Ἐπί μιᾶς ἀντιλήψεως  καί συγχύσεως πού ἐπικρατεῖ καί «καλλιεργεῖται»…

Ἐκκλησία  εἶναι  ἡ   Ἱεραρχία;

Τί, τελικῶς, πρέπει νά ἐννοοῦμε ὅταν ἀναφερόμαστε στήν Ἐκκλησία; Πρόκειται γιά μία εὔλογη ἀπορία-ἐρώτημα πολλῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι συχνά-πυκνά καλοῦνται νά ταυτίσουν τήν ( ἔννοια τῆς )  Ἐκκλησίας μέ τόν Κλῆρο, τό ράσο καί δή τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι, ὅμως, κάτι τέτοιο ὀρθό; Προφανῶς, ὄχι! Ὅπως, ἀντιστοίχως, δέν μπορεῖ νά ταυτίζεται ἡ Ἐκκλησία, γενικῶς καί ἀορίστως, μόνο μέ τό λαϊκό στοιχεῖο, τούς ἁπλούς πιστούς. Ὅλοι μαζί, ἱερός Κλῆρος καί εὐσεβής λαός, συναποτελοῦν τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί κανείς δέν εἶναι πάνω ἀπό αὐτό, παρά μόνον ἡ αἰωνία Κεφαλή της, πού εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν  Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848, σέ Ἀπόφασή της, ἀπηχοῦσα τήν σχετική ἐκκλησιαστική διδασκαλία, ὑπό τόν ὅρο "Λαός τοῦ Θεοῦ", ἐννοεῖ ὁμοῦ Κλῆρο καί λαό. Αὐτόν τόν Λαό, μάλιστα, ἀποκαλεῖ «Φύλακα τῆς Ὀρθοδοξίας»!

Τό θέμα εἶναι μεγάλο καί, βεβαίως, ἡ σχετική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι, ὅπως πάντα, ἀσφαλής καί διαφωτιστική. Ὁ Κληρικαλισμός καί ὁ ἀντικληρικαλισμός, ὅπως καί ἡ λαοκρατία, εἶναι ξένα πρός τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς. Σχηματικῶς, θά λέγαμε ὅτι μεταξύ τῶν δύο ἄκρων, τῆς παπιστικῆς καί τῆς προτεσταντικῆς ἀντιλήψεως, κατά τά προαναφερθέντα, πού ἐπηρεάζουν, δυστυχῶς, ἀρκετούς καί «ἐντός τῶν τειχῶν», ἡ Ὀρθοδοξία δέν διατηρεῖ στεγανά διασπαστικῆς διακρίσεως, μεταξύ Κλήρου καί λαοῦ. Ἄλλωστε, κατά τόν γίγαντα τοῦ Πνεύματος Ἱερό Χρυσόστομο, ποιμένες και ποιμαινόμενοι ὑπάρχουν «πρός τήν τῶν ἀνθρώπων διάκρισιν». Ἔναντι τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, κατά τόν αὐτόν Ἅγιον Ἰωάννην, πάντες θεωρούμεθα πρόβατα καί ποίμνιο ἰδικό Του.

Ἐπιπροσθέτως, κρίναμε χρήσιμο, ἐπί τοῦ θιγομένου ζητήματος νά παραθέσωμε μία πρόσφατη τοποθέτηση τοῦ σεβαστοῦ καί ἐγκρίτου Πανεπιστημιακοῦ Διδασκάλου, Θεολόγου και Ἱστορικοῦ, ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ. Ἔχει ἰδιαίτερη βαρύτητα ἡ τοποθέτηση αὐτή, τόσο διότι προέρχεται ἀπό ἕναν ρασοφόρο, ὅσο καί διότι εἶναι χρήσιμη ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας, κατά τίς ὀποῖες καλπάζει ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τοῦ τελευταίου οἱ θιασῶτες ἀρέσκονται ἰδιαιτέρως στήν ἐπίκληση καί ὑποστήριξη τῆς πεπλανημένης θεωρίας καί πρακτικῆς τῆς ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ τό ράσο καί δή τήν Ἱεραρχία, ὄχι χωρίς ἰδιοτέλεια καί σκοπιμότητα, προφανῶς ἀντιεκκλησιαστική.

Συγκεκριμένως, σέ ἐκδήλωση τοῦ Πολιτιστικοῦ Συλλόγου «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ», πού πραγματοποιήθηκε τήν 15 Δεκεμβρίου 2012, στό Πολεμικό Μουσεῖο Ἀθηνῶν ( Ἡμερίδα μέ θέμα: «Ἡ Ρωμηοσύνη θά ἐλευθερώση τήν Ἐλλάδα»), συμμετεῖχε ὡς εἰσηγητής καί ὁ π. Γ. Μεταλληνός. Ὁ τελευταῖος, ἐνώπιον πολυπληθοῦς ἀκροατηρίου καί ἀπαντώντας σέ ἐρωτήσεις ἐπί τῆς εἰσηγήσεώς του, μεταξύ ἄλλων, ἐτόνισε, ἐπί λέξει:

«…Ὅταν χρησιμοποιοῦμε τόν ὅρο Ἐκκλησία δέν ἐννοοῦμε τό ράσο ἤ τήν  Ἱεραρχία… Ἡ Ἱεραρχία εἶναι διάκονος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος. Ἡ Ἐκκλησία, ὅρος ἑλληνικός, σημαίνει Σύναξη… Ὁπότε, λοιπόν, ὅταν ἀκοῦτε Ἐκκλησία δέν θά ἐννοεῖτε τό ράσο. Ξεχάστε το αὐτό! Τό ράσο εἶναι διάκονος μέσα εἰς τό Σῶμα, τήν ἐν Χριστῶ κοινωνία, πού εἶναι κατ’ οὐσίαν καί κατά κυριολεξίαν ἡ  Ἐκκλησία…».

Δέν χρειάζονται σχόλια. Θα ἐπανέλθωμε, ἄλλωστε, καί μέ ἄλλη εὐκαιρία.