεί τους παρισταμένους και μετά αναχωρεί για Βηρυττό.

 

Η διαδικτυακή παπική τηλεόραση «Reinformation.tv» τονίζει με ωμότητα  ότι ο Πάπας Λέοντας ΧΙV στην εγκύκλιό του «In unitate fidei» μιλάει περισσότερο για τον οικουμενισμό, όπως τον επιδιώκει το Βατικανό, παρά για την Πίστη. Αυτό αποδεικνύεται και από το πρόγραμμα της επίσκεψής του στην Τουρκία και στο Λίβανο. Το εν λόγω ΜΜΕ τονίζει ότι παγία αρχή του Βατικανού είναι πως «δεν υπάρχει σωτηρία εκτός της μάντρας της Καθολικής Εκκλησίας» και αυτήν προωθεί και ο σημερινός Πάπας δια του οικουμενισμού, της εγκαταλείψεως των δογμάτων και της υποταγής σε αυτόν. Επισημαίνει επίσης πως το Βατικανό έχει παρελθόν να αποδέχεται ή να ανέχεται διαφορετικά δόγματα ή συνήθειες Χριστιανών, φτάνει να τον αναγνωρίσουν ως «εκπρόσωπο του Χριστού επί της Γης ως ανώτατη εξουσία που κυβερνά την Οικουμενική Εκκλησία και ως Αρχή της ενότητας της Εκκλησίας». Επίσης φτάνει να αναγνωρίσουν ότι είναι ο ανώτατος νομοθέτης, ο οποίος μετατρέπει τις ουράνιες εντολές σε συγκεκριμένους νόμους.. (Βλ. σχ. Φιλίπ Σέραρντ «Η Εκκλησία ο παπισμός και το σχίσμα», Εκδ. Πεμπτουσία, σελ. 62-63).

 

            Το 1900 η Ορθόδοξος Εκκλησία δέχθηκε μιαν ακόμη «επίθεση αγάπης και ενότητας» της Εκκλησίας με βάση το Πρωτείο του Πάπα. Τότε το Οικ. Πατριαρχείο αντέδρασε έντονα. Με σειρά άρθρων του στο πατριαρχικό περιοδικό «Εκκλησιαστική Αλήθεια», εγκάλεσε τον τότε Πάπα Λέοντα ΙΓ΄, του οποίου το όνομα έλαβε ο σημερινός Πάπας γιατί τον εκτιμά, « για εωσφορική υπερηφάνεια και επί ενόχω διαστροφή της αρχαίας ομολογίας της Ορθοδόξου Πίστεως» (τευχ. 29, 21/7/1900, σελ.325-328). Σήμερα άλλα ήθη επικρατούν.-

 Ανακοινωθέν για την Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου

 

ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ /ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 24.11.2025

 

Ἀνακοινωθέν γιά τήν Θρονική Ἑορτή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τήν ἐπίσημη Ἐπίσκεψη τῆς Α.Α. τοῦ Πάπα Ρώμης Λέοντος ΙΔ΄

 

Μετά πλείστης χαρᾶς ἀνακοινοῦται, ὅτι ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τῇ καί Θρονικῇ Ἑορτῇ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ Α. Ἁγιότης, ὁ Πάπας Ρώμης Λέων ΙΔ’, ἐπισκεπτόμενος ἐπισήμως τήν Ἐκκλησίαν ΚΠόλεως καί τήν Α.Θ. Παναγιότητα, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, θά ἀφιχθῇ εἰς Φανάριον μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ, τό προσεχές Σάββατον, 29ην Νοεμβρίου, καί περί ὥραν 3:30 μ.μ..

 

Ἐκ τῆς εἰσόδου τῶν Πατριαρχείων ὁ Πάπας μετά τοῦ Πατριάρχου θά κατευθυνθοῦν εἰς τόν Π. Πατριαρχικόν Ναόν, ἔνθα θά τελεσθῇ Δοξολογία, παρουσίᾳ τῆς Α.Θ. Μακαριότητος, τοῦ Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεοδώρου Β’,  τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καί ΚΠόλεως, τῶν ἐνταῦθα Διπλωματικῶν Ἀρχῶν καί ἄλλων ἐπισήμων.

 

Μετά τήν Δοξολογίαν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, θά ἐπακολουθήσουν ἐν τῇ Αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου ἡ ὑπογραφή τῆς Κοινῆς Δηλώσεως ὑπό τῶν δύο Προκαθημένων καί ἐν συνεχείᾳ ἡ παρουσίασις τῶν Ἱεραρχῶν ἑκατέρωθεν, ὡς καί τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς Παπικῆς Συνοδείας, καί ἡ κατ’ ἰδίαν συνάντησις τοῦ Πάπα καί τοῦ Πατριάρχου ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Γραφείῳ.

 

Κατόπιν τούτων, τελεσθήσεται Μέγας Ἑσπερινός, χοροστατούσης τῆς Α.Θ. Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, τήν δέ ἐπομένην, Κυριακήν, 30ήν ἰδίου, ἡ καθιερωμένη Πατριαρχική καί Συνοδική Θεία Λειτουργία, προεξαρχούσης τῆς Α.Θ. Παναγιότητος, ἐν συλλειτουργίᾳ μετά τῆς Α.Θ. Μακαριότητος.

 

Κατ’ αὐτήν θά παραστῇ ἡ Α. Ἁγιότης, ὁ Πάπας Ρώμης, μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ, ἐκπρόσωπος, ὡς κατ’ ἔτος, τῆς ἐντίμου Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, αἱ ἐνταῦθα Διπλωματικαί Ἀρχαί καί ἄλλοι ἐπίσημοι.

 

Εἰς τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας θά ἀνταλλαγοῦν ἐπίσημοι λόγοι μεταξύ τοῦ Πάπα καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καί θά ἐπακολουθήσῃ ἡ εὐλογία τοῦ πληρώματος ὑπ’ Αὐτῶν ἀπό τοῦ ἐξώστου τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἶκου.

 

Ἔναρξις Ὄρθρου ὥρα 7:30 π.μ.

 

Κατά τήν Δοξολογίαν καί τήν Θείαν Λειτουργίαν ἡ εἴσοδος εἰς τό Φανάριον θά γίνεται κατόπιν ἐπιδείξεως τῆς εἰδικῆς διά τάς ἡμέρας ταύτας προσκλήσεως.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΝΤΟΣ ΟΛΙΓΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΣΕ ΝΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙ

Τρίζουν τά ἱερά λείψανα τῶν Θεοφόρων Πατέρων διά τάς ἐν Νικαίᾳ φαιδρότητας!

“ΦΙΕΣΤΑΙ”  ΑΙΣΧΥΝΗΣ

ΠΑΠΑ  ΚΑΙ  ΠΑΠΙΣΚΟΥ!

Ἀντικανονική συμπροσευχή καί ὁμιλία εἰς τήν ὁλομέλειαν τῆς παπικῆς Ἐπισκοπικῆς Συνελεύσεως, εἰς Λούρδην Γαλλίας (4/11/2025).

 

 

«Μή μεθ’ ἑτεροδόξων συνεορτάζειν». Αὐτό δεν ἀποτελεῖ ἔκφρασιν μισαλλοδοξίας, ἀλλά καρπόν τοῦ πνεύματος τῆς Ἀληθείας και ὑγιῆ ἐνέργειαν ταῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας!

 

 

τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

 

Ἐκ πρώτης ὄψεως ἴσως θεωρηθεῖ παράδοξος καί προκλητικός ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου. Εἶναι ὅμως; Ἄς ἀφήσωμε τόν λόγο καί τά ἐν συνεχεία παρατιθέμενα στοιχεῖα νά καταδείξουν τί ἐν προκειμένῳ ἰσχύει.

Κατ’ ἀρχάς δέν θά πρέπει νά θεωρηθεῖ ὡς ἐπιπολαιότητα ἤ προκατάληψη τό ὅτι «κρίνονται» προγραμματισμοί καί ὄχι γεγονότα. Τοῦτο δέ, διότι οἱ διοργανωτές ἔχουν παραδώσει πρό πολλοῦ διαπιστευτήρια τῶν φρονημάτων, προθέσεων καί ἐπιδιώξεών των καί θά ἦταν ἀφελές νά ἀναμένωμε τήν ἐμφάνιση τοῦ λέοντος, ὅταν τά ἴχνη του εἶναι πασιφανή.

Τά ἤδη ἀνακοινωθέντα καί ὁ σχετικός προγραμματισμός τοῦ Φαναρίου δέν ἐπιτρέπουν καμμία ἀμφιβολία περί τοῦ πλαισίου καί τοῦ περιεχομένου τῶν σχετικῶν ἑορτασμῶν καί σκοπουμένων. Ἄλλωστε ἡ ἐμπειρία ἐκ τῆς διοργανώσεως καί συγκλήσεως τῆς λεγομένης «Ἁγίας & Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016), πρωτοστατοῦντος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, δικαιώνει τήν ἐκτίμηση ὅτι μόνον ἀφελεῖς ἀποδεικνυόμεθα ὅταν προσδοκοῦμε νά προέλθουν ἀγαθά ἀποτελέσματα ἀπό σχεδιασμούς, προγράμματα καί ἐπιδιώξεις τά ὁποῖα καταστρώνονται ἐπί συγκεκριμένης ἀντορθοδόξου βάσεως καί ἐντός συγκεκριμένου οἰκουμενιστικοῦ πλαισίου.

Ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί προσωπικῶς ἐκ τοῦ ἐπικεφαλῆς του, τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ἔχει καταστεῖ σαφές, μέσῳ σειρᾶς δηλώσεων, συνεντεύξεων καί ἀνακοινώσεων των, ὅτι οἱ ἐπικείμενοι ἑορτασμοί ἐν Νικαία καί ἐν Φαναρίῳ ἐπικεντρώνονται εἰς τήν παρουσία καί συμμετοχή εἰς αὐτούς δύο προσωπικοτήτων καί εἰς ὅ,τι αὐτοί ἐκπροσωποῦν: τοῦ Πάπα Ρώμης καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Αὐτῶν, ἡ ἐπί το αὐτό παρουσία, ὁ συνεορτασμός καί οἱ προφανῶς συμφωνηθεῖσες κοινές δηλώσεις περί τῆς μεταξύ των προσεγγίσεως ἤ «ἑνώσεως», καθώς καί περί τῆς ἀναμενομένης ἀναγγελίας κοινοῦ ἑορτασμοῦ (δηλαδή κοινοῦ προσδιορισμοῦ) τοῦ Πάσχα μεταξύ ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν, συνιστοῦν τό οὐσιαστικό περιεχόμενο τοῦ ἑορτασμοῦ.

Τί, ὅμως, θά ἦτο ἐκκλησιαστικῶς καί δή ὀρθοδόξως ἀναμενόμενο νά συμβεῖ εἰς μίαν τόσο σημαντική ἐπέτειο ὡς ἡ 1700ή ἐπέτειος τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τό ὁποῖο θά συνιστοῦσε ὄντως τιμή πρός τούς συγκροτήσαντας αὐτήν Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;

Σαφῶς καί προφανῶς ἡ ἀνά τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία θά ἀνεμένετο νά ἐκφράσει πρωτίστως τήν ἑνότητά Της διά τῆς κοινῆς παρουσίας, συμμετοχῆς καί συλλειτουργίας τουλάχιστον ὅλων τῶν Προκαθημένων καί ἐπικεφαλῆς τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Τοιοῦτον τι ὅμως δέν ἀνεκοινώθη, οὔτε ἀναμένεται νά συμβεῖ καί μᾶλλον δεν ἐπιδιώχθηκε, εἴτε διότι εἶναι πρακτικῶς ἀνέφικτο ἐξαιτίας τοῦ σοβοῦντος ἀτύπου σχίσματος μεταξύ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἀλλά καί λόγω τῶν συνεπειῶν τοῦ γνωστοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος, τό ὁποῖο, τῆ ὑπαιτιότητι τοῦ πρώτου, ἔχει διχάσει τήν ἀνά τόν κόσμον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία.

Ἐπιπλέον, θά ἀνεμένετο νά ἀποδοθεῖ ἡ ὀφειλομένη τιμή πρός τούς Θεοφόρους Πατέρας διά τῆς κοινῆς ὑπό πάντων διακηρύξεως τῆς προσηλώσεως τῆ ἅπαξ παραδοθείση τοῖς Ἁγίοις Πίστει, τήν ὁποίαν ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι, παρέλαβον οἱ διάδοχοί των Ἅγιοι Πατέρες καί διεφύλαξαν αὐτήν ἀκαινοτόμητον, ὅπως διατυπώνεται εἰς τούς Ὅρους καί τίς Ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν και Τοπικῶν Συνόδων, τίς ὁποῖες ὀφειλετικῶς (πρέπει νά) ὁμολογοῦμε καί τηροῦμε.

Εἰδικότερον δέ καί ὅσον ἀφορᾶ τόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα (θά ἀνεμένετο) νά τιμηθῆ μετά τῶν Πατέρων καί ἡ μνήμη τοῦ συγκαλέσαντος αὐτήν εὐλαβοῦς Αὐτοκράτορος καί ἀναδειχθέντος Ἁγίου Κωνσταντίνου, τοῦ Μεγάλου καί Ἰσαποστόλου, συγκοπιάσαντος διά τήν θεάρεστον ἐπίτευξιν τῆς ἑνότητος ἁπάντων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εὐσεβῶν χριστιανῶν διά τῆς ἀποφάσεως καί θεσπίσεως τοῦ σχετικοῦ Συνοδικοῦ Ὅρου, περί τοῦ ὁποίου ὁ τελευταῖος γραπτῶς ἐπιβεβαιώνει ὅτι «κοινῆ πάντων (τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου) ἤρεσε κρίσει, τήν ἁγιωτάτην τοῦ Πάσχα ἑορτήν μιᾶ καί τῆ αὐτῆ ἡμέρα συντελεῖσθαι» ὄχι μόνον τότε καί τώρα ἀλλά «καί ἐπί τούς μέλλοντας αἰῶνας» (Μεγ. Κων/νου ΒΕΠΕΣ 24, 152). Προφανῶς δέ ὁ ἐπιτευχθείς, Θεία ἐπινεύσει, προσδιορισμός καί κοινός ἑορτασμός ἀφοροῦσε ἀποκλειστικῶς εἰς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι εἰς τούς ἐκτός Αὐτῆς αἱρετικούς.

Ἀντί τῶν ἀνωτέρω, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως προγραμματίζει τόν ἑορτασμό τῆς ἱστορικῆς ἐπετείου τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἰς τόν ἁγιοβάδιστον τόπον ὅπου ἔλαβε χώρα, τήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, οὐσιαστικῶς ὡς ὑπόθεσιν δύο πρωταγωνιστῶν ἐμφανιζομένων ὡς δῆθεν ἀποκλειστικῶν ἐκπροσώπων-Προκαθημένων τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης καί τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως-Νέας Ρώμης ὡς νεότευκτου «Πάπα» τῆς Ἀνατολῆς!

Πέραν δέ αὐτῆς τῆς πρώτης ἐνδείξεως ἤ μᾶλλον καταδείξεως ἀσεβείας πρός τούς Θεοφόρους Πατέρας, διά τοῦ συνεορτασμοῦ μετά τοῦ αἱρετικοῦ καί ἀμετανοήτου Πάπα Ρώμης [ Σημείωση: ἐπιβαρυνομένου μάλιστα μέ τήν καταφρόνηση καί καταπάτηση τοῦ περί τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα  Ὅρου τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἤδη ἀπό τοῦ 16^ουαἰῶνος, διά τῆς καινοτομίας τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου], ὁ ὁποῖος θά συνεχισθεῖ καί ἐντός τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό Φανάρι (κατά τή λεγομένη Θρονική ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως, τήν 29^η & 30^η Νοεμβρίου2025) ὅπου συνήθως λαμβάνουν χώρα ἀσεβέστατες, ὡς ἀντικανονικές καί σκανδαλώδεις, λειτουργικές συμπροσευχές ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν, ὁ προγραμματισμός τῶν ἑορτασμῶν προβλέπει καί κοινή διακήρυξη τῶν δύο πρωταγωνιστῶν - εἰς τό πλαίσιο τοῦ ὡς φαίνεται ὁλοκληρωθέντος (!;) Θεολογικοῦ Διαλόγου –καί, ἐνδεχομένως, κατά τά προαναγγελθέντα, μετά ἀνακοινώσεως προσυμπεφωνημένης περί κοινοῦ προσδιορισμοῦ ἤ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ὑπό Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, σχετικῆς ἀποφάσεως!

Τά ἀνωτέρω δεν εἶναι τυχαῖα, οὔτε ἀθῶα ἤ ἀφελή. Συνιστοῦν ὑλοποίηση καί σταδιακή προώθηση, ἐν προκειμένω ὁλοκλήρωση, παλαιῶν σχεδίων περί τῶν ὁποίων, τόσο ὅσον ἀφορᾶ τήν «ὁλοκλήρωση» τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου καί τήν ἐπίτευξη τῆς λεγομένης «ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν», ὅσο καί τήν διευκόλυνσιν αὐτῆς «ἐκ τῶν κάτω» διά τῆς ἑορτολογικῆς ἑνότητος, εἶναι ἐξαιρετικά ἀποκαλυπτικά καί κατατοπιστικά ὅσα ἀνέφερε σέ Ἄρθρο του στήν Ἐφημερίδα «Καθημερινή» (14.4.1996) ὁ ἀλησμόνητος Δάσκαλός μας καί Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός.

Ἐκεῖ ὁ ἀγωνιστής Κληρικός, μεταξύ ἄλλων, παρατηρεῖ:

«Ὁ οἰκουμενικός διαχριστιανικός διάλογος ἀποσκοπεῖ, ἀκριβῶς, στήν ἄρση τῆς διαιρέσεως καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος. Οὐσιαστικό ὅμως βῆμα σ’ αὐτή τήν κατεύθυνση θεωρεῖται στους οἰκουμενιστικούς κύκλους ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα….Αὐτό τό πνεῦμα ἐνσάρκωνε καί ἡ ἀμφιλεγόμενη Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ὅταν ὡς πρῶτο βῆμα τῆς ἑνωτικῆς προσπαθείας τῆς ἐποχῆς μας προέβαλε «τήν παραδοχήν ἑνιαίου ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν».

Ὁ ἴδιος, ἑρμηνεύοντας τό πνεῦμα τῆς Ἀποφάσεως τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σημειώνει στό ἴδιο ἄρθρο του, ὅτι ἐμπόδιο στήν ἑορτολογική σύμπτωση μέ τούς μή ὀρθοδόξους εἶναι ἡ δογματική-θεολογική διαφορά, δηλαδή ἡ ἀσυμφωνία στήν Πίστη, καί τονίζει:

«Ἔτσι κατανοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικοκανονική ἐντολή ἀπό τήν Α΄Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἔλυσε τελεσίδικα τό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, 325 μ.Χ., ὡς σήμερα – «μή μετά Ἰουδαίων συνεορτάζειν» πού ἰσοδυναμεῖ σήμερα μέ τό μή «μεθ’ ἑτεροδόξων συνεορτάζειν». Αὐτό δέν εἶναι καρπός μισαλλοδοξίας, ἀλλά ἔκφραση ὑγιοῦς καί ἐνεργοῦ ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας»!

Τό ἐν λόγω ἄρθρο ἐγράφη πρό 29 έτῶν ! Ὡς δέ προκύπτει ἐκ τῶν ἀνωτέρω καί ἐκ τῶν ἐπικειμένων νά συμβοῦν, τό Φανάρι πρωτοστάτησε, προώθησε καί μετ’ ἐπιμονῆς ὑλοποιεῖ σταδιακῶς καί σταθερῶς τά σχεδιασθέντα, τά ὁποῖα ἔχουν, παρά τάς κατά καιρούς περί τοῦ ἀντιθέτου ὑποκριτικάς διαβεβαιώσεις, ἕνα κοινό ὄνομα: αὐτό τοῦ ἀντιχρίστου καί ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ!

Τό ζητούμενον εἶναι ἐάν, ἔναντι ὅλων αὐτῶν, ὑπάρχει καί ὀφειλετικῶς ἐκφράζεται τό ὑποκείμενο τῆς ὑγιοῦς καί ἐνεργοῦ ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας πού ἀποτελεῖ τόν φύλακα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί πού δέν εἶναι ἄλλο παρά αὐτόςὁ Λαός τοῦ Θεοῦ (Κληρικοί καί Λαϊκοί) κατά τήν ἔκφραση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, διατυπωθεῖσα ἐν Συνόδω τό ἔτος 1848.

 

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΕΦΗΜ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», 21.11.2025

 

 

 

 

 

 Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων Νικήτας παρουσίασε τήν ἀνανεωμένη Charta Oecumenica στόν Πάπα Λέοντα

 

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καί ἡγέτες

 ἐκκλησιῶν παρουσίασαν τήν ἀνανεωμένη

 Charta Oecumenica στόν Πάπα Λέοντα

Σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού για τον οικουμενικό διάλογο στην Ευρώπη, η Κοινή Επιτροπή του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Επισκοπικών Συνελεύσεων (CCEE – Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) και της Διάσκεψης Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC – Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί, Προτεστάντες) συναντήθηκε στη Ρώμη από τις 4 έως τις 6 Νοεμβρίου 2025.

Κορυφαία στιγμή της συνάντησης υπήρξε η υπογραφή της ανανεωμένης Charta Oecumenica (Οικουμενικού Χάρτη), η οποία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2025, στον Ιερό Ναό του Μαρτυρίου του Αγίου Παύλου στο Αββαείο των Τριών Πηγών. Το κείμενο υπέγραψαν οι Πρόεδροι των δύο οργανισμών: εκ μέρους της CEC, ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας κ. Νικήτας, και εκ μέρους της CCEE, ο Αρχιεπίσκοπος του Βίλνιους κ. Gintaras Grušas.

Την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2025, οι εκπρόσωποι των Χριστιανικών Εκκλησιών της Ευρώπης έγιναν δεκτοί σε ειδική ακρόαση από τον Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ στην Αίθουσα του Κονσιστορίου στο Βατικανό.

Κατά την ομιλία του, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ καλωσόρισε τους εκπροσώπους, τονίζοντας ότι το ανανεωμένο κείμενο – 25 χρόνια μετά την πρώτη υπογραφή του – επιδιώκει να ανταποκριθεί στη διαρκώς εξελισσόμενη οικουμενική πορεία. Επεσήμανε ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει νέες πραγματικότητες, με νέες γενιές και λαούς που φτάνουν από μακρινές χώρες, φέρνοντας μαζί τους «ποικίλες ιστορίες και πολιτισμικές εκφράσεις».

«Ενώ υπάρχουν πράγματι θετικά και ενθαρρυντικά σημάδια ανάπτυξης σε ορισμένα μέρη της Ευρώπης», σημείωσε, «ταυτόχρονα πολλές χριστιανικές κοινότητες αισθάνονται όλο και περισσότερο ότι βρίσκονται σε μειοψηφία». Ενθάρρυνε τις Ευρωπαϊκές Εκκλησίες να προωθήσουν τον διάλογο και την αδελφοσύνη «μέσα στον θόρυβο της βίας και του πολέμου».

Ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ συνέδεσε την οικουμενική πορεία της Καθολικής Εκκλησίας με τη συνοδική της πορεία, υπογραμμίζοντας ότι η Charta Oecumenica αναδεικνύει την κοινή πορεία των Χριστιανών στην Ευρώπη να ακούν ο ένας τον άλλον και να διακρίνουν από κοινού τους καλύτερους τρόπους για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο.

Η Charta Oecumenica, που υπογράφηκε για πρώτη φορά το 2001, αποτελεί ορόσημο για την ευρωπαϊκή οικουμενική συνεργασία. Η διαδικασία αναθεώρησής της, που ξεκίνησε το 2022, είχε ως στόχο την αντιμετώπιση σύγχρονων προκλήσεων, όπως η μετανάστευση, η προστασία της Δημιουργίας, η τεχνητή νοημοσύνη, η νεολαία και η ανάγκη για ειρήνη.

Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στις δηλώσεις του Προέδρου της Διάσκεψης Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC), Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας κ. Νικήτα. Μιλώντας στο Vatican News μετά τη συνάντηση με τον Πάπα, ο Σεβασμιώτατος χαρακτήρισε την εμπειρία «τιμή, προνόμιο και ευλογία», χαρακτηρίζοντάς την ως ένα «μήνυμα ελπίδας, που δείχνει ότι μπορούμε να συνεργαστούμε και να πετύχουμε πράγματα».

«Δείχνει ότι έχουμε ξεπεράσει τις διαφορές του παρελθόντος», τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Νικήτας. «Αυτοί οι τοίχοι του διαχωρισμού έχουν καταρρεύσει. Τώρα εργαζόμαστε μαζί. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα του Χριστού, τη γλώσσα της αγάπης». Ο Σεβασμιώτατος ανέφερε επίσης ότι χαιρέτησε τον Πάπα και ως συμπατριώτης του Αμερικανός και σημείωσε ότι θα συναντηθούν ξανά κατά την επικείμενη Αποστολική Επίσκεψη του Πάπα στην Τουρκία.

Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Νικήτας, ως Πρόεδρος της CEC, επανέλαβε τον κρίσιμο ρόλο των Χριστιανών να εργάζονται από κοινού για την ειρήνη στον σημερινό κατακερματισμένο κόσμο. Θέτοντας το ερώτημα πώς οι Χριστιανοί μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, προχώρησε σε μια ισχυρή πρόταση: «Ίσως θα έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να ξοδεύουμε περισσότερα όχι σε πυρηνικά όπλα και άλλα πράγματα, αλλά στην εξεύρεση αποτελεσμάτων για τη θεραπεία των ασθενειών, στα προβλήματα σίτισης της ανθρωπότητας».

«Κοιτάξτε τι συνέβη πρόσφατα στην Τζαμάικα. Τι συμβαίνει στις Φιλιππίνες… Κοιτάξτε τους Αγίους Τόπους, την Παλαιστίνη, τη Γάζα. Οι άνθρωποι υποφέρουν», συνέχισε ο Σεβασμιώτατος, επιμένοντας: «Έχουμε κληθεί να δώσουμε απαντήσεις στις προκλήσεις και τα προβλήματά τους».

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων εξήρε επίσης το «ισχυρό μήνυμα» του Πάπα Λέοντα για την προώθηση της ειρήνης. «Χρειαζόμαστε ανθρώπους, ειδικά τον Άγιο Πατέρα, να μιλούν ανοιχτά», δήλωσε ο κ. Νικήτας.

Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με τον Πάπα Λέοντα να υπενθυμίζει την επικείμενη επίσκεψή του στον τόπο όπου πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος της Νίκαιας το 325 μ.Χ., όπου θα παρευρεθεί μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και με ηγέτες άλλων χριστιανικών κοινοτήτων, και έκλεισε με το μήνυμα του Ιωβηλαίου Έτους: «Ο Ιησούς Χριστός είναι η Ελπίδα μας».

 

(Φωτογραφίες: CCEE)

orthodoxianewsagency

 Βαρυσήμαντο  Ἄρθρο τῆς Ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος» (κύριο ἄρθρο τοῦ τελευταίου φύλλου του, τῆς 14.11.2025)

Ἐντός τοῦ Νοεμβρίου 2025 ἀναμένονται καταλυτικές ἐξελίξεις γιά τήν ὑπόθεση τῆς ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν σχεδιασθείσης «Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν»!

Ὁ λαός ἀγρυπνεῖ ἤ ἀδιαφορεῖ;

 

Ο ΜΟΣΧΑΣ ΝΑ ΣΥΓΚΑΛΕΣΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ!

 

Ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα  ἰσοδυναμεῖ μέ πλήρη ἄρσιν τοῦ Σχίσματος!

 

Ο ΜΟΣΧΑΣ ΝΑ ΣΥΓΚΑΛΕΣΗ

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ!

 

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀντιλαμβάνεται τό μέγεθος  τῶν κινδύνων καί τῶν τραγικῶν συνεπειῶν

 τῆς συναντήσεως τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετά τοῦ Πάπα Λέοντος;

 

 

  Ἡ συνάντηση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί τοῦ πάπα Λέοντα, ἡ ὁποία ἔχει ἤδη ἐπιβεβαιωθῆ ἐπισήμως, προγραμματίζεται γιά τίς 28 Νοεμβρίου. Στήν συνέχεια, ὅπως ἔχει ἀνακοινωθῆ, ὁ Πάπας θά ἐπισκεφθῆ τήν ἕδρα τοῦ Πατριαρχείου στό Φανάρι, στίς 29 καί 30 Νοεμβρίου, προκειμένου νά παραστῆ στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου.

  Ἡ ἐπικείμενη αὐτή συνάντηση ἀποκτᾶ ἰδιαίτερο συμβολισμό, ὅπως τονίζουν καί τά ἐκκλησιαστικά μέσα ἐνημέρωσης, καθώς ἔρχεται σέ μία περίοδο, ὅπου ἐντείνονται οἱ προσπάθειες προσ­έγγισης μεταξύ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς παπικῆς ἐκκλησίας,  γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ὅποιων ἐμποδίων γιά τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ἀλλά καί γιά τήν περαιτέρω ἀναζήτηση θεολογικῆς ἑνότητας μεταξύ τους, καθώς ὁ Θεός μέ τόν τραγικό θάνατο τοῦ Πάπα Φραγκίσκου παρέπεμψε τήν ὑπόθεση στό μέλλον.

  Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἔχουν ἀφήσει ὡς παρακαταθήκη σχετικά μέ τό ἦθος καί τόν λόγο τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ὅτι, ὅταν μιλοῦν, δέν μιλοῦν τήν κοσμική γλώσσα, δέν υἱοθετοῦν τήν συμβατικότητα, δέν ὑπηρετοῦν τήν διπλωματία καί βασικό χαρακτηριστικό τοῦ λόγου καί τῶν πράξεών τους εἶναι νά μιλοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας καί τῆς ἐντιμότητας. Καί αὐτό διότι ἡ ἐπισκοπική ὑπευθυνότητα δέν ἐξαντλεῖται σέ ἕνα διοικητικό ρόλο κοσμικοῦ τύπου καί ἔτσι δέν θυσιάζεται ἀπό ὁποιαδήποτε σκοπιμότητα, καθώς βασικά κριτήρια τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας εἶναι ἡ ἀλήθεια καί τό δίκαιο: ἡ ἀλήθεια, ὅπως αὐτή πηγάζει ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τό δίκαιο, ὅπως αὐτό διαμορφώθηκε ἀπό τούς θεόπνευστους Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ τρέχουσα ὅμως ἐκκλησιαστική πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι αὐτό πού θά ἔπρεπε νά ἰσχύη ὡς πρός τήν ἐπισκοπική διακονία εἶναι σέ ἀναντιστοιχία ἀπό τήν ἀκολουθούμενη πράξη, ἀφοῦ τίς περισσότερες φορές ἀποκλειστικό κριτήριο τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας ἀποτελοῦν οἱ ἑκάστοτε σκοπιμότητες, πού καθορίζουν καί τίς ἀντίστοιχες διοικητικές ἀποφάσεις. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὅμως, ἡ ἐκκλησιολογία θρυμματίζεται, οἱ αἰώνιοι στῦλοι τῶν ἱερῶν κανόνων σωριάζονται, ἡ εὐχαριστιακή σύναξη πληγώνεται καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ σκανδαλίζεται.

  Γράφονται αὐτά, διότι ἐκπληττόμεθα γιά τήν ἀφωνία καί τήν σιωπή πού διακατέχει ὅλες τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες γιά τήν ἐπικείμενη συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν Πάπα Λέοντα. Καί ἐνῶ θά ἔπρεπε ὅλες οἱ τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἴκοσι ἡμέρες πρίν τήν συνάντηση νά βρίσκωνται σέ πλήρη ἀναβρασμό, νά καταγγέλλουν τό γεγονός, νά πιέζουν πρόσωπα καί καταστάσεις, νά ἐνημερώνουν γιά τίς τραγικές ἐπιπτώσεις πού θά ἔχη γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ συνάντηση αὐτή, παρατηρεῖται πλήρης ἀπραξία καί σιωπή, ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή· καί τό τραγικό εἶναι ὅτι ἡ σιωπή καί ἡ ἀπραξία διακατέχει ὄχι μόνον τίς διοικοῦσες Ἐκκλησίες ἀλλά καί τόν πιστό λαό, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά βρίσκεται στίς ἐπάλξεις καί νά ἀγωνίζεται νά ἀποφευχθῆ αὐτό τό ἀνοσιούργημα, ἀδιαφορεῖ λές καί οἱ ἐπιπτώσεις τῆς συνάντησης δέν θά ἔχουν ἐπακόλουθα ἀκόμα καί στήν προσωπική του ζωή.

  Θά σταθοῦμε ἐδῶ ἰδιαίτερα στή Ρωσική Ἐκκλησία, διότι θά περίμενε κανείς – τουλάχιστον ἀπό αὐτή- νά κατάγγελλε τήν ἐπικείμενη συνάντηση, καθώς δέν γίνεται ἀποδέκτης τῶν ἐκκλησιαστικῶν πιέσεων (ὅπως συμβαίνει μέ τίς λοιπές “νατοϊκές” Ἐκκλησίες), τόσο ἐκ τοῦ Φαναρίου ὅσο καί ἐκ τοῦ ὑπερατλαντικοῦ πολιτικοῦ παράγοντα ὄπισθεν τοῦ Φαναρίου, πού μαζί κατεργάζονται τήν προώθηση τῆς διεκκλησιαστικῆς ἕνωσης μέ τούς παπικούς. Παρατηρεῖται λοιπόν, ἀκόμα καί ἀπό τήν Ρωσική Ἐκκλησία σιωπή. Γιατί ἆραγε; Τοῦτο ὀφείλεται στήν ἐκ μέρους της ἀδυναμία “ἀνάγνωσης” τῶν στοχεύσεων ὄπισθεν τῶν ἐπερχομένων γεγονότων, ἤ σέ κάτι ἄλλο; Πράγματι, ἡ Ρωσική Ἐκκλησία γιατί δέν ἀκούει, γιατί δέν ἀφουγκράζεται τήν βοή τῶν γεγονότων, γιατί δέν ἀποκρίνεται, γιατί δέν ἀντιδρᾶ στήν πρόκληση τοῦ ἀνοσιουργήματος; Ἆραγε ποῦ ὀφείλεται αὐτή ἡ παγερή ἀντιμετώπιση; Σέ ἔλλειψη ἐκκλησιολογικοῦ προβληματισμοῦ; Σέ σκοπιμότητες; Μία Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν ὁμιλεῖ, δέν εἶναι συναυτουργός τῆς ἀνωμαλίας; Ἡ πορεία αὐτὴ βρίσκεται σέ εὐθεῖα ἀντίθεση μέ τήν δυναμική παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ ὁποία βρίσκεται σέ πλήρη ἀμεσότητα μέ τά προβλήματα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

  Ἆραγε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀντιλαμβάνεται τό μέγεθος τῶν κινδύνων καί τῶν τραγικῶν συνεπειῶν αὐτῆς τῆς συν­αντήσεως τόσο στήν δογματική ὅσο και στήν σωτηριολογική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Καθώς ἡ συνάντηση αὐτή ὄχι ἁπλῶς θά ἐπιβεβαιώση, ἀλλά θά ἐπικυρώση τήν ὕπαρξη ἑνός πρώτου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὁ ὁποῖος θά λειτουργῆ ὡς ὁρατό κέντρο τῆς ὀρθοδόξου ἑνότητας, ὡς κεφαλή τοῦ σώματος τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί μέ τόν ὁποῖο θά ἔρχεται σέ σχέση ὁ ἕτερος πρῶτος, αὐτός τῆς Δύσης. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα μέ τούς αἱρετικούς παπικούς ἀκυρώνει τό πατερικό παράγγελμα πού θέλει «μή συνεορτάζειν, συνεύχεσθαι, κοινωνεῖν-ἐπικοινωνεῖν μετά τῶν αἱρετικῶν-ἑτεροδόξων»; Ἀκόμη περισσότερο, δέν κατανοεῖ ὅτι ἡ θεολογική μέθοδος συμφωνίας ἐπί τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, σέ ἄμεση ἀναφορά στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, οὐσιαστικά ἀναγγέλλει τήν ταυτότητα στήν πίστη μέ τούς παπικούς, μία ταυτότητα πού χαλκεύθηκε στόν ὁλοκληρωθέντα θεολογικό διάλογο μέ αὐτούς; Δέν γίνεται κατανοήτό ἆραγε ὅτι πρόκειται γιά τό πρώτο βῆμα, ὄχι πρός τήν Ἕνωση, ἀλλά αὐτῆς ταύτης τῆς Ἑνώσεως!

  Γιατί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν καταγγέλλει δημόσια στίς ἄλλες τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων «ἤθελε θέσει εἰς κίνδυνον τήν συνοχήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συν­όλῳ αὐτῆς»; Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ἤδη ὑπάρχουσα ἡμερολογιακή συμπόρευση Φαναρίου-Βατικανοῦ, ὅταν θά συμπληρωθεῖ μέ τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, τοῦτο ἰσοδυναμεῖ μέ τήν πλήρη ἄρση τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054; Δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός λειτουργεῖ ὡς μία ἐπιβουλή, ὡς ἡ ὁριστική κατάλυση τῆς Ὁρθοδόξου Πίστεως, πού ἀντικαθίσταται μέ τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο ἀπό τήν νέα κοινή ὁμολογία, τῆς Οἰκουμενικῆς Θεολογίας τῶν διαλόγων και τοῦ ΠΣΕ;

  Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν συνειδητοποιεῖ ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί παραμένει βασικό θέμα συζητήσεων σέ ὅλους τούς οἰκουμενιστικούς καί θεολογικούς διαλόγους, θέμα τό ὁποῖο ἐπαναφέρεται συνεχῶς, θά ἀποτελέση βόμβα γιά τήν ἑνότητα τῆς καθ’ ὅλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Δέν συνειδητοποιεῖ ὅτι μέ τήν συνάντηση τῶν δύο προκαθημένων ἐγείρεται θέμα  Οἰκουμενισμοῦ; Μίας αἵρεσης ἡ ὁποία ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν Ὀρθόδοξη-Πατερική Παράδοση καί Πίστη. Μίας αἵρεσης ἡ ὁποία σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στούς πιστούς, ὁδηγώντας τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας σέ διαιρέσεις, μέ τμῆμα τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου νά ἐξαναγκάζεται σέ διακοπή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας; Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν ὀφείλει, μέ ἀφορμή τήν συνάντηση τῶν δύο προκαθημένων, νά συγκαλέση παν­ορθόδοξη σύνοδο, γιά νά καταγγελθοῦν τά ἑνωτικά ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί οἱ αἱρετικές καινοτομίες πού διδάσκει τό Φανάρι καί νά συζητηθοῦν οἱ τρόποι ἀπομόνωσής του;

  Τὸ ἐρώτημα εἶναι, γιατί ὁ Πατριάρχης πασῶν τῶν Ρωσιῶν συμπεριφέρεται τόσο ἀνεκτικὰ πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ἐνῶ εἶναι ὁ Προκαθήμενος μαζὶ μὲ τοὺς σὺν-Προκαθημένους τῶν Σλάβων καὶ τῶν Ἀράβων τοῦ 90% τῶν Ὀρθοδόξων; Γιατί ἀνέχεται, ὑπομένει σιωπηρῶς τὸν παπίσκο τῆς Ἀνατολῆς; Ἔπεσε θῦμα τῆς προπαγάνδας τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν συνοδοιπόρων του, ὅτι ὁ Βαρθολομαῖος εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλους Προκαθημένους; Αὐτὸ δὲν φανερώνει ἐκκλησιολογικὴ παχύτητα καὶ ἐλαφρότητα; Δὲν ἔχει τὴν συνείδηση, τὴν ἀτράντακτο πεποίθηση ὅτι ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ἴσοι μεταξύ τους, ὅλες οἱ Ἱερὲς Σύνοδοι ἐπίσης ἰσόκυρες, ἰσοδύναμες καὶ ἀνεξάρτητες καὶ ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι ἴσο-ὑψεῖς, μόνον μὲ μία ψῆφο στὶς συνόδους τους;

  Ἐλέγχεται σοβαρῶς ὁ Πατριάρχης Μόσχας γιὰ αὐτὴν του τήν πνευματικὴ ἀστοχία. Θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀντιδράσει σοβαρῶς καὶ ἐντόνως στὶς φανερὲς καὶ ὑποχθόνιες ἀντικανονικότητες καὶ δυστοπίες τοῦ Βοσπόρου. Μήπως οἱ ἀντιδράσεις του ἦταν ἐγωιστικὲς καὶ φιλόδοξες ὄχι κατὰ τῆς ἀντικανονικότητας, ἀλλὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ καταστῆ ἐκεῖνος πρῶτος καὶ νὰ ἐφαρμόζη ἐκεῖνος τὶς ἀντικανονικότητες; Μήπως προσπαθοῦσε δηλαδὴ νὰ πάρη τὸ μαστίγιο καὶ τὴν ράβδο τῶν καταστροφῶν ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καὶ νὰ καταστῆ ἐκεῖνος στὴν θέση τοῦ Χαλίφη; Δυστυχῶς ἀντέδρασε  μέ σφοδρότητα μόνον ὅταν ἐθίγησαν τὰ κακῶς νοούμενα συμφέροντα στὴν Μικρὴ Ρωσία, τὴν Οὐκρανία. Μήπως δὲν μᾶς πειράζει ἡ ἐκκλησιολογικὴ κατάσταση ποὺ ἀπαιτεῖ βαθειὰ κάθαρση νομοκανονικὴ ἀλλὰ καὶ ἠθική, ἀλλὰ μόνον ὅταν μᾶς ὑποβιβάζουν ἀπὸ τὸ ἅρμα τῆς ἐπάρσεως;

  Ἑπομένως ὁ Πατριάρχης Μόσχας δεδομένου τοῦ δυνάμει σχίσματος προτείνουμε νὰ κινεῖται μόνο στὰ πλαίσια τῆς κανονικότητας καὶ ὄχι τοῦ συναγωνισμοῦ ἐξουσιῶν. Νά συγκαλέση Πανορθόδοξο, ὅπως δικαιοῦνται καὶ ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι.

  Ὁ Ο.Τ. κατ’ ἐπανάληψη ἔχει ἀρθρογραφήσει ὑπέρ τῆς Ἐκκησίας τῆς Ρωσίας μέ ἀφορμή τό οὐκρανικό ζήτημα καί τήν εἰσπήδηση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σέ ξένη δικαιοδοσία, μέ μόνον γνώμονα τούς Ἱερούς Κανόνες καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων γιά αὐτό καί οἱ προηγούμενοι προβληματισμοί καί ἐρωτήσεις ναί μέν ἀπευθύνονται πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὅμως ἀφοροῦν καί τίς ἑλληνόφωνες Ἐκκλησίες. Μέ τόν ἴδιο γνώμονα κάνουμε καί αὐτή τήν παρέμβαση, διότι θεωροῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὡς ἡ πολυπληθέστερη καί ἰσχυρότερη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔχει τήν δυνατότητα νά παρέμβη καί νά καταγγείλλη τήν συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν πάπα Λέοντα. Μία συνάντηση, ἡ ὁποία θά ἐπιφέρη τά συμπαρομαρτοῦντα προβλήματα, τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, τήν προσπάθεια περαιτέρω ἀναζήτησης θεολογικῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ τήν αἵρεση, ἀλλά καί τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, τήν ὁποία κατεργάζονται αἰῶνες τώρα.

  Ἡ Ἐπισκοπική συνείδηση, τονίζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν παραβιάζει τό θεσμικό πλαίσιο τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, κάτι τό ὁποῖο συμβαίνει στίς ἡμέρες μας μέ τούς ἐπισκόπους τοῦ Φαναρίου, καί δέν ἀνατρέπει τίς ἀρχές πού ἡ σοφία καί ἡ ἁγιότητα τῶν Πατέρων ὁριοθέτησαν. Ὁ Ἐπίσκοπος δέν λειτουργεῖ ὡς ἐξουσιαστής, ἐλεύθερος νά ἐνεργήση σύμφωνα μέ τίς ὑπαγορεύσεις τῶν προσωπικῶν του συμφερόντων ἤ διαφόρων διπλωματικῶν ἐπιταγῶν. Ἡ ἀναφορά του καί ἡ εὐαισθησία του στρέφονται πρός τίς σεπτές μορφές τῶν Πατέρων, πού εὐθυγραμμίστηκαν μέ τίς ἐπιταγές τῶν Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καί ἔτσι δημιούργησαν τήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μία παράδοση ξένη πρός τήν διπλωματία, οἰκεία ὅμως πρός τό μαρτύριο καί τήν μαρτυρία τῆς Ἀληθείας. Πρός τούς Πατέρες πρέπει νά στραφοῦν καί οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καί νά καταγγείλλουν τό Φανάρι καί τόν προκαθήμενό του. Ἡ ὁποιαδήποτε ἀπομάκρυνση ἀπό αὐτήν τήν παράδοση εἶναι ἐκτροχιασμός, εἶναι σύμπτωμα δυσλειτουργίας τῆς Ἐπισκοπικῆς συνειδήσεως, δεῖγμα ἐκφυλισμοῦ, σημάδι αἱρετικῆς διαχειρίσεως τῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας.

  Νά μή ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Σύνοδος τοῦ 1724, ἡ ὁποία εἶχε συνέλθει στήν Κωνσταντινούπολη, ὑπεραμυνόμενη τήν μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῶν ποικιλωνύμων κακοδοξιῶν, εἶχε διακηρύξει: «Ἐκεῖνοι ὁποῦ ἀποσκιρτήσουσιν ἀπό τήν εὐσέβειαν (ὅπως συμβαίνει σήμερα ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο) καί ἀφήσουσι μέν τά πάτρια καί ὀρθά τῆς πίστεως ἡμῶν δόγματα καί τάς κοινάς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, περιπέσωσι δέ καί ἐξολισθῶσιν εἰς νεωτερισμούς καί ἀλλοκότους ὑπολήψεις καί ἔθη ἑτερόδοξα καί παραχαράξωσι καί νοθεύσωσι τήν τῆς εὐσεβείας ἀλήθειαν, οἱ τοιοῦτοι οὔτε πλέον εἶναι, οὔτε ὀνομάζονται τῇ ἀληθείᾳ Χριστιανοί, ἀλλ’ ὡς ἑτερόδοξοι καί νεωτερισταί ἐκκόπτονται καί χωρίζονται τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί Χριστιανικῆς ὁλομελείας καί τῆς ἱερᾶς μάνδρας ἐκβάλλονται ὡς πρόβατα ψωριῶντα καί μέλη σεσηπότα». Αὐτό τό ἦθος καί αὐτόν τόν  λόγο εἶχαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ὅμως πόσο φθηνοί καί “νερόβραστοι” ἔχουμε καταντήσει ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Χριστιανοί, γιά αὐτό καί θά μᾶς “ἐμέση” ὁ Κύριος.

Ο.Τ.

Σημείωση-σχόλιο: Εἶναι προφανές ὅτι ἡ παράθεση τοῦ ἀνωτέρω κειμένου καί ὁ χαρακτηρισμός του ὡς βαρυσημάντου δέν ἀναιρεῖ τήν ἐκκλησιολογική μας διαφοροποίηση καθώς καί ἐπιμέρους ἐπί ὁρισμένων ἐκ τῶν τοποθετήσεων ἐπιφυλάξεις. Ὡστόσο, αὐτό δέν μπορεῖ νά δικαιολογήσει ἀδιαφορία ἐκ μέρους μας γιά τά τεκταινόμενα καί τίς τραγικές ἐξελίξεις πού ἐπίκεινται στόν χῶρο τῶν λεγομένων ἐπισήμων «Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» καί τά ὁποῖα θά ἔχουν καταστροφικές συνέπειες γιά τόν θρησκεύοντα Ἑλληνικό λαό καθώς καί ὅλους τούς λαούς τῆς πάλαι ποτέ ἀληθῶς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς.

Οἱ ἐπισημάνσεις μέ ἔντονη γραφή καί χρῶμα στό κείμενο εἶναι δικές μας.

***

Ὅσοι δέν προμηθευτήκατε, σπεύσατε νά προμηθευτεῖτε τήν τελευταία μας ἔκδοση "Η ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΥ ΠΑΣΧΑ" (Κόρινθος 2025) πού ἀφορᾶ (καί) στό ἄκρως ἐπίκαιρο καί σημαντικό ζήτημα τοῦ "κοινοῦ Πάσχα" πού προωθοῦν οἱ Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου καί τοῦ Βατικανοῦ. Ἐντός τοῦ Νοεμβρίου 2025 θά ἀνακοινωθοῦν οἱ σχετικές ἀποφάσεις τους.

Πρόκειται γιά ἕνα μοναδικό στό εἶδος του, ἀποκαλυπτικό καί ἄκρως κατατοπιστικό κείμενο τοῦ ἀειμνήστου λογίου ἀσκητοῦ καί συγγραφέως Γέροντος Παύλου μοναχοῦ, τοῦ Κυπρίου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ πραγματικό ἐφόδιο Ὀρθοδοξίας γιά κάθε πιστό πού ἐνδιαφέρεται γιά τήν Πίστη τῶν Πατέρων μας. Μελετώντας το θά γνωρίσει ὁ κάθε πιστός (μεταξύ ἄλλων καί) τί κρύβει καί τί σημαίνει ἡ "νέα" ἀπάτη περί "κοινοῦ Πάσχα¨ μεταξύ ὀρθοδόξων καί Παπικῶν!

Ἔχουν ἀπομείνει ἐλάχιστα ἀντίτυπα! Διατίθεται στό Βιβλιοπωλεῖο "ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ" στήν Ἀθήνα (Ἀναξαγόρα 7 καί Γερανίου 20, πλησίον Πλ. Ὁμονοίας) καί στό Βιβλιοπωλεῖο τῆς κ. Σταυροπούλου στήν Κόρινθο (Κύπρου 18).