ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ (ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ 2014)

Στόν ἀπόηχο τοῦ βδελυκτοῦ θεάτρου τῆς Πόλεως(29-30/11.2014)

Ἡ παναίρεση καλπάζει, ἡ ἀποστασία διευρύνεται

καί οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι

καθεύδουν ἤ δειλιοῦν….

Τήν κατ’ αὐτάς γενομένη ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στό Φανάρι καί τή συμμετοχή του στόν ἑορτασμό τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, μετά τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, σχολιάσαμε μέ τό ἄρθρο μας «Σήμερον στό Φανάρι ἀτιμάζεται ἡ Ὀρθοδοξία!», τό ὁποῖο εὐγενῶς φιλοξένησαν ἀρκετά ἱστολόγια μεγάλης ἐπισκεψιμότητος.

Τῶν φρονίμων, ὅμως, ὀλίγα. Δέν ὠφελεῖ νά ἐπανερχόμεθα στά ἴδια καί νά σχολιάζουμε ἁπλῶς, συμπεραίνοντες τά αὐτονόητα. Βεβαίως, τά ὅσα ἔλαβον χώρα στήν Πόλη πρό ὀλίγων ἡμερῶν, ἄν καί δέν εἶναι πρωτόγνωρα στό χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παραμένουν βλάσφημα, βδελυκτά καί καταδικαστέα.

Ὁ Πατριάρχης, γιά ἄλλη μία φορά, καταπατώντας προκλητικῶς  Ἱερούς Κανόνες, ἐκκλησιαστική Τάξη, Ὀρθόδοξο Παράδοση καί ἐν γένει τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν Θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων Αὐτῆς, ἐπιβεβαίωσε τήν αἱρετική του ἐκκλησιολογία καί τήν ἐν γένει ὑπ’ αὐτοῦ ἀκολουθουμένη πορεία ἀποστασίας ἀπό τήν πατρώα εὐσέβεια.

Τά δημοσιευθέντα κείμενα τῶν προσφωνήσεων καί, κυρίως, τό κείμενο τῆς Κοινῆς Δηλώσεως τῶν δύο «ἀδελφῶν», Πάπα καί Πατριάρχου, θά μελετηθοῦν καί θά σχολιασθοῦν συντόμως, ἄν καί κινοῦνται στά γνωστά πλαίσια τῆς κοινῆς ἐν τῶ Οἰκουμενισμῶ πορείας τῶν προαναφερθέντων καί ὅσων αὐτοί ἐκπροσωποῦν.

Πρός τό παρόν, κρίνομε σκόπιμο νά ἀναφερθοῦμε σημειολογικά σέ τρία, κατά τήν ἐκτίμησή μας, χαρακτηριστικά σημεῖα τῶν ὅσων, λεχθέντων καί πραχθέντων, ἔλαβον χώρα στό Πατριαρχεῖο, διά τῶν ὁποίων καταδεικνύεται ἡ πλήρης ἀλλοτρίωση τοῦ Φαναρίου ἀπό τήν Ὀρθοδοξία καί ἡ ἄθεη τόλμη τῶν ἐνοίκων του, ὅπως αὐτή ἐκφράζεται διά τῆς ὑπ’ αὐτῶν ἀμετανοήτου και σταθερᾶς προωθήσεως τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τό πρῶτον. Πρόκειται γιά τήν κατά τήν ἐπίσημη Δοξολογία ὑποδοχῆς τοῦ Πάπα στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου (τήν 29^η Νοε. 2014 τό ἑσπέρας) μελώδηση ὑπό τοῦ χοροῦ τῶν Ἱεροψαλτῶν ἀπό τοῦ Ἀναλογίου ἑνός τροπαρίου πρός τιμήν τοῦ αἱρεσιάρχου καί τῆς ἐπισκέψεώς του στό Φανάρι. Δι’ αὐτοῦ, συνέπραξε στό βδελυκτό θέατρο τοῦ συνεορτασμοῦ (Πάπα-Πατριάρχου) τῆς θρονικῆς ἑορτῆς στό Φανάρι καί τό διά τῶν ἱεροψαλτῶν ἐκπροσωπούμενο λαϊκό στοιχεῖο, δηλαδή τό παριστάμενο  «ὀρθόδοξο πλήρωμα»!

Ἰδού τό ὑμνολογικό ἔκτρωμα (ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως):

Τῆς ἐρήμου πολίτης. Ἦχος α΄.

«Κωνσταντίνου ἡ Πόλις,

 Πρωτοκλήτου λυχνία τε,

ἅγει ἑορτήν λαμπροφόρον,

 δεχομένη τόν Πρόεδρον,

Ρωμαίων Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς,

 Καθέδρας κορυφαίου μαθητοῦ,

 διαδέχων διαθέσει τε ἐκ ψυχῆς,

 εὐξώμεθα γηθοσύνως,

 μεῖνον Παράκλητε ἐν ἡμῖν,

 ἄγων ἡμᾶς πρός σήν βοήθεια,

 ἥν ὁμοφώνως στόματι ἑνί,

 καρδίᾳ σέ δοξάζομεν»!

Τό δεύτερο σημεῖο ἀποτελεῖ, συνδυαστικῶς, ὁ λειτουργικός ἀσπασμός τοῦ Πατριάρχου μετά τοῦ φέροντος Ὡμοφόριο Πάπα (σημ.: ὁ Πατριάρχης ἐξῆλθε τοῦ Βήματος καί ἀσπάσθηκε ἐν μέσῃ ἐκκλησίᾳ τόν αἱρεσιάρχη, κατά τόν λειτουργικό τύπο τῆς συλλειτουργίας ὀρθοδόξων ἐπισκόπων) κατά τήν φρικτή ὥρα τοῦ «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοία ὁμολογήσωμεν» τήν (πίστη μας στήν) Ἁγία Τριάδα (!) καί ἡ ὑπό τοῦ Πάπα, μεσούσης τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀπαγγελία (λατινιστί) τῆς Κυριακῆς προσευχῆς!

Ποιός Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ θά ἐνεργοῦσε-ἐπέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο ἤ θά τό ἐπιδοκίμαζε ἤ δέν θά κατεδίκαζε μετἀ βδελυγμίας αὐτή τήν ἀπαγγελία τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» ἀπό ἕναν αἱρετικό καί δή τόν ἀμετανόητο ἀρχηγέτη τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος (Παπισμός) συνιστᾶ τήν μεγαλυτέρα στήν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ διαστροφή τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀληθείας;

Ποιά εἶναι μεγαλύτερη ἀσέβεια ἀπό τήν ἀνάθεση στόν αἱρετικό Πάπα - ὁ ὁποῖος κανονικῶς ἀπαγορεύεται νά παρευρίσκεται ἐν ὥρα Θείας Λειτουργίας μέσα στό Ναό καί στό χῶρο τῶν πιστῶν -  τῆς ἀπαγγελίας (ἐκ προσώπου ὁλοκλήρου τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ καί τοῦ ἐκκλησιάσματος) μιᾶς λειτουργικῆς προσευχῆς; Μιᾶς προσευχῆς μέ σαφῶς ἐκκλησιολογικό («Πάτερ ἡμῶν» σημαίνει ὅτι, μόνον, οἱ ἐν Χριστῶ ἀδελφοί ὡς τέκνα τοῦ κοινοῦ Πατρός, τοῦ Θεοῦ καί μέλη, διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τῆς ὀρθῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀπαγγέλουν ἐν τῆ λατρείᾳ ἀπό κοινοῦ) καί εὐχαριστιακό περιεχόμενο (ὁ ἀναφερόμενος ἐν αὐτῆ τῆ προσευχῆ «ἐπιούσιος ἄρτος» εἶναι, κατά τήν ἑρμηνευτική τῶν Ἁγίων Πατέρων, τό Κυριακό Σῶμα, τό ὁποῖο, κατά τήν ἐξέλιξη τῆς Θείας Λειτουργίας, καλοῦνται  μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως και ἀγάπης νά προσέλθουν καί νά λάβουν-κοινωνήσουν οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί);

  

Σχετικά ἐν προκειμένῳ εἶναι καί τά κατωτέρω, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀπαντητικό σχόλιό μας σέ εὔστοχο σχόλιο ἀναγνώστου σέ μία ἀνάρτηση τοῦ προαναφερθέντος ἄρθρου μας:

« Ἐπιτρέψτε μου νά συμπληρώσω ὅτι τά διαδραματισθέντα αὐτές τίς ἡμέρες στό Φανάρι δέν εἶναι "μία ἀπό τά ἴδια" τῶν ἀνιέρων συνηθειῶν τῶν οἰκουμενιστῶν. Ὑπῆρξε σημειολογική ποιοτική διαφορά πού ὑποδηλώνει προώθηση δυναμική τῶν σχεδίων τους. Ὁ Διάλογος ἤδη πέρασε σέ τρίτο, ὄχι ἁπλά δεύτερο, πλάνο, στό σχέδιο τῆς προδοσίας. Ἡ λέξη κλειδί εἶναι ἡ λέξη "πλήρης" γιά τήν "ἑνότητα τῶν δύο Ἐκκλησιῶν"! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος τόνισε ὅτι ἡ ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ 1964-5 ἄλλαξε τόν ροῦν τῆς Ἱστορίας! Δίκηο ἔχει! Ἐκεῖ ἔγινε μία τεράστια ἐκτροπή καί ἕνας φοβερός ἐκτροχιασμός τόν ὁποῖον παρά τίς ὅποιες ἀντιδράσεις τελικῶς "κατάπιαν" ἀμάσητο, μέ διάφορα ἄλλοθι ὁ καθένας, ὅλοι οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές. Ἐκείνη ἡ βλασφημία ἔπρεπε καί πρέπει νά ἀποκηρύσσεται καί νά καταδικάζεται συνεχῶς. Ὄχι φραστικά. Κανονικά! Φοβᾶμαι ὅτι σεβαστά πρόσωπα, ὅπως ὁ ἀγαπητός π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἔχουν παγιδευθεῖ καί παρασυρθεῖ. Εἶναι τά μεγαλύτερα «θύματα» τοῦ κ. Βαρθολομαίου! Αὐτός, ὡς φαναριώτης διπλωμάτης καί κατάλληλος γιά τήν ἀποστολή του, μελετᾶ τίς ἀντιδράσεις τους, κατασκευάζει τά ἐπικοινωνιακά ἀντίδοτα και προωθεῖ σταθερά τά σχέδια τῆς παναιρέσεως. Ἀπό πίσω δουλεύει καί ἡ προπαγάνδα καί οἱ κεκαλυμμένοι διωγμοί ὅσων πραγματικά ἐμποδίζουν. Ἐπί τοῦ πρακτέου θεωρῶ ὅτι πρέπει νά ἀπαιτήσουν ἀντι-οἰκουμενιστές ὁ Διάλογος νά βγεῖ μπροστά καί νά συζητοῦνται τά ἐκεῖ ἐξελισσόμενα ἀπό Συνόδους, Μοναχούς καί Θεολόγους ἀνοικτά καί τώρα νά τεθεῖ θέμα γιά τήν Σύνοδο τοῦ 2016 ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει δεκτή ἐάν δέν περιλάβει ὡς κύριο θέμα της τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί δέν δεχθεῖ νά ἀναγνωρίσει ὡς Οἰκουμενικές Συνόδους καί πάντως ὡς Συνόδους πού διετύπωσαν τήν ὀρθή Πίστη ἔναντι τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ τίς ὄντως μεγάλες και Ἁγίες Συνόδους ἐπί Μ. Φωτίου καί Γρηγορίου Παλαμᾶ. Αὐτά ἀνυποχώρητα ὥστε καί μόνη ἡ ἀναμενόμενη ἄρνηση τῶν οἰκουμενιστῶν νά τούς χαρακτηρίζει ὡς κλέπτες καί ληστές στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας.»

Ὅταν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός εἰκονίζεται στήν ὀρθόδοξη εἰκονογραφική παράδοση ἔχων στά πόδια του τόν ἀμετανόητο Πάπα Ρώμης ἠττημένο ἀπό τό ὁμολογιακό «ΟΧΙ» τοῦ Ἁγίου στήν ἐπιχειρηθεῖσα τον 15^ο αἰώνα ψευδο-ἕνωση (=ὑποταγή) τῆς Ὀρθοδοξίας μετά τοῦ Παπισμοῦ καί χαρακτηρίζεται προσφυῶς «Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας», ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στήν ἀφήγηση καί κρίση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας θά πρέπει νά ἀναγνωρίζεται καί ἀποδίδεται  ὡς πολέμιος καί ὑβριστής τῶν Ἁγίων καί καταπατητής τῆς Θεολογίας των, νά χαρακτηρίζεται δέ ὡς ὀλετήρας τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μας (ἀφοῦ ἡ πρώτη εἶναι ἡ ψυχή τοῦ δευτέρου).

Καί κάτι τελευταῖο. Τό τρίτο. Φρικτό καί ἀποκρουστικό.

Εἶναι γνωστό καί διαπιστωμένο ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός, γιά τή διάδοση καί τήν ἐπιβολή του, ἐπικαλεῖται, προβάλλει καί χρησιμοποιεῖ ὡς πρόσχημα τό ἐνδιαφέρον γιά τά κοινά προβλήματα στή ζωή ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τά κοινωνικά μέχρι καί τά περιβαλλοντικά ζητήματα, τά ὁποῖα προκύπτουν ὡς ἀπειλές στή πορεία τῆς ἀνθρωπότητος.

Πρόκειται γιά μία ἀποδοτική τακτική, ἡ ὁποία ἐξωραΐζει τήν ὑποκρισία τῶν συνειδητῶν οἰκουμενιστῶν μέ τίς «δικαιολογίες» τῆς κοινῆς δράσεως, προσεγγίσεως καί συνεργασίας γιά τήν ἀποτελεσματική ἀντιμετώπιση τῶν προαναφερθέντων. Οἱ ἀνυποψίαστοι καί ὁ πολύς λαός παραπλανᾶται καί παρασύρεται προσέχοντας τό «ἄλλοθι» καί ὄχι τόν σκοπό, τό δόλωμα καί ὄχι τήν παγίδα.

Ποιός θά ἀντιλογίσει στή συνεργασία καί προσέγγιση ἀνθρώπων μέ διαφορές μεταξύ των σέ πολλούς τομεῖς, ὅταν αὐτό γίνεται γιά «καλό σκοπό»; Μέχρι σήμερα ὅλα τά προβλήματα καί οἱ ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί οἱ προσδοκίες των ἔχουν χρησιμοποιηθεῖ ὡς πρόσχημα γιά τόν βαθύτερο σκοπό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς μοναδικότητος τῆς Ἀληθείας καί ἡ ἀπόρριψη τοῦ ὀντολογικοῦ χαρακτῆρος, αὐτῆς ἀκριβῶς, τῆς μοναδικότητος.

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐπιδιώκων καί ὑπηρετῶν τήν πάσῃ θυσίᾳ ἕνωση Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ ἀλλά καί τήν ἐν συνεχεία συν-ἕνωση ὄλων τῶν λεγομένων χριστιανῶν καί ὅλων τῶν θρησκειῶν σέ μία πανθρησκεία, κατά τήν θεώρηση τοῦ μασώνου προκατόχου του Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, τεχνηέντως ἐπικαλεῖται, κατά καιρούς, διάφορες εὐγενεῖς ἔννοιες, ὡς ὁράματα καί ἐπιδιώξεις τῶν στοχευμένων ἐνεργειῶν του. Ἡ ἀδελφωσύνη, ἡ ἑνότητα καί ἡ εἰρήνη εἶναι μερικές ἀπό αὐτές.

Ἡ ἑπωνυμία τῆς αἱρέσεως τήν ὁποία πρεσβεύει καί ὑπηρετεῖ εἶναι «Οἰκουμενισμός», λέξη φορτισμένη, τουλάχιστον μεταξύ τῶν ἐνδιαφερομένων γιά τήν Πίστη ὀρθοδόξων χριστιανῶν, μονοσήμαντα ἀρνητικά. Ὁ ἴδιος μάλιστα ὁ Πατριάρχης, διακρινόμενος καί γιά τό ὑποκριτικό του ταλέντο, δέν διστάζει νά δηλώνει ὅτι δέν εἶναι οἰκουμενιστής! [Σημείωση: Ἐνδεικτικά εἶναι τά ὅσα ἐδήλωσε ὁ κ. Βαρθολομαῖος προσφωνῶν τόν Πατριάρχη Βουλγαρίας Νεόφυτο, κατά τήν ἐπίσημη ἐπίσκεψη τοῦ τελευταίου στό Φανάρι, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2013. «Αἱ μεταξύ τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἑτεροδόξων συζητήσεις καί οἱ διάλογοι ἔχουσι μέν ὡς ἀπώτατον στόχον αὐτῶν τήν ἐκπλήρωσιν τῆς βουλήσεως καί ἐντολῆς τοῦ Κυρίου "ἵνα πάντες ἕν ὦσιν" (Ἰωάν. 17, 21), συμβάλλουν δέ τό γε νῦν ἔχον εἰς τήν κοινωνικήν συνεργασίαν καί εἰς τήν μαρτυρίαν τῇ ἀληθείᾳ, ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς ἀλληλοκατανοήσεως καί τῆς ἐν καιρῷ ἀποδοχῆς καί ὑπό τῶν ἑτεροδόξων τῆς μιᾶς Ὀρθοδόξου πίστεως…. δέν ἐπιδιώκεται διά τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡ ἀποδοχή μιᾶς «χριστιανικῆς συγκρητιστικῆς ὁμολογίας», ἀλλά ἡ ἐμβάθυνσις εἰς τήν Χριστιανικήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί εἰς τήν κοινωνικήν συνεργασίαν τῶν ἐπικαλουμένων τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ…. Διά τῆς τακτικῆς ταύτης δέν προδίδομεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν.»].

Φαίνεται, ὅμως, ὅτι ἡ περιστασιακή ὑπ’ αὐτοῦ φραστική καί προφανῶς ἀπατηλή ἀποδοκιμασία τῆς θεωρίας (τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ) τήν ὁποία ὡστόσο ὐπηρετεῖ καί ἐφαρμόζει, δέν ἀνέχεται οὔτε τό καθιερωμένο ὄνομα αὐτῆς τῆς παναιρέσεως νά μένει καταφρονημένο. Ἔτσι, κατά καιρούς, ἐπιχειρεῖται αὐτό νά ἀμνηστευθεῖ, δῆθεν ὀρθοδόξως ἑρμηνευόμενο ἐπιτηδείως καί, εἰ δυνατόν,  ἀποενοχοποιούμενο, στήν ἀκοή, ἀρχικῶς, ἀλλά καί τήν συνείδηση, ἐν συνεχεία, τοῦ ἀνυποψίαστου κόσμου.

Αὐτό ἐπέλεξαν ἀπό κοινοῦ νά ἐξυπηρετήσουν αὐτή τή φορά οἱ ἀρχηγέτες αὐτῆς τῆς παναιρέσεως, σέ Δύση καί Ἀνατολή, μέ τήν κοινή δήλωση πού ὑπέγραψαν στήν Αἴθουσα τοῦ Θρόνου, Πάπας Φραγκίσκος καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Καί τό διέπραξαν μέ ἰδιαιτέρως κυνικό καί προκλητικό τρόπο. Ἔκαναν τήν αἰσχύνη τους, τόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό πού ἀμφότεροι ὑπηρετοῦν, ὄνομα καί ἔννοια τιμῆς, καπηλευόμενοι τό δράμα τῶν σφαγιαζομένων συνανθρώπων μας χριστιανῶν στήν Ἀνατολή (Συρία κ. ἀ.).

Συγκεκριμένα, μέ δαιμονική δολιότητα καί ἀδίστακτη κυνικότητα «βάπτισαν» τήν δοκιμασία ἀπό τήν καθημερινή ἀπειλή τοῦ θανάτου σέ χῶρες-κοιτίδες τοῦ ἀρχέγονου Χριστιανισμοῦ, λόγῳ τῆς ἐκεῖ παρουσίας καί ὁπαδῶν τῆς παπικῆς αἱρέσεως, ὡς «οἰκουμενισμό τῆς ὀδύνης»! Ξεπέρασαν δέ καί τῶν δαιμόνων τήν θρασύτητα συγκρίνοντας τό αἷμα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τή σημασία του γιά τήν στερέωση τοῦ δένδρου τῆς Πίστεως, μέ τίς μεθοδεῖες τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως προηγουμένως ἀναλύθηκαν, καί πού ὁδηγοῦν μέσῳ τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν κοινῶν προβλημάτων στήν ποθουμένη ὑπ’ αὐτῶν ἑνότητα.

Ἰδού, τί χαρακτηριστικῶς δηλώνουν:

«Ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἅγιος Παῦλος, «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α’ Κορ. ιβ΄, 26). Τοῦτο ἀποτελεῖ τόν νόμον τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, καί μέ τήν ἔννοιαν αὐτήν δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ὑπάρχει ἐπίσης καί ἕνας οἰκουμενισμός τῆς ὀδύνης. Ὅπως ἀκριβῶς τό αἷμα τῶν μαρτύρων ὑπῆρξε τό σπέρμα τῆς δυνάμεως καί ἀναπτύξεως τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἡ συμμετοχή εἰς τάς καθημερινάς θλίψεις ἠμπορεῖ νά ἀποβῇ ἀποτελεσματικόν ὄργανον ἑνότητος.»!(Κοινή Δήλωση Φραγκίσκου-Βαρθολομαίου, Φανάρι, 30/11/2014).

Προηγουμένως ὁ κ. Βαρθολομαῖος, στήν προσφώνησή του πρός τόν πεφιλημένο ἀδελφό του Πάπα, μετά τήν ἀπόλυση τῆς Πατριαρχικῆς Θ. Λειτουργίας κατά τόν ὑπ’ αὐτῶν συνεορτασμό τῆς θρονικῆς ἑορτῆς στό Φανάρι τήν 30^η Νοεμβρίου 2014, ἐμπαικτικῶς και περιφρονητικῶς, ἀκόμη καί πρός τήν ἀξία τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων (ἐν ἁπολύτω ταυτίσει με τά ἀντορθόδοξα φρονήματα τοῦ προκατόχου του Ἀθηναγόρου) εἶχε ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς:

«καθ᾿ ὅν χρόνον ἡμεῖς ἀσχολούμεθα περί τάς ἡμετέρας ἀντιλογίας, ὁ κόσμος βιώνει τόν φόβον τῆς ἐπιβιώσεως, τήν ἀγωνίαν τοῦ αὔριον…. Τά προβλήματα, τά ὁποῖα ἡ ἱστορική συγκυρία ὀρθώνει σήμερον πρό τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἐπιτάσσουν εἰς ἡμᾶς τήν ὑπέρβασιν τῆς ἐνδοστρεφείας καί τήν ἀντιμετώπισιν αὐτῶν δι᾿ ὅσον τό δυνατόν στενοτέρας συνεργασίας. Δέν ἒχομεν πλέον τήν πολυτέλειαν τῆς μεμονωμένης δράσεως. Οἱ σύγχρονοι διῶκται τῶν Χριστιανῶν δέν ἐρωτοῦν εἰς ποίαν τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνήκουν τά θύματά των. Ἡ ἑνότης, περί τῆς ὁποίας ἡμεῖς πολυπραγμονοῦμεν, πραγματοποιεῖται ἤδη εἴς τινας περιοχάς, ἀτυχῶς, διά τοῦ μαρτυρίου.»! (Προσφώνηση Βαρθολομαίου πρός τόν Πάπα, Φανάρι 30/11/2014).

Ἰδού, λοιπόν, τί ἀξία καί σημασία ἔχουν, γιά τόν κ. Βαρθολομαῖο, οἱ Θεολογικοί Διάλογοι ἤ μᾶλλον αὐτές καθ’ ἑαυτές οἱ θεολογικές-δογματικές διαφορές μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ καί τί συνιστοῦν. Καμμία ἀξία δέν ἔχουν, ὡς περιττές διαμάχες («ἀντιλογίες», κοινῶς ἀνόητοι τσακωμοί) καί ἡ ἐνασχόληση μέ αὐτές συνιστοῦν «ἐνδοστρέφεια» (ναρκισσισμό, κατά παλαιοτέρα ἔκφραση τοῦ κ. Ζηζιούλα) καί «πολυπραγμοσύνη»!  Ἡ ζωή καί ὁ κόσμος, κατά τον πράσινο Πατριάρχη, δέν χρειάζονται πλέον τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά τόν Οἰκουμενισμό!

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι προφανές καί ἀποδεδειγμένο πλέον ὅτι εἶναι δεύτερος Ἀθηναγόρας. Μόνον πού, συγκριτικά καί πραγματικά, εἶναι, λόγω τῆς πονηρίας καί τῆς ὑποκρισίας του, περισσότερο ἐπικίνδυνος ἀπό ἐκεῖνον γιά τήν Ὀρθοδοξία.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι οὐνίτης δεδηλωμένος, ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἐμφανίζεται ὡς ὀρθόδοξος Πατριάρχης καταπατεῖ συνειδητῶς, συστηματικῶς καί ἀσυστόλως τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνες καί (ἐπιχειρεῖ νά) ἐπιβάλλει μέ τίς ἐνέργειές του καί τίς διακηρύξεις του τήν ἀναγνώριση τοῦ ἀμετανοήτου αἱρετικοῦ Παπισμοῦ ὡς, ἰσότιμης πρός τήν Ὀρθοδοξία, Ἐκκλησίας.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι δεινός ὑβριστής τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί διαστρεβλωτής τῆς θεοπνεύστου αὐτῶν Θεολογίας καί τοῦ εὐσεβοῦς τῆς Ἐκκλησίας φρονήματος. Εἶναι πολέμιος τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ὅποιος μνημονεύει τοῦ ὀνόματός του ἤ παρά τά ἀνωτέρω τόν ἀναγνωρίζει ὡς ὀρθόδοξο Πατριάρχη, αὐτός συμμετέχει στίς ὡς ἄνω ἰδιότητες αὐτοῦ καί εἶναι ἔνοχος τοῦ ἰδίου κρίματος.

Ὅσο κανείς προσεγγίζει τόν κ. Βαρθολομαῖο, τόσο ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, καί ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπό τόν κ. Βαρθολομαῖο, τόσο προσεγγίζει τόν Χριστό καί τούς Ἁγίους, τούς γνησίους φίλους Του.

Ἄς σταθοῦμε καλῶς! Ἄς σταθοῦμε μετά φόβου Θεοῦ ( καί ὄχι ἀνθρώπων). Ἄς προσέξουμε!

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΔΕΛΥΚΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ (29-30.11.2014)