Χριστούγεννα 2012

Τό «νέον παιδίον», ὁ Χριστός

πού εἶναι ὁ προαιώνιος Θεός, κι ἐμεῖς!

Γ

ιά ἄλλη μία χρονιά μᾶς ἀξιώνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά ἑορτάσωμε τήν κάτα σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μία μεγάλη Ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας μας, κατά τήν ὁποία, πρέπει, ἄν μή τί ἄλλο, νά ἀναλογισθοῦμε τό μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά ἐμᾶς. Ὁ Θεός χωρίς νά ἔχει καμμιά ἀνάγκη γι’ αὐτό καί χωρίς ἐμεῖς νά ἀξίζουμε κάτι τέτοιο, ἔστειλε στόν κόσμο τόν μονογενῆ του Υἱό, γιά νά ἀναστήση ἐμᾶς, τήν πεσμένη – λόγω τῆς πτώσεως καί τῆς παρακοῆς μας - εἰκόνα Του, νά μᾶς λυτρώση ἀπό τόν διάβολο καί τήν ἁμαρτία. Ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὁ Θεός καί συγκεκριμένα τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔγινε ἄνθρωπος γιά ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους καί γιά τήν σωτηρία μας. Μέ τήν ἐνανθρώπησή του αὐτή ( καί τήν ἕνωση στό Πρόσωπό Του τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως) μᾶς ἔδωσε τήν φοβερή δυνατότητα νά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί, δι’ Αὐτοῦ, μέ τόν Τριαδικό Θεό καί ἔτσι νά γίνωμε, κατά Χάριν, θεοί! Ὁ νηπιάσας Θεός, δηλαδή ὁ προαιώνιος Θεός πού γίνεται γιά μᾶς νήπιο καί γεννιέται ἀπό τήν ἀειπάρθενο Μαρία, τήν Παναγία Θεοτόκο, ὡς τέλειος καί πραγματικός ἄνθρωπος, χωρίς νά παύη νά εἶναι και τέλειος Θεός, «ἔκοψε» τήν ἱστορία τοῦ κόσμου στά δύο: Στήν πρό καί τήν μετά Χριστόν ἐποχή. Καί ἔγινε ὁ ἴδιος «σημεῖο ἀντιλεγόμενο» κείμενος «εἰς πτῶσιν και ἀνάστασιν πολλῶν»! Ὅσοι τόν δέχονται καί τόν πιστεύουν, ζοῦν ἀληθινά καί ἀνασταίνονται, ἐνῶ, ὅσοι τόν ἀρνοῦνται, ἤ τόν ἀπορρίπτουν, παραμένουν πεσμένοι καί νεκροί. Ὁ Χριστός, ὅμως, ὡς φιλάνθρωπος Πατέρας πού εἶναι καί πού «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», μᾶς περιμένει ὅλους νά τόν προσεγγίσουμε στήν ταπεινή του φάτνη καί νά τόν συναντήσωμε σάν νεογέννητο βρέφος, χωρίς νά φοβηθοῦμε τίποτε καί κανέναν. Ἄν καί εἶναι ὁ Παντοδύναμος Θεός, γίνεται «ἀδύναμο» παιδί γιά μᾶς! Ἄν καί εἶναι ὁ Παντοκράτωρ Κύριος, γίνεται σπαργανωμένο βρέφος γιά μᾶς! Ὁ Χριστός δέν γεννήθηκε ἁπλῶς, ἀλλά «γεννᾶται» πάντοτε μέσα στήν αἰώνια φάτνη Του, τήν Ἐκκλησία, στήν ὁποία πάντοτε ὁ καθένας, ἄν θελήση, μπορεῖ νά τόν συναντήση! Κάθε Χριστούγεννα, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει τό κοσμοσωτήριο ἱστορικό γεγονός καί ὑπερφυές μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ὁ Χριστός, ὅμως, γιά νά γίνη καί προσωπικῶς ὁ Σωτήρας μας, πρέπει νά γεννηθῆ ἐντός μας. Στή φάτνη τῆς καρδιᾶς μας. Καί μαζί Του νά  «μεγαλώσουμε» κι ἐμεῖς πνευματικά, μέχρις ὅτου νά φθάσωμε, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, στό μέτρο τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό  νά ἀποκτήσωμε νοῦν Χριστοῦ καί χάρι Χριστοῦ. Τότε θά εἶναι γιά ἐμᾶς κάθε ἡμέρα Χριστούγεννα καί θά ζοῦμε τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν προσδοκία τῆς αἰωνίου ζωῆς καί Βασιλείας μαζί Του.

-         ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

-         ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Ἔ

φθασε, «ἡ πιό σεβαστή καί φρικτή ἀπό ὅλες τίς γιορτές, τήν ὁποία, δέν θά ἔκανε λάθος νά τήν ὀνομάσει κανείς μητρόπολη ὅλων τῶν γιορτῶν. Καί ποιά εἶναι αὐτή; Ἡ κατά σάρκα γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό αὐτήν πῆραν τήν ἀρχή καί τό θεμέλιο καί τά Θεοφάνεια καί τό ἱερό Πάσχα καί ἡ Ἀνάληψη καί ἡ Πεντηκοστή. Διότι, ἄν ὁ Χριστός δέν ἐγεννᾶτο κατά σάρκα, δέν θά βαπτίζονταν. Αὐτό εἶναι τά Θεοφάνεια. Οὔτε θά σταυρωνόταν. Αὐτό εἶναι τό Πάσχα. Οὔτε θά ἔστελνε τό Πνεῦμα. Αὐτό εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Ὥστε ἀπό ἐδῶ γεννήθηκαν γιά μᾶς οἱ γιορτές αὐτές σάν διάφορα ποτάμια πού ἔτρεξαν ἀπό κάποια πηγή. Καί δικαιοῦται ἡ ἡμέρα αὐτή νά ἀπολαμβάνει αὐτή τήν προεδρία, ὄχι μόνο γιά τόν λόγο πού εἶπα, ἀλλά καί διότι αὐτό πού ἔγινε κατά τήν ἡμέρα αὐτή εἶναι πολύ φρικωδέστερο ἀπό ὅλες τίς ἄλλες. Τό να εἶναι ὁ Χριστός ἄνθρωπος καί νά πεθάνει, ἦταν λογικό ἐπακόλουθο. Διότι, ἄν καί δέν ἔπραξε ἁμαρτία, ὅμως ἔλαβε καί εἶχε θνητό σῶμα, καί ἦταν βέβαια κι ἐκεῖνο θαυμαστό. Ἀλλά τό νά εἶναι Θεός καί νά θελήσει νά γίνει ἄνθρωπος καί νά ἀνεχτεῖ νά κατεβεῖ τόσο πολύ, ὅσο δέν εἶναι δυνατόν οὔτε νά σκεφθεῖ κανείς, αὐτό εἶναι τό πιό φρικτό καί πιό καταπληκτικό» (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Λόγος περί Ἀκαταλήπτου, ΕΠΕ 35, 190-219).